[AF] Stalker en Liefde

dracogirly · Geplaatst: Ma Nov 29, 2004 9:22

Hoofdstuk 17. Een oude bekende

De kerker waar hij binnenliep was erg donker en hij zag daarom ook niets. Zijn ogen moesten eerst aan het donker wennen en tot die tijd had hij geen idee waar hij zijn toverstok op moest richten. Ineens werd de ontwapeningsspreuk geroepen en Draco’s toverstok vloog uit zijn handen. Het volgende moment werd er weer een spreuk geroepen en touwen bonden Draco’s handen en voeten aan elkaar. Draco zat gevangen en kon geen kant meer op.

De stalker deed de deur van de kerker dicht en verlichtte toen de ruimte. Daar in de hoek van de kerker zag hij de vastgebonden Ginny liggen. De stalker begon weer met praten.
“Nou Draco, ik had wel verwacht dat je zou komen. Kon je het makkelijk herkennen? Nooit geweten dat jij zo makkelijk te overmeesteren was.”

Draco keek de stalker niet aan maar keek met een verontruste blik naar Ginny.
“Herken je me niet meer Draco?”
Dit trok de nieuwsgierigheid van Draco en hij keek de stalker aan.

“Korzel?”, zei Draco vol verbazing.
“Oh, dus je herkent me nog wel. Grappig hoe de rollen nu omgedraaid zijn hè? Al die jaren dat je mij en Kwast gebruikte om je te beschermen. Nu zie ik pas dat je ons echt nodig had, want zelf had je het nooit aangekund.”
“Jullie waren nog te stom om normaal te lopen”, zei Draco.
“Waren we dat echt? Of deden we maar alsof?”, zei Korzel.

“Wel jammer eigenlijk dat je mijn ontmoeting met Ginny weer moest verstoren. Ik had je nu eigenlijk nog niets willen aandoen. Jij stond pas later op mijn lijstje. Maar ja, ik heb nu helaas geen keus meer”, zei Korzel gemeen lachend.

Draco begon bang te worden, maar was vastbesloten om dit niet aan Korzel te laten zien.
“Wat wil je met mij gaan doen?”, vroeg Draco op koele toon.
“Nou nou, je hoeft nu niet gelijk zo onvriendelijk te doen.”

“Wat moet je eigenlijk met Ginny?”
“Ach ja, de jongste Wemel. Ze heeft me altijd al geïnteresseerd. Al vanaf school met haar opvliegende karakter, en je moet toegeven dat ze nu best een knappe verschijning is. Maar ja, al die jaren op school zag ze me nooit staan, en ook nu wilde ze me niet kennen.”

Terwijl Korzel aan het praten was probeerde Draco de touwen om zijn handen voorzichtig los te maken. Korzel had niets in de gaten en praatte gewoon verder.

“Dus besloot ik om haar te gaan volgen en haar in de gaten te houden. Ik weet nu bijna alles van haar, en nu is het tijd voor haar om alles van mij te weten te komen”, zei Korzel gemeen lachend.
“Kun je haar niet gewoon laten gaan? Je hebt mij nu toch?”
“Maar Draco, snap je het dan niet? Jij doet er helemaal niet toe. Het gaat een keer niet om jou.”

Ineens hoorden ze iemand niezen net buiten de kerkers.
gedoe, dat zijn vast Potter, Wemel en Griffel, dacht Draco.

“Wat was dat?”, vroeg Korzel. “Heb je soms nog wat meer vriendjes meegenomen?”
Draco moest iets bedenken en snel.
“Ik denk dat je mij net hoorde. Hastjoe. Ik ben een beetje verkouden”, zei Draco.
“Weet je zeker dat daar geen vriendjes van je lopen?”
“Welke vriendjes zouden dat moeten zijn? Sinds de oorlog hebben alle voormalig zwadderaars een hekel aan me. En denk je nu echt dat ik nog iemand anders zou inlichten, als ik ook zelf de redder in nood kan spelen”, zei Draco.
“Tja, daar zit wat in, maar voor de zekerheid ga ik toch even kijken.”
En Korzel liep naar de deur. Hij was bijna bij de deur toen Draco riep.

“Nee, wacht!”
“Wat?” Korzel draaide zich boos om.
“Wel, sinds de dood van mijn vader spookt het hier in huis. Ik denk dat ze nu in de gang aan het spoken zijn. Je kunt de deur dus maar beter dicht houden, je wilt toch geen spoken hier hebben”, zei Draco.

“Leuk geprobeerd Draco. Maar je denkt toch niet dat ik daar in trap hè? Hoe stom denk je dat ik ben?”
Hierop moest Draco een lach onderdrukken als hij terugdacht aan vroeger.
“Nu weet ik dus zeker dat er mensen zijn die jij verwacht.”

Korzel deed de deur open en keek in het rond. Draco wist zeker dat Potter, Wemel en Griffel nu betrapt zouden zijn. Hij had zijn best gedaan om een smoes te verzinnen. Waarom bleven ze ook niet gewoon weg.

“Vreemd, er is niemand te zien”, onderbrak Korzel Draco’s gedachten.
Draco vroeg zich af hoe dit kon. Malfoy Mansion was goed beveiligd. Je kon er niet verdwijnselen en tovenaars die zomaar verdwenen kon ook niet.

Ineens zag hij de touwen bij Ginny bewegen, terwijl zij nog steeds stil lag. Natuurlijk, Potters onzichtbaarheidsmantel. Hij zag Korzel echter Ginny’s kant oplopen en besloot dat hij iets moest doen om hem af te leiden.

“Hé, dikzak!”, riep Draco.
Dat trok in ieder geval Korzel’s attentie. Hij draaide zich om en liep boos op Draco af.
“Hoe noemde je mij?”, zei Korzel boos.
“Ik noemde je een dikzak”, zei Draco terwijl hij gewoon kalm naar Korzel bleef staren. Van binnen voelde hij zich echter helemaal niet zo zeker. Dit had dan wel Korzel’s attentie getrokken, maar wat nu? Korzel vond het vroeger al niets als hij dikzak werd genoemd en nu hij Draco zo gevangen hield was het niet echt slim om zoiets te zeggen.

“Noemde je mij een dikzak?”, zei Korzel vol ongeloof.
Draco probeerde rustig te blijven en probeerde ook zijn handen los te maken, iets wat nu bijna gelukt was.
“Ik noemde je een dikzak. Je weet wel, een vetlap, een varken, zo’n olifant.”
“Genoeg”, zei Korzel boos.

Op dat moment werd er weer geniesd en Draco kon nu onmogelijk doen alsof hij het was, aangezien Korzel hem de hele tijd aankeek. Korzel draaide zich om naar waar het geluid vandaan kwam.

dracogirly · Geplaatst: Do Dec 02, 2004 18:11

Hoofdstuk 18. Reünie

Korzel draaide zich om naar waar het geluid vandaan kwam en liep richting Ginny. Korzel wist zeker dat het geluid daar vandaan kwam, maar zag echter niemand anders dan Ginny. Het weglopen van Korzel gaf Draco echter wel de tijd om zijn handen helemaal los te maken van de touwen. Voorzichtig begon hij ook aan de touwen van zijn voeten te werken, terwijl hij goed in de gaten hield of Korzel niet zijn kant op keek.

Draco vond het stom dat Potter en zijn vrienden iedere keer de aandacht trokken met het niesen, maar was er dit keer stiekem ook wel blij om doordat Korzel nu even vergeten was wat Draco zojuist tegen hem gezegd had.

Plotseling zag hij dat een stukje van de onzichtbaarheidsmantel aan iets bleef haken, maar het bekende trio had niets in de gaten en liep gewoon verder. Het had er eigenlijk best grappig uitgezien, als het allemaal niet zo ernstig was geweest. Want daar zag je het bekende trio gebukt achter elkaar lopen, terwijl ze rustig om zich heen keken, denkende dat niemand hen nog kon zien.

