[AF] Marike's erfgenaam

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 10, 2004 21:25

Ik vraag me nog sateeds af wat ik moet doen , voor james of een volgend deel meej laura?
Want ik kan neit verder als ik dese keuze niet weet....
Alleen annsmary heeft gezegd dat je james het coolste vind...
Wat vinden jullie? Please , vertel het me , want ik zit in de put... Crying or Very sad

Groetjes,Kimberly(TT)

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 10, 2004 21:26

Ik liet me door het luikje zakken en zuchtte toen ik de enomrme berg rommel zag...
Die moest ik gaan doorpluizen....
Ik haalde diep adem en begon met zoeken.
Oude rommel vloog in het rond , verroeste spulletjes,stoffige stoelten,dikke boeken,oude schilderijen...
Er leek geen einde aan te komen.
Maar ik volgde gewoon eht pad wat Robin destijds had gemaakt en....
Ik stopte...
Robin.Wat moest ik nou doen? Een steek ging door me heen bij het feit dat Robin en Tim nu waarschijnlijk verkering hadden.Ik dwong mezelf er niet aan te denken , en ging nog harder zoeken.
Maar mijn gedachten bleven bij Robin terwijl ik me een weg baande tussen de rommel.
Ik hoorde een laag , gedemt gekras...Ik maakte een sprongetje van schrik , sotte mijn hoofd , die gaf de trilling door en de boekenkast voor mijn neus viel om.
Recht voor mijn neus stond een hippogrief.
'Arm beessie...Ben jij Majestic?'
Ik kreeg een warm gekras als antwoord.Ik glimlachte en stapte op hem af om hem te aaien.
Even keek hij me met zijn grote kraalhoogjes wantrouwend aan , toen veranderde de gloed in zijn ogen en knikte hij hartelijk naar me.
Ik aaide hem , terwijl mijn ogen langs zijn lichaam schotn....
Hij was prachtig gebouwd,Mooi rank , met een stevige grip op de bodem. Hij was spierwit van kleur , overal.Hij was zo oogverblindend mooi,het had iets zilverachtigs....
Mijn blik gleed langs zijn benen.
Ze waren allemaal spierwit.Hij was zo mooi , ik was meteen dol op Majestic.
'Ik let goed op je , Jessy McLearn.' zei ik zachtjes.
Toen vertrok ik zo snel mogelijk naar perkamentus.

'Professor Perkamentus?!' riep ik , toen ik voor de waterspuwer stond.
'Laat me erin , het is dringend! Laat me erin!' wanhopig keek ik naar het vreemde beest dat tot leven was gekomen.
'Geen wachtwoord , geen toegang.'
'OHWW!' Ik kreeg wat van dat stomme beest.Ik telde even tot drie en vroeg toen met een braaf stemmetje.
'Mijn beste waterspuwer , Ik zou u willen vragen of u mij toegang zou willen verlenen,aangezien er een hippogrief is losgebroken.'
Even leek het stomme beest te aarzelen , toen verscheen er een feniks.
Verbaasd keek ik naar het rood-gouden dier dat uit het niets was gekomen en dat nu al vliegend een gebaar maakte dat ik het moest herhalen.
'Mijn beste Feniks , Ik zou u willen vragen of u mij toegang zou willen verlenen , aanezien er een hippogrief is....' herhaalde ik.Ik liet het laatste woord maar achterwege, dat was niet waar.
De feniks verdween weer en een paar tellen later sprong de waterspuwer met een zuur gezicht opzij.
Ik knikte vrolijk naar hem en verdween en stapte op de bewegende wenteltrap

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Nov 12, 2004 20:22

'Professor Perkamentus! Professor Perkamentus!'
'Laat dat professor maar zitten hoor lieverd..'
Even was ik verbijsterd door deze reactie van hem...Lieverd? Sinds wanneer noemt perkamentus zijn leewrlingen lieverd? Naja....Het zal wel..
'Nou u weet van het dagboek en weet u Rowena schreef dat toendertijd Jessy McLearn is dood gegaan in het Verboden Bos tijdens een Toverschool Toernooi en nu schreef ik in het dagboek van de elfde verdieping en zij zei dat die voor ravenklauweres was en dat ze me nog iets moest evrtellen en tloen vertelde ze dat er eken groot magisch wezen op zolder zat en dat het Jessy's ziel had en...' De stroom emt woorden vloog eruit.Ik snakte naar adem en rsutig vervolgde ik '-en dat wezen is een hippogrief.Hij is prachtig.'
Perkamentus knikte en duwde zijn vingertoppen tegen elkaar.
'Aha...Dus u hebt de zolder opgemerkt?'
'Euh...ja...' zei ik een beetje verbaasd , aangezien hij wist dat hij er was.
'Ik was ook een Ravenklauwer en heb hem meerdere malen bezocht.Maar ik heb de hippogrief nooit gezien , waarschijnlijk kan je die alleen vinden als je ervan wist en Rowena vertelde het alleen aan jou , haar erfgenaam.'
'Ja..?'zei ik afwachtend.Ik verwachtte veel meer, uitleg!
'Dat de hippogrief mooi is ,was te verwachten.Juffrouw McLearn was deels glamorgana.
Ze bezat een ongekende wijsheid en had verschillende stappen ondernomen om haar ziel te behouden als ze stierf.
Ze vertelde mij dat ze eigenlijk een faunaat was , met bijzondere mogelijkheden.
Als er iets met haar zou gebeuren , zou haar ziel het lichaam verlaten en dat delen met haar faunaat-dier.Dat was schijnbaar een hippogrief.
Ze deelt het nu niet om nog te kunnen leven , maar om haar kennis door te geven aan de uitverkorene.Wie dat is , is nog onbekend.'
Ik knikte , verstomd door deze vele informatie.Perkamentus knikte en stond op.
'Laat me kennis maken met Jessy Majestic.' zei hij.
Weer knikte ik.Ik kon nog steeds geen woord uitbrengen , ik was veel te verbaasd.
Ik ging hem voor naar de bieb , naar de balie , de deur en de trap daarachter.
Op de oude zolder moest Perkamentus erg bukken , hij was wel wat langer als ik.
Majestic kwam nieuwsgierig naderbij schuifelen.
'Hallo Juffrouw' zei perkamentus en hij aaide het dier.
'Laura , je mag deze edele hippogrief nooit behandelen alsof het Jessy is.Het is een dier , Jessy mag niet ontwaken voor de uitverkorene hier is.
Onthoud goed dat ze alleen in Majestic is getrokken is om haar kennis door te geven , niet om in leven te blijven.
'Nog een vraag , perkamentus' Ik wierp een blik op Majestic's lichaam.
'Hij is nu al meer als 1300 jaar oud!'
'Klopt.Normaal gesproken worden hippogrieven heel oud , omdat ze zich bijna niet voortplanten.ZO rond de 800-900 jaar oud.Nu Jessy Majestic haar krachten geeft , akn hij nog langer leven.Ik schat dat hij zo ongeveer 1500 jaar kan worden.'
'Wow' Ik was sprakeloos.1500 jaar oud! Halleluja....
Stilletjes gingen we terug.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Nov 12, 2004 20:52

