[AF] Vergeten missie

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Dec 26, 2004 13:57

Ik voelde het bloed langs mijn schenen naar beneden sijpelen. Ik voelde een rilling door me heen gaan. Nopg nooit had ik em zo verward gevoeld. Ik vroeg me af waar ik voor leefde, maar nog voor de vraag in me op kwam, wist ik het antwoord. Ik was geboren voor mijn missie. De missie was mijn verleden,mijn heden en mijn toekomst. mijn lot , dat niemand kon veranderen.

Lily en ik babbelden ondertussen vrolijk over de lessen. Ik wilde het onderwerp sluiten en mijn gevoel aan Lily uitleggen , mijn missie vertellen en het hele gebeuren vergeten. maar neits van dit alles gebeurde. De harde waarheid was de missie. Waarom kreeg ik hem nu pas te weten? Waarom hadden mijn pleegouders mijn geheugengewist, voor ik bewusteloos werd? Want dat was wat heer Voldemort in de zwarte gang had verteld.
Ik verstijfde vanbinnen bij de gedachte aan dat gesprek. Althans, als ik de baas over mijn lichaam was geweest, was ikk verstijfd. In plaats daarvan bleef ik rustig zitten en babbelde verder. Maar mijn hart, mijn hersens sloegen op hol en zodra Lily weg was om huiswerk te maken , begon ik de strijd.
Ik had de neiging met mijn been langs de punt van het zwaard te gaan , mqaar ik hield mezelf uit alle macht tegen. Het was zo ingewikkeld dat mijn lichaam niet deed wat ik beval, dat ik even diep zuchtte. Want ook voor de persoon in me was dit vermoeiend. Plots besefte ik dat dit mijn kans was. Ik schraapte mijn moed bij elkaar en concentreerde me hevig op het overnemen van mijn lijf. Ik wilde weer de baas zijn, Voldemort moes weg uit mijn lichaam!
Plots schreeuwde ik, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Mijn hele lichaam spande zich en nu was ik als winnaar uit de strijd gekomen.
Toen ik opstond en mijn toverstaf pakte, voelde ik dat Voldemort ergens, heel diep van binnen, nog steeds in mijn lichaam zat. Zwak en een verliezer. Ik grijnsde zonder te weten waarvoor en hoopte maar dat ik het lang vol hield.

Ik deed in de dagen die volgde heel normaal, hoewel soms, 's nachts of 's avonds, voldemort me weer overnam. Dan liet hij verschrikkelijke beelden voor mijn ogen flitsten. Beelden van gemartelde of vermoorde mensen, maar ook beelden van Evelien, Mirthe en ik die samen lol hadden. Zulke beedlen deden me nog het meest zeer. Dan voelde ik de pijn weer, kwamen de vragen weer op en kwam alles terug. Dan herinnerde ik me wat er gebeurt was en als ik wakker werd , lag ik eindeloos te snikken. Maar de tranen bleven weg en ik duwde de herinneringen 's ochtends weer weg. Ik wilde gewoonweg neit weten dat het de harde waarheid was.

Een week na mijn terugkeer sneed ik mezelf weer.
Ik pakte het gevest stevig vast. onder mijn vingers voelde ik de robijnen gloeien,maar dat deerde niet. Mijn gedachten , mijn beslissingen en mijn twijfels werden weggevaagd op met moment dat ik de scherpe punt onder mijn duim zette. Rood bloed kwam naar buiten en sijpelde over mijn arm. Ik keek ernaar met een grijns op mijn gezicht.
Heel nauwkeurig maakte ik een diepe snee vanaf mijn pols tot mijn elleboog. Even had ik zin een slagader door te snijden, maar ik duwde het idee meteen weer weg. Het zou laf zijn.
Mijn rechterhand zat onder het bloed toen ik het zwaard ermee neerlegde op de grond.
Ik keek naar de lange snee in mijn arm en weer grijnsde ik. Het was heerlijk om de innerlijke pijn te vergeten. Heel diep van binnen voelde ik voldemort weer wakker worden. In een reflex pakte ik de Traan van het Vuur vast. De vuurrode steen gaf me bescherming tegen het kwade, de blauwe traanvormige steen erin gaf me moed en geluk. Plots besefte ik waar ik de hele week al mee bezig was. Ik keek verschrikt naar eht zwarrd, de wond en het bloed op de grond. Dit moest stoppen! In paniek rende ik naar mijn hutkoffer en bond een sjaaltje om mijn arm;.
Waarom deed ik dit? Waarom? Ik dacht even na,maar Voldemort gaf antwoord.
Je bent jezelf niet meer.....

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Dec 26, 2004 14:15

Ik sperde mijn ogen wijd open van schrik en besefte met een schok dat het waar was. Mijn hart sloeg een tel over en mijn blik schoot de slaapzaal rond. Niemand was er , want de lessen waren bezig. Waarom spijbelde ik? Wat was er emt me aan de hand?
Wanhopig bedacht ik me dat ik mezelf echt neit meer was. Vroeger, in de maanden net na het ongeluk, stelde ik mezelf niet zoveel vragen.Waarom nu wel?
Helemaal overstuur kwamen nu de tranen op. Alles gooide ik eruit en al het opgekropte verdriet kwam nu naar boven. In een flits schoten miljoenen beelden oor mijn ogen, met Evelien en Mirthe en de breuk. Ik huilde, ik huilde tot ik niet meer kon. Ik voelde me alsof ik de hele wereld verloor, mezelf verloor en in duizend stukjes kapot viel.
Overal lagen scherven en ik wist niet hoe ik mezelf weer terug moest vinde. ik besefte dat ik al verandert sinds de keer dat Evelien meeging naar Zweinsveld. Ik was verandert en ik wist niet hoe ik dat terug moest keren.
Tranen van pijn en verdriet rolden over mijn wangen. ik had het gevoel dat ik alle scherven moest terugzoeken, maar dat sommigen onbereikbaar waren. Sommige delen van me waren verdwenen en zou ik nooit meer terugvinden.
Binnenin me voelde ik Voldemort lachen. Ik balde mijn vuisten en liet me op mijn knieen vallen. Ik schreeuwde de frustratie eruit en kneep mijn ogen dicht. Nog meer tranen drupten uit mijn ogen. Het liefste wilde ik helemaal weg uit mijn wereld. Maar dat kon neit , voor ik mezelf weer gevonden had.
Ergens in me had ik door dat ik pas weer helemaal mezelf zou zijn als de missie voltooid was. Maar iok kon niet. Want als ik de missie zou voltooien , zo7u ik mezelf nooit vergeven. Ik kon het Lily en mezelf gewoon niet aandoen. PLots hoorde ik voetstappen. Gauw schoot ik odner de dekens van mijn bed en draaide mijn rug naar de deur. Dat gaf me het gevoel dat ik mijn problemen de rug toekeerde. Ik voelde mezelf laf , maar toen de beelden weer voor mijn ogen flitsten vergat ik het. Mirthe lachte me hatelijk toe vanuit mijn gedachten. Ik beet hard op mijn lip en terwijl ik Lily binnen hoorde komen en vragen of ik wakker was, rolden de tranen geluidloos over mijn wangen. Ik antwoordde neit en Lily ging weer weg.
Ik bleef stilletjes liggen. Gebroken van verdriet.
Jaloezie doorboorde mijn hart toen ik Evelien voor ma zag in mijn gedachten. Ze stond voor Sirius en knipperde flirterig met haar wimpers naar hem. Haar bambi-ogen sstraalden en twinkelden als de sterren in de nacht. Mirthe haakte haar arm door die van Evelien en ik zag Lily aan komen lopen. Ze lachte naar de twee meiden en slieg een arm om Evelien schouders. Lachend stond ze daar. Hijgend opend ik mijn ogen. ik zag heel wazig het plafond, mijn beeld was vertroebeld door tranen. Ik had het gevoel dat ik neit door kon gaan, als ik mijn missie zou negeren. Ik wist dat ik het mezelf nooit zou vergeven , maar anders ging het ook neit. Het dillema hield me ontzettend bezig. Zodra ik mijn ogen even sloot, zag ik weer het beeld dat James,Sirius en Lily , mijn enige vrienden , me in de steek lieten voor Eef en Mirthe.
Ik huilde hartverscheurend en wist dat er maar een uitweg was. Mijn missie was mijn lot en hoewel ik dat neit accepteerde, was het de harde waarheid en moest hij volbracht worden eer ik tot rust zou komen. Ik zuchtte diep en huilde nog harder toen ik een besluit had genomen..

