[AF] Wolf

Pottergirl · Geplaatst: Wo Sep 01, 2004 13:53

Hallo mensjes!
Hier weer een Fic van mij, omdat die andere afgelopen was.
Ik had gisteraaf ineens inspi... heb de halve nacht zitten schrijven ^^''
Maar goed, hier het eerste hoofdstuk van het resultaat.

Reacties graag via PB of in het reactietopic.

Hoofdstuk 1; Nachtelijk uitstapje

Schichtig vlogen de lichtbruine oogjes van de jongen vanuit de schaduw over de straat.
Niemand te zien…
Hij rende geluidloos naar zijn volgende duistere schuilplaats.
Hij moest allang in bed liggen, slapen!
Het was middernacht!
Als zijn moeder hierachter zou komen…
De halfvolle maan kwam van achter een paar wolken tevoorschijn.
De jongen schoot weg uit zijn schaduwrijke schuilplaats en rende richting zijn huis.
Het grote huis wierp een enorme schaduw over de straat, en dat kwam hem goed uit.
Hij liep naar de deur en stak de sleutel in het sleutelgat.
Zonder enig geluid ging de perfect ge-oliede deur open.
Hij sloop de gang door, de trap op, zijn kamer in.
Hij kleedde zich uit, trok zijn pyama aan en ging voorzichtig in zijn bed liggen.

Met een schok werd Wolfram de volgende ochtend wakker.
Het felle zonlicht stroomde zijn kamer binnen door de geopende ramen.
Hij had gedroomd over zijn nachtelijke uitstapje.
Hij deed dat wel vaker, ’s nachts het huis uit glippen.
De verleiding kon hij niet weerstaan.
Hij moest gewoon naar zijn vrienden in het bos, vlakbij.
Ze wachtten altijd op hem, de wolven.
Ze wachtten, net zo lang tot hij het bos ingeslopen kwam om hen een aai over hun met vacht bedekte koppen te geven.
Wolfram voelde zich verbonden met de wolven, en het bos.
Was het zijn naam?
Of kwam het door zijn tovenaar-zijn dat de wolven zo vertrouwd met hem waren?
Wolfram wist het niet.
Hij gleed uit zijn bed, wreef de slaap uit zijn ogen en kleedde zich langzaam aan.
Het was zaterdag, wist hij.
Waarschijnlijk zaten zijn ouders beneden in de keuken, met ontbijt, krant-lezend en koffie-drinkend.
Wolframs ouders waren ook tovenaar en heks.
Ze hadden vroeger op Zweinstein gezeten, de school waar Wolfram volgend jaar ook naartoe mocht.
Hij liep naar beneden.
Tot zijn verbazing zaten zijn ouders niet koffie-drinkend en krant-lezend in de keuken.
Er lag een briefje op tafel.

Wolf,
We zijn even naar de stad.
We zijn rond het middageten terug.
Knuffel,
Pa en ma

Wolfram keek naar het briefje.
Iedereen noemde hem Wolf, maar zijn ouders nooit…
Hij dacht na.
Toen kwam er een vreselijke gedachte bij hem op.
Ze weten het.
Ze weten dat ik ’s nachts naar de wolven ga.
Ze weten dat ik mijn bed uit glip om mijn enige vrienden te bezoeken…

Pottergirl · Geplaatst: Wo Sep 01, 2004 14:09

Hoofdstuk 2; De uitslag

7 jaar later…

Wolfram zat gespannen in de woonkamer.
Hij streek zenuwachtig een pluk donkerbruin haar uit zijn spitse gezicht.
Hij kon elk moment een uil krijgen.
Een uil van Zweinstein, met de uitslagen van zijn PUIST-examens.
Geflapper bij het raam.
Wolfram keek nerveus op.
De uil.
Hij liep naar het raam en liet de uil binnen.
Het beest had een zware brief bij zich.
Wolfram herkende de envelop meteen.
Zweinstein.
Met trillende handen maakte hij de envelop open.
Wat hij toen zag, was geweldig.
Hij had een PUIST gehaald op Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, Toverdranken, Spreuken en Bezweringen, Geschiedenis van Toverkunst en Gedaanteverwisselingen!
Hij kon wel schreeuwen van blijdschap!
Hij rende naar boven om de resultaten aan zijn ouders te laten zien.
‘Pa! Ma! De uil! De uitslagen van mijn examens!’, riep hij, en meteen kwamen er 2 mensen op hem af.
Twee volkomen verschillende mensen.
Zijn moeder, een slanke vrouw met een mager gezicht en lang bruin haar, en zijn vader, een iets grotere gedrongen man met een kaal hoofd en een snor.
Maar niet alleen qua uiterlijk leken zijn ouders niet op elkaar.
Ook innerlijk waren ze totaal verschillend.
Zijn moeder was een strenge, overbezorgde maar behulpzame en geduldige vrouw.
Zijn vader was onbezorgd, vaak een beetje lui en hij leek niet zoveel te geven om familie.
‘En? Vertel op, Wolf!’, zei zijn moeder nieuwsgierig.
Zijn vader maakte een laag instemmend geluid.
Wolfram vertelde met een grijns de uitslag.
Zijn moeder omhelsde hem, lachend.
‘O jongen, dat is geweldig!’
Zijn vader gaf hem een lome klap op zijn schouder.
Het beeld van een blij gezin.
Toch was dit niet altijd zo geweest.
Toen Wolfram nog een kleine jongen was, maakten zijn ouders veel ruzie.
Wolfram zocht zijn toevlucht bij zijn enige vrienden, de wolven.
Op een keer waren ze erachter gekomen.
Hij had alles eerlijk bekend.
Eerst geloofden ze hun zoon niet, maar ze beloofden hem hun levens te beteren.
Vanaf die dag was het weer gezellig geweest thuis.
Vanaf die dag geen nachtelijke uitstapjes meer naar de wolven, maar gewoon overdag.
Ze waren tenslotte toch zijn vrienden.
Op Wolframs elfde verjaardag, kregen ze de brief van Zweinstein.
Hij vond het heerlijk op school, hoewel hij nooit veel vrienden had.
In zijn laatste jaar had hij een meisje leren kennen.
Ze was van een andere afdeling.
Hij was van Ravenklauw, zij van Griffoendor.
Ze heette Thaisa.
Ze had kort blond haar en donkerblauwe ogen.
Ze was niet uitzonderlijk knap, maar Wolfram kon geweldig goed met haar praten over de natuur en zijn andere vrienden, de wolven.
Ze was geinteresseerd in wat er met hem was gebeurd toen hij nog klein was, waarom hij naar de wolven ging en hoe hij zich zo verbonden voelde met de wolven.
Vlak voordat de PUIST-examens begonnen waren, hadden ze verkering gekregen.
Wolfram liep naar beneden.
Met deze resultaten kon hij zijn droom werkelijkheid laten worden!

