[AF] De VampierDochter

Moonlight · Geplaatst: Vr Dec 17, 2004 20:40

Nog bedankt voor alle Reactie’szz! ^^

Hoofdstuk 15

"Wat is er met je aan de hand" vroeg Draco aan me.
We stonden een eindje van de klas af.
"Er is niks met me aan de hand" zei ik opstandig.
"Ja, en zeg me nu dat je afspraakje met Harry een deel van je missie was" zei hij bazig.
"Dit is mijn leven, wie ben jij om dat te bepalen?" vroeg ik boos.
"Ehm, anders kan ik net zo goed een brief aan mijn vader schrijven" zei hij met een gemene grijns.
Mijn hart begon te kloppen van woede.
"Als je dat durft dan zuig ik je bloed totdat je dood bent" zei ik nijdig.
Ik greep mijn toverstok onder mijn gewaad en schreeuwde; "Insmenta!".
Uit mijn stok kwam een lichtpaarse vloed dat op Draco afsprong.
Hij trok een bang gezicht en probeerde weg te rennen, maar helaas mijn vloek was gelukt.
De "Insmentum" vloek heeft de griezelige uitwerking dat het slachtoffer vast word gebonden door een pijnlijke straal.
"Deborah wat doe je nou!" zei Hagrid die boos wou lijken, maar dat moeilijk liet zien.
"Sorry, Professor" zei ik met een grijns.
Hermelien kwam erbij staan greep haar toverstok en deed de tegenvervloeking; "Ilanto Nietus".
Langzaam vervaagde de paarse lichtstraal.
Hijgend en zwaar ademend viel Draco op de grond.
De andere leerlingen kwamen aanlopen; sommigen lachtten hem zelfst uit.
De overbezorgde Patty Park en Korzel brengde hem naar de ziekenzaal met de laatste woorden; "Wacht tot mijn vader dit hoort".
"Zo, dat was dat" zei ik.
"Deborah, ik zal je toch moeten straffen" zei Hagrid met tegenzin.
"Ach Hagrid, het was maar Malfidus" zei Ron met een grijns.
Harry stond erachter en glimlachte naar me.
"Sorry Ron, maar ik zal wel moeten" zei Hagrid.
"Ga maar naar Professor Anderling en vertel wat je hebt gedaan" vervolgde Hagrid.
Ik knikte en liep terug naar het kasteel.

Na een tijdje kwam ik bij het kantoor van Anderling.
Ik klopte drie keer, nadat deed de Professor de deur open.
"Zwartnacht, moet jij niet buiten zijn?" vroeg ze verbaasd.
"Nee Professor, ik ben eruit gestuurd vanwege een ruzie" antwoorde ik langzaam.
"Ga zitten" zei ze.
Het kantoor van Anderling was niet echt groot, maar wel was alles van donkerbruin eikenhout.
"Zo, vertel" zei ze tegen me toen ik zat.
"Nou, Malfidus bedreigde me en daarna werd ik boos en toen vervloekte ik hem" legde ik uit.
"Nou Mevrouw Zwartnacht, als alle leerlingen dat zouden doen dan zou het hier een chaos worden!" zei ze lichtelijk boos.
"In het vervolg kom je naar mij, als straf mag je vannacht Hagrid gaan helpen" vervolgde ze.
"Met wat?" vroeg ik.
"Dat zie je vanavond, 12 uur middennacht bij zijn huisje.
Kom je niet opdagen dan word het alleen maar erger" zei ze bits.
"En nu naar de volgende les".
Ik liep het kantoor van Professor Anderling uit en ging opweg naar Bezweringen.
"Aangezien jullie al ervaren zijn, behandelen we vandaag een moeilijke spreuk.
Deze bezwering heeft al je concentratie en kracht nodig, dus let goed op" piepte Professor Banning die op een stapel boeken stond.
Ik was snel naast Harry gaan zitten.
"En wat is je straf?" vroeg hij fluisterend.
"Hagrid helpen, volgens mij in het verboden bos" antwoorde ik.
"Zullen wij met je meegaan?" vroeg Harry terwijl hij wees op Ron en Hermelien.
"Wat lief van je!" zei ik blozend.
Ik was gelukkig niet alleen vannacht.

Moonlight · Geplaatst: Zo Dec 19, 2004 20:43

Hoofdstuk 16

Het was klokslag 12 uur.
Harry, Hermelien Ron en ik verlieten de leerlingenkamer om naar Hagrid te gaan.
De nacht was kil en koud, het enige licht was van de maan.
"Wat is het schoolterrein mooi s’nachts" zei Hermelien tegen Ron die naast haar liep.
Ik en Harry liepen iets achter, hij hield me vast.
Mijn hart bonkte als nooit tevoren, ik voelde iets.
"Gaat het?" vroeg Harry bezorgd aan me.
"Ja, het gaat" zei ik trillend.
"Nou Deborah ik verwachtte je eingelijk alleen" zei Hagrid toen we arriveerden.
"Maar goed, de anderen mogen ook mee" zei hij snel toen Hermelien wou protesteerde.
Hij had een groot houten kruisboog in zijn handen en achter hem schuilde de grote maar lieve Muil.
"Wij zijn hier niet zomaar, net als in het eerste jaar zijn er weer dieren dood gevonden" zei Hagrid somber.
"Oja, de eenhoorns" zei Harry begrijpend.
"Dit keer zijn het niet eenhoorns Harry, maar Lunalten" zei Hagrid nog somberder.
Hermelien maakte een kreetje van angst en Ron sloeg zijn handen op zijn mond.
"Wie doet nou zoiets?" vroeg Hermelien geschokt.
"Nou..Vampieren" antwoorde Hagrid boos.
Ik zei niks maar voelde me erg ongemakkelijk.
"Er zijn al drie lunalten gevonden, als er steeds meer lunalten sterven dan zijn er verschrikkelijke gevolgen" vervolgde Hagrid ernstig.
"Dan is het levende en het dode uit balans" zei ik geschokt.
"Precies, dus dit is een hele ernstige zaak".
"Vampieren doen dit waarschijnelijk voor een dode" zei Hagrid.
"Ze hebben iets nodig..." zei ik zacht.
Terwijl Hagrid verder praatte met de rest liep ik een einde verderop...
Ik keek naar de maan wat me erg schokte.
Mijn hart bonkte nog harder als eerst.
In heel mijn leven had ik dit teken maar 1 keer gezien.
"Er hangt bloed aan de maan" zei ik tegen mezelf.
Als er een lichtrode kring om de maan zat, hangde er bloed aan de maan.
Elke vampier wist wat dat betekende; er kwam gevaar.
"Deborah, we vertrekken" gromde Hagrid.
Snel draaide ik me om en volgde de rest.

