[RPG] Haunted Mansion: Kruideniersstraat 71

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Kruideniersstraat 71. Een berucht adres. Op dit adres staat namelijk een leegstaand, groot, gracieus, machtig landhuis, met een groot ijzeren hek bewaakt door zwartgeblakerde waterspuwers. Er gaan allerlei sinistere verhalen de ronde; onverklaarbare vermissingen van toetreders van het huis, doden die ineens opduiken en meer sinistere zaken. Het is dan ook vanzelfsprekend dat dit adres verboden toegang is voor de leerlingen van Zweinsteins Hogeschool als ze in een nabijgelegen dorpje een uitstapje hebben.

Toch, je raadt het al, is er een klein groepje nieuwsgierige leerlingen die het huis graag van binnen zou zien. Maar zodra ze het huis binnen zijn begint er al onheil; het huis lijkt te leven. Muren lijken te ademen, lichten flikkeren, onverklaarbare geluiden klinken door het huis, leerlingen verdwijnen, en er verschijnt soms zelfs een man op onverklaarbare wijze, en hij verdwijnt even snel als hij gekomen is. Wat is er in dit huis aan de hand?

Amy steekt voorzichtig haar hoofd door de deuropening van de slaapzaal. Alles is stil. Het is compleet donker buiten. Ze ziet in de weerspiegeling van het raam een klein lumospuntje van één van de leraren rondzweven. Zodra het puntje verdwenen is, glipt ze uit haar kamer.

Buiten is het freezing cold, en ze vervloekt zichzelf dat ze geen jas heeft meegenomen. Accio'en is te riskant - het valt opzich best op als er een knalroze trenchcoat langs een leraar zweeft. Ze wrijft over haar armen en hobbelt verder.

Ze kijkt schuw om zich heen. Ze ziet geen anderen. Is dat een goed of een slecht teken? Niemand die haar kan verklikken. Maar ook niemand die naar het huis lijkt te gaan. Had ze het verkeerd gehoord? Zit ze zich nu voor niks uit te sloven? Binnensmonds gevloek.

Ah, daar is het huis. De zwarte silhouet steekt af tegen de net-iets-minder-zwarte lucht. Er is geen lampje dat brandt in het huis. Even denkt ze dat ze net achter het huis een blauw lichtpuntje ziet, maar het is net zo snel verdwenen als verschenen.

Ze legt haar hand voorzichtig tegen het hek. Haar nekharen gaan overeind staan als het luidruchtig open zwaait. Yugh, eerie. Ze kijkt twijfelachtig om zich heen. Is er dan echt niemand? Misschien zijn ze goed verstopt om leraren te ontlopen. Ze kijkt nogmaals om zich heen. Toch ziet ze echt geen docenten.
"Lumos," fluistert ze. Voorzichtig sluipt ze het pad op...

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Rachel Little - Ravenclaw

Rachel ligt al een tijd wakker, terwijl ze naar haar klok staart. Hoe laat zouden de leraren slapen? Was het wel een goed idee om de regels te gaan overtreden? Nee, ze wilde bewijzen dat het allemaal larie was. Geesten waren een verzinsel van kinderen, punt.

Ze zucht eens en besluit dat het inmiddels wel tijd is om te gaan vertrekken. Ze wil niet als laatste aankomen. Of daar alleen door het huis moeten lopen. Een lichte rilling gaat door haar lichaam. Damn, ze moest niet bang zijn van iets wat niet bestond.

Ze trekt een warme trui over haar hoofd, waardoor haar haar statisch wordt een een beetje omhoog gaat staan. Een geí¯rriteerd gemompel is hoorbaar. Vervolgens sluipt ze stilletjes het kasteel uit.

Als ze bij het huis aankomt, kijkt ze omhoog naar het best wel grote gebouw. Rachel slikt even. Het zag er griezeliger uit dan ze eerst verwacht had. Toch opent ze het hek en loopt met stevige passen verder. Ze is druk bezig met omhoog staren en ziet het licht pas als ze al tegen Amy aan is geknald. "Aaah!" Doodsbleek doet ze een paar stappen achteruit. Dan herkent ze Amy pas. "A-Amy?"

