[AF] Wolf

Pottergirl · Geplaatst: Wo Sep 29, 2004 20:43

Hoofdstuk 16; Inval

'Harry! Je bent wakker!'
Hermelien sprong van haar stoel, Wolfram keek op en Ron ging snel staan.
'Hoe gaat het, jongen?', zei Ron.
Harry knipperde even met zijn ogen en probeerde rechtop te gaan zitten.
Wolfram keek hem aan.
Harry keek terug.
'Willen jullie even weggaan?', zei Wolfram, die Harry's blik begreep.
Hermelien en Ron keken Wolfram raar aan, maar luisterden toch.
'Wat was er aan de hand, Harry?', zei Wolfram toen de deur achter Hermelien en Ron dichtging.
'Mijn litteken...', begon Harry vertwijfeld.
Wolfram zag een flits van pijn door Harry's groene ogen gaan voordat Harry ze weer dichtkneep.
'Wat is er?'
Wolfram stond snel op en meteen op dat moment ging de deur weer open.
Perkamentus.
'Breng Harry naar mijn kantoortje. Kom daarna direct terug. We zullen je nodig hebben.', zei Perkamentus.
Zijn stem was hees, maar zijn ogen vlamden.
Wolfram tilde Harry op, die inmiddels zijn handen weer op zijn voorhoofd had gedrukt.
Hij voelde de warme tranen van Harry's gezicht op zijn mouw druppen.
'Nog even volhouden, Harry. Kom op. Hou vol.'
Wolfram bracht Harry naar Perkamentus' kantoor en vroeg zich daarna af waarom hij terug moest gaan.
Hij toverde een bed tevoorschijn, legde Harry erin en liep weg.
Hij keek nog een keer over zijn schouder, en zag dat Harry onrustig over het bed heen en weer rolde.
'Waarom moest ik terug-'
Wolfram wilde net de vraag aan Perkamentus stellen toen hij als versteend in de Grote Hal stond.
Het kon niet waar zijn.
Het kon gewoonweg niet waar zijn.
Dooddoeners.
Tien Dooddoeners.
En daarachter stond Hij.
Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden.
Jeweetwel.

Voldemort was op Zweinstein.

Pottergirl

Hoofdstuk 17; Verlossing en verwarring

Voor Wolfram het wist werd er een spreuk afgevuurd die op een haar na zijn linkeroor mistte.
'Vermoord ze!'
De kille, sissende stem van Voldemort galmde door de Hal voor de hel losbrak.
Vloeken vlogen in het rond, en Wolfram dook een paar keer net op tijd, anders was hij dood geweest.
Hij kroop in een inham en vuurde spreuken af als hij dacht dat het veilig was.
'Paralitis!'
Een Dooddoener viel op de grond.
Wolfram dacht even na.
Waarom stond hij hier?
Hij moest vechten, niet zich verstoppen!
Wolfram sprong uit de inham en terwijl hij dat deed versteende hij nog vier Dooddoeners.
Hij keek om zich heen en realiseerde zich dat alle Dooddoeners uitgeschakeld waren.
Ook zag hij verschillende leraren op de grond liggen.
Sneep lag ergens in de hoek, professor Anderling voor zijn voeten.
Perkamentus stond tegenover hem.
'Waar is Voldemort?', vroeg Wolfram, maar de blik in Perkamentus' ogen liet het hem weten.
'Nee... Dat kan niet.'
Wolfram wilde het niet geloven.
Hij moest actie ondernemen...
Hij rende naar boven, naar het kantoor van Perkamentus, trapte de deur open en zag Harry op de grond liggen in plaats van in zijn bed.
'Nee!'
Wolfram keek om zich heen.
Hij verwachtte de doodsvloek nu ieder moment, hij kon ieder moment doodgaan, Harry was dood, en het was zijn schuld...
Maar de vloek kwam niet.
Wolfram keek achterom.
Niemand.
Hij keek naar Harry, en zag dat Harry zijn toverstok in zijn hand had.
Voldemort was weg...
Maar Harry kon toch niet...
Wolfram, wakker worden! dacht hij.
Natuurlijk!
Harry was de enige die Voldemort kon verslaan, en dat was precies wat hij net had gedaan!
Een grom.
Wolfram keek weer om zich heen.
Geralda kwam van onder het bureau vandaan gestrompeld, met haar gebroken poot in een nog vreemdere bocht dan eerst.
'Geralda? Maar, wat...'
Harry bewoog zich.
Wolfram wist dat hij nu snel tot actie moest overgaan.
'Harry, Harry!'
Harry werd niet wakker.
Wolfram wist wat hij moest doen, maar hij kon de kracht niet opbrengen.
Hij was in de war, wat was er gebeurd?
Wolfram keek nog een keer in de grijze ogen van Geralda, die langzaam waziger werden.
Toen werd alles zwart.

