Ryan werpt een angstige blik achterom en knikt als Rose hem naar zijn gemoedstoestand vraagt. “Ja, ja prima.” Antwoord hij zenuwachtig. Hij glimlacht even schamper en houdt Sam haar arm goed vast. Een rilling gaat door zijn lijf waarna hij in elkaar gedoken de anderen volgt.



“Warme chocomelk klinkt als een prima plan. Nu we geen winnaar of verliezer hebben zullen we allemaal moeten afwassen.” Met een glimlach draait hij zich om richting het geluid van de vogel. Nu de regen is gestopt is het gemakkelijker om het geluid te volgen. Bovendien zijn ze dichterbij de rand van het grasveld dan ze zelf beseffen. Na een paar honderd meter wordt het zicht beter en duiken een aantal bekende gestaltes op.

Rose haar hand pakt hij niet nogmaals vast, maar hij blijft uit voorzorg wel dicht bij haar in de buurt. Wie mogelijk nog dichterbij is is Ryan. De jongen is een schim van de brutale dief die hij eens was, duidelijk voor het eerst onder de indruk van Between. Achterdochtig houdt hij zijn ogen op hem gericht “Sam, hoe heb je hem aangetroffen? Was er iemand bij hem?” Zijn blik gaat naar zijn gehavende shirt en de donkerrode kringen.

“Kijk eens wie we hebben gevonden.” Hij duwt Ryan bemoedigend het hoge gras uit richting de anderen. Die valt wankel als hij nu is op zijn knieën op de grond. Hij houdt Rose al corrigerend met een hand op afstand. “Celeste..” er volgt een hoofdknik naar Ryan waarna hij hem aan zijn armen overeind trekt en zijn shirt omhoog duwt om de verwondingen op zijn rug te bekijken. “Toen wij arriveerden was er niemand meer bij hem.” Hij wenkt Kit om dichterbij te komen “Dat klopt toch Ryan?” Er volgt weer een nietszeggende hoofdknik van Ryan. Hij klemt zijn vingers stevig om de kaken van Ryan heen die op zich nu begint te verzetten en zijn hoofd tracht af te wenden. “Ryan sta stil, we willen alleen even kijken of alles goed met je gaat.”


Noah zijn woorden zijn streng en zijn grip is stevig. Ryan begint zacht te piepen “Wat doe je? Laat me met rust.” Hij probeert Noah op afstand te houden met zijn handen “Kit..” jammert hij zacht om hulp als een klein kind dat zijn oudere broer roept om hem te verdedigen.

Ryan huivert bij de aanraking van Celeste haar hand. Zijn ogen schieten nog altijd gejaagd van heen en weer in zijn oogkassen. Nu hij zich ook bewust wordt van de onrustige Halwende draagt dat niet bij aan zijn eigen gemoedstoestand. Met knikkende knieën glijdt zijn blik naar de streng kijkende Noah.



Noah laat zich, met tegenzin, tegenhouden door Celeste. Zonder zijn blik een moment van Ryan los te trekken laat hij zich door Sam naar achteren begeleiden. Hij houdt hem nu vanaf een afstand scherp in de gaten. “Dat baart me juist zorgen, het feit dat er niemand meer bij hem was toen jij hem vond.” Mompelt hij op ontevreden toon. “Waarom zouden ze van jou vluchten?” Hij wrijft over zijn kin en vouwt zijn armen over elkaar. Hij maakt een ongeduldige indruk, Celeste haar aanpak zint hem niet. “Hoe meer tijd we verspillen hoe meer tijd het zou kunnen hebben om zich aan de situatie aan te passen.” Hij snuift even “Celeste je hebt 10 seconden om van aanpak te veranderen, je weet dondersgoed wat je te doen staat. Doe het.” 10, 9, 8, Noah knijpt zijn ogen toe en wacht tot het moment dat Celeste in actie komt. Geritsel in de struiken verderop halen hem onbewust uit zijn concentratie. Zijn blik gaat van de struiken naar Halwende en Rose. Een onbewaakt ogenblik.


Op het moment dat Noah weg kijkt werpt Ryan zich in de armen van Celeste. Hij trekt haar dicht naar zich toe en mompelt iets zachts en onverstaanbaars. “Ze is hier..” fluistert hij zacht.

Ryan krijst en schreeuwt, het is het enige wat hij kan doen. Bewegen kan hij niet, al zou hij zichzelf waarschijnlijk wanhopig tegen de vlakte gooien. Elke zenuw in zijn lichaam giert door zijn lijf, al zijn spieren spannen zich aan. Het lijkt oneindig aan te houden. Hij wil dat het stopt, op welke manier dan ook. Met een doffe dreun stopt het gevoel. Zijn ogen draaien weg de wereld om hem heen draait en wordt zwart. Een gevoel van rust overspoelt zijn lichaam en geest. Het is gestopt.



Noah wendt zijn gezicht af op het moment dat Ryan begint te kermen van de pijn. Het bijna melodische gejank van Halwende komt nauwelijks oven zijn kreten uit en vormt een griezelachtige melodie. Een aantal raven vliegen verschrikt op vanuit het woud, elk wezen in de wijde omtrek in zich bewust van hetgeen dat zich hier op het open veld afspeelt. Zijn blik gaat naar Rose. Hij neemt haar profiel goed in zich op en sluit zijn ogen.

Halwende zijn geschreeuw stopt abrupt. Aangezien Sam hem passeert constateert hij vrijwel direct dat het Sam haar magie is. Dan is er een oorverdovende stilt. Met een zachte plof zakt Ryan in elkaar op de grond waarna de omgeving wordt gevuld met het gesnauw van de dames.

“Menselijker?” Noah werpt Sam een spottende blik toe “Vertel hem dat maar wanneer blijkt dat het monster niet verdreven is en hij opnieuw hetzelfde proces moet ondergaan.” Hij fronst even en wrijft gefrustreerd over zijn kin. Zijn blik gaat naar de hand van Celeste op Ryan zijn wang.

“Als het er nog is dan is het verzwakt. Laten we eerst terug gaan naar het kasteel en allemaal opwarmen bij het haardvuur.” Hij loopt naar Halwende toe en pakt zijn arm vast om hem overeind te trekken. “En Sam, geef hem zijn stem terug.” Verzucht hij vermoeid.


Boven zich hoort hij stemmen en op zijn wang drukt iets warms. Versuft opent hij zijn ogen en werpt hij een slaperige blik omhoog. Tussen zijn wimpers door ziet hij blonde lokken haar boven hem hangen. Hij kreunt bij de opkomende pijn in zijn hoofd. Nu zijn lichaam weer in staat is om op zijn omgeving te reageren loopt er een rilling over zijn rug. Hij heeft het koud en de natte kleding plakt aan zijn lichaam. Het gras in zijn rug prikt en zijn huid voelt er branderig aan.

Verdwaasd kijkt hij de wereld in. Niet angstig en verloren zoals even geleden, maar zich volkomen bewust van wat er allemaal aan de hand is. Verdoofd door de pijn van eerder drukt hij zijn hand even tegen zijn slaap en gaat hij iets recht zitten. “Heb ik gewonnen?” glimlacht hij zwakjes en met een schorre stem.