Het bos was zoals altijd pikzwart, het lichtrode licht van de maan viel tussen de de bomen door.
Het beangstigde me.
Het bos was erg onrustig, verschillende vogels vlogen weg richting het zuiden.
Van veraf hoorden mijn vampierenoren voetstappen; voetstappen van bekenden.
Als de bloedrode maan scheen dan onderzoekten de orde alles tot de bodem.
Anderen machteloze vampieren vroegen hulp aan Talamasca, maar dat lukte nooit.
We liepen dieper het bos in, langzaam verschenen er zilveren haren op de grond.
We bleven staan, toen Hagrid een stuk oppakte en zei; "Het haar van dode Lunalten".
Mijn nekharen stonden overeind, de anderen praatten met elkaar maar ik hoorde gefluister in mijn hoofd.
Allerlei stemmen doorelkaar fluisterden belangrijke woorden.
Eerst hoorde ik het niet goed maar daarna...
hij is dood, hij is dood, hij is dood .
De woorden gingen dieper in mijn hoofd tot het me doordrong.
Een belangrijke vampier was gestorven.
De Heer? Nee die kon het niet zijn anders merkte ik het.
De enige die overbleven waren;
Vladimir, Yamcha, Lestat en Alitos.
"Zijn we er nog allemaal?" vroeg Hagrid die helemaal voorin liep.
"Ja" zei iedereen.
"Krak" ik gleed uit over een grote tak.
Ik lag op de grond, de voetstappen van de anderen stierven weg.
"Kom mee" zei een zachte stem en een schim trok me overeind.
"Chiara" zei ik zachtjes.

Moonlight · Geplaatst: Zo Dec 19, 2004 20:49

Heey heey iedereen!
Nou nu begint het verhaal eingelijk voor het "echt".
De oorlog tussen de twee partij’s woekert.
De Orde van het Zwarte bloed staat op het punt om te vallen;
Zal de Vampierdochter haar missie waarmaken, of kiest ze voor haar oude leven!
Nog bedankt; Tea, Laartjuh, DoxyAngel en Nightangel (kweet ben laat ^^).
Hopelijk vinden jullie het nog leuk, voor tips en opmerkingen:
stuur een pb-tje of een reactie in het speciale topic daarvoor...

Groetjezz en alvast Prettige Feestdagen... Moonlight

Moonlight · Geplaatst: Ma Dec 20, 2004 13:32

Dit hoofdstuk draag ik op aan de opa van mijn neefje.
Hij is gisteren avond overleden, de familie mist hem.
En ook al is hij weg, we zullen hem nooit vergeten.
Rust in vrede

Hoofdstuk 17

Chiara was gehuld in een lange zwarte mantel, ze liet me denken aan een dementor.
Langzaam liet ze haar kap zakken en keek me met grijze ogen aan.
Ik wist het al, haar ogen waren grijs van het huilen.
Vampieren hadden dat altijd, ook als ze een lange tijd geen bloed meer hadden gezogen.
"Wie is er dood?" vroeg ik trillend, bang voor wat ze zou zeggen.
"Niet hier" zei ze nog nasnikkend.
De hield mijn hand vast en trok me mee.
We liepen naar een bosje zwarte struiken.
Chiara schopte de struiken opzij zodat een houten luik tevoorschijn kwam.
Uit de binnenkant van haar mantel haalde ze een grote roestige sluitel.
Nadat ze het luik had geopend trok ze me mee de vochtige tunnels in.
Langzaam kluiterde ik naar onder, de geur van het rotte bloed stonk.
Nog steeds niets zeggen trok Chiara me mee, tot we bij dezelfde deur als eerst kwamen.
Voor de grote lange zwarte deur stond Louie die zenuwachtig zat te ijsberen.
"En?" vroeg Chiara.
"Ze laten nog steeds niks los" antwoorde Louie zenuwachtig terwijl hij door zijn blonde haren streekte.
"Wie is het!" vroeg ik alweer, zenuwachtig en bezorgd.
"Ik weet dat het moeilijk zal zijn, maar het leven gaat door" zei Louie en hij hield mijn schouders stevig vast.
"Vertel me nou gewoon wie het is" zei ik alweer en duwde zijn handen weg.
"Het is Lestat" antwoorde Chiara en er kwamen weer tranen op.
Ik zei niks, keek alleen geschokt voor me uit.
Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik voelde tranen opkomen.
Mijn bloedrode ogen werden waterig en de tranen rolden naar onder.
Waarom Lestat, hij was als een vader voor me.
Ik wilde wegrennen maar ik kon het niet, ik wilde schreeuwen maar dat kon ik ook niet.
Er ontbrak een stuk ziel van me, iets wat niet vervangbaar was.
De enige persoon die al mijn geheimen wist, de persoon tegen wie ik alles kon vertellen zelfst over mijn verleden.
Nog steeds huilde ik.
Hoe kon ik verder leven als Lestat dood was.
De omgeving draaide om me heen, ik hoorde stemmen maar luisterde niet.
Lestat was dood... Lestat was dood.
Iemand die altijd voor me klaar stond.