“Maar natuurlijk. Potter, Wemel en Griffel hebben besloten om mij ook een bezoekje te brengen. Het lijkt wel reünie”, zei Korzel.
Pas toen ze dit hoorden draaide ze zich geschrokken om en merkte ze dat ze niet langer onder de onzichtbaarheidsmantel liepen. Ze wilden snel hun toverstok pakken, maar Korzel was hun te snel af en riep snel de ontwapeningsspreuk gevolgd door enkele spreuken waardoor ze vastgebonden werden.

Ondertussen had Draco echter zijn touwen losgekregen en kroop langzaam naar zijn toverstok die een paar meter verderop nog steeds op de grond lag.

“Nou Potter, ik vraag me af hoe je ooit de heer van het duister hebt verslagen. Terwijl het allemaal toch zo makkelijk gaat”, zei Korzel.
“Tja, kun je na gaan hoe stom zijn volgers dan wel niet geweest zijn om hem te geloven”, zei Harry terug.
*pets*
Korzel had Harry geslagen.
“Zo spreek je niet over de heer van het duister”, zei Korzel boos.

“De heer van het duister hè? Volgens mij is het nu meer de heer van de doden”, zei een stem achter hem.
Korzel draaide zich om en zag daar tot zijn schrik Draco staan met zijn toverstok op hem gericht.
“Maar hoe… hoe ben je…?”
“Losgekomen? Tja, dacht je nu echt dat die simpele touwtjes mij tegen zouden houden? Goh, en ik dacht nog wel dat je niet meer zo dom was als vroeger. Heb ik me daar dus toch in vergist.”
Draco zei een spreuk en Korzel werd vastgebonden met een veel sterker stuk touw dan Draco.

Draco liep snel naar Ginny toe die nog steeds roerloos op de grond lag. Hij zei een spreuk waardoor de touwen die haar vastgebonden hielden verdwenen. Hij voelde een hartslag en wist dus dat ze nog steeds leefde. Hij tilde haar voorzichtig op en wilde de deur uit lopen toen…

“Hé Malfidus, zou je ons niet eerst losmaken?”
Het was Ron die dit zei.
“Maar Wemel, waarom zou ik dat doen? Het is je eigen schuld dat je hier vastzit. Als je nou gewoon naar mij geluisterd had en naar de andere kant van de kerkers was gelopen, had je nu ook niet vastgezeten.”
“Dus je stuurde ons expres de verkeerde kant op?”, zei Hermelien ongelovig.
“Ja Griffel, dat was precies wat ik gedaan had. En als jullie voor de verandering nou gewoon een keer naar mij geluisterd hadden, dan had je nu ook niet vastgezeten. Hoe graag ik hier nog even had gebleven om met jullie te kletsen moet ik nu toch echt gaan, want Ginny moet nu echt naar het ziekenhuis. Nog veel plezier!”

En met die woorden liep Draco met Ginny in zijn armen Malfoy Mansion uit. Zodra hij in de tuin van Malfoy Mansion stond verdwijnselde hij gelijk samen met Ginny naar St. Mungo’s.

-------------------------------------------------------------------------------------

Zodra hij in St. Mungo’s aankwam liepen er al snel artsen op hem af die Ginny meenamen en haar gingen helpen. Draco bleef achter in de wachterkamer, wachtend op nieuws over Ginny. Hij hoopte maar dat het niet te laat was.

Na een kwartier lang ongeduldig gewacht te hebben, sprak hij verschillende artsen aan, maar niemand kon hem iets vertellen over Ginny.

Na nog ongeveer een half uur gewacht te hebben was hij het zat. Hij besloot om Ginny op te zoeken. Hij wilde net de deur uitlopen toen Harry, Ron en Hermelien op hem kwamen afgelopen.

“Waar is ze? Waar heb je haar gelaten?”, zei Ron boos.
“Nou Wemel, zoals je wellicht wel kunt zien is ze in een ziekenhuis, waar precies weet ik niet en de artsen zijn nog steeds met haar bezig.”
“En waarom ben jij hier nog steeds? Jij hebt haar nu toch veilig naar het ziekenhuis gebracht. Je kunt nu wel weer gaan”, zei Harry.
“Maar Potter, ik vind het hier wel gezellig worden, dus ik denk dat ik nog maar even blijf. Bovendien zou ik zometeen graag nog even praten met Ginny.”
“Oh, echt niet! Je blijft uit haar buurt!”, zei Ron boos.

Op het moment dat Draco wat terug wilde zeggen kwam er een zuster binnen.
“Zijn jullie hier voor Ginny Wemel?”
Alle vier draaiden zich snel om naar de zuster.
“Heeft u nieuws over haar?”, vroeg Draco snel.
“Ja, het gaat weer goed met haar. Ze is alleen nog wel erg moe, want ze heeft erg veel bloed verloren. Maar ik denk dat ze over twee dagen wel weer uit het ziekenhuis mag.”
“Mogen we al bij haar?”, vroeg Draco nieuwsgierig.
“De familie en vrienden mogen bij haar, maar niet meer dan twee tegelijk.”

De zuster liep weg en Draco liep achter haar aan.
“En wat denk je dat jij gaat doen Malfidus?”, vroeg Ron.
Draco stopte en draaide zich om.
“Waar lijkt het op Wemel? Ik ga naar je zusje.”
“Dan denk ik dat je de zuster toch verkeerd begrepen hebt. Ze zei dat vrienden en familie bij haar mochten en aangezien jij geen van beide bent, is het logisch dat jij Ginny niet mag zien.”
“Wat!”, zei Draco boos.
“Oh, verstond je me niet? Ik dacht dat ik toch vrij duidelijk was. Jij mag Ginny niet zien. Weet je, ik zal gelijk alle artsen maar even inlichten, dat ze jou niet in de buurt van mijn zusje moeten laten.”

“Maar dat kun je niet doen!”, zei Draco.
“Oh, maar dat kan ik heel makkelijk doen en dat zal ik je laten zien ook.”

Ron liep naar een arts toe en praatte met hem terwijl de arts knikte. Met een grote glimlach op zijn gezicht kwam Ron weer terug.

“Zo, dat is geregeld. Ze zullen jou niet in de buurt van mijn zusje laten.”
“Oh nee? Dat zullen we nog wel eens zien.”

Vastbesloten liep Draco de gang in waar Ginny lag. Hij was bijna bij Ginny’s deur toen hij opeens door twee mensen werd beetgepakt. Snel pakte hij zijn toverstok, klaar om iemand te beheksen, maar tot zijn verbazing deden de personen die hem vasthielden niets. Hij zei een spreuk en de personen die hem vasthielden begonnen te lachen.

“Je mag hier niet naar binnen, dus je kunt maar beter weggaan. Je toverstok werkt hier ook niet, doordat sommige agressieve patiënten weleens verplegend personeel betoverde, is ervoor gezorgd dat alleen het personeel van het ziekenhuis zijn toverstok kan gebruiken. Je kunt dus maar beter gaan.”
Draco keek op en zag dat de mensen die hem vasthielden hem langzaam loslieten, maar hun toverstok op hem gericht hielden. Wetende dat het hem nu toch niet zou lukken om Ginny te zien, besloot hij om maar weg te gaan. Met in zijn hoofd een plan vormend hoe hij Ginny zou kunnen zien.

dracogirly · Geplaatst: Ma Dec 06, 2004 10:18

Hoofdstuk 19. Dokter Malfidus

Toen Draco bij zijn huis aankwam had hij niet echt het idee dat hij thuiskwam. Al die dagen die hij bij Ginny gewoond had, had hij zich veel meer thuisgevoeld dan nu. Ginny, hij had nooit gedacht dat hij haar zo zou missen. Hij schrok van zijn eigen gevoelens, maar hij begon echt van haar te houden en hij vond dat ze dat moest weten. Hij moest haar dus echt spreken. Die stomme broer van haar ook, waarom moest die nu weer alles verpesten. Hij besloot die avond nogmaals te proberen om binnen te komen, wetende dat er dan minder beveiliging zou zijn.