Pottergirl · Geplaatst: Wo Sep 01, 2004 14:27

Hoofdstuk 3; Een verzoek

7 jaar later…

Wolfram keek verbaasd op.
Een uil?
Hij kwam overeind uit zijn luie stoel, legde zijn boek weg en liep naar het raam.
Hij liet de uil binnen, en de donkerbruine bosuil liet een brief vallen.
Zweinstein?
De uil vloog weer het raam uit, en Wolfram pakte nieuwsgierig de brief op.
Hij ging weer in zijn luie stoel zitten.
Hij was moe.
Hij had hard gewerkt vandaag.
Wolfram werkte op het Ministerie van Toverkunst.
Hij werkte op de verdieping van de Schouwers, hoewel hij zelf geen Schouwer was.
Hij was niet door de persoonlijkheidstesten heen gekomen.
Hij werkte nu als de assistent van een Schouwer.
Het was een vermoeiende baan, en Wolfram werd elke dag geconfronteerd met het falen van zijn persoonlijkheidstest, maar hij moest geld zien te verdienen.
Hij opende de brief van Zweinstein.

Beste meneer Berg,

Ik, Albus Perkamentus, ben op zoek naar een geschikte Verweer Tegen de Zwarte Kunsten leraar.
Hoewel ik het hele land heb doorzocht, heb ik nog geen geschikte kandidaat kunnen vinden.
Gezien uw ervaring met het Verweer vraag ik u of u interesse hebt voor de baan.
Neem alstublieft contact met mij op.
Vriendelijke Groet,

Albus Perkamentus

Wolfram keek even naar de brief.
Hij, leraar Verweer Tegen Zwarte Kunsten op Zweinstein?
Het was in ieder geval beter dan zijn baan op het Ministerie… en misschien verdiende het nog wel beter ook!
Hij besloot er nog een nachtje over te slapen en morgen te beslissen.

De volgende morgen leek het alsof zijn hersenen in de loop van de nacht zijn beslissing gevormd hadden.
Hij zou het doen.
Hij stapte uit bed, liep naar zijn bureau en begon een brief te schrijven aan Perkamentus dat hij vanmiddag zou komen om hem te spreken.

Pottergirl · Geplaatst: Wo Sep 01, 2004 19:24

Hoofdstuk 4; Terug op Zweinstein

‘Dus je bent geinteresseerd? Je neemt de baan?’, vroeg Perkamentus.
Wolfram twijfelde niet meer.
‘Ja.’
Het klonk zeker en helder in de rustige kamer van Perkamentus, het schoolhoofd van Zweinstein.
De portretten aan de muur ademden zachtjes en snurkten terwijl ze in hun portretten sliepen.
‘Dan kun je volgende week meteen beginnen. Dan begint het nieuwe schooljaar.’
Wolfram had nog een laatste vraag.
‘Ik heb gehoord dat de beroemde Harry Potter hier op school zit?’, zei hij voorzichtig.
‘Jazeker. Harry gaat dit jaar zijn zevende jaar in, en je zult hem ook onderwijzen.’
Wolfram dacht na.
Harry Potter…

De week vloog voorbij en Wolfram had zijn kamertje naast het Verweer Tegen de Zwarte Kunsten-lokaal al helemaal ingericht.
Hij had kennis gemaakt met de rest van de leraren en leraressen, en hij had het erg naar zijn zin.
Vandaag zouden de leerlingen weer naar school komen, en hij zou aan de grote tafel zitten om het feest bij te wonen en de toespraak van Perkamentus te horen.
Hij had zijn beste gewaad aangetrokken en vertrok naar de Grote Zaal.
De eerste koetsen waren al gearriveerd en de Zaal liep langzaam vol.
De leerlingen gingen aan hun afdelings-tafel zitten en praatten vrolijk met elkaar.
Wolfram kon het niet laten een zwartharig hoofd te zoeken aan de Griffoendor-tafel.
Hij liep naar de grote tafel en nam plaats op de stoel naast de stoel van Perkamentus.
Professor Anderling plaatste een driepoot voor de grote tafel en de eerstejaars werden omstebeurten gesorteerd.
Ze zagen er bang en nerveus uit, en toen de sortering over was, zou Perkamentus zijn toespraak houden.
Toen alle leerlingen op hun plaats zaten vroeg Perkamentus om stilte.
‘Welkom in een nieuw jaar op Zweinstein!’, begon hij, en meteen was iedereen stil.
Perkamentus hield zijn toespraak over de gevaren die rond Zweinstein waren ontstaan door het herrijzen van Voldemort, en toen hij die naam uitsprak sidderde de hele zaal.
De mensen waren eindelijk Perkamentus’ verhaal gaan geloven, nadat Voldemort een jaar geleden zelf was verschenen op het Ministerie van Toverkunst.
Uiteindelijk kwam Perkamentus bij het voorstellen van nieuwe leraren.
‘We hebben dit jaar een nieuwe leraar in ons midden. Ik stel jullie voor aan jullie nieuwe Verweer Tegen de Zwarte Kunsten leraar, Wolfram Berg.’
Wolfram ging even staan, en toen hij weer ging zitten applaudisseerden alle leerlingen.
‘Laat dan nu het feestmaal beginnen!’, zei Perkamentus, en de schalen werden gevuld met het lekkerste eten.

