Noah schrikt bijna net zo van Delia haar reactie als zij van hem schrikt. Geschrokken trekt hij zijn handen terug “Sorry!” verlaat het oprecht en ontzet zijn mond. Hij heeft geen idee waarvoor hij zijn excuses aanbiedt, maar toch voelt hij zich schuldig. Had hij onbewust iets gedaan? Wist ze het? Hoe dan? Gingen de geruchten nu al door het hele paleis?

Ook Noah schuifelt iets achteruit. Niet goed wetend wat hij met haar reactie aan moet werpt hij wat onrustig een blik om zich heen. Haar woorden stellen hem niet gerust, al lijkt ze zelf wel weer de moed te hebben om tegen hem te spreken. Hij schraapt even zijn keel en haalt wat ongemakkelijk een hand door zijn haar. “Het geeft niet” mompelt hij.

De lichten doven en de taart met kaarsen wordt verlicht. “Happy birthday..” zet hij zachtjes in. Waar hij normaal de drie in een stevige omhelzing had getrokken blijft hij nu staan. Zijn concentratie gaat naar de tekst, waarvan hij af en toe een woord overslaat omdat zijn ogen in het donker onzeker afdwalen naar Delia. “Happy Birthday…to you!”



Nog een poosje in de omgeving. Chase kijkt verschrikt op. Dus ze gaan echt weg? En blijkbaar zijn ze ook niet van plan nog lang in Alusia te blijven. “Maar…” murmelt hij alsof hij nog altijd niet helemaal kan bevatten wat er zojuist gebeurd is. Of misschien juist wel. “Asjeblieft, Leah…” roept hij haar wanhopig na. Met zijn hand in zijn haar ijsbeert hij heen en weer in zijn kamer. Ze gaan weg. Ze gaan echt weg. Ontzet sluit hij de deur en draait hij deze op slot.

Met een zucht laat hij zich op bed vallen. Nu zitten ze nog op de kamer hiernaast, vlakbij, bijna binnen handbereik. In stilte schuift hij de ring terug om zijn vinger, bij het besef dat hij ze kwijt raakt rollen er wat tranen over zijn wangen. Alles ging opnieuw veranderen.

Ik spoel even verder zodat we de avond straks kunnen afronden..



Noah juicht even als Daisy de kaarsjes uit blaast. De resterende avond probeert hij vooral het gevoel van zich af te zetten dat Delia meer weet. In plaats van haar te ontwijken blijft hij enigszins in de buurt, alhoewel hij nu wel twee keer nadenkt voor hij haar vast pakt. Aan het einde van de avond is het tijd voor Twister. Een wenkbrauw verhogende activiteit die Noah eerst vanaf de veilige zijlijn volgt. Uiteindelijk waagt hij zichzelf er ook maar aan.

In een ongemakkelijke houding staat, als je het al staan kan noemen, op het Twister kleed. Hij beweegt even met een frons zijn vingers nu zijn hand begint te tintelen “Mijn hand slaapt” lacht hij.

Noah bijt op zijn lip om niet te lachen en grinnikt gesmoord als Rose haar arm onder die van hem door beweegt naar een blauwe stip. Hij schudt even zijn hoofd om het haar wat in zijn ogen hangt weg te schudden “Hoi” begroet hij Rose nuchter. Rechterhand geel. Noah kijkt even zoeken om zich heen, Delia neemt de gele stippen aan zijn kant in beslag. “Wat is dit voor stom spel!” lacht hij, want hij heeft het wel degelijk naar zijn zin. “Ik kan morgen direct een massage gebruiken.” Mompelt hij terwijl hij zijn rechterhand los laat en nog iets verder Rose haar kant op beweegt. Met succes bereikt hij de gele stip en plaatst hij met een zucht zijn hand. Ditmaal is het niet zijn eigen haar maar dat van Rose wat hij moet weg blazen.

Op dat moment is hij zich pas bewust van hoe dichtbij ze eigenlijk wel niet is. Zijn bovenarm drukt zachtjes tegen haar zij en hij kan haar warme adem bijna in zijn nek voelen. In een flits kijkt hij even snel naar haar op, dan richt hij zijn blik strak op de grond onder hun. Focus.

