[AF] Duistere Terugkeer

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 10:14

Zodra ik opstond , begreep ik Robins gevoel.Gisteravond was ik te moe om het te Zien , maar nu was het duidelijk.Alle gangen , kamers , lokalen , kantoortjes, zalen, hallen trappen , alles leek zwart te zijn van de Duisternis.Ik voelde me onveilig en droeg de hele dag door mijn zwarte mantel.
Lessen waren saai , niemand hield er zijn aandacht bij behalve bij ma's lessen, Verweer tegen de Zwarte Kusten.Een vak waaar iedereen nu behoefte aan had.
Mensen hingen aan mijn nek hoe het paleis eruit had gezien , wat ik er had geleerd en waar het was.Maar telkens als ik daar iets over wilde vertellen , leek mijn keel dichtgeknepen te worden , leken mijn hersenen leeg en kon ik me voor een tijdje e niets meer van herinneren , laat staan vertellen.
Na vijf mislukte pogingen begreep ik dat het geheim moest blijven , en ik accepteerde het.
Toen ik Tim en Bob voor het eerst zag , liepen ze me straal voorbij.Alles wat ze me als begroeting gaven voor mijn thuiskomst was een knikje of een glimlach.Ik voelde me gekwetst.
'Laura , je weet neit wat er aan de hand is hier.De ruzie is nog erger geworden.Ze kunnen niks tegen je zeggn , laat staan je omhelzen ofzo.' Haar stem werd zachter.
'Het zou hun dood zijn...'
Ik keek Ronin vanonder mijn lange pony aan.Ik was verbijsterd door deze woorden en nu pas leek ik te beseffen wat er aan de hand was.
'Sorry...' fluisterde ik bijna.Robin zei niets , liep gewoon door naar het lokaal Toverdranken.
De les was lang , saai en beledigend door prof. Sneep.
Toen de les eindelijk voorbij was , hadden ze lunchpauze.
'Kom , Laura.' zei Robin zachtjes en ze nam Laura mee naar het kamertje waar de trap naar de zolder was.
'Gaan we naar de Elfde verdieping?'
Robin zei niets , liep alleen maar en ging helemaal achterin het kamertje zitten.Het volgende moment was ze verdwenen.
'Robin?' vroeg ik emt een spoortje van angst in mijn stem.
'Hier...'
Ik stak mijn hand uit en voelde een gladde , lichte stof.Ik trok hem over me heen en onder de onzichtbaarheidsmantel zaten ze alledrie.Ze zaten in een kring met een lege plek tussen Robin en Bob in.Ik nam voorzichtig plaats.
'Heej Laura!' grijnsde Tim.
'We hebben je gemist!' zei Bob vrolijk en hij boog zich voorover.Het moment leek eeuwen te duren.Hij boog zich naar mij toe , sloot zijn prachtige groene ogen en het volgende moment voelde ik zijn warme lippen op de mijne.Het was een intense , liefhebbende kus die ik al zo lang gemist had.Vanaf het moment met Eva.
'Oh , Bob...' zuchte ik.Hij legde zijn wijsvinger op mijn lippen.
'Sshhht...'
Hij kuste me nog eens en legde zijn hand in mijn nek.Ik beantwoordde zijn lieve kus met een echte zoen.Het leek eeuwig te duren , maar toen hij over was leek het veel te kort.
Ik keek Bob aan.Wat had ik zijn gezicht gemist.Die hoge jukbeenderen, die grote groene ogen , dat bruine warrige haar.
Hij sloeg beschermend een arm om me heen en een tijdje zaten we zo.Ik mijn hoofd op zijn schouder , de onzichtbaarheids mantel over ons heen.
We waren er totaal niet van bewust dar Robin en Tim alweer verdwenen waren.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 10:32

Plots merkte ik op dat Robin en Tim er niet meer waren.Ik leek mijn ogen ineens open te doen, en kuste Bob even op zijn wang.Ik was dolblij dat we weer bij elkaar waren , maar dit uurtje had veel te kort geduurd.
Iks tond langzaam op.Mijn spieren waren stijf door het lange zitten maar ik voelde het bijna niet.Ik dacht alleen maar aan deze gehieme ontmoetingsplaats , vergat alle plannen die ik had gemaakt om onze vriendschap in stand te houden en de hoop dat Tim en Robin wer bij elkaar zouden zijn.We keerden een voor een terug naar de drukke schoolwereld.
Maar in plaats van naar het lokaal Dromenkunde te gaan , liep ik naar buiten.
De lucht was koud , het regende pijpestelen en ik was binnen de kortste keren helemaal bevroren.
Klappertandend en rillend van de koud stond ik daar.
Maar ik leek niets te merken.
Ik voelde alleen maar die innerlijke pijn.Een helse , verscheurende pijn.Het was alsof ik in tweeen gespleten werd.
De ene helft was vol van vreugde en geluk , vanwege Bob.
Maar ik voelde de andere helft pijn lijden.Geestelijke pijn.Toch was hij bijna overweldigend en ik Wist dat iemand , iemand die ik goed kende nu die pijn...lichamelijk leed.
Ik zag het bijna bevroren meer.Het was een ijskoude middag , veel kouder dan normaal op een oktober dag.Ik rilde niet mer , klappertande niet meer en merkte niet dat ik kleddernat was.
Ik concentreerde me op de helft die pijn leed.Het gaf me een afschuwelijk gevoel bij het feit dat iemand die van buiten voelde.
Iemand werd gemarteld.
Een rilling van afschuw ging door me heen.Ik sloot mijn ogen en leek in mijn binnenste te kijken.
Ik zocht in mijn brein naar de persoon die deze pijn leed.Duizenden bekende gezichten schoten door mij heen.Sommige gehaat , sommige riepen een intense , vreugdevolle en gelukkige herinnering op.
Plots zag ik heel helder de foto van ons gezin voor me , die ik in mijn hutkoffer altijd bij me droeg.
Het was een foto van pa , ma en ik als 6-jarige op vakantie in Italie.
Het beeld leek te vrvagen , maar het enige dat vervaagde was het gebouw op de achtergrond, pa en ik.
Ma werd scherper.Ze was nu ehelder afgetekent tegen de vage beelden van mijn gelukkige gezicht en pa die vrolijk lacht.
Ma's brede grijns riep een scherpe herinnering op.Een geukkige avond waarin we echt een gezin hadden geleken.Een normaal druezelgezin.
Maar niets was minder waar..
Plots schoot de foto steeds dichterbij.Ik raakte in pabiek , het ging allemaal razendsnel.Ik besefte wat dit betekende en een pijnlijke steek van verdriet en pijn ging door me heen.Ik had me nog nooit zo afschuwelijk gevoeld.
In een flits leken mijn gedachtes, mijn innerlijke oog in te zoomen op die brede grijns van ma.Ik zag nog net, heel kort maar, haar felwitte tanden ,zo ver was het ingezoomt.
Ik gilde het uit , het leek net alsof de foto hard tegen me opbotste.Ik gilde, totaal overstuur en helemaal in paniek.
Toen viel ik keihard neer.Het laatste wat ik voelde was de cruciatusvloek door mijn binnenste gaan.Ik leed geestelijke pijn, snerpende pijn die mam vanbuiten voelde.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 18:16

