[AF] Vergeten missie

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Dec 20, 2004 18:13

's Avonds zat ik in de leerlingenkamer, in een grote fautieul voor de haard.Het boek van Mirthe lag op mijn schoot. Ongelukkig staarde ik ernaar. Trillerig pakte ik het vast en las de eerste regels.
Tranen kwamen op. Ik voelde me zo ontzettend bedrogen , zo ontzettend eenzaam dat ik even neit meer wist wie of wat ik was.
Mij gedachten dwaalden weer af naar de vraag of ik ooit eerder zoiets had meegemaakt. Ik voelde me alsof ik me ontzettend aanstelde.
'Ben ik een trut?' mompelde ik aan mezelf.
De vraag hield me al tijden bezig. Ikw ilde weten hoe eht begonnen was met Mirthe. Hoe ik haar ooit zo heb kunnen gaan vertrouwen. Ik wist sinds wanneer we bevriend waren en hoe, maar nooit....waardoor.
Het verleden ging aan me knagen. Het verleden dat ik niet bezat. Ik wist niet eens of ik van zuiver tovenaarsbloed kwam of niet. Ik wist neit eens wat voor mesnen mijn ouders waren... Waren ze dood? Waren ze ziek? Waarom hebben ze mij afgestaan aan pleegouders?
Duizenden vragen spookten door mijn hoofd. Het waren brandende vragen die mij deden denken aan de vraag of je nog leefde, zo belangrijke waren de vragen. Zo graag wilde ik het antwoord weten. Plots schoot die vraag door mijn hoofd.Leef ik nog?
Zonder verleden , antwoordde ik, zonder verleden is er ook geen toekomst.
Alsof het antwoord zeer deed, kromp ik ineen.
Maar ik wist dat het waar was.
Ik had geen antwoorden op de vragen...geen verleden.

Verveeld staarde ik de slaapzaal rond. De lessen waren al begonnen , maar ik had me ziek gemeld.
Het was koud in het kleine zaaltje. Ik rilde even en probeerde het vuur wat hoger op te stoken. Plots hoorde ik iemand aan komen lopen. Ze plofte in het bankje tegenover me neer.
'Hey Nikki,' zei Lily
'Hay,' zei ik. Ik keek haar onderzoekend aan. Ze glimlachte een beetje ondeugend.
'Wadist,' vroeg ik nieuwsgierig. Verwachtingsvol keek ik haar aan.
'Huh? O....Nou....' ze aarzelde. Grijnzend keek ik haar aan.
'Vertel!' zei ik gebeidend. Ze glimlachte verlegen en keek in de richting van het vriendengroepje. Sirius lachte om iets.
'Ik eh.... kwam hem tegen...' Lily bloosde lichtjes en keek verlegen de andere kant uit.
'Ja,' grijnsde ik 'En toen? Gekletst? Gewandeld?' lachend keek ik naar Lily.
'Aha!....Naar zweinstein geweest?' vroeg ik. Lachend en verontwaardigt wierp ze een schrift naar mijn hoofd.
'Tuurlijk niet!' zei ze op een toon alsof dat een regelrechte ramp zou zijn. Ik schoot in de lach en gooide een schrift terug.
'We hebben eventjes gewandelt!' zei Lily verontwaardigt en ze gooide een kussen.
Schaterend begonnen we een kussen/schriften/boeken/sokken/alles-wat-je-maar-kunt-vinden-gevecht.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Dec 20, 2004 19:09

Lachend liet ik me op de bank vallen om even op adem te komen.
'Zozo....Bitch figth?' vroeg iemand. Hij boog zich over de leuning van de bank en keek me grijnzend aan.
'Jep' lachte ik tegen Sirius. Ik keek even naar Lily. James stond bij haar.
'Hoi Evers!' hij lachte. 'Gewonnen?' Even opende Lily haar mond met een uitdrukking hem een goed de waarheid te vertellen, toen klapte ze hem weer dicht. Het was even stil. Ondeugend glimlachend keek ze in mijn richting. 'Zo ongeveer.' James knikte en hij en Sirius vertrokken.
Plagend gooide ik een kussen naar Lily.
'Niet dus!' zei ik verontwaardigt. Lily zuchtte even en liet zich toen weer in de fautieul zakken. Ze lachte nog steeds. Toch leek die lach plots geforceerd.
Ik keek de andere kant uit.
Het leek alsof er plots een muur tussen mij en Lily in stond. Daarnet had ik nog hoop dat... ik en Lily misschien vriendinnen zouden worden, maar het was nu wel duidelijk dta ik nooiut echte vriendinnen met haar kon worden. Er stond iets tussen ons in , ik voelde het gewoon. Terwijl Lily gedag zei en verder zwijgend wegliep, bonkte ik gefrustreerd met mijn hoofd tegen de bank.
Wat was er nou? Was er echt iets mis met me?

Een week later was het nog niets verandert. Lily en ik deden gewoon tegen elkaar , als vriendinnen, maar het was duidelijk dat er een soort onzichtbare muur tussen ons in stond. Ik had ergens, heel diep van binnen het gevoel dat ikzelf die muur had gemaakt. Een golf van schuldgevoel overspoelde me en ik voelde me helemaal koud worden vanbinnen. Ik wilde dat ik de muur kon afbreken.
"Dat wil iedereen wel" klonk een stemmetje in mijn oor. Verschrikt keek ik om me heen , maar er was niemand in de buurt.
"Je wilt zoveel. Maar waarom, dat vergeet je. Denk aan wat ik geleerd heb," klonk de stem.
'He?' vroeg ik hardop. De stem antwoordde neit meer. Eenzaam sloeg mijn armen om mijn benen en zo viel ik in slaap.
De volgende morgen werd ik gewekt door een glimlachende Lily.
'Goeiemorgen!' zei ze.
'Hay!'
Lily verdween door het protretgat. Gauw stond ik op , krabbelde mijn huiswerk over van een ander en rende naar het lokaal.
'Hoi...professor....Banning...' hijgde ik. Hij knikte vriendelijk en gebaarde me te gaan zitten. Terwijl hij verder uit legde over de Patronus, sliep ik lekker verder.