In de leerlingenkamer zag ik Robin op de bank zitten praten met Linda.
'Hoi Robin.' Zei ik ietwat stijfjes.Ik probeerde vrolijk te doen , maar dat was zo moeilijk! Ze zij Linda gedag en liep vrolijk naar me toe , mijn vreemde gedrag niet opmerkend.
'Heeej Laura! Joh , ik heb je wat te vertellen!!' zei ze enthousiast en ze schoot in de lach. Ze nam me mee naar een donker hoekje in de kamer.
Geheimzinnig wenkte ze me naderbij.
'Sneep...' ze giechelde.
'Ik heb hem het badeendje terug gegeven!' fluisterde en met een gesmoorde lach probeerde ze me serieus aan te kijken.Ik deed moeite mijn lach in te houden bij de gedachte aan Sneep's gezicht en speelde het spelletje mee.
'En wat vond professor sneep ervan?' vroeg ik quasi-serieus , terwijl ik geheimzinnig de kamer afspeurde of niemand ons afluisterde.
'Hij zij ijzig dat het niet van hem was.' Nu lachte ze nog erger. 'Oh,Laura je had erbij moeten zijn joh! Die kop van 'm! ' een paar leerlingen keken ons vreemd aan , terwijl wij daar in de hoek bijna dubbel lagen van het lachen.
Toen we even later rustig ons huiwerk aan het maken waren , kon ik mijn gedachten er totaal niet bij houden.Ik dacht aan de lachbui die Robin en ik (nog steeds) hadden.We hadden zo'n lol , het leek net als vroeger.
Triest schudde ik mijn hoofd.Ik vlekte met mijn veer maar schreef wazig door.
Het zou voor mij nooit meer net zoals vroger worden.Ik zou Robin's volledige vriendschap nooit vergeten , maar het zou nooit kunnen herstellen.
Natuurlijk vergat zij het later, maar zij....zij was normaal.
Ik niet.Dat was het grote verschil dat voorheen onzichtbaar was geweest , maar het had wel degelijk tussen ons ingehangen.
Dagen schoven voorbij en ik ging normaal met Robin om.Maar ik voelde dat het anders was , en dat dat er altijd een klein beetje van het verschil zou achterblijven.
Ik zocht troost bij Majestic en Bob.Beiden waren er altijd voor me en ik hield veel van ze.
In rottige tijden zocht ik altijd hulp bij anderen , die ook iets , iets anders hadden.Majestic hield een meisje schuil en Bob was zoon van Harry Potter , De Jongen Die Bleef Leven.
Maar al in de eerste week van het nieuwe jaar kwam de grote klap.Ik stortte in.
'Goedemorgen , Robin' zei ik vrolijk op de vroege zaterdagmorgen.
Robin draaide zich geiiriteerd om en sliep verder.
'Kom op , Luiwammes.Je moet me helpen kleing uitzoeken.Bob en ik gaan uit.'
Meteen schoten Robins ogen open.Een paar tellen bleef ze verstijfd liggen , toen schoot ze overeind in haar blauwe nachtjapon en dook onmiddelijk in de kast.
Ze haalde er uiteindelijk een hippe heupbroek uit met een flitsende wollen trui.
Vragend keek ze me aan.Ik knikte en Robin stapte weer in bed.
Binnen twee tellen snurkte ze de ochtend weer door.
Ik had pas rond een uur of 2 met Bob afgesproken , maar om 12 uur werd ik al zenuwachtig.
Waarom eigenlijk? Het was Bob..
Inderdaad het was Bob....En juis daarom was ik zo nerveus.Bob.Ik besefte dat ik hem leuk vond.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Nov 12, 2004 21:40