Toen ik eindelijk bijkwam , voelde ik me leeg en intens verdrietig.Het was afschuwelijk om te weten dat je moeder ergens zo veel pijn leed , en je niets kon doen.
Ik was gefrustreerd , voelde me machteloos.
Ik bleef een tijdje zo liggen , op het gras , huilend van verdriet.
Mijn moeder moest geholpen worden , gauw.
Ik stond op en liep regelrecht naar het kantoortje van mam.
Toen ik eenmaal voor de deur stond , aarzelde ik.Wat als ze er neit was? Dan was het zeker te weten waar , want in haar lokaal was ze ook niet en tijdens lesdagen was ze nooit weg , dat was gewoon tegen haar principe.
Ik bleef staan voor de deur.Ik wilde eigenlijk niet naar binnen , bang voor wat ik zou zien.
Toen , in een flits kwam de foto weer in mijn gehuegen , weer zo snel inzooment , aalsof mam op me afkwam.
'NEE!!' gilde ik en ik gooide deur open en viel huilen op mijn knieen naar binnen.
Ik had mijn gezicht in mijn handen , huilde tranen met tuiten.
Ik had nog niet gekeken , maar ik wist wat ik zou zien.Een angstige paniek vlaag ging door me heen en ik huilde nu met wronge , harde snikken.
'Mam...' fluisterde ik.'Mam , ik houd van je.Kom alsjeblieft terug!'
Toen stond ik op , mijn blik naar de grond gericht en zonder ook maar een keer een blik te werpen op haar lege bureaustoel , draaide ik me om.
Nog steeds met tranen over mijn wangen stromend liep ik naar het kantoortje van perkamentus.
Valiente kwam aanvliegen door de grote hal en ging op mijn schouder zitten.Troostend drukte hij zijn koppie tegen mijn natte wang.Ik liep door.
Leerlingen en leraren staarden mij na , maar ik huilde zo erg dat ik het niet merkte en niemand kon de moed opbrengen naar me toe te stappen en te vragen wat er aan de hand was.
Ik zag Robin niet eens , die me met verbaasde ogen aanstaarde , naast me kwam lopen en een arm om me heen sloeg.
Als enigste drufde ze naar me toe te komen.
Ik bleef staan , omhelsde haar en huilde nog harder en harder.
Moederlijk streek Robin door mijn haar.Het werkte maar een klein beetje kalmerend.
Met moeite vertelde ik wat er was gebeurd.Ik liet het stukje met de foto achter; ze zou me voor gek verklaren.Ik vertelde dat ik vreselelijke pijn leed , geestelijk.En dat ik Wist dat ma die lichamelijk leed.
Ze keek me eerst vreemd aan.Ik dacht dat ze me niet geloofde en die gedachte liet me nog harder huilen.Als mijn beste vriendin me al niet geloofde , wie dan wel?
Maar Robin merkte mijn gekwetste reactie en zag ook dat de tranen nog meer gevuld van verdriet over mijn glimmende wangen gleden.
'Rsutig maar' Mompelde ze.Haar blik veranderde en ze zag er uit of ze me geloofde.
Opgelucht liet ik mijn schouders zakken , omhelsde haar en huilde nog een uit in haar al kleddernatte haren.
We leken twee verzopen katjes , maar ik voelde me ook zo.
Robin sloeg een arm om mijn schouder en liep zo met me naar het kantoortje van Perkamentus.
Alles was wazig , ik zag niet eens dat we n die richting liepen.Maar ik Voelde wel dat we in de buurt kwamen van mijn doel en ik stopte bijna met huilen.
Af en toe klonk er nog eeen snik , af en toe gleed er nog een traan over mijn wang.
Mijn natte haar plakte aan mijn gezicht en mijjn gewaad liet een druipend spoor van regenwater achter.
Plots werd mijn beeld heel scherp.Althans , een bepaalde jongen met groene ogen en bruin haar werd ineens heel scherp zichtbaar.
'Bob!' gilde ik , hysterisch van vreugde en verdriet.
'Laura , meisje , wadist?'
Robin legde kort uit wat er aan de hand was.Hij geloofde het meteen.
'Laura...gaat het weer een beetje?'
Ik knikte , zo erg liegend dat mijn hoofd bijna barstte .Het ging helemaal niet , ik voelde me beroerd en eenzaam en verdrietig en boos.
Hij keek me onderzoekend aan en knuffelde me.
'Helemaal niet.Je voelt je helemaal niet goed.'
Ik keek hem alleen maar aan.
Het volgende moment stond ik met mijn hand opzij gestoken.
Eva , en nog wat ravenklauwers stonden daar.Ze probeerden ons te vervloeken.Maar azoals altijd als ik hevige emtoies had , kon ik de kracht der Wijzen afvuren.
Ik bundelde die kracht met mijn kracht van het Duistere Teken en een glanzend gouden net van bescherming vormde een bol om mij , Robin , Tim en Bob.
Ik was woedend, stortte al mijn energie eruit in die bol.Ik beschermde ons en het gaf me een goed gevoel.
De kracht die al een tijdje brandend door mijn lichaam stroomde , vuurde zich nu in een keer af op dat schild.
Innig kuste ik Bob en de Ravenklauwers staarden er verbaasd naar.
Met zijn vieren naast elkaar,als een hechte vriendengroep , liepen we naar het kantoortje van het schoolhoofd.Niets kon onze band verbreken.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 19:46

