[AF] De laatste Zwarts

doxy_angel · 3e jaars Verdiend: 98 Sikkels

hay low nou hier komt weer een stukie misschien mogge weer één maar danmoet ik ff kijken hoe het met mn huiswerk zit Shocked

‘Het is goed, rustig maar,’ ook al voelde Harry zich niet erg op z’n gemak, hij bleef gerust stellende woorden zeggen terwijl Mistria tegen Harry aan huilde.
‘Wat gebeurd er toch met me, dit zo tegen Harry aan zitten voelt vertrouwd en fijn het is allemaal zo verwarrend er gebeurd te veel in één keer.

>>>2 weken later<<<

Mistria zat buiten tegen een boom ze staarde wat voor zich uit, ze hoorde niets ze was in haar eigen wereldje zonder problemen.
‘Ahhh, kijk daar Juffrouw Katz zit zielig in d’r eentje.
Mistria keek op en zag Malfidus staan ook helemaal alleen.
‘Moet jij zeggen, waar zijn jou vriendjes als je ze dat wel kan noemen.
Malfidus zei niets, maat ging juist naast Mistria zitten.
‘Flikker op Malfidus.
Malfidus bleef echter zitten hij voelde zich slecht op z’n gemak.
‘Ik wil m’n excuses aan bieden,’ Mistria keek verbaast naar Malfidus. Hij keek haar diep in d’r ogen aan, hij boog naar voren.
Snel gaf Mistria een knal in z’n gezicht en stond op.
‘Wat flik je me nou.
‘Ik dacht…..’ Mistria voelde duister. Opeens voelde ze een keiharde steek in haar rug, ze gilde het uit. Het leek alsof er iets naar buiten wilde.
Malfidus deed niets, ja hij deed wel wat hij rende weg.
‘Neeee, help,’ Mistria viel op d’r knieën neer opeens hoorde ze die fijne vertrouwde stem.
‘Mistria wat is er aan de hand,’ Harry liet zich voor Mistria op z’n knieën vallen.
Nog steeds gilde Mistria het uit, ze zag niets meer ze voelde die pijn die vreselijke pijn, Ze ging met d’r hand over de grond en voelde Harry’s hand die nam ze krampachtig beet.
‘Harry h-help me,’ ze zag Harry opeens naar haar kijken een blik vol emoties dat was het laatste wat ze zag voordat ze in die diepe duisternis viel.

Een akelige lach, een raar gevoel een gevoel dat ze ooit één keer eerder had gevoeld.
Ze keek op en zag een spiegel maar wat ze zag was zo raar iets onlogisch iets dat onmogelijk was.
Ze zag niet het meisje met donkerblond haar, niet het meisje met die diep groene ogen.
Wat ze zag was bedrog, ze zag een meisje met zwart lang haar tot op de grond een meisje met zwarte ogen zo zwart als duister een meisje met een huis zo wit als parels.
Haar vingers warenlang en liepen over naar zwart. De kleding die ze aan had een lange diep rode jurk, maar het meest schrik barende waren haar witte vleugels ook die liepen uit maar niet zwart maar de zelfde diep rode kleur als haar jurk, de vleugels groeide precies op de plek waar ze eerder die pijn had gevoeld.
‘D-dat ben ik niet, dat kan niet, wat is dit voor spiegel’.
‘O dat bent u zeker wel,- een man knielde voor haar neer ook hij had vleugels – Meesteres Mésnaique.
Mistria draaide zich met een ruk om.
‘Het is maar een droom, het is maar een droom,’ bleef Mistria zich voor houden.
‘Nee Mésnaique u bent onze leidster, u bent onze leidster die verloren leek, u bent de leidster van alle Quinta’s.
Mistria rende weg, weg van dat alles.