Ik lunchte buiten. Ik had geen zin weer in aanraking te komen met Mirthe, dus meed ik haar.
Buiten was het koud. Het vroor zowat , maar ik merkte er neit veel van. Doelloos liep ik om het reasachtige, pikzwarte meer. Ik voelde me hol en leeg en mijn zorgen lieten me maar neit los. Ik zuchtte en had het gevoel alsof een reusachtig kasteel op mijn schouders leunde. Ik zag een eindje verderop Mirthe en Evelien lopen. Ze zagen me niet, waren vrolijk aan het kletsen.
Ik zag James en zijn vriendengroepje in de verte. Lily was in geen velden of wegen te bekennen. Ik keek naar de lucht. De zon shceen fel , maar uit de dikke , witte wolken vielen nu toch sneeuwvlokjes. Duizenden witte stipjes daalden zachtjes neer op de heuvels hier. Ik glimlachte even flauwtjes , deed mijn handen in mijn zakken en liep toen weer verder, terwijl de sneeuw de werled een witte deken gaf.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Dec 20, 2004 21:00

Ik dacht aan het Kerstbal. Vluchtig wierp ik een blik op Sirius, aan de overkant. Meteen keek ik weer weg. Plots realiseerde ik me wat ik had gezien en met grote ogen keek ik weer naar Sirius.
Hij keek in mijn richting. Voor hem stond een knap meisje , maar hij leek het niet door te hebben. Vanaf hier kon ik het neit goed zien , maar voor zover ik het wel zag, keek hij heeel afwezig.
Het meisje leek iets te zeggen, want ze gebaarde wild. Sirius schudde vaag zijn hoofd en met een glimlach liep hij mijn kant uit.
'Hay,' zei hij. Ik glimlachte terug.
'Hallo!'
'Hoewist?'
'Goed....' even aarzelde ik. 'Met jou?'
'Ook goed.'
Ik knikte. Zwijgend liepen we een rondje om het meer. Onze voetstappen lieten een diep spoor achter in de sneeuw.

'Nou...dan ga ik maar....' zei Sirius plots. We hielden halt. Vanuit mijn ooghoeken zag het James , Remus en Peter staan wachten. Grijnzend kijkt James naar ons , dan loopt het groepje weg.
'Euh....Oke...' zei ik aarzelend. Ik draaidde me tot hem en keek hem recht in de ogen.
'Ik...zie je nog wel...'
Sirius keek me aan 'Ja...'
Zwijgend staan we daar tegenover elkaar.
'Doei..'
'Doegie...'
Weg was hij. Hij liep richting de poort. Daar draaide hij zich om , en zwaaide met een lach om zijn lippen.
Een brede grijns gleed over mijn gezicht. Opgewekt zwaaide ik terug. Hij knikte en liep de poort door.
Na een paar tellen liep ik ook naar binnen.
'Niet gezoend?' hoorde ik een verbaasde stem. Hij klonk diep, volwassen....James.
'Nee....' klonk een andere verlegen stem. Mijn hart stond stil. Ik sperde mijn ogen wijdopen.
'Waarom niet?'
'Ze is...anders....'
'Hoe anders?'
'Leuker,' antwooordde de verlegen stem plots vastbesloten. James zei niets meer.
'Hoe zit het met Jessica?'
'Over' zei de stem nu nog vastbeslotener. Mijn hart sloeg een slag over en een warm gevol trok door me heen.
'Ga je haar vragen?'
De stem zuchtte...
'Ik weet het niet...' antwoordde Sirius.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Dec 20, 2004 21:48

Tjah...een kort sukkie maar ik moet er vandoor Crying or Very sad

ben er woensdag weer!

Groetjes!!

Kimberly

Nerveus duwde ik me plat tegen de muur toen ik veotstappen hoorde.Zouden ze mijn kant opkomen? Oh , alsjeblieft niet!
Gelukkig liep weg van me , in plaats van naar me toe.
Stilletjes liep ik door de verder verlaten gangen terwijl een vraag door mijn hoofd spookte: Hadden ze mij bedoelt?
Diep van binnen wist ik het antwoord.
Ja.

Het was donker binnen. Vreemd , was het was nog middag.
Ik slaakte een diepe zucht en herhaald het gesprek van Sirius en James nog eens in m'n hoofd. De verlegen stem van Siriusm het vastbesloten antwoord dat "zij" leuker was....
Ik liep regelrecht naar de Slaapzaal en naar bed.
Ik was zo moe dat ik neit eens de tijd nam om te kleden.

Slaperig kwam ik uit bed. Ik had goed vast geslpane vannacht.
Mijn oogwimpers plakten aan elkaar. Ik kreeg mijn ogen bijna neit open. Toen ikz e eindelijk open had , kleedde ik me gauw aan met wat maar te pakken was in de kast en holde de slaapzaal uit.
'Sorry....professor....Banning...' hijgde ik toen ik eindelijk in het Bezweringen lokaal was.
'Aha... Mejuffrouw Carter. Dit is al de zoveelste keer dat u te laat komt!' piepte professor Banning op vriendelijke toon
'Jaja.. Maar......ik euhm....moest nog even goede kleding kiezen!' meteen wist ik al dat ik een foute smoes had bedacht. Achter me klonk ingehouden gelach. Het liefst wilde ik door de grond zakken.
In plaats daarvan haalde ik diep adem en wierp een blik op mijn kleding.Mijn angsten waren waar. Ik had een heupbroek aangetrokken van spijkerstof, een wit topje met spaghettibandjes en een leren jasje.
gedoe.
Ik probeerde de situatie en probeeerde te lachen. Het lukte redelijk , toen ik besefte hoe grappig het eigenlijk was. De klas lachte een beetje verbaasd om mij mee.

ps:voor de geiintresseerden:

de voorkaft Very Happy

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 22, 2004 21:27

En, hoe vinden jullie de kaft? Laat het me weten!
En tell me soon wat je vind van eht verhaal!
Reacties in het reactetopic of een pb , alles is welkoooooom!