Jill · 6e jaars **Woonplaats:** Huff's common room

Madison slaat haar mantel nog een stevig om zich heen terwijl ze haar afdeling uitloopt. Is ze dan de enige uit haar afdeling die naar het huis gaat? Gelukkig weet ze dat Alison meegaat, uit haar jaar. Die heeft ze erover horen praten en meteen had ze zichzelf uitgenodigd. Gelukkig vind ze Alison aardig, want anders weet ze niet hoe deze zou hebben gereageerd. Zo snel als ze kan rent ze door het kasteel, maar blijft toch even achter een standbeeld verstoppen als ze voetstappen hoort. Ze wilt nu niet betrapt worden. Dan kan ze weer opnieuw beginnen met haar tocht. Zodra de voetstappen verdwenen zijn, komt Madison weer tevoorschijn en rent als een speer het kasteel uit.

Ze loopt richting het huis toe, maar ook daar ziet ze niemand onderweg, ze zal zeker wel weer eens te vroeg zijn. Bij het huis zelf aangekomen ziet ze gelukkig wel twee silhouetten. Eén herkent ze niet, maar ze meent zich te herinneren dat iemand uit het vijfde jaar uit haar afdeling wel een keer over haar geklaagd heeft (Amy dus:P). De andere herkent ze wel Rachel zit in sommige van haar klassen. "Hoi Rachel en ...?" Stiekem hoopt ze dat het andere meisje zich nu niet meteen als een Slyth gaat gedragen en stekels krijgt, ze heeft de rivaliteit tussen Slyth en Gryff sowieso nooit begrepen.

Atticus · Dreuzel

Dermot had de hele nacht niet geslapen. Niet uit schrik hoor, hij keek er zelfs naar uit! Wie weet wat voor avonturen staan er hen nog te wachten! Misschien zal hij een mooie meid redden uit de rotte klauwen van het gruwelijke monster van het huis. Ze zou hem verafgoden en alles voor hem willen doen. Natuurlijk zou hij er gewoon misbruik van maken, maar hey... This pretty face is too young to marry already. Oh happy day!

Dermot kijkt op zijn uurwerk. Door zijn nachtelijk gedagdroom is hij al een paar minuten te laat om te vertrekken. Hij springt uit zijn bed, trekt vlug zijn dreuzelkleren en schoenen aan en gaat de slaapzaal uit. Stilletjes loopt hij door tot aan het gat van het portret van de dikke dame tot hij zich plots herinnert dat hij samen met Allison ging gaan richting het huis.

"Right, Allison ging ook mee. Waar is ze? Waarschijnlijk is ze al doorgegaan... Meh... Dan ga ik ook door." denkt hij.

Dermot komt buiten en voelt de koude al in zijn lichaam trekken. Zijn adem maakt kleine wolkjes in de koude nachtlucht. Hij trekt zijn kraag van zijn jas wat omhoog en stapt op een snel tempo door om het wat warmer te krijgen.

Hij is bij het huis aangekomen met een grote grijns. Dit wordt geweldig! Zonder aarzeling stapt hij door de open poort, maar houdt toch zijn wand dicht bij zich. In de verte ziet hij al een aantal mensen staan. Hij verschuilt zich achter een struik en kijkt nog eens goed.

"Hmm... Het is Rachel... en dan die roze troela die een paar jaar jonger is. En... MADDY!" denkt hij. Hij vindt Maddison gewoon een erg... knap meisje.

Dermot gniffelt en sluipt dichterbij het groepje mensen. Hij gaat achter Maddison staan en houdt zijn handen voor haar ogen.

"Rararara, wie ben ik?"

Debbert · 6e jaars **Woonplaats:** HPF

Steven Fillords
banner komt z.s.m!

Steven kan de slaap niet vatten. Dat slechte cijfer voor Charms, hoe heeft dat ooit kunnen gebeuren? Steven heeft nog nooit lager dan een 8,5 gescoord, wat is er toch met hem aan de hand? Lag het misschien aan het eten van tevoren? Of aan die verdomde Slyth die naast hem met zijn veer zat te krassen?

