[AF] De VampierDochter

Moonlight · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 11:37

De VampierDochter::

Heey iedereen!

Dit is mijn nieuwe 3e fictie genaamd: De VampierDochter.
Ik was een paar dagen geleden begonnen met "Lily en de Vloek".
Maar dat was achteraf niet echt iets voor mij; anders zou ik het verband van Lily en James verpestten.
Maar nu hebben jullie een nieuw verhaal ^^.
Het is echt anders dan de verhalen die ik ooit heb geschreven, dus veel plezier.

Moonlight

...Pb-tjes en Reacties zijn altijd welkom...

Proloog::

Talamasca, de orde van paranormale detective’s.
Talamasca weet alle geheimen en orakels over de tovenaarswereld.
De Orde bestaat al 1000 jaar, met het motto:
Wij waken, en wij zijn hier altijd.
Ik weet niet hoe de orde is ontstaan, ik weet ook niet alle geheimen.
Het enigste wat ik weet is dat al 3 generatie’s van mijn familie de Orde gedient hebben.
Het was in het hoofdkwartier in Londen waar hij voor het eerst verscheen.
In mijn studeerkamer werkte ik op een koude winternacht.
Ik was helemaal overrompeld door wat ik zag;
Heer Voldemort
Onze Orde wist al heel lang over hem; vanaf zijn geboorte hebben wij hem gevolgd, zijn leven vastgelegd.
Maar hem met eigen ogen aanschouwen was ongelofelijk.
Maar dat was lang geleden, nu ben ik anders.
Ik bevind me nu in een ander lichaam, een andere geest.
Door Heer Voldemort’s kracht ben ik een van de krachtigste vampiers ooit.
Hij beschouwt me als zijn dochter, hij vertrouwt mij.
Ik verliet Talamasca, ik begon een nieuw leven.
In die tijd leefden er veel vampiers in Engeland; Zwervers, dwaze jongeren die dachten dat de Heer hun kon helpen, net zoals hij bij mij deed.
Ze bedreigden stervelingen;tovenaars.
Gelukkig zijn die dwazen verdwenen, sommigen vermoord anderen gewoon bang gemaakt.
Maar dit leven is mijn waarheid en dat zal ook altijd zo blijven;
Ik blijf altijd de VampierDochter.

Moonlight · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 11:40

Hoofdstuk 1::

"Wat wil je wat ik doe" zei ik.
Ik zat samen met Lucius Malfidus en zijn zoon in een café genaamd de Lekke Ketel.
Ze hadden me gisteren een uil gestuurd met daarin een verzoek.
En nu zaten we helemaal achterin aan een tafeltje dat niet opviel.
We mochten beslist niet opvallen; je wist maar nooit.
"Ik weet natuurlijk van jouw bestaan af" zei Lucius koeltjes.
Ik lachte bij mezelf, in zijn ogen was ik "verbazingwekkend".
"Ik ben een vampier, Lucius" begon ik.
"Je kunt het woord gewoon uitspreken" vervolgde ik uitleggend.
"Natuurlijk" zei Lucius met een angst in zijn stem.
Ik staarde naar de zoon van Lucius.
Hij was blond, en heel aantrekkelijk vond ik.
"Ik vroeg wat ik voor je kan doen" zei ik bits.
Ik kon nu niet mijn tijd verdoen; ik had veel liever het plan uitgewerkt.
Lucius knikte en fluisterde iets in zijn zoon’s oor wat mijn vampieroren niet belangrijk vonden.
"Zeg tegen de heer dat ik een briljant plan heb uitgedacht voor hem" zei Lucius.
"De heer heeft wat beters te doen dan naar jouw plannen te luisteren" zei ik tegen Lucius.
"Het heeft te maken met Harry Potter" zei Lucius snel, hij wou mijn aandacht houden.
"Intressant" zei ik daarop, de jongen die bleef leven was het schakelpunt.
"Als we hem uitschakelen, kan de Heer weer heersen" zei Lucius die blijkbaar onder de indruk van zichzelf was.
"Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar wat houd je plan in?" vroeg ik terwijl ik een slok nam van mijn boterbiertje.
"Je begint aan het 6e jaar van Zweinstein...".
"Voldemort heeft mij veel meer geleerd dan Zweinstein ooit kan" onderbrak ik hem.
De naam van de Heer was schokkend; een paar oude heksen verderop keken elkaar angstig aan.
"Je zorgt alleen dat je dichterbij komt bij Harry Potter, mijn zoon Draco helpt je" vervolgde Lucius lichtelijk verslagen.
Toen Lucius dat zei glimlachte Draco zelfondaan naar mij.
"Ik zal erover nadenken" zei ik snel.
"Ik neem contact met je op" zei ik fluisterend.
Ik gaf Draco nog een hand voordat ik vertrok.
Ik liep naar buiten waar het aan het vriezen was; de sneeuw viel dwarrelend naar onder.
Het plan van Lucius was verleidelijk, het kon best lukken.
Ik liep door het krispende sneeuwpad terug naar mijn thuis, verborgen.

"Wat moest hij?" vroeg de kille hoge stem van Voldemort.
Ik was gearriveerd in onze schuilplaats.
Het was een oud gebouw achterin de Verdonkere Maansteeg.
Het was kil en koud in de schuilplaats, mijn kwam adem was als rook uit mijn mond.
Maar door mijn vampierenbloed kon ik ertegen, net als de Heer.
"Hij had een plan" zei ik verradelijk.
De meester zat aan een zwarte tafel vlakbij een dovend haardvuur.
Ik ging tegenover hem zitten en keek in zijn zwartgrijze ogen.
Ze leken op lange donkere tunnels, zonder eind.
"En wat hield dat in?" vroeg mijn meester geamuseerd.
"Zijn plan was om mij naar Zweinstein te sturen" antwoorde ik bespottelijk.
"Een gevaarlijk plan, maar uitvoerbaar" vervolgde de Heer.
"Hier heb ik je voor geschapen, Deborah" zei hij tegen me en zijn koude hand raakte mijn wang aan.
Ik wist dat hij gelijk had, dit was mijn lot. Ik ben niet zomaar vampier geworden.
"Toen ik je vond bij Talamasca wist ik dat jij het was, de Vampierdochter.
Ik vermoedde dat hij het had over de Profetie.
Jaren geleden, nog lang voordat ik was geschapen als vampier had een heks een profetie gedaan.
De donkere zieneres had een voorspelling gedaan,
"Het kind der vampieren zal herrijzen, en zal u dochter worden" had de heks gezegd.
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren toen Meester het vertelde.
Drie jaar geleden tijdens het heksenuur op Halloween, vertelde hij het me.
Ik was toen verbaasd en angstig, het vampierbloed was nog niet ingetrokken.
"Het is jouw keuze" zei Voldemort.
"Ik doe het voor u, Meester" vervolgde ik.
Mijn bezoek aan Zweinstein zal niemand vergeten...

