Ropandina
Schoolhoofd
Woonplaats: Schuilen voor de regen
|
|
Geplaatst: wo sep 11, 2013 17:31
Sarah schreef: Snel beginnen!
Here it is:
Kleurversie: Hoofdstuk 1: De ontmoeting.
De vrouw riep ze een voor een naar voren. 'Page! Jeremy! Tammy! Eric! Emely! Thomas! Evelyn! Kom hier. Jullie krijgen een opdracht. Jullie moeten een jaar lang samen in een flat leven. Jullie krijgen iedere maand dertig euro. Hier zullen jullie van moeten overleven. Verwacht geen luxe bedden. Jullie zullen het moeten doen met zeven stretchers. Jullie hebben één slaapkamer, één badkamer, één woonkamer en that's it. Jullie hebben één keuken, waarin een fornuis, een koelkast, een prullenbak en een klein tafeltje met vier stoelen staan. Jullie woonkamer heeft één bank en een salontafel. Jullie zullen baantjes moeten zoeken om meer geld te verdienen. Zodra een van jullie een baan krijgt krijgen jullie nog maar 20 euro per maand van de vereniging. Zodra er drie mensen een baantje hebben, krijgen jullie niks meer van ons. Jullie zullen zelf normale bedden, meer stoelen, en eten moeten kopen. Waarschijnlijk kennen jullie elkaar nog niet, behalve Evelyn en Emely dan. Jullie zullen elkaar moeten leren kennen en met elkaar alle problemen aan moeten gaan.' De toeschouwers keken de zeven tieners aan.
Emely liep direct naar haar twee jaar jongere zusje Evelyn toe. 'Is dit de straf die we krijgen, nadat we alleen maar een beetje graffiti hebben gespoten?' vroeg Evelyn verbaasd. 'Dit is toch wel erg raar. Ik zou eerder een taakstraf hebben verwacht.' Eric hoorde dit. 'Ik heb alleen maar een paar repen chocolade gejat. Dan zou je dit toch niet verwachten.' 'Ach,' zei Thomas. 'Wat maakt het uit. We hebben allemaal een kleine overtreding begaan, dit is onze straf. Laten we ons eerst maar zorgen gaan maken over het geld, en onze school. Hoe willen we op tijd op school komen, als we niet eens een fiets hebben of geld om met de bus te gaan?'
Na een tijdje riep de vrouw naar de zeven: 'Jullie mogen mensen erbij halen, wij kunnen mensen erbij zetten, die ook een jaar lang met jullie samen moeten leven. Maar jullie mogen niet zelf weg uit de flat. Je moet in het appartement overnachten. Doe je dit niet, heb je een probleem. Dan krijgt de groep 5 euro minder, of, als de groep al niks krijgt, eist de vereniging 5 euro van je.' Jeremy keek verschrikt naar de rest. 'Dit kun je toch niet menen? Krijg je dan wel een stretcher erbij zodra er iemand bij komt? Ik heb geen zin om met iemand samen in een stretcher te moeten slapen, of nog erger, op de grond.' 'Ja,' zei de vrouw. 'Jullie krijgen allemaal één deken en een handdoek. Jullie zullen zelf je kleding moeten wassen. En als jullie andere kleding aan willen dan deze die jullie nu aan hebben, zullen jullie die van het geld wat jullie krijgen of verdienen moeten kopen.'
Page keek verbaasd. 'Ze laten ons toch niet in déze kleding rond lopen?' Ze trok met een walgend gezicht aan het witte shirt en de veel te grote joggingbroek die de zeven aan hadden moeten trekken. 'Dit ziet er niet uit! Wanneer krijgen we het geld voor deze maand?' Tammy draaide zich razendsnel naar haar om. 'Als je maar niet verwacht dat je meteen een shirt van twintig euro kunt aanschaffen. Ik denk dat het handig is om de eerste week in deze kleding rond te lopen. We hoeven voorlopig toch nog niet naar school. Als je het vervelend vind om in deze kleding over straat te moeten, doen wij wel de boodschappen.' zei ze terwijl ze, na een boze blik op Page te hebben geworpen, naar Thomas wees. Ze schrokken allemaal op toen de vrouw in een microfoon begon te praten. 'Vanmiddag om 2 uur zullen jullie in het appartement worden geplaatst. Dat duurt nog een kwartier. En jullie, toeschouwers, jullie mogen hen allerlei vragen stellen.' 'Ik dacht dat ze geen microfoon nodig had?' fluisterde Emely naar Eric.
