[AF] Duistere Terugkeer

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 9:46

'Robin!' riep tim opeens.Hij stond met een ruk op en vloog zowat naar de deur.
Hij knuffelde een zwak uitziend persoon , dat met kromme rug en hangende schouders in de deur opening stond.PLots sperde ik mijn ogen wijdopen.
Tim gaf haar een zoen op de mond en toen stapte hij opzij.Bob staarde net zo verbijsterd en boos naar het zwakke persoontje daar naast Tim.
'Ik doe mee,' hijgdeRobin. 'Koste wat het kost'
Bob en ik keken elkaar aan.Op dat moment zakte Robin in elkaar en Bob en ik dachten waarschijnlijk hetzelfde toen we naar Robin keken.

'Gauw , pak mijn dikke grijze boek onder het matras op mijn bovenste bed van mijn stapelbed' zei ik in een adem toen ik mijn stem weer terughad.
'Hoezo?' vroeg Bob
'Doe het nou maar!' snauwde ik.Meteen had ik spijt.Maar ik duwde dat gevoel toen ik bedacht dat Robin nu al mijn aandacht nodig had.
'Sorry Robin...' mompelde ik zachtjes.ik haalde diep adem en sprak de vloek uit: 'Protego'
Ik werd meteen overweldigt door vele herinneringen ie niet de mijne waren.Maar ik hoefde al die dingen niet te zien , ik zocht naar de herinnering van toen ik in st. Holisto's lag en de toestand hier tussen de raafjes veranderde.
Plots zag ik iets waaar ik erg van schrok.Met een schok staakte ik mijn zoektocht en ik dwaalde tussen de gedachtes door , op zoek naar die ene herinnering die ik had gezien.Ik vond hem neit terug.
Verbaasd keerde ik terug naar mijn eigen gedachtes.
Ik had Robin gezien met Majestic
Majestic was de hippogrief die ik in mijn eerste jaar hier op zweinstein had gevonden.Volgens Perkamentus zat Jessy erin , om haar kennis door te geven aan de uitverkorene.
Ik besefte waar ik net achter was gekomen.
Ze wist wie de uitverkorene was!

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 10:10

Waarschijnlijk was Jessy nu ontwaakt in het lichaam van haar trouwe faunaat-dier.
Ze zou wachten tot Robin de uitverkorene bij haar bracht , dan zou ze haar kennis doorgeven om daarna haar eigen leven te verlaten.
Ik keek naar Robin en besefte waarom ze er zo aan toe was.
'Jongens,' zei ik.'Ik weet wat er met Robin is gebeurd.' Ik wist niet hoe ik het wist , ik voelde alleen dat mijn woorden de waarheid waren.
'Robin is een tijdje door Eva bezeten'
De uitdrukkingen van Tim en Bob waren geschokt en boos.
'Eva heeft Robin door middel van de Impurius vloek in haar macht gehad , zodat Robin de uitverkorene niet naar Majestic toe zou brengen,' ik vertelde het verhaal van Majestic en Jessy McLearn's dood.
'Wow..' zei Tim zacht.Bob was sprakeloos.Ze waren erg onder de indruk , merkte ik wel.
Ik bedacht me opeens dat ik dit jaar nog helemaal niet bij majestic was geweest en ik wist opeens hoe ik Robin beter zou kunnen maken.
Met het dikke , grijze boek onder mijn arm liep ik door de geheime gang , trap af en de bieb in.
Tim en Bob volgden mij haastig terwijl ze Robin ondersteunden.
Ik liep de verbaasde madame Romella zo voorbij , de deur achter haar balie door naar de zolder vwaar Majestic vorig jaar nog verbleef.
Tot mijn verbazing was de trap dit keer wel te zien , terwijl we 2 jaar geleden toen Tim en Bob mee wilden de trap niet zichtbaar was, omdat ze Grifoentjes waren.
Waarschijnlijk omdat er nu een gewonde ravenklauwer bij was.
Ik liep regelrecht de krakende trap op en de jongens volgden mij zonder vragen te stellen.Ik was blij dat ze me zo vertrouwden.Op de zolder hield ik (gebukt) halt.
De jongens keken afwachtend naar me.Ze wisten dat ik meestal wel raad wist met een situatie en vertrouwden me nu blijkbaar blindelings.
Ik knikte en vervolgde mijn weg door de vele rotzooi en oude spullen.
Ik zag het schilderij van 2 jaar terug staan , met Rowena Ravenklauw erop.Een steek van verdriet ging door mij heen maar ik wist mijn gedachten dit keer bij Robin en Majestic te houden.
Ik hoorde gekras en het geklapper van vleugels.
Links en recht torende de oude spullen boven mij uit , voor zover dat ging in verband met het lage plafond.
'Majestic?'
Gekras als antwoord.
'Jongens, buig voor Majestic.'
De jongens deden wat ze gelerd hadden van professor Hagrid bij verzorging voor Fabeldieren.hippogrieven hadden we al gauw behandelt en Bob en Tim wisten wel raad met Majestic.
Majestic boog meteen terug en behoedzaam kwamen de jongens naderbij.Ik hielp mijn adem in toen ze Majestic streelden.Hij kraste op een lage , korte toon.Hetw as zachtjes maard e stilte was zo zwaar dat je en speld kon horen vallen.
Ik wierp een blik op Robin en zag waar ik op gehoopt had.Ik legde het boek neer en hurkte naast de zittende Robin neer.
'Robin , ontwaak want Majestic is hier.Volbreng je taak en laat ons weten wie de uitverkorene is.'