Zonder dat ik het merkte werd ik omhelst door de stevige armen van Elvina.
"Alles komt goed, alles komt goed" zei ze geruststellend tegen me.
Alles kwam niet goed, hij was dood.
Achter Elvina zag ik de rest van de orde staan, allemaal met dezelfde grijze ogen.
"Kom mee, dan leg ik je alles uit" zei Elvina tegen me.
Ik liep haar achter na en liet me vallen in een van de zwarte stoelen.
Achter me hoorde ik iemand de deur sluitten zodat ik en Elvina alleen in de grote kamer zaten.
"Ik weet dat dit moeilijk voor je is, ik weet dat Lestat alles voor je was" zei Elvina zachtjes.
Ze zat tegenover me en hield mijn handen vast.
"Ik kan me nog herinneren toen mijn moeder, Elanor dood ging" zei ze.
"Ze was natuurlijk ook lid van de orde, ze werd gedood door een schouwer".
"Iedereen huilde, iedereen rouwde maar ik niet" zei ze somber.
"Waarom?" vroeg ik nog steeds met natte ogen.
"Het drong niet tot me door, de tranen bleven weg" antwoorde ze.
"Maar naar een tijdje begon ik pas echt te rouwen,
Ik vind dat we allemaal blij moeten zijn met vrienden en familie.
Want op een dag kunnen ze weg zijn, en dan weet je pas wat ze voor je betekenden" zei Elvina.
Langzaam verscheen er een traan uit haar ogen.
"Hoe is Lestat doodgegaan" vroeg ik daarna.
"Hij is gedood door een Taltos" antwoorde Elvina kortaf maar triest.
Ik hield mijn mond, maar er gingen zoveel gedachte’s in me rond.
Ik mistte alles aan Lestat, zelfst de bloedrode mond die hij had als hij terug kwam van jagen.
Mijn ogen waren onderhand ook grijs, ik voelde het.
Er volgde een lange stilte, alleen het geluid van de voetstappen buiten de kamer hoorde je.
"Evanna had zijn dood aangekondigd" zei Elvina plotseling.
"Ze zei alleen dat hij doodging" vervolgde ze.
"Waarom hebben jullie niets gedaan?" vroeg ik huilend.
"Het enigste wat we konden doen was de Lunalten doden, maar dat was niet gelukt" antwoorde ze.
Ze stond op en stak haar hand uit.
"Ook al gaan mensen dood, dierbaren zullen ons nooit verlaten.
Dus wees niet dom om verdrietig te blijven, en vergeten te leven" zei Elvina.

Moonlight · Geplaatst: Di Dec 21, 2004 19:33

Lieve Lezers,

bedankt voor alle berichtjes van de afgelopen tijd.
Hopelijk hebben jullie iets gehad aan het vorige hoofdstuk.
Ik wou vooral de laatste zinnen van Elvina duidelijk maken ^^.
Ik heb veel vragen gehad van; "In welke afdeling zit Robin?".
Dat vertel ik in dit hoofdstuk, het duurde zolang omdat ik Robin mysterieus wou houden...
Ze draagt nog een ander groot geheim, maar daar komen jullie achter...

Groetjes Moonlight

Hoofdstuk 18

Elvina had me teruggebracht naar Hagrid’s huisje.
Toen we bij de rand van het bos waren verdween ze in de duisternis.
Het licht brandde in het huisje van Hagrid.
Ik liep er naar toe en klopte drie keer.
Krakend ging de deur open.
"Deborah, waar was je!" zei Hagrid vol verbazing.
"We waren je overal aan het zoeken" zei Ron die achter Hagrid tevoorschijn kwam.
Achter hun zaten Harry en Hermelien die een kopje thee zaten te drinken.
Gelukkig dat ik mijn ankh ketting om had, anders konden ze mijn ogen van verdriet zien.
Ik zei niks maar zei alleen; "Sorry maar ik wil alleen zijn".
Ik rende weg van het huisje, de tranen kwamen weer tevoorschijn.
Zo snel als ik kon rende ik naar de slaapzaal waar ik me op mijn bed liet vallen.
Lestat was dood, hij was er niet meer.
"Waarom heb je me verlaten, waarom!" dacht ik.
Hoe zou ik het nou zo redden als Vampier.
Ik wou geen vampier meer zijn, ik wou het niet meer.
De Heer zou het niet accepteren, hij was nu alleen met het lichaam van Lestat.
Als ik nog langer Vampier bleef zou ik meer mensen verliezen.
Mijn hart klopte, mijn gezicht deed pijn van verdriet.
Ik wou dat ik weer gewoon was zoals vroeger.
Iemand omhelsde me.
Uit het niets was Robin er.
Ze zei niks meer omhelsde me stevig.
"Ik weet wat er gebeurd is" fluisterde ze in mijn oor.
Ik knikte langzaam.
"Mischien is het beter als je morgen niet op Zweinstein blijft" vervolgde ze daarna.
"Hoe bedoel je" vroeg ik terwijl ze me losliet en tegenover me stond.
"We blijven maar een week weg, we komen optijd terug voor het kerstbal" zei Robin.
Ik knikte alweer. "Wanneer vertrekken we?".
"Morgenvroeg, bij zonsopgang" antwoorde ze.
Ze vertrok, ging terug naar haar afdeling Ravenklauw.
"Hoe kwam ze eingelijk in de slaapzaal, zonder het wachtwoord?" dacht ik toen ze weg was.
"Ze is een Mayfair, ik hoef het niet eens te weten".

