1,5 maand later..




[….]

Er zijn een aantal weken verstreken sinds de dood van Leah. Hoewel iedereen zich grote zorgen had gemaakt om Chase leek hij het rouwproces nu goed te verwerken. Het had tijd nodig, veel tijd. Chase had misschien niet eens meer genoeg tijd om het ooit helemaal te verwerken, maar hij ging verder met zijn leven. Voor Leah. Voor Rose. Zij is voor hem een grote steun geweest en hij hoopt dat hij dat ook voor haar heeft kunnen zijn. Hun band was sterker dan ooit.




Na een dag schreef hij al de eerste brief. Na nog eens vijf dagen volgde er nog een brief waarin hij enthousiast zijn reisplannen aankondigde. Er verstreken nog eens twee weken waarna hij een korte, zeer beknopte brief schreef over de geweldige avonturen die hij beleefde. Toen bleef het stil. Kit kreeg geen brieven meer en van Ryan ontbrak ieder spoor. Zijn zussen moesten Kit elke keer teleurstellen, Ryan was niet thuis gekomen of had slechts een korte stop bij hun huis gemaakt, maar geen nieuwe brieven.
Was hij Between en Celeste alweer vergeten?

“Dat gaat je nooit lukken. Je kan het proberen, jij bent tenslotte aan de beurt.” Grijnst Chase met een plagende ondertoon. Hij legt de golfstick over zijn schouder en kijkt afwachtend naar Rose. Ze speelde een spelletje golf en Chase was zoals met elk spel ontzettend fanatiek, maar nu wel aan de verliezende hand. “Als ik win, dan moet jij vanavond afwassen.”

Vanuit zijn ooghoeken ziet hij een jongeman het veld op rennen. Gevolgd door twee bewakers. Een indringer en hij kwam recht op Rose afrennen. Beschermend springt hij voor Rose en slingert hij even gevaarlijk met de golfstick heen en weer. “Halt!” roept hij terwijl hij de jongen veilig op afstand port.


Ryan zijn blik gaat naar de golfstick die tegen zijn borstkast aan prikt naar Chase. Hij slikt even en glimlacht “Ik ken uw dochter, ik..’ hij kijkt even achterom naar de bewakers die nog nahijgend hun zwaarden trekken.
Chase knijpt een oog toe “Dat zeggen ze allemaal.” Reageert hij wantrouwend.

Ryan leunt iets opzij om Rose haar blik te vangen, maar blijft in de vurige ogen van haar vader kijken die Rose behendig uit het zicht onttrekt. “Rose?” breed glimlachend steekt hij voorzichtig zijn hand op en wiebelt hij zijn vingers bij wijze van een zwaai. Zijn blik gaat weer naar de golfstick die Chase nu bijna onder zijn kin duwt. Hij is bang dat haar vader hem straks nog neer knuppelt met het ding of kostbare goederen raakt.

Chase pakt de golfstick steviger vast als Rose de jongen niet blijkt te kennen. Ontzet kijkt hij zijn dochter aan ze de golfstick naar beneden duwt en begint te lachen. Wat onwennig lacht hij mee en blijft hij uiteindelijk steken bij een grinnik. Als de twee knuffelen bekijkt hij het hele schouwspel achterdochtig. Nog steeds niet helemaal overtuigd steekt hij zijn hand uit om die van de jongeman te schudden.




Ryan lacht opgelucht en knuffelt Rose enthousiast terug. Nouja, gematigd enthousiast voor Ryan zijn doen. Het toeziend oog van Chase ontgaat hem niet. Hij aait haar even kort over haar wang en geeft er een zacht kneepje in. "Je ziet er goed uit." complimenteert hij haar ondanks dat hij nog steeds de sprankel in haar ogen mist. Die eerste dag waren die ogen zo vastberaden en vol goede moed geweest. Ze stonden nu niet meer zo dof als in Between, maar die blik was er niet meer. Logisch, een moeder verliezen was vreselijk.

Hij had gehoord wat er gebeurt was. Iedereen wist, het nieuws had zich als een lopend vuurtje verspreid. “Ik heb je zoveel te vertellen.” Zijn ogen twinkelen vrolijk en van enthousiasme schuifelt hij onrustig heen en weer. Zijn haar is iets lichter geworden en zijn huid is licht getint van een duidelijk gezonde hoeveelheid zon.

“We kunnen ons spel later wel hervatten.” Glimlacht hij, hij was toch aan de verliezende hand. Rose had niet veel vrienden in Alusia, niet zoals ze die thuis had gehad. Ryan zijn positieve houding is zo aanwezig dat hij zeker weet dat het Rose goed zou doen. Zolang de jongen maar geen gekke dingen deed.

