[AF] Harry Potter en de ogen van de Duivel

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 18
"Wat gebeurd er !" riep Hermeliens' stem boven al het lawaai uit .
"Ik weet het niet, lievelieffie !" schreeuwde Rafael in paniek . "Kan het een aardbeving zijn ?!"
Ron klampte zich vast aan de boom stam en probeerde, net als Harry, hoog in de boom te klimmen .
"Dit is het werk van Poshaun ." sistte hij tegen hem .
Harry knikte .
En gelijk bijna hadden ze, de grond begon hevig te trillen en toen verscheen ... de eerste flits, gevolgt door een knal .
Bliksem .
Harry kroop hoog in de boom en staarde naar beneden . Zijn zintuigen op scherp .
Hij zag Hermelien in de stevige sterke armen van Rafael .
Beiden probeerden ze ook de hoge boom in te klimmen . Maar het regende, stormde inmiddels en je kon maar nauwelijks boven komen .
Plotseling viel hun blik op een donkere lange gedaante dat uit de het gras omhoog rees en zich naar Harry keerde .
Harry schudde zijn hoofd en was sprakeloos .
Zag hij het goed ... ? Was dit geen droom ...?
Het was geen droom .
Harry stond inderdaad oog in oog met zijn grootste angst, de angst zelf . Een ongelovelijk uitziende Dementor .

"Een Dementor ?" hoorde Harry Hermelien zachtjes fluisteren .
Maar verder hoorde hij niets meer, hij hoorde niks en zag niks meer ...
Zijn zintuigen deden niet meer wat hij wilde, zijn gedachten deden dat niet meer en daarom had Harry alleen nog maar geluk . Geluk waar hij op moest hopen . Oftewel ... hoop dus .
Ron had zijn benen stevig om een tak heen geklemd en hield zichzelf overeind door middel van zijn rechterhand dat zwaar steunde tegen de stam . Hermelien zat op de tak naast hem en staarde angstig naar Harry, die oog in oog stond met een Dementor . Ze wist wat het betekende en had geen aandacht meer voor Rafael, die van de boom was gevallen en zijn arm had gekneusd .
De boom begon gevaarlijk heen en weer te zwaaien, waardoor Hermelien tegen Ron aan knalde en hij haar toen stevig vast hield .
"Ik ben zo erg bang !" piepte Hermelien .
Ze greep Rons' hand en drukte haar natte gezicht tegen die van hem .
"Komt het goed, Ron ?" snikte Hermelien verdrietig .
"Alles komt goed, Hermelien ." fluisterde Ron . "Harry zal het goed doen . Hij zal een keus moeten maken- maar hij zal het goed doen ."
"Waarom ben jij daar zo zeker van ?"
"Kom nou, Hermelien ." zei Ron half glimlachend . "Heb je Harry nog nooit in actie gezien ofzo ? Hij deed het op Zweinstein ook altijd geweldig en zal het dit keer ook goed doen . Dat heeft hij altijd al gedaan ..."

BOEM !
Gevolgd door een oogverblindend flits .

Harry kneep zijn ogen dicht en probeerde toch te kijken wat de oorzaak ervan was .
Hij zag in de verte een paar gedaantes uit de duistere lucht vliegen en welk richting gingen ze nou op ... ?
De kleine donkere gedaantes vlogen een voor een achter elkaar een soort grot in ... een geheime ingang ... ?
En toen wist Harry het .
"We hebben het bereikt ." fluisterde hij . "We zijn aangekomen bij de watervallen .Cataras del Iguazu . "
"EN GELIJK HEEFT U, HARRY POTTER !" bulderde een verschrikkelijke stem . "IK WIST DAT MIJN PLAN ZAL SLAGEN ! MIJN PLAN EN DIE VAN HEER VOLDEMORT !"
"Welk plan ?" zei Harry geirriteerd .
"IK DACHT DAT JULLIE HET AL DOOR HADDEN, MAAR NEE-"
"Welk plan ?" herhaalde Harry scherp .
Poshauns' spookachtige stem lachte .
"DE HEER VAN HET DUISTER EN IK HADDEN EEN PLAN, HARRY POTTER ." legde hij uit . "EN DAT WAS OM EEN PERSOON TE ONTVOEREN OM WIE HIJ HET MEEST GAF, OP DIT MOMENT, DAT IS ONS GELUKT ."
"Waarom moest je Parvati meenemen ?" vroeg Harry .
"OMDAT JIJ EN JE VRIENDJES HAAR ZEKER ZULLEN ZOEKEN !" antwoordde Poshauns' stem .
"Maar waarom is het op dit plek ? " vroeg Harry . "Waarom moest het bij de watervallen ? "
"DIT IS EEN PLEK WAAR BIJNA GEEN PERSOON KOMT, HARRY POTTER ."
"Wel !" zei Hermelien schril vanuit de boom . "Hier komen elk jaar toeristen en-"
"HOUD JE MOND MODDERBLOED !" schreeuwde Poshaun .
Het werd stil .
"IK BEDOEL NIET 'LETTERLIJK' DAT HIER GEEN MENSEN KOMEN . NEE . ER KOMEN HIER JUIST HEEL ERG VEEL MENSEN, MAAR TOERISTEN DIE HIER KOMEN HEBBEN ALLEMAAL HELDER GEHEUGEN, HELDER GEVOELENS ... ZE ZIJN MEER BEWUST VAN DE NATUUR EN BIJNA HELEMAAL NIET BEWUST VAN DE NORMALE WERELD ... ZE KOMEN HIER OM VAN DE PRACHTIGE NATUUR TE GENIETEN ."
"Dus ?" zei Harry .
"EN DUS IS DIT EEN PERFECTE PLEK ! EEN PERFECTE PLEK VOOR DE INGANG VAN DE ANDERE SPIRITUELE DUISTERE WERELD !" brulde Poshaun .
Harry sloot zijn ogen .
Hij probeerde alles te volgen, maar dat was onmogelijk . Hoe kon je dan naar de andere wereld ...?
"Hoe kan ik naar de andere wereld ?" hij zei wat hij dacht .
Poshaun lachte .
"WAAROM WIL JIJ DAT NOU WETEN, HARRY POTTER ?" zei hij genietend van Harry's afschuw .
"Omdat ik Parvati wil zien ." zei Harry zacht . "Ik wil weten of alles goed met haar is ."
"Dat zal je helaas niet lukken ." zei Poshaun nu sissend . "Want ik heb nu dingen te doen- maar later ... later zal ik jouw persoonlijk komen halen, Harry Potter ."
"Waar haal je me heen ?" zei Harry om hem aan de praat te houden .
"Ik haal je- nee, ik 'breng' je ..." Poshaun grijnsde krankzinnig . "... naar de 'dood' !"
Er klonk een knal en Poshaun was weg .
Plotseling veranderde alles .
In de duistere hemel verscheen zonlicht en de wolken verdwenen opslag ...
De bomen, planten, bloemen hielden op met bewegen en de storm ging liggen .
Ron klom voorzichtig uit de boom en hielp Hermelien .
Rafael lag sprakeloos in het gras en staarde naar Harry die, tot ieders verbazing, glimlachte .
"Poshaun had het mis, jongens ." vertelde hij zacht . "Hij zal mij komen halen, daar betwijfel ik niet aan, maar- ik kan sneller zijn ."
"Wat bedoel je ?" vroeg Hermelien zenuwachtig .
"Ik bedoel dat alles goed kotm ." zei Harry lachend . "Poshaun zal mij vanavond hier, voor de ingang, komen halen . Hij denkt dat ik van geen idee heeft hoe ik naar binnen moet . Maar ik weet wel beter- de heilige man in mijn dromen had me verteld dat ik de grot binnen moest gaan . We zullen daar honderden vreemde griezelige kleine duiveltjes treffen, maar- als we het negeren en ons concentreren op een ding ... "
Iedereen hield zijn/haar adem in en keek hem hoopvol aan .
"... dan kunnen wij recht door lopen naar het diepste gedeelte van de grot, waar we Parvati's lichaam op een met licht beschenen steen vinden, als we de toverdrank en bezwering goed combineren tenminste . Haar hart zal dan weliswaar niet meer kloppen ... haar lichaam zal dan, zoals de artsen van de normale wereld zeggen, dat ze dood is . Maar als ik haar 'soulmate' ben kan ik haar lichaam zien . "
"Maar hoe haal je haar dan terug ?" vroeg Ron . "Ik bedoel, haar lichaam zien we dan wel . Maar haar geest dan ? haar ziel ... dat is ergens naartoe gebracht . Ja toch ? In Poshauns' rijk misschien ...?"
Harry knikte .
"Dat is zo, Ron . Je hebt volkomen gelijk ." zei hij . "We kunnen haar dan zien, maar ze zal nog steeds niet bij komen . "
"Wat moeten we dan doen ?" vroeg Hermelien . "Om haar wel terug te krijgen, bedoel ik ."
"Degene die haar kan zien, haar soulmate dus, moet dan vervolgens naast haar op de steen gaan liggen ." legde Harry vermoeid uit . "Hij zal dan haar hand, waarmee ze schrijft, rechts dus, moeten vast houden en aan een intiem moment van hen moeten denken . Zo word jouw geest of ziel, zeg maar, naar de andere wereld gevoerd en kun je tegen Parvati's geest vertellen dat ze terug moet komen . Dat ze verdwaald is ."
"Dit is geweldig, Harry ." zei Hermelien enthousiast . "Maar of het zal werken is weer een ander probleem . Poshaun was net duidelijk geweest ."
...