‘Mistria?,’ Mistria zat opeens rechtop in bed, ze keek om zich heen en zag dat ze op de ziekenzaal lag, naast haar zat een verbaasde maar opgeluchte Harry.
Mistria werd snel en grondig onder zocht door madame pleister, maar ze kon niets vinden.
Uiteindelijk mocht ze na een week van de ziekenzaal af.
In die week dat ze op de ziekenzaal lag, was ze nog een paar keer wakker geschrokken van precies de zelfde droom.
Mistria slenterde een beetje door de gangen het was weekend dus er waren geen lessen en ze durfde haar vrienden om de één of andere reden niet onder ogen te komen, maar de rede wist ze wel, ze voelde zich besmet door een vreselijk ziekte.
‘Katz ik wil je spreken,’ Mistria draaide zich om en zag Malfidus staan, ‘daar heb ik dus geen zin in,’ dacht Mistria.
‘Nou spreek en ga,’ Mistria zag niet dat harry net van de trap af kwam lopen en snel achter een pilaar ging staan voordat Malfidus hem zag .
‘Buiten als je mee wilt lopen,’ Malfidus keek haast smekend
‘Uh nou oké. Harry was verbaast maar hij volgde Malfidus en Mistria op de voet.

-xxx- doxy[/quote]

doxy_angel · 3e jaars Verdiend: 98 Sikkels

Heeey mensen sworry dat het zo lang duurde voordat ik weer wat plaatste maar mn com deed heel vaag ik kon hier egt helemaal niets meer openen sinds kort doet tie weer redelijk normaal duz ik zal snel nog een stuk plaatse:

Mistria ging tegen een boom staan wachtend tot Malfidus wat ging zeggen.
‘Waarom gaf je me een klap toen uhh nou jah je weet wel,’ Malfidus begon te blozen.
Harry luisterde aandachtig, waar had Malfidus het over?.
‘Waarom denk je nou zelf, eerst beledig je me altijd en dan probeer je me plots te zoenen.
Harry schrok, hadden ze gezoen???
‘ik weet gewoon niet hoe het komt ik voel als ik bij jou in de buurt kom een hele speciale kracht, je bent zo anders dan andere meisjes.
Mistria schrok, zou hij het weten??
Plotseling voelde Mistria een aanwezigheid.
‘Ik heb je plannetje wel door, je hebt iemand opdracht gegeven om ons af te luisteren zodat ik jou iets zou vertellen of niet soms.
‘Waar heb je het over,’ ik heb niemand mee genomen of opdracht gegeven.
Mistria keek verbaast, sloot haar ogen en concentreerde haar diep, plotseling voelde ze dat ze verschoof terwijl ze niets deed.
‘H-hoe doe je dat.
Mistria negeerde Malfidus en probeerde zich te blijven consenteren.
Ze stopte en plots stond ze voor Harry.
‘Harry? Wat doe jij hier,’ Mistria keek verbaast naar Harry die verbaast terug staarde.

En weer ging Malfidus er als een angsthaas vandoor. Mistria ging tegen de boom zitten waar Harry tegen aan stond.
‘Je hebt alles gehoord is het niet,’? Mistria keek Harry twijfelend aan, Harry knikte en ging naast Mistria zitten.
‘He-h-heb je met Malfidus gez,- Wat nee tuurlijk niet Malfidus is een eikel.
Harry twijfelde maar geloofde Mistria.
Allebei zwegen ze. ‘Harry wat is er, je lijkt zo ver weg met je gedachte, ‘ Mistria keek Harry aan en hij keek terug, een paar seconden duurde het maar ze hadden het allebei gevoeld. Een sprong in hun buik een opgewonden gevoel. Mistria keek snel naar de grond om haar gevoelend te verbergen net als Harry. Maar hij begon te vertellen wat hem dwars zat.
‘Je hebt een geheim, een geheim waarvan je bang bent dat iemand er achter komt, ‘Mistria schrok maar herstelde zich.
‘Ik heb zoveel geheimen, Harry. Harry negeerde haar. ‘Ik denk dat je iets weet over wat er met jou aan de hand is, waarom vertel je het niet aan iemand. Zo erg kan het niet zijn,’ Mistria stond op, ‘Nee, nee, nee ik kan het niet vertellen, niemand zal het begrijpen,’ Mistria greep naar haar hoofd, Harry stond op en liep naar haar toe en greep haar bij d’r schouders.
‘Nee. Nee Harry waarom…nee,’ Mistria begon weer te huilen, deed een stap naar voren, legde haar hoofd en handen op Harry’s borstkast.
Harry was nogal geschokt, maar probeerde Mistria te troosten. Terwijl het begon te sneeuwen….
‘Waar waren jullie, jullie horen al lang in de leerlingenkamer te zijn,’ Hermelien klonk ongerust maar streng.
Zowel Harry als Mistria zeiden niets, Mistria liep gewoon naar de meisjesslaapzaal. Harry keek haar ongerust na.
‘Oké Harry vertel wat is er met haar,’ Harry keek naar Ron die dat vroeg. ‘Al zou ik het weten zou ik het niet zeggen en aangezien ik het ook niet weet,’ Harry keek een beetje boos naar de geschrokken Ron en Hermelien.

