[AF] Marike's erfgenaam

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Nov 16, 2004 21:49

Plots veranderde het in een lange , zilverachtige sliert.
Ondanks dat het zo'n licht uitstraalde , was het triest , leeg in duister.
Als een kronkelende zwevende slang bewoog het haastig naar mijn hasl , naar mijn Teken toe.
Ik voelde me weer een dooddoener , had zin het licht toe te laten in mijn licham , zich te versmelten emt mijn duistere teken.
Maar ergens besefte ik toch dat dat fout was , dat ik de goede wereld moest beschermen en daar zelf toe behoorde.Ik dacht even , ewen moment maar aan Bob.
Dat was de druppel.De sliert veranderde weer in een nevel en leek terug te deinzen.Ik was furieus.
Alle ongekende kracht in mij leek zich te intwikkelen , in een belangrijke seconde.Ik was woedend , boos op al het verdriet dat mijn was aangedaan.
Al het opgekropte verdriet, wanhoop, leegheid, woede , haat , jaloezie kwam eruit...
Ik gooide het eruit via mijn handen.
alle kracht die ik had gooide ik naar die vreemde , duistere kracht.
Ik hield een soort onzichtbare bol met twee handen voor mij uit , en via dat kwamen mij krachten eruit als een grote vloek.
De nevel was weg.
In en klap verdwenen door mijn gebundelde kracht.
Even bleef ik hijgend staan van vermoeidheid en leegheid nu alles eruit was.
Toen liep ik als in een trance terug.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Nov 18, 2004 16:27

Ik liep heel snel , in een stevige pas door naar het plek waar ik was gebleven.
Ik was er trots op dat ik de kille nevel had opgelost.
Ik had echt het gevoel dat ik iets goeds had gedaan ,wat niet bij de opdracht hoorde , maar me nu wel een pluspunt bezorgde , tenminste, dat hoopte ik.
Eenmaal bij de plek aangekomen merkte ik dat er iets verandert was.
Maar wat?
Er was iets ten voordele van mij verandert , dat voelde ik gewoon.
Vertwijfeld hield ik halt en keek rond.
Was dit wel de plek waar ik was gebleven?
Ik keek nog eens goed.
Het was pikkedonker maar ik kon toch door het kleine lichtstraatje uit mijn toverstok zien dat ik hier was omgedraaid.
Nu zag ik wat er verandert was.
Het kleine beetje licht dat er was kwam niet alleen uit mijn toverstok , maar leek ook van iets anders vandaan te komen.
Een peieplkein beetje licht kwam uit een gleuf tussen twee scherpe rotspunten.Het was zwakjes , oranjeachtig licht.
Het gaf me een veilig gevoel.Ik richtte mijn toverstok erop en mompelde alohomora.
De rotspunte schudde even , en toen schoof hij heel langzaam van de andere wweg.
Een nieuwe weg lag voor me open.

Ik liep er voorzichtig in, terwijl ik mijn ogen goed de kost gaf.Dit pad gaf me een gevoel dat het er thuishoorde , dat ik er thuishoorde.
Ik voelgde het aandachtig.In tegenstelling tot het pad war iik net op liep , was dit een breed zandpad.Langs de stenen muren groeide vochtig mos.
Ik liep en liep.Het oranje achtige licht bleef als een krans om me heen.
Uiteindelijk zag in de verte een lichtpuntje.Hij was maar klein , maar duidelijk van gewoon zonlicht.Ik was nieuwsgierig en begon sneller en sneller te lopen.Uiteindelijk holde ik in vliegende vaart de grot uit.
Ik kwam ineen groene vallei uit.
Het was de vallei met de hoge boom.Maar nu waren er stenen muren aan de zijkant.
Als je dit pad nam , kwamen de muren blijkbaar op.
Het zag er nu welkom en vrolijk uit.
Het groene frisse gras , de lichtjes roze lucht(het was onderhand al avond) en de blinkend witte wolken.
Maar er was nog iets dat ervoor zorgde dat dit gebied er vrolijk uitzag.
Een eenhoorn.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Nov 18, 2004 18:06

