[AF] Harry Potter en de ogen van de Duivel

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Hallo allemaal,
Eerder had ik 'Harry Potter en de Vloek ' geplaatst (wat nu al op de 2e pagina staat) .
Ik vond het hartstikke leuk om voor mensen te schrijven en waag nu maar nog een poging .
Veel plezier met lezen en ik hoop echt dat jullie dit leuk vinden .

Harry Potter en de ogen van de Duivel

Stuk 1
(Harry)
De zomervakantie is voorbij gevlogen en nu zit ik dan hier ...
Tussen Ron Wemel en Marcel Lubbermans, mede studenten en vrienden van mijn oude school, Zweinstein .
De Zomervakantie was gewoonweg fatastisch !
We hadden onze examen gehaald na ons laatste, zevende, jaar op school en besloten het met z'n alleen te vieren in de Zomervakantie .
Ron, Hermelien, Simon, Daan, Marcel, Parvati, Belinda, Ernst, Hannah, Joost en ik waren met z'n allen een weekje naar Schotland gegaan .
Waar we in een klein wit luxe bungalow woonden .
Tijdens die vakantie waren er veel dingen gebeurd er ontstonden al gauw hechte relaties . Liefdes relaties .
Het was veel leren in korte tijd die we hadden ...

Op een morgen zaten Ron, Hermelien en ik op het gras en keken naar Simon en Daan die elkaar in het zwembad probeerden te duwen .
"Het is best raar dat onze jaren op Zweinstein is afgelopen, nietwaar ?" zei Hermelien .
"Ja," zei Ron triest . "Ik dacht altijd dat ik erg blij zal zijn als ik van school was, maar nu weet ik pas hoe geweldig dat allemaal wel niet was ."
Plotseling besefte ik ook dat het moeilijk zal zijn .
Ik zal nooit meer samen met Ron en Hermelien kunnen zijn . Nooit meer Draco Malfidus of Sneep kunnen pesten ...
"Ik ga samen met Parvati een Helers' opleiding volgen in Londen ." vertelde Hermelien zacht .
"Echt ?" zei Ron verrast . "Dat is gaaf, zeg ."
"Ik ga modellen werk doen in New York ." zei Belinda stralend . "Ze hadden me gevraagd toen ik nog op school zat-"
"Wauw !" zei Ron goekeurend .
De rest kwamen erbij zitten .
Ernst en Hannah zouden naar Egypte gaan om Geschiedenis van Toverkunst te studeren en Joost zal een leraren opleiding volgen in Londen .
Ik vond het allemaal geweldig wat ik hoorde .
Zo vertelden Simon en Daan dat ze beiden waren aangenomen in het Nationale zwerkbal team !
"Gefeliciteerd !" zei ik lachend . "Dat had ik ook altijd al willen doen-"
"Wat voor opleiding ga je dan volgen, Harry ?" vroeg Hannah aan mij .
"Ik ga samen met Ron en Marcel een beroemde Schouwers' opleiding volgen, op de internationale school in Parijs ! " zei ik . "We hadden een beurs gekregen ."

En hier zit ik dan .
Tussen Ron en Marcel aan een tafeltje helemaal achterin de klas .
Meneer Garret, onze klassenleraar, kijkt ons aan met gefronste wenkbrauwen .
Heb ik iets verkeerds gedaan ? gaat het door mijn hoofd .
Ik hoor Ron grinniken en zie dan dat Marcel een karikatuur tekening heeft gemaakt van meneer Garret .
Oops... dit is onze eerste dag op school en ik weet dat meneer Garret nu al een hekel aan ons heeft .
Hij is namelijk rood geworden als een tomaat, paars geworden als een geexplodeerde peer ...?

"Ik wil nu dat iedereen goed naar me luisterd !" bulderde meneer Garret door het lokaal .
Harry beet op zijn lip om te voorkomen dat hij in de lach schoot . Hij vond het namelijk een vreselijk hilarisch gezicht dat hun leraar zo erg snel van kleur kon veranderen .
"Het lijkt wel een hagedis, he ?" fluisterde Ron .
Harry smoorde zijn lach door overdreven hard te hoesten .
Meneer Garret liep hun richting op .
"Ik weet dat jullie hier nieuw zijn, heren ." zei hij geirriteerd. "Maar ik wil dat jullie serieus deze opleiding volgen . Deze mensen hier hebben al een jaar les gehad . maar jullie - jullie zijn nieuwe leerlingen met beurs en daarom moeten jullie extra goed opletten !"
Harry trok zijn wenkbrauwen omhoog en keek zijn leraar strak aan .
"Maar zoals U al zei, meneer Garret ." zei Harry . "Zijn wij nieuwe leerlingen en kennen wij de regels niet eens !"
Enkele leerlingen begonnen te lachen en Harry ving de blik op van een mooi meisje .
Ze had kristal grijze ogen en donker pik zwart haar dat er zijdezacht uit zag en eenvoudig elegant over haar schouders hing .
Harry kon zijn ogen maar niet van haar af houden en vond haar 'uniek' .
Zij zag er bijzonder uit, zij was anders dan andere meisjes... meende hij .
Ze zag er zelfs nog mooier uit dan Parvati ! (en Parvati was degene van wie hij het warm kreeg afgelopen zomer en soms nog wel meer ...) .

De hele les door bleef meneer Garret maar praten over gevaarlijke spreuken en ingwikkelde plannen voor als er noodgevallen waren .
Toen de bel ging, smeet Harry zijn boeken in zijn tas en vluchtte het lokaal uit .
Hij wurmde zich langs oudere studenten door de gangen en liep het schoolplein op .
Harry ging onder de schaduw van een grote boom zitten en pakte zijn agenda, die hij lang geleden van Hermelien had gekregen, de tijd dat hij jarig was in Schotland.
Zwijgend bekeek hij de magische fotos van de vakantie nog eens en dacht weer aan zijn vrienden die ver weg waren . Hij mistte hen vreselijk ...
"Harry, jongen ." zei Ron die naast hem plofte . "Wat vond je van de les ?"
"Viel wel mee ." loog Harry . Maar hij wist zeker dat dat niet waar was, de les was gewoonweg : Saai .
"Wie had ooit gedacht dat ik opgeleid zal worden tot Schouwer ." zei Marcel zacht . "Ik bedoel, ik was altijd al erg slecht in toveren en dat soort dingen -"
"Marcel," zei Harry . "Jij bent iemand met doorzettingsvermogen en als je dat bezit, dan kun je alles ."
"Alles ?" zei Marcel twijfelend .
"Alles ." herhaalden Harry en Ron .
Marcel lachte .
"Oke dan ." zei hij . "Vertel me dan maar eens hoe ik een eerste 'afspraakje' kan regelen ."
Harry werd rood .
Hij hoopte maar niet dat het al te opvallend was, hij was duidelijk in de ban geraakt van dat meisje .... dat meisje die hem aankeek in de klas .
"Wat gaan we doen als we uit zijn vanmiddag ?" vroeg Harry om van onderwerp te veranderen . "Onze kamer inrichten van onze studenten huis ?"
"We zouden even in het centrum van Parijs kunnen kijken-" begon Ron .
"Ja," zei Marcel . "Laten we vanavond ergens wat gaan eten en dan naar een disco gaan ofzo !"
"Disco ?" zei Harry .
"Ja ."
"Eh," begon Harry aarzelend . "Maar dat is niks voor mij . Ik hou niet zo van dat disco dingen enzo -"
"Laten we gewoon ergens wat gaan eten ." stelde Ron voor . "En dan gewoon even rond kijken -"
"Ja," zei Marcel . "Ik ben namelijk nog nooi eerder in Parijs geweest ."

Harry zat die avond rond zes uur op zijn bed en keek rond . Zijn kamer zag er leeg en saai uit .
Zouden Hermelien en Parvati het fijn vinden in Londen ...? vroeg hij zich af .
"Harry, ben je klaar ?" vroeg Ron .
Hij kwam uit de badkamer lopen en droeg zijn beste dreuzel kleding .
"Gaan we nu al ?" zei Harry .
"Ja," zei Ron . "Marcel kan alleen z'n schoenen niet vinden ."
Harry grinnikte .
"Ik had ze stiekem verstopt ." bekende hij met een ondeugend lachje .
Ron grijnsde .
"Geef ze nou maar terug, Harry ." zei hij . "Anders duurd het eeuwen voor we weg mogen ."
Harry knikte en kroop onder het bed waar hij een schoen tevoorscijn haalde .
Ron grijnsde nog breder .
"Dat is een mooi plan voor mij ." zei hij . "Laat ik dat ook eens doen . Marcel is helemaal gek -"
Harry lachte .
"HARRY !" brulde Marcel .
Hij kwam verwilderd de kamer binnen lopen en schudde Harry door elkaar .
'WAAR ZIJN MIJN SCHOENEN ?!" schreeuwde hij . 'IK MOET ZE HEBBEN ! ANDERS KAN IK NIET MET JULLIE MEE EN-"
Harry en Ron grijnsden breed en begonnen toen te lachen .
"Wat ?" zei Marcel verbijsterd . "Wat is er zo grappig ?"
Harry haalde lachend Marcel's schoenen tevoorschijn en boog naar rechts om een klap een vermijden .
"Hoe durf je !" riep Marcel . Maar hij grijnsde wel breed . "Maar nu heb ik eindelijk een reden je terug te pakken, Harry ."
Ze lachten en liepen toen hun studentenhuis uit .

"Parijs is geweldig !" joelde Ron .
Hij, Harry en Marcel slenterden door de mooi verlichte straten van Parijs en keken naar studenten die s'avonds net als hen uit eten gaan of naar een disco gaan .
"Die dreuzels doen het goed, he ?" zei Marcel . "Ook zonder toverkunst redden zij zich prima ."
Harry knikte .
Ze liepen zwijgend met z'n drieen door en genoten volop van alle gezelligheid in Parijs .
Harry voelde zich blij, maar om een een of andere reden ook erg schuldig .
Hij was nu hier in Parijs, zonder Parvati ... of Hermelien . Eigenlijk mistte hij Zweinstein vreselijk, de lessen, de Geesten, Malfidus pesten ... dagjes Zweinsveld ...
"Ik doe alles om terug te mogen naar Engeland ." flapte hij het er zomaar uit .
"Mis je het zo erg dan ?" zei Marcel .
Harry negeerde hem en keek naar een groepje meiden die hen giechelend aan staarden .
"Onze tijd op Zweinstein was wel geweldig, nietwaar ?" zei hij na een tijdje .
"Ja," zei Marcel . "Maar ik vind het beter zo-"
"Ik ook ." zei Ron .
Harry haalde zijn schouders op en versnelde zijn passen .
Die jongens begrijpen me ook helemaal niet, dacht hij nijdig . Ik mis mijn school gewoon, de sfeer van toen, mijn beste vriendin en... Parvati .
"He, Harry ." zei Ron om hem af te leiden . "Laten we hier gaan eten ."
Ze stonden voor een glanzend chique uitziende gebouw dat een restaurant bleek te zijn .
"Ja hoor ." antwoordde Harry .
Eigenlijk was hij er best nieuwsgierig naar hoe het er van binnen uit zag .
Ze liepen met z'n drieen naar binnen en werden meteen aangeschoten door een jong uitziende vrouw .
"Goedenavond, heren ." zei ze plechtig .
Harry deed zijn best om niet te lachen .
"Eh," zei hij . "We- we willen een tafeltje van drie graag ."
"Dat is prima ." zei de vrouw met een zangerig accent . "Loop maar even mee ."
Ze bracht hen naar een tafel in een rustig hoekje en gaf hen allemaal een dik menu boekje .
"Kijk er maar rustig in, heren ." zei ze deftig en liep toen weg .
Harry keek naar Ron die meteen met zijn neus in het boekje zat .
"Heb je honger ?" vroeg hij lachend .
Ron was met stomheid geslagen .
"Dit is gewoon bizar !" sistte hij . "Wat er allemaal in dat menu ding staat, bedoel ik ."
Harry glimlachte . Hij wist hoe Hermelien zal reageren als zij erbij was ...
"Ron," zei hij lachend . "Dit vinden dreuzels nou eenmaal lekker . Bestel maar eens iets exotisch, zal ik zeggen ."
Ron en Marcel keken elkaar verbijsterd aan .
"Wat dan ?" vroeg Marcel zachtjes . "Ik bedoel. wat neem jij Harry ?"
"Eh-" Harry begon in zijn menu te kijken . "Dat zien we wel-"

Het eten was heerlijk in het Franse restaurant en zelfs Ron en Marcel, die nog nooit eerder typisch 'dreuzels' hadden gegeten, hadden het goed gekeurd .
"Ik reken wel af ." zei Harry .
"Nee, dat hoeft niet ." zei Marcel vlug . "IK doe het wel-"
"Laat maar, Marcel ." zei Harry . "Ik trakteer ."
En dus kwam de jonge serveerster en rekenden ze af .
"Wat gaan we nu doen ?" vroeg Ron toen ze voor het restaurant stonden .
"We gaan gewoon even een beetje lopen -" zei Harry .
Ze liepen gezamelijk langs grote gesloten gebouwen en disco's die meters verderop nog hoorbaar waren ...

"Ik kan nog steeds niet geloven dat ik later een baan als Schouwer zal krijgen ." zei Ron .
Hij, Harry en Marcel bleven staan op een grote brug en staarden in het donkere glanzende water .
"Ik kan het ook nog steeds niet geloven ." mompelde Marcel . "Wie had nou ooit gedacht dat ik werd aangenomen op een school met Schouwers' opleiding ?"
Harry glimlachte .
"Het is net een droom ." zei hij zacht . "Van de zomer hadden we veel dingen ontdekt en geleerd . En nu zitten we hier: In Parijs . Ik leef echt in een droom ... We zijn volwassen geworden ."
"Klopt, Harry ," zei Marcel . "Maar vergeet niet dat we al achttien zijn . Dan is het logisch dat we volwassen zijn en we ons ook zo gedragen ."
"Ik mis mijn geboorteland eigenlijk best wel ." fluisterde Harry . "Ik mis zelfs het gekrijgs van Dirk Duffeling !"
"Jij bent gek ." zei Ron vastbesloten . "Jij bent echt gek !"
Harry en Marcel lachten .
Ze bleven nog een tijdje staren, tot ze een paar giechelende stemmen hoorden .
Meiden zoals Cho Chang zijn er altijd, dacht Harry nijdig . Giechelende populaire meiden die alleen maar mooi en oppervlakkigerig kunnen zijn .
"Je komt ze overal ter wereld tegen ." zei hij plotseling hardop . "Echt overal . Van Engeland tot Parijs !"
"Waar heb je het over ?" zei een onbekende stem .
Harry draaide zijn hoofd en zag dat het meisje was die hij zo erg 'uniek' had gevonden .
"Je zit in mijn klas, nietwaar ?" zei ze glimlachend . "Harry . Je heet Harry ."
Harry knikte verwonderd en glimlachte ook .
"eh, hoe heet jij dan ?" vroeg hij .
"Eloise ." zei het meisje . "Ik ben Eloise Daff ."
"Mooie naam -" mompelde Harry .
Eloise lachte en ging dichter naast hem staan .
"Jouw vrienden kunnen het goed vinden met mijn vriendinnen ." zei ze lachend .
Harry keek naar Ron en Marcel die aan de andere kant van de brug stonden en openlijk met Eloises' vriendinnen flirtten, die dat net zo duidelijk terug deden .
Ron en Marcel zijn wel erg enthousiast, dacht Harry stiekem .
Hij begon hardop te lachen en hield er onmiddelijk mee op toen hij Eloise zag kijken .
"Je bent een ander persoon als je lacht, Harry ." zei ze zacht .
Harry voelde dat hij bloosde .
"O, nou ja-" mompelde hij .
Nu was het Eloises' beurt om te lachen .
"Op welke school heb je eigenlijk hiervoor gezeten ?" vroeg Harry om van onderwerp te veranderen .
"Beauxbatons ." zei Eloise . "Jij ?"
"Zweinstein ." zei Harry .
"Zweinstein ?" zei Eloise stralend . "Echt ?"
"Echt ."
"Dat is geweldig !" joelde Eloise . "Ik wilde er zo graag heen . Het is ten slotte de beste school voor Tovenaarij en Hocuspocus ! Maar mijn ouders vonden me te jong om me alleen naar Engeland te laten gaan ..."
"Ach," zei Harry . "Wat jammer ."
"Ja," zei Eloise . "En ik was te jong toen de Toverschooltoernooi plaats vond . Ik was toen nog maar veertien, weet je ."
Harry knikte en hield zijn mond . Hij wilde Eloise niet laten weten dat hij wel mee had gedaan ...
"Ik hoorde van de oudere studenten dat er wel een jongen mee deed van mijn leeftijd . " zei Eloise . "Veertien was hij ook en was gedwongen mee te doen om een of andere reden . Het was Harry Potter, de jongen die jeweetwel had verslagen ."
Harry voelde zich misselijk worden en besloot maar de waarheid te vertellen .
"Ik was dat ." zei hij schor .
"Sorry ?" zei Eloise .
"Ik was die jongen ." zei Harry . "Ik ben Harry Potter ."

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 2
(Harry)
Eloise was diep onder de indruk toen ik bekende dat ik Harry Potter was .
Ron, Marcel, Monica en Natasha (vriendinnen van Eloise) waren al naar het stundentenhuis gegaan omdat ze het zo koud hadden .
Maar Eloise en ik gingen een restaurant in en bleven praten tot diep in de nacht .
Ik kon gewoon niet geloven dat we zo erg veel met elkaar gemeen hadden en dat we allebei al verkering hadden .
Zij had Stefano, een Italiaanse jongen die ze al erg lang kende en ik had Parvati, een meisje met wie ik nog steeds veel brieven schrijf ...
Ron en Marcel zitten me nu steeds te pesten . Ze vragen wie ik leuker vind . Parvati of Eloise .
Parvati is een mooi meisje, maar Eloise is een nieuw avontuur .

Ik weet het allemaal niet, hoor .
Laat ik maar opstaan ik hoor Marcel nu al kibbelen met Jarrod (onze kamergenoot) ....

"Hallo ." zei Harry terwijl hij de kamer binnen kwam . "De dag begint al spectaculair . Nietwaar ?"
Marcel ging naast hem zitten en keek Jarrod nijdig aan .
"Is er iets ?" vroeg Ron geeuwend die ook binnen kwam .
"Niet dat ik weet ." zei Harry .
"Die sukkel wilt mijn vest niet terug geven !" riep Marcel .
"Nou, die eikel had mijn snoep gejat !" snauwde Jarrod op zijn beurt .
Harry en Ron keken elkaar grijnzend aan .
Dit was duidelijk te kinderachtig voor worden ...
"Jongen, jongens !" zei Ron vaderlijk . "Laat elkaar met rust enne - DOKKEN MAAR !"
"Wat ?" zei Jarrod.
"Dat betekent dat je je spullen moet terug geven, eikel !" schold Marcel .
Jarrod zweeg en liep toen nijdig de kamer uit .
"Marcel," zei Harry hoofdschuddend . "Jij kunt het niet zo goed vinden met onze nieuwe kamergenoten, he ?"
"Nee," zei Marcel . "Ik vind Chakira en Fadim erg oke . Maar meneer Jarrod ? No way !"
Ron lachte .
"Zullen we naar het hoofdgebouw gaan ?" stelde hij voor . "Dan gaan we even ontbijten in de kantine ."
"Dat lijkt me een prima idee ." zei Marcel nors . "Even een tijdje zonder mijnheer Jarrod ."
Harry en Ron lachten en sleurden Marcel mee naar het hoofdgebouw .

