[AF] De verborgen leerling

Lumina · Geplaatst: Wo Aug 18, 2004 14:40

Hoi hoi ik heb weer een nieuw stuk!!!! Het is wel wat langer dan normaal ben ik bang Embarassed

Ik heb er al een razende aan geschreven en geprobeerd de spel fouten en dat soort dingen er zo goed mogelijk uit te halen Very Happy

Speciaaal voor doxy_angel die mij weer een zetje heeft gegeven om verder te schrijven Wink

Uilen
Wat doe je hier, jij vreselijke… Je pa’s maatje is er al vandoor.’ Beet ze draco boos toe en wilden al weg benen toen hij snerpend een antwoord terug fluisterde, ‘Wat ik hier doe? Dat gaat je niks aan, kan je niet ergens gaan flauw vallen of zo ik heb namelijk post te versturen.’
‘Dan zit je hier verkeerd want de uilenvleugel is die kant op.’ Ze wees boos naar links en hij keek haar grijnzend aan, ‘Jij hebt echt last van een ochtend humeur weet je dat?’ Serena gaf hem een duw, ‘Het is geen ochtend!’ Ze gromde het meer dan dat ze het riep want ze wilden niet dat Vilder haar zou horen. ‘Bijna ik ga fijn de zonsopgang bekijken in de uilen vleugen, moet je niet toevallig ook daar zijn? Briefje sturen naar je, geen idee wat het zijn, waar je altijd naar schrijft.’ Mompelde Draco terwijl hij met zijn hand over shirt veegde alsof hij er iets af wilden vegen. ‘Mijn vrienden. Ik kan me voorstellen dat je niet weet wat dat zijn, je hebt ze namelijk niet.’ Beet Serena hem toe terwijl ze naar Ignis keek die iets deed wat verdacht veel leek op Draco kopjes geven tegen zijn been. Draco volgde haar blik en grijnzende naar haar. ‘Gelukkig je kat weet hoe hij zich moet gedragen, hij herkend zuiver tovenaarsbloed natuurlijk van honderd meter afstand.’ Serena keek afkeurend naar Ignis die snel bij Draco vandaan liep. ‘Draco je bent een rotte vis, waarschijnlijk ruik je ook zo voor die kat, hij neemt alles namelijk heel letterlijk.’ Draco keek haar beledigd aan, ‘Jij moet echt zo door gaan.’ Serena keek hem spottend aan, ‘En dan? Mag je me niet meer?’ Vroeg ze met een gesimuleerd pruillipje. ‘Vertrouw me.’ Ze ging om zijn nek hangen en fluisterde heel zachtjes in zijn oor, ‘Dat vind ik helemaal niet erg.’ Ze stampte hard op zijn voet en liet hem snel los. Draco hinkte een beetje en keek haar woest aan, ‘Je stom, idioot…. Modderbloedje.’ Serena was al bezig met weg lopen, Draaide zich om en stak snel haar tong uit. ‘Ow, echt heel volwassen, kom terug!’ Riep Draco haar nog na, maar ze liep gewoon door en sloeg de hoek om. Terwijl ze de ziekenzaal binnen liep mopperde ze nog wat door. ‘Ik hoop dat vilder hem ontdekte en een maand lang straf werk geeft, Ze liet zich achterover op het bed vallen. ‘Ik haat ratten, mompelde ze nog eens. Ignis sprong op haar bed en ging gemakkelijk opgekruld op haar buik liggen. ‘En jij, wat ben jij voor kat? Je had hem moeten krabbelen opvreten iets! Maar niet kopjes geven.. En die stomme Uitgerangeerde debiele dooddoener, hij was een rat een rat! Je hoort ratten te eten als ontbijt, maar in plaats van hem op te vreten ga je hem vangen.’ Ze pakte een toffee die naast haar op het nachtkastje lag en smeet hem tegen het plafon. De toffe barste in miljoenen kleine stukjes uit elkaar ‘Wat doet hij hier midden in de nacht?! Weet hij soms op elk moment van de dag dat ik….’ Ze stopte met praten en duwde Ignis van zich af terwijl ze ging staan. ‘Ik zit hier een heel gesprek met mijn kat te voeren, eerste tekenen van verval.’ Het was inmiddels al bijna ochtend en Serena besloot zich aan te kleden. Haar kleding lag netjes opgestapeld naast haar bed op een stoel, over de leuning van de stoel hing haar zwarte gewaad en uit het gewaad stak….
Haar toverstok. ‘Owja, nu vind ik mijn toverstok.’ Ze zuchtte en trok haar spijkerbroek aan. Toen ze zich in haar zwarte topje wurmde viel haar oog op een inkt potje wat op de vloer lag. Ze stak snel haar toverstok in haar achterzak en zocht naar haar tas. Ze vond hem links naast het bed op de grond. Ze gooide de inhoud van de tas op de grond en zocht naar een stuk perkament en een Ganzenveer. Ze pakte haar boek waarzeggerij en liet zich met de spullen op haar buik op het bed vallen. Ze legde het boek voor zich, legde het stuk perkament er op en wilden net met haar ganzenveer de woorden die in haar op waren gekomen opschrijven toen ze tot de conclusie kwam dat ze het inkt potje op de grond had laten liggen. Geërgerd greep ze naar haar toverstok en wees op het inktpotje. ‘Accio inktpot.’ De inktpot vloog naar haar toe en raakte haar bijna op haar neus, maar Serena kon net op tijd weg duiken en het inkt potje viel naast haar op het bed. ‘Zelfs schrijfgerij valt me aan, dit is echt abnormaal.’ Ignis sprong op het bed en ging in haar nek zitten. Nieuwsgierig keek hij toe hoe Serena op het stuk perkament begon te krabbelen. Serena kon het rode kopje van Ignis vanuit haar ooghoek zien en glimlachte terwijl ze schreef.

Hoi jongens, het is weer bijna vakantie! De laatste dagen hier zijn top. Er gebeuren alleen een paar vreemde dingen, ik heb nu geen tijd om ze allemaal uit te leggen. Ik heb gehoord dat Sirius Zwart is ontsnapt en hij schijnt scheurbek meegenomen te hebben. Is dat niet geweldig? Ik hoorde het van droebel zelf. Ik weet nog niet precies wat er is gebeurd maar ik heb nog wel een paar dagen om daar achter te komen. Ik heb een paar dagen in de ziekenvleugel gelegen ik weet precies hoe lang, minister droebel zei twee, dus dat zal wel kloppen. Kennen jullie trouwens een zekere Wormstaart? Peter pippeling, die kennen jullie denk ik wel. Ik kwam hem tegen, Hij wilden dat ik mee ging jeweetwel zoeken! Kan je het je voorstellen? Ik niet.
Maar in ieder geval ik wilden hem nog te grazen nemen, maar hij ging er vandoor. Maar toen ik naar de ziekenzaal liep, liep ik tegen de zoon van lucius malfidus aan.Het is alsof hij overal is waar ik ben, ik wordt er gek van. Ik kan geen seconden alleen door de school lopen of ik kom die kwal tegen het is gewoon om eng van te worden. Maar ik denk dat ik jullie deze vakantie zie, mag misschien wel weer naar de wegisweg! Geweldig is het niet?
Owja Ignis wil jullie denk ik graag een keer ontmoeten, ook al is het een landsverrader.

Groetjes Serena

Ps dat leg ik wel uit als ik jullie zie

Ignis miauwde beledig naast haar alsof hij begreep wat ze had geschreven. Serena grinnikte en aaide hem daarna klom ze van het bed af en ging op weg naar de uilenvleugel. Ze liep snel en zo stil mogelijk omdat ze niet gesnapt wilden worden. Ze liep de verlaten uilenvleugel in, om har heen fladderde uilen van alle soorten en maten in het rond. De grond was glibberig van de uitwerpselen van de uilen. Ze liep door de massa uilen door en wilden naar de rand lopen toen ze een gestalte tegen 1 van de pilaren zag staan. Hij keek naar buiten. Serena pakte een uil en liep naar de rand, toen pas zag ze dat de gestalte Draco was. Ik hoef hem maar 1 duwtje te geven en dan ligt hij beneden. Ze kwam dichterbij en zag dat hij nog steeds ingespannen naar de donkere lucht aan het staren was, de lucht was licht aan het verkleuren. Nee, het zou te veel opvallen. Dacht ze en ze liep naar de rand, Ze merkte dat hij naar haar keek maar negeerde hem. ‘Deze moet naar de winkel van Olivader, de wegisweg.’ Fluisterde ze tegen de uil. ‘Je weet wel waar dat is toch?’ Ze knoopte het briefje om zijn poot en keek naar de uil die ze tussen haar twee handen had geklemd, zachtjes zodat ze hem geen pijn deed. De uil maakte een geluidje en Serena begreep dat hij het wist. Ze liet hem boven de rand vallen. Even dacht ze dat de uil te pletter zou vallen maar een paar meter na de val sloeg hij sierlijk zijn vleugels uit en vloog weg. ‘Wat doe je hier nou weer jij gek?’
Vroeg ze meer uit nieuwsgierigheid dan iets anders aan Draco die haar nog steeds met zijn ogen volgden. ‘Dat heb ik je al verteld, hou je vervelende kop dicht en kijk naar buiten.’
Snauwde hij naar haar. ‘Serena keek hem een beetje speels aan, ‘Weet je je hebt echt een ochtend humeur weet je dat?’ Draco keek haar geërgerd aan en keek toen weer naar de lucht. Serena volgde zijn blik en ging naast hem staan tegen de pilaar. De nacht lucht vervaagde langzaam, en de zon klom voorzichtig en behoedzaam omhoog. De zwarte kleuren van de nacht verdwenen en de lucht kleurde paars. Het paars verdween terwijl de zon verscheen en de lucht kleurde oranje, het oranje vervaagde en heel langzaam verschenen de kleuren van de ochtend. ‘Wat prachtig.’ Mompelde Serena. ‘Ja, dat is het als ik jouw weg denk.’
‘Ah man, klaag niet zo. Ik ben verbaast dat jij iets kunt waarderen wat ook daadwerkelijk mooi is.’ Zei ze vinnig tegen draco. ‘Verassing dan. Maar ik ben hier ook niet alleen voor me lol. Dan was ik ook al wel weggegaan je bederft de hele ervaring.’ Serena kuchte, ‘Ik geloof je meteen. Waar wacht je op dan, een brief van je mammie????’ Grinnikte ze. ‘Nee, van me dokter over mijn gekneusde voet die je me hebt bezorgd.’ Mompelde hij op ongeïnteresseerde toon. ‘Je had naar de ziekenvleugel kunnen gaan.’
‘En dan jou WEER tegen komen nee dank je.’
Serena had haar weerwoord al klaar maar op dat moment scheerde er een uil door de uilen vleugel, maakte een bochtje en landen op draco’s arm.

Lumina · Geplaatst: Vr Aug 20, 2004 19:18

Ik heb er weer een stukje bij gemaakt ! Ik moet een paar dagen weg dus het zal wel iets van een weekje duren voor ik weer post Crying or Very sad

ik zal proberen op te schieten Wink

Zo speciaal voor ww= alias, wennie
Het volgende stukkie!!!