Groetjes,
Kimberly

'Ga even voor het eind van de les maar naar je leerlingenkamer om je om te kleden , want ik vind het neit zo erg, maar ik denk dat prof. Anderling er niet zo erg blij mee is...'
Ik knikte lachend en snelde naar mijn plaats.
'Goed. We hebben het over de banvloek. Die is uiterst handig en als je een vergevorderd tovenaar bent...' hij keek de klas rond
'-Dan zul je zelfs mensen kunnen Bannen...' Verschrikt keek ik hem aan.... Konnen sommigen dat? O,help.....
De verdere les lette ik goed op; mensen verbannen klonk goed! Aan het eind van de les lukte het me bijna om een kussen te bannen.....Het bleek errug moeilijk!
Transfiguratie was nog veel moeilijker. We moesten een kopje in een muis laten veranderen.
'Ik weet bijna zeker dat het op jullie S.L.IJ.M.B.A.L-examen aan bod komt!' zei professor Anderling. De klas zuchtte. Alle leraren begonnen ineens over die S.L.IJ.M.B.A.L-en. Ik draaide met mijn ogen. Ik hoefde die neit eens! Als ik schrijfster werd had ik geen slijmballen nodig!

Na de ochtend lessen hadden we eindelijk een uurtje pauze. Ik gebruikte het om even op adem te komen , want vanochtend was vermoeiend geweest.
Zoals bijna altijd lipe ik een paar rodnjes om het meer en at ik in een van de bomen. Daar was het tenminste vredig en rustig, niemand die me stoorde.
Niet dat er ooit iemand was die me wilde storen, ik was immers Het Eenzame Meisje Van De School.
Ik zo een goed uitzicht over het meer en de velden eromheen. Het begon me eigenlijk ontzettend te vervelen; kijken naar sneeuwvlokjes en leerlingen die lol maakten. Alleen het feit dat zij niet alleen waren in deze school , irriteerde me al verschrikkelijk.
Ik draaide me om op de tak en tuurde tussen de bomen door. Niet erg interessant , maar beter dan dat achter me.
'Hoi,' klonk een stem opeens onder me. Verschrikt keek ik naar hem.
'H....hay...'
'Hoe is het?' handig klom hij in de boom en ging naast me zitten.
'Goed hoor...' zei ik aarzelend.'Meej jouw?'
'Goed.....Tenminste...' nerveus keek hij over zijn schouder , in de richting van het kasteel.
'Wil je met mij naar het Kerstbal?' Sirius' stem klonk plots vol vertrouwen. Recht in de ogen keek hij me aan
Ongelovig staarde ik terug.
'Nee.....'dit kan niet waar zijn!
'Je ...je meent het niet...' stamelde ik.
Sirius staarde voor zich uit , wazig en plots......wankelend....Alsof hij zijn zelfvertrouwen verloor.
'ja! nee....Ja!'
'Wat is het nou?' vroeg Sirius lachend.
'Ja!' ik had hem wel om de hals willen vliegen, maar dat deed ik niet. Sirius lachte flirterig en blozend keek ik de andere kant uit.
We spraken een tijd af en weg was hij.
Ik wierp een blik achterom en zag Sirius naar zijn vrienden lopen. Nonchalant en knap. Naast hem stond een knap meisje die een arm om zijn hals sloeg. Maar hij schudde hem van zich af en stapte naar zijn vrienden.
Vrolijk klom ik uit de boom. Met Sirius! Naar het Kerstbal! Met Sirius! Ik had het wel willen uitschreeuwen. Ik schaterde, lachend van geluk.
Plots klapte ik mijn mond dicht.
Mirthe liep me ijskoud voorbij.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 22, 2004 22:02

Eindelijk het stukkie af.......
En even tussen haakjes: wat schuingedrukt staat , is een flashback.

Mijn hart stond stil. Een ijskoud, rillerig gevoel trok door me lichaam. Woedend en met ogen die vuur leken te schiten , staarde ik naar haar rug en die van Evelien ernaast.
Stijfjes zette ik de ene voet voor de andere. Gewoon de ene voor de andere , dan was het goed.
Eindelijk was ik Zweinstein binnen.
Opgelucht haalde ik adem. Had Mirthe me echt niet gezien?

Ik kwam veel te laat bij het lokaal Toverdranken aan. Ik wierp een vluchtige blik op Ravenklauw, aan de andere kant.
'Sorry professor maar-'
'Mond dicht , ga zitten en doe je boek open op pagina honderdzevenenzestig.'
Zwijgend deed ik wat me gevraagd werd.

Onder de les belande er opeens een briefje op mijn tafel.
Onmiddelijk wist ik van wie het was. Ik snapte het meteen. Ik had al door wat het betekende. Een rotgevoel stroomde plots door mijn lijf. Eerst had ik het gloeiend heet. Maar terwijl de zweetdruppeltjes over mijn voorhoofd gleden , rilde ik alweer van de kou.
Stijfjes en vol afschuw staarde ik naar het oogevouden kladbriefje.
Met trillende vingers maakte ik het open. Ik hoefde neit te lezen om te weten wat er stond.
"We willen geen harstvriendinnen meer met je zijn.
Mirthe en Evelien"

Met trillende handen propte ik het papiertje op en stak het diep in de zak van mijn gewaad.
Met tranen in mijn ogen staarde ik naar het bord.
Waarom toch? Wat was er verandert?

