[AF] Marike's erfgenaam

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 06, 2004 23:26

vraagje aan iedereen:
Wie heeft er een plaatje ofzow van iemand (mag een beroemdheid zijn)
Die hij wel bij laura vind passen?
Want ik wil ook de voorkant van dit boek gaan maken , maar ik heb nog steeds geen plaatje voor Laura...
Ik hoopt dat iemand me kan helpen , zo ja pb me dan...
En als er nog iemand een idee heeft ,ze zijn welkom!
(niet dat ik in een "writersblok" zit , maar ik zou nog iets aan het verhaal willen toevoegen ,anders ben ik er over 2 weken al wel klaar mee...

ps:waarom krijg ik geen reacties?Misschien is het slimmer om maar te stoppen...Want bijna niemand geeft reacties , al twee hebben er op stom gestemt en ik heb er nog helemaal geen pb over gekregen...ik zou het wel jammer vinden... Crying or Very sad

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 07, 2004 13:48

Met een schok hief ik mijn hoofd op en keek de slaapzaal rond.Maar alles was pikkedonker dus je kon geen hand voor ogen zien.
Ik voelde me afschuwelijk , met dat duistere teken op mijn schouder.Ik haatte de zwarte kunsten , en vooral de dooddoeners en Voldemort.
Ik vroeg me af of hij echt dood was...Ma had gezegt van wel...
Een huivering ging door m eheen bij de gedachte dat hij misschien in me zat.Ik kon de duistere macht binnenin me voelen , maar waarom stond het teken op mijn schouder , en niet op mijn arm?
Op dat moment kwam Perkamentus in een blauwe ochtendjas binnen geschuifeld , tenminste:voor zover ik kon zien.
'Juffrouw Wemel...Ik dacht al wel dat het vannacht zou gebeuren.De kracht in jouw is ontwaakt , je moeder had hem eerst.' zei hij en hij ging op een gebloemde fautieul zitten die hij naast mijn bed had getovert.
'Waarom?'
'Je oma was een dooddoener.Ze is vermoord door Dooddnoers en dan wordt die Duistere kracht doorgegeven.Het duistere teken stond bij je moeder op haar arm , zoals bij alle dooddoeners.Maar geen zorgen.Marike is geen dooddoener.' Hij schudde zijn hoofd.
'Is het bij jou in je schouder?'
'J-ja....Hoe weet u dat?'
'Omdat ik merkte dat je je erg verzette tegen die grote , Duistere kracht.JE wist dat die slecht was , ookal zou je dan machtiger zijn.Je hebt je zo verzet dat je de duistere kracht kan omzetten naar goede kracht.Je bent al een stap voor op de andere erfgenamen.Je hebt het goed gedaan.Gebruik je wijsheid , dan kom je er wel.'
Na deze fluisterende woorden schuifelde hij de slaapzaal weer uit.
Het waren kleine , korte woorden.Maar ze betekenden veel voor me.Het was geen Voldemort.Het was gewoon een duistere macht die ik van mijn moeder erfde.
Ik vroeg me af hoe het voor ma zou zijn geweest.Moeder vermoord , door dooddoeners...En ze was er zelf ook een.En opa was verongelukt.
Ik rilde en probeerde er niet aan te denken en tegaan slapen.
Dat was neit moeilijk.
Ik was helemaal op.

'Laura?' Zei Robin zacht.
Ik opende voorzichtig mijn ogen.De pijn erin was zo af te lezen.De vonk brandde nog.Zachtjes.Maar het Duistere teken had bijna al mijn gevoelens weggehaald.Ik keek Robin aan.Het was al licht , ik moest opstaan voor mijn lessen.
Ik wilde de dekens van me afslaan en overeind komen.
Maar ik kon niet overeind komen.Mijn benen werkten niet mee.
Ik voelde mijn benen niet meer!
'Laura...Je bent doodop.Je zweet en je ziet er belabberd uit...Wat is er gebeurd , vannacht?'
Ik wierp een schattende blik op haar , maar besloot het niet te vertellen.Straks dacht de hele school dat ik een dooddoener was!
Gauw trok ik de kraag van mijn pyama omhoog , zodat het neit te zien was.
'N-niks...'
Ik probeerde nogmaals uit bed te komen,maar het ging niet.Ik voelde mijn benen gewoon neit , ik kon ze niet bewegen!
Nog geen twee tellen later kwam professor Leeflang binnen.Ze was de moeder van het ander weirdo meisje,Mary leeflang.Ze gaf spreuken en Bezweringen en leek nooit te weten wat ze vertelde over een spreuk of bezwering.Zo dromerig keek ze altijd rond.
maar op zich was ze best aardig en ons afdelingshoofd nog ook.
'Hallo juffrouw Wemel.Hoe is het ? Ik weet het....'
Ze staarde me dromerig aan , terwijl ze sprak.Haar warrige blonde haar kwam tot op haar billen en haar gewaad was donkerpaars.
'Professor Leeflang...Mijn benen...Ze zijn verlamd....'
'Aha...Nou , het spijt me , juffrouw.Maar daar kan madame Plijster niets aan doen.Het komt doordat u zich helemaal gestord hebt op het verzet.En met succes.'
Ik knikte.
'Ben ik voor altijd...Ver-'
'Misschien.Maar ik denk van niet.'
Langzaam liep ze de slaapzaal uit.
Robin keek me afwachtend aan.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 07, 2004 14:29

'Laura...Je hoeft het niet te vertellen wat er is....naar wil je alsjeblieft niet zeggen dat er niets aan de hand is?' zei Robin zacht.
'Sorry' zei ik onverschillig.

De volgende dag had ik nog steeds geen gevoel in mijn benen.Ik had wat huiswerk gemaakt in bed en Valiente en Robin hielden mij gezelschap.Hoewel ik liever alleeen met Valiente was.
's Middags kwam Robin me weer huiswerk brengen.IJverig ging ik aan de slag.
Robin bleef bij me zitten en me helpen.
'Sorry , Laura , maar het is geen Liomobi.Het is Liomobezwering.'
'Och ja , natuurlijk' zei ik dankbaar en verbeterde mijn stomme fout.
Robin glimlachte en vertelde me de laatste roddeltjes.Even later zaten we vrolijk te kwebbelen
Toen haar middagpauze voorbij was , vertrok ze weer.
Even later werd ik naar de ziekenzaal gebracht , zodat iedereen me kon bezoeken.
Terwijl ik op de brancard naar de tweede verdieping werd vervoerd ,dacht ik na over Robin.
De jaloezie was wel wat minder.Ik hoopte maar dat ik haar ooit kon vergeven.Misschien , heel misschien , zou het wel slijten...Ik glimlachte en een sprankje hoop kwam bij me op.

