[RPG] The Blood of Sado

Moniek · The Dark Mod

Selene giechelt bij het zien van Syll's verbaasde en niet-begrijpende blikken n.a.v. Liz's opmerkingen. "Tja, niet iedereen doet aan het houden van grudges hí¨," zegt ze plagend, aangezien Syll daar duidelijk wel aan doet. Ze weet ook niet wat de echte reden is dat Liz zo doet, maar ze wil graag geloven dat het daardoor komt. Sowieso is ze al blij dat niet iedereen anti-Syll is, dus ze heeft ook geen behoefte om de echte reden verder uit te zoeken.

"Pff, doe niet zo gek," zegt ze hoofdschuddend als hij zegt dat hij het niet gedaan heeft. "Ik weet toch dat jij het niet was. Je moet bij de rest zijn daarvoor, die zijn minder overtuigd van je onschuld geloof ik. In Helena's geval snap ik het ook wel, je bent niet echt... aardig tegen haar geweest. Zie je, dat krijg je er nou van hí¨. Van Donovan vind ik het dan wel weer een beetje raar, hij zou toch inmiddels wel moeten weten dat je dat niet zou doen zou je denken..." zegt ze bedenkelijk. "Ach ja, het waait wel weer over en ze komen er vanzelf wel achter wie de echte dader was. Misschien zijn er wel mensen in de buurt die iets gezien hebben," zegt ze optimistisch.

Ze kijkt rond en ziet dat de meesten al weg zijn inmiddels. "Goed, jij komt ook mee dan?" zegt ze tegen Liz. Ze ziet dat Syll moeite heeft met opstaan en steekt een hand uit om hem overeind te helpen.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Hij kijkt Selene een beetje kwaad aan als ze begint over grudges, hij houdt er niet zo van als ze hem op zo'n toontje gaat "˜doorlichten'. En ja, hij zou nu eenmaal niet snel iemand vergeven, als diegene hem gekwetst had. Op wat voor manier dan ook. Maar goed, misschien had Selene wel gelijk, zat Liz totaal anders in elkaar. Hoewel hij iemand die hem zou crucio'en í¼berhaupt nooit meer zou aankijken. Bloedsbesmeurden zaten blijkbaar raar in elkaar. Misschien was het een soort overlevingsdrang, volbloeden te vriend proberen te houden? En dan op die manier een aangename omgeving voor jezelf proberen te creí«ren. Hij zou het eens in de gaten houden.

Hij is opgelucht als Selene meldt dat ze hem absoluut niet verdenkt en begrijpt ook haar redenatie wat Helena en Donovan betreft. Dat geeft hem alweer een iets beter gevoel. Hij zal binnenkort eens met Donovan gaan praten. Hij moet toch ook inzien dat wat Dorothy had gedaan onvergefelijk was, maar dat dat absoluut niets met de brand te maken had. Syll zou niet zomaar zijn vrienden in gevaar brengen, wetende dat ook zij boven in het huis waren.

Hij is blij als Selene haar hand uitsteekt om hem overeind te helpen en maakt er dankbaar gebruik van. Na een paar pogingen weet hij uiteindelijk op zijn benen te staan. Zijn rechterbeen heeft hier blijkbaar absoluut geen zin in en begint hevig te protesteren. Snel leunt hij met zijn arm op Selene om de druk op zijn been wat te verlichten.

Hij kijkt eens om zich heen en bemerkt dat bijna iedereen ondertussen al weg is. Opnieuw is hij teleurgesteld in Donovan's gedrag, want ook hij is ondertussen al vertrokken. Dat neemt hij althans aan, want hij ziet hem nergens meer. Interesseerde het hem niet hoe het met hem ging na een val van de eerste verdieping? Misschien moest hij er ook niet teveel achter zoeken, het was sowieso een rare dag geweest voor iedereen. Maar het bleef opvallend. Normaal zou Donovan altijd voor hem klaar staan.

'Zullen we dan maar?' Vraagt hij Selene en Liz. Daarbij weet hij zich niet echt een houding te geven tegenover Liz, dus kijkt hij Selene maar aan. Wat wilde ze nu precies? Hij dacht ook niet dat zijn vader Liz graag bij hen binnen zou zien. Logisch, bloedbesmeurden kwamen er niet in in huize Whyte.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan rolt achter Helena's rug met zijn ogen wanneer ze doet alsof haar woonplaats een staatsgeheim is en zo meteen de Ochtendprofeet voor haar deur staat en zal smeken om een interview met de meest dappere heler van Sado. Hij slikt wijselijk een opmerking in.
Pompeus heft hij zijn kin op als ze toch ook een zuinig bedankje zijn richting uitstuurt. En terecht. Zeg nu zelf: zij heeft maar een been herstelt (wel een prachtig been), maar Donovan heeft haar twee keer van een pijnlijke dood gered. Een verschil van hier tot in Tokio, als je het hem vraagt. "Ach, ik kon niet anders", besluit hij haar terug te bedanken.

Terwijl ze naar huis hopsen, eigenlijk neemt Donovan alleen deze gelegenheid om uit te pluizen waar Helena precies woont en wat zij van de hele Syll-affaire vindt, wacht Donovan geduldig af tot ze haar mening gaat verkondigen. En die komt al snel. Donovan snuift heftig, doet een hairflip en zegt:

"Weet je, Syll en ik zijn altijd goed bevriend geweest. Maar ik kan er niet van over dat hij Dorothy zo maar heeft laten af maken. Ze hielden van elkaar, ze gingen trouwen... Ik begrijp het gewoon niet. Het zou me niets verbazen dat ze gelogen heeft, omdat ze zoveel van hem hield en hem gewoon niet wou kwetsen."

Zwijgend loopt hij verder en loopt automatisch naar de straat waar Helena woont. "Maar langs de andere kant: Syll weet niet beter. Hij is met die principes opgevoed, maar toch. Ik denk niet dat hij het huis expres in brand zou steken in de wetenschap dat zijn eigen zus gewond kan geraken."

Donovan houdt na een tijdje halt bij hetgene dat Helena's huis waarschijnlijk is. Dat veronderstelt hij althans, want de inwoners van dit huis heeft hij onlangs nog moeten uitschrijven.