’s Avonds, toen Wolfram in bed lag, had hij er een goed gevoel over.
Morgen zouden de eerste lessen zijn, en hij had alles goed voorbereid.
De klas waar Harry Potter inzat zou hij als eerst hebben.
Ze zouden het over verschillende spreuken hebben die je in duels kon gebruiken…
Hij dommelde langzaam in slaap.

Pottergirl · Geplaatst: Do Sep 02, 2004 20:14

Hoofdstuk 5; Les

De klas liep langzaam vol, de leerlingen druppelden een voor een naar binnen.
Allemaal keken ze onwennig naar de leraar, schattend hoe ver ze konden gaan in zijn les.
Wolfram herkende Harry Potter duidelijk.
Hij was lang, even lang als Wolfram, maar niet de langste van de klas.
Zijn zwarte haar zat in de war en stak piekerig alle kanten uit.
Maar Wolfram keek vooral naar het bliksemvormige litteken op het voorhoofd van de jongen.
Harry kreeg onder het lopen door dat Wolfram naar hem keek en hij draaide zijn hoofd weg.
Wolfram voelde zich beschaamd.
Hij zou het ook niet leuk vinden als iedereen altijd naar hem keek.
Hij ging voor de klas staan toen iedereen was gaan zitten.
‘Welkom bij het nieuwe jaar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten!’, begon hij, en zijn stem klonk verbazend rustig.
‘Ik zal me nog even voorstellen. Ik ben professor Wolfram Berg. Ik vind het niet erg als jullie me bij mijn voornaam noemen, maar noem me dan geen Wolfram maar Wolf, dat ben ik gewend.’
De klas grinnikte en Wolfram glimlachte.
‘Ik heb van professor Perkamentus gehoord wat jullie allemaal behandeld hebben. Verschillende Duistere Wezens, ook de Onvergeeflijke Vloeken… Maar vorig jaar was de lerares volgens mij een beetje… eh…’.
‘…ongeschikt? Onnozel?’
De hele klas lachte.
Wolfram keek naar de jongen die het gezegd had.
Het was een bruine jongen.
‘Hoe heet je?’
‘Daan Thomas, meneer.’
‘Daan…’, begon Wolfram, en hij zag aan het gezicht van Daan dat hij straf verwachtte.
‘…je hebt helemaal gelijk.’
Daans gezicht was ineens vol verbazing, en daarna grijnsde hij breed.
De klas grinnikte nog een keer en toen vroeg Wolfram om stilte.
‘Ik zal de eerste lessen een paar dueleer-omstandigheden met jullie behandelen en oefenen, zowel de theorie als de praktijk.’
De klas keek hem nog een beetje ongeïnteresseerd aan.
‘Wat dus betekent dat we gaan duelleren.’
Opgewonden gefluister en gemompel.
‘Wat hebben jullie allemaal al gehad met dueleren? Ik heb gehoor dat jullie in je tweede jaar een keer een duelleerclub hebben gehad.’
Een paar vingers gingen aarzelend de lucht in.
De les verliep erg prettig.
Aan het eind van de les liepen er drie leerlingen op hem af.
Een lange jongen met rood haar en bedekt met sproeten, een meisje met lang bruin haar en Harry Potter.
Ze wilden duidelijk even met hem praten.

Pottergirl · Geplaatst: Vr Sep 03, 2004 13:30

Hoofdstuk 6; De drie vrienden

‘Meneer… eh…’, begon het meisje met het bruine haar.
‘Noem me Wolf, alstjeblieft.’, zei Wolfram met een zwakke glimlach.
‘Oke… eh… Wolf, aangezien u onze leraar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten bent, wilden we u om een gunst vragen. Harry heeft vorig jaar een groep leerlingen onderwezen in Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, omdat onze lerares, professor Omber, toen alleen theorie deed.’
Harry en de jongen met het rode haar maakten afkeurende geluidjes bij het horen van de naam ‘Omber’.
‘We hadden vorig jaar de Patronus-bezwering geoefend, alleen hadden we geen Boeman of echte Dementor om het mee te oefenen. Als we daarom zouden vragen zou ons geheime clubje niet meer geheim zijn. Omber zou ons ook verbieden bij elkaar te komen. Nu wilden we u vragen of u ook aan een Boeman kon komen, en of we dan in de les de Patronusbezwering mochten oefenen.’
Wolfram keek met een open mond naar Harry, de jongen en het meisje.
‘Patronusbezwering? Op jullie leeftijd? En jij hebt ze dat geleerd?’, en hij keek naar Harry.
Harry knikte verdedigend.
‘Wauw.’
Harry glimlachte even en het meisje en de jongen keken naar hem.
‘Wat voor vorm neemt jullie Patronus aan?’, vroeg hij.
‘Die van mij de vorm van een hert, die van Hermelien de vorm van een otter en die van Ron de vorm van leeuw.’
Wolfram keek hen een voor een aan.
Het meisje heette dus Hermelien, de jongen Ron.
Hij kende die naam, Hermelien.
‘Hermelien Griffel?’, dacht hij hardop.
Hermelien keek hem verbaasd aan.
‘Ja?’
‘Jij bent Hermelien Griffel?’, vroeg hij nog een keer, nu meer gericht aan het meisje.
‘Ja.’
‘Ik heb over je gehoord. Je bent de slimste leerling van jouw jaar.’
Hermelien keek blozend naar de grond.
‘En Ron? Je achternaam?’
‘Wemel.’
‘Wemel! Die ken ik ook. Je ouders zijn goede mensen. Ze helpen tegen Jeweetwel te vechten en zijn erg waardevol. Je broers helpen ook allemaal goed mee. En je zusje, natuurlijk.’
Ron grijnsde breed.
‘Maar, eh… Wolf, de Patronusbezwering, zou u daar een Boeman voor kunnen vinden?’, zei Harry.
‘Natuurlijk.’
Hermelien glimlachte opgelucht, en Harry en Ron keken elkaar verheugd aan.
‘Geweldig!’, zei Ron.
‘Dank u wel, meneer Berg.’, zei Hermelien, en ze liepen gedrieën het klaslokaal uit.
‘Wolf!’, riep hij hen lachend achterna.

