[AF] Duistere Terugkeer

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 21:11

Na lang twijfelen heb ik voor een vervolg met Laura gekozen.Ik hoop dat jullie het mooi vinden.
Veel plezier met:

Citaat:

De Duistere Terugkeer

Ik keek stillejtjes uit het raam.
Regen komt met bakken naar beneden , maar ik zag het neit.
Ik zat daar maar , met Rowena's toverstok in mijn hand.Het is afschuwelijk.
Het is nu 2 jaar geleden.Nog steeds besef ik dat het de goede keus was , maar een deel van mij blijft steken en zegt dat ik niet Rowena's leven mocht weghalen.
Ik staar naar de toverstok in mijn handen.
Meer als 1300 jaar geleden was hij van Rowena Ravenklauw , stichter van mijn school, mijn over-over-over- grootmoeder en mijn vriendin.
Het was mijn plan om Anne te helpen.Ik voel me gelukkig.Maar er komt iets aan...
Ik kijk naar de zwarte mantel.Ik heb hem altijd om sinds ik hem van prof. Perkamentus heb gekregen.Ter bescherming voor Zwadderich.Hij heeft het op me gemunt.Het is oorlog tussen ons.
Een donder trilt door het huis.Een lichtflits volgt door de donkere kamer.
Ik zing mijn nieuwe liedje.Het is pas geschreven en gaat over Rowena.
Ikzelf vind het beter dan alle eerdere en kan niet wachten tot ik een platencontract onderteken.
Terwijl ik zong ,dacht ik na.De zielige tonen van het liedje gaven de sfeer helemaal weer , tegelijk met de donder en bliksem die regelmatig door het huis klinken.
Ik rilde en streek met mijn hand over de toverstok en bij de laatste regel roilt er toch een traan over mijn wang.
Ik wist niet of het een traan van vreugde of verdriet was, maar iets klopte er niet.
Iets lag op de loer, ik moest op mijn hoede zijn.
Het leven vorig jaar was zo gewoon.Ik voelde me neit meer zo anders als anderen en wist dat ik thuis was op zweinstein.Het was vreemd eens normaal een lesjaar te volgen, als koppel met Bob , vrienden met Robin en Tim, dochter van lerares verweer tegen de zwarte kunsten en een van Sneep's irritantste leerlingen.
Ik wist dat er iets fout zat , maar verdrong de gedachte dat het misschien Zalazar Zwadderich was.
Ik wilde net als vorig jaar leven.Ik wilde normaal met mijn vierde leerjaar starten en geen problemen hebben.
Ik hoorde ma beneden rommelen met de koekenpan en uit pa's kamer klonken ontploffingen.
Ik negeerde de drang om gezellig bij ze te komen zitten.
Diep van binnen voelde ik me triest en vrolijk tegelijk , en dan was het verkeerd om gezllig te gaan doen.
Ik begon langzaam te accepteren wat er gebeurd was, wat er komen gaat en hoe het nu gaat.Op het moment dat ik toch echt mijn kleine , donkere kamertje verliet , kreeg ik door dat het goed was.
Wat komen gaat , komt toch.Of ik het nu wilde of niet.
Het was alleen afwachten.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 22:08

De wind ging door het huis.Ik lachte toen ik Robin al van verre hoorde aankomen.
Ze lachte hard en samen met Bob en haar ouders kwam ze het huis binnen gestormt.
Ze grijnsde toen ze mij zag.
Bob liep meteen op me af en kuste me lief op mijn mond.
Kort beantwoorde ik hem en knuffelde daarna Robin.
Ze kwamen eten.
Ma was nou eenmaal gek op drukte.Misschien zou Tim ook komenBij ons kon altijd iedereen aankloppen.Er was genoeg , vaak was er zelfs te veel en ze waren altijd welkom.
Als we iemand de deur zouden wijzen , zou het nieuws zijn.
Het eten was gezellig.Ik voelde me helemaal thuis in de gezellige en drukke sfeer en schepte gauw een erg spaghetti op.
Het was een ontdekking van ma.Ze had het een keer gegeten in een dreuzelgezin en het was meteen haar favoriet , en ook de mijne!
Robin was er ook dol op en als we het aten kwam ze zo vaak als mogelijk eten.
Inmiddels was ik drukte gewend geworden en vind het best wel leuk.

Op de dag dat ik veertien werd, was de hele familie er.
Tom , Kate en Tim Delacour.Ginny , Harry Bob en Robin Potter.Fred Angeliqeu en hun babydochter Melissa Wemel.Oom Bill en Charlie.
Bill was vorig jaar (zonder dat ik het wist) verloofd met Fleur Delacour.Ze waren een prima koppel.Charlie was nog steeds alleenstaand maar Robin en ik waren vastbesloten om hem te koppelen met die-leuke-vrouw-van-het-ministerie-die-altijd-glimlacht. Hermelien Griffel en oom Ron waren er ook.En natuurlijk opa en oma Wemel.
Het was gezellig.De hele tijd klonk gepraat en Robin en ik waren i een supermelige bui.We deden alsof we heel klein waren en deden verstoppertje in het bos rondom ons huis.
Op een gegeven moment kwam er weer zo'n eindeloze plensbui en zijn we maar naar binnen gegaan.

