Ryan kijkt Kit met gefronste wenkbrauwen aan en knabbelt verder aan zijn brood. “Ik heb geen geheimen, ik hoop dat mijn gesprekken je geamuseerd hebben. Boemerang.” Grijnst hij nu Kit hem zijn koosnaampje kant en klaar aanlevert. Je moet Ryan vooral niet vertellen dat hij iets niet mag doen.

Hij werpt even een blik op Celeste die haar cadeaus nog meer kan waarderen dan de rest. Celeste kreeg immers nooit cadeaus, zelfs niet wanneer ze jarig was. Hij heeft geen idee in hoeverre de rest van Celeste haar verleden op de hoogte is. Hij glimlacht tevreden en smeert nog een boterham en legt hij deze op haar bord.

Grinnikend kijkt hij op naar de overkant van de tafel. Kit noemt hem op sarcastische wijze subtiel en Rose lijkt zich nogal ongemakkelijk te voelen en gooit er een vreemde opmerking over een strik uit. “Dat heb ik nog overwogen Rose, maar er valt nog genoeg uit te pakken.” Antwoord hij met een scheve grijns. Voordat Kit iets kan zeggen klapt hij met een vermakelijke grijns zijn boterham dubbel “Ik heb nooit bekend gestaan om mijn subtiele aanpak.” Grijnzend neemt hij een hap van zijn boterham.



Noah zet zijn zojuist opgetilde kopje thee ontzet terug op tafel. Even is er sprake van plaatsvervangende schaamte. De glimlach die hij van Rose krijgt toegeworpen imiteert hij houterig waarna hij zachtjes zijn keel schraapt “Wel uit vrije wil hoop ik” mompelt hij zachtjes. Hij zag Ryan er voor aan om Rose zonder pardon achterop een paard te binden. Gezien de warme glimlachen die hij krijgt toegeworpen lijkt het haar eigen besluit te zijn. Hij glimlacht zwakjes en houdt zich verder afzijdig. In feite kan hij Ryan wel zoenen van geluk, maar het blijft Ryan. Bot, ongemanierd. Eigenlijk een goedkopere versie van hemzelf.

Kort werpt hij een blik op Celeste, een warme glimlach verspreid zich over zijn gezicht bij het zien van het geluk. Het straalt van haar af en maakt haar jaren jongen dan ze werkelijk is. Een klein meisje met kalverliefde.

Tevreden begint hij alsnog aan zijn kopje thee. Met moeite slikt hij de zojuist genomen slok warme thee door als Rose zegt dat hij misschien een strik om had moeten doen. Alsof dat nog niet erg genoeg is gooit Ryan er nog een schepje bovenop. De thee die al in zijn keel bleef hangen schiet nu definitief verkeerd. Proestend zet hij zijn kopje neer en hoest hij rood aangelopen in een servet.

“Gedraag je!” blaft hij streng in zijn servet, zijn ogen pinnig op Ryan gericht. Dit getuigd echt van geen manieren. Dan is daar een kleine doorbraak, een moment waarop Noah noodgedwongen de getergde, schuldbewuste kant van zichzelf even los laat. Een moment waarop zijn eigen daadwerkelijke karakter weer even zichtbaar is. Het gehoest gaat over in een kriebelige grinnik. Lachend verbergt hij zijn mond achter zijn servet, zijn ogen niet meer dof en gevuld met zorgen, maar onbezorgd en zacht. Terwijl hij grinnikend zijn mondhoeken met het servet afveegt onthult zich een glimlach die neigt naar het ondeugende. Hij schraapt zijn keel nog eens in een poging zijn eerdere waarschuwing nu niet volledig teniet te doen en richt zich in een daad van wanhoop tot Kit “Is het brood lekker?” vraagt hij snel.

Ryan trekt zijn wenkbrauwen hoog op. Kit beweert hem vannacht gehoord te hebben en deelt zijn bevindingen nu aan tafel. Gelukkig is Ryan niet snel onder de indruk, zo ook nu niet. “Je hebt een levendige fantasie.” Hij prikt een stukje fruit op zijn vork en wijst voor hij het naar zijn mond brengt even kort naar Kit “Al is je fantasie wel wat schunnig van aard.” Gaat hij nu op de correcte Noah tour “Begrijpelijk, Between is niet het meest opwindende stulpje op aarde.” Hij lijkt even over zijn eigen conclusie na te denken en schudt al lachend zijn hoofd.