"Wat willen jullie ?" vroeg Harry zodra ze Marcel in een stoel kregen . "Ik haal het wel ."
"Doe mij maar een tosti met extra veel kaas -" zei Ron nadenkend . "En een grote glas pompoensap ."
"Jij Marcel ?" vroeg Harry vriendelijk .
Marcel negeerde hem en sloeg zijn armen over elkaar .
"He, Marcel !" zei Harry ongeduldig . "Je kunt niet zo de hele dag blijven doen hoor ."
Dat leek Marcel te accepteren .
Harry haalde zijn schouders op en liep naar de bar .
Hij bestelde het eten en wachtte terwijl zijn ogen die van Eloise ontmoetten .
"Harry ." zei Eloise met een brede glimlach . "Wat ben je vandaag vroeg op ."
"Ja," zei Harry . "Dat kwam door Marcel en Jarrod-"
Gelukkig stelde Eloise verder geen vragen .
"Heb je al eten besteld ?" vroeg Harry .
"Ja," zei Eloise . "Ik heb eigenlijk al ontbeten . Maar ik wacht op Monica ."
"O oke ."
"Harry," zei Eloise met rode wangen . "Heb je eh, eigenlijk nog iets van Parvati gehoord ?"
"Ja en nee ." zei Harry . "We hebben niet veel contact meer en dat is ook erg moeilijk, weet je . Zij zit in Londen en ik- ik ben hier in Parijs ."
"Ja," zei Eloise . "Ja, dat snap ik-"
"Schatje !" zei een slijmerige stem .
Harry en Eloise draaiden zich bliksemsnel om .
"Oh," zei Eloise bijna teleurgesteld . "Hallo Stefano ."
Dus dit is Stefano, dacht Harry geirriteerd . Dit is dus de jongen die verkering heeft met Eloise ...
Stefano had lang blond haar in een staartje en had vreemd gevormde bruine, bijna zwarte, ogen .
"Stel me aan deze jongen voor, schatje ." zei Stefano zelfverzekerd .
Eloises' glimlach verween en ze zuchtte diep . "Harry, dit is Stefano Rosati . Stefano, dit is Harry Potter ."
Stefano's ogen werden even groot als schoteltjes . Toen herstelde hij zich en lachte spottend .
"Dat is een grapje zeker ?" zei hij .
"Nee," zei Eloise . "Hij is het echt, Stefano ."
Stefano kneep zijn ogen tot spleetjes en staarde Harry doordringend aan .
"Waarom sta je hier zo dicht naast MIJN vriendin, Harry Potter ?" vroeg hij scherp .
Aha, dacht Harry triomfantelijk . Stefano is dus jaloers .
"Ik ?" zei Harry onschuldig . "Wij praten alleen maar tegen elkaar-"
" Wie ben jij om zo tegen haar te mogen praten ?!" vroeg Stefano die bijna paars werd .
"En wie ben JIJ om te bepalen of ik met haar mag praten of niet ?" beet Harry hem toe .
Eloise glimlachte en haakte haar vingers door die van Harry, onder de tafel .
Harry voelde zijn maag een dansje maken .
Als Stefano dit zag ...
"Kom je mee, schatje ?" zei Stefano . "Laten we ergens anders gaan zitten ."
Hij greep Eloises' schouders en trok haar de andere kant op .
Harry zuchtte en haalde zijn bestelling op .

"We gaan het vandaag hebben over jezelf kunnen verweren tegen duistere spreuken en vloeken door middel van een belangrijke bezwering ." vertelde meneer Garret . "En ook gaan we na de grote pauze in groepjes van zes werken om praktijk oefeningen te doen in de schooltuin . "
Harry zag nog net dat Marcel verlangend naar Monica keek en hij moest meteen lachen .
"Zijn er verder nog vragen tot nu toe ?" vroeg meneer Garret .
Eloises' hand schoot omhoog .
Harry glimlachte .
Misschien voelde hij zoveel voor haar omdat zij zo erg leek op Hermelien ...
Ik ben erg op Hermelien gesteld, dacht Harry bitter . Maar verliefd zou ik nooit kunnen worden op haar . Dus ook niet op Eloise ...
"Dat is een goede opmerking van U, juffrouw Daff ." zei meneer Garret tegen Eloise . "Ik deel zelf de groepjes in . Ik zorg wel dat deze drie mannen uit elkaar blijven ."
Hij gebaarde naar Harry, Ron en Marcel .
"Hoezo ?" vroeg Harry . "Waarom kunnen wij niet samen werken ?"
"Jullie leiden elkaar te snel af . Dat is simpel ." zei meneer Garret .
"Maar Ron, Marcel en ik werken al samen sindst we elf jaar oud waren en voor het eerst op Zweinstein aan kwamen !" protesteerde Harry . "Dat is pas simpel ."
"Zweinstein ?" herhaalde meneer Garret . "Zijn jullie afgestudeerde leerlingen van 'Zweinstein' ?"
"Jepp ." zei Ron trots .
Meneer Garret hield zijn mond over hen en besloot maar te beginnen met de echte les .
"Zo," fluisterde Ron . "Hij is gedist ."
Harry begon te lachen en opnieuw gingen de ogen van hun leraar naar hem .
Ron had het mis, dacht hij nijdig . Onze leraar had een hekel aan ons . Hij was niet veel aardiger dan Sneep ...

Stuk 3
(Harry)
Al een maand ben ik hier .
En nog steeds denk ik vaak aan Engeland, thuis bij de Duffelingen, Zweinstein en Zwerkbal .
Hermeliens' adviezen en Parvati's knappe gezicht spoken door mijn hoofd .
Maar er is nog iets anders wat me zo onrustig maakt ... Eloise .
Ik heb al dagenlang niet meer tegen haar gepraat en ik weet, volgens geruchten, dat zij en Stefano vaak ruzie hebben .
Mijn cijfers schieten, tot mijn verbazing, als pijlen omhoog . Ook Ron en Marcel doen hun best .
Onze kamergenoten Fadim en Chakira zijn erg aardig . Alleen zijn hun oudere studenten en hebben ze andere schooltijden .
Vandaar dat we elkaar zo weinig spreken .
Maar Jarrod bevalt mij ook niet .
Hij is een soorrt nieuwe Draco Malfidus geworden .
Het ergste is nog dat we in dezelfde klas zitten en dat we in een huis wonen !
Zwerkbal is iets wat ik totaal mis .
Ik mis team geest en aanmoedigingen van het publiek .
Maar toch voel ik dat iets me dwingt om Schouwer te worden .
Schouwer zijn als beroep zal erg zwaar zijn . Maar ik moet dat ... ik MOET .

Overigens, gebeuren er vreemde dingen op school .
Er zijn al zeven studenten vermist en ik heb zo'n vermoeden dat ik weet wie er achter zit . Voldemort .
Hij is nog steed sterk en onvindbaar .
De directeur van school is erg geshockt dat dit gebeurd is, omdat bij hen op school nog nooit eerder zoiets vreemds is gebeurd .
Vertel mij wat, op Zweinstein gebeurde dit elk jaar .
Hij wilde niet geloven wat studenten zeiden over Voldemort en andere teorieen .
Volgens hem was Voldemort alleen maar krachtig in Engeland .

Met andere woorden : Deze opleiding bevalt me niet helemaal . Ik smacht weer terug te mogen en mijn vrienden weer te zien .
Maar ... in Frankrijk ben ik minder bekend dan in Engeland .

"Ik heb geweldig nieuws, jongens !" riep Marcel .
Harry en Ron lagen in het gras in een rustig parkje in Parijs en staarden naar Marcel die haastig kwam aan rennen .
"Vertel eens ." zei Ron .
"Ik ben verliefd ." dreunde Marcel op .
"Hoera, dat is nieuws ." zei Ron . "Wij hadden het allang al door . Jij bent verliefd op Monica ."
Marcel schudde zijn hoofd .
"Dat is het niet alleen ." zei hij . "Ik heb een vriendin !"
"Heb jij met-" begon Harry . "Met Monica ?"
"Ja en ik ben de gelukkigste man ter wereld !" joelde Marcel .
Harry lachte .
"Hoe is dat zo gelopen ?" vroeg hij nieuwsgierig .
"Nou ik bleef dus in het lokaal en-" Marcel begon gretig te vertellen hoe hij verkering kreeg met Monica .
Harry was erg blij voor hem maar hij merkte dat Rons' stemming langzaam weg ebde .
"Ron," zei Harry toen Marcel weg ging . "Is er iets ?"
Ron zei niets en plukte aan het gras .
"Ik weet het niet, Harry ." zei hij zacht . "Maar ik vind dat alles nu zo anders is . Ik wil dat het weer is zoals vroeger, weet je dat ?"
"Dat wil ik ook ." zei Harry . "Ik mis Hermelien en- en Parvati . En Zweinstein en Zwerkbal en nog veel meer !"
"Dat is het niet alleen, Harry ." zei Ron voorzichtig . "Maar ik vind ook dat onze vriendschap nu erg is veranderd . Hermelien zien we niet meer dagelijks en in plaats van haar komt Marcel Lubbermans !"
Harry glimlachte .
"Marcel kan Hermelien niet vervangen, Ron ." legde hij uit . "Zij zal voor altijd bijzonder voor ons blijven . Voor jouw ."
Ron knikte .
"Dat weet ik ." zei hij . "Maar het is nu ook zo anders geworden . Misschien heeft Hermelien nu ook wel een vriendje en-"
"Nee, Ron ." stelde Harry hem gerust . "Dat had ze ons heus wel geschreven als dat zo was ."
"Ja," zei Ron vertwijfeld . "Ja, dat zal wel-"
"He, toe nou ." zei Harry ongeduldig . "Je moet het positief bekijken, Ron . Hermelien was altijd beter dan ons ... zij had ons veel geleerd en alles wat we van haar hadden geleerd kunnen we nu gebruiken . Nu we 'onafhankelijk' zijn ."
"Denk je ?" zei Ron nog steeds niet overtuigd .
"Ja ."
"Ik heb vaak geprobeerd Hermelien terug te schrijven ." vertelde Ron ongelukkig . "Maar helaas weet ik niet hoe ik mijn gevoelens op papier moet zetten en- en heb ik haar daarom nooit terug geschreven ."
"Gevoelens ?" herhaalde Harry met een brede glimlach .
Hij wist dat Ron al heel erg lang stiekem verliefd op Hermelien was ... maar dit kwam toch als een verassing .
"Wauw, Ron ." zei Harry plagend . "Dit is een hele eer om dat ein-de-lijk eens van 'jouw' te horen ."
Ron werd rood .
"Wat bedoel je ?" vroeg hij .
Harry lachte .
"Denk je nou echt dat ik van niets wist . " zei hij . "Je was al verliefd op Hermelien sindst je derde jaar op Zweinstein . En zij was overduidelijk ook verliefd op jou ."
"Echt ?" vroeg Ron hoopvol .
Harry knikte .
"Maar-" Ron liet zijn hoofd weer zakken en keek hem niet aan . "Wat moet ik dan doen ?"
"Als ik jou was, zou ik Hermelien gewoon een lange brief schrijven . " zei Harry . "Waarin je verteld wat je allemaal voelt en hoe het met je is, hier in Parijs ."
Ron knikte en stond onmiddelijk op .
"Wat ga je doen ?" vroeg Harry verbaasd .
"Ik ga Hermelien schrijven ." zei Ron . "Als ik haar schrijf ... moet dat NU gebeuren !"
Hij liep weg en liet Harry alleen achter .
Misschien was ik wel erg overtuigend tegen Ron, dacht Harry bitter . Maar diep in zijn hart had hij hetzelfde probleem , maar dan nog ingewikkelder ...
Parvati had hem al zo vaak geschreven ! Dat ze het naar haar zin had in Londen en dat ze hem mistte ... maar hij, hij schreef nooit lange serieuze brieven . Hij wilde Parvati geen pijn doen, hij wilde haar niet kwetsen door te vertellen dat hij iemand anders leuk vond .
Hij kon niet aan Parvati schrijven dat hij verliefd was op Eloise .
Verliefd op Eloise ? Harry schrok van zijn eigen gedachte . Nee, ik ben niet verliefd op Eloise ...
Maar dan ziet hij haar staan hand in hand met Stefano op het schoolplein .
Harry ontmoette de kristal grijze ogen van Eloise en dan wist hij het zeker ... Hij was verliefd op haar .

Oke, dacht Harry terwijl hij aan zijn bureau zat . Ik ga Parvati een brief schrijven .
Hij doopte zijn nieuwe ganzenveer in de inkt en begon op een lange stuk perkament te schrijven .
Lieve Parvati,
Het spijt me dat ik al zo erg lang niets van me liet horen .
Maar ik heb veel nagedacht en nu heb ik eindelijk weer de moed je te schrijven .
Hoe gaat het eigenlijk met je, Parvati ?
Met mij gaat het prima . Maar mijn opleiding bevalt me niet .
Het is zo anders en streng ... ik wil ook niet dat onze relatie eronder zal gaan lijden .
(als we tenminste nog 'een' goede relatie met elkaar hebben, nadat je deze brief hebt gelezen) .

De tijd die we hadden in de Zomervakantie zal samen met momenten op Zweinstein, de beste tijden in mijn leven blijven .
Ik zal nooit vergeten hoe goed wij het met elkaar konden vinden en hoe hecht onze relatie met de groep was .
Hoe we elke ochtend in het gras lagen, hoe we elke middag wandelingen maakten in bossen en adembenemende plekken, hoe we elke avond praatten over onze toekomst en dromen ...

Ik wil je dol graag weer eens een keer zien, Parvati .
Ik zal proberen in vakanties naar Londen te gaan om je te bezoeken ... want ik mis je heel heel erg .
Maar tot mijn spijt heb ik ondekt dat ik ook anderen leuk vind .
Dat ik verliefd ben geworden, op een meisje uit mijn klas .
Niets is nog zeker want ik moet nog zelf veel ondekken .
Maar wat ik wel weet is dat ik waarschijnlijk nooit meer zo'n meisje als jij, zal ontmoeten .

Ik mis je en ik hoop dat je me begrijpt,
Harry .

Harry stond op en bond de brief aan Hedwig's poot .
"Het is voor Parvati ." fluisterde hij zacht . "Ik hoop dat ze me maar begrijpt . "
Hedwig maakte ongeduldige bewegingen en vloog toen uit het raam .
"Een goede reis ..."

"Harry we moeten praten ." Marcel liep Harry's slaapkamer binnen en ging naast hem zitten .
"Is er iets gebeurd ?" vroeg Harry met opgetrokken wenbrauwen .
"Nee," zei Marcel . "Nog niet ."
"Vertel ." zei Harry .
"Oke," zei Marcel . Hij haalde diep adem . "Wat vinden meisjes leuk en romantisch ?"
Dit was iets wat Harry totaal niet verwachtte .
"Eh," zei hij om tijd te winnen . "waarom vraag je dit aan mij ?"
"Omdat-" begon Marcel . "Omdat ik Monica eens wil verrassen, maar ik niet weet hoe . "
"Ja dus ...?"
"En dus vraag ik het aan jou ."
"Omdat ...?"
"Omdat- omdat ik weet dat jij hier meer over weet dan Ron of ik ... Jij bent de enige die, van ons drie, dat je- dat je op vijftien jarige leeftijd met iemand-" Marcel stopte .
Harry werd rood en voelde zich vreselijk in verlegenheid gebracht .
Hij was inderdaad eerder dan Marcel en Ron als het om zoenen ging . Het was met Cho Chang, in zijn herinnering nog een heel knap mooi meisje .
"En daarom denk je dat ik meer weet over zulke dingen, Marcel ?" vroeg hij opgelaten .
Marcel knikte .
"Oke," zei Harry zuchtend . "Ik voel me gevleid dat je dat denkt, jongen . Maar ik zal je vertellen dat dat helaas niet het geval is ."
"Niet waar ." zei Marcel vastbesloten . "Je moet toegeven dat dat wel zo is . Je moet het geloven . "
Ze zeiden beiden niets .
"Vertel me dan wat meisjes romantisch vinden, Harry ," zei Marcel zacht .
Harry zuchtte .
"Goed," zei hij . "goed . Wat meisjes leuk vinden verschilt per persoon, Marcel ."
Marcel knikte en ging onmiddelijk een stukje rechterop zitten .
"Wat vond Parvati altijd leuk ?" vroeg hij niewsgierig .
Harry rolde met zijn ogen .
"Dat is prive, Marcel ." zei hij een tikkeltje geirriteerd . "Ik kan je alleen maar vertellen dat ze het altijd geweldig vond, als ik haar mee uit eten nam . Lunchen als we in het weekend naar Zweinsveld mochten ofzo ."
"Cool !" zei een andere stem gretig .
Harry en Marcel draaiden zich om en zagen Ron in de deur opening staan .
Ron deed de deur met een klap dicht en kwam erbij zitten .
"En wat deed je altijd toen je met Cho was ?" vroeg hij .
"Niks," zei Harry . Hij vond het eerlijk gezegd wel een fijn onderwerp om zo met Ron en Marcel te kunnen praten . "Ik bedoel, met Cho was het niet zo serieus . Dat is het nooit geweest . Het stelde niet veel voor-"
"Wat jammer ." zei Marcel .
Harry zweeg .
Wat deed Cho nu eigenlijk ? vroeg hij zich stilletjes af . Waar op de wereld was ze eigenlijk ? Had ze al een vriendje en was ze nu gelukkig ? of was ze hem nog niet vergeten ...?
"Ga door ." drong Marcel aan . "Wat vinden meisjes nog meer fijn ?"
Het kon Harry plotseling niets meer schelen of hij zijn momenten met Parvati deelde met Marcel en Ron of niet .
"Wat Parvati altijd romantisch vond was-" zijn stem werd plotseling schor . "was dat we elke avond in het gras lagen en met gesloten ogen in elkaars armen zaten . We vertelden elkaar dan- wat er allemaal in de toekomst zal gebeuren enzo ... wat we voelen en willen ."
"Wauw, Harry ." plestte Ron hem . "Geen wonder dat alle meiden als een blok voor je vallen . Je bent zo erg romantisch ."
"Kop dicht !" sistte Harry .
Hij wenstte maar dat niemand zal horen wat Ron had gezegd maar ... te laat .
De deur ging met een zwaai open en Jarrod kwam bijna binnen 'huppelen' .
"Zo !" zei hij triomfantelijk . "Wat hoor ik nou over onze gelieve Pottertje ?"
"Hou gewoon je mond, alsjeblieft ." zei Harry geirriteerd .
"Hoorde ik dat goed Wemel ?" zei Jarrod . "Vallen meiden als blokken voor hem ? In negatieve zin zeker ."
Hij bulderde van het lachen om zijn eigen grap en liep toen hikkend weg .
"Hij heeft gelijk, Ron ." zei Harry gedecideerd . "Meisjes die op me vallen ? Dat is gewoon puur hoe je het ziet . Ik ga ."
Hij liep het studentenhuis uit en liet Ron en Marcel achter met een opgelaten stilte .
"Ik meende echt wat ik net zei ." zei Ron voorzichtig tegen Marcel . "Harry is niet alleen heel erg sterk - hij is overal goed in . "

Ik weet dat dit nog maar een kleine deel van mijn verhaal is .
Maar ik zou graag willen dat jullie laten weten wat jullie hiervan vinden .
CYah,
~Cham~

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 4
(Harry)
Ik heb het maar moeilijk, zeg .
Ik zeur wel elke keer .. maar ik vind het echt moeilijk om mijn opleiding af te maken .
Ron en Hermelien hebben nu een heel goede en hechte relatie vermoed ik . Al is de afstand nog zo groot .
Parvati heeft ook al gereageerdt op mijn brief .
Ze had het volgende geschreven :

Lieve Harry,
Natuurlijk begrijp ik het wel als je ook andere meisjes leuk vind .
Maar ik vind het wel een beetje jammer, natuurlijk . Hahaha !
Maar nu serieus,
Gebeuren er bij jouw op school ook al van die vreemde dingen ?
Een paar mede studenten waren sindst vorige week vermist en ik denk dat ik toch al weet wie erachter zit . Jeweetwel .
Het is echt een paniek boel hier in Londen . Vreemde ziektes ontstaan er en elke dag vermissen er wel een paar mensen .
Voornamelijk : Jongeren .
Het is vreselijk wat hier allemaal gebeurd en ik verlang ook net zo erg jou weer terug te mogen zien .

Maar schreef je nou over je opleiding ?
Vind je het zwaar ? Moeilijk ? Niks meer aan ?
Ik had het aan Hermelien verteld en je raad haar reactie al ... "Vertel maar tegen Harry dat hij zijn opleiding MOET afmaken, Parvati . Het is verplicht !"
Maar dit keer zeg ik dat ook tegen jou . Je moet het afmaken .
Of heb je er een heel goede reden voor ...?
Veel liefs,
Van Parvati .

Deze brief had me erg ontroerd .
Het was zo eenvoudig geschreven maar toch zo mooi helemaal met gevoel ...