Noah is veranderd, in positieve zin, maar dat betekend niet dat hij weer helemaal zichzelf is. Gevoelens sluit hij niet langer buiten, al kost het hem veel moeite ze te accepteren. Celeste en hij zijn nog altijd hecht, maar ook hun relatie is anders dan voorheen. Breekbaar, echt en gebaseerd op wederzijds vertrouwen. Het fijne aan haar gezelschap is dat als hij zich rot voelt daar niet diepgaand over hoeft uit te wijden. Dat een blik genoeg kan zijn.

Bij zijn dagelijkse bezoeken aan de boom der zielen vergezelt ze hem met regelmaat. Het is de plek waar hij volledig tot rust lijkt te komen. Toch is hun relatie gebaseerd op vriendschap en niets meer of minder. Hetzelfde geldt voor Samantha. Haar besluit om te blijven was een verassing en een gast waar hij erg aan moest wennen. De eerste dagen wantrouwde hij elke beweging, maar al gauw kwam het vertrouwen weet terug. Hij doet zijn best zijn tijd tussen Celeste en Sam dan ook zo goed mogelijk te verdelen. Het is fijn dat ook Kit er nog is, dat is gewoon ongecompliceerd. Daarbij wordt Kit nu ook als gast gezien en niet langer als bediende.

Zijn karakter is zachter van aard geworden waardoor hij nu wel in staat is om medeleven te tonen. Verloren zielen worden begeleid en Between leert hij stapje voor stapje waarderen. Hij moet wel, hij heeft geen keus. Om een simpele sneer kan hij zich dagen lang schuldig voelen en sarcastische opmerkingen slikt hij weg. Hoe erg hij zijn best ook deed, zijn ware ik had hij nog altijd niet hervonden. Want hij mist haar, hij mist Rose nu nog meer dan voorheen. Hij mag nooit ongecontroleerd en onbezorgd lachen, hij houdt altijd de rem erop. Want hij mag het van zichzelf niet meer, niet meer na wat hij haar heeft aangedaan.

Noah vouwt een laatste overhemd op en legt het in zijn kast. “Ja prima.” Hij kijkt haar onderzoekend aan en laat zijn blik over haar wallen gaan. Ze worden na elke nacht meer aanwezig. “Jij zo te zien niet.” Glimlacht hij zwakjes. Eigenlijk wil hij haar voorstellen even naar huis te gaan, om even uit te rusten en bij te komen. Between heeft blijkbaar een sterke uitwerking op haar die ze ook lichamelijk niet eeuwig kan volhouden. Toch spreekt hij zijn gedachten niet hardop uit, hij wil namelijk niet dat ze gaat. Er was dan altijd het risico dat ze niet terug kwam. “Er staat nog niks op de planning, had je zelf iets in gedachten?”




“Klopt, ik heb een tijde rond getrokken door Alusia. Ik heb ontzettende oude hoge bomen gezien, uitgestorven maanlandschappen en stranden hagelwit.” Zijn glimlach wordt breder “Het was fantastisch. Ik heb zulke bijzondere mensen ontmoet en zoveel avonturen beleefd.”

Hij stopt met lopen en pakt haar beide handen vast. “Maar ik ben hier omdat ik iets heb ontdekt en je wil vragen of je met me mee wilt gaan.” Hij knijpt zachtjes in haar handen en bouwt even bewust een moment van spanning in “Ik ga terug naar Between. Ik ga terug om de vloek van de verbanning op te heven.” Hoopvol kijkt hij haar aan “Ik weet dat je misschien helemaal niet mee wilt, maar ik kon ook niet vertrekken zonder het je te vragen.”

“En toch heb ik een manier gevonden, geen kant en klare oplossing, maar het begin van de puzzel.” Probeert hij haar nog te overtuigen, maar blijkbaar wil ze echt niet terug. Hij glimlacht mistroostig “Jammer. Ik ha me verheugd op een grote reünie, maar ik begrijp het wel.” Hij had zich wel verheugd op een weerzien. Hoewel hij Celeste wel subtiel onder ogen moest komen, hij had haar tenslotte al tijden niet meer geschreven. Dat was voor een goed doel geweest en nu ook niet meer nodig, nog even en hij was weer in Between. “Misschien wil je me nog wel even helpen, ik heb een aantal boeken uit de bibliotheek nodig en de haarborstel van Maleficent.” Met grote smekende ogen kijkt hij haar aan “Daar zou je me echt een heel groot plezier mee doen.”