Pottergirl · Geplaatst: Vr Sep 03, 2004 20:14

Hoofdstuk 7; Patronussen

‘Expecto Patronum!’
De stem van Harry galmde door het Verweer Tegen de Zwarte Kunsten-lokaal.
Een groot zilveren hert schoot uit zijn toverstok en stootte de Boeman-Dementor omver.
‘Geweldig!’, zei Wolfram toen het schouwspel afgelopen was.
‘In een woord geweldig!’
De andere leerlingen keken vol verbazing toe, ook degenen die vorig jaar in het geheime clubje hadden gezeten en dit allemaal al gezien hadden.
Hun Patronussen waren allemaal te zwak geweest om een ‘echte’ Dementor weg te jagen.
Wolfram had voor een Boeman kunnen zorgen, en de klas oefende de hele les al op de Patronus-bezwering.
‘Hermelien, nu jij! En onthoud, denk aan iets gelukkigs!’
Wolfram legde de nadruk op het woord ‘gelukkigs’, en Hermelien knikte.
Met een serieus gezicht en haar toverstok voor zich uit, keek ze naar Wolfram.
‘Klaar?’, vroeg hij.
‘Ja.’
Hij opende de kist waar de Boeman in zat en in een keer veranderde de sfeer in de kamer weer.
Het werd donker en koud.
‘Iets gelukkigs, Hermelien!’, moedigde Wolfram haar aan.
Ze keek nerveus naar de grote Dementor voor haar, en riep toen:
‘Expecto Patronum!’
In plaats van een zilveren wolkje zoals de vorige keren dat ze het probeerde, kwam er een volledige otter uit haar toverstok.
De otter zorgde ervoor dat de Boeman-Dementor weer in de kist gedreven werd.
Hermelien stond zo te zien zelf versteld van haar eigen Patronus.
‘Dat was prachtig!’, zei Wolfram, en hij klapte in zijn handen.
‘Prachtig, Hermelien!’
Hermelien liep terug naar de anderen in het lokaal, die haar vol bewondering aankeken, en Harry gaf haar een vriendschappelijk klopje op haar schouder.
Wolfram zag zijn lippen de woorden ‘goed, man’ vormen, en hij glimlachte.
‘Marcel, nu jij!’
Hij had de klas goed leren kennen en kende alle leerlingen nu bij naam.
De ouders van Marcel had hij ook gekend, en hij wist dat het Marcel vreselijk aanging dat de Zwarte Kunsten goed bestreden werden.
‘Meneer… ik…’
‘Niet treuzelen, Marcel, kom op. Denk gewoon aan iets gelukkigs, spreek de spreuk uit en je Patronus zal tevoorschijn komen!’
De jongen liep aarzelend naar voren.
‘Klaar?’
Nog voor Marcel ‘ja’ kon zeggen, opende Wolfram de kist, en de Boeman-Dementor liet de sfeer weer compleet veranderen.
‘Expecto Patronum…’
Een zilveren wolkje.
‘Expecto… Patronum!’
Het zilveren wolkje werd groter maar verdampte weer.
‘Expecto Patronum! Expecto Patronum! Ex-pec-to Pa-tro-num!’
Marcel deed zijn uiterste best, maar de Patronus kwam niet.
De Dementor zweefde richting Marcel en zijn rochelende ademtochten werden hoorbaar.
Marcel verstijfde van angst en liep voorzichtig achteruit.
Wolfram sprong voor Marcel en de Dementor veranderde meteen in een enorme wolvenval.
‘Ridiculus!’
De wolvenval raakte in de knoop met zichzelf en verdween.
Wolfram deed de kist weer dicht en voelde dat de Boeman er weer in zat.
Iedereen keek of naar Marcel of naar Wolfram.
‘De les is afgelopen, jongens. Huiswerk voor de volgende keer, beschrijf de Patronus-bezwering uitgebreid en nauwkeurig. Dertig centimeter perkament.’
Wolfram keek naar de klas.
‘Marcel, blijf nog even.’
Marcel keek om, met een haast angstige uitdrukking op zijn gezicht.
‘Rustig maar, ik zal je heus niet opeten, hoor.’, zei Wolfram en hij glimlachte.

Pottergirl · Geplaatst: Zo Sep 05, 2004 20:20

Hoofdstuk 8; Ontdekking

‘Marcel, misschien is het verstandig dat ik je bijles ga geven.’
Marcel keek hem aan.
‘Maar meneer…’
‘Noem me Wolf, alsjeblieft’
‘Maar Wolf, mijn oma…’
‘Ik zal het niet tegen je oma zeggen.’
Marcel slaakte een zucht van verlichting.
‘Dan is het goed.’
‘Ik verwacht je morgenavond om half acht in mijn lokaal. We zullen dan meteen beginnen met de Patronus, zodat je die onder de knie krijgt.’
Marcel knikte.
‘Goed.’
‘Je kunt gaan.’
Marcel liep het lokaal uit.
Wolfram maakte zich zorgen.
Niet om Marcel, maar om de Boeman van vanmiddag.
Hij nam de Boeman over van Marcel en de Boeman was in een wolvenval veranderd.
Zouden de leerlingen het hebben ontdekt?
Zouden ze gezien hebben waar hij bang voor was?
Hij besloot te gaan slapen en het allemaal te laten voor wat het was.

De volgende ochtend aan het ontbijt, keek hij extra goed om zich heen.
Hij ging aan de grote tafel zitten, at wat toast, en keek de Grote Zaal in.
Verschillende leerlingen zaten te eten, maar de meeste praatten met elkaar.
Wolfram wilde zich net naar professor Anderling keren om een praatje met haar te maken, toen hij merkte dat drie paar ogen op hem gericht waren.
Een paar groene ogen en twee paar bruine ogen.
Zodra hij naar hen keek, draaiden ze zich om.
Harry Potter, Hermelien Griffel en Ron Wemel.
Ze wisten het.
Hij voelde dat ze het wisten.
En als hij op zijn gevoel afging, had hij het meestal goed.
Dat zat in zijn natuur.
Hij dacht aan het lesrooster van vandaag.
Hij had de klas van Harry Potter vandaag niet.
Diep in zijn hart zag hij op tegen de volgende keer dat hij hen les zou moeten geven.