"Harry !" riep Ron . "Er-is-iets-vreselijks-ge-beurd !" hijgde hij .
"Ja ?" zei Harry .
Hij en Ron stonden midden op straat met grote boeken in hun handen .
"Er is weer een leerling vermist ." vertelde Ron . "Maar dit keer is het Natasha . De vriendin van Eloise en Monica !"
"Wat ?" zei Harry geshockt . "Echt ?"
"Echt ." zei Ron .
Ze zeiden niets en staarden roerloos naar studenten die naar school liepen .
"We moeten nu iets doen om het te stoppen ." zei Ron . "Dit kan niet langer zo door gaan ."
"Dat klopt ." zei Harry . "Maar wat kunnen wij doen ? "
"Ik weet eigenlijk wel bijna zeker dat Voldemort hier achter zit ." zei Ron . "Of nog beter ... zijn dooddoeners ."
Harry knikte .
"Dat weet ik ook wel, Ron ." zei hij . "Maar wat kunnen wij nou voor die vermiste mensen doen ? Hen opsporen ?"
"Dat is eigenlijk helemaal geen slecht idee ." zei Ron langzaam . "Harry, het is 'briljant' !"
"Doe niet zo idioot -" zei Harry . "Dit kunnen we niet doen . Dit is kinderachtig speurwerk, dat we op Zweinstein altijd deden, nu is het serieus Ron . We- we moeten ons gaan richten op onze studie ."
"Maar Harry," protesteerde Ron . "Je klinkt nu net als Hermelien . Dit is een ernstig probleem ... wat als er meerdere mensen later verdwijnen ? Wat als 'Eloise' word vermist ?"
Harrry's ogen gaan wijd open . Alert .
"Nee," zei hij toen vermoeid . "Dat gebeurd niet ."
"Waarom ben je nou altijd zo zeker van je zaken, Harry ?" vroeg Ron geirriteerd . "Ik vind deze opleiding trouwens toch niks ! Ik denk dat het voor mij beter is dat ik even iets kan doen wat ik wil . Ik wil mensen helpen - ik wil dit grondig uitzoeken, Harry !"
"Je zegt het zelf ." zei Harry schouderophalend . "Je moet doen wat je zelf wilt- en wat ik wil is mijn studie netjes volgen ."
Hij draaide zich om en klemde zijn boeken steviger tegen zich aan, maar diep van binnen wist hij dat Ron gelijk had .
Wat als Eloise werd vermist ...?

"Kan ik bij je komen zitten ?" vroeg Eloise .
Ze ging, zonder dat Harry antwoordde, naast hem zitten .
De schoolkantine was vol en rumoerig .
"Is er iets ?" vroeg Eloise bezorgd . "Je bent zo stil ."
"Er is niets ." loog Harry .
Opgelaten zaten ze zwijgend tegenover elkaar .
"Wil je wat drinken ?" vroeg Harry . Hij bood haar een glas pompoensap aan, die ze dankbaar aan nam .
"Natasha is vermist ." zei ze dan zacht . "Al twee dagen ."
"Dat weet ik ." zei Harry zuchtend . "Ik vind het echt heel erg ."
"Ja," zei Eloise . "Ik maak me wel zorgen -"
"Ik heb zo'n vermoeden wie hier achter zit-" zei Harry .
"Ikke ook-" zei Eloise .
"Voldemort ." zeiden ze in koor .
Een paar mensen keken hen onbehaagelijk aan en trokken vreemde gezichten .
"Je sprak zijn naam uit ." zei Harry bewonderd .
"Weet ik ." zei Eloise . "Ik snap niet waarom mensen dat zo beangstigend vinden-"
"Dat snap ik ook niet ." zei een andere zware stem dat Harry irriteerde . "Waarom zit je weeer bij die knul ?!"
Harry en Eloise keken omhoog en zagen Stefano staan .
"Hallo, Stefano ." zei Eloise koeltjes . "Is er iets ?"
"Ja ." zei Stefano, zo abrupt dat Harry ervan schrok . "Ik wil dat je bij deze engerd uit de buurt blijft !"
Mensen begonnen op hen te letten .
"Stefano !" riep Eloise woedend . "Jij bent mijn vriendje - maar DAT BETEKENT NIET DAT JE MAG VERTELLEN WAT IK MOET GAAN DOEN !"
"Liefste Eloise van me," zei Stefano slijmerig . "Ik wil je alleen maar beschermen tegen deze schruk -"
"Hij is helemaal geen schurk !" sistte Eloise . "LAAT HARRY MET RUST !"
"Dat doe ik ook ." zei Stefano gladjes . "Als hij jou maar met rust laat . "
Harry stond op .
"Mooi ." zei hij nijdig . "Mooi . Ik laat jullie wel alleen en ik zal nooit meer iets tegen jullie zeggen . Fijne dag verder !"
Hij liep met grote passen naar de deur . Maar Eloise hield hem tegen .
"Harry, " zei ze scherp . "Laat je niet weg jagen door deze engerd !"
"Engerd ?" zei Stefano spottend . "Ik ben je vriend, meisje ."
"Maar nu niet meer !" schreeuwde Eloise . "Het is uit, jongen !"
"Ja, dat is prima !" brulde Stefano woedend . "Ga er maar lekker vandoor met die 'mooie jongen' ! Ga maar lekker iets doen terwijl-"
"Stefano, dit is belachelijk !" riep Harry door de kantine . "Ik ga . Dag !"
Hij rukte Eloise los en liep toen weg .
Zelfs meters verder in de grote hal kon hij nog de stemmen van Stefano en Eloise horen in de school kantine .
Eigenlijk is het deels mijn schuld, dacht Harry verdrietig . Door mij hebben zij nu ruzie ...
"Twee geliefden die van elkaar houden ." zei hij sarcastisch hardop .
"Dat is niet waar, Harry !" zei Eloise . Ze pakte zijn rechterhand en keek hem diep in de ogen aan . "Dat had je fout, Harry . Ik heb nooit echt van Stefano gehouden - en- en nu al helemaal niet !"
Harry verdronk in haar ogen, maar toen rukte hij zijn blik van haar los en liep toen met stevige passen verder .
"Harry, je begrijpt het niet he ?" zei Eloise bijna smekend .
"Nee, ik snap het inderdaad niet ." zei Harry .
Hij passeerde een paar meisjes die giechelend naar hen keken .
"We moeten praten, Harry ." zei Eloise . En ze bleef stil staan . "We moeten praten over wat er precies gaande is ."
Harry moest toegeven dat zij gelijk had . Het was beter als ze even gingen praten ...
"Nee, we hebben al genoeg gepraat !" zei hij scherp .
"Dan niet ." zei Eloise . "Dan zoek je het maar zelf uit ."
"Ik zoek helemaal niks uit . " zei Harry . "Ik volg dit jaar mijn opleiding gewoon en verder niets . Trouwens, je moet niet denken dat wij ooit iets met elkaar kunnen krijgen, Eloise . Want ... ik denk nog steeds veel aan Parvati ."
Hij zag dat Eloises' ogen verdrietig vochtig werden en zich steeds meer vulden met tranen . Het had haar geraakt .
"Sorry, maar ik meende wat ik zei ." zei Harry zacht .
Hij liep toen weg met vreemde verlangens .
Hij wilde Eloise ... hij wilde Eloise zo erg graag, maar wat hij zei over Parvati was waar ... Parvati bleef maar in zijn hoofd spoken .

"-het worden ook wel 'oorzaken van Fisteldistel Pus puistjes' genoemd door Wetenschappers -"
Harry zapte de reclame weg en staarde naar de TV met nietsziende ogen .
Zijn gedachten waren bij Eloise .
Wat zal ze wel niet van hem denken ...? Maar hun liefde was gewoon 'onmogelijk' ... het was een relatie waar geen begin aan vast zat ...
"Harry, mogen we even bij je komen zitten ?" vroeg Marcel .
Marcel, Ron en Fadim stonden in de deur opening en keken hem behoedzaam aan alsof ze bang waren dat hij zou schreeuwen .
"Kom maar-" mompelde Harry .
Ron ging languit op de bank liggen en strekte zijn armen en benen .
"Het is wel chill om effe weg te kunnen zijn . Uit de klas bedoel ik ." zei Fadim .
Harry knikte en plukte aan zijn nagels .
"Eigenlijk hebben we elkaar nog niet zoveel gesproken, he ?" zei Fadim slaperig .
"Nee," zei Ron . "We hebben altijd andere schooltijden en in het weekend zijn we altijd uit . "
"Ja," zei Fadim . "Waarom zijn jullie vandaag niet uit ? Het is Zaterdag middag !"
"Ik denk dat Harry niet zoveel zin heeft -" mompelde Marcel .
Fadim trok zijn wenkbrauwen omhoog en keek Harry aan .
"Is er iets, kerel ?" vroeg hij .
Daar moesten Ron en Marcel om lachen, wat Harry nog meer irriteerde .
"Er is niets, hoor ." zei hij achteloos .
"Een paar vrienden komen vanavond bij ons eten . En ik ga voor ze koken ... willen jullie erbij zijn ?" vroeg Fadim vriendelijk .
"Graag ." zei Ron . "Wat ga je klaar maken ?"
"Ach," zei Fadim grijnzend . "Dat zien jullie dan wel !"
Harry lachte en stond toen op .
"Ik denk dat ik maar even het centrum in ga ." zei hij . "Wie gaan er mee ?"
"Ik !"
"Ikke !"
"Veel plezier jongens !" riep Fadim lachend . "En kom op tijd terug voor het eten !"

Uitgeput sjokten Harry, Ron en Marcel naar binnen .
Harry rook de heerlijke geur van stokbrood, Paella en exotische sausjes .
"Fadim," zei hij luid . "We hebben honger ."
Fadim kwam naar hen toe en dreigde met zijn grote lepel .
Harry lachte . "Schiet een beetje op ." pestte hij .
"Dat doe ik, jongen ." zei Fadim . "Ik ben druk bezig . Zou je misschien me willen helpen met tafeldekken ?"
"Ja hoor ." zei Harry . "Wie komen er allemaal ?"
"Er komen vijf vrienden van mij . Met ons en Chakira erbij zijn dat tien personen ." zei Fadim . "Ze komen om zeven uur en Chakira zal zo wel thuis komen-"
Harry wierp een blik op de klok en zag dat het al zes uur was .
"We kunnen wel opschieten ." zei Ron . "Kan ik jullie misschien helpen ?"
"Ja, Ron ." zei Fadim breed lachend . "Ik wilde al dat je dat ging vragen- zou jij voor mij het dessert willen afmaken ? Met extra veel slagroom graag ."
Ron vluchtte de keuken in en Marcel ruimde hun studentenhuis een beetje op .
Zonder dat hij het zelf door had begon Harry een liedje te neurien :"Cause I want it all, Or nothing at all, There's no where left to fall, When you reach the bottom it's now or never... Is it all ? Or are we just friends .....? "
Ron en Fadim zongen vanuit de keuken mee .
Zo ging het een tijd door totdat het half zeven was en Chakira binnen kwam .
"Hmm..." murmelde ze . "Wat ruik ik nou ? Is Fadim zo'n goeie Chef ?"
"Een chef is hij wel ." zei Harry lachend . "Maar of het ook zo'n goeie is ? Dat zien we straks wel ."
"He, niet zo brutaal, he ?!" bulderde Fadim vanuit de keuken .
Chakira grijnsde .
"Ik was net naar dat Warenhuis geweest, weet je wel ?" vertelde ze .
"Die in de hoofdstraat ?" vroeg Harry .
"Ja," zei Chakira . "En toen had ik Eloise gezien . Het schijnt dat ze niet echt gelukkig is zonder jou-"
"Ik wil even alleen zijn, Chakira ." zei Harry en liep toen naar zijn slaapkamer .
Het deed hem pijn dat Chakira hem aan Eloise herinnerde ... hoewel ze het vast wel goed bedoelde .

(Harry)
Natasha is nog steeds niet terug gevonden en de andere vermiste studenten ook niet .
Het diner met Fadim's vrienden was gezellig en heerlijk .
Ik had die avond toen de gekste en de raarste, vreemdste hapjes uitgeprobeerd die je je maar kunt voorstellen .
Daarna hadden we nog even gepraat en gelachen in de eetkamer en gingen toen s'Avonds laat Parijs in .
De meeste clubs waren nog open en omdat Ron, Marcel en ik achttien waren mochten wij al bijna overal in .
Maar dit is niet wat ik wil zeggen ...

Ron pikte onopvallend een stukje brood van Harry's bord .
Marcel en Monica stonden op .
"Warganjulheeejn ?" vroeg Ron met volle mond en hij besproeide Monica met korreltjes brood . "Oops ! SrryMonca-"
Harry schudde zijn hoofd en keek expres niet naar de ingang van de kantine .
Hij zag uit zijn ooghoeken dat Eloise daar stond met Stefano en nog een paar andere jongens . Voornamelijk : 'Bewonderaars' .
"Waar gaan jullie heen ?" vroeg Ron kalm . Hij slikte langzaam zijn allerlaatste stuk brood weg en keek Marcel en Monica doordringend aan .
"We gaan een eind lopen ." zei Marcel .
Harry grijnsde . Hij wist wel beter ...
Marcel en Monica liepen klef hand in hand dicht tegen elkaar aan de kantine uit .
"Hij is gelukkig, he ?" zei Ron .
"Ja," zei Harry . "Jij niet dan ?"
"Ik weet het niet, Harry ." zei Ron sip . "Ik zou graag een vriendin willen - maar niemand is zo leuk en geweldig als Hermelien ."
Harry zei niets en staarde door de eetruimte .
Groepjes vrienden en vriendinnen kletsen en lachten, stelletjes zaten zwijgend tegen elkaar aan in een hoekje ...
"Harry," zei Ron toen . "Ik ga naar de les ."
"Hebben we nog les ?" vroeg Harry .
Ron schudde zijn hoofd .
"Jij niet ." zei hij . "Ik volg alleen Toverdranken als extra vak-"
"Maar wij hebben ook Toverdranken !"
"Dat weet ik ." zei Ron . "Maar een extra uurtje is voor mij nodig . Nou, ja - Tot vanavond !"
"Tot vanavond !" zei Harry .
Harry bleef nog tien minuten zitten en liep toen het schoolgebouw uit . De straat op .
Wat hij niet door had was dat hij werd achtervolgd ...

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 5
"Harry !" riep een vermoeide stem . "Harry, wacht !"
Harry draaide zich om en zag Eloise staan .
"Eerlijk gezegd had ik je al verwacht ." zei hij geirriteerd .
Eloise haalde haar schouders op .
"Ik wilde alleen maar even met je praten -" mompelde ze .
Harry keek haar strak aan .
"Eloise !" zei hij scherp . "Ik vind het echt vervelend dat je de hele tijd met me wilt praten . "
Eloise kromp ineen .
"Sorry," zei Harry zacht . "Maar ik wil serieus mijn opleiding kunnen volgen . Zonder- zonder gedoe met meisjes enzo-"
"Soms..." begon Eloise verdrietig . "Soms weet ik niet wat ik precies wil ."
"Wat bedoel je ?"
"Ik bedoel dat ik het erg lastig vind om beslissingen te nemen ." vertelde Eloise . "En soms weet ik niet eens precies wie ik ben . Af en toe voel ik me- voel ik me een compleet ander mens ."
Harry knikte begrijpelijk .
"Verder nog iets ?"
"Ja," zei Eloise . "Ik- ik ben verliefd op je ."
Harry keek haar aan .
Hij vond haar ook leuk, maar een relatie durfde hij nooit met haar te beginnen .
"Ik-" stamelde Eloise die rood werd . "Ik meen het echt . Niet dat ik denk dat jij-"
"Eloise ." zei Harry schor .
Hij sloeg zijn armen om haar middel .
Hun gezichten kwamen steeds dichterbij die van elkaar ... tot Harry iets vreemds voelde .
Eloises' blik veranderde en Harry rukte zich van haar los .
"Sorry-" mompelde hij en liep toen met gebogen hoofd weg .

"Harry ! Harry ! Harry, jongen !" brulde Ron met grote ogen . "JIJ-BENT-GEK !"
Harry zweeg en staarde naar de grond .
Het was inmiddels half negen en hij had Ron alles over Eloise verteld .
"Waarom had je haar niet gezoend ?!" vroeg Ron verbijsterd .
"Waarom wel ?" kaatste Harry terug .
"Omdat ik weet dat je haar al tijden leuk vind ." zei Ron . "Zij is de babe van school en jij, mijn beste vriend, kan haar krijgen maar laat zomaar 'goud' weg glippen !"
Harry schudde lachend zijn hoofd .
"Nee," zei hij zacht . "Ik wil haar niet ."
Maar dat loog hij en Ron had dat onmiddelijk door .
Hij bleef maar zeuren en tieren over het feit dat zijn beste vriend gestoord was en het mooiste meisje van school af wees .
"Dit was je kans, Harry !" brulde hij keer op keer . "Dit was een kans die je niet mocht missen !"
Achetraf had Harry best wel spijt dat hij Eloise van zich af had geduwd .
Wat als hij dat niet deed ...? Hadden ze dan al gezoend ...?
Hij wist ook dat hij Eloise heel erg had gekwetst .
"Het was niet mijn bedoeling, Eloise ." fluisterde Harry tegen zichzelf . "Het spijt me heel heel erg ..."
"wat heb ik nou over onze gelieve heilige Harry Potter gehoord ?" klonk de hatelijke stem van Jarrod .
Harry negeerde hem en bleef uit het raam staren .
Het irriteerde hem dat Ron dit aan iedereen had door verteld . Of Eloise zelf natuurlijk ...
"Je moet toegeven dat ik altijd al gelijk had gehad-" ging Jarrod door . "Dat je dom bent, bedoel ik ."
Langzaam draaide Harry zich om . Zijn ogen schoten vuur .
Hij was woedend op Jarrod ... Maar toch gunde hij het hem niet om hem een keer flink uit te schelden .
In plaats daarvan :" Goh, Jarrod . Dat is nieuws . Dag, jongen ."
Harry klapte zijn slaapkamer deur met een knal dicht en luisterde nog even naar het gelach van Jarrod .
"Watje !" mompelde Harry en greep een boek .
Maar studeren kon hij niet .
Zijn gedachten bleven maar bij Eloise ... het meisje dat hem helemaal gek maakt .
"Ik ben helemaal blij !" joelde Ron .
Hij en Marcel liepen naar Harry toe, die in een hoek probeerde te studeren .
"Wat nu weer ?" vroeg Harry vermoeid .
"Het is bijna Kerstvakantie ." vertelde Ron uitgelaten . "Dus waarom nog studeren ?"
"Morgen hebben we een tentamen ." zei Harry .
"Nou en ." zei Ron . "Vrijdag vertrekken jij, Marcel en ik gewoon naar Het Nest waar Hermelien, Parvati, Simon en Daan ook wel zullen zijn ."
"Echt ?" zei Harry die geinteresseert probeerde te klinken .
"Je wilt niet mee, he ?" zei Ron . "Maar je moet . Je MOET van ons allemaal !"
"Ron," protesteerde Harry . "Ik wil helemaal niet-"
"Harry, jongen ." zei Marcel . "Je kunt Parvati eindelijk weer eens zien ."
Harry dacht erover na .
Dat was waar, dacht hij . Maar wilde hij haar eigenlijk wel zien ...?

(Harry)
Ik vermoed dat er iets ernstigs is met Eloise . Eloise Daff .
Zij is mooi en Uniek maar toch vertrouw ik het niet . Ze heeft iets 'onaards' wat heel erg fascinerend is .
Eloise is vast en zeker geen gewoon meisje . Er is iets aan de hand ... maar wat ?

Ik meen het dood serieus wat ik zei over Eloise .
En nu weet ik het wel zeker .
Vrijdag middag waren Ron en ik in de stad en toen zagen we Eloise in een van die ruige donkere straten van Parijs .
Wat had ze daar nou te zoeken ...?
Zo te zien voerde ze wat in haar schild .
Ze droeg een zwart hesje, zwart rokje en hield een soort walkie talkie in haar hand dat ze dicht tegen haar mond hield .
Ze 'praatte' tegen iemand .
Het was zonder twijfel iemand die wij niet mochtten ontmoeten ...

De volgende dagen waren Harry, Ron en Marcel vaak te zien in de duurste boetieken van Parijs .
("Ron, waarom hebben we nou nieuwe kleren nodig ?" vroeg Marcel een keer .
"Omdat mijn moeder een verassing voor jullie heeft !" zei Ron opgewekt . "En daarvoor moeten jullie mooie chique 'dreuzel' kleding hebben ." )
Ook waren ze vaak te spotten in warenhuizen, (waar ze kerstcadeautjes kochten) en in andere winkels (waar ze inkopen deden voor de reis ) .