“Sam, waarom kom je vannacht niet hier slapen. Het kasteel is s’ nachts groot en stil, misschien slaap je beter wetende dat je niet alleen wakker wordt wanneer je weer een nachtmerrie hebt.” Hij glimlacht zwakjes “Een goede nachtrust doet vast wonderen.”

“Maar tennissen en sparren klinkt leuk.” Hij glimlacht opgewekt, een zeldzame glimlach die van tijd tot tijd weer tevoorschijn kwam. Noah zelf wist niet altijd wat ze konden doen, Samantha zat nog vol frisse ideeën. “Ik vraag Celeste en Kit ook mee.”

Met een glimlacht opent hij de tussendeur naar Celeste haar kamer. Celeste zit op het balkon, het doet hem denken aan zichzelf. Ze lijkt op iemand te wachten, wetend dat diegene niet zal komen. Met een zuchtje loopt hij naar haar toe en strijkt hij haar haren plat. “Ga je mee sparren en tennissen?”

Noah zucht als de spanning tussen de twee vrouwen de kamer lijkt te vullen als een ballon die op barsten staat. Hij vindt het moeilijk om hun beide te plezieren. Voorheen had hij nooit het geduld gevonden om tussen hen in te gaan staan, hij zou het zijn toekomstige ik zelfs hebben afgeraden. Nu voelt hij het als zijn plicht. “Ik zou het naar mijn zin hebben als jullie beide mee gaan.” Met een voorzichtige glimlach laat hij zijn blik tussen beide dames heen en weer gaan en biedt hij elk een hand aan.




Ryan grijnst tevreden als ze hem wel besluit te helpen. In het kasteel kan hij zich maar moeilijk op Rose concentreren, het interieur heeft nu zijn aandacht. Plechtig vouwt hij zijn armen voor zich en loopt hij als een heilige met haar mee. Hij mocht niks pikken, niet nu. “Nog niet helemaal, er liggen delen van de oplossing in Between. Je moet ze met elkaar verbinden om tot de gehele oplossing te komen. Er zijn tal van elementen voor nodig.”

“Ik kom er snel genoeg achter hoe het met haar gaat. Al gok ik erop dat ze zich wel staande weet te houden. Kit zou het ons vast wel verteld hebben als ze er slecht aan toe was..” hij haalt zijn schouders op “Of juist niet.” Niets kan zijn humeur verpesten, want hulp is onderweg. Een nieuw avontuur gaat nu van start.

Zijn mond valt open bij het zien van de bibliotheek. “Wow” verlaat het ademloos zijn mond “Ik hoop dat ze op alfabet staan..” Fronsend kijkt hij om zich heen “Oke, ik zoek Tristan en Isolde. Het meisje met de zwavelstokjes en roodkapje.” Afwachtend kijkt hij Rose aan, hup hup.

“Oke..” twijfelachtig werpt Ryan een blik in het rond. Waar moest hij beginnen? Hij lijkt niet echt goed te weten waar en kijkt afwachtend naar Rose die de anderen boeken opzoekt. Wat terug houdend begint ook hij aan zijn zoektocht.

Met een diepe frons laat hij zijn vingers langs de kaften glijden en wrijft hij nog eens over zijn kin. Zacht vormen zijn lippen langzaam de titel van een kaft. Zijn frons wordt dieper waarna hij twee stappen achteruit zet en nog eens bedenkelijk naar de vele boekenkasten kijkt. “Rose…” hij steekt zijn hoofd glimlachend op de hoek van een boekenkast “Kun je even helpen?” glimlacht hij zenuwachtig, niet helemaal op zijn gemak tussen de boeken. “Ik kan ze niet vinden en ik moet nog thuis een aantal spullen inpakken voor het donker wordt en ik vertrek.” Beargumenteert hij snel “Asjeblieft?”



Noah doet zijn best om beide dames te plezieren zonder duidelijk een kant te kiezen. Het is vermoeiend en vraagt veel van zijn geduld. Normaal gesproken zou hij het hun zelf laten uitvechten, maar hij is het hun verschuldigd. Op het tennisveld wordt hij echter alweer voor het volgende dilemma gezet. “Dat is niet eerlijk. Laten we ruilen. Ik kan jullie twee samen wel aan.” Glimlachend schuift hij de armen van Sam opzij en geeft hij haar een aanmoedigend duwtje in haar rug “Vormen jullie maar een team, Kit komt me vast snel versterken.”