Vervolg....
Draco strekte zijn arm uit en de uil lande netjes op zijn arm. De uil gaf hem een envelop en vloog daarna weer weg de ochtend lucht in. Serena keek nieuwsgierig naar draco die de envelop open maakte en uitgebreid een brief begon te lezen.
Hij hield de envelop in zijn hand en Serena gaf hem een zetje. ‘En wat heeft je moeder te vertellen?’ Draco keek haar een seconde aan en ging toen verder met lezen. Serena keek hem verveeld aan, ‘Oke, veel plezier met lezen ik ga terug naar de ziekenzaal.’ Draco vouwde de brief op en stak hem in zijn achterzak terwijl hij naar haar toe liep. ‘Lekker interessant, alsof mij het wat kan schelen.’ Serena haalde haar schouders op en liep richting de deur, Draco liep afwezig met de envelop van de brief te spelen en haalde er toen nog een brief uit.
Terwijl hij hem aan het lezen was, spiekte Serena op het papiertje. Lief draakje, hoe gaat het op school. Mamma mist haar kleine jongen heel erg. Serena keek naar hem en zag dat hij nog steeds ingespannen de brief las.
‘Lief draakje?’ Zei Serena grijnzend. Geschrokken keek hij haar aan.
‘hij is dus echt van je moeder?’ Grinnikte Serena. Draco liep rood aan en wilden de brief snel wegstoppen maar Serena was hem te snel af.
Ze griste de brief uit zijn handen en begon met een melodramatische stem voor te lezen. ‘Lief draakje. Mamma mist haar kleine jongen heel erg.’
Ze kwam niet verder want ze moest veel te hard lachen en Draco probeerde de brief terug te pakken dus ze moest nog weg rennen ook.
‘Geef hier. Dat ding.’ Riep Draco naar haar terwijl ze achter elkaar aan rende door de gangen. De schilderijen van vreschillende beroemde tovenaars keken hun afkeuren na en 1 met een uitzonderlijk grote neus mompelde, ‘Wat een onbeschaafd gedrag zo vroeg in de morgen. Kunnen de tortelduifjes niet ergens anders de rust verstoren?’ Serena schrok zo van de opmerking dat ze stil bleef staan om het schilderij een koekje van eigen deeg te geven, waardoor draco haar te pakken kreeg. Hij pakte haar van achteren beet en hield haar stevig tegen zich aangedrukt, ‘Geef op, nu.’
Serena lachte, ‘Vergeet het maar! Ik ga dit ophangen in de leerlingen kamer van griffoendor.’ Ze probeerde zich los te worstelen.
‘Dat doe je niet, anders vertel ik ze over jou obsessie met je kat!’
Serena lachte nog meer en hield de brief buiten zijn bereik. ‘Hoe weet jij dat nou weer?’ Nu was het Draco’s buurt om te lachen, ‘Ik weet mee dan jij denkt, ik weet bijvoorbeeld dat jij elke avond moet nablijven bij sneep omdat je samen met die wemels een klas lokaal hebt vernield.’
‘Dat hebben we niet gedaan, we hebben het alleen een ander kleurtje gegeven.’
‘Je geeft het toe! Ik wist wel dat je langer dan 2 weken strafwerk had moeten krijgen.’ Serena draaide zich om en wilden hem van zich afduwen maar hij had haar stevig vast en probeerde de brief af te pakken. Ze hield de bief achter haar rug en Draco probeerde hem terug te pakken.
Lachend en stoeiend stonden in de gang, Ze hadden niet door dat er twee andere mensen langzaam door de gangen liepen. ‘Ja, er loopt iemand door de school. Ik heb modderige afdrukken door de hele school gevonden.’
Doe niet zo belachelijk Argus, niemand is zo dom s’ochtends door de school te gaan zwerven.’
‘Maar kijk dan, modder, blaadjes. Precies vanaf de deur!’ Klonk de haast krankzinnige stem van Argus vilder door de verlaten gangen van Zweinstein.
Een Seconde lang keken Draco en Serena elkaar verschrikt aan. ‘Ik weet bijna zeker dat we de overtreder wel te pakken krijgen, zei je niet dat de voetsporen naar de ziekenzaal gingen?’ Hoorde ze nu de chagrijnige stem van sneep tegen Vilder zeggen. Meteen lieten Draco en Serena elkaar los.
Ze stonden elkaar een beetje verloren aan te kijken toe het tot hun door drong dat ze weg moesten wezen. Ze begonnen te rennen en Draco trok Serena een bezem kast in.
‘Ik had durven zweren dat ik hier iemand zag!’ Riep Vilder woest.
‘Het is je verbeelding Argus.’ Hoorde Serena, Sneep op zijn verveelde alledaags toontje zeggen. ‘Je overtreder is in de ziekenzaal en ik weet heel zeker dat je haar daar kan vinden.’ Serena hield haar adem in en keek Draco een beetje onzeker aan. Hij zei niks maar keek wel heel erg boos.
‘ Wat is dit?’ Hoorde ze vilder zeggen.
‘Geef hier.’ Snauwde Sneep, kennelijk geïrriteerd door het feit dat Vilder niet naar de ziekenzaal stormde. Serena proesten het bijna uit en keek naar haar lege handen. Ze kon aan de andere kant van de deur duidelijk horen hoe Sneep een stuk papier uit de handen van vilder rukte, ze kon het horen kraken. Ze zag Draco wit weg trekken en toen….
‘Lief draakje, mama mist……’ Serena deed het haast in haar broek van het lachen terwijl Sneep op heel laconieke toon de eerste zin van de brief begon voor te lezen. ‘Ik vermoord je.’ Hoorde ze Draco bijna op onhoorbare toon zeggen. Serena pakte een bezem achter zich vandaan en hield zich er stevig aan vast (om niet om te vallen van het lachen) terwijl Sneep de rest van de brief begon voor te lezen. ‘Ik ben bang dat ik het zonder huis elf heel zwaar heb hier in huis.’
Als blikken konden doden was Serena inmiddels al gecremeerd, zo smerig keek Draco haar aan. ‘Ik heb je lieveling boxeshort nog niet gerepareerd, je weet wel die met die vliegenden biggetjes.’ Sneep las de hele brief voor maar Serena luisterde niet echt, ze had het veel te druk met haar lach in houden. Ze ving alleen flarden op van wat Sneep voor las. Pas toen hij bij de zin ‘We hebben na het wk een groot feest gepland, je vader vond dit een goede manier om sociale contacten te behouden.’ Was hield hij op met lezen.
‘Ik heb wel een vaag vermoeden van wie dit is.’
Serena kon Sneep bijna naar de deur zien lopen in haar gedachte. ‘Ik denk dat ik maar ik bij mijn afdeling ga kijken, je weet wel of er geen mensen de leerlingen kamer binnen proberen te komen.'
Dat laatste zei sneep erg hard en Serena had het gekke vermoede dat hij precies wist waar ze zaten. ‘En ik dat adviseer u om de wacht te houden bij de ziekenzaal wie weet wat daar naar binnen probeert te sluipen.’
Serena had meteen geen moeite meer haar lach in te houden.
Fijn nou kan hij me straks fijn weer een week straf werk geven en ik hoef nog maar 3 dagen ofzo naar school. Dacht ze bedroeft. In gedacht zag ze sneep alweer met zijn haak neus op een stuk perkament schrijven en haar ketels laten poetsen. Ze zuchtte en kreeg meteen een duw van draco.
Langzaam verdwenen de stemmen van Vilder en Sneep en Draco duwde haar uit de bezemkast. ‘Geweldig dankzij jou moet ik nu tot het ontbijt wachten tot ik weer naar de leerlingen kamer kan.’
‘Wat klaag je nou , als vilder me te pakken krijgt dan laat hij me jaren de rot prijzen oppoetsen. Trouwens jij hoeft sneep alleen maar aan te spreken op je lieve pappie en hij laat je zo door lopen.’
Draco keek haar chagrijnig aan, ‘Punt 1, Dan geeft hij me als nog straf werk. Punt 2 ik geloof niet dat ik hem nog onder ogen wil komen nu hij die brief heeft.’
Er liep zichtbaar een rilling over zijn rug.
Serena haalde haar schouders op, ‘Zo erg is het niet.’ Ze werd onderbroken door een luid gerommel wat uit haar maag kwam. ‘Jezus wat was dat?’
Serena keek hem een beetje beschaamd aan. ‘Dat was mijn maag.’
Draco keek haar geergerd aan. ‘Zeg me dat je dat niet heel de tijd gaat doen, het is al erg genoeg dat ik je stem moet aan horen.’ Serena keek hem boos aan. ‘Ik heb 2 dagen niet gegeten. Dan zou jij ook honger hebben.’
Draco duwde haar voor zich uit, ‘We gaan wel even naar de keuken. Ook al vind ik persoonlijk dat een dieet je wel goed zou doen.’
‘Wil je soms beweren dat ik dik ben?’
Hij keek haar afkeurend aan, ‘Dat moet je zelf maar bedenken. Maar ik moet zeggen dat je met dat truitje niet echt veel verbergt.’
Serena werd zich ineens akelig bewust van haar kleding, of liever gezegd haar te kort daaraan en zwijgzaam liep ze mee naar de keuken.
Ze kietelde de peer en stapte de keuken binnen. Meteen werden ze belegerd door huiselfen die hun wilden bedienen. Serena bestelde een paar boterhammen en Draco een 1 of andere chique ontbijt van drie happen. Serena bleef maar eten en was bij haar 6de boterham toen ze Draco’s verafschuwde blik op merkte.
‘WaHt.’ Mompelde ze met haar mond vol.
‘Je lijkt die wemel wel.’
Serena haalde haar schouders op. ‘Igg, geb gonher.’ Mompelde ze weer.
‘Het is vreselijk.’ Beet Draco haar toe. ‘Stel je toch niet zo aan draakje.’ Grinnikte ze tegen hem toen ze haar mond leeg had. Op dat moment hoorde ze een pijnkreet van 1 van de huiselfen. Meteen sprong ze op en rende haast door de keuken naar het wezentje toe.
‘Gaat het?’ Vroeg ze terwijl ze medelevend naar de huiself keek.
Hij had zijn eigen oren per ongeluk in de brand gezet en zat nu snikkend zijn oren in een emmer te dopen.
‘Maak je toch niet zo druk om dat ding.’ Hoorde ze achter zich.
Boos keek ze naar draco die achter haar stond.
‘Waarom niet je ziet toch dat hij pijn heeft.’ Zei ze boos tegen hem terwijl ze de arme huiself probeerde te helpen door hem te overtuigen dat hij niet zijn hele hoofd in de emmer moest doen omdat hij anders verdronk.
‘Nou en? Die dingen voelen niks ze hebben maar 1 doel ons dienen.’
‘Hoe kan je dat nou zeggen, je ziet toch dat hij huilt?’ Schreeuwde ze bijna tegen hem. Draco haalde slechts zijn schouders op, ‘Nou en wat kan mij dat schelen.’
Woest sprong Serena overeind, ‘Jij verwend nest! Alleen maar omdat je geld hebt betekend nog niet dat je beter bent alle andere op de ze aardbol!’
Schreeuwde ze naar hem. ‘Je had die klap van griffel duidelijk verdiend.’
Draco keek haar boos aan, ‘Je bent echt geen haar beter dan dat modderbloedje weet je dat?’
‘Beter dat dan op jou lijken!’ Zei Serena boos terwijl ze de huiself probeerde te troosten die inmiddels heel hard aan het huilen was.
‘Dan moet ik je ook maar zo behandelen.’ Zei draco met een vieze grijns op zijn gezicht en hij liep de keuken uit.
Woest keek Serena hem na.
Ik haat hem. Dacht ze, Terwijl ze de huiself op haar schoort trok en een zalfje op zijn oor begon te smeren wat ze net van een andere huiself had gehad.

Lumina · Geplaatst: Do Aug 26, 2004 20:16

Hallo iedereen ik wilden even bedanken voor alle reactie's in de reactie topic!!!!! Very Happy

ik ben alleem bang dat ik het nieuwe stuk nog niet af heb Crying or Very sad

Maar geen paniek ik stop NIET!!!!!
Voor iedereen die daar niet goed van wordt, ik schrijf dus gewoon verder!!!!!!!!
Ik heb alleen last van school Embarassed

dus ik heb niet zo veel tijd meer als voorheen *zucht*
Ik denk dat ik zaterdag opnieuw post of anders zondag Rolling Eyes

