Noah kijkt neer op de vrouw in het zwart. “Samantha” concludeert hij hardop, Geen glimlach of brutale grijns, want hij is niet erg gelukkig met dit weerzien. Hij laat zijn blik afkeurend over haar heen gaan en klakt met zijn tong. “Ik heb een tijd geleden je oma ontmoet. Aardig vrouwtje, wel wat geobsedeerd door haar uiterlijk. Hoe is het met haar? Is ze nu een tiener of heeft ze het peuterstadium al bereikt?” hij danst met haar verder en fronst “Jij kunt ook wel wat extra jeugd gebruiken.” Zijn woorden zijn koel, zonder inhoud en hij is niet van plan te stoppen “Ik denk alleen niet dat dit de juiste plek is om het te vinden.”

Wanneer alle dames rondgedraaid worden laat hij ook Sam een rondje draaien. Ruwer dan nodig trekt hij haar weer naar zich toe. “Ik zie dat je in elk geval je begrafenis jurk al aan hebt.” Fluistert hij zacht in haar oor. Hij kan niet wachten tot de muziek het stille sein geeft om weer van partner te wisselen.

Noah glimlacht even om Samantha haar flauwe pogingen. Hij schudt zijn hoofd “Een kat in het nauw maakt inderdaad rare sprongen, deze kant van je krijgen we niet veel te zien.

“Jij geeft alleen om jezelf, nu probeer je simpelweg je eigen hachje te redden.” Hij laat haar los, de dans is weer voorbij, tijd om te wisselen van partner. Nors laat hij haar alleen achter, dat de volgende danspartner haar maar een fijne laatste dans mag bezorgen. Als het aan hem ligt is het de laatste dans die ze maakt.

De dans gaat voort. Individueel, de danszaal draait om hen heen, iemand duwt hem opzij en dan staat hij al in de armen van zijn volgende danspartner. Haar rode jurk roept herkenning bij hem op. Bij het vorige gemaskerde bal wist hij niet wie ze was. Nu, na haar een jaar niet gezien te hebben, wist hij meteen wie ze was. Slechts een heel klein gedeelte twijfelt nog aan haar identiteit. In het verleden had hij tenslotte vaak dromen aangezien voor de werkelijkheid.

Hij plaatst haar hand op haar rug en neemt haar hand vast. Zijn aanrakingen zijn licht, alsof hij het ontwijkt. In tegenstelling tot de dans met Sam zwijgt hij nu. Zijn ogen bestuderen die van haar en nemen elk detail in zich op. Toch volgt er geen omhelzing, hij lijkt zelfs met de minuut meer te blokkeren.

Wanneer de muziek inzet voor de zoveelste draai geeft hij niet mee. Hij houdt Rose haar hand vast en dwingt haar daarmee ook recht voor hem te blijven staan. Terwijl de mensen om hen heen lachend rondjes draaien reikt Noah zijn hand naar voren. Met een serieus gezicht tilt hij het masker zachtjes op, een laatste controle om zijn vermoedens te bevestigen. Hij lijkt bijna teleurgesteld dat het inderdaad Rose haar gezicht is dat verscholen gaat achter het masker. Hij houdt het masker even in zijn hand en zucht Het zijn de eerste woorden die hij tegen haar zegt. Hij laat haar hand weer los en drukt daar haar masker in. “Dwaas, hoe kun je nu zo onnozel zijn.” Hij neemt het haar kwalijk dat ze hier is, ondanks het verlangen naar haar. Zijn ademhaling versnelt, wat moet hij nu met haar. Ze hoorde hier niet te zijn, niet nu, niet vanavond.

[Nog heel even bannerloos]
Ryan

Next! Ryan begint er wel plezier in te krijgen, hij heeft nog nooit met zoveel dames gedanst op een avond. Celeste is echter het soort dame van een heel ander kaliber. Zijn grijnst gaat over in een glimlach. “Bij voorbaat sorry voor mijn vreselijke danstechniek. Tot vanavond was ik niet bekend met deze dans. “ Hij pakt haar hand vast en glimlacht verontschuldigend “En ik wil niet op de zoom van je mooie witte jurk staan.” Voorzichtig begint hij aan de dans “of op je tenen” voegt hij er aan toe.

Noah wil zijn hand los trekken uit de hare, maar voor hij dat kan doen laat ze zijn hand al los. Ze moet haar handen vrijhouden voor de omhelzing die volgt, iets waar hij ook niet heel erg blij mee is. Als bevroren blijft hij staan en luistert hij naar haar fluisterende woorden. Neerslachtig slaat hij zijn ogen even neer. Zij is blij dat hij nog leeft, maar er zijn momenten waarop hij wenst dat het allemaal anders was gelopen. Het ene uiterste, of het andere, niet dit. Ze blijft hem overrompelen als ze ook haar lippen in zijn nek drukt. Er gaat een aangename rilling door hem heen en onder het oppervlakte borrelen emoties die hij een uur geleden nog diep weggestopt had.

Hij duwt haar voorzichtig, toch dwingend, van zich af. “Je hebt geen idee waar je aan begonnen hebt, waar je in terecht ben gekomen.” Hij knijpt zijn ogen toe en houdt haar op afstand “Anders zou je hier niet zijn.” Hij haalt een hand door zijn haar en kijkt gefrustreerd om zich heen. Hij plaatst zijn handen op haar schouders en schudt haar zachtjes heen en weer, zijn houding dreigend en bedoeld om haar af te schrikken. “je hoort hier helemaal niet te zijn, niet nu. Nog niet.”