"Nathan, hou je taai", zegt hij met een bromanceklopje op zijn schouder. "Ik sta ervan te kijken. Ik wist niet dat je het in je had", wat Nathan precies in zich heeft is voor interpretatie vatbaar. Uiteindelijk heeft hij weinig uitgevoerd in dat brandende huis. Donovan doelt dus voornamelijk op zijn dueleertechnieken tijdens de bruiloft. Eigenlijk klinkt het complimentje behoorlijk denigrerend, maar goed.
Daarna draait hij zich naar Helena toe, kijkt haar kortstondig aan en zegt dan na een tijdje "Tot... De volgende keer". Die volgende keer mocht voor zijn part wel even wachten. Hij heeft op één dag tijd nog nooit zoveel drama met één persoon meegemaakt.

Donovan vindt het vanaf nu meteen overbodig om ook nog maar een stap vooruit te zetten en verdwijnselt meteen naar zijn huis. Wanneer hij daar aankomt laat hij zich meteen in de comfortabele fauteuil zakken en kijkt met een tevreden blik naar de behagelijkheid van zijn eigen huis dat volledig brandvrij is. Donovan laat even zijn ogen rusten en bevrijdt zich van zijn gewaad dat enorm smerig is geworden. Als hij zich uit zijn gewaad heeft geholpen, voelt hij iets naar beneden dwarrelen. Opgelaten neemt hij de foto op die hij uit Dorothy's album heeft gescheurd. Het blonde meisje in het zwerkbaluniform kijkt nog steeds even hautain en verleidelijk in de lens. Als een kind dat net een felbegeerde sticker heeft gevonden en die meteen in zijn verzamelboek wil plakken, loopt Donovan naar de boekenkast waar enkele verzorgde en duur ogende albums op een rij staan.
Hij neemt een van de albums, bladert naar een van de laatste pagina's en legt de uitgescheurde foto erop. Met een flauwe glimlach laat hij zijn duim over haar gezicht strijken. Dan springt er een foto in het oog die op de rechterpagina kleeft. Deze keer staat het meisje met Donovan op de foto. Ze zitten aan een gietijzeren tafeltje in een weelderige tuin. Het meisje heeft haar hoofd tegen Donovans schouder gevleid en achter haar staat een man die met een tevreden blik naar het tweetal kijkt. Daarna kijkt hij langzaam de camera in en zijn lippen vormen een onvoorspelbare grijns.
Donovan klapt het album meteen dicht vanaf het moment dat de man hem aankijkt en drukt het boek tegen zich aan. Gehaast perst hij het album terug tussen de anderen en loopt resoluut de trap op naar boven.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

En zo was de dag van de bruiloft voorbij. Een mooie dag die "˜de dag van de bruiloft' had moeten zijn, maar wat totaal anders uitliep. Het werd meer de dag van de dood van Dorothy Colson. Het grote gevecht. En de dag van de brand. En nog veel later zou de dag bekend staan als de dag waarop het allemaal was begonnen. De kersverse nieuwe inwoners van Sado beseften niet waar ze terecht waren gekomen. En ook de andere inwoners van Sado roken nog geen onraad, slechts enkele ouderen herinnerden zich nog de drama's die zich vroeger in Sado hadden afgespeeld. Iemand had door Dorothy Colson te verraden de eerste dominosteen aangetikt, de anderen zouden nu ook snel vallen.

Na een nacht waarin menig inwoner weinig zal hebben geslapen vanwege alle gebeurtenissen begint een nieuwe dag, 27 april 1998. De dag van de begrafenis van Dorothy Colson en de Ceremoniemeester. Zij waren de eerste slachtoffers. Een dag waarop opnieuw een aantal nieuwe inwoners in het dorp komen wonen.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Een heel eind van Sado vandaan, in Londen, ligt een blond meisje met haar armen gekruist over haar te smalle magere borstkas op haar bed. Haar haren zitten verwilderd om haar niet onknappe gezichtje. Haar grijze ogen staan op het plafond gericht en ze beweegt zich nauwelijks. Een bed verderop ligt een blonde man, hij zit rechtop op zijn bed en heeft een spiegeltje in zijn handen. Elke drie minuten maakt hij even een elegante hoofdzwaai en haalt hij een hand door zijn haar. Amy is het gewend, haar kamergenoot. De man kijkt of in zijn spiegel of is met een ganzenveer in de weer, om vele handtekeningen en brieven naar zijn "˜fans' te schrijven. Ze vroeg zich vaak af of de man í¼berhaupt fans had, maar ze wist dat hij ze ooit wel had gehad. Zelf was ze nooit erg fan geweest van haar vroegere leraar Defence Against Dark Arts, maar veel van haar klasgenoten waren dat wel geweest.
Zuchtend draait Amy zich op haar zij, wanneer Gilderoy het ineens als taak heeft gezien háár een handtekening te gaan geven, blijkbaar heeft hij even genoeg van in zijn spiegeltje kijken. Wanneer hij het briefje op haar bed legt pakt ze het en trekt ze een laatje van haar nachtkastje open en legt het op de enorme stapel met andere briefjes.

Wanneer ze voetstappen op de gang hoort springt Amy overeind. Vlug beweegt ze zich naar de deur en trekt die open. Haar ogen speuren de gang af. Wanneer ze in de verte een heler ziet lopen blijft haar blik op die heler gericht. De heler komt dichterbij en ze ziet hoe hij haar in het oog krijgt. "Amy..." zegt hij. Vernietigend kijkt ze hem aan. "Niet. Amy." zegt ze, terwijl ze hem aan blijft kijken. De heler zucht en loopt naar haar toe. Hij pakt haar bij haar arm en trekt haar terug de kamer in. Hij sluit de deur en kijkt haar aan, nadat hij een korte blik op haar kamergenoot heeft geworpen die nog steeds bezig is handtekeningen te zetten. "Als je rustig bent mag je straks even naar de spelletjeskamer." zegt de heler dan tegen haar en woest slaat Amy met haar vuist op het nachtkasje. "Ik bén rustig! En ik hoef niet naar die pokkekamer!" bijt ze hem toe, terwijl ze de heler de kamer begint uit te duwen. Ze hoort de heler opnieuw zuchten en hij verdwijnt, terwijl hij nog wat afkeurende woorden mompelt. Amy blijft even tegen de deur aanleunen, terwijl ze de boosheid door haar lichaam voelt gaan. Dan loopt ze terug naar haar bed en gaat er op liggen.