Ik hoop dat jullie het niet al te erg vinden Sad

Snel verder dus......
Groetjes en totzo.....
lumina Very Happy

Lumina · Geplaatst: Za Aug 28, 2004 22:14

zo daar ben ik weer......... Nieuw stukkie Very Happy

Verwacht er niet al te veel van het volgende stuk wordt denk ik beter Embarassed

Vervolg.... (slot van hoofdstuk)
Toen de huiselfen haar uit de keuken hadden gewerkt met een hoop, dank u mevrouw, gaat u maar mevrouw, was het lekker mevrouw? En graag tot ziens. Wandelde Serena op haar gemak door de lange gangen. Het was bijna tijd voor het ontbijt en ze dacht dat ze wel veilig zou zijn. Als vilder haar te pakken kreeg zou ze gewoon zeggen dat ze naar de grote zaal ging en dan zou hij haar niks kunnen maken. Ze was halverwege toen ze door kreeg dat ze haar gewaad niet aan had, eigenlijk in de ziekenzaal behoorde te zijn en haar mantel niet aan had. Op een drafje begon ze naar de ziekenzaal te rennen en sprong onderweg net op tijd over mevrouw norks heen die plotseling om de hoek kwam gestoven. ‘ik weet dat ik niet mag rennen jij achterbakse kat.’Mompelde ze terwijl ze zich uit de voeten maakte voor Vilder er ook bij kwam. Ze kwam bij de ziekenvleugel aan en zag tot haar grote opluchting dat er geen vilder voor de deur stond te paraderen. Ze legde haar hand net op de deur knop en wilden de deur open trekken toen……….
‘Ging je ergens heen?’ Sneeps klamme hand sloot zich stevig om haar rechter schouderblad.
Serena trok een pijnlijk gezicht en probeerde zich uit zijn greep te bevrijden.
‘Niks bijzonders Professor, ik ben even naar het toilet gegaan dat is alles.’ Probeerde Serena voorzichtig en heel onschuldig te zeggen. ‘Juist, en misschien kan je me dan ook uitleggen sinds wanneer er een toilet in de bezemkast op de derde verdieping zit, waar je met zijn tweeën naar toe kan.’ Sneerde Sneep terwijl hij nog wat harder in haar schouder kneep.
Snel rukte Serena zich los en ging met haar rug tegen de deur staan van de ziekenzaal.
‘Nou ziet u professor, het zit zo…’ Als ik nou maar de deur open krijg dan help madame Plijster me wel uit de problemen, ik ben tenslotte een patiënt. Dacht ze paniekerig terwijl ze met haar hand zocht naar de deur knop. ‘Ik ging echt naar het toilet maar toen, ja toen.’ Stamelde ze op zoek naar een uitweg. Op dat moment klonk er een luide kreet vanuit de ziekenzaal. ‘WEG ZE IS WEG!!!’ Serena keek sneep een beetje onzeker aan. Sneep duwde haar uit de weg en rukte de deur open. ‘Ze is hier, ze was zo als gewoonlijk weer haar eigen gangetje aan het gaan. Maar ik heb haar en we gaan dit Nu bespreken met Perkamentus.’
Meteen voelde Serena Sneep’s hand weer op haar schouder terwijl hij haar naar de grote zaal sleurde. ‘We hoeven dit toch niet echt met perkie te bespreken? Ik bedoel…’ Ze stopte met praten toen ze Sneeps afkeurende blik zag. Te laat besefte zich dat ze perkamentus weer had genoemd zo als ze dat had gedaan toen ze nog klein was. ‘Ik bedoel Professor perkamentus.’
Mompelde ze er zachtjes achteraan. ‘Dat is dus precies de reden dat we dit met hem gaan bespreken, je doet maar wat je wil ik heb er genoeg van!’ Serena keek een beetje beledigd achterom maar besloot haar mond te houden. Toen sneep haar de Grote zaal in trok en haar vlak voor de oppertafel stil liet staan staarde een aantal leerlingen haar verbaast aan. Serena wist wel waarom. Ze had geen gewaad aan, maar dreuzel dracht en ze had haar mantel niet.
Ze schudde met haar hoofd en verborg haar gezicht zoveel mogelijk in haar haar. En keek onzeker naar de tafel van griffoendor, de wemels waren er nog niet.
‘Wat is het probleem Serverus.’ Vroeg Perkamentus met zijn zelfde opgewekte toontje van altijd. ‘Ik heb haar betrapt, ze was door de school aan het zwerven ver voor 7 uur.’ Zei sneep zonder zelfs maar enige moeite te doen om de brede grijns die zich op zijn gezicht vormde te verbergen. Perkamentus keek Serena met een glimlach aan en richtte zich toen weer tot sneep.
‘Ja dat is in overtreding met de regels, je hebt helemaal gelijk. Maar ik neem aan dat ze niet alleen was? Moeten haar medeplichtige niet ook een passende straf? Of waren die er niet?’
Serena wierp hem een ongemakkelijker blik toe maar Perkamentus bleef met dezelfde goedaardige glimlach naar Sneep kijken. Sneep was even de weg kijkt en keek hulpeloos om zich heen. ‘Nee, ja nou dat wil zeggen dat ik hem…. Of haar ik weet het niet, niet heb kunnen betrappen.’ Hij schoof wat heen en weer en keek vernietigend naar Serena. Die haalde alleen haar schouders op. Ze was echt niet van plan te vertellen dat ze zeker drie hele uren met Draco malfidus had door gebracht. Er viel een stilte en alsof het zo afgesproken was hoorde ze Vilder vanaf de andere kant van de zaal roepen: ‘IK HEB HEM!!!!’ Serena keek achterom en zag hoe vilder naar de tafel kwam lopen met Draco voor zich uit, die heel beledigd blikken naar achter wierp en zeer verrassend nog steeds in de broek en het shirt liep wat ze hem vanochtend had zien dragen. Serena schudde haar hoofd en wachtte tot vilder en Draco ook bij de tafel stonden. ‘Meneer Malfidus ook bezig met een ochtend wandeling begrijp ik? Ik geloof dat jullie wel wat uit te leggen hebben?’ Zei Perkamentus met een geamuseerde blik op zijn gezicht. Draco keek arrogant als altijd naar perkamentus.
‘Dat gaat jullie helemaal niks aan.’
Serena kon haar oren haast niet geloven, de wezel had een ruggengraat ontwikkeld. Helaas beviel het haar niet wat hij er mee deed. ‘Het was zijn schuld!’ Riep ze snel en wees beschuldigend naar draco. ‘Ik ging alleen maar even naar het toilet, hij moest zo nodig zijn brief laten vallen.’ Perkamentus trok 1 wenkbrauw op, ‘Brief? Serverus?’
Sneep graaide in zijn gewaand, ‘Ja ik heb inderdaad een brief gevonden, maar het is helemaal niet duidelijk van wie hij is….’ Perkamentus strekte zijn arm uit en pakte de brief. Na dat hij hem intensief had bestudeerd (zonder een spier te vertrekken, terwijl Serena moeite had om niet te vragen of ze het even moest voorlezen, heel hard zodat iedereen het kon verstaan) keek hij weer op. ‘Het lijkt mij anders volkomen duidelijk dat deze brief van jongeheer malfidus is, tenzij er iemand anders is op deze school die zich ‘draakje zou kunnen laten noemen’.’ Serena schoot haast in de lach maar wist zich in te houden toen ze het gevaarlijke gezicht van sneep zag. ‘Maar dat neemt niet weg dat ZIJ, ‘Hij wees naar Serena. ‘Zich in de corridors bevond.’
‘Maar dat was Meneer Malfidus ook, dus als je van plan bent straf uit te delen lijkt het mij logisch ze allebei te straffen. Tenzij er natuurlijk een heel logische verklaring is hiervoor.’
Zei Perkamentus vriendelijk.
Hij keek Serena schuin aan, ‘Het zou natuurlijk kunnen dat jullie elkaar toevallig tegen kwamen en jij zo vriendelijk was te helpen zoeken naar deze,’ Hij stak de brief in de lucht.
‘Belangrijke brief.’ Serena en Draco wisselde een blik. ‘Ja, professor dat was het.’
Mompelde Draco. Perkamentus keek Serena even aan. ‘Ging het zo?’ Serena snoof even diep om duidelijk te maken dat ze Draco nooit van haar leven zou helpen maar antwoordde toen heel stroef, ‘Ja, Professor.’ Perkamentus glimlachte en gaf de brief aan Draco. ‘Misschien is het beter om dit door de vingers te zien, vind je ook niet Serverus? Zo vlak voor de vakantie kan je best was soepeler zijn, tenzij je natuurlijk er op staat om meneer malfidus en deze dame te straffen dan zal ik je natuurlijk niet tegen houden.’ Sneep keek heel vreemd. Serena kon wel raden wat hij dacht. Als hij nu Serena wilden straffen dan moest hij draco ook strafwerk geven en dat zou vervelend zijn… Maar als hij dat niet zou doen, dan kwam Serena er goed van af en had hij 1 van zijn favoriete dingen laten schieten (namelijk Serena’s leven vergallen). Serena zag hem twijfelen maar uit eindelijk had hij een besluit genomen.
‘U heeft gelijk, laten we deze laatste dagen maar wat soepeler zijn.’ De woorden kwamen er wrang en moeizaam uit, sneep trok een gezicht alsof hij letterlijk gemarteld werd. En met een laatste vernietigende blik op Serena ging sneep aan de oppertafel zitten. Perkamentus glimlachte, ‘Zo nu dat opgelost is stel ik voor dat jullie wat behoorlijks gaan aantrekken en een lekker ontbijt nemen.’ Serena haalden opgelucht adem knikte en liep samen met Draco weg. Ze spraken niet en liepen zwijgzaam door de gangen. Serena moest naar de ziekenzaal en ze veronderstelden dat hij naar zijn leerlingen kamer ging, net toen ze de hoek om ging sprak hij haar aan. ‘Als ik straf werk gekregen had, had je er jaren voor moeten boeten.’
‘Jaren? Eeuwen! Al die tijd met jou opgescheept zitten, donder alsjeblieft op wil je? Je moet daar heen.’ Ze wees naar links en wierp hem een vuile blik toe.
‘Ik ben zo blij dat we bijna vakantie hebben, dan hoef ik die irritante stem van je niet meer te horen.’ Mompelde hij terwijl hij ongeïnteresseerd de andere kant op keek
‘Dan hoef ik die vervelende rot kop van jou niet meer te zien!’ Snauwde ze naar hem terwijl ze verder liep. Toen ze de ziekenzaal binnen kwam onderworp ze zich eerst aan een langdurig onderzoek van madame pleister, en trok daarna haar gewaad aan. Ze deed haar mantel weer
om en trok de kap ver over haar gezicht terwijl ze haar rug zak over 1 van haar schouders slingerde. Ze liep de zieken zaal uit en stond even stil om in de achterzak van haar spijkerbroek te graaien omdat ze haar toverstok daar had zitten. Iets wat even duurde omdat ze bekneld raakte in haar eigen gewaden. Plotseling voelde ze haar tas zwaarder worden.
‘Ignis…’ Zuchtte ze. En ging naar de grote zaal. Ze greep een boterham van de tafel van griffoendor en wilden die net op eten toen ze achter zich hoorde: ‘Niet te geloven, wat jij in 1 dag eet dat eet ik in een week.’ Ze pakte een tweede boterham en smeet die naar Malfidus die achter haar stond. ‘IK HEB GEWOON HONGER!’
Draco ontweek de boterham maar net en Professor anderling trok 5 punten van griffoendor af omdat Fred en Georg een voedsel gevecht aan wilden kondigen. Boos propte Serena de andere boterham naar binnen en plofte naast Fred neer. ‘Slecht geslapen?’
‘ja.’ Bromde Serena terwijl ze nog wat eetbaars zocht. ‘Ik hoop niet dat je van plan bent er een gewoonte van te maken met eten te gooien, want dat heb ik liever niet in mijn huis.’
Verbaast keek Serena naar Professor Anderling. ‘Pardon?’
‘Je hoort het goed, tijdens het wk ben je bij mij.’ Professor Anderling knipoogde en liep toen weg. Serena slikte, ‘Dat is nieuw.’ Mompelde ze en ging verder met eten.

Lumina · Geplaatst: Vr Sep 03, 2004 21:16

heyhey ik ben er weer Cool

er is een nieuw stuk maar jullie krijgen er nog maar een klein deel van omdat ik een verandering in het plot heb aangebracht en nu moet ik het een beetje bij werken. Rolling Eyes

maar ik dacht ze zitten te wachten dus ik post maar.......

Vakantie en wk(deel 1)
Serena keek chagrijnig voor zich uit terwijl ze op het perron stond te wachten op, nou ja op wie dan ook. Ze stond er namelijk al een goed kwartier. De treinreis was 1 van de saaiste ooit geweest. Tenminste als je niet meer rekende dat ze de halve trein door had moeten rennen om Ignis te vangen. Serena keek verbitterd naar het katten hokje wat links van haar hutkoffer stond (waar ze op was gaan zitten). Toen ze net in de trein was had ze de grote fout gemaakt om aan het hartverscheurende gemiauw van Ignis gehoor te geven en het katten hokje open te zetten. Ze had net een goed kwartier bij een stel huffelpuffers door gebracht en de deur stond open. Ignis vloog als een pijl uit de boog door de trein heen en Serena had hem door zeker vier wagons moeten achtervolgen en toen hij eindelijk niet meer verder kon, (dus toen hij in een wagon kwam waar van de deur dicht was) waren ze in een wagon vol Zwadderaars. Serena wreef over haar hoofd toen ze terug dacht aan wat er toen gebeurde. Ze was met volle vaart achter ignis gerend, struikelde over de hutkoffer van korzel, viel achterover op de koffer van Draco en stootte toen haar hoofd tegen de tafel terwijl ze overeind wilden komen. Dan was er nog korzel die haar (heel onbehouwen) onder tafel uit wilden trekken, waardoor ze nog een keer haar hoofd stootte. En draco die het hele tafereel gewoon negeerde, tot dat ze voor de tweede keer met haar hoofd tegen de tafel bonkte toen zei hij, ‘Wil je geen dingen van de grond afrapen en zeker geen Modderbloedjes.’ Toen Serena eindelijk overeind wist te komen moest ze ook nog eens een de marteling van patty’s door staan die iets krijste over: ‘Hihihi, moet je haar zien geen wonder dat ze die kap altijd op heeft echt niet om aan te zien en ze heeft een pukkel op haar neus. En later ‘Haal dat smerige ding weg!’ Toen Ignis haar blijkbaar aanviel. Serena was zo snel overeind gesprongen dat ze ALWEER haar hoofd stootte en vloekte uitvoerig. Waarop Ignis zijn nagels in patty’s gezicht zetten, patty hem door de kamer smeet en bij draco belande. Schoorvoetend had ze moeten vragen:
‘Zou je misschien mijn kat terug willen geven, dan kan ik tenminste weg.’ Ze had Igis inderdaad terug gekregen (die heel gemakkelijk op schoot was gaan zitten bij Draco) maar pas na dat hij haar nog even op het feit had gewezen dat ze ‘..niet meer of minder was dan een modderbloedje en volgens mij heeft die kat gewoon betere smaak.’ En natuurlijk. ‘Je mag welles wat manieren leren, het toverwoordje?’ Ze had hem dus ook nog moeten vragen of ze alsjeblieft haar kat terug mocht en nog besluiten met Meneer malfidus ook. Toen hij haar eindelijk Ignis had gegeven mompelde ze nog. ‘Dat je me niet op me knieën laat liggen.’
En hij had geantwoord met:’Dat is een goed idee.’ Dat was de druppel, Serena kon zich niet meer beheersen en op mysterieuze wijzen ontplofte draco’s Hutkoffer. Het was een vreselijke rommel en Serena had maar net weg kunnen komen voor Draco hij vermoorde. Het enige lichtpuntje wat er was, ze dacht dat ze een glimp had opgevangen van een groene boxeshort met vliegende biggetjes. Dat kon natuurlijk niet maar het zorgde er wel voor dat ze grinnikend bij haar eigen wagon aankwam. Het grinniken verging haar toen ze op het perron aankwam en er achter kwam dat er weer een schouwer kwam om haar naar de wegisweg te brengen. Er vloog een uil tegen haar op (die haar bijna omver vloog) met een brief van perkamentus met haar vakantie plannen er op. Waar in vermeld stond dat ze werd verondersteld netjes op de saaie piet van het ministerie te wachten, die nu inmiddels een kwartier te laat was.