Met spanning wachtte ik om 10 voor 2 op Bob.
Drommen leerlingen stormden voorbij , op weg naar zweinveld.
Ik dacht aan de vorige keer Zweinsveld.Diep van binnen wist ik dat ik hem toen al leuk vond...Maar toch was het toen anders.Ik was meer en meer om hem gaan geven en nu....Nu vond ik hem niet leuk....Ik gaf met hart en ziel om hem.Maar er klopte iets neit vandaag.Ik had een vreemd voorgevoel.Ik rilde en dwong mezelf het te negeren , te vergeten.
Ik glimlachte toen ik hem 20 minuten later aan zag komen lopen.
'Hoi Bob!' zei ik vrolijk.Ik liep op hem af en bleef toen verbaasd staan.
Hij was nu op twee meter afstand.
Als in slowmotion gebeurde het.
IJzige blik in zijn ogen , stijve manier van bewegen, geen lach om zijn lippen.
Ik verstijfde eveneens.
Hij hield halt.
1 meter van me vandaan.
Hij keek me aan.Geen enkele uitdrukking op zijn gezicht.Alsof hij van ijs was, bevoren.
'Kom je , dan gaan we.' zei ik aarzelend.
Hij schudde zijn hoofd langzaam.
'Nee , we gaan niet.Ik ga niet met je uit.'
Geschokt keek ik hem aan.
'Hoe-...?'
'Ik wil niks meer met je te maken hebben.' Hij liep door.Mijn leven verpestend.
Ik zakte op de grond.Alles werd zwart voor mijn ogen.Ik zag nog net Bob.Bob die me de rug toekeerde.Dat was het moment waarop mijn leven instortte.
'NEEEEE!!!' schreeuwde ik wanhopig.'BOOOB!!!' Hij liep door.
'Nee..Niet Bob...' fluisterde ik.Drommen leerlingen die naar me staarden.
Toen werd het donker.Eindeloze duisternis.Alleen maar zwart.

Ik hoorde mensen , heel ver weg.Alsof ik onder water was.Ik deed moeite boven te komen.Heel , heel even opende ik mijn ogen.Pa en ma.Toen zonk ik weer naar beneden.
'Alsjeblieft!' smeekte ik.Ik verzette me uit alle kracht maar werd dieper en dieper de eindeloze duisternis ingetrokken.Toen was het weer stil en leeg.

Een lange tijd later hoorde ik weer wat.Dit keer nog zachter dan de vorige keer.Maar ik wist dat ik nu nog meer mijn best moest doen boven te komen.Het was voor mijn ouders.Zonder hen...had ik waarschijnlijk geen moeite gedaan.
Ik spande vanbinnen helemaal in , en kwam bijna bij.Ik hoorde weer de stemmen van heel , heel ver weg.De donkerte om me heen leek me op te slokken.Als water waarin ik verdronk.Maar dat mocht niet geebeuren , het zou mijn ouders' hart breken.
Kom op! zei ik vanbinnen.Toch zakte ik weer weg.En ik wist waarom.Ik zette me niet 100% in,omdat ik niet genoeg redenen had om boven te komen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Nov 12, 2004 21:59

Voor de derde keer klom ik omhoog , weg uit de duisternis.Er waren geen stemmen dit keer.Ik voelde dat dit mijn laatste kans was om boven te komen.
Ik dacht aan pa, ma, Majestic, Rowena en mijn familie.Ik concentreerde me volledig op hun , zwom uit alle kracht omhoog uit deze dodende, zwijgende duisternis.Ik wist waarom ik naar boven ging en dacht alleen nog maar daar aan.En toen lukte het.
Heel , heel langzaam kwam ik boven.Met een paar schokken haalde ik heel diep adem.Frisse lucht drong tot diep in mijn lichaam door en het was alsof ik lang onderwater was geweest en gestikt was.
Ik opende heel wazig mijn ogen.Na een paar minuten was het minder vertroebeld en kon ik goed rondkijken.Mijn wimpers kleefden half aan elkaar.Met de grootste moeite hief ik mijn hand op en deed het goed.
Ik ging langzaam zitten en nam de ruimte goed in me op.
Ik lag in st. Holisto's.Dat besefte ik meteen.De ziekenhuissfeer was duidelijk op te merken hier op een witte kamer met een paar vreemde zilveren voorwerpen naast me bed.
Een paar tellen later kwam een Heler binnenlopen.
'Hoe voel je je , juffrouw....?'
'Laura Wemel. Goed mevrouw ,dank u.' Zer knikte en pakte een vreemde , zilveren bak.Er glinsterde iets in.Het zag er aantrekkelijk uit.
'Een hersenpan.' knikte de Heler.Terwijl ze me onderzocht, zonk ik weg in het geheugen van een onbekende.
Toen ik met mijn neus de vreemdsoortige vloeistof raakte , kwam ik terecht op een grote , brede ruimte met langs alle (hoge) muren planken met boeken.Er waren leestafels , een open haard , een soort balie , een oude vrouw en nog veel meer boekenkasten.
Ik keek om me heen.Zweinstein , besefte ik.
Ik bevond me in de bieb.Ik hoorde stemmen en sloeg de hoek om.Bob , Tim en een vreemde,volwassen vrouw waren er.
Op het moment dat mijn blik op Bob viel , wilde ik terugkeren.Een helse pijn schoot door me hart en ziel heen , maar ook door mijn lichaam.Ik slaakte een gil en sloeg een hand voor mijn ogen.Toen de pijn heel langzaam wegtrok haalde ik hem voorzichtig weg.
Ik keek naar Bob.Het deed weer zeer , in mijn hart.Mqaar de lichamelijke pijn bleef dit keer weg.
Bob en Tim keken de vrouw boos aan.
'Wat moet je ?' siste Tim
'Patty Park , aangenaam' antwoordde de vrouw kil.Ze was een jaar of 25 en had zwart haar.Een kille blik huisde in haar pikzwarte ogen en ik huiverde.
'Wat moet je!' herhaalde Bob doordringend.
'Niet veel' antwoordde Kreng Park rustig terug.Ik begon een steeds grotere hekel aan dat mens te krijgen.
'Ik wil voorkomen dat jij je schatje helpt , meneer Potter' ze spuugde eht laatste woord bijna uit, alsof het vuil ongedierte was.Ik begon een vermoeden te krijgen wat hier aan de hand was.
'Kodensio' zei ze met kracht en richtte haar toverstok fel op Bob.
Die veranderde onmiddelijk.
Het was een vloek van Kreng Park dat hem zo ijzig had gemaakt.Ik huiverde en langzaam keerde ik terug naar de werkelijkheid.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 14, 2004 11:47

Terwijl alles rondtolde en een hand mij stevig aan mijn arm terugtrok , raasden mijn gedachten supersnel voort.
Mijn gevoel zei me dat ik terug moest keren , Bob moest helpen , maar mijn verstand vertelde me dat ik dat niet kon...Ik kon hem ernstig beschadigen als ik de tegenvloek zou opzoeken en gebruiken.
Wat had kreng Park bedoelt? Een vage gedachte kwam in me op , maar ik wilde het niet geloven.
Toch lag het het meeste voor de hand.
Bob was erfgenaam van griffoendor.

