Noah gromt, ze drijven hem tot waanzin. Hij doet alles om het hun naar hun zin te maken, maar hij kan niet eeuwig de scheidsrechter blijven spelen. Met een zucht hoort hij dan ook hoe Celeste afhaakt, al heeft hij wel het gevoel dat ze aan zijn eerdere wens zal voldoen. “Jij zou ook terug kunnen gaan naar waar je vandaan kwam.” Zijn stem is streng en ontevreden.

Met tegenzin laat hij zich naast Samantha neerzakken. De situatie waarin ze zich nu bevonden liep en de daarbij aanwezige elementen, sterke drank en een bed gecombineerd met enige frustraties, eindigde in het verleden vaak hetzelfde. Dat wil hij nu niet, niet meer. “Ja en een deel van mij neemt het haar niet eens kwalijk. Jij hebt destijds haar onschuld weggenomen. Jullie zijn beide fout, maar wie ben ik om daar over te oordelen. Ik heb veel ergere misstappen gezet en daarom blijf ik die van jullie tolereren.” Hij neemt een flinke teug uit zijn glas “Jullie halen beide het bloed onder mijn nagels vandaan.” Hij schudt zijn hoofd en draait het glas rond in zijn handen. Op dat moment klinkt van beneden Kit zijn geroep. Vermoeid werpt hij een blik op de klok, Kit is aan de late kant vandaag.

Met een zucht staat hij op en plaatst hij zijn glas op het nachtkastje. Niet wetende hoe verrast hij zal zijn door dit bezoek loopt hij rustig de trap af naar beneden richting de hal. Hij wrijft even over zijn slapen voor hij de hoek om loopt alwaar hij een bekend irritante stem hoort.




Ryan zit ongeduldig in de koets, misschien had hij toch beter kunnen lopen. Dat had langer geduurd, maar dan had hij wel zijn energie kwijt gekund. Gretig hobbelt hij achter Kit aan en wringt hij zich bijna tussen de deur en Kit door. Zijn glimlach is breed en vrolijk, klaar om zijn oude vrienden in de armen te sluiten.

Vragend kijkt hij even Kit zijn kant op als diegene alleen Noah en Sam roept. Was ze weg? Niemand sprak over Celeste, toch hangen haar kleurrijke schilderijen nog in de hal. “Julie liggen toch niet al te slapen he!?” galmt zijn stem luidt door de gang. Hij gooit zijn rugzak achteloos op de grond en begint zelfs te lachen bij het verbaasde gezicht van Noah, niet meteen diegene die hij wou zien maar de rest zou spoedig volgen.

Noah heeft helemaal geen oog voor Halwende. Hij hoort dat Rose erbij is en niet veel later wordt dat beeld bevestigd. Rose. Hij had haar weggejaagd, met succes en met verschrikkelijk veel spijt en schuldgevoel. Nu was ze toch weer hier. Ze had het hem eerder beloofd, maar na alles wat er gebeurd was had hij de hoop eigenlijk al opgegeven. En toch stond ze hier. Niet zo enthousiast als Ryan, maar ze was er. Voor hem? Een waterige glimlach breekt door.

Zijn mond wordt droog, zijn hart lijkt even te stoppen en roerloos blijft hij in de gang staan. Ze kijkt hem niet aan, wat hem de kans geeft om haar te bestuderen. Beelden aan hun laatste minuten, nee seconden, schieten voor zijn netvlies voorbij. De angst in haar ogen. Misschien was die angst er nu ook en verborg ze die door haar blik af te wenden.