Hij was spierwit , emt goudachtige manen.Nog maar een jong dier, wist ik.
Hij leek bij lange na neit op onze goede oude Edana.
Dit dier deed fel, ongetemt aan.Veel temperamentvoller.
Ik hield nu al van hem.Ik wist dat als ik hem te pakken kreeg , mij opdracht volbracht was.
Ik moest hem zien te pakken , aar hij zou waarschijnlijk gauw wegrennen als ik nog een stap naar hem toe bewoog.
Ik probeerde neit naar haar ogen te kijken , staarde naar de grond terwijl ik centimeter voor centimeter dichterbij schuifelde.
Toen stond ik op nog maar 1 meter afstand.
De eenhoorn spande al haar spieren, de zilveren hoorn glansde in het avondlicht.
Het zag er prachtig , indrukwekkend uit en een huivering van bewondering ging door me heen.
Ik begreep waarom ma zo van Edana hield.Die moest er vroeger ook zo uit hebben gezien.
Maar deze eenhoorn was toch...anders als Edana.
Haar vel glansde , en ze gaf me een gevoel van overwinning.Een gevoel dat ik klaar was , een heel voldaan gevoel.
Plots klonk een warme stem door de lucht.
'Je moet haar weten te pakken te krijgen en inslapen: ze vormt een gevaar voor ons elfen'
Elfen? Nou , ja , ik vond neits meer raar naa vandaag.
Maar de eenhoorn doden? Vermoorden?
Ik rilde en keek er nog eens naar
Absoluut niet.
Hoe konden ze zo'n opdracht bedenken?Afschuwelijk, zeg!
Ik knikte naar de eenhoorn , vergat dat ik haar niet de ogen mocht kijken.
Maar ze werd niet boos, knikte alleen vriendelijk terug.
Ik rilde nogmaals aan de gedachte dat ik haar moest inslapen.
'Mooie meid, wees gerust , ik doe je niks.' zei ik met kalme stem.Het leek haar te bedaren en ze ontspande iets.
Ik bleef zachtjes en troostend tegen haar praten terwijl ik dichterbij schuifelde.
PLots keek ze me aan en liep toen op een drafje weg, tussen debomen door.
"Neee...."smeekte ik binnensmonds.
Ik had ontzettend de neiging achter haar aan te rennen , maar hield me in.
Ik praatte zachtjes, verleidelijk en plukte wat gras.
Ik vertelde ik weet niet wat zoveel.Over dat ik haar niets zou doen , haar nooit zoou doden en van haar hield en haar bewonderde en ga zo maar door.
PLots kon ze de verleiding niet meer weerstaan en na een spannend moment kwam ze behoedzaam uit de bosjes , de donkerte van de bomen uit.
Ze at wat van het gras in mijn hand en duwde zachtjes haar neus in mijn buik.Ik glimlachte en aaide haar.
Vluchtig maar goed vlocht ik een touw van de stugge grasstengels en deed hem om mijn hals.
Ze keek me vragend aan.
'Shht, niks aan de hand , meissie.Brave dame.'
Ik wachtte tot ik vanzelf terug zou keren , zoals rowena tegen me gezegd had. Maar er gebeurde niets.
Na een paar minuten zij ik bruusk en vol vertrouwen 'Ik ben klaar.Mijn opdracht is uitgevoerd.'
Ik wist neit dat het zou werken , eht floepte er zomaar uit.
Toch schoven rechts de muren van elkaar.Ik herkende het zandachtige, saaie pad erachter onmiddelijk.
Rustig liep de prachtige eenhoorn naast me mee.Terug naar Zweinstein.

Halverwege het pad kwam perkamentus aan rennen.Hij keek me ernstig aan , tovrstok in de aanslag.
'Hallo , mooie meid.' zei hij tegen de eenhoorn en toen keerde hij zich naar mij.
'Luister, Laura.De Raad der Elfen keurt je opdracht niet goed.'

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Nov 18, 2004 19:55

Verbijsterd staarde ik hem aan.Een moment wist ik niks te zeggen
Al dat werk voor niks? Alleen omdat ik deze prachtige eenhoorn niet dood?
Mijn hekel aan de Raad werd nog groter.
Ik was geschrokken en staarde nu verdrietig naar de eenhoorn.
Al mijn werk voor niks.
Rowena zal teleurgesteld zijn.
Niet meer op Zweinstein , net nu ik en Robin vriendinnen zijn...
Ik zuchtte en de tranen kwamen op.Het hele jaar ahd ik heir nu voor gewerkt en het was oor niks geweest.
'Maar , Laura...Je werk is niet zoals je denkt , voor niks geweest.Ik kan het neit uitleggen maar ik heb meevergadert en je krijgt toch een aantal punten.Het maximum is 50.'
Ik was zo mogelijk nog verbaasder en graaide naar mijn ketting.
Ik wist niks te zeggen toen ik had gekeken.Mijn mond zakte open.
'Omdat je een goede keus maakte door de eenhoorn in leven te laten' glimlachte Perkamentus toen hij mijn vrolijk verbaasde gezicht zag.
'Ze-zevenendertig punten.'stamelde ik.
Met mijn hand gesloten om de ketting , de eenhoorn veilig naast me liep ik terug naar school.Mijn thuis.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Nov 18, 2004 19:56