Een uur later keek ik bezorgd naar de hersenpan.Bob was erfgenaam van griffoendor , park van voldemort.Dus Hij had gewoon iemand aangewezen.
Ik had de hele tijd de neiging een brief naar Robin te sturen , of naar Tim ofzo en alles vertellen , mijn hart uitstorten.
Maar ik voelde gewoon dat het geheim moest blijven.
Niemand mocht weten wie of wat de erfgenamen waren , tot de strijd ten einde was.
Ik zuchtte en probeerde te slapen.

'Hoi Laura' zei Robin.Ze was naast mijn bed komen zitten en meed mijn blik.
'Heb je Tim's hersenpan ontvangen?'
'Ja' knikte ik.
'Ik vind het afschuwelijk wat er is gebeurd' zei Robin zachtjes.Ik besefte plots hoe erg het voor haar zou moeten zijn.Het was haar broer , en haar negeerde hij waarschijnlijk ook.En waarom al deze ellende?
Voor de strijd der erfgenamen.
Rowena had gelijk.Het was een strijd van leven op dood.Er was ruzie , oorlog tussen de stichters en de band die ze hadden was voor eeuwig gebroken.
Niets zou die band ooit nog kunnen helen, zelfs de erfgenamen niet.De band was gebroken, voor altijd.

Plots gleden de tranen over Robins wangen naar beneden.Ik hoorde een zachte snik en de traan viel op mijn dekbed.Geluidloos, maar toch met zoveel effect.
Ik moest Robin bijstaan in haar ellendige leventje.En ik zou er alles voor geven omn Robin nu te kunnen troosten en Bob beter te maken.
Verdrietig haalden we herrineringen op aan de oude Bob.Ik vertelde Robin dat ik net erachter was gekomen datik van hem hield.
Toen waren we stil.
Er moest gewoon iets te vinden zijn om Bob beter te maken..
Ik zuchtte en omhelsde een zachtjes huilende Robin.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 14, 2004 12:34

De dag erna kwam Tim op bezoek .Hij liep een beetjnerveus naar binnen , op de voet gevolgd door pa en ma , die trouw elke dag naast mijn bed zaten.
Ik had van hun gehoord wat er gebeurd was.Ik had zoveel pijn en verdriet moeten lijden , dat op het moment dat mijn laatste beetje geluk uit me gehaald werd,ik instortte en alleen nog maar bestond uit verdriet ,woede en haat.
Ik was bijna verandert in een dementor.Bijna was mijn ziel verdwenen en maakte die plaats voor een wezen dat het geluk uit anderen zoog , dan bestond ik niet alleen uit verdriet.
Maar ik ws sterk geweest , ondanks alles en had ik tijdens mijn coma mijn ziel kunnen beschermen en de dementor kunnen verdrijven.
Nog steeds loerde de dementor op een nieuwe kans, en mijn taak was om hem te verdrijven, vooral niet mijn emoties uit te schakelen als ik ging slapen en het geluk , de vrolijkte op te zoeken.
Tim keek me een beetje zenuwachtig aan , maar toen ik naar hem glimlachte ontspande hij wat.
'Ik heb je de hersenpan gestuurd.Je moet Bob mniet de schuld geven.Hij kon er echt niks aan doen.'
'Weet ik' knikte ik en schonk hem nog een dnakbare glimlach.
'Oke'
Verder was het stil.Maar af en toe keken we elkaar aan en begrepen elkaar volkomen. Hij kon zien dat ik er meer van wist.Ik probeerde hem met een blik van sorry-maar-ik-kan-echt-niks-vertellen-ookal-zou-ik-dat-heel-graag-willen duidelijk te maken dat ik het niet voor de lol geheim hield.
Hij knikte en we kletsten wat over Robin.
Ik begon het langzamerhand te accepteren dat Robin iemand hgad om van te houden.Toch bleef het zeer doen , vooral omdat Bob niets meer met me te maken wilde hebben.En dat alleen maar zodat....hij mij niet zou helpen....

Ik werd sterker, en al gauw verhuisde ik van St. Holisto's Hospitaal voor Magische ziektes naar de goede ouwe ziekenzaal van Zweinstein, onder zorg van madame plijster en haar 20-jarige dochter.

Door de goede zorgen van die twee sterkte ik gauw aan en binnen een paar dagen mocht ik uit bed en volgde weer lessen.
Maar zo blij was ik er niet mee.De wereld was afschuwelijk gworden, nopg afschuwelijker als eerst.
De lessen met griffoendor waren een kwelling voor me.Vaak gebruikte ik dan iets van pa's spijbelsmuldozen die heel goed schenen te werken.
Ik miste zo wel veel en dat vond ik toch wel erg.
Robin snapte het wel en gaf het huiswerk door , maar de uitleg miste ik en die vond ik heel beangrijk , al snapte ik het toch wel.
De strijd kon elk moment zijn , en ik besloot dat ik maar eens moest gaan trainen.
Dus tussen de uurtjes in de bieb , achter het huiswerk , in de les , op de zolder , in de hut en met het dagboek door maakte ik ook nog eens overuren en begon met trainen in de Kamer van Hoge Nood.
De trainingen waren eenzaam.Ik deed het helemaal alleen, omdat niemand mocht weten waarvoor ik trainde.Ik wilde dat ik het met iemand kon delen, behalve Rowena.Ik wilde mijn hart uitstorten , maar bij wie?
Eenzaam en stilletjes schoven de dagen voorbij.Het waren saaie,treurige dagen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 14, 2004 12:58

De vrolijkte en het geluk op zoeken ging nu moeizaam.Ik voelde dementor waken tot het goede moment , maar dat stond ik niet toe.
Ik sleepte mezelf door deze moeilijke tijden heen en gaf niet toe aan het feit dat ik helemaal niemand meer had.

