Chase Alessia

Bij het horen van een plons draait Chase zich met een tevreden grijns weer om. Met een dromerige grijns kijkt hij toe hoe ze haar haren uit haar gezicht veegt. “Ik weet dat je bepaalde verplichtingen hebt. Een uurtje geen verantwoordelijkheid moet ook kunnen toch?” Hij kijkt haar even lang aan en spettert dat wat water haar kant op om het moment te verstoren. “Oh! Je hebt je nachthemd nog aan” ontdekt hij dan met een lach “maar vooruit” Het is al heel wat dat ze erbij springt toch. Hij knijpt zijn ogen even dicht en laat zich voor enkele seconden onder water zakken. Om vlak bij haar weer op te duiken. “Ik weet dat ik gezworen heb je met rust te laten en dat ik eigenlijk enkele dagen erna alweer niet mijn belofte ben nagekomen.” Nu weer niet, dan had hij ook niet zo met haar in het water gesprongen. Hij glimlacht even flauwtjes en bijt op zijn lip “Ik hou nog steeds van je” verlaat het zachtjes zijn mond “zelfs met al je verantwoordelijkheden en verplichtingen.” Onderzoekend kijkt hij haar aan terwijl de gemeende glimlach op zijn gezicht geen moment afzwakt.


Noah Taylor

Noah rolt even met zijn ogen en slaakt een vermoeide zucht als Samantha weer begint met haar dubbelzinnige opmerkingen. Voordat hij Rose haar opmerking hoort draait hij zich dan ook al om “Ik kom straks wel even kijken dan.” Hij neemt nog een slok van zijn chocomel en loopt dan iets van hun weg. Zolang hij ze niet kon horen hoefde hij zich er ook niet in te mengen. Hij zwaait nog even naar Rose en daisy als Samantha deze dus toch met succes heeft weggejaagd. “Is er ooit een tijd geweest dat je wel lief en onschuldig was.” Merkt hij op nu de zusjes de gang hebben verlaten. Hij warmt zijn handen wat aan de mok en werpt nog even een blik op de danszaal die voorbereid wordt voor vanavond. “jij beet vast als baby al mensen in hun vingers” grinnikt hij plagend.

Chase Alessia

Chase zijn glimlach verbreed nog iets als ze haar hand op zijn wang legt. Haar volgende woorden doen zijn mondhoeken echter al flink zakken. Ze zei niet dat ze ook van hem hield, alleen dat ze hem nooit vergeten was. Het weg trekken van haar hand sterkt deze zin dan ook alleen maar aan. Een stuk serieuzer dan zojuist blijft hij haar aankijken, het voelt alsof ze hem voor de zoveelste keer de deur wijst. “Dat is alles?” herhaalt hij ongelovig maar spreekt hij daarmee direct zijn eigen gedachten uit. Ze was hem nooit vergeten, was hij een herinnering. Hij was ook het heden, Daisy was het levende bewijs daarvan. Als ze wat water zijn kant op begint te spetteren knijpt hij zijn ogen dicht en wendt hij zijn hoofd af. Hij spettert niet terug, het is een wonder dat hij niet vergeet te watertrappelen en dus boven water blijft.

“We zijn niet hopeloos” fluistert hij zacht en ontkennend. Hij schudt even zijn hoofd “Je bent nu hier, dat is niet voor niets. Misschien is dit een laatste kans voor ons. We zijn niet hopeloos!” Ontkenning begint nu plaats te maken voor verdriet en ongeloof “Waarom zeg je niet dat je ook van mij houdt, hebt gehouden op z’n minst. Je doet het weer, je praat over me in verleden tijd, alsof ik dood ben. Dit kun je niet nog eens doen, je hebt destijds voor mij gekozen. Voor mij en Rose!” Zijn laatste woorden weerkaatsen tegen de bomen van het woud waarna er een ijzige stilte klinkt.

Misschien is het gewoon stom of koppigheid, maar met een aantal armslagen is hij bij haar, heel dichtbij. “We zijn niet hopeloos” fluistert hij ademloos voor hij zijn lippen op de hare drukt.

Noah Taylor

Noah grinnikt even en schudt zijn hoofd, deels afkeurend en deels goedkeurend. “Dat kun je niet met elkaar vergelijken. Alleen vrouwen kunnen elkaar zo beledigen.” Oke, hij had zelf ook menig persoon beledigd, maar de laatste tijd ging het hem best goed af. Als je buiten beschouwing laat dat hij Dominic nog had geslagen. “Ik gedraag me prima de laatste tijd” glimlacht hij “En ik weet dat er straks wandelgangen verhalen komen over Dominic, maar ik had het recht om hem te slaan. Hij stond naakt in Jarrod zijn kamer en nam me niet serieus terwijl ik dat juist wel had. Iets met Thomas.” Verklaart hij zichzelf “Om een lang verhaal kort te maken, heb ik hem geslagen. Ik hoop dat het flink blauw wordt.” Dat is voor haar meteen de waarschuwing om nu eindelijk eens weg te blijven bij die kerel.