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 10:34

Plots leken Robin's starende , boze ogen te veranderen.
De boosheid die er net in te zien was , was nu angstaanjagend door de woede die ze uistraalden.
Ze waren gevuld met tranen , tranen van woede.
'Robin?' vroeg ik ietwat bang door haar vreemde uitdrukking.Robin vergaf iedereen altijd alles, maar het leek erop dat degene die haar zo boos had gemaakt, niet onder deze principes lag.
Robin stond fel en haastig op , maar meteen zakte ze weer ineen.Ze bleef wonder boven wonder op haar benen staan maar haar ogen stonden nu vermoeid en ze hijgde.
Haar schouders hingen naar beneden, haar hoofd was naar beneden gezakt en ze ademde jachtig en onregelmatig.
Het was een anstaanjagend gezicht.
'Robin, verover de vloek en richt je op je doel.Laar ons weten wie de uitverkorene is.'
Niemand zei iets.Tim en Bob bleven onophoudelijk Majestic aaien.
Robin ademde ineens heel diep in en wierp fel een blik over haar schouders , even later draaiden ze zich woedend om.
'Eva' zei ze kil met hijgende stem tegen de gestalte achterin de zolder.
'Je bent een doran' zei ik plots.Ik begreep alles ineens.
'ja , Laura.Dat heb je goed gezien.ik ben een doran , de wijste der Wijzen en ik bezit de kracht van de vier natuurelementen.Ik ben de beste elf onder mijn volk , maar door mijn ambitie kostte wat het kost een eenheid te zijn met mijn geliefde Bob Potter zoon van de jongen die bleef leven, werd ik verstoten.Mijn moeder heeft er spijt van gehad ,dat zal ik je zeggen' ze grijnsde vals en Bob keek geschokt van mij naar Eva.Ik zag het niet, verkeerde in dezelfde waan van woede als Robin.
'Als iemand over Jessy's krachten bezit , zal diegene ook een doran zijn.Ik dacht eerst dat jij de uitverkorene was, Laura,' ze schudde haar hoofd, maar haar felle, sluwe blik bleef op mij gericht.
'En dat mocht ik niet laten gebeuren.Als jij over Jessy's kennis zou bezitten , zou je veel en veel machtiger zijn dan wie dan ook.Je bent nu al krachtiger als ik , terwijl ik bezit over een doran-vermogen!' ze spuwde de woorden bijna uit , alsof het vies onkruid was.Haar blik schoot naar Robin en haar hele lichaam straalde haat uit.
'Albus Perkamentus werd mijn pleegvader toen ik verstoten was van het elfenvolk.Ik was een Eriazeuse, maar dat zag hij gewoon niet.Hij wist het wel , maar geloofde gewoon niet dat ik echt zoveel slechts zou kunnen doen om Potter te krijgen.Hij wees me na een tijdje door naar de Delacour's, zodat ik kon proberen een normaal gezin te zijn met Kate, Tim en Tom Delacour.Het tegendeel was waar. Ik had al meteen een hekel aan mijn ....pleegbroertje toen ik van hem moest horen dat Potter al met heel zijn hart van iemand anders hield, iemand die vertroebeld zag door haar liefde voor het goede en haar liefde voor mijn grote liefde,' ze haalde even diep adem bij deze blijkbaar pijn lijke herinnering en langzaam richtte ze haar rechtarm op mij.Ze spreidde haar vingers en ik voelde wat er ging gebeuren.Eva ademde nu snel in en uit, ze leek wel....opgewonden...
'Ik haatte je al vanaf het begin, Laura,' vervolgde ze: 'Het was pure haat voor jou.
Om mijn woede af te reageren vanwege Potter, leerde ik mijn krachten kennen en ze af te vuren.Ik bezit over de kracht van het vuur, de lucht, de aarde en het water.Absolute kracht.
Ik ben de machtigste vrouw in deze wereld, en sta niet toe dat Robin de kennis van Jessy krijgt!'
Het duel begon.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 18:03

Wonder boven wonder hadden Tim , Bob en Robin het al zien aankomen.
tim en Bob spraken na die afschuwelijke woorden onmiddelijk een vloek uit , hoewel ze geen van beiden ook maar enig effect hadden.
Het was een vreemde gewaarwording; Robin zo klein en zwak , Eva zo woeden en vol haat , ik vol verbijstering en ontzetting , Bob en Tim boos en al hun kracht in eenn poging tot wraak.
Met haar ene hand op mij gericht en de andere op haar hart gericht, beschermde Eva zich moeiteloos.Ik besefte dat ze als doran zijnde makke4lijk tegen toverkunst opkon.Ze kon alleen niet op tegen de Kracht van de Wijsheid , dat had ze zelf gezecht.
Ik nam vliegensvlug een besluit.Mijn armen schoten gekruist voor mijn borst en met een blik versloeg ik Eva.Ik had op de Hallaway-schpool geleerd mijn kracht der Wijsheid uit eigen wil te uiten.Vroeger lukte het me alleen als ik heel sterke emoties had.Nu lukte het me al als ik me maar volledig op mijn doel concentreerde.
Twee goudachtige stralen flitsten uit mijn ogen.Het leek wel een flits , zo snel ging het.Toen Eva haar ogen wijdopen sperde van verbazing , waren de twee stralen nog maar een halve meter van haar verwijderd.Het ging allemaal zo snel.
Toen Eva de stralen opmerkte en daar zo verbaasd haar ogen open sperde, spreidde ik mijn armen uit , voor mijn vrienden langs.Ikzelf kon wel tegen de terugkaatsing , maar hun niet.
Tot mijn verbazing Robin ook.Ze duwde mijn arm weg en ging naast me staan.Maar op dat moment had ik haar hulp al niet meer nodig.Eva was weg , in rook opgegaan.Ik voelde dat ze nog wel leefde , gezond en wel...Maar als ik mijn krachten goed kende en die goed geuit had, stond ze nu ergens in de sahara.
'Robin?' vroeg ik terwijl ik nog steeds naar de plek keek waar Eva zojuist had gestaan.
'Ja?'
'Je moet nu de kennis van Majestic overnemen.Hij zal meteen sterven.Wees gerust , het lichaam verdwijnt meteen.Er ligt dan als het goed is een baby hippogrief voor in de plaats.Zorg goed voor dit kleine diertje,' zei ik tegen haar.Ik had het gevoel dat dit het goede was.Dat het zo moest gebeuren , hier en nu.
'Waarom nu? Ik voel me zo zwak...Ik kan die kracht nu niet aan...' ze aarzelend.
'Jawel,' besloot ik.Ik haar haar nu pas aan.'Wij gaan, jij krijgt de kriojgt de kennis en voegt je beneden bij ons.'
Ze keek me nog steeds wiojfelend aan , maar met nog een blik op mijn vastberaden gezicht gaf ze toe.
'Okee, op voorwaarde dat....Tim bij me blijft.Ik kan het niet alleen.'
'Is goed.'
'Maar hoe moet ik het doen?'
Ze was bang voor die kennis, als je Robin kende was dat goed te zien op haar gezicht.
'Luister Robin,' ik ging recht tegenover haar staan en omhelsde haar.Ik boog achterover.
'Doe wat je hart je ingeeft.Je hoeft niet te weten hoe, alleen waarom'
Ze knikte.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 22:34