De volgende dag opende ik slaperig mijn ogen.
'Goedemorgen , liefje' zei ma.Ze zat op de rand van mijn bed.Toen alles wat scherper werd , zag ik ook oma Molly , pa, Robin en Perkamentus.
Ik miste er twee.
Tim en Bob.
'Waar zijn Tim en Bob?' vroeg ik slaperig.
'Bob heeft ook een opdracht uit moeten voeren.Hij is moe en Tim is bij hem, ook opa is er.' legde pa uit.
Ik glimlachte slapjes.Bezorgd voelde ma aan of ik koorts had.
Plots schrok ik wakker uit mijn soezerige trance.Ik schoot omhoog , branden d van nieuwsgierigheid.
'Wie heeft gewonnen?' vroeg ik haastig ,half struikelend over de woorden.
'Bob Potter' glimlachte Robin.Ik grijnsde.Haar broer had gewonnen.Toch zat ze hier , bij haar...vriendin.
'B...-ben ik laatste?'Gespannen keek ik perkamentus aan.Zou ik..?
'Oh , nee...nee.' zei Perkamentushoofdschuddend. 'Mejuffrouw Bonkel is laatste geworden met 30 punten.Ze was ruim buiten de tijd , omdat ze door de erfgenaam van zwadderich was tegengehouden.'
De druk op mijn schouders verdween onmiddelijk.Toch was ik wel verdrietig , voor Anne.Door mij.....-
'Park?'
'Patty Park , ja.Die is gelijk met jouw geeindigt.' vertelde pa. 'Ik zat vroeger een jaar hoger als haar.Ze was een kreng.Zwadderaar.'
'Ik heb haar lesgegeven.Irritante dame.' zei ook ma.
Ik voelde me verdrietig.Anne had verloren.Door mij.Ze zou haar krachten kwijt raken.
Ik vond het afschuwelijk.
'En...wie is er derde?' vroeg ik nu met benepen stem.Ook de derde zou zijn krachten kwijt raken.Een huivering ging door me heen toen Perkamentus zweeg en mij aankeek.
'Jij en Park zijn tweede en derde geworden.Gelijk.Dus....de raad heeft besloten dat jullie geen krachten kwijt raken.'
Ik knikte.Ik vertrouwde mijn stem niet , maar ik was blij en opgelucht.
Ik had de opdracht met succes volbracht.
Toch bleef er een verdrietig steekje binnenin zitten.
Vanwege Anne.En Bob...
'Is Bob beter?'
'Nee.Er slechts een iemand die hem beter kan maken.' zei hij.Ik rilde.Waarom maakte diegene hem dan beter?????
'Diegene heeft het nog niet door.Ik geef haar de tijd om erover na te denken , het te beseffen.'Gaf perkamentus als verklaring

Maar toen ik de slaapzaal uit kon , ik Tim en Bob op de gang zag.....
Ging een pij nlijke , ijskoude steek door mijn lichaam.
Bijna verloor ik het bewustzijn, maar ik kon me nog op tijd vast grijpen , gelukkig.
Tim liep achter Bob aan.
Bob had zijn kin in de lucht , toverstok in de aanslag en die kille blik in zijn ogen.
Met tranen in mij ogen keek ik hem na , toen rende ik weg.Weg van deze ellende.
Robin holde me op de hielen achterna.
Bij de grote boom was ik een beetje tot rust gekomen.Ik zag de eenhoorn in de evrte grazen.Ik bedaarde een beetje en klom hoog in de boom.
Robin kwam naast me zitten.Ze huilde ook.Erger als ik.
Met tranen in mijn ogen keek ik haar aan.
Toen omhelsde ik haar en een tijdje zaten we naast elkaar in de boom.Huilend.

Toen we alletwee gekalmeerd waren, bleven we nog even.
Mijn gedachten dwaalden af , naar de eenhoorn.
Ik had een tijdje gespeeld emt het idee hem te vangen...Maar toch...Hij was wild, en als ik echt van hem hield liet ik hem vrij leven.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Nov 18, 2004 20:24

Weken gingen voorbij.
Het was stil.Er gebeurde helemaal niets en ik werd ongeduldig.
Stomme trut die niks deed!
Bob moest beter worden.
Om de overige energie die ik had eruit te gooien , ging ik veel zingen op feestjes en kwam ik terecht in eht zwerkbal team.
Ik bakte er neit veel van als drijver , maar ik kon mijn woede tenminste africhten op de beuker.
Ik haatte mijn leven , ik hatte mijzelf en ik haatte de raad.
Anne bonkel haar krachten kwijt , Bob ijskoud.
En tot overmaat van ramp: Rowena schreef neit veel meer.Als ze wel schreef , waren het kortte, niet veel betekenende alledaagse berichten.
Begin maart werd ik het wachten zat.Na Transfiguratie was ik woeden
Ik nam het heft in handen , iemand moest toch iets doen om Bob's vloek op te heffen??!!
'Gossiemikke , en nou is het klaar!' vloekte ik hardop en haalde mijntoverstok uit mijn zak.
'Laura ,at ga je doen?' vroeg Robin gauw toen ze mij woedend weg zag lopen.
1 Moment bleef ik verdrietig staan.Hulpeloos ,als een klein, verdrietig meisje dat gevallen was.
Toen wakkerde mijn woede nog meer aan en liep ik vastberaden naar de grote zaal.
Ik wist dat Bob nu lunchte.Robin liep me op de hielen , maar ik was niet te stoppen.Ik rende naar de tafel van Griffoendor , sleurde Bob mee en liep regelrecht met hem naar het meer.
Bob keek me boos aan en probeerde los te komen.
'Nu moet je eens luisteren Bob!' zei kwaad.Ik weilde al verder tieren toen hij mijn toverstok uit mijn handen sloeg.
'Bob!' riep ik boos.
'Kom op , je bent geen Bob zo!'
Hij trok zelf zijn toverstok.Robin keek verloren toe.
Nu was ik eht echt zat.
'BOB!!!'
Ik vouwde mijn handen weer tegen elkaar, creerde weer de onzichtbare bol, gevult jmet mijn gebundelde krachten.
Ik deed al 3 weken helemaal niks voor Bob.Ik was het zat.Ik was woedend en gooide die woede eruit.
Bob keek verbvijsterd toe , maar ik zacht het nie.
Verblind door de energie van de krachtbol in mijn handen vuurde ik alles in een keer af, op Bob af.
Hijgend keek ik toe hoe de bol Bob raakte , hoe de energie dwars door zijn huid naar binnen drong...
Langzaam verdween de kille blik.Zijn hele houding veranderde.Hij leek plost veeel aardiger , was weer de oude Bob die ik kende.
Toen stopte zijn lichamaam met stralen van energie.
Het was gelukt.
Hij keek me aan.Ik hield van hem. Met heel mijn hart.
'Ow Bob..' zuchtte ik en gaf hem een stevige knuffel.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 10:50