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Dec 26, 2004 15:51

Eigenlijk was het geen besluit, want ik had geen keus. Maar het was de enige uitweg als ik verder wilde leven.
Een rilling ging door me heen toen ik mijn plannetje verder uitstippelde.
Vlak voor ik echt in slaap viel,besefte ik dat Voldemort in me verdwenen was. Ik zuchtte van opluchting en viel op sag in slaap.

'Nikki! Ben je al beter?' vroeg een bezorgde stem. Met een ruk werd ik uit dromenland gehaald.
'Huh?' Plots herinnerde ik me dat ik gister de hele dag gespijbeld had.
'Oh....ja....beetje...' Ik zuchtte dramatisch en hoopte maar dat Lily erin zou trappen. Gelukkig. Ze knikte en liep weg. Er ontsnapte weer een zucht en gauw trok ik mijn schooluniform aan. Mijn gewaad was nergens te vinden , maar ik had maar viojf minuten dus liet ik dat maar zitten. Gauw holde ik naar het lokaalen ging zitten achter mijn normale bankje. Aandachtig luisterde ik naar professor Dolochov over de kobold-opstanden. Lekker logisch onderwerp als je Verweer tegen de Zwarte Kunsten geeft.....

Aan het eind van de les hadden we nog een S.O.
Dolochov grijnsde geamusseerd toen ze de klas hoorde kreunen. Onverbiddelijk deelde ze de blaadjes uit. Ik slaakte een diepe zucht en maakte de vragen, Ze waren erg moeilijk, maar ik had me afgelopen week helemaal op mijn schoolwerk gestortm, zo erg dat ik toch goed had geleerd.
Moeiteloos haalde ik een 9.

Tijdens Geschiedenis van de Toverkunst doezelde ik half i en twijfelde weer over mijn besluit. Maar als ik mijn missie zou gaan voltooien... Danw as ik een achterbakse trut. Iedereen zou me zoeken en waarschijnlijk belandde ik in Azkaban. Maar was ik dat wel? Want dan was ik geen Griffoendor meer.... De iopluchting en rust die ik de afgelopen dagen had gehad , verdween als sneeuw voor de zon.. Een zware druk alndde met een schok op mijn ouders en ik ging steeds sneller ,s teds acngstiger ademhalen. ikd urfde deze gedachtes bijna neit te denken , in de veronderstelling dat Voldemort me dan zo weer over zou nemen en die afschuwelijke pijn weer zou laten beleven. Ik rilde even van angst en zocht naar een oplossing om erachter te koemen of ik de missie zou voltooien, om erachter te komen of ik een griffoendor of een Zwadderaar was.
Plots schoot iets me te binnen.
Het zwaard. Wat had daar ook alweer opgestaan? Ik sperde mijn ogen wijdopen , excuseerde professor Kist en verzon gauw dat ik me weer neit lekker voelde. Hij knikte en ging onverstoorbaar verder, terwijl ik het lokaal uit holde. Ik snakte naar een antwoord op de vraag of ik wel een Griffoendor was.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Dec 26, 2004 22:18

Ik holde rechtstreeks naar de slaapzaal en trok het zwaard onder mijn hemelbed vandaan. Een blinkend lemet kwam tevoorschijn en het opgedroogde bloed glansde in eht licht. ik streek er even verdrietig met mijjn wijsvinger over, toen pakte ik het gevest vast. De robijnen gloeiden en voelden warm aan. De Traan van Het Vuur zat zoals altijd in de zak van mijn gewaad en gloeide ook op. Ik glimlachte kort en kneep mijn ogen tot spleetjes om de blinkende letters te kunnen lezen.
"Goderic Griffoendor"
Een warm gevoel stroomde door me heen en mijn lippen vormden een brede grijns. Ik bleef maar grijnzen, zelfs toen ik weer richting de Grote Zaal liep en heel in de verte Evelien zag lopen.

Maar de inmiddels bekende twijfels kwamen op toen ik aan de Grifoendor-tafel tegenover Lily zag zitten. Ik kon het haar toch niet aandoen?
Pijn was in mijn ogen te lezen toen ze nat werden van de tranen. Maar ik hield mezelf in en probeerde de tranen tegen te houden. Dapper glimlachte ik naar mijn vriendin, terwijl ik onder tafel de Traan stevig in mijn vingers klemde. Lily glimlachte.
Hebben jij en James nou iets?' vroeg ik zonder er verder omheen te draaien. Lily bewoog ongemakkelijke n blozend staarde naar haar bord met eten. Ze prikte even met haar vork in de biefstuk , voor antwoord gaf.
'Ik weet het niet.....' zei ze zacht. ik keek naar de jongensbende , een eind verderop. Zee waren vrolijk aan het lachen.
'Hij is wel een stuk minder arrrogant!' merkte ik doorgjes op. Lily keek me dankbaar aan en grijnsde.
'Daarom ook,' zei ze. Ik knikte.
'En jij en Sirius?' Nu was ik degene die ongemakkelijk ging verzitten.
'Nou....Ik spreek hem wel vaak, maar.....'
'Hij is verliefd op je' falpte Lily erop eens uit. Ze verschoot van kleur en sloeg een hand voor haar mond.
'Nooit gezegd!' piepte ze verschrikt en ze keek onbbehaaglijk naar het groepje vrienden.
Ik deed mijn best te glimlache n , mnaar vanbinnen was ik even van m;n stokje gegaan uit verbazing.
Ik wierp vanuit mijn ooghoeken een blik richting Sirius. Toen hij recht in mijn ogen keek, draaide ik blozend mijn hoofd weg.
Ik stamelde iets van "Oh ja?" richting Lily, maar ik zat er niet met mijn gedachten bij. Mijn hart sloeg op hol , mijn ademhaling versnelde en ik stond te trillen op mijn benen, terwijl ik rustig zat! Bibberend haalde ik de vork met eten naar mijn mond. ik herhaalde die beweging steeds , terwijl ik mijn hoofd ergens in dromenland zat...bij Sirius. jammergenoeg had ik niet in de gaten , dat mijn bord allang leeg was en ik lucht at....