Toen iedereen weer weg was was het opmerkelijk stil in huis.Het was wel vreemd, na een hele middag gebabbel en geklets.
Ik hielp gehoorzaam met opruimen.
De daaropvolgende weken schoven langzaam voorbij.

De vakantie was erg gezellig met de vele bezoekjes van Robin ,Bob enTim.
Als Bob kwam , was eht nog wel het leukst.Vorig jaar was het nog zo nieuw, toen kwam hij neit.Maar nu...nu kwam hij vaak en dan maakten we eindeloze wandelingen door het bos terwijl we praatten, knuffelden en kusten..

Na een tijdje was het dan eindelijk 1 september en ik vertrok naar zweinstein.
Op perron 9 3/4 kon ik Robin Bob en Tim maar neit vinden.Ik zocht het hele station af.Ik vond maar een iemand.
Patrick.
Ik negeerde hem en liep langs hem heen , nog steeds op zoek naar de rest.
Ik zwaaide vrolijk naar mijn ouders en ging toen de Zweinsteinexpress maar binnen.Misschien zaten ze al lang en breed in een coupe en zocht ik hier voor niks.
Ik had het gevoel dat ze in de buurt waren...Maar waar?
Ik klopte voor de zoveelste keer op de deur van een coupe.Stak mijn hoofd om de deur.Keek zoekend rond.
Alleen maar om de deur daarna teleurgesteld weer te sluiten en de volgende te openen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 22:51

Ik was al helemaal achterin de trein toen ik ze vond.
'Haaai!' zei Robin breed grijnzend.
'Waar was je nou?' vroeg Bob bezorgd.Tim grinnikte en Robin sloeg op het lege plaastje naast haar.Ik ging zitten en keek verbaasd naar Bob.
'Waar waren jullie?'
We konden je niet vinden en zijn toen maar naar binnen gegaan..
Ik fronste maar zei niks.We zouden elkaar wel misgelopen zijn...Ach , ja....Het maakte ook niet uit.
Ik staarde zwijgend uit het raam terwijl de rest vrolijk over de nieuwe vakken praatte.
Bomen , struiken en velden vlogen voorbij.Het nieuwe schooljaar tegemoet.

Toen we vlakbij Zweinstein waren stond ik maar eens op om me te gaan omkleden.Robin volgde me.

In de koets die ons naar het kasteel bracht zat ik gezellig bij de rest.
Ik ging dit keer naast Bob zitten en een beetje ongemakkelijk plofte Tim naast Robin neer.Die keek eveneens ongemakkelijk.Ik keek hen onderzoekend aan , maa zocht er verder niets achter.
Ik keek aandachtig naar de eerstejaars die een voor een gesorteerd werden.PLots schrok ik wakker.
'Delacour, Eva!' een donker meisje met bruin haar trippelde naar voren
'Delacour?' herhaalde ik Griffel.
'Tim's pleegzusje.Ze is hier voor een jaar.'
'O..' vreemd dat ik er niks van wist...
Naja , ze hoefden me ook niet alles te vertellen.
Toch voelde ik me buitengesloten.
'Ravenklauw!' riep de sorteerhoed.Ik klapte voor haar , maar minder hard als de rest.
Na het welkomstmaal en Perkamentus' toespraak stapte ik meteen op Tim af.
'Tim?'
'Ja?'
'Waarom heb je me niet verteld van je zusje?'
Hij keek me aarzelend aan.Zijn uitdrukking had iets onbehaaglijks.
'Sorry...Laura....Maar ze is niet bepaald...vol lof over je...'
'O..' zei ik alleen maar.Ik vond het nog steeds vreemd.
'Laura....Niet boos zijn.Ik heb ruzie met haar vanwege jou.Ze schold je uit voor een stom wijf en toen heb ik haar vervloekt.Ik vond het niet bepaald iets wat je volijk gaat vertellen op de eerste schooldag.'
Verbaasd keek ik hem aan.Hij had gevochten vanwege mij? Tim? zijn eigen zusje?
'B....Bedankt...' zei ik zacht.
Hij keek me aan. 'Tis oke'
Zwijgend scheidden we onze wegen en liepen elk naar onze eigen slaapzaal.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 17:45