Hij drukt zijn hand op de plek waar ze hem gekust heeft, alsof de tinteling nog voelbaar is. Het tergt hem, van binnenuit. De gepijnigde blik in zijn ogen wordt weer zichtbaar “Jij stomme meid…” bromt hij gefrustreerd. Ruw pakt hij haar pols vast en trekt hij zich achter zich aan richting Kit. Hij duwt Rose in Kit zijn armen “Breng haar naar huis” dreigt hij. Bijna briesend kijkt hij op, hij ziet een zwart gewaad haar weg naar de deur maken. Sam ging het feest vroegtijdig verlaten, mooi niet. Alle deuren in de zaal zwaaien met een klap dicht, Sam had niet zijn toestemming om te vertrekken.

[Nog heel even bannerloos]
Ryan

“Ah fijn, nu maak je me nog nerveuzer.” Grinnikt hij. Ryan danst vrolijk verder en geeft ondertussen antwoord op Celeste haar vragen “Klopt. Ik ben een soort moderne Robin Hood.” Hij knikt overtuigend en glimlacht breed “Ik steel van de rijken. Ik ben alleen zelf ook arm, dus in feite geef ik ook aan de armen. Als ik ooit genoeg ‘ verdien’ dan zal ik ook geven aan de armen. Ik werk er aan.” Eerlijkheid duurt het langst. “Jij bent toch niet dood? Dat zou zonde zijn.” Stelt hij haar brutaal de volgende vraag.

Hun moment wordt echter ruw verstoord door Noah. Hij laat Celeste abrupt los en ziet hoe het meisje in Kit zijn armen wordt geduwd. “Hey! Rustig aan.” Bemoeit hij zich er direct mee. Hij gaat bij Kit staan, zich niet bewust van Noah zijn slechte reputatie in Between en niet onder de indruk van zijn gesnauw. Koppig vouwt hij zijn armen over elkaar “Rose en Sam zijn hier heen gekomen om jou te zien, zo ga je niet om met je gasten. Noch je personeel.” Hij kijkt Kit nu aan “Je laat je toch niet als deurmat gebruiken.”

Noah zijn ogen versmallen zich “Dus het was jouw idee?” sist hij tegen Kit. Ook Rose start haar smeekbede en tot overmaat van ramp probeert ook de jongeman haar te sussen. Wie was die knaap eigenlijk, waar bemoeide hij zich mee. “Dus je aanvaard alle risico’s, het is een weloverwegen keuze geweest?” zijn stem trilt van de spanning “Best, dan blijf je ook.” Hij draait zich naar Celeste toe “alles is in orde.” mompelt hij.

De muziek stopt “Dames en heren, mag ik even uw aandacht.” Hij neemt zijn eigen masker af om zijn identiteit niet langer achter het masker te verschuilen. Hoewel ze zelf door hem waren uitgenodigd op het feestje waren sommige duidelijk vergeten wie hun gastheer was. “Welkom in Between.” Hij lacht en heft theatraal zijn handen. In zijn lach ligt iets verscholen, iets wat hij al weet maar de mensen in de zaal nog niet. “Mijn thuis sinds iets meer dan een jaar. “ Zijn blik zoekt even die van Sam in het publiek “Ons thuis.” Vervolgt hij nederig. Hij pakt een glas en heft het in de lucht “Tot de dood ons scheidt.”

In de tuin bij het water zinken de boten langzaam in het donkere water. Noah heeft geen gracht nodig om zijn bezoekers bij zich te houden. “Op de 1e etage bevinden zich slaap vertrekken, op de begane grond de keuken en eetzalen. Op de derde een bibliotheek en meerdere zitkamers” Hij neemt een slok uit zijn glas en kijkt triomfantelijk de nu stil geworden zaal door “Want we blijven allemaal gezellig hier. Er zijn geen koetsen, noch boten om jullie terug te brengen. De oversteek is maar kort, maar ik raadt het jullie niet aan om in het water te gaan zwemmen. Als iedereen een beetje mee werkt hebben we allemaal een leuke tijd.” Hij kijkt de mensen in de zaal nu serieus aan “Jullie zullen niet wenen, niet protesteren en jullie lot in stilte aanvaarden. Zij die niet gehoorzamen wacht een ander lot.”

“Je kan niet iedereen gevangen houden om jou te entertainen.” Ryan is naar voren gestapt, niet van plan zijn mond te houden. “De enige die hier uit vrije wil zijn behandel je als vuil en stuur je weg.”

Noah snuift “Zwijg!” sist hij.

De muziek begint weer te spelen, Noah knakt zijn vingers en loopt Kit en Rose voorbij. “Kit, breng haar naar haar suite. Sam ook, nu ze vriendinnen zijn kunnen ze ook een kamer delen.” In het voorbijgaan trekt hij Celeste zachtjes aan haar arm mee. Hoewel velen nu niet meer dansen gaat Noah verder alsof er niets gebeurd is. “Wat wil je morgen als ontbijt?” vraagt hij zachtjes.

Ryan valt stil en stapt weer iets achteruit. "Het komt allemaal wel goed" hij wrijft even bemoedigend over Rose haar arm en kijkt vervolgens zoekend de zaal door op zoek naar Sam. Wanneer Celeste door Noah wordt ' opgehaald' schudt hij zijn hoofd "zonde".