Hopelijk was dit weer een leuk cadeautje van mij voor jullie voor X-Masz .

Ik wens iedereen een Happy Christmas en een flitsende 2005 !
-x-
Cham .

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 19
"Wees alsjeblieft voorzichtig, Harry !" smeekte Hermelien .
Ze lag voor zijn voeten en keek hem wanhopig aan .
"Ik wil niet dat je dood gaat- " snikte ze . "want als je dat bent dan-"
"Wat mij nog het meest verbaasd ..." begon Rafael aarzelend . "Is dat jullie me nooit verteld hebben dat hij, Harry Potter is ."
"We gaan geen dischussie houden over mij !" mompelde Harry haastig . "We moeten de grot in en wel zo snel mogelijk !"

Ze slopen met z'n vieren de donkere ingang in en voelden angst, rillingen in de grot plaatsvinden .
"Het is hier griezelig ..." fluisterde Hermelien .
Harry negeerde haar .
Hij keek in een paar gele ogen .
De ogen van een kleine onbelangrijke Duivel .
"O, mijn god," zei Harry nijdig tegen zichzelf . "Maar dat je weg komt, jij vies smerig-"
"Ssssstt ... ! " smeekte Ron . "We moeten zachtjes zijn-"
Hij het had niet eens gezegd of de duivels drongen zich om hen heen .
"Wat moeten we doen ?" vroeg Rafael angstig .
"Stil jij !" snauwde Hermelien .
Ze jaagde de duiveltjes weg in een oogwenk, met een briljante spreuk en richtte zich toen weer op Rafael .
Zelfs Harry en Ron die een paar meters voorop liepen konden hun discussie gemakkelijk volgen .
"Rafael, " zei Hermelien . "Waarom ben je eigenlijk met ons meegekomen ?"
"Porque I para usted da, Hermelien ." antwoordde Rafael met een grijns .
Harry en Ron begrepen niet wat hij zei .
Maar Hermelien vond het blijkbaar geen goed excuus .
"Je zegt dat je met ons meegaat, omdat je om me geeft ? " herhaalde Hermelien wat hij dus zei . "Waarom ga je dan nog mee ?"
"Wat bedoel je ?" zei Rafael geschrokken . "Wil je soms niet meer dat ik bij je ben -"
Harry en Ron lachten .
Het was heerlijk om Hermelien zo tekeer te horen gaan, voor de verandering tegen iemand anders ...
Plotseling, aan het einde van de tunnel, verscheen een licht puntje .
Harry gebaarde dat ze moesten zwijgen .
Langzaam liepen ze verder, naar het licht putnje toe dat steeds groter en groter werd .
En toen, stonden ze met z'n allen plotsling in het diepste gedeelte van de grot . Precies zoals de man in Harry's dromen vertelde .
Het had veel weg van een kleine ronde kamer . Meters bovenin was een heel klein gaatje open, daar kwam het licht ook vandaan .
Harry liep voorzichtig naar de grote steen toe, dat middenin de 'kamer' stond .
"Het-het is leeg-" mompelde Ron verbijsterd .
Hermelien wierp hem een geirriteerde blik toe .
"Dat-is-logisch-Ron !" zei ze met opeen geklemde kaken . "Parvati's lichaam ligt daar, maar met een krachtige betovering is het niet zichtbaar voor ons, wij sterfelingen ."
"Maar hoe kunnen we haar dan wel zien ?" vroeg Rafael .
Hermelien negeerde hem .
Maar iets zei in Harry dat hij het nog eens moest uitleggen .
"Door een paar druppels Veritaserum te druppelen, Rafael ." zei hij . "Door de krachtige eerlijke waarheid in dat drank moet het lukken om Parvati ook te zien ."
"Wie is Parvati dan ?" vroeg Rafael .
Harry zei niets . Hij wist niet zeker of Parvati wel 'zijn' vriendin was... alhoewel, ze hielden wel van elkaar .
"Parvati is Harry's vriendin ." zei Hermelien tegen Rafael . "Ze is ook een vriendin van mij en- en van Ron . Ze studeerd samen met mij aan de Helers' opleiding in Londen, weetjewel ? Maar- ze is iemand die heel erg veel voor Harry betekent . Ze houden van elkaar ."
Harry voelde zich opgelaten .
Het verraste hem dat Hermelien dat allemaal wist .
"Hermelien ? eh-" Harry sloeg zijn ogen neer . "Heb je de toverdrank bij je ?"
Hermelien haalde breed glimlachend een klein paars flesje tevoorschijn .
"Veritaserum !" riep ze trots . "Ik heb het wel wat sterker gemaakt, dan dat de bedoeling eigenlijk was ."
Harry haalde zijn schouders op .
"Geef het nou maar-" mompelde hij ongeduldig .
Hij pakte het flesje van Hermeliens handen en liep toen langzaam naar de steen toe .
Harry voelde zijn hart in zijn keel kloppen . Hij was bang om Parvati te zien, zal ze niet meer helemaal verrot zijn na zolang tijd ?
Ron wist wat hij dacht .
"Harry," fluisterde hij schor . "Je zult zien, dat als ze weer zichtbaar word weer net zo mooi als toen eruit zal zien . Door de betovering die over haar is uitgesproken is alles alleen maar, voor tijdelijk, gestopt . Niet 'gedood' ."
Harry knikte en kneep zijn ogen dicht .
Hij maakte het flesje open en druppelde een keer... twee keer... drie keer...
