“Ik denk dat we allemaal anderen plannen hadden.” Glimlacht hij als Fjall zegt dat hij nu eigenlijk vakantie zou moeten hebben. De ironie. Het eiland is beslist vakantie waardig, maar vast niet hetgeen Fjall geboekt had.
Voorzichtig laat hij de jongen aan de rand van het zand bij de anderen neer zakken. Hij klopt zijn broek even af in de illusie dat hij zijn pak schoon kan houden.
“Hij zat klem onder een boom.” Meldt hij Chloe en Emily.
Daar zitten ze dan. De hele groep overlevenden bij elkaar aan de rand van het strand. Een kleine groep, relatief gezien de omvang van de crash nog groot. Het gegil sterft weg en gaat over in zacht gehuil van nabestaanden. Het geronk van helikopters blijft uit, de dikke donkere rookpluim neemt langzaam af en het eiland lijkt terug te gaan naar de dagelijkse gang van zaken.
In de verte is aan de rand van het bos een nieuwsgierig zwijn te zien, kleine krabben rennen over het strand en het gezang van tropische vogels is voor het eerst hoorbaar. Na even in stilzwijgen gezeten te hebben begint hij zijn schoenveters los te maken en trekt hij zijn schoenen uit. Hij is niet echt op de gelegenheid gekleed. Met een vriendelijke glimlach staat hij op.
“Ik ga even een stukje wandelen, kijken of ik wat hout kan vinden en misschien nog wat water.” De zon begint te draaien en neemt af in scherpte. Dat werkt verkoelend, maar betekend ook dat het spoedig donker zal worden.
Rustig wandelt Charles naar de zee. Het frisse zeewater werkt verkoelend en kietelt tussen zijn tenen. Hij houdt zijn blik op de oneindig uitgestrekte zee gericht, op zoek naar boten of andere tekenen van menselijke activiteiten. Voor een kort moment sluit hij zijn ogen en inhaleert hij diep de zilte zeelucht. Wanneer hij zijn ogen weer opent merkt hij dat voor het eerst zijn vingers trillen. De adrenaline is verdwenen en zijn lichaam en geest zijn weer volkomen bij bewustzijn. Hij glimlacht even mistroostig om een van zijn eigen gedachtes en rolt zijn broekspijpen op. Uit zijn zak haalt hij een zakdoek die hij even door het zeewater haalt en daarna tegen een brandwond op zijn borstbeen aan drukt.