[AF] Het zit 'm in de kleine dingen...

Sage · Geplaatst: Za Jun 12, 2004 12:53

Dit gaat duidelijk een Lupin/Tonks verhaal worden, met hier en daar een beetje fluff. Kun je daar niet tegen moet je vooral ergens anders gaan kijken.

Reacties graag via PB of in het reactie topic!

“Oh, oeps!”

Er klonk een boel gestommel op de gang, en een grote klap. Even was het stil. Maar toen…

“Oh, Tonks! Kijk nou wat je gedaan hebt! Weer al! Ik had je nog zo gevraagd…!” Molly Weasley. Nog harder daarbovenuit klonk een andere tirade; “Vieze halfbloeden! Weerwolven! Verraders!”

“Kan het nu eindelijk afgelopen zijn?!” schreeuwde Sirius, en zo te horen had hij het gordijn voor het schilderij van zijn moeder dichtgetrokken, want het werd weer stil in de gang.

Lupin zat met ingehouden adem te luisteren in het kleine kantoortje boven aan de trap, waar hij zat te werken. Eigelijk mocht hij het natuurlijk niet grappig vinden, maar hij had moeite zijn lachen in te houden.

Hij besloot eindelijk weer eens naar beneden te gaan, om stiekem ook nog een blik te werpen op de chaos.

Met een flauwe glimlach op zijn lippen liep hij de trap af. Aan de voet van de trap stonden nog steeds Molly, Sirius en Tonks. Op verhitte fluistertonen stonden voornamelijk Molly en Sirius te ruziën.

“…kan me niet schelen! Het geeft teveel troep!” hoorde hij Molly sissen.

“Dat weet ik, en ik heb gezegd dat ik er voor zou zorgen, dus ik wil er niets meer over horen!” siste Sirius terug.

“Hallo, daar,” zei Lupin opgewekt, en de ruziënde partijen keken met een ruk op naar waar hij nog steeds op de twee na onderste tree stond. Hij overzag in één oogopslag wat er gebeurt moest zijn; op de vloer lag een emmer, waar de Hippogrief mest her en der verspreid eromheen lag. Kennelijk had Tonks Sirius willen helpen, maar had ze de emmer laten vallen terwijl ze de trap afkwam.

“Wat ruikt het hier weer aangenaam,” merkte Lupin op, terwijl hij de laatste twee treden afkwam. “Een doordringend boeket van verteerde ratten en nertsen en het onderliggende luchtje van rottend stro…”

Sirius grinnikte. “Niet grappig,” zei Molly enkel, voor ze weer wegliep. Tonks kleurde een dieper rood.

“Naja, ruim jij het nog even op, Tonks?” vroeg Sirius, voor hij zonder op antwoord te wachten terug naar de keuken liep.

Tonks zuchtte diep. Lupin kreeg een beetje medelijden met haar.

“Wacht, ik help je wel,” zei hij vriendelijk, en hij zwaaide een paar keer met zijn staf, waardoor de emmer weer overeind kwam te staan en de mest er weer netjes in ging, zonder een spoor achter te laten.

“Oh, dank je, Remus,” zei Tonks. “Ik ben echt heel slecht in dat soort huishoudelijke spreuken. Anders had ik het met de hand moeten doen, en dan was het en nóg grotere troep geworden…” Ze zuchtte nog eens.

“‘t Is als goed,” zei Lupin, en hij klopte haar op haar schouder. Met een laatste glimlach verdween ook hij naar de keuken.

Tonks had een vreemd, warm gevoel gekregen, onder in haar buik. Het was een soort knoop, die ervoor zorgde dat ze niet goed kon ademen, en ook slikken lukte niet erg meer. Ze knipperde lichtelijk verbaasd naar de keukendeur die dichtviel, terwijl ze alleen in het donker achter bleef en haar vreemde gevoel overdacht.

Sage · Geplaatst: Za Jun 12, 2004 13:57

Dank je wel, Kelly Griffel, voo het reageren via PB! Natuurlijk houd ik me aan de regeltjes! Ik heb dat verdraaide Mary Sue topic geopend!

Hier volgt het volgende stukje...

Het was de volgende ochtend vroeg dag voor veel van de mensen in Grimmauld Place. Er was nog een hoop te doen in het huis, dat nog lang niet helemaal bewoonbaar genoemd kon worden.

Lupin was als één van de laatste aan het ontbijt. Molly keek op toen hij binnen kwam, en ze zuchtte hoorbaar.

“Remus, weet jij of Tonks al op is?” vroeg ze hem, terwijl ze hem wat ei toeschoof.