Moonlight · Geplaatst: Zo Nov 28, 2004 17:58

Hoofdstuk 2::

Ik opende mijn ogen en zag dat de Meester weg was, hij was vaak weg.
Hij was meestal geheimzinnige dingen aan het doen, waar ik niks van af wist.
Maar hij wist niet dat ik talloze keren stiekem in de archieven van Talamasca had gekeken naar zijn dossier.
Honderden mappen vol met de omvattende geschiedenis van de Meester.
"Talamasca is verleden tijd, het bestaat niet meer voor me" dacht ik bij mezelf.
Het was iets wat ik had verlaten, vele dingen kon ik mij niet meer herinneren.
"Ik moet me nu concentreren op Zweinstein".
Ik walgde van de gedachte dat ik een jaar lang op Zweinstein moest ronddwalen.
Ik besloot bij mezelf dat ik vertok naar de Giftige Appel, waar mij opnieuw een afspraak met Lucius wachte.
De meester had gisteren met hem gepraat, en afgesproken dat ik vandaag hem ontmoette bij de de Giftige Appel.
De Giftige Appel was een café in de Verdonkere Maansteeg.
Lucius vond het meer veiliger dan de Lekke Ketel, meer besloter.
De dwaas, dacht ik bij mezelf.
In de Giftige Appel vond je duistere types, types die mischien in het nadeel lagen als ze het plan hoorde.
Ik deed nog snel mijn haar los zodat mijn vampier oren verborgen waren, en mijn ogen veranderden van rood naar lichtblauw.
"Klap", ik gooide de deur achter me dicht en liep langzaam naar de Giftige Appel, die een paar winkels verderop lag.
Donkere heksen en tovenaars liepen in zwarte gewaden door de Verdonkere Maansteeg.
Sommigen herkende ik, voortvluchtige vampiers. Te bang om zich in het openbaar te tonen.
Tegenwoordig had het ministerie zogenaamde "Taltossen" op het Vampierensoort afgestuurd.
Een taltos was een eeuwenoud wezen; een mens maar dan met speciale krachten.
De Taltos had een bijzonder reukvermorgen, zoekvermorgen.
Na al die jaren was ik niet meer bang voor Taltossen, ze waren als mieren voor me.
Ik had zovelen vermoord, en hun bloed afgeleverd bij de Meester.
Nadat ik Odius & Oorlof passeerde was ik aangekomen bij de Giftige Appel.
Het was een grote lange zwarte eiken deur met een klein uithangbordje.
Ik stompte drie keer op de deur, de waard deed open.
Het was een oude man met lang grijs haar tot zijn middel, en een lange neus.
Hij wees naar een tafeltje waar Lucius Malfidus zat.
Wat is dit toch een zielige plek, dacht ik terwijl ik keek hoe een Feeks een varkenshart verscheurde.
Na de jaren was de Giftige Appel een toevlucht voor voortvluchtige magíers of ander gespuis.
"Ga zitten" zei Lucius toen ik bij de tafel stond.
Ik nam plaats aan een zwarte stoel tegenover hem.
Dit keer had hij zijn zoon Draco niet meegenomen...
"Ik heb je ingeschreven voor het nieuwe schooljaar" zei Lucius en hij gaf me een envelop.
Ik keek er vluchtig naar maar opende hem niet, het was een aanmeldings brief.
"Dank je" zei ik terwijl ik het niet meende.
"Uiteraard heb ik ook al je schoolspullen gekocht, die worden zo naar de schuilplaats gebracht" vervolgde hij.
"Hoe zit mijn taak precies in?" vroeg ik geintresseerd aan Lucius.
Lucius nipte even aan zijn Oude Klares Jonge Borrel en wende zich daarna weer naar mij.
"Je probeert Potter zoveel mogelijk te bespioneren, denk aan je werk op Talamasca" zei hij sirieus.
"Daar zat ik nou net op te wachten" dacht ik.
"Ik geef je binnenkort meer instructies" zei Lucius en hij greep naar zijn flesgroene mantel en verliet de Giftige Appel.
Ik besloot om nog eventjes te blijven en bestelde bij de Waard een boterbiertje.
Die Lucius weet niet waar hij het over heeft, hij weet niet hoe machtig ik ben.

Moonlight · Geplaatst: Ma Nov 29, 2004 17:23

Hoofdstuk 3::

Ik moest denken aan de woorden van Lucius.
Het was nu al 3 dagen geleden, en mijn reis naar Zweinstein komt langzaam dichterbij.
De Meester was nu al dagen weg, ik had niks meer van hem gehoord.
Hij stuurde steeds een contact persoon, brieven waren te gevaarlijk.
Ik keek uit het raam van mijn kamer, het was volle maan.
"Deborah" zei een stem achter me.
Het was Lestat.
Ik draaide me om en keek naar hem; wat een bizar gezicht.
Lestat was een lange man met zwart haar dat hij had vastgebonden.
Lestat was na mij een hele belangrijke vampier.
De randen van zijn mond waren vies van het bloed, en hij rook naar de dood.
"Waar kom jij vandaan" vroeg ik, ook al wist ik het antwoord.
"Ik heb net gezogen" zei hij met zijn gebruikelijk hese stem.
Hij haalde een witte zakdoek tevoorschijn en veegde zijn mond af.
Het was walgelijk, iemand leegzuigen totdat hij dood was.
Ik heb het nooit gedaan, en zou het nooit willen.
Mijn honger naar bloed was niet zo groot als dat van mannelijke vampiers.
Ik knikte en vroeg daarna wat hij hier deed.
"Ik breng je morgen naar Zweinstein, dit is je laatste nacht hier" antwoorde hij.
"Oké" zei ik kalm.
Lestat liet me alleen achter, hij ging waarschijnelijk iemand leegzuigen.
Ik besloot om nog wat uurtjes te slapen, ook al leek dat onmogelijk.
Ik kon nooit meer dan een paar uur slapen, ik was een vampier dat was een gewoonte.
Ik plofte neer op het vuile matras op de grond en sloot mijn ogen.
Ik bestudeerde de belangrijke feiten van Harry Potter uit mijn hoofd...
Het zou zeker niet makkelijk worden, hij had immers de Heer van zijn lichaamskracht ontnomen.
Ik was blij, blij dat er een plek was op Zweinstein waar ik op krachten kon komen.
Het Verboden bos is een plek voor gevaarlijke wezens, al vele jaren.
Ik moest lachen als ik dacht aan Perkamentus.
Hij was niet machtig, hij was niet sterk.
Onder zijn ogen zijn een hele kolonie vampiers gaan rusten in het bos.
Onder zijn ogen, had Heer Voldemort in het bos gescholen.
Ik wist bij mezelf dat ik nooit Perkamentus kon respecteren maar hij was gevaarlijk.
Ik moest me inhouden op Zweinstein, ik moest eerst banden maken.
Ik viel in slaap, denkend aan Harry Potter...

"Open je ogen" fluisterde iemand in mijn oor.
Ik stond op en zag dat het Draco was.
Hij had al zijn Zweinstein gewaad aan, met daarop een speld van Zwadderich.
Ik zei niks, maar keek hem verleidelijk aan.
Hij negeerde mijn blik en zei: "De trein vertrekt zo".
Ik vroeg hem om me alleen te laten, zodat ik me kon klaar maken.
Ik deed ook mijn gewaad aan, legde mijn hutkoffer klaar en keek voor de laatste keer in de spiegel.
"Ik moet je iets geven" zei de stem van Lestat die achter me stond.
Ik zag hem in de spiegel; hij haalde een zilveren ketting tevoorschijn.
Het was een zilveren ketting met daarna een hangertje in de vorm van een Ankh.
Een Ankh was een kruis met bovenaan een cirkel.
De Ankh was heilig voor Vampiers, het straalde onze eeuwige schoonheid uit.
Ik deed het om en de uitwerking was dat mijn puntige vampierenoren veranderden in gewone oren,
en mijn bloedrode ogen werden donkere bruine ogen.
Ik keek Lestat glimlachend aan, ondanks zijn vuile gewoontes was hij als een tweede vader voor me.
Altijd als de Meester weg was, hield hij mij gezelschap.
Hij leerde me alles wat een vampier moest weten.
Hij zei dat we moesten gaan en we liepen samen met Draco weg;
opweg naar Zweinstein.