Rond 27 januari was ik goed getraind op allerlei spreuken.
Ik las meer boeken dan ooit , en bleef vaak tot een uur of 2 op om informatie in mijn hoofd te stampen die van pas kon komen.
Ik voelde mijn krachten groter worden , en had het gevoel dat ik al heel wat meer kon dan sommige vierdejaars.
Nu was dit natuurlijk maar een klein, nietig gevoel , maar toch gaf het me hoop en de wil om door te zetten.
Ik raakte gewend aan de late tijden 's avonds en ook dat gaf me kracht.
2017 ging verder en verder en ik keek met angst en opluchting naar de strijd uit.
Rowena schreef dat het niet lang meer zal duren , dat de tijd bijna gekomen was , dat ik moest doorzetten en nog veel meer van dat soort dingen.
Ik verzorgde Majestic goed en die sterkte ook aan.Ze had iets met mij te maken , iets met iemand die ik lief had , zei mijn gevoel.Maar ik had geen idee wie , wat of waarom.
Op een dag schreef ik Rowena over mijn eenzaamheid , mijn verdriet en het feit dat ik wist wie de andere erfgenamen waren (behalve die van Huffelpuf) en dat ik het gevoel had dat ik dat niet mocht door vertellen.
De dag erna gaf ze al meteen antwoord.
Louisa, (28-01-2017)
Je verdriet , je eenzaamheid.Het doet me zeer.Ik houd van je als een vriendin , en dat ben je zeker , en ook nog eens me achter-achter-achter kleindochter.Ik begrijp hoe je je voelt, maar het komt goed.Meer kan ik neit vertellen , je mag neit knoeien met de tijd en het zou je leven in de war schoppen.
Maar ik kan je wel vertellen dat het goed afloopt , dat je je er makkelijk doorheen kunt slaan en dat je mijn steun hebt.
Het is goed dat je weet wie de anderen zijn.Ik weet het doordat ik naar de toekomst ben verhuist , regelmatig.Maar anders had ik het neit geweten maar je meot op je hoede zijn.De duistere kracht die loert , waar ik het over had , is waarschijnlijk de erfgenaam van zwadderich.
Ik hoop , Louisa, dat je goed doorzet en niet wegkwijnt van verdriet , want het komt allemaal wel goed.
Het is tijd dat ik je de waarheid vertel over mij , je opa , je moeder en mij.
Ik ben een Zieneres.
Ik ben getrouwd met Goderic , later en onze dochter trouwde met iemand die Kistel van achternaam heette.
Eerst was dat ook je opa's naam , die regelrecht van mij en goderic afstamt.
Je moeder heette eerst ook zo.Zij is geen Zieneres , omdat zulk soort dingen een aantal generaties over slaat.
Wat dit betekent?
Je bent een halve Zieneres.

Je hebt mij steun , Louisa.Veel sterkte.
Rowena L.J. Ravenklauw

Ik zuchtte.
Een halve zieneres.Vandaar dat gevoel de hele tijd.
Ik zakte achterover op het dak en peinsde over Rowena's woorden.
Maar ik kon er neit veel mee.Ik had misschien Rowena's steun , maar wat had ik eraan?
Ik besloot door te zetten tot na de strijd.
Dan zou ik het opgeven....

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 14, 2004 13:12

Ik heb eigenlijk helemaal geen reacties meer gekregen... Crying or Very sad

jammer...
Laat me alsjeblieft weten wat jullie ervan vinden!

Zodoende gingen de dagen als een waas voorbij.
Het werd lente , warmer en zonniger.
De wereld zag er gelukkig , vrolijk uit.
Maar het tegendeel was voor mij waar.
Toen ik op 14 februari 's avonds in bed lag , wist ik het.
De Strijd was morgen.

Ik werd 's onchtends zwetend wakker.
'Laura , wat is er met je?' vroeg Robin bezorgd.Ze was eerder op als ik, vreemd.
'N-....niks...' Ik zuchtte.
Het vreemde , overweldigende gevoel vanbinnen was groot en sterk.
De zenuwen raasden door mijn lichaam en ik ademde jachtig.
'Wel waar..' zei Robin nog bezorgder.
Ik probeerde haar moeizaam duidelijk te maken dat ik het neit kon vertellen , maar door de zenuwen kreeg ik er geen woord uit.
Dus ging ik rustig liggen en sloot mijn ogen.
In volle concentratie op rust, overhoorde ik mezelf over de informatie , de kennis en de spreuken die ik erin gestampt had.
Mijn hoofd leek te barsten van de informatie , maar de concentratie kalmeerde me enigzins en ik kon weer rustig ademen en bewegen.
Langzaam kleedde ik me aan en besefte dat eht misschien de laatste dag was dat ik kon toveren.
Ik keek verdrietig naar Robins achterhoofd en besefte dat ik dan niet meer op zweinstein zou mogen leren.
Maar ik wist dat ik het na de strijd zou opgeven , dus..zo erg was het niet.
Een traan liep over mijn wang toen ik stilletjes de slaapzaal verliet om te gaan ontbijten.

errrug kort stukkie maar ja Sad

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 14, 2004 15:07

Niet wetend wat me te wachten stond , liepik er vastebesloten doorheen.
Het leek een eeuwigheid te duren...
Maar toch was ik er doorheen , na een paar tellen.
Ik voelde me sterk, krachtig.
Toen ik mijn blik afwende van de grond en opkeek , verstijfde ik.
Ik was in een soort grot beland.Mijn adem stokte in mijn keel toen ik rondkeek.
De ruimte was overweldigend, zo groot ,zo....indrukwekkend.
Ik huiverde en de zenuwen verdwenen langzaam, beetje bij beetje.Een klein strookje water liep door de hele grot.
Het einde kon je niet eens zien , zo groot was de grot.
Plots verscheen er van gouden letters een gedicht , midden in de lucht.
Aandachtig las ik de tekst.