Ons rooster begon op maandag gelukkig nu een stuk beter: Blokuur verzorging voor Fabeldieren.
Professor Hagrid was daar heel goed in,ondanks zijn grote voorliefde voor monsters.Ik vond eht wel interessant.
Soms kwam ik Eva op de gang tegen.Ze meed mijn blik en beende stug door.Ik begreep zo'n beetje wat Tim bedoelde.
Ze leek me te haten.
En het was wederzijds , vanaf het moment dat Tim vertelde dat ze mij had geprobeerd te vervloeken, en Tim eveneens.
Waarom bleef een raadsel voor me.Ook Robin snapte er niks van, tegen haar was Eva heel aardig.
Maar een week later werd het raadsel opgelost.
Mijn vader stuurde me weer eens een hoe-is-het-met-je-brief en eik stuurde er gehoorzaam eentje terug met mijn cijfers van de afgelopen tijd en hoe het ging en alles.
Ik was op weg naar de uilenvleugel , toen ik Eva een stukje verderop zag.
Behoedzaam stapte ik verder , ik had geen zin in een snerpende opmerking of een woedende blik.
Ik zuchtte en wierp een blik op haar overvolle tas.
Plots viel er iets uit.Ze merkte er niks van.Mijn ad3em stokte in mijn eel toen ik dichterbij kwam en zag dat het een dagboek was.
Zou ik...?
Maar dat kon ik niet maken , een dagboek is iets heel persoonlijks..
Maar misschien zou ik er dan achterkomen waarom ze zo deed.
Ik aarzelde en hield hal voor het dagboek.Het zag er geheimzinnig uit.Een zwart lint eromheen gebonden en een gifgroene kaft.
Het deed me aan iets giftigs denken.Ik nam een beslissing.
Ik sprak een spreuk uit om eventuele giftige dingen anti-gevaarlijk te maken en pakte het voorzichtig op.
Nog gauw wierp ik een schuldige blik om me heen en verdween toen geruisloos.

Tien minuutjes later zat ik op de donkere , stille slaapzaal.
De rest was druk aan het studeren in de leerlingenkamer , dus ik kon ongestoord lezen.
Ik sloeg met een rilling de kaft om.De vorige keer dat ik andermans dagboek las bleek het van mijn over-over-over-grootoma te zijn.
Maar nu was het alleen maar van Eva Delacour , sprak ik mezelf gerustellend toe.
Toch aarzelde ik even.De herinneringen kwamen terug en ik sloot mijn ogen.
Genietend haalde ik al die fijne herinneringen aan Rowena op.Ze was mijn beste vriendin geweest.Ik hield van haar.
Ik liet mijn blik langs de eerste onbelangrijke pagina's glijden.
Toen viel mijn blik op mijn naam , op de dag van 2 september.
Lief dagboek,Je weet niet half hoe'n hekel ik aan haar heb , en aan Tim.Hij verdedigt die trut van een Laura Wemel maar , maar wat heeft hij eraan?.
Ze heeft mijn grote liefde gestolen , mijn stille liefde van de afgelopen 4 jaar.
Hij is zo knap ,lief dagboek.Met zijn warrige bruine haar , die twinkelende ogen....
Ik houd van hem , echt waar.
Lief dagboek , ik zal altijd voor hem en zijn zus opkomen.
Zolang mijn hart aan de zijne verbonden is.
Ik zuchtte en las de regels nog eens.Verdrietig liet ik me achterover zakken.Dat was het dus.
Bob.
Ik zou hem nooit opgeven , dat kon ik niet.Ik had al zoveel moeten meemaken.Ik haatte die Eva.Ik zou haar eens wat laten zien wat "houden van" is!

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 18:06

Woedend beende ik naar de plaats waar ik het dagboek gevonden had.
Met een plof gooide ik het op de grond en beende abrupt verder.
'Sorry...Is dit...misschien van jou?' klonk een meisjesstem.Ik keerde me om en zag een kleine eerstejaars staan met het gifgroene ding in haar hand.
Een steek van woede ging door me heen.
'Nee , natuurlijk niet!' snauwde ik met een gebaar dat ik geen tas bij had.Boos liep ik door.
Maar toen ik eenmaal bij de slaapzaal was , had ik medelijden met het meisje.
Ga ik haar zomaar staan afsnauwen! Ze zal wel denken dat ik een zwadderaar was!
Ik rilde en voelde me ongelooflijk schuldig.

De volgende ochtend kwam ik Robin tegen.Ze zag er vermoeid uit.
'Wat is er?'
'Niks....' zuchtte ze...Even wilde ik daar iets tegenin brengen , maar ze zag er zo kwetsbaar uit dat ik mijn mond maar hield.
Zwijgend liepen we naar het veldje voor Verzorging van Fabeldieren.
Met een lege blik in haar ogen staarde Robin naar beneden , het boek voor Fabeldieren tegen haar lichaam aangedrukt.
Ik zuchtte en keek meelevend naar haar.Zou eht iets met Tim zijn? Ik dacht na.In een flits ging de woorden van Robin door me heen , die ze 2 jaar terug had uitgesproken.
'-Bovendien houd er ook iemand van jou.Meer als Tim en ik voor elkaar voelen.'
Geschrokken sloeg ik een hand voor mijn mond.
Ik besefte dat het waar was.Mijn vermoeden wat een tijdje geleden opm kwam , bleek waar.
'[/i]Robin[/i]' fluisterde ik geschrokken.
'is het uit tussen jou en Tim?'
Ze keek me aan met een peilloze blik.
'Ja..Laura.We hebben het uitgemaakt' Met tranen in haar ogen draaid ze zich om en liep met snelle pas terug richting zweinstein.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 18:23