Moonlight · Geplaatst: Di Nov 30, 2004 20:49

Hoofdstuk 4::

Lestat bracht ons tot Perron 9¾.
Hij kon niet het perron op, mischien werd hij gezien door gevaarlijke mensen.
Aangezien Lestat al talloze mensen had vermoord, laten verdwijnen.
Ik zwaaide Lestat uit, en liep samen met Draco de trein in.
Dit werd mijn nieuwe thuis, ik moest me aanpassen.
Ik keek om me heen, leerlingen staardde me aan en zagen dat ik nieuw was.
Ik herkende in geen van allen Harry Potter.
Draco bracht me in een lege coupé waar we samen gingen zitten.
Ik voelde me op mijn gemak, alleen wij met zijn tweeén.
Draco zei niks maar hij keek me aan met een bijzondere blik, het beangstigde me.
Als vampier wist ik niet wat liefde was, ik was ooit verliefd maar dat was in een vorig leven.
Ik werd een beetje zenuwachtig maar ik liet me niet kennen en gaf dezelfde blik terug...
De reis was lang en ik lachte om Draco’s uitspraken.
Ik voelde me anders dan eerst, ik was nu kwetsbaar ik merkte het.
"Vampiers kunnen vooral niet tegen knoflook" las Draco voor.
We lagen met zijn tweeén gezellig tegenover elkaar te praten over Vampieren.
Ik merktte dat Draco heel ontwetend was over mijn soort.
"Kletskoek" zei ik lachend.
"En kunnen jullie ook niet tegen daglicht" vroeg hij lachend.
"Natuurlijk wel, dwaas" antwoorde ik.
Ik ging rechtop zitten en zocht een boek in mijn hutkoffer.
Het was een zwarte koffer, op de koffer stond de D groot op gegrafeerd met een sierlijke letter.
Ik greep er een donker leren boek uit.
Op de voorkant stond een ankh erin gegrafeerd.
Herinneringen kwamen boven, dit boek was als een bijbel voor me.
Ik ging naast Draco zitten en sloeg de eerste bladzijde open.
Het boek van de duisternis in het donker
Draco keek me geíntresseerd aan en ik las hem voor...
Ik leerde hem mijn verleden, wat vampiers echt waren.
De pagina’s waren vervuld met duistere spreuken, teksten en illustratie’s.
De rest van de reis leerde ik Draco alles.
Ik voelde me blij met hem, ik had nooit zo voor iemand gevoeld.

De regen tikte op de ramen.
Zenuwachtig keek ik naar de inkzwarte duisternis buiten.
Het was zover, ik had het gewaad aangetrokken dat Lucius voor me had gekocht.
Mijn hart klopte in mijn keel.
Ik begon het warm te krijgen terwijl ik de trein uitstapte.
Ik herkende gezichten, bekende en onbekende.
Mijn oog bleef rustten op iemand die ik maar al te goed kon.
Lang zwart haar dat tot haar middel reikte, felgroene ogen.
Robin Mayfair.
Ze stond op ver van me af maar keek me aan met een vertrouwde blik.
Een blik die ik kon, een blik die ik wou vergeten.
Een boel emoties gingen in me rond.
Talamasca, de Mayfair familie.
Ik wende mijn ogen af en kwam weer tot mezelf.
Ik was als Robin, maar zou nooit meer zo worden.
Ik was nu anders; sneller, beter, sterker.
Ik draaide me om en ging samen met Draco in een gitzwarte koets zitten.
De Terzielers begonnen te lopen.
Ik kon ze zien, al mijn hele leven.
Ik heb veel mensen zien sterven, veel mensen zien lijden.
De rode ogen gloeiden als lichtjes in het donker.
"Gaat het?" vroeg Draco bezorgd.
Ik knikte onzeker.
Ik had hem over vampieren verteld, maar mijn geheimen waren ondragelijk voor hem.
Ik voelde me als een duizend jarige vrouw in een lichaam van een tiener.
Teveel kennis, teveel ervaringen.
Ik had nooit een echte jeugd gehad, ik wist ook niet wie mijn ouders waren.
Mijn leven was teveel voor Draco, te hard te gevaarlijk.
Ik zou hem niet meetrekken in de onderwereld vampieren.
Hij zou sterven van angst.
De koets stopte en ik stapte uit.
Dit was het dan...
Zweinstein

Moonlight · Geplaatst: Do Dec 02, 2004 18:43

Hoofdstuk 5::

De grijze toren reikte tot in de hemel.
Het was precies zodat ik het had gezien in Talamasca.
Ik herkende het doorzichtige plafond dat tot hoog in de hemel rees.
Ik liep naast Draco, ik voelde me opgelucht met hem.
Andere kinderen staarde ons verbaasd aan en begonnen te fluisteren.
"Schattig koppel zijn we" grapte ik in Draco’s oor waarop hij moest lachen.
Ik volgde hem naar de tafel van Zwadderich waar we samen gingen zitten.
Ik keek om me heen, mijn doelwit Harry Potter zat in de afdeling Griffoendor.
Mischien kon ik beter daar gaan zitten...
Ik verliet Draco en ging naast Harry Potter zitten.
Hij was precies zoals ik hem op de foto’s had gezien.
Zwart haar, groene ogen en de litteken in de vorm van een bliksemschicht.
Ik zei niks maar keek vanuit mijn ooghoeken naar hem.
Hij zat tegenover een rood harige jongen en een meisje.
Er begonnen steeds meer kinderen aan te schuiven.
Tenslotte ging ook Robin Mayfair zitten.
Ik was opgelucht dat ze veraf van me zat.
Ik wou niet geconfronteerd met haar worden, het was te pijnlijk.
Ik ben slecht, en ik zal altijd slecht blijven.
Mijn blik wendde af en ik concentreerde me op Potter.
En dat moest nou de grote Harry Potter zijn.
Ik lachtte bij mezelf; wat een zieligerd.
Ik snapte niet dat de Heer hem niet had kunnen doden.
In Talamasca respecteerde iedereen hem; in mijn oude leven ik ook.
Maar dat was verleden, nu is het heden.