Die avond liep hij zelfverzekerd het ziekenhuis in. Hij hoopte maar dat Ginny nog steeds op dezelfde kamer lag. Hij liep de gang in waar Ginny vanmorgen nog lag. Hij was bijna bij de deur toen: “Meneer wat doet u hier?”
Draco draaide zich om en zag een zuster aan het begin van de gang staan. Hij kon haar wel vervloeken omdat hij haar stoorde, maar hij wist dat hij daar weinig mee op zou schieten, dus besloot in plaats daarvan zijn charmes in de strijd te gooien.

“Goedenavond zuster”, zei Draco met zijn liefste lach.
“Wat doet u hier meneer?”
“Nou, ik wilde graag een vriendin van mij verassen.”
“Maar meneer, u weet toch dat het bezoekuur al lang is afgelopen.”
Draco trok een zielig gezicht.
“Wel, ziet u, ik ga morgen voor langere tijd naar het buitenland en zou graag nog even afscheid van haar nemen.”

De zuster keek hem vol medelijden aan.
“Dat begrijp ik, maar u mag patiënten niet bezoeken na het bezoekuur.”
“Dat snap ik. Het spijt me. Ik zal nu wel gaan”, zei Draco terwijl hij zich omdraaide en weg begon te lopen.

In zijn hoofd begon hij echter al af te tellen: 5, 4, 3, 2, 1…
“Wacht meneer!”
Bingo.
“Ja”, zei Draco terwijl hij zich omdraaiden en dacht, het schuldgevoel van een vrouw, zo betrouwbaar.

“Ik zal u wel helpen als u belooft om niets te zeggen.”
“Oh, zou u dat willen doen? Dank u”, zei Draco met een lach op zijn gezicht.
“U kunt zich het beste als dokter vermommen zodat de andere er niets van zullen zeggen. Volgt u mij maar.”

De zuster gaf hem een pakket kleding en liet hem dat op de wc aantrekken. Tot Draco’s walging was het zo een operatiepak, wat betekende dat er ook een mondkapje en mutsje bij zaten. Zuchtend trok hij het aan. Wat hij wel niet over had om Ginny weer te zien.

Toen hij de kleding aan had liep hij weer naar de zuster toe.
“Ah, ik zie dat de kleding goed past.”
Draco knikte.
“Hoe heet uw vriendin eigenlijk, dan kijk ik wel even op welke kamer ze nu ligt.”
“Ze heet Ginny Wemel”, antwoordde Draco.
“Eens kijken, Ginny Wemel, kamer 512. Veel plezier!”, zei de zuster terwijl ze naar Draco knipoogde.
“Nogmaals bedankt”, zei Draco terwijl hij weer naar haar glimlachte.

Snel liep hij naar kamer 512. Wat zei die Wemel ook al weer over dat het hem niet zou lukken.

Voorzichtig deed hij de deur open en zag tot zijn geluk dat Ginny een kamer voor haar alleen had. Stilletjes liep hij naar haar bed toe en haalde de haren uit haar gezicht. Dit zorgde er echter voor dat Ginny wakker werd en knipperend deed ze haar ogen open.
“Ow, hallo dokter.”
“Ik ben het”, zei Draco terwijl hij het mondkapje afdeed.
“Draco?”, zei Ginny vol ongeloof.
“De enige echte.”
“Maar waarom zie je er zo uit?”
“Omdat die lieftallige broer van je er voor zorgde dat ik niet bij je op bezoek mocht komen. Ik moest dus wel een andere manier bedenken om je te zien.”

Ginny bekeek Draco nog eens goed en zag toen het mutsje dat hij op had. Hij wilde me zeker wel erg graag zien als hij zelfs een mutsje op zijn altijd nette haar heeft gezet, dacht ze.

“Maar hoe gaat het met je?”, vroeg Draco.
Ginny haalde haar schouders op.
“Wel goed denk ik. Ik ben alleen nog erg moe en herinner me weinig meer van wat er gebeurt is. Het laatste wat ik nog weet is dat ik op jou aan het wachten was en toen ineens was ik weg.”

“Oh Gin, het spijt me. Ik had je nooit alleen moeten laten.”
Ginny keek vreemd op toen Draco haar ineens Gin noemde maar zei er niets van.
“Jij kon er ook niets aan Draco. Is mijn stalker nu gepakt?”
“Ja, Griffel, Potter en Wemel hebben hem overgeleverd aan het ministerie waar hij binnenkort berecht zal worden.”
“Oh, gelukkig maar”, zei Ginny terwijl ze een gaap niet langer kon onderdrukken.

“Moet ik gaan?”, vroeg Draco toen hij Ginny zag gapen.
“Nee!”, zei Ginny. “Ik bedoel, wil je bij me blijven vannacht?”
“Natuurlijk”, zei Draco.
Ginny viel al snel in slaap en Draco ging in de stoel die bij haar bed stond zitten. Hij probeerde wakker te blijven, maar ook bij hem sloeg de vermoeidheid toe en ook hij viel in slaap.

Toen Ginny de volgende ochtend wakker werd zag ze dat Draco nog sliep. Ze vroeg zich af waarom hij zoveel moeite had gedaan om haar te zien.
Zou hij dan toch wat voor me voelen, dacht ze. Ach nee, dat kan toch niet.Hij is hier vast alleen omdat hij mij moest beschermen. Maar ja, de stalker was toch opgepakt, dus hij hoeft hier nu niet te zijn.

Ginny had niet in de gaten dat Draco inmiddels wakker was geworden. Zijn stem haalde haar uit haar gedachten.
“Is er iets?”
Ginny keek verschrikt op.
“Nee, er is niets.”
“Weet je dat zeker?”
“Heel zeker”, zei Ginny. Ze wilde hem niet wegjagen met haar vragen dus besloot haar mond er maar over te houden.

“Draco?”
“Ja.”
“Zou je misschien een glas water willen aangeven? Ik heb een nogal droge keel.”
Draco stond op, pakte een glas water en gaf het aan Ginny.
“Alsjeblieft.”

Ginny dronk voorzichtig wat en gaf toen het glas terug aan Draco. Draco pakte het glas wat Ginny ook nog steeds in haar handen hielt. Ze bleven elkaar strak in de ogen kijken en langzaam leunde Draco naar voren. Hun lippen raakten elkaar bijna toen de deur ineens open ging en ze van schrik het glas water lieten vallen.

Het glas viel kapot op de grond en het water miste maar net het bed waar Ginny in lag. In de deuropening stond een zuster die van Ginny naar Draco keek.
“Sorry dokter, ik wist niet dat u hier al was.”
Draco bedacht dat ze hem waarschijnlijk voor iemand anders aanzag en besloot het mee te spelen.
“Het maakt niet uit. Ga jij maar vast naar de volgende patiënt, ik regel het hier wel.”
De zuster knikte en liep weer weg.

Zodra de zuster weg was barstte Ginny en Draco in lachen uit.
“Dat ging nog maar net goed”, zei Draco.
Ginny knikte.
“En dokter Malfidus, wanneer mag ik naar huis?”, vroeg Ginny op serieuze toon.
“Wel patiënt Ginny, daarvoor zal ik je eerst uitgebreid moeten onderzoeken.”
“Nou dokter Malfidus, dat moet u dan maar doen”, zei Ginny uitdagend.

Draco boog naar voren, maar voordat hij ook maar iets had gedaan ging de deur weer open. Geërgerd keken ze op wie hen nu weer stoorden. Ze schrokken toen ze zagen wie er in de deuropening stond.

dracogirly · Geplaatst: Do Dec 09, 2004 18:34

Hoofdstuk 20. Onverwachte gast

Ze schrokken toen ze zagen wie er in de deuropening stond. Deze persoon hadden ze echt niet verwacht. Ze vroegen zich af wat hij hier kwam doen, maar vooral hoe hij hier kwam. In de deuropening stond Korzel.

Ginny schrok. Ze keek bang van Korzel naar Draco. Draco hoopte maar dat Korzel hem nog niet herkend had en besloot weer terug te vallen in zijn doktersrol.

“Meneer, wat doet u hier? Het is nog geen bezoekuur”, zei Draco met een verdraaide stem.
“Sorry dokter, maar ik ga binnenkort op vakantie en ik zou graag nog even afscheid nemen van mijn vriendin.”