Rusteloos draait hij zich op zijn andere zij. Is hij nog wel Ravenclauw-waardig?
Wanneer Steven op het punt staat om zijn Charmsboek te pakken, om te kijken waar het is mis is gegaan en of hij de dingen echt wel begrijpt, hoort hij wat geritsel in de Common. Wat is dat? Misschien de Grey Lady? Steven slaat zijn boek dicht en besluit te gaan kijken, misschien kan zij hem wel helpen, ze is tenslotte de afdelingsgeest van Ravenclaw. Hij trekt zijn schoenen aan, doet een trui aan en pakt de deurklink vast om de deur open te trekken. Voorzichtig kijkt hij om zich heen, de andere slapen gelukkig diep.

Steven loopt de Common in en schrikt als hij ziet dat het portretgat op een kier staat. Iemand is naar binnen gekomen of naar buiten gegaan! Hij bedenkt zich geen moment en loopt op een drafje naar het gat. Voorzichtig kijkt hij om de hoek, maar ziet niemand. Steven bedenkt wat hij gaat doen. Op onderzoek uit, of toch nog even in zijn Charmsboek kijken?

Plots krijgt hij een helder moment. Dat huis, niemand van Ravenclaw zal daar toch naartoe zijn gegaan? Daar waren ze hier toch veel te nuchter voor? Stiekem was hij zelf wel erg nieuwsgierig, nadat hij de verhalen had gehoord die de ronde deden. Toen Steven naar zijn History of Magic les ging, had hij twee Gryffs over het huis horen praten. Hij dacht dat het die vreselijke irritante, aanwezig jongen van een Finch was, die ene met dat vreselijke macho-gedrag. Het idee om hem te kunnen betrappen en aan te kunnen geven bij zijn afdelingshoofd, gaf hem toch wel een opwindend gevoel. Stel dat hij Finch zou kunnen bespieden en hem dan zou kunnen aangeven, dan zou hij toch wel een toontje lager gaan zingen?

Steven loopt zo geruisloos mogelijk over de gangen, richting de Hall en zo de deur door. In de verte ziet hij het huis al staan, onbewust geeft het hem toch de rillingen. Tot nu toe is hij nog niemand tegen gekomen, hij zal toch niet voor niks zijn bed uit zijn gekomen? Zijn wand houdt hij stevig in zijn handen, klaar om het minste of geringste te vervloeken.

Achter een bosje gaat Steven op zijn hurken zitten, hij ziet een groepje van vier mensen staan, waaronder inderdaad die Finch. Een gelukzalig gevoel bekruipt hem, dit is zijn moment! Toch twijfelt hij, zal hij zich bij hen voegen? Steven weet zeker dat ze naar binnen zullen gaan, durft hij het aan om ook mee te gaan? In zijn gedachten weegt hij de voor en nadelen tegen elkaar af. Tuurlijk is het spannend, hij kan er vast veel van leren. En hij wil zo graag weten wat er aan de hand is! Maar aan de andere kant, is het het waard om er voor gepakt te worden? Of zijn zuurverdiende afdelingspunten er voor kwijt te raken? Is het niet veel leuker om die kwal van Finch aan te geven?

Steven nam een besluit, aangeven! Hij richt zich op en wil wegsluipen bij het bosje. Maar wanneer hij een paar passen heeft gezet, ziet hij een stronk over het hoofd. Hij probeert zijn evenwicht nog te bewaren, maar te vergeefs. Met een klap valt hij naar voren en onder luid gevloek, belandt hij op de grond.

OOC: Steven <3 Dermot!! =D
trouwens, krijgen wij ook nog een OOC-topic?

Jill · 6e jaars **Woonplaats:** Huff's common room

Madison schrikt lichtjes als er ineens handen voor haar ogen worden gedaan. Dan herkent ze een bekende stem die 'Rararara, wie ben ik?' tegen haar zegt. Alhoewel de stem bekend wordt, kan ze hem niet aan een persoon koppelen. Wie is het dan? "Merlijn," grapt Madison (stiekem kon ik het niet laten Dermots ego te verkleinen (a)

). Ze draait zich om en ziet dan daar Dermot staan. Ja van gezicht kent ze hem natuurlijk wel, maar ze praat ook weer niet zo vaak met hem dat ze zijn stem herkent.

"Zo te zien toch fout gegokt," zegt ze met een grijns. Ze kijkt op als ze een plof hoort en daar ligt Steven dan op de grond. Bezorgd rent ze naar hem toe. Heeft hij zich zeer gedaan? "Gaat het wel?" vraagt Madison, die haar hand uitsteekt, om hem overeind te helpen.