Na 7 minuten begon de groep toch een beetje nerveus te worden van alle vragen die op hen af werden gevuurd. Page begon inmiddels aan haar nagels te plukken, waar de nagellak aan het afbladderen was. Toen ze al de nagellak eraf had gekrabd begon ze aan Evelyn's haar te frunniken. Na een minuut zei Evelyn geërgerd: 'Wil je daar even mee stoppen? Het is erg lastig om je te concentreren op de vragen als iemand aan je haar zit.' 'Nou, erg vriendelijk is dit groepje niet,' zei Page. 'Ik denk dat mijn ouders me heel erg missen. Wanneer mag ik ze spreken? Ik ga zo echt naar huis. Ik ga direct klagen over hoe belachelijk we eruit zien.' Nuffig keek ze de groep rond, in de verwachting dat iedereen aan haar lippen hing. Toen ze zag dat dit niet het geval was, liep ze naar de vereniging toe.
'Wanneer kunnen we gaan?' vroeg ze. 'Ik heb zojuist gezegd dat jullie om twee uur in het appartement worden geplaatst.' zei de vrouw. 'Dat bedoel ik niet,' zei Page. 'Wanneer kunnen we weer naar onze ouders. Mijn nagels zijn nagellak-loos. En mijn haar is vies.' 'Dit meen je niet he? Jullie zien jullie ouders over een jaar pas weer. Jullie praten ook niet met hen. In ieder geval, niet via de telefoon. En ook niet bij hun thuis. Jullie kunnen toch voor jezelf zorgen? Dat hebben jullie laten zien toen jullie de misdrijven pleegden. Daar heb je ook zelf voor gekozen.' zei de vrouw grinnikend. 'M-maar... Over een jaar? Dan ben ik... 18! Maar, wat is er nou erg aan een make-up set mee te nemen, zonder te betalen. En een paar nagellakjes natuurlijk.' 'Dat is stelen. Dat is niet de bedoeling. Die make-up set en die nagellakjes kostten samen dertig euro. Dat is dus niet bepaald goed voor de zaken. Als je gewoon had betaald, was je hier niet.'
Page liep boos terug. 'We mogen pas over een jaar terug!' riep ze verontwaardigd. 'Goh, dat heeft ze zo'n 30 minuten geleden al gezegd,' zei Thomas verveeld. Page liet zich tegen Jeremy aanvallen. Ze hoopte dat hij haar zou knuffelen. 'Jij bent het toch met mij eens he? Dit kan toch niet?' vroeg ze, terwijl de tranen over haar wangen gleden. Emely hoorde dit. 'Ik denk dat dit heel goed is voor jou, dit jaartje. Waarschijnlijk zul je heel anders terugkomen na dit jaar.' 'Hoe bedoel je?' vroeg Page met haar wenkbrauw opgetrokken, terwijl ze nog steeds tegen Jeremy aanleunde. 'Je weet precies wat ik bedoel.' Jeremy streek lichtjes door Page's haar, zonder echt te weten wat hij deed. 'Ik vraag me af hoe het huis eruit zal zien. Ik verwacht dat het nogal klein zal zijn.'
Evelyn, die altijd al snel afgeleid was als ze een rustige, aardige jongen zag, keek diep en lang in Thomas' ogen. Toen hij dit door kreeg, liep hij naar haar toe. 'Hoi,' zei hij verlegen. Met Page in haar ooghoeken liep Evelyn nog dichter naar Thomas toe. Ze hoopte dat Page licht jaloers werd, al verwachtte ze wel dat dit inderdaad zou gebeuren. 'Hoi,' zei Evelyn bijna fluisterend.