Toen we eindelijk vrij waren , voelde ik me nog steeds zo rotter. Nog erger dan die middag in de bieb , nog erger dan toen ik erachter kwam dat ze mijn boek had gekopieert, nog erger dan toen ze ook een ViaDeur had gemaakt , precies hetzelfde als de mijne.
En verschrikkelijker dan het moment waarop dat ene was gebeurt. Ons eerste leerjaar. Ik zal het nooit meer vergeten

Ik staarde naar het beeldscherm voor me en toen weer de bieb rond. Het was een bieb in een dreuzeldorpje,even voorbij Zweinstein.
Het was al donker buiten.
De computer maakte een hard,zoemand geluid. Het begon me vreselijk te irriteren en toen niemand het zag , toverde ik het gauw geluidsstil.
ik keek weer naar het scherm. Ik kreeg bericht dat ik e-mail had. Van Evelien.
Leuk! Gauw schoof ik mijn muis naar het icoontje en vol spanning wachte ik tot de pagina geladen was. Verstijft bleef ik zitten toen ik zag wat erin stond.
"Waarom heb je gezegd dat je mij stom,dik en lelijk vond?" Ontzet las ik de mail nog eens en nog eens en nog eens.
In een paniek reactie typte ik zo snel ik kon terug:
"Eef, Eef dat heb ik niet gezegd, geloof me, echt niet , echt waar waarom zou ik liegen, alsjeblieft geloof me! Van wie heb je dat?"
Evelien was er dan later bij gekomen, nog steeds was ze best een goede vriendin , ondanks haar driftbuien.Een rilling ging door me heen. Gauw opende ik de mail die een paar tellen later binnenkwam. Die was nog erger dan de eerste.
"Van Mirthe. Waarom zou ze over zoiets liegen?"
Ik voelde me afschuwelijk. Ik had het nooit gezegt.
'Oh, Evelien...' mompelde ik in mezelf.
Wanhopig en met tranen in mijn ogen zond ik hgaar nog duizenden mailtjes met ontkenningen , maar ik kreeg geen mail meer terug.

De volgende dag was ik trillend van woede en angst op Eef afgestapt en gezegd dat het niet waar was.
Pas toen ik met een stel goede argumenten kwam, geloofde ze me.
Opgelucht maar nog steeds trillend en zenuwachtig liep ik naar Mirthe.
'Waarom heb je zoiets verzonnen?' vroeg ik recht op de man af. Mirthe keek me met grote ogen en zo'n nep-verbaad trekje om haar mond aan.
'Waar heb je het over?'
Ik legde het boos uit.
'Dat heb ik neit gezegd , echt niet! Echt waar niet!'
'Oh...' antwoordde ik , naiief als ik was.
Verbaasd liep ik weg.
Pas toen ik al lang en breed in het lokaal zat , kwwam die ene , brandende vraag bij me op. De vraag die het mij Mirthe nooit deed vergeven.
"waarom zou evelien zelfs zoiets bedenken?"

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Dec 23, 2004 20:59

Zodra die ene vraag zo heel vaag in mij opkwam , werd hij helder en ineens erg logisch.
Als Mirthe beweerde dat zij dat niet gezegd had tegen Evelien, dan zou Eef het zelf bedacht moeten hebben.
En waarom zou ze dat doen?
Ik dacht diep na en herkende wat ik de hele tijd had gevoelt: wantrouwen. Het feit bleef dat nu ik niet wist of i Mirthe nog wel op haar woord kon geloven.
Ik zou het haar nooit vergeven

Hard tikte de lerares met haar toverstaf tegen mijn tafeltje en met een schok keerde ik terug naar nu.
Met een korte, wazige blik op het verfrommelde briefje keerde dat zware, verstijfde gevoel weer terug en wist ik weer wat er op dta briefje stond.
Heel kort wierp ik een blik op Mirthe en Evelien.
Ze keken allebei naar me. IJskoud , met lachende mond en ogen die zo afstandelijk,zo onherkenbaar verandert waren. Triest keek ik in die ene tel naar hun , toen wendde ik me naar professor Sylouette.
'Pardon, jongedame. Maar je hebt les , hier en nu. Zou je naar de echte wereld willen terugkeren en een afscheid nemen van de wereld van dromen , wensen en.... bedriegens?' Ze keek me geamusseerd aan vanachter haar ronde jampot-bril. Haar lange haar hing op mijn tafeltje terwijl ze er met haar handen op leunde. Wazig en verward staarde ik in haar grote , groene ogen.
'Ja,' zei ik kortaf terwijl de klas grinnikte.
Ik merkte het neit eens.
Het zware gevoel binnenin me werd steeds dieper en de tranen rolden nu zachtjes over mijn wang. Heel langzaam en vol verdriet en ik proefde het zout ervan. Maar dat ontging me. Ik was versteend en sloot pijnlijk mijn ogen. Tranen bleven aan mijn wimpers kleven terwijl die afschuwelijke zin door me heen raasde. Die ene zin die mij Mirthe en Evelien deed haten , die ene zin die alles afbrak wat ik met hun had gehad.
Nu had ik niemand meer.
Ik staarde door de klas vol met leerlingen. Ik was alleen op de wereld.
Een traan kwam op mijn hand neer en vol afkeer staarde ik ernaar.
Waarom moest dit toch gebeuren? Zodra de les afgelopen was, rende ik het lokaal uit. Verward door jaloezie, haat, woede en overweldigend verdriet holde ik blindelings weg , weg van deze nachtmerrie.
De tranen bleven maar over mijn wangen stromen.
Ik rende naar de heuvels achter het kasteel en liet me daar in het gras vallen.
De wereld leek en hoopje stof vergeleken bij mijn vroegere vriendschap met Evelien en Mirthe. Zo onbelangrijk was alles. Ik had Mirthe altijd vertrouwd , waarom deed ze toch het laatste jaar zo vreemd?
Ik dacht aan al die keren dat ik er achter kwam dat ze me bedrogen had en de tranen rolden nu nog harder over mijn wangen , bij de herinnering aan die keren dat ik erachter kwam dat mijn allerbeste hartsvriendin me bedroog.
Alles kwam terug , alles herleefde ik opnieuw.
Leuke herinneringen die me diep van binnen een intense pijn liet voelen.
Bedrieglijke herinneringen die toen o zo verwarrend, zo afschuwelijk waren geweest.
Maar telkens had ik gedacht dat ik het Mirthe vergaf , terwijl heel , heel diep van binnen een schelle stem het me vertelde. Het me vertelde wat altijd waar was geweest: Het had mijn vertrouwen in Mirthe onherstelbaar beschadigt. Diep van binnen heb ik eht haar allemaal nooit vergeven.
Ik liet mijn blik over de toppen van de bomen in het dal onder me glijden en sloot pijnlijk mijn ogen.
Alles hier deed me herinneren aan Mirthe, alles.
De tranen hielden langzaam op met stromen.
Mijn ogen leken op te drogen en ik trok op dat moment een soort schild over me heen. De pijn en het verdriet uit mijn ogen verdween langzaam. Het zware , drukkende gevoel in mijn buik verdween tergend langaam en ik haalde diep adem.
Met al mijn moed bij elkaar geschraapt, stopte ik deze afschuwelijke herinnering zo diep weg als ik maar kon, niet meer te zien en voor altijd vergeten. Nog een keer knipperde ik verdrietig met mijn natte ogen , nog een keer keek ik pijnlijk naar Zweinstein, toen esloot ik dat het over was.
Zoiets zou me niet meer overkomen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 11:52

