[AF] Tom Riddle

Pottergirl · Geplaatst: Vr Nov 19, 2004 13:35

Hey! ^^
Welkom in mijn 3e Fan Fiction!
Hij zal gaan over Tom Marvolo Riddle, de jongen die later Voldemort werd en door en door slecht was.
Veel leesplezier!

Daar istie dan! ^^

Hoofdstuk 1

Tom keek uit het raam van zijn enorme slaapkamer.
Hij verveelde zich en begon de grafstenen te tellen op het kerkhof naast hun huis.
Hun huis was groot, hoewel ze maar met z'n drieën waren thuis.
Vader Tom Riddle senior was getrouwd met zijn moeder. Toen ze zwanger was van Tom junior, had ze aan Tom senior vertelt dat ze een heks was.
Volgens Tom was dat één van de domste dingen die zijn moeder ooit had gedaan. Ze hadden continu ruzie en Tom ergerde zich er vreselijk aan.
Toms vader was een Muggle, iemand die niet over toverkrachten beschikte.
Toen Tom junior 11 jaar was geworden, had hij een brief gekregen van de school waar zijn moeder ook altijd op had gezeten, Hogwarts.
Zijn vader en moeder hadden wekenlang geruzied over de beslissing, maar zijn moeder haalde zijn vader over en hij mocht gaan.
Hij had er een jaar op doorgebracht en zijn eerste indruk was...

'...saai! Ik verveel me dood!'
Tom schreeuwde het door zijn kamer. Was hier maar iets te beleven, had hij maar een vriend waar hij geintjes mee kon uithalen!
Niemand wilde vrienden zijn met Tom.
Op school niet, maar in het dorp ook niet.
In het dorp vonden ze hem raar, maar op school werd hij ook niet gewaardeerd.
Ze vonden dat hij zich teveel verdiepte in de Duistere Kunsten van de Tovenarij.
Hij hield van de geschiedenis van de Duistere Tovenaars, hij hield ervan om erover te lezen, te leren en hij had er zelfs over na gedacht er later iets mee te gaan doen.
Maar die gedachte had hij gauw uit zijn hoofd gebannen.
Hij was nog jong, hij kon nog alle kanten op.

Maar nu verveelde hij zich.
De vakantie duurde nog een week, misschien zou hij van de week naar Diagon Alley mogen met z'n moeder.
Hij moest nog nieuwe spreukenboeken, en zijn rollen perkament begonnen op te raken...

Tom keek even om zich heen.
Zijn kamer was groot, maar ook leeg.
Er stond een bed, een kast en een bureau. Dat was alles. Hij had aan zijn vader gevraagd of er misschien een ander kleurtje op de muren mocht, maar zijn vader besteedde geen geld meer aan andere kamers dan de huiskamer.
Eigenlijk besteedde zijn vader nauwelijks tijd aan hem.
Hij voelde zich vaak een soort bijzaak, een ongewenst iets.
Hij voelde zich vaak alleen.
Alleen...

Hij wilde het niet toegeven, maar hij had behoefte aan een goede vriend...

Pottergirl · Geplaatst: Vr Nov 19, 2004 20:43

Hoofdstuk 2

'Tom!Wakker worden!'
Tom wreef in zijn ogen en werd opeens ruw door elkaar geschud, de stem vlak naast zijn oor.
'Ik ben al wakker!'
Hij opende zijn ogen en keek wie hem zo ruw wakker had gemaakt. Het was zijn vader.
'Ik BEN toch al wakker!', riep hij zijn vader na, toen die hem een kwade blik toewierp voor hij de deur achter zich dichtsloeg.
Hij kleedde zich snel aan, vandaag zouden ze naar Diagon Alley gaan.
Voor de eerste keer zou ook zijn vader meegaan.
Zijn moeder had aangedrongen, en waarschijnlijk had zijn vader toegegeven omdat hij geen zin in ruzie.
'Tom!'
Dit keer was het zijn moeder.
'Tom, ben je klaar?'
'Ja!'
Hij riep het met een agressieve toon naar beneden en hij hoorde de keukendeur dichtslaan.
Nu was zijn moeder ook kwaad op hem. Dit ging vast een ontzettend leuke dag worden, dacht Tom sarcastisch.