Ik en Bob liepen zwijgend de trap af en gingen daar op de grond zitten.
De onzichtbaarheidsmantel lag in de hoek en ik keek ernaar.Het gaf me een vertoruwd gevoel en het geluk van de keer daar met Bob keerde terug naar mijn lichaam.Ik had het gevoel dat alles nu ging veranderen , dat het nu de goede kant opging.
Ergens , diep van binne wist ik dat het nog lang niet beter werd.Zwadderich was bezig met zijn terugkomst.
Plots herinnerde ik me het boek over de zwarte kunsten en het stukje over zwadderich.
Ik had mijn boekentas(eigenlijk altijd) bij me , dus het boek zal er ook wel bij zitten.
Bob keek benieuwd toe wa t ik ging doen toen ik opstond om het boek uit mijn tas te halen.
Al hoestend blaasde ik het stof van de kaft en bladerde gauw naar de pagina waar het stukje over Z. zwadderich stond.Mijn ogen vlogen over de regels die ik tijden terug gelzen had.Stom van me toen niet door te lezen.
"-Hij was een van de meest gevreesde tovenaars aller tijden.Maar er was nog een grote , duistere magier die nog erger gevreesd werd.
Zalazar Zwadderich, medestichter van Zweinsteins hoge school voor hekserij en hokes-pocus.
Hij werd gevreesd in tijden dat hij jong en sterk was.
Toen Zwadderich werd geboren werd zijn naam overal ter wereld uitgesproken.Hij was beroemder dan wie dan ook rond die tijd.
Maar toen hij twee was , verwazigde zijn naam en werd hij vergeten.
Toch werd Zwadderich weer bekend toen hij zweinstein's viertal verliet en een geheime kamer bouwde.Men dacht dat dit een legende was ,maar later opende Hij hem, toen was hij nog leerling Marten Asmodom Vilijn , 3e jaars Zwaderaar van Zweinstein.
Men zegt dat Zwaderich 2 vrouwen heft gehad.Van de eerste zou Hij gekomen zijn , van de tweede een ander-...,met een zeer grote doran-kracht.Diegene zou volgens de legende een elf zijn en over de absolute energie beschikken: kracht van het element aarde, water, vuur en lucht.De laatste afstammeling van deze stamboom lijn zal een vrouw zijn wanneer zij machtig zou worden.
Haar grootste amibitie zou eenheden breken zijn en... haar liefde.Wanneer deze vrouw en haar over-overgrootvader Zalazar Zwaderich samen zouden komen , zou de abolute macht ontstaan en niemand zou deze kracht tegen kunnen houden, behalve....de uitverkorene van Jessy McLearn of haar dochter."
Mijn hart sloeg een slag over.Ik besefte over wie dit ging.Eva was afstammeling van Zwadderich en alleen Robin's dochter zou hen aankunnen als ze tot het duo van het duister uitgroeien.
Ik voelde me afschuwelijk nu ik wist wat ik te wachten stond.Een ernorme last rustte op mijn schouders met de taak om Zwadderich te verlsaan.Ik moest hem verslaan , een ander kon dat misschien ook wel doen maar....ik voelde het gewoon.Het zou niet lukkken.
Ik zuchtte diep en mijn hele lichaam leek plots loodzwaar.Ik gaf het boek aan Bob en terwijl ook zijn ogen over de regels vlogen , ging ik zuchtend zitten.
Het enige waarvoor ik leefde , was Zwadderich verlsaan.
En dat was ook het enige waarvan ik zeker wist dat het me nooit zou lukken.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 23:00

Ik voelde me beroerd onder deze zware druk op mijn schouders.Terwijl Bob me veelbetekenend aan keek, bedacht ik me dat Robin in ieder geval naast me zou staan in de strijd , of haar dochter.
'Loewie?' fluisterde Bob ineens.Ik keek hem aan.Het was donker in deze kamer maar ik kon hem toch duidelijk onderscheiden van de rest.
'ja?'
'Sterkte'
Spontaan sprongen de tranen in mijn ogen.Dat ene woord was zo lief , het betekende zoveel voor me.Ondanks alles stond hij nog aan mijn zeide en ik kon altijd op hem steunen.
'Oh Bob!' zei ik al huilend en ik sloeg mijn armen om zijn nek.
'Shhht maar Loewie...Rustig....Je kunt het wel aan...'
Ik huilde alleen maar als antwoord.Ik begroef mijn geciht in zijn schouder terwijl hij zachtjes en medelevend door mijn haren streelde.Het werd me allemaal even teveel.
We stond wel een uur zo, dicht tegen elkaar aan , met de wetenschap dat we hoe dan ook bij elkaar zouden blijven.
'Euh....Laura? Bob?'
'Robin!' zei ik en ik veegde ruw en haastig mijn tranen af.Robin hoefde ze neit te zien.
'Allemachtoig zeg...Dat duurde lang!' zei Bob met een knipoog ten teken dat eht neit ergw as en knikte naar mij.Tim begreep het meteen en knipoogde terug.
blozend staarde ik naar de grond.
Tot ik het boek zag liggen.
'Jongens, lees,' zei ik op vastberaden toon en een beetje beduusd pakten ze het zware boek aan.Ik wachtte gespannen terwijl ze daar naast elkaar stonden te lezen.
'O jee....' zei Robin toen ze eindelijk haar blik af wendde van de kriegelige lettertjes in het boek.
'Yep,' zei ik alleen maar en Robin keek me een beetje geiriteerd aan.
'Ik heb het gevoel ,Laura....Dat als we ons best doen, we het wel aan kunnen.' zei ze met een blik op mijn vermoeide , gespannen houding.Ik wist dat ze geen van alle woorden meende, toch begon ik moed te krijgen.ik rechtte mijn rug en probeerde een moedig , levenslustig iemand te zijn.
'Je hebt gelijk.'
'Denk je?' vroeg Robin nu onzeker.Ik keek haar aan vanonder mijn lange pony.
'Ja.'
Robin leek er ook in te gaan geloven.Ze stond iets rechter en staarde neti meer somber voor zich uit.
Ze keek me aan.
'Samen kunnen we alles aan,' zei ik om haar het laatste restje benodigde moed in te spreken.
'Ik heb de kracht van de aarde,' zei Robin.Toen knikte ze me en ze wendde zich naar Tim.
Ik en Bob verlieten de ruimte.Tim en Robin bleven met z'n tweetjes achter.Ik hoopte maar dat alles waar was.Dat we voor altijd bij elkaar zouden zijn en we echten alles aan konden.Ik liet een diepe zucht ontsnappen toen ik een blik over mijn schouder wierp, richting de deur van het halletje.In dat halletje hadden we Tim en Robin achter gelaten.Het was te hopen dat Tim het nu bijlegde.
Ik zuchtte en wilde dat alles goed kwam.