Ik beet hard op mijn lip toen ik het kasteel binnenstapte met een zekere,regelmatige tred.
Maar de buitenkant was maar schijn en ergens zei die schelle stem tegen me dat ik de buitenkant schijn was , dat ik het nooit zou kunnen vergeten. Toch duwde ik alle gedachtes , alle herinneringen eraan weg en als ik Mirthe zag , werd ik verblind door haat. Ik wilde wraak , ik wilde haar aandoen wat ze bij mij had gedaan , maar dan veel en veel erger. Een pijnlijke steek schoot door mijn maag maar ik duwde hem weg. Stijfjes richtte ik me op mijn boekentas. Evelien groette vriendelijk terwijl ze arm in arm voorbij kwamen.
Ik keek vol pijn de andere kant uit.

De dagen erna vlogen om, ik stond er neit bij stil en keek er neit naar terug.
Ik voelde me alsof ik werd geleefd, in plaats van dat ik de wereld leefde.
Maar het maakte me niets uit. Ik stopte zulke dingen diep weg en stortte me helemaal op school.
het enige wat lang duurde , waren de avonden. Die gingen tregend langzaam , want het huiswerk maakte ik in de pauze's en verder had ik neits te doen.
Heel soms ging ik om met Lily, maar zelfs dat was pijnlijk.
De onzichtbar muur stond precies tussen ons in en we deden beiden een beetje afstandelij als we samen waren. Soms merkte ik dat Lily nadenkend naar me zat te kijken. Dan deed ik alsof ik eht niet zag en ging door met piekeren over de rondspokende vragen. Mijn hoofd voelde aan als een gorte warboel , maar er was geen ontkomen aan. De vragen drongen zich steeds verder op en ik haatte ze zo intens dat als haat tastbaar was, de vragen kapot zouden gaan.
Het feit dat ik geen antwoord had op die vragen , deed me zeer en zorgde dat ik me ontzettend machteloos voelde. Vooral het feit dat ik op die ene brandende vraag nooit antwoord zou krijgen: Heb ik een verleden? Waarom trek ik me dit zo aan?
Ik beet op mijn lip en balde mijn vuisten van frustratie. Mijn verleden was een raadsel. Waarom? Waarom bestond ik niet, voorheen?
Niemand zei ooit iets over mijn verleden. Als ik er zelf naar vroeg , brachten ze hun vinger naar hun lippen en suste me dat ik niet zulke vragen moest stellen. Maar eht waren brandende, belangrijke vragen en ik kon niet zonder antwoord. Heel vaag herinnerde ik me soms woorden. Maar het enige wat ik me herinnerde , waren dingen die werden opgeroepen. Als ik een lokaal zag , herinnerde ik me de lessen daarin. Verder niets.Mijn verleden was een mysterie voor me.

ik hoop dat jullie dit sukkie wat vinden! Reacties zijn altijd welkom per pb of in het reactietopic!

Huggies,
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 12:26

Ik zuchtte diep en sloeg mijn ogen neer. Ik zou altijd een raadsel blijven. Voor mezelf, mijn vrienden en mijn vijanden.
Haastig liep ik naar het lokaal. Ik voelde duizenden ogen in mjijn rug prikken ,d atz al wel komen door mijn rode ogen. Maar ik stak mijn kin in de lucht, rechtte mijn rug en keek uitdagend terug. Ik probeerde er zo zelfverzekerd mogelijk uit te zien. Laat de vijanden maar komen , want ik ben er klaar voor!

Maar nog geen minuut later zakte ik weer ineens als een hulpeloos bang muisje.
Sirius liep een stukje verderop.
James fluisterde iets in eht oor van zijn vriend , die zich meteen omdraaide en op mij afliep.
Verbaasd keek ik naar hem.
'He...?' zei ik langzaam
'Hoi! Hoeist?'
'Goed hoor...Meej jou?'
'Ook wel goed... ik zie je nog!'
'Ja...'
Terwijl Sirius zich breed grijnzend bij zijn vrienden voegde, liep ik verbaasd verder. mijn maag knorde hard en ik ging iets sneller lopen , ik had zo'n honger!
Onder het eten dacht ik in een flits weer aan het briefje. Het verdomde briefje. Heel vluchtig wierp ik een blik in de richting van Ravenklauw's tafel , maar ik keek al gauw weer weg toen een pijnlijke steek door mijn lichaam ging. ikd uwde de gedachte aan hun weg , probeerde ze te vergeten. Ik stopte het heel diep van binnen weg en ook het verdriet verdreef ik. Het kostte veel moeite, maar met een blik op de rest lukte het wat beter.
'Jongens, jongens! Kijk!' Een magere jongen hield de Ochtendprofeet omhoog.
"Voldemort houd zich stil" stond er met. grote letters boven. Een ander hield de avondprofeet omhoog.
"Voldemort op zoek naar verdwenen meisje"
Een ijskoud gevoel ging door me heen toen ik dat kopje las. Mijjn verleden was een raadsel. was ik het verdwenen meisje? Gespannen luisterde ik mee naar het angstige gesprek.
'Het schijnt dat hij op zoek is naar een meisje'
'Zou het z'n dochter zijn?'
'Ik ben al blij dta hij niemand meer vermoord!'
'Zou het meisje op Zweinstein zitten?'
Dit werd te gevaarlijk.
'Vast niet!' zei ik ongelovig. De rest hield stil en keek me vreemd aan.
'Ik be-bedoel, zo-zo'n meisje zal wel op-,op Klammfels zitten....' hakkelde ik en ze keken e teleurgesteld aan,. Misschien hadden ze verwacht dat ik meer wist. ik besloot mijn mond maar te houden en weg te gaan. Niemand mocht weten, dat ik geen verleden had.