Ze liepen door de lange straat van Diagon Alley, met aan beide kanten veel verschillende winkels.
Het was verschrikkelijk druk, en Tom moest moeite doen om de grote passen van zijn vader bij te houden zonder tegen iemand aan te lopen.
'Pa! Wacht!'
Zijn vader leek hem te negeren, en Tom worstelde zich door een groep jonge heksen.
'Sorry, pardon!'
De heksen keken hem eerst verontwaardigd aan, maar een ogenblik later glimlachten ze vriendelijk.
Dit was vaker gebeurd, en toen Tom dit eens aan zijn moeder had vertelt, zei ze dat het zijn lieve gezicht was waar ze zo om moesten glimlachen.
Tom had donker haar, blauwe ogen en een scherpe kaaklijn.
Zijn gezicht was niet kinderachtig, maar je kon aan hem zien dat hij aan de rand van de puberteit stond.

De spreukenboeken waren niet zo'n probleem, maar de perkamentrollen waren uitverkocht.
Zijn vader had op Tom gescholden, hoewel hij er niets aan kon doen. De verkoper had hem verbaasd aangekeken.
Ze waren direct vertrokken, met de boodschap dat Tom dit jaar geen nieuwe perkamentrollen zou krijgen, en al helemaal niet moest verwachten dat hij ook nog maar íets zou krijgen van zijn ouders.
Tom hoopte dat hij snel richting Hogwarts mocht gaan, dat was in ieder geval beter dan thuis zitten met een vader die je elke dag de huid volscheldde.

Zodra ze thuis waren, nam Tom zijn spullen mee naar zijn kamer en draaide de deur op slot.
Hij had geen zin scheldende vaders of huilende moeders op dit moment.
Hij wilde hier weg, weg van dit domme Muggle-huis, uit dit domme Muggle-dorpje.
Weg van zijn irritante ouders, weg van zijn lege kamer.
Hij wilde hier WEG!
Waarom begreep niemand hem?

En, voor de tweede keer in twee dagen tijd voelde hij zich alleen, ongewenst en had hij behoefte aan iemand die hem begreep...

Pottergirl · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 12:41

Hoofdstuk 3

Eindelijk.
Eíndelijk kon hij weg.
Weg van dat irritante veel te grote huis waar hij in moest wonen in de vakantie, weg van die onbegrijpelijke ouders, eindelijk weg.

Hij stapte het platform op, door de poort, en liep richting de trein.
Natuurlijk, dezelfde vage mensen als vorig jaar liepen zo gezellig met elkaar te praten, iedereen had zijn maatje al weer gevonden...
Hij ging alleen in een nog lege coupé zitten, die vervolgens de hele reis leegbleef.

Hij dacht na.
Niemand waagde het om bij hem in een coupé te gaan zitten.
Misschien was het toch beter om thuis te zitten dan zich hier zo alleen te voelen.
Hier had hij niet eens iemand om irritant tegen te doen, iemand om zijn woede op af te reageren.
Waarom waagde niemand het om bij hem te komen zitten?
Waarom vond iedereen hem vreemd?
Omdat hij vreemd wás.
Hij was anders dan anderen, dacht hij.
Hij kon zich niet aanpassen.

Maar later... later zou alles anders worden.
Later zou híj de lakens uitdelen, de wereld regeren, en zouden mensen niet alleen naar hem luisteren, ze zouden door het bestúúrd worden!
Hij zou de machtigste heerser zijn, hij...

Zijn gedachten werden afgebroken toen de trein in een keer tot stilstand kwam.
Ze waren in het station bij Hogsmeade, hij zou eindelijk kunnen uitstappen.

Hij liep het kasteel in, door de stromende regen.
Hij was doorweekt voordat hij ook maar 1 voet over de drempel had gezet, en had honger.
De Great Hall zat al vol met leerlingen, en Tom ging aan de Slytherin-tafel zitten.
Zelfs de andere Slytherins, die eigenlijk door het jaar heen zijn 'familie' zou moeten voorstellen, negeerden hem.
Dit jaar, dit jaar zou alles anders worden, dacht Tom.
Hij zou dit jaar... dit jaar...

Na het eten was hij moe, en hij liep naar de slaapzaal.
De andere vier hemelbedden waren al bezet door zijn kamergenoten, en hij liep naar zijn eigen hemelbed.
Wat hem opviel, was dat al de anderen een kooi naast hun bed hadden staan.
Ze hadden huisdieren...