Ik volgde haar stilletjes op de voet.Ik peinsde over de liefde van Robin en Tim.
Toen we samen in de lege leerlingenkamer aankwamen , kreeg ik door wat voor gevolgen het zou hebben.
Lief dagboek , ik zal altijd voor hem en zijn zus opkomen.
Zolang mijn hart aan de zijne verbonden is.
gedoe.
Eva zou woedend zijn op haar pleegbroer.
Terwijl Robin haar hart bij me uitstorte luisterde ik aandachtig.
'Oh , Laura...het was afschuwelijk.We wandelden samen langs het meer en ik voelde het aankomen.Ik begreep het wel.Wat hij zei was waar.Maar nu komt de klap pas...'
Ze liet haar tranen de vrije loop en ik omhelsde haar troostend.
Toen ze weer kon praten , vertelde ze verdrietig verder.
'Hij zei dat het neit meer hetzelfde was.Dat we verandert waren, beide.Het is waar , maar Laura , ik vind 'm nog steeds leuk!'
Ze huilde weer.
Een hol gevoel huisde in mijn buik.Ik begreep Robin volkomen , ik had hetzelfde meegemaakt tijdens mijn tweede leerjaar hier.
We zaten daar nog een tijdje , elkaar omhelzend.Tot Robin zei dat we neti teveel mochten missen en we beiden met doorlopen ogen terugkeerde naar Dromenkunde.
Ik was de hele dag stil en werkte hard tijdens de lessen.Zo kon ik misschien het medelijden en de stekende herinneringen vergeten.Het was afschuwelijk wat Robin nu doormaakte.

Toen we de volgende dag bij Kruidenkunde zaten , gonsde het van de geruchten.Het nieuwtje van Tim en Robin was als een lopend vuurtje door school gegaan en de wildste verhalen over de breek deden nu ronde.
Sommigen beweerden dat Tim nu in st. Holisto's lag ,anderen zeiden dat Robin naar Mars was gestuurd oor een Viavia van Tim.
Robin was iets vrolijker en kon af en toe best lachen om de geruchten.ik was blij dat ze het goed opnam en neit dagen achtereen lag te huilen.
'Wat hebben we nu?' vroeg ik aan Robin na de les Kruidenkunde.
We liepen uit Kas Vijf en stapten gezamelijk het stenen bordes op.
'Gedaanteverwisselingen' antwoordde ze zonder op of om te kijken.Ik volgde haar naar de zesde verdieping en vervolgens naar de noordkant.
Maar voor de duur van Griffel's lokaal was er een enorme menigte samengepakt.
Ik herkende sommige leerlingen van griffoendor of Ravenklauw.
Een onaangenaam voorgevoel trok door me heen.Doordat het zo'n grote groep was , kon je netis zien van wat zich in eht midden afspeelde.
Ik en Robin gingen op onze tenen staan , maar dat ahd neit veel zin als er een stel zevendejaars voor je staat.
Ik zuchtte en hoopt maar dat-
'Kreng! Waarom bescherm je haar eigenlijk? We hebben trouwens geen ruzie!'
'Och houd je mond , grote broer' klonk een hoge meisjesstem spottend.
Een angstige rilling ging door me heen.
Dus toch.
Eva verdedigde Robin.Ik wrong me door de menigte en in eht midden was te zien waar ik bang voor was.
Eva en Tim in een vuurgevecht verwikkeld.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 19:45

'Stop!' riep ik boven het rumoer uit.Onmiddelijk was het stil.
Ik keek angstig de groep rond.Dit was neit de bedoeling.
Argwanend keken de griffoendors aan de andere kant naar me.
Ik wierp een hulpzoekende blik op Robin naast me en schraapte al mijn moed bijeen.Ik probeerde neit naar de grote , sterke griffoendors te kijken.
'Waar is dit allemaal voor nodig?' vroeg ik met een boze ondertoon aan Eva.,
Ze stond als een aanvoerder voor alle ravenklauwers en keek woedend naar Tim aan de andere kant.
'Gaat je niks aan!' siste ze zonder haar blik af te wenden van haar adoptiebroer.
Plts verdween de boze blik in haar ogen en glipte ze tussen de menigte weg.
Een moment snapte ik er niks van , maar de verklaring drong al naar voren.
'Bob!' zei ik ademloos.Ik rende op hem af en knuffelde hem.
Robin stond er een beetje verloren bij.
Ik liet Bob los.
Plots viel mijn blik op de menigte.Ze zagen er niet vrolijk uit.
O jee..De ellende begon...Een huivering ging door me heen toen ik een beetje beschaamd tussen de menigte door naar de deur van het lokaal liep
Griffel stond met vragende blik te wachten.
De ravenklauwers achter me begonnen allemaal tegelijk met uitleggen wat er wsgebeurd.
Ik wilde al naar mijn plaats lopen maar stopte toen ik ze hoorde zeggen hoe stom die griffoendors wel niet waren.Mijn adem stokte even.Griffel was hoofd van griffoendor en ik had echt geen zin om vandaag 3 uur na te blijven!
Gelukkig reageerde Griffel normaal en kon ik gerust naar mijn plaats lopen.
'Jongens , jullie zullen deze les samen moeten werken met de eerstejaars,want ik moet strakjes even weg.'
Ik hoorde het niet , was druk bezig me boeken te pakken.
Maar toen Eva met een valse grijns naat me kwam zitten drong tot me door Griffel had gezegd.
O jeej....We hadden les met Eva .
Kan dit ooit goed gaan?
Eva wierp me een boze blik toe en ik wist eht antwoord al.
Nooit.