Reacties zijn altijd welkom!

Huggiejs,
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 13:43

Zodra ik mijn eten op had, vluchte ik uit de zaal. Ik holde bijna weg en hoopte vurig dat niemand mij zou gaan verdenken.
Overal waar leerlingen waren, waren ochtend- en avondprofeten. Ik voelde me misselijk van de spanning.
Ik zga een verloren krant wegwaaien en gauw griste ik hem uit de lucht. Gespannen las ik het artikel.
Voldemort op zoek naar verdwenen meisje
-van onze speciale verslaggever Arthur Flendels-
Verschillende spionnen filteren op dit moment in bij Voldemort, de meest beruchte tovenaar aller tijden. Na een hoop dreuzels en tovenaars van dreuzel-afkomst te hebben vermoord, houd deze duistere tovenaar zich stil. Inmiddels is iedereen bang van hem. De wereld is in rep en roer, niemand weet wie wel, en wie niet te vertrouwen is. Maar er is hoop, nu het opvallend stil is.
De geruchten gaan dat Voldemort achter een meisje aanzit. Het meisje zou een zeer sterke kracht hebben die nog groter is dan de zijne. Of dit gerucht waarheid spreekt, is onbekend. Niemand heeft zelfs maar een vermoeden wie het meisje is en niemand zoekt ernaar. Men is bang dat het net zo een Duistere Tovenaar zou zijn als Hij zelf.
Wat is Voldemort van plan? Is hij dan eindelijk menselijk geworden , en verliefd op dit meisje? Of zou hij haar krachten willen absorberen? Alles is mogelijk.
Het meisje zou nu ongeveer 15 jaar zijn.
-het verdwenen meisje, pagina 3
-gerucht of feit? pagina 5
-stilte rondom Voldemort,pagina 7
-laatste nieuws en herdenkingsplaats, pagina 9

Verbaasd las ik het bericht nog eens en bladerde toen naar de andere pagina's. Het was neit erg interessant , maar genoeg om mij te laten weten dat ik gevaar liep. Schitig keek ik de gang rond en holde toen naar de heuvels achter het kasteel.Daar kon niemand mij vinden, daar was ik veilig.

Ik dacht koortsachtig en bang na. In deze afschuwelijke wereld was het onrecht soms groot. Je had volgelingen van Voldemort, je had zijn tegenstanders en mensen die doodsbang voor hem waren.
Zulke mensen trokken een schild over zich heen , een schild dat hen zou evrdedigen tegen de volgelingen en de tegenstanders. Zij hadden zoveel macht en zoveel angst , dat ze beide partijen zonder pardon uitroeien.Enkel uit angst.
En straffen in deze tijd waren onrechtvaardig , evrschrikkelijk pijnlijk en gevaarlijk.
Ik kon opgehangen worden
Mijn hart sloeg een slag over, het duizelde in mijn hoofd en ik besefte mijn lot.
Mijn ogen waren neit langer lichtblauw meer, maar zo zwart als de nacht. Ik onthield dit moment tot de eeuwigheid en op dat moment verdween ik, naar een andere wereld.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 14:48

Ik hief mijn hoofd omhoog en keek op. De nacht was zwart en duister in deze wereld. Mijn ogen voelden alsof ze vuur schoten , terwijl ik haastig en hees hijgend op stond.
Ik voelde mijn hart bonken en keek vluchtig om me heen. Alles was donekr, overweldigend duister.
Misschien zou de angstaanjagende wereld om mij heen angst moeten opwekken , maar de de donkerte liet me koud als ijs op het vuur. Mijn hart bonkte hard, maar rustig en regelmatig. Ik hijgde nog steeds, maar daar had ik geen besef van.
Met een verbeten trek om mijn mond begon ik te lopen.
Mijn lichaam brandde alsof het beslagen werd met vlammen, maar ik schonk er geen aandacht aan. Ik had maar een doel.
Ik liep dwars door de duisternis.Mijn verschijnig sneed als een bliksem door het zwart om me heen.
Mijn hoofd leek te bonzen en een galmende melodie steeg op uit de duisternis. Heel vaag zag ik iets glinsteren. Scherp liep ik eropaf.
De Traan van het Vuur, wist ik. Ik voelde geen enkele emotie toen ik de kleine ronde edelsteen oppakte. Hij was rood als bloed, met daarin een traanvormige parelmoer-steen. Het branden in mijn lichaam hield op.Mijn ogen werden langzaamaan blauwer en lichter, maar de duisternis bleef als een nevel om me heen hangen. Ik klemde de steen in mijn hand en liep verder.
Niks kon mij nu nog tegenhouden. Ik liep zo doelbewust en zeker dat niets mij zou durven tegenhouden. Tijd gold hier niet. Ik liep verder en verder, tot mijn doel bereikt was.
Het zwaard.
Onbekend licht straalde op het zwaard. Het schitterde zijn pracht en praal, en ik pakte het voorzichtig op.
Ik bekeek het gevest, bezet met grote robijnen. Het lemet glinsterde en ik liet mijn vinger er langs gaan. Een rode streep bleef achter.Ik duwde de bebloede vinger tegen de Traan.
Iets zwarts gloeide op. Ik bekeek aandachtig het lemet. Met trillende hand haalde ik e het lemet dichterbij toen ik iets krachtigs, iets groots zag fonkelen. Het trok me aan als de liefde uit mijn hart. Met een stuk touw bond ik het zwaard om mijn middel,onder het gewaad.De Traan liet ik in mijn zak glijden.
'Tijd om te gaan,' fluisterde de melodie in mijn oor,die nog steeds door de duisternis klonk. Ik knikte. Langzaam sloot ik mijn ogen. Mijn hoofd duizelde, mijn hart sloeg een slag over en ik belandde terug in mijn wereld.