In ieder ander geval had Draco gelachen, aangezien het dezelfde smoes was de hij gebruikt had om bij Ginny te komen. Nu was de situatie echter iets ernstiger en moest hij snel iets bedenken waardoor Korzel weer weg zou gaan.

“Sorry meneer, u zult echt nog even moeten wachten tot ik klaar ben met mijn onderzoek. Anders gaat u even naar de wachtkamer, dan kom ik u wel halen als ik klaar ben”, zei Draco.
Korzel knikte en liep weer weg.

“Hoe kan hij nou weer hier zijn?”, zei Ginny met trillende stem.
“Ik heb werkelijk geen idee. Maar één ding weet ik wel en dat is dat we hier zo snel mogelijk moeten wegwezen.”

Draco keek in het rond om te kijken hoe ze hier weg konden komen. Door het raam was geen optie, want Ginny lag op de vijfde verdieping. Ze moesten dus gewoon door de deur zien weg te komen. Ineens zag Draco in de hoek van de kamer een rolstoel staan en hij kreeg een idee.

“Ginny ga in die rolstoel zitten, en hier, die dit om je hoofd.”
Draco deed het gekke mutsje dat hij op had af en gaf het aan Ginny.
“Draco en jij dan?”, vroeg Ginny terwijl ze het mutsje aanpakte.
“Ginny, hij is naar jou op zoek en niet naar mij. Als hij jouw rode haar ziet is onze ontsnappingspoging gelijk al verpest.”

Ginny zette het mutsje op en ging in de rolstoel zitten.
“Oké, laten we hopen dat het lukt”, zei Ginny terwijl Draco haar de kamer uitduwde.

Draco liep rustig met Ginny richting de lift. Verschillende mensen keken om toen ze langsliepen, maar er was niemand die iets zei. Toen ze beide in de lift waren slaakte ze een zucht van verlichting.

“Oké, nu komt het lastigste gedeelte. Hoe ben je van plan om me uit het ziekenhuis te krijgen?”, vroeg Ginny.
“Simpel, door gewoon naar buiten te lopen”, zei Draco.
“Wat!”, zei Ginny terwijl ze zich boos omdraaide in de rolstoel.
Op dat moment gingen de liftdeuren weer open.
“Ga normaal zitten en kijk niet zo boos, zo trek je de aandacht naar ons.”

Ginny was nog steeds boos aangezien het het slechtste ontsnappingsplan was wat ze ooit had gehoord, maar ze draaide zich toch om.

Draco liep rustig met Ginny naar de uitgang terwijl hij af en toe vriendelijk lachte naar de zusters waar ze langsliepen.
“Ik zweer je, als we straks hier uit zijn doen mijn kaken pijn van het vele lachen”, zei Draco tussen gesloten tanden.
Ginny deed haar best om om deze opmerking niet te lachen, aangezien ze toch een beetje in de rol van patiënt moest blijven. Ze kon een grijns echter niet onderdrukken.

Na wat voelde als een eeuwigheid bereikten ze eindelijk de uitgang. Ginny moest Draco nageven dat zijn plan toch gewerkt had. Toen ze buiten waren stopte Draco de rolstoel.

“Wat vond je ook al weer van mijn plan?”, zei Draco.
“Ik vond het het beste plan dat ik ooit gehoord heb”, zei Ginny.
Draco keek haar ongelovig aan.

“Denk je dat je nu misschien zelf kunt lopen, want ik heb geen zin om je nog langer te duwen. Weet je, misschien moet je toch eens denken om op dieet te gaan”, zei Draco.
Ginny keek hem vreemd aan. Ze was weliswaar niet superdun, maar ze was zeker niet dik.
“Misschien moet jij gewoon eens wat vaker naar de sportschool gaan, dan kunnen die zielige spiertjes van jou zich ook iets meer ontwikkelen”, zei Ginny boos terwijl ze opstond.

Plotseling pakte Draco haar beet en begon haar te zoenen. Hoewel Ginny dit eerder niet erg had gevonden, kwam het nu toch wat onverwacht. Ze probeerde los te breken uit Draco’s zoen, maar hij hielt haar stevig vast. Nu begon ze wel boos op hem te worden.
Wat denkt hij wel niet wat ie is. Eerst mij voor dik uitmaken en me vervolgens zoenen, en dat dan ook nog eens tegen mijn wil. Wel, niet helemaal tegen mijn wil, maar toch.
Ze wilde het zoenen stoppen en deed daarom het enige wat ze kon bedenken om te doen, ze ging hard op zijn tenen staan. Dit werkte, want vrijwel direct liet Draco haar los en deed een stap naar achteren.

“Waar was dat voor?”, vroeg Draco boos.
Dit maakte Ginny echter alleen maar bozer.
“Waar was dat voor! Waar was dat voor! Hallo, ik ben hier niet degen die eerst iemand beledigd om die persoon vervolgens te gaan zoenen”, zei Ginny boos.
Niet dat ik het erg vond, dacht ze erachteraan.

“Wel Wezelin, denk maar niet dat ik het met plezier deed”, zei Draco terwijl hij een vies gezicht trok. “Maar je overbezorgde broer en zijn vriendjes liepen net langs en ik denk niet dat ze het erg leuk zouden vinden als ze jou hier met mij zien.”
“Oh”, zei Ginny.
“Is dat het enige wat je daarop te zeggen hebt? Oh?”
“Nou… Nee”, zei Ginny. “Waarom zoende je me? En zeg me nu niet dat je het deed omdat mijn broer langs liep, want nog niet zo lang geleden had je het alleen maar toegejuicht als hij ons samen had gezien en…”
Maar Ginny kon haar zin niet afmaken doordat Draco haar ineens begon te zoenen.

Zoals jullie zien heb ik een poll toegevoegd, omdat ik zelf niet echt wist of ik ze nu wel of niet samen iets moet laten krijgen. Dus ik laat de keuze aan jullie. Vergeet niet te stemmen!

dracogirly · Geplaatst: Ma Dec 13, 2004 11:52

Hoofdstuk 21. Weer gevangen

Onder het zoenen zag Draco dat Ginny ineens een angstige blik in haar ogen kreeg. Hij vroeg zich af wat er aan de hand was en hoefde niet lang op het antwoord te wachten. Zodra de persoon begon te spreken stopten ze met zoenen en keken vlug om.

“Malfidus, jij bent ook zielig bezig hè? Andere patiënten lastig vallen omdat je mijn zusje niet mag zien”, zei Ron die samen met Harry en Hermelien kwam aangelopen.
“Voor het geval je het nog niet gezien had Wemel, is deze patiënt je zusje Ginny”, zei Draco.

Ron keek nog eens goed naar ‘de patiënt’ en zag toen inderdaad dat het Ginny was.
“Maar Ginny wat doe jij hier met hem”, zei Ron die terwijl hij het woord hem uitsprak met een verafschuwd gezicht naar Draco wees. “En nog belangrijker, wat doe je hier buiten? Je hoort in het ziekenhuis te zijn.”

Ron pakte Ginny beet en trok haar mee.
“Kom mee, ik breng je wel terug.”
“Ron nee, in het ziekenhuis…”, zei Ginny.
“Zijn de dokters Ginny, die je weer beter kunnen maken”, onderbrak Ron.

Ginny werd steeds verder meegetrokken richting de deur van het ziekenhuis en ze was te slap om zich nog echt te verzetten. Met een smekende blik in haar ogen keek ze naar Draco. Draco pakte zijn toverstok uit zijn zak en richtte die op Ron.

“Dat zal ik maar niet doen als ik jou was Malfidus”, zei Harry.
“Potter hou je er buiten. Dit gaat een keer niet om jou”, zei Draco.
“Nee, dat klopt. Het gaat om Ginny en we moeten haar helpen, dus ze gaat weer terug naar het ziekenhuis”, zei Harry.
“Echt, jullie mensen worden nog een keer haar dood”, zei Draco terwijl hij zijn toverstok weer op Ron richtte en een spreuk zei waardoor Ron als bevroren op de grond viel.