Yippie!!!
Ik heb de dvd van deel 3 , eindelijk!
Kga hem morgenochtend kijken , nu gauw verder typenb.
Laat me weten wat je ervan vind....En misschien kun je ook vertellen hoe je dacht dat het zou gaan en wat je een mooie einde zou vinden(maar dat is nog laaaaaaaaaaaaaaang neit in zicht hoor!)

Groetjes!
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Dec 06, 2004 19:44

'Doej...' zei ik wijfelend toen ik nog een trap omhoog moest en Bob niet.
'Laura....'
'Ja?'
'Ik....wil je niet kwijt...' hij bloosde 'Laten we proberen meer samen te zijn , ondanks de breuk....'
Dankbaar en een beetje verbaasd keek ik hem aan.'We gaan Zweinstein op z'n kop zetten' zei ik toen en knuffelde hem.Toen sheiden we onze wegen en ik liep in gedachten verzonken de bewegende trap op.
Ik moest wel een half uur wachten eer de trap me eindelijk vervoerde naar de volgende verdieping en toen ik er eindelijk was, kon ik niet naar binnen.De deur was om een of andere reden gesloten.
'Halloho! Is daar iemand?!!!' schreeuwde ik en ik stampte nog eens op het (neppe) raam.
Eindelijk deed iemand open.De gpordijnen van het raam gingen dicht en toen ik ze weer open deed , alg de leerlingenkamer erachter.
Linda Wilfers glimlachte naar me en bedankte haar voor het open doen.
Uitgeput liep ik naar de Slaapzaal en viel met kleren en al aan op bed.Nog voor mijn hoofd het kussen raakte , sliep ik al.
Rond 3 uur 's morgens sloop Robin de kamer binne.Ik hoorde het maar half.Ik was gewoon te moe om nieuwsgierig naar de afloop te zijn.
Ik vergat zelfs te bedenken dat 3 uur wel erg laat was.....

'Hoi Robin! Goeiemorgen!' zei ik vrolijk rond een uur of elf.Ik had al ontbeten en wat gelezen in de bieb.Robin lag nog steeds te snurken.
'Joehoe! Wake up!'
'Jaja...ik kom al...' slaperig sloeg Robin met haar kussen naar me , draaide zich nog eens om en snurkte verder.
Met een diepe geamusseerde zucht vertrok ik.
'Heej Laura! Al op?' vroeg Robin rond 2 uur 's middags opgewekt.
Ik keek haar vreemd aan.'Euh....ja.....Zeg..je bent wel vroeg op!' merkte ik sarcastisch op.
Robin trok een niet-begrijpend gezicht en ik schoot in de lach.
Daarop vlogen haar ogen naar de klok aan de muur, daarna schoot ze ook in delach.
'Oepsie....Nouw ja , daar zijn de weekends voor he!'
Ik grijnsde

Robin en ik vertrokken meteen naar de Grote Zaal , om te lunchen.Ik had op haar gewacht maar mijn maag knorde inmiddels verschrikkelijk!
'Zeg Robin?' vroeg ik onderweg.Ik brandde van neiuwsgierigheid over haar en Tim.
'Wadist?'
'Hoe is het tussen jou en Tim af gelopen?'Robin liep wat langzamer en bloosde.Ik grinnikte.
'Kom op, vertel....!' zei ik plagend.
'Goed hoor.We hebben wel weer-'
'JIHOEOE!' onderbrak ik haar.
'-maar we zijn het erover eens dat het niet aan de grote klok gehangen hoeft te worden.' Ik grinnikte nogmaals en Robin drukte me op het haret dat het geheim moest blijven.We liepen gauw de grote poort door en schoven aan bij de tafel van Ravenklauw.
Precies toen ik aanviel op de heerlijke bessentaart, stond prof. Perkamentus op van de oppertafel en liep naar voren.
Hij kuchte een paar keer en toen iedereen eindelijk stil was, begon hij met een ernstig gezicht te praten.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Dec 06, 2004 19:45

'Jongens, meisjes...Zoals ik jullie al eerder heb verteld, wil de tovenaar Zalazar Zwadderich in Voldemort's voetsporen treden.' eren huivering gleed door de zaal bij die gevreesde naam.Het verbaasde me nogal , want hij was dood.En als je dood bent , kun je het nogal moeilijk horen als iemand je naam zegt.Ik bleef gespannen luisteren , bang voor wat komen ging.
'Tot mijn grote spijt moet ik jullie vertellen dat hij bezig is aan de macht te komen.In het noorden heerste al grote paniek en angst, maar nu komen de Dooddoeners onze kant op.Men denkt dat Zwadderich net zo verschrikkelijk word als Voldemort.
Ik moet jullie mededelen dat......Voldemort heeft toegeslagen.
Ik heb al eerder verteld dat professor Marike Wemel was verdwenen.' hij zweeg even en zelfs vanuit mijn plek ver achteraan kon ik een traan langs zijn oude, vermoeide gezicht naar beneden zien glijden.Ik moest even slikken.
'Tot mijn spijt zijn ook professor Sneep en .....' zijn ogen flitsten in mijn richting.'Professor Griffel verdwenen...' een rumoer steeg op en ook bij mij kwamen de tranen op.Eerst ma , nu Griffel ,mijn...tante...Nou ja , de vriendin van mijn oom.
Perkamentus verhief zijn stem om boven de leerlingen uit te komen.
'Er is nog geen reden tot paniek.Natuurlijk is er gevaar , maar neit zolang je binnen de muren van Zweinstein blijft.Blijf alstublieft altijd waakzaam.En voor de zekerheid heb ik 3 nieuwe mensen binnen dit kasteel aangenomen.
Professor Potter zal zich ontfermen over het vak transfiguratie-' Tante Ginny stond op.Ze glimlachte , hoewel duidelijk te zien was dat zij ook verdriet had.
'Professor Delacour vervangt professor Sneep voor het vak toverdranken' Een knappe tante Fleur stond op en ze zwaaide model-achtig naar ons.
'En tot slot zal professor Dolleman het vak verweer tegen de zwarte kunsten voor zijn rekening nemen.' een stokoude man met een magisch oog stond op.Zijn houten been boenkte op de grond en een rilling liep over mijn rug.
Blijkbaar vonden de andere leerlingen het magische oog ook best eng, want het applaus was terughoudend.
Toen Dolleman weer zat ,wenste Perkamentus ons smakelijk eten.Ik begon weer met eten , dit keer vol piekerende gedachtes.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Dec 06, 2004 21:48