"Het is tijd om zo te vertrekken" zei een stem.
Ik stond langzaam op en geeuwde hevig.
Vlakbij mijn bed zat Robin, ze stond bij het raam naar buiten te turen.
"Ik kleed me om" zei ik snel.
Het deed me goed om terug naar de Mayfairs te keren, het deed me minder aan Lestat denken.
"Iedereen is vast blij om je weer te zien" zei Robin plotseling met een glimlach.
"Ja, ik ook" zei ik terwijl ik mijn hutkoffer inpakte.
De Mayfairs behandelden me vroeger altijd als een dochter.
Nadat mijn ouders waren gestorven lang geleden woonde ik bij hun.
Ze hadden me alles geleerd wat iemand van Talamasca moest weten.
Ik voelde me veel beter bij hun als bij mijn overleden ouders.
Ze waren verschrikkelijk, ze zorgden dat mijn jeugd een hel was.
Ik herinnerde me nog de ruzie’s, en de blauwe plekken die ik had.
Ze hadden mijn wereld gebroken, ik haatte hun.
Ik was nog maar zeven jaar toen ik mijn elleboog brak doordat me vader me had geslagen met een bezem.
Snel dacht ik ergens anders aan, deze gedachtes waren op dit moment te pijnlijk.
Vooral omdat Lestat pas overleden was.
"Kom, ik ben klaar" zei ik.
Robin en ik verlieten zachtjes de slaapzaal, zodat niemand wakker werd door ons.
We liepen de trappen af, waar maar 20 andere leerlingen stonden.
"Ik zie dat de meeste mensen toch op Zweinstein blijven" zei de vriendelijke stem van Perkamentus.
Hij stond voor de kinderen, in zijn kobaltblauwe kamerjas.
"Zo, de zweinstein express vertrekt zo dadelijk.
Jullie kunnen gaan, maar vergeet niet dat volgende week het bal weer begint.
Maar daar krijgen jullie in de loop van de week nog een brief van" zei hij tegens ons.
"Een prettige vakantie" waren zijn laatste woorden voordat hij vertrok, terug naar zijn kamer.
De twintig andere leerlingen en ik volgden Vilder die was opgedoken om ons naar de zweinstein express te brengen.
Het was koud buiten, en heel zweinstein was bedekt met een luchtig laagje sneeuw.
Nadat we de poort hadden gepaseerd brachten de zwarte koetsen ons naar de zweinstein express.
"Zo, ik verheug me om thuis te zijn" zei Robin terwijl ze haar bloedrode handschoenen in haar jaszak deed.
"Ja ik ook" zei ik.
Ik was blij om terug te keren naar de Mayfairs;
terug naar mijn familie.

Moonlight · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 11:53

Heey mensen,

Sorry dat ik niet meer heb gepost, maar ik werk eraan.
Ik heb namelijk wat problemen thuis dus daarom...
Ik probeer zo snel mogelijk door te gaan; het komt eraan.
Hopelijk begrijpen jullie het...

Groetjeszzz, Moonlight

Moonlight · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 12:17

Zo dit is een nieuw hoofdstuk, hopelijk vinden jullie het goed.

Hoofdstuk 19

De treinreis was rustig en kalm.
Er waren weining leerlingen in de trein.
Ik en Robin vertelden ondertussen allemaal herinneringen van vroeger; toen ik nog geen vampier was.
Robin wist wat mijn missie was, ze wist alles.
Het feit dat ze zoveel wist beangstigde me een beetje.
De treinreis deed me minder aan Lestat denken, het helpte.
"Ik ben blij om de feestdagen thuis te vieren" zei Robin tegen me.
"Ja ik ben blij om de rest weer te zien" zei ik glimlachend.
"En hun ook om jou" zei Robin daarop.
De rest van de treinreis verliep soepeltjes, tot we bijna bij het station aankwamen.
Ik keek uit het raam terwijl de piepende trein remde.
Buiten in de koud stonden de Mayfairs, inclusief sjaals en handschoenen.
"Zo, we kunnen uitstappen" zei Robin toen de trein stopte.
Ik greep mijn zwarte hutkoffer en volgde Robin naar de uitgang van de trein.
Op het station stonden weinig mensen...
"Robin, Deborah!" schreeuwde Stella verderop.
De Mayfairs waren, de oudste zus Stella die precies op Robin leek.
Merrick, met felrood haar tevens de moeder van Robin, Charlotte de oudste en wijste Mayfair met zilvergrijs haar.
En als laatste de 18 jarige Suzanne, dochter van Stella en het nichtje van Robin.
Merrick en Stella renden naar ons toe en helpten ons met de hutkoffers.
"Ach, wat is er mis met toverkunst?" zei Charlotte toen we aankwamen.
"Locomotor" zei ze en ze richte haar toverstok op de twee hutkoffers.
"Zo is het beter" vervolgde ze toen de hutkoffers achter ons aanzweven.
Ik werd meteen omhelsd door Stella, Merrick en Suzanne.
"Ik heb je zo gemist" fluisterde Suzanne in mijn oor.
Suzanne was een knap meisje, met lichtblond haar en mooie blauwe ogen.
"Alles goed met je?" vroeg Merrick aan me en ze nam me onder de arm.
"Goed" zei ik blij.
We liepen naar de poort, terug naar de dreuzelwereld.
Ondertussen waren alle Mayfairs en ik opgewonden aan het kletsen over Zweinstein en andere zaken.
"Mam, moeten we die koffers niet gewoon dragen de dreuzels kunnen het zien!" zei Stella opgewonden.
"Ach kind, de Mayfairs doen dit al hun hele leven laat de dreuzels maar kijken" zei Charlotte die met haar beige hoed voorop liep.
Verscheidene dreuzels keken maar dat was gewoon, zo waren de Mayfairs altijd geweest.
In het dorpje Evanston waar zo woonden fluisterden iedereen dat ze heksen waren, en altijd als er iets was gebeurd kregen hun de schuld.
Maar dat maakte hun niks uit, ze waren gewoon wie ze waren.
"Wist je nog tijdens Halloween" zei Suzanne giechelend tegen mij en Robin.
"Ja haha" lachte Robin.
Tijdens Halloween deden de Mayfairs altijd enge dingen, zoals van de kerktoren afspringen en dan op bezems zweven.
Ik lachtte in mezelf toen ik eraan dacht, het was een traditie.
Dit was een van de leukste momenten in het jaar; de Mayfairs en ik.