Kleurloze versie:
Hoofdstuk 1: De ontmoeting.
De vrouw riep ze een voor een naar voren. 'Page! Jeremy! Tammy! Eric! Emely! Thomas! Evelyn! Kom hier. Jullie krijgen een opdracht. Jullie moeten een jaar lang samen in een flat leven. Jullie krijgen iedere maand dertig euro. Hier zullen jullie van moeten overleven. Verwacht geen luxe bedden. Jullie zullen het moeten doen met zeven stretchers. Jullie hebben één slaapkamer, één badkamer, één woonkamer en that's it. Jullie hebben één keuken, waarin een fornuis, een koelkast, een prullenbak en een klein tafeltje met vier stoelen staan. Jullie woonkamer heeft één bank en een salontafel. Jullie zullen baantjes moeten zoeken om meer geld te verdienen. Zodra een van jullie een baan krijgt krijgen jullie nog maar 20 euro per maand van de vereniging. Zodra er drie mensen een baantje hebben, krijgen jullie niks meer van ons. Jullie zullen zelf normale bedden, meer stoelen, en eten moeten kopen. Waarschijnlijk kennen jullie elkaar nog niet, behalve Evelyn en Emely dan. Jullie zullen elkaar moeten leren kennen en met elkaar alle problemen aan moeten gaan.' De toeschouwers keken de zeven tieners aan.
Emely liep direct naar haar twee jaar jongere zusje Evelyn toe. 'Is dit de straf die we krijgen, nadat we alleen maar een beetje graffiti hebben gespoten?' vroeg Evelyn verbaasd. 'Dit is toch wel erg raar. Ik zou eerder een taakstraf hebben verwacht.' Eric hoorde dit. 'Ik heb alleen maar een paar repen chocolade gejat. Dan zou je dit toch niet verwachten.' 'Ach,' zei Thomas. 'Wat maakt het uit. We hebben allemaal een kleine overtreding begaan, dit is onze straf. Laten we ons eerst maar zorgen gaan maken over het geld, en onze school. Hoe willen we op tijd op school komen, als we niet eens een fiets hebben of geld om met de bus te gaan?'
Na een tijdje riep de vrouw naar de zeven: 'Jullie mogen mensen erbij halen, wij kunnen mensen erbij zetten, die ook een jaar lang met jullie samen moeten leven. Maar jullie mogen niet zelf weg uit de flat. Je moet in het appartement overnachten. Doe je dit niet, heb je een probleem. Dan krijgt de groep 5 euro minder, of, als de groep al niks krijgt, eist de vereniging 5 euro van je.' Jeremy keek verschrikt naar de rest. 'Dit kun je toch niet menen? Krijg je dan wel een stretcher erbij zodra er iemand bij komt? Ik heb geen zin om met iemand samen in een stretcher te moeten slapen, of nog erger, op de grond.' 'Ja,' zei de vrouw. 'Jullie krijgen allemaal één deken en een handdoek. Jullie zullen zelf je kleding moeten wassen. En als jullie andere kleding aan willen dan deze die jullie nu aan hebben, zullen jullie die van het geld wat jullie krijgen of verdienen moeten kopen.'
Page keek verbaasd. 'Ze laten ons toch niet in déze kleding rond lopen?' Ze trok met een walgend gezicht aan het witte shirt en de veel te grote joggingbroek die de zeven aan hadden moeten trekken. 'Dit ziet er niet uit! Wanneer krijgen we het geld voor deze maand?' Tammy draaide zich razendsnel naar haar om. 'Als je maar niet verwacht dat je meteen een shirt van twintig euro kunt aanschaffen. Ik denk dat het handig is om de eerste week in deze kleding rond te lopen. We hoeven voorlopig toch nog niet naar school. Als je het vervelend vind om in deze kleding over straat te moeten, doen wij wel de boodschappen.' zei ze terwijl ze, na een boze blik op Page te hebben geworpen, naar Thomas wees. Ze schrokken allemaal op toen de vrouw in een microfoon begon te praten. 'Vanmiddag om 2 uur zullen jullie in het appartement worden geplaatst. Dat duurt nog een kwartier. En jullie, toeschouwers, jullie mogen hen allerlei vragen stellen.' 'Ik dacht dat ze geen microfoon nodig had?' fluisterde Emely naar Eric.