Lumina · Geplaatst: Do Sep 09, 2004 16:30

Ahhhhhhhhhhhhh sorry sorry sorry!!!! ik heb echt ladingen huiswerk! Embarassed

ik post morgen het volgende deel ik beloof het!!!!
ik zal het zolang mogelijk maken om de tijd een beetje in te halen, en het feit dat ik het gewist had Embarassed

(eigenlijk mijn moeder)
hebben jullie het verbeter werk van kimmi al gezien??? Confused

doeidoei tot morgen!!!

Lumina · Geplaatst: Za Sep 11, 2004 14:50

oke nieuw stukkie!!!!

Vakantie en wk (deeltje 2)
Sarron stond handen wringend tegen de muur geleund, waar bleef die schouwer!? Hij was hier special naar toegekomen om het meisje te volgen en nu stond hij hier al een half uur te wachten. In gedachte vervloekte hij zijn oude botten die begonnen te protesteren tegen het te lang staan. Het perron was leeg aan het stromen en hij had het meisje nog niet gezien. Wel had hij een groot aantal van zijn mede dooddoeners gezien, waaronder Lucius Malfidus. Plotseling viel zijn oog op een leerling die op haar hutkoffer zat, gehuld in een lange mantel en met de kap ver over haar ogen getrokken zat ze voor zich uit te staren. Daar is ze…. Hij keek om zich heen en zag dat Lucius nog steeds op het perron rond hing samen met zijn zoon. Door middel van een hoofd knikje vroeg hij hem bij zich te voegen. Hij hield zijn blik strak op het meisje gericht.
Hoe heette ze ook al weer? Dacht hij terwijl hij dacht aan de slapenloze nachten die de diepe zwarte ogen van het kind hem bezorgd hadden. Serena…. De naam klonk hem als een melodie in de oren. ‘Sarron heb je haar al gevonden?’ Zonder op te kijken herkende Sarron, Lucius zijn koele manier van spreken.
‘Ja, ze staat daar.’ Hij bleef naar haar kijken en schopte toen een blikje weg wat hem voor de voeten lag. ‘Jezus als ze nou niet opschiet dan loop ik er naar toe en schop ik haar zo hard dat ze naar die schouwer toevliegt, waar blijft hij!’ Gromde hij kwaad. Lucius keek hem geërgerd aan. ‘Ik zou het best willen vragen, maar helaas voor jou zou dat een beetje vreemd over komen.’ Sarron keek nu voor het eerst naar Lucius, die hem met zijn altijd steenkoude, arrogante blik aankeek. ‘Dit is niet het moment om die houding aan te nemen Lucius dat kind daar zou wellis….’ Zijn blik viel op een jongen die naast Lucius stond. Dezelfde ogen alleen blauw en dezelfde irritante blik staarde naar hem. ‘Is dat je zoon Lucius?’ Lucius legde zijn arm om de schouders van de jongen, ‘Ja, niet dat hij zo super geweldig is,’ Hij keek de jongen een beetje kwaad aan. ‘Verslagen door een modderbloedje in alle vakken. Maar ja het is mijn zoon.’ Sarron moest de ander kant op kijken om niet een gezicht te trekken. ‘Stuur hem dan naar haar toe…’ Hij keek naar Serena die verborgen in haar mantel op haar hutkoffer zat en keek toen Lucius weer aan. ‘Ze kennen elkaar niet waar?’
Lucius keek naar zijn zoon, ‘Draco, denk je dat je dat aankan?’ Vroeg hij met een spottende stem aan de jongen. Sarron richtte zijn aandacht nu op de muur waar de schouwer zo uit zou moeten komen. Misschien……
Hij werd uit zijn gedachte gerukt door de stem van de jongen, ‘Dat kan ik niet aan, dat kind is geflipt….’ De jongen begon op zijn vingers of te tellen wat er allemaal mis was met Serena en Sarron keek geamuseerd toe, ‘Is dol op de Wemels! Gaat totaal over de rooien als ik wat tegen haar zeg… En ze is een modderbloedje.’ Saroon verstijfde bij de laatste opmerking.
‘Ze is geen modderbloedje….’ Gromde hij dreigend, maar Lucius keek hem bestraffend aan.
‘Dat is ze wel, misschien nog wel meer dan een normale halfbloed…. Waarom maak je er zo druk over ik heb je een hele tijd geleden al verteld dat we haar uit de weg moeten ruimen.’
Sarron schudde zijn hoofd. ‘Onmogelijk ze is te belangrijk, het is nu te laat daar voor…’ Sneerde hij naar Lucius, maar zijn blik dwaalde af naar Draco die inmiddels bij Serena stond.
‘Ik heb een uitnodiging voor haar liggen.’ Sarron keek Lucius verbaast aan. ‘Voor ….’
‘Ja’ Mompelde Lucius. ‘Moet je dat zien.’ Verbaast keek Sarron naar de richting waar Lucius op duiden en zag Serena en Draco. Serena stapte geagiteerd in het rond en zwaaide met haar toverstok. Op zeker 2 meter afstand stond draco met zijn armen gekruist toe te kijken en een heel vreemd geluid kwam uit een vierkant doosje wat naast de hut koffer stond.
‘Volgens mij mogen ze elkaar niet…..’ Mompelde Sarron terwijl hij grijnzend naar het twee tal stond te kijken. ‘Loopt toch naar de hel!’ Klonk het vanuit Serena’s mond. ‘Nee, dank je daar ben ik al iedere keer als ik je zie!’ Riep Draco terug. ‘Je meent het.’ Zei Lucius Droog.
Nu stak Serena haar toverstok weg en liep op draco af. Sarron keek een tijdje naar de twee terwijl ze of normaal pratend of zwijgend tegen over elkaar stonden (hij kon het niet echt zien). ‘Volgens mij hebben ze het al opgelost.’ Mompelde Lucius terwijl hij zich omdraaide.
Op het zelfde moment klonk er een harde…. ‘AUW!’ En haalde Serena haar voet van die van draco af die een beetje hinkelden afdroop. ‘Zou je denken?’ Grinnikte Sarron. ‘Ach, vrouwen hé?’ Zei hij grijnzend tegen Draco toen hij terug kwam. De jongen keek hem kwaad aan terwijl hij over zijn voet wreef. ‘Dat is geen vrouw… Dat is een feeks.’
Toen Lucius het perron afstapte arriveerde de schouwer. Sarron liet een zucht van verlichting ontsnappen. Eindelijk! Hij volgde Serena en de schouwer en volgden ingespannen het gesprek ….’Minerva anderling….’
Minerva… De naam zorgde voor een steek in zijn hart toen hij hem hoorde. Hij kon haar zich nog zo helder voor de geest halen…. Haar lange bruine haren, de manier waarop ze keek als ze boos werd, die op elkaar geperste lippen. Ja, Minerva Anderling. Hij kende haar goed….
Herinneringen

Lumina · Geplaatst: Ma Sep 13, 2004 21:13

heyzz iedereen nieuw stukkie, ik heb nu niet veel tijd dus spel fouten en dat soort dingen komen later wel..... Ik heb een stuk geschreven wat ik later ga posten maar ik weet niet zeker of het wel niet te (geweldadig/eng) of wat dan ook is. Ance heeft het al gelezen....

Vakantie en wk (deeltje 3)
Er gaan een aantal weken voorbij. Serena wordt door de schouwer die zij inmiddels heeft leren kennen als haar persoonlijke gids zonder naam, naar de wegisweg terug gebracht en neemt haar interk in de lekke ketel. De dagen kruipen aan haar voorbij terwijl ze haar oude leven weer oppakt, met een klein verschil…..
Haar vierde jaar aan zweinstein zou na deze vakantie beginnen en dan zou ze gedwongen zijn haar kap af te doen en zich te laten indelen. Haar gedachten waren lange tijd bij de indeel ceremonie geweest voor ze eindelijk het gevoel van wantrouwen had kunnen laten gaan. Het zou niet uitmaken waar ze ingedeeld zou worden, er zou niets veranderen. In de paar weken waarin ze genoten had van haar pas verworven vrijheid had ze de oude muziek winkel van Godfriet bezocht. Ze samen met hem haar muziek studies vervolgd en kreeg van hem een gitaar. Nu had ze iets om haar gedachten gerust te stellen, ze bezong haar gevoelens en angsten tot die in de nacht en leerde op deze manier eindelijk hoe het was om normaal te zijn.
Natuurlijk werd haar nog elke week een rapport toegezonden door het ministerie waar in stond dat ze haar nou lettend in het oog hielden, maar dat kon haar niet veel schelen. Met de lessen van de nachtwacht nog vers in haar geheugen probeerde ze nu nog meer gemotiveerd haar magie uit te bannen en te leven zoals een deuzel dat zou doen, want dit was ‘De enige manier waarop je het kan leren.’ Zoals perkamentus haar had verteld. Ook had ze een brief van Tika gehad. Het was vreemd geweest om te lezen, maar had haar toch een beetje zekerder van haar jaren op Zweinstein gemaakt.
Beste Serena

Ik heb begrepen dat je dit jaar eindelijk in een afdeling zal worden geplaatst. Ik vind dit natuurlijk een uitermate goed idee. Misschien kunnen we samen schoolspullen gaan kopen dit jaar. Ik weet dat je Patty park niet graag mag toch is het hoog aanbevolen om dit wel te doen, volgend Draco is het bijna zeker dat je in onze afdeling komt dus misschien kan je maar beter doen alsof je haar mag.
De volgende zinnen waren door gestreept maar toch kon Serena zien dat Tika had geprobeerd om haar excuses aan te bieden.

….. We zijn toch nog steeds vriendinnen, niet? Dit jaar wordt vast geweldig!

Hoogachtend Tika nederhorst
Serena moest lachen om de manier waarom Tika de brief had geschreven, alsof ze de koningin van Engeland was. Ze had de brief beantwoord en zo kwam het dat zij en Tika weer als vanouds vriendinnen waren. Nu wist ze zeker dat waar ze ook terecht kwam er altijd iemand zou zijn om mee te praten. Wat Serena niet wist was dat er op meerdere fronten plannen gesmeden werden om haar in de gaten te houden….
Sarron volgde elke stap die ze nam. Elke brief die ze verstuurde werd eerst door hem gelezen en elk leid wat ze zong werd door hem gehoord. Soms met een onzichtbaarheidmantel soms gewoon als de oude bedelaar aan de andere kant van de straat, volgde hij haar. Schetste hij haar, analyseerde hij haar en nam hij elke beweging in zich op. Niets ontsnapte aan zijn aandacht.

Serena plofte gerustgesteld voor de zoveelste keer neer op haar bed in de lekkeketel. Over een paar seconde zou Minerva anderling haar komen halen en dan zouden ze naar haar huis vertrekken. Dit was misschien wel de beste vakantie ooit! Morgen vroeg zouden ze vertrekken naar het wk en dan zou ze de rest van de vakantie bij Professor anderling blijven. Ze stond met een zucht op en keek naar de kranten knipsels die Tom opnieuw voor had opgehangen voor dat ze terug zou komen. ‘Het is voorbij, je bent weg en je zal nooit terug komen.’ Met een vreemd gevoel in haar maag begon ze de krantenknipsels van de muur te halen. Ze stond nog met het stapeltje in de hand toen er zacht maar ferm op de deur werd geklopt. ‘Serena ik ben het.’ Klonk de stem van minverva anderling door het vertrek. Snel pakte serena haar koffer en riep Ignis naar binnen (hij had er een gewoonte van gemaakt om uit het raam te klauteren en dan via het dak de straat op te gaan). Meteen verscheen het kleine rode gestalte van Ignis in het raam kozijn en hij wandelde op zijn gemakje het katten kooitje in. Serena zwiepente de deur op en gooide bijna haar koffer naar buiten. ‘Ik ben klaar.’ Zei ze vrolijk en wandelden langs Minerva heen.