Moonlight · Geplaatst: Ma Dec 27, 2004 10:47

Hoofdstuk 20

"Zo, meiden een beetje doorlopen" zei Charlotte lachend tegen ons.
We waren bijna uit de stad Londen, op pad naar het dorpje vlakbij; Evanston.
Nadat we een paar groezelige steegjes waren doorgelopen kwamen we aan bij een donker paadje met een lange muur aan het eind.
Er was niks bijzonders aan; alleen een paar omgevallen vuilnisbakken en ander soort rotzooi.
"Waar gaan we nou naartoe?" vroeg ik verbaasd.
"Je denkt toch niet dat we helemaal naar het dorp gaan lopen?" zei Merrick tegen me.
"Eens kijken..." zei Charlotte en pakte een modderige lekgestoken voetbal op van de grond.
"Zo, ga allemaal in een kring staan" zei Stella en trok ons bijeen.
We zaten nu in een krappe kring en wachtte op het teken van Charlotte.
Ik begreep het; de bal was een viavia naar het dorp Evanston.
"Ja!" zei Charlotte en alle heksen raakten tegelijkertijd de kapotte voetbal aan.
Het gevoel was alsof je naar onder werd getrokken, ik kreeg het misselijk en mijn hoofd tolde rond.
Ik kon niks zien, ik hield stevig mijn ogen dicht en hield de bal stevig vast.
Uiteindelijk belanden we op de grond tussen een paar bosjes.
"Zo dat was dat" zei Charlotte terwijl ze me helpte opstaan.
Ik veegde de blaadjes en het beetje droge modder van mijn jas af.
"Zo kunnen we gaan?" vroeg Stella aan iedereen.
"Ja Mam" zuchtte Suzanne en de groep verliet het kleine bosje en kwam zo midden in Evanston terecht.
Het hele dorp was al druk bezig met kerstinkopen.
Overal zag je mensen druk bezig, kleine kinderen die sneeuwballen gevecht hielden.
Het was een mooi gezicht, het hele dorp had een wit laagje sneeuw.
Toen de mensen ons opmerkte keken ze eerst verbaasd en roddelden daarna er rustig op los.
De groep liep het dorp in.
"Hoi iedereen, hebben jullie ons gemist?" schreeuwde Merrick lachend.
"Wat zie je er goed uit vandaag, Edward" zei Charlotte plagend tegen een oude man die voorbij liep.
"Mam, hou er nou eens mee op. Ze zullen nooit teruggroeten" zei Stella terwijl ze haar ogen naar boven sloeg.
Nog steeds zweefden de koffers achter ons aan, de dreuzels keken niet opgemerkt ze waren het al gewend.
We liepen langs de groenteboer, verscheidende groepjes mensen die kerstliederen zongen.
"Wat is dit allemaal voor een onzin" zei Charlotte terwijl ze een van de koren voorbij liep.
We lachten, Charlotte maaktte altijd van zo’n droge opmerkingen.
We kwamen eindelijk terrecht bij het grote victoriaanse huis van de Mayfairs.
Hier leefden ze al sinds de eerste Mayfair; Maria Mayfair.
Merrick deed het zwarte poortje voor ons open zodat we door de weelderige voortuin liepen.
Zelfst in de winter bloeiden de rozen, en de levensgrote zonnebloemen.
Natuurlijk was dat gedaan met magie...
Het was een geweldige tuin, in het midden van de kleurrijke planten en bloemen vond je het terras.
Het lange klimop plakte aan de muren van het huis, wat een mooi gezicht was.
Stella tikte drie keer met haar toverstaf op de deur die daarna openging.
Het huis was groot en ontzettend gezellig, de hal was helemaal wit en de trap was versierd met rode slingers.
Aan het plafon zweefden berdaux rode kaarsen; net als op Zweinstein.
We hangden onze jassen op en liepen daarna naar de grote gezellige huiskamer.
De huiskamer leek erg op de leerlingenkamer van Griffoendor; de muren waren donkerrood net als de faiteulls.
De kamer was verlicht door het grote smeulende open haard en dezelfde kaarsen als in de hal.
"Zullen we maar eerst iets gaan eten?" vroeg Merrick triomfantelijk.
"Als jullie de hutkoffers netjes in jullie kamer leggen maken wij het eten klaar" zei Stella tegen mij, Suzanne en Robin.
"Deborah, jij slaapt op je oude kamer naast Robin" zei Merrick nog snel tegen me.
We liepen naar de hal om de lange witte wenteltrap op te lopen.
"Wat is het weer heerlijk om thuis te zijn" zei Robin.
Ik liep meteen naar de kamer naast Robin, een houten deur met erin gegrafeerd; Deborah.
Dit was mijn oude kamer, voordat ik een Vampier werd.
Het was nog steeds hetzelfde, niet een grote kamer maar wel gezellig.
De muren waren caramelbruin en mijn groot hemelbed was nog steeds kastanjebruin net als het nachtkastje en de zachte stoel die naast de deur stond.
De zwevende hutkoffer legde zichzelf naar op de grond, en ik plofte neer op de rode lakens van het bed.
Dit bracht zoveel herinneringen boven; mijn oude leven.
En dit was de leven die ik terug wou, ik wou geen vampier meer zijn nooit meer.
Maar ik wist dat ik eerst een paar dingen moest doen voordat ik een menselijke vorm werd.
Ik sloot mijn ogen en viel in slaap door de zoete maretak geur die boven aan het bed hangde...