Toen ik mijn open langzaam opende , zag ik muren,links en rechts van me.
Ze waren angstaanjagend triest, met grote , grijze stenen en water dat langzaam erlangs sijpelde.
Ik luisterde stilletjes naar het regelmatige gedrup, dat me op een of andere manier geruststelde.
'Zo...' grijnsde een bleek gezicht tussen de muren, recht tegenover me. De ogen waren kil en donkerzwart. Haat erin deed me rillen van afschuw en ik zocht ik gedachten naar een vluchtweg. Die was er niet. Ik was teruggekeerd in de andere, voorheen normale wereld. Alleen niet op de goede plek.
Ergens voelde ik dat duistere machten de baas over me werden, maar zonder mijn houding een haartje te veranderen, verzette ik me hevig. Vanbinnen voerde ik een moordlustige strijd met de machten in me, maar uiteindelijk gaf ik me over.
1 Enkele traan liep over mijn wang , langs mijn kin en over mijn gewaad, 1 mijn zak. Mijn gezichtsuitdrukking veranderde niet, terwijl de Traan van het Vuur plots een hevig schild om me heen vormde.
Even glinsterde het lemet van het zwaard in het weinige licht , toen was het weer onzichtbaar onder mijn gewaad. Stilletjes bleef ik zitten wachten op een antwoord.Een antwoord, dat me uit deze positie zou halen.

Huggies!
Kimberly

ps:reacties altijd welkom!

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 23:04

Heej , weer een nieuwe stukkie. Laat me weten wat je er van vid!
dikke zoen,
Kimberly

Stil bleef ik zitten. Uren leken te verstrijken met het gezicht en de muren om me heen. Ik had soms de neigng te rillen, van de kou of de angst. Maar ik onderdrukte die, op eht moment de zwarte ogen me een beangstigende blik toewierpen. Ik staarde voor me uit terwijl het water nog steeds doordrupte en het gezicht me blijft aanstaren. Als ik naar hem keekgrijnsde hij vals en kon ik zijn tanden zien flikkeren. Ik dwong mezelf de andere kant op te kijken en luistere aandachtig naar het water.
Over de gehele grond lag nu al een kleine laag water, maar de bleke man leek zich er enti van bewust. Minuut na minuut,tel na tel nam hij me in zich op. hij staarde me aan, terwijl zijn ogen niet veranderden. Ze bleven kil en koud. Toen ging er toch een rilling door me heen. Het gezicht grijnsde en mijn hart begon te bonzen, mijn hoofd ging gonzen en het druppen irriteerde me steeds meer. Vragen kwamen neit in me op, hoewel ze in mijn positie bijna onvermijdelijk waren. Ik dacht er niet eens aan. De omgeving nam ik nauwkeurig in me op en verder was alles stil in mijn hoofd, in mijn omgeving en bij het gezicht.
Uren verstreken.

Plots schoot iets brandends, iets onmenselijks door me heen. Mijn ogen schoten verschrikt open, mijn lichaam spande zich en helse pijn schoot door me heen. Mijn lichaam brandde, alsof het in vuur en vlam stond. Het zwaard onder mijn gewaad sneed in mijn benen toen ik op de grond viel.
Schreeuwend van de pijn keek ik naar kmijn haden , om ze daarna tot een vuist te klemmen.
Ik krijste nogmaals en viel op de grond. Een tel keek ik in de zwarte, ijslijke ogen van het bleke gezicht , toen sloot ik mijn ogen en stopte uit alle macht met schreeuwen.
Bewegingsloos lag ik op de grond , terwijl de helse , intense pijn door me heen schoot.
Een zweepslag leek mijn hoofd in tweeen te doen splijten. De pijn was erger dan ik ooit had meegemaakt en al mijn gedachtes en herinneringen brandden weg. Het enige waar ik nu aandacht voor had , was de overweldigende pijn. Ik kreunde en pakte trillend de Traan van het Vuur , mijn laatste redding. Door de pijn dacht ik nergens aan, maar dat was instinctief, alsof ik het van tevoren had bedacht.
Maar alles wat ik nu deed , was niet uit eigen wil. Ik voelde hoe mijn lichaam zich inspande om te bewegen met die helse pijn.
Hijgend kromp ik ineen. Ondanks de pijn kon ik mijn hart voelen bonken als een bezetene. Hulp, dacht ik alleen maar.
Hulp!!!
Met droge, uitdrukkingsloze ogen keek ik het gezicht aan. De pijn werd erger, het voelde of mijn botten in brand stonden. Ik kreunde en kromp weer ineen. Mijn ademhaling ging steeds sneller terwijl de pijn feller en feller als een brandend vuur door me heen schoot. Mijn gezicht vertoonde geen enkele uitdrukking. Mijn vingers sloten zich op dat moment om de Traan en ik stond op. Ondanks dat de pijn nog steeds brandde en mijn benen en gezicht hevig bloedden, stond ik stevig op mijn benen en keek de bleke man fel aan. Met zelfverzekerde stappen liep ik hem voorbij. Een lichte, oppervlakkige rilling gning door me heen toen ik hem achter me liet, maar ik dwong mezelf er geen aandacht aan te schenken. Mijn schouders raakten de benauw muren terwijl ik doorliep. De pijn bleef branden maar de macht in me zorgde dat ik doorliep. Vanbinnen krijste ik en smeekte om hulp. Verloren,voor altijd.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 23:09

kerstkaartje!

http://img160.exs.cx/img160/7187/kerstkaartje9vg.jpg

-xxx-
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 23:31

Hay,
Ik weet het, dit is een zeeeeeer kort stukkie. Maar ik moet nu gaan en anders ben ik zondag pas weer terug. Dat duurt me veel te lang. Dus plaats ik het maar. Veel plezier en laat me alsjeblieft weten wat je ervan vind, per reactie in het topic ofzow.....