Professor anderling keek verbaast naar Serena die haast langs haar heen ‘’huppelde’’
Ze had haar nog nooit zo vrolijk gezien. Ze had de kap van haar mantel naar achteren geslagen en had een wijde glimlach op haar gezicht. Ze sleepte haar hutkoffer achter zich aan en in haar hand had ze een stapeltje papier. ‘Zal ik je even helpen?’ vroeg Minerva terwijl ze de koffer en het katten hokje wat nog in de kaer stond met een simpele beweging liet zweven. ‘Graag, ik ben het een beetje zat om dit ding steeds te verslepen.’ Ze glimlachte op een manier die Minerva al jaren niet meer gezien had en even waande ze zich in het verre verleden, de tijd waarin Serena nog een klein meisje was. Ze herinnerde zich hoef ze als klein meisje altijd rondrende niet in staat om zelfs maar een paar minuten stil te zitten, lachend in bomen klimmend met doxys spelend. Minerva glimlachte terwijl ze keek hoe Serena van de trapleuning gleed. ‘Serena!!’ Klonk het half lachend half boos van beneden. ‘Wat? Ik rende niet…’ antwoordde Serena Tom’s berispende stem en keek haar toen lachend aan vanaf de begane grond. ‘Komt u nog?’ Minerva stuurde de koffers naar beneden. ‘Ik kom eraan.’
Toen ze eindelijk buiten stonden pakte serena het katten hokje en begon een geanimeerd gesprek met de kleine rode kat die daar in zat. Plotseling stond er een man voor hun en Minerva was gedongen om stil te staan.

Lumina · Geplaatst: Zo Sep 19, 2004 15:39

oke hier is het dan..... (eindelijk Razz

) sorry voor het lange wachten maar ik ben nu latere stukken aan het schrijven en dan vergeet ik dat ik nog een heel stuk moet typen Embarassed

maar jah ik ben de spanning weer een beetje terug aan het brengen Cool

het werd zo saai Razz

Vakantie en wk (deeltje 4)

Serena keek verbaast langs Professor anderling heen. Voor hun stond een man. Hij had een lange bruine mantel aan en stond voorover gebogen. Serena herkende hem meteen.
De man stond elke dag tegen over de lekke ketel op de wegisweg zijn bloemen te verkopen. Ook nu stond achter hem een enorme kar met bloemen klaar. Hij boog hoffelijk en hield Professor anderling een rode roos voor het gezicht. ‘Een mooie bloem voor een mooie dame?’
Serena moest lachen toen ze het verbijsterde gezicht van professor anderling zag. De verkoper had het blijkbaar ook opgemerkt want met een groot gebaar drukte hij de bloem in haar handen, ‘Gratis natuurlijk mevrouw, en misschien de jonge dame ook een bloem?’
‘Dank u.’ antwoordde Serena beleeft terwijl ze glimlachend naar de man keek. De man had een bochel en was waarschijnlijk mismaakt want ze had hem nog nooit zonder kap gezien, maar altijd was de man vriendelijk en begroete hij haar hoffelijk. Terwijl ze verder liepen keek Professor anderling vaak om. ‘Wat is er?’ Vroeg Serena uiteindelijk. Professor anderling keek haar even aan en zei toen op een onzekere toon (iets wat heel ongewoon was)
‘niets serena, niets.’

Serena rende met de energie van 10 paarden over het kampeer terrein. Om haar heen vierde Ieren zo uitbundig feest dat er overal kleine explosies plaats vonden. Overal klonk luid gezang en boven de hoofden van de verschillende mensen vlogen constant Ierse kabouters, die grinnikend met hun lampjes zwaaiden. Lachend passeerde ze tenten waar de mensen uitbundig naar haar zwaaide en groene klavers rond gooide. Iedereen was in een feest stemming en de vrolijke energie van de mensen sloeg op Serena over. Toen ze langs een tent kwam waar de mensen uitbundig aan het dansen waren en haar mee trokken danste en zong ze vrolijk mee. Het Zwerkbal toernooi was voorbij maar wat een fantastisch tornooi was het geweest. Ze kom victor kruml met zijn fantastische Spatskischijnbeweging manoeuvre maar moeilijk uit haar hoofd krijgen. Zwerkbal was zeker haar favoriete sport. Toen ze eindelijk op veld 1 aankwam was ze net op tijd om te zien hoe meneers rolvinks geheugen voor de twaalfde keer die dag werd bewerkt (als het niet meer was) en zuchten terwijl ze haar pas vertraagde. Ze was alleen hier en er was eigenlijk niemand die haar in de gaten hield, na ja als je ludo bazuyn niet meer rekende dan… Professor anderling had op het laatste moment besloten dat ze eigenlijk niet zo’n zin had en toen had de (naar Serena’s menig) veel te vrolijke sport fanaat aangeboden om haar mee te nemen. Hij was de hele dag in de weer en Serena zag hem bijna nooit (wat niet zo heel erg was want ze werd gek van hem). Toen ze de tent inliep zag ze hem ook niet en met een zucht haalde ze haar schouders op en ging naar haar bed. De tent was magisch vergoot en had meer weg van een 4 kamer appartement dan van een tent en ze had nog een eigen kamer ook! Het enige wat ze niet had was Ignis….
Bedroefd keek Serena naar het bed waas nu normaal gesproken ignis al lang op had gelegen. Ignis mocht niet mee naar het toernooi. Aan de ene kant misschien maar goed ook want Ze had Draco vandaag al gezien maar aan de andere kant miste ze de kleine kat vreselijk. Ze Kleden zich om en liet zich op haar bed vallen. Ze had medelijden met de dreuzels die hier zaten, elke 5 minuten werd er wel iemands geheugen bij gewerkt omdat 1 of andere tovenaar weer iets vreemd had gedaan. Ze dacht nog even terug aan de wedstrijd en viel toen met een glimlach in slaap. De rust duurde niet lang………
Serena schrok wakker van een ijzige gil en keek geschrokken om zich heen. ‘Meneer bazuyn?’ Fluisterde ze zachtjes terwijl uit haar bed kroop. Toen ze de deur open deed begreep ze pas dat ze alleen was. Ze liep de gewone tent in en keek om zich heen om de geluiden te identificeren die ze om zich heen hoorde. Plotseling werd ze vanachter vast gegrepen.
Ze wilden gillen maar iemand legde zijn hand op haar mond en draaide haar om, ‘Niet gillen dat doen er al genoeg.’ Verschrikt keek Serena in de ogen van minister Droebel. Hij duwde haar een jas in de handen en gebaarde dat ze die aan moest trekken. ‘Wat is er aan de hand.’ Fluisterde Serena terwijl ze hem de jas terug gaf en haar mantel op zocht. ‘Ik heb geen tijd om dat uit te leggen je moet hier weg.’ Serena wilden de tent uitlopen maar hij greep haar opnieuw vast. ‘Luister naar me, zodra je buiten bent begin je te rennen. Ik wil niet dat je stopt je moet naar het bos rennen en daar wachten tot iemand van het ministerie je komt halen.’
Serea knikte en keek hem strak aan, ‘Vertrouw je me?’ Vroeg hij haar met een gespannen gezicht. ‘Ik vertrouw u.’ Antwoordde Serena. ‘Doe dan wat ik zeg en probeer je hier niet mee te bemoeien.’ Serena knikte alleen maar en keek hem na terwijl hij naar buiten stapte. Hij keek nog eens achterom en riep haar voor hij verdwijselde ‘Het spijt!’ toe. Serena haalde diep adem en stapte toen naar buiten. Toen ze naar buiten stapte Stokte haar adem en verstarde haar lichaam. In het licht van de weinige kampvuren die nog branden, zag ze mensen in paniek rond rennen, Vluchtend voor het enige tafereel wat Serena altijd bij zou blijven. Onder het geluid van, dronken gegil, bulderend gelach en luide knallen marcheerde er iets meer dan 100 dooddoeners over het terrein. Opeen gepakt in een grote groep met hun toverstokken in de lucht jaagde ze alles en iedereen op de vlucht. Een groene flits verlichte het terrein en Serena zag vier gestaltes boven de groep zweven, De familie rolvink.
Iemand pakte haar arme en rukte haar mee in een waanzinnige sprint naar het bos….

Lumina · Geplaatst: Di Sep 21, 2004 21:48

hoi nieuw stukkie Very Happy

laat me aub weten wat je er van vind Wink

Vervolgje....

Serena had geen tijd om zich te verzetten en zo snel als haar benen haar konden dragen rende ze met het meisje wat haar mee trok mee. Het was te donker om te zien wie het was maar toen ze haar stem hoorde wist ze het. ‘Schiet op! Je moet hier niet zijn! Ga naar het bos!’ Tika liet haar los terwijl ze haar naar voren duwden en de andere kant op rende. Zonder na te denken rende ze verder. Om haar heen rende mensen in paniek door elkaar heen en Serena struikelde over een tak. Ze was maar net bij de bos rand en krabbelde overeind. Achter haar vlogen tenten in de brand en terwijl Serena overeind krabbelde hoorde ze iemand gemeen grinniken. Ze keek nog eens naar de groep dooddoeners en zag hoe ze mevrouw rolvink onderste boven lieten zweven. Vol walging probeerde ze haar toverstok te vinden. Toen ze stemmen hoorde. Ze hoorde stem van ron wemel iets heel ongepast uitkramen en keek nieuwsgierig om zich heen. Ze kon ze niet zien maar ze waren hier….
Wil je soms ook graag in de lucht zweven, en je onderbroek laten zien? Wacht dan even… ze komen deze kant uit, dan hebben we tenminste iets om te lachen.’ Hoorde ze draco’s ijzige stem vanuit het bos. Ze hoorde nu ron ook en harry Potter. Ze viel nog een keer en wist haar gevloek te dempen door middel van haar mantel. Er klonk een harde knal en toen een hoop gegil. Serena ging richting de stemmen en hoorde harry nog net Draco er van beschuldigen dat zijn ouders tussen de dooddoeners liepen. Plotseling was het stil en Serena begreep dat ze uit elkaar waren gegaan. Met een zucht liep ze door en vloekte toen ze op een takje ging staan, (wat pijn deed omdat ze geen schoenen aan had). ‘Dat is toch geen taal voor een dame.’ Klonk het ijzig van links. Hoewel ze best iemand anders had willen vinden, maakte haar hart toch een sprongetje van geluk bij het horen van de bekende stem zo vlak naast haar. ‘Draco..’
Mompelde ze opgelucht. ‘Ik dacht al dat ik net hoorde maar ik kon je niet vinden.’
‘Wilden je dat dan?’ klonk het ineens nieuwsgierig. Serena lachte en keek naar de plaats waar ze de stem vandaan had horen komen. ‘Misschien…. Waar ben je? Ik geen hand voor ogen en ik heb mijn toverstok niet.’ Ze wilden naar hem toe lopen maar struikelde opnieuw. Ze hoorde een zucht en stak haar arm omhoog. Vrijwel meteen trok draco haar overeind en liet haar daarna weer los. Haar ogen paste zich aan aan gebrekkige licht en ze kon hem nu duidelijk zien. In normalen dreuzel kleding terwijl iedereen op het moment in zijn nacht kleding liep stond hij met een relaxte houding tegen een boom geleund en keek tussen de bomen door naar de onlusten op het kampeer terrein. De blik op zijn gezicht was walgelijk.
‘Ow gatver zeg me alsjeblieft niet dat je dit leuk vind?’ Hij keek haar een paar seconden aan en keek toen weer naar de dooddoeners. ‘Zo te zien weet je het antwoord al.’ Vol walging deed Serena een stap achteruit maar hij pakte haar pols vast. ‘Doe maar niet zo schijnheilig jij vind het ook grappig.’ Met een woest gebaar rukte ze zich los. ‘Jij etterbak! Wil jij bewerend dat je dit echt leuk vind? Het zijn kinderen! Zie je dat dan niet!? Kinderen! Het kan me geen bal schelen of het nou dreuzels of tovenaars zijn, van mij part waren het flubberwurmen! Niets verdiend het om zo behandelt te worden!’ Ze keek weer naar het inmiddels uitgebarsten gevecht tussen het ministerie en de dooddoeners. ‘Al hoewel soms als ik naar je kijk.’ Ze keek hem aan en spuugde hem toen voor de voeten. ‘Misschien ben jij wel diegene die dit verdiend.’ Hij pakte haar weer beet en keek haar furieus aan, ‘Ik zou je… Ik zou je naar ze toe moeten brengen.’ Ze keek hem uitdagend aan, ‘Waarom doe je dat dan niet? Bang dat iedereen ziet dat je pappie daar wel degelijk tussen loopt?’ Hij liet haar los en keek haar vernietigend aan, ‘Waarom doe je altijd alsof je alles weet, ik heb nieuws voor je je bent geen haar beter dan ik.’
‘Vertrouw me iedereen is op dit moment beter dan jij bent! Zelfs die mensen die daar lopen!’
Op hetzelfde moment klonk er een harde gil. Serena keek nog eens naar de familie Rolvink en nam een besluit. ‘Belofte of geen belofte ik blijf hier geen minuut langer!’ Ze wilden het terrein op rennen toen draco haar opnieuw vast greep, geërgerd rukt ze zich los. ‘wat?’
‘Wat wilden je gaan doen? Je hebt niet eens een toverstok.’ Een seconde lang stond ze besluiteloos naar hem te staren toen ineens………. Draco’s toverstok stak uit zijn broekzak en Serena aarzelde geen moment. ‘Nu wel.’ Ze greep de stok en rende het terrein op. Haar mantel wapperde in de koude avond lucht achter haar aan. ……………………….

