Het is enorme opluchting als de deur weer open gaat en Sam en Flynn de kamer in komen gelopen. De sfeer tussen hem en Rose was zo geladen, zo anders dan voorheen. Hij weet totaal niet wat hij met zijn gevoelens aan moet. Hij moet de tijd nemen om haar vertrouwen terug te winnen, kleine stapjes nemen. Maar hij heeft haar ook zo ontzettend gemist dat hij totaal niet passief wil zijn. Het is of afstandelijk elkaars hand vast houden of haar alle hoeken van het kasteel laten zien.

Snel staat hij op om de chocolademelk van Sam aan te nemen. “Dankje.” Glimlacht hij. Het kost hem moeite om niet te gretig zijn chocolademelk op te drinken om zichzelf opnieuw een houding te geven. Hij glimlacht even richting Flynn en kijkt licht fronsend toe hoe Rose hem kort omhelst. Hij grinnikt wat geforceerd en haalt zijn schouders op. “Wij zijn ook blij dat we jou hebben terug gevonden. Al wensen we dat het onder andere omstandigheden was.” Glimlacht hij.

Hij blaast wat in zijn mok en kijkt over de rand naar Flynn. Hij zag er zo onzeker en onwetend uit. Zo verward. Zo dood. Hij neemt een slokje waarna zijn blik naar Sam schiet “Moet je overal alcohol in doen?” verzucht hij met een flauw glimlach. Hij rilt even als hij beseft dat hij zich nog moet omkleden.

“Oh..” Hij liep inderdaad nog als enige in zijn vieze en vooral natte kledij rond. Hij glimlacht lichtjes en zet zijn glas chocomelk weg. “Ik zie jullie wel in de eetzaal.” Hij geeft Flynn nog een bemoedigend klopje op zijn schouder en haast zich dan naar zijn eigen slaapkamer.

Eenmaal opgefrist en weer op temperatuur sluit hij de deur achter zich. Zachtjes opent hij de slaapkamerdeur van Celeste. Hij glimlacht vertedert als hij haar op het bed naast de slapende Ryan aan treft. Leunend in de deuropening blijft hij staan “Hey” maakt hij zachtjes zijn aanwezigheid kenbaar. Hij vouwt zijn armen over elkaar en neemt de slapende Ryan even kort in zich op. Zijn gezichtsuitdrukking staat vredig en zijn ademhaling is traag. Celeste doet hem een kort moment aan zichzelf denken.

“Eet je zo ook nog met ons mee?” vraagt hij haar zacht. Hij glimlacht even en fronst dan bezorgd “Je weet dat er een grote kans is dat zijn geheugen zal terugkeren toch?” hij zucht zacht.

“Die was er helaas niet. Je hebt het met de beste bedoelingen gedaan, je hebt hem gered.” Hij glimlacht en slaat zijn arm even bemoedigend om haar heen. “Blijf gewoon jezelf. Iedereen staat achter je, dat zal ook Ryan snel inzien. Als Rose mij kan vergeven dan kan hij jou zeker vergeven.” Hij wrijft even over haar arm en begeleid haar dan mee de kamer uit. “Ryan kan alles wel relativeren. Je lijkt Halwende juist bang te hebben gemaakt.” Hij fronst even, waar hing de man trouwens uit. Halwende leek hem wel het type dat veel verstand had van de natuur. Als Halwende wat meer aanspreekbaar werd kwam hij misschien nog van pas. Er moest hout gehakt worden voor op het vuur en de voedselvoorraad begon ook op te raken.

Eenmaal terug in de eetzaal pakt Noah wat blokken hout om het haardvuur verder op te stoken. “Heeft iemand Halwende gezien?” vraagt hij aan niemand in het bijzonder.

Noah kijkt op richting de deur waar Halwende staat. Gebiologeerd volgt hij de bewegingen van de man. Nou is hij in zijn tijd hier al heel wat gestoorde mensen tegengekomen, maar Halwende is beslist een interessant ‘geval’. Between lijkt niet hetgeen dat hem gemaakt heeft tot de persoon die hij is, hij was hier immers net.

Hij wenkt even uitnodigend naar een stoel “Ga zitten, er is genoeg.” Hij glimlacht even onwennig en pakt een karaf wijn van tafel. “Wees een beetje aardig” fluistert hij Sam quasi streng toe. Met een lichte grijns schenkt hij voor haar een glas wijn in en vult hij ook de andere glazen.

Terwijl het geluid van het knapperende haardvuur de overhand dreigt te nemen verschuift Noah zijn bestek iets. “Weet je hoe je moet jagen?” hij neemt een slok van zijn wijn en kijkt Halwende over de rand van zijn glas aan “We zijn bijna door onze voorraden heen.”