Gelukkig ging de les redelijk in vrede.Ze had geprobeerd me een paar keer te vervloeken , maar net op het laatste moment draaide griffel zich om en zo had Eva geen veilige kans meer.
Ik zuchtte toen we het lokaal uitliepen.
Pauze , en dat was maar goed ook.Ik was woedend , chagrijnig en in een enrom ochtendhumeur naar de gebeurtenis op de vroege dag.
Ik volgde Robin stilletjes naar de Grote Zaal en piekerde over dat vreemde gevoel dat ik in de zomervakantie steeds had gehad.
Ik wist het gewoon, er hing me iets boven het hoofd.
En het kwam steeds dichterbij.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 19:46

Ik voelde het gewoon.
Ik was opmerkelijk stil tijdens de lunch.Ik dacht ook alleen maar aan dat duistere gevoel dat ik de laatste tijd had.Ik zei gedag en liep naar buiten.Het was er stil.De zomer was koud en nat geweest , en het was nu niet veel beter.De zon was vaag zichtbaar achter een dikke wolk en ik voelde me anders.Voor de zoveelste keer besefte ik dat ik anders was als de rest.Ik voelde me onbehaaglijk en wilde weg hier va dit dooie dal.Stilletjes liep ik om het meer heen, luisterend naar eht knisperende gras onder mijn schoenen.
Alles deed gewoon zo treist , zo duister aan.Vroeger was ik dol op vreemde mysteries, maar nu deed het me rillen.Vroeger was alles nog zo simpel , voor ik op vakantie ging.
Ik dacht terug aan het stralende brazilie in Amerika.Ook daar had ik me anders gevoeld.Toen was ik echt gaan beseffen dat ik niet in de groep thuis hoorde , zelfs niet bij de tovenaars.En als ik terug dacht aan dat zonnige jaar , merkte ik dat ik toen al had gevoeld dat er iets met me was , dat me vele vreemde jaren te wachten stonden. Waarom ik?
Ik zuchtte.
Waarom neit Eva of zo?
Ik draaide me om en liet mijn blik langs het strakke water glijden.Het zag er donker , troosteloos uit.In een flits zag ik weer het beeld van dit meer en Tim en Robin zoenen.
Ik kneep mijn ogen tot speetjes.Ik dacht toch echt dat ik Tim en Robin had gezien.Toen besefte ik weer dat eht tegendeel waar was.Het was uit tussen hen , volkomen uit.
Een hand op mijn schouder.
Een schok ging door me heen.Langzaam draaide ik me om en keek recht in de koude ogen Eva.
Ik kon wel raden wat ze ging doen.
In een seconde schoot mijn ahnd naar mijn zak en trok ik mijn toverstok.Verbijsterd en boos deinsde Eva achteruit.
'Wat moet je?' siste ik.
Eerst keek Eva angstig, toen veranderde haar uitdrukking nogal komisch van Verbijsterd en bang naar vals.
Ze grijnsde gemeen en pakte mijn toverstok langzaam af.
'Hallo Wemel'
Ik draaide me weer om .Achter me stond een lange zevendejaars van Ravenklauw.
'Hallo.' zei ik koud , moediger dan ik in werkelijkheid was.
'Je weet waarom we hier zijn?'
'Nee.'
'Je hebt haar dagboek afgepakt' zei hij met een knikje naar Eva.Een huivering ging dioor me heen , maar ik probeerde net zo koel te doen als hem.
'Niet.'
'Wemel , nu moet je eens goed luisteren. Eva is Tim's pleegzusje , ze heeft geen ouders en hoord met medeleven en geduld behandelt te worden.'
Ik lachte spottend , maar de jongen ging ongestoord verder.Ik zag Eva vanuit mijn ooghoeken vals grijnzen.
'Je bent nog niet jarig , Wemel'
'Pas geweest' flapte ik eruit.Oeps...De jongen keek me hooghartig aan.Eva's uitdrukking was van geammuseerd naar woedend verandert.
Angstig luisterde ik naar de stilte , wachtend op wat komen ging.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 21:00