Vrijdag ochtend brak aan en Marcel was naar de Franse bakker gegaan om verse broodjes te halen .
"Hier !" riep Chakira bovenaan de trap . "Harry, vergeet je je vest niet he ?"
"Nee nee ..." mompelde Harry zenuwachtig .
Hij veegde zweetdruppels van zijn hoofd af . De koffer die hij naar Fadim moest slepen was zo erg zwaar ...
Het was maar goed dat Fadim en Chakira mee hielpen .
"Heeft iemand misschien mijn sokken nog gezien ?" mompelde Ron die er net zo gestrest uit zag als Harry . "Mijn donkerblauwe-"
"Hier -" Chakira gooide hem zijn sokken toe .
"Marcel kan wel opschieten ." zei Fadim . "Want jullie Collectebus komt zo-"
"Gaan we reizen met de Collectebus ?" vroeg Harry vol bange gevoelens .
"Ja," zei Fadim . "Maar wel de Franse-"
"Oh oke ."
"Tadaa !" Marcel kwam binnen met drie volle plastic zakken .
"Waarom zoveel ?" vroeg Chakira .
"Nou, die verse Franse broodjes roken erg lekker en ik dacht- Ik had ook maar een zak voor jullie gekocht . " vertelde Marcel . "Maar die andere twee zakken zijn voor onze reis ."
Chakira omhelsde hem .
"Dat is lief van je -" lachte ze .
"Waar gaan jullie eigenlijk heen in de vakantie ?" vroeg Harry niewsgierig aan Fadim .
"Ik ga naar Turkije ." zei Fadim . "Daar woont mijn hele familie . Trouwens, ik vertrek vanavond pas ."
"Ik ga naar Chili . " vertelde Chakira .
"Zo erg ver ?" vroeg Ron .
"Ja," lachte Chakira . "Ik ben daar geboren, getogen, opgegroeid en alles ! Ik mis het ook wel -"
"Dat kan ik me voorstellen ." zei Marcel . "Ik bedoel, het is zo erg ver weg ..."
Chakira knikte .
"Maar jullie moeten gaan ." zei ze met een blik op de klok . "De bus is er als het goed is, al ."
Harry, Ron en Marcel liepen naar buiten met hun zware bagages .
"Veel plezier, jongens !" riep Chakira zwaaiend .
"Hou het chill en geniet ervan !" riep Fadim .
Harry lachte ne zwaaide .
Hij genoot er nu al van, dacht hij stiekem .
Een paar seconden lang was hij Eloise vergeten . Maar toen zag hij haar weer met Monica en andere meisjes door de straten van Parijs lopen .
"Ik wil Eloise vergeten en dat zal ik ook doen ." zei Harry tegen Ron en Marcel . "Zij mag mijn vakantie met Parvati niet verpesten ."
"Zo mag ik het horen, jongen !" zei Ron .
Harry glimlachte flauwtjes .
Hij popelde om Hermelien weer eens te mogen zien en vooral ... Parvati Patil .

Ik post zo snel mogelijk een nieuw stuk ! Laughing

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 6
(Harry)
Ik denk dat ik gek begin te woorden .
Ron en Marcel snurken hardop naast mij . Die gammelende Collectebus doet me niet goed ...
Maar dat is het niet .
Ik hoorde een stem ... een stem van mijn vader ...
"Harry, ik zal je iets vertellen wat jou misschien wel helpt ." zei mijn vaders' stem . "Het is voor iedereen een groot raadsel waarom Secretus en ik altijd al vijanden zijn geweest . Niemand weet het echt eigenlijk, zelfs Sirius niet - en ik zal jouw vertellen waarom we elkaar altijd haatten ."
Ik schrik .
Het was een stem in mijn hoofd ! Dit is niet normaal ...
Waarom wilt mijn vader me helpen ? denk ik verbaasd . Heb ik een probleem ...?
En dan weet ik het .
Ik heb inderdaad een heel groot probleem ... Eloise en Parvati ...
Zonder dat ik het wilde sloot ik automatisch mijn ogen en zag beelden van jaren geleden voor me .
Het waren beelden van James, mijn vader toen hij nog op Zweinstein zat . In zijn laatste jaar ...
Hij begon te vertellen ...

(James Potter in zijn zevende jaar)
"Hoe vond jij het dan ?" vraagt Sera .
"Ik vond het prima gaan . " zeg ik lachend . "Maar ik had geen tijd om Transfiguratie te leren, dus- ik maak me wel een beetje zorgen ."
Sera giechelt en pakt mijn arm .
"Laten we nu nog even gaan leren ." zegt ze .
"Maar ik zal gaan lunchen met Sirius en Remus !" protesteer ik .
"Ze komen heus wel naar je zoeken ." stelt Sera me gerust .
Ik knik en laat me mee sleuren .
Het is ongelovelijk, maar de reden waarom Severus Sneep en ik altijd al rivalen van elkaar waren geweest is dat Sera Sneep, het jongere zusje van Secretus, mijn vriendinnetje was sinds we in onze derde jaar zaten .
Maar het vreemde is dat Sera heel erg anders is dan Secretus .
Sera is mooi met haar lange zwarte haar en donker bruine ogen .
Sera zit in Ravenklauw en strijd dus tegen Zwadderich .
Sera is populair, maar lang niet zo erg als Lily Evers ...
Mijn gedachten dwalen weer af .
Eigenlijk was de relatie van Sera en mij als een grapje begonnen . Maar in ons vierde jaar werd het serieuzer .
Toch klopte er iets niet . In mijn vijfde jaar viel mijn oog op Lily Evers en kan ik nergens anders meer aan denken dan haar .
Maar ik wilde Sera niet kwetsen ...
"Gaffel !" roepen Sirius en Remus in koor .
Ik kijk ze vragend aan . "Ja ?"
"Je zou met ons gaan lunchen !" zegt Sirius verontwaardigd .
"Ja," zeg ik . "Sorry, jongens . Maar ik-"
"Je wilde bij je vriendinnetje zijn ." maakt Sirius mijn zin af .
Sera en ik zwijgen .
"James had gisteravond niet veel tijd gehad om te leren voor zijn Transfiguratie proefwerk ." vertelt Sera kalm . "En ik bood aan hem te helpen ."
"Dat is jullie smoes ." mompelt Sirius . "Sera, jij zit bij Ravenklauw !"
"Dus ?"
"Dus je kunt ons niet helpen ."
"Natuurlijk wel als-"
"Jou broer is trouwens onze vijand, Sera ." zegt Sirius koeltjes .
Sera haalt haar schouders op .
"Hij is veel te snel ongerust over mij . Hij wilt altijd het beste voor me ." zegt ze zacht .
"Maar ik ben toch het beste voor je ?" zeg ik verbijsterd .
Sera glimlacht flauwtjes .
"Dat vind ik wel ." antwoordt ze . "Maar mijn broer denkt er anders over ."

Ik zat op een mooie warme middag tegen een boom aan toen Lily Evers en haar vriendinnen voorbij liepen .
Met een diepe zucht leun ik wat meer naar achteren om Lily eens goed te bekijken .
Ze ziet er mooi uit, meen ik . Net zoals altijd .
Sirius word over drie weken achttien en gaat dan een feest geven in Zweinsveld .
Natuurlijk zou ik graag Lily mee willen vragen, maar ze ziet me niet eens staan .
"James, ik moet met je praten ." het is Sera .
Mijn ogen glijden naar haar handen die ik onmiddelijk pak .
"Je kunt mij alles vertellen, Sera ." zeg ik .
"Ik- ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen ." mompelt Sera .
Ik kan zien dat ze gehuild heeft .
"Beginnen bij het begin is het meest logisch ." zeg mijn stem verstandig .
Sera knikt .
"Mijn ouders en Severus hebben de laatste tijd veel ruzie gehad ." vertelt ze verdrietig . "Over zijn vervolg opleiding -"
Ik knik .
"En nou denken mijn ouders- " begint Sera en tranen stromen over haar wangen . "Mijn ouders willen weg gaan . Ze willen het land uit omdat hun zoon hen zoveel pijn doen- en daarom ... moet ik met ze mee ."
"Wat ?" roep ik . "Weet je het zeker ?"
"Heel erg zeker ." fluistert Sera .
Mijn oren geloven niet wat ik hoor . Is dit geen grap ...?
"Waar ga je dan heen ?" vraag ik voorzichtig .
Sera veegt haar ogen af .
"Ik kan het je niet vertellen, James ." zegt ze snikkend . "Maar ergens - ergens ver van Engeland ."
Ik sla mijn armen om haar heen en druk haar hoofd dicht tegen mijn borst aan .
Sera missen zal net zoveel betekenen als Sirius en Remus tegelijk dood gaan . Sera was mijn vriendin, Sera was mijn leven ...
"Ik kan niet gelukkig zijn als je zo ver van me bent verwijderd, Sera ." weet ik nog net uit te persen .
Sera slaat haar armen om mijn hals en verstopt haar gezicht erin .
"We zullen altijd van elkaar blijven houden ." fluistert ze . "Ik zal je nooit en nooit vergeten, James ."
Onze ogen ontmoeten die van elkaar .
Mijn gevoel zegt dat ik in werkelijkheid heel erg verliefd ben op Lily Evers maar dat ik Sera een belangrijkere goede vriendin vind .
Maar diep in mijn hart weet ik dat dit een van onze laatste keren zal zijn ... de laatste keer samen bij elkaar .
Ik schud mijn hoofd en buig naar haar gezicht toe .
Onze lippen raken elkaar heel erg zacht aan . En dan kus ik haar .
Sera is een heel speciaal persoon voor me . En dat blijft ze .

De volgende dagen kom ik Sera nooit meer tegen op school en geruchten gaan de ronde dat ze is ontvoerd .
Maar de enige mensen die de echte waarheid weten zijn Secretus, Perkamentus en ik .
Sera is al vertrokken .
Haar gezicht zie ik onmiddelijk voor me als ik mijn ogen sluit .
Haar stralende ogen, lachende mond ...
Maar hoe rot ik me ook voel over Sera Sneep . Ik weet dat ik eigenlijk nooit echt verliefd op haar ben geweest .
Zij was niet de liefde van mijn leven dat was Lily al ...
Maar Lily ziet me niet eens staan en heeft een hekel aan mij .
Keer op keer vraag ik me af hoe het met Sera gaat . Maar ik weet dat ze leeft . Als dat niet zo was zou ik het heus wel voelen ...
Sera ... Sera Sneep blijft in mijn hart gegraveerd, maar in mijn gedachten verdwijnt ze .

Sirius' verjaardag maakt alles goed .
Dankzij mijn sterke wil is alles toch nog goed gekomen .
Een dag voor Sirius' feest had ik Lily gevraagd of ze met mij naar het feest wilde .
Het verbaasd me dat we zo erg goed met elkaar konden opschieten . We lachten, we dansten, we praatten ...
Lily Evers is zonder twijfel 'de ware' ...

(Harry)
Nu is alles juist nog ingewikkelder ! zeg ik in gedachten tegen mijn vader . Wie moet ik nou kiezen ? Parvati of Eloise ...?
Dit is idioot .
Mijn vaders' stem begint weer in mijn hoofd te galmen .
"Ga op je gevoel af, Harry ." zegt hij .
Wat betekent dat nou weer ?
Na dit idiote verhaal van mijn vader weet ik helemaal niks meer !

Thank you !
voor iedereen die 'nuttige' berichtjes hadden gestuurd en ik vind het ook leuk dat er al trouwe lezers zijn ...
Whahaha ! Laughing

Najah,
Binnenkort meer !
Ciao,
Chammiej .

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 7
"Harry, viel je in slaap ?" het was Ron .
"Nee nee ." mompelde Harry . "Ik had alleen -"
Ron en Marcel keken hem vol verwachting aan .
"Niks," mompelde Harry weer snel . "Gewoon een gevoel ."
"Je kunt ons alles vertellen, Harry . " zei Marcel bezorgd . "Gaat het om Parvati ?"
Harry schudde zijn hoofd .
"Ik voel me niet zo goed door de Collectebus ." loog hij . "Hoe lang moeten we nog hier zitten ?"
"Ik denk nog na drie mensen ofzo ." zei Ron door de bus kijkend .

Na enige tijd wat wel een eeuwigheid leek te duren stapten Harry, Ron en Marcel uit voor Het Nest .
Harry zag mevrouw Wemel naar haar jongste zoon rennen en hem omhelzen .
"Ron !" riep ze schril . "Wat ben ik blij je weer te zien !"
Marcel werd hartelijk in ontvangst genomen door Fred en George .
Zie je nou wel, dacht Harry sip . Niemand ziet dat ik er ook ben ...
Hij liep naar de achtertuin van de Wemels, waar hij eens kabouters leerde vangen .
"Harry ?" zei een warme stem die Harry uit duizenden zal herkennen .
"Parvati !" riep Harry vol blijdschap . "Ik vind het geweldig je weer te zien ! Wauw !"
"Ik jou ook !" zei Parvati lachend . "Ik heb je gemist !"
Met hun hoofden dicht tegen elkaar aan en armen verstrengeld in elkaar bleven Harry en Parvati in de grote tuin staan .
"Ach," zei een andere stem die Harry ook blij maakte . "Wat is dat toch een lief gezicht ..."
Harry keek op en zag Hermelien hand in hand met Ron staan .
Naast hen stond de hele familie Wemel en Marcel .
"Hermelien !" riep Harry uit .
"Harry ik ben zo blij je te zien !" zei ze glimlachend . "Parvati en ik hebben het vaak over je gehad ."
"O ja ?" zei Ron droog . "En niet over mij ?"
Hermelien en Parvati lachtten .
Harry keek stiekem naar Parvati .
Hij vond het mooi hoe ze lachtte ... haar ogen waren verbluffend en donker bruin . Niet zo apart als die ogen van Eloise weliswaar, maar het straalde anders .
Parvati's ogen straalden en dat had Eloises' niet ...
Het viel hem trouwens op dat haar donkere haar veel mooier was dan die van Eloise . Veel donkerder, glanzender en voller ...
"Waar denk je aan ?" vroeg Parvati glimlachend en kwam naast hem staan .
De rest was al naar binnen gegaan .
"Ik vind je mooi, Parvati ." zei Harry . "Ik heb dat altijd al gevonden, maar nu besef ik pas hoeveel je voor me betekent . Als ik jouw zie- is het net of ik droom ."
Parvati werd rood . Haar vingers kroelden door zijn al warrige haar .
"Ik vind je ook leuk, Harry ." fluisterde ze in zijn oor . "Je weet echt niet hoe ik me voel . Maar ja, jij bent al verliefd en-"
"Dat is niet waar, Parvati ." zei Harry . "Ik dacht dat ik verliefd was op Eloise . Maar nu weet ik pas weer hoe mooi je bent . Niet alleen van buiten- maar ook je binnenkant bewonder ik enorm ."
Parvati sloeg haar ogen neer . Haar handen gleden van zijn hoofd naar zijn wang .
Harry pakte die hand en legde het tegen zijn borst aan . De plek van zijn hart ...
"Ik heb je zo erg gemist, Harry ." zei Parvati zacht . "Je weet niet hoe jammer ik het vind dat je nu zo ver weg van me bent ."
"Ik mis je ook-" Harry legde zijn handen om haar middel en trok haar naar zich toe .
Ze keken in elkaars ogen en beseften toen beiden, tegelijk, dat ze voor elkaar gemaakt waren .
Automatisch bogen hun hoofden zich naar elkaar toe en raakten ze elkaars lippen aan .
Parvati's lippen waren zoet, dacht Harry stiekem . Haar huid was zacht en rook naar Vanille .
"Het spijt me dat ik jullie moet storen, " zei een stem grinnikend . "Maar ik moest van ma jullie halen ."
Harry en Parvati stopten maar hielden elkaar nog stevig vast .
"We gaan binnen lunchen ." vertelde Fred .
Harry grijnsde en voelde zijn hart tekeer gaan toen Parvati haar hoofd op zijn schouder legde .
"Maar doe maar rustig aan, hoor-" pestte Fred .
Harry en Parvati lachten .
"Hoe gaat het met je zaak ?" vroeg Harry terwijl ze naar binnen liepen .
"Onze Top fopshop ?" zei Fred .
Harry knikte .
"Hartstikke goed, man !" zei George die naast hen kwam lopen . "Onze inkomsten per maand zijn 'onvoorstelbaar' !"
Harry knikte goedkeurend .
"En allemaal dankzij jou, beste maat !" riep Fred uit .
Maar toen Parvati hem vragend aan keek zweeg hij onmiddelijk .

De lunch was, naar Harry's mening, geweldig !
Er stonden warme verse broodjes klaar en grote kleurrijke Salades met slagroom . Ook had mevrouw Wemel voor iedereen een flesje Boterbier klaar gezet, die Harry zo erg moest missen in Parijs .
Het was trouwens niet alleen het eten wat er op tafel stond . Het was ook de manier waarop iedereen hem begroette ...
Meneer en mevrouw Wemel begroetten hem als een eigen zoon en boden hen excuses aan dat ze hem niet eerder hadden gezien .
Percy, die inmiddels tot de aller jongste minister van Toverkunst werd uitgeroepen, gaf Harry plechtig een hand en vroeg of hij het naar zijn zin had in Parijs .
En Ginny was spontaner dan Harry ooit had kunnen verzinnen en klettse maar door over hoe fantastisch het haar leek om na Zweinstein in Australie te mogen studeren, terwijl Parvati zeer geconcentreet luisterde .
Maar ook Bill en Charlie waren er ...
"En zijn er veel leuke meisjes in Parijs ?" vroeg Bill zachtjes aan Ron .
"Jawel," zei Ron opgelaten . "Maar niemand in het bijzonder ."
Marcel praatte met Fred en George over hun plannen en zaken van hun winkel ...
"Je zou ook wel een paar meer kunnen laten maken -" zei Marcel .
"Nee, dat gaat niet ." zei Fred .
"We hebben geen proefkonijn ." zei George .
Omdat iedereen in zo'n feest sfeer was en te druk met elkaar bezig waren, hadden Harry, Ron en Hermelien eindelijk tijd om alleen te praten .
"Ik heb het zo erg gemist ." begon Hermelien zuchtend . "De manier hoe we met elkaar praatten, bedoel ik ."
"Ik ook ." zei Harry . "We zijn lang niet bij elkaar geweest -"
"Ik zie je elke dag, elke seconde en elk minuut, Harry ." zei Ron quasi-verontwaardigd . "Is dat soms niet genoeg ?!"
Harry en Hermelien lachtten .
"Ik bedoel, als we weer met z'n drieen zijn is dat toch anders ." zei Hermelien . "Dat is meer hoe- hoe het hoord ."
Harry glimlachte .
Hermelien begreep altijd zo erg goed wat hij bedoelde en wat hij wilde zeggen ...
"Ik vind het echt fijn om thuis te zijn ." zei Ron .
"Ik ook ." zei Hermelien . "Wist je trouwens dat je moeder een varrassing voor ons had geregeld, Ron ?"
"Ja, dat wist ik ." zei Ron . "Weet jij dan wat ze wilt doen ?"
"Nee, niet echt ." zei Hermelien . "Maar ik wist wel dat ze iets leuks had gepland ."
"Hermelien, hoef jij niet terug naar je ouders ?"
"Jawel, " zei Hermelien . "Ik was vijf dagen bij mijn ouders geweest, omdat wij eerder vakantie hadden dan jullie ."
"Oh, vandaar..."

Na de lunch gingen de meiden met mevrouw Wemel de tafel afruimen en alles afwassen terwijl ze herinneringen ophaalden van vroeger .
De jongens speelden Zwerkbal in de achtertuin met meneer Wemel .
Harry vond het geweldig om even op zijn Vuurflits te mogen vliegen ! Hij was al zo erg lang de lucht niet meer in geweest ...
Zwerkballen was nog altijd een tweede natuur voor Harry en hij was nog helemaal in top vorm zodat hij alle ballen kon vangen en de snaai kon vinden ...
"Geweldig, Harry !" riep Ron . "Je bent nog net zo goed als vroeger !"
De dag vloog om en al gauw zaten ze weer met z'n allen in de tuin, aan de grote lange tafel, met uitgebreide hapjes .
Het was wel middenin de winter, maar met een Magisch vuurtje in de tuin bleven ze toch allemaal warm .