Debbert · 6e jaars **Woonplaats:** HPF

Steven Fillords
Banner komt z.s.m!!

Steven kan zichzelf wel voor z'n kop slaan. Wat een sukkel is hij toch ook. Gaat ie een beetje wijs lopen doen en mensen probeerde aan te geven, valt ie als een soort Neville Longbottom op de grond.

Met het schaamrood op zijn kaken staat hij vlug op, zonder de hand van Madison te pakken en vlug klopt hij zich af. 'Prima, ja bedankt,' mompelt hij wat en hij kijkt Madison niet aan. Achter haar ziet hij Dermot staan, met nog twee meisjes die hij niet kent. Fijn, nog meer publiek, denkt hij. Steven verwacht dat Dermot wel een opmerking zal maken, dus om zichzelf niet al te ver de grond in te laten boren, maakt hij er zelf maar een. Of twee. ''Ja, ik ben voor je gevallen. Nee, die boekentas was niet te zwaar en ja, ik ben slim genoeg om mijn veters te strikken'' Zo, dacht Steven, hier kunnen ze vast niet tegenop. Helaas heeft onze contactgestoorde vriend niet in de gaten hoe ontzettend dom dit klinkt. ^^

Atticus · Dreuzel

Dermot zijn ego is wel een beetje gekrenkt als Maddy zijn stem niet herkent, zich dan omdraait en droog zegt dat ze zich vergist heeft. Damn, meestal lokt hij wel een ander soort reactie uit bij meisjes. Waarom lukt het maar niet bij haar? Damn it. Dan hoort hij een plof en een gevloek en ziet Steven wat verder op de grond liggen.

Met een grijns stapt hij Maddison achterna en kijkt Steven met een glimlachje aan als die echt wel domme dingen aan het zeggen is.

"Fillords, wat doe jij hier? Is het niet al lang bedtijd voor jou? Je weet toch dat je mammie gezegd heeft om minstens 8 uur per nacht te slapen." grapt hij.

Dermot vindt Steven maar een rare kwiet. Hij schudt zijn hoofd eens uit minachting en stapt dan terug naar Miss Pinkie en Rachel.

Debbert · 6e jaars **Woonplaats:** HPF

Steven Fillords
Banner komt z.s.m!!

En ja hoor, Steven had weer een domme opmerking gemaakt. Frustraties alom, in het hoofd van Steven. Waarom kon hij niet gewoon eens een keer gevat zijn, net als Dermot? Wanneer Dermot over zijn moeder begint, kan Steven wel in huilen uitbarsten. Lachen man, als je heimwee hebt. Toch laat het hij het niet zien en probeert hij zich uit zijn benarde positie te bevrijden.

'He Finch, moet jij niet achter de meisjes aan? Jij krijgt toch niet genoeg aandacht van je ouders? Anders had je dat vast niet nodig.' En ja hoor, -1 voor Steven! Voordat hij het wist had hij het al gezegd. Onbewust pakt hij wand, daar voelde hij zich wel veilig mee. Verbaal was hij dan niet sterk, maar als het echt uit de hand zou lopen, voelde hij zich wel degelijk sterk.

Voorzichtig loopt hij achteruit. 'Ik weet niet wat je van plan bent en waarom je die drie meisjes mee hebt genomen, maar ik ga je aangeven bij je Afdelingshoofd.' De 'lekker puh!' ontbreekt nog net niet. Hij kijkt de vier aan, maar ziet dan dat Rachel Little er ook bij zit, haar kent hij wel, zij is ook een Ravenclaw. Moet hij ze nu dan wel gaan aangeven? Want als zij ook gepakt wordt, verliezen ze Afdelingspunten. En die had hij net verdiend bij Posions! In dubio staat hij daar, ietwat klunzig.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Ooc: Yay, HM is terug! ^^ En aangezien ik toch ziek thuis lig... Postie!

Finn ligt nog languit in zijn bed, verveeld naar zijn plafond aan het staren, als hij vaag beneden in de leerlingenkamer zacht geruis hoort.
Hij gaat rechter zitten en probeert zich te focusen.