Toen iedereen uiteindelijk zat, stond het hoofd op.
Albus Perkamentus.
Ik had hem vaker gezien toen ik nog bij Talamasca werkte.
Hij was vaak in onderzoek, samen met het hoofd van Talamasca; Candelyn Evarin.
Maar daar wist niks van; ik wist niet alle geheimen van Talamasca.
Er waren dingen die te verborgen waren, dingen die ik niet kon weten.
"Welkom allen, bij een nieuw jaar op Zweinstein" zei Perkamentus.
"Ik zou jullie willen voorstellen aan een paar nieuwe leerlingen" begon hij.
Hij haalde een stukje perkament uit zijn zak en las voor.
"Julia Rosenveldt, Robert Sikkepit en Deborah Zwartnacht".
Toen hij mijn naam uitsprak hoorde ik een lichte tinteling.
"Deze leerlingen zijn van andere scholen of dergelijke, ik wens hun een plezierig schooljaar".
"Dit jaar zal de school ook onderdak bieden aan de Taltossen" vervolgde Perkamentus.
"Ik neem aan dat iedereen weet wat Taltossen zijn?".
Verschijnende leerlingen knikte.
"Taltossen zijn meer dan duizende jaren oud, en onbetrouwbare wezens.
Het is niet in hun natuur om aardig te zijn, of zelfst lief te hebben.
De reden waarom ze hier zijn is dat er voortvluchtige Vampiers rondzwerven Engeland.
Er zijn al enkelen gezien in de omgeving.
De eerst volgende les van Verweer tegen de Zwarte Kunsten zullen jullie meer te weten komen.
Ik kan alleen maar zeggen; wees voorzichtig, en doe geen dingen die ik niet zou doen".
Perkamentus ging weer zitten.
Ik was verbaasd, niet bang maar verbaasd.
Het ministerie had iets door, het plan.
En nu er Taltossen door de school rondzwierfden was het beter dat ik het plan zo voorzichtig mogelijk doe.
Nadat de eerstejaars waren gesorteerd, gingen we eten...

Moonlight · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 19:15

Heey heey iedereen! Ik heb heel veel reacties gekregen over waar Deborah is ingedeeld. Nou dat word pas in dit hoofdstuk uitgelegd! ^^ Groetjes Moonlight

Hoofdstuk 6::

Die avond werd ik apart gesorteerd door iemand die zich Professor Anderling noemde.
Ik was eingelijk ingedeeld bij Zwadderich, maar de sorteerhoed was veel te makkelijk te misleiden.
Ik liep door de grote zaal waar alles donker was, behalve de sterrenhemel die je kon zien door het doorzichtig plafon.
Het was stil, ik hoorde alleen het geluid van mijn voetstappen.
"Deborah" zei een stem achter me.
Van schrik draaide ik me om en zei: "Robin".
Robin Mayfair stond nu voor me.
De Mayfair familie was een van de bekendste toverfamilie’s die ik kon.
Hun geschiedenis was overweldigend, ik kon het nog al die tijd uit mijn hoofd.
Vanaf de eerste heksenverbrandingen uit de hooglanden van schotland tot nu was hun geschiedenis vastgelegd in Talamasca.
"Waarom volg je me?" vroeg ik.
Ze negeerde mijn vraag en zei alleen; "Ik weet jouw geheim" zei ze.
Ik wou verder praten, dingen weten.
Maar dat kon niet, ik draaide me om.
Robin zei niks.
Ze liep weg, ik wachtte tot haar voetstappen wegstorven.
"Ik moet mijn verleden loslaten".
Ik besloot hetzelfde als Robin te doen en liep naar de leerlingenkamer van Griffoendor.
"Wachtwoord" vroeg de roze dame in het schilderij.
"Varkensnuit" geeuwde ik slaperig.
Het schilderij vloog opzij en ik liep de leerlingenkamer in.
Ik rook de zoete adem van het haardvuur, en ging zitten op een van de vormloze banken.
Ik wist niet wat ik moest doen, wat moest ik doen.
Taltossen, Robin, Draco het was te moeilijk voor me.
Ik werd gelukkig overnomen door een waas van slaap...

"Wakker worden" zei een stem in de verte.
Ik opende slaperig mijn ogen en zag een meisje van mijn leeftijd en krullerig haar.
"Sorry dat ik je wakker maak, maar de lessen beginnen zo" zei ze.
Ik wou het liefst verder slapen maar gebaarde naar het meisje in teken dat ik wakker was.
Ik stond op en merkte dat mijn ankh ketting weg was.
Ik probeerde me nog te verstoppen maar het meisje had me al gezien.
"Ik weet dat je een vampier bent" zei ze terwijl ze haar haren in een staart deed.
"Hoe weet je dat?" vroeg ik verbaasd.
"Ik heb mijn eigen trucjes" zei ze geheimzinnig.
Ik probeerde er niet op in te gaan maar zei uiteindelijk wel: "Zeg het tegen niemand oké?".
"Je geheim is veilig" zei ze kortaf.
Ze gaf me een hand.
"Hermelien" zei ze met een glimlach.
"Deborah" zei ik terug.
Ik herkende haar plotseling weer, zei was een van de vrienden van Harry Potter.
We verlieten de slaapzaal en gingen naar de grote zaal.
Ik merkte al snel dat ze erg wijs was, wijzer dan de anderen leerlingen van het 6e jaar.
Aan haar had ik wat, ze was niet zo’n dwaas.
Ik moest voorzichtig zijn, erg voorzichtig.
Ondertussen dat we de trappen afliepen probeerde ik haar af te vragen.
"Wat vind jij van die Taltossen?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Ik vind ze onnodig, aangezien er ook goede vampieren bestaan" zei ze wijs.
"Goede vampieren? Normale mensen vinden vampieren maar raar en eng" zei ik verbaasd.
"Maar elke vampier heeft een menselijke kant, mischien ook een goede net als jou." zei Hermelien.
Ik lachtte, ze vertrouwde me ze zag me als goed.
In mijn hele leven had ik nooit een goede vampier gezien.
We liepen door de deur de grote zaal in.
Al meerdere leerlingen waren wakker en zaten druk te ontbijten.
Hermelien trok me mee en stelde me voor aan Harry.
"Harry, Ron dit is Deborah" zei ze.
Ik gaf Harry en Ron een hand en ging naast Hermelien zitten.
Ron was in gesprek met Harry en Hermelien vertelde me het lesrooster.
"We hebben dadelijk als eerste Verzorging van Fabeldieren" zei ze glimlachend.
Hoe raar het ook was, en hoe raar ik het vond maar Hermelien was best aardig.
Mischien had ik wel een menselijke kant...

Moonlight · Geplaatst: Zo Dec 05, 2004 10:43

Zo, hier een nieuw hoofdstuk ^^.

Hoofdstuk 7::