Tom had het.
Dat zou hij doen.
Een huisdier.

Pottergirl · Geplaatst: Za Nov 20, 2004 17:20

Hoofdstuk 4

De eerste lesdag was verschrikkelijk.
Volgens de Toverdrankleraar was hij opstandig, dus werd hij eruit gestuurd, en volgens de Bezweringslerares lette hij te weinig op dus kreeg hij meer huiswerk op dan de anderen.
Hij liep met een kwaaie kop naar de leerlingenkamer en gooide z'n tas een beetje te agressief op de grond, het inkpotje in zijn tas knapte.
Dit wekte alleen maar meer woede op en hij besloot zijn huiswerk 's avonds te maken.
Hij liep stampend de trap op en smeet zijn lekkende tas in de hoek van de kamer.
'Reparo.'
Hij wees met z'n toverstok verveeld op zijn tas en de inkt verdween.
Het inktpotje was weer heel.
Hij ging op bed liggen en staarde naar het plafond.
Tom baalde.
Hij wilde een huisdier, maar ten eerste kreeg hij geen geld van zijn ouders en ten tweede mocht je pas naar Hogsmeade als je in je derde jaar zat.

's Avonds maakte hij zijn huiswerk af.
Het opstel voor Bezweringen was snel af.
Daarna moest hij nog nakomen bij Toverdranken, en de leraar was niet genadig.
Hij moest de vloer schrobben, zonder magie te gebruiken.
Vervolgens mocht hij nog strafregels schrijven.

Om twaalf uur mocht hij weg, doodop.
Meteen toen hij in de slaapzaal aankwam viel hij zonder zich uit te kleden op zijn bed in slaap.

Zo gingen er twee weken voorbij.
Er gebeurde niets bijzonders, behalve dat Tom nog een paar keer extra bij de leraar Toverdranken mocht terugkomen omdat hij volgens hem 'brutaal was'.
Tom had verschillende keren een brief naar zijn ouders gestuurd met de vraag of hij geld mocht.
Zijn ouders hadden geen enkele keer een brief teruggestuurd, en Tom werd er niet blijer op.

Pottergirl · Geplaatst: Zo Nov 21, 2004 20:52

Hoofdstuk 5

Hoe meer weken er verstreken, hoe vaker Tom zichzelf erop betrapte dat hij in zichzelf liep te praten.
Mensen keken hem nog vaker raar aan dan normaal, en op een keer vroeg een leraar zelfs of hij zich wel goed voelde.
Hij begon erover te fantaseren wat hij zou doen als hij een goede vriend had, maar als dan zijn aandacht werd getrokken door een leraar werd hij keihard teruggesmeten in de realiteit.
Hij had geen vrienden.
Hij zou geen vrienden krijgen.
Nooit.

Hij had een nieuwe naam voor zichzelf bedacht.
Hoe langer hij op school was, hoe meer hij zijn ouders begon te haten, en vooral de naam die ze hem hadden meegegeven.
Tom Marvolo Riddle.
Hij haatte de naam gewoonweg.
Hij heette geen Tom, de naam pastte niet bij zijn persoonlijkheid.
Geen Tom Marvolo Riddle, maar I am Lord Voldemort.
Voldemort.
Dat was een perfecte naam.
Hij begon er aan te wennen, begon zichzelf zo te noemen.
Hij moest zelfs de verleiding weerstaan om op zijn proefwerken en toetsen 'Voldemort' neer te zetten, maar hij bedacht wat de leraren zouden zeggen als hij zichzelf anders ging noemen.

Toms leven ging door, maar hij begon er meer plezier in te krijgen toen hij bij Verweer Tegen de Zwarte Kunsten (wat hij overigens een saai vak vond, hij had veel liever de Zwarte Kunsten zelf) de Onvergeeflijke Vloeken gingen behandelen.
Hij begon ze uit zijn hoofd te leren, ze te oefenen op vliegen, spinnen, uilen.
Op den duur was hij zo goed dat hij een uil op de plaats kon laten doodvallen met de Avada Kedavra-vloek, de Vloek des Doods.
Hij begon steeds meer dingen zelf te kunnen, en hoe verder zijn mogelijkheden groeiden, hoe meer deuren er voor hem opengingen...