Draco wilde snel naar Ginny toe, maar nog voordat hij Ginny bereikte werd er een spreuk geroepen, waardoor ook hij als bevroren op de grond viel.
Ginny schrok.
Hoe moest ze nu haar vrienden tegenhouden om haar het ziekenhuis in te brengen.

Ron was inmiddels weer bijgekomen met behulp van Hermelien. Hij pakte Ginny weer beet en begon haar richting het ziekenhuis te trekken. Ginny probeerde los te komen, maar dat lukte haar niet, dus begon ze te gillen.

“Ginny, houd op met gillen. We brengen je alleen maar naar het ziekenhuis. Het is niet dat je daar iets ergs gaat overkomen of zo”, zei Ron.

Maar Ginny bleef gillen en begon zo onderhand de aandacht te trekken van de mensen die om hen heen stonden. Hermelien zei een spreuk en het was gelijk stil. Harry en Ron keken verwonderd op naar Hermelien.

“Wat? Ze deed net of we haar wilden ontvoeren of zo. Ik heb alleen maar een silencing charm op haar gedaan zodat we niet teveel de aandacht zouden trekken. Ik haal hem er zo wel weer af.”

Ginny keek woedend van Hermelien naar Ron en Harry. Ze probeerde weer te gillen, maar zoals gezegd kwam er geen geluid uit. Harry en Ron trokken Ginny mee het ziekenhuis in en brachten haar weer naar haar kamer. Ze hadden niet in de gaten dat ze niet de enige in de kamer waren, iets wat Ginny wel zag, maar door de silencing charm niet kon zeggen. Ze probeerde weg te komen, maar ze was erg zwak en moe waardoor dat niet lukte.

“Ginny blijf jij hier? Wij gaan wel even de dokter halen.”
Ginny schrok en probeerde uit alle macht om weg te komen.
“Ginny, wat is er toch? De dokter wil je alleen maar beter maken. Ga nu maar gewoon rustig op bed liggen. We komen zo wel terug met de dokter.”

Harry, Hermelien en Ron draaiden zich om en liepen snel de deur uit die ze achter hun rug op slot deden, zodat Ginny niet weer het ziekenhuis uit zou lopen.

Ondertussen begon Ginny echt angstig te worden. Ze kon niets zeggen en zat nu samen met haar stalker opgesloten in de kamer. Ze probeerde de deur open te krijgen, maar dat lukte niet.
“Het ziet ernaar uit dat je weer vast zit met mij.”
Ginny draaide zich om en stond voor de zoveelste keer oog in oog met haar stalker.

Inmiddels liep Draco het ziekenhuis weer in. Een voorbijganger had hem zien liggen en had hem geholpen. De voorbijganger bleef hem daarna echter maar lastig vallen met vragen als: ‘Wat is er gebeurd?’. Draco moest zijn best doen om zichzelf in te houden en zijn redder niet te beheksen.

Snel liep hij naar de gang waar Ginny lag. Hij was er bijna toen hij Harry, Ron en Hermelien tegenkwam.

“Waar is Ginny? Waar hebben jullie haar gelaten?”, vroeg Draco.
“Rustig Malfidus, ze is gewoon op haar kamer en de dokter komt zo bij haar”, zei Hermelien.
“Wat! Hebben jullie haar alleen gelaten! Die stalker loopt hier vrij rond en jullie laten haar alleen?”
“Waar heb je het over Malfidus. Die stalker hebben wij zelf overgedragen aan het ministerie, het is dus onmogelijk dat hij hier gewoon vrij rondloopt”, zei Harry.

Draco had geen tijd om nog langer naar die onzin te luisteren. Hij moest Ginny redden en snel ook, voordat die stalker haar weer had. Hij rende langs Harry, Ron en Hermelien naar Ginny’s kamer. Hij wilde de deur open doen, maar merkte dat dat niet lukte. Hoe moest hij nu bij Ginny komen? Hij begon hard op de deur te kloppen.
“Ginny ben je daar!”

dracogirly · Geplaatst: Do Dec 16, 2004 11:17

Hoofdstuk 22. Avada K…

Ginny hoorde iemand roepen, maar door de silencing charm van Hermelien was ze nog steeds niet in staat om te antwoorden.

Draco was nog steeds als een gek op de deur aan het kloppen. Hij probeerde de deur te openen, maar dat lukte niet doordat hij op slot zat. Draco zag het dreuzelslot, maar had geen idee hoe hij het moest openen. Hij probeerde de deur in te rammen, maar was daar in zijn eentje niet sterk genoeg voor. Ineens werd er een spreuk geroepen en Draco kwam hard op de grond terecht.

Toen hij opkeek zag hij Harry, Ron en Hermelien samen met twee artsen aankomen lopen. De artsen hadden hun toverstok gericht op Draco die nog steeds zijn dokters kleding aanhad.
“Waar denkt u dat u mee bezig bent? En waarom heeft u ziekenhuiskleding aan?”, vroeg de ene arts boos.
“Ik probeer de deur open te krijgen omdat mijn vriendin gevangen word gehouden door een of andere gek.”, antwoordde Draco.

Ron’s gezicht werd rood van woede toen Draco zijn zusje zijn vriendin noemde.

De artsen keken Draco ongelovig aan. Ineens kreeg Draco een idee. Hij voelde in de zakken van het gewaad dat hij aanhad en tot zijn verbazing voelde hij ook wat hij zocht. Hij hoopte maar dat wat hij nu ging doen zou lukken, anders kon het nog wel eens nare gevolgen hebben. Hij richtte de toverstok die hij had gevonden in de zakken van het gewaad, op de artsen en riep snel de ontwapeningsspreuk gevolgd door een spreuk waardoor ze tijdelijk verlamd raakten.

Hierna richtte hij de toverstok op het bekende trio. Hij voelde dat deze stok niet zoveel kracht bezat als zijn eigen stok, maar was nog steeds in staat om hiermee de meeste spreuken te doen.

“Nou, wie van jullie heeft de sleutel van de deur?”, zei Draco boos.
Het bekende trio keek elkaar aan, maar zei niets.
“Oh, zijn jullie ineens jullie tong verloren?”, zei Draco.

Toen kreeg Draco ineens in de gaten hoe stom het vragen om een sleutel was in deze situatie. Hij had nu immers een toverstok en kon met een simpel ‘Alohamora’, de deur waarschijnlijk wel open krijgen. Hij gromde om zijn eigen stommiteit en richtte de stok snel op de deur terwijl hij de spreuk zei.

De deur vloog open, en wat hij daar aantrof was geen prettig gezicht. Ginny lag met een angstige blik op het bed, terwijl Korzel bovenop haar lag. Snel riep hij een spreuk waardoor Korzel van het bed afviel. Hij was zo verblind van woede dat hij zeker wist dat hij hem zou gaan vermoorden.

Hij richtte zijn toverstok op Korzel en begon met de spreuk: “Avada K…”
Maar voordat hij de spreuk afzegde rende Ginny op hem af wildgebarend dat hij het niet moest doen. Toen hij zag dat ze niets kon zeggen haalde hij snel de silencing charm van haar af.
“Dank je”, zei Ginny.

Hij richtte zijn aandacht weer op Korzel en wilde weer de spreuk zeggen.
“Nee!”, riep Ginny terwijl ze naar Draco toeliep.
Draco keek verwonderd op naar Ginny.
“Maar Gin, kijk naar wat hij je heeft aangedaan”, zei Draco terwijl hij zijn toverstok nog steeds op Korzel gericht had.
“Draco, ik wil niet dat jij door zo iemand in Azkaban terecht komt. Hij is het niet waard.”

Langzaam liet Draco zijn toverstok iets zakken.

“Goh Draco, nooit geweten dat jij zo een softie was en naar een vrouw zou luisteren. Van het wondertrio had ik zoiets wel verwacht, maar toch niet van jou”, zei Korzel uitdagend.
Draco richtte zijn toverstok weer op Korzel, maar Ginny pakte zijn hand beet en haalde de toverstok er uit.