Het waterige ochtendzonnetje scheen in mijn ogen.
Ik, Hermelien, Harry en Ron liepen door het natte gras naar de les Verzorging van Fabeldieren.
Voor een oud klein houten huisje stond de leraar.
Hij was enorm, ongeveer twee keer zo groot als mij.
Hij kwam naar me toe en gaf me een hand.
"Ik ben Hagrid, leraar Verzorging van Fabeldieren" zei hij met een lage stem.
"Deborah" zei ik.
"Oké, ga nu allemaal in een rij staan zodat we veilig in groepjes het verboden bos in kunnen gaan" zei Hagrid.
Ik ging naast Hermelien staan, en keek om me heen.
Ik zocht naar Draco.
"Deborah" zei de lijzige stem van Draco.
Hij stond achter me en trok me mee uit de rij.
"Waarom ga je om met dat modderbloedje?" vroeg hij met een blik van afschuw.
"Ze gaat om met Harry Potter, en ze is geen modderbloedje" antwoorde ik opstandig.
Voordat Draco iets kon zeggen zei ik snel: "Bemoei je met je eigen zaken".
Ik duwde hem zacht en liep daarna terug naar de plek in de rij.
We volgden Hagrid dieper het bos in.
Overdag was het bos een prachtig gezicht.
De felle zon scheen door de boombladeren heen.
Hagrid stopte een tijdje bij een binnenplaats.
"Nou, kan iemand mij vertellen wat dit zijn?" vroeg Hagrid.
Hij wees naar een grote boom waar 3 bizarre wezens waren vastgebonden.
Het was een soort kruising tussen een vleermuis en een wolf.
Het mooie wolfenvacht ging over naar 2 reusachtige zwarte vleermuizen vleugels.
Er waren 3 verschillende wolven; een sneeuwitte, een pikzwarte en een lichtgrijze.
Ze waren facinerend, prachtig.
Hermelien stak haar hand op en kreeg de beurt.
"Dat zijn Lunalten" zij Hermelien wijs.
"Goed zo, Hermelien. Kan iemand mij vertellen wat de speciale krachten zijn van Lunalten?" vroeg Hagrid.
Ik stak mijn hand op, ik had toen ik klein was alleens een Lunalt gezien bij Talamasca.
Ze gebruikten hem om iets geheimzinnigs wat ik niet mocht weten.
"Zeg het maar Deborah" zei Hagrid terwijl hij naar mij wees.
"Lunalten hebben de bijzondere kracht om tijdens de volle maan de geestenwereld te betreden" zei ik.
"Goed zo, tijdens volle maan kunnen Lunalten naar een andere wereld gaan. Een wereld waar de doden leven" legde Hagrid uit.
"Lunalten worden ook weleens Doodbewaarders genoemd. Dat komt door als iemand doodgaat dan halen ze de ziel op om hem naar de geestenwereld te brengen." legde Hagrid uit.
Hij liep naar de sneeuwitte lunalt en vroeg; "Wie wil een ritje maken?".
Ik liep zelfverzekerd naar hem toe.
"Zo Deborah" zei Hagrid met een knipoog.
Hij tilde me op de wolf.
Het was een raar gevoel, ik voelde me gelukkig en gezond.
Net alsof het lichaam van de Lunalt helend was.
Hagrid floot op zijn vingers en langzaam steeg de Lunalt op.
Hij bewoogde amper met zijn vleugels maar scheen met de wind mee te vliegen.
Het was prachtig, de wind streelde mijn haren en de zon scheen over me heen.
We vlogen tussen het kasteel door en over het grote meer.
Het voelde alsof ik zelf vloog.
Na een tijdje vloog de Lunalt terug naar de open plek in het bos.
"Goed, Deborah!" zei Hagrid opgewekt terwijl hij me van het paard af tilde.
"Hoe was het!" zei een opgewekte Hermelien.
"Het was prachtig" zei ik met een knipoog.
We liepen terug naar het kasteel.

Moonlight · Geplaatst: Ma Dec 06, 2004 11:41

Heey iedereen!! Dit is hoofdstuk 8 alweer... Dit hoofdstuk lijkt een beetje op de ontmoeting van Harry en de dementor. Hopelijk vinden jullie dat niet erg =( .... Moonlight ....

Hoofdstuk 8

"Schiet op, we komen te laat" zei de stem van Hermelien.
Ik en Hermelien liepen door de donkere kerkers opweg naar het Toverdranken lokaal.
De kerkers waren donker, kil en koud.
Er heerstte een doodse stilte, alleen het geluid van onze voetstappen galmde door de gangen.
Ik voelde me raar, mijn instinct zei me dat er iets gevaarlijks ronddwaaldde.
Terwijl we door de donkere vochtige gangen heen liepen bonste mijn hart.
"We zijn veel te laat" fluisterde Hermelien.
"Hou je mond" siste ik haar toe.
Ik sloop verder met Hermelien in mijn kielzog.
Ik trok mijn ketting af zodat mijn vampieren gedaante tevoorschijn kwam.
Hermelien zei niks, maar keek me alleen verbaasd aan.
Ik hoorde geadem, adem dat steeds dichterbij kwam.
De taltos zweefde op me af.
Het was verschrikkelijk, een groot zwart gedrocht dat ik niet goed kon zien.
Ik wou me verdedigen, maar het kon niet.
Ik was te zwak, en voordat de taltos me kon aanvallen verscheen er een enorme lichtflits.

"Deborah, Deborah" fluisterde een stem van veraf.
Ik opende vermoeiend mijn ogen.
Hermelien, Robin en Draco stonden aan mijn bed.
Ik was blijkbaar in de ziekenzaal.
"Wat gebeurde er?" stamelde ik.
"Je bent flauwgevallen, door de Taltos" zei Draco.
"Gelukkig kon Robin je net op tijd helpen" zei Hermelien terwijl ze naar Robin wees.
Ik zei niks tegen Robin maar keek haar met een vertrouwde blik aan, net zoals ze altijd naar mij keek.
"Perkamentus was razend, ik heb hem nooit zo boos gezien" zei Hermelien tegen me.
"Als een Taltos zomaar een leerling aanvalt moet hij dat ook zijn" zei Robin sirieus.
Het ringel geluid van de schoolbel ging.
"Het is nu lunchtijd" zei Draco terwijl hij op zijn bronzen horloge keek.
"Ja, nu mag ze wel weg" zei de bitse stem van Madam Pleister die aankwam lopen.
Ze trok de deken van me af en wees naar de deur zodat we konden gaan.
Het hele groepje liep naar de grote zaal waar al meerdere kinderen aan het lunchen waren.
Ik en Hermelien gingen aan de Griffoendor tafel zitten.
Ik at niks, er gingen veel te veel gedachte’s rond in mijn hoofd om te eten.
Waarom kon ik die Taltos niet verslaan?
Ik had meerdere Taltossen gedood dan de meeste vampieren.
Ik concentreerde me weer op de lunch en at een muffin...

De rest van de dag ging als een windvlaag voorbij.
Hoewel de ontmoeting met de Taltos nog steeds in mijn hoofd zweefde.
Ik moest meer informatie hebben.
Diezelfde avond zat ik nog tot twaalf uur te piekeren.
Te denken over wat de Taltos moest, waarom kwam hij naar mij?
Ik moest zo snel mogelijk iets doen...
Een bezoekje naar het verboden bos kon geen kwaad... Ofwel?