“Euh… ik heb nog niks gehoord uit haar kamer… Ik denk dat ze nog wel zal slapen, eerlijk gezegd.”

“Zou je dan zo even willen kijken of dat zeker weten zo is?” vroeg Molly. “En als ze nog in d’r nest ligt, kun je haar misschien even wakker maken.”

“Oh, eh, natuurlijk,” zei Lupin, terwijl hij ietsje witter werd dan hij normaal was.

Nadat hij dus zijn ei met bacon naar binnen gewerkt had, ging Lupin weer naar boven.

Hij klopte aan bij Tonks’s slaapkamer, maar er kwam geen reactie. Hij luisterde even aan de deur, maar er viel niets te horen. Langzaam deed hij de deur open.

Tonks lag nog duidelijk in bed. Hij hoorde haar ademen van onder de dekens. Een paar plukken felroze haar kwam boven de dekens uit. Hij glimlachte in zichzelf en liep stilletjes op het bed af.

“Tonks?” vroeg hij zachtjes, terwijl hij haar porde. Hij had geen idee waar hij porde, omdat het bed één grote hoop dekens was. Hij hoopte maar dat het een beetje een nette plaats was.

Tonks murmelde een beetje, en draaide kennelijk een beetje om, want er bewoog wat onder de dekens. Een brede glimlach verscheen nu op Lupin’s gezicht, en hij porde haar nogmaals, nu met twee handen.

Weer een beetje gemurmel van onder de dekens. Lupin’s glimlach werd breder en er ontstond een twinkeling in zijn ogen die er zelden was. Hij boog zich over de dekens heen en fluisterde tegen de pluk roze, “Wakker worden, slaapkopje!”

Geen reactie. Natuurlijk niet, dacht Lupin, ze zit ook met haar hoofd helemaal onder die dekens!

In één vloeiende beweging trok hij de dekens weg, en liet zijn mond openvallen.

Tonks had enkel een onderbroek aan, en had het geluk van de wereld dat ze op haar buik lag.

Even bleef Lupin staren, en voelde een vreemd gevoel hem bekruipen, maar toen deed hij de dekens weer voor een groot deel over haar heen, zodat enkel haar hoofd nog zichtbaar was. Met een knalrood hoofd boog Lupin zich weer over haar heen.

“Eh, Tonk?” zei hij, nu wat luider sprekend. “Het is tijd om op te staan…”

“Muh…” zei Tonks, en draaide zich weer op haar rug.

Lupin kon niks anders doen dan toekijken. “Eh?” bracht hij nog uit.

Toen deed ze haar ogen open. Ze knipperde een paar keer, zich kennelijk verwonderend over het feit dat Lupin’s gezicht maar een paar centimeter van het hare was – en knalrood bovendien – maar plots werd ze zich heel erg bewust van zichzelf en haar ogen werden groot van verbazing.

“Eh, Remus?” zei ze met een klein stemmetje. “Wil je asjeblieft even weggaan? Dan kan ik uit bed komen…”

“Eh…” zei Lupin.

“…Ik heb namelijk niks aan…”

“Ja, dat zag ik,” flapte Lupin eruit, voor hij zichzelf op de mond sloeg. “Eh, ik bedoel… Ik ga maar!”

En hij sprintte de kamer uit.

Sage · Geplaatst: Za Jun 12, 2004 14:33

De hele dag ontweek Lupin Tonks, maar tijdens het avondeten kon dat echt niet meer. Hij schaamde zich tot in het diepst van zijn botten, en zijn hoofd werd al weer knalrood toen ze binnen kwam.

Aangezien er alleen nog een plaats naast hem vrij was, moest Tonks zich daar wel in wurmen. Lupin was huiverig voor elke vorm van contact, en telkens wanneer ze hem per ongeluk aanraakte, ging er een soort elektrische schok over zijn huid.

Na het eten was het hun beurt om, samen met Mundungus en Ron, de keuken weer op te ruimen. Lupin had geen idee wie deze combinatie had gekozen, maar naar zijn mening kon het haast niet slechter. Geen van hen kon echt goed huishoudelijke spreuken doen, behalve hij zelf.

Het kostte hen uit eindelijk dus veel gezwoeg om alles schoon en netjes te krijgen , en het was al laat toen ze eindelijk klaar waren. Mundungus en Ron verdwenen gelijk naar boven.

Er volgde een merkwaardige stilte in de keuken. Tonks keek niet naar Lupin, en Lupin durfde niet naar Tonks te kijken.

Uiteindelijk moest hij haar toch wat vragen. “Eh… wil je wat warme chocomel?” Het kon nauwelijks erger.

“Oh, ja, dat is wel lekker,” zei Tonks, alleen niet met haar normale enthousiasme.