Pottergirl

Hoofdstuk 18

Wit.
Alles was wit.
Wolfram knipperde een paar keer flink met zijn ogen en alles begon langzaam vorm aan te nemen.
Hij ging voorzichtig rechtop zitten en merkte dat hij in de Ziekenzaal lag.
'Wat doe ik hier?'
Een steek in de buurt van zijn slaap.
Het duizelde hem even en hij ging voorzichtig terugliggen in de kussens.
Opeens realiseerde Wolfram zich dat er iemand in het bed naast hem lag.
Hij keek voorzichtig naar het bed en zag een bos piekerig zwart haar.
'Harry?', zei Wolfram zacht.
Het warrige haar draaide zich om en het hoofd van Harry Potter werd zichtbaar.
Met halfgesloten ogen en schrammen op zijn gezicht.
'Wat is er gebeurd, Harry?', zei Wolfram, nu met een iets vastere stem.
Harry schudde zachtjes zijn hoofd.
'U bent wakker!'
De hysterische stem van Madame Plijster vulde de Ziekenzaal.
'Hoe voelt u zich?', vroeg ze bezorgd, om vervolgens over te gaan in furieus gemompel.
'Jeweetwel op Zweinstein, hoe verzinnen ze het? Waarom zou hij hierheen willen? Die arme jongen, die arme jongen... Al zoveel meegemaakt...'
Wolfram liet zich verzorgen en keek af en toe even naar Harry.
Harry lag nietsziend voor zich uit te staren, rolde af en toe even op een andere zij, en zei niets.
Perkamentus was een paar keer langsgeweest, maar Harry had niets gezegd.
Geen woord.
Het leek wel of hij in shock was.
Wolfram vroeg zich zelfs even af of Voldemort een Vergetelheidsspreuk op Harry had gebruikt, maar die theorie werd de grond in gestampt toen hij erachter kwam dat Harry gewoon naar zijn naam luisterde.
Wolfram probeerde op alle mogelijke manieren de Ziekenzaal uit te komen om naar Perkamentus toe te kunnen, maar Madame Plijster wilde hem nog een dag houden.
Wolfram wachtte ongeduldig...

Pottergirl

Hoofdstuk 19

Een week later mocht Wolfram de ziekenzaal verlaten.
Hij had eindelijk het gevoel dat hij vrij was, en hij liep naar buiten om een wandeling te maken.
Terwijl hij buiten met zijn handen in de zakken van zijn gewaad liep, hoorde hij gegrom achter zich.
Hij draaide zich om.
Geralda.
'Geralda! Wat is er met je? Ik wil alles weten wat er is gebeurd!'
Hij herinnerde zich plotseling dat Geralda er ook bij was geweest op de dag dat Voldemort Zweinstein aanviel.
De wolf gromde wat.
Wolfram verstond elk woord.
Geralda had haar poot gebroken, en hij zag haar hinken toen ze liepen.
Hij stond stil en ging op de grond zitten.
Geralda vertelde verder.
Hoe ze zag dat de jongen had gevochten om zijn leven, hoe hij spreuken had gebruikt, maar hoe Voldemort had gelachen.
Hoe Voldemort de jongen had gemarteld met een vloek, en hoe de jongen bewusteloos was blijven liggen.
Ze had onder het bureau gezeten, maar vond het toen tijd om de jongen te helpen.
Ze had Voldemort aangevallen en hem overal gebeten waar ze hem bijten kon.
Wolfram was trots op haar, maar het verhaal was nog niet afgelopen.
Ze vertelde verder, hoe de jongen was bijgekomen, en hoe Voldemort naar zijn been had gegrepen.
De jongen had zijn kans gegrepen, en sprak de doodsvloek uit.
Geralda had zich weer verstopt onder het bureau, omdat ze bang was dat ze geraakt werd.
De groene flits vulde het kantoor, en Geralda had zich bezorgd gemaakt om de jongen.
De jongen had Voldemort verslagen.
Voldemort was verdwenen, en de jongen was weer flauwgevallen.
Op dat moment was Wolfram binnengekomen.
Wolfram had alles aangehoord en stond vol verbazing te kijken.
Het was waar!
Alles was voorbij!
Alle ellende, alle pijn...
En niemand wist het...
Hij moest naar Perkamentus toe.
Hij nam Geralda mee naar de ziekenzaal, liet madame Plijster voor haar zorgen en liep direct naar Perkamentus' kantoor.
Perkamentus hoorde alles en liep meteen met hem mee naar de ziekenzaal, waar Harry Potter nog steeds lag.
Ze zouden hem ondervragen, eindelijk zouden ze zijn verhaal horen.
Eindelijk.
Wolfram vroeg zich af of Harry iets zou zeggen.