Toen ik na het middageten eindelijk mijn gedachten van Sirius af wist te trekken , piekerde ik over mijn dillemma. ZOu ik hem votlooien? Maar dat kon ik Lily toch neit aandoen??
Schuinsweg wierp ik een blik op haar en zag die ronde groene ogen , dat golvende oranje haar en een steek ging door mijn hart bij de gedachte aan mijn missie. Ik ben een griffoendor.... Dan doe je zulke dingen toch neit? Ik haalde het zwaard ,d at ik al die tijd dicht bij me wilde dragen, onder mijn gewaad te voorschijn en streelde de letters.
Het bewees dat ik een echte Griffoendor was. Dapper en moedig. Mijn maag keerde zichhalf om toen ik in gedachten automatisch antwoordde: "Je bent laf. Hartstikke laf"
Ik beet op mijn lip en sloeg mijn ogen neer. Mijn boekentas slingerde bij elke stap naar voren en peinzend liep ik naar de leerlingenkamer, mijn hoofd vol brandende vragen.
Ik rilde. Het was akelig koud , nu het eind oktober was. Mijn handen waren zowat bevroren en ik duwde even de gedachtes , de twijfels en de zorgen weg.
Inmiddels verlangde ik onzettend naar mijn leven voor de missie voor ik wist wat me te doen stond. Nu ik wist dat ik een ware griffoendor was, was het het meest logische mijn missie op te geven. Maar heel diep van binnen zou ik dat nooit kunnen. Mijn missie was mijn lot. Ik leefde voor de missie die mijn vriendin het leven zou beroven.
Een traan druppelde over mijn wang en ik wenste dat ik het kon veranderen.

Zo , weten jullie nu wat de missie is? ShadowCat zat er niet ver naast!

Hugs!
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Dec 26, 2004 22:51

Om de hoek zag ik licht flikkeren, Een spookachtig licht viel op de muren en onwillekeurig ging r een rilling door me heen. Ik hoorde iets zachtjes knetteren.
Een ijskoud gevoel overstroomde me plots.
Mijn lichaam liep de hoek om en keek aandachtig nar het grote kampvuur dat daar was gestookt. Maar mijn ziel was achter de hoek gebleven en weggerend.
Ik stak mijn handen in de richting van het vuur. Meerdere leerlingen wamrden zich op bij de grijpende vlammen. Plots ging er een sterke, koude huivering door me heen en leek het of mijn ziel me was komen halen. Plots wist ik het. Ik stak mijn kin vooruit en keek naar beneden , mijn ogen strak op het vuur gericht. Een beeld schoot voor mijn ogen. Een herinnering kwam op. Ik hoorde voetstappen, haastige voetstappen. Vuur, geknetter en knipperend licht. Geschreeuw. Mensen met maskers...
Met een schok zag ik het vuur weer helder voor me. Angstig zette ik een heel klein pasje achterui. En nog een. Met opengesperde,bange ogen staarde ik naar de knetterende vlammen. Tranen van angst en afschw stroomden over mijn wangen , toen ik me met een gil omdraaide en wegrende, helemaal in paniek.

Teon ik eindelijk bij de leerlingenkamer anakwam en de bezorgde meiden van em had afgeschud, haalde ik een paar keer diep adem en kalmeerde een beetje. Dat vuur. Het wekte iets heel dieps in me. Iets wat met mijn verleden te maken had.
Plots schoof ik mijn gewaad van m'n schouder en ging met twee vingers over het stukje vel daar, verschrompeld, rood en een blijvende herinnering aan die verschrikkelijke nacht. Ik wist niet wat er toen gebeurt was, maar de vage herinnering eraan alleen al maakte dat ik me onbehaaglijk voelde.
Toen ik hijgend in slaap viel, spookten plots twee ogen door mijn gedachtes. Ze staarden me aan met een blik van...ongeloof... Ze stonden serieus en ik werd er bang van. Het deed me herinneren aan de nacht , ze waren van mijn missie. De eignares van de ogen moest ik vermoorden, dat voelde ik. Nu moest ik nog te weten komen wie die eigenares was.
Heel diep van binnen waar zelfs mijn eigen gedachtes zijn bestemming neit bereikten , wist ik al dat eht een vriendin van me was. Al had ik diegene nooit gezien, ik wist dat het voor altijd een vriendin zou zijn.

'Nikki? Wordt wakker uit dromenland!' schalde een vriendelijke stem in mijn oor. De stem lachte en slaperig keek ik op.
Plots sperde ik mijn ogen wijdopen. De ogen! Ze hingen recht boven me. Ik knipperde even en weg waren ze. Ik zuchtte en liet mijn hoofd op het kussen vallen. Een bekend persoon lachte en wierp m'n gewaad naar me.
'Lily?' vroeg ik slaperig. Op mijn ellebogen steunend , kwam ik half overeind en keek naar het tengere meisje dat voor haar kledingkast stond
'Ja?' antwoordde ze vrolijkl. Ik zweeg en probeerde de ogen voor de geest te halen. Ik deed mijn ogen even dicht en onmiddelijk staarden ze me aan , vanuit de duisternis. Angstig opende ik mijn ogen weer. De ogen keken zo streng, zo....angstaanjagend hartelijk, Ik probeerde te bedenken welke kleur de goen hadden. ik sloot mijn ogen , maar zodra ikz e weer opende was ik alweer vergeten hoe de blik eruit zag. Dit werd niets.
Zuchtend stapte ik uit bed en trok mijjn unifrom aan.

Groetjes en reacties meer dan welkom!

Kimberly Sad

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Dec 28, 2004 12:17

'Wat is er?' vroeg Lily afwachtend.
Afwezig draaide ik mijn hoofd naar haar toe en staarde haar glazig aan. Ik kon de ogen maar niet vergeten. Ze keken zo ernstig, zo gekwetst.....
'N....Niks.....' zei ik maar en ging de goede boeken n mijn schooltas proppen.
'O...' Lily keek vreemd naar mijn handelingen...
'Euh....Je hebt alle boeken voor woensdag ingepakt.... En het is dinsdag...'
'Huh?'
'Ja'
'O' Gauw verwisselde ik de inhoud van de zwarte heuptas en hees hem over mijn schouders. Ik zei gauw gedag en liep haastig naar de Grote Zaal.