Moonlight · Geplaatst: Wo Dec 29, 2004 14:59

Wow wat een reactie’s allemaal!
Kben echt verbaasd over de berichtjes die ik krijg Very Happy

...
Ik werk aan het volgende hoofdstuk (ook al heb ik straf, stiekem dus) Razz

!
Maar hij komt eraan; alleen ben ik van donderdag tot maandag niet thuis dus dan post ik daarna weer Wink

!
Iedereen superbedankt voor de berichtjes!

X, Moonlight

Moonlight · Geplaatst: Wo Dec 29, 2004 20:27

Ik wil nog graag Witchy-Sannie en FullMoonGirlie en nog vele anderen bedanken voor alle berichtjes en de steun enzoo! X

Hoofdstuk 21

Het geluid van de deur die open ging...
"Deborah, wakker worden" zei een stem van ver.
Ik opende mijn ogen en ontwaakte uit mijn slaap.
Ik had blijkbaar lang geslapen, want de kamer was donker afgezien een paar brandende kaarsen die op het nachtkastje lagen.
"Je hebt heel wat geslapen" zei de stem van Merrick die voor me stond.
"Kom mee naar beneden, dan maak ik je wat te eten" zei ze snel.
Ik knikte slaapdronken en stapte uit het bed.
Samen met Merrick slopen we naar onder; het hele huis was in slaap.
We liepen naar de houten deur van de keuken waar nog licht brandde.
De keuken was verlicht door tientallen kaarsen die hoog in het plafon zweefden.
De hele keuken rook naar de geur van verschillende kruiden, en overal hangden potjes en pannetjes.
We gingen aan een ronde donker kleurige tafel zitten; Merrick zat tegenover me.
"Ik wilde ook met je praten" zei ze en ze legde haar handen op die van mij.
Ik knikte en zei; "Dat moeten we zeker".
Ze stond op en liep naar de beige keukenkastjes.
"Ik weet dat dit heel moeilijk is, en ik begrijp je ook" zei ze terwijl ze 2 borden tevoorschijn haalde.
"Ik weet ook wie je bent en wat je doet; ik weet alles".
Ik zei niks maar mijn hart klopte.
Ze ging weer zitten en legde 2 borden met daarop een paar kip sandwiches.
"Je moet weten, dat nadat je werd verklaard als vermist we alles hebben gedaan om je terug te krijgen" zei ze.
"Je weet dat jij net mijn dochter bent, en dat ik je bescherm met mijn leven".
"Maar je weet ook dat de krachten van de Duistere heer sterker zijn als die van ons" zei ze daarna somber.
Ik knikte en nam een hap van mijn sandwich.
"Luister Deborah, je kan het mij vertellen. De Vampieren kunnen ons niet horen, dit huis is beschermd" zei Merrick bezorgd.
"Ik voel me niet meer lekker in mijn vel, na de dood van Lestat" zei ik kort.
Dit was de eerste keer dat ik weer over Lestat sprak, na zijn dood.
Merrick keek me bezorgd aan, terwijl me ogen langzaam nat werden.
"Ik kan niet meer verder, ik wil geen vampier meer zijn" huilde ik.
"Ik wil hem terug, ik wil hem terug" zei ik hard.
"Ik weet het schat, ik weet het" zei Merrick daarop.
Ik liep naar een zwarte kast in de hoek van de keuken; en haalde er het boek eruit.
Een groot in bruin leren boek met daarop gegrafeerd; "De Geschiedenis van de Mayfairs".
Ik sloeg het open op de tafel terwijl Merrick toekeek.
"Ik weet dat je hem terug kan brengen, ik heb het gelezen" zei ik vol met tranen.
"Dat doe ik niet" zei Merrick met een lichte angst in haar stem.
"Je weet dat we dat niet doen" zei de stem van Charlotte die kwam binnengelopen.
Ze wist blijkbaar dat wij onder waren, ze droeg een lange smaragdgroene kamerjas en had een leesbril op.
Ze liep naar me toe en zei; "Dan is het niet meer Lestat".
"Dan is het iets duister, iets waar van de krachten onkenbaar zijn. Haast onnatuurlijk." zei Merrick.
Ze pakte het boek en legde het terug in de kast.
"Wij houden van je, Deborah. We zullen altijd van je houden".
De twee heksen omhelsden me en lieten me uithuilen.
"Kom, huil niet dan ben je niet meer zo knap" grapte Charlotte.
Ik lachte en veegde mijn tranen weg.
"Ik denk dat we na een kopje thee weer rustig kunnen slapen" zei ze daarna.
En dat deden we, en daarna viel ik weer in slaap denkend aan Lestat.

Moonlight · Geplaatst: Do Jan 06, 2005 10:53

SORRY!!

Ik heb allang niet meer gepost...
Ik heb heel veel problemen thuis enzoo en mijn Tante is pas overleden...
Dus hopelijk begrijpen jullie het, het spijt me heel erg maar mijn Tante en de problemen gaan voor...
Er zitten heel veel dingen dwars en ik heb het heel moeilijk op dit moment.

X, Moonlight

**SeverusSnape** · Geplaatst: Do Jan 06, 2005 11:38

Op verzoek gaat dit topic een tijdje dicht, totdat Moonlight aangeeft wanneer hij/zij weer verder wil schrijven. Succes met alles Moonlight.

Edit: Dit topic is op verzoek weer open gedaan!

Moonlight · Geplaatst: Di Jan 11, 2005 19:43

Heej iedereen!