Lumina

oke loutje, wennie, tea, catie, ance, kimmi en iedereen die ik nu vergeet Embarassed

hier is het volgende stuk!!! Cool

sorry dat het zo lang duurde ik ben een tijdje ziek geweest en ik moest heeeeeeeeeeeeeeel veel inhalen op school Embarassed

maar nu gaat het wel weer en heb ik dus een nieuw stukkie Wink

next piece....
Terwijl ze rende vocht ze met de tranen die ze nooit wilden laten zien. De familie rolvink hing hulpeloos in de lucht en Serena vertikte het om te accepteren dat er mensen waren die dit leuk vonden. Ze rende op haar blote voeten met draco’s toverstok in de ene hand en in de andere niks anders dan lucht over het veld en begaf zich in het gevecht. Ze kwam er al snel achter dat dit niet 1 van haar beste ideeën was geweest. Overal liepen mensen van het ministerie rond en ze kwam midden in het gevecht terecht, waar ze eigenlijk niks in kon veranderen. Dooddoeners schoten spreuken in de lucht en de meeste waren dronken. Serena werd van de ene naar de andere kant geslingerd en verloor draco’s toverstok.
Hevig vloekend hing ze aan de arm van 1 van de dooddoeners en probeerde zijn toverstok af te pakken. De Mensen van het ministerie schoten verlammings spreuken in het rond en probeerde te vermijden dat de familie rolvink naar benden zou tuimelen. Serena vocht wanhopig tegen de overmacht van dooddoeners maar het enige wat er gebeurde was dat ze van de 1 naar de andere werd gesmeten. Met tranen van woeden in haar ogen hamerde ze met haar vuisten op de grond. Wanhopig keek ze naar het de familie rolvink. Ze greep de eerste de beste dooddoener die ze te pakken kon krijgen en klemde zich aan hem vast. ‘Laat ze gaan!’ Schreeuwde ze terwijl ze weer op de grond werd gesmeten. Woedend gooide ze haar mantel op de grond en worstelde zich naar het middelpunt van de groep. Ze greep 1 van de dooddoeners bij zijn mouw en trok hem naar zich toen voor hij haar weg kon duwen.
‘Jullie gaan nu naar me luisteren!’ Schreeuwde ze in zijn gezicht. Het enige antwoord wat ze kreeg was het schriele gelach van de man en een duw naar achteren. Ze belande met een smak op de grond en sprong met een weer overeind. Nu was het genoeg.
Met grote passen liep ze terug naar de man en klopte hem op zijn schouder. Toen hij om keek gaf ze hem met haar vuist en klap in zijn gezicht. Nog een idee wat niet zo goed uitpakte als ze had gehoopt.
haar vuist deed pijn en de man lachte haar uit.
‘Kijk eens wat ik gevonden heb?’ Riep hij naar zijn makkers die allemaal lachend om hem heen stonden.
‘Ze komt me bekend voor.’ Hoorde ze er 1 zeggen. Dit is mijn kans, galmde het door Serena’s hoofd.
‘Dat klopt! Ik ben degene met het teken!’ Schreeuwde ze zo hard als ze kon door de menigte heen. Een aantal keek op, maar niemand besteden veel aandacht aan haar. Wie het dichtste bijstond lachte en wie naast haar stond lachte het hards. ‘De drager van het teken? En van wie heb je dat fabeltje gehoord?’ Klonk het spottend.
‘Als jullie me niet geloven geef me dan de kans om het te bewijzen!’ Riep Serena nu uitdagend tegen de dooddoeners die zich inmiddels om haar heen hadden verzameld. Het was maar een handje vol maar het was genoeg. ‘En hoe wilden je dat gaan doen, kleine meid?’ riep 1 van hen.
‘Laat me het teken zien!’ De meeste lachten vrolijk door en liepen weg, maar een aantal stroopte spottend hun mouwen op. Dit was precies waar ze op had gehoopt. Vliegensvlug greep ze 1 van de uitgestoken armen op dooddoeners teken vast. Ze wist niet wat er zou gebeuren maar op het moment dat ze het deed leek haar bloed te gaan koken. Ze gilde, ze gilde het uit van de pijn. Haar hand brandde, haar arm branden, haar lichaam branden, haar bloed branden. Ze wilden haar hand terug trekken, de pijn stoppen, maar ze kon niet los laten. Het was alsof iemand de crusiales spreuk op haar had uitgesproken. Plotseling was het voorbij. Ze viel op de grond en zakte in elkaar. Iemand pakte haar arm beet en trok haar overeind. Ze kon de kracht om zich los te trekken niet op brengen en zakte bijna weer door haar knieën. ‘Jij bent het.’ Klonk het ijzig. Ze keek op en keek recht in de grijze ogen van lucius malfidus. ‘Ja, ik ben het. Stop hiermee. ’

Smadend keek Lucius naar het meisje voor hem. Ze zat onder de schrammen en het vuil. De lange nachtjapon die ze droeg was niet langer wit maar rood bevlekt door het bloed wat uit de kleine wonden op haar armen en benen gutste. Haar lange haar hing slordig om haar magere schouders en nu probeerde ze hem…. De machtige lucius malfidus te bevelen om te stoppen met zijn kleine vertiert met slechts haar woord. Hij lachte hol. Hij voelde zich even duizelig en bedacht zich dat hij dat laatste glas brandewijn beter had kunnen laten staan. ‘Dus JIJ bent degene die het teken draagt?’ Vroeg hij haar spottend.
Het meisje voor hem keek hem alleen maar arrogant aan en draaide zich toen om. Ze haalde haar vreemd getinte haar weg en ontblote op die manier haar schouder. Zijn adem stokte en zijn hartslag stopte.
Hij greep haar vast en schudde haar door elkaar. ‘Onmogelijk! Jij kan het niet zijn, je lijkt niet eens op je vader.’ Sliste hij met dubbele tong. Het meisje keek hem met een arrogante en ijzige blik aan en meteen besefte hij dat hij een onwaarheid had gesproken. Een groene flits verlichte opnieuw het terrein en hij zag de donkere ogen waar Sarron over had gesproken.
‘Ik beveel je deze idioten een halt toe te roepen.’ Zei ze op een vastbesloten toon. Lucius keek om zich heen, misschien was het de brandewijn die nu sprak maar misschien…. Heel misschien.. Ja, dit was perfect. Hij greep haar keel beet. Hij klemde twee handen om haar keel en tilde haar van de grond. Wat was ze licht…
Ze greep wanhopig naar zijn handen en probeerde zich zelf te bevrijden. Ze begon naar hem te schoppen, en gromde de simpele woorden die haar moeder ook zo vaak had gemompeld wanneer HIJ het niet zou horen.
‘Vuile moordenaar.’ Maar de heer hoorde alles. Lucius kneep zijn handen langzaam samen.
'Je bent precies op tijd, ik wilden je uit de weg hebben, en nu… nu kan dat.’ Hij voelde een grijns over zijn gezicht glijden…

Lumina

Oke het duurde lang maar hier is het dan!!!! Very Happy

betogers, tempelbouwers
en iedereen die hier op heeft zitten wachten het spijt me dat het zo lang duurde!!! Embarassed

Slot hoofstuk (dus niet van het verhaal!!! Smile

)
Serena hapte naar adem, ze schopte, krabde, maar het haalde niks uit. De paniek om haar heen was niks vergeleken met de paniek die ze nu voelde. Terwijl haar luchtpijp langzaam dicht werd geknepen was het enige waar ze aan kon denken… Vergeet het maar, dat is niet mijn laatste gedachte! Beet ze zich zelf toe. Met al haar kracht rukte ze aan de handen van Lucius malfidus die zich vernauwde om haar hals, maar tezamen met de lucht perste hij ook de kracht uit haar weg. Het enige wat ze kon doen was in de kille grijze ogen van de naar drank riekende dooddoener kijken. Ze kon zijn gezicht niet zien, maar de kille ogen herkende ze in een oog wenk, het waren de zelfde al die van draco. Ze wist zelfs zeker dat op dit moment, Draco met de zelfde smerige grijns als zijn vader naar haar stond te kijken. In gedachte zag ze Lucius zonder zijn masker voor zich, krankzinnig grijnzend. Haar handen vielen krachteloos naar beneden en ze gaf het gevecht op.
Plotseling liep hij haar los. Hevig hoestend viel Serena op de grond. Ze zat op haar knieën op de grond en hoesten de longen uit haar lijf. Instinctief greep ze naar haar hals. Het deed pijn, maar ze leefde nog! Ze kon niet opstaan, het enige wat ze kon was zitten en blij zijn dat ze kon ademen. Ze hoesten bloed op, zat op haar knieën ineengedoken op de grond en bestede geen aandacht aan wat er om haar heen gebeurde.. Toen iemand haar plotseling ruw overeind trok deed ze dan ook geen enkele poging zich te verzetten.

Sarron zag het als 1 van de eerste, de schedel…
Zijn adem stokte en zijn oude botten leken zich plotseling bewust te worden van de koude avond lucht. ‘Idioten!’ Schreeuwde hij naar de dooddoeners die plotseling uit elkaar stoven en voor het teken op de vlucht gingen. De lede van het ministerie verdwijnselde allemaal tegelijk naar de plaats waar zij van dachten dat het teken vandaan kwam en lieten de dreuzels en gewonden alleen en verward achter. Sarron stampte over het erf en bedacht zich hoeveel hij al deze mensen haten. ‘De idioten! Midden in de nacht op het wk! Alles! Verpest!’ Schold hij in zichzelf. Maanden lange voorbereiding, in 1 oogwenk weg! Omdat deze dronken lappen zich niet konden beheersen. Met grote stappen liep Sarron richting het bos toen hij haar plotseling zag zitten. Serena.
In niets anders dan een bevlekte nachtjapon, op haar blote knieën zat ze op de grond. Het leek erop alsof ze haar maag inhoud eruit trachten te gooien en haar mantel lag vergeten op de grond. Hij bleef stil staan terwijl de radertjes in zijn hoofd zacht begonnen te draaien. Lucius wilden haar uit de weg ruimen. Hij keek om zich heen, er was niemand. De enige personen die hij zag waren zo gedesoriënteerd dat ze onder en boven niet eens van elkaar konden onderscheiden. Zijn blik dwaalde weer af naar het teken wat schitterde in de nacht. Als ze haar vonden was ze de eerste verdachte. Als ze haar niet vonden, vond iemand anders haar en was ze er geweest. Alles kwam hem goed uit, niemand zou het vreemd vinden als ze verdween. Met langzame passen liep hij naar haar toe. Ze merkte hem niet een op, zijn zware rijlaarzen maakte afdrukken in het zachte gras. Plotseling voelde hij iets onder zijn voet. Toen hij keek waar hij op was gaan staan zag hij een toverstok, gedachteloos raapte hij hem op en richter hem op het meisje wat aan zijn voeten lag. Het teken was al aan het vervagen, maar op haar schouder was het nog duidelijk zichtbaar. Haar haar hing voor haar gezicht en het teken leek te branden op haar schouder. Terwijl ze daar zo zat kreeg hij een helder beeld van een jonge vrouw die hij ooit had gekend. Hij kon haar nog scherp voor de geest halen, haar lange haar, de prachtige blauwe ogen, de manier waarom ze in elkaar zonk terwijl een dolk haar keel doorkliefde, Hoe ze naar haar hals had gegrepen en hem met die blauwe ogen had aangestaard….
Meteen stak hij de toverstok weg en rukte Serena overeind. Ze verzette zich niet maar stond vrijwel meteen op. Ze keek op, niet naar hem maar naar het teken wat vaag aan de hemel glansde. Haar ogen werden groot en ze versteende. Meteen tilde hij haar op en rende met haar over het terrein. Hij stopte pas met rennen toen hij haar veilig in het bos had neergezet. Ze bewoog niet ze leek niet eens te merken dat hij er was….

Serena’s lichaam verstijfden, plotseling leek alles verdwenen te zijn. De pijn, haar ademhaling, haar hartslag alles stopte op het moment dat ze de schedel en de slag zag. Het was het enige waar ze naar kon kijken. Het was bezig te verdwijnen maar Serena kon het nog steeds zien, het stond op haar netvlies gebrand. Iemand tilde haar op en bracht haar weg, waar heen ze ging wist ze niet, het enige wat ze wist was dat ze alles kwijt was. Alles…
Hij was terug, al die tijd dat ze had gedacht dat hij dood was en nu, net nu alles zo goed ging, net nu ze eindelijk wist wie ze was, kwam hij terug om haar alles weer af te nemen. Ze werd ergens neer gezet en staarde voor zich uit. Ze nam niet eens de moeite om te zien wie haar had meegenomen, wat kon het haar ook schelen. ‘Het is niet wat je denk.’ Hoorde ze vaag een bekende stem zeggen. ‘Dat is het wel, hij is terug dat kan niet anders.’ Fluisterde ze meer tegen zichzelf dan tegen de stem. ‘Jij bent er toch zo van overtuigd dat hij dood is? De 1 of andere piechem roept het teken op en meteen verander je van gedachten, je zou toch beter moeten weten.’ Serena viel meteen uit de trans waar ze in terecht was gekomen, de stem had gelijk waar was het bewijs? Iedereen kon dit doen, wat was ze stom zeg. Snel keek ze naar de persoon waar de stem van was maar het enige wat ze zag was een mantel die tussen de bomen door verdween.