'Bob , ik heb je zo gemist!' zei ik na een tijdje.
We lieten elkaar half los.Mijn hand rustte nog op zijn zij.Hij keek me aan.Verdrietig , maar toch ook blij.
'Ik jou ook' fluisterde hij.Hij boog dichter naar me toe.Ik sloot mijn ogen , liet het gebeuren.
Heel , heel zacht raakte zijn lippen de mijne.
Een warm gevoel ging door me heen en ik vergat alles.Het was niet gewoon raken.
Het was een zachte , tedere kus.
Het leek eindeloos te duren,maar in werkelijkheid was hetnog geen eens een minuut.Zachtjes boog hij weeer terug.Hij keek me liefdevol aan.Een traan van vruegde rolde over mijn wang.
Zijn hand gleed van mijn schouder naar mijn arm en mijn hand.
Ik haakte mijn vingers in de zijne en zo keerden we terug naar Zweinstein.
Robin was al stilletjes vertrokken.

Samen met Tim , Robin en Perkamentus legden we alles uit aan Bob wat er gebeurd was.
Dat hij vervloekt was. Dat hij de opdracht der moed had voltooid , met zichtbaar succes en hij gewonnen had.Dat er zoveel tijd intussen voorbij was gegaan.Dat Park erfgenaam van zwadderich was.Dat Anne Bonkel verloren had.Dat ik een eenhoorn gered had , en park en ik tweedes en derdes waren geworden.
PLots stopten we abrupt met praten.Iedereen keek naar mij.
Ik wist niet dat ik net gegild had.Ik sloeg een hand voor mijn mond en sperde mijn ogen wijdopen.Onbewust.Het leek alsof ik in een trance was bij de herinnering.
'Het..licht' fluisterde ik ademloos.Ik ontwaakte weer een beetje uit mij trance.Nog verbaasder keken ze me aan.Behalve Perkamentus.Hij schudde even ernstig zijn hoofd en ging er toen vandoor.
Hij kwam algauw terug , met een diepzwarte mantel in zijn handen.
'Laura..Ik moet je iets vertelen.' zei hij zacht.Een onaangenaam gevoel trok door me heen.Zo blij als ik daarnet was geweeest, zo slecht voelde ik me nu.Een waas van zenuwen , van een afschuwelijk voorgevoel ging door me heen.
'Laura, meisje.Je bent de erfgenaam van Rowena Ravenklauw.Maar jij hebt het in je haar kracht te verwezenlijken.Met die kracht heb je Zalazar's schim weggestuurd.'
'Z-zalazar ....Zwadderich?'
'Ja meisje.Het spijt me.Zwadderich heeft je de oorlog verklaard , omdat je van zijn erfgenaam gewonnen hebt , tijdens dat korte duel.Park eindigde gelijk met jouw door Zwadderichs hulp in te roepen.Het licht.
Hij hield jou een tijdje tegen.Maar hij was er niet op voorbereid dat je hem zou laten verdwijnen. Een hoop is nu in de war gestuurd.Hij kwam uit het verleden , Park communiceerde ook met hem via een tijdgang.Hij kwam vanuit het verleden steeds naar hier , net als vanavond.Hij heeft sterke krachten , en kon zich als een kil licht weergeven.Dat kille licht heb jij weggehaald.'
'Heb ik Zwadderich vermoord?' vroeg ik angstig.Ik was een moordenaar.
'Nee, Laura.Je hebt hem niet vermoord.Je hebt hem....weggehaald. Daar is hij woedend om.Nu is hij voortaan je rivaal.Wees op je hoede meisje.Hij kan elk moment terugkeren en....in de voetsporen van Voldemort treden!'
Ik verstijfde.
Een afschuwelijk voorgevoel ging door me heen.Ik had gelijk.Voor de zoveelste maal werd bewezen dat ik anders was dan anderen.
Verdrietig en zwijgend keek ik de anderen aan.
Ik haatte mezelf.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 11:24