'Je gaat de verkeerde kant op' klonk een krakende stem.Ik keek over mijn schouder naar achter en hield halt.
Het gouden schild verdween en Perkamentus glimlachte moeizaam.
'Wat is er gebeurd?'
Ik raakte uit mijn trance.Mij trance van verdriet , woede en pijn.Tranen stopte, mijn wangen droogden plakkerig op.Ik keek hem aan.
'Mijn moeder word gemarteld door de cruciatusvloek.' zei ik zacht, maar toch met heldere stem.Ik keek hem recht in zijn ogen aan.
'O mijn god...' stamlde perkamentus en hij zette een avn zijn benen iets naar achteren, alsof hij zo steviger stond.
'Marike...' mompelde hij verdrietig en boos.Toen draaide hij zich wankelend om en rende weg.Robin staarde me verbaasd aan.Ik wist waarom.Ze had niet verwacht dat ik het zo ineens kon zeggen , aslof ik vertelde dat ik even een uil zou sturen ofzo.
Ik snapte het zelf ook niet helemaal.Ik was in de war , voelde me gefrusteerd en boos.
Het gaf me een vreemd gevoel, alsof ik in een ander zijn lichaam zat.
Ik keek Robin even aan.Met ogen die niet helderblauw aren , maar met ogen die.......zwart waren.Zwarte ogen.Mijn hele gedachtengang veranderde.Ik voelde iemand om me heen , iemand die hier neit hoorde.
Het leek wel...een geest....Maar het as geen geest , het was...ik kon niet beschrijven wat het was.
De kaarsen en haardvuren in het kasteel leken uit te gaan.Alles was donker , een grijze schaduw over Robin's onthutste gezicht.
Ik voelde de paarsblauwe vlam fel opkomen.Niet bang, niet verdrietig of boos.
De vlam flakkerde , heel zwakjes.Ik voelde het.Eindelijk kon ik beschrijven wat het was.Het leek een dikke mist die mijn ademen , mijn gedachtes en mijn zien matigde.Ik leek met veel moeite te die dingen te doen.
Ik zag Robin , achter de dikke witte wolk staan.Het werd witter en witter.
'Een ziel...' fluisterde ik.
Onmiddelijk verdween het en ik voelde de achtergebleven pijn en verdriet van de ziel.
Ik wist dat ergens op de wereld iemand contact met me probeerde te maken , via telepathie.Ik voelde me schuldig , omdat ik de ziel had verdreven.Het was waarschijnlijk veel werk geweest.
Maar hij of zij had me laten schrikken en ik deed mijn best me dat voor te houden.
Maar ik geloofde er totaal neit in.
Ik had iemand die hulp nodig had verdreven.Dat drong tot me door , maar ik accepteerde het neit.
Ik was woedend, moe, in de war, verdrietig en ....bang.Mijn ogen keerden terug naar hun normale vorm , helder blauw.
Langzaam draaide ik me om en terwijl Tim en Robin naar Leeflang gingen, liep ik in tegenovergestelde richting en ik hoorde dat Bob me volgde.Ik liep regelrecht naar buiten , over het veld en naar de rand van het Verboden Bos.
'Laura...' zei Bob zachtjes toen ik halt hield.
Hij kwam achter me staan en sloeg zijn armen beschermend om me heen.Ik voelde me veilig.
Het afschuwelijke schuldgevoel en de trieste gedachtes aan mam achtervolgden me nog steeds, maar ik wilde het voor vanavond vergeten.
Ik draaide me om en ging tegen Bob aan staan.Mijn hoofd rustte op zijn schouders en het was opeens niet moeilijk meer die herinneringen en gedachtes te vergeten...
Al waar ik aan dacht was Bob.
Lieve Bob....

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 20:18

De nacht had eeuwen geduurd.Een week later herinnerde ik me alles nog heel duidelijk.Als ik mijn ogen sloot, was het beeld van Bob tegenover me weer helder en duidelijk zichtbaar.
Maar een gevoel dat samenkwam met dat beeld , was schuldgevoel en spijt...
Ik herinnerde me evengoed als de nacht met bob , de gebeurtenissen eerder die dag.
Ik voelde me nog steeds zo gefrustreerd en was in het weekend bij pap op bezoek geweest.Hij het gehoord van Perkamentus.
Bij de ochtenprofeet van 19 oktober , een week later , stond een berichtje dat ze vermist was en waarschijnlijk mishandeld.
Ginny en Kate kwamen vaak bij me op bezoek op school.Beiden wilden ze weten of het wel goed met me ging.Ik zei dan maar dat eht prima ging , hoewel niets minder waar was.
De nachten waren slapeloos , ik kon mijn aandacht neit bij de lessen houden en bijna elke pauze kreeg ik een preek van Perkamentus dat ik beter mijn best moest doen en mam dat gewild zou hebben.
Op zulke moment voelde ik me ozer dan ooit , kwamde woede op en had ik bijna de Wijze Kracht op hem nafgestuurd.
Maar vaak besefte ik net op tijd dat hij het goed bedoelde en ik hield me in , luisterde gehoorzaam en vertrok dan weer naar de Grote Zaal.
Plijsters dochter kwam ookal vaak bij me kijken.
Ik haatte al dat gedoe alksof ik elk moment kon instorten.Oke, ik was al eens eerder ingestort door hevige emoties , maar ik was veel en veel sterker geworden afgelopen twee jaar.Het leek eeuwen geleden dat een dementor ziel op de loer lag en mij wilde overnemen.
Zodra ik Plijster of Perkamtus zag , voelde ik me chagrijing en reageerde op alles en iedereen nukkig.
Niemand begreep mij , niemand voelde wat ik doormaakte en niemand had ook maar een idee van de pijn die ik leed.
'Gossiemikke!' schold ik toen ik Plijster aan zag komen lopen in de pauze.Ik was woedend en chagrijnig.
PLijster hield me met sterke hand tegen en negeerde de boze vlam die in mkijn ogen flakkerde.Ze was het inmiddels wel gewend.
'Rustig , meisje...Het is maar een onderzoekje...voor de zekerheid...' mompelde ze.Het zijn zachte, haast onhoorbare woorden en toch ontplofte ik gewoon.
'MEISJE? IK BEN VEERTIEN HOOR! EN ONDERZOEKJE? VOOR DE ZEKERHEID? JE ONDERZOEKT ME NU AL 2 KEER PER DAG , EN HET DUURT BIJNA 3 UUR! IK BEN HET GEWOON SPUUGZAT! HET IS HELEMAAL NEIT NODIG! IK VOEL ME TOP , IN TEGENSTELLING TOT JOU! JIJ ZOU JE EENS MOETEN LATEN NAKIJKEN!' riep ik woedend uit.Toen draaide ik me op mijn hakken om en holde weg.
Nog een gil van doordringende , intense frustratie en ik verdween om de hoek.
De verbijsterde leerlingen en Plijster eenzaam achterlatend.

