
Aangezien Dorian geen fanatieke Quidditch fan is en niet blij is met de hysterische fans, zit ook hij zo ver mogelijk bij de gillende keukenmeiden vandaan. Voor het gemak ga ik er dus vanuit dat Ruelle bij hem in de buurt gaat zitten. Gemakkelijk uit zijn concentratie gehaald kijkt hij op. Hij kent de jongen niet. Wat vreemd is, want Dorian kent iedereen. 80% bij voor en achternaam. Niet omdat hij zoveel vrienden heeft, gewoon omdat Dorian een betere administratie in zijn hoofd heeft zitten dan het schoolhoofd zelf. Even werpt hij zijn blik weer op het veld, Shawn lijkt een doelwit te zijn geworden. Kalm richt hij zich weer op Ruelle.
“Hoi. Ben je een nieuwe student? Ik ben Dorian.” Hij tikt even trots op zijn batch, iets waar hij eigenlijk meteen spijt van heeft. Alleen Shawn kwam met zoiets weg. Niemand vond hem aardiger omdat hij klassenoudste was.
“Geen grote Quidditch fan?” Opnieuw darten zijn ogen even naar het veld. Heel even lijkt het spel eindelijk zijn aandacht te hebben. Als Naomi een slurk probeert tegen te houden is hij blij dat ze mist. Gelukkig weet ze dat niet. Niet zozeer omdat hij voor het andere team is, maar omdat hij niet wil dat haar botten gebroken worden.