Noah was altijd wat rebels geweest als het ging om het regime aan het hof. Een eigenschap die ook nu weer de kop op steekt. Onverwachts mengt hij zich dan ook in het gesprek “Klopt, mijn tweede linnenkast dient nog altijd als extra opslagplaats voor Sam haar kleding. Al vraag ik me af of er iets tussen zit wat je past.” Hij is zich daarbij totaal niet bewust van het getouwtrek tussen Sam en Rose.


“Wat zonde dat zoiets in een kast hangt. Voor welke gelegenheden trek je zoiets aan Sam?” Sam is nu ook het slachtoffer van zijn plagerijen geworden, ze koos immers Kit zijn zijde. “Misschien moet je Kit er eens mee verblijden, voor zijn fantasie echt op hol slaat.” Hintend laat hij zijn blik tussen Kit en Sam heen en weer gaan.

“Dat is wel genoeg.” Het is Noah die nu weer serieuzer klinkt en het gesprekonderwerp een halt probeert toe te roepen. Zijn blik flitst daarbij even kort tussen Celeste en Rose heen en weer, alsof ze te broos zijn om hieraan deel te nemen. Ryan opent opnieuw zijn mond en zijn grijns voorspelt niet veel goeds “Genoeg.” Herhaalt hij zacht maar dwingend.

Noah zijn grijns zwakt iets af. Ondanks dat hij geen weet heeft van hetgeen dat speelt tussen Rose en Sam voelt het gespreksonderwerp toch niet meer juist. Zijn liefde voor Rose is met de tijd die verstreken is niet minder geworden, misschien nu juist sterker dan ooit. Het leek ooit allemaal zo makkelijk, zo vanzelfsprekend. Nu wist hij niet eens hoe hij zich ooit genoeg zou kunnen verontschuldigen. “Dat is wel genoeg Sam.” Gebiedt hij haar zachtjes.

Kit heeft er blijkbaar ook genoeg van, op een wel erg resolute manier. Verbaasd trekt hij een wenkbrauw op “Trek het je niet zo aan..” even kruisen hun blikken “Kit.” Probeert hij nog tevergeefs. Schuldig vouwt hij zijn vingers in elkaar en staart naar zijn boterham. Hij weet dat hij zich alles nu teveel aan trekt, maar Kit zijn opmerking heeft meer met hem te maken dan met Sam. Wat onzin was want Kit verbleef hier niet tegen zijn wil in, hij had hem gratie verleend. Hij zucht en begint in stilte aan zijn eten.




De sfeer aan tafel neemt een wending. Kit is beledigd en loopt de zaal uit, Noah roept hem niet zoals verwacht bruut tot de orde maar gaat zwijgend verder met eten en Celeste en Rose zijn al net zo zwijgzaam. Hij wisselt even een blik met Sam en haalt niet begrijpend zijn schouders op.

Ook hij eet zijn ontbijt op, al is het niet zo zwijgzaam als sommige. Hij kletst wat met Sam en Celeste over kleine onzinnige dingen. Tenslotte staat hij op. “Ik zie jullie zo in de stallen, ik ga Kit halen en kijken of Halewende al terug op zijn kamer is.”

Met twee croissants op zak loopt hij terug naar zijn slaapkamer. “Kit, je moet wel wat eten voor we gaan rijden.” Met een glimlach gaat hij op de rand van zijn bed zitten en legt hij de croissants naast hem neer. “Ik zou het jammer vinden als je niet mee ging. Vooral als het gaat om een meisje.” Glimlacht hij “helemaal als het gaat om Noah.”

Ook Noah verlaat de eetkamer “Ik zie jullie zo in de stallen.” Snel haast hij zich naar zijn slaapkamer om zijn rijlaarzen aan te trekken. Eenmaal in de stallen wacht hij niet op Kit maar begint hij zelf met het zadelen van de paarden.