Zijn handen trillen al lichtjes onder zijn eigen gewicht, met het gewicht van Delia die onverwachts op hem klapt bezwijken die meteen. Met een plof komt hij op de grond terecht. Heel even schieten zijn gedachten terug naar het moment waarop Delia zo angstig had gereageerd op zijn aanraking. Zijn lach blijft dan ook even achterwege. Als Delia er echter geen problemen mee blijkt te hebben en zelf begint te schateren verspreid zich ook een lach over zijn gezicht. Stiekem vindt hij het niet zo erg om nu te moeten opgeven, zo dichtbij Rose zijn was zowel aangenaam als ongemakkelijk aan het worden.

“Pas op” lacht hij als ze opnieuw dreigt te vallen. Met een grijns pakt hij voorzichtig haar armen vast en hijst hij haar terug op haar voeten. Hij kijkt om als ook Rose de strijd heeft opgegeven. “Oh het is voor jou echt bedtijd dametje” plaagt hij haar. Hij steekt zijn hand uit om ook Rose overeind te helpen en haakt zijn armen dan in die van beide dames.

De gangen zijn verlaten en hun voetstappen echoën daardoor extra luid door de gangen. “Zoals het een echte heer betaamd zal ik jullie netjes tot aan de deur begeleiden.” Lacht hij uiterst vrolijk. Ze bereiken als eerste Delia haar kamer. “Dit was beslist de leukste eerste kennismaking ooit” glimlacht hij. Hij pakt haar hand en drukt op de rug van haar hand een kus “Slaap lekker en tot morgen bij het ontbijt.”

Rose is als laatste een de beurt. Een moment wat hij het liefst zo lang mogelijk rekt. Om nog wat te dollen schept hij haar van de grond en draagt hij haar richting haar kamer. Voor haar deur zet hij haar weer met beide voeten op de grond “welterusten mejuffrouw” lacht hij met een scheve grijns. Hoewel hij en Rose normaal wel iets intiemer met elkaar om gaan pakt hij zoals hij zojuist bij Delia deed ook haar hand. Er volgt een beleefde kus op haar hand. Hij blijft even naar haar kijken.
“Je moet gaan slapen.” Hij glimlacht. Hij heeft niet het niveau van zelfbeheersing zoals zijn broer die heeft. Zeker niet na al die zoetigheid en champagne die ze hem gevoerd heeft.

Ik rond de avond een beetje af zodat iedereen weer mee kan doen.

Noah kantelt zijn hoofd iets als Rose nogal verdoofd lijkt te reageren. Misschien stegen de bubbels haar nu echt naar haar hoofd. Noah knijpt zijn vingers tot een vuist om in deze stilte niet haar kant op de bewegen, om niet subtiel iets naar voren te schuiven. Het is alsof een romantische film zojuist stil is gezet. Dat, of het is de drank. Hoewel Noah eigenlijk vrij nuchter is, hij heeft bijzonder weinig gedronken.

Op bijna hetzelfde moment fronst Noah ook. Wacht even, voelde zij die elektrische lading ook, de spanning die er tussen hen in hing. Hij beantwoord haar glimlach met een glimlach die neigt naar een tevreden grijns. Met zijn blik alleen probeert hij haar te doorgronden. Of er nou alcohol in het spel was of niet, er was hier iets. En van dat iets mag hij best de grenzen aftasten, gewoon om het zeker te weten.
“Een van de leukste?” zijn ogen vernauwen zich iets als hij haar onderzoekend blijft aanstaren. “Wat moet ik doen om het de leukste dag te maken.” Hij plaats zijn arm tegen de deurpost en blijft haar even afwachtend aan kijken. Dan zegt ze dat hij ook maar eens moet slapen en is de betovering weer verbroken. En misschien heeft ze ook wel gelijk.

“Je hebt gelijk. Ten slotte is het al 12 uur geweest, alles wat ik nu doe telt al niet meer mee.” Hij zet zich weer af tegen de deurpost en recht zijn rug. “Slaap lekker..” glimlacht hij met dezelfde aarzeling. Onbewust moet hij denken aan het moment in de schuur, het moment waarop hij Thomas had aangemoedigd haar nu eindelijk eens te kussen. Snel draait hij zich om. Hij overbrugt de afstand tussen hen, zijn hoofd dicht bij het hare om haar vervolgens in een ongemakkelijke omhelzing te trekken. Hij slaat zijn ogen even ten hemel en vloekt geluidloos. Zo voelde het dus om tussen een kus en vriendschappelijke knuffel in te zitten.