De volgende ochtend werd Harry wakker door geluiden die klonken van buiten .
Hij ging overeind zitten en keek nieuwsgierig uit het raam .
Harry zag meneer en mevrouw Wemel aan de lange tafel zitten terwijl ze praatten met een grote beker in hun handen ... hij zag Marcel, Bill, Charlie, Fred en George wat verderop Zwerkballen ... Ginny lag in een grote hangmat en zong keihard liedjes van de Witte Wieven ... Parvati was nergens te bekennen ...
Harry grijnsde breed .
Hij zag Ron en Hermelien in de sneeuw dicht tegen elkaar aan zitten .
Die twee waren overduidelijk smoor verliefd op elkaar, dacht hij . Maar waarom durfden ze dat niet toe te geven ...?
"Harry ." zei een zachte stem .
Harry voelde zijn hart in zijn keel bonken en draaide zich weg van het raam .
In de deur opening zag hij Parvati staan ... ze droeg lange zwarte winter laarzen en een zwart rokje dat ze comineerde met een wit vest . Haar haar had ze losjes opgestoken ...
"Parvati," zei Harry scor . "Wat zie je er mooi uit ."
Parvati lachte en kwam naast hem in bed zitten .
"Jij ook ." fluisterde ze . Haar vingers gleden door zijn haar . "Je moet vandaag goed warme kleren aan hebben ."
"Hoezo ?"
"We gaan vandaag met dreuzel vervoer naar Schotland ." vertelde Parvati .
"Schotland waar we van de Zomer ook waren ?" vroeg Harry hoopvol .
"Nee," zei Parvati . "In Schotland hebben ze ergens in het centrum van een stad ofzo- een plek waar je kunt gaan schaatsen op zo'n kunstbaan ."
"Maar ik kan helemaal niet schaatsen !" zei Harry .
"Dat geeft niet, Harry ." zei Parvati sussend . "We gaan er heen met Bill, Marcel, Ron en Hermelien . Maar die kunnen ook niet schaatsen ... Hermelien wel natuurlijk-"
"Gaat Ginny niet mee ?" vroeg Harry .
"Nee, ze gaat met haar ouders,Charlie en Percy naar Londen ."
"En Fred en George dan ?"
"Die moeten werken ."
"In de Kerst vakantie ?"
"In de vakantie hebben ze het nog drukker, hoor-"
"O ja-"
"Harry kleed je om !" zei Parvati bazig . "Het is koud en ik wil niet dat je-"
"Ik hou je wel warm ." zei Harry plagend en sloeg zijn armen om haar heen .
"Dat bedoel ik helemaal niet !" zei Parvati die vuurrood aanliep . "Trek nou maar gewoon je kleren aan -"
"Daar ben ik te lui voor-"
"Kom op, Harry-"
"Nee-"
"Dan niet ." zei Parvati .
Harry verstopte zijn gezicht onder de warme dekens en hoorde dat Parvati opstond .
"Wat ga je doen-" vroeg hij bijna onverstaanbaar .
Een paar seconden bleef het stil .
Toen voelde Harry dat iemand op zijn bed neer plofte en de dekens weg rukte .
"Parvati !" riep Harry verontwaardigd . "Wat doe je -"
Parvati greep zijn schouders trok zijn blauwe T-shirt uit, waar hij in had geslapen, en gooide een groene vest naar zijn hoofd .
"Ah !" riep Harry . "Wat ben jij gemeen, zeg !"
Parvati lachte en hielp hem met zijn sokken en broek .
Harry voelde zich opgelaten, maar vond het ook fijn om zo samen met Parvati in bed te worstelen .
Toen hij eindelijk alles aan had gekregen rolde hij van zijn bed en hoorde Parvati giechelen .
"Parvati, ik ga zeker wraak nemen !" zei hij plagend .
"Jaja-"
Harry sprong bovenop Parvati die nog steeds in het bed lag en zocht met zijn lippen de haarre .
Voordat ze het wist lagen ze in het bed hartstochtelijk elkaar te kussen .
Maar toen hoorden ze doordringend geklop .
Harry rolde meteen weer van het bed en keek geschrokken naar Ron en Hermelien die grijnzend in de deuropening stonden .
"Eh-" stamelde Harry opgelaten . "Ook goedemorgen -"
"We moesten jullie halen voor het ontbijt ." vertelde Ron breed grijnzend .
"Maar Parvati was niet op haar kamer ." giechelde Hermelien . "Dus we dachten dat ze misschien hier wel-"
"Wat doe jij in Harry's bed, Parvati ?" vroeg Ron grijnzend aan Parvati .
"Ik- " zei Parvati . "Ik eh-"
"Niks ." zei Harry vlug .
Maar hij zag aan Ron en Hermeliens' gezichten dat ze al iets vermoedden .
"Wat ?" zei Harry geirriteerd . "Wat grijnzend jullie nou ?"
"Niks ." zei Ron .
"Jullie moeten opschieten, jongens ." zei Hermelien . "We gaan zo vertrekken, hoor . "
..........

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 8
(Harry)
Na het ontbijt moeten Bill, Marcel, Ron, Hermelien, Parvati en ik al gauw een eind lopen voor de trein .
Het is koud en de trein zit propvol dreuzels die naar Schotland willen .
In de trein vraag ik me allerlei dingen af . Omdat ik nog nooit eerder op een ijsbaan ben geweest is het toch allemaal erg nieuw en onbekend voor me .
Dirk was natuurlijk wel gegaan als we gingen schaatsen met de basisschool, maar oom Herman liet mij nooit gaan en sloot me dan altijd op in mijn bezemkast .
Dan besef ik me pas dat ik me weer tijden van toen herinner ... (wat ik dus absoluut niet wil )
Het is echt te onwerkelijk, nog steeds na een paar maanden, dat ik helemaal van de Duffelingen ben verlos !

Ik verstop mijn gezicht dieper in mijn sjaal en druk Parvati steviger tegen me aan terwijl we in de trein zitten .
"Heb jij weleens eerder geschaatst, Hermelien ?" vraagt Ron .
"Ja," zegt Hermelien . "Ik doe dat vaak met mijn ouders . Wie van jullie kunnen nog meer schaatsen ? Jij Harry ?"
"Eh, nee ." zeg ik . "Ik niet ."
"Het is heel eenvoudig om te leren. " vertelt Hermelien . "We kunnen daar schaatsen gaan huren ."
Oke, het is koud .
Maar het vooruitzicht dat ik een hele dag samen met Parvati door breng, maakt me toch wel warm ...

"Kom snel naar binnen dan !" Hermelien stond in de ingang van de ijsbaan en liep direct naar een ruimte waar je schaatsen kon huren .
"Het is vreselijk koud-" bibberde Parvati .
Harry wreef over haar arm en zij glimlachte .
"We houden elkaar vandaag de hele dag warm ." zei Harry zacht .
"Kan je dat ?"
"Ja ."
Parvati lachte .
Ze liepen samen naar Hermelien toe die druk in gesprek was met een jongen die er werkte .
"We willen graag schaatsen huren ."
"Hoeveel paar schaatsen, juffrouw ?"
"Eh- doe maar zes paar ." zei Hermelien tellend .
De jongen verdween achter de winkel en liep toen weer terug met zes dozen .
"Pas ze maar eventjes-" zei hij .

Na het passen gingen Bill, Marcel, Ron, Hermelien, Parvati en Harry het ijs op .
Harry zag meteen dat Hermelien alles onder controle had terwijl ze Ron stevig vast hield en ze langzaam een baan probeerden te schaatsen .
"Ik vind dit echt eng -" mompelde Parvati .
Ze struikelde en knalde met haar hoofd tegen een rand aan .
"Gaat het, Parvati ?" vroeg Harry bezorgd .
"Ja hoor ." zei Parvati .
Ze stond weer op en greep Harry's handen vast .
"Kom op-" zei Harry .
Hij en Parvati schaatsen zo langzaam een baan .
Maar ze leerden ze het snel van Hermelien en konden al vlug een kleine baan schaatsen in twee minuten .
"Dit is best eh- cool ." zei Harry terwijl hij naast Parvati schaatste .
"Toch vind ik het nog steeds eng ." mompelde Parvati .
Ze wiebelde maar Harry ving haar net op tijd op .
"Wat ben ik blij dat jij bij me bent, zeg !" zei ze en ze straalde echt .
"Ik vind het leuk om zoveel tijd met je te kunnen door brengen ." fluisterde Harry .
Parvati lachte .
"Dat vind ik ook ." zei ze .
Ze schaatsten zwijgend verder en zagen dat Ron en Hermelien kunstjes probeerden te maken . Ze draaiden en probeerden op een been te staan .
"Ik vind het jammer dat Marcel niet met Monica kan zijn ." zei Harry opeens .
"Wie is Monica ?" vroeg Parvati nieuwsgierig .
"Dat is zijn vriendin ."
"Heeft Marcel een vriendin ?"
"Ja," zei Harry lachend . "Het is een vriendin van Eloise . Je weet het wel... dat meisje van-"
"Ja ik weet het ." zei Parvati snel .
Harry voelde zich vreemd .
Hij kon nog steeds niet kiezen wie hij leuker vond ... Parvati of Eloise ...?
Parvati was mooi en knap en lief ... maar Eloise was anders .
Eloise had iets dat onmenselijk was en niemand had . Eloise was bijzonder, Eloise was apart, Eloise was ... 'Fascinerend' .
"Waar denk je aan ?" vroeg Parvati zacht .
Ze keek Harry aan .
Harry voelde zich niet op zijn gemak . Wat moest hij nou zeggen ...?
"Parvati," begon hij . "Ik-"
"Je mist Eloise ." fluisterde Parvati ademloos .
"Dat is niet waar, maar-"
"Harry," zei Parvati verdrietig . "Je hoeft niet tegen me te liegen, hoor -"
Een seconde lang bleef het doodstil op de ijsbaan .
Maar toen schaatstten dreuzels haastig naar het kant en zag Harry pas dat het ijs begon te smelten .
"Kom mee-" mompelde Harry en trok Parvati mee .
Maar ze waren te langzaam ...
De grond begon te trillen en even dacht Harry dat het een aardbeving was .
Maar toen zag hij iets groots uit het ijs omhoog komen ... een donkere gedaante wat vreselijk veel herrie maakte ...
De dreuzels waren in paniek en probeerden allemaal zo mogelijk bij elkaar te staan .
Bill, Marcel, Ron en Hermelien leunden tegen de rand van de baan aan en keken angstig naar Harry en Parvati die vast zaten in het ijs .
"Harry, ik ben zo bang !" zei Parvati . "Wat gebeurd er allemaal ?-"
"Ik weet het niet-" zei Harry schor . "Maar alles komt goed-"

...

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 9
(Harry)
Ik sta letterlijk te rillen ... en dat is niet alleen maar door de temperatuur op de ijsbaan, maar voornamelijk door degene of liever gezegd ... dat 'ding' dat uit het niets is verschenen op een 'dreuzel' ijsbaan .
Parvati houd haar adem in, ik kan haar hart horen bonken .
"Harry, wees voorzichtig-" hoor ik Hermelien zachtjes zeggen .
Mijn hart bonkt in mijn keel ...
Hermelien heeft gelijk, dat 'ding' kan gevaarlijk zijn . Dit heeft zeker weten iets te maken met Voldemort ofzoiets ... Waarom zou anders zoiets hier verschijnen ...?
Ik veeg zweetdruppels van mijn voorhoofd en kijk dan voorzichtig omhoog ...

Harry snakte naar adem en drukte Parvati tegen het engie stuk ijs dat nog niet gesmolten was .
"Wat gebeurd er ?" snikte Parvati onder hem .
Dit is vreselijk, dacht Harry . Dit 'ding' is niet alleen heel erg angstaanjagend maar bezat duidelijk ook veel onaardse krachten .
Parvati dacht hetzelfde .
"Het is onaards, Harry ." fluisterde ze . "Het bezit zelfs de kracht om de temperatuur te manipuleren of misschien- misschien zelfs het weer ."
Plotseling werd het dak van de ijsbaan open gehaald door duizenden kleine rode vliegjes .
De dreuzels die aan de kant stonden begonnen te gillen en wrongen zich door de uitgang, wat dus onmogelijk was, en smeekten om verklaringen .
"Harry !" Ron schreeuwde zich schor . "Harry ! Neem Parvati mee en rennen !"
"Nee !" riep Hermelien op haar beurt . " Harry, blijf waar je bent en blijf kalm ! Raak alsjeblieft niet in paniek !"
Harry luisterde maar naar Ron's advied en trok Parvati in zijn armen .
"Kom op-" mompelde hij .
Terwijl ze elkaar stevig vast hielden strompelden Harry en Parvati langzaam naar de kant waar Ron, Hermelien, Marcel en Bill ook stonden .
Hun broeken waren al tot knie hoogte nat geworden, door al het gesmolten ijs, en hun voeten waren half bevroren toen er opeens een harde onverstaanbare kreet klonk .
De kleine rode gedaantes dat van verre erg op 'vliegjes' had geleken schoten als pijlen naar beneden en versperdden de hele weg . Ze omcirkelden een voor een de ijsbaan .
Harry en Parvati stopten abrupt en bleven verstijfd staan terwijl ze elkaar steviger vast hielden .
Aha, dacht Harry sarcastisch . Dus die zoganaamde 'vliegjes' waren kleine duiveltjes .
Hij had half gelijk .
Het waren rode onaardse duivels met staalharde gele ogen en dunne zwarte glanzende lippen .

"HARRY POTTER !" bulderde een zware stem hoog boven hen . "HOE DURF JE TE ONTSNAPPEN !"
Harry staarde omhoog en keek in de ogen dat 'ding' . Hij slikte langzaam ...
Die ogen waren hem al eens eerder opgevallen . Maar wanneer ...?
"Kan ik misschien vragen wie je bent en wat je hier doet ?" vroeg Harry koeltjes .
"O dat kun je zeker !" zei de stem scherp .
Parvati hield haar adem in .
"Ik ben de Heer ." zei het 'ding' venijnig . "Ik ben de Heer van ons Duivelse koninkrijk ! Ik ben Heer Poshaun van de andere wereld !"
"Zeg, eh- Poshaun," zei Harry kil . "wat doe jij dan nog hier als je in de andere wereld hoord ?"
"Wat ik hier doe ?" herhaalde Poshaun . "WAT IK HIER DOE ???!"
De dreuzels drukten zich zo dicht mogelijk tegen elkaar aan .
"IK BEN HIER OM WRAAK TE NEMEN, POTTER !" bulderde Poshaun . "Ik ben hier om Heer Voldemort door dik en dun te steunen . Ik ben zijn overleden achterneef en help hem al het vanaf het moment dat hij aan de macht kwam ... maar ik mocht pas aanvallen als jij onafhankelijk werd en ergens anders studeerde .En dat was me bijna gelukt als JIJ-" hij wees met zijn verrotte vinger naar Parvati . "-als JIJ er niet was geweest !"
"Wat bedoel je ?" vroeg Harry zacht .
"Wat ik bedoel is dat zei mijn plan heeft verpest . " zei Poshaun . "ONZE plan, die van mij en Heer Voldemort-"
"Hoezo ?"
"OMDAT JIJ NATUURLIJK OP HAAR VERLIEFD WERD !" riep Poshaun woedend .
"Is dat erg dan ?" zei Harry koeltjes .
"NATUURLIJK !" bulderde de Duivel . "HET WAS DE BEDOELING DAT IK JE ZAL VERLEIDEN EN DAT JE MET MIJ MEE GING NAAR HET RIJK !"
Harry stond even versteld van deze woorden . Maar wist toen nog net iets terug te kaatsen .
"Denk je nou echt dat ik verliefd op je zal worden ?" zei hij minachtend .
"Dat was je ook -" zei Poshaun, dit stootte hij een hoge lach uit . "Ik had je bijna 'verleid' ."
"Waar heb je het over ?" vroeg Harry scherp .
Maar zijn hart bonkte hoorbaar . Hij was nerveus en wist toen plotseling waar hij die aparte unieke grijze ogen eens eerder had gezien ...
"Maar jij bent dus-" stamelde hij .
Poshaun knikte .
"Ik heb zoveel macht en verschillende krachten, Potter ." zei hij gladjes . "Dat ik mezelf kan 'vermommen' ."
Harry schudde verdwaasd zijn hoofd .
"Je- je bent-" hij staarde in de ogen van de Duivel en wist het toen zeker . "Jij bent Eloise Daff !"
De Duivel lachte triomfantelijk en Harry wreef zenuwachtig over Parvati's bewusteloze lichaam . Ze was flauw gevallen .
De dreuzels propten zich helemaal in het hoekje van de ijsbaan en knepen hun ogen dicht .
Bill, Marcel en Hermelien begrepen er helemaal niets van .
Maar Harry zag dat Ron knikte en zijn ogen steeds groter werden .
"DACHT 'T NIET !" schreeuwde hij .
Het werd doodstil .
"Wat zeg je, jongen ?" sistte Poshaun .
"IK HAD JE ALLANG AL DOOR, JIJ VUILE-" Ron begon allerlei verwensingen uit te kramen . "IK WIST DAT JE IETS ONAARDS HAD, POSHAUN !"
"Dat is dan erg slim van je ." zei Poshaun verveeld . "Maar ik heb nu wel wat beters te doen dan naar jullie 'getrut' te luisteren ."
"Zoals ?" beet Harry hem nijdig toe .
"Zoals een nieuwe plan samen stellen met Heer Voldemort ." zei Poshaun . "Dit keer blijft het bij een waarschuwing, HARRY POTTER ! De volgende keer zal je vriendinnetje en jij minder geluk hebben !"
De kleine rode Duiveltjes schoten weer de donkere hemel in en lieten een grote brand achter in de ijsbaan .
Op dat moment werd Parvati verward wakker .
"Harry wat-"
Maar er klonk een oorverdovende knal, gevolgd door de zware stem van de koning des Duivels .
"HARRY POTTER EN PARVATI PATIL ! JULLIE ZULLEN SNEL GEHAALD WORDEN !"
Harry en Parvati lieten zich moedeloos in het koude water zakken en luisterden naar een vaag geluid van verre, dat een alarm bleek te zijn ...

Stuk 10
(Harry)
Lange grijze nagels die naar Parvati wezen ...
Bloed rode ogen en zwarte glanzende lippen ... lippen die al waarschijnlijk veel verschillende soorten bloed groepen had geproefd ...
Een stem die donderde als de bliksem zelf en macht ... hij had macht, net zoveel als God van de wereld hield ...

Mijn hoofd told en even denk ik dat ik dood ben .
Maar dan voel ik iemand naast mij diep adem halen ...

"Harry, gaat alles goed met je ?" vroeg Hermelien naast hem .
Harry deed zijn ogen open en keek om zich heen .
Hij zag dat hij nog steeds in het koude water lag, maar naast hem stonden nu Ron en Hermelien .
"Waar is Parvati ?" vroeg Harry onmiddelijk .
"Alles is in orde, Harry ." stelde Hermelien hem gerust . "Er zijn druezel EHBO mensen gekomen-"
"Maar hoe-"
"Mensen van het Ministerie van Toverkunst zijn ook al op de hoogte ." zei Ron . "Pa en een paar anderen staan nu in de uitgang van de ijsbaan en laat iedereen naar buiten gaan, maar- wel nadat hij een spreuk over ze heeft uitgesproken ."
"En wat denkt de EHBO mensen en de andere dreuzels van de pers enzo dan ?" vroeg Harry .
"We hebben hen verteld dat er gewoon een zware aardbeving was ." vertelde Hermelien . "Ze zijn wel zo stom om dat te geloven, hoor ."
Harry lachte .
Hij staarde naar een groep mensen die een lichaam omhoog droegen en op een brancard legde .
"Is dat-" stamelde Harry geschrokken . "Is dat Parvati ?!"
"Nee, gelukkig niet he ?" zei Parvati pesterig .
Ze was stiekem naast Harry komen staan, die haar nu op tilde en haar in het rond draaide .
"Wie is dat dan ?" vroeg Harry .
"O dat is een dreuzel meisje ." zei Parvati . "Ze probeerde te ontsnappen door de nooduitgang ."
Ze zwegen een tijd en lopen dan richting de uitgang .
"Harry," fluisterde Parvati ernstig . Ze greep zijn hand, zodat hij stil moest staan . "Ik ben echt bang na wat Poshaun had gezegd ."
Harry zweeg .
Hij was ook ongerust, hij wist niet wat hij moest zeggen om haar gerust te stellen .
"Kom mee, Parvati ." zei hij zacht . "We gaan naar Het Nest ."

Het was doodstil in het huis van de Wemels .
Bill, Charlie en Marcel zaten rond de lange tafel buiten in de verwarmde tuin en keken hoe het langzaam begon te sneeuwen .
Ron en Hermelien binnen, onderaan de trap en bespraken zachtjes dingen wat niemand kon horen .
Meneer Wemel, Percy, Fred en George waren nog op hun werk en Ginny hielp haar moeder in de keuken (afwassen en dingen schoonmaken) .
Het was rustig in het huis en er heersde een aparte sfeer .
Iedereen was toch wel een beetje geschrokken na de gebeurtenissen op de ijsbaan, maar niemand was zo erg bang als Parvati .
Zij en Harry zaten bovenin op haar logeer kamer en waren al helemaal omgekleed in hun slaap kledij terwijl ze na dachten over Poshauns' laatste afscheids woorden .
"We moeten een manier bedenken om hem en Voldemort te verslaan ." zei Harry droog . "Definitief, bedoel ik ."
"Dat gaat niet zo gemakkelijk als je denkt, Harry . Het kan gevaarlijk zijn ." zei Parvati zacht . "En ik wil je absoluut niet kwijt raken ."
Ze ging in haar bed liggen en verstopte zich onder de warme dekens . Ze zag er vreselijk moe uit ...
Na een blik op de klok, (het was half twaalf) besloot Harry maar ook naar zijn slaap kamer te gaan .
"Parvati," zei hij . "Ik ga ook maar een slapen-"
"Nee !" zei Parvati .
In haar ogen kon Harry angst lezen .
"Laat je alsjeblieft niet alleen ..." smeekte ze . "Ik ben echt ongerust na Poshauns' woorden . Hij - hij zei dat hij ons kwam halen !"
Harry kwam naast haar liggen en raakte haar wang aan .
Ze begonnen elkaar te kussen en kustten zoals ze dat nog nooit deden .
Parvati voelde verukkelijk aan, dacht Harry . Het voelde alsof ze voor elkaar gemaakt waren .
"Harry," fluisterde Parvati plotseling .
"Hmm ..." murmelde Harry .
"Ik ben bang ..."
Harry stopte en keek haar aan .
"Kun je me de hele nacht vast houden, Harry ?" vroeg Parvati zacht . "Me vast houden zoals je het nu doet ? Beloof je me dat ?"
Harry kon geen antwoord geven . Zijn stem deed niet wat hij wilde en daarom beloofde hij het met zijn ogen .
Hij drukte haar hoofd tegen zijn borst aan, overweldigd met de vurige wens haar te beschermen tegen de Koning der Duivels .
Terwijl ze veilig in elkaars armen lagen hoorden ze een vreemd geluid van verre .
Het zal wel een vogel kunnen zijn, dacht Harry .
Maar geen van beiden wist dat dit hun einde was .
Het einde van hun veilige moment ...