Toen hoorde hij Ron, Hermelien en Rafael naar adem snakken en wist hij dat het hem gelukt was om Parvati zichtbaar te maken .
Harry opende heeeel langzaam en voorzichtig een oog en zag toen een stukje van Parvati's rechterhand . Zijn andere oog opende hij ook en wat hij toen zag was ongelovelijk !
Parvati zag er weer beeldschoon uit, precies zoals hoe zij hem verliet samen met Poshaun in de logeer kamer van de Wemels .
Ze lag vredig op haar rug op de steen en had een mooie, bijna doorzichtige gave huid . Ze droeg een lange van wit zijde gemaakte nachtjapon, die ze ook aan had op de avond toen hij hem verliet .
Maar toen verstijfde Harry's blik .
Hij zag een kleine wond op haar blote voeten... het was blijkbaar al heel lang geleden gestopt met bloeden .
Harry wendde zijn blik toen tot de anderen .
Hij zag Ron en Hermelien in shock naast elkaar staan . Hun vingers in die van elkaars' gevlochten .
Hij zag Rafael vol verwondering naar het gezicht van Parvati kijken .
"Ze is er nog steeds..." Hermelien was de eerste die haar mond open deed .
"Ze ziet er nog steeds zo mooi uit als toen ." fluisterde Harry . Hij liet zijn hart spreken .
Rafael liep langzaam op Parvati lichaam af en wilde haar hand aanraken, maar die sloeg Harry geschrokken weg .
"Niet doen !" sistte hij tegen hem .
"Waarom niet ?" vroeg Rafael .
"Omdat we niet weten wat er dan gaat gebeuren en-"
"Sssst... !" Ron keek naar Parvati . "Is het niet tijd ?"
"Ja," mompelde Harry . "Het is tijd ."
De anderen keken zwijgend toe hoe hij naast Parvati op de steen ging liggen .
"Veel succes, Harry ." fluisterde Hermelien .
"Ik hoop echt dat het goed gaat ." zei Ron .
Harry knikte en staarde toen weer naar Parvati .
Hij pakte haar rechterhand en sloot zijn ogen, net zoals die van haar, en probeerde aan een mooi moment te denken .
Het licht prikte op zijn gezicht .
Kom op, dacht Harry wanhopig . Denk aan een intiem moment... !
En plotseling wist hij het .
Het moment toen ze elkaar voor het eerst kustten . Het was in Schtoland, voor hun vakantie bungalow op een late avond, terwijl ze onder de sterren lagen en naar de natuurlijke geluiden luisterden .
Er was geen twijtel meer mogelijk dat ze elkaars soulmate waren, besefte Harry plotseling . Ze kenden elkaar al zo erg lang, al vanaf toen ze voor het op Zweinstein aan kwamen, maar ze waren pas echt van elkaar bewust toen het in de zomer was . Afgelopen zomer met de groep...
Plotseling werden de stemmen en onregelmatige ademhaling van Ron, Hermelien en Rafael steeds zachter tot hij ze niet meer kon horen . Het licht dat op zijn gezicht scheen leek ook te verdwijnen...
Harry voelde paniek in zich opkomen . Was hij blind en doof aan het worden... ?
Hij streek met zijn vingers op die van Parvati en opende toen zijn ogen .

Het was opeens niet meer in de grot . Hij was in de duistere wereld van Poshaun...
Donker was het er en griezelige geluiden klonken van verre .
Harry keek naar zijn handen en zag, tot zijn ongeloof, dat hij ze niet meer had . Hij was, net zoals Parvati, alleen maar met zijn ziel of geest of wat dan ook hierheen naartoe gerezen . Zijn lichaam had hij dus achtergelaten in de grot, waar Ron, Hermelien en Rafael wachtten .
"Parvati ben je soms hier ?" fluisterde Harry zacht . Zijn stem klonk spookachtig en weerkaatste terug tegen de hoge donkere muren .
Maar dan voelde hij een andere kracht in de duistere kamer .
Een vertrouwd gevoel begon in hem te branden en dan hoorde hij een andere stem .
"Harry, ben jij het ?" de stem van Parvati .
"Ja, natuurlijk ." zei Harry . Hij voelde zich een stuk kalmer nu hij Parvati's ziel gevonden had .
"Wat doe jij hier, Harry ?"
"Ik ben hier om jouw terug te halen ."
"Waarom ?"
"Waarom ? Weet je het niet ?"
"Waarom wil je me terug hebben ?"
"Parvati !" bracht Harry vol ongeloof uit . Hij had gedacht dat alles een stuk makkelijker zal gaan . "Omdat ik om je geef natuurlijk . Dat weet je beste ."
Het bleef even stil .
"Je bent het echt, he ?" zei Parvati dan .
"Ja," zei Harry . "Ik ben hier om jou terug te halen naar onze wereld, Parvati . Hier horen we niet thuis . Dit is het rijk van Poshaun, de Duivel . Wij horen in de 'echte' wereld thuis . Je was nog zo bang toen je me verliet in Rons' logeer kamer ."
"Je weet het nog ." zei Parvati ademloos .
"Ja," zei Harry . "Ik ben jou voor geen seconde vergeten, Parvati . Wij horen bijelkaar . Wij houden van elkaar... ik hou van je ."
Plotseling voelde Harry iets, alsof hij werd meegesleurd in een groot diep gat .
Toen begon hij zich duizelig te voelen en hoorde hij weer mensen naar adem snakken en begon het licht weer sterk te worden...