Een traan biggelt er over haar wangen. Waarom gelooft niemand haar? Waarom wilt niemand haar geloven? Waarom laten ze haar hier zitten? Stomme muggles en bloodtraitors. Als haar vader nog had geleefd had hij er hoogst persoonlijk voor gezorgd dat ze vrij zou komen, dat weet ze zeker. Wie denken ze hier wel niet dat ze zijn? Zomaar, haar, een fullblood, hier opsluiten en ook haar stok moesten ze zo nodig afnemen. Woest grijpt Amy de deken waarop ze ligt beet en begint ze er aan te trekken. Ze draait zich om en bijt nu ook met haar tanden in de deken, terwijl ze haar hoofd een stukje naar achter trekt. Even later laat ze zich uitgeput stil vallen, er zit een scheur in de deken. Nog steeds stromen er tranen over haar wangen.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Kyla verschijnselt op de hoek van de straat. Ze kijkt om zich heen maar er is niemand te zien. Deze kant was altijd vrij uitgestorven. Hooguit zal een zwerver een keer opkijken als hij haar ziet lopen, waarschijnlijk valt het hem niet eens op dat ze hier net nog niet was. Ze zitten altijd bij de vuilnisbakken die aan de rand van het grasveld staan. Vandaag lijken ze zich elders op te houden, waarschijnlijk zijn de vuilnisbakken gisteren geleegd door de gemeente. Slechts één zwerver zit met zijn rug tegen de glasbak aan. Om hem heen liggen verspreid een aantal lege flessen, die ooit allemaal gevuld waren met alcohol. Kyla walgt van het idee dat de zwervers de restjes opdrinken. Snel loopt ze door, zoals altijd, bang dat één van de zwervers haar zal aanklampen. Ze gaat de hoek om en bevindt zich plots in een drukke straat midden in Londen. Het is duidelijk de ochtendspits, veel mannen in pak met aktetas haastten zich door de straat. Ook ziet ze verschillende vrouwen met kinderen aan de hand. Zoals iedere morgen op weg naar school.

Kyla is zoals altijd ruim op tijd dus heeft ze weinig haast, toch stapt ze aardig door. Ze vindt het fijn als ze nog even tijd heeft voordat ze moet beginnen met werken. Al snel nadert ze de plek van bestemming en kijkt toch even om zich heen. Ze heeft altijd het idee dat mensen toch iets zullen merken, maar het is eigenlijk nog nooit misgegaan.

Wanneer ze voor de etalage van Purge & Dowse staat kijkt ze even naar de paspoppen en loopt dan zonder aarzeling op de glazen gevel af. Binnen enkele seconden bevindt ze zich op een totaal andere plaats; de begane grond van St. Mungo's Hospital for Magical Maladies and Injuries. Ze groet vriendelijk de heks aan de infobalie en vervolgt haar tocht richting de lift. Onderweg pakt ze een krantje aan van een vrij kleine man met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Zoals iedere morgen stond hij hier de ochtendprofeet uit te delen. Rond deze tijd is het wisseling van de wacht, dus is het vrij druk. Ze groet enkele collega's van de tweede verdieping en laat hen voorgaan de lift in. Vervolgens stapt ze zelf ook in en drukt op het knopje voor de vierde verdieping.

Niet veel later meldt de stem in de lift dat ze is gearriveerd op de vierde verdieping, afdeling voor spreukschade. Ze stapt uit en begeeft zich naar de personeelskamer. Hier is nog niemand te zien, zoals ze wel had verwacht, haar collega's komen altijd op het laatste moment pas aan. Snel verwisselt ze haar eigen gewaad voor het limoengroene gewaad dat haar werktenue vormt. Vervolgens zorgt ze met een zwiep van haar toverstok dat er thee wordt gezet in het kleine keukentje van de afdeling.

Ze ploft neer op één van de houten krakkemikkige stoelen die er staan en slaat de krant open. Niet veel interessants op de voorpagina. Het was duidelijk te merken dat de Ochtendprofeet tegenwoordig niet meer onafhankelijk werkt. Snel screent ze de artikelen in de rest van de krant, zoals gewoonlijk bewaart ze het uitgebreid lezen van de krant tot de middagpauze. Ze wilt net de krant dichtslaan als haar oog valt op een klein artikel op de allerlaatste pagina van de krant. De titel luidt "˜Identiteitsdiefstal Sado ontdekt'. Nieuwsgierig naar wat ze gemist heeft leest ze het artikel door. Ondertussen is haar thee ook klaar en ze neemt een slok.

Haar ogen worden steeds groter als ze het artikel leest. Ze had gisteren ook de hele dag gewerkt en had er niets over gehoord. Iemand deed zich voor als Dorothy Colson, volbloed, om te kunnen trouwen met Syll Whyte. 'Dat moet een zoon van Ralph Whyte zijn,' denkt ze. De vrouw bleek in werkelijkheid een mudblood te zijn die op deze manier probeerde haar identiteit te verbergen. 'Je moest wel heel wanhopig zijn om zoiets te doen, bedenkt ze zich vol afgrijzen.

Als ze het artikel verder leest is ze helemaal overrompeld. Er is ook een ander slachtoffer gevallen. De ceremoniemeester van de bruiloft. 'Maar, dat moet een collega van Philip zijn,' bedenkt ze geschrokken. Iets zegt haar dat er iets niet klopt. Ze is totaal in de war. Wacht eens, Philip zou de bruiloft van Whyte doen? herinnert ze zich plots. 'Waarom had zijn collega het dan toch gedaan? Want Philip lag vannacht gewoon bij haar in bed? Toch?' Ze begint spontaan aan zichzelf te twijfelen, iets wat ze normaal nooit doet. De stukken van de puzzel vallen nog niet helemaal op hun plaats, verdwaasd staart ze voor zich uit. Ze moest naar de begrafenis, die was vanmiddag had ze net gelezen. Hoezo had Philip dit haar niet verteld?

Geí¯rriteerd pakt ze een stuk perkament en kalkt er snel de volgende woorden op. Philip. Ik lees net het nieuws in de krant. Waarom heb je me niks gezegd? Ik ga vanmiddag met je mee naar de begrafenis. Ik zorg dat ik rond de middag thuis ben.

Ze vouwt de brief eenmaal dubbel en bindt hem dan aan de poot van de uil die standaard tot beschikking van het personeel staat. Hij lijkt blij uit zijn kooi te mogen en als ze het raam opent is hij direct verdwenen, de frisse ochtendlucht in.