»»»»Die nacht««««

‘Mésnaique ontwaak om ons te leiden, laat het gevoel verspreiden over uw lichaam. Kom naar ons toe’. Mistria opende haar ogen en zag een grootte menigte, menigte van Quinta’s.
‘Nee, nee ga weg laat mij met rust..!!’ Mistria draaide zich en keek recht in de spiegel weer zag ze het bedrog, het wezen dat diep in haar zat. Maar nu schrok ze niet nu draaide ze zich om en keek over de menigte van Quinta’s.
Ze voelde een trots, ze begon te spreken. ‘Mijn onderdanen eindelijk ben ik terug bij jullie spoedig zullen wij het grootste volk zijn ter wereld.
Een groot gejuich, dat is wat Mistria terug bracht naar de werkelijkheid.
Ze schrok wakker, keek wild om d’r heen, ze zag dat ze in het verboden bos lag op een open plek.
‘Hoe kom ik hier, was het een droom, was het echt’ Mistria wist het niet meer. Ze wou op staan maar ze was te verzwakt, stortte weer in elkaar en bleef daar liggen, minuten, uren, dagen……

ik zal morgen het voorlopuig laatste stuk plaatsen aangezien ik weer verder moet schrijven en bijna geen tijd heb door school Evil or Very Mad

kussyzz

doxy_angel · 3e jaars Verdiend: 98 Sikkels

Nou hier komt dan voorlopig het laatstu stukje want ik moet weer gaan denken en dan schrijven en dan typen en dan zodra ik kan gaan plaatsen...duz da kan lang gaan duuren door school:

»»»ondertussen in de slaapzaal van de meisjes«««

‘Mistria word je wakker we mogen zo naar Zweinsveld..??’ Hermelien schoof het gordijn van Mistria’s bed op zij, maar nergens zag ze Mistria, het bed leek onbeslapen. Hermelien ging haastig naar beneden, liep naar Harry en Ron.
‘ Hebben jullie Mistria gezien ze is nergens te bekennen en dr bed lijkt onbeslapen. Harry en Ron keken elkaar aan.
‘Nee, we hebben haar niet gezien, maar ze zal wel lopen zijn of ergens in slaap gevallen zijn. Hermelien knikte.
‘Gaan jullie nou nog mee, of hoe zit dat’ Riep Hermelien. ‘Ja, ja we komen al,’ Zowel Ron als Harry moesten lachen om Hermelien die helemaal ingepakt was nu het winter is. Totaal vergeten dat Mistria nergens te vinden is, nu geen zorgen om je zorgen over te maken.

Een week ging voorbij en nog steeds geen spoor van Mistria. Hermelien, Harry en Ron waren al naar Perkamentus gestapt en hadden alles verteld wat ze wisten, na afloop bleef Harry nog even en vertelde wat hij wist van Mistria dat ze iets verzweeg over haar zelf.

»»»Die nacht««««

Mistria werd wakker, ze kon zich niet bewegen. Bevroren was ze spier wit…. Met de al dr kracht die ze had probeerde ze naar de dichtstbijzijnde boom te kruipen, maar halve wegen viel ze weer neer, en stroomde de tranen over dr wangen .
Mistria sloot haar ogen, ze heeft het koud geen kracht meer over. Langzaam voelde ze haar laatste kracht weg ebben.
‘Ow my god, een kind wat doet die hier die hoort in het kasteel te zijn,’ De vrouw of wat het ook was tilde haar op en nam haar mee. Even werd Mistria wakker ze voelde een stevige wind ze werd weg gebracht door wie door wat….