Na schooltijd kwam er al gelijk iemand bij me op bezoek.
Patrick.
De vonk in mijn ogen kwam op en brandde fel.
'Wat moet je?' snauwde ik.
'Tjah....Laat ik het maar zo zeggen: we hadden iets moois en dat gooi jij zomaar weg.Dat is zonde.En dat kom ik je laten zien.'
Hij bewoog zich voorover Ik probeerde tegente stribbelen , maar hij pakte me beet en ik had verlamde benen.Dus kon ik niks doen.
Ruw tork hij me overeind en drukte zijn lipopen tegen de mijne.Ik gafhem een kalap , maar ik was erg moe na vanacht.
'Wat denk je te doen , Robberts?' klonk ineens een bekende stem.Meteen liet Patrcik me los.Hij wierp een vuile blik op mij , alvorens zich om te draaien en op Bob te reageren.
'Gaat jou niks aan.'
'Oh jawel.'
'Ga je nouw alweer zo'n zielige trut verdedigen? Ze is het niet waard, Potter' siste hij.Gauw trok hij zijn toverstok en richtte hem op Bob.
'Had je gedacht.'Reageerde die en sprak gauw een spreuk uit.Patrcik verstijfde en viel op de grond.
'Bedankt, Bob...' zei ik zachtjes...Ik wierp een dankbare blik op hem en hij sloeg zijn ogen neer.
'Geen dank'
'Dat is nou al de tweede keer dat hij me lastigvalt en jij mij helpt.Wel bedankt.'
Hij grijnsde.
'Oke dan.'Hij pakte een stoel en ging naast mijn bed zitten.
We zwegen , ieder met onze eigen gedachtes bezig.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 07, 2004 15:09

'Heeej Tim!' zei ik uitgelaten.Bob keek achterom.Tim kwam aanlopen.
Tim keek me een beetje verschrikt aan.
'ik ben niet boos opjullie hoor ,,' zei ik verontwaardigt.Hij glimlachte slapjes.Maar het was wel duidelijk dat hij helemaal opfleurde.
Vrolijk begonnen we te babbelen over Griffoendor en wie hun erfgenaam zou zijn.
'Heej jongens!' hoorde ik opeens.Robin!
Ik glimlachte naar haar , maar zei niks.
'Hoewist?' vroeg ze aan me.
'Goed hoor.'Ik keek Bob veelbetekenend aan ,ten teken dat Tim en Bob niet hoefden te weten van Patrcik ,die door madame Plijster was gevonden op de gang en een paar bedden verderop lag.
Hij knikte haast onmerkbaar , terwijl Robin zich meengde in de discussie.
Plots schoot me iets te binnen.' Bij geschiedenis van de Toverkunst hebben we gehoord dat Marten Vilijn de erfgenaam van Zwadderich was.Voldemort dus.Maar die heeft geen kinderen.Dus waarschijnlijk komt er niemand als erfgenaam van Zala-...Zwadderich.'
Peinzend streek Robin door haar haar.
'Je hebt gelijk....'Begon ze afwezig.
'Maar ik heb het nog eens nagezocht in de bieb , toen je erover vertelde.Volgens de afsrpaak moeten ze allevier komen.Ze hebben er allemaal een aangewezen , kinderen of niet.'
'O....'zei Tim...ook hij dacht diep na.
'Dus Voldemort heeft er gewoon een aangewezen?'vroeg Bob.
'Ja , waarschijnlijk wel...' antwoordde Tim.
We waren allemaal even stil.
Toen kwam madame Plijster binnenlopen.
'Kom op jongens , wegwezen! Juffrouw Wemel heeft rust nodig!' sneerde ze en wierp een vuile blik op Tim,Bob en Robin.
'Jaja , we gaan al...Kom jongens...' zei Robin.
Ze zeiden gedag en verdwenen.Ik ging weer een beetje liggen met behulp van madame Plijster en dacht na over de Strijd der Erfgenamen.Hij kwam al aardug diochtbij , want het zou gebeuren in 2017 , en na oud en nieuw.....
Ik zuchtte.Ik had neit veel tijd meer.Ik moest op tijd beter zijn.Het moest!
Anders kon ik neit voor Ravenklauw vechten en zou ik sowieso mijn toverkracht kwijtraken.Want dan zou ik verliezen.
De derde en vierde zouden hun krachten verliezen.
Dat kon niet gebeuren , dat mocht niet!
Plots dacht ik aan wat Perkamentus gezecht had.Ik kon de Duistere Karcht omzetten in Goede.Ik hoefde alleen maar mijn Wijze kracht te gebruiken.Dus sloot ik mijn ogen en ontspande , terwijl ik me concentreerde op mijn benen.
Met mijn volledige concentratie dreef ik de Duistere Kracht naar mijn benen.
Het lukte!
Ik voelde de goede energie door mijn benen stromen en sprong uit bed.
Even werd het wart voor mijn ogen ,e n ik ging gauw weer zitten.
'Rustig aan , Laura...'sprak ik mezelf toe en ging voorzichtig staan.Mijn benen voelden rubberachtig aan , maar het lukte! Ik kon weer lopen!
Yes!
'Doegie , Madame Plijster!' riep ik uitgelaten.Verbijsterd keek ze me na terwijl ik vrolijk de zaal uit huppelde.

Ik liep gauw naar de bieb , omvervolgens de oude krakende trap op te lopen.
Daar pakte ik het Dagboek en schreef erin over mijn verlamming en de duistere macht.
Plots viel mijn oog op ee klein , goudachtig lichtstraaltje.Ik voelgde het met mijn ogen en zag dat het uit een sleutelgat...in he plafond (????) kwam...
Nieuwsgierig liep ik ernaar toe.Ik pakte mijn toverstok en mompelde "alohomoa"
Het luik vloog open en een grote lichtbundel viel naarbinnen.
Wauw!
Ik pakte een oud , versleten kastje en zette het eronder.Het wiebelde een beetje , maar dat was niet erg.
Heel voorzichtig zette ik er een voet op en duwde mezelf het kastje op.Mijn hoofd stak al door het luik.
Geweldig! je kwam uit op het dak!
Ik zette mijn handen aan de zijkant en hees mezelf erop.
3 seconden later lag ik op het schuine dak.
Ik glimlachte bij mezelf.Het was fantastisch heir.ik deed het luik voorzichtig dicht en bedacht me , dat niemand me hier kon vinden.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 08, 2004 16:07

Toen ik terugkeerde , schreef ik meteen in het dagboek.
Hoi Rowena...
Begon ik.Ik vertelde van mijn verlamde benen en de duistere kracht.
Plots schoot me iets te binnen.Ik wist neit zeker of ik het al wel eens had verteld , maar toch schreef ik erover
Ik weet niet of ik het je verteld heb , maar hier op school is een elfde verdieping.Klopt dat?
Heb jij die gemaakt?
Ik en Robin(een mede-ravenklauwer) kunnen er wel in , maar Tim en Bob (griffoendors ) niet.
Ik snap het niet , want toen we er een keer met zijn vieren heen wilden gaan was de trap ernaartoe ineens verdwenen..
En nog iets vreemds...Er staat een heel eng , levensecht schilderij van jou...
Verder heb ik niks te melden.
Tot de volgende keer! Doei!
Laura L. J. Wemel.