Zwijgend schonk Lupin haar een mok vol.

Even zaten ze stil tegenover elkaar te drinken. Toen zei Lupin: “Eh… het spijt me,van vanmorgen…”

“Van dat?” zei Tonks, en ze keek voor het eerst weer op. Lupin knikte. “Oh, dat was ook een beetje stom van mij, natuurlijk…” Ze bloosde.

“Nou, ik vond het helemaal niet zo stom…”

Ze keek hem met open mond aan, en schoot in de lach. “Je hebt ook nog niks gezien, natuurlijk! Alleen mijn rug!”

Hij werd weer rood. “Nou, die was ook niet stom, hoor!”

Ze giechelde een beetje, en dronk het laatste restje van haar chocomel op. “Ik moet nu echt naar bed, hoor,” zei ze, en ze stond op. “Ik moet morgen weer werken.”

“Oh, ja, dan moet je wel naar bed,” zei Lupin, nog steeds een beetje beduusd.

Ze twijfelde even, maar liep toch op hem af en gaf hem een kusje op zijn wang. Toen verdween ze snel.

Lupin bleef achter met een gloeiend hoofd en een vage glimlach.

WORDT VERVOLGD!!!!! Razz

Sage · Geplaatst: Ma Jun 14, 2004 15:22

Aaaaww... slapende mensen zijn lief...!

Bij dit stukje had ik steeds dit hele lieve plaatje in gedachten.

Veel leesplezier!

De volgende ochtend waren de rollen omgedraaid. Lupin had een behoorlijk gat in de dag geslapen, en Tonks leek het wel leuk om hem eens een bezoekje te brengen.

Voorzichtig en zo stil mogelijk opende ze de deur naar zijn slaapkamer. Ze gluurde om het hoekje en ze zag dat hij inderdaad nog sliep.

Lupin lag op zijn rug. Zijn armen staken boven de dekens uit, en hij had kennelijk geen shirt aan. Met een steeds harder bonzend hart liep Tonks op hem af.

Van heel dichtbij had ze goed zicht op een aantal redelijke lidtekens die zichtbaar waren op zijn armen en zijn bovenlijf. Alleen één stukje ongeschonden huid viel extra op; het kuiltje tussen zijn sleutelbenen, aan het begin van zijn nek.

Ze kon niet precies verklaren waarom, maar Tonks bleef er gefixeerd naar staren. De aantrekkingskracht van dit stukje zachte, roze vlees werd steeds groter en groter… Tot ze zich voorover boog en er zachtjes een kusje op gaf.

Snel richtte ze zich weer op, maar er kwam bijna geen reactie van Lupin. Hij snoof alleen een beetje en draaide zijn hoofd met zijn gezicht van haar af. Een beetje beteuterd stond Tonks even te kijken.

Toen kreeg ze een ingeving. Zachtjes liet ze haar rechter wijsvinger vanaf zijn pols, naar omhoog over zijn huid glijden, van zijn elleboog naar zijn schouder, van zijn schouder naar het kuiltje ongeschonden huid…

Lupin kreunde zachtjes in zijn slaap, en keerde zijn gezicht weer terug haar kant op. Zijn lippen waren een klein beetje van elkaar, zo aanlokkelijk…

Weer boog Tonks zich over Lupin heen, dit keer langzamer. Heel voorzichtig plantte ze haar lippen op die van hem, en opende haar mond een klein stukje, zodat ze op zijn onderlip kon zuigen.

Met een schok werd Lupin wakker en ging recht overeind zitten in zijn bed. Tonks was zó geschrokken, dat ze achterover op de grond was gevallen.

“W – wat…” bracht Lupin uit, terwijl hij in zijn ogen wreef.

“Wakker worden, Remus,” zei Tonks, terwijl ze weer opstond en over haar achterste wreef.

“Mmmm…” zei Lupin, en pruilde zijn lippen een beetje. Met een klein zuchtje lied hij zich weer terugvallen in zijn kussens. Tonks had hem graag besprongen.

Even was het stil. Toen:

“Ik had een hele fijne droom, wist je dat?”

“Hmm?” zei Tonks.

“Ach, nou ja,” Lupin werd rood. “Eigelijk…”

“Zeg maar,” drong Tonks vriendelijk aan. Nee, ze was echt niet nieuwsgierig!

“Ik droomde dat je me kuste,” bekende Lupin, en hij keek snel naar zijn handen, die bovenop de dekens lagen. Zijn wangen gloeiden.

Tonks glimlachte. “Dat was vast heel fijn.” Lupin knikte moeizaam.

“Wist je,” zei Tonks plots, “je bent heel schattig, als je verlegen bent.”