Het zachte geritsel van stro vult de stal. Hij heeft in eerste instantie dan ook niet in de gaten dat Rose zich bij hem heeft gevoegd. Terwijl hij een zadel op een paard zijn rug laat zakken weerklinkt haar stem. De paarden hun oren bewegen zich even alert haar kant op “Ja…” is het enige wat Noah weet uit te brengen. Hij is blij dat hij nu iets om handen heeft omdat hij zich eigenlijk geen houding weet te geven. Met zijn ogen schuin op Rose gericht bevestigd hij de gespen.

“Die is voor Ryan, hij is nogal jong en onstuimig buiten.” Merkt hij zachtjes op. Hij glimlacht lichtjes “Ze zijn denk ik wel aan elkaar gewaagd.” Probeert hij het gesprek luchtig te houden. Snel gaat hij verder met de anderen paarden. Hij spiekt tussen hun oren door richting Rose en laat afgeleid de borstel over hun vacht gaan. “Ik denk dat het niet gaat regenen.” Glimlacht hij lichtjes.




Ryan haalt zijn schouders op “Omdat je het erover had niet meer dan een slaaf te zijn. Ik dacht dat het om Noah ging.” Hij staat op van het bed en verkoopt Kit een speelse oorvijg “Maar blijkbaar zit je onder de plak van de vrouwen. Vouw je ook al hun was?” grijnst hij met een plagende ondertoon.

Snel trekt hij zijn laarzen aan en wacht hij bij de deur op Kit. “Je onderschat me. Ik kom van het platteland, je hebt hier niet te maken met de koninklijke rijschool.” Met een uitdagende grijns zwaait hij de deur open “Bereid je voor op je verlies.”

Hun onderonsje, als het dat al was, wordt verstoord door Sam. Hij glimlacht lichtjes en richt zijn aandacht weer op de paarden. Had ik al gezegd dat je er erg goed uitziet vandaag? Verbaasd kijkt hij op, maar zijn verbazing slaat al gauw om in een opgelaten gevoel. Sam haar ondertoon is flirtend, terwijl die van Rose het tegenovergestelde is. Een situatie waar hij zich niet zo goed raad mee weet. De ene reactie zou de ander kunnen kwetsen of andersom. Terug flirten voelt zo onnatuurlijk, dat hij zich even niet kan voorstellen dat hij er ooit toe in staat was. “Bedankt..” er volgt een vertwijfelde glimlach richting de dames “Een goede nachtrust heeft jou ook goed gedaan” glimlacht hij als hij opmerkt dat de wallen onder Sam haar ogen minder aanwezig zijn dan de dagen hiervoor. Zijn blik gaat naar Rose, maar een compliment blijft uit. Ze zag er niet anders uit dan normaal, nog even mooi, maar het voelde alsof ze een onzichtbare sluier droeg. De dood van haar moeder was nog vers, hij kon het bijna voelen. Snel gaat hij verder met het zadelen van de paarden, waarbij hij zo nu en dan even naar de staldeuren kijkt. De rest mocht hun nu wel vergezellen.

“Je hebt er wel erg veel zin in.” Merkt hij op wanneer hij Sam passeert. Bij het zadelen van het paard van Rose doet hij zijn best zich langs haar heen te manoeuvreren “Ik denk dat ze wel schoon is” hij glimlacht flauw en pakt de borstel uit haar handen.

Eenmaal gezadeld helpt hij Rose bij het opstijgen, ik ben zo vrij om dat maar alvast uit te schrijven, en pakt hij voorzichtig haar enkel beet om die netjes op zijn plaats in de stijgbeugel te plaatsen. Haar enkel houdt hij daarbij net wat langer vast dan nodig is. Herinneringen aan meer dan een jaar geleden duiken weer vers op in zijn gedachten. De geur van het stro, van haar haren en hun gehaaste aftocht. Hij kijkt even kort naar haar op, wendt zijn blik dan af en gaat over tot de orde van de dag. Terwijl hij de lippen die hij maar eenmaal mocht beroeren uit zijn gedachten probeert te verbannen vult hij enkele zadeltassen met appels. Ongeduldig beent hij naar de deur “Celeste?” roept hij.