De volgende dagen waren hectisch. Meteen de volgende dag ging ze terug naar professor anderling en kreeg haar mantel toegezonden van het ministerie met een vriendelijke boodschap erbij en veel bezorgde woorden, maar verassend genoeg… geen beschuldigingen.
Hieruit concludeerde Serena dan ook dat ze hun zondebok hadden gevonden en verviel al snel in haar oude patroontje van onbezorgdheid. De volgende week verliep rustig en (hoewel ze het nooit toe zou geven) was Serena blij dat ze ignis weer bij haar had. Ook al had hij de vervelende gewoonte ontwikkeld om door het landhuis van Professor anderling te gaan dwalen en dan alle harnassen om te gooien. Op de zevende dag van haar terugkomst op 11 uur 30 (ze wist het nog erg goed na te vertellen, toen odius het haar vroeg) vond er alleen een catastrofale ramp plaats. Er vloog een uil naar binnen tijdens het ontbijt, hij had 2 keurig geschreven brieven bij zich die aan Serena en Professor Anderling waren gericht.

Geachte dame
Hierbij nodigen wij u uit op ons jaarlijkse gala ter ere van het ministerie van toverkunst.
Het zal plaats vinden twee dagen na aanvang van deze brief in ons bescheiden huis.
Er word natuurlijk van u verwacht dat u gepast gekleed gaat op deze bijzondere gelegenheid, u bent vanaf half acht welkom.

Vriendelijke groeten
Narcissa Malfidus
‘Owwwwwww nee!!’ Schreeuwde Serena. Professor anderling keek haar met een kleine twinkeling in haar ogen aan. ‘Owwww ja.’ Serena smeet har brief op tafel en keek er verhit naar. ‘Gaat u ook? Ik wil daar echt niet heen!’ De huiself van Professor anderling verscheen en ruimde snel de tafel af. ‘Ik ga er niet heen, ik ben veel te oud voor dat soort dingen. Maar jij gaat wel.’ Serena sloeg haar armen over elkaar, ‘Waarom? Ik heb helemaal geen zin om bij dat stel opgeblazen, schijnheilige stel…’ Ze zag hoe Professor anderling haar afkeurend aan keek en besloot de zin niet af te maken. ‘Uit beleefdheid ga jij naar dat gala, je gaat het leuk vinden en je gedragen als een echte dame.’ Serena pruilde als een klein kind en keek haar smekend aan, ‘Moet het?’ Professor anderling stond op en liep de kamer uit. ‘Ja het moet, en we gaan nu een jurk kopen.’
‘In nog geen duizend jaar.’ Mompelde Serena. ‘Dat hoorde ik, duizend jaar is dus nu.’

Lumina

Weer een stukje, ik vind het zelf vreselijk saai maar ik kan niet over al moord en dood slag van maken dus....
ik ga proberen het volgende stuk zo grappig mogelijk te maken, en als dit hoofd stuk afgelopen is dan ga ik ergens midden in jaar 4 beginnen misschien zelfs wel helemaal aan het eind ik weet het nog niet...

Picture perfect
‘Ik ga niet!’ klonk het kwaad van boven.
‘Serena, kom onmiddellijk naar beneden! Zo erg kan het niet zijn!’ Riep Minerva terug terwijl ze zuchtte en op een stoel neerplofte. Zo ging het nou al heel de dag, Sinds Ze Serena zo ver had gekregen om de jurk (die ze twee dagen geleden voor haar had gekocht) aan te trekken. Had ze zich opgesloten in haar kamer en weigerde om naar beneden te komen.
‘Het is wel zo erg! Ik zie er niet uit!’
Minerva zuchtte nog eens. ‘Dat beoordeel ik wel, kom alsjeblieft naar beneden!’ Schreeuwde ze naar boven.
‘Nee! Zo ga ik de deur niet uit! En zeker niet als ik draco ga zien.!’ Minerva knikte naar marlies, haar huiself en wees naar boven. ‘Zou je haar misschien even kunnen halen marlies?’ Vroeg ze vriendelijk.
De vrolijke huiself boog en verdween met een luid KRACK. Een seconde later hoorde ze een luide: ‘Ahhhh!!!’ En Serena die iets omstoten en toen boven de trap verscheen. Grinnikend keek minerva naar Serena die met haar haar strak in een knotje, een prachtige baby blauwe bal jurk en een extreem boze blik op haar gezicht naar beneden keek. ‘Ja, lach me maar uit. Kom op ik weet dat u het wilt, begin te lachen dan kan ik terug maar mijn kamer.’ Minerva schudde haar hoofd. ‘kind je bent gek, je ziet er verblindend uit. Kom een naar beneden.’
Mopperend kwam Serena de trap of en hinkelde naar haar toe.
‘Waarom hinkel je?’ Serena wierp een vernietigende blik naar de trap en mompelde, ‘Marlies verdwijselde de kamer in, ik schrok en gooide die gele vaas om…’
Minerva glimlachte, ‘En nu kan je zeker je schoenen niet meer aan?’ Serena keek haar sarcastisch aan, ‘Was het maar waar.’
Minerva liep om haar heen. De jurk paste perfect (dat mocht ook wel ze had er een aardige duit aan uitgegeven) Het was een halster model, De rug was open en de knoop in haar nek had lange punten zodat ze als een sjaaltje op haar rug hingen. De jurk viel keurig naar beneden en hing bijna op de grond, met een lange split aan de linker kant en een Borduursel van een draak die van de split tot de hals liep, de draak had allerlei keuren die afstaken van de kleur van de jurk maar er niet mee vloekte. Het borduursel was de enige reden waarom Serena de jurk überhaupt had genomen. ‘Beweeg eens.’ Beval Minerva haar. En tot haar tevredenheid maakte Serena een keurig rondje.
‘Perfect, nu alleen nog die hakjes en je bent klaar voor een groots gala.’ Gniffelde Minerva terwijl ze de bijpassende schoentjes te voorschijn toverde. ‘En dit lijkt me ook het juiste moment om dit uit te pakken.’

Serena keek verbaast naar het kleine pakje dat Professor anderling voor haar neus hield.
‘Wat is dat?’ Professor anderling glimlachte, ‘Het is je verjaardagscadeau, van perkamentus.’
Serena lachte en pakte het snel aan, ‘Een week te laat,’ Lachte ze, ‘En dubbel want hij heeft me al een hals band voor ignis gegeven.’
Toen ze het pakje open maakte ontdekte ze dat het een sierraden doosje was. Toen ze het open deed verstijfde ze en keek verwonder naar de ketting die erin zat. Het was een ovaalvormig hangertje, Op het ovaal stonden een draakje en een feniks met in het midden het wapen van zweinstein. ‘Er zit een briefje bij.’
Serena zag het briefje tegen de binnenkant van het deksel geplakt zitten en maakte het snel los.

Lieve Serena,
Ik weet dat voor jou het leven op zweinstein nu pas echt begint. En hoewel je al 3 jaar op onze fijne school zit weet ik zeker dat dit een grote stap voor je is. Ik weet ook dat je je sinds het wk veel zorgen hebt gemaakt, ik schrijf dit om je op het hart te drukken dit niet je bui te laten beïnvloeden. We weten allemaal hoe chagrijnig jij kan zijn.

‘Nou bedankt zeg.’ Mompelde Serena.

Maar dat allemaal terzijde gelegd weet ik dat ook dat je meer vrolijk bent dan anders.
Gefeliciteerd met je verjaardag, misschien heb ik dit al een keer gezegd maar dit soort dingen kunnen nooit genoeg gezegd worden, bovendien word ik oud en dat vergeet je dingen.
Ik hoop dat je het mooi vind, en dat je het goed gebruikt.
Jou thuis is waar je het meest naar verlangd.

Terwijl Professor Anderling de ketting bij haar om deed vroeg Serena zich in stilte af waarom Perkamentus dit, ‘’merkwaardige’’ briefje had geschreven. Uiteindelijk besloot ze dat dit gewoon weer 1 van zijn vreemde dingen was.
Een lange lok haar sprong uit het strakke knotje wat ze met zoveel moeite had gemaakt en ze zuchtte, ‘ Waarom kan dat haar van mij nooit in een elastiekje blijven?’ Vroeg ze verveeld aan Professor anderling. ‘Geen idee, maar los staat het toch veel leuker.’ Bijna het zelfde moment voelde Serena hoe Professor anderling het knotje los maakte. ‘Zie je? Veel beter.’
Serena lachte, ‘Misschien word het niet Zo vervelend.’

Een paar minuten later stond ze op een grint pad, om haar heen zag ze overal tovenaars die haar verbaast aankeken. Ze wuifde naar de collecte bus en stapte toen zelf verzekerd over het grint pad richting de deur van het enorme landhuis van de familie malfidus.
Toen ze op de drempel stond aarzelde ze om verder te lopen maar achter haar hoorde ze plotseling een bekende stem.
‘Serena! Ik ben hier!’ Een meisje met gids zwart haar kwam op een drafje aangerend en achter haar aan rende een huiself met een oranje kussen sloop aan.
‘Tika!’ Serena trok haar jurk een beetje omhoog en rende toen naar haar toe.

Lumina

oke ik heb het nieuwe stukje *knipoogt naar loutje en tea* Wink

*zwaait naar wennie*
ik geloof niet echt dat het ergens over gaat Embarassed

ik geloof ook niet echt dat het spannend is Rolling Eyes

maar het leest wel weg (hoop ik:P)

Vervolg

‘Serena!’ tika keek snel in het rond om te zien of niemand haar zou zien en rende toen naar Serena toe, het was echt netjes om zomaar te gaan rennen.
Ze keek verbaast naar Serena’s jurk, die maar gedeeltelijk te zien was door de grijze mantel die ze (zoals altijd, dacht tika geërgerd) droeg. Des ondanks was ze blij Serena te zien en ze vielen elkaar in de armen. ‘Wat doe jij hier?’
‘uitgenodigd!’ Ze omhelsde elkaar en Tika merken pas laat op dat haar vader verdwenen was.
‘Ben je alleen?’ Vroeg ze aan Serena terwijl ze zich afvroeg waar haar vader heen was. Serena glimlachte en knikte. ‘Ja, ik zou eigenlijk met professor anderling gaan maar ze had geen zin.’
Tika hapte even naar adem, ‘Professor anderling?’ Ze schudde haar hoofd om het pas verkregen feit te verwerken. ‘Maar oké. Als jij zo leeft.’ Mompelde ze nog steeds een beetje verward. Nu pas merkte ze op hoe ongemakkelijk Serena er bij stond. ‘Waarom wiebel je zo?’
Serena keek ongemakkelijk in het rond en fluisterde toen, ‘Geen flauw idee, ik ben dit soort dingen niet echt gewend.’ Tika grijsde, ‘Blijf maar in mijn buurt, ik leer je alles.’ Ze knipoogde en pakte Serena’s hand vast. Samen liepen ze het landhuis binnen en Tika zag tot haar grote afgrijzen hoe Serena met haar mond open in het rond keek. ‘kind doe die mond dicht, je zet me voor schut.’