Het bekende trio stond nog steeds toe te kijken in de deuropening. Ron zag eruit als een op hol geslagen stier en het scheelde niet veel of er zou ook rook uit zijn oren komen.
“Hé Wemel, ik moet zeggen dat je zusje erg goed kan zoenen!”, zei Korzel lachend.

Dat deed het hem voor zowel Ron als Draco. Beide vlogen ze op Korzel af en begonnen met hem te vechten. Korzel probeerde zichzelf te verdedigen, maar merkte al snel dat zijn toverstok niet werkte in het ziekenhuis. En hoewel Korzel een stuk groter en zwaarder was, kon hij het niet winnen van een woedende Ron en Draco. Het was waarschijnlijk de eerste keer dat Ron en Draco het over iets eens waren.

Ze stopten pas met het slaan van Korzel toen er twee dokters binnenkwamen die hen ervandaan haalden. Ron had een bloedneus opgelopen door een rake klap van Korzel, terwijl Draco verder geen zichtbare schade had opgelopen. Toen ze bij Korzel vandaan kwamen rende Ginny gelijk op Draco af.

“Gaat het?”, vroeg Ginny.
Draco knikte, terwijl hij nog een laatste blik op Korzel wierp, die nu werd behandeld door de twee dokters.

Ron keek echter naar Ginny alsof ze gek geworden was. Hij had immers een bloedneus, maar ze vroeg niet eens hoe het met hem ging, terwijl ze helemaal over Malfidus hing.

“Hé hallo, ik ben de gewonde hier!”, zei Ron wild gebarend om de aandacht te trekken.
“Goh Wemel, en ik maar denken dat Korzel degene was die gewond was”, zei Draco.
“Tja Ron, het is je eigen schuld”, zei Ginny.

Harry, Hermelien en Ron keken haar verbaasd aan.
“Als jullie naar mij of Draco geluisterd hadden, had dit allemaal niet gebeurd.”
“Maar Ginny, we wilden je alleen maar helpen”, zei Hermelien.
“En wat voor een hulp was dat. Mij opsluiten in een kamer samen met mijn stalker, terwijl ik ook nog een silencing charm op me had.”

Harry, Hermelien en Ron kregen een schuldige blik. Ze hadden inderdaad niet naar Ginny geluisterd en haar zo in de armen van de stalker gedreven.

“Sorry Gin”, zeiden ze bijna alle drie tegelijk.
“Ik ben niet de enige aan wie je een excuus schuldig bent”, zei Ginny.
Het drietal keek haar niet begrijpend aan.
“Als ik het me goed herinner hebben jullie Draco behekst omdat hj me wilde helpen. Dus jullie zijn hem ook een excuus schuldig.”

“Wat!”, zei Ron. “Dat kun je niet menen!”
“En of ik dat meen. Als jullie je excuses niet aan bieden hoef ik jullie nooit meer te zien”, zei Ginny boos.
Het drietal keek elkaar aan, maar zei niets.

“Oh, dus jullie denken er zo over!”, zei Ginny boos terwijl ze bijna in tranen uitbarstte. “Kom, we gaan Draco.”
Draco bleef echter staan en hield Ginny beet zodat ze niet weg kon gaan.
“Weet je, ik dacht dat Griffoendors altijd de dappere en eerlijke mensen waren, maar volgens mij heb ik me daarin vergist. Als jullie nog te laf zijn om toe te geven dat jullie fout waren en daardoor Ginny als vriend te behouden, verdienen jullie haar ook niet”, zei Draco.
Hij pakte Ginny’s hand en liep naar de deur.

dracogirly · Geplaatst: Ma Dec 20, 2004 17:54

Hoofdstuk 23. Excuses

Draco begon alweer af te tellen: 3, 2, 1…
“Wacht!”, riep Hermelien.

Draco en Ginny draaiden zich om.
“Ginny, je hebt gelijk.”
Hermelien richtte haar blik op Draco.
“Sorry Malfidus, we hadden naar je moeten luisteren.”

Harry en Ron keken vol verbazing toe hoe Hermelien haar excuses aanbood. Nadat ze haar excuses had aangeboden keek ze vol verwachting achterom naar Harry en Ron, die echter geen aanstalten maakten om ook hun excuses aan te bieden.
“Harry, Ron, hebben jullie ook niet iets te zeggen tegen Malfidus?”, zei Hermelien.

Beide bleven echter stil.
“Ron Wemel, als je nu niet je excuses aanbied is het over tussen ons!”, zei Hermelien op een toon die erg veel weg had van Molly Wemel.
“Maar Hermelien”, zei Ron.
“Niets te maren”, zei Hermelien.
Ron zuchtte. Hij wist dat als Hermelien eenmaal zoiets in haar hoofd had hij het er met geen mogelijkheid uit kon praten.
“Sorry Malfidus”, zei Ron.

Nu waren alle ogen gericht op Harry, de enige die nog niet zijn excuses had aangeboden.
“Je denkt toch niet dat ik mijn excuses voor zoiets ga aanbieden? Ik heb gedaan wat volgens mij het beste was en als jullie het daar niet mee eens zijn, is dat jullie probleem”, zei Harry terwijl hij boos wegliep.

Ginny begon te huilen. Dit was niet zoals het had moeten gaan. Hermelien liep naar haar toe om haar te troosten.
“Trek het je niet aan, hij draait nog wel bij.”
Ook Ron liep naar Ginny toe.
“Kom we brengen je naar huis.”
“Draco kom je ook mee?”, vroeg Ginny.

Ron trok na die vraag een geschrokken en verafschuwd gezicht. Dat alleen al was normaal gesproken genoeg geweest voor Draco om ja te zeggen. Hij besloot echter anders.
“Nee Gin, ga jij maar vast naar huis, ik blijf nog even hier om te zorgen dat het ministerie Korzel dit keer wel meeneemt en dat hij niet weer kan ontsnappen.”

Ginny knikte en liep samen met Hermelien en Ron het ziekenhuis uit, waarna ze verdwijnselde naar huis. Toen ze in haar huis aankwamen was het nog steeds een grote rotzooi. Ze wilde het gaan opruimen, maar Hermelien en Ron stuurde haar naar bed. Iets waar ze eigenlijk best blij om was aangezien ze nog erg moe was.

Toen ze wakker werd zag ze dat alles weer netjes opgeruimd was en in de woonkamer zaten Hermelien en Ron nog wat te praten. Hermelien was de eerste die Ginny opmerkte.
“Hey Gin, gaat het weer een beetje?”
Ginny knikte en ging bij hun zitten.
“Ik ben gewoon erg geschrokken, dat is alles. Ik zou er niet aan moeten denken wat er gebeurt zou zijn als Draco niet op tijd zou zijn geweest.”

Hierop kregen Hermelien en Draco een schuldige blik. Hun ongemak werd gelukkig doorbroken toen ze een uil op het raam hoorden tikken. Ron stond op en deed het raam open, waarna een prachtige grijsbruine uil gelijk naar Ginny vloog.

Ginny keek nieuwsgierig naar de uil en haalde voorzichtig het stukje perkament eraf. Ginny begon het briefje te lezen:
Lieve Gin,
Sorry dat ik je niet thuis kon brengen.
Ik hoop dat het weer wat beter met je gaat.
Graag zou ik iets met je willen afspreken.
Kun jij zaterdagavond om 8 uur in restaurant ‘Het Vliegende Bord’.
Veel liefs,
Draco.

Nadat Ginny het briefje gelezen had begon ze helemaal te stralen.
“Goed nieuws Gin?”, vroeg Hermelien.
“Het is een briefje van Draco. Hij vraagt of ik met hem uit wil”, zei Ginny blij.

Bij het horen van dit nieuws liep Ron rood aan, maar beide deden net alsof ze het niet zagen.
“Oh Gin, wat leuk voor je”, zei Hermelien, die hoewel ze nog steeds een hekel aan Malfidus had, zag hoe blij hij Ginny maakte.
“Ik ga gelijk een antwoord terug schrijven”, zei Ginny terwijl ze op zoek ging naar inkt en perkament.
Lieve Draco,
Het lijkt me erg leuk om iets af te spreken.
Ik zie je zaterdag!
-xxx- Ginny.