OOC: OMG, mijn eerste rode post ooit

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Selene helpt Syll met opstaan. Helemaal geweldig ziet het er niet uit, maar met steun van Selene moet het wel lukken. Plotseling weet Liz zich niet zo goed meer een houding te geven.
'Zullen we dan maar?' vraagt ze aarzelend. Ze vervolgen hun weg richting het huis van de Whytes en erg spraakzaam is Liz niet meer. Als ze bij een splitsing komen, besluit ze dat het zo wel leuk is geweest.
'Nou, volgens mij komen jullie er wel. Succes nog, enzo.' Ze glimlacht en slaat vervolgens af. Ze slaat nog een keertje linksaf en opent dan haar eigen thuishekje. Eindelijk.
_________________________________

De volgende ochtend is Liz al vroeg wakker. Eigenlijk heeft ze slecht geslapen. Voortdurend spoken er allerlei gedachten door haar hoofd. De momenten dat ze slaapt, heeft ze afgrijselijke nachtmerries over Dorothy. Ze is in al die dromen kwaad, omdat Liz niet haar heeft meegenomen uit het brandende huis, maar Syll.

Liz schudt haar hoofd om de beelden weg te krijgen en gooit het dekbed van zich af. Ze komt uit bed en besluit eerst een douche te nemen.
En dan straks maar eens bij Polly kijken.. Ben dat compleet vergeten door alles wat er is gebeurd.

Moniek · The Dark Mod

Philip is al een tijdje half wakker, maar hij is nog in bed blijven liggen. Hij denkt terug aan gisteren; hij had "vrij genomen" om naar zwerkbal te gaan kijken. Zijn favoriete team stond in de finale van de Europese Zwerkbal Kampioenschappen en ze hadden gewonnen! Hij was daarna natuurlijk nog uitgebreid feest wezen vieren en was pas "˜s nachts thuis gekomen.

Echter, toen hij thuis kwam stond er een uil te wachten met het nieuws over de gebeurtenissen van die dag. Zijn collega (die volgens mij nog geen naam had? Ik noem hem voor het gemak maar even Bob) was tijdens de Whyte-bruiloft vermoord, samen met de bruid. Het was hem zwaar gevallen, te bedenken dat híj eigenlijk die bruiloft had moeten doen! Hij had er heel erg over getwijfeld of hij de befaamde Whyte-bruiloft wel had moeten afzeggen, maar nu was hij blij dat hij het toch gedaan had. Natuurlijk vond hij het heel erg van Bob, hij had niks tegen hem, maar hij verkoos zijn eigen leven toch boven dat van Bob.

Hij komt toch maar z'n bed uit en kleedt zich aan. Hij loopt naar de keuken om ontbijt te maken voor zichzelf, als er een uil naar binnen komt vliegen. Hij herkent hem als de uil van Kyla's werk. Hij maakt de brief los en leest hem. Hij zucht even, moest ze gelijk weer zeuren? Net alsof ze elkaar nou echt gesproken hadden sinds hij het wist!

Ik weet het ook pas sinds vannacht, toen jij al sliep. De brief had ik gewoon op de tafel laten liggen dus je had het zelf ook kunnen zien vanochtend. Ik zie je vanmiddag dan, schrijft hij op een nieuw stuk perkament en hij stuurt de uil ermee terug. Hij eet zijn ontbijt snel op en gaat dan de deur uit. Het enige wat hij wist was dat Bob en Dorothy vermoord waren en dat de begrafenis vanmiddag was, meer had er ook niet in de brief gestaan. Hij hoopt misschien in Polly's pub nog wat inwoners te spreken om wat meer te horen te krijgen over wat er nou precies aan de hand was. Hij komt daar aan, bestelt een drankje aan gaat aan de bar zitten. Er is nog niemand, maar het was dan ook nog aan de vroege kant, er zullen zo wel mensen komen.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Aan de Primrose Road 5 ligt Mairi nog in bed. Ze is in diepe slaap. Na haar lange bad van gisteravond is ze in bed gekropen en na twee uur wakker te hebben gelegen is ze uiteindelijk in slaap gevallen, sinds dat moment is ze meermaals wakker geworden van nachtmerries in de REM slaap. Nu slaapt ze echter weer.

Helena's gezicht. Ze houdt haar stok op Mairi gericht. Mairi kijkt Helena onbewogen aan, hoewel ze een paar keer uitbrengt dat het echt een goed idee is. Dood. Dan kijkt ze, Mairi, rond. Ze herkent het interieur van het landhuis waarin ze deels opgegroeid is. Op tafel ligt een knuffelbeer. Mairi herkent het als de hare. Ze nam dat ding vroeger overal mee naar toe. In de hoek van de kamer staat een stoel, het is duidelijk oud en van franse hand. In de stoel zit een vrouw. De vrouw kijkt haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, haast uitdagend. De vrouw opent haar mond om te spreken, sluit 'm dan weer en begint na een korte stilte alsnog de spreken "Meisje, waarom doe je het niet gewoon? Waarom twijfel je? Toen twijfelde je ook niet. Toen koos je ook voor jezelf. Voor een makkelijke uitweg. En dit is ook een makkelijke uitweg. Doe het maar gewoon..." Haast beschuldigend kijkt de vrouw haar aan. Mairi slikt even en draait haar hoofd dan terug, zodat ze Helena weer aankijkt.

Langzaam heft Mairi haar arm op, haar stok richt ze op Helena. Ze kijkt haar aan en knikt dan even kort. Dood. Zoals afgesproken. Mairi trekt haar hand een stukje naar achteren. Even haalt ze diep adem, terwijl ze Helena aan blijft kijken. "Avada Keda..." Geschokt zet Mairi een stap achteruit. Vol afgrijzen kijkt ze naar de plek waar zojuist Helena nog stond. Maar zij is verdwenen. Op haar plaats staat nu een jongen. Zijn donkere ogen pinnen zich in de hare, ze lijken te willen zeggen 'doe het dan'. Even staat ze aan de grond genageld, maar dan draait ze zich om en rent ze naar de deur. Gillend trekt ze de deur open en rent ze de donkere nacht in.