De spreuk die je nodig hebt ,
begint met een letter,
die wel in Alohomora zit,
maar niet in locomotor mortis.
De tweede lettergreep is verschrikkelijk,
en vind je terug in de tweede lettergreep van de ergste pijn.
Er is nog een hint:
Let op wat je nodig hebt en combineer dat.
Ik dacht diep na en las de tekst nog eens en nog eens.
Ik had een spreuk nodig.
Waarschijnlijk kreeg ik de naam door het raadsel op te lossen.Dit was geen moeilijk raadsel.Ik dacht na.De A was de eerste letter.Wat was de ergste pijn? Ik peinigde mijn hersens
Natuurlijk...De cruciatus vloek , crucio.Tweede lettergreep.
'Accio!' bedacht ik hardop.
Het gedicht verdween.
Met lichte aarzeling liep ik door de grot.
Mijn voetstappen weerklonken galmend , terwijl ik diep nadacht over wat de andere erfgenamen nu deden.
Plots kon ik niet verder.Ik zag heel wazig de rest van de grof voor me , alsof er een beslagen raam tussen zat.
Ik wilde mijn hand er door steken , maar bedacht me.
Als ik er met mijn lichaam tegenop botste , dan kon je in de toverwereld van alles verwachten als je je hand erdoor probeerde te steken.
Ik dacht diep na hoe ik aand e andere kant zou kunnen komen.
Na een paar tellen nam ik een belsuit en sloot mijn ogen.
Op mijn allersterkst concentreerde ik me op mijn doel en herhaalde precies wat ik het verboden bos had gedaan.
Ik voelde een harde schok en alles begon weer met tollen.Een zachte plop weerklonk in de verte en binnen een paar seconden stond ik veilig aan de andere kant van de muur.
Ik haalde diep adem en liep rustig verder.

Groetjes,Kimberly
ps:laat me weten wat je vande strijd vind....plz?

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 14, 2004 22:07

Langzaam liep ik door de grot.
Eigenlijk liep ik best met een stevige pas , maar in vergelijking met de grootte van deze ruimte , leek het langzaam te gaan en duurden deze stappen ellenlang.
Ik zuchtte en begon met piekeren.
Wat zou ik strakjes moeten doen?
Ik luisterde half naar mijn galmende voetstappen, maar ik had mijn gedachten er niet bij....Ik had ze nergens bij...het leek wel alsof....ze werden weggezogen....Ik voelde mijn hoofd steeds leger worden terwijl ik daar doorliep.
Plots stopte ik.
Dit klopte neit...
Die gedachte verdween snel..Mijn hoofd , mijn buik , mijn hart...mijn alles voelde leeg aan.
Ik fronste en probeerde mijn gedachtes terug te halen , terug te trekken.
Wat was hier aan de hand/
Ik dacht diep na.
Waarschijnlijk een soort dementor-achtig wezen...Hij zoog niet alleen mijn geluk , maar ook mijn gedachten..
Ik kon deze gedachtezin niet eens afmaken , of hij was alweer verdwenen...
Er klopte iets....
Weer verdwenen..
Ik dacht diep na , voorzover dat ging en uiteindelijk trok ik een conclusie.
'Mendermus!' mijn gedachtes schoten trug , als uit een katapult.
Mijn hoofd zat ineens weer overvol en tevreden liep ik verder.
Ik kwam langzamerhand bij het einde van de grot.
Aarzelend bleef ik voor de muur van levensgrote rotsblokken staan.
wat je zoekt , zul je vinden.
Slechts als je 280.706.321.500 door 280.706.321.500 deelt en het antwoord daarvan ,
als door de wijsheid gegeven,
Bij het machtigste punt van het witte wezen doet ,
krijg je wat je zoekt.
Dat is je einddoel ,
dat moet je vinden.
Succes madame , en veel geluk.
Ik zuchtte toen de galmende , zachte vrouwenstem ophield met praten.
Ik ontcijferde het en wist wat ik zocht:een eenhoorn.
De rotsen schofen uiteen.
Er ontstond een zigzaggende spleet die alsmaar breder en breder werd, tot hij krakend stopte. Mijn mond zakte open toen ik zag wat erachter zat.
Een pikkedonkere gang.Hij begon breed , maar algauw werd hij krap en met een klein straaltje licht uit mijn toverstok worng ik me ertussen door.
Vaak voelde ik de punten van de rotsblokken langs mijn rug strijken , soms voelde ik mijn angst weer opkomen.
Ik was altijd al bang geweest voor donkere , nauwe ruimtes.
Jachtig haalde ik adem terwijl mijn voetstappen haastig doorgalmden,
Het doel moest ik gauw vinden , anders zou ik terugkeren.
Ik wist dat ik dat neit kon maken , dat ik mijn krachten dan kwijt raakte , maar die gedachte kwam maar heel vaag op.
Ik was blind van angst , het was alsof ik er dwars doorheen dacht.
plots kwam ik bij een splitsing.
Een weg linksaf , rechtsaf en rechtdoor.Ik hield halt om na te denken waar ik heen zou gaan , toen ik opeens andere voetstappen hoorde.
Ze waren geconcentreerd , regelmatig.
Ik herkende die voetstappen als geen ander.
Bob.
Hij keek me lijzig en kil aan.Hij kwam uit de gang tegenover me.
Nog geen drie tellen later kwam er iemand rustig aan wandelen , op zijn dooie gemakje , vanuit de linkse gang.Kreng Park.
En ook huffelpuf's erfgenaam verscheen, uit de rechtergang.Het was een meisje , dat ik vaag als 3-jaars huffelpuffer herkende.
Iets van....Bonkel , of Bonkels of zoiets heette ze met haar achternaam.
Ik staarde haar aan.Ze knikte me vriendelijk toe.
Kort glimlachte ik , terwijl ik me nieuwsgierig afvroeg wat er zou gebeuren.
Scheiden hier uw wegen ,
of wilt u uw krachten wegen?
Het is aan u de keus,
maar neem wel het juiste.
Want het zal vele gevolgen hebben,
voor ieder persoon.
Dus wat we deden zou aan ons liggen.
Doorlopen, of vechten?
Mijn ogen ontmoette die van Park .
Een steek van haat schoot door me heen en ik dacht nog minder na als daarnet.Wat er ook gebeurde , ik zou het uitvechten met haar.
Bob knikte kort en kil , en liep , mij straal negerend, voorbij, mijn gang in.Bonkel aarzelde even en kuchte.
Toen liep ze ook door.
Ik bleef staan , met de ergste , afschuwelijkste persoon in mijn leven rechtvoor me.
Mijn ogen schoten vuur , ik voelde me vanbinen gloeien van verlangen naar wraak.
Ik dacht nog eenmaal aan Bob, toen de haat me overweldigde.
Onze keuze was ook gemaakt.
Ik zette me schrap en hield mijn toverstok stevig vast.Mijn enige wapen.
Dacht ik.