Reacties via PB of in het reactietopic, graag! ^^

Pottergirl · Geplaatst: Ma Nov 22, 2004 15:34

Bedankt voor de reactie, Moonlight ^^

Hoofdstuk 6

Toms leven veranderde grondig door de vele spreuken die hij zichzelf aanleerde.
Hij ging elke dag meteen na de lessen naar de bibliotheek, iets wat de leraren niet zo op prijs stelden.
Ze merkten dat hij zijn huiswerk verwaarloosde en tijdens de les ergens anders zat met zijn gedachten.
Hij wilde nog steeds wraak nemen op zijn ouders, hoewel hij nog niet precies wist hoe.
De dagen vlogen voorbij en Tom begon vermoeid te raken, omdat hij dikwijls tot diep in de nacht zat te lezen.
Ook werd zijn verlangen naar iemand die hem begreep steeds groter, hoewel hij dat verlangen steeds dieper wegstopte en zichzelf wijs maakte dat hij niemand nodig had.
Hij kon alles best zelf doen, tenminste... dat dacht hij.

Er hing een papier op het prikbord van de Slytherin-leerlingenkamer.

Komend weekend: Hogsmeade-weekend.
De leerlingen uit het derde leerjaar en hoger mogen, op vertoon van het goedkeuringspapier met de handtekening van hun ouder(s) of voogd(en), naar Hogsmeade om daar hun middag door te brengen.
Veel plezier.

Tom wilde heel graag naar Hogsmeade, maar had door dat hij niet mocht, omdat hij in het tweede leerjaar zat.
Hij zat op een plan te broeden wanneer hij niet met zijn neus in de spreukenboeken zat.
Het ene plan was nog belachelijker dan het andere, en op het eind scheen het toe dat hij niet naar Hogsmeade zou gaan.
De dagen gingen voorbij en op vrijdag was de sfeer in de Great Hall tijdens het avondeten opgewonden, en iedereen zat met elkaar te praten.
Behalve Tom.
Tom zat in z'n eentje aan het eind van de Slytherin-tafel.
Hij zat nog steeds op een plan te broeden, hoewel hij bijna zeker wist dat hij niet zou kunnen gaan.

De volgende ochtend toen Tom wakker werd, liep hij naar de Great Hall.
Het was extreem rustig, hoewel het aardig laat was.
Tom balde zijn vuisten.
Hij wilde ook naar Hogsmeade!
Nu ben je kinderachtig bezig, Voldemort, hield hij zichzelf voor.
Hij vermande zichzelf, stond op en liep naar de bibliotheek om meer boeken te halen.
Toen hij terugliep naar de leerlingenkamer zag hij dat de bibliothecaresse hem een rare blik toewierp.

Pottergirl · Geplaatst: Di Nov 23, 2004 13:51

Hoofdstuk 7

De uren waren lang en saai, en Tom bracht de tijd door in de leerlingenkamer met zijn neus in de boeken.
'Wat ben je aan het doen?'
Een meisje dat in zijn jaar zat hing over zijn schouder mee te kijken in het spreukenboek.
Tom sloeg het boek onmiddelijk dicht.
'Niets!'
Hij stond op en liep weg, het meisje verbaasd en verontwaardig achterlatend.

Tom liep naar de Uilenvleugel.
Hij stuurde een brief naar zijn ouders.
Hij had het helemaal in zijn hoofd zitten.

Hoi pap en mam,

Ik heb voor school een slang nodig, een kleintje.
We moeten ermee expirimenteren.
Natuurlijk is het veilig, en ik zal niet worden gebeten, maar als ik niet mee kan doen met het expiriment, zak ik voor mijn test dit jaar.

Groeten,

Tom

Dat moest genoeg zijn.
Zijn ouders (in ieder geval zijn moeder) wisten dat hij nog niet oud genoeg was om naar Hogsmeade te gaan, dus daar zouden ze niet over zeuren.

De volgende dag tijdens het ontbijt kwam er een uil met een pakketje naar Tom toe gevlogen.
Tom wist dat het van zijn ouders was, hoewel hij, toen hij het open maakte, er geen briefje bij vond.
Waarschijnlijk waren zijn ouders niet echt blij geweest dat ze nog meer geld voor hem hadden moeten uitgeven.
Het maakte Tom niet uit.
Hij had zijn slang.
Eindelijk.