'Het licht.....echt waar, perkamentus?' fluisterde Griffel.Toen hij knikte , ging een rilling door haar heen.Ze keek me onbehaaglijk aan.
'Wees niet bang , Laura.Je bent sterk.Dit lukt je.' zei ze bemoedigend.Mijn gespannen schoduers zakten iets nhaar beneden.Gelukkig waren ze nu niet ineens bang van me ofzo.Ik knikte mijn tante dankbaar toe en ze gaf me een knuffel.
'Hier Laura.' Perkamentus gaf me de zwarte mantel.Sneep keek er verbaasd naar.
'Dit zal je beschermen tegen Zwadderich.' Ik knikte zwijgend.Bob keek me onderzoekend aan.
Toen zeiden ze dat ik moest gaan liggen.Ik stapte in een bed naast dat van Bob en trok de warme deklens over me heen.
Ook Robin knuffelde me nu en toen verlieten ze de kamer.
Ik had rust nodig volgens Plijster.. en haar dochter was nog strenger.Bedrust , 2 maanden lang.
Ik zuchtte en ging liggen.Bob was ook weg.
Ik viel niet in slaap, maar kwam als in een soort trance de komende dagen door.
Toen ging ik heel actief doen en na lang aarzelen gaf Plijster toestemming om uit bed te gaan.Met een schuin oog keek ze me wantrouwend aan , toen ik vrolijk de slaapzaal uitwandelde.
Ik had nu twee dagen op bed gelegen en ik was superactief.Ik volgde vrolijk de lessen en merkte dat ik niet veel gemist had.
De lessen waren heel interessant , behalve die van geschiedenis dan.Ik vond vooral Spreuken en Bezweringen leuk.De eerste les van Leeflang na mijn terugkeer was leuk.We hadden het over Verlammen en Verwekken.Het was heel grappig.Ik moest verschillende keren Linda Wilfers verlammen , wat me aardig lukte.Alleen het verwekken lukte me niet echt.Gevolg: Linda lag vaak 10 minuten velamt en hulpeloos op de grond.
Maar ze nam (lachend) wraak en verlamde ook mij.Jammer voor haar lukte het verwekken haar wel en hoefde ik niet lang achtereen verlamd op de grond te liggen.
Na de les liep ik peinzend naar het lokaal toverdranken.Sneep keek me achterdochtig aan en zijn hand schoot naar zijn linkerarm.Ik grijnsde vals.
Hij was ooit , heel vroeger dooddoener van Voldemort geweest en daar zat het Duistere Teken.Hij wist dat Zwadderich bij me in de buurt was, als een schim en zwadderich was de over-over-overgrootmoeder van Voldemort.
Ik grijnsde en had zo'n vermoeden dat hij vandaag neit zo vervelend zou doen.
Maar mijn gedachten keerden terug naar mijn overpeinzingen over Zwadderich.
Plots herinnerde ik me de woorden van Perkamentus en Griffel: Je bent sterk, je verwezenlijkt de krachten van Rowena Ravenklauw.
Op dat moment voelde ik me krachtig , alsof ik de wereld aankon.
Zwadderich wachtte zijn kans af , ik wist het.
Maar ik was sterk en ik zou hem als gelijke ontmoeten.
Toch gebeurde er helemaal niets.Ik voelde dat Zwadderich zwakker en zwakker werd en ik dacht er neit meer zo veel aan.
Aan de ene kant was ik blij , aan de andere kant verdrietig omdat ik nu ook veel aan Anne Bonkel begon te denken.
Af en toe liep ze treurig door de gangen.Ik keek haar met een hol gevoel na en bedacht voor de zoveelste maal wat ik kon doen om haar beter te maken.
De enige reden dat ze soms door Zweinstein liep , was om haar vriendinnen te bezoeken.
Ik wist dat het afschuwelijk moest zijn.Ze had totaal geen toverkracht meer , en moest zichzelf behoorlijk leeg voelen.
Toen ik een keer ging wandelen , vond ik haar toverstok.
Vergeten en verlaten , aan de rand van het meer.
Ik pakte hem op.
Een onbehaaglijk gevoel trok door me heen en ik stopte hem gauw in mijn zak.
Toen liep ik naar het lokaal Transfiguratie.

Ik had het gevoel alsof een groot geheim in mijn zak schuilhield.De toverstok van Anne Bonkel.
Op een dag zal ze hem weer gebruiken, ik wist het gewoon.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 12:05

Maar tijden gingen voorbij en er gebeurde niks.
Ik had nog steeds het idee dat Anne hem op een dag zou gebruiken , maar hoe...?
Zwadderich gaf het bijna op.Dat voelde ik.
Ik wist dat hij eens zou terugkomen , maar over een paar jaar pas.Dan was ik er klaar voor.Dan was hij sterker.

