Ryan blijft aan de grond genageld staan als er van alle kanten iemand achter hem opdoemt. Hij zucht opgelucht als het Celeste is, al weet hij niet zeker waar ze nou echt is. Met een zucht draait hij zich om en schrikt zich dan alsnog rot als ze achter hem staat. “J..je liet me schrikken” lacht hij nerveus. Hij knielt even lichtjes voor haar en haar natuurlijke allure, zelfs in een spiegelnachtmerrie als dit. “Ryan, de slechtste danspartner van de hele avond?” stelt hij zich nogmaals voor. Zich bewust van zijn nog natte kleding en het feit dat hij op een plek is waar hij niet mag zijn draait hij wat onzeker heen en weer.

“We zijn het kasteel aan het verkennen.” Hij veegt met een lichte grijns een natte pluk haar uit zijn gezicht “Het zwembad hebben we al gevonden.”
Met een glimlach kijkt hij haar aan “Misschien kun jij me de weg terug naar de slaapvertrekken wijzen? Of op z’n minst uit dit doolhof. Tenzij u ook verdwaalt bent.” Er speelt een enigszins brutale glimlach om zijn lippen “Maar dat betwijfel ik allerzins.” De mooiste vrouwen waren vaak het gevaarlijkst. Hij geloofd helemaal niet dat Celeste de tedere, schone dame is aan Noah zijn arm.



Noah draait zich om en kijkt strak op Kit neer. “Je bent nat.” Concludeert hij, alsof hij niet al wist dat ze hadden gezwommen. “Ik zie dat de drank je reactie vermogen en je heldere verstand aantast. Je weet dat de derde verdieping geen speelparadijs is voor dronken jongeren.”

“Ik neem aan dat je je weg naar buiten wel vind. Zo niet, dan weet ik waar ik je morgenochtend moet gaan zoeken.” Hij glimlacht even sinister en loopt de jongen dan voorbij. Hij was op zoek naar Sam.

Ryan kantelt zijn hoofd en kijkt Celeste onderzoekend aan. Tot ooit een keer, hij snuift licht en rolt zijn ogen naar achteren als ze zich omdraait. “Ja, tot morgen..” mompelt hij waarna het licht dooft. Hij verschiet even iets en blijft dan stil in het donker staan. Met ingehouden adem kijkt hij naar de spiegels om zich heen en het gedaante dat langzaam vanuit het donker zichtbaar wordt. Het is zijn eigen spiegelbeeld. Hij slaakt een opgeluchte zucht en kijkt om zich heen. Celeste was theatraal van het podium verdwenen en het enige wat hij ziet is spiegels. Alsof hij in een kleine doos vol spiegels is opgesloten.

“Heel grappig” roept hij voor het geval Celeste hem nog kan horen. “Jullie passen goed bij elkaar, jullie hebben een vreemd gevoel voor humor.” Zoekend werpt hij een blik om zich heen, nog eens en nog eens. De ruimte voelt klein aan en hij merkt dat hij soms opschrikt van zijn eigen spiegelbeeld.

Zijn eerst nog zelfverzekerde houding veranderd langzaam naar dat van een onzekere jongen. Hij laat zijn schouders wat afhangen en wrijft vanwege de kou over zijn arm. Hij moest nu kalm blijven. Zacht tasten zijn vingers het gehele oppervlakte van de spiegels af, op zoek naar een kier of opening die er niet is.




Twee grijze ogen turen in het donker naar een donker gestalte in het doolhof. Het is een vrouw met donker haar, kleiner dan hij en tenger gebouwd. “Vind je het mooi?” Noah maakt zijn aanwezigheid kenbaar door uit de schaduw te stappen. Hij vouwt zijn handen plechtig voor zich en kijkt Sam ijzig aan. Rond zijn lippen speelt een lichte glimlach. “ik had eigenlijk gehoopt je oma vanavond te treffen. We weten allemaal hoe dol ze op haar jeugd is. Ik kan me voorstellen dat ze hier eens goed naar zichzelf kan kijken, van elke kant, vanuit elke hoek. Net zo lang tot ze haar ware uiterlijk ziet.” Hij zucht even zacht en haalt zijn schouders op “Maar ik wacht wel. Niemand kan uiteindelijk de dood ontlopen, zelfs zij niet.”

Hij zet een stap dichterbij “Je magie werkt hier nu even niet.” Waarschuwt hij haar. Hij plaatst zijn handen op haar schouders en dwingt haar met zachte hand zich om te draaien. Via het spiegelbeeld in de spiegel kijkt hij haar aan. Zijn handen rusten nu op haar schouders “laat me je een ander staaltje magie zien.” Het beeld in de spiegel lijkt langzaam te veranderen, alsof een vertraagde film zich voor hun afspeelt. Sam haar gezicht wordt doffer van kleur en kleine lijntjes vormen zich in haar gezicht. Ze lijkt ouder en ouder te worden, maar in werkelijkheid staat ze er nog steeds in haar jeugdige vorm. Het zijn de spiegels die haar een ander beeld voorhouden. Noah blijft onveranderlijk achter haar staan zijn blik geamuseerd op Sam gericht.