Gauw klapte ik het dagboek dicht en liep naar de Grote Zaal voor het avondeten.
Daar ging ik in mijn eentje aan eht eind van de lange ravenklauw-tafel zitten.
Ik was rustig aan het eten toen er opeens 'Hoi! Hoe kom jij nou hier? ' naast me klonk Iemand schoof aan en pakte een bord met karbonaadjes.
Ik keek Robin schattend aan.Ze schoot in de lach door mijn vreemde blik.
'Wat is er?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd , ten teken dat er niks was en pakte ook een paar karbonaadjes.
'Maar hoe kom je hier nou? Heeft madame plijster dan toch een spreuk gevonden om verlamming tegen te gaan? Zij weet ook overal iets tegen.'
Vrolijk pakte ze de kan met pompoensap , terwijl ze verder babbelde.
'Ik ben een keer helemaal vervloekt door....iemand.Toen was ik mijn ziel kwijt.Zelfs dat kon ze genezen.En die beet-..Wat?' ze zette de kan terug en keek me vreemd aan.Ik schudde nogmaals mijn hoofd.
'Nee , ik heb het zelf gedaan.'
'Huh?'
'Ik wil er niet over praten' zei ik ontwijkent.Ze mocht niet weten van de vreemde duistere kracht.
'Professor Leeflang zei iets over ee Duistere Kracht die je positief kon gebruken....'
Ik deed die lijpe Leeflang wat! Ze hoefde mijn prive zaken niet aan de grote klok te hangen!Ik zuchtte..
'Ik heb haar gedwongen.Nu geeft ze me een nul voor spreuken en bezweringen.Maar ik moest gewoon weten wat er met je aan de hand was.'
Vragend keek ik Robin aan.
'Jij info uit iemand halen door te zeggen dat je een nul okee vind? een NUL!???'
'Jep'
Weer schudde ik mijn hoofd.Robin had wat over voor mijn wel en wee.Het was wel lief van haar zo bezorgd te zijn.Ik hoopte het haar ooit te kunnen vergeven.
Rustig aten we verder.Vrolijk babbelend over madame Plijsters geheime krachten voor ongevallen.
Plots dacht ik aan wat Robin gezegd had.
'Wie heeft je zo erg vervloekt?' Robin stopte abrupt over de zoektocht van madame Plijster naar de Mysterieuze zieken-kracht ergens in zuid-Afrika.
Ze ontweek mijn blik.Haar ogen stonden vol van verdriet.
'Patrick....' zei ze zacht.
Geschokt keek ik haar aan.Patrick? Daarom probeerde ze mij tegen hem te beschermen...Zou hij haar...
Een traan liep over Robins wang.Boos veegde ze hem weg , stond op en holde de zaal uit.
Het bord karbonaadjes viel kletterend op de grond.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 08, 2004 17:38

Een minuut kang was het stil in de zaal.Toen ruimde ik gauw de karbonaadjes met een snelle spreuk en rende achter Robin aan.
Ze zal wel bij de meisjestoiletten zitten.
'Robin...? Gaat het?'
Robin stond voor een van de wasbakken bij de spiegel.
Ze bekeek zichzelf en veegde ruw met een nat washandje over haar ogen.
'Heej.....Er is niks joh ,het is een rotzak , daar zijn we het toch over eens?' vroeg ik zacht.
Robin knikte en probeerde nogmaals haar rode ogen normaal te maken.
'Dat helpt niet , meis..Kom op , laat me je helpen.'
Als een lappenpop liet Robin me helpen.Ze keek me zwijgend aan.
'Kom op ,Robin..Wat maakt het nou uit?' vroeg ik zacht.'Het is voorbij...'
'Weet ik wel.' zei Robin levensloos.
'Maar het was zo rottig.Ik was mijn ziel kwijt.Het was alsof ik de Kus van een Dementor had gekregen.Afschuwelijk.Ik voelde geen enkele emoie , geen enkel gevoel...Niks...'
Een traan liep over haar wang en ze keek me verdrietig aan.
Haar bruine ogen stonden vol verdriet.
'Oh , Robin...' zei ik en omhelsde haar troostend...
'Het geeft niet.Ik ben gewoon een schijthaas om er nu over te gaan huilen.Maar ik dacht dat hij van me hield!'
'Sssjjjt' Ten teken dat ze dat moest vergeten.
Ik streek over haar haar.Robin snikte en maakte zich los uit mijn omhelzing.
'Sorry...'
'Geeft niet.' zei ik op mijn beurt.

Een uur later lagen we op bed.Ik zweeg , Robin was aan het woord.Ze was weer eens aan het woord over een of ander verhaal van professor Sneep
'Ik weet al waarom het zo'n zak is.Hij is helemaal verbitterd omdat hij zijn badeendje kwijt is geraakt op zijn zestiende!' zei Robin serieus.Ik schoot in de lach.Echt iets voor Robin.Altijd bezig over waarom iemand toch zo gek doet.
Toen ik was uitgelachen praatte Robin verder.
'Nee , serieus....Leeflang zal hem wel van hem hebben afgepakt.Daarom is ze zo dromerig altijd.Dan zwijmelt ze over het badeendje.Hij heet Japie.'
Weer moest ik lachen.
Een halfuur later waren Robin's ideeen op en viel ze in slaap.
Ik draaide me op mijn zij en piekerde wat.
Robin had me weer eens aan het lachen gekregen.Ze was een goede vriendin geweest.
Ik hoopte dat ze het ooit weer zou worden.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 08, 2004 19:36