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Hallo allemaal,
srry dat ik jullie zo erg lang liet wachten voor een klein stukje .
Maar (dit heeft niks met Harry Potter te maken maar ik MOET het gwoon even kwijt) ... op school met NL moesten we een verhaal schrijven en dat had ik gedaan . Mijn leraar vond het zo erg goed dat hij het gaat bespreken met een paar mensen ! Laughing

Hij vond het jmmr als ik niks met mijn 'schrijf talent' deed, zei hij .
En daarom gaat ie proberen een goeie Uitgever voor me te vinden en moet ik mijn verhaal proberen meer en meer uit te breiden !
Dat is de reden waarom het zo lang duurde voor een klein stukje .. ik werk namelijk aan nog een verhaal .
Maar geniet ervan en ik zal sneller posten :

Stuk 11
Parvati verstopte haar gezicht in Harry's hals .
"Harry, wat-"
"IK ZEI TOCH DAT IK JULLIE ZAL VINDEN !" brulde Poshaun .
Hij was gehuld in een lange donkere zwarte mantel en probeerde met zijn lange klauwen Harry van Parvati af te rukken .
"DOMME JONGEN, " riep Poshaun woedend . "GA VAN HAAR AF ! IK HEB HAAR NODIG OM MIJN PLAN TE VOLTOOIEN !"
Harry drukte zich meer tegen Parvati aan .
Hij mocht Parvati niet mee nemen om haar voor een plan te gebruiken, dacht hij wanhopig . Hij zal haar moeten beschermen ...
Poshaun boorde met zijn klauwen door Harry's huid die begon te schreeuwen .
"Auw !" riep Harry . Hij krijstte van de pijn . "OPHOUDEN ! Wat je ook doet ik zal Parvati nooit-"
Net toen Harry Parvati niet zo goed vast hield, duwde Poshaun hem weg en wierp zich op Parvati .
"Parvati !" schreeuwde Harry . "Laat haar alsjeblieft gaan !"
Poshaun lachte .
Maar Parvati overstemde zijn lach door te gillen en wanhopig heen en weer te spartelen .
Poshaun greep haar bij haar schouders .
"Harry !" riep Parvati smekend . "Help me alsjeblieft !"
Er klonk een knal en toen zag Harry dat Poshauns' eerste stap geslaagd was . Poshaun had ronde een gewonnen, maar de volgende keer won hij .
Parvati moest terug komen .
Het moest ...

"Harry, wat is er gebeurd ?" Hermelien en Ron kwamen de kamer binnen stormen en staarden naar Harry's gescheurde shirt en zijn bloed doorlopen ogen .
"Ze is weg-" zei Harry ademloos . "Parvati is mee genomen ."
"Door Poshaun ?" vroeg Ron .
Harry knikte verdrietig .
"Ik ben zo erg ongerust-" mompelde hij tegen Ron en Hermelien . "Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen-"
"Rustig, Harry ." stelde Hermelien hem gerust . "Alles komt goed, geloof me nou maar ."
Harry knikte twijfelend en liet zich zakken in Parvati's bed .
"Ik weet helemaal niet meer wat ik moet doen ..." jammerde hij .
"Harry," zei Hermelien vast beraden . "Ik weet 'precies' wat we moeten doen !"

De volgende dagen bracht Harry langzaam en verdrietig met Marcel, Hermelien en de Wemels door .
Een Kerstmis zonder Parvati zal niet iets zijn wat hij precies wilde ....
Maar hij had geen keus . Hermelien had gelijk, ze konden zo niets doen voor Parvati .
Harry vroeg zich keer op keer angstig af wat er met Parvat verder gebeurde .
Werd ze soms gemarteld door Poshaun ...? Was ze gevangen genomen ...? Werd ze gehersens spoeld ...?
Allemaal onbeantwoorde vragen ...
Harry voelde zich met de dag ellendiger en mistte Parvat behoorlijk .
Zij was weliswaar niet zijn vriendin ofzo ... maar zij was belangrijk genoeg om zo gezien te worden .

Op een winterse morgen zat Harry in de sneeuw in de tuin van de Wemels en staarde verdrietig naar het ijs dat het meer bedekte .
"Harry ?" Hermelien kwam naast hem zitten . "Je mist haar echt, he ?"
Harry knikte .
"Hoe voel je je ?" vroeg Hermelien overbodig .
"Ellendig ." antwoordde Harry sip . "Ik weet niet eens wat ik precies voel -"
"Het is moeilijk om iemand te verliezen van wie je echt gehouden hebt ." fluisterde Hermelien .
"Ik ben haar niet verloren, Hermelien !" zei Harry scherp . "Ze is niet dood !"
Hermelien keek hem aan met een dat-weet-je-niet-zeker-blik dat hem vreselijk irriteerde .
Maar plotseling schoot hem iets te binnen .
Harry dacht aan zijn vader, hij dacht aan die vreemde visioen die hij in de Collectebus had gezien .
Of was het geen visioen ...?
"Hermelien ?" begon hij schor .
"Ja Harry ?"
"Ik- ik wil je wat vertellen ." stamelde Harry . "In de collectebus- ik viel in slaap en toen- toen zag ik vreemde beelden . "
"Wat voor vreemde beelden ?"
"Ik zag- ik zag beelden van mijn vader . " fluisterde Harry opgelaten . "Ik hoorde de stem van mijn vader die me vertelede over de reden waarom hij en Sneep elkaar altijd al zo haatten ."
"En hoe zag je die beelden, Harry ?" vroeg Hermelien behoedzaam .
"Ik weet niet-" mompelde Harry . "Het was allemaal nogal erg verwarrend en-"
"Wat zag je allemaal ? Wat vertelde je vader je ...?"
"Hij vertelde dat- dat hij heel erg close was met een meisje ." zei Harry nerveus . "Sera . Ze heette Sera . Het- het was de jongere zus van Sneep ."
"Wat ?" riep Hermelien uit . "Echt ?"
Harry knikte .
"Zij was zijn vriendin geweest . Lange tijd -"
"Maar waarom haatten Sneep en je vader elkaar zo erg dan ?"
"Omdat dankzij Sneep Sera met haar ouders weg moesten . Ze moesten naar het buitenland-"
Harry besloot maar alles aan Hermelien te vertellen en gooide alles eruit wat hem dwars zat, terwijl Hermelien medelevend luisterde en af en toe commentaar geefde.
Het luchtte behoorlijk op .
"We moeten iets doen, Hermelien ." zei Ron die erbij kwam zitten . "Over twee dagen moeten Harry, Marcel en ik weer terug naar Parijs en zal het tijden duren voor we elkaar weer zien ."
"Je hebt gelijk ." zuchtte Hermelien . "Ik had dus een idee-"
Harry keek haar wantrouwig aan .
Hij wachtte gespannen af ...
"Ik heb het eens grondig onderzocht en volgensmij kan Voldemort helemaal niet meer worden gedood ." vertelde Hermelien langzaam . "Ik bedoel, hij leeft niet- dus waarom zou hij dan nog dood kunnen gaan ?"
"Hij leeft niet ?" herhaalde Ron hoopvol .
"Sssst ... !" sistte Harry geirriteerd .
Ron hield zijn mond .
"Nee, ik bedoel- hij leeft wel maar niet echt zoals wij ." legde Hermelien opgewonden uit . "Voldemort is iemand die anders leeft . Die niet eens 'leeft ' ."
"Wat wil je hiermee zeggen ?" zei Harry ongeduldig .
"Ik wil dus zeggen," verklaarde Hermelien . "Dat we iets anders moeten doen dan proberen hem te doden-"
"Wat dan ? Wat wil je gaan doen ...? Voldemort is-"
"Luister nou !" zei Hermelien ongeduldig . "Ik heb dus een heel plan uitgestippeld . We moeten achter zien te komen w'waarvoor' Voldemort echt bang is !"
"Perkamentus ." zeiden Harry en Ron in koor .
Hermelien schudde haar hoofd en beet zenuwachtig op haar nagels .
"Nee nee !" zei ze opgewonden . "Ik bedoel, een voorwerp . Een voorwerp dat hem dierbaar is . Dat zouden we dan kunnen stelen en dan-"
"En dan vernietigen zeker ?" zei Harry sarcastisch . "Denk je nou echt dat dat-"
"Dat was precies wat ik in mijn gedachten had, Harry !" riep Hermelien opgewonden .
"Wat ?" zei Harry . "Ben je gek ofzo ? Je weet dat dit onmogelijk is en-"
"Kom op, Harry ." zei Ron . "Je weet best dat niets onmogelijk is . Alles is mogelijk zolang je maar in jezelf geloofd, dat heb je altijd al tegen me gezegd ."
Harry verkoos dit te horen .
"Helemaal niet ! Maar Hermelien denk nou eens na je zal-"
"Harry," zei Hermelien koeltjes . "Dit is onze enige hoop . Als je dit niet eens geloofd, dan- dan zal je Parvati maar moeten opgeven ."

.....

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 12
(Harry)
Ik kan het goed vinden met Hermelien .
Ik mag Hermelien erg graag en wil haar dan ook erg graag geloven en beschermen ...
Maar wat ze net tegen me zei was gewoon TE freaky, hoor .
Hoe komt ze erbij om zoiets durven te denken ...? Om zoiets 'logisch' te noemen ...?
Parvati opgeven is natuurlijk ook iets wat mogelijk is, maar denk maar niet dat ik dat ga doen hoor .
Is Hermelien helemaal gek geworden ?
Ik besluit maar te zwijgen en niet naar al die starende gezichten te kijken .
Opgelaten ben ik, verdrietig ben ik ... omdat ik iemand verloren ben van wie ik hield .
Hoe kon ik nou verliefd op Eloise worden ...? Eloise Daff .
Verwarrende gedachten en wenzen spoken zich door mijn hoofd .
Ik moet kiezen, Hermelien was duidelijk geweest .
Ik moet nu gaan kiezen ...

Harry wist niet wat hij hoorde .
"Parvati opgeven ?" zei hij droog .
Hermelien en Ron keken hem medelijdend aan .
"Oke, Hermelien ." zei Harry uiteindelijk . "Ik zal erover nadenken . Over je idiote plan, bedoel ik-"
"Je hebt niet veel tijd, Harry ." zei Ron treurig . "We gaan over een paar dagen al terug !"
Harry zuchtte .
Hermeliens' plan was zijn enige hoop . Of toch niet ...?
"Ik weet wat ." zei hij plotseling . "Ik denk dat ik wel wat veiligers weet-"
"Zoals ?" beet Hermelien hem toe . "Wilde je naar Perkamentus stappen ofzo ?"
"Precies !" zei Harry opgewonden .
"Ben je gek ?" zei Hermelien . "Perkamentus is niet meer zoals vroeger, Harry . Hij is nu oud en wacht op een goede opvolger ... denk je nou echt dat een oude man jou kan helpen met je probleem ? Mijn plan is gewoon veel logischer !"
Met die woorden stond ze op en liep het huis in van de Wemels .
"Harry, ze heeft gelijk ." zei Ron dan voorzichtig . "Perkamentus zal niet lang meer onder ons zijn ."
"Wat bedoel je daarmee ?"
"Hij is oud, Harry ." zei Ron . "Perkamentus is oud en vind het tijd worden-"
Ze zwegen en staarden beiden naar dwarrelende sneeuw vlokken .
Nee, dacht Harry in zichzelf . Hermeliens' plan was gewoon te krankzinnig ...

Enkele dagen later stonden Harry, Ron en Marcel tegenover de Wemels en Hermelien voor Het Nest .
"Wees voorzichtig en blijf je best doen op school ." zei mevrouw Wemel keer op keer tegen Ron .
Marcel popelde om zijn vriendin Monica te zien .
Terwijl Ron liever thuis in Engeland bij Hermelien bleef en Harry ook om na te denken .
"Harry," zei Hermelien voordat ze weg gingen . Ze greep zijn plos en keek hem strak aan . "Ik wil dat je jezelf blijft, Harry . Je moet je richten op school en proberen- niet te denken aan Parvati want dat- dat komt nog ."
Harry staarde haar verbaasd aan en bleef diep in gedachten .
Wat bedoelde Hermelien nou ...? Dacht ze nou echt dat hij Parvati kon vergeten ...?
"Hermelien, " zei Harry droog . "Ik zal erover nadenken ."
Hij werd door Ron en Marcel in de Collectebus mee gegrepen en keek verdrietig door het raam naar buiten .
Hermelien hield treurig haar hand omhoog en zwaaide, Harry zwaaide terug .
Hij vond het vreselijk om weer terug te moeten . Terug in Parijs ...

"Wat heb je allemaal wel niet ingepakt om mee naar Parijs te nemen ?" vroeg Ron verbaasd aan Marcel .
Marcel maakte zijn hutkoffer met een zachte 'klik' open en liet de inhoud zien .
"Wat ?" sputterde Ron verontwaardigd . "Cadeautjes ?! En niet eens voor ons ?"
"Dat-" zei Marcel opgelaten . "Zijn cadeautjes voor Monica ."
"Ik had het kunnen weten ." mompelde Ron nijdig .
Hij draaide zich geirriteerd weg van Marcel en keek naar Harry, die nog steeds uit het raam staarde . "waar denk je aan ?" vroeg Ron bijna geluidloos .
Maar Harry begreep het .
Hij schudde sip zijn hoofd en drukte zijn voorhoofd tegen de koude raam aan .
"Ik heb eerlijk gezegd helemaal geen zin om weer terug te moeten ." zuchtte hij .
Ron knikte .
"Dat begrijp ik ." zei hij . "Maar we hebben geen keus ."
Harry staarde met nietsziende ogen in het duisternis en liet Rons' woorden tot hem doordringen .
"Hoezo hebben we geen keus ?" vroeg hij . "Ik bepaal toevallig wel wat ik wil !"
"Maar is dit wat je wilt, Harry ?" vroeg Ron .
Harry zei niks . Hij wist donders goed dat dit niet iets was wat hij altijd al wilde ... zo'n strenge opleiding was niets voor hem .
Ron wist blijkbaar wat hij dacht, of je kon het van zijn gezicht aflezen ...?
"Harry, je moet geen dingen doen wat je niet wilt ." zei hij . "Wat anderen van je verwachten doet er niet toe-"
"nee, dat is het niet ." zei Harry vermoeid . "Ik volg die opleiding niet omdat iedereen dat wilt van me- maar ik doe het- omdat- omdat ik dat op Zweinstein altijd al graag had gewilt ."
"Dromen veranderen, Harry ." zei Ron verstandig . "Dingen veranderen, mensen veranderen-"
"Mensen ?" herhaalde Harry .
Zijn gezicht was verwonderd, met een vleugje hoop ...
"Ja," zei Ron niet begrijpend . "Mensen veranderen inderdaad . "
"Maar dat betekent-" begon Harry opgewonden . "Dat betekent dat Hermeliens' plan misschien toch zo gek niet is !"
"Hoezo ?"
"Nou, stel mensen veranderen echt ." vertelde Harry . "Dan kan Voldemort toch veranderen als we iets dierbaars van hem meenemen ?"
"Dat gaat niet ." zei Ron triest . "Voldemort is geen mens . Hij leeft niet en kan ook niet meer dood- hij is niet meer menselijk ."
Harry staarde weer uit het raam .
"Maar dingen veranderen ook, Ron ." zei hij plotseling . "Je hebt zelf gezegd dat 'dingen' kunne veranderen ."
"Dat klopt ." zei Ron . "Maar Voldemort en Poshaun zijn geen 'gewonen dingen' ."
Harry begon te lachen .
"Ik denk dat we misschien nog een hoop hebben ." zei hij . "Ik denk dat ik wel iets weet ."
"Wat dan ?" vroegen Ron en Marcel doordringend .
Maar Harry reageerde niet . Hij concentreerde zich alleen maar op ... zijn terugkeer op school .

Fadim, Chakira, Monica, Eloise en Natasha stonden al voor het studentenhuis te wachten toen Harry, Ron en Marcel arriveerden .
"Harry !" riep Eloise stralend . "Ik heb je gemist !"
Harry negeerde haar en liep toen naar Chakira toe om met haar te praten .
"Fijne Kerstmis gehad, Harry ?" vroeg Chakira vriendelijk .
"Ja erg leuk ." loog Harry . "Hoe was het in Chili ?"
"Geweldig !" joelde Chakira en ze begon te vertellen over haar familie in Chili .
Harry luisterde maar half .
Hij keek naar Natasha . Was zij niet ontvoerd ...? Maar zij en de anderen waren natuurlijk al vrijgelaten, omdat Poshaun nu Parvati voor z"n plan had ...
"Harry !" zei een andere uitgelaten stem . "Harry Harry ! Was het een beetje chill in Engeland ?"
Harry draaide zich om en zag dat het Fadim was .
"Erg leuk, dankjewel ." loog hij weer .
Marcel en Monica waren onmiddelijk niet meer van elkaar af te slaan .
"Harry Potter ." zei een sarcastische stem . "Geweldig ."
Harry deed een stap naar voren en keek Jarrod strak aan . Jarrod, zijn minst favoriete kamergenoot ...
"Wat moet je nu weer van me ?" vroeg Harry geirriteerd ,
Jarrod grijnsde schaapachtig en Harry draaide zich van hem weg .
Hij had helemaal geen zin om hem weer te moeten zien .
Terwijl Fadim, Chakira en Jarrod nu bij Ron en Marcel stonden werd Harry, tot zijn ergenis, aangeschoten door Eloise .
"Hallo, Harry ." zei ze zacht .
"Hoi ." zei Harry droog .
Voorzichtig keek hij in haar ogen en toen besefte hij dat ze niet meer bezeten was, Poshaun had haar lichaam 'gebruikt' .
"Vond je het fijn om weer terug in Engeland te zijn ?" vroeg Eloise behoedzaam .
"Ja hoor ." zei Harry kortaf .
En toen ... opgelaten stilte .
"Het was eh- zeker wel fijn om iedereen weer terug te mogen zien ?" zei Eloise .
"Erg leuk ." antwoordde Harry .
"En eh- Parvati ?" zei Eloise .
"Fantastisch !" overdreef Harry . "We waren samen gaan schaatsen in Schotland, we hadden echt veel lol gehad in korte tijd ."
"O ja ."
"Ja, elk moment met haar was geweldig ." zei Harry .
Hij probeerde haar jaloers te maken . Hij probeerde haar ongelukkig te maken ...
En dat was hem gelukt .
Eloise staarde met nietsziende ogen vooruit .
"Dat is dan heel erg fijn voor je, Harry ." fluisterde ze .
Harry haalde zijn schouders op en liep het studentenhuis binnen .
Hij was het zat om tussen al die opdringerige mensen te staan ! Hij was het zat om weer terug te zijn ...
..........