Met een schok en een klein gilletje schiet Mairi overeind in bed. Zwaar ademhalend kijkt ze om zich heen, alsof ze probeert te ontdekken of de situatie zojuist echt was. Een zucht van opluchting ontsnapt haar wanneer ze ontdekt dat ze gewoon in haar eigen huis in Sado is. Haar blik glijdt naar het raam, het is al licht, en dan naar de klok aan haar muur. Ze slaat de lakens van zich af en komt overeind, waarop ze naar de kast loopt en er een schoon gewaad uit pakt (aangezien die van de vorige dag niet echt leefbaar meer is). Stil en zwijgzaam doet ze al het werk, haar oma slaapt nog. In de woonkamer glijdt haar blik over een foto die aan de muur hangt. Een pijnlijke verlangen maakt zich van haar meester. Dan loopt ze haar huis uit en verdwijnselt ze naar de pub, waar ze met een vermoeidheid aan de bar gaat zitten en ontbijt besteld. Haar blik glijdt even naar de enige andere aanwezige in de pub en ze knikt even kort naar de man ter begroeting.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Kyla kijkt de uil lang na. Ze heeft niet eens in de gaten dat de uil al lang uit het zicht is, ze staart naar buiten. Ze is helemaal van slag door het lezen van het artikel. Ze begrijpt het niet. Wat was er toch allemaal gebeurd gisteren? Was haar man bijna dood geweest? Een rilling gaat over haar rug. Ze moet er niet aan denken wat een verstrekkende gevolgen dit alles zou hebben gehad, maar ook heeft gehad.

In al haar onschuld gelooft ze af en toe nog dat Sado een vreedzaam dorpje is, dat de grootste gevaren van de oorlog aan hen voorbij gaan. Niettemin neemt ze geen risico wat haar zelf betreft, nu blijkt dat ook maar goed te zijn. Ze baalt hiervan. Een raar gevoel bekruipt haar als ze denkt aan de dood van Dorothy Colson en Bob Green. Twee onschuldige mensen gestorven. Dat gaat veel te ver.

Ze kijkt op haar horloge en ziet tot haar grote schrik dat ze al een halve minuut te laat is voor haar werk. Dat is haar werkelijk nog nooit overkomen. Slechts eenmaal was ze 2 minuten en 24 seconden te laat gekomen, maar daar had ze een geldige reden voor gehad. Nu was ze echt te laat. Zonder reden. Beschaamd haast ze zich opnieuw naar het keukentje en begint het ontbijtkarretje vol te laden. Ze zet een nieuwe pot thee. Kyla haalt een aantal kopjes uit de keukenkastjes en pakt gelijk de ontbijtborden. Ze smeert vervolgens een stapel boterhammen en legt ook deze op de kar.

Dit is niet haar dagelijkse werk, maar haar collega was vorige week zelf op de afdeling spreukschade terechtgekomen na een ongelukje, dus moest de ontbijt-, lunch- en dinerservice tijdelijk door de anderen op de afdeling worden opgevangen. Ze had het er graag voor over om voor haar zieke collega een uurtje eerder te beginnen met werken.

Als ze alles bij elkaar heeft en op de kar heeft gezet gaat ze op pad. Als eerste komt ze langs de Janus Thickey Ward, de gesloten afdeling. Ze opent de deur en sluit deze ook weer snel achter haar volgens het protocol. 'Goedemorgen allemaal!' Roept ze vrolijk door de zaal alsof ze net de krant helemaal niet heeft gelezen. Ze blijft graag professioneel op haar werk. Zieke mensen werden niet beter van negatieve verhalen, ze moet hen juist opvrolijken. Dat was althans haar visie.

Ze rijdt haar karretje tot het eerste bed, het bed van Gladianus Smalhart. Als hij haar opmerkt pakt hij onmiddellijk een stukje papier en krabbelt zoals iedere dag een handtekening voor haar op het papier. 'Wat galant van je Gladianus, dat je mij een handtekening geeft. Ik voel me zeer vereerd,' speelt ze het toneelstukje zoals iedere dag mee. 'Ik zal hem bij de andere 484 handtekeningen leggen die ik van je heb.' Het aantal noemt ze iedere dag, al beseft ze dat de patií«nten niet daadwerkelijk zullen geloven dat ze dit onthoudt. Maar toch was het zo, immers werkte ze al 486 dagen op de afdeling en was ze pas twee keer wegens omstandigheden niet op de Gesloten Afdeling kunnen gaan kijken voor haar ronde.

Ze geeft hem een kop thee en een bordje met twee boterhammen en loopt dan zo snel mogelijk weer weg. Vandaag heeft ze geen tijd om naar een voordracht uit zijn eigen boek te luisteren. Ze moet de hele afdeling nog voorzien van ontbijt. Maar nu eerst Amy. Kyla voelt zich altijd een beetje verantwoordelijk voor haar, omdat ze nog zo jong is. Ze kan zich niet voorstellen hoe iemand van haar leeftijd al op deze afdeling ligt, hoe erg moet dat zijn. Ze heeft nog een hele toekomst voor zich.

'Goedemorgen Amy,' zegt ze vriendelijk. 'Lekker geslapen vannacht?' Vraagt ze. Ze weet dat Amy vaak 's nachts wakker wordt, dit wordt de laatste tijd steeds erger. Ook dat maakt Kyla een beetje ongerust, het zou juist steeds beter met haar moeten gaan. Ze besluit dat ze vandaag gaat uitzoeken hoe dit precies zit. Ze heeft daar toch nog genoeg tijd voor straks. Het intrigeerde haar hoe zoiets kon gebeuren.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Zwijgend en luisterend naar Donovan loopt Helena verder met hem en Nathan over straat. Wie weet vertelt hij wel wat boeiends. Ze houden halt voor haar huis dat Donovan zonder fout ertussen uit kon pikken en diept een sleutel op uit haar tas.

"Waarom zou een mens in godsnaam een leugen van dergelijk formaat volhouden uit liefde of angst om te kwetsen?" vraagt Helena hardop. Het gaat haar verstand te boven. Maar ze verwacht er geen antwoord op. De vraag is retorisch. Denkstof voor Helena. Ze kijkt Donovan na wanneer hij haar begroet. Een "˜Misschien tot morgen' laat ze maar uit. Ze wilt hem niet op stang jagen en daarbij, de kans dat ze mekaar elke seconde van de werkdag zouden moeten aanzien was toch echt maar twee procent. En dan is hij verdwenen, met een simpele, subtiele poef. Gruwel.