Ik liep tussen Tim en en Bob in.
We waren met zijn vieren in Zweinsveld.Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Bob.
Hield hij nou wel of niet van me?
Ik twijfelde nog steeds.,
Hij had me gekust....Maar betekende het voor hem wel wat het voor mij betekende?
PLots trok Robin Tim een straatje in.Ze mompelde iets van "laten zien" en het volgende moment stonden ik en Bob ineens met zijn tweeen naast elkaar.
Zwijgend stapten we voort.
Tot we opeens halt hielden.Ik voelde al aan wat er ging gebeuren.
We stonden midden op straat , maar de mensen liepen gewoon door en schonken geen aandacht aan ons.
Alles leek te verdwijnen.Alles leek in rook op te gaan.Bob en ik waren alleen op de wereld.
Ik zal het nooit meer vergeten.
Voorzichtig en zacht legde ik mijn handen om zijn hals.Zijn hadnen gleden naar mijn heupen.
'Ik hou van je..' mompelde hij.Ik zei niks terug.Zwijgend van geluk en vreugde stonden we daar.
Drukte.Mensen om ons heen.
Maar ik zag het niet.
Ik zag niks meer.
Ik sloot mijn ogen en weer kuste Bob me.En ik hem.Heel zacht en teder.Een echte zoen.Het was geweldig.
Een warm gevoel trok door me heen en ik leek te zweven van geluk.
Midden op staart staan zoenen.Ma vermoord me.

We liepen hand in hand verder.Hielden bij verschillende winkeltjes halt, maar leken niets te zien.
We hielden voor de zoveelste keer halt voor een ijskraampje.
'Wil je verkering met me , Laura?' vroeg Bob stamelend.Hij bloosde en keek me verlegen aan.
'Ja , heel graag!' fluisterde ik ademloos.Ik kuste hem op zijn wang en we kochten alletwee een megagroot ijsje van 10 bolletjes.
Geweldig.

O, help....Het einde komt eraan! Crying or Very sad

Het probleem is , 2 zeggen dat ik verder moet gaan met james , 2 met Laura.
Dus ik weet het nog steeds niet!
Of zal ik met iets heel anders beginnen , of gewoon Harry?
PLease , tell me soon!
Kimberly(in de problemen)

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 12:24

We zagen Robin en Tim een tijdje later weer.
Ze liepen eveneens hand in hand.
Robin glimlachte breed toen ze me zag ,met Bob.
'Dubbeldate' giechelde ze en keek blij naar mij en Bob.Ik knikte breed grijnzend, maar hoorde het neit echt.
Ik had nog steeds het gevoel dat alleen Bob en ik bestonden.
Niets kon ons nog uit elkaar halen.Zelfs geen vloek.
We praatten een tijdje.Toen ging eht gesprek over op het feestje van Linda.
Plots smeekte Robin me om iets te zingen.
Haar ogen schoten door de straat en ze ging zowat op haar knieen voor me.
Maar ik schudde mijn hoofd.
Never nooit niet.Ik zal nooit van mijn leven midden op straat gaan zingen.
'Kom op , Laura!'
Ik grijnsde.Leuk dat ze het zo graag wilde , maar mijn besluit stond vast.
Plots zag ik Patrick aan de overkant.
Ik voelde ineens een dwingend gevoel om hem versteld te laten staan.Het was nu erg verleidelijk hem te laten zien wat ik kon.Een vreemd gevoel van wraak nam bezit van me en ik begon te zingen, met een mooie , heldere stem.

Ooh, no no no
I don't think I'll ever understand
That our love should never have a happy end
So I'm really gonna try my best
To let you know it's true
I have been living to love you

Het was mooi , ik hoorde het gewoon.De lessen hadden geholpen en ik zong vrolijk door.Patrick was inderdaad blijven staan en keek een beetje spijtig naar me.Ik voelde een gevoel van overwinning.
Hij had spijt dat hij me had laten gaan , dat hij nu een Barbie-pop naast hem had staan en niet mij.
Eindelijk zong ik de laatste zin.Ik gooide mijn gevoel erin, liet het mooier dan alle andere regels klinken.
Verschillende mensen waren blijven staan en klapten nu.Ik grijnsde breed naar Robin en wilde weer doorlopen.
Maar Robin hield me tegen , samen met een vreemde , grote man.
Hij keek me bewonderend aan.
'Meisje ,wat heb jij een stem!' Ik glom gewoon van dat compliment , maar vond het wel vreemd dat hij me dat eprsoonlijk kwam zeggen.Ik bloosde en kreeg nu pas door dat ik midden op straat in een superdruk tovenaarsdropje had staan zingen. O, hellup!!
Hij duwde me een kaartje in mijn handen. 'je bent nu nog te jong , maar train goed en tuur me een uil als je veertien bent.Dan maak ik een ster van je.' vervlgde hij.Toen draaide hij zich om en liep weg.
Verbijsterd keek ik hem na en richtte toen mijn blik op het kaartje.
ToverMuziek, Paul Jhonson ,stond er.
Het was me gelukt! Robin had hem vast gezien en herkend als de producer van Miriah en Dezy Dream.Ik zou een carriere beginnen als zangeres.Ik zou de toverwereld verpletteren met mijn liejdes.
Wat een geluksdag.Ik kuste Bob op zijn mond,omhelsde Tim en gaf Robin een stevige knuffel.
Vrolijk liepen we door.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 12:50