'Ik zal je leren!' zei de jongen knarsetantend.Koel keek ik hem aan , geen spoortje van mijn trillende angst zichtbaar.
Hij toverde touwen en met wat vonkjes bonden ze me vast.
Hulpeloos lag ik op de grond.De angst was groot en overweldigde me tot op het bot.
Ik zag nog net een paar hevige , felle flitsen , een knal en toen werd alles zwart.
'Laura?'
Ik opende mijn ogen.Heel wazig was een hoofd boven mij zichtbaar.
Ik knipperde een paar keer en toen slaakte ik een zucht van verlichting.
'Bob...!' ik omhelsde hem.
In een flits herinnerde ik me wat er was gebeurd.Eva....de zevendejaars....
Ik rilde en Bob sloeg beschermend een arm om me heen.Tot mijn schrik zag ik een bloedende snee, dwars over zijn oog.
'Bob , je bloedt!' Bob schudde zijn hoofd en suste.
'Ssshht.Tis niks, maar jij meot gauw naar de ziekenzaal.'
Ik keek hem aan.Angstig ging ik met mijn hand over mijn gezicht.Er zat geen krassen.Toen viel mijn blik op mijn hand.Ik gilde bij het zien van paarsblauw bloed op mijn arm.Het was fel , dezelfde kleur als de vlam die nu om mijn ogen ontbrandde.
Ik rilde en gilde nog eens toen ik mijn mouw opstroopte.
Mijn hele arm zat onder het bloed.Mijn gewaad, mijn benen.
'Wat is er gebeurd?' Vroeg ik rillend aan Bob.
Hij keek even over eht meer.Toen keek hij me aan ,een onpeilbare blik van afschuw in zijn ogen.
'Ze hebben je afgeranselt.Ik kwam maar net op tijd,Laura. Ik kan je verzekeren: het is oorlog tussen Griffoendor en Ravenklauw.Ik zal je met hart en ziel beschermen, altijd'
Hij sloeg een arm om me heen en samen keken we naar het meer.
Vlak en donker.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 21:19

We bleven een tijdje zo staan.Diep in gedachten verzonken , precies begrijpend wat de ander voelde.Het leek wel een betovering.
Na een tijdje vloog krassend een raaf over en ik keerde terug naar de werkelijkheid.
Ik had een leeg gevoel in mijn maag en dacht aan Bob's woorden.
"Ze hebben je afgeranseld" ..Waarom deden ze dat? Wat had ik in godsnaam misdaan? Ik wist het niet.Ik kreeg langzaam door dat de duisternis boven me lager en lager zonk.Nog even en ik zat er middenin.
Ik keek met een schuin oog naar Bob.Zou hij doorhebben wat ons te wachten staat?
Het was een raadsel.Het leven blijft een raadsel , totdat het tot het verleden behoort.
Langzaam liep ik naast Bob naar de ziekenzaal.Daar had madame Plijster de wonden zo geheeld.
Maar de pijn ervan was nog lang niet genezen.

Ik liep erna haastig met Bob naar Perkamentus.De betovering tussen ons was weer verbroken.
'Aldiboa' zei ik zacht toen we voor de waterspuwer stonden.
Hij kwam tot leven en sprong geruisloos opzei.De bewegende trap vervoerde ons naar boven.
'Professor Perkamentus?'
'Ja?' Hij kwam aanschuifelen en deed de houten deur open.
'Hallo..-' Ik hield verbaasd mijn mond toen ik Perkamentus' geschokte uitdrukking zag.
'Jullie...zien er niet uit! Je gewaad zit onder paarsblauw bloed en Bob....je hebt een snee...door je oog..' Zijn uitdrukking werd furieus.
'Jongens, vertel me onmiddelijk wie dit gedaan heeft.' zei hij ernstig met strenge stem.Er was een woedende ondertoon te horen en ik voelde me gerustgesteld.Perkamentus nam ons serieus.
'Eva Delacour en een Ravenklauw uit het zevende jaar.'
'Aha' Hij knikte naar zijn feniks die naast de deur op een stokje zat.'Feliks , haal Hermelien en Loena.'De feniks boog en in een goudrode flits verdween hij.
Ik en Bob gingen zitten in een van de gebloemde Fautieuls en binnen een paar minuten kwam griffel binnen gestormt.
'Laura , liefje...wat is er gebeurd?' zei ze bezorgd en geschokt toen ze me zag.Ik ontweek haar blik en zei niks.Ik schaamde me nogal.Bob merkte het en redde me gelukkig.Zijn stem bestond uit afschuw en haat.
'Ze hebben haar gemarteld.' zei hij duister.Hij wierp een donkere blik op het raam en staarde naar de staalblauwe lucht.
'Wie?' vroeg Leeflang dromerig.
'Eva Delacour en een Ravenklauw uit het zevendejaar.' zei ik ijzig.Vreemd genoeg voelde ik me niet meer zo.....Donker.Ik voelde me opgelucht.Het was eruit.Ik beschuldigde Eva hardop en het deed me goed.
Ik keek op , recht in tante's bezorgde ogen.
Ze stonden vol afschuw en medelijden.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 21:38