‘Hoe gaat het met haar,’
‘Ze lijk goed hersteld te zijn, ze was erg onderkoelt,’ Mistria werd wakker, ze herkende die stemmen. Haar gedachte gingen als een speer.
‘Waar ben ik, wie zijn dat, die stemmen ze komen me zo bekend voor,’ Ze opende haar ogen, zag dat het donker was, schaduwen langs de muur bewogen als slangen zo voorzichtig zo rustig maar toch haastig.
‘Professor ze is wakker,’ Ze hoorde voetstappen naderen, plots zag ze het vertrouwende hoofd van Perkamentus boven haar zicht.
‘Hoe voel je je,’ Mistria probeerde te praatten maar haar keel was zo droog. ‘Geef haar wat water,’ Ze voelde de koelte door haar keel glippen.
Nogmaals vroeg Perkamentus hoe het ging. ‘Het gaat,’ kwam er moeizaam uit dr mond. ‘Waar zijn Harry, Ron en Hermelien,’
‘Die slapen ik zal ze morgen ochtend een waarschuwing geven dat je terecht ben, maar nu moet je slapen als je genoeg kracht heb morgen wil ik je wat dingen vragen,’ Perkamentus draaide zich om en liep de zieke zaal uit.
Vrijwel onmiddellijk viel Mistria in een onrustige slaap.

»»»»volgende ochtend««««

Willen meneer Potter, Meneer Wemel en Juffrouw Griffel mee komen,’ Alledrie keken ze verbaast naar achter. Waarom zouden ze gestoord worden onder een les.
‘Nu graag,’ klonk het weer uit de mond van professor Sneep. Harry, Ron en Hermelien stonden op en liepen verbaast mee naar de ziekenzaal.
Eenmaal in de ziekenzaal aangekomen, keken ze verbaast naar het bed waar Mistria in lag. Hermelien slaakte een gil en rende naar haar bed.
‘Waar ben je geweest, wat is er gebeurt..??’ al die vragen vuurde Hermelien af op Mistria, maar Mistria was zo blij dat ze haar vrienden weer zag dat ze geen woord kon uitbrengen.
Harry pakte een stoel en zette die naast het bed van Mistria en ging zitten, terwijl hij naar Haar keek voelde hij zich gerust gesteld dat het meisje waar hij zo dol op was terug was…
‘Ik zie dat u wakker bent, denk u genoeg kracht te hebben om ons wat te vertellen,’ Perkamentus kwam de ziekenzaal ingelopen en liep naar het bed van Mistria..
Mistria knikte.
‘IK had een droom weer dat ik in…in z’n wezen veranderde, ik sprak ze toe dat we spoedig het grootste volk ter wereld zouden zijn…toen werd ik wakker en lag ik in het bos terwijl ik gewoon in m’n bed was gaan liggen…Mistria slikte. En alle 4 keken verbaast door wat Ze had verteld….

nou wastie voor een tijd doeiii Sad

doxy_angel · 3e jaars Verdiend: 98 Sikkels

nou oke sneller dan ik dacht is er duz wat bij gekomen...ma het is saterdag en was me aan het vervelen..het us geen langstuk ma het is wel wat..okeej kom tie:

»»»2 weken waren verstreken. Inmiddels heeft Mistria geen nachtmerries meer gehad«««

‘Hey weet iemand toevallig waar Mistria is..??’ Harry keek naar Hermelien. ‘Volgens mij is ze naar de bieb gegaan, weet het niet zeker.
‘O oké ik ga even naar haar toe tot straks’
‘Waarom zou ze Mistria nodig hebben, zou ze iets weten..??’ Ron keek Harry vragend aan.
‘Ron wanneer hou je eens op met zo achter dochtig doen als ze al wat weten zullen ze het ons vanzelf wel een keer zeggen’ Harry leek boos te kijken.
‘Sorry je heb gelijk maar ik denk soms dat Hermelien en Mistria dingen doen zonder dat ze ons er bij betrekken ik bedoel we zijn toch vrienden..’
‘Ja daar heb je gelijk in, maar laat het zo zijn zoals het is’

‘Mistria ik heb wat gevonden over die Quinta’s, hier uhh even kijken waar heb ik het gelaten, ow hier heb ik het al’ Hermelien gaf een dik oud stoffig boek aan Mistria met een blaadje er tussen. Ze sloeg de blz open waar het papiertje zat en las:

Quinta’s behoren al eeuwen lang tot de onderwereld, ze waren de machtigste wezen’s daar. Totdat hun leidster Mésnaique opeens spoorloos verdween, de andere demonen van de onderwereld wisten de overige Quinta’s te verslaan en sloten hen op.
Mésnaique nam mensen van de bewoonde wereld mee naar de onderwereld. Meestal waren het mensen die veel verdriet hadden, of mensen die opgekropte woede hadden en het niet los konden laten. Zodra die mensen almaar in de ogen van Mésnaique hadden gekeken, was hun ziel verloren en behoorden ze tot de Quinta’s.

Mésaique is zelf onstaan door verloren liefde en veel verdriet ze sprak een spreuk over dr zelf uit maar werd naar de onderwereld gezogen, daar veranderde ze langzamerhand in een vreselijk wezen, een wezen met huid als melk, haar zo zwart als welk duister dan ook, haar ogen geen licht zou zulke ogen kunnen verlichten te donker. Haar tot op de grond, vleugels die mooi rood uitliepen…

Mistria sperde haar ogen open. ‘Deze tekst kom precies over eens met wat ik zag in die spiegel. Maar hoe..hoe… nee ik maar’ Ze kwam helemaal niet meer uit haar woorden, ze keek angstig voor haar uit.
‘Rustig we gaan naar Perkamentus en laten hem dit lezen kijken we hij dr tegen kan doen’ Maar hermelien keek niet egt overtuigend, ze keek eerder bang en ontweek de blik van Mistria.
Langzaam liep ze de bieb uit. ‘Wat ga je doen, Mistria..?? ‘Ik wil even na denken even alleen zijn,’ Mistria kreeg tranen in dr ogen en rende weg…

nou okeej this egt een kort stukje ma verder kon ik nie komen omdat ik weg moet duz till Rolling Eyes

the next time

doxy_angel · 3e jaars Verdiend: 98 Sikkels

het schild egt heftig dat het weekend is en opeens krijg ik wat inspi weet niet waar het nu vandaan komt...* majah het is nu een iets langer stuk dan het vorige ag lees het maar gewoon:

‘Heb je dr gevonden..?’ was het eerste wat Harry vroeg toen Hermelien de leerlingenkamer binnen kwam.
Hermelien knikte.
‘Ik moet jullie wat vertellen..!’ Hermelien zuchtte en keek ernstig naar de verbaaste gezichten van Harry en Ron. Hermelien vertelde alles wat er was gebeurt ze liet Harry en Ron het stukje lezen over Quinta’s.
Alle 3 keken verslagen voor zich uit, en zwegen deels omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen en deels dat ze te druk waren met hun eigen gedachten.
‘Waar is ze nu..?’ Vroeg Harry aan Hermelien..’Volgens mij is ze buiten ma….
‘Oké dan zie ik jullie straks wel weer..! Harry stond op en voor Hermelien of Ron nog wat kon zeggen was Harry verdwenen.