Plots zagen we Linda, Anne en nog een meisje lopen.Anne keek verdrietig.Ik verstijfde.Een moment schoot vanalles door me heen , toen hakte ik de knoop door.
Ik rende zo gauw als ik kon op hen af.Linda en het onbekende meisje keken me verbaasd aan , Anne meed mijn blik.
'Oh , Anne!' verzuchtte ik.
'Anne, het spijt me zo! Ik had bij Park moeten blijven! Door mij ben je...je krachten kwijt.' Ik gooide het er gewoon uit.
'Maar Laura , dat maakt niks uit! Het geeft niet, echt.Ik kan er mee leven! Anders was jij je krachten kwijt geweest en dat was toch net zo erg geweest?? Erger zelfs!' zei ze stamelend.Ze keek me aan alsof ik een spook was.Wat gul van haar, mij niks kwalijk te nemen....Maar volgens mij meende ze er niets van..
'Je hebt al zoveel moeten doormaken, daar is mijn leven saai bij.Echt, Laura.Ik vind het niet erg.Ik heb mij als Huffelpuffer bewezen en daar ben ik trots op.Wel of geen krachten.'
Ik bleef haar verbaasd aankijken.Toen zei ik gedag en liep zwijgend naar m'n vrienden.Ik begreep Anne niet.Maar ze had gelijk ,ze was een echte huffelpuffer.Toch zou ik alles op alles zetten om haar te helpen.
Een klein ideetje kwam bij me op.
Maar dan moest ik iets groots opofferen..Maar ik had het er voor over.

Die avond zocht ik de hele tijd in de bieb,.
Eindelijk vond ik het.
Rowena Louisa Jane Ravenklauw-
Ravenklauw , geboren in 656, is medestichter van een hogeschool voor hekserij en hokes-pocus.
Goderic Griffoendor , Helga Huffelpuf en Zalazar Zwadderich zijn medestichters van Zweinstein.
In 675 trouwt prof. Ravenklauw met Goderic Griffoendor, hoewel ze altijd Raveklauw is blijven heten.
Ze was ontzettend slim en wist alle spreuken , vervloekingen , koboldopstanden etc. zo op te nomen , het zat allemaal in haar kleine hoofd-
Ik las zoekend verder.Eindelijk, daar stond het.
Rowena Ravenklauw is gestorvenin 677.Waardoor zij deze vroegtijdige dood stierf, is nog onbekend
Met klap sloeg ik eht boek dicht en liep terug naar de leerlingenkamer van ravenklauw.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 14:07

Verdrietig zat ik op mijn bed.
Rowena stierf een vroegtijdige dood.
Mijn vermoeden was waar , mijn plannetje moest uitgevoerd worden.
Trouw bleef ik Rowena schrijven, vertelde neit wat ik van plan was , water ging gebeuren.
Tim Robin en Bob merkten dat er iets met me was , maar vroegen niets.Ze begrepen wel dat het gevoelig lag.

Toen het einde van het schooljaar in zicht kwam , moesten we een vakkenpakket kiezen.
Ik wist echt neit wat ik moest gaan doen.Ik liep wel drie weken peinzend rond met de lijst in mijn handen.
Uiteindelijk koos ik voor Dromenkunde,Verzorging voor Fabeldieren en Voorspellend Rekenen.Hopelijk was het genoeg.

Robin koos dezelfde vakken als ik.Dan hadden we elkaar nog als we er niets van snapten.
De dagen werden warmer en in verschillende keren in Juni gingen we samen zwemmen in een dreuzel zwemparadijs.Het was erg gezellig en op die avonden vergat ik mijn plan even.
Toch kwam de tijd eraan dat mijn plan in werking moest gaan.
Ik slikte een brok in mijn keel weg.Het moest gewwon gebeuren.
Ik stuurde Anne een uil en vroeg daarin of ze kon komen, over een paar weken.
In de tussentijd schreef ik Rowena.
Beste Rowena (11-06-2017)
Oh , Rowena.Ik voel me zo rot.
Door mij is Anne laatste geworden en nu haar krachten kwijt.
Dat komt allemaal door mij.Ik ben zo ego geweest! Maar ik wil het goedmaken.Het is ons lot, Rowena.Ik heb een plan bedacht.Je had dit dagboek speciaal voor mij gemaakt , schrijft er elke dag een stukje in, stopt er je ziel in.
Dit dagboek heeft nu veel kracht.Genoeg kracht.....
Ik wil Anne beter maken.Je begrijpt het toch wel?
Rowena, je bent een goede vriendin geweest.Nu moeten we een ander helpen.
Laura.
Ik las het nog eens over.
Met een nog grotere brok in mijn keel deed ik eht dagboek langzaam dicht en streelde er met mijn hand over.Toen klom ik via het luik naar de zolder en sloop zachtjes naar de leerlingenkamer.
De volgende dag schreef ze iets terug.
Laura,
Ik begrijp je volkomen.Je bent mijn familie en vriendin.Je hebt gelijk.Dit dagboek heeft veel kracht , mijn kracht.We kunnen samen Anne helpen en ik ben bereid.Het is ons lot , het is het beste zo.
Maar , Laura...Je meot moet onthouden dat eht niet jou schuld is , dat je helemaal neit egoistisch bent!
Het feit dat je dit opoffert voor haar ,laat zien dat je geen ego bent.Ik zal mijn kracht kwijtraken, dus kan je niet meer schrijven.In 677 ben ik al mijn kracht kwijt ,en zal ik sterven.In de tussentijd zal ik leven zonder toverkracht.Laat het gebeuren.Daarna kan ik nog een bericht van je lezen.
Dan is het over.
Liefs,
Rowena
Ik wist het.
Het moest gebeuren.En gauw.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 14:41