Op 24 december viel de eerste sneeuw.
Het was prachtig om te zien.Een witte kerst op Zweinstein was nog mooier dan thuis.
Pa zou ook naar zweinstein komen.Ma en ik bleven beiden liever hier.
Terwijl de wereld een witte deken kreeg , keek ik vanaf een raam piekerend toe.
Ik voglde elk sneeuwvlokje met mijn ogen en dacht aan Kesrtmis.
Ik had eigenlijk nog niks gekocht...
Ik pakte een veer en perkament en maakte een lijstje wat ik iedereen wilde geven.
Bob: iets voor Zwerkbal
Tim: een uil
Ma: grote doos met kanariekano's
Pa: Het Grote Fopboek der 21e eeuw
Oom Fred: Een verborgen Kamer
Tante Angelique: Een nieuw zwerkbal gewaad
Oom Harry: fopstok
Tante Ginny: dagboek
Oom Ron: nepspin
Tante Hermelien: Encyclopedie derr Magische plaatschen dieren en bezweringen
Oom Charlie: Miniatuur draakje van de Noorse Blutrug
Oom Bill: doos met kakkerlakchrunchies
Opa Arthur: dreuzel-gsm
Oma Molly: Mijn betoverende Ik van Gladianus Smalhart
Kate: Draagbaar Set voor Magische megamoppen
Kate Sparrow kwam zo vaak op zweinstein of thuis op bezoek , ze was niet minder als een tante voor me.
Dus gaf ik haar ook maar een cadeautje.
Ik legde de veer neer
Aarzelend pakte ik de veer weer.
Robin schreef ik langzaam op.Wat zal ik haar geven?
Robin: Badeendje
Ik wist zeker dat ze ermee zou kunnen lachen en meteen denken aan haar gekke verhaal met leeflang en sneep.
Ik rolde het perkament op en vertrok haastig door de witte wereld naar Zweinsveld.

Ik struinde al een tijdje langs de winkels.
De straten waren druk , bijna iedereen deed kerstinkopen.
De sneeuw was zo dik dat hij onder al ie voeten nog steds niet verdampt was.
Ik luisterde naar het geknars van de sneeuw onder mijn schoenen terwijl ik piekerde wat ik nog moest kopen.
De gsm voor opa,iets voor zwekbal voor Bob,het badeendje voor Robin en een nepspin voor Oom Ron.
Hij had een hekel aan spinnen en ik ahd zin om een gra mert hem uit te halen.
Ik haalde de lijst uit de zak van mijn mantel en controleerde.
Och jah , de Verborgen Kamer voor oom Fred.Ik vond het echt iets voor hem.Hij was mijn vaders tweelingbroer zij haalden constant grappen uit.Dus zou ik een Verborgen Kamer voor hem kopen.
Het was een kamer , die je niet kon vinden.Een maand nadat je hem in bezit had gekregen , zou hij zichtbaar worden en zou er kaboutergeld te zien zijn .Maar dat lost na een paar uur weer op.
Niet dat Oom Fred dat erg zou vinden , Hij en pa hadden heel veel geld verdient sinds ze hun eigen winkel hadden.Maar een nieuwe kamer zou voor hun wel handig zijn.Het magazijn van hun winkel was veel te klein , daar klaagde hij altijd over.Gauw liep ik naar Zonko's en kocht ereen.Nu op weg naar Zwik & Zwachtels Zwerkbalparadijs.
Toen ik eindelijk voor de zwerkbalwinkel stond , zag ik een glanzende , gouden snaai liggen.
Hij was prachtig.Bob was Zoeker van het Griffoendor team , hier zou hij zeker blij mee zijn.Ik kocht hem en deed hem veilig in een metalen kistje.
Nu op naar de enige Dreuzelwinkel hier: Vaalsjes Hoekje.Hij stond helemaal achterin de straat , en werd beheerd door een Snul.Ze was heel oud , mevrouw Vaals en dol op Katten.Haar winkel rook altijd naar katten.Ze was wel aardig , alleen een beetje vreemd.

Tien minuten later had ik eindelijk een werkende mobiele telefoon voor opa , een badeendje voor Robin en de nepspin voor Oom Ron.
Okee , ik had alles.
Ik kon gaan.
Net toen ik met de twee zware , uitpuilende tassen wilde terugkeren liep iemand tegen me op.
'Sorry , oh Sorry Laura!'
Gauw stopte ik emt een spreukje alles weer in mijn tas;ma mocht niet zien wat ik allemaal gekocht had.Ze zou woedend zijn als ze zag hoeveel ik had.
Maar ik had het toch zelf verdient bij de dierenopvang?
'Maakt niet uit joh' zei ik , emt een blik op haar uitpuilende tassen.
'Kerstinkopen?'
'Ja, lieverd.Ik moet weer gaan.Kzie je op zweinstein!'
'Jep!'
Vrolijk kerde ik met de collecte bus terug naar Zweinstein.
Sneeuw was leuk , maar mijn tenen waren zo bevroren dat ik niet eens rustig naar zweinstein kon lopen!
Zuchtend betaalde ik Sjaak en stapte uit de bus.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 08, 2004 21:44

De volgende morgen werd ik wakker door een vreugdekreet van Robin.
Verschrikt keek ze naar mijn slaperige gezicht.
'Tis fieruu smorgus.Kuje niej zaggies doen?' vroeg ik slaapdornken , toen ik me p mijn andere zij draaide.
Geschrokken keek ik naa mijn hutkoffer.
8.00 Stond erop.
Acht uur 's morgens! Kerstochtend!
Gauw veerde ik overeind en viel aan op de berg pakjes aan het voeteneind.
'Wauw! Bedankt , Robin!' zei ik , toen ik haar cadeautje uitpakte.Het was een mooi galagewaad.Ik had er geen en er werden tegenwoordig veel feesten gegeven.Iks tond er altijd in mijn eentje in mijn schoolunifrom.
Niet erg leuk dus.
'Nu je wakker bent , kan ik je cadeautje open maken.' grijnsde ze.
Ze sprong op haar bed en zocht tussen al eht afgescheurde papier naar het enige , overgebleven pakje.
'Hebbes!' nieuwsgierig scheurde ze het kerstpapier eraf.
Ze keek naar het badeendje.Eerst verbaasd , toen niet-begrijpend en toen veranderde haar uitdrukking langzaam naar lachend.
Ze schaterde het uit.
Hikkend zei ze: 'Het badeendje van Sneep! Je hebt het van lijpo leeflang gestolen!'
Ik kreeg ook de slappe lach.Ik zag mezelf al met een bivakmutsje leeflang beleefd om het badeendje vragen , met mijn fopstok in de aanslag.
'Bedankt.' zei Robin toen ze uitgelachen was 'Dat had ik echt even nodig.'
Ik pakte gauw mijn andere cadeaus uit.Er zaten vele leuke bij.
De vaste paarse trui van oma , een paar boeken , kerstsokken , een minikerstboom , wel tien zakken snoep , een doos fopartikelen van pa ,nieuwe vrijetijdskleding van ma en nog veeeeeeel meer.