Ginny wilde haar antwoord aan de uil vastbinden, maar merkte toen dat die al weg was. Ze zuchtte.
“Dat heb ik weer.”
“Wat?”,vroeg Hermelien verbaasd.
“Draco’s uil is net weggevlogen en aangezien ik zelf geen uil heb, kan ik mijn antwoord niet naar hem sturen.”
“Ow, als dat alles is”, zei Hermelien, “dan kan Koe hem wel versturen, niet waar Ron”, zei Hermelien terwijl ze Ron doordringend aankeek.
“Tuurlijk”, zei Ron, hoewel hij het helemaal niet zo een goed idee vond.
“Mooi, dan is dat geregeld”, zei Hermelien, “als je de brief dan aan Ron geeft, dan zorgen wij wel dat hij bij Draco komt.”

Ginny stond op en gaf de brief aan Ron.
“Bedankt, ik weet niet wat ik zonder jullie zou moeten”, zei Ginny.
Ron en Hermelien bleven tot het avond was. Toen gingen ze naar huis, terwijl Ginny naar bed ging. Ginny miste de aanwezigheid van Draco wel en vond het ook maar akelig stil in huis. Ze wist dat haar stalker nu gepakt was, maar toch bleven de momenten van die dag door haar hoofd spoken, wat ervoor zorgde dat ze pas erg laat in slaap viel.

Onderweg naar huis kreeg Ron plotseling een idee en lacht gemeen. Zijn plan kon gewoon niet mislukken en zou ervoor zorgen dat Ginny en Malfidus uit elkaar zouden gaan. Zodra Ron thuiskwam zette hij het gelijk in werking, waarna hij met een lach op zijn gezicht in slaap viel.

dracogirly · Geplaatst: Di Dec 21, 2004 13:38

Hoofdstuk 24. Problemen

Draco keek verrast op toen hij zijn uil alweer zo snel terug zag komen. Hij zocht naar een stukje perkament, maar zag tot zijn ongenoegen dat er niets aanzat. Hij zuchtte. Dat stomme beest was vast weer weggevlogen voordat Ginny klaar was met haar antwoord. Nu kon hij alleen maar hopen dat Ginny het briefje had ontvangen en met hem mee wilde. Hij had ook gewoon naar haar moeten gaan, in plaats van zo een stom briefje schrijven. Maar hij wilde Ginny wat tijd gunnen om bij te komen van alle gebeurtenissen.

Hij stond op en besloot om alvast wat te gaan eten. Hij had nog maar een paar happen op, toen hij opschrikte van een harde klap tegen het raam. Hij liep naar het raam toe en zag daar een uil liggen die waarschijnlijk er tegenaan gevlogen was.

Stom beest, dacht Draco terwijl hij de uil opraapte. Hij liep ermee naar binnen en zag toen het briefje dat de uil bij zich had. Nieuwsgierig maakte hij het open en zag dat het van Ginny kwam. Hij begon het briefje te lezen en kreeg tijdens het lezen een verdrietige en boze blik. In het briefje stond.
Draco,
Ik weet niet wat je dacht, maar ik ben niet verliefd op je en wil al helemaal niet met je uit.
Ik wil dat je uit mijn buurt blijft en ik wil nooit meer iets van je zien of horen.
Laat me met rust!
Ginny.

Draco kon zijn ogen niet geloven, maar het stond er toch echt. Nou, als dit is wat ze wil, dan moet ze het zelf maar weten, dacht Draco boos. Ik heb haar heus niet nodig.

Die zaterdag was Ginny na haar werk snel naar huis gegaan. Ze kon niet wachten om Draco weer te zien. De hele week had ze al vooruit gekeken naar deze dag. Ze had ook al snel bedacht wat ze deze avond aan zou doen: de avondjurk die ze nog samen met Draco gekocht had.

Hoewel ze alles van te voren al had klaargelegd en haar best gedaan had om op te schieten, moest ze zich op het eind toch nog haasten om op tijd te komen. Om acht uur precies liep ze het restaurant binnen. Ze ging naar een over toe en vroeg waar het tafeltje van Malfidus was.
“Sorry mevrouw, er is hier niemand die onder die naam gereserveerd heeft.”
“Oké, bedankt”, zei Ginny.

Ze keek het restaurant rond, maar zag Draco nergens zitten. Vreemd, nou ja, hij zal misschien ook wat later zijn. Ze besloot om in de foyer te gaan zitten en daar nog even op hem te wachten. Na ongeveer een half uur begon ze toch wel wat ongeduldig te worden.

Ze pakte het briefje er nog eens bij en keek er nog eens op. Er stond toch echt acht uur. Na nog een hele tijd wachten was ze het zat. Het was al laat en het zag er niet naar uit dat hij nog zou komen. Ook het feit dat hij niet gereserveerd had vond ze erg vreemd. Dat betekend dus dat hij nooit van plan was geweest om te komen. Hij had haar dus gewoon voor niets hierheen laten komen.

Hoe langer ze erover nadacht, hoe bozer ze werd. Hoe kon hij haar dit aandoen, na alles wat ze al had meegemaakt. Boos en teleurgesteld ging ze naar huis. Ze dacht dat Draco, nee Malfidus, veranderd was. Maar daar had ze zich toch in vergist. Hij was nog net zo een lul als vroeger. Ze had ook naar Ron en Harry moeten luisteren, zij hadden gelijk. Ze had Malfidus nooit moeten vertrouwen. En dan te bedenken dat ze nu ook nog eens ruzie had met Harry door Malfidus. Ze zuchtte. Ze had nog heel wat goed te maken.

De dagen erna gingen langzaam voorbij voor zowel Ginny als Draco. Draco had moeite om zich op zijn huidige opdracht te concentreren doordat zijn gedachten steeds weer naar Ginny uitgingen. Ginny had hetzelfde probleem en haatte het. Ze wilde niet meer aan hem denken en een hekel aan hem hebben voor wat hij haar had aangedaan. Maar hoe ze het ook probeerde, diep van binnen hield ze nog steeds van hem.

dracogirly · Geplaatst: Wo Dec 22, 2004 15:44

Hoofdstuk 25. Feest

Het was nu alweer een maand geleden, en beide hadden het nog steeds moeilijk. Hoewel hun verdriet niet meer zo vers was als in het begin, dachten ze nog vaak aan elkaar.

Ron klopte ongeduldig op de deur.
“Ginny, ben je nu al klaar!”
“Ja, ik kom!”

Ginny zuchtte. Hoe ze zich om had weten te praten wist ze nog niet. Een feest was nu wel het laatste waar ze zin in had. Het was acht jaar na het verslaan van Voldemort, en veel mensen vonden het daarom tijd voor een feest. Ze had er absoluut geen zin in, maar wilde Harry, Ron en Hermelien niet opnieuw teleurstellen.

Ze stond op en deed de deur open. Daar zag ze Harry, Ron en Hermelien al staan.
“Het werd een keer tijd”, zei Ron boos.
“Sorry”, zei Ginny, “Ik kon mijn tasje niet vinden.”

Het groepje ging op weg naar het feest. Hermelien en Ron liepen naast elkaar, wat ervoor zorgde dat Harry naast Ginny kwam lopen. Vroeger had ze dan helemaal zenuwachtig geworden, omdat ze verliefd op hem was, maar nu voelde ze niets dan vriendschap voor hem.

Al snel kwamen ze bij het feest aan. Ginny had niet zo veel zin om volop mee te dansen en ging daarom in een rustig hoekje aan een tafeltje zitten. Harry, Ron en Hermelien gingen bij haar zitten. Ze zag aan hun gezichten dat Hermelien en Ron liever zouden gaan dansen.