Ik liep naar buiten.Het zag er vredig uit , maar het tegendeel was waar."Ik haat alles en iedereen!" herhaalde ik steeds maar in gedachten.Ik voelde geen spoortje geluk , vreugde of verdriet meer.Alleen woede, pure woede..Voortgekomen uit frustratie.
Ik rende naar het Verboden Bos , regelrecht naar de grote boom.Ik had gezien dat het een treurwilg was.
Hij leek precies mijn gevoel van nu te weerspiegelen.HEt waaide hard , en zo wiold als hij heen en weer ging , zo erg was mijn woede.
Ookal boog de boom half door door de windsnelheid , klom ik tot in het puntje.
Levengevaarlijk , dat wist ik.Maar het deed me niets.Het maakte me neits uit.
Ik zag, heel in de verte Lightening.Aan de andere kant van het bos.
Voorzichtig ging ik staan en terwijl een uil vlak over mijn hoofd scheerde , nam ik een besluit.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 21:28

Ik liep naar binnen, pakte mijn toverstaf en deedn mijn schoolgewaad uit , mijn zwarte mantel om me heen.
ik had nu alleen het unifrom nog aan.Een plooirokje en een overhemd.HEtw as koud , maar ik voelde het neit.
Ik dacht alleen aan mijn doel.
Gauw sloot ik mijn hutkoffer weer en liep weg , het kasteel uit.
'LIIIIIGHTENING!!!!' riep ik , de stilte van het bos snijdend.
'Lightening!'
Een paar vogels vlogen verschrikt weg , een vos stak voor mijn voeten angstig over en het leek nog harder te waaien..
'Heej mooie dame...' zei ik zachtjes toen ze aarzelend tussen de bosjes verscheen.
'Kom maar... we gaa op pad...' in mijn zachtaardige stem was nog de ondertoon van frustratie te horen.Even ging er een tinteling door me heen, het leek wel alsof ik opgelucht was om dat ik nu Zwadderich ging zoeken.
"Ik voel dat hij hier is..." dacht ik in mezelf.Ik klom moeizaam op Lichtening.
"Hij is in de buurt , en ik zal hem verslaan!" Ik spoorde haar aan en ze steigerde.Daarna spoot ze weg , in de snelste galop die ik ook bij haar had gemerkt.
'Ho maar , meisje....ruuuuustig....'
Maar ze ging niet rustiger.In tegendeel , ze ging nog sneller en ik had het gevoel dat we opstegen.ik moest me goed vasthouden aan haar manen en ze rende en rende maar door.Sneller en sneller , bijna vliegend.
Ze sprong moeiteloos over ongevallen boomstronken , bosjes en....Bomen???
Ik zag een boom dichterbij komen.Lightening rende er recht op af.Haar hoofd ging op en neer en haar manen sloegen tege mijn gezicht.Mijn haren wapperden achter me aan en haar staart bewoog wilde door de wind.
Ik voelde me neit zo veilig als eerst.Ik voelde de frustratie wegebben , het maakte plaats voor angst.Maar die verdrong ik met veel moeite.Ik concentreerde me volledig op mijn doel , en dat maakte dat mijn geest vertroebeld was door haat.
Ik zette mijn hakken in Lightenings buik en die schrok.Ze was boos omdat ik dat zo ruw had gedaan.Ze remde af , steigerde , en spoot weer verder.
Nog sneller als daarnet.Ik begreep waarom het het snelste fabelider was.
Ik kneep mijn ogen dicht.Ondanks de haat die in mij huisdem , voelde ik me ook angstig.Angstig enonveilig op de rug van Lightening Danger.
Toen kwamen we bij de rivier die ik overgestoken was.Hij was breed , onmogelijk dat het Lightening zou lukken.
Ik voelde hoe haar spieren spanden en in een flits besefte ik dat het haar wel zou lukken.
Maar mij niet.
Het volgende moment viel ik eraf.Ze had afgezet en ik knalde achterover op de rand van de oever.
Ik baalde verschrikkelijk.Het laatste wat ik zag voor alles zwart werd , was de snuit van Lightening en schuldgevoel.Ik bibberde van de kou en toen werd alles zwart.
Stilte.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Nov 30, 2004 20:54

He was net als twee jaar terug , maar dan minder erger.
Ik zat in een dikke mist van zwart , donkerte en duisternis.Ik voelde me beroerd en alle geluiden hoorde ik van heel ver weg komen.
Ik hoorde iets en mijn oogleden trilden. Toch kreeg ik ze niet open.
'Kom op!' probeerde ik te mompelen...Volgens mij kwam er meer een gemurmel uit.
'Laura , word nu wakker , alsjeblieft! Ik houd van je en ik wil je niet kwijt...Please Laura....'
'B-.....' Ik wilde zo graag iets terug zeggen , een teken dat ik eht gehoord had.Hem vertellen dat het hetzelfde bij mij was.'B-.......Bob!' wist ik te fluisteren.Eindelijk loste het plak bij mijn oogleden op , waarschijnlijk door mijn tranen.Tranen van geluk.
Het gonsde in mijn hoofd en het leek alsof er een grote last van me afviel.Ik voelde me opgelucht maar ik voelde ook dat ik ergens verschrikkelijk mee zat.Ik dacht diep nma , terwijl ik langzaamaan bijkwam.Maar ik kon nog bijna niet praten.Ik wilde tegen Bob zeggen dat hij alles voor me was , dat we bij elkaar moesten blijven en de ruzie van Grifoen vs. Raafjes wel aankonden.Maar mijn keel was zo droog , dat ik geen woord uit mijn mond kreeg.Ik keek maar wat rond.Alles was wit.Holisto's, was mijn conclusie.
'Gelukkig Kerstfeest , Laura Louisa ???'
'Jane' wist ik met heel veel moeite en schorre stem te zeggen.
'Louisa is je erf-naam toch?'
'Ik knikte moeizaam.Alles deed zeer , maar mijn nek was echt heel stijf.
'Loewie.'
Ik keek hem niet begrijpend aan.
'Je bijnaam door mij.' Ik keek hem lief aan.Het volgende moment kwam een zuster binnen die me van top tot teen kwam onderzoeken.Geen enkele vorm van cvontact met Bob.
Zucht.