Moonlight · Geplaatst: Do Dec 09, 2004 18:48

Hoofdstuk 9

De zilveren maan scheen lichtvallig over het verboden bos heen.
Het was stil buiten, niemand was te bekennen.
Ik was weggeslopen uit de leerlingenkamer, op een vampiermanier.
Het was makkelijk en snel geweest, en nu liep ik in mijn zwarte mantel het verboden bos in.
De doffe mantel droeg ik altijd als ik s’nachts rondzwierf, of op jacht ging.
Ik wist niet wat ik zocht, of wat ik wou vinden.
Met snelle stappen liep ik het donkere woud binnen.
Het was mistig en duister, precies de perfecte nacht voor Vampieren.
Ik vroeg me af of er nog Vampieren rondzwerfden in het bos.
Dat zou waarschijnelijk niet, ze waren zeker al op de hoogte over de taltossen die rondzwierfden.
En vooral waren ze bang voor Lestat.
Want alles draaide om Lestat, door hem waren de taltossen op Zweinstein.
Ik wist het zeker, Perkamentus stopte het alleen in de doofpot.
Ik liep tussen te torenhoge stammen door, opzoek naar antwoorden.
Het was onrustig in het bos, verschillende vogels hoorde ik wegvliegen en in de verte galoppeerde een groep Centaurs.
Geen spoor te bekkennen van Lestat of wat anders.
Ik liep langzaam verder met mijn stok aan (Lumos).
Het felle licht scheen over het donkere pad van het verboden bos.
Ik liep langzaam verder.
Ik voelde iets dichterbij komen, iets wat ik kon.
"Deborah!" fluisterde een stem achter me.
Verschrikt draaide ik me om en zag; Lestat.
"Waarom moet je me altijd zo laten schrikken" zei ik lichtelijk geírriteerd.
"Jij bent ook blij om me te zien" zei Lestat met een grijns op zijn gezicht.
"Wat doe jij hier, de Taltossen lopen vrij rond" zei ik tegen Lestat.
"Ik heb er al een paar laten verdwijnen, ik maak me er geen zorgen over".
"Ik kom voor iets anders, voor een bericht..." zei Lestat mysterieus.
"Van de Heer?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Precies, er zijn nu gevaarlijke tijden. Perkamentus heeft vermoedens.
Vooral nu de ministerie Taltossen heeft laten plaatsen in Zweinstein" antwoorde Lestat.
"Het bericht is dat je de missie tijdelijk moet laten staken tot de situatie veranderd is" vervolgde hij kortaf.
Voordat hij vertrok gaf hij me een klein glazen flesje met bloed erin.
"Voor de zekerheid" zei hij.
Lestat verdween in de duisternis en liet me alleen achter in het donkere woud.
Ik besloot om terug te keren naar de leerlingenkamer.
Ik liep door het natte gras, toen ik het hoorde.
Een raar geluid, wat leek op een kruising tussen een wolf en een paard.
Ik draaide me om en zag dat het volle maan was.
Ik moest zo snel mogelijk weg, voordat de lunalten op pad gingen.
Ik sloop zenuwachtig terug naar de slaapzaal... half onzeker over het bericht van Lestat.

Moonlight · Geplaatst: Za Dec 11, 2004 13:24

Zo weer een nieuw hoofdstuk ^^!
Trouwens nog Bedankt voor de Pb-tjes!
Moonlight

Hoofdstuk 10

Dagen vlogen voorbij zonder dat er iets gebeurde...
Langzaam brak de winter aan.
Ik zat op mijn bed, te genieten van het weekend.
Ik was alleen, terwijl andere leerlingen naar buiten waren of iets anders.
Snel tikte er iets op mijn raam; een uil.
Ik legde het boek "Duisternis in het Donker" weg en liep naar het raam waar ik de geelbruine uil binnen liet.
Nadat ik de envelop van zijn poten had afgehaald vloog hij weer weg.
Op de achterkant van de envelop stond: Deborah geschreven in smaragdgroene inkt.
Ik las langzaam de brief:

Gevaarlijke tijden zullen herrijzen.
Het zwarte bloed is terug.
De profetie van de VampierDochter zal tonen.
Middennacht in het donkere bos waar de maan niet schijnt

Ik liet de brief vallen.
Ik wist wat het betekent, en het betekende niet veel goeds.
Het zwarte bloed betekende de Orde Der Zwartbloederigen.
Dat waren de gevaarlijkste Vampiers die ik kon, die ik in mijn leven had gezien.
Niemand heeft hun gezien, behalve ik en De Heer en natuurlijk de onschuldigen die ze hebben vermoord.
Het was afschuwelijk, ik herinnerde me de bloedrode mantels en de gitzwarte ogen.
Die ogen hebben me al jaren vervolgd.
Op de winternacht dat Voldemort mij vampierenbloed heeft ingezogen heeft de orde ook mij Zwart bloed gegeven.
Het zwarte bloed geeft je krachten, en als je meerendeels bent kan je nooit sterven.
Ik kon wel sterven, ik had niet genoeg zwart bloed daarom stond ik ook bekend als de; Halbloed Vampier.
Een kant van mij was duivels en duister maar diep in mijn hart verlangde ik naar de verloren herinneringen.
Ik wist niet wat ik moest doen, ze waren in het verboden bos dus ik moest wel komen opdagen.
Als ik dat niet zou doen zouden ze vermoedens hebben.
Ik besloot naar onder te gaan, aangezien de lunch bijna begon.
Ik verliet de slaapzaal en liep naar de grote zaal, waar al meerdere leerlingen aan het lunchen waren.
"Kom hier zitten!" hoorde ik Harry roepen.
Na het begin van het jaar trekte ik heel veel op met Harry, Hermelien en Ron.
Ik beschouwde ze niet meer als een onderdeel van mijn missie maar als vrienden.
In mijn ooghoeken zag ik Draco walgend kijken, maar ik negeerde het.
Ik had geen gevoelens meer voor Draco, hoe leuk of aantrekelijk hij zich voordeed het bleef een stuk verdriet.
Alles was maar schijn, diep in zijn hart was hij als de dood voor me.
Ik liep naar Harry, Hermelien en Ron die aan de Afdelingstafel aan het genieten waren van de lunch.
"En al uitgeslapen" zei Ron met een grijns.
"Ja, je sliep als een roos" zei Hermelien terwijl ze boter smeerde op haar toast.
Ik glimlachte en trok het bord met eieren naar me toe.
"Komen jullie straks mee naar Zweinsveld?" vroeg Harry aan ons.
"Nope, ik moet nog een opstel maken voor Sneep" mompelde Ron.
"En ik ga naar de bibliotheek wat achtergrond informatie zoeken over de Reusopstanden" zei Hermelien wijs.
"Ik kom wel mee" zei ik snel.
"Nouja, als je het goed vind" vervolgde ik en ik voelde dat ik bloosde.
"Tof van je" zei Harry charmant.
Direct naar de lunch verlieten ik en Harry Zweinstein...