Na 7 minuten begon de groep toch een beetje nerveus te worden van alle vragen die op hen af werden gevuurd. Page begon inmiddels aan haar nagels te plukken, waar de nagellak aan het afbladderen was. Toen ze al de nagellak eraf had gekrabd begon ze aan Evelyn's haar te frunniken. Na een minuut zei Evelyn geërgerd: 'Wil je daar even mee stoppen? Het is erg lastig om je te concentreren op de vragen als iemand aan je haar zit.' 'Nou, erg vriendelijk is dit groepje niet,' zei Page. 'Ik denk dat mijn ouders me heel erg missen. Wanneer mag ik ze spreken? Ik ga zo echt naar huis. Ik ga direct klagen over hoe belachelijk we eruit zien.' Nuffig keek ze de groep rond, in de verwachting dat iedereen aan haar lippen hing. Toen ze zag dat dit niet het geval was, liep ze naar de vereniging toe.
'Wanneer kunnen we gaan?' vroeg ze. 'Ik heb zojuist gezegd dat jullie om twee uur in het appartement worden geplaatst.' zei de vrouw. 'Dat bedoel ik niet,' zei Page. 'Wanneer kunnen we weer naar onze ouders. Mijn nagels zijn nagellak-loos. En mijn haar is vies.' 'Dit meen je niet he? Jullie zien jullie ouders over een jaar pas weer. Jullie praten ook niet met hen. In ieder geval, niet via de telefoon. En ook niet bij hun thuis. Jullie kunnen toch voor jezelf zorgen? Dat hebben jullie laten zien toen jullie de misdrijven pleegden. Daar heb je ook zelf voor gekozen.' zei de vrouw grinnikend. 'M-maar... Over een jaar? Dan ben ik... 18! Maar, wat is er nou erg aan een make-up set mee te nemen, zonder te betalen. En een paar nagellakjes natuurlijk.' 'Dat is stelen. Dat is niet de bedoeling. Die make-up set en die nagellakjes kostten samen dertig euro. Dat is dus niet bepaald goed voor de zaken. Als je gewoon had betaald, was je hier niet.'
Page liep boos terug. 'We mogen pas over een jaar terug!' riep ze verontwaardigd. 'Goh, dat heeft ze zo'n 30 minuten geleden al gezegd,' zei Thomas verveeld. Page liet zich tegen Jeremy aanvallen. Ze hoopte dat hij haar zou knuffelen. 'Jij bent het toch met mij eens he? Dit kan toch niet?' vroeg ze, terwijl de tranen over haar wangen gleden. Emely hoorde dit. 'Ik denk dat dit heel goed is voor jou, dit jaartje. Waarschijnlijk zul je heel anders terugkomen na dit jaar.' 'Hoe bedoel je?' vroeg Page met haar wenkbrauw opgetrokken, terwijl ze nog steeds tegen Jeremy aanleunde. 'Je weet precies wat ik bedoel.' Jeremy streek lichtjes door Page's haar, zonder echt te weten wat hij deed. 'Ik vraag me af hoe het huis eruit zal zien. Ik verwacht dat het nogal klein zal zijn.'
Evelyn, die altijd al snel afgeleid was als ze een rustige, aardige jongen zag, keek diep en lang in Thomas' ogen. Toen hij dit door kreeg, liep hij naar haar toe. 'Hoi,' zei hij verlegen. Met Page in haar ooghoeken liep Evelyn nog dichter naar Thomas toe. Ze hoopte dat Page licht jaloers werd, al verwachtte ze wel dat dit inderdaad zou gebeuren. 'Hoi,' zei Evelyn bijna fluisterend.
_________________
Green is the color of Mother Nature That's why I love that color
Eppur si muove
En toch beweegt (Galileo Galilei)
Laatst bijgewerkt door Ropandina op do sep 19, 2013 17:34, in totaal 1 keer bewerkt.
|
|