"Harry het is gelukt !" zei Hermeliens' opgewonden stem . "De man in jouw dromen had dus gelijk !"
Harry kreeg weer gevoel en zagn zijn eigen handen op die van Parvati .
Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en hun stralende ogen ontmoetten die van elkaar .
"Harry," fluisterde Parvati . "Ik kan me niets meer herrinneren . Waarom ik hier ben, ik weet alleen dat ik een hele rare droom heb gehad ."
Harry glimlachte .
"Ik zal je het uitleggen ." zei hij . "Maar eerst moeten we weg . We zijn hier niet veilig ."

Wishing iedereen alsnog een Gelukkig newyear and hope all your deams come true this year !
-xxx-
Cham.

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 20
"Het is eindelijk gelukt ." zei Ron grijnzend .
Harry, Ron, Hermelien, Parvati en Rafael zaten allemaal rond een vuurtje en keken naar de Cataras del Iguazu watervallen .
Het was schitterend om daar te zijn, meende Harry .
Hij probeerde stiekem naar Parvati te kijken en zag toen dat zij ook al naar hem keek .
"Ik ben blij dat ik je weer heb gevonden ." zei Harry tegen haar .
Ze glimlachte .
"Ik ben ook blij ." zei ze . "Zullen we even lopen ?"
Harry keek naar de anderen en ze knikten . Dat ze op hen zullen wachten .
"Oke ." zei hij .
En dus liepen ze naast elkaar richting de watervallen .
Harry glimlachte . Hij zag Parvati achter een waterval staan .
Het was een mooi beeld om haar zo te zien . Haar schoonheid was uniek, dacht Harry glimlachend . Hij keek naar haar zoals hij nog nooit naar iemand had gekeken. Samen met Parvati lachend, stralend in haar nachtjapon, met blote voeten achter een waterval, was een droom van elke jongen .
"Waarom volg je me ?" vroeg Parvati uitdagend .
"Waarom niet ?" lachte Harry .
Hij gooide zijn armen losjes nonchalant om haar middel en keek haar in diep in haar ogen aan .
Parvati ging op haar tenen staan legde haar handen op zijn schouders en kustte hem .
Het was een lange intense kus .
"Harry ?" fluisterde Parvati .
"Hmmm... ?" murmelde Harry .
"Ik ben je echt heel erg dankbaar voor wat je voor me hebt gedaan ." zei ze .
Harry glimlachte .
"Dat is niet nodig ." zei hij . "Ik ben ook blij dat ik je terug heb ."
Parvati lachte en kwam weer in zijn armen .
Ze zwegen terwijl ze zo tegen elkaar aan stonden . Onder een adembenemende waterval in Argentinie .
Harry dacht dat hij droomde .
"Zullen we maar terug gaan ?" zei Parvati .
"Nee," zei Harry beslist . "Ik wil alleen maar met jou zijn ."
Parvati giechelde .
"Dat komt nog wel ." fluisterde ze en speelde met de rits van zijn vest . "Kom je mee ?"
Harry knikte langzaam .
"Als het moet-" mompelde hij .
Parvati lachte en greep zijn hand .
Samen liepen ze weer terug naar de anderen .

Ze waren stil en hadden Rafael al achtergelaten bij de Watervallen .
"Ik ben blij dat alles toch nog is goed gekomen ." zei Ron opgewekt .
"Ik ben ook blij ." zei Hermelien .
Ze ging naast Ron lopen en raakte lichtelijk zijn hand aan .
Harry en Parvati lachten .
"Hoe gaan we nu terug naar huis ?" vroeg Parvati .
"We gaan met de collectebus ." antwoordde Harry dof .
"Nee, he ... ?" kreunde Ron . "Ik dacht dat ik er ein-de-lijk vanaf was en nu krijg je dit en-"
"Het zal allemaal wel meevallen ." zei Hermelien luchtig . "We moeten eerst terug lopen naar een plek waar veel mensen zijn . "
"Waar dan ?"
"Buenos Aires ." zei Hermelien .
Harry en Ron kruenden zachtjes .
"Rustig maar, Harry ." zei Parvati sussend . "Zo ver moet het niet zijn . Toch ?"
"Je moet er twee of drie dagen over doen om terug te gaan, Parvati ." zei Harry tegen haar . "Het is wel degelijk ver !"
Hermelien lachte .
"Jongens !" zei ze hoofdschuddend . "Wat zijn jullie lui, zeg !"
"Over jongens gesproken," zei Ron koeltjes . "Hoe zit het nou tussen jou en Rafael ?"
"Die jongen die ons net verliet ?" vroeg Parvati nieuwsgierig .
Ron knikte .
"Wij hebben niks, Ron ." zei Hermelien scherp . Maar rode blosjes verschenen op haar wangen . "En dat weet je donders goed !"
Ron zei niks meer en staarde nijdig voor zich uit .
De sfeer was niet bepaald gezellig en Harry begon onmiddelijk te praten over een ander onderwerp .
"Als we terug zijn op school..." begon hij langzaam . "Zullen we wel veel problemen krijgen, he ?"
"Waarschijnlijk hebben we al genoeg problemen ." zei Ron .
"Inderdaad ." zei Parvati . "School gaat gewoon door en ze zullen zich nu heus wel afvragen waar we blijven ."
"Zo snel missen ze ons niet ." zei Ron nors .
Hermelien lachte .
"Tenminste," mompelde Ron opgelaten . "Bij ons niet . Wij zijn niet bepaald de favorieten ."
Hermelien lachte weer en keek hem opgewekt aan .
"Die Schouwers' opleiding in Parijs is wel een stuk strenger dan die van ons, he ?" zei ze .
"Dat kun je wel zeggen ." zei Harry . "Ik heb er echt goed over nagedacht en volgensmij... ik heb besloten om dit jaar de opleiding af te maken en dan de volgende cursus jaar niet meer mee te doen ."
"Ben je gek, Harry !" Hermelien reageerde precies wat hij al verwachtte . "Om toegelaten te willen worden op een Schouwers' opleiding is heel wat ! En al helemaal op zo'n beroemde internationale school in Parijs !"
"Het is inderdaad zonde om er mee te stoppen ." zei Parvati .
Harry keek haar lief aan .
"Maar als ik ermee stop," begon hij . "Kan ik terug in Engeland komen studeren en- dichtbij jou zijn ."
Parvati glimlachte .
"Dat zal heel erg leuk zijn ." zei ze . "Want ik heb je gemist ."