Ze duwt de sleutel in het slot van de deur en draait die open. Ook haar stok komt weer boven en met een beweging opent ze het magische slot dat er ook op zit vooraleer de deur ook effectief open kan.

"Zo, Nathan, dit is mijn stulp, en hier ga jij de komende tien uur in verblijven. Mínstens. Geen tegenspraak. Boven is mijn badkamer, je gaat maar uitgebreid in bad of zo. Weet ik veel wat je allemaal wilt doen. Mijn slaapkamer is ernaast en dan kruip je maar mijn bed in. Ik leg wel iets klaar dat comfortabel en mannelijk genoeg is om in te slapen." Want Nathan mag dan nog zo gay als een Honeycutt zijn, Helena vermoedt dat hij zonder twijfel hell to the no zegt tegen een nachtjurk. "Ik blijf in de buurt, en als er iets is of zo, dan roep je me. Meteen. OK?" Ja, Helena wil niet dat Nathan een of andere over het hoofd geziene complicatie oploopt waar ze niets aan kan doen.

Terwijl Nathan in de badkamer staat – want Niels post toch niet de eerste eeuw – begeeft Helena zich naar haar kamer. Haar tas smijt ze op haar bed, waarna ze haar vol stof en roet hangende kleren uittrekt. In afwachting van een heerlijke douche, trekt ze een oude kamerjas aan die ze vanuit een donkere hoek in haar kast opvist. Ze gaat op bed zitten en begint haar tas uit te tasten, waarin ze gedurende de dag veel in heeft bij gestoken. Haar document dat haar tot officií«le inwoner van Sado maakt, maar ook het juweel dat ze vond in Dorothy's huis, het intussen verkleinde schilderij dat het verborgen hield, waarop nog altijd een vrouw glimlacht. Een papiertje valt op de grond. Helena besluit alles in haar nachtkastje op te bergen en het juweel tegen morgen op te poetsen zodat ze het zeker kan matchen met de outfit van morgen, vooraleer ze het papiertje opraapt. Wat was dit ook weer? Vlug vouwt Helena het open.

Dodenlijst.
Naam: Dorothy Colson. Status: Mudblood. Extra: Geeft zich uit als pureblood, gaat trouwen met Syll Whyte. Bron: Anoniem, inwoner Sado.

Al lezend beseft Helena dat dit briefje uit de verzameling in haar tas niet van haar is, maar wel het briefje dat Mairi had laten vallen. Ze wil het dichtvouwen, maar heeft het al volledig gelezen. Helena's adem stokt wat en automatisch luistert ze of ze het water van Nathan in de badkamer nog hoort stromen. Een anonieme bron uit Sado die Dorothy verraden heeft. Wie? En waarom loopt Mairi hier mee rond?
Helena besluit het papiertje veilig terug te steken in haar tasje en morgen eens bij Mairi te polsen, als ze haar kan vinden. Want dit wekt haar nieuwsgierigheid wel op.

Na een opkikkerende douche zit Helena nogal comfy en totaal niet vrouwelijk in een zetel op haar kamer. Waar ze het merendeel van de nacht doorbrengt. Terwijl checkt ze regelmatig het silhouet van Nathan, die op haar bed ligt te slapen, op ademen of zo. Helena durft niet in slaap vallen, voor de zekerheid, dus houdt ze zich bezig met het opboenen van het juweel dat ze gevonden heeft, en het piekeren over de afgelopen dag, en vooral dan het briefje van Mairi. Een verrader in het dorp. Helena's nieuwsgierigheid neemt ongezonde vormen aan. Jammer dat ze nog niet veel van Sado en zijn bewoners kent. Maar hier wil ze toch meer van weten. Misschien kan haar job haar iets verder helpen.

Zo'n zestal uurtjes later hijst Helena zich uit haar zetel. Ze is misschien toch wel een halfuurtje in slaap gesukkeld. Met de geschikte outfit voor haar eerste werkdag – een classy paars jurkje dat Muggle uitstraalt – loopt ze richting badkamer en maakt ze zich klaar. Uiteraard mag een laag subtiele make – up, een naar alle kanten op stekende snit en het nu zo goed als nieuw uitziende juweel niet ontbreken. Ze checkt zichzelf nog eens in de spiegel, en ziet dat het goed is. In de woonkamer krabbelt ze vlug een boodschap voor Nathan, waar alles nu wel mee in orde is.

Nate, er ligt van alles om te eten in de kasten en dergelijke. Doe of je thuis bent, kies maar wat je wilt. En als je vertrekt, vergeet je niet alles af te sluiten? Duim maar voor mijn eerste werkdag! Liefs, Helena.

Ze legt het op een goed zichtbare plek die Nathan zeker moet passeren, en vertrekt dan te voet richting het gemeentehuis. Weer een mooie dag, net zoals gisteren. Ook al is Helena's gemoed minder gerust dan gisteren. Hopelijk vallen de collega's wat mee...

Enjolras · King of Babylon

Langzaam wordt Nathan wakker. Tot zijn grote verbazing, heeft hij heerlijk geslapen. Hij ligt duidelijk niet in zijn eigen bed. Het kussen en de lakens geuren heerlijk naar rozen en maneschijn en alle prachtige dingen die er op de wereld zijn. Zo lekker dat een beetje rijm op deze vroege ochtend ook wel op zijn plaats is. Het eerste wat Nathan ruikt als hij wakker zou worden in zijn eigen bed waren zonder twijfel de bloemkolen. Hoewel dat probleem ook al weggewerkt is ondertussen, moet hij zichzelf herinneren. Met dank aan Helena. Once again.

Het slapen heeft hem heerlijk deugd gedaan. Hoewel hij wel bij bewustzijn was de afgelopen periode vanaf het vliegende terras tot het door Helena-en-Donovan-ondersteund-worden tot het opfrissen in die eerste haar badkamer - het was allemaal een beetje snel gegaan en het behoort uiteindelijk allemaal nog tot 'wat ik me vaagjes kan herinneren'. Hij weet echter nog al te goed dat Helena hem koste wat het kost mee naar huis wou nemen. Ja, dan loop je van huis weg omdat je het bemoederen beu bent en op je eigen benen wil staan. Ah. Hij vindt het wel heel erg lief. Zeker omdat ze elkaar echt amper kennen. Of neen. Wel heel kort, maar niet amper. Zoiets. Even moet hij kort aan Donovan's laatste woorden denken. Ik wist niet dat je het in je had. Zwijm.