Een meisje uit onze klas was met kerst jarig en ze gaf een feestje.
Het mocht van Perkamentus.Zo hadden wij ook nog een beetje een Kerstbal , wat eigenlijk alleen de vierde , vijfde en zesdejaars hadden.
Professor Leeflang en Griffel hielden toezicht.
Om 5 uur gingen Robin en ik ons al klaar maken.
Ik deed natuurlijk mijn nieuw galagewaad aan.Het paste perfect en stond me prachtig.
'Dat rood-zwart staat je goed.' zei Robin.
Ik keek in de spiegel terwijl Robin zich omkleed.
Robin had gelijk Dit galagewaad stond me heel goed.Het bestond uit een zwarte jurk zonder mouwen tot net over mijn knieen.Er zaten wel mouwen aan vast , maar die waren van een doorzichtige , rode stof.
Het had een lage hals en langs de zijkant liepen allemaal rood-zilveren glittertjes langs de naad.
Het was een soepele stof en zat lekker.Wat een goede keus van Robin zeg!
'Okee.Das geregeld.Wat doen we met ons haar?' vroeg Robin toen zij haar donkerblauwe galagewaad aan had.
'Geen idee.'Ik ging op mijn bed zitten
'Jij doet het eens een keer lekker los.Dat heb je bijna nooit.' Zei Robin vastbesloten.Ze haalde een kam tevoorschijn.
'Los? Ah nee...Alsjeblieft niet zeg!' Ik haatte dat.Soms deed ik het los , maard an zat het algauw in de klit.
'Ja.Ik zal eens een paapr plukjes doen vanvoren.Even kijken hoor.'
Ze pakte peinzend een boek uit haar hutkoffer en balderde erin.Angstig wachtte ik af.Wat Robin ook van plan was ,als ze ergens haar zinnen op had gezet , zou ze het doen ook.Ik kwam er niet meer onderuit , maar ik was wel wat nerveus.Stel dat het me afschuwelijk stond?
'Hebbes.Oke, houd je vast. Madonn Miniuportus , Laminia Anlit'
'Aah!' Ik slaakte een gilletje.Mijn haar draaide een paar keer rond en viel toen weer netjes in model.
'Wat heb je gedaan?'
Robin klapte het boek dicht.'Een anti-klit spreukje voor de komende 12 uur , en een spreukje om je haar wat leuker te maken...
Ze leit me een rondje draaien en mompelde goedkeurend.Toen pakte ze hte boek weer.
'Eens kijken voor mij...' mompelde ze.Ik liep naar de spiegel.
Mijn mond viel open.
'Wauw..' verzuchtte ik.Ik zag er een stuk ouder uit.De voorste plukjes waren steeds langer en de bovenste helft viel in een vlecht over mijn lange,steile haar op mijn rug.
Robin deed haar haar ook los , en toverde er wat laagjes en golfjes in.
Ze deed nog wat make-up bij ons op en daarna was het alweer bijna halfzeven.
'Tijd om te gaan.'
Met de cadeautjes in ons hand liepen we de gang op.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 10, 2004 13:09

'Wauw!' verzuchtte ik toen ik de ruimte zag waar het feest gehouden werd.
Het was het lokaal van professor Firenze.
Dat was een centaur die dromenkunde gaf.Vroeger , in ma's tijd , gaf hij waarzeggerij , toen professor zwamdrift weg was.
Nu was zwamdrift met pensioen , maar deed haar dochter het.Ze was een echte Zieneres.Zodoende dat Firenze een nieuw vak onder zij hoede kreeg: Dromenkunde.
Het werd pas gegeven in het derde jaar , maar velen hadden het over zijn lessen , dus wist ik precies hoe en wie hij was.
Eht lokaal was verandert in een bos , met een open plek.
Op die open plek werd nu een "tuinfeest" gegeven.
Het zag er geweldig uit, met de partytent verscholen tussen de bomen, een podium waar Dezy Dream zong , een topzangeres waar Robin fan van was, de grote open plek waar iedereen op de muziek swingde , de vele tweedejaars over al , allemaal lachend en vrolijk , de band die speelde.
Het was wel duidelijk dat de jarige rijk was.Dezy stond op eht moment op de nummer-1 in de heksenlijst en was de favoriet van bijna iedereen.
ik kende haar wel , maar was niet zo'n grote fan.Ze was goed , maar zong mijn stijl niet.
'Cool feest!' riep Robin boven de muziek uit.
'Ja!' antwoordde ik , terwijl mijn ogen zoekend langs de zwadderaars , ravenklauwers , huffelpufs en griffoendors gingen.Ik moest de jarige vinden.
Maar Linda Wilfers was nergens te zien.
'Gaaf dat Dezy Dream hier is!' riep Robin.
'Ik houd niet echt van haar muziek!'
Robin keek me vreemd aan.'Wat voor soort dan wel?!'
'Miriah!'(spreek uit: mi-rai-jah)
'Ken ik niet eens!'
Ik schudde mijn hoofd.'Bijna niemand!'
'Wat voor stijl dan?'
'Zou ik ook wel eens willen weten.' zei iemand vlak achter mij.Ik draaide me verschrikt om.
'Patrick' siste ik.
'In levende lijve.' Hij draaide zich om en liep op Linda af.Mooi,daar was ze dus.
Ik maakte al aanstalten om naar haar toe te gaan , toen ik verstijfde.
Patrick liep op haar af...En zoende!
Niet op de wang , nee , een echte zoen op de mond! Hij knuffelde haar innig en wierp een valse blik op mij.
Ik walgde van zijn geslijm.
Toen fluisterde hij iets in Linda's oor.Ze grijnsde en liep naar het podium.
Dezy was net klaar met haar nummer en Linda vroeg haar microfoon.Ik zag Patrick vals naar me grijnzen , en Linda's blik op mij gericht.
In een flits schoot een gedachte door me heen.
Ik wist wat ze van plan was , wat patrick net in haar oor had gefluisterd.
'Jongens en Meisjes' begon Linda.
Ik raakte in paniek ,w ilde zo snel mogelijk de zaal uit , zodat Patricks plannetje in duigen viel , maar het was al te laat.
'Speciaal voor jullie: Laura Wemel , met een song van Miriah!'
Iedereen keek naar me.Ik wenste dat ik door de grond zou zakken , maar dat gebeurde niet.
'Kom maar naar het podium' Zei Linda door de microfoon tegen mij.
'Je kunt het wel' fluisterde Robin aanmoedigend.
Lanzgaam liep ik naar het podium.
Duizend-en-een blikken op mij gericht.
Een voet op het trapje.
Duizend-en-een mensen die zich afvroegen wie Miriah was.
Staan op het podium.
Duizend-en-een lachsalvo's , toen ze hoorden wie ze was.
Ik trilde , maar liet dat niet merken.Nerveus pakte ik de microfoon en probeerde zelfverzekerd over te komen.
Met vaste stem (tenminste dat probeerde ik) vertelde ikw elk liedje ik ging doen.
'Just one last dance , van Miriah , oorspronkelijk gezongen door Sarah Connor.'
Ik ging achter de grote vleugel zitten en haalde diep adem.
Duizend-en-een mensen die afwachtend naar me keken.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 10, 2004 14:09