Nou dit is na een week (ofzo) dat ik weer post.
Na al mijn problemen ben ik toch weer aan het schrijven, en hier is ie!

X, Moonlight

(Bedankt voor alle positieve berichtjes nog)

Hoofdstuk 22

"Vrolijk kerstfeest" glunderde de stemmen van Stella en Merrick.
De zon was pas opgekomen en de Mayfairs en ik zaten al gezellig aan de lange houten tafel in de keuken.
Merrick, Charlotte en Stella hadden een overvolle tafel met lekker eten.
Een schaal vol met verschillende sandwiches, er waren wafels, pannekoeken en nog meer lekkernijen.
De stemming was opperbest, het hele gezin was nog gekleed in hun pyama’s maar dat kon de pret niet onderdrukken.
"Deborah, geef me eens een sneedje brood aan" vroeg Suzanne slaapdronken.
Ik giechelde en gaf haar het brood, Suzanne was namelijk gekleed in een wite pyama met cartoon beertjes erop.
"Trouwens ik heb nog brieven van Zweinstein" zei Merrick en ze stond op en haalde 2 enveloppen tevoorschijn.
Ze gaf het aan mij en Robin (die naast me zat).

Geachte D.Zwartnacht,

U zult worden verwacht op 26 december terug te keren naar Zweinstein voor het Kerstbal.
Deze gelegenheid zal worden gegeven in de cafetaria "De 3 Bezemstelen", u zult daar om 19:00 moeten zijn.
U trein vertrekt overigens om 16:00.

Hoogachtend,

Minerva Anderling (assistent-schoolhoofd)

Ik glimlachtte, en bedacht me plotseling dat ik helemaal geen jurk had.
Ik tikte Robin aan met mijn elleboog en vroeg; "Heb jij een jurk voor het kerstbal?".
"Tuurlijk, die van jou ligt boven" zei ze terwijl ze op een wafel kauwde.
Ik keek verbaasd en wou het net vragen aan Merrick toen ze snel zei:
"We wisten natuurlijk dat je zou komen".
Ik knikte snel en richtte me daarna weer op mijn ontbijt.
De rest van het ontbijt verliep gezellig en leuk.
Nadat we klaar waren en heel veel hadden geklets bleek het al twaalf uur te zijn.
"Kom, we gaan eens kijken naar jullie jurken" zei Suzanne toen iedereen vol was.
Ze trok mij en Robin mee de trappen op naar de kamer van haar en Robin (ze sliepen samen).
"Zo dit is hem" zij Robin die uit een beige kast een jurk uithaalde.
Hij was werkelijk prachtig.
Het was een lange jurk dat lang over mijn voeten zou lopen, gemaakt van zacht zijde en een mooie lichtblauwe kleur.
Het bovenstuk was versierd met kleine pareltjes die een soort patroon vormde.
"Hij is geweldig" zei ik lachend.
"Let op die van mij" zei Robin en haalde nog een jurk tevoorschijn.
Een lange zandkleurige jurk met allemaal spiegeltjes erop zodat het een arabish effect had.
"Met deze jurken zijn we zeker de lekkertjes van het bal" zei Robin melig.
"Ja" antwoorde ik lachend.
"Zo, dat doet me herinneren aan toen ik nog op Zweinstein zat" zei Suzanne bewonderend.
Ik glimlachte en zei; "Ja, Zweinstein is geweldig".

Moonlight · Geplaatst: Do Jan 13, 2005 17:18

Heey mensen! Hier een nieuw hoofdstuk, alleen iets anders:
ik krijg bijna geen tips of reactie’s meer.
Ik moet natuurlijk wel weten wie mijn lezers zijn ^^!

X, Moonlight

Hoofdstuk 23

De rest van de kerst verliep gezellig en leuk, nog steeds geen sporen van de Zwartbloederigen.
Geen vampier was me op het spoor, of zocht me.
De volgende dag begon de treinreis om 16:00, zodat we lekker konden uitslapen.
Tegen drie uur verlieten we Evanston, opweg naar de Zweinstein Express.
"Deborah het was echt leuk om je weer eens te zien" zei Stella terwijl ze me omhelsde, vlakvoor het de reis begon.
Daarna knuffelde Merrick me zo hard als zo kon (ik stikte bijna), en zei daarna; "Het komt allemaal goed.
Ik zwaaide nog naar Suzanne en Charlotte en stapte daarna in de trein, terug naar Zweinstein.
De reis verliep stilletjes en rustig, ondertussen deden ik en Robin onze jurk aan en begonnen ons al optutten.
De lichtblauwe jurk pastte me precies en stond me geweldig.
Mijn haren had ik opgestoken en had er allemaal parelspeldjes ingedaan die precies pastte bij de parels op mijn jurk.
Robin had haar arabishe jurk aan samen met allemaal gouden armbanden en had haar haren in een lange vlecht.
Tegen de tijd dat het donker werd verlieten we de trein en gingen richting de drie bezemstelen.
Om ons heen liepen al veel leerlingen in allerlei jurken en galagegewaden.
Toen we bij het versierde "3 bezemstelen" aankwamen stonden Harry, Hermelien en Ron al voor de deur.
Harry droeg een flesgroen gewaad, Hermelien een lichtroze jurk tot haar knieen en Ron een gerafeld gewaad dat hem verschrikkelijk stond.
"Hoi Deborah, Robin" zeiden ze toen we aankwamen.
"Jij ziet er echt... ehm. Nieuwe kleren?" zei Harry stamelend.
Ik giechelde en knikte langzaam.
"Nou dan zal ik deze dame naar binnen begeleiden" zei hij lachend en trok me mee naar binnen.
De gebruikelijke stoelen en tafels waren verruild voor makkelijke vormloze banken en in het midden was de dansvloer goed versierd.
Het algemene thema was absoluut kerstfeest, want de kleuren rood en donkergroen waren overal gezien.
Het plafon was helemaal versierd met marretakjes en hier en daar zag je ongelofelijke kerstbomen.
De muziek kwam van het podium af, waar "Rittick" stond.
Rittick was een beroemde keltishe band dat erg mooi muziek maakte, ze waren gekleed in lange bosgroene gewaden en zongen een langzaam nummer over de opkomst van de lente.
Madame Rosmerta was ook in de stemming en droeg een felrood gewaad met allerlei gouden kerstengeltjes erop.
De leraren zaten in een lange tafel in de hoek en keken plezierig toe.
Harry pakte mijn hand en we dansden op het mooie muziek van Rittick.
Om me heen dansten meerdere kinderen, in mijn ooghoeken zag ik Hermelien met Ron dansen en Robin met niemand minder dan Malfidus.
De gedachte dat Robin danste met een van mijn ex-vriendjes (als hij dat was geweest teminste) walgde me.
"Zo, waar was je eingelijk de laatste paar dagen?" vroeg Harry me.
"Ehm, bij Robin" zei ik kortaf, ik wou niet veel vertellen over mijn ervaringen bij de Mayfairs.
"Maar laten we niet praten, maar dansen" zei ik.
Wat een dwaas was ik, in mijn gedachten klonk die zin sexy maar nu ik het zo zeg lijk ik net een figuur in zo’n zwart witte romantishe film.
Harry knikte me en danste verder.
Ik deed mijn ogen dicht, in mijn gedachten dansten ik en Harry in de wolken romantish met zijn tween zonder de anderen.
Maar die gedachten werd hevig gestoord...
De deur van de drie bezemstelen vloog open, de winterse kou kwam naar binnen.
In de opening van de deur stonden heel veel zwarte gedaantes, en helaas herkende ik een stem die zei;
"Zo, waarom waren wij niet uitgenodigd voor jullie feestje?".
Die stem was niemand anders dan; Vladimir.