'Kerst?' vroeg ik weer met die schorre fluisterstem.
'Jep.Het is morgen kerst.Ik had zo gehoopt dat je dan bij ons zou zijn....Maar niet dus...' Hij keek triest uit het raam.
'S....sneeuw....'
'Ja.Mooi he? Het is vanavond gaan sneeuwen.'
Langzaam voelde ik mijn stem terugkomen.Eindelijk!
Ik beweeg een beetje naar het raam en we kijken zwijgend naar buiten.Het was mooi die sneeuwvlokjes naar beneden te zien dwarrelen.Het gaf me een vredig gevoel , een bewijs van dat het een goede Kerst zou worden.
Ik wierp een schuine blik op Bob.Hij zag er sprookjesachtig knap uit , zo met zijn gezicht half donker , half licht.
Buiten was het gewoon fel aan je ogen , zo wit was alles.
Ik voelde een huivering van geluk door me heen gaan.
'Bob...?' fluisterde ik.
'Wadist?'
'Ik.....Hoe lang.....lig ik al...hier?'
Hij keek me aan. 'Sinds 19 oktober tot nu.Het was....saai zonder ...jou.' hij werd rood en ik concludeerde dat hij er dan superschattig uitzag.Ik glimlachte naar hem en hij sloeg een beetje stuntelig een arm om me heen.
Ik glimlachte nog breder en een tijdje zat hij zo naast me op het bed.
Maar toen werd het echt pikkedonker buiten en tien minuten later was hij vertrokken.
Terwijl ik hem nazwaaide , dacht ik na.
Hoe kwam ik hier nou eigenlijk?
Ik herinnerde me een wilde rit....Op lightening....Mijn trouwe eenhoorn.
Mijn gelukkige gevoelens verdwenen als sneeuw voorde zon , toen ik me herinnerde hoe Lightening Danger zich had gedragen.
'Waarom deed je zo wild , mooie dame?' vroeg ik fluisterend.
'Sorry?' ik keek op.Ik was zo in mijn gepeins verzonken dat ik de verpleegster niet had opgemerkt.
'Madame? Weet u misschien wanneer ik hier wegkan?'
'Je gaat zo onder behandeling.Als het goed gaat , ben je hier over 2 uurtjes weg.
'Wow..' Dat was wel snel! Jihoe! Ik was met kerst thuis! Mijn vreugde werd nog steeds overschaduwt door het vreemde gedrag van Lihtening.
Ik draaide me op mijn zij en dacht na over waardoor het zou kunnen komen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Nov 30, 2004 21:29

Plots drong de waarheid tot me door.Ik was degene die ervoor had gezorgd dat lightening er vandoor ging.Ik was geschokt en bleef een paar minuten verstijfd liggen , terwijl de laatste minuten op lighteningsrug zich steeds weer herhaalden en herhaalden.En steeds voelde ik me schuldiger omdat ht echt mijn schuld was.En dat wist ik.

'Laura Wemel?'
Ik knikte tegen de zuster.Ze was mager en lang en deed je aan een sluwe slang denken.Ze was nogal bazig over me en ruw.Ik mocht haar absoluut niet.
'Mooi.' de zwaaide met haar toverstok en met bed en al belandde ik geruisloos in een andere kamer.Duidelijk een of andere chemische kamer , overal stonden plastic flesjes, tinnen ketels ,gouden bekers, glazen mokken en kristallen glazen.
Ik was een beetje verstomd door die pracht en praal.
Een dikke man met uilenbril en bruin krulletjeshaar kwam op me af.
'Juffrouw Laura Louise Jane Wemel?' Ik knikte.Waarom vroegen iedereen altijd naar mijn volledige naam?!
'Luister, juffrouw Wemel.U heeft een hersenschudding gehad.We konden u niet schadeloos uit die bewusteloosheid helpen, maar we kunnen u nu wel volledig laten herstellen in een uur.
U moet dit drankje opdrinken-' hij hield een gouden beker voor me en er zat saaie,theeachtige vloeistof in. '-en dan zullen ze naar uw hersenen vervoerd worden-' Als ik die al heb , dacht ik pessimistich terwijl de val weer voor mijn ogen flitste
'-worden. Dan gaan uw hersenen overal volledig hersteld in werking ,dan krijg je een hersenstorm.Alles wat u meegemaakt hebt, herinner je je weer, allemaal tegelijk en na een halfuurtje zal dit verminderen.Uw geheugen is dan weer helemaal intact en wat u zich voorheen niet herinnerde , zult u zich ook niet meer herinneren.Dit voorkomt een waterhoofd en overbelaste hersenen. Vragen?'
'Nee'
'Oke.Drink maar op.' zei hij vriendelijk en ik nam het voorzichtig aan.
Daarnet leek het een gewoon thee-achtig drankje.Nu was eht modderachtig , dik en groen geworden.Bleeegh...
Ik zuchtte en haalde diep adem.Met mijn neus dicht dronk ik alles in een teug op.
Opgleucht zette ik de beker weer op het tafeltje voor me en twee uur later liep ik vrolijk naar mijn kamer om mijn spullen te gaan pakken.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Nov 30, 2004 21:50

'LauraLauraLauraLauraLauraLauraLaura!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!' riep Robin keihard uit,Tim kwam ook aangerent in midden in de hal van Zweinstein knuffelde hij me.Robin knuffelde me ook stevig en Bob kwam slaperig aangelopen.
'Moe?'
'Ja , ik ben de hele nacht bij jou geweest!' zei hij plagend en hij gaf me een klein duwtje.
'Ah , joh , kun je niet zonder die 11 uur slaap?' speeldeik het spelletje mee.
'Nee.' zei hij serieus.
Ik moest lachen en ik keek vrolijk de hal rond.Het was vgeweldig om hier te zijn , hoewel het pas een dag geleden leek dat ik hier chagrijnig de hal uitstormde.
Ik zag madame Plijster aan de andere kant van de hal.
'Snel , snel! Verstop me!'
'Hoezo dat nou weer?'
'Madame Plijster!'
'Ja en?'
'ik heb haar de huid vol gescholden!?' ik was te verbaasdvanwege Robins reactie dat ik me vergat te verstoppen en Robin verbijsterd aanstaarde.
'Wat "Ja en?"??? Dat is verschrikkelijk! Ze kijkt me vast nooit meer en ik heb Ravenklauw vast zoveel punten gekost.....O jeej...' kreunde ik.
'Rustig maar Laura , ruuuustig...' zewi Robin op een grappende toon alsof ik gek was.
'Loewie , Perkamentus heeft Plijster omgeparaat .Ze was eerst zwaaaar geschokeerd maar nu denkt ze alleen nog aar dat je gestoord bent.' zei Bob.
'Alleen maar????!!' vroeg ik verontwaardigd.Hij schoot in de lach.
'Ja , als je haar eerst had gezien...! Ze dacht niet alleen dat je gestoord was , ook nog eens labiel, gevaarlijk, verlamt, overgenomen door een dementor, bezeten door Voldemort of misschien wel gezakt voor je examen!' legde Tim uit.
Nu schoot ik ook in de lach.typisch Robin.
Gezamenlijk liepen we richting leerlingenkamer ravenklauw.
Ik had mijn handen vol aan vloeken ontwijken en afweren , maar het samenzijn maakte me sterk en gaf me hoop.Hoop ,op een eenheid binnen zweinstein.