Tot ieders verbazing waren ze veel sneller af, zonder Rafael Juan-Oliverro .
Ze arriveerden in een dag, diep in de nacht, al in Buenos Aires .
"Hoe komt het dat we zo snel zijn ?" vroeg Ron verbijsterd .
Maar het was niet veilig om nog langer in Argentinie te blijven, want niemand van hen was de uitspraak van de duivel Poshaun vergeten .
En dus besloten Harry, Ron, Hermelien en Parvati om meteen in de Collectebus te stappen en terug te gaan naar hun eigen wereld .
.....

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Stuk 21
"Heerlijk om even een veilig gevoel te hebben . Nietwaar ?" zei Hermelien toen ze in de bus zaten .
Ron keek haar aan alsof ze gek aan het worden was .
"Veilig ?" herhaalde hij vol ongeloof . "Zei je nou veilig ? Hermelien dat zijn we nog steeds niet ! Poshaun kan overal zomaar weer opduiken !"
Harry wist dat Ron gelijk had .
"Dat is wel waar ." gaf Hermelien toe . "Maar op het moment zijn we veilig en daar gaat het toch om ?"
"Nee ." zei Ron kortaf . "Het gaat ook om de toekomst ."
Harry en Parvati lachten .
Ze zwegen maar hielden elkaars handen stevig vast .
Beiden wisten ze dat ze zo afscheid van elkaar moesten nemen .
"Kom op, Ron en Hermelien ." zei Harry ongeduldig . "Jullie moeten zo afscheid van elkaar nemen en zullen elkaar pas weer in de zomer zien ofzo ."
Die uitspraak van hem leek de twee kwebbelende mensen te raken .
"We moeten zo afscheid nemen ." zei Ron ademloos .
"Ja," zei Hermelien . "We zullen elkaar allemaal moeten missen en elkaar pas in de zomer zien ."
Er klonk een harde knal en Harry zag dat ze in plaats van een weiland in een grote stad reden .
Het was Londen .
"We zijn er bijna ." zei Parvati nauwelijks verstaanbaar . "Wat vreselijk..."
Harry drukte haar tegen zich aan en snoof haar geur op .
Ze zouden elkaar bijna moeten verlaten .
De collectebus stopte voor een wit gebouw en de deuren gingen open .
"Het is tijd ." hoorde Harry Hermelien zeggen . "We moeten gaan, Parvati ."
Hermelien omhelsde Ron heel lang en gaf toen een snelle zoen op Harry's wang .
Parvati bekeek Harry met tranende ogen aan .
"Ik wil niet van je weg zijn ." fluisterde ze . "Maar ik zie je in de zomer en we zullen elkaar blijven schrijven . "
"Ja," fluisterde Harry . "Ik zal je missen ."
Ze kustten elkaar lang en genoten nog van hun laatste moment .
"Harry," zei Parvati zacht . "Ik weet niet hoe ik je moet bedanken dat je me hebt gered . En Ron ook, en Hermelien ook- maar ik weet nu dat jij mijn soulmate bent en- we zullen van elkaar houden ."
"Parvati," zei Harry . "We houden van elkaar . Dat weet je . Ik hou van je en dat zal ik altijd blijven doen ."
Nog een allerlaatste blik .
Hermelien en Parvati liepen langzaam de bus uit richting hun school en verlieten een verdrietige Harry en Ron .

Toen Harry terug kwam hadden hij en Ron onmiddelijk een groot probleem met de directie .
Ze verzonnen een smoes en zeiden dat ze inderdaad ongeveer een week hadden gespijbeld om even terug bij hun familie in Engeland te zijn .
De school geloof hen, tot Harry's en Rons' verbazing, en gaf hun strafwerk op .
Beiden jongens moesten tot de zomer elke dag gaan schoonmaken in lokalen, op Dreuzel manier, en voor het eindfeest op school zorgen voor de versieringen .
"En dit is onze beloning ?" gromde Ron . "Na wat we hebben gedaan ? Een reis helemaal naar Argentinie en dan krijgen we hier voor terug ?"
Voor Harry was het absoluut niet eenvoudig om terug te zijn in Parijs .
Hij was blij om Marcel en Monica te zien, om Fadim en Chakira te zien... maar hij zag ook een boel mensen terug die hij liever had willen missen : Eloise, Jarrod, meneer Garret...
De lessen waren weer saai en eentonig .
Harry mistte Parvati vreselijk erg en ze schreven elkaar elke dag wel een lange hardverscheurende brief .

Dagen later vertelde Parvati hem dat zij en haar groep op excursie reis waren in Schotland .
Precies waar zij en Harry hun vakantie doorbrachten en ze hun gevoelens aan elkaar duidelijk maakten .
Ze schreef hem :
De herinneringen zijn zo dichtbij dat ik jouw aanwezigheid overal kan voelen .
Als ik vooruit kijk, weet ik dat er een tijd komt dat de herinneringen vervagen .
Ik zal jouw serieuze uitspraken niet meer horen, jouw stralende ogen niet meer zien...
Binnenkort zal ik ze mij herinneren .
Lang daarna zal ik me herinneren dat ze mij herinnerde . Ik wil niet dat er nog meer uren verstrijken waarin jij niet bij me bent .
Ik vind het vreselijk de plek te moeten verlaten, waar we samen waren...