“Als jullie willen dansen, dan moeten jullie gaan hoor, jullie hoeven voor mij niet hier te blijven”, zei Ginny.
“Nou, in dat geval..”,zei Ron die zijn stoel al achteruit schoof.
Hermelien gaf hem een schop onder de tafel.
“Wij gaan alleen als jij ook gaat dansen”, zei Hermelien.
“Maar ik heb helemaal geen partner”, zei Ginny die helemaal geen zin had om te gaan dansen.
“Ik wil wel met je dansen”, zei Harry.
Voordat Ginny daarop wat kon zeggen sprak Hermelien al.
“Mooi, dan is dat probleem ook opgelost.”
Ze stonden op en liepen naar de dansvloer.

In een ander donker hoekje van de zaal stond Draco het allemaal eens af te kijken. Hij vroeg zich af waarom hij eigenlijk was gekomen en wilde net weggaan toen hij Ginny ineens zag. Ze stond samen met Potter te dansen.

Dus ze heeft liever Potter dan mij, dacht hij boos. Hij zag dat zij wel de jurk aanhad die hij samen met haar had gekocht. Ik was dus wel goed genoeg voor het geld en niet voor de rest.

Hij bleef nog wat langer kijken en zag toen Ginny bij Potter vandaan lopen richting de toiletten. Zonder dat hij wist wat hij wilde doen liep hij op haar af

Ginny liep naar de toiletten. Het was niet dat ze echt moest, maar dan hoefde ze in ieder geval even niet meer te dansen.
“Was het gezellig met Potter?”
Ginny draaide zich om en zag een boze Draco staan.
“Alsof jij dat wat kan schelen. Hij spreekt tenminste niet met iemand af om dan vervolgens niet te komen.”, zei Ginny.
“Wat?”, zei Draco boos. “Ik had ook gekomen, ware het niet dat jij mij een briefje had geschreven waarin stond dat jij mij nooit meer wilde zien.”
“Dat heb ik niet gedaan”, zei Ginny verbaast.
“Oh nee, nou, je naam stond er anders wel onder, dus tenzij je nog iemand kent die Ginny heet, moet het briefje wel van jou komen.”
“Ron”, zei Ginny toen ze begon te begrijpen wat er gebeurd moest zijn.
“Oh, dus Ron heet eigenlijk Ginny. Vreemd, ik heb jaren bij hem in de klas gezeten en iedereen noemde hem altijd Ron”, zei Draco boos.
“Je snapt het niet!”, zei Ginny.
“Oh, ik snap het niet? Leg jij het me dan eens uit!”
“Dat wil ik ook, maar dan moet je me wel even laten uitpraten!”, zei Ginny boos.
“Oké, ik luister”, zei Draco.

Ginny begon te vertellen wat Ron volgens haar gedaan had.
“Dus die stomme broer van je heeft ervoor gezorgd dat wij uit elkaar gingen?”, zei Draco.
Ginny knikte. Draco kreeg een gemene glans in zijn ogen en Ginny zag het.
“Draco, doe alsjeblieft niet iets stoms.”
“Maar Ginny, ik ben niet zoals je broer”, zei Draco terwijl hij op Ron afliep.

Hermelien en Ron hadden nog steeds niets in de gaten en waren nog druk aan het dansen. Hermelien zag Draco het eerste en stootte Ron aan die zich ook omdraaide.
“Malfidus, wat moet je hier?”, zei Ron boos.
“Wel, dat leek me nogal duidelijk Wezel, of moet ik zeggen Ginny?”, zei Draco.
“Ron, waar heeft hij het over?”, vroeg Hermelien.
“Ik heb werkelijk geen idee”, zei Ron terwijl hij Draco aan bleef kijken.
“Ach, ik had het kunnen weten. Je vriendinnetje weet natuurlijk van niets”, zei Draco gemeen lachend.
“Waar heb je het over Malfidus?”,zei Hermelien.
“Wel Griffel, je vriendje hier had besloten om mij en Ginny uit elkaar te drijven. Zo heeft hij het briefje dat jullie naar mij zouden sturen verandert, zodat ik dacht dat Ginny mij niet meer wilde zien”, zei Draco boos.

“Ron, is dit waar?”, vroeg Hermelien die nu ook boos naar Ron keek.
“Maar Hermelien, het had toch nooit wat geworden tussen Gin en hem”, zei Ron.
Draco glimlachte en wist dat zijn werk daar er voorlopig opzat. Hermelien begon Ron al een hele preek te geven over hoe hij zich niet met zijn zusjes liefdesleven moest bemoeien en hoe hij ooit zoiets had kunnen doen.

Draco liep terug naar Ginny die vanaf een afstandje toe had gekeken. Toen hij zag hoe Ron ervan langs kreeg, lachte hij.
“Ik zou nu niet graag in zijn schoenen willen staan.”
“Nou, het is zijn eigen schuld. Had hij ons maar met rust moeten laten”, zei Ginny. “Heb je misschien zin om met mij te dansen?”
“Ik dacht dat je daar geen zin meer in had”, zei Draco.
“Wel, dat ligt er mar net aan met wie je aan het dansen bent”, zei Ginny lachend en samen liepen ze de dansvloer op.

“Weet je Gin, ik vind dat we je broer eigenlijk nog een keer goed moeten laten schrikken”, zei Draco onder het dansen.
“Wat had je in gedachten?”
Draco vertelde zijn idee en Ginny lachte en knikte instemmend.

Samen liepen ze naar het podium toe en Draco vroeg de band om even te stoppen met spelen en liep het podium op. Hij kuchte in de microfoon en kreeg hierdoor meteen alle aandacht.
“Ik wilde mij vriendin iets vragen en wilde graag dat jullie daar allemaal getuigen van zijn”, zei Draco die met een lach zag dat ook Harry en Ron naar hem keken.
“Lieve Gin, wil je het podium opkomen?”

Ginny kwam het podium op en iedereen keek gespannen toe. Draco draaide zich naar haar toe en ging op zijn knie.

Ron slikte.
“Die stomme fretjongen wil mijn zusje ten huwelijk vragen!”, zei Ron boos en vol verbazing. “Mooi dat dat niet gaat gebeuren.”
“Oh nee. Je blijft uit hun buurt”, zei Hermelien met een vastberaden blik.
“Maar Hermelien..”
“Je hebt hun al genoeg schade bezorgd. Je blijft uit hun buurt!”

“Lieve Gin, ik kan niet zeggen dat het liefde op het eerst gezicht was, nogal het tegenovergestelde. Toch houd ik enorm veel van je. Ik was me er niet van bewust hoeveel, totdat ik je door omstandigheden bijna een maand niet heb gezien. Je zou dus kunnen zeggen dat die omstandigheden erbij geholpen hebben om me te laten beseffen hoeveel ik van je hou”, zei Draco terwijl hij met een schuin oog naar Ron keek die woeden toekeek.
“Daarom, wilde ik je deze, toch wel belangrijke vraag stellen.”

Op dat moment werd het echt muisstil in de zaal en iedereen was in afwachting van de belangrijke vraag die zou komen.

“Ginny Wemel, wil je mijn vriendin zijn?”
“Ja”, zei Ginny lachend.

De zaal werd gelijk na de vraag onrustig. Dit was niet de vraag die de meeste verwacht hadden. Ron wist op dit moment ook niet of hij woedend of opgelucht moest zijn. Hij had hierdoor ook een hele vreemde uitdrukking op zijn gezicht.

Draco en Ginny waren ondertussen alweer van het podium afgegaan en de band begon weer met spelen.
“Zag je het gezicht van je broer, dat was echt onbetaalbaar”, zei Draco lachend.
“Ja, het was niet slecht”, zei Ginny lachend.

Ginny’s gezicht werd weer serieus.
“Draco, ik wilde je iets vragen. Zou je bij me willen komen wonen?”
Draco keek Ginny aan en lachte.
“Wel, er zullen eerst natuurlijk nog wel een paar dingen veranderd moeten worden, zo is de koffie wel erg zout en de shampoo geeft nog wel eens een blauwe gloed”, zei Draco lachend. “Maar als dat word verbeterd, zou ik graag bij je willen wonen”, zei Draco terwijl hij zich naar Ginny toeboog en haar begon te zoenen.

The End.

Dit is alweer het laatste hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het verhaal leuk vonden. Bedankt voor alle reacties! Very Happy

Prettig kerstdagen!