Met een lichte aarzeling krabbelt hij zijn bed uit, sloft de kamer uit en ziet net nog hoe Amy de leerlingenkamer verlaat.
Meteen weet hij waar ze naar toe zal gaan, want hij had haar eerder op de dag al hyper beziggehoord over het huis.
'Gaat ze dit werkelijk doen?'
Hij zucht, kleedt zich snel aan- Nuja, staat vijf minuten zijn trui aan zijn been te trekken- om uiteindelijk snel de leerlingenkamer te verlaten.
Hij kan niet wachten om ze vierkant te gaan uitlachen als hun gezicht de ware aard van teleurgesteldheid heeft omdat er werkelijk niets mis is aan dat huis.

Voorzichtig loopt hij de lange donkere verlaten gangen door van Zweinstein, een beetje te laf om zijn toverstok boven te halen zodat hij meer kan zien.
Als hij maar nergens tegen aanloopt.
Finn is stiekem opgelucht als hij eindelijk buiten is en rent in een spurt naar het huis toe.
Dit wordt lachen!

Machoefeltje · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** In my cosy little bed

Lily - Ravenclaw

Lily kijkt op als ze lawaai hoort in de kamer. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes om niet te laten merken dat ze wakker is. Ze ziet dat het Rachel is die uit haar bed gekropen is. 'Zou ze naar het huis gaan?' Denkt Lily onwillekeurig.
Ze bijt vertwijfeld op haar lip, dat huis, ze vertrouwde het voor geen meter. Ze zou veel liever in haar lekker warme bedje blijven liggen dan dat ze haar onverhoedse belofte van daarstraks moest inlossen.

Ze wist niet meer wie hij was, het was iemand van een andere afdeling die bij het groepje stond toen ze over het huis waren speculeren. Lily had opgemerkt dat ze het langs geen kanten vertrouwde en hij had haar gevraagd of ze misschien te bang was om mee te gaan. Niet dus! Natuurlijk ging Lily mee! Bang, zij, nooit! ... Kuch.

Lily kreunt zachtjes en trekt zich overeind. Een dikke trui kon ze wel gebruiken dus die doet ze aan om dan vervolgens haar toverstok te nemen, je weet maar nooit. Ze besluit voor zichzelf gewoon te gaan kijken. Uiteindelijk zal er wel niemand echt naar binnen gaan, toch?
Zichzelf op deze manier geruststellend sluipt ze ook naar buiten, in de richting van het huis dat zich in het donker angstaanjagend aftekend tegen de lucht.

Eens ze aangekomen is bij het huis, merkt ze dat er al een aantal mensen aan het huis staan. "Euh... Hoi." is het eerste dat ze uitbrengt als ze aangekomen is, niet op haar gemak.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Amy kijkt met halfopen mond peinzend naar het huis; ze ziet geen teken van leven. Of dat een goed teken is?

En dan. Ze schrikt. Gil. Toverstaf valt. Paniekerig gedraai. ZE GAAT DOOD.

Oh, het is een Ravenclaw.
"Wil je dat nooit, nóóit meer doen?" piept ze bijna huilend van angst. Ze pakt haar toverstaf blozend op, schraapt haar keel en hervat haar Slythertude.
"Het is onbeschoft om mensen te besluiten."
PUH!

Amy kijkt een beetje teleurgesteld als er meer volk aan komt zetten. Waar is haar gang? Waar is Slyth? Dit valt heel erg tegen. Yugh, een Huff, the most despisable people in the world - en aha, een Gryff, en nog de meest uitsloverige van hen allemaal. Oh, gezellig! Een nerd die hen komt verraden!

Ze zet opstandig haar handen in haar zij en kijkt met opgetrokken wenkbrauw naar de nerd.
"Jij bent de grootste kneus éver," bijt ze ogenblikkelijk, in de verdediging schietend. "No way dat je ons ooit kunt verraden. Bovendien, als je het toch doet, krijg je het zelf ook te verduren. Want hoe kan jij nou weten dat we hier zijn zonder er zelf te zijn?"
Ze kijkt hem met toegeknepen als-je-ons-verlinkt-lynchen-we-JOU!-ogen aan.

HA! Een Slyth!
"Finally," zegt ze, ogenrollend, "ik dacht dat het beter volk nóóit zou komen."