Moonlight · Geplaatst: Zo Dec 12, 2004 14:18

Hoofdstuk 11

Het was een mooie dag, heel Zweinsveld was bedekt met sneeuw.
Het was heel romantisch, vond ik.
Ik en Harry die samen in Zweinsveld waren, hand in hand.
"Ben je al eens eerder in Zweinsveld geweest?" vroeg Harry me terwijl we Zonko’s Fopmagazijn passeerden.
"Nee, ken jij dan goeie plekjes?" zei ik terug.
"Dan moeten we natuurlijk naar de 3 bezemstelen" vervolgde Harry en hij wees op een gezellig café.
We liepen er naar toe en Harry deed de deur voor me open; "Dames, eerst".
Ik lachtte en liep triomfantelijk de 3 Bezemstelen binnen.
Het was al helemaal versierd in de kerstsfeer, 3 torenhoge kerstbomen die versierd waren met goudkleurige ballen.
Ik en Harry gingen zitten aan een tafeltje in het midden, vlakbij een van de kerstbomen.
Blijkbaar waren er veel kinderen in Zweinsveld want ik zag bekende gezichten genieten van een boterbiertje.
"En wat kan ik voor jullie doen?" zei de stem van Madame Rosmerta.
Zij was blijkbaar ook in de kerststemming want ze droeg een lang bordeaxrood gewaad en 2 goudkleurige kerstballen in haar oren.
"Ehm, doe mij maar warme chocolade melk" zei Harry.
"En voor de jonge dame" zei Rosmerta terwijl ze naar mij wees (de kerstballen in haar oor begonnen opgewonden te wiebelen).
"Doe maar hetzelfde" zei ik.
"Koud is het buiten hé" zei Harry tegen me terwijl hij in zijn handen wreef.
"Ja" zei ik een beetje blozend.
Normaal kon ik nooit mijn mond houden, maar in situatie’s als deze klapte ik altijd dicht.
"Alsjeblieft" zei Madame Rosmerta, die al heel snel was teruggekomen.
Ze legde twee reusachtige mokken op onze tafel weer en vertrok daarna weer vrolijk naar een andere tafel.
"Wat ga jij met Kerstmis doen?" vroeg Harry.
"Ik blijf gewoon op school" antwoorde ik terwijl ik roerde in mijn chocolademelk.
"Ik ook, dan kunnen we samen kerstmis vieren" zei Harry lachend.
Ik knikte opgewonden en nam daarna een slok van mijn hete chocolademelk.
Nadat we onze chocolademelk ophadden stelde Harry voor dat we naar "Zacherinus Zoetwarenhuis" gingen.
Ik vond het goed en we liepen samen naar de grote snoepwinkel.
Het was reusachtig, ik had nog nooit zoveel snoep gezien.
Ik en Harry aten ons vol met; Chocokikkers, Perpduiveltjes, en ander grappig snoepgoed.
Tegen de tijd dat het donker werd besloten we terug naar Zweinstein te gaan.
Terwijl we terugliepen deed Harry zijn arm om mijn schouder heen om me warm te houden.
Ik bloosde hevig en zei; "Ik vond het leuk vandaag".
"Ik ook, moeten we vaker doen" zei Harry lachend.
Toen we bij de poort waren gingen we rechtstreeks naar de Grote zaal om te beginnen met het avondeten.

Toen alle leerlingen zaten stond Perkamentus op.
"Goedenavond, Leerlingen.
Voordat we gaan eten aan dit heerlijke maal, heb ik een mededeling.
Volgende week tijdens de kerstvakantie zal er een kerstbal zijn voor alle leerlingen die dit jaar op Zweinstein blijven.
Een galagegewaad is natuurlijk verplicht, en de grote zaal zal stralen zoals je nog nooit hebt gezien.
Maar nu eerst; smakelijk eten".
Opgewonden gingen leerlingen eten en smoesden opgewonden over het kerstbal, natuurlijk zou iedereen blijven.
Ik was benieuwd wie mij zou vragen...
Harry of Draco?

Moonlight · Geplaatst: Ma Dec 13, 2004 20:52

Hoofdstuk 12

Het was nacht, de vrieskou drong binnen in mijn jas.
Ik liep alweer net als een paar nachten geleden over het natte gras opweg naar het verboden bos.
Mijn hart klopte in mijn keel, bang voor wat er zou komen.
Ik naderde het huisje van Hagrid, waar gelukkig geen licht brandde.
Ik liep langs het huisje van Hagrid en betrad het donkere bos.
Ik haalde mijn toverstok tevoorschijn en mompelde; "Lumos".
Mijn stok brande fel over het pad zodat ik goed kon zien waar ik liep.
Ik wist hoe ik naar de Orde van het Zwarte bloed komen, ik wist het maar al te goed.
Ik liep door het bos en ik zag al de eerste sporen.
Fladderende vleermuizen vlogen door de lucht richting het noorden.
Langzaam liep ik de zwerm vleermuizen achterna, hun vlucht liet me het pad verlaten.
De doornen van de rozenstruiken steekten in me gewaad en ik begon door de weg te bloedden.
De geur van bloed versterktte mijn vampierszintuigen, ik was nu geen mens maar een vampier.
Alle gedachten van Harry, Zweinstein en de rest vlogen uit mijn hoofd en ik dacht maar aan een ding; het vinden van de orde.
Ik liep stevig door opzoek naar de orde...
Na een tijdje stopte de vleermuizen, ze stopten voor een grote zwarte boom.
Het was waarschijnelijk de grootste boom uit het hele bos, zijn grote zwarte takken reiktten tot diep boven het bos uit.
Het beangstigde me, elk deel van het boom liet me denken aan de orde.
Voordat ik door wou lopen bleef ik staan...
Een kring van Zwarte rozen beschermde de boom, alleen een Zwartbloedige kon alleen doorlopen.
Ik deed mijn anhk ketting die ik van Lestat had gekregen in mijn zak en als snel liep ik door de kring.
Het voelde raar, net alsof ik door een krachtveld heen was gelopen.
Mijn nekharen stonden overeind, ik was een van de weinige vampieren die deze plek van dichtbij heeft mogen zien.
"Kom naar ons, kom naar ons" hoorde ik fluisterende stemmen veraf.
Ik besloot het te doen en legde mijn hand neer op het hart van de boom...
Het gevoel was ijskoud, het werd voor mijn ogen en langzaam voelde ik me ondergronds gaan.
"Je bent er" zei een stem.
Ik opende mijn ogen en zag dat ik op de grond lag.
"Chiara" zei ik duister.
De donkere vampier stak haar hand uit en helpte me overeind.
Chiara was ook een Zwartbloedige, maar dan puurbloed.
Zij was het kind van Vladimir en Elvina, de voorouders van de orde.
De mensen die het zwartbloed hebben gekregen, de meest superieure vampiers in de wereld.
Chiara deed me veel aan mezelf denken.
Wij allebei hadden gitzwart haar, en vuurrode ogen.
"Kom mee, ze verwachten je" zei Chiara en ze stak haar hand uit.
Ik nam haar hand aan en we liepen een tijdje.
De tunnels ondergrond waren groot en verstrikt.
De vochtige lucht van bloed maakte me meer krachtig, de geur van het zwarte bloed.
Al snel kwamen we voor een van de vele ingangen.
Er was een grote lange zwarte deur met daarop in bloedrode letters;

Zwartbloed
Orde van dood en onheil

Chiara klopte drie keer lang op de deur tot Louie de deur open deed.
Louie was ook een van de vampiers die goed kon, een jonge vampier van 23 jaar en donkerblond haar.
"Deborah" zei hij kortaf en hij gaf me een hand.
Ik keek verbaasd om me heen, er was niks veranderd.
Een hele grote zwarte ronde tafel met daaraan de gebruikelijke hoofd-orde leden.
Yamcha, een grijze mannelijke vampier, Gaby een vrouw met bloedrood haar (bekend om haar half banshee afkomst).
Alitos, de vampier die jarenlang heeft gespioneerd op het ministerie en Evanna de eeuwenoude vampier die bekend staat om haar zienersbloed.
En als laatste aan de tafel; Vladimir en Elvina.
"De Vampiersdochter" zei Vladimir met zijn roemeens accent.
Hij wees me naar een lege zwarte stoel.
Zelfverzekerd ging ik zitten, maar toch bang voor wat er zou komen.