Pottergirl · Geplaatst: Zo Sep 05, 2004 20:44

Hoofdstuk 9

Het was maandag, dacht Wolfram toen hij wakker werd.
Het was maandag en hij zou vandaag de klas van Harry Potter les moeten geven.
Meteen het eerste lesuur.

‘Goedemorgen, klas.’
‘Goedemorgen, Wolf.’
De klas was er nu gewend aan om hem Wolf te noemen.
‘Vandaag gaan we niet verder met Patronussen, maar we gaan beginnen met dueleren.’
De klas begon opgewonden te mompelen.
‘Ik heb gehoord dat verschillende van jullie al enige ervaring hebben met dueleren.’
Iedereen keek naar Harry.
‘Gaan jullie allemaal staan, dan zet ik de tafels en stoelen aan de kant.’
Met een zwaai van zijn toverstok was er een grote lege plek in de klas.
‘Wie wil er beginnen?’
Iedereen was stil.
‘Niemand? Dan kies ik zelf wel een paar uit.’
Hij keek de klas rond.
‘Marcel, kom jij maar, en… Parvati, jij ook.’
Ze liepen voorzichtig naar voren, en gingen tegenover elkaar staan.
‘Weten jullie hoe jullie elkaar moeten begroeten? Juist, zo. Draai je nu om, en loop elk vijf stappen. Ja? En draai je weer om. Je mag elkaar alleen ontwapenen, horen jullie mij? Alleen ontwapenen! Klaar? Ga je gang!’
Parvati was sneller dan Marcel en ontwapende hem met een luide ‘Expelliarmus!’
Marcel liet dat niet op zich zitten.
Hij kroop overeind en greep zijn toverstok vast.
Hij dacht na.
Vorig jaar… hij wist wel iets…
De eerste de beste spreuk die in zijn hoofd opkwam, sprak hij uit.
‘Tarantallegra!’
Parvati reageerde snel.
‘Protego!’
De spreuk werd afgeweerd door een onzichtbaar schild.
‘Oke, dat is genoeg!’, riep Wolfram.
Parvati en Marcel keken op.
‘Dat was een mooie Schildspreuk, Parvati!’, zei Wolfram bemoedigend.
Parvati glimlachte.
‘Marcel, goed dat je aan die spreuk dacht!’, complimenteerde hij daarna Marcel.
Hij had gehoopt dat hij Marcel daarmee had kunnen opvrolijken, maar Marcel keek naar de grond en liep terug naar de andere leerlingen.

De rest van de les verliep goed, Wolfram legde een paar spreuken uit en liet de klas oefenen.
De meeste leerlingen hadden al wat ervaring met dueleren, en het ging ze aardig goed af.
Aan het eind van de les was Wolfram tevreden met het resultaat.
‘Als het de volgende les weer zo gaat, halen jullie allemaal een PUIST op je examens voor Verweer Tegen de Zwarte Kunsten!’, zei hij, en terwijl de klas het lokaal uit liep, glimlachte hij.
Die glimlach werd van zijn gezicht gewist toen gebeurde waar hij bang voor was geweest.
Harry Potter en zijn twee slimme kameraden kwamen op hem af.
Harry’s groene ogen boorden zich nieuwsgierig in de zijne, alsof hij zijn gedachten kon lezen.
‘We wilden u iets vragen, Wolf.’, zei hij, en hij legde de nadruk op ‘Wolf’.
Wolfram keek terug.
‘Brand maar los.’

Pottergirl · Geplaatst: Ma Sep 06, 2004 20:04

Hoofdstuk 10; Ontmaskering

‘We hebben een aantal dingen ontdekt.’
De stem van Hermelien klonk helder door het nu bijna lege lokaal, op hen vieren na.
‘Vertel.’
Wolf wist dat zijn stem trilde en dat de drie leerlingen voor hem dat merkten.
‘Uw naam, uw Boeman en uw verzoek aan ons om u ‘Wolf’ te noemen leiden allemaal op 1 ding. U bent een weerwolf.’
Wolf wist niet wat hij hoorde.
Zodra hij de woorden van het bruinharige meisje voor zich een keer herhaalde voor zichzelf, barstte hij in lachen uit.
‘Ik? Een weerwolf?’
‘Wat is er zo grappig?’, vroeg Harry.
Zijn stem klonk geïrriteerd.
‘Het lijkt misschien zo,’, hikte Wolfram, ‘maar jullie hebben het helemaal fout.’
‘Dan willen we graag weten waar we fout zitten.’, zei Hermelien.
Ze klonk alsof ze verduidelijking wilde over iets heel gewoons in de klas.
‘Ik zal jullie alles vertellen.’, beloofde Wolfram.
‘Ga zitten.’
De drie leerlingen gingen op een stoel zitten en Wolfram op zijn bureau.
‘Al vanaf dat ik een klein Wolfje was, voelde ik me verbonden met de natuur. De bloemen, bomen, het gras, het bos… Ik verwonderde me over de vele soorten dieren die in het bos woonden. Toen ik een jaar of zeven was, ging ik een keer op onderzoek uit. Ik verdwaalde in het bos en het werd donker. Ik werd bang en ging huilend op de grond zitten. En toen kwamen ze.’
‘Wie?’, vroeg Ron, en hij zat geïnteresseerd naar Wolfram te kijken.
‘De wolven. Hun leider, een uit de kluiten gewassen mannetje, snuffelde aan me. Ik was niet bang voor ze, ik wilde ze aaien. Het beest was niet bloeddorstig, en liet me mijn gang gaan. De andere wolven en wolvinnen raakten aan me gewend en ze lieten me op hun rug zitten. Ze hadden door dat ik niet in het bos hoorde en brachten me terug naar de rand van het woud. Daar lieten ze me achter. Ik had geen idee waar ik was, tot ik een paar lichtjes zag. Een huis! Ik liep er naartoe. De lichtjes vermeerderden zich zodra ik dichterbij kwam. Het was het dorpje waar ik in woonde, en mijn huis stond vlak voor me. Vanaf die dag bezocht ik de wolven zodra ik even tijd had.’
Hermelien staarde hem met open mond aan, Harry keek naar Ron die Wolfram geboeid bestudeerde.
‘Je bezocht de wolven?’, vroeg Hermelien.
Ze klonk verbaasd en tegelijkertijd bang.
‘Jazeker. Ze lieten me alles doen wat ik wilde en brachten me terug zodra de eerste zonnestralen over de heuvels kropen. Mijn ouders zijn er tot mijn tiende niet achter gekomen. Toen ik op een nacht terug kwam, vond ik de volgende ochtend een briefje op tafel. Ik wist dat mijn ouders erachter waren gekomen. Ik heb alles eerlijk opgebiecht. Tot mijn grote verrassing lieten ze me gewoon weer gaan, maar niet meer ’s nachts. Ik mocht overdag naar mijn enige vrienden toe.’
‘Dus vandaar veranderd uw Boeman in een wolvenval.’, mompelde Hermelien.
‘Juist.’
‘Dit is iets heel anders dan wij dachten.’, zei Harry, en hij keek Wolfram aan.
Wolfram glimlachte.
‘Dat maakt niets uit. Ik ben blij dat ik mijn verhaal heb kunnen doen. Ik wil alleen dat jullie een ding beloven. Vertel het aan niemand door. Niemand.’
Harry, Hermelien en Ron knikten.
‘Goed dan.’
Wolfram wilde hen de klas uit laten gaan, toen er een vreselijke reeks geluiden uit de Grote Hal kwam.
Eerst een wilde brul, dat afstierf tot een fel, piepend keelgeluid.
Daarna geschreeuw en als laatst het gegil en angstig gepraat dat duidelijk van een grote groep leerlingen kwam.
Wolfram keek de drie leerlingen aan.
Precies tegelijkertijd renden ze met zijn vieren naar de richting waar het geluid vandaan was gekomen.