Ik maakte me zorgen om mijn moeder en Griffel....Ook de komst van tante Fleur en tante Ginny lieten me neit koud.Ik was bezorgd om ze en dan kwamen de geruchten er nog bij.
He gonsde namenlijk van de geruchten.ik vroeg me af of ze waar waren. Een stel 6e-jaars had gezegd datuit hun klas 1 jongen vermoord was en drie meisjes vermist.
ook van Bob en Tim hoorde ik de nodsige geruchten van gemartelde , vermoorde en ontvoerde leerlingen.Ze maakten me misselijk en ik probeerde uit het kasteel te komen...Dan hoorde ik die afschuwelijke dingen tenmiste niet meer.
Ik rende naar de poort en wilde weg.Achter me hoorde ik een meisje fluisteren dat ik onder de impurius vloek lijdde.
'Houd je bek vet kreng!' sneerde ik woedend tegen haar.De poort was op slot en zesdubbel vergrendelt.
Ik was furieus en rende maar naar de bieb , op weg naar de zolder.
Daar klom ik door het luik en via het dak ontsnapte ik van dit verschrikkelijke kasteel.
Alles was vreselijk zo...Morgen oudejaarsdag en Zwadderich in zicht.
Ik zuchtte diep en kroop over het dak, vastberaden om naar beneden te klimmen en weg te lopen.
Ik gleed uit en kon me op het laatste moment vast grijpen.Daar hing , op het dak van school en totaal overstuur van woede.Ik was verschrikkelijk verdrietig.Mijn haat jegens Zwadderich was op dit moment heel diep en intens.Ik zou nooit meer gelukkig zijn , zolang hij leefde.Hij zorgde voor zwart en duister op de wereld , en ik zou die duisternis vernietigen!

Mijn been bloedde van een schaafwond maar ik klom verder.Tranen sprongen in mijn ogen toen ik nog een uitgleed en ik een felle steek door mijn gezicht voelde gaan.Iets scherps schoot erover heen en ik proefde plots helderrood bloed.Het smaakte naar wraak , haat en woede.
Vastbesloten klom ik behendig langs de ramen naar beneden.

Eindelijk was ik op het veld.Ik liep gelijk naar de ander aknt van het kasteel , achter de berg.
Aan die kant kwam bijna niemand. Het was er heel heuvelachtig en daar liep de berg waar Zweinstein op stond steil af.
Ik nam plaats in het gras en keek uit over de bomen.Het gaf me een heel vredig gevoel en ik kalmeerde enigzins.Zoals ik uitkeek over het dennebos daar beneden was prachtig en het verbaasde me dat ik dit niet eerder had ontdekt ,en dat hier verder bijna niemand kwam.

Toen het donker begon te worden liep ik terug naar het kasteel.Ik klom behendig en sneller als de heen weg terug.Het luik was nog open en ik glipte stiekem de zolder binnen.
Gauw sloop ik naar de leerlingenkamer waar ik nog gauw even wat huiswerk maaktel.Daarna stapte ik in bed.Vermoeid viel ik in slaap.

'Iejlk , Laura!' zei Robin en ze sprong achteruit , aan de boenk te horen.
'Wat?' vroeg ik met schorre stem.Gister op de berg had ik nogal wat gezongen en mijn stem was nu nogal schor.
'Je zit onder het bloed!'
'Ow jeej...' zei ik en streek met mijn vingertoppen over de wond van gister.Een diepe snee liep over mijn gezicht...
'Daar houd je een litteken aan over!'
Ik keek Robin aan en besefte dat ik iets overhield aan dit jaar.Het kalmeerde me en ik was blij dat het niet over zou zijn na mijn gevecht met Zwadderich.
'Och.....' Robin keek me vreemd aan en ik snapte wel dat ze mijn reactie vreemd vond.Over mijn hele gezicht zou een litteken blijven...en ik zei "och..."????
Robin schudde haar hoofd en liep naar de kledingkast om zich aan te kleden.Ik liep rustig naar beneden maar een uurtje later was ze nog neit naar beneden gekomen.
Ik liep de trap rechts van de grote ruimte op richting de Slaapzaal van ons.
Daar vond ik Robin met een peinzend gezicht bovenaan een berg met truitjes , rokjes , broeken , gewaden mantels en truien.
'Wow , Robin...Wat een slagveld ,w aar ben jij mee bezig?'
'Uitje' zei ze verstooid.Ze trok een galagewaad uit de kast , om het vervolgens over haar schouder te gooien.
'Robin , die was raak!' zei ik zogenaamd verontwaardigt en lachte.Ze had het gewaad recht in mij gezicht gegooid.
Ze wierp een blik over haar schouder...' Sorry.....' zei ze neit echt gemeend en trok een stapel met T-shirts uit de kast.
'Robin , is het een uitje met Tim?' verschrikt keek Robin op.
'Huh , wat?'
Ik schoot in de lach.Totally in love.
'Ik help je wel wat uit te zoeken' Binnen een paar minuten hadden we een leuk setje gevonden en kon Robin veilig op stap.We gaven elkaar de high-five en lachend liepen we naar de Grote Zaal.
Even was ik alles vergeten en leek de wereld normaal te zijn

