Chase kijkt op als Rose hem kennelijk gevolgd blijkt te zijn. Hij kijkt haar even vragend aan voordat zich een bedenkelijke frons vormt. Haar vraag klinkt zo ernstig. Bovendien zou hij niet weten wat ze met hem zou willen bespreken, behalve het verleden. Aan de andere kant, misschien zat haar iets dwars over de twee broers. Want ze kon onmogelijk van hem en haar moeder weten.
“Je moet duidelijk iets kwijt.” Zijn blik gaat even onderzoekend, bijna bezorgd, over haar heen “We hoeven geen afspraak te maken om te kunnen praten. Voorlopig zit iedereen nog aan het ontbijt.” Hij glimlacht even bemoedigend “En jij hoeft je ook niet echt klaar te gaan maken voor de jacht…” Ze was toch al aangekleed, wat zou ze nog moeten doen? Hij wijst even naar de gang voor hun en de deur die naar de stallen zou leiden “Dus als je wilt praten…” Wat ongemakkelijk blijft hij even staan “Het hoeft niet nu. Het kan ook later, ik heb later ook tijd. Ik maak wel wat tijd vrij, morgen mag ook. Wanneer jij wilt.” Uit nieuwsgierigheid wil hij nu weten wat er gaande is, maar aan de andere kant beseft hij ook dat het misschien verstandiger is om onwetend te blijven.




“Goedemorgen” begroet hij Romy zachtjes als deze zich ook bij het ontbijt voegt. Nu zowel Chase als Rose de kamer hebben verlaten blijft hij afwezig wat naar zijn lege bord staren. Thomas zijn blik ontwijkt hij, net zoals die van Juliet. En Daisy vermijdt hij juist weer vanwege Leah. Leah die hij steeds minder aardig begint te vinden. Hij kan haar moederlijke bezorgdheid maar moeilijk respecteren. Als ze iedereen dan dus oproept om zich klaar te gaan maken kijkt hij enigszins geïrriteerd op. Dat Chase de rol als koning had overgenomen had hij inmiddels wel geaccepteerd. Dat Leah hier als opper moeder begon rond te huppelen is iets wat hij niet zomaar laat gebeuren. Hij mist zijn moeder nu. Die hoorde dat te zeggen, niet Leah. Alle frustratie maakt hem dan ook opstandig tegenover Leah “Zoals Chase net ook al zei.” Valt hij haar in de rede.

Als Rose zenuwachtiger lijkt te worden slaan die zenuwen spontaan over naar Chase. Zelfs op het moment dat hij nog niet beseft waar ze met het gesprek heen wil. En hoewel hij gisteren nog gevraagd had aan Leah om de waarheid te vertellen, het was zelfs een eis geweest, komt het nu toch rauw op zijn dak. Want hij heeft inderdaad liever dat Leah haar dochters alles verteld. Hij wil niet de boeman zijn. En dan gaat het gesprek inderdaad de gevreesde richting op.

“Ja. Of nee, niet altijd.” Mompelt hij ontwijkend. Plichtmatig houdt hij even de deur voor haar open waar de stro lucht hun tegemoet komt. Als ze naar hem op kijkt weet ze hem te breken. Nogal simpel, hij was een verschrikkelijk slechte leugenaar en ook geen goede prater. Rose heeft de magie die haar moeder ook had, had, ze trekt alle woorden toch uit hem. “Die herinnering klopt ook wel. “ nerveus plukt hij wat aan het hooi naast zich “Je zette altijd al je poppen in een kring. Dan ging je met een klein thee servies rond om iedereen thee te geven. Koud water, omdat je nogal knoeide.” Het lijkt allemaal alsof het gisteren was dat hij bij haar op de grond zat en ze maar een turf hoog was. Dat hij langzaam verdwaald in zijn herinneringen heeft hij dan ook niet door. Hij sprak er immers nooit met iemand over en nu hij dat wel deed was het moeilijk om nog te stopen. “Je moeder was niet altijd even blij met de combinatie van jouw en het thee servies. Zeker niet toen er ook koekjes bij moesten en er naast veel water ook kruimels op de vloer lagen.” Hij grinnikt even om die gedachten en beseft dan weer tegen wie hij dit allemaal staat te vertellen. “Lang geleden.” Lacht hij het nerveus weg “Adam ruimde je troep altijd weer netjes op.” Het is een flauwe poging om het verhaal voort zetten, maar het klinkt nu niet meer zo vloeiend als eerst. Adam kwam oorspronkelijk ook niet in het verhaal voor. Onrustig begint hij met spullen te slepen, terwijl het personeel alles al netjes had klaar gelegd.



Noah is verrast een weerwoord te krijgen, dat is hij niet gewend. Met een duidelijke afkeer schuift hij zijn stoel naar achter en staat hij op. Met opgeheven hoofd loopt hij haar voorbij. “Je kent duidelijk je plaats niet. Je bent hier te gast.” Het had zo zijn moeder kunnen zijn die Leah dit had toegesist, duidelijk een zoon van zijn moeder. Toch mag ze van geluk spreken dat het hier niet Stella betreft, het verschil zit er in dat zij haar eruit had gegooid.

Noah negeert de opmerking over zijn moeder en beent nors de gang op. Het is dat het de moeder van Rose en Daisy is. Voor het eerst in zijn leven is Dominic zijn komst dan ook een kleine zegen. Want nu hoeft hij niet met schoonmoederlief mee te lopen naar de stallen. “Nee” antwoord hij spontaan. Bij Dominic hoefde hij niet te knikken en een glimlach te forceren. Hij had niet de wens om Dominic zijn zorgen, als hij die al had, weg te nemen. “Thomas neemt de term doodstil te letterlijk en doet nog steeds raar. Een oude bekende is terug, lang verhaal, maar die doet ook al zo raar. Rose kijkt de hele tijd naar me alsof ik een grote puzzel ben die uiteen dreigt te vallen en dan heb ik er recentelijk nog een probleem bij.” Hij vouwt zijn armen over elkaar en wacht tot Leah buiten gehoor afstand is. “Ik heb een hekel aan schoonmoeders. Al is ze technisch gezien meer Thomas zijn schoonmoeder dan die van mij.” Hij haalt even zijn schouders op “Ze probeert haar dochters, Daisy en Rose, te verbieden met mij om te gaan. Serieus? Ik ben ouderwets opgevoed, maar dit slaat echt alles. Het is een bemoeizuchtige troela.” Zo dat lucht ook op. Even roddelen over Leah tegen een neutraal iemand.




Wat? Hij kwam niet in de verhalen van Adam voor. Wie was hier nou jaloers en haatdragend. Adam toch zeker. Hij glimlacht even schamper en kijkt haar dan seconden lang verbaasd aan. Haar vraag is niet zo maar bedoeld voor een oppervlakkig klets praatje. Zou de onraad ruiken? Eerst wil hij ontkennen en die theorie weg wuiven. Maar hij krijg het niet over zijn lippen. Na wat gemurmel probeert hij het alsnog weg te wuiven “Dat is iets wat je met je moeder moet bespreken.” Of eigenlijk schuift hij de vraag nu door naar Leah. Ongemakkelijk schraapt hij even zijn keel “De rest zal zo wel komen.” Glimlacht hij benauwd door de hele situatie.