Noah zit achter zijn bureau met zijn rug naar de muur “Is het dringend?” antwoord hij “Levensbedreigend?” hij legt zijn ganzenveer neer “Ik heb geen tijd voor je Kit.” Hij blijft zitten de deur gesloten en wacht in stilte op het geluid van wegstervende voetstappen van Kit. Hij is niet in de stemming om iemand te spreken.




Ryan weet met succes een glimlacht op Celeste haar gezicht te ontrafelen. Een kort moment dat snel verloren gaat, maar het geeft hem hoop dat ze nog kan lachen. “Omdat je een intrigerende uitwerking op me hebt? Juist omdat je je zo afsluit wordt ik nieuwsgierig. Ik kan er niks aan doen.” Hij glimlacht flauwtjes “En ik weet dat je geen medelijden wil, maar ik heb het met je te doen. Ik wil je helpen. Je moet alles uit het leven halen wat erin zit, ook al is dat hier.”

Schalks kijkt hij naar haar op “En ik heb nog niet zoveel vrienden hier en ondanks je vreemde eigenschappen vind ik je wel heel aardig.” Glimlachend kijkt hij haar aan “een beetje vreemd, dat wel.”

“Het enige wat ik van je wil, is een glimlach. Zoals zojuist.” Hij steekt zijn armen naar haar uit en grijnst “Andes zal ik serieuze maatregelen moeten nemen, zoals de kieteldood.”

Noah zucht “Daar gaat het niet om Flynn. Zij was degene die niet wilde vertrekken en gen benul had wat de consequenties van hier blijven zouden zijn. De impact van hier te moeten blijven zal ze nu ten volste beseffen vrees ik.” Hij richt zich weer op het stuk perkament voor zich “Ik zou graag willen dat je je niet meer dit soort zaken bemoeit Flynn.”

Hij wuift dat hij weer kan vertrekken, zonder zich een enkele keer richting Flynn om te draaien. “Je kunt weer vertrekken, ik ben aan het werk.”