Moonlight · Geplaatst: Vr Jan 14, 2005 16:19

Hoofdstuk 24

De tijd leek wel eeuwig te duren, de zaal bleef minstens een seconde stil naar de deuropening kijken.
Het volgende moment was een complete chaos, gewoon verschrikkelijk.
De Zwartbloederigen stormden binnen met zwarte toverstokken in hun handen.
De gezichten waren duidelijk te zien;
Vladimir, Elvira, Evanna, Alitos, Gaby en Yamcha.
Achter hun stonden nog meerdere mensen, allemaal met dezelfde bloedstrepen door hun gezicht (het teken van de Zwartbloederigen).
De Heer was er niet bij, dat was te riskant.
Ik kreeg een raar gevoel, een onbessef over wat er aan de hand was.
De vampieren omsingelden heel de drie bezemstelen en de sfeer was paniekerig.
Mijn blik ging meteen naar de lerarentafel, die al waren opgestaan met toverstokken in hun handen.
Mijn ogen zochten naar Perkamentus, maar hij was er niet.
De paniek sloeg om en mensen schreeuwden en renden, maar er was geen uitweg.
"Jij verrader" siste Gaby toen ze langsliep.
De rest zei niks maar keek me aan alsof ik geen vampier meer was.
De groep liep langzaam naar me toe, de paniek verwiseldde met doodse stilte.
De meeste leerlingen hadden zich bang verstopt, op zo’n bal had natuurlijk niemand hun toverstokken bij zich.
"Jij verrader" zei Gaby alweer toen ze op me afliep.
"Laat haar met rust!" schreeuwde Anderling die voor me ging staan.
"Bemoei je er niet mee, dwaas" zei de stem van Vladimir, en voor dat ik het wist lag Anderling bewusteloos op de grond door zijn lamstraal.
Verscheidene leraren en leerlingen bogen zich om haar heen.
"En als nog een iemand zich hiermee bemoeit zal ik hem helaas moeten vermoorden" vervolgde hij.
De zaal bleef stil zelfst de leraren.
Mijn ogen zochten naar Robin; maar ze was er niet.
"Deborah, Deborah. Dit was wel het laatste wat ik van je had verwacht" zei hij lijzig.
"Vakantie vieren bij de Mayfairs, wat zwak".
Ik zei niks, maar mijn blik keek hem ijskoud aan.
"Wat ik doe gaat jou niks aan" vervolgde ik.
"Elvina had dus toch gelijk" zei Vladimir, niet luisterend naar me.
"Dus ik denk dat we jou jammergenoeg moeten vermoorden" zei hij met een gemene grijns.
"Je weet niet tegen wie je het hebt, ik ben sterker dan jou en dat weet je" zei ik, terwijl ik meer zelfvertrouwen begon te krijgen.
Hij zei niks, maar keek me verachtelijk aan net zoals de rest.
"Dat geef ik ook toe, maar wat als ik dit doe".
Plots verscheen er een zwarte schim uit het plafon en trok Harry mee naar de rest.
En voor ik iets kon doen hield Vladimir me tegen.
De schim trok zijn zwarte kap van zijn gewaad af; Chiara.
Ze zei niks, ze keek me niet eens aan.
Harry lag hulpeloos in de greep van Yamcha, daar kon hij natuurlijk niet tegen op.
"Enlis, Enlistio" zei de stem van Elvina terwijl ze haar toverstok in de lucht hield.
Er verscheen een soort schild om ons heen, een doorzichtig zwart veld zodat niemand er zich mee kon bemoeien.
"Zeg maar het is deze jongen, of jij" zei Vladimir kort.
Mijn blik vertrok, wat moest ik doen?
In alle spanning verscheen een traan op mijn gezicht.
"WAT IS HET!" schreeuwde Vladimir.