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 13 (In dit stuk kun je emoties en dingen bekijken van andere karakters)
(Harry)
Een donkere hemel ... een donkere hemel met stralende sterren ...
Verdrietig staar ik naar boven en voel dan een heel vertrouwde golf door mijn lichaam gaan .
Het is net alsof ik weer bij Parvati ben, denk ik . Ik mis haar zo erg ...
Het is een lange stille nacht vanavond, ik lig plat op mijn rug in de tuin van onze studentenhuis en staar naar boven .
Ik luister naar de enige geluiden die er nog waren ... zacht gekwaak van kikkers, ritselende bomen ...
Het doet me denken aan mijn vakantie . Aan 'onze' vakantie, van de zomer in Schotland .
Parvati en ik lagen dan elke nacht zwijgend tegen elkaar aan in het gras en keken dan altijd samen naar de heldere glanzende sterren die aan de hemel hingen .
Van de geluiden die we hoorden genoten we en ik weet zeker dat ik dat nu ook doe .
Al is het minder ... het is niet meer zoals toen, ik bedoel ... Parvati ligt niet naast mij .
Ik zucht en blijf mijn blik in de hemel houden .
Maar dan voel ik sterke gevoelens . Gevoelens die nog sterker en heftiger zijn dan de mijne .
Ik schrik, maar blijf diep in het duisternis turen .
Eerst weet ik niet waar het vandaan kwam, maar dan weet ik het . Het waren gevoelens van Parvati wat ik voelde ...
En dan weet ik het heel erg zeker .
Kan zij mijn gedachten en gevoelens nu ook voelen ...? vraag ik me af .
Ik maak me zorgen om haar . Waar is ze toch ...?

(Ron)
Het gaat niet meer goed met Harry .
Eigenlijk moet ik me helemaal niet zoveel zorgen maken om hem, maar hij is mijn beste vriend .
Ik maak me zorgen, omdat hij elke nacht niet thuis slaapt en omdat hij zo 'vreemd' doet tegenover meisjes .
Eloise negeert hij al en, tot Marcels' afschuw, negeert hij Monica ook al !
Ik vind het ook vreselijk en weet het ook niet meer, hoor .
Misschien moet hij het zelf maar gaan oplossen ...

"Ron !" roept een stem . "Ron ! Er is een brief voor je aangekomen !"
Ik schiet overeidn en val dan met een harde druen van de Sofa af .
Fadim kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan en grijnst dan .
"Je bent populair, he ?" zegt hij plagend . "Je krijgt tegenwoordig nog meer brieven dan Harry !"
"Ja, dat zal wel ." mompel ik en wrijf over mijn voorhoofd .
Fadim geeft me de brief en ik scheur de enveloppe open .
Mijn hart maakt een sprongetje . Het is een brief van Hermelien !
Niet dat dit zo gek is natuurlijk, maar elke keer als Hermelien weer iets van haar laat horen, ben ik altijd bereid het aandachtig te lezen .
"En ?" pest Chakira, die nu ook in de deur opening van mijn slaapkamer staat . "Is het weer een brief van je 'vriendinnetje' ?"
Ik word rood .
"Nou ja-" zeg ik opgelaten . "Ze is een goede vriendin van mij en-"
"Ja dus ." zeggen Fadim en Chakira tegelijk .
Ze grinniken en kijken me dan ernstig aan .
"Er is iets aan de hand met Harry, he Ron ?" begint Chakira .
Ze komt naast mij op de Sofa zitten en gebaardt dat Fadim dat ook moet doen .
"Hoe- hoezo ?" vraag ik nerveus .
"Vertel het ons, Ron ." zegt Fadim . "Ik ben bezorgd om hem . Hij is zichzelf niet meer ."
"Dat klopt ." zeg ik sip . "Hij slaapt tegenwoordig ook niet meer in zijn eigen bed -"
"Slaapt Harry soms bij een ander ?" vraagt Chakira geschrokken . "Of heeft hij een geheime minnares en-"
Fadim lacht .
"Ik vind het niks voor Harry," zegt hij dan . "Dat hij bij een meisje-"
"Dat doet hij niet ." verdedig ik Harry . "Hij is zeker naar een plek waar hij rustig kan nadenken ."
"We moeten allemaal goed nadenken in deze moeilijke tijden ." zegt Chakira zacht . "Wij allemaal ."

(Marcel)
Ik denk dat iedereen nu wel aan Harry en Parvati denkt .
Op dit moment zijn we allemaal bezig met hen en dat zal niet gauw stoppen, weet ik .
Een paar dingen blijven dagen lang in mijn hoofd dwalen .
Waarom negeert Harry, mijn vriend notabene, Monica ...?
Oke, ik weet dat haar contact met Eloise Daff verminderd is, maar daar heeft Monica toch niks mee te maken ? Of toch wel ...???
En waarom slaapt Harry niet meer in zijn eigen bed ...?

(Hermelien)
"Juffrouw Griffel !" zegt de schrille stem van madame Helen Heller . "Wilt U misschien het antwoord op vraag drie van pagina zeven voor ons willen oplezen ?"
Ik zucht en ga dan met mijn ogen door het leerboek .
"Het genezen van personen is een uitstekende kracht, niet alleen omdat je er mensen mee helpt, maar ook- " Ik kijk madame behoedzaam aan . "ook omdat je er veel voor terug krijgt ? Onder andere geld en zorg van anderen als je later ouder word ."
"Prima, juffrouw Griffel !" roept madame Helen Heller . "Prima !"
Ze gaat weer door met haar les en mijn gedachten dwalen onmiddelijk af .
Heeft Ron mijn brief al ontvangen ? vraag ik me stiekem af .
Ik maak me zorgen, Ron heeft me vaak geschreven dat hij dat ook is . We zijn beiden bezorgd om Harry .
Harry is veranderd volgens hem, hij is ... koeler tegen iedereen .
Dat is op zich niet zo'n heel erg groot probleem natuurlijk ...

"En als je haar nou een kans geeft ?" hijgde Ron .
Harry en Ron liepen de trap af en lieten hun zware schoolboeken onder hun arm hangen .
"Ik geef haar geen kans !" zei Harry nijdig . "Dat weet je donders goed, Ron !"
"Harry, je hebt haar pijn gedaan -" zei Ron . "Dat zie je toch ? Ze is hartstikke geschrokken, omdat ze gewoon heel erg smoor op je bent -"
"Ron," zei Harry scherp . "Ik vond Eloise ooit eens een bijzonder mooi meisje . Maar verliefd ben ik nooit geweest op haar ."
"Natuurlijk wel ." protesteerde Ron . "Je-"
"Nee, Ron ." zei Harry verveeld .
Hij sprong van drie treden naar beneden en knalde tegen een meisje aan .
"He, kijk eens uit ja !" riep ze schril .
Harry haalde zijn schouders op en liep gewoon met stevige passen verder .
"Harry !" zei een waarschuwende stem en iemand greep hem stevig bij zijn rechterarm .
"Blijf af !" sistte Harry nijdig .
Hij was verbijsterd toen hij zag dat het Ron was .
"Wat nu weer ?" vroeg hij terwijl hij de andere kant op keek .
"Ik wil dat je je excuses aanbied aan dat meisje, Harry ." zei Ron koeltjes .
"En sinds wanneer vertel JIJ mij wat ik moet doen ?" beet Harry hem toe .
"Alleen maar omdat je Eloise niet meer leuk vind-"
"IK HEB HAAR NOOIT LEUK GEVONDEN !" brulde Harry .
Een paar mensen op de gang bleven staan en keken hen niewsgierig aan .
"Nou ja- alleen maar omdat je haar niet aardig vind," ging Ron koppig verder . "gedraag je je heel erg onbeschoft tegenover andere meisjes ."
Harry haalde zijn schouders op en wrong zich tussen de studenten door naar buiten .
Diep van binnen wist hij dat Ron volkomen gelijk had, maar ... maar 'waarom' doe ik zo ...?
Het is tijd . Eigenlijk had ik dit al eerder moeten bedenken, dacht Harry geirriteerd . Maar de tijd was aangebroken .
Hij liep het schoolplein op en werd gevolg door Ron .
"Harry ! Luister je nu ?!" schreeuwde hij .
Harry draaide zich om en staarde hem verontschuldigend aan .
"Het spijt me dat ik de laatste tijden altijd zo koel was geweest, jongen ." zei hij . "Maar ik heb veel nagedacht en nu weet ik- nu ben ik bereid Parvati 'persoonlijk' terug te halen ."

Laat me steeds weten wat jullie ervan vinden, he ? Anders weet ik niet of het nog steeds wel goed is enzow ...
Ciao,
Chammiej .

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 14
Ron was totaal met stomheid geslagen en staarde met ogen als grote schoteltjes naar Harry .
"Wat vertel je me nu ?" vroeg hij ademloos . "Ga je- ga je Parvati halen ?"
Harry knikte .
Ron sperde zijn ogen nog wijder open . "Ben je helemaal-"
"Nee, Ron ." zei Harry zacht . "Ik ben niet gek, nee ."
"Sorry ." mompelde Ron .
"Daar gaat het niet om ." zei Harry hoofdschuddend . "Ik wil weten waar Poshaun en Parvati zijn ."
"Je meen het echt, he ?" zei Ron .
"Ik meen het dood serieus ." zei Harry .
Even viel er een opgelaten stilte tussen hen en keken ze naar oudere studenten die langs liepen .
"Hij bevind zich vast ergens waar- waar het wijds en duivels is ." zei Harry dan na een tijd . "Hij had het over een koninkrijk . Nietwaar ?"
Ron knikte langzaam .
"Harry," zei hij dan droog . "Hoe eh- hoe wilde je dit gaan aanpakken ?"
"Wat bedoel je ?"
"Ik bedoel, we weten niet hoe we gaan en waar precies dat rijk is . Misschien..." Ron aarzelde . "Misschien is zijn rijk wel onvindbaar voor sterfelingen ?"
Harry knikte .
"Je hebt gelijk," zuchtte hij . "Maar ik heb geen andere keus ."
"Als jij helemaal definitief beried bent Parvati terug te halen, Harry ." zei Ron met een betrouwbare blik in zijn ogen . "Dan ben ik bereid jou daarbij te helpen en te steunen ."
"En Ron," zei Harry gedecideerd . "Ik ben bereid dat te doen . Helemaal zeker ."

En dus probeerden Harry en Ron de dagen erna, zoveel mogelijk goeie theorieen te bedenken en schreven ze Hermelien over wat ze vermoedden en wilden .
Hermelien reageerde gelukkig zoals Harry al verwachtte .
Ze schreef hen dat het een gevaarlijke beslissing was en dat zij zeker mee zal gaan, als ze echt op pad gingen .
Hun beslissing stond vast en niemand wist wat ze van plan waren . Zelfs de Orde van de Feniks niet, niemand ... behalve Harry, Ron en Hermelien zelf .

Op een frisse ochtend werd Harry wakker en wreef over zijn litteken .
Was het een visioen ...? Was het maar een droom ...? Of was het maar een gevoel ...?
Harry ging rechtop zitten en wist het zeker .
Hij had s'nachts gedroomd over een man . Een man met lang wit haar en witte kledij ... hij zag er heilig uit, meende Harry .
Was het soms iemand die hij zich niet kon herinneren uit het verleden ...? Was het soms God ...?
Hij wist het niet en trok een T-shirt aan . Diep in gedachten verzonken geraakt begon hij zich aan te kleden .
Harry fronstte zijn voorhoofd .
De man had een belangrijke boodschap en had hem iets verteld wat eigenlijk heel erg logisch was . Hij had hem in zijn droom verteld, waar Poshaun zich schuil hield .
Poshaun was inderdaad in zijn rijk en Ron had gelijk, niemand kon het zo ver bereiken ... ook Parvati niet, die door hem werd meegenomen .
De man had Harry verteld dat Parvati nog leefde en dat haar lichaam ergens in een van de velen watervallen in Argentinie was verborgen . Maar wel zo behekst dat geen sterfeling het kon zien, en de man had zelfs verteld 'hoe' je haar lichaam wel kon zien . Door een flesje Veritaserum in de Waterval te gooien en dan een belangrijke 'Waarheids' bezwering op te zeggen . Maar ... er was een maar, de man vertelde hem ook dat als je haar 'soulmate' niet zal zijn, dat Parvati's lichaam niet zichtbaar zal worden . En dan, zal het te laat zijn .
Harry schudde zijn hoofd en bonkte opgewonden op Rons' slaapkamer deur . Blij was hij, dat hij eindelijk de oplossing had gevonden .
"Harry, het is Zaterdag ..." mompelde Ron vermoeid . "Waarom maak je me zo vroeg wakker ? We hoeven niet naar school-"
"Dat weet ik ." zei Harry ongeduldig . "Maar ik weet nu honderd procent zeker hoe we Parvati kunnen vinden ..."
En hij begon Ron alles te vertellen .
"Wauw ! Een geweldig theorie !" riep Ron uitgelaten .
"Het is geen theorie ." mompelde Harry . "Eigenlijk is het heel erg logisch ..."
"Maar wie wilt ons dan helpen met alle moeilijke dingen enzo ?" vroeg Ron ongerust . "Ik bedoel, ik kan geen fatsoenlijk Veritaserum brouwen en jij was ook al niet zo goed in Toverdranken op Zweinstein-"
"Ron, denk na !" zei Harry . "Hermelien kan ons helpen !"
"Ook de bezwering ?" vroeg Ron hoopvol .
"Nee," zei Harry . "Dat zal ik zelf moeten doen . Ik moet het proberen- ik moet uitvinden of ik Parvati's soulmate ben ."
"En als je dat niet bent ?"
"Dan moet jij het proberen ." pestte Harry .
"Ik bedoel 'serieus' ." zei Ron quasi-gekwetst .
"We hebben het dan geprobeerd-" zei Harry zacht . "Maar natuurlijk ben ik haar soulmate ."
"Waarom ben jij daar zo zeker van ?"
"Kom nou, Ron ." zei Harry . "Parvati en ik kennen elkaar al vanaf we elf jaar oud waren ! Toen we in ons eerste jaar zaten en ... we waren samen naar het Kerstbal geweest ! "
"En ?" zei Ron met een grijns .
"En niks ." zei Harry opgelaten en stond op .
"Wat ga je doen ?"
"Ik ga Hermelien schrijven ." zei Harry . "Of doe jij dat ?"
"Ik doe het wel !"

Precies een week later was alles geregeld .
Harry en Ron hadden de nodige dingen ingepakt en stonden midden in de nacht in een van de donkere straten van Parijs op Hermelien te wachten, die met de Collectebus zal komen .
"Eigenlijk is het best sneaky dat we zomaar weglopen en geen school meer volgen ." zei Ron zenuwachtig tegen Harry . "Krijgen we straf als we terug komen ?"
"Het zal een opluchting zijn 'als' ik nog levend terug kom ." antwoordde Harry bitter .
Ron zei niets meer en liet zijn tas zakken .
"Het zal ook een opluchting zijn," begon hij aarzelend . "dat we dan, tegen de tijd dat we terug zijn, samen met Parvati terug komen en Hermelien dan mijn vriendin word ."
"Ik ben toch al je vriendin ?" zei een opgewekte stem .
Harry en Ron draaiden zich met een ruk om .
Hermelien stond breed lachend voor de Collectebus en liep naar hen toe .
"Jullie zijn mijn beste vrienden, jongens ." zei ze . "Ik ben toch dan al een vriendin ?"
"Niet zo -" mompelde Ron blozend . "Je weet best wat ik bedoel ..."
En Hermelien werd ook rood .
Ze keken elkaar niet aan en staarden beiden naar de grond .
Harry lachte en stapte in de bus .
"We hebben nu geen tijd voor romantiek ." zei hij pesterig . "Dat doen we onderweg wel !"
..........

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 15
Harry, Ron en Hermelien waren de hele reis in de bus erg zwijgzaam geweest .
Ze hadden elkaar een paar enkele belangrijke Spaanse woorden geleerd, maar meer zeiden ze niet .
Ze werden uren later afgezet in Buenos Aires .
"En nu moeten we lopen ." zuchtte Ron .
Hij greep zijn tas en gooide die om zijn schouder .
"Het is best een eind ." zei Hermelien . "Nogal een eind ... ik heb het gezocht op de plattegrond en-"
"Heb je een plattegrond bij je ?" vroeg Harry .
"Ja, maar-"
"Mooi !" zei Harry tevreden .
"Maarre ... waar zijn die watervallen eigenlijk ?" vroeg Ron .
"Cataras del Iguazu ." antwoordde Hermelien .
Harry trok zijn wenkbrauwen omhoog .
"Jij hebt echt alles grondig doorzocht, he ?" zei hij .
"Ja, " antwoordde Hermelien . "Voor alle zekerheid en-"
Dan stond er plotseling een jongen voor hen .
"Perdonen," zei hij vriendelijk . "Ustedes no son Argentinas . Verdad ?"
"Watte ?" fluisterde Ron .
Maar Hermelien bleek geen moeite met Spaans te hebben .
"No, no, senor ." zei ze . "Somos Inglaterras ."
"Ah, pero que bien hablan Espanol !" zei de jongen lachend .
"Bueno, un poco ." zei Harry aarzelend .
Dat was het enige wat hij kon zeggen in het Spaans . Het betekende :" Een beetje ."
De jongen begon weer te lachen .
"Y van pasar mucho tiempo en Buenos Aires ?"vroeg hij .
Harry begreep wat de jongen vroeg . Hij vroeg hoe lang ze zullen blijven in Buenos Aires .
"Solo uno dias ." zei Hermelien zonder moeite . "Y despues vamos a las Cataras del Iguazu ."
"Ay si !" zei de jongen stralend . "Son muy bonitas . Yo soy de Posadas, cerca de Puerto Iguazu ."
"Y todavia vive alli ?" vroeg Ron, tot Harry's verbazing .
"No ." zei de jongen ook verbijsterd . "Trabajao en Buenos Aires en una agencia de viajes ."
"Ay si !" zei Hermelien . "Me llamo Hermelien Griffel . Y tu ?"
"Yo soy Rafael Juan-Oliverro ." zei de jongen . "En ik spreek ook gewoon Engels, hoor ." voegde hij het eraan toe .
Harry, Ron en Hermelien staarden hem met grote ogen aan .
"Waarom sprak je dan Spaans tegen ons ?" vroeg Ron .
"Het was gewoon bedoeld om jullie taalgevoel te testen ." zei Rafael lachend . "En ik vind dat jullie het prima kunnen ! Vooral jij, Hermelien ."
Hermelien bloosde en wierp een snelle blik op Ron .
"Zoals ik dus al zei," begon Rafael . "Had ik dus hier, in Buenos Aires, een bijbaantje op een reisbureau . Maar ik heb sinds kort besloten om terug naar Cataras del Iguazu te gaan . Waar ik dus ben geboren ..."
"Cool !" zei Ron .
"En waarom gaan jullie trouwens naar de Iguazu watervallen ?" vroeg Rafael, nieuwsgierig .
"We eh-" Hermelien keek naar Harry .
"We hebben er familie wonen ." verzon Harry snel . "Familie van Hermelien ."
"Vandaar dat je zo goed Spaans spreekt !" zei Rafael .
"Ja, nou ja ... " Hermelien sloeg haar ogen neer .
Harry vond het beter zo .
Ze kenden die Rafael maar nauwelijks en misschien was hij niet eens een tovenaar ...
"En hoe willen jullie erheen gaan ?" vroeg Rafael fronsend . "Lopend ?"
"Ja, nou ja-" stamelde Harry . "We waren inderdaad van plan te voet te gaan ."
"Het is een hele stuk, hoor !"
"Dat weten we maar-"
"Ik kan jullie helaas geen lift geven ." zei Rafael . "Ik heb geen vervoer en geen geld om een Taxi ofzo te pakken- maar als jullie het willen- ik kan met jullie mee lopen tot de watervallen, ik ken de weg maar al te goed en-"
"Dat is prima ." zei Hermelien vlug . "Dat je met ons mee gaat, bedoel ik ."
Rafael lachte en raakte even met zijn rechterhand Hermeliens' wang aan .
Ron staarde er nijdig na en keek toen expres de andere kant op .
"Eh-" zei Harry om de stilte te verbreken . "Laten we een plek zoeken om een nacht door te brengen in Buenos Aires ."
"Dat lijkt me een goed plan !" zei Ron scherp . "Dan doen we tenminste iets 'nuttigs' ."
Hermelien keek hem geschrokken aan, toen hij haar een vuile blik toe wierp .