“Bijpassende stropdas?” snuift hij, maar dan wordt het veel interessanter. Hij legt zijn handen even op haar heupen en kijkt haar nieuwsgierig aan “Dan mag je inderdaad wel opschieten” hij laat zijn vingers even over haar kortset glijden terwijl diverse mogelijkheden door zijn gedachten gaan. Wat wel vreemd is dat ze ervan overtuigd lijkt te zijn dat hij het niet kan overtreffen. Noah kon alles regelen, zelfs nu nog. Dan was het wel iets heel speciaals. “Natuurlijk heb ik al iets” glimlacht hij, hij had nog niets. “Je zult het prachtig vinden.” Hij heeft nog niet eens een idee wat hij haar zal geven. Hij drukt een verleidelijke kus net naast haar mond en stapt dan al snel achterwaarts. Hij heeft toch ineens haast. “Tot vanavond dan!” roept hij haar nog toe voor hij een gang in snelt. Cadeautjes! Wat was er op dit tijdstip nog te regelen.

Chase Alessia


Hun kus, of eigenlijk meer zijn kus, voelt niet zoals het ooit voelde. Leah lijkt verlamd te zijn en verroert zich niet. Heel even lijkt het erop dat ze toch zijn kus zal beantwoorden, maar het moment is zo kort dat hij zich afvraagt of hij zich dat niet gewoon ingebeeld had. Zoals ergens wel verwacht duwt ze hem weg en blijft zijn kus onbeantwoord. Hoewel ze hem sinds zijn terug komst had gezegd dat het nooit meer iets zou worden had hij dat nooit volledig geaccepteerd. Zij was verder gegaan met haar leven, ze had Adam en de kinderen. Voor hem was gevoelsmatig de tijd blijven stil staan. Dit moment hier voelt echter als de laatste en daarmee definitieve afwijzing. Het was voorbij. Zij had alles, hij had niks. Het was als een vakantieliefde die eindigde na de zomer en waarvan de liefde was gedoofd bij het wederzien. Alleen betekende het zoveel meer dan een vakantieliefde, maar de dagen waren weken geworden en de weken maanden, nu waren ze al enkele jaren verder. Bij het zien van haar blik glijdt alle hoop voor eens en altijd van hem af. Alsof ze dood was en daardoor onbereikbaar, alleen stond ze hier vlakbij. Ademloos blijft hij haar aan kijken “Oke..” verlaat het fluisterend en verward zijn mond. Wat viel er verder op te zeggen, er was niks wat haar nog van gedachten zou doen veranderen. Ze was zijn grote liefde, liefde zoals dat stond beschreven in boeken en films. En hij was haar kwijt geraakt. Niet wetend wat hij nu moet zeggen of doen wend hij zijn blik af en zwemt hij wat naar de oever. Zwijgend trekt hij zijn broek weer aan, zijn jas en zijn schoenen. De ijzige kou dringt niet eens echt tot hem door. Voordat hij terug loopt naar het kasteel draait hij zich nog een laatste maal om en opent hij zijn mond om iets te zeggen. “Na kerstavond, vertel je het hun.” Liet ze eerst maar onbezorgd genieten van het kerstgala.

Met een stevige pas loopt hij door de sneeuw terug naar het kasteel. Somber kijkt hij op naar het enorme gebouw voor hem. Naar alle rijkdom, alle mensen in het kasteel. En toch voelt het ontzettend leeg, want rijkdom en personeel was nu het enige dat hij bezat. Verdriet maakt bij binnenkomst dan ook plaats voor irritatie als hij luidruchtig de deuren open gooit en zijn personeel bijna ondersteboven loopt. Dat de zusjes de kerstboom versieren ontgaat hem volledig, net zoals de vreemde blikken die hij krijgt vanwege zijn natte haar. Op zijn kamer ligt op het bed een prachtige hand gemaakte jurk met de kerstkleuren rood en groen. Met een ruk trekt hij het van het bed en gooit hij het naast zich op de grond om vervolgens iets droogs aan te trekken. Uit een laadje komt een sleutel tevoorschijn waarmee hij de tussendoor naar Leah haar kamer mee op slot draait. Een porseleinen theeservies krijgt een gooi tegen de muur waarna hij zich vermoeid tegen de deur laat aanzakken. Zijn ogen zijn rood en nat en zijn vingers trillen iets als hij de op de grond gegooide jurk wat naar zich toe trekt. Met deze stevig tussen zijn vingers geklemd blijft hij verslagen zitten. Charlie was er niet meer, Megan niet, zijn broer niet, zelfs Sammie was dood en Stella was ver weg en rouwde nog altijd om haar man en kind.