Pottergirl · Geplaatst: Wo Sep 08, 2004 20:18

Hoofdstuk 11; Gewonde Geralda

Wolfram rende richting de Grote Hal.
Hij hoorde drie paar andere voetstappen achter zich, en realiseerde zich dat hij veel harder rende dan de drie leerlingen, hoewel ze net zulke lange benen als hij hadden.
Hij richtte zich weer op het schouwspel in de Grote Hal.
Een enorme groep leerlingen stond in een grote kring om iets heen, dat alle aandacht trok.
Een paar meisjes stonden te huilen, de rest stond vol verbazing, angst of afschuw te kijken.
‘Laat me er even door, jongens en meisjes.’, zei Wolfram zacht en de leerlingen weken uiteen.
Hij liep naar het midden van de cirkel.
Hij keek naar beneden.
‘Haal professor Perkamentus.’, zei hij zacht, terwijl hij naar het schouwspel op de grond bleef kijken.
Hij kon het zich niet voorstellen.
Het was Geralda, de vrouwelijke leidster van zijn vrienden, de roedel wolven uit het bos.
Ze bloedde uit een grote wond op haar hoofd, en haar rechterachterpoot lag er vreemd bij.
‘Haal professor Perkamentus.’, zei hij nogmaals, nu iets dringender, omdat hij niemand zag gaan.
Een leerling vlak bij hem die hij herkende als iemand uit het tweede jaar rende richting het kantoor van Perkamentus.
Wolfram knielde neer bij het verminkte lichaam.
Geralda knipperde even met haar ogen, keek hem een seconde aan, huilde nog een keer zachtjes, en legde toen haar kop op de grond.
‘Geralda,’, fluisterde Wolfram bezorgd.
Hij negeerde de vreemde blikken en het nieuwsgierige gemompel van de leerlingen om hem heen.
‘ word wakker, Geralda! Niet doodgaan, we gaan je beter maken, hou het nog even vol…’
Meer nieuwsgierig gemompel ging rond onder de leerlingen.
‘Kom.’
Wolfram tilde het bloedende lichaam van Geralda op.
Het was zwaar, maar hij had spieren en spande ze allemaal aan.
Hij tilde haar de gang uit, terwijl alle leerlingen hem vol verbazing en angst nakeken.
Wolfram liep naar de ziekenboeg.
Hij wist niet eens of madame Plijster het wel goed zou vinden dat er een wolf in de ziekenboeg zou komen te liggen, maar Geralda moest geholpen worden.
Terwijl hij naar de ziekenboeg liep, kwam Perkamentus hem tegemoet, samen met de tweedejaars die hem had gehaald.
‘Loop maar naar je mede-leerlingen, Pietersen.’, zei Perkamentus tegen de jongen.
De jongen liep weg.
‘Wat is er met haar aan de hand, Wolfram?’, zei Perkamentus toen.
Hij liep met grote stappen met Wolfram mee.
‘Ik heb geen idee wat er is gebeurd, dat zult u aan de leerlingen moeten vragen, maar ze is gewond. Ze moet naar de ziekenboeg.’
‘Ik haal professor Hagrid erbij, die weet vast wel wat hij er mee aanmoet.’, zei Perkamentus zacht, en hij liep de andere richting uit.
Wolfram liep verder.
Hij kwam aan bij de ziekenboeg, liep bijna madame Plijster omver en bleef toen staan.
‘Deze wolf moet verzorgd worden.’, zei hij snel.
Madame Plijster keek hem vreemd aan.
‘Een wolf? Maar meneer Berg…’
Ze kon haar zin niet afmaken, want de deur vloog weer open.
Dit keer waren het Perkamentus en Hagrid.
‘Waar ist arme beessie?’, zei Hagrid met zijn harde stem.
‘Hier. Ze is gewond.’
‘Leg haar maar op een bed, Wolfram.’, zei Perkamentus.
Wolfram deed wat hem gezegd werd en legde Geralda voorzichtig op het dichtstbijzijnde bed.
‘Ik zal d’r effe onderzoeke, Wolfram. Volleges mij heb ze d’r poot gebroke, en d’r zit een wond op d’r hoofd, dat moet gehecht worde, maar verder is ze volleges mij helemaal oké!’
Wolfram zuchtte van verlichting toen hij hoorde wat Hagrid zei.