Ze bleven elkaar schrijven en schrijven en probeerden hun serieuze relatie niet kapot te maken .
Maar Parvati had geen geduld meer en wilde niet meer dat haar opleiding eronder zal lijden door haar gevoelens voor hem .
Harry schreef haar :
Jouw laatste brief was zo afstandelijk, Parvati .
Ik hou mezelf voor dat je neerslachtig was toen je me schreef . Dat het goed gaat met jou en met ons .
Ik hoop dat ik gelijk heb .

En toen kwam het vreselijke moment waar Harry al bang voor was .
Parvati schreef hem dat ze het niet meer aan kon om hen de hele tijd te moeten missen en schreef dat het misschien beter zal zijn als het over was tussen hen .
Harry was terneer geslagen, verdrietig, overspoeld door emotie... maar hij kon daardoor een lange emotionele hartverscheurende
afscheidsbrief schrijven :
Misschien is het gewoon te ver weg .
Misschien zijn we te lang uit elkaar geweest .
Natuurlijk begrijp ik je, Parvati . Ik wist dat dit kon gebeuren .
Als ik in Londen zou zitten, bij jouw, zou het misschien heel anders voelen .
Maar hier, In Parijs, terwijl ik liever ergens anders zou zijn... ik zal je missen .

Door Parvati's vaste besluit werd het nog moeilijker voor Harry om het cursusjaar op school af te maken .
Hij moest elke dag strafwerk met Ron doen, leefde op een plek waar hij liever vandaan had willen zijn en mistte Parvati vreselijk erg .
Ron en Marcel wisten niet wat hij doormaakte, maar hem steunen konden ze wel .
Op een droge avond zaten ze met z'n drieen tegen een boom aan en staarden zwijgend naar de heldere sterren in de hemel .
"Met wie gaan jullie naar het eindfeest ?" vroeg Marcel zachtjes .
"Met Hermelien ." murmelde Ron .
Marcel lachte .
"Serieus ." zei hij .
"Ik heb geen idee ." zei Ron . "Misschien ga ik niet eens ."
"Ik ga met Monica ." zei Marcel .
"Dar lijkt me sterk ." mompelde Ron . "Jij Harry ?"
Harry gaf geen antwoord .
Hij lag plat op zijn rug en staarde naar de hemel .
"Het is voorbij..." fluisterde hij .
Ron en Marcel gingen rechtop zitten .
"Kom op, Harry ." zei Ron . "Zo erg is het niet ."
"Jawel," zei Harry . "We zijn elkaars 'soulmate', weet je nog ? Dat blijven we voor altijd ."
Het bleef even stil .
"Het is heel erg ." zei Marcel toen . "Ik weet niet hoe erg ik het zal vinden als Monica en ik-"
"Het komt goed, Harry ." zei Ron sussend . "Jullie zijn tijdelijk even gestopt met jullie relatie, maar Harry, die band mag je niet verbreken . Het is belangrijk . Later kan nog veel gebeuren ."
Harry keek Ron dankbaar aan .
"Wat bedoel je ?" vroeg hij .
"Ik bedoel dat er nog een kans is ." legde Ron uit . "Jullie zijn elkaars' soulmate en blijven dus voor altijd bij elkaar ."
Harry glimlachte .
Hij wenstte vurig dat Ron gelijk had .

Hallo allemaal,
Ik vraag me af of jullie het nog steeds leuk vinden ?
Reacties zijn welkom !
-xxx-
Cham.

~Cham~ · 5e jaars Verdiend: 49 Sikkels Woonplaats: Rotterdam

Hallo allemaal,
Sorry dat het weken heeft geduurd maar schoolwerk, elke dag dansen en vriendje is niet bepaald iets wat je zo kan combineren . Embarassed

Daarom heb ik maar besloten mijn verhaal af te ronden en de allerlaatste stukken maar geplaatst .
Geniet ervan ! (nogmaals : Sorry Embarassed

)

Stuk 22
"Meneer Potter !" riep de stem van meneer Garret . "Help me even met de slingers !"
Harry veegde het zweet van zijn voorhoofd en trok zijn vest uit .
Het weer was in Parijs warm, zonnig en stralend .
Maar Harry kon niet wachten tot de zomervakantie, dat morgen zal zijn, en moest nog voor een keer helpen met de versieringen van het eindfeest van de school .
"Dit zal mijn laatste avond in Parijs zijn ." zei Harry zachtjes tegen Ron . "Na de zomervakantie ga ik gewoon terug naar Londen ."
"Ik denk dat ik gewoon hier blijf ." mompelde Ron .
Harry stopte met de versieringen en keek hem toen verbijsterd aan .
"Je gaat wat ?" zei hij .
"Ik blijf ." zei Ron . "Ik vind het hier eerlijk gezegd wel niet zo oke, maar ik wil wel een goede opleiding als ik later Schouwer als beroep wil worden ."
Harry knikte .
"Ik begrijp het ." loog hij . Maar eigenlijk begreep hij het helemaal niet ! Waarom was Ron zo erg veranderd... ?
"Harry," zei Ron . Hij wist blijkbaar wat hij dacht . "Ik weet dat je het heel erg jammer vind en- dat vind ik ook . Maar ik wil mijn ding doen en mijn droom beroep als Schouwer beoefenen ."
"Natuurlijk begrijp ik je, Ron ." zei Harry .
"Ga je vanavond naar het eindfeest ?" vroeg Ron bijna smekend . "Alsjeblieft... het zal je laatste avond hier zijn ."
Harry knikte langzaam .
"Het is goed... " zei hij aarzelend . "Ik heb toch wat afleiding nodig na dat gedoe met Parvati en-"
"Ga er met Eloise heen !" stelde Ron voor .
Harry schudde zijn hoofd .
"Straks is ze weer bezeten door Poshaun en-"
"Dat gebeurd niet meer ." zei Ron vastbesloten . "Ga er met haar heen . Ze is verliefd op je ."
Harry zei niets . Hij wist dat Ron gelijk had .
Hij moest er niet aan denken wat hij allemaal voor Eloise voelde, toen ze net op school zaten . Maar die gevoelens waren allemaal voorbij .
"Oke," zei Harry . "Waar is Eloise ? Ik vraag haar er wel heen ."
Ron grijnsde en wees naar de deur .
Harry draaide zijn hoofd en zag Eloise met haar vriendinnen in de deuropening staan .
Hij wilde haar dolgraag spreken, maar wist dat het moeilijk zal zijn nu ze zo met haar vriendinnen was .
"Eloise !" het flapte eruit voordat hij er zelf erg in had .
Eloise keek hem aan . Ze glimlachte... het viel Harry toen pas op hoe mooi ze eigenlijk was .
"Wil je- wil je even met me meekomen ?" vroeg Harry met een blik op de anderen .
"Ja, hoor ." antwoordde Eloise .
Harry nam haar mee het plein op .
Ze gingen zitten onder de schaduwen van een boom .
"We moeten praten, Eloise ." zei Harry schor .
Eloise knikte .
"Het spijt me dat ik de laatste tijd zo koel tegen je was ." zei Harry . "Het spijt me echt . Maar ik had geen keus ."
"Het is al goed ." zei Eloise . "Het spijt me dat ik zo moeilijk voor je was en misschien nog- ben ."
"Nee ." zei Harry hoofdschuddend . "Het was erg moeilijk omdat- omdat ik nog met mijn toenmalige vriendin was . En ik had gevoelens voor je ."
Eloise sloeg haar ogen neer .
"Het is dus uit met je vriendin ?" fluisterde ze .
Harry beet op zijn lip .
"Ja ." zei hij uiteindelijk .
Eloise leunde tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn linker schouder .
"Wat vreselijk allemaal voor je ." zei ze .
Harry raakte even haar hand aan en staarde toen naar het gras .
Hij vond het inderdaad vreselijk dat Parvati er een einde aan had gemaakt, maar dat zei hij natuurlijk niet hardop .
"Het zal een van mijn laatste avonden in Parijs zijn ." mompelde Harry .
Eloise staarde hme geschrokken aan .
"Wat bedoel je ?" vroeg ze ademloos .
"Het zal mijn laatste avond zijn ." zei Harry . "Na het eindfeest ga ik terug naar Engeland ."
Eloise sloeg haar ogen neer en zweeg .
"Ik-" begon ze geluidloos . "Ik zal het jammer vinden ."
Harry slikte langzaam een brok in zijn keel weg .
Eloise Daff zag er verleidelijk uit, maar hij zal het voorzichtig moeten aanpakken .
"Het is wat ik wil, Eloise ." zei hij langzaam en pakte haar hand . "Ik heb nooit echt van Parijs gehouden ."
Eloise zei niets en staarde verdrietig naar hun handen... hun vingers verstrengeld in die van elkaar...
"Eloise ?" zei Harry na een opgelaten moment .
Eloise keek hem hoopvol aan .
Harry slikte nogmaals . Zijn hormonen en hart gingen tekeer.
"Zal je... " begon hij schor . "Zal je vanavond met mij naar het feest willen gaan ?"
Eloise glimlachte flauwtjes .
"Dat is leuk ." zei ze zacht . "Dat is erg leuk ."