Lupin glimlachte. Verlegen.

“Dat verdient wel wat,” zei Tonks, en ze boog weer over hem heen.

Omdat ze haar ogen gesloten had, kon ze niet zien hoe groot die van Lupin waren geworden. Met ingehouden adem wachtte hij tot haar lippen zich weer los maakten van zijn rechter wang, die in brand leek te staan.

Het moment leek een eeuwigheid te duren, en nog had Lupin graag gezien dat de tijd was stil gaan staan en haar lippen voor altijd tegen zijn wang geplakt zouden zitten. Het mocht niet zo zijn.

Na wat in werkelijkheid maar enkele seconden waren, ging Tonks weer overeind staan. Ze keek nog even naar Lupin, en liep toen naar de deur. Bij de deur draaide ze zich nog één keer om.

“Zie je bij het middageten,” zei ze met een knipoog. Toen was ze weg.

Lupin zat daarna nog enkele minuten in opperste verbazing naar de gesloten deur te staren.

Sage · Geplaatst: Wo Jun 16, 2004 14:20

En dan nu... het laatste stukje! Misschien zal ik een andere keer nog eens wat met Lupin en Tonks doen, als het u behaagt...

Het duurde een tijdje voor Lupin tot zichzelf was gekomen en alles op een rijtje kon zetten.

“Goed,” zei hij zachtjes hardop tegen zichzelf. “Ik droom over Tonks die mij kust, ik word met een schok wakker, en ze zit op de grond in mijn kamer, duidelijk gevallen… Ik beken haar mijn droom en ze geeft me een kus op mijn wang… Wat is hier de logica?”

“Er zit geen logica in, m’n jongen,” zei een tovenaar in een schilderij boven zijn bed. “Dat noemt men liefde… en liefde is niet logisch.”

Lupin keek naar het schilderij op. “Hoe kwam Tonks eigelijk op de grond?”

Het schilderij gniffelde zachtjes. “Die kus was geen droom,” zei hij enkel.

Lupin voelde dat zijn hoofd weer wat begon te gloeien. Hij sloeg de dekens weg, en zwaaide zijn benen over de rand van zijn bed. Snel kleedde hij zich aan.

Met twee treden tegelijk stommelde Lupin even later de trap af. Bij de keukendeur bleef hij nog even staan om een hand door zijn haar te halen. Dat had toch geen zin; het viel weer precies terug op zijn plaats.

Voorzichtig duwde hij de deur open. Met een zucht van teleurstelling stapte hij naar binnen. Tonks was er niet.

“Waar is Tonks?” vroeg hij aan Molly Weasley.

“Die is zich aan het voorbereiden voor een nacht dienst op het Ministerie,” antwoordde Mrs Weasley.

Lupin keek haar niet-begrijpend aan en ze glimlachte. “Ze slaapt,” zei Mrs Weasley ter verduidelijking.

“Oh,” zei Lupin en hij liep snel de keuken weer uit. Mrs Weasley keek hem enigszins verbaasd na, een pan met een versgebakken ei voor Lupin nog in haar handen.

Het duurde niet lang voor Lupin op de deur van Tonks’ kamertje klopte. Hij had nog net de tijd genomen om z’n kleren weer uit te trekken en een kamerjas aan te doen.

“Binnen,” klonk de stem van Tonks gedempt van de andere kant. Voor de tweede keer die week deed Lupin de deur naar haar kamer open. Met een bonzend hart stapte hij naar binnen, en terwijl hij zorgde dat hij haar niet aankeek, sloot hij de deur achter zich.

“Remus?” zei Tonks verbaasd.

“Ja, ik dacht, je was niet meer in de keuken, dus ik zal je even opzoeken,” zei hij, en hij had maar al te goed door dat het erg stom moest klinken. “Dus, eh, hier ben ik.” Hij flapte een beetje doelloos met zijn armen.

Tonks staarde hem aan vanuit haar bed, waar ze haar dekens tot haar kin toe omhoog had getrokken. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen.

“Heb je weer niks aan?” vroeg hij. Ze knikte. “Oh, in dat geval…” Hij knoopte de band van de kamerjas los, en liet hem van zich afglijden. Tonks’ hoofd werd rood en ze slikte.

“Eh, Remus? Je hebt niks aan…”

“Hm? Oh, dat is nou naar… Dan moet ik er maar bijkomen.”

Hij kroop vanaf het voeteneind naar haar toe, over het bed.

“Is er nog plaats, mejuffrouw?”

Tonks giechelde. “Natuurlijk, meneer. Voor u altijd.”

Van veel slapen kwam het voor Tonks niet meer…

EINDE!