kort stukkie...... Crying or Very sad

maarja , ik moet er vandoor Ik heb tijd geruild , dus morgen ben ik weer....Waarom krijg ik geen reacties meer? Crying or Very sad

Groetjes (een treurige) Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 01, 2004 15:14

Eindelijk waren we er.Zodra ik binnenstapte , voelde ik de trouw en vriendschap die daar binnen hing , in vergelijking met het tegenovergestelde buiten deze stoffige kamer.Ik wist zeker dat ik over tien of misschien wel twintig jaar nog steeds graag in deze kamer zou willen zijn , nog steeds graag die eenheid zou willen voelen.
Ik keek schuinsweg naar Robin en besefte dat zij niets van al deze dingen merkte.Zij was geen halve Zieneres.Maar ik was erachter gekomen dat ik de gave had Stemmingen en de Toekomst te kunnen voelen.
Ik wist hoeveel ik van deze kamer en dit gebouw hield en op dat moment besloot ik welke verdere loopbaan ik zou hebben later.
Schoolhoofd van Zweinstein.Dat was mijn doel , en ik zal het bereiken ook.
Natuurlijk zou ik ook gaan zingen.Zingen was mijn lust en leven.Maar Zweinstein was mijn doel.

Toen ik half struikelde over de zoveelste overvolle boekentas , zag iedereen pas dat ik terug was.Plots leek het of ik een beroemde ster was.
'Laura!'
'Wat is er gebeurd?'
'Waar ben je geweest?'
'Waarom was je de vorige keer verdwenen?'
'Hoe gaat het nu?'
'Waardoor kwam het?'
'Hoe ben je behandelt?'
En zo ging het maar door.
Ik keek vragend naar Robin , maar die gaf geen enkele hint waardoor dit kwam.
Ik probeerde antwoord te geven op al die vreagen terwijl ik ze tot stilte maande en ze liet zitten.
'Vorige keer was ik weg vanwege een speciale school tegen Duistere Machten.Ik was nu weg omdat ik van mijn eenhoorn was gevallen-' ik slikte een zin in.Ik had de waarheid waardoor het was gekomen bijna verteld..Ik haalde opnieuwe adem en vertelde verder.Ze luisterden met grote ogen zelfs de hogere-jaars.
'Ik kwam terecht in st. Holisto's en heb daar sinds 19 oktober gelegen.Ik ben gister ontwaakt uit een soort diepe slaap , een soort bewusteloosheid.
Ze gaven me een drankje en binnen een half uur was ik hersteld.Het gaat nu goed met me.Zijn er nog vragen?' vertelde ik op professor-toon.
'Nee? Wel, zullen we dan maar Kerstmis gaan vieren?'
Iedereen keek plots onbehaaglijk.Een aantal hoofden die net zo geintresseerden hadden gekeken , draaiden nu weg met een ontwijkende blik.De hele houding van de groep veranderde.Zelfs Robin staarde naar de vloer met een blik van spijt en ontwijking.
'Wat is er?'
'Er word geen kerst gevierd' klonk een lijzige stem.
Ik draaide mijn hoofd in de richting waar hij vandaan kwam.
'Hoezo niet?'
Ze keek me spottend aan.
'Waarom wel? Onder ons Eria's word geen Kerstmis gevierd.Ik ben een Eriazeuse en ik heers over de raven.Ik ben jullie hoofd.Je hebt al eerder kennis gemaakt met Eria's , Laura.Je weet , je moet uitkijken voor ons.'
Met die woorden draaide Eva zich om en liep de trap naar haar slaapzaal op.
Dat was dus die eenheid geweest.Eva hield iedereen in de hand.Ik zakte neer op een houten stoel en piekerde over Eva's woorden.Ik haatte haar zielsveel en had nu door wat de ruzie betekende.Ik ahd altijd hoop gehad op een herstel van de eenheid binnen Zweinstein.Maar met de komst van Eva was alles verandert.Onherroeplijk verandert

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 01, 2004 15:38

Ik staarde een uur lang piekerend naar het houdvuur en zat met een tweestrijd.
Aan de ene kant wilde ik de meiden zeggen dat ze heus wel kerst mochten vieren , maar er was een eenheid binnen de afdeing , en als ik die ookal verbrak...Waren de gevolgen niet te overzien.Natuurlijk kon ik Robin wel overhalen, maar de rest?
Ik betwijfelde het.
Stilletjes liep ik naar buiten.Het stormde , de regen kwam met bakken naar beneden en de sneeuw van vannacht was verandert in druiperige modder.
Ik staarde het veld over en begon met zingen.

'The world is changed now....
I can feeling it
Why do this happening,
To me en my life?
The world is changed,
Changed to a Black Life.

I remember the times ,
we're together
Together with everybody

Look at me, Look at the world...
Than you know what's ending,
And what's beginning whit the black
time

I know sure it's not your choice,
but it's happening ,
and I don't know how to stop.
But when you're thinking ,
you must know how to make a better life.
Listening to me ,
and learn how to feel

Look at me, Look at the world...
Than you know what's ending,
And what's beginning whit the black
time

Feel the good life ,
know what must go on.
But mutch things are ending now..

And a new world is born.....'

Een traan rolde over mijn wang.Gewoon een traan.Ik proefde de zoutheid ervan.
Ik hield mijn ketting in twee handen , zat in kleermakerszit op de grond.
De tekst van het liedje was zomaar uit mijn hoofd gekomen ,het was zo in me opgekomen.
Ik dacht aan de avond dat ik voor het eerst voelde dat me wat te wachten stond.Het wachten was nog niet voorbij.Ik besefte plots dat ik nog niet kllaar was om naar Zwadderich te gaan.Ik wende mijn blik van de donkere lucht boven me af en staarde naar het Verboden Bos.Het deedd me neit veel.Alleen het duistere gevoel werd erger.
Ik dacht aan Eva en ik wist dat ik altijd had gedacht dat het gewoon een kreng was.
Maar het was veel erger.
Nu pas besefte ik , hoe gevaarlijk ze was.Ze was duidelijk een dooddoener en ook nog eens Eriazeuse.
Een rilling ging door mijn lichaam en ik bleef maar trillen.
Ik wist wat komen ging.Ik wilde het niet graag toegeven,
maar ik wist het.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Dec 02, 2004 19:01