'Anne Bonkel, je bent hierheen gekomen om je krachten terug te krijgen.'
Zei ik tegen haar.Ze keek me verbijsterd aan.
Zwijgend knikte Robin me toe.
Ze zat op de grond ,bij de oever van het meer.Tim zat bij haar , Bob stond naast me.Ik had hun steun nu hard nodig.
Anne keek me nog steeds aan alsof ik een of andere enge griezel was.Het was wel grappig , maar ik had geen vreugde meer over om te lachen.
'Anne.Ik heb een manier.'
Ik liet het zilveren dagboekje zien.Ik wist niet hoe ik het moest doen , maar ik volgde gewoon mijn hart.
'Leg je hand erop.' commandeerde ik.Zwijgend vlogde ze mijn commando op.
Gelukkig brandde het nu niet , waarschijnlijk had Rowena de beschermingsspreuk opgeheven die ze had gebruikt tegen Robin , die het helemaal in het begin oppakte.
Ik dwong mezelf niet te denken aan de gevolgen van dit gebeuren , probeerde onafwijkend mijn plan in werking te laten treden.
Ze spreidde haar vingers en ik pakte langzaam haar en mijn toverstok uit mijn zak.
De oude toverstok van Rowena liet tranen in mijn ogen springen.Toch zette ik door.
'Anne , beloof je me dat je goed met Rowena's kracht en leven om zal gaan?'
Ze knikte eerbiedig.Toen gaf ik haar haar toverstok en legde de mijne op het dagboek, naast Anne's hand.
'Klaar' zei ik.
Anne tikte met haar toverstok op het dagboek en zo gebeurde het.Met vele tranen in mijn ogen voelde ik hoe de grond eek te schudden, hoe het boek een licht uitstraalde in alle kleuren van de regenboog.
Alle kracht kwam eruit.Een grote bol van alle kleuren en toch ook wit steeg op uit het boek.De toverstok schudde ook, maar rolde er toen af.
Ik huilde toen ik zag hoe de bol groter en groter werd.
Bob sloeg een arm om me heen.
Daar ging Rowena...
'Rowena....Ik zal je nooit vergeten' fluisterde ik bijna onhoorbaar.
Maar ik wist zeker dat er een flits van goude gloed over de bol leek te gaan.
Toen vloog hij naar Anne toe , ging helemaal om haar heen.
Tal van emoties gingen door me heen.Ik rilde, had het plots koud en warm tegelijk, huilde nog harder en pijnlijke steken gingen door mijn hele lijf.
Toen was het voorbij.
Het dagboek lag er nog , maar de glans die over het zilver lag was verdwenen.
Anne keek me dankbaar en verbaasd aan.Ik knikte en ze begreep dat het dagboek van Rowena Ravenklauw was.
Mijn verdriet werd minder en minder toen ik zag hoe Anne haar toverstok van de grond pakte en er wat kleine spreukjes mee uitprobeerde.
Ik wist dat ik het goede had gedaan.Robin knikteme bemoedigend toe en ik stopte met huilen.
Het was ons lot , en het had geholpen.

Toen we alles aan Perkamentus hadden uitgelegd, complimenteerde hij me en zei dat ik zeker sterk genoeg zou zijn als Zwadderich toe zou slaan.
Ik knikte dankbaar en wist dat hij gelijk had.
Alles was goed.
Ik zou er klaar voor zijn als Zwadderich kwam en hem misschien wel verslaan.
Ik had Bob , kon later voor mijn beroep gaan zingen , had de beste vrienden van de hele wereld en het beste: nu kon ik misschien een normaal leven gaan leiden.
's Avond schenen de zonnestralen tussen de takken door, recht op het dagboek in mijn handen.
Ik zat weer op mijn plekje , in de boom.Ma kwam aanlopen.Ze wilde weten wat er gebeurd was.
Maar ik hield me nog even schuil.Er moest nog iets gebeuren.
Ik doopte voor de laatste keer met mijn veer in een potje zwarte inkt.
Voordat ik uit de boom klom en ma vreugdevol omhelsde, schreef ik de laatste regels en wist dat het voorbij was.
Lieve Rowena,
Je was een grote steun voor mij in moeilijke tijden.Je hebt me geholpen , en alles is goed afgelopen.Behalve voor jou...
Maar je stemde er zelf mee in , zei dat dit het goede was.Ik besef nu dat je gelijk had.Dit was ons lot, dat zei ik al eerder , maar ik geloofde het niet.
Doei Rowena, en bedankt.
Laura Louisa Jane, 28 Juli 2017

THE END