Trijn · Opperste Hotemetoot

Finn kijkt zwijgend naar het volk dat al bij het huis staat.
Met een argwanende blik bekijkt hij één voor één de personen.
Ugh, jak, blugh, oew een Slyth alhoewel het Roze Suikerspin is.
Hij glimlacht zwak als ze hem aankijkt na haar 'vrolijk' kreetje.
'Menen jullie nu echt dat we onze tijd gaan verprutsen door dit huis te onderzoeken?"
Hij zucht en laat zijn handen in zijn broekzakken glijden.
Met een verveelde blik laat hij zijn ogen over het huis gaan. Oew, spooky.
Hij heeft wel al engere dingen in zijn leven gezien. Zoals mensen zien doodgaan.
Plots merkt hij Dermot op, en knippert even met zijn ogen.
Als dat geen knappe jongen is!
Hij probeert hem niet te hard aan te staren en richt zich vlug naar Amy.
'Gaan we naar binnen, Amerd?'
Dan zijn we er weer snel vanaf!

Debbert · 6e jaars **Woonplaats:** HPF

Steven Fillords.
banner komt z.s.m!!

Aah, genieten! Meer mensen, een Slyth nog wel. Daar zit Steven nu echt op te wachten. Zijn hart bonkt sneller dan normaal. Teveel mensen, te benauwde situatie, teveel domme opmerkingen gedaan, wat nu?

Een klein, popperig meisje, die zichzelf niet eens even voorstelt en een attitude van heb ik jou daar tentoon spreid, bijt Steven even flink toe dat hij net zo goed de pineut is als hij ze aangeeft. 'Ja, precies. Dat had ik zelf ook nog wel kunnen bedenken', is zijn niet al te scherpe antwoord daarop. Het meisje is vreselijk en werkt hem ontzettend op de zenuwen. Alsof ze elk moment je ogen uit kan krabben, of iets dergelijks. Steven wordt er niet echt rustig van.

De nieuwe jongen die erbij is komen staan stelt voor om naar binnen te gaan. Steven brand van nieuwsgierigheid en wil het dolgraag weten, maar om toe te geven en mee te gaan is gezichtsverlies. En hij ziet het ook niet zitten om met deze types een huis in te gaan. Het enige wat hij kan doen is terug gaan. Of hij de mensen, en dan natuurlijk vooral Dermot Finch, aan gaat geven, dat weet hij nog niet. Beter van niet natuurlijk, hij zal zichzelf alleen maar in de nesten werken. Hoewel? Steven richt zich tot het Suikerspinnetje. 'Nou, dat is dus helemaal niet zo moeilijk uit te leggen. De Ravenclaw-Common kijkt uit over de tuinen en wanneer er in de nacht mensen lopen, zie je dat echt wel hoor. Dus ik hoef alleen maar te zeggen dat ik, toen ik niet kon slapen en even naar buiten naar de maan keek, een paar akelige Slyths en een arrogante Gryff zag lopen. Hoppa, ik ben uit de wind gezet en jullie zijn de sigaar.' Zonder nog iets te zeggen draait Steven zich om en loopt weer richting het kasteel. 'Nou, tot morgen dan! Ik ben benieuwd hoeveel punten er dan van jullie zandloper af zijn!'

=D

Tom Riddle · Murderer

Jack

Zuchtend trekt Jack zijn jas aan. Het was zover. Hij zag Finn al de kamer uitslapen en hoorde ook onsubtiele geluiden waarvan hij aannam dat het Amy was. Hij springt zijn bed uit en trekt een warme mantel aan.

Snel loopt hij achter wat donkere figuren aan, om in de verte vervolgens het hek te zien opdoemen. Pam pam paaaam. Hét huis, het beruchte huis. Spannend. Not. Jack had wel engere dingen meegemaakt.

Hij voegt zich geluidloos bij de groep die bij het hek staat. "Silencio," zegt hij verveeld, terwijl hij met zijn wand op een vervelende jongen richt die hen wil gaan verraden. "Ik weet toevallig nog ene paar leukere trucjes, dus of je houdt je mond, of je gaat gewoon mee, nu je hier toch bent." Jack is baaaack <3

[RPG] Haunted Mansion: Kruideniersstraat 71

Wie is er online