Wat komen gaat , komt toch , had ik gedacht.Maar niets was minder waar.Het komt , maar je kunt het voorkomen.Ik was er 100 % zeker van dat als Eva er niet was geweest, Zwadderich er niet was geweest.
Ik had ook gedacht dat het afwachten was.Dat was wel waar.Maar het wachten duurde langer dan verwacht en het was moeilijk.Zo verschrikkelijk moeilijk.
Ik keek ernaar uit hem te verslaan.Hem onder ogen te komen , zijn gelijke te zijn in de strijd en als overwinnaar of verliezer terug te keren.
Als winnaar , hoopte ik.Dan kon ik eindelijk een normaal leven leiden.
Toch besefte ik ergens dat dat niet zou gaan.Ik moest accepteren dat ik Laura Louisa Jane Ravenklauw/Wemel was.
Toch vond ik het nog steeds afschuwelijk.Mijn leven was gewoon zo....rot.
Altijd was er wel wat.Dan moest ik die verslaan, dan moest ik in die strijd, dan moest ik die wedstrijd winnen en dan was het weer een jongen die me compleet voor gek zette.
Ik liet mijn hoofd in mijn handen rusten en zuchtte.Het was een diepe zucht , bestaande uit al mijn rotte ervaringen en herinneringen.
Ik voelde me erger dan ooit.
Ik herinnerde me plots het lied over Rowena.Ik had het gevoel dat ik nog een ding voor haar moest doen.
Een vreemde , treurige vreugde nam bezit van mij.Ik voelde me raar leeg en ik iwst wat ik moest doen.

There were nights when the wind was so cold
That my body froze in bed,
If I just listened to it,
Right outside the window

There were days when the sun was so cruel
That all the tears turned to dust
And I just knew my eyes were
Drying up forever

I finished crying in the instant that you left
And I can't remember where or when or how
And I try banished every memory we ever made

When I think you I'll cry
When I feel you my tears come.
But never are they out of my mind ,
never the tear rolling over my face

I just know how you feeling.
I just see that the end is coming
But never I'll feeling it
The lake of tears,
is drying up
I see now what a mistake it was.
Memory's of gold ,
a feeling from silver.

I

Niks geen tranen dit keer.Ik voelde me opgelucht ,gelukkig.
Ergens , diep van binnen had ik het gevoel dat Rowena het had gehoord , dat ze nu vrolijk en dakbaar naar me glimlachte en in vrede haar laatste dagen zou leven.
Het gevoel was heel sterk en intens.Het was gewoon zeker dat het waar was en ik had het gevoel dat ik nu gelukkig mocht zijn.
Ookal was Rowena bijna aan het einde van haar leven.Ze was gelukkig en ik....mocht dat ook zijn..
De regen drupte weg.De wolken schoven langzaam weg en in het half uurtje dat ik daar ongeveer stil stond , zwijgend en gedachteloos ,brak de zon door.
Overal was het plots behaaglijk warm.Bijna zomerweer.
Nu pas besefte ik hoeveel krwachten ik had.
Ik had de natuur beinvloed!

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Dec 02, 2004 20:05

Verbijsterd staarde ik voor me uit.Nooit had ik het geweten , slechts wat gevoeld.
Nu pas wist ik hoe sterk ik was , met de kracht der Wijsheid en de kracht van eht Duister die ik positief kon gebruiken.
Het gaf me een opgelucht gevoel.Ik wilde het aan iemand kwijt ,het vertellen en trots zijn op mijn anders-zijn.
'Je hebt grote krachten' klonk een oude stem achter me.
'Hoi.' antwoordde ik rustig.Ik voelde me machtig en sterk.Ik wilde nog meer doen met de kracht waar ik nu bezit van had.
'Laura , meisje.Heb je beseft wat je bezit?'
Ik knite.Dat had ik zeker!
'Maak contact met je moeder.'
Twijfelachtig keek ik Perkamentus aan.Kon ik dat?
'Ja , Laura...Je kunt het makkelijk.'
'Ik weet niet of ik het nu al kan.Normaal ka ik alleen mijn krachten gebruiken als ik sterke emoties heb.'
'Tjah....' Hij keek me aan , zijn ogen vriendelijk.'Het is aan jou de keus.Verwijt het jezelf niet als je het niet doet.Misschien heb je wel gelijk , ben je er nog neit klaar voor.Alleen jij kan dat weten.'
Ik staarde weer over de open velden.Ik voelde gewoon dat eht me niet zou lukken.Ma moest nogmaals een poging doen emt mij contact te nemen.Anders zou het niet lukken.
Ik keek Perkamentus aan en vertelde hem emt een blik het antwoord.Hij knikte me bergipvol toe en liep weg.
Zwijgend staarde ik hem na en probeerde zijn raad op te volgen,mijzelf niets te verwijten.Het lukte niet al te best.

Ik stond nog steeds beweegloos op het frisse gras, onder de stralende zon met mijn haar lichtjes wapperend en mijn gedachtes bij wat zich vandaag had afgespeeld.
Ik had mijn verborgen krachten ontdekt en ik had een besluit genomen bijde herinnering aan vorig jaar zweinsveld.
Morgen zou ik contact opnemen met Paul Jhonson.

Stilletjes liep ik terug naar het kasteel.