Duizenden gedachtes spookten door min hoofd. Ik had een zwaar gevoel in mijn buik, en dat werd erger toen ik aan al mijn problemen dacht. De missie, Eef en Mirthe, Sirius.... Waarom ik altijd? Ik zuchtte diep en zag ineens een wit hoekje uit mijn tas steken.
Aarzelend haalde ik het eruit. Het boek van Mirthe. Vol afschuw en haat staarde ik ernar. Maar ik voelde meer een megeling van haat en genegenheid. Ik dacht aan alle momenten dat we nog hartsvriendinnen waren. We hadden het zo gezellig gehad. Eigenlijk waren er bijna nooit problemen. En zelfs nu , nu we geen hartsvriendinnen meer waren, voelde ik nog vriendschap voor haar. Als Mithe zo poeslief tegen me deed en ik met haar kon lachen, vergat ik mijn haat voor haar. Niet dat het vaak voorkwam dat ik en Mirthe samen waren , maar als dat wel zo was....

Iedere ker als ik even met mijn ogen knipperde, zag ik de twee ogen weer voor me. Ik kreeg en de rillingen van en toen ik ze voor de zoveelste keer zag , liepen de koude rillingen over mijn rug. Constant zag ik die angstaanjagende blik , de blik die me ergens aan deed denken. Een herinnering , heel heel lang geleden. De herinnering kwam steeds heel vaag op, in de achtergrond. Maar zodra ik me er bewust van was , verdween hij als sneeuw voor de zon.
Iemand ging naast me zitten en liet een enorm ei op haar bord glijden. Ze ging er smakelijk van etene ne keek toen peinzend naar me.
'Wadist?' vroeg ik , zonder ook maar een keer op te kijken van mijn croissantje. Lily schudde haar hoofd en at zwijgend verder. PLotseling was ik me weer bewust van de muur tussen mij en Lily. Ik wilde met heel mijn hart dat ik hem kon afbreken en vriendinnen worden met Lily, maar ik voelde, diep in mijn hart, dat geen van beiden dat ooit kon doen. Ik al helemaal neit , met mijn missie in het vooruitzicht... Ik sloeg mijn ogen neer en verdween stilletjes de Zaal uit , terwijl de ochtendpost arriveerde.

'De spreuk is uiterst handig te gebruiken in situaties waarbij de omstandigheden uiterst verwarrend zijn. Een feeks maakt vaak handig gebruik van donkerte, storm en water in de buurt. Luister nooit naar een feeks...' Professor Dolochov keek doordringend de klas door , voor ze vervolgde.
'Dat zou je dood betekenen.....'
De klas bewoog onrustig onder die strenge blik die dwars door je huid heen leek te kijken. Dolochov zwiepte haar vette, zwarte haren naar achteren en leunde weer naar achter.
'Huiswerk volgende week: pagina 30 , 31 , 32 en 33 alle opgaven, plus een uitgebreid verslag over hoofdstuk 3,' zei ze kil en gauw schreef iedereen eht op. Vele veren krasten over het perkament van hun agenda's, toen de bel ging.

'Carter?' vroeg een strenge stem achter me plots.
'Euh..ja?' zei ik afwachtend en draaide me om.
'Ik heb een voorstel,' zei professor Anderling. Ze wierp een schattende blik over haar brilletje op mij.
'Volg me maar,' ik knikte en verliet de groep met klasgenoten. Ik deed misscvhien alsof ik heel kam en rustig was , maar in feit wasvanbinnen elk haartje , elke vezel gespannen. Wat was er aan de hand?
Eindelijk waren we aangekomen bij het kamertje van professor Adnerling. aarzelend volgde ik haar naar binnen.
Het kantoortje stond vol emt boekenkasten en kooien met ratten. Er zat een akt in de hoek en de ogen waarmee het dier keek , deed me trillen van spanning.
'Het Kerstbal naderd,' zei Professor Anderling. Aan haar stem was te horen dat ze meteen terzake was gekomen.
'- en daar komt een hoop organisatie bij kijken. Het leek me een leuk idee als een stel leerlingen het organiseren. We hebben maar 2 weken de tijd en in feite moet alles nog geregeld worden. Ik heb eerder gemerkt dat u over een goed organisatie-talent beschikt. Dus bij deze wil ik u vragen om u te ontfermen over de organisatie'
Verbaasd keek ik haar aan. Duizenden vragen spookten door mijn hoofd en vanbinnen schreeuwde ik zo hard ik kon : NEEE!!!!! Maar in feite stamelde ik 'J...ja okay....'
'Goed,' zei professor Ander;ling terwijl ze iets op mijn borst speldde.
'Je bent nu hoofd Organisatie van het Kertsbal. En assistent-klassenoudste, bovendien.
Je zult samen meoten werken met Remus Lupos en Mirthe Jones' Ik verstijfde.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Dec 28, 2004 19:32

Als ik dat had geweten... Die lupos was volgens mij wel okee, maar met Mirthe samenwerken? Even werd eht zwart voor mijnn ogen en met een klap zette ik mijn handen op Anderling's bureau. Ik leunde er zwaar op en de tafel kraakte. Anderling keek me gechokeerd aan. Ik verontschuldigde me en ging met een plof zitten. Gelukkig. Alles werd weer scherp.
Maar ergens van binnen voelde ik kleine steekjes van pret. Evelien was er niet bij , ik was samen met Mirthe! Even glimlachte ik flauwtjes, toen stierf die lach alweer weg.Mirthe was een trut. Ze had me in de steek gelaten en zich nooit verontschuldigt. Ze was het neit waard at ik jaloers was op Evelien.
Maar al deze gedachtes weerhielden niet de blijdschap , die diep binnenin me gloeide als een warm vuurtje.

Het volgende moment kwam professor banning met Mirthe binnen, op de voet gevolgd door Lupos.
'Nikki!' zei Mirthe vrolijk en met een lach alsof ze me nooit gekwetst had.
Ze omhelsde me en haakte gesellig haar arm door de mijne. Ruw trok ik hem weg en mede haar blik. Lupos keek heel serieus en ging zitten in een van de houten , kaarsrechte stoeltjes.
'Hoi,' zei ik koel tegen Mirthe en ging ook zitten, naast Lupos.
'Hoi,' zei die terug, met een schuine blik op mij. Na een korte aarzeling gingze ook zitten , aan de andere kant van Lupos. Lupos bloosde onder de koude blik van Mirthe en onwillekeurig moest ik aan mezelf denken. Als Mirthe zo naar mij keek, moest ik ook altijd blozen. Op een of ander manier gaf Mirthe het gevoel alsof je iets verkeerd had gedaan , als ze zo keek. Ik schudde de gedachtes van me af en leek plots te horen wat Anderling zei.
'Zoals jullie van prof. Banning hebben gehoord, is het aan jullie om het Kerstbal te organiseren. Ik laat alles aann jullie over. Volgende week maandag wil ik een lijst emt wat ik moet doen. Een band inhuren bijv. Daar lijken jullie me neit voor bevoegd. Zet op de lijst ook hoeveel kerstbomen en ander versiersels nodig hebben, hoeveel een er meot worden bestelt enzovoorts. Een van jullie moet berekenen hoeveel leerlingen er ongeveer komen en de uitnodigingen maken. jullie kunnen hulp vragen van tweede- en derdejaars uit jullie eigen afdeling. ik wens jullie veel succes.' Anderling stond op en keek ons even met een onpeilbare blik aan. Ik knikte beleefd en verliet zo snel mogelijk de kamer.
Onderweg naar de leerlingenkamer haalde Lupos me opeens in.
'Hoi,' zei hij zonder me aan te kijken.
'Hey,' antwoordde ik. Wat wilde hij?
Hij aarzelde even , terwijl onze voetstappen haastig de stilte van de gang doorboorden.
'Ik stel voor om een keer met zijn drieen bij elkaar te komen. Jij, ik en die euh..'
'Jones' hielp ik hem. 'Mirthe Jones'
'Ja die'
'Okee'
'Morgen na de ochtendlessen?'
Ik dacht even na. 'Okee'
Hij ging langzamer lopen. Ik keek achterom
'Zie je dan! Enne... Zullen we Sirius vragen om hulp?' voegde hij er vertwijfeld aan toe. Een shock ging door mijn lichaamn. Mijn hart sloeg een tel over en een elektrische stroompje, een soort tinteling, ging door mijn lichaam. Abrupt hield ik halt toen ik besefte wat die gevoelens betekenden. Zonder te aarzelen keek ik Lu-... euh... Remus recht in de ogen aan en zei zonder te twijfelen 'Ja, graag'
Toen Remus knikte en gauw richting de lokalen liep , kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. 'Ja, graag!' herhaalde ik zachtjes met een babystem. Hoe kon ik zo stom antwoorden? Ik zuchtte diep en liep haastig naar buiten.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Dec 28, 2004 19:48