BELANGRIJK VRAAGJE!
Nouwja ,voor sommigen is uit neit eecht belangrijk , maar ik zit met een vraagje.
Ik ben nogaql aan het tweifelen , want hierna wil ik natuurlijk weer een nieuw verhaal beginnen , maar ik zit met twee verhalen in mijn hoofd.
Ik wil jullie vragen:
zal ik hierna verder gaan met een Laura serie , of met een nieuw verhaal over james potter?
aan jullie de keus.
Ik hoop dat een paar zeggen wat ze het leukste zouden vinden , want ik blijf maar twijfelen.
Het verdere verhaal hangt ook een beetje van de uiteindelijke keus af.
Als ik het overmorgen nog niej weet , kom ik misschien een beetje vast te zitten... Crying or Very sad

En ik wil jullie nogmaals vragen of jullie willen uitkijken naar een plaatje met een meisje erop , die wel een beetje lijkt op de Laura die je in gedachten had.
Ik wil namenlijk de voorkant van het boek gaan maken , maar heb nog steeds geen Laura..... Crying or Very sad

en jammer dat er nog iemand op stom heeft gestemt...Maar ik blijf doorgaan ,w ant ik kreeg laatst heel veel reacties!
Alleen geen in de reageertopic Crying or Very sad

Ja, ik weet het , ik ben irritant ...
Naja...Laat ik maar verder gaan emt het volgende deel en er maar op gokken dat er neit nog meer mensen komen die het stom vinden....

Doegie!
Kimberly(TT)

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 10, 2004 15:06

keb al een fotow van Laura , emt dank aan ShadowCat!
hier nieuw stukkie:

'Just one last dance....oh baby...just one last dance
We meet in the night in the spanisch cafe..
I look in your eyes just don't know what to say
It feels like I'm drowning in salty water
A few hours left 'til the sun's gonna rise
tomorrow will come an it's time to realize -'

Mijn ogen gleden van de pianotoetsen naar de zaal.
De mensen waren nu allemaal aan het slowen met elkaar.Dit was mijn lievelingsliedje van miriah en ik genoot .Ik zong verder en speurde de zaal over.
'Our love has finished forever'
Recht bij dat zinnetje ontmoetten mijn ogen die van Patrick.Hij was ziedend , dat kon je zien.Het was net alsof ik die zin voor hem zong , maar het was waar.
Mijn liefde voor hem was voor eeuwig over.Nu wel.
Ik merkte wel dat mijn song lang niet zo mooi was als die van Sarah Conner of Miriah.
Maar het niet vals , en mensen genoten.
Dezy keek bewonderend toe.
Ik glimlachte en zong verder.Ik legde mijn gevoel erin , dacht aan Bob , aan Patrick , en aan Robin en Tim...
Ik voelde de triestheid van het liedje en bewoog zachtjes mee...
Aan het eind van het liejde kreeg een applausje.ZO gauw ik kon snelde ik eht podium af.
Maar dit stukje zingen had me veel gedaan.Dit wilde ik vaker doen.Een liedje zingen , met gevoel.Mensen laten weten wat de problemen zijn in de wereld.
Morgen ging ik zoeken waar ik zangles kon krijgen.

De rest van de avond was ik vrolijk en opgewonden.
Toen het al over middernach was ,pakte Linda nogmaals de microfoon.
'Jongens en meisjes, ik vind Dezy goed zingen , maar die van Miriah is een heel andere stijl.Ik vind hem op zich ook wel mooi en wil hem graag nog een keer draaien.Hij is opgenomen dus...' ze maakte een gebaar en de muziek begon.Dezy liep teleurgesteld het podium af.
Ik zga hoe iedereen begon te slowen en wenste dat ik er niet maar zo'n beetje bij stond.
Ik wilde ook dansen , maar met wie?
Ik zag Bob aankomen.Mijn hart maakte een sprongetje en een nerveus , beetje opgewonden gevoel trok door me heen.
Tim ging met Robin slowen.Ik keek ernaar en voelde een steek door me heen gaan.De jaloezie was nog neit over , maar ik hoopte maar dat eht zo slijten als...-
'Wil je....dansen?' vroeg Bob heel verlegen.Hij werd rood en bestudeerde zijn voeten..
'Tuurlijk!' zei ik vrolijk.
Ik zou dat liedje nooit meer vergeten...

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 10, 2004 17:06

Een week later , op oudejaars dag , stond de nacht nog in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren.
Met een warm gevoel dacht ik eraan terug.
Tijdens On last dance leek te tijd voorbij te schieten , ik voelde me heerlijk veilig in Bob's armen.
Het had veel voor me betekent , het feit dat ik lol had , dat mensen me neit vreemd aankeken...Ik had bewijs dat ik niet veel anders was al de rest.
Met Bob's armen om me heen vergat ik alles.Ik dacht alleen nog aan Bob , de schittering in zijn ogen en die lieve glimlach om zijn lippen.
Nu ik naar mijn song luisterde , merkte ik dat ik geen noot vals had gezongen.Ik genoot van het liedje en het dansem
Toen het liedje stopte , lieten we elkaar langzaam los.Terwijl Linda op het podium stapte , gleed zijn hand langs mijn arm.
Ik keek wel naar het podium , maar zag niks.
Alles was wazig , ik dacht alleen aan Bob.Bob , die meer voor me betekende dan een vriend en zijn zachte hand die nu een beetje onhandig mijn hand pakte.
Ik glimlachte breed.
'Een applaus voor de toekomstige zangeres Laura Wemel!' Er klonk een warm en daverend applaus.
Ik was Linda heel dankbaar , maar dacht op dat moment niet echt aan het applaus , Linda's woorden of mijn besluit van eerder die avond.

Ik volgde met mijn oge de motregen die naar beneden viel.
De sneeuw was modderig geworden en het regende weer , maar iondanks de treistheid die oudejaarsdag uitstraalde , voelde ik me vrolijk en sterk.
De zon was als eenwazig geel vlekje achter een dikke , grijze wolk te zien.
Maar dat kleine beetje geel straalde een warm licht over heel mijn leven.
Ik voelde me heel vrolijk , ondanks dat het morgen 2017 zou zijn.
De Strijd Der Erfgenamen kwam steeds dichterbij , ik voelde het..
Ik draaide me om en pakte het dagboek.
Zittend op mijn vaste plaats op de vensterbank sloeg ik de bladzijde van 31 december open en las wat mijn vriendin kwijt wilde.
Beste Louisa (31-12-2016)
De tijd is gekomen dat ik je vertel wat de strijd der erfgenamen precies inhoudt.
Het gaat hetzelfde als een Toverschool Toernooi.Maar bij dat Toernooi moet iedereen dezelfde opdracht vervullen.
Nu niet.Jij moet de Wijsheid laten zien , de Opdracht der Wijzen vervullen.
Je krijgt er punten voor van de Raad.Wat die is , kan ik niet uitleggen.
Als je opdracht vervult is , verschijnt je aantal punten op de ketting.Iedere erfgenaam heeft een voorwerp gekregen.Hieruit krijg je de uiteindelijke kracht , als de opdracht slaagt.
Of de opdracht slaagt of niet , dat maakt niet uit.Als je je kracht maar goed heb gebruikt en heb laten zien dat de Wijze kracht handig is.
En ik moet je zeggen dat je op jezelf moet passen.Ik voel dat er iemand is die onze plannen wil dwarsbomen.
Ik zeg dit tegen je , Louisa : Wees eerlijk , houd je ogen open.
Louisa , je moet nog een ding weten.Ik zla je neit veel meer kunnen shrijven.JE zult vel zelf moeten doen en ik mag jeniet helpen.Laat me weten wat er gebeurt , onthoud dat , ookal schrijf ik neit terug , ik blijf je berichten lezen.Ik kom iedere dag naar jullie tijd en kijk in het dagboek naar je verhalen.
Doe je best , Louis...