Ik negeerde die meelevende blik.Ik voelde me goed , niemand kon dat veranderen.
Ik wendde mijn blik naar Perkamentus.Tot mijn verbazing keek hij met een blik van spijt naar buiten.
Ik vroeg me wel hondermaal af waarom hij spijt had , totdat hij zei dat we konden gaan.
Ik knikte en geruisloos verdwenen Bob en ik.
Toen we door de gang liepen, voelde ik opeens een zachte aanraking op mijn hand.Een warme , vertrouwde schok ging door me heen en zonder te aarzelen pakte ik de hand zachtjes beet.Hand in hand liepen ik en Bob door de gangen.Verschillenden keken ons na.Ik merkte er niks van , alleen ik en Bob bestonden nog.
Mijn hele lichaam stond in vuur en vlam , mijn hart boenkte in mijn keel en de aanraking van Bob leek me te betoveren.
Tuurlijk hadden we al bijna 2 jaar.Toch was dit bijzonder.Bob had het nog nooit gedurft , zo open in de gangen.Ik straalde helemaal.
Aan het eind van de gang stonden Tim en Robin.Zodra ze ons in het oog kregen , renden ze verschrikt op ons af.
'Laat elkaar los , nu!' siste Robin zachtjes.Geschokt keek ik haar aan.Zijn greep verslpat , de mijne eveneens.Teleurgesteld gleden onze handen uit elkaar en ik keek Robin een beetje beschuldigend aan.
'Sorry , laura. Ik weet niet of je het al gehoord hebt , maar....Ravenklauw en Griffoendor liggen elkaar nu neit echt.'
'Het is oorlog.' voegde Tim eraantoe.Ik keek van de een naar de ander en was blij dat zij geen ruzie hadden.
'Zolang zij maar stand houden.' zei ik rustig.
'Ik weet wat je bedoelt , maar klijk wat met jou is gebeurd.'
'We waren alle drie ravenklauw hoor.'
'Ik weet het wel , maar je kunt nu beter niet zo gaan lopen.' fluisterend voegde ze eraan toe: 'Ik weet dat het jammer is , ik begrijp je heus wel...Maar ik wil neit dat jou of mijn broer iets overkomt!'
Ik knikte zwijgend.Tuurlijk begreep ze het , maar dat maakte het nog niet leuk!
Ik keek Bob aan en knikte , ten teken dat ik het neit erg vond.
Hij glimlachte terug.Opgelcuth gleden mijn gespannen schouders naar beneden en vertrokken we naar Toverdranken.
Mijn favoriete les.
-AHUM AHUM-

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 21:53

Een week later was eht wel duidelijk wat Robin bedoelde.
Je zag nooit meer een Raaf en Grifoen bij elkaar , ze meden elkaar als de pest.
Soms liepen we met zijn vieren bij elkaar door de gangen.We werden na gestaard ,e r werden vloeken op ons afgevuurd en zelfs de leraren keken ons dan argwanend aan.
Ik probeerde mer zo min mogelijk van aan te trekken en liep stug met mijn vrienden door.
Ook Robin , Bob en Tim deden hun best het niet te merken , maar dat is nogal moeilijk als ze je laten struikelen , je om de twee tellen een vloek moet ontwijken en anderen ruim de tijd nemen om voor je neus te gaan staan en je vriendegroep met raven en grifoens te bestuderen.
Het was rottig zo bekend te zijn.Niemand was het met onze vriendengroep eens , nog minder met de liefde tussen Bob en mij.
De ruzie tussen Ravenklauw en Griffoendor was nog erger dan de eeuwige strijd tussen Zwadderich en Grifoendor.
Huffelpuf was altijd vriendelijk ,zij hadden nog nooit een grote ruzie gehad met een afdeling.
Het deed pijn iedereen zo boos , zo vol afkeer te zien.
Zweinstein moest een verenigde school zijn , een geheel.
Maar de kloven tussen de afdelingen werden steeds groter.Als het zo doorging was Zweinstein straks alles behalve een eenheid.

Toen ik er opeens genoeg van had tijdens een les geschiedenis , liep ik zomaar het lokaal uit.
Geschiedenis van Toverkunst hadden we altijd samen met de Grifoendors.Ze waren de hele les al aan het kleieren ,en de ravenklauwers waren net zo erg.Ik had er genoeg van..
Ik was chagrijnig en ik voelde de paarsblauwe vlam fel branden in mijn bruine ogen.
Ik liep regelrecht naar het bos, naar mijn eigen plek in de boom.
Toen er vorig jaar stiekem iemand in was gegaan en gewond was uitgekomen, durfde ik niet meer zo goed.
Maar de laatste weken wist ik precies wat welk dier was en wanneer het waar was.
De dieren leken mij ook te kennen en ik had nog nooit gevaar gelopen.
Ik versnelde mijn pas en begon te hollen in de richting van de grote boom.
Snel en behendig klom ik in het hoogste topje en probeerde te kalmeren.
Toen ik wat rustiger was, haalde ik diep adem en maakte drastische plannen voor de toekomst.
De ruzie kon nog wel eens lang gaan duren.
En het kon zo niet door gaan , dat was veel te gevaarlijk.
Afwezig staarde ik naar een uil terwijl mijn hersenen naar een oplossing streefden.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 21:54

Ik moet nu echt gaan , laat me please weten wat je van dit nieuwe vervolg vind , of je het een goede keus vind en welk je het beste vond tot nu toe (moord op christina , marike's erfgenaam of deze).Please tell me!