"En ?" zei Ron opgewekt zodra hij Harry het studentenhuis binnen zag komen . "Heeft ze je afgewezen ?"
"Dat niet ." lachte Harry . "Ik ga vanavond met Eloise naar het feest ."
Ron grijnsde breed en ging toen voor de spiegel staan .
"Harry, " zei hij . "Weet je eigenlijk wel zeker dat dit je laatste avond zal worden in Parijs ?"
"Heel erg zeker ." zei Harry gedecideerd .

Die avond vertrok Ron al vroeg om zijn afspraak na te komen en bleef Harry nog onzeker voor de spiegel staan .
Wat als Eloise hem wel afwees... ? Wat als Parvati hier was geweest... ?
Hij hoorde de laatste studenten weg gaan en besloot maar eens op te stappen .
Harry slenterde naar het hoofdgebouw en zag Eloise toen voor de deuropening staan .
"Hoi Harry ." zei ze glimlachend .
"Hoi ." zei Harry ademloos . "Je ziet er- erg mooi uit . "
"Dankje," zei Eloise . Ze bloosde . "Jij ook, hoor ."
Ze pakten elkaars handen en liepen toen naar binnen .
De muziek stond hard aan en de prachtige betoverende lichetn schenen op hun gezichten .
Leerlingen waren al begonnen met dansen en Harry voelde zich vreselijk opgelaten .
Het was niet alleen omdat hij wist dat hij moest dansen, of dat hij met Eloise op een feest was... maar het was dat hij samen met een meisje was . Een ander meisje dan Parvati, van wie hij echt heeft gehouden en ook zal blijven doen .
"Harry ?" zei Eloises' stem . "Harry ? Gaat alles goed met je ?"
Harry staarde haar vermoeid aan .
Hij probeerde te lachen .
"Nee, alles gaat goed, meisje ." zei hij . "Laten we gaan dansen ."

Stuk 23
(Harry)
Parvati heeft me laten zitten . Ze heeft me in de steek gelaten...
De hele avond gaat dit door mijn hoofd .
Zelfs als ik met het mooiste meisje van school ben, kan deze vervelende gedachte mijn hoofd maar niet uit .
Het is al weliswaar alweer een tijd geleden, sinds ik die vreselijke brief van Parvati kreeg .
Maar toch zit het me elke dag dwars...
Mijn resultaten van het examen is redelijk goed, het is tenminste voldoende om over te gaan naar het tweede jaar, als ik dat graag wil natuurlijk .

Het feest is nog steeds bezig als Eloise plotseling stralend met drinken voor mijn neus sta .
"Je hebt zeker ook geen trek in een glas ?" vraagt ze met een glimlach .
Ik haal mijn schouders op .
"Waarom ook niet ?" zucht ik .
Eloise staart me aan met opgetrokken wenkbrauwen en mijn hart maakt een sprongetje .
Ze is mooi, gaat het door mijn verwarde hoofd .
"He, Eloise..." zeg ik zo nonchalant mogelijk . "Dit feest is best saai he ?"
Eloise lachte .
"Hoezo ?" vraagt ze .
Ik haal mijn schouders op .
"Anders kunnen we wat anders doen..." zeg ik (zogenaamd) nadenkend . "Zin om met me mee te gaan ?"
" Hahaha ! Ja hoor, Harry ."

Dit zeiden Eloise en ik dus lang geleden tegen elkaar .
Ik nam haar mee naar mijn studentenhuis en wat er daarna allemaal gebeurde was een hele ingewikkelde waas voor mij .
Het gebeurde allemaal snel en serieus...
Ik probeerde zoveel mogelijk dingen uit om mijn verdriet voor Parvati, mijn enige grote liefde, te verminderen .
Maar het was vergeefse moeite .
Ik heb er duidelijk spijt van...