Hoi allemaal!
Ik heb ffies wat dollz gemaakt van Evelien , Mirthe , Nikki en Lily. Ik hoop dat ze een beetje zijn zoals jullie ze hadden voorgesteld. Zelf vind ik ze best lijken, maar het gezicht van Nikki is niet helemaal top...
http://img60.exs.cx/img60/4317/mirtheeveliennikkilily0ko.jpg

Groetjes!
Kimberly

ps: Lily en Nikki zijn in zweinstein uniform. Sorry , maar ik kon de juiste kleuren niet vinden....

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Dec 28, 2004 20:33

Ik zocht haastig een plekje op een bankje, langs de rand van het bordes. Vele leerlingen keke met afkeur of verbazing naar me , maar eht deerde me niet. Okee , het was heel koud. Maar wat maakt dat uit? Ik heb er geen last van...
Ik trok mijn mantel dichter om me heen, om de kou op mijn vel tegen te gaan. Maar dat was al neit meer nodig . iks tond in brand, vanbinnen. Opnieuw ging er een tinteling door mijn hele lichaam. Het leek alsof alles in mijn lichaam plots strak gespannen stond. Als snaren op een muziekinstrument. En de blik waarmee Sirius me nu aankeek, deed die snaar knappen. Ik voelde me opgoeien vanbinnen en het zweet stond op mijn rug. Verbaasd en vrolijk keek ik terug.
We hoefden niks te zeggen om elkaar te begrijpen. Woorden zouden de liefde breken, onze blikken vertelden genoeg. Ik hoopte plots met heel mijn hart dat het waar was wat Lily had gezegd. Ik knipperde met mijn ogen en glimlachte. Sirius knipoogde. Zwijgend zaten we daar , terwijl het zachtjes begon te sneeuwen.
Grote , dikke sneeuwvlokken daalden tergend langzaam neer op de aarde. Het hele landschap kreeg plots een witte deken over zich heen gespreid, terwijl twee leerlingen vanaf een bankje toekeken. Totaal niet beseffend wat ze zagen.

Ik was totally in dromenland toen Sirius zwijgend opstond. Hij nam een afwachtende houding aan en ik stond ook maar op. Een moment raakte Sirius mijn hand aan.Toen was hij weg. Het was maar een hele licht aanraking, maar het voelde alsof hij in dat korte moment een wereld van woorden had gezegd. Met een betekenis die me het gelukkigste meisje van de wereld maakte. Ik staarde Sirius na, tot hij maar een stipje was en verdwenen was achter het enorme kasteel.

Mijn gedachtes zaten nog steeds bij Sirius , toen ik even later in het lokaal van professor Sylouette naar haar praatje over Krachtwater luisterde.
'-Het is een heel handige drank , die je voor vele dingen kunt gebruiken. Als je een drankje inneemt ben je de hele verdere week een stuk sterker. Je bezweringen, je spreuken, je vloeken en al je andere bewegingen zullen een stuk krachtiger zijn.' Ze liet haar blik door de klas dwalen.
'Jongens , brouw deze drank erg voorzichtig want een klein fotuje kan de dood betekenen. De instructies en ingredienten staan in jullie boek , pagina vierenveertig. Aan het eind van de les een flacon bij mij inleveren. Succes'
Geschuifel van tassen, geritsel van bladzijden, Geklonk van ketels, voetstappen van leerlingen die ingredienten gaan halen, gespetter van vloeistoffen in de ketels.... Het gaat allem,aal aan me voorbij. Doodstil pak ik mijn boek en blader naar blz. 44. De rest van de les maak ik zwijgend en nauwkeurig een prima flacon met Krachtwater. Ik hees de tas over mijn schouder en loop haastig naar kas Vijf, Kruidenkunde.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Dec 28, 2004 21:08

De week erop ging alles heel snel . De afspraak met Mirthe en Remus verliep gladjes,op een klein ruzietje na dan....
Eerst was de lucht vol van spanning, toen was ik het zat en stond op.
'Godsamme, We moeten iets organiseren! Nou , wie wil er wel voor de versiering zorgen?'
Aarzelend stak Mirthe aar hand op.
'Oke.... Remus , wil je voor het eten zorgen?' Die knikte een beedje beduust.
'Dan zorg ik voor de band , de uitnodigingen, de berekeningen en alle overige dingen...'
'Maar dat is veel meer!' riep Remus uit.
'Ja, Nikki! Dan kunnen wij lekker luieren als we met onze taak klaar zijn , terwijl jij nog hartstikke veel moet doen!' protesteerde ook Mirthe.
'Maakt niet uit,' zei ik gul. Mirthe en Remus wisselden even een blik van ongeloof , toen haalden ze hun schouders op en vertrokken. Ik bleef achter , met een enorme berg werk tegemoet.