En , is het zoals jullie de strijd verwacht hadden?
Laat het me weten!
groetjes,kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 15, 2004 15:25

Plots hoorde ik wat gekras.Park wende haar blik niet van me af , maar ik keek verbaasd achterom.
Valiente? Onze feniks? ....Ro....Rowena?!
Het was een raaf.Ik keek in de ogen van de raaf.Ze glinsterden, het leek erin te stormen.
Ze keken me veelbetekenend aan.
Toen ging Rowena als raaf op mijn schouder zitten.
Ze pikte er zacht met haar snavel in.
Even dacht ik na.Minuten leken te verstrijken , maar in feite was het ongeveer een-tiende van een seconde.
De Duistere Kracht? Dacht ik verbaasd. De raaf knikte , ging nog even op mijn toverstok zitten.
Ik begreep het.
Weer knikte ik en de raaf vloog snel weg.Hij verdween in de duisternis.
Ik staarde hem na.In die paar tellen was me veel duidelijk geworden.
Dit was mijn laatste hulp van Rowena.
Ik zette voorzichtig de punt van mij toverstok tegen het duistere teken.
Het gevolg was weerzinwekkend!
Eerst keek Park wantrouwig toe.Toen ze eht ontbl;ootte duistere teken zag , slaakte ze een korte , snerpende gil.De blik in haar ogen leek bijna alsof ze bang was , maar al gauw veranderde dat.
Ze siste me iets toe van "verraadster!" en op het moment dat mijn warme , oude toverstok het teken raakte , gilde ze het uit.Niet zo'n korte gil als daarnet , maar een angstige, verbeten gil van helse pijn.Ze greep naar haar arm , terwijl ze kramoachtig overeind probeerde te blijven.
Ik was ook verbaasd.Vlak na Parks gil , voelde ik een soort warme stroom door mijn lichaaam gaan.Hij was wisselend warm en koud , maar dat het de duistere kracht was , voelde ik.
Heverdween al gauw en ik begreep dat het uit mijn lichaam was gegaan , in mijn toverstok.Ik voelde hoop en moed opkomen.
Park's pijn was over toen ik de toverstok weghaalde.
Ze krabbelde overeind en keek me woedend aan.
'Crucio...' fluisterde ze zacht , maar duidelijk hoorbaar.
Ik voelde helse pijn een moment door me heen gaan , voor ik iets kon doen.
Stuiptrekkend van de hitte , de gloeiende pijnlijke hitte op mijn botten lag ik op de grond.De pijn was onbeschrijflijk.Park grijnsde en keek genietend toe.
Na een tijdje hief ze de vloek weer op.
De pijn had me zwak gemaakt , maar via mijn toverstok , mijn hand voelde ik mijn kracht terugkomen....
Ik stond gauw op en in een reflex sprak ik de eerste de beste vloek; die in me opkwam uit.

Ik heb van vele gehoord dat de strijd anders is dan ze verwacht hadden...Dat dacht ik al ,maar ik hoop dat jullie hem zo ook goed vinden!
en bedankt voor de reacties ^^

Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 15, 2004 16:21

Het was een zwakke , simpele srpeuk.Ik zette er geen concentratie in, dus ik verwachte een kort gilletje van Park , maar ze krijste het uit.
Het was neit echt pijn , de spreuk die ik gebruikte zorgde dat je even vergat waar je mee bezig was..Maar de kracht waarmee ik hem uitsprak gaf hem wel kracht , sterkte.
Blijkbaar had ze pijn.Ik besefte plots dat ik er een deel van de duistere kracht achter had gezet.Ik rilde en met een zwaai van mijn toverstok hief ik de vloek op.
'Hoe durf je!' spuugde dat mens bijna.
'Wat een rotstreek , je bent een vuil ,misselijk kreng!' siste ze.Ik bleef haar woorden negerend haar aanstaren.
'Het was alsof mijn gedachten aangevreten werden! Nu ben ik mijn kracht , mijn spreukherrineringen kwijt!'krijste ze hysterisch.
Ik greep mijn kans.
ALs het waar was dat ze alle spreuken , bezweringen en vloeken kwijt was , kon ik rustig weglopen.
Maar ik had het mis.
Terwijl ik rechtdoor Bob's gang in liep , besprong ze me.Ze was blijkbaar gek geworden.
Ze gilde nogmaals hystericssch en sloeg me midden in mijn maag.Ik krom even ineen, maar negeerde de pijn tyoen en leerde wat ik bij die evrdedigingslessen hadgeleerd.
Ik stompte op haar schouder , gaf haar een knietje in mijn maag en gaf haar met platte hand een klap tegen haar wang.
Ze gaf mij nog een schop en toen lagen we allebei kreundend op de grond.
Een grote, bloedende plek verscheen op mijn knie ,van eht vallen , e op mijn scheenbeen , van de trap.
Ik was te zwak om het met een spreuk te kunnen verbeteren.
Op dat moment kwam Bonkel aanrennen.
'Ik hoorde jullie gillenen' verklaarde ze snel en met een klein spreukje herstelde ze ons beide.
'Hoe kun je dat en wie ben je?'
'Ik ben Anne Bonkel.Ik woon bij mijn oma Emilia Bonkel , want mijn moeder Suzanne is vernoord door dooddoeners.Oma wilde dat ik mezelf zou kunnen verplegen als er iets gebeurde , want ma is doodgebloed omdat ze neti wist wt ze moest doen.Zodoende.'
Zwijgend dacht ik na over haar schokkende woorden.
'Het spijt me.Van je moeder , bedoel ik.'
'Geeft niet..." zei ze.Ze meed mijn blik.'Ik heb haar nooit gekend' zei ze toen stroef en ging haastig aan het werk met Patty Park vastbinden.
Ik zal haar strakjes loslaten met een Stremvloek, en dan zelf gauw verder gaan.Ga jij maar gauw.'
'Bedankt voor je hulp , Anne.Ik meen het.Ik wil hier ook wel blijven.'
Ze keek me even aan en schudde toen haar hoofd.
'Ik blijf hier wel even.Geen dank en succes.' Ik knikte en liep de gang van Bob in.
AIk zwaaide nog een keer voor ik in de duisternis verdween.
Ik hoorde het dunne beekje stromen en liep haastig verder.
Op naar de volgende hindernis.

groetjes , kimberly!

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Nov 16, 2004 21:30

He, bah!...nu moest ik weer net in dat beekje trappen....Ik zuchtte en liep met soppende schoenen verder.
Zwijgend liep ik maar door en door.Het was warm hierbinnen.Ik dacht aan wat Robin had gezegd als ze heir emt een gekke bui langs had gelopen en die muffe geur rook.
"Haha ,dit is zeker Griffel's opslagplaats voor haar boeken! Het ruikt hier typisch naar literatuur! En dat beekje , is waarschijnlijk gemaakt van tranen toen ze ontdekte dat ze geen elf haalde 20 jaar terug."
Ik grijnsde zwakjes bij de gedachte aan haar.
Plots hield ik halt.
Er was hier iets.Er klopte iets neit , het ging mis.
Ik durfde geen stap meer te verzetten , stond te trillen op mijn benen.Mijn Zieneresgevoel kwam naar boven en ik Wist dat als ik door zou lopen , eriets verschrikkelijks zou geberuen.
Maar ik moest verder.
Wat was er aan de hand?
Heel in de verte was een klein lichtje te zien.Het werd scherper en duidelijker.
Het leek wel een....duistere kracht...Hij kwam op mij af.
Het felle licht kwam met een razende snelheid deze kant op.
Ik verstijfde van top tot teen en het voorgevoel in mijn buik werd heviger en heviger.
Het was iets , een mens.Maar in wat voor staat kon ik niet plaatsen.Het was een sterke, duistere macht.
Het kwam op mijn duistere teken af.Ik voelde het gewoon.Een huivering ging door mijn verstijfde lichaam heen.
Het licht werd nog feller en feller , en verdekte nu al een groot deel van de gang.
Het was nog een heel eind van me af , maar het ging zo snel.
Toen het dichterbij was, schrok ik.Even werd alles zwart maar het felle licht ging er dwars doorheen.Ik deed een stap achteruit en ter bescherming kruiste ik mijn armen voor mijn gezicht en buik.
Het licht straalde iets , iets kils uit.Die kilte deed mij hevig schrikken.
Een groot ,gemeen gevoel trok door me heen toen het heeeel dichtbij was.Ik dacht dat ik doodging ,zo triest ,zo erg bezeten van het duister was het vreemde licht.
Alles binnenin me leek te bevriezen.De ijzige kou sneed door me heen toen het dwars door me heen ging.
Een moment was ik verblind door het felle licht.Toen was het alweer voorbij.
Ik draaide me als in slowmotion om , maar in feite was het vliegensvlug.
Ik staarde half vrblind naar eht felle licht.
Het was fout! Het ging Bob's kant op! en die van de anderen!
Ik nam in een tel een beslissing , en rende er zo snel ik kon achteraan.
Dat licht was fout , het mocht neit gebeuren , het kon niet!
Heel , heel langzaam kwam ik dichter bij het felle licht.Toen rende ik er plots middenin.
Het was als een dementor , maar dan zoveel erger!
Ik had ook treurige gedachtes , maar ze waren niet van mij .
Ik voelde me net een dooddoener.Ik zat vol moordlusitge gedachtes , maar verzette me ertegen.
Ik voelde mijn duistere kracht naar boven komen ,het was alsof hij ineens tot leven kwam.Een huivering ging door me heen en emt al mijn kracht zette iuk hem naar positieve energie om en stak mijn armen uit om het licht te stoppen.
Langzaam , heel langzaam remde het af.
Toen hing het stil.
Ik rilde en probeerde de koude nevel , het felle licht op te lossen.