Groetjes + XxXxX + Hugs + Love ya!
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 24, 2004 13:27

Ik kon geen andere oplossing bedenken als alleen in het geheim samenzijn.
De hele dag kon ik mijn gedachten niet bij de lessen houden , maar dacht alleen maar aan een oplossing.
Maar die was er niet.
Dus legde ik het plan de dag erna van gehiem samenzijn aan de res voor.Ze waren eerst bedenkelijk.
'Jongens , besef dan zelf: we kunnen niet iedere keer halfvervloekt worden of nagefloten, om de seconde struikelen over iemands been en ga zo maar door!'
Bob knikte zachtjes.
'Je hebt wel gelijk...We kunnen neit zo door- HE!' hij sprong opzij om een Lamstraal te ontwijken.
'We kunnen inderdaad zo niet door gaan.Echt niet.' gaf Robin peinzend toe.Een poosje waren we stil , de rest zocht naar een oplossing en aangezien ik wist dat die er niet was , staarde ik de bieb rond.
Madame Romella was aan de andere kant , bij de Verboden Afdeling.
Mijn ongeintresseerde gestaar veranderde in een nieuwsgierige , fronsende blik.
Wat was ze aan het doen?
Ze liep maar heen en weer zoekend naar een boek.Ik volgde haar emt mijn ogen maar kon geen wijs uit haar gezoek.
'Laten we gauw terug naar de lessen gaan ,en rustig nadenken over een oplossing.
Morgen tijdens de lunch weer hier verzamelen.' we knikten en iedereen liep in een andere richting weg , ik bleef stilletjes zitten aan de studietafel.
Ik bestudeerde nog steeds rommella's vreemde gedrag.
Plots lichtten mijn ogen op.Ze had het gevonden.Met een groot , zwart boek liep ze naar de balie en ging daar op haar rechte houten stoeltje zitten.Met een vreemde blik keek ze naar het boek en bladerde erdoor.
Voorzichtig probeerde ik dichterbij te komen.Maar helaas voor mij keek ze precies op het verkeerde moment op.
'Wat heb je?' vroeg ze wantrouwig.Ze keek me vuil aan.
Blozend mompelde ik iets onverstaanbaars.Ze schudde afkeurend haar hoofd en mompelend stopte ze het boek weg.
Maar ik liep terug naar de boekenkasten en bleef haar in de gaten houden , mijn blik zogeneaamd gericht op een of andere dikke pil.Voor het eerst in mijn leven vertoonde ik geen interesse in de boeken.
Plots stond madame Romella op en liep door de deur achter haar balie.
De zolder!

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Nov 24, 2004 13:46

Verschrikt staarde ik naar de halfopen deur.Het was donker erachter , dus ik kon neit zien wat romella deed.
Aarzelend, met een boek in mijn hand dit keer,liep ik naar de balie en probeerde halsrekkend erachter te komen wat daar gebeurde.
Na een tijdje kwam Romella met een verstrooide blik terug.
'Wat heb je nu?' vroeg ze kortaf.
Even was ik geschrokken , toen herstelde ik me. 'Madame Romella! Het spijt me , ik weet neit meer waar dit boek stond.Zou u het voor mij willen terugzetten,alstublieft?' vroeg ik met een braaf stemmetje.
Ze knikte verstooird en liep met korte passen weg met het dikke boek.
Gauw glipte ik achter de balie , door de deur.
Nergens een boek te zien.
Zonder een enkele aarzeling stapte ik de trap op en liep naar de zolder.
Ik voelde me helemaal warm worden topen ik voor het eerst in drie maanden weer de stoffige , vertrouwde zolder opstapte.Als het boek niet beneden lag , moet het hier op zolder liggen.
Plots sloeg mijn hart een slag over.
Madame Romella wist hier van! Ze kon hier blijkbaar komen! Blijkbaar was ze een ravenklauwer geweest......
Ik staarde door de zolder en negeerde het teleurgestelde gevoel.
Ik was een ravenklauwer , zij eveneens.Maar de zolder was van mij.Ik accepteerde niet dat Romella hem eerder kende als ik en duwde de gadachte weg.
Terwijl mijn ogen zoekend door de grote ruimte gleden, hield ik mezelf voor dat Romella hem pas vorig jaar had ontdekt.
Plots viel mijn oog op iets zwarts , recht onder het kleine straaltje licht dat door het luik kwam.
Ik liep er haastig op af en pakte het nieuwsgierig op.
Het was ongelooflijk zwaar en ik vroeg me af wat voor onderwerp zoveel pagina's besloeg.
Ik klopte wat stof van het boek en sloeg de eerste, lege pagina's om.
Het was een boek over de opkomst en de ondergang van het Duister.
Een angstige huivering ging door me heen en ik voelde plots ee ijskoude vlaag door me heen gaan.Het gaf me een gemengd gevoel van nieuwsgierigheid en afschuw.
Mijn nieuwsgierigheid won en met ingehouden adem begon ik met lezen