'Laura?' meteen deed ik mijn ogen open.Ik was klaarwakker , vandaag was de grote dag.
'Vrolijk kerstfeest , Robin,' zei ik bij wijze van ochtendgroet.De vrolijke blik van mijn vriendin veranderde en ze staarde nu afstandelijk de andere kant uit.Ze stond abrupt op en liep naar de kledingkast om kleding uit te kiezen.
'Doe iets feestelijks aan!' stelde ik voor terwijl ikzelf mijn typische kerstkleding aandeed.
'Waarom?'
'Tis tweede kerstdag!'
Diepe zucht uit Robins mond.'We vieren geen kerst'
Geiiriteerd plantte ik mijn handen in mijn zij.'Luister , Robin.Zij is niet de baas over ons.Zo gedraagt ze zich wel , maar laten jullie dat zomaar over je kant gaan? Kom op , ze kan neti op deze Slaapzaal komen , de rest is al ontbijten....Kom op ,vier mee!'
Ze schudde haar hoofd.Met de hoop dat ze wel bij zou trekken, toverde ik een kerstboom te voorschijn en riep Valiente.Met haar op mijn schouder liep ik naar de leerlingenkamer van griffoendor.Ik had een kap over mijn hoofd gedaan , zodat niemand zou zien dat ik een Raafje was.Ik keek naar de dikke dame in haar lijst.
'Zijn Tim en Bob er?' vroeg ik met mijn beleefdste stem
'Hoezo?' vroeg ze achterdochtig.
'Ik wil hem graag spreken.'
'Hm....Okee.'
Ze verdween even uit haar lijst en even later zwaaide ze open.Tim en Bob klommen uit de lijst en begroeten me beleefd.
Ik ging ze voor naar een geheime gang vanaf de trap.De geheime gang kwam uit op onze slaapzaal.Had ik van pa gehoord.Toen we eindelijk bovenaan de stalen trap stonden , hielt ik halt en deed mijn kap af.
'Laura!' riep Bob uit en hij knuffelde me.
'Vrolijk Kerstfeest!' lachte ik.
'Jemig , jij kent ook veel geheime gangen!' zei Tim toen ik de deur van de slaapzaal open deed.
'Tja, dat heb je als je vader Zweinstein beter kent dan eht schoolhoofd!' Ik lachte en ging ze voor naar mijn bed.
'Wow , jullie hebben stapelbedden!' zei Tim.
'Ja , maar de bovenkant word door de meeste gebruikt als boekenhouder' zei ik met een vies gezicht.Ik was niet zo'n stuudje als de meeste Raafjes.
'Hoi Robin!' groette Tim vrolijk.Verschrikt keek Robin op.Een hand schoot door haar haar.
'H....Hoi...' zei ze mat.
'Bob en Tim komen Kerst vieren bij ons.' meldde ik met een gemaakt vrolijke stem.Robin negeerde die mededeling door stug de andere kant op te kijken.Ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze nu in tweestrijd zat.
'Doe je niet mee , Robin?' vroeg Tim oprecht verbaasd.Ik keek hem veelbetekenend aan.Maar aangezien hij dit duidelijk neit snapte , legde ik het maar hardop uit.
'Eva.Ze is.....een Eriazeuse.Een verstoten elf.'
'gedoe!' vloekte Tim.Ik legde de situatie uit en dat Kerst verboden was door haar.
'Wij vieren kerst , dat willen wij en dat doen wij!' zei Bob fel en met een zwaai van zijn toverstok transformeerde hij zijn pakjes naar hier , onder mijn kerstboom.
Robin leek even te twijfelen , toen stond ze op en liep de kamer uit.
Het deed me pijn.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 03, 2004 12:01

'Z.....Zullen we dan maar kerst vieren?'vroeg ik aan de rest.
Ze keken me twijfelachtig aan en ik begreep dat het bij hun net zo zeer deed.
'Misschien...als Robin de muziek en vrolijkheid van ons hoor5t...dat ze 0ook mee gaat doen?'stelde ik voorzichtig voor.
Bob keek me aan.
Tim negeerde me en staarde uit het raam.
'Ik haat haar.'zij hij zacht.
'Ik haat Eva...ik houd nog steeds van Robin' verbijsterd staarde Bob hem aan.
Dus toch...waarom had hij het dan uitgemaakt?
Duizenden vragen spookten door mijn hoofd terwijl ik de rest daar zo triest zag staan.
Ik voelde me beroerd en ik wist wat ze bedoelden; geen kerst zonder Robin.Het zou afschuwelijk zijn maar we moesten het proberen.Ik deed de deur op slot en haalde diep adem.
Met maar een klein beetje hoop op Robin daar in het deurgat , begon ik mijn kerstliedje te zingen.
Na een tijde vielen de jongens in , maar geen Robin te zien

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 9:45

Na een tijdje vielen ze in , maar geen Robin te zien.
Toen we klaar waren met het liedje, begon ik met de cadeautjes uitpakken.Het was best rottig, zo zonder je beste vriendin.
'Bedankt , Bob' zei ik ademloos toen ik zijn cadeau uitpakte.Even, een moment maar , vergat ik Robin's afwezigheid en staarde ik met open mond naar zijn cadeau.Het was een klein ringetje.Het gaf precies de kleur van je stemming weer en er zat een zilveren hartje op met een klein blauw steentje erin.
Bob glimlachte gespannen en Tim schoof hem om mijn vinger.Hij paste precies.
'Bedankt , Bob!' zei ik met oprechte vreugde.Ik omhelsde hem en toen Tim (heel toevallig) even de andere kant op keek ,gaf ik hem gauw een kusje.
'Sorry dat ik voor jullie geen cadeautjes heb,' zei ik toen.Ik voelde me schuldig.
'Maakt niks uit.Toen je uit st. Holisto's kwam , kon je moeilijk ffe middenin de nacht langs zweinsveld gaan , en in oktober denk je daar ook niet aan,' zei Bob gersutstellend, terwijl hij zijn cadeautje van mijn moeder uitpakte.Het was een mooie mini-kerstboom die kon praten.Bob lachte kort , maar ook in zijn lach was te merken dat hij Robin nog steeds miste.Ik sloeg mijn ogen neer en vroeg me voor de zoveelste keer af waarom ze dit deed. Ik had echt gedacht dat niets of niemand haar tegen zou houden Kerst te vieren, als ik maar mijjnn best deed haar over te halen.Maar blijkbaar kende ik haar niet zo goed als ik dacht haar te kennen.
'Tim....?' vroeg ik aarzelend.Iets zat e al een tijdje dwars
'Ja?'
'Vind je Robin nou nogleuk of niet?'
'Ik weet niet...Ik vind haar neit leuk , soms botsen onze meningen over belangrijke dingen nogal, maar ondanks die ruzie's....houd ik van haar'
Bob keek een beetje ongemakkelijk en verlegen.Onze ogen ontmoetten elkaar.Even staarden we elkaar recht in de ogen aan , toen keek ik verlegen naar de andere kant.
'Je moet het haar vertellen' zij ik vastbesloten hun weer bij elkaar te krijgen
'Wat?' vroeg Tim verstrooid , hij had op Bob en mij zitten letten.Ik richtte mijn aandacht weer op hem in plaats van Bob.
'Wat je mij net verteld hebt!'
'O...ja...'
'Ja.'
'Okee dan maar...' zei Tim uiteindelijk, maar hij leek het niet echt te menen.
Een tijdje zaten we stil, toen deed ik een belangrijke mededeling die eigenlijk zo misplaats vrolijk was, maar ik kon het gewoon niet langer verzwijgen.
'Ik ga zingen, later.En ik wil....' ik aarzelde.Nog niemand wist van mijn droom ..nee: mijn plan af.
Tim knikte bemoedigend toe.Ik zag Bob's afwachtende gezicht en ik besloot het ze te vertellen.'...-hoofd van Zweinstein worden' gespannen keek ik naar hun ontzette gezichten.Toen veranderde hun uitdrukking naar bewonderend.
'Gaaf!' zei Bob.
'Cool!' zei Tim.
Ik grijnsde breed naar ze en was blij dat ik het kwijt was.
Ik wilde alleen zo graag dat Robin het gehoord had.
Mijn grijns vervaagde.