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 08, 2004 19:05

Tot we Gemma en Stefan van Huffelpuf tegen kwamen.We hadden dan wel een eeuwige breuk met Griffoendor, maar de Huffelpufs en Zwadderaars deden hetzelfde tegen ons als normaal.Zwadderich was af en toe wel overdreven aardig , maar dat komt omdat ze altijd al ruzie met grifoendor hadden gehad.Logisch dus.
'Hoi!' zei Stefan en glimlachte vriendelijk naar me.
'Oh , ik ben zo blij dat jullie er nog zijn....' zuchtte Gemma.Meteen verandere mijn bui naar chagrijnig.
'Hoezo?' vroeg ik kortaf en snauwerig.Robin keek me schuinsweg vreemd aan.Gemma medelijdend.
'Linda is weg, Maria, Emma, Serena, Sabine, Tom , Eric ,Arthur, Luuk en Mike' somde ze op haar vingers op.Ik wierp een boze blik op haar en tranen van woede sprongen in mijn ogen.
'Hoezo weet jij dat nou? Hoe kunnen die kinderen verdwenen zijn? Hoe kun je er verdomme zo makkelijk om doen!' gooide ik eruit en rende weg.Gemma rende me meteen achterna en na een tijdje kon ze me inhalen en bij mijn arm grijpen.Een ontsnapte traan rolde over mijn wang en ik moest heel erg mijn best doen mezelf te beheersen en haar geen klap te geven.ik was woedend om haar roddels.
Meteen had ik spijt van die gedachte.De echte reden dat ik zo overstuur was , was dat ik me machteloos en eenzaam voelde.
Ma was weg en ik pikte dat verdriet niet langer.Ik voelde me zo afschuwelijk datik mijn armen om Gemma heen sloeg en uithuilde.Ze was heel aardig en klopte me wat op mijn rug.
'Rustig maar , ik snap je best....' Toen ik uitgehuild was ging ik weer rechtop staan en sprak gauw een spreukje uit over mijn rode ogen.Ze waren meteen weer normaal en daar was ik blij om , want ik hoorde iemand aankomen.
De voetstappen klonken gehaast en ik herkende ze niet.Aarzelend draaide ik me om.
'Anne!' riep ik verbaasd uit toen ik Anne Bonkel zag.
'Hoi....' ze keek me bezorgd aan.Ik probeerde dapper te glimlachen maar het lukte voor geen meter.
'Hoi..' zei ik wat ongbeholpen.
'Hoe is het?'
'Goed'
Ze staarde me met een ongelovige blik aan , maar zei verder niks.Ik was haar dankbaar.
Ik hoorde nog meer voetstappen en ik herkende ze meteen; Robin.
'Gaat het weer?' fluisterde ze toen ze naast me stond.Ik knikte.
'Leuk je weer gesproken te hebben , Laura,' zei Anne.Ik knikte en nam afscheid.Toen gingen we ieder onze eigen weg.

'Robin?' vroeg ik tijdens
'Ja?'
'Waar ga je met Tim heen?'
'Ik weet niet...Ik geloof dat we eerst wat op het terrein van Zweinstein wat rondwandelen en daarna gaan we misschien nog naar Zweinsveld ,als het mag.'
'Huh?' vroeg ik verbaasd. "als het mag"??? 'Hoezo zou het nu weer neit mogen?' vroeg ik verbaasd.Robin keek me aan.
'Nou euhm....' begon ze nerveus en staarde naar haar schoenen.
'Het zijn geen roddels , weet je'
Ik voelde een vlaag van woede opkomen , maar wist die te beheersen en zpo kalm mogelijk luisterde ik.
'Ik denk dat hij bang is dat we verdwijnen...We moeten binnen de muren van het kasteel blijven,' zei ze gespannen en gepikeerd.Ik keek haar meelevend aan terwijl mijn hersenen op honderd per uur naar een oplossing zochten.
'Ik heb het!'
'Wat?'
'De oplossing'

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 08, 2004 19:07

'Volg me,' zei ik alleen maar als uitweg en vastebraden liep ik af op de plek die pa had beschreven.
Doelgericht beende ik voor Robin uit en ze volgde me met een sprakeloze uitdrukking op haar gezicht.Eindelijk vondik wat ik zocht.De afdalling naar de kerker van Sneep.Daarachter zat de leerlingenkamer van Zwadderich maar als je goed keek zat er nog een deur.Ik denk dat je die deur alleen kan zien als je weet dat hij er is , want ik had hem tijdens mijn eerste jaar hier nog nooit gezien.
'Wow....' verzuchte Robin toen ik hem open deed.,Je kwam uit in een onmenselijk grote grot.Ik en Robin stonden nu op een richel en kwam met mijn hoofd bijna tegen het stenen plafond aan.
'Kijk uit,' zei ik en Robin zette een stapje achteruit.Ik richtte mijn toverstaf naar boven en sprak de zorgvuldig gekozen spreuk uit. 'Exentra Alohomora'
Het was een versterkte alohomora-bezwering.Het lukte en op slag verdween een stukje rots ik toverde touwen te voorschijn en al gauw hing er een kant-en-klare ladder voor onze neus.Robin klom omhoog en gilde verrukt van verbazing.
'Wauw!'
'Wauw!' lachte ik en 10 minuten later waren Tim en Robin op weg naar Zweinsveld.

Het was oudjaar en ik ging al gauw naar bed , rond een uur of 5 's avonds.Ik wilde vanacht feestvieren, om middernacht.Ik spaarde mijn energie en samen met de andere meiden ging ik slapen.Robin was nog neit thuis , maar rond 8 uur hoorde ik heel ver weg iemanddoor de kamer lopen en onder haar deken kruipen.

Middernacht was fanatastisch.Net als vorig jaar werd er wat gegeten , gedronken , gezongen en een mega-kussengevecht gedaan.Toen de zon al wijd op was en de eerste vogels langs het raam vlogen keerden we terug.Robin en en ik hadden de hele nacht gezongen en muziek gemaakt.Het was geweldig geweest en Bob en Tim waren er ook, heel eventjes.Toch was het prachtig geweest.
Maar toen we fluisterend in drie groepen uit elkaar gingen(Zwaderraars, Huffelpufs en Raafjes) hield ik er een duister gevoel aan over,
Precies om 12 uur was er iets vreemds in me gekomen , het gevoel dat er ites belangrijks gebeurde maar ik wist niet wat.Ik voelde een heel intens , diep gevoel over iets wat ik neit onder woorden kon brengen.Ik kon er neit over praten , en erover denken ging al moeizaam.
Ik voelde het alleen maar.
De gangenn waren schemerig en door de vele, grote ramen viel een flauw licht naar binnen.
Het vreemde gevoel werd heviger en heviger en ik voelde me in gevaar en veilig tegelijk.Ik wierp een blik op de hemel buiten en een rilling ging door me heen.
Zou het Zwadderich zijn? Ik hield mijn pas in.
Nee, Zwadderich was het zeker neit.Hij kon niet in de buurt zijn....Het gevoel was heel anders als toen ik voelde dat me iets te wachten stond.Ik keek ngmaals naar buiten en mijn blik viel op de sterren.Een sprankje van herkenning en herinneringen ging door me heen.Ik probeerde het nogmaals te krijgen en staarde langdurig naard e terren ,terwijl ik regelmatig doorstapte.Maar de herkenning kwam niet terug.Het gevoel werd iets minder heftig maar ik wist nog steeds neit wat het was.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 08, 2004 19:19

De warmte van mijn bed overviel mij en ik viel meteen in slaap zodra mijn hoofd het kussen raakte.
Vlak daarna werd ik moeizaam wakker.Het vergde veel energie, maar toen ik eindelijk wakker was wist ik dat ik nooit verder had mogen slapen.Ik lag ponrustig te woelen en na een tijdje ging ik op de rand van mijn bed zitten.ik piekerde over dat vreemde gevoel dat iki nog steeds door mijn hele lichaam had.Het leek zwaar op mijn schoduers te drukken en ik vertrouwde het totaal neit.ik stond op en en liep naar beneden , naar de leerlingenkamer.
Het vuur brandde zachtjes en ik nam plaats in een van de grote fautieuls bij de haard.Het was best donker , maar ik had er geen last van.Ik raakte in een soort trance terwijl ik diep nadacht.
Plots overviel de slaap me en met een zuchte van vermoeidheid zakte ik diep in slaap onderuit.