Mistria lag ergens diep in het bos te snikken, ze was te ver in het bos gerend om nog te weten hoe ze terug moest komen.
Zwak riep ze om hulp maar niemand hoorde haar of iedereen hield zich voor doof.
Zo dacht aan Harry en concentreerde zich diep om zijn gezicht voor te halen maar in plaats van dat voelde ze beweging onder haar.
Ze opende haar ogen en zag dat ze langzaam door het bos werd geleid.
Plots dacht ze terug aan die blz uit het boek van Hermelien en even snel dat de beweging was begonnen stopte die.
Ze zag dat er minder bomen stonden. ‘Ik moet nu vlak bij de rand zijn..!’ging er door haar gedachten.
Opnieuw deed ze een poging om hulp te roepen maar snel slaakte ze die poging. Ze hoorde wat kraken en de bosjes bewogen.
‘Wie is daar,’ Kwam er zacht en angstig uit haar keel zetten. Maar ze wou dat ze het nooit had gevraagd.
Een spier witte man met vleugels zwarte ogen geen licht die het zou kunnen verlichten te donker…De man boog.
‘W-wie, w-wat ben jij,’ Mistria vroeg het wel ma ze wist het antwoord.
‘Ik ben één van u onderdanen u riep om hulp en ik geef het u,’ de man lachte op een vreselijk manier.
‘Ik ben van gedachte verandert ik wil geen hulp…ik red me prima zo,’ Mistria stond langzaam op en liep achteruit maar de man bleef naar haar toe lopen.
‘Ga met me mee Mésnaique laat me u beminnen zoals vroeger, graaf in uw geheugen misschien dat dit helpt.
De man liep op Mistria af en zij bleef staan wachtend op wat haar te wachten stond.
Mistria probeerde hem af te leiden. ‘Wat is u naam..?,’ Vroeg ze beleeft maar met veel angst. Maar de man bleef door lopen en gad rustig met de zelfde beleefde stem antwoord. ‘Mijn naam zit in u geheugen Mésnaique maar ik zal u helpen, mijn naam is Troquiás.
Hij bleef door lopen en stond nu vlak bij haar hun neuzen konden elkaar raken.
Ze voelde de koelte adem van Troquiás. Langzaam boog hij naar haar toe, legde zijn hand in haar nek en drukte zacht beminnend zijn lippen op dr haren.
Mistria voelde haar haar langs haar rug naar beneden groeien voelde hoe haar vingers begonnen te strekken en hoe de vleugels groeide.
Troquiás deed een stap terug.
‘Welkom Mésnaique,’ Hij glimlachte. Langzaam voelde Mistria haar angst weg ebben haar geest leek weg te glippen zoals zand tussen je vingers.
‘Ahh Troquiás bedankt dat je me heb bevrijd, haar geest is sterk dus lang zal ik niet blijven. Maar ik voel haar zwakker worden binnenkort zal ik weer over jullie kunnen regeren en ze kent iemand die goed van pas zal komen om onze macht terug te krijgen.
Troquiás glimlachte we hebben gedult, we zullen op u wachten,’ Opnieuw drukte hij een beminnende zoen op haar lippen en verdween.
Mésnaique verdween en daar stond Mistria hijgend alsof ze uren had gerend. Ze voelde hoe De tweede geest in haar lichaam, de geest van Mésnaique langzaam aftreed…

ik begin er heeel langzaam een eind aan te breien nou tot de volgende Very Happy

doxy_angel · 3e jaars Verdiend: 98 Sikkels

Toch sneller dan ik dacht is er een einde aan mijn verhaal gekomen ben blij dat ik in het weekend er nog aan heb gewerktnou hier komt het laatste stuk...