Omdat in zo'n grote stad als Buenos Aires geen plek was om een nachtje door te brengen hadden Harry, Ron en Hermelien, met hulp van Rafael, een twee tenten gezet in een rustig natuur gebied net buiten de hoofdstad .
Het was gelukkig een droge avond .
Maar gelukkig was niet iedereen, dacht Harry bitter . Er was een hele discussie geweest wie bij wie zal gaan slapen s'nachts . Omdat Ron per se niet wilde dat Hermelien in een tent zal gaan slapen met Rafael, moest Harry maar bij Hermelien liggen .
Harry deed zijn ogen open en ging rechtop zitten . Maar een ding viel hem meteen op .
Hermelien lag niet meer naast hem .
Nog wazig van het slapen wierp Harry even een snelle blik op zijn horloge . Half twee !
Hij besloot maar zijn vest aan te trekken en kroop de tent uit . Tot zijn schrik hoorde hij Hermeliens' heldere stem .
"Sabe tu si hay una cabina de telefonos cerca de aqui ?"
"Una cabina, senorita ?" zei de andere stem van Rafael lachend . "No se, no soy de aqui ."
Ze begonnen allebei te lachen en Harry verstopte zich achter een dikke boom .
Hij fronstte zijn wenkrbauwen . Was dit wel goed wat Hermelien deed ...? Waarom zal ze s'nachts samen met een onbekende jongen willen praten ...?
"Je bent het bijzonderste meisje dat ik ooit ontmoet heb, Hermelien ." zei Rafael dan gewoon in het Engels . "Je bent wereldwijs en echt heel heel erg mooi ."
Stilte .
"Oh, nou ja-" stamelde Hermelien .
Harry grijnsde breed . Hij wist dat Hermelien dit helemaal niet kon . Zo romantisch zijn ...
"Hoe oud ben je eigenlijk ?" vroeg Rafael .
"Ik ben 18 ." antwoordde Hermelien .
"Mooi ." zei Rafael tevreden .
"En jij dan ?"
"Ik ben pas 20 geworden ."
Harry slikte . Twintig ...? Het klonk zo erg volwassen ...
"Je bent anders dan anderen, Hermelien ." ging Rafael verder . "Ben je soms ... weet jij soms dat er een andere wereld bestaat, net als ik ? Magische krachten ...?"
Harry stootte zijn hoofd tegen een tak aan . Als Hermelien maar geen stomme dingen zal zeggen, wenstte hij ...
"Wat bedoel je ?" vroeg Hermelien zacht .
"Je bent Engels, nietwaar ?"
"Ja ."
"Heb je dan ooit eens gehoord van-" Rafael aarzelde . "Zweinstein ?"
Harry ging plat op zijn buik liggen en begroef zijn gezicht in het gras . Wist Rafael soms meer ...?
"Je bent een tovenaar ." zei Hermelien dan ademloos .
Harry hield ook zijn adem in .
"Ik ben geen tovenaar ." antwoordde Rafael zacht . "Maar ik weet wel van hun bestaan en van de andere wereld ... de wereld van tovenaars, heksen, de Heer van het Duister en Harry Potter ."
"Harry Potter ?" herhaalde Hermelien met een trillende stem .
Het werd even stil .
"Het zal me een eer zijn om hem een keer te mogen ontmoeten ." zei Rafael zacht . "Soms doet die vriend van jouw me weleens aan hem denken . Die jongen met dat zwarte haar- ik heb veel over Harry Potter gelezen en weet hoe hij over veel dingen denkt . En wat die vriend van jou allemaal zegt heeft echt veel gemeen met wat Harry Potter vind ."
Opnieuw doodse stilte .
Harry draaide zich om op zijn rug en veegde zweet van zijn voorhoofd af .
"Rafael ?" zei Hermelien voorzichtig . "Wat ben je dan wel ? Als je geen tovenaar bent- waarom weet je dan zoveel over onze wereld af ?"
"Het is ook mijn wereld ." zei Rafael . "Mijn ouders zijn volbloed tovenaars . Ze zijn beiden professors op een Argentijnse Tovenaarsschool . "
"Welk vak geven ze ?" vroeg Hermelien geinteresseert .
"Mijn vader 'Bezweringen' en mijn moeder is gespecialiseert in Geneeskunde ." zei Rafael . "Maar ik ben tot mijn spijt geen tovenaar, omdat- omdat ik, als enige van de familie, een- een snul ben ."
Even blijft het stil en dan hoort Harry voetstappen .
"We praten wel een andere keer ." zei Hermeliens' stem nu van heel dichtbij .
"Ja -" zei Rafael teleurgesteld . "Mag ik je kussen ?"
Geen seconde later en zonder Hermeliens' antwoord te horen, hoorde Harry een zacht geluid .
En toen begon Hermelien te giechelen .
"Dankje-" fluisterde ze .
Het ritselde even en dan kroop Harry vlug weer zijn tent in .
Hij moest snel weer slapen, maar deze gebeurtenis bleef maar door zijn hoofd spoken ...

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 16
Hij hoorde zacht regel matige ademhaling van Hermelien, hij voelde haar arm om zijn middel ...
Harry deed zijn ogen open en draaide zijn hoofd een stukje opzij .
Hermelien lag vredig te slapen . Ze was helemaal tegen hem aangekropen .
"Hermelien ." fluisterde Harry . "Hermelien !"
Hermelien deed slaperig haar ogen open en schrok toen ze zag dat hij het was met wie ze zo intens een tentje deelde .
"Rustig, maar-" fluisterde Harry . "Heb je goed geslapen ?"
"Nee- ik bedoel, ja nou-" Hermelien sloeg haar ogen neer en plukte aan Harry's rits .
"Hermelien, je weet best dat je me alles kunt vertellen ." zei Harry ongeduldig . "Je was gisternacht de tent uit ."
Hermelien staarde hem geschrokken aan .
"Hoe-"
"Het gaat er niet om 'hoe', Hermelien ." zei Harry . "Het gaat erom dat jij hebt gezoend met Rafael Juan-Oliverro !"
Hermelien zweeg maar viel toen om zijn hals en snikte het uit .
"Harry !" zei ze snikkend . "Ik kon toch niet weten dat we-"
"Kalm aan, Hermelien ." zei Harry sussend . "We vinden er wel wat op ."
"Ik voel me zo stom, Harry !" ging Hermelien verdrietig verder . "Ik had dit echt niet mogen doen . Ik was, zoals je altijd al zei, heftige gevoelens voor Ron . En hij voor mij - maar nu weetn ik het niet meer !"
"Wat bedoel je ?" fluisterde Harry .
"Sinds ik Rafael heb leren kennen, ben ik Ron anders gaan bekijken ." vertelde Hermelien . "Ik vind hem niet meer zo- niet meer zo bijzonder ."
"Was hij dan erg bijzonder voor je ?"
"Ja," zei Hermelien kortaf . "Natuurlijk . Net zo bijzonder als jij nu voor me bent ."
Ze zwegen en luisterden naar geluiden van de natuur .
Harry zuchtte .
"Kom op, Hermelien ." zei hij vermoeid . "Beloof me dat je Rafael nooit meer zal kussen en dan gaan wij verder met de reden waarom we hier gekomen zijn- voor Parvati ."
"Oke," zei Hermelien twijfelend . "Als jij me belooft, dit aan niemand te vertellen . Wat je vannacht gezien had, bedoel ik ."
Harry glimlachte .
"Belooft ."
Hermelien ging een klein beetje overeind zitten en ging zwaar tegen hem aan leunen .
"Ik ben blij dat ik iemand heb zoals jij ." zei ze zacht .
Harry voelde zich opgelaten en zei niets .
Hij zag hoe Hermelien langzaam haar gezicht naar hem toe boog, om hem te kussen, maar dan dwalen zijn gedachten af naar Parvati en draait hij zijn gezicht weg .
Opgelaten stilte .
"Het spijt me ." zei Hermelien ademloos .
"Het geeft niet-" mompelde Harry .
"Het spijt me echt . Ik had dit niet mogen doen ."
"Het is al goed-"
"Harry, " zei Hermelien bijna wanhopig . "Wat bezield me toch ? Ik heb iemand nodig ! Iemand die me voor altijd moet steunen en met me wilt praten !"
"Ik help je toch, Hermelien ." zei Harry zwakjes . "Ik wil er voor altijd voor je zijn ."
"Dat begrijp ik ." zei Hermelien zacht . "Jij begrijpt het niet . Ik wil- Ik wil iemand zoals- iemand zoals jij ."
Harry slikte de plotselinge brok in zijn keel weg .
Wat bedoelde Hermelien nou ...? Dat ze gevoelens voor hem had ...? Dat mocht hij dromen ...
"Harry ! Hermelien !" brulde een bekende stem . "Zijn jullie al wakker ?"
Hermelien maakte voorzichtig de tent open en keek in de ogen van Ron .
"Hermelien ." zei hij droog . "Was het een fijne nacht ? Heb je goed geslapen ?"
Hermelien glimlachte .
"Dankjewel, dat je zo lief voor me bent . " zei ze zacht . "Ik heb goed geslapen, ja . Jij ?"
Ron fronstte zijn wenkbrauwen en wierp een heimelijke blik op Rafael, die alleen Harry zag .
Hermelien haastte zich naar Rafael toe, in haar nacht japon, en begon meteen met hem in het Spaans te kwebbelen .
"¿Sleppt bien? " vroeg Rafael .
"Sí, bastante atroz bueno dormido. ¿Usted? " antwoordde Hermelien blozend .
"Yo me encuentro amado ." zei Rafael met een glimlach .
Hermelien glimlachte ook .
Een rode blos verscheen op haar wang .
"Wat zei hij tegen haar ?" vroeg Ron achterdochtig aan Harry .
Harry haalde zijn schouders op . "Hij zei : 'Ik vind je lief .' "
"Die twee zijn dol op elkaar ." zei Ron teleurgesteld tegen Harry .
Harry kreeg medelijden .
"Dat is niet waar, Ron ." zei hij . "Je weet best dat Hermelien hartstikke gek op je is ."
"Dat zal wel ..." zei Ron niet meer overtuigt . "Dat vertelde je me in mijn zesde jaar ook al ."
"Dat is ook zo en-"
"Harry, ik vind het goed dat je me wilt helpen ." zei Ron kil . "Maar mijn gevoelens voor Hermelien zijn afgelopen . Voor altijd ."
Met die woorden liep hij weer naar zijn eigen tent .
Harry wilde eigenlijk hem achterna gaan, maar zijn voeten deden niet wat hij wilde .
Roerloos staarde hij vanuit zijn tent naar Hermelien en Rafael die hand in hand naast elkaar onder de boom zaten .

"Tengo mas nunca alguien encuentra como usted ."
"¡Te quiero muy tanto! "
"¡Usted es tan... diferente! "
"¡Hermelien, usted es la mayoría de las chicas hermosas al werel! "
"Y usted la mayoría de los chicos hermosos ..."

Als Parvati er was kon zij hem natuurlijk vertellen wat hij moest doen .... flitstte het door zijn hoofd .
Harry kleedde zich snel om en maakte een kleine ontbijt voor iedereen klaar .
Hij was het zat om steeds aan Hermelien en Rons' problemen te denken . Hij was hier immers gekomen voor Parvati ...
Die gedachte gaf hem nieuwe moed en daardoor nam hij zichzelf voor nooit meer te bemoeien met zaken van anderen . Hij zal Parvati terug krijgen !
Het werd tijd dat alles serieus zal worden en dat iedereen naar hem moest luisteren in plaats van dat mensen hem alles vertelden .
Zal hij eigenlijk nog aan Rafael vertellen dat hij DE Harry Potter was ...?
Tijd om onafhankelijk te zijn, dacht Harry nijdig .
"¡El tiempo redondea independiente ser! "

Reacties blijven altijd welkom, hoor !
( ¡Las reacciones se quedan siempre da la bienvenida, oye! )
-xxx-
Loui-Cham Hernandez Santana Pareira .

( Hallo allemaal, dit zet ik er nu even bij ...
Ik heb veel reacties en opmerkingen over dit stuk gekregen (of het negatieve of positieve waren, maakte niet veel uit Embarassed

)
Maar mensen stellen steeds maar 1 dezelfde vraag en daarom zal ik het nu hier gaan beantwoorden :
Ik spreek Spaans omdat ik half Chinees en half Mexicaans ben en welke taal spreken ze in Mexico ...? Spaans dus .
Mensen denken ook dat er in de Spaanse gesprekken van Hermelien en Rafael geheime boodschappen zitten over Harry en Parvati . Dat is echter niet zo, ( ze zeggen alleen maar "Ik hou van je ." "Jij bent het mooiste wat mij ooit is overkomen ." en allemaal van dat soort slijmerige dingen ...) Ik hoop dat nu alles duidelijk is en dat mensen niet het verkeerde eind moeten hebben . Srry voor zoveel tekst Embarassed

)

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 17
(Harry)
Ik ben best wel geschrokken over wat ik vannacht had gezien ...
Na nauwelijks een dag met Rafael Juan-Oliverro weet ik nu toch wel, zekere weten, dat hij smoor op Hermelien is .
Hij vind haar in ieder geval een bijzonder meisje ...
Ron is er zeker niet blij mee en ik natuurlijk ook niet .
Hermelien is altijd al 'ons' vriendin geweest en ik vind dat ze niet van iemand anders mag zijn .
Als je begrijpt wat ik bedoel ...
Ik hoor kletterende plastic en ritsende bagage tassen .
Het zullen Ron en Rafael wel zijn, ze strijden erom wie het hardst lawaai kan maken .
Absoluut kinderachtig dus .

Langzaam maar zeker verlieten Harry, Ron, Hermelien en Rafael de hoofdstad Buenos Aires .
Drukke straten en grote gebouwen verdwenen ... in plaats daarvan kwamen ze meer in natuur achtige gebieden terecht .
"Hoe lang moeten we nog lopen ?" kreunde Ron . "Hoe ver is het nog hier vandaan ...?"
"Het is niet zo ver meer ." antwoordde Rafael vriendelijk . "Ik denkt dat we nog twee dagen moeten lopen en nog een keer ergens moeten kamperen -"
"Had ik jouw soms wat gevraagd ?!" snauwde Ron .
Rafael werd rood en hield toen zijn mond .
"Hij heeft gelijk," zei Harry om de stilte te verbreken . "We moeten nog kilometers lopen en ik vermoed ook dat we de watervallen niet halen in een dag ."
"O ." mompelde Ron .
Ze bleven lopen en pauzeerden zo nu en dan ergens om wat te gaan drinken en zo .
Het was niet bepaald een gezellige tocht .
Het was niet zoals hoe Harry zich het had voorgesteld .
Dat Ron en Hermelien dan gelukkig waren en hem dan samen plaagden ... het zal dan weer zoals de jaren daarvoor zijn . Hun onvergetelijke geweldige mooie veilige jaren op Zweinstein .
Maar in plaats van een mooie tocht in Harry's gedachten, kwamen ze plotsling de knappe Argentijnse Rafael Juan-Oliverro tegen !
Ron was blijkbaar niet de enige die de pest aan hem had, besefte Harry plotseling . Ook hij mocht Rafael niet zo, omdat hij hun beste vriendin had ingepikt .
"Harry ?" zei een stem van ver weg .
Harry keek langzaam naar Hermelien en zag haar vragende blik .
"Sorry, zei je iets ?" zei Harry zacht .
Hermelien zuchtte .
"Laat maar-" zei ze . Blijkbaar had ze het al meerdere keren gevraagd .
Na uren lang te hebben gelopen met hun zware bagage, werd het langzaam donker .
"Laten we een rustige plek zoeken ." stelde Harry voor . "Het is laat en we hebben slaap nodig ."
Iedereen knikten instemmend en samen begonnen ze weer de twee kleine tentjes neer te zetten .
"Hebben jullie honger ?" vroeg Hermelien, aan niemand in het bijzonder .
"Ja lekker ." antwoordde Rafael .
Hij kroop naast Hermelien voor het vuurtje dat ze hadden gemaakt en roosterden broodjes en worstjes .
Ron draaide zich woedend om en slenterde naar de tent .
"Ron !" sistte Harry . Hij kwam even later naast hem zitten met twee broodjes worst voor hem en probeerde toen op te staan . "Het is niet goed wat je doet ."
"Alsof het goed is wat Hermelien nu doet !" zei Ron scherp .
"Ron, " zei Harry kalm . "Het is overduidelijk dat zij en die Rafael elkaar leuk vinden . Laat ze toch ."
"Nee ." hield Ron koppig vol .
"Kom nou toch-" probeerde Harry . "Blijf niet zo kinderachtig en probeer het te accepteren ."
En toen kroop hij nijdig de tent uit .
Boos was hij, omdat Ron het niet probeerde te accepteren .
"Harry, ga je nu al slapen ?" het was de stem van Hermelien .
Harry draaide zich om en moest toch glimlachen . Hij vond het fijn om Hermelien en Rafael zo gelukkig te zien .
"Ja," zei hij . "Ik ben moe . Welterusten ."
"Trusten, Harry ."
"Trusten ."
Harry kroop de tent in en trok zijn vest uit .
Het was best koel zo met alleen een T-shirt aan en spijkerbroek, bedacht hij toen .

Het werd weer een stille droge koele nacht .
Harry had zijn ogen gesloten en droomde over Parvati .
Het waren verschillende dromen ... van lieve dromen, vriendschappelijke dromen tot erotische dromen .
Harry was weliswaar helemaal maagd, maar dromen kon hij wel . Hij verlangde naar Parvati . Hij verlangde naar haar haar, haar lach, haar geur en nog het meest ... haar geweldige duizelingwekkende lijf .
Zelfs al slapend, dromend, kon hij haar zachte huid 'voelen' .
En plotseling voelde Harry een zachte hand langs de zijne strijken, hij stikte bijna toen hij besefte wie het moest zijn .
Wie lach er naast hem in de tent ...? wie was het meisje die dat deed ...? Hermelien . Zijn beste vriendin sinds zijn elfde jaar .
Langzaam opende hij zijn ogen en zag de wazige silhouet van Hermelien, die haar sjaal om zich heen bond en naar buiten glipte .
Nu ben je er echt bij, dacht Harry . Waarom moet je weer zo nodig mij wakker maken, midden in de nacht, en naar je liefje gaan .... ?
Toen hij er zeker van was dat Hermelien weg was, schoot Harry in zijn vest en greep een zaklamp .
Buiten was het fris en donker, hij rilde ervan . Maar toch wilde hij er zeker van zijn dat Hermelien 'veilig' buiten was .
Plotseling hoorde hij zachte stemmen achter een grote struik .
Harry verschool zich achter de boom en bleef luisteren . Hij was niet verrast om Rafaels' stem te horen .
"Je bent gekomen -"
"Ja, natuurlijk ben ik er ."
"Yo me encuentro amado ..."
Zenuwachtig gegiechel .
"Jij ook hoor ......."
"Je vriend vind het niet zo fijn, he ? Dat wij- "
Stilte .
"Welke vriend ? Ron ?"
"Ja-"
"Hij moet het maar accepteren ."
"Ja-"
"Hij kan me niet tegen houden ."
"Maar vannacht kan niemand ons nog tegen houden, he ?"
Nogmaals zenuwachtig gegiechel .
Dan blijft het stil en luisterde Harry gespannen toe .
Hij wachtte af .
Plotseling hoorde hij op een langzame tempo een rits open gaan .
"Rafael ..." fluisterde Hermelien . "Nee, alsjeblieft ..."
"Sorry ." mompelde Rafaels' stem . "Wil je het niet ?"
"Nee, sorry-"
"Sorry, ik wilde alleen-"
Harry verkoos dit niet te horen en verborg zijn gezicht in zijn vest .
Hij wilde het niet meer horen ... hij wilde het niet meer weten ...

"Buenos dias !" zei een opgewekte stem buiten .
Harry draaide zich slaperig in de tent om en keek naast zich . Het verbaasde hem niet dat Hermelien alweer weg was .
Hij scheurde de lap voor de tent open en kroop naar buiten .
Harry vond het heerlijk om zo vroeg in de ochtend de geur van frisse gras te ruiken .
" i Buenos dias, Amigo !" zei Rafael tegen hem met een brede glimlach .
Harry grijnsde versuft terug en mompelde, zonder erbij na te denken : "Welterusten ..."
Hermelien lachte .
"Heb je niet goed geslapen ?" vroeg ze bezorgd .
Harry wilde haar de waarheid vertellen, maar na een blik op Rafael besloot hij toch maar zijn mond te houden .
"Wat is dit voor lawaai ?" zei de stem van Ron geirriteerd .
Hij kroop zijn tent uit en keek humeurig de andere kant op toen Rafael en Hermelien elkaar bijna fijn knepen .
"We hebben geen tijd voor ontbijt, jongens ." zei Harry . "Laten we onze spullen pakken en nu maar vertrekken . We eten onze broodjes onderweg wel op ."
En daarom pakten ze hun tassen in en liepen toen, op een traag tempo weliswaar, verder de heuvels op .
"Hoe lang nog ?" zeurde Ron .
"Ik denk dat we nog een paar uurtjes moeten lopen ." zei Rafael . "We komen tegen de avond wel aan bij de watervallen, hoor ."
Ron snoof hoorbaar en zei toen niets meer .
De tocht naar de watervallen waren nou niet bepaald vrolijk of gezellig .
Omdat de felle zon op hun hoofden scheen gingen Harry, Ron, Hermelien en Rafael rond een uur of twee ergens onder de schaduwen zitten en genoten even van hun rust en broodjes .
Plotseling begon de boom, waaronder ze zaten te trillen en werd de lucht plotseling zo duister als de nacht .
Dit was weer het werk van Poshaun, dacht Harry verbitterd .
..........