Op kerstavond was ik helemaal gespannen. Alles was goed gegaan. Sirius had ons ook nog geholpen en had mij geholpen met overige dingen zoals wie er gaat opruimen en hoeveel uitnodigingen er moesten worden gemaakt.
Maar toch bleef ik nerveus. Zouden we toch de verkeerde band hebben gekozen? Wat als de kerstbomen om vielen? Ik praatte rustig tegen mezelf om me te kalmeren , maar de zenuwen bleven door mijn buik raze als honderden dolgeworden honden.
'Hay , Nikki!' klonk een bekende stem achter me.
'Hoi..' antwoordde ik. Onderzoekend keek ik Lily aan, terwijl ze naast me ging zitten op mijn bed.
'Wat is er?' vroeg ik. Alles uit Lily's houding maakte me duidelijk dat ze diep in de put zat.
'Niks...' antwoordde ze onverschillig , maar ik zag dat haar ogen nat waren. Ze meed mijn blik en staarde naar mijn dekbed.
'Wel waar,' zei ik streng. Lily zuchtte en gaf toe.
'Okee....Het zit zo... Ik heb niemand voor het Kerstbal.'
Verschrikt keek ik haar aan. Lily bloosde en streek een krullende lok uit haar groene ogen.
'Waat?' Ik was stomverbaasd.
'Tjah....'
Ik probeerde haar op te beuren.
'Er is vast wel iemand die met je wil dansen tijdens het bal en wedden dat diegene dan de rest van de avond aan je arm blijft kleven?' Lily sloeg haar ogen neer en werd nog roder.
'Eigenlijk... had ik gehoopt dat James me zou vragen....'
Ik wist niks meer te zeggen.
'Kom op, we gaan ons mooi maken. Daar knap je van op,' zei ik uiteindelijk na een lange stilte. Lily zuchtte nogmaals , sloot kort haar ogen en stond op.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 29, 2004 13:23

In een mum van een tijd had Lily alle spulleh bij elkaar gegrist. Op haar bed groeide een stapel steeds hoger en hoger van make-up spullen, kleding, sieraden, schoenen, tasjes en haarspullen. Eindelijk kwam Lily's hoofd weer tevoorschijn uit de inmiddels lege kast.
'Zo... Ik denk dat ik nu wel alles heb..' ze streek peinzend door haar haar.
'Hoewel...' Ze dook onder haar bed en gooide nog meer topjes , truien , vestjes, broeken, rokken en jurken tevoorschijn. Ik zuchtte diep en glimlachte toen Lily weer opstond en grinnikend naar de enorme berg keek.
'Zoeken maar!'
Tegelijk begonnen we door de stapel kleding te spitten. Na lang treuzelen koos ik een lichtblauwe jurk uit met weide rok tot op mijn knieen en een brede , lage hals net op mijn schouders. Langs de naden waren piepkleine , zilver glinsterende vlindertjes gespeld. Hij stond me brachtig.
'Lily?' Ik draaide een piroutte als een volleerd model en Lily knikte goedkeurend.
'Mooi! Staat je goed! Nu je haar nog...'
Gauw trok ze een lange jurk aan tot halverwege haar dijen. De jurk leek zwart , maar als je er even naar keek zach je dat hij duidelijk glanzend paars was. Het had een strak ceintuur en deed haar figuur goed uitkomen. Ik stak mijn duim op naar haar en ze grijnsde. Haastig pakte ze alle haarspullen en begon bruusk mijn steile haar te kammen. Tranen schoten in mijn ogen. Het voelde alsof ze mijn haar uit wilde trekken!
'Auw!' Lily ging ietsje zachter kammen.
'Laat mij maar...' Lily gaf de borstel en ging schoenen en sieraden uizoeken.
Na 3 uur waren we eindelijk klaar. Lily had mijn haar heel kunstig opgesotken, met wat krullende plukjes eruit en een mooie, wit glinsterende klem.
Lily glimlachte naar me en samen daalden we de trap af, de veilige ruimte vna de slaapzaal uit.
Mijn benen voelden aan als pudding toen ik Sirius zag wachten naast de haard. Hij had een galagewaad aan dat hem super stond! Zodra hij me zag , Lachte hij een filmsterren-lach en met een grote grijns op zijn gezicht bood hij me een arm aan en samen vertrokkken we naar de Grote Zaal.

Toen we de Grote Zaal binnenstapte , knipperde ik met mijn ogen door het vele, verblindende licht. Overal waren duizenden lampjes aangebracht, knipperend wit, zilver, goud, rood, groen... Het was rachtig om te zien als je de Zaal binnen kwam.
Maar zodra mijn wimpers helemaal naar beneden waren , ging er een heftige schok door mijn lichaam. Een huivering volgde en het koude zweet liep plots over mijn rug.
Waar ik ook keek, de twee ogen volgden me overal. Overal zag ik die angstaanjagende blik me streng en gekwetst aankijken. Ik probeerde de ogen van me af te schudden , maar tegen de tijd dat iedereen er was en het bal officieel geopend werd, volgden de ogen me nog steeds.

Vol trots keek ik door de Zaal. Het bal was een succes. De band was de beste die ik maar kon vinden(en ook de duurste...) , de versiering was heel gezellkig en mooi, het etn ws heerlijk en in overvloed en iedereen had het naar zijn zin. Ik had geschaterd van trots en geluk , als de ogen me neit steeds aanstaarden, vanuit een onpeilbare duisternis die je de liet rillen van afschuw...

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 29, 2004 14:25

Ten einde raad hield ik stug mijn ogen open. Al gauw begonnen ze ontzettend te prikken en te tranen. Ik knipperde heel even en probeerde er toen maar niet meer op te letten.
Voorzichtig wierp ik een blik op Sirius.Zwarts, hethet stuk van de school!
Zachtjes pakte hij mijn hand en schonk me een glimlach vol zelfvertrouwen. Ik knikte bibberig en mijn gedachtes schoten op hol. Nee, sirius was geen stuk. Hij was de liefste jongen op de hele wereld!
Ik perste er een glimlachje uit, terwijl de zenuwen door mijn buik etm vlinders raasden. Een elektrisch stroompje schoot door mijn handen toen Sirius ok mijn ander hand pakte, en me diep in de ogen keek.
Een tinteling ging door mijn lijf, toen hij voorover boog. Ik vergat de wereld om me heen , de mensen om me heen en al mijn problemen. Ik sloot zachtjes mijn ogen , maar de ogen waren verdwenen.
Langzaam kwam Siriu dichterbij... Toen raakten, heel zacht, heel; teder, zijn lippen de mijne. Het was neit meer dan een korte aanraking , maar voor mij had je met geen duizend woorden de betekenis kunnen uit leggen.

Het was een kort moment , toen opende ik mijn ogen weer. De wereld was van buiten niks verandert. Maar vanbinnen was er een wereld van verschil tussen dit moment hen het moment dat die zachte lippen de mijne raakten...
Ik keek eens rond , terwijl ik tegenover Sirius stond de dansen. Verderop zag Ik mirthe en Evelien staan. Evelien glimlachte naar me , en Mrithe eveneens. Nu pas zag ik wat er aan de hand was. Evelien deed nog steeds aardig. Haar speet het echt dat we geen hartsvriendinnen meer waren. Diep in mijn hart haatte ik haar nog steeds, maar ik voelde ook heel goed dat Evelien nog steeds gewone vriendinnen wilde zijn.
Ik wierp een blik op Mirthe. Haar glimlach leek zo'n tandpasta smile. In een flits besefte ik dat ze deed alsof. We waren geen vriendinnen meer. Dat zou nooit meer gaan , nadat ze me zo erg gekwetst had. Een rilling ging door me heen en ik had eindelijk door wie Mirthe was.
Eindelijk accepteerde ik een beetje wat er was gebeurd. Hoewel ik het nooit zou vergeten.