‘Mistria wat doe je in het bos, en met wie was je net aan het praten..?,’ Mistria keek om en zag Harry staan.
‘I-ik weet het niet, ik..volgens mij ben ik net weer in..in…dat wezen verandert..?,’ Ze keek nog steeds angstig uit dr ogen.
Harry keek ongerust naar haar. ‘Hermelien heeft ons verteld wat er in dat boek stond..!,’ Langzaam liep hij naar Mistria.
‘W-waarom heeft ze het verteld..waarom..?,’ Mistria zakte via de boom langzaam naar beneden.
‘Rustig we weten dat er wat was en we wisten dat Hermelien wat te weten was gekomen want ze moest je heeeeel dringend spreken, maar met wie was je nou net aan het praa….,’ Harry maakte zijn zin niet af, Mistria was helemaal aan het rillen ze probeerde te praatten maar er kwam wat geschorrel uit.
‘H-harry g-ga w-w-weg n-nu,’ Kwam er moeizaam uit, weer probeerde ze wat te zeggen.
‘Z-ze k-komt t-t-terug, GA NU WEG…!!!,’ Schreeuwde ze. Harry bleef koppig staan.
‘Nee ik blijf hier,’ Maar Harry zag dat hij het al niet meer tegen Mistria had maar tegen de leidster van alle Quinta’s.
‘Ahh zwakkeling,’ Mésnaique grijnsde…’Ze zal nooit winnen, nooit,’ Ze draaide zich om naar Harry. Maar Harry herinnerde zich het stukje uit het boek Zodra die mensen almaar in de ogen van Mésnaique hadden gekeken, was hun ziel verloren en behoorden ze tot de Quinta’s.
Harry draaide zich om en sloot zijn ogen, hij wilde weg rennen maar Ménaique had hem al bij zijn pols vast.
‘Je zult niet ontsnappen, haar geest heeft zich al gehecht aan jou verdriet dat aanlokkelijk is, zoveel woede zoveel verdriet. Kijk me aan,’ Beveelde ze Harry.
Maar Harry keek niet op hij probeerde zijn toverstok te pakken maar kon er niet bij.
‘Mistria is sterker, ze zal jou verslaan,’ Harry draaide zich om en keek Mésnaique aan, maar hij zag een glimp van Mistria, haar vertrouwen.
Hij had verwacht dat er wat zou gebeuren maar hij zag nog hij voelde nog de koude wind die in zijn gezicht sneed.
‘Wat gebeurd er,’ Mésnaique leek te vervagen, en Mistria leek toe te nemen.
Daar stond ze weer hijgend als of ze lang heeft gerent.
‘Bedankt Harry, bedankt voor je vertrouwen,’ Ze glimlachte vriendelijk zoals ze in het begin van het jaar vaak deed.
‘Ik denk niet dat ik het nog vol hou, ze zal snel weer genoeg kracht hebben om mij te overmeesteren.
‘Ik zal je helpen,’ Harry keek vastbesloten
‘Nee Harry ik wil niet dat jou iets overkomt,’ Ze kreeg tranen in dr ogen en begint weer te rillen. ‘Alsjeblief ga weg..!!,’
Harry schudde zijn hoofd. Hij wou nog wat zeggen maar het was te laat weer stond Mésnaique er.
‘En daar zijn we weer,’ Opnieuw werd Harry vast gegrepen door Mésnaique en alles werd zwart, maar hij bleef voelen.
Opeens werd het weer licht maar het bleef duister. Harry keek rond en zag allemaal Quinta’s die schreeuwden die juichte.
Harry werd vast gegrepen door 2 Quinta’s vast gegrepen, hij luisterde wat Mésnaique haar onderdaden toesprak.
‘…Eénmaal zijn ziel, dan hebben we weer de macht over deze wereld,’ Ze draaide zich om en liep naar Harry. Geen één keer knipperde ze met haar ogen, ze bleef Harry strak aan kijken.
‘waarom komt zijn ziel niet, waarom blijft hij mens,’ werd er geroepen.
‘Heb geduld Troquiás, haar geest geeft te veel om dit jong, ze doet er alles aan om hem te redden, maar ze geeft snel op ze houd dit niet lang vol.
Opeens beseft Harry zich wat, hij wist niet of het werkte maar alles is het proberen waard.
Toen Mésnaique dicht genoeg bij Harry stond, twijfelde hij nog even maar hij deed het wel.
Hij boog zich naar voren en zoende haar, hij voelde een sterke wind op komen.
Hij opende zijn ogen en zag dat hij nu Mistria zoende, Hij stopte.
Keek om zich heen maar nergens zag nog een Quinta, enkel lichamen.
‘Harry hoe wist je dat…hoe je haar…,’ Mistria keek Harry aan.
‘Ik wist het niet ik hoopte gewoon dat het zou werken, aangezien Mésnaique zo was geworden door verloren liefde…,’ Harry maakte zijn zin niet af.
Overal vlogen er lichtbollen rond opzoek naar een lichaam.
‘Dat zijn de zielen van alle lichamen,’
‘Hoe komen we nou terug, we kunnen hier toch niet voor eeuwig blijven,’
‘Ik heb wel z’n vermoedde, maar of het werkt,’ Mistria keek Harry aan.
‘Alles valt te proberen,’ zei Harry opnieuw. Mistria knikte en zoende Harry. Allebei voelde ze dat ze naar boven werden gezogen.
Daar stonden ze aan de rand van het bos, hand in hand. Zonder problemen liepen ze naar binnen, een paar leerlingen keken hun verbaast na.
Waar een leven eindigde hoe een geest verloren ging begon een nieuwe liefde die al een paar eeuwen brandde en eindelijk oversloeg na het nieuwe gedeelte

Nou dit was het duz ik zal kijken of ik aan een nieuw verhaal ga beginne kuzzz