Laat in de middag werd ik pas weer wakker.om me heen was ijverige bevdrijvigheid en ik slaperig knipperde ik met mijn ogen.De meesten waren bezig met huiswerk en ik zuchtte.
Het gevoel kon ik nog steeds niet plaatsen.Ik piekerde en piekerde.
Plots zag ik een geschiedenis boek aan mijn voeten vallen.Ik staarde ernaar.Op de kaft stond Voldemort en een glazen bol.Ik herkende het meteen als de registratie van een profetie.Ik slaakte een gil van verbazing en angst.Ik besefte het en het sprankje herkenning van gisteravond kwam heel intens en helder terug.Ik bbegreep alles opeens.Brazillie. Het kerkhof. Herinneringen kwamen bij me op.Ik herbeleefde de afschuwelijke , warme zomerdag op vakantie.

"'Laura, kom nou!' ma keek achterom en hield halt.'Kom op meisje.We hebben nog een lange tocht voor de boeg' Ik hoorde het niet eens.Ik staarde alleen maar nar het kerhof aan de overkant van het zandpad.Het trok mij opeens heel vreemd en sterk aan.Ik had het gevoel dat mij over een tijdje iets afschuwelijks stond te wachten.Iets verschrikkelijkers dan ik verder ooit zou meemaken.Tegelijkertijd had ik eht gevoel dat die geberutenis een verlichting moest zijn.Een last zou van mijn schouders vallen en ik kon daarna met goede moed gelukkig zijn.
Plots begon ik doelgericht ernaar toe te lopen.Zonder verder nog maar ergens aandacht voor te hebben, stak ik het zandpad over.Ma wilde me tegenhouden.Ze trok net haar mond open om er iets van te zeggen , toen ze hem weer dicht trok.Ze zag de vastberaden blik in mijn ogen en bedacht zich abrupt.Ze stond daar maar wat hulpeloos terwijl ik dwars dor de bosjes heen liep.
Ik kwam op een kerkhof terecht.De kilte die het uitsraalde kon je voelen.Het verdriet van de nabestaanden kon je voelen en ik huiverde.Toch liep ik door.Want daar zou de ontrafeling zijn.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 08, 2004 21:23

Ik hoorde mezelf jachtig ademen.Haastig en behendig liep ik langs alle graven en grafstenen.Mijn hart ging steeds sneller heen en weer en ik zou durven zweren dat ik het voelde bonken.Nog een huivering ging door me heen terwijl ik doelgericht aar het meest verwaarloosde en vervallen grafsteen ging.Hij stond in tegenstelling tot de rest van de stenen kaarsrecht.Er liepen vele bartsen doorheen en stond een beetje afgelegen van de rest.De naam die erop stond was bijna onleesbaar.Plots hoorde ik schuifelende voetstappen en met een ruk draaide ik me om.Ik sperde mijn ogen wijdopen toen ik daar de moeder van mijn oma zag staan; ik herkende haar meteen van ma's foto.
Ik was zo verbijsterd dat mijn hart een tel oversloeg.Een rilling ging door me heen en ik voelde me nog onbehaaglijker.
Mijn overgrootmoeder keek een tijdje starend in de verte , tot ze me plots met 2 felblauwe ogen recth aankeek.Ik verstijfde van schrik terwijl ze die verschrikkelijke woorden op zei.
'Zij die Wijs is,
zij die het voelt
heeft de kracht van haar moeder
om de heerser te overheersen

Zij zal winnen met vriendschap van een ander
zij zal zich hechten aan de dierbaren
Wanneer zij in aanraking komt met de heerser,
zal zij met weinig moeite merken,
hoe ze verbonden is

Slechts met een blik kan ze duidelijk maken
wat ze wilt en wat ze voelt
Het vergeten is alleen
dat die blik dodelijk verbonden is,
aan de heerser

Het zal de blik en de Wijsheid zijn,
die haar red van de heerser
Het zal de vreindschap van haar dierbaren zijn,
waarmee ze overleefd.

De blik waarmee zij leeft,
en waarmee zij sterft
Het is slechts een gave
of een dodelijke ziekte'
ik gilde van afschuw en de woorden van de oude vrouw galmden nog na in mijn hoofd.Ik herinnerde me heel duidelijk mijn moeder die na deze woorden kwam aanrennen en hoe de oude vrouw al weer geruisloos verdwenen was.Hoe bezorgd mijn moeder was. Hoe geschokt ik was en hoe afschuwelijk me voelde.Vanaf dat moment wist ik dat me iets te wachten stond.Iets afschuwelijks.ik wilde het niet weten , ik wilde een gewoon leven leiden en niet altijd zo anders zijn.Ik had de herinnering aan de profetie verdrongen en diep weggestopt.Maar nu kwam de herinnering me heel duidelijk voor de geest.3 Jaar lang had ik hem weg kunnen houden , vanaf de vakantie in Brazilie.En nu pas had ik door van wie de grafsteen was.
Rowena L. J. Ravenklauw