Rowena L.J. Ravenklauw.

Ik staarde door het raam naar buiten en dacht na.
Ik wist nu in ieder geval wat die strijd in hield en ik zou mijn best gewoon doen.
Met een tevreden gevoel volgde ik de regen weer.
's Avonds was het een drukte van jewelste.
Op de slaapzaal hadden we de bedden naast elkaar geschoven zaten nu met zijn tweeen of drieen op een bed.
Kussens vlogen in het rond en het was heel gezellig.
Ik kreeg een kussen tegen mijn neus.Ik lachte en smeet het terug.
Zulk soort dreuzelspelletjes waren heel leuk.Een meisje van onze slaapzaal kwam uit een dreuzelgezin en kwam altijd met van die gezellige spelletjes aan.
Weer een kussen tegen me hoofd.We hadden de slappe lach en bleven op tot de jaarwisseling , om middernacht.
Ik keek uit het raam terwijl de kussens om me oren vlogen en keek uit naar twaalf uur.
We zouden stiekem een nachtwandeling maken.
Ik had er zin in en wachte met spanning dat vriendenuitje af.
-BENG- weer een kussen tegen mijn hoofd.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 10, 2004 17:07

3 voor twaalf.
Giechelend slopen we de kamer uit.
Ik deed moeite mijn nerveuze gelach in te houden.Met mijn hand voor mijn mond kwam er alleeen een gesmoorde lach uit.
Valiente vloog met me mee, Robin liep voor me.
vele gesmoorde lachen weerklonken van deze grote groep Ravenklauwers.
Bijna heel Ravenklauw deed mee.
We zouden de anderen wel eens laten zien dat we geen stoffige raafjes waren emt de neus in de boeken! We waren niet eeuwig braaf , wij zijn net zoals hun!
Ik grijnsde en onderdrukte mijn slappe lach.
Giechelend volgde ik de sluipende groep.
We stonden net allemaal op de het groende gras voor het bordes , toen de klok luidde.
Vele mensen uit drezuelgezinnen hadden prachtig vuurwerk meegenomen.Tovre en dreuzelveuurwerk schoot door de lucht , terwijl wij lachend praatten, glazen boterbier tegen elkaar klonken en elkaar een gelukkig nieuwjaar wensten.
Iemand riep dat er gezongen moest worden , muziek moest zijn.
Zenuwachtig keek ik naar de vijfdejaars diedat had geroepen en nu mij afwachtend aan staarde.
'Ja goed idee!'
Binnen een paar tellen hadden ze een kring om me heen gevromd.Wanhopig zocht ik naar Robin.Daar stond ze.Bemoedigend knikte ze en dat gaf me hoop.Het nerveuze gevoel verdween en ik schraapte mijn keel.Ik kende een liedje uit de dreuzel wereld.
Dat besloot ik maar te zingen.Toen ik het als 6-jarige hoorde, raakte het me heel erg.De tekst was zielig en met wat fantasie verzon ik een eigen melodie.
'On a cold and grey Chicago morning a poor little baby child is born in the Ghetto...
And his mama cryed....
Cause if there's one thing that she don't need
It's another hungry mouth to feed in the ghetto '
Ik zong verder, legde mijn gevoel in het liedje over een arme jognen die in de Ghetto opgroeide en in de drezuelgevangenis belandde.
As a crowd gathers round an angry young man
Face down in the street with a gun in his hand in the ghetto
And as her young man dies,
On a cold and grey Chicago mornin'
Another little baby child is born in the ghetto
And his mama cries
In the ghetto
In the ghetto

Een huivering ging coor me heen toen ik de zielige , laatste regels van het liejde zong.Iedereen zat om me heen , en luisterde aandachtig.
Ik was blij dat ze het mooi vonden.
Voldaan en keerden we terug.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 10, 2004 17:44

De volgende ochtend waren we allemaal moe.
Maar we konden lekker uitslapen , het was toch kerstvakantie.Maar om precies 7.06 uur werd ik wakker.Ik kon de slaap niet meer vatten , dus kleedde ik me zachtjes aan en vertrok naar de de Grote Zaal.
De zaal straalde gewoon een warmte uit.Ik wilde aan de lege afdelinstafel van Ravenklauw gaan zitten , , maar Leeflang wenkte me.Naast haar zat Griffel.Twee vroege vogels.
'Kom er maar bij zitten , Laura! Gezellig toch?' vroeg Griffel.Ik knikte en glimlachte naar hun.Ik voelde me ongemakkelijk , zo aan de oppertafel bij de twee leraren , dus onbeet ik gauw met een warme gehakt-tosti , een wit broodje met ham , kaas komkommer en tomaat, en een grote kop met zoete , dampende thee.
Met de kop thee nog in mijn handen liep ik niet buiten.
Dromerig staarde ik over de slapende wereld , en fantaseerde over mijn toekomst.
Ik , Laura , zou beroemd worden met zingen.Ik zou de toverwereld wakker schudden met mijn liedjes en het geld dat ik verdiende zou ik geven aan de armere scholen , de huiselfen , de achtergestelde fabeldieren en ga zo maar door.
De zon kwam op.Het was prachtig om te zien.De vroege ochtend lucht deed me goed.
Ik was vrolijk en neuriede in mezelf het liedje whitout you...Ook van Miriah.
Met mijn ogen volgde ik een zwarte raaf boven ht Verboden Bos.
Plots voelde ik een hand mijn schouder.Ik verstijfde van schrik.
'Hallo , Laura' zei een bekende stem.
Opgelucht liet ik mijn gespannen schouders zakken en draaide me om.
'Hoi Tim.....Wil je me nooit meer zo laten schrikken?'
'Okay' grijnsde hij.
'Je bent er vroeg uit.'
'Jep.We hebben vannacht de jaarwisseling gevierd en de rest ligt nog te snurken.Zonde.Die zijn straks al bijna de hele vakantiedag kwijt!
Hij grinnikte.
'Ze zijn niet zo laat als jij denkt , hoor.Bob en Robin zoeken je , ze zijn er net uit.'
'Huh?'
Ik was de tijd totaal vergeten.Bob zocht me! Opgewonden mompelde ik doei en holde weg , zweinstein in.
'Bob!' riep ik , toen ik hem bij een stel griffoendors vond , op de gang.
'Whoe...Bob , toch Je hebt sjans!' zei een spesterige lange jongen.
'Dat jij nooit sjans hebt , wil dat nog niet zeggen dat het bij aardige jongens ook mogelijk is!'kaatste ik terug.Voor zulke dingen was ik niet op mijn mondje gevallen , ik hatte dit...Hij keek me een beetje verbaasd aan.
'Houd je mond voortaan,Mike' zei Bob kordaat.
Hij glimlachte naar me en samen liepen we een eindje bij ze vandaan.
Plots werd ik zenuwachtig.Zocht hij me echt? Ik bedoel ,dan sta je toch nirt gezellig te kletsen?
'Ik zocht je al...' zei Bob en nam meteen al mijn nerveuze gevoelens weg.Ik glimlachte naar hem.
'Dat hoorde ik van Tim....'
Hij lachte.Samen brachten we een bezoekje aan Zweinsveld.
De wereld zag er nooit eerder zo mooi uit...