Moonlight · Geplaatst: Wo Dec 15, 2004 16:51

Hoofdstuk 13

"Hoofdleden van de orde, welkom bij deze bijeenkomst" zei Vladimir lojaal.
De ordeleden knikten instemmend.
"Vandaag zijn we bijeengekomen voor een aantal belangrijke feiten die we moeten bespreken" vervolgde Vladimir zakelijk.
"Een paar maanden geleden is Deborah naar Zweinstein gebracht, om zo Harry Potter om zeep te helpen".
De ordeleden keken belangstellend naar me.
Ik negeerde hun blikken en deed net alsof we het over een normaal onderwerp hadden.
"Ik neem aan dat Lestat al contact met je heeft opgenomen?" vroeg Yamcha tegen me en schaapte zijn keel.
"Ja" zei ik kortaf.
"Je missie tegen Potter is dus gestaakt" zei Vladimir.
"Ja, tijdelijk" loog ik.
De tafel bleef een tijdje stil totdat Vladimir de stilte verbrak door te zeggen; "We zijn hier voor een waarschuwing".
"Robin Mayfair" maakte Evanna zijn zin af die in de hoek zich schuil hield onder een zwarte sluier.
"Precies, ze is gevaarlijk en kan tegen je keren" vervolgde Vladimir.
"Ja, je weet maar nooit met de Mayfairs" zei Alitos plotseling.
De andere vampieren hielden wijselijk hun mond.
"En nadat wat Merrick Mayfair heeft gedaan kunnen we ze helemaal niet vertrouwen" zei Vladimir.
"Maar je weet, de Mayfairs zijn altijd neutraal geweest" zei ik wijs.
"Aangezien Merrick de Orde een grote dienst heeft bewezen met het oproepen van Kristin’s geest" vervolgde ik.
Jaren geleden had de twaalfde Mayfair heks (Merrick) de orde geholpen met een grote dienst.
De rusteloze half vampier Claudia oproepen was geen makkelijke klus, alleen iets voor een Mayfair.
"Maar toch is het beter als je uit Robin haar buurt blijft".
"Ik kende haar al voor mijn vampieren bestaan, ze is mijn beste vriendin geweest.
Het is moeilijk om haar te negeren" zei ik een beetje opstandig.
"Maar het zal wel moeten, de Mayfairs zijn meer nodig als je denkt" zei Evanna.
"Vooral zijn ze nodig, voor het vernietigen van het Zwarte bloed van de Vampierendochter" vervolgde Evanna met een mystieke stem.
"Wat bedoel je daarmee, je wilt toch niet Deborah beschuldigen" zei Vladimir met een opgetrokken wenkbrauw.
"Mijn zienersogen zien dat de Vampierdochter niet zal doorleven" zei Evanna.
"Beschuldig Deborah niet, ze is als een dochter voor me" zei Elvina boos.
Elvina was een lange vrouw met zwart haar, ze leek heel veel op haar dochter Chiara.
"Ik spreek alleen wat mijn zienersogen mij doorgeven" zei Evanna die nog heel kalm bleef.
"Dan zijn jouwn Zienersogen wel mis!" siste Elvina.
"Stop Dames!" beet Vladimir hen toe.
Ik hield mijn mond, maar was ontroerd over het feit dat Elvina mij als haar dochter beschouwde.
"Mischien is het beter als we stoppen met deze bijeenkomst" zei een onbekende stem.
Ik schrok ervan, het was Alitos.
Ik was bijna vergeten dat hij er ook zat.
"Dat is een goed idee, ik ga terug" zei ik snel.
De vampieren knikten en Vladimir liep met me mee.
"Trek het je niet zo aan van Evanna" zei hij.
"Je weet dat wij je familie zijn" zei hij met zijn gebruikelijke accent.
Ik glimlachte.
"Nu moet je terug, tot snel" zei Vladimir voordat hij me verdwijnselde.
Met een misselijk gevoel kwam ik terug bij de Zwarte boom...

Moonlight · Geplaatst: Do Dec 16, 2004 20:45

Hoofdstuk 14::

Ik liep via dezelfde weg terug naar Zweinstein.
Met een hol gevoel in mijn maag liep ik terug door het donkere woud.
Het was helemaal stil, behalve het geluid van enkele krassende uilen.
Wat bedoelde Evanna met haar woorden?
Ik wist duidelijk dat ze bedoelde dat ik mijn missie zou laten falen.
Alleen wou ik het niet toegeven.
Toegeven dat ik weer een mens was geworden, dat ik weer echte vrienden had.
Ik wist ook niet hoe ik Robin moest ontwijken.
Ik moest haar onderhand wel onder de ogen komen.
"Wat doe jij hier midden in de nacht?" hoorde ik een stem zeggen.
Uit een paar donkere bomen kwam Robin aangelopen.
"Waarom negeer je me?" vroeg ze.
"Je weet wie ik ben, en je weet voor wie ik werk" antwoorde ik veelbetekenend.
"Jij wist niet hoe ik me voelde toen je Talamasca verliet" zei Robin.
Ik had lang gewacht op dit gesprek.
"Iedereen in de familie was verbaasd, we hebben alles geprobeerd om je terug te krijgen" zei ze daarna.
"Maar nu is het te laat, je bent slecht.
"Jullie waren toch altijd neutraal?" vroeg ik bits.
"De Mayfairs zijn neutraal, maar Voldemort heeft dingen gedaan die verschrikkelijk zijn" antwoorde ze.
"En wat is er dan met Merrick?" vroeg ik daarna.
Het bleef stil, totdat Robin zei; "Sommige dingen kan ik je niet hier vertellen".
"Je weet maar nooit wat hier ronddwaald" vervolgde ze.
"Ik heb de Mayfairs ook gemist, zelfst Talamasca" zei ik.
"Het liefste zou ik teruggaan, maar dat is te laat" vervolgde ik terwijl ik somber voor me uit staardde.
"Het is nooit te laat" zei Robin.
Ze glimlachtte naar me en vertrok weer in de duisternis.
Ik moest lachen bij mezelf, Robin was altijd de Mayfair die 'geheimzinnig' was.
Ik volgde Robin’s voorbeeld en trok ook terug naar Zweinstein.

Het koude water zonnetje scheen zijn stralen uit over het verboden bos.
Ik, Harry Hermelien en de anderen Griffoendors liepen naar Hagrid’s huisje.
"Zo, daar zijn jullie!" zei hij.
De Zwadderaars stonden al klaar, inclusief Malfidus.
Ik negeerde hem; ik gaf alleen een valse blik.
"Vandaag gaan we verder werken met de Lunalten!" zei Hagrid trots.
"We gaan weer naar dezelfde plek als de vorige keer".
In een lange rij volgde we Hagrid die dieper het bos inging.
Uiteindelijk kwamen we terecht op dezelfde plek al eerst.
Er waren nu meer lunalten als de vorige keer; een bruine en drie geelbruine.
"Jullie gaan in groepjes van vier werken aan een lunalt" vervolgde Hagrid.
Een voor een kregen de groepjes een lunalt toegewezen.
Ik werkte samen met Harry, Ron Hermelien in een groepje.
"Wat zijn Lunalten toch bijzonder!" zei Hermelien terwijl ze de lange manen van de witte lunalt borstelde.
"Dat is niet intressant Hermie, wat pas intressant is het afspraakje tussen Harry en Deborah" zei Ron plagerig.
Harry bloosde en was plotseling heel geíntresseerd in zijn schoenen.
"Het was gewoon gezellig!" zei ik vrolijk.
"Ja, dat geloof ik graag" zei Ron daarop.
"Ach, dat zijn niet jouwn zaken Ronald" zei Hermelien.
Ron hield wijselijk zijn mond, maar keek me wel raar aan.
"Deborah, ik moet je spreken" zei een lijzige stem achter me.
Het was Draco...