Zijn hoofd stelt het opmerkelijk goed. Geen bonzen. Niks. Nice. Hij kruipt wat rechter in het bed en leunt met zijn rug tegen de daarvoor voorziene, jawel, rugleuning. Zijn haar piekt alle kanten uit. Out-of-bed-look. Ah. Geen kat die hem ziet. De zon schijnt doorheen de gordijnen. Die weergoden houden duidelijk geen rekening met de gebeurtenissen in Sado. Gisteren waren er meer doden gevallen dan ooit in Nathan's leven. Hij had meer met zijn wand gezwiept dan in een hele lange tijd. Zijn leven had met momenten aan een zijden draadje gehangen. Het is er niet aan te merken.

Hij besluit recht te staan. Een deel van zijn lichaam had die beslissing al eerder gemaakt - maar daar trekt hij zich nu niets van aan. Nog steeds geen kat die me ziet. In boxershort stapt hij haar bed uit en loopt naar de deur. Een briefje dat hem letterlijk voor de voeten ligt, trekt zijn aandacht. Hij leest. Hij knikt. Hij glimlacht. Je bent veel te lief, jij.

Eenmaal beneden loopt hij naar de keuken en trekt hij een willekeurige kast open, op goede hoop. Een glinstering ontspringt aan zijn ogen. Dat meen je niet. MAGISCHE ONTBIJTGRANEN - VOOR IEDER WAT WILS (De Wereldberoemde Variant op de Smekkie's, voor U Ontwikkeld Door Hen Van Die Smekkie's In Alle Smaken - Hoe Kan Het Ook Anders?!). You gotta be kidding me. Hij had ze in tijden niet meer gegeten. Hell. Eén keer had hij ze gegeten. Ze waren verrukkelijk. Maar met Muggleparents als die van hem, kon je niet verwachten dat dat elke dag in de kast zou staan. Integendeel. Het feit dat die dingen magisch zijn, zegt genoeg. Of tenminste voor zijn ouders toch.

Enfin. Ze zijn er. Ik ga er godverdomme van genieten ook. Hij heeft het principe nooit gevat en hoewel het van dezelfde makers was als de Smekkie's, waren deze toch een stuk aangenamer om te eten. De smaak blijft nog steeds een verrassing. Maar tot zijn grote genoegen was die smaak vorige keer goed meegevallen. Niemand snapt het geheim (als het even kon was dit recept nog geheimer dan dat van Coca-Cola), maar naar het schijnt zou de smaak zich aanpassen naar je gemoedstoestand. Het is dat ik me bijzonder goed voel. Hij neemt een hap. Aardbeien. Met slagroom. Nog een hap. Hagelslag. Nog één. Vanille-ijs. Dit wordt een fijne dag.

OOC: Het slaat werkelijk nergens op, maar whatever :').

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Wanneer Kyla binnenkomt veegt Amy snel de tranen van haar gezicht. Ze rolt zich op haar zij, zodat Kyla haar gezicht niet kan zien. Ze luistert hoe Gilderoy zijn ontbijt krijgt en hoe hij wordt bedankt voor zijn handtekening. Amy rolt met haar ogen en hoort dan hoe ze begroet wordt. Zich er van verzekerd dat er geen tranen meer in haar ogen staan draait ze zich om. Vragen op de vroege ochtend heeft ze geen zin in. De confrontatie met de heler van de nachtdienst was al erg genoeg. Amy drukt zich overeind in haar bed en slaat het laken waar een scheur in zit van zich af.

"Ja hoor, prima geslapen." zegt ze kortaf, terwijl ze Kyla op een wat nukkige manier aan kijkt en besluit voor deze keer maar niet op het 'Amy' in te gaan. Waarschijnlijk had de nachtdienst haar nog niet verteld dat ze vannacht de boel bij elkaar gegild had. Gelukkig. Amy had altijd het gevoel dat Kyla haar extra in de gaten hield en dat zinde haar niet. Ze knijpt haar ogen een stukje dicht en blijft Kyla zo even aankijken. Dan glimlacht ze ineens vriendelijk, terwijl ze haar hand uit steekt om een kopje sinaasappelsap te pakken. Ze zet het op haar nachtkastje en kijkt dan weer even vriendelijk naar Kyla.

Opnieuw steekt Amy haar hand uit, terwijl haar ogen over de boterhammen gaan. Voor ze naar het weeshuis ging had ze thuis altijd de meest uitgebreide maaltijden. In het weeshuis was haar ontbijt kariger geweest dan hier, maar op Hogwarts had ze altijd genoeg keus gehad. Vaak had ze geweigerd te eten, sinds ze hier zat. Uit protest tegen het opgesloten zitten, voornamelijk. Het is een goede verklaring voor haar magere verschijning.
Weer glimlacht Amy even naar Kyla, ze pakt het bord vast en brengt het richting het nachtkastje. Dan, vlak voor ze het neer zet, laat ze het vallen. Het bord valt in stukken uit elkaar op de grond, de boterhammen liggen er wat zielig bij. Een spottende en uitdagende blik vormt zich in haar ogen, terwijl ze opnieuw naar Kyla kijkt. Het was niet de eerste keer dat ze dit deed en tot nu toe hadden Kyla's voorgangers allemaal kwaad gereageert. Enigzins afwachtend glijdt Amy's blik naar beneden, naar de boterhammen. Dan glimlacht ze liefjes naar Kyla. "Oeps, wat onhandig."

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

"Is dit wel een goed idee?"