Dan is er weer de realiteit. “Op de eerste verdieping zijn nog kamers vrij.” Nu pas werpt hij een blik op de vreemde jongeman. Hij knikt even ter begroeting en weet vervolgens niet meer waar hij kijken moet. Het is de zoom van zijn shirt waar zijn blik even op blijft hangen. Sam rende in zijn t-shirt rond! Heel even bekruipt een paniekerig gevoel hem tot hij zich realiseert dat het wel het laatste is waar hij zich zorgen om moest maken. “Jullie kennen de weg..” mompelt hij waarbij hij nog een heel klein glimlachje naar Sam weet op te brengen. Hij knikt naar Kit, in de hoop dat die hen naar hun kamers zou begeleiden nu hij zelf nog steeds niet lijkt te kunnen bewegen.




Ryan tilt Sam schaterend van de grond en grijnst even voldaan wanneer ze zegt dat hij er goed uit ziet. Het is nu zijn beurt om haar eens goed te bekijken en dat gebeurd met een grinnik. “Leuke pyjama” grinnikt hij.

“Ik dacht, ik kom eens op visite nu ik toch in de buurt ben.” Glimlacht hij niet van plan om zijn grootste plannen direct aan iedereen bekend te maken. Hij slaat zijn armen nog een keer om haar heen en duwt haar dan zachtjes, en met een zachte tik op haar billen, richting Rose. “Delen we weer een kamer?” vraagt hij Kit “De jongens en de meiden apart.” Zoekend gaat zijn blik in het rond “Waar is Celeste?” vraagt hij dan eindelijk, een vraag die al tijden op zijn lippen brand.

Recht achter je. Verrast draait hij zich om, onderaan de trap staat inderdaad Celeste. Een brede glimlach verspreid zich over zijn gezicht waarna hij snel de afstand tussen hen overbrugt. Ondanks dat hij haar niet meer geschreven had zag ze er niet boos uit en dat betekend dat hij ook haar veilig in zijn armen kan sluiten.

Hij pakt haar hand vast en laat haar een rondje om haar als draaien. "Je bent het echt." Concludeert hij glimlachend. Blij tilt hij haar van de grond en draait hij enthousiast een rondje met haar onderaan de trap. Lachend laat hij haar weer op de grond zakken. Hij werpt even een blik achterom en trekt haar dan, bijna stiekem, nog een keer in een omhelzing. "Verassing" glimlacht hij. [



Een gevoel van opluchting gaat door hem heen. Wanneer ze hem aankijkt ziet hij namelijk niet de angstige blik van eerder. Een glimlach breekt door, een waterige glimlach waarbij tranen in zijn ooghoeken ontspringen. Tranen van geluk die hij snel weg knippert. Zijn mond vormt een 'hoi' maar zijn stemgeluid blijft achterwege. Hij is nu de gelukkigste man op aarde, Rose was naar hem teruggekeerd.

Noah zijn mondhoeken trillen en vormen een dunne glimlach die de hare beantwoord. Er was hoop. Hoop waarover Ryan had gesproken, waarin zelfs Celeste was gaan geloven. Alle donkere dagen leken nu voorbij, wat de toekomst hun ook zou brengen. Er was iets om hem op te been te houden, om te voorkomen dat hij nog eens zijn verstand zou verliezen. Zijn hand zoekt grip aan een kast binnen handbereik. Zijn vingers klemmen zich stevig om het donkere hout nu zijn benen week aanvoelen.

“Kom verder..” hij richt nu voornamelijk tot Halwende, zijn nieuwe gast. “Kit zal jullie naar jullie slaapvertrekken brengen.” Hij glimlacht beleefd en draait zich traag om “Ik zorg voor wat warme thee, het is al laat en jullie hebben een lange reis achter de boeg.” Zijn stem is zacht en beleefd, bijna voorzichtig. Hij wil zijn gasten niet weg jagen.





Ryan kijkt een beetje betrapt als ze toch een beetje teleurgesteld in hem blijkt te zijn. “Ik zal het goedmaken uwe hoogheid.” Hij buigt diep en overdreven en kust plagend haar hand.

Vrolijk pakt hij zijn rugzak en trekt hij aan Halwende zijn mouw. “Kom, ik ken ook de weg en weet welke kamer de grootste badkuip heeft.”