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 10, 2004 21:19

Een week naderhand gonsde het nog in mijn hoofd.De woorden werden elke seconder herhaald in mijn hoofd. Ik had barstende hoofdpijn, was chagrijnig en gefrustreerd.Ik had het gevoel dat eht allemaal iets te betekenen had en ik piekerde over wat dan.Maar in plaats van dat ik de oplossing vond, werd de hoofdpijn erger, kreeg ik koorts, galmden de woorden nog heviger na in mijn hoofd en werd het vreemde voorgevoel steeds intenser.
Ik had het gevoel dat dat gevoel heel diep van binnen huisde , dat het grote invloed had op mijn leven en de herinneringen.Daar was ik bang voor en tegelijk voelde ik me veilig.Het was een vreemde gewaarwording.
Maqar het het zette me aan het denken.Ik had nu wel allerlei vloeken , bezweringen , tactieken enz. enz. geleerd, maar Zalazar was de over-over-over-over grootvader van Voldemort.Ik ahd nooit met die duistere tovenaar geleefd maar de afschuw die smaneging met de naam, maakte mij duidelijk hoe verschrikkelijk het geweest moest zijn.Niemand sprak erover , zijn naam werd nog steeds gevreesd.
Maar bij de naam Zwadderich ging men nu ook al huiveren.Waarom toch?
Ik piekerden over de woorden die de vrouw had verteld.Met moeite ontcijferde ik ze en ik begreep eindelijk wat de profetie betekende.
Ik kon Zwadderich slechts met mijn blik doden.Ik was aan hem verbonden en vriendschap moest mij redden.
Ik ontwaakte langzaam uit de soort tramce sinds de herinnering.
HEt beeld om me heen werd weer scherp en de geluiden hoorde ik weer helder.
Ik zag regen tegen de ramen gutsen.Ik zag een lichtflits, hoorde een donder en voelde het kasteel gewoon trillen , zo hard ging de donder.
Een potlood rolde van tafel en mijn stoel trilde even.Het vuur flakkerde fel en alles leek boos te zijn op de profetie.
Net als ik.
Waarom eigenlijk altijd ik? Ergernis kwam in mij op bij een terugblik naar mijn verleden.Altijd was er wel iets.Ik hoorde bij niemand en was anders dan de rest.Ik voelde me rot en staarde naar de open haard terwijl mijn beeld weer wazig werd.Diep in gedachten verzonken ging die middag aan me voorbij..

'Laura?' fluisterde een stem in mijn oor.Onhandig werd ik door elkaar geschud.
'Laura , wakker worden!' fluisterde de stem iets harder.
Ik deed mijn ogen half open.Meteen vielen ze weer dicht.
'We hebben zo Toverdranken! Kom op , opstaan en eten,snel!' Robin draaide zich om en liep de Slaapzaal uit.Ik haalde diep adem, werd wakker en gooide de deken van me af.Gauw schoot ik mijn kleren aan en haastte ik me Robin achterna, op weg naar de Grote Zaal.
De ochtend schoot voorbij maar de lessen leken eeuwen te duren.
Ik zat alsmaar met mijn gedachten bij de profetie en ik huiverde als ik eraan dacht dat een profetie vaak uitkwam.

'Robin?'
'Hmm?'
'Nou....' ik keek haar een beetje moeilijk aan.Ze fornsde bij mijn nerveuze, ernstige uitdrukking.
'Eigenlijk..mis ik je , Robin...'
Ze keek me verbaasd aan.
'Je bent er nooit!' gooide ik er wnahopig uit.Ik was eenzaam.Het was waar.Ik was altijd alleen terwijl zij lekker gebruik maakte van mijn geheime gang.
'O jee....Oh,meis....Het spijt me zo!' Ze keek me schuldbewust aan en ik had door dat ze het snapte.
'Je hebt gelijk , Laura!' ze omhelsde me en ik was verbaasd door dit begrip.Ik had verwacht dat ze zei dat ze graag bij Tim was.....Maar ik kende Robin neit zo goed als ik dacht.
'Ik zal erop letten , keej?'
'Jaja...' Ik lachte opgelucht en samen liepen we door naar de les Kruidenkunde.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 10, 2004 22:15

'Spreek ik met de heer Paul Johnson?' vroeg ik zenuwachtig.Robin tegenover me knikte me bemoedigend toe en dat hielp ietsje.
'Ja.Kan ik wat voor u doen?'
'Nou eh...Kijk , 2 jaar geleden had u me op Zweinsveld ontmoet....'
'Laura Wemel?'
Ik keek verbaasd en stamelde "ja" ...Hij wist het nog.Hij wist het nog!!!!! Ik was verbaasd en hartstikke opgelucht.Als hij me nog herinnerde, zal hij zijn belofte waarschijnlijk wel nakomen.
Als in een roes beantwoordde ik allerlei vragen over de thuissituatie , wie mijn schoolhoofd was , waar ik woonde , hoeveel ik wilde zingen en nog veel meer van zulk soort dingen.
Ik had er geen besef van en dacht niet na bij de antwoorden.Ik dacht alleen maar aan het feit dat ik-dat ik....Zangeres werd! Toen ik eindelijk een afspraak had gemaakt hing ik sorakeloos op.Even wierp ik een blik op een gespannen Robin, toen kon ik het neit langer voor me houden
'JIPIEIEIEIEIEIEIEIEEEEEEEEEEE!' gilde ik keihard toen ik de telefoon had opgehangen.Ik wist eerst neit of ik hem nou een uil zou sturen , maar dit leek me toch handiger.Jemig , die dreuzels zijn nog slim!
De hele gang van Zweinstein keek naar me om en had een uitdrukking alsof ik gek was.Ik trok me er niks van aan en richtte mijn vreugde af op Robin.
'IK WORD ZANGERES!!!!' gilde ik in haar oor en ze lachte.Ik omhelsde haar en rende naar de leerlingenkamer van Bob en Tim.
'Jongens , jongens jongens ik ga zingen!!! Ik heb een contract! Is het niet geweldig?' gilde ik keihard tegen het portret van de Dikke Dame.Ze keek me boos aan en stopte haar vingers in haar oren, maar even later kwamen Bob en Tim naar buiten gerend.
'So! Was jij dat?' vroeg Tim verbaasd lachend. 'Wat een volume!'
'Loewie?' vroeg Bob een beetje onzeker.
'Jaaaa?' vroeg ik stralend van vreugde en geluk.
'Ben je wel e....goed...bij...je..hoofd?' Hij lachte en kuste me midden op mijn lippen ik keek hem even lief aan , toen kuste ik gauw terug en stapte weer achteruit, voordat iemand het zag.Het zou onze dood zijn.
Ik wierp een wantrouwige blik over mijn schouders of er niemand in de buurt was.
Gauw haastte mijn vriendengroepje zich naar de kamer onder de zolder om het allemaal te vieren.

'Hartelijk Gefeleciteerd Laura!' gilde Robin zodra we langs Romella waren geglipt.
Ik en Robin gingen lekkers uit de keuken halen , terwijl de jongens versiering gingen halen.
Het was een supergezellig feestje en ik edacht niet een keer aan de profetie of Zwadderich