Donovan bestudeert zijn reflectie voorzichtig in de enorme antieke spiegel die in de al even imposante hal staat. Hij voelde zich niet op zijn gemak: alsof hij elk moment op een leugen betrapt kan worden. Elk miniem geluid wordt door de kille, marmeren muren in de hal weerkaatst. Niet gebeurt hier onopgemerkt.
Victoria gaat voor hem staan en veegt kritisch enkele onzichtbare pluisjes van zijn gewaad weg.
"Maak je geen zorgen: mijn ouders weten niet dat jouw ouders geen tovenaars zijn. Niemand weet het."
"Omdat ik het tegen niemand heb gezegd, maar ik heb tegen niemand gelogen", verdedigt Donovan zich. Hij kijkt Victoria doordringend aan, maar die focust zich volledig op zijn das. Ze neemt die vast en trekt de knoop wat beter aan.
"Heb je dat dan niet voor me over? Je houdt toch van me?", vraagt Victoria pruilend en zichtbaar teleurgesteld. Ze kijkt, na enkele seconde te zwijgen op, glimlacht fijntjes en trekt zijn das plotseling enorm strak aan. Naar adem happend probeert Donovan zich te weren, maar hij krijgt geen lucht meer en dan-

Met een schok schiet Donovan wakker. Met een gevoel dat tussen misselijkheid en angst standhoudt, klauwt hij in zijn lakens. Tot zijn weerzin voelen deze plakkerig aan van het zweet. Nahijgend laat hij zich terug in bed zakken, terwijl hij zijn hand tegen zijn borst drukt, alsof hij zijn hart er terug in wil persen. Gekweld sluit hij zijn ogen, knijpt ze dicht en opent ze dan terug. De lelijke scheur in het plafond dat er al twee jaar zit lijkt ineens veel groter dan hij zich kan herinneren en lijkt de volledige slaapkamer in twee te splijten. Als een kind dat zich van de kwade buitenwereld wil beschermen, sluipt hij terug onder zijn laken. Alweer zo'n belachelijke nachtmerrie, schiet er door zijn hoofd. Donovan heeft er de laatste tijd wel vaker last van. Ze beginnen altijd onschuldig en eindigen dan heel abrupt en bovenal angstaanjagend.
Donovan trekt de lakens volledig over zijn hoofd, alsof hij een cocon wil vormen, begint te woelen en krijgt dan pas de wekker in de gaten. Opgelucht dat hij niet meer panisch in zijn bed hoeft te bunkeren, staat hij op en haast zich naar de badkamer.
Na een hele routine te doorlopen die bij zijn volledige badkamerritueel hoort, bekijkt hij zich voor het eerst echt in de spiegel. Donovan perst zijn lippen op elkaar en doet zijn uiterste best om zo intimiderend mogelijk naar zijn eigen reflectie te staren. Vervolgens trekt hij aan zijn das, zodat deze nét iets te strak komt te zitten. Niet mag los of ongedwongen zijn. Alles moet strak perfect zitten.
Dan zet hij traag een stap achteruit en knikt dan goedkeurend. Hij zal nooit op niet onberispelijke manier de deur uitgaan.

Na het ontbijt verdwijnselt hij naar het gemeentehuis. Terwijl hij zijn weg baant naar de etage waar zijn kantoor is, probeert hij al na te denken hoe hij zijn promotie-aanvraag zal aanpakken. Zijn collega is de met de noorderzon verdwenen en hij kan makkelijk zijn baantje overnemen. dan heeft hij helemaal een monopolie op de identiteitsbewijzen en kan hij zijn eigen vervalste exemplaar goed in de gaten houden. Hij moet de afdelingsbaas aanspreken, subtiel om promotie vragen (nu hij toch twee baantjes combineert) en misschien moet hij de spullen van zijn verdwenen collega al wat opruimen. Of zou dat te snel zijn?

Welnee, klinkt een sluw stemmetje in zijn hoofd. Hij houdt halt bij zijn eigen kantoor, opent de deur en krijgt het opgeruimde bureau van zijn collega in het oog. Met een zwiep van zijn toverstaf positioneert hij meteen de twee bureaus tegen elkaar zo dat er een L-vorm ontstaat. Tevreden laat hij zijn hand over het tafelblad glijden, alsof samen met het bureau zijn eigen gevoel voor zelfwaarde is gestegen. Geen pottenkijkers meer, geen vreselijke smalltalk meer met zijn knullige collega: volledige rust. Over het feit dat een zekere Helena in aantocht is denkt hij hélemaal niet.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Vriendelijk kijkt ze naar Amy terwijl ze haar het bord aanreikt. In tegenstelling tot bij Smalhart loopt ze niet direct door maar wacht ze even af. Amy was nu eenmaal erg onvoorspelbaar en had daarom wat meer aandacht nodig af en toe. Gladianus heeft ze als geval al opgegeven, dus ze vindt niet dat ze daar nog veel tijd aan moet besteden.

Ze kijkt even naar het bed langs Amy waar Mr. Brode al gretig ligt te kijken naar de stapel boterhammen op haar karretje. Die man heeft ook nooit geduld, bedenkt ze glimlachend. Terwijl ze Mr. Brode al vriendelijk toeknikt hoort ze ineens een hard gerinkel. Ze draait zich terug naar Amy en bemerkt dat het ontbijtbord wat ze haar zojuist had gegeven op de grond ligt. Van haar collega's had ze al gehoord dat dit regelmatig gebeurt bij Amy, dus ze schrikt er niet van.

Met een zwiep van haar toverstok laat ze de scherven en boterhammen naar haar karretje terugzweven. Ze pakt een nieuw bord, legt er twee verse boterhammen op en reikt haar het bord aan. 'Ik zou deze niet laten vallen als ik jou was, je krijgt geen derde portie,' zegt ze luid en duidelijk. 'Als je aandacht wilt zal ik kijken of ik straks nog even bij je langs kan komen, dat bereik je echt niet met een bord op de grond gooien.' Ondanks haar koele woorden heeft ze toch wel wat medelijden met haar, hoewel ze dat niet zo zal uitspreken. 'Ze moeten eerst uitzoeken of je gezond bent, pas dan kun je hier weg. Regels zijn regels. Ze weet dat dit niet helemaal waar is, maar ze wil dit niet laten merken.

Hoewel ze eigenlijk liever iedereen persoonlijk hun ontbijt geeft, besluit ze nu de rest van de zaal toch maar op magische wijze van een bord eten te voorzien. Ze was al wat laat en ze wilde toch vanmiddag optijd weg kunnen om naar de begrafenis te gaan. Dus zwaait ze opnieuw een keer met haar toverstok en op ieder nachtkastje landt netjes een bord met een aantal boterhammen en een kop thee.

Ze negeert de smekende blik van Mr. Brode die hoopte op een extra boterham. 'Iedereen betaalt hier evenveel, dus krijgt ook evenveel,' beantwoordt ze zijn blik resoluut. Ondertussen houdt ze ook Amy in de gaten om te zien of haar bord nog uit één stuk bestaat.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online