Pottergirl · Geplaatst: Di Sep 14, 2004 13:15

Sorry dat er zo lang niets gepost word, maar de computer is (alweer Mad

*zucht*) kapot, ik ben nu op de computer van mijn ouders...
Zodra dat stomme ding gemaakt is post ik het nieuwe stuk... ik word echt gek van dat ding Confused

Edit: hier ff een nieuw stukkie, ik had fftjes tijd Wink

Hoofdstuk 12

Wolfram zat op een stoel naast het ziekenhuisbed waar Geralda in lag.
Zijn lessen vielen vandaag uit.
Hij dacht na.
Wat deed Geralda hier?
Waarom heeft ze de roedel verlaten?
Ze was altijd een van de belangrijkste wolven van de groep...
Misschien moest ze hem wat belangrijks vertellen...
Maar hoe kwam ze dan zo gewond?
Vragen spookten rond in het hoofd van Wolfram, vragen die hij niet kon beantwoorden totdat Geralda wakker zou worden.
Hagrid had de hoofdwond gehecht en de poot gespalkt, en Geralda lag nu rustig te slapen.
Haar ademhaling was zachtjes te horen in de stille Ziekenzaal.
Wolfram wachtte...

Een vaag geluidje naast hem maakte Wolfram aan het schrikken.
Hij was bijna in slaap gevallen op de stoel naast Geralda's bed.
Ze knipperde met haar ogen, en keek Wolfram toen aan.
Ze huilde van blijdschap toen ze zag dat hij nog leefde.
'Geralda! Geralda, wat is er aan de hand? Wat doe je hier? Hoe kom je zo gewond?'
Wolfram wilde alles tegelijk weten.
Geralda maakte een rustig geluidje om Wolfram gerust te stellen en hem kalm te houden.
Hij ging weer zitten en luisterde aandachtig.
Geralda maakte zich klaar om haar verhaal te vertellen.
'Wat...?'
Wolfram wilde weer een vraag stellen uit nieuwsgierigheid, maar Geralda keek hem vermanend aan.
Geralda was in de roedel altijd iets als van een moeder voor hem geweest.
Wolfram hield zich stil, en luisterde naar Geralda toen ze haar verhaal vertelde.

Die avond lag Wolfram in bed.
Het was ongelofelijk wat hij had gehoord.
Hij kon het niet geloven.
De roedel, alle wolven van de roedel... ze waren gevangen door jagers.
Ze waren wreed vermoord en hun vachten werden verkocht op de markt.
Wolfram was wanhopig geweest toen hij het hoorde, woedend en vol van verdriet.
Hij wilde de jagers hun straf geven, hij wilde ze vermoorden...
Geralda had hem vermoeid tegengehouden, en toen hij merkte dat hij haar verzwakte met zijn pogingen om weg te gaan, ging hij stil op een stoel zitten.
Nu lag hij in bed.
Tranen stroomden van zijn gezicht op zijn kussen.
Hij had Perkamentus niets gezegd, en morgen zou hij weer les gaan geven.
De eerste les, de klas van Harry Potter...

Edit: please tell me what you think... per PB of in het reactietopic...

Pottergirl · Geplaatst: Vr Sep 17, 2004 19:57

Nieuw stukkie! ^^

Hoofdstuk 13 (ongeluksgetal ^^"); Gesprekken

'Wat was er met die wolf?'
Harry, Hermelien en Ron stonden weer voor zijn neus na de les.
'Ze was gewond.', zei Wolfram.
Wolfram voelde zich vertrouwd met de drie tieners.
'Ze is naar de ziekenzaal gegaan en ik heb met haar gepraat.'
'Gepraat?'
Ron keek hem vol ongeloof aan.
'Je hebt gepraat met een wolf?'
'Wolvin.', verbeterde Wolfram hem met een wrange glimlach.
'Ze had overigens niet echt goed nieuws.'
Bij de gedachte daaraan welden er tranen op in Wolframs ogen.
'Wat is er dan?', zei Hermelien.
Wolfram merkte dat ze zachter praatte en dat de drie tieners zagen dat het huilen hem nader was dan het lachen.
'De roedel is vermoord door een paar jagers. Geralda heeft kunnen vluchten maar is gewond geraakt.'
'Oh wat vreselijk...', zei Hermelien zachtjes.
'De wolvin heet Geralda?', vroeg Ron.
'Ja.'
Het viel Wolfram op dat Harry niets zei.
Hij stond daar maar, starend naar de grond.
Wolfram zou kunnen zweren dat er een traan op de grond viel.
Toen herinnerde hij zich iets.
Harry's peetvader was het jaar hiervoor gestorven, vermoord door een Dooddoener.
'Harry, gaat het?', vroeg Hermelien toen ze zag dat Wolfram naar Harry keek.
'Ja... ja, het gaat wel.'
Harry keek op en glimlachte zwakjes.
'Ik denk dat we maar moeten gaan.', zei Hermelien.
'Harry, zou je nog even willen blijven?', vroeg Wolfram.
Harry knikte verbaasd.
'Gaan jullie maar.', zei Harry tegen zijn vrienden, en Hermelien en Ron liepen hand in hand het kamertje uit.
'Wat is er?', vroeg Harry.
'Ik wilde graag even met je praten.', zei Wolfram.
'Waarom?'
'Omdat ik weet dat je het moelijk hebt. Ik wil je helpen.'
Harry keek weer naar de grond.
'Harry, wat is er aan de hand?'
Harry's ogen liepen leeg.
Tranen stroomden over zijn wangen.
'Ga even zitten.', zei Wolfram.

Pottergirl · Geplaatst: Za Sep 18, 2004 20:44

Het is weer zover!