Ik wendde mijn gezicht van de twee meiden af. Mijn blik gleed van de band naar Lily, aan het buffet, naar de twee ogen van Sirius die me met zo'n blik aankeken, dat er weer een tinteling door me heen ging.
Het liedje was afgelopen en Sirius pakte mijn hand. Hij gaf me een knipoog en leidde me naar Lily toe. Nu pas zag ik dat Lily met iemand stond te praten. Haar krullen schudden vorlijk mee terwijl ze knikte en beaamde wat diegene zei. James grijnsde
'He , maat!'
'Hey Sluipvoet!' zei James. Hij knipoogde naar Sirius, terwijl Lily mij een dolgelukkige blik zond.
Plots vulde een zachte , rustige melodie de zaal. James voreg :Lily ten dans en Sirius leidde mij ook weer naar de dansvloer.
Met vaste , zekere bewegingen pakte Sirius me bij mijn middel en begon te schuifelen. Even aarzelde ik, toen sloeg ik voorzichtig mijn armen om zijn nek en legde mijn hoofd op zijn schouder. Het liedje leek veel te kort te duren.
Na wat een paar tellen leek, liet Sirius me heel teder weer los. Hij wierp me een vrolijke blik en begon te dansen op het volgende nummer.
De avond leek veel te snel voorbij te gaan. In een mum van tijd werd het afsluit-nummer aangekondigt. Vrolijke noten baanden zich een weg door de Zaal. Een zuivere stem galmde door ieder's oren. Ik keek naar Lily. Ze stond weer bij het buffet , met James aan haar zijde. Ze knikte me glimlachend toe en keek toen naar de band. Plots keek ze terug. Met ogen groot van ontzetting en een blik van verbijstering.
Ze verstarde, klemde haar kiezen op elkaar. Haar blik veranderde naar razend, terwijl haar mond een woord vormde, dat ik niet wilde horen. De wereld leek stil te staan, toen ik plotseling besefte wat ze zei , doner geluid en met een betekenis die neit hardop duidelijk te maken was.. Mijn hart bonkte keihard tegen mijn ribben, terwijl een zwaar gevoel zich de baas van mij maakte.
"even zitten," gebaarde ik naar Sirius. Hij knikte en volgde me naar de kant.
Ik beet hard op mijn lip en sloeg mijn ogen neer. Waarom dat woord? Waarom die blik van haat in haar ogen, waarom zei ze dat toch tegen me? Waarom zei ze veraadster?

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 29, 2004 15:41

Ik merkte niet dat het liedje was afgelopen. Ik zag neit dat de leerlingen zich een weg baanden door de deur, richting hun leerlingenkamers. Ik voelde niet dat Sirius me een zoen gaf toen we eindelijk zelf in de leerlingenkamer waren. Ik hoorde niet dat Sirius gedag zei en naar zijn slaapzaal liep. Ik merkte zijn verliefde uitdrukking niet eens op.
Verlaten en eenzaam schuifelde ik naar boven, naar de slaapzaal. Ik lag de hele nacht wakker.
Ik voelde me op een of andere manier zo schuldig tegenover Lily.
De Duisternis viel in toen het laatste meisje van onze slaapzaal naar bed ging. Ik keek naar Lily's rug, in het bed naast de mijne. Lily lag net iets te onrustig om te weten dat ze sliep.
Ik slaakte zachtjes een dipe zucht. Een traan rolde over mijn wang. Nu had ik alleen Sirius nog. Ik deed mijn ogen dicht en de ogen staarden me meteen weer aan. Eindelijk wist ik wie me die blik bezorgde. Wie me zo hatelijk, zo gekwetst en verdrietig aankeek.
Lily Evers.

Ik rilde. Toen ik voor de zesde, sorry: zestiende keer op de klok keek, stond er "07.01" afgebeeld. Slaperig stapte ik uit bed. Mijn hoofd tolde van vermoeidheid, maar ik merkte alleen het zware gevoel in mijn buik. Zenuwen raasden door mijn lichaam terwijl ik langzaam mijn uniform aan trok.
Toen ik de trap afliep, zag ik Lily in een hoekje in de leerlingenkamer staan. Een rilling ging door mijn lichaam en een golf van schuldgevoel ging door me heen. Ze keek stug de andere kant uit toen ik langs haar liep. Een steek ging door mijn hart toen mijn ogen zich vulden met tranen.
Eenzaam liep ik naar de Grote Zaal.

Ik zat helemaal aan het einde van de afdelingstafel , eenzaam en vergeten. ik voelde plots heel sterk de wil om mijn missie te voltooien. Maar nog steeds zei ik streng tegen mezelf dat ik dat mijn vriendin niet kon aandoen. Dat ik geen moordenares was. Maar de drang bleef.

De dagen die volgden vlogen aan me voorbij. Kerstmis miste ik , in een waas van verdriet en eenzaamheid. De cadeautjes gooide ik onuitgepakt onder mijn bed, en de vakantie was leeg en saai.
Het ergste van alles was nog dat Sirius niet met me sprak. Soms liep hij naast me en wierp me blikken van "sorry-maar-ik-kan-niet-anders," maar ik negeerde die. Een week na kerst greep Sirius me plots bij mijn pols. Hij keek me aan met ogen die me deden trillen van verdriet. Zijn ogen keken me aan met een mengeling van spijt , verdriet en... genegenheid... Dat deed me nog meer zeer als zijn uitleg.
'Nikki, het spijt me zo! Ik weet niet wat er tussen ons is, je leek gister plots zo boos!
James is woedend op me , omdat hij op Lily is en jullie hebben ruzie en ...oh,Nikki.. Het spijt me zo... Maar ik kan niet met je omgaan...'
Met tranende ogen van pijn in mijn hart staarde ik hem aan.
'Het was toch meer dan alleen omgaan?' fluisterde ik , terwijl een traan over mijn wang naar beneden rolde.
Sirius keek me vol spijt aan. "Ik haat hem!" dacht ik verwoed. "ik haat hem-ik haat hem-ik haaaaat hem!" maar al deze pijnlijke gedachtes heelden de wond niet , die overbleef toen Sirius de traan wegstreek met zijn duim, zich omdraaide en emt hangende schouders wegliep.
Hij liet een diep spoor achter in mijn hart. Een spoor van verdriet en liefde. Huilend holde ik naar de Slaapzaal.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 29, 2004 18:10

De wond die was gekomen bij de breuk met Mirthe en Evelien, zou nooit helemaal genezen. Een groot litteken zou altijd achterblijven.En Snu was het Sirius , die met deze woorden die wond weer helemaal openhaalde.Tranen stroomden steeds sneller over mijn wangen , terwijl de dag tergend langzaam voorbij ging.