Hmmm... ik kan me er wel 'wat' van herrinneren .
De dag na het eindfeest op school, ging ik met Eloise mee naar haar familie in Bordeaux .
( Ron en Marcel waren zonder mij terug naar Engeland gegaan )
Meneer en mevrouw Daff waren aardig en vol warmte .
Ze waren blij om 'Harry Potter' te ontmoeten en ik werd door Eloise voorgesteld aan hen als... haar vriend . Vriendje als in betekenis van verkering .
Tot mijn verbazing protesteerde ik niet eens .
Haar ouders regelden al gauw een 'verloving' en ik liet alles over me heen gaan .
De ouders van Eloise hadden me, tijdelijk, in hun huis genomen .
Drie weken later kreeg ik een brief in mijn handen en las ik dat het van Ron en Hermelien waren .
Ze vroegen me of ik vakantie wilde gaan vieren, net als de zomer ervoor, samen met goede vrienden .
Ik wist dat het een kans was dat ik nooit meer zal krijgen en daarom ging ik weer terug naar Engeland .
Ik ging erheen en liet Eloise achter ...

Op de dag dat Harry arriveerde bij hun vakantie bestemming, liet hij onmiddelijk zijn hart luchten bij zijn beste vrienden .
Ron en Hermelien .
Maar het was niet eerlijk om het alleen aan hen te vertellen, de rest zal het moeten weten ...

Dit was de plek waar het allemaal was begonnen . Het meer tegenover een appartement in Schotland .
Zachte trage voetstappen klonken achter hem .
Zijn hart sprong over . Hij wist wie het zal zijn .
Parvati Patil zijn enige echte ware liefde, voor altijd ...
Zij ging naast hem zitten en hield haar blote voeten in het frisse heldere water .
"Je bent verloofd ." zei ze, vlak en verdoofd .
Het was duidelijk dat Harry spijt had, dat hij verdrietig was en zich schaamde...
"Ze is zwanger ." zei hij .
Ze staarde hem met open mond en grote ogen aan .
Hij knikte . "Ze heet Eloise en nadat jij het had uitgemaakt ben ik een paar keer met haar uitgeweest . Na het feest... gebeurde het ."
Parvati kromp inneen .
"Ik ben een stomme klootzak ." zei hij bitter . "Ze is in verwachting en dat is mijn schuld . Ik neem mijn verantwoordelijkheid ."
"Weet je zeker dat het ..." Parvati had moeite het uit te spreken . "... van jou is ?"
Hij keek haar recht aan . "Dit is wat een fatsoenlijk man doet ." fluisterde hij .
Langzaam, in het water kijkend, probeerden Harry en Parvati de gebeurtenissen op een rijtje te zetten .
"Ga je met haar terug in Londen wonen ?" vroeg Parvati .
"Nog niet ..." zei Harry . "... voorlopig blijven we in Parijs ."
Parvati wist dat het een grote klap voor hem was . Hij wilde weg van Frankrijk en wilde een leven opbouwen in Engeland, waar hij geboren was .
Ze wist dat hij daar altijd al van had gedroomd .
"Hou je van haar ?" vroeg Parvati .
Harry keek haar aan . Hij sloot toen zijn ogen .
"Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit voor iemand had gevoeld, wat ik voor jou voel . Maar- ik zal mijn best doen ."
Parvati stond op het punt te gaan huilen .
Harry drukte haar zich tegen hem aan, met zijn mond op haar haar, zijn ademhaling wild .
"Parvati, als ik jou hart heb gebroken, ik heb mijn eigen hart duizend keer erger gebroken ." hij huilde . "Ik zou alles doen om dit te kunnen veranderen, maar ik zie geen uitweg ."
Parvati snikte .
"Ik sta mijzelf toe dit een keer te zeggen, " fluisterde Harry . "Alles wat ik ooit tegen je heb gezegd was waar en is waar . Ik heb niet gelogen . Het is echter groter en krachtiger dan jij denkt . Onthoud wat ik heb gezegd ."
Zijn stem was wanhopig . Hij greep haar stevig vast .
"Ik weet best dat ik niet van Eloise hou, maar- ik vergeef het mezelf nooit om haar alleen met 'ons' kind te laten . Jij gaat verder dat weet ik gewoon . En ik zal jou mijn leven moeten missen ."
Parvati rukte zich van hem los en zakte toen in het gras .
"Wat je net allemaal tegen me zei, " begon ze zacht jammerend . "Geldt voor mij ook ."
Hij knikte .
"Ik zal je nooit vergeten ." zei Parvati zacht . Ze dacht erover na . "Nou, ik hoop dat ik je een beetje kan vergeten ..."
Ze schuifelde zenuwachtig met haar voeten . "... anders word het wel erg moeilijk voor mij ."
Harry's ogen stonden nu vol tranen . Zijn mondhoeken trilden .
Parvati stond op . Ze ging helemaal op haar tenen staan, legde haar handen op zijn schouders en kuste hem op de wang .
Onlangs de plek kuste ze hem als een geliefde, en niet als een goede vriend .
Hij hield haar in zijn armen, steviger en dichter tegen zich aan dat hij zou moeten doen . Hij wilde haar niet laten gaan .
Ze namen elkaars beeld goed in zich op .
Hij hield van haar en zij van hem .
Maar ze hadden geen betere uitweg .
Terwijl ze innig in elkaars armen stonden, roken ze elkaars geur en genoten van hun laatste moment samen .
"Ik moet gaan, Harry ." fluisterde Parvati . Ze ging rechtop staan en sloeg haar ogen neer .
"Dag, Harry ."
"Dag, Parvati ."

Beiden wisten dat dit de laatste keer zal zijn . De laatste keer dat ze elkaar zullen zien ...
Parvati zal terug gaan naar Londen om verder te studeren en Harry zal terug gaan naar Parijs . Hij zal zijn Schouwers' studie compleet afmaken en een gezin stichtten met zijn vrouw .
Het leven was nou eenmaal oneerlijk en hard .
Het leven was maar slechts eerlijker dan de dood...
Harry Potter zal voor altijd herrinnerd worden en zijn geschiedenis zal later uitgebreid worden tot een van de grootste legendes ooit .

Mijn 1e verhaal ("De Vloek") dat ik op dit Forum had geplaatst was weliswaar langer, spannender, fantasie rijker, populairder...
Maar ik ben eerlijk gezegd meer tevreden met dit verhaal dan mijn vorige, omdat veel dingen toch wel zijn verbeterd .
Ik hoop dat jullie het allemaal leuk vonden !
-xxx-
~Cham~