Hoofdstuk 14; Harry's verhaal

'Harry, kalmeer een beetje. Wat is er aan de hand?'
Wolfram keek Harry aan, die in zijn ogen zat te wrijven.
'U weet al van mijn peetvader, toch?'
Wolfram knikte.
'Hij... Hij was een Faunaat.'
Harry keek Wolfram aan.
De heldergroene ogen van de jongen stonden vol tranen, en Wolfram voelde dat hij het zelf ook niet lang meer droog kon houden.
'Hij nam altijd de vorm van een grote zwarte wolfshond aan. En nou ja, dat gebeuren met die wolvin... Het liet me allemaal weer aan hem denken.'
Wolfram dacht na.
Waarom vertelde Harry hem dit?
Had hij dit een zomervakantie lang niet kwijt gekund?
'Harry, heb je met iemand gepraat, behalve je vrienden?'
'Nee.'
Logisch dat hij dit zo erg ervaart, dacht Wolfram.
'Waarom niet?'
'Niemand wist dat hij mijn peetvader was, en ik wilde niemand lastig vallen...'
Harry keek Wolfram aan.
'Ik denk de hele dag aan hem, ik wil dat hij terugkomt!', zei hij wanhopig.
Wolfram wist niet wat hij moest doen.
'IK WIL DAT HIJ TERUGKOMT!', riep Harry door het lokaal, en hij stond op.
Meteen daarna zakte hij ineen en viel op de grond.
'Harry! HARRY!'
Wolfram was radeloos.
'Harry, wat is er?', zei hij, toen hij zag dat Harry nog bij bewustzijn was.
'Litteken...'
'Wat is er met je litteken? Brand het?'
Harry knikte.
'Heel erg?'
Weer geknik.
'Ik breng je naar professor Perkamentus.'
Wolfram tilde het lichaam van Harry op.
Het was erg licht, merkte Wolfram.
Harry was dan ook best mager.
Wolfram liep het lokaal uit, met Harry in zijn armen.
Wat hem niet verraste was dat Hermelien en Ron buiten op Harry stonden te wachten.
Ze zagen de situatie, Harry met zijn handen tegen zijn voorhoofd gedrukt en Wolfram die met haast de gang doorrende, en begrepen wat er aan de hand was.
Ze stelden geen vragen en renden achter Wolfram aan.
Als ze nu maar op tijd in het kantoor van Perkamentus aankwamen...

Pottergirl · Geplaatst: Wo Sep 22, 2004 19:39

Weer een nieuw stukkie! Veel leesplezier! ^^

Hoofdstuk 15

'Perkamentus! Perkamentus!'
Wolfram schreeuwde het door de gang.
Hij wist het wachtwoord van de trap naar Perkamentus' kamer niet, en hij had geen idee hoe hij binnen moest komen.
'Ik moet naar binnen!'
Hij stond wanhopig voor de waterspuwer.
'Weten jullie het wachtwoord?', vroeg Wolfram radeloos aan Hermelien en Ron.
Ze schudden hun hoofd.
Precies op dat moment kwam Anderling de gang inrennen.
'Wat is dat voor la- wat is er aan de hand?'
Ze kapte haar zin af toen ze Harry in de armen van Wolfram zag liggen en Wolfram met een hulpeloze en haastige blik naar haar keek.
'Het wachtwoord! We moeten naar Perkamentus!', zei Wolfram ongeduldig.
'Rustig, Wolfram. Breng Harry naar de ziekenzaal, ik haal Perkamentus wel op.'
Wolfram knikte en rende de gang uit, richting de ziekenzaal.
Onderweg rende hij bijna een paar eerstejaars omver, die hem verbaasd nakeken.
Hermelien en Ron konden hem niet bijhouden en renden ergens achter hem.
Hij arriveerde bij de ziekenzaal en schopte de deur open.
'Poppy! Help me even.'
Wolfram legde Harry voorzichtig op een bed en Madame Plijster kwam vlug aanlopen.
'Wat is dit allemaal voor gedoe?', zei ze ongeduldig, en Wolfram legde uit wat er aan de hand was en dat Perkamentus er zo snel mogelijk aankwam.
'Ondertussen geef ik hem wel een drankje voor Verdovende Slaap, dan voelt hij niets.', zei Madame Plijster toen ze alles had gehoord.
Wolfram knikte.
'Even je mond open, meneer Potter.', zei Madame Plijster, en Harry deed met moeite zijn mond open zonder te schreeuwen.
Meteen nadat hij het drankje in had genomen leek hij in slaap te vallen.
Zijn handen gleden van zijn voorhoofd af en zijn hoofd draaide opzij.
De deur ging weer open en dicht.
Perkamentus en Anderling stonden in de ziekenzaal en Perkamentus keek bezorgd in de richting van Harry's bed.
'Wat is er gebeurd?'
Voor de derde keer legde Wolfram uit wat er aan de hand was, en nu voegde Madame Plijster eraan toe dat ze Harry een drankje had gegeven voor Verdovende Slaap.
'Heel goed.', zei Perkamentus. 'Maar waarom dit is gebeurd, is nu de vraag.'
'Ehm...', zei Hermelien plotseling. 'Harry had toch last van zijn litteken als V-Voldemort een sterke emotie voelde? Hij had dit hele jaar al last van zijn litteken omdat V-Voldemort was herrezen... Misschien is het nu heel sterk omdat V-Voldemort in de buurt is? Of omdat hij een heel sterke emotie voelt?'
'Dat is heel goed mogelijk, mevrouw Griffel.', zei Perkamentus, en hij glimlachte naar Hermelien. 'Persoonlijk denk ik niet dat Voldemort op dit moment vlakbij ons is, maar het is inderdaad heel goed mogelijk dat Harry tussen nu en wanneer hij wakker word een visioen of droom krijgt over Voldemort.'
Hermelien keek Perkamentus aan.
'Wat nu als hetzelfde gebeurt als eind vorig jaar? Dat Vol-Voldemort Harry ergens heenlokt en dan de kans krijgt Harry te vermoorden?', zei ze zacht.
'Dat zullen we vanzelf merken.', zei Perkamentus.
Het vijftal bleef nog even bij het bed van Harry staan, en Madame Plijster liep weg om met haar drankjes bezig te gaan.
Perkamentus ging terug naar zijn kamer en vroeg of iemand hem op de hoogte wilde stellen als er iets gebeurde met Harry.
Wolfram bleef samen met Hermelien en Ron bij het bed en gingen zitten op een paar stoelen.
Ze wachtten.