Pottergirl

Hoofdstuk 20

'Harry, wakker worden.'
Perkamentus schudde Harry voorzichtig wakker, en de jongen knipperde met zijn groene ogen.
'Wat... wat is er?'
Hij opende zijn ogen en keek versuft rond.
'Je moet ons vertellen wat er een week geleden is gebeurd, Harry. We willen alles weten.'
Harry slikte.
Het leek alsof hij het er moeilijk mee had.
'Vertel alles rustig en kalm, Harry, we hebben alle tijd.'
Wolfram keek ongeduldig van Harry naar Perkamentus, hij wilde de bevestiging van Harry dat alles waar was.
Tot zijn grote verbazing begon Harry te praten.
'Ik lag in uw kantoor, toen ik een zwarte schim uw deur zag openen. Ik klom uit bed om te kijken, en toen zag ik dat het Voldemort was. Hij had zijn toverstok naar mij uitgestrekt en ik wist dat hij me ging vermoorden. Op dat moment wilde ik leven, ik wilde me verdedigen. Ik pakte mijn toverstok en ging hem te lijf.
Ik ben niet zo'n goede tovenaar als Voldemort, dus al gauw lag ik op de grond. Hij dwong me hem om genade te smeken, maar ik vertikte dat. Hij martelde me met de Crucatiusvloek.
Daarna ben ik volgens mij flauwgevallen.
Toen ik weer wakker werd, zag ik een wolf. Het was ongelooflijk maar waar, professor, ik zag een wolf.
Een grote grijze wolf. Hij...'
'Ze. Het is een zij.', onderbrak Wolfram hem.
Harry glimlachte zwakjes.
'Ze beet Voldemort en hij greep naar zijn been, ik wist dat dit mijn kans was. Ik greep mijn toverstok en ik... ik...'
Wolfram keek Harry aan.
'Ja?'
Perkamentus pakte zijn hand om hem stil te houden.
'Ik...'
De jongen barstte in tranen uit.
'Ik ben een moordenaar.', zei hij, en hij snikte in zijn dekbed.
'Harry, je weet dat wat je hebt gedaan, goed is geweest voor de tovenaarswereld. Je hebt de grootste vijand van onze tijd verslagen, en ik ben trots op je. Denk eens aan wat een overwinning dit voor ons is.', zei Perkamentus, en Harry knikte zwakjes.
'Wolfram, stuur nu meteen een uil naar het Ministerie van Toverkunst met het nieuws. Beschrijf alle details.'
Wolfram knikte, en hij rende naar de Uilenkamer.
'Harry, ik wil dat je nu uit je bed komt, en je naar je slaapzaal gaat. Je vrienden missen je, en ze zullen je vragen wat je hebt doorgemaakt. Ik denk dat je nu wel klaar bent om het ze te vertellen.'
Harry knikte.
Het leek dat hij opgelucht was dat hij zijn verhaal kwijt was.
Wolfram kwam na een tijdje weer terug.
'De uil is weg, professor.'
Perkamentus knikte.
'Goed.'

De volgende ochtend kreeg Wolfram de Ochtendprofeet in handen, en hij zag het op de voorpagina staan.
'Harry Potter verslaat Jeweetwel'
Iedereen vierde feest, en de school was vrij van alle examens.
Alle leerlingen waren uitgelaten en wilden Harry feliciteren.
Alles was weer goed.
Voldemort was verslagen.

THE END