-xxx-
Kimberly

Alles om me heen was zo zwart als de nacht, vanbinnen en buiten. Ondkans kleine fakkels hier en daar was het ijskoud en vol duisternis, als een donker kleed dat over me heen was gegooid. Ik voelde me verraden. Verraden door Mirthe en Eef, veraden door het reizen naar een andere wereld, een andere dimensie. Het had hulp en vegiffenis moeten schenken , maar wat ik kreeg was niets van iets in die richting.
Geen enkele traan kwam op bij herinneringen aan Mirthe en Evelien, geen enkele haatgevoelens.
Al wat de macht me gaf , was een missie. Een lang vergeten missie.

De bomen aan weerszijden van het zandbpad torenden hoog boven me uit. Hetw as donker. Vaagjes zag ik de halve maan boven de bomen uit en ik luisterde naar mijn hese admemhaling die sneller en snellerging.
Mijn voetstappen doorbraken de stilte van de nacht. Ik voelde me een krijgster op oorlogspad, door de macht in me. Ik dacht niet meer na als Nikki. Maar als Nikita.
Stap voor stap kwam ik dichterbij de plaats waar ik wezen moest, waar ik mijn missie tot een goed einde zou brengen.
Hoe ik vrij was gekomen uit die gang met de muren en het bleke gezicht weet ik neit. Het enige bewijs dat ik daar ooit geweest was, waren de drie dagen oude bloedwonden en de steen die nog steeds tussen mijn vingers geklemd zat.
Het zwaard hing zwaar om mijn middel toen ik eindelijks stilstond voor mijn eindbestemming.
Zweinstein. Terug van weggeweest. Met een valse grijns op mijn gezicht, en met zwarte, kille ogen stapte ik naar binnen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Dec 26, 2004 11:58

Ik lachte met hoge stem tgoen ik al die leerlingen zag. Ik glimlachte vriendelijk naar ze en met een grijns op mijn gezicht geplakt liep ik door naar de Grote Zaal.
'Nikki!' riep Lily. Ik trok een normaal gezicht. Van de zwarte ogen bleef alleen randje om het blauw over en ik keek Lily aan.
'Je bent weken weggeweest! Waar was je?'
'M'n moeder opzoeken,' zei ik zo gewoon mogelijk. Een steek ging door me heen toen ik Lily daar zag staan en ik kon niets doen, ik kon alleen de persoon in me zijn gang laten gaan en mijn missie voltooien. Terwijl de macht in me over mij regeerde, mij liet bewegen en mij dingen liet zeggen die ik niet zei, verdrong ik de gedachte dat ik misschien nooit meer verlost zou worden van die persoon.

'O...' zei Lily. Ze keek me vreemd aan en ging weer zitten aan de tafel van Griffoendor. Toen ik ook plaatsnam, voelde ik het zwaard de zoveelste wond in mijn been snijden. Het deed zo'n zeer en tegelijk was het een heerlijk gevoel. Pijn om de andere pijn te vergeten. Een lichte huivering ging door me heen toen ik dat voelde. Dat heerlijke gevoel, het was te pijnlijk om te voelen.
'Maar waarom zo plotseling?' vroeg Lily door. De ondertoon in haar stem wqs vol van bezorgdheid.
'Omdat ze een ongeluk heeft gehad. Omver gereden door een vrachtwagen.'
'Maar tovenaars kunnen daar hartstikke goed tegen...'
'Ja, maar mijn moeder is een dreuzel,' antwoordde ik. Innerlijk kwam er nog meer pijn bij, toen ik dat zei. Ik besefte plots met mijn hele lichaam dat ik niet wist voor hoever ik gelijk had.
'O...Hoe gaat eht nu met haar?'
'Goed'
De rest van het eten zat ik tevreden met een valse grijns op m'n gezicht. Met Lily aanpappen was neit zo moeilijk. Nu het tweede deel voor het plan om mijn missie te volbrengen.

Een ander deel in me vond dit afschuwelijk. Het plan verliep veel te goed, het persoon in me mocht de missie niet volbrengen! Dat mocht neit! Ik deed mijn uiterste best mijzelf weer over te nemen. Maar toen ik hijgend en steunend opstond van de eettafel, wist neimand beter dan ik dat het mislukt was.
Ik liep regelrecht naar de bieb, waar ik zonder het zelf te willen een boek leende waarin zeer duistere , gevaarlijke spreuken verborgen waren voor de zwadderich-leerlingen. In de lerlingenkamer sloop ik gauw naar de slaapzaal en bladerde door eht boek. Ik mnoest alle vloeken uit mijn hoofd kennen als ik de missie wilde voltooien.
Ik klapte het boek dicht , zodra Lily het zaaltje binnenkwam. Eerst keek ze me doordringend aan, toen veranderde haar uitdruykking naar medelevend.
'Gaat het...?' Vroeg ze zacht. Waarschijnlijk dacht ze dat ik verdrietig was omdat mijn moeder aangereden was. ik proberde te zeggen dat het daar neit aan lag , maar ik antwoordde anders.
'Een beetje...' zei ik. Vanbinnen voelde ik me een evrschrikkelijke verraadster. Ik wilde niet weten wat mijn missie was. Ik wilde het allemaal neit weten! Uit alle macht bewoog ik mijn been, om het zwaard erin te laten snijden, Dat luchtte op. Ik conentreerde me helemaal op de pijn in mijn been, om de pijn in mijn hart te verdringen.