Toen mij +wekker zes uur sloeg , stond ik bruusk op , veegde mijn tranen weg en liep naar de keuken om wat eten te halen. De huiselfen waren heel vriendelijk en bezorgden me bergen met heerlijk eten.
'Doej Polly!' riep ik naar een klein huiselfje dat me de hele tijd heerlijke karbonaadjes en cordonbleu's had gebracht. Polly maakte een buiging en ik vertrok gauw.
Maar toen ik de gang opliep, zag ik Sirius staan. Met zijn rug naar me toe, pratend met Lily, James en nog een meisje... Mijn hart stond stil.Een zwaar gevoel viel op mijn maag en ik verstijfde. Ik keek toe hoe Lily me zag,kort glimlachte en weer wegkeek. Maar wat ze ook deed, de spijt, haat en woede bleef te zien. Ik sperde mijn ogen wijdopen en zei geluidloos alsmaar: 'Please, Lily , Please! Ik meen het , ik heb niks gedaan!' Maar Lily ontweek mijn blik en keek de andere kant uit. Vermoeid en verdrietig liet ik mijn schgouders hangen.
Waarom toch? Had het met mijn verleden te maken? Hoe? Op dat moment hakte ik de knoop door en liep regelrecht naar de entreehal, waar ik Eef en Mirthe zag staan. Met ferme stappen liep ik erop af.
Mirthe begroette me met een afgrijselijke nepglimlach en Evelien zei vrolijk "hoi!"
'Hallo,' zei ik stijfjes. Ik keek Mirthe recht in de ogen aan.
'Waarom deden jullie dit? Waarom in godsnaam?'
Mirthe's ogen werden groot van verbijstering en Evelien kijkt blozend naar de grond.
'Het spijt me, Nikki. Ik...ik weet zelf eigenlijk niet precies wat er was, maar... Het voelde niet echt meer aan alsof we hartsvriendinnen waren. Ik schreef in eerste instantie dat briefje omdat ik gewoonweg te laf was om eht rechtstreeks te zeggen... Had ik dat maar wel gedaan , want het spijt me echt, Nikki!' ik keek Evelien alleen maar koud aan, hoewel ik het haar toch ietsje vergaf.
'En ik sloot me erbij aan. Ik gaf Evelien gelijk...' Mirthe keek me recht aan. Ik staarde kil terug en knipperde niet een keer. Het was Mirthe , die uiteindelijk haar blik afwendde. Iets viel me heel erg op aan hun houding , als je ze vergeleek. Mirthe stond erbij alsof ze zenuwachtig was, alsof ze helemaal stijf was van de spanning. Evelien stond daar met hangende schouders, neergelsagen ogen en haar handen in haar zakken. Er was een groot verschil dta ik ook op het Kertsbal had gezien. Evelien was een echte vriendin. Langzaam begon ik te beseffen dat het neit allemaal haar schuld was, dat zij er wel spijt van had en Mirthe absoluut niet. Evelien keek even van mij naar Mirthe , keek toen weer naar de grond en slofte weg.
'Wil je weer hartsvriendinnen zijn?'
Zwijgend keek ik haar aan. Ze keek zonder spijt of angst terug.
Ik zchudde zacht maar duidelijk mijn hoofd. Mirthe zei vorlijk gedag en liep nonchalant weg.
"Ha!" dacht ik vrolijk "Heb ik je toch mooi maar eens te pakken! Ik heb jou neit nodig, vuil kreng!"
Gek genoeg had ik niet eens spijt van mijn gedachte. Toen keek ik om en zag Lily aan komen lopen , met het meisje , james en Sirius waar ze ent bij stond. Ze meed mijn blik en schaterde om iets wat Sirius had verteld. Mijn ogen werden nat van wwoede en haat.
Haat jegens mezelf.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Dec 29, 2004 20:05

Verblind door tranen en woede rende ik weg. Het kasteel uit , het bos in.
Mijn toverstok in mijn gewaad schudde heen en weer. Bijna verloor ik hem maar ik greep hem nog net op tijd vast. Plots voelde ik magie in de lucht. Sterke, trekkende magie. Ik ging langzamer rennen en zstond uiteindelijk stil. Ik luisterde aandachtig , maar re was neit te horen. Het enige wat ik opmerkte aan het Verboden Bos, was dat het plots leek alsof alles strak gespannen stond met draden. En als ze kapot zouden springen , zou de magie naar beneden neerdalen en zich de baas maken over mij , zweinstein , Mirthe , en alle andere mensen op de wereld.
Ik knielde en liet het zand door mijn vingers glijden. De laatste korrel gleed langs mijn pols naar beneden en ik keek op. Het volgende moment was onberschrijflijk. Ik liet mijn blik langs hetb smalle zandbaadje glijden. Ik keek door de eindeloze donkerte en mijn adem sneed door de stilte in het bos.
Ik zag iets liggen. Iets zwarts, iets donkers... Ik kwam dichterbij en met een vlugge blik op het ding , wist ik wat het was.
Mijn toverstok.

Ik hield mijn adem in , terwijl ik lanmgzaam , tergend langzaam overend kwam en zachtjes naar de toverstok schuifelde. De stilte was oorverdovend terwijl ik naast het magische voorwerp hurkte. Heel behoedzaam sloten mijn vingers zich om het lange, dunne stokje.
Een explosie van emmotie's, herinneringen en gedachtes stormden door me heen. Ik zag vele beelden voor mijn geestesoog flitsen en plots besefte ik het: mijn verleden was terug. Alle jaren vlogen voor mijn ogen. De jaren dat ik als klein kind werd opgevoed door Chantal en Justus Dolochov. De jaren dat ze me de doodsvloek leerden. De dag dat ze me mijn missie, mijn leven duidelijk maakten.
Maar het enige beeld dat maar voor mijn ogen bleef hangen was dat van toen ik nog een heel klein baby'tje was. PLots herleefde ik het weer.
Ik voelde de angst van mijn moeder's armen. Beschermende armen die zich oprecht mijn ouders konden noemen. Ik hoorde voetstappen. De klank van mijn vader's stem gleed door mijn geheugen.
'Kom op, Lillian! Kom op! Je kunt wel verder rennen! We moeten wel , de dooddoeners zitten achter opns aan!"
Ik voelde alles nog zo helder ,zo duidelijk als de dag van gisteren. Mijn moeder die voor de zoveelste keer bang achterom keek. Vlammen die voor mijn ogen flitsten. Het geluid van denderende hoeven, die razendsnel dichterbij kwamen.Mijn moeder die halt hield en haar armen om me plots een stuk minder stevig. Het bezorgde geizicht van mijn vader , terwijl hij zijn vrouw overiend helpt en weer probeert te rennen. Mannen met maskers die steeds dichterbij kwamen. De vlammen die inmiddels alles om zich heen grepen , een spoor van verwoesting en vernieling achterlatend. Mijn ouders probeerden in paniek verder te rennen, maar het was te laat. Het vuur een paar meter voor ons laaide nog hoger op toen mijn moeder viel. Ze gilde angstig, een gil die door merg en been ging. Ik , die uit haar armen werd gesmeten , en over de grond rolden. Een groene lichtflits, en nog een. Toen was het stil , buiten het geknetter van het vuur.
'Het meisje dat we zoeken is er neit bij , Heer' had iemand gezegd. Dat kwam me nu plots helder voor de geest.
'alleen haar zusje'
'