Serena liep met Tika en stapte toen eindelijk het in mens grote landhuis van de familie malfidus binnen. Toen ze in de welkomshal stond leek het wel of ze werd opgeslokt door de leegte. Het was enorm. De ruimte waar nu stonden was alleen maar het tussen halletje en zelfs dat maakte indruk. De vloer was parel wit en bezaaid met gele bloemen (serena wist niet zeker of dat kwam omdat iemand 1 van de vele vazen die er stonden had om gestoten of omdat mevrouw malfidus van geel hield) In het midden stond 1 ronde tafelt met daarop, (of eigenlijk er boven) Een zwevende huiself in een keurig pak. De ruimte was zeker 3 keer het klas lokaal en werd verlicht door een enorme kroonluchter die helemaal uit zichzelf in de lucht zweefde. Aan de linker zijde van het vertrek en de rechter waren twee witte trappen die naar boven leiden. De trappen vormde een Perfecte cirkel om de het tafeltje van de huiself en waren aan versierd met bloemen. Aan weerszijde zat een grote poort (naar Serena’s menig) die beide naar twee andere vertrekken gingen.
Boven de poorten waren mooie schilderingen van eenhorens en andere magische wezens te zien. De deur posten waren van hout en het zou Serena niks verbazen als ze bij de trap leuning plotseling een slangenkop zou zien. Ze stapte achter tika naar binnen en de huiself vroeg beleeft: ‘Kunnen wij mantels aannemen?’ Serena maakte de sluiting van haar mantel los en gaf hem aan een andere huiself die vanuit het niets tevoorschijn was gekomen. Naast haar gaf Tika haar gif groene mantel af en Serena zag dat ze een al net zo groene jurk droeg. De jurk stond haar erg goed, het groen paste bij haar ogen en de gouden figuren die op de wijd uitlopende mouwen en lange sleep waren geborduurd correspondeerde met Tika’s lievelingsdieren: vogels. Serena bekeek tika nu wat beter en zag dat ze zich weer te buiten gegaan was met haar kleding en make-up. Ze had haar haar hoog op gestoken en een paar plukken van het zwarte haar groen geverfd voor het effect. In de jurk zat een inkeping precies op haar borstkast waar haar te grote gouden hanger in hing. Serena schudde haar hoofd en volgde Tika die enigszins Schommelend op haar (ook al) groene naaldhakken voor haar liep.
Ze liepen naar de linker poort en Serena keek verbaast naar de mensen massa die in het vertrek opgehoopt was. In het vertrek paste zeker wel een aantal vrachtwagens maar toch had narcissa malfidus het voor elkaar gekregen om de kamer te vullen met mensen. Het was wel een vreemd gezicht. Sommige liepen in pak, andere in smoking en weer andere hadden zich in gala gewaad uitgedost. Serena moest moeite doen niet te lachen toen ze plotseling ludo bazuyn in zijn geel met gestreepte zwerkbal uniform door de menigte zag lopen. Toen ze de ruimte binnen stapte zag Serena meneer malfidus die iedereen de hand schudde. Ze wilden snel de andere kan op lopen maar hij kwam al naar hen toe gelopen. Naast hem liep minister droebel. ‘Ah, Serena. Wat een genoegen je te zien, lucius vertelde me net hoe blij je moest zijn geweest met de uitnodiging voor deze, ik mag wel zeggen geweldige gebeurtenis.’ Zei hij vrolijk terwijl hij haar hand pakt en deze vrolijk op en neer liet dalen. Droebel had blijkbaar Speciaal voor deze gelegenheid zijn gebruikelijke bol hoed en grijs gestreepte pak afgezworen en liep nu in een zwart pak en ZONDER krijt strepen vrolijk tussen de andere malloten die vonden dat ze er gepast uitzagen. ‘En juffrouw nederhorst wat een plezante verrassing. Ik geloof trouwens dat uw vader u zoek. ’ Mompelde hij terwijl hij tika ook een hand gaf. Tika keek even verschrikt en verdween toen tussen de mensen. ‘Ik geloof dat je Lucius malfidus wel kent?’ Vroeg droebel aan haar terwijl wij een glas wijn pakte wat net langs kwam gezweefd. Serena staarde Meneer malfidus alleen maar aan. Hij keek op haar neer met een vreselijke grijns, maakte een buiging en drukte een kus op haar hand, ‘We zijn vereerd met dit bezoek.’ Zei hij nadat weer overeind was gekomen. Hij had haar hand nog was en Serena staarde er met moeilijk te verbergen walging naar. ‘Ik ben ook erg,’ Ze trok haar hand zo beleeft mogelijk los uit die van Meneer malfidus. ‘Blij dat ik er ben.’ Ze stak haar hand achter haar rug en probeerde hem af te vegen aan haar jurk. Op dat moment hoorde ze een vreemde vrouwe stem. ‘Lucius, de huiselfen maken er een zooitje van.’ Klonk het schel van achter Serena. En daar kwam Narcissa Malfidus in een chique avond jurk aan geparadeerd. Serena draaide met haar oog bollen en toverde een glimlach tevoorschijn terwijl Narcissa zich voorstelde. Terwijl ze naar Narcissa luisterde (deed alsof tenminste) kon ze alleen maar denken. ’Zou dat mens ooit haar mond houden? Waarom praat ze? Waarom kijkt ze zo?’
Haar kaken deden pijn van het glimlachen en ze was blij toen iemand een vaas omgooide en Narcissa er heen vloog om te panikeren. ‘Maar wat vind je van het feest tot nu toe?’ Vroeg Droebel aan haar terwijl hij een berispelijke blik op ludo wierp die iets heel eigenaardigs aan het doen was met een wijn glas in zijn hand. ‘Ja het is leuk.’ Loog ze ‘Het ziet er hier….’
‘Adembenemend uit.’ Maakte Lucius haar zin af terwijl hij haar een gemene blik toe worp. Serena liet even ongemakkelijk haar hand over haar keel glijden en keek snel de andere kant op. ‘Maar ik moet weer eens gaan.’ Mompelde Droebel terwijl hij eindelijk op Ludo afstapte en riep ‘Geen wijn meer voor deze man!’
Serena keek naar Meneer malfidus die haar nu vuil aan keek. ‘Teleurgesteld?’ Vroeg ze.
‘Ja, maar het maakt niet uit. Ik heb de tijd.’
‘Waarom probeert u het niet hier? Nog niet genoeg wijntjes op? Of bent u bang dat iedereen dan ziet wat voor miezerig onderkruipsel u bent?’
Lucius trok zijn wenkbrauw op, ‘Grote praatjes voor zo’n klein meisje.’
Serena keek hem spottend aan, ‘Ik zit bij draco op school, ik als klein meisje kan gevaarlijk zijn voor een kleine jongen als hij. Maar dat weet u natuurlijk al lang.’
Even leek het of hij haar opnieuw naar de keel zou vliegen, maar het enige wat hij deed was aanstalten maken om weg te gaan. ‘Ik weet dat je bang bent om die krachten te gebruiken meisje, dus probeer niet eens mij te bedreigen.’ Terwijl hij lang haar liep boog hij zich naar haar toe. ‘Je lijkt op je moeder die maakte ook graag loze dreigementen. Tot ze dat ongeluk kreeg… Ze keek zo verbaast.’
Serena verstijfde.

Aan de andere kant van de zaal stond draco malfidus met gepaste arrogantie toe te kijken hoe iedereen zich klem zoop aan de geïmporteerde wijn die zijn moeder speciaal uit 1 of ander land had gehaald. Hij speelde met een glas wijn wat hij uit de lucht had geplukt en genoot van de aandacht die iedereen aan hem schonk. Hoe zijn vader hem aan iedereen voorstelde als zijn zoon, hen verteld over zijn zwerkbal carrière. Maar waar hij nog wel het meeste van genoot was dat iedereen hem er innemend er uit vond zien. Hij streek nog eens door zijn haar en dacht met een grijs van oor tot oor aan harry potter die op dit moment vast met een stel dreuzels in een piep klein huisje van 1 meter bij 1 meter fijn een boterham at. Hij grinnekte even om zijn eigen gedachte en nam toen een slok van de wijn. Vrijwel het zelfde moment griste zijn moeder het glas uit zijn handen. ‘En waar dacht jij mee bezig te zijn? Ik kijk even niet en jij zit meteen aan de brandewijn? Je lijkt je vader wel.’ Hij draaide met zijn oogbollen en griste een nieuw glas uit de lucht. ‘Wat is pap daar aan het doen?’Onderbrak hij haar geraaskal brutaalweg. Zijn moeder keek nu ook naar Lucius die een gesprek met Serena aan het voeren was. ‘Ik heb geen idee,’ Ze keek hem weer aan. ‘Waar heb je dat glas’ Ze hield haar mond en verdween weer. Geamuseerd keek Draco naar Serena en zijn vader die uit elkaar gingen. Er gebeurde iets vreemd. Terwijl zijn vader weg liep boog hij naar Serena toe en fluisterde iets in haar oor. Het volgende moment werden haar ogen zo groot als schoteltjes en stond ze volkomen levenloos voor zich uit te staren. ‘Niet te geloven ze houd haar mond. ‘
Hij zetten zijn inmiddels lege glas op een dienblad wat voorbij kwam en pakte een volle.
‘Ik dacht dat het een onuitputtelijke bron van irritatie was.’ Mompelde hij terwijl hij een slok van zijn wijn nam.
‘Geweldig, moet je luisteren..Wat een prachtig geluid. Dat is nou het geluid van jou die haar kop dicht houd!’
Riep hij naar haar terwijl haar naar haar toe liep.

Lumina

hallo iedereen Smile

ik las in de reactie topic dat 1 van van grooste fans (grootste mag ik wel zeggen denk ik Embarassed

)
verdrietig is omdat ik zo weinig post Crying or Very sad

ik heb dus besloten dat ik echt meer moet posten!!!!
ik heb inmiddels drie stukken en ik begin nu! speciaal voor loutje Wink

vervolg

Vervolg…
Het was als of de wereld plotseling op hield met draaien, alles stond stil. In die paar seconde had Lucius malfidus haar hele wereld laten instorten. ‘Je lijkt op je moeder die maakte ook graag loze dreigementen. Tot ze dat ongeluk kreeg… Ze keek zo verbaast.’ Serena had altijd gedacht dat ze niets gaf om haar moeder, maar nu veranderen alles. Haar handen balden zich tot vuisten. Ze hoorde niks meer. Niks behalve haar eigen stem die in haar hoofd weergalmde.
‘MOORDENAAR!!!!’ Gilde ze in haar hoofd. Ze trilde op haar benen van woede.
En Plotseling stond draco voor haar. Ze negeerde hem en draaide zich om. Ze liep recht op Lucius malfidus af. Het enige waar ze aan kom denken was hem pijn bezorgen, pijn, de zelfde pijn als hij haar moeder had bezorgd.

Serena had nooit kunnen ontdekken hoe haar moeder gestorven was, eigenlijk wist ze niet veel van haar moeder. Ze wist dat ze een elf was, een half elf in ieder geval. Ook wist ze van haar moeders bestaan voor dat ze haar vader had ontmoet, en in welke afdeling ze had gezeten. Ze haatte haar moeder, ze haatte haar omdat ze haar moeder was. Ze haatte haar voor alle verkeerde keuzes die ze gemaakt had. Maar waar ze haar het meest voor haatte was, dat ze haar alleen had gelaten.

Plotseling werd er een zware hand op haar schouder gelegd, ‘Dat zou ik niet doen als ik jou was.’ Kwaad rukte Serena zich los en keek achterom. Wat ze zag was een grote nors uitziende man met een dikke zwarte snor en dikke wenkbrauwen. Hij had op zich best veel van hagrit weg, hij was alleen niet zo groot en had een ernstige blik op zijn gezicht. Twee ijskoude fel groene ogen keken haar haar aan.

Fystes zag plotseling een meisje tussen de mensen staan, ze was bleek en staarde met een lege blik naar de vloer. Terwijl hij naar haar keek meende hij iets in haar te herkennen. Plotseling verdween de wezenlozen blik een maakte plaats voor een blik van ware furie. Ze negeerde de jongeheer malfidus en liep regelrecht op Lucius af. Fystes stond maar een meter van haar vandaan en toen hij haar woede zag herkende hij haar. Zo snel als hij zich kon veroorloven stapte hij op haar af en greep haar schouder. Toen ze hem aankeek verstijfde hij bijna van angst. Haar ogen leken wel zwart, zo donker waren ze. De blik verkilde hem tot op het bot. Hij kreeg het idee dat dit meisje hem met 1 blik dood op de grond kon laten neervallen. ‘Dat zou ik niet doen als ik jou was.’ De woorden kwam niet zo krachtig uit zijn mond als hij ze bedoeld had en toen ze zich los rukte was fystes er zeker van dat de ogen van het meisje van kleur verschoten, de donkere ogen waren plotseling die van zijn beste vriend en daarna die van zijn grootste vijand. ‘Waar bemoeit u zich mee?’ Vroeg ze hem woedend terwijl ze haar blik afwende en naar Lucius staarde. Fystes haalde diep adem en verzamelde zijn moed, ‘Ik behoed je voor een grote fout, serena.’ Ze keek hem verbaast aan. ‘Hoe kent u mijn naam?’

Verbaast eb tegelijkertijd wantrouwend keek Serena naar de grote man met de groene ogen die achter haar stond. ’Hoe weet u wie ik ben?’ Vroeg ze nog een keer. De man schudde zijn hoofd. ‘Iedereen hier weet wie jij bent, iedereen van het ministerie.’ Serena keek schichtig om zich heen. ‘U bent niet van het ministerie.’ Ze zetten Lucius uit haar hoofd en keek om zich heen. Hoeveel van deze mensen droeg het teken? Wie was er niet corrupt? Was hier iemand aanwezig die niet wist wie ze was?
‘Wie bent u?’ Vroeg ze nu aan de man. ‘Wie ik ben is van geen belang, ik heb alleen het beste met u voor, dat is van belang al het andere niet.’ Serena knikte slechts en nam de zaal in zich op. Een aantal mensen staarde naar haar, sommige leken haar met opzet te negeren en andere waren druk in gesprek. Plotseling doorkliefde een flits de zaal. En Serena hoorde iemand zeggen: ‘Fystes oude makker, hoe is het er nou mee?’ De man voor haar toverde meteen een glimlach op zijn gezicht. ‘Je vader was een goed man kleine meid.’ Zei hij nog en daarna draaide hij zich om en verdween in de menigte.
Mijn vader? dacht Serena terwijl ze de man na keek. Een paar minuten later zag ze plotseling hoe tika bij de man aan zijn arm hing.