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 10, 2004 18:21

Toen we rond een uur of zeven terugkeerden , was ik in de zevende hemel.
Diep van binnen had ik het gevoel dat hij me echt leuk vond , maar ik durfde hem echt niet te vragen.Stel dat het nee was! Dan lachte straks de hele school me uit!
Toen ik aan de tafel van Ravenklauw ging eten ,bekeek Robin me nieuwsgierig.
'Vertel eens...' zei ze langzaam , met een mysterieuze blik.'Wat is er gebeurd...?'
'Oh , niks...' verzuchtte ik en keek naar het met sterren bezaaide plafond.
'Jawel. Vertel op'
'Niks bijzonders...Bezoekkie aan Zweinsveld'
'Cool! Hoe was het?' vroeg Robin enthousiast.Ik keek haar aan.
'Geweldig.' Ik zuchtte nog eens en beleefde de middag opnieuw , terwijl ik het nieuwejaarsmaal opat.

's Avonds in bed lagen we nog lang te zwijmelen.We hadden onze bedden tegen elkaar geschoven en lagen nu fluisterd te praten over Bob...
'Dus je word nog familie van me!' grapte Robin.Ze lachte.Verschrikt keek ik de zaal rond.
'Sssjt...Jep.' Ik had er eigenlijkhelemaal neti meer aan gedacht dat Bob de tweelingbroer van Robin was.
'Robin...' begon ik aarzelend.'Niet aan Bob vertellen he?'
'Wat?'
'Gewoon , alles....Over dat ik Bob leuk vind enzow....' Ik voelde dat dat niet klopte.Ik vond Bob niet leuk...ik hield van hem...
'Tuurlijk niet!' zei Robin verschrikt.Ze opende haar mond om nog wat te zeggen , maar bedacht zich even...aarzelend keek ze me aan.
'Wadist?' fluisterde ik.
'Nou...Wordt alsjeblieft niet boos..Maar Laura , ik vind Tim nog steeds leuk!' wanhopig keek ze me aan.
Het was alsof mijn gelukkige wereldje in duigen viel.Een steek ging door mijn hart en even moest ik slikken.Mijn hoofd tolde.
Ik keek haar wanhopig aan , maar ze keek de andere kant uit.
Ik schaamde me om mijn jaloezie.Robin's leven werd verpest en dat was mijn schuld.
Mijn tranen kwamen op.Ik snapte neit waarom ik het nog steeds erg vond.Ik kon geen verklaring geven..
'Neem dan verkering...' fluisterde ik met moeite.Verrast keek Robin me aan.
'Als je dat neit erg vind...' begon ze aarzelend.
'Nee.' piepte ik.Ik moest echt even moeilijk slikken maar probeerde verbaast te kijken.
'Waarom zou ik?' vroeg ik fluisterend.
'Niks...' Robin schudde haar hoofd en ging liggen.
We kletsten nog even , tot Robin uiteindelijk in slaap viel.Ik vroeg me honderd keer af, waarom ik het zo erg vond van Tim en Robin.Maar het antwoord kreeg ik niet.Ik moest het zelf ondervinden.
Ik zuchtte.Waarom kon ik geen normaal leven , zonder problemen leiden?
Ik bleef wakker.Met al die problemen in mijn hoofd kon een beetje slaap er niet bij.
Peinzend kwam ik de nacht door...
Toen het eindelijk een beetje licht werd , stapte ik misselijk uit bed.
Zachtjes sloop ik naar de bieb, om naar de elfde verdieping te gaan.
Daar ging op het dak zitten en sloeg het zilveren boekje open op 2 januari..
Een raaf kwam naast me zitten,maar ik lette er niet op.
Hoi Louisa.... (02-01-2017)
Ik heb net ontdekt dat ik nog niet heb gereageert op je vraag over de zolder.
Dat komt omdat ik toen nog bezig was die te bouwen.
Zoals Zalazar de Geheime Kamer had , heb ik de Verborgen Zolder....Die legende is niet bekend in jullie tijd , eigenlijk is alleen zalazar's kamer bekend geweest, omdat daar een of ander monster zou zitten...
Maar de zolder is eigenlijk heel belangrijk.Waarom?
Omdat de kamer speciaal voor ravenklauwers is.Net zoals bij Zalazar kan hij alleen door de erfgenaam geopent worden.
Je ma heeft hem geopent.
Nu kun jij hem openen.Logisch.
Maar er zit geen monster in verborgen , iets anders..Een groot , magisch wezen is er te vinden dat je nodig zul hebben tijdens de opdracht. ga er naar zoeken , Louis.Je hebt het hard nodig.
Laura , ik hoop dat je beseft dat dit heel belanrijk is.Alleen met dat wezen kom je de opdracht door.Vertrouw me en ga opzoek naar mijn Majestic.
Want , Laura...Hij heeft Jessy's ziel.
Rowena
een beetje verbaasd las ik eht nog een keer over.Ik huiverde bij Rowena's laatste woorden en begreep wat ze bedoelde.Dit was heel belangrijk.
Ik merkte de raaf op.
Iets aan de kleine , zwarte raaf deed me aan rowena denken.Ik knikte ertegen.
Mijn blik bleef op hem gericht terwijl de raaf knikte en weg vloog.
Teon was hij verdwenen.
Het was Rowena.
Dit was heel belangrijk , dat moest wel...