De dagen daarna gingen sneller voorbij dan Tom wilde.
De eerste Zwerkbalwedstrijd was het eerstvolgende weekend al.
Slytherin tegen Gryffindor.
Tom zou gaan kijken, hoewel hij het moeilijk vond zijn slang alleen in de doos op zijn slaapzaal te laten.

Pottergirl · Geplaatst: Di Nov 23, 2004 14:28

Bedankt voor de reactie, Ansmarry en ShadowCat! ^^

Hoofdstuk 8

De slang groeide langzaam, te langzaam, vond Tom.
Hij keek elke dag in de doos en gaf het beest stukken vlees te eten die hij 's avonds bij het eten meenam.
's Maandags had hij tijdens Spreuken en Bezweringen de perfecte spreuk te horen gekregen.
Het leek wel of ze wisten wat hij van plan was, zo goed was het gepland.

'Engorgio.'
De leraar voor de klas deed het voor op een slak, en achterin de klas hoorde Tom de meisjes afkeurende geluiden maken.
De slak groeide, totdat hij de grootte van een das had en de leraar met zijn toverstok op het slakkenhuis tikte.
Het beest hield op met groeien.
'Nu jullie, toe maar.', moedigde de leraar de leerlingen aan, en Tom oefende op de muis die de leraar had uitgedeeld.
'Engorgio.'
De muis groeide en groeide, en Tom tikte op den duur met zijn toverstok op het achterlijf van de muis.
Hij hield abrupt op met groeien, en Tom grijnsde voldaan.

Na de lessen stormde hij meteen richting de slaapzaal, en knielde snel neer bij de doos naast zijn bed.
Hij zou de doos mee vergroten, anders kon hij Nagini (zo had hij de slang genoemd) nergens meer laten zonder dat de andere leerlingen de leraren zouden waarschuwen.
'Engorgio', fluisterde hij, en de slang en de doos begonnen te groeien.
Tom tikte met de toverstok op het achterlijf van Nagini toen ze de grootte van een flinke anaconda had behaald.
Ze siste gevaarlijk met haar tong en kroop op Tom af, maar Tom keek haar doordringend aan.
Een paar seconden later luisterde ze naar elk bevel dat hij gaf.

Zijn moeder had het hem vroeger al vertelt.
'Tom jongen,', had ze gezegd, 'je maakt mensen nog eens bang met die blik van jou. Het is net of je door me heen kijkt.'
Vervolgens had ze hem door zijn haar gewoeld en het er nooit meer over gehad, maar Tom had haar nog vaak naar zijn ogen zien staren.

Op school werd de sfeer steeds opgewondener, de eerste Zwerkbalwedstrijd van het jaar kwam dichterbij en dichterbij.
Tom vond het absoluut een intrigerende sport om naar te kijken, en droomde er zelfs soms van om in het zwerkbalteam van Slytherin te komen.
Maar Tom had geen bezem, geen vrienden en was een raar kind.
Iedereen keek raar tegen hem aan, en Tom wist dat hij nooit in het zwerkbalteam zou komen.

Pottergirl · Geplaatst: Do Nov 25, 2004 20:31

Hoofdstuk 9

Nagini had meer voedsel nodig en de afgelopen dagen was Tom vooral bezorgd geweest dat hij niet genoeg voedsel bij elkaar zou kunnen krijgen.
Hij had echter de 'Engorgio'-spreuk volledig onder de knie en elke muis en rat die hij tegenkwam had eronder te lijden, zodat Nagini sterker en sterker werd.

Op zaterdagmorgen werd Tom wakker door het opgewonden geschreeuw van het zwerkbalteam dat hun yell's aan het oefenen was.
Er speelden geen meisjes in het zwerkbalteam van Slytherin, dus de yells klonken allemaal afgezaagd en duister.
De kenmerkende en brekende stemmen van jongens die in de puberteit zaten schreeuwden leuzen als: 'Kom an, kom an, we hakken Gryffindor in de pan!', en meer simpels zoals dat.
Tom kleedde zich snel aan, wierp een vluchtige blik in de doos van Nagini en schoof die weer onder zijn bed, liep de slaapzaal uit, en liep richting het Zwerkbalstadion.

Het was heerlijk Zwerkbalweer, de zon scheen en het was helder.
Tom zocht een plek op de Slytherin-tribune, en sloeg de zilver-met-groene sjaal iets strakker om.

Het fluitje klonk en de aanvoerders van de teams schudden elkaar de hand.
Tom kon door zijn verrekijker zien dat Hoggen, de aanvoerder van het Slytherin-team, probeerde de hand van Rock, de aanvoerder van Gryffindor, te vermorzelen.
Rock gaf geen kik.
De fluit klonk nog een keer en de bezems vlogen hoog de lucht in.
De zoeker van Gryffindor zweefde net hoog boven de rest uit toen de eerste goal werd gescoord.
Het stond nu 10 tegen 0 voor Gryffindor.
De Jagers beukten tegen elkaar aan tijdens hun eigen zoektocht, en de Beukers sloegen in het rond met hun slaghout.

De wedstrijd was spannend, maar uiteindelijk wist Gryffindor de Snitch te pakken te krijgen.
De stemming bij de Slytherins was bedrukt, en de aanvoerder van het team liep direct naar zijn slaapzaal toe, zijn bezem treurig over de grond slepend.

Pottergirl · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 20:43

Hoofdstuk 10

Tom wist niet hoe hij de dagen na de wedstrijd door was gekomen, maar het leek alsof het in een soort waas voor hem was afgespeeld.
Hij was met zijn gedachten nu de hele dag bij Nagini, en als hij klaar was met de lessen ging hij meteen naar de slaapzaal, waar hij dan alleen voor het avondeten nog vandaan kwam.
Zijn huiswerk en uren slaap leden eronder, de leraren begonnen te klagen, maar Tom trok zich er niets van aan.
Hij concentreerde zich alleen nog maar op Nagini.
'Tom, kan ik je even spreken?'
Het hoofd van Slytherin nam hem even terzijde na de les Verzorging van Fabeldieren.
'Ja, natuurlijk.', zei Tom afwezig. Hij was alweer met zijn hoofd bij Nagini.
'Het valt me de afgelopen dagen op dat je concentratie erg aan het wegebben is. Heb ik gelijk?'
Tom lette niet op en de leraar begon met een hand voor zijn afwezig starende ogen te wapperen.
'Tom!'
Tom schrok op uit zijn gedachten.
'Ja, het spijt me.'
'Ik wil dat je je beter op school gaat concentreren, Tom, anders zal ik een brief naar je ouders moeten sturen over hoe het op school gaat. Dat wil je niet, of wel?'
Tom schudde zijn hoofd.
Als hij nou hier weg kon!
Hij moest naar Nagini toe, ze moest eten...
'Nou, ga maar. Je let toch niet op.'
Tom rende gauw naar het kasteel en liep snel door naar de Slytherin Common Room.
'Magnesia Invendo', zei hij tegen het portret dat de ingang bewaakte, en het zwaaide open.
Hij liep naar de slaapzaal en ging naar Nagini's doos.
De deksel ging eraf en hij wierp een blik in de doos, waarna hij tevreden vaststelde dat Nagini er nog steeds was.
Toen begon hij pas na te denken over wat de leraar net had gezegd.
Misschien moest hij toch beter gaan nadenken over school en wat meer huiswerk gaan maken...
Hij pakte zijn schooltas en begon meteen met zijn huiswerk voor Toverdranken.

Pottergirl · Geplaatst: Vr Dec 03, 2004 8:44

Hoofdstuk 11

Het ging steeds beter met Tom.
Zijn ouders hadden nog steeds niets van zich laten horen, maar Tom vermaakte zich met Nagini. Hij vond het een leuke opdracht om elke dag eten voor haar te zoeken en de uitdaging om haar in leven te houden vond hij erg leuk.
Tijdens de lessen ging het ook steeds beter. Hij had de hersenen wel, maar hij moest wel opletten.
De leraren werden steeds meer op hem gesteld had hij het idee, misschien wel tegen zijn zin in.
Hij wilde niet het lievelingetje van de leraren zijn!
De andere Slytherins van zijn jaar waren nog steeds bezig hem te negeren, maar het boeide hem niet meer.
Hij had Nagini.
Zijn persoonlijke wapen.
Als hij haar nog sterker liet worden, zou hij wraak kunnen nemen.

Het tweede bezoek aan Hogsmeade kwam weer dichterbij. Eigenlijk wilde Tom proberen nu wél uit het kasteel te komen, zodat hij dit keer wel echt voedsel voor Nagini kon kopen, en misschien een soort kooi of zo...
Hij begon weer te bedenken hoe hij ooit uit het kasteel zou kunnen komen.
Hij haalde een hand door zijn te lange zwarte haar en ging op zijn bed zitten.
Hij opende de doos onder zijn bed en keek Nagini aan. De zwarte ogen in haar spitse kop rolden zijn kant op en de roze tong siste gevaarlijk.
Tom keek naar Nagini zonder met zijn ogen te knipperen en na een paar seconden ging de slang netjes in haar doos liggen, als een mak lammetje.
Tom grijnsde. Hij kon het nog.

Tips en reacties mogen altijd ^^ (reactietopic of PB)

Pottergirl · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 18:43

Hoofdstuk 12

Hij rende.
Hij rende, rende en rende. Zo hard hij kon. Voor zijn leven, zoals sommige heksen en tovenaars dat noemden.
Misschien was het ook wel zo.

Het was vanmorgen toen hij opstond al begonnen.
Hij kwam de les in, en het eerste wat hij kreeg te horen was een stroom scheldwoorden van zijn medeleerlingen.
Ze lieten duidelijk blijken dat ze hem haatten, en Tom vroeg zich af waarom dit was vermeerderd in zo'n korte tijd.
Toen hij ging zitten was het meteen duidelijk.
Het hoofd van zijn afdeling had een doos in zijn handen.
Nagini's doos.
Tom was zo snel uit bed gestapt en had zich zo snel aangekleed dat hij niet meer naar Nagini had gekeken, en dus ook niet door had gehad dat ze weg was.
Hij draaide zich om, hoorde de leraar nog iets tegen hem roepen en renden daarna de klas uit, het kasteel uit, het bos in.

Nu rende hij door het bos, niet wetend waar hij naartoe ging.
Hij kende deze omgeving niet, en hij was bang dat hij verdwaalde zou raken.
De ene boom leek ontzettend veel op de andere boom, en op den duur hield hij op met rennen.
Het was hier donker, mistig en nogal spookachtig.
Misschien was het slim om terug te gaan...
Tom draaide zich om maar overal om hem heen stonden bomen.
Nergens zag hij de uitweg of het licht van de zon, geen toren van het kasteel of een kwade leraar die achter hem aan rende.
Wat moest hij nu doen?
Hij was verdwaald in een bos waar hij nog nooit was geweest, met duisternis voor hem en een afschuwelijk iets achter hem...
Wat zou er met hem gebeuren als ze hem zouden vinden?
Zouden ze bezorgd geweest zijn, of hem alleen maar een flinke portie strafwerk geven en hem Nagini afnemen?
Dát nooit!
Ze zouden Nagini niet van hem kunnen afnemen, nooit!

Pottergirl · Geplaatst: Do Dec 09, 2004 13:55

Hoofdstuk 13

Tom stond tegen een boom aan, hijgend.
Hij stond stil op een plek, naar zijn gevoel, midden in het bos.
Wat moest hij nu?
Hij kon niet zomaar teruggaan, Joost zou weten wat hem dan te wachten stond...
Boze leraren, misschien werd hij wel van school getrapt!
Dan zouden zijn ouders nog woedender op hem worden, en ze zouden Nagini van hem afnemen.
Hij keerde om.
Hij moest terug, wat moest hij hier?
Hier had hij niets, het was hier alleen maar donker...
En Nagini... Nagini had eten nodig!
Hij zou uit de buurt van de leraren blijven.
Maar hoe kon hij Nagini terugkrijgen?
De leraar had haar nu...
Hij begon langzamer te lopen.
Als hij terug zou gaan, en Nagini nou gewoon terug zou eisen...
Hij zou van school getrapt worden, en zijn ouders zouden een brief krijgen van school, maar als hij nou gewoon vluchtte?
Dan konden ze hem niet vinden...
Hij zou zich wel kunnen voeden ergens in de wildernis van kleine dieren en noten en bessen...
Dat moest dan maar.

Met het plan volledig in zijn hoofd geprent liep hij de school binnen.
Er stond een leraar voor zijn neus na zijn eerste stap over de drempel.
'Kom jij maar even mee, jongeman.'
Tom voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken.
De leraar hield de lege doos van Nagini vast.
'Waar is ze?', vroeg hij.
Hij wist zeker dat de leraar dat zou weten.
'Wie?'
Als het mogelijk was, werd Tom nog witter.
Ze hadden haar niet gevonden, maar hoe konden ze dan boos op hem zijn?
'Ga zitten.'
De leraar schoof een stoel naar achteren en Tom ging zitten.
'Ik moet even met je praten. Deze doos is onder je bed gevonden door één van je medeleerlingen, die van mening was dat er normaal een enorme slang in zou zitten. Aangezien wij niets hebben gevonden, verdenken we je niet, maar we willen even zeggen dat je moet uitkijken wat je doet, Tom.'
Tom knikte.
'Kijk uit met wie je vrienden maakt, Tom. Het ziet ernaar uit dat je medeleerlingen je niet erg aardig vinden.'
De leraar grijnsde.
Tom haatte hem.
Hij wist dat hij hem net zo raar vond als de anderen.
'Je mag gaan.'
Tom liep zo snel hij kon het kantoortje uit.

Pottergirl · Geplaatst: Zo Dec 12, 2004 19:50

Hoofdstuk 14

Hij had de hele slaapzaal doorzocht, maar Nagini was spoorloos. Hij liep door het kasteel en wist niet waar hij moest zoeken. Op zijn gevoel liep hij naar de uilenvleugel, en toen hij de deur achter zich dichtsloeg keek hij op goed geluk in het rond.
Nagini?
Opeens een gesis en een hard gekras.
Hij draaide zich zo snel om dat hij zijn nek verrekte en zag Nagini.
Nagini!
Ze had een dode uil in haar bek en keek met gevaarlijk gele ogen in het rond.
Tom zocht haar blikveld en keek haar recht in haar ogen.
Opeens was ze weer zo mak als een lammetje.
Hij liep naar haar toe en nam haar in zijn armen.
'Nu zo snel mogelijk terug naar de slaapzaal...', fluisterde hij en liep het kasteel weer door, hopend dat hij niet gezien werd.
Hij sloop achter beelden en vazen langs naar het Slytherin-portret, zei het wachtwoord en liep naar binnen.
Hij liep direct door naar de slaapzaal, toverde uit het niets een nieuwe doos tevoorschijn en stopte Nagini er in.
Hij schoof de doos verder onder zijn bed dan eerst, hopend dat niemand hem nu weer zou ontdekken...
Misschien was er wel een spreuk waardoor ze er niet achter konden komen...
Hij zou wel naar de bieb gaan om het op te zoeken...
Morgen...
Tom viel op zijn bed, met zijn kleren nog aan, in slaap.

Pottergirl · Geplaatst: Zo Dec 19, 2004 13:58

Hoofdstuk 15

'Wat krijg je als je Murtlapsap met Orleander mengt, meneer Vilijn?'
Tom schrok op uit zijn dagdroom.
Hij had Potions maar lette niet op.
De leraar stond nu recht voor zijn tafeltje en keek hem aan.
'Ik... weet het niet, meneer.'
'Dat dacht ik al. Waar bent u mee bezig, meneer Vilijn?'
Tom keek naar beneden.
Hij voelde de ogen van al zijn klasgenoten op hem gericht zijn.
Hij wist dat ze hem zaten uit te lachen achter de rug van de leraar om.
Hij wist dat ze hiervan genoten, hij wist dat ze ervan genoten als hij straf kreeg, voor gek werd gezet.
'Ik vroeg u wat, meneer Vilijn.'
Tom bleef stil.
'Een avond nablijven zal u misschien iets oplettender maken, meneer Vilijn. Vanavond, acht uur in mijn kantoor.'
De leraar liep weer weg en begon weer de Powerpotion uit te leggen.
Tom zat te denken aan wat hij van vanavond moest verwachten.
Wat zou hij doen als de leraar hem strafwerk gaf?
Het maken zonder een kik te geven?
Of zou hij gewoon zeggen dat hij het zat was overal het mikpunt van te zijn en altijd uitgelachen te worden?
Misschien was dat laatste wel het beste...
Maar je kan het ook zelf doen, zei een klein stemmetje achterin zijn hoofd.
Je kan ook gewoon het strafwerk maken en vervolgens zélf wraaknemen.
Je hebt een slang, je hebt de macht óver de slang... Wie weet wat je allemaal kan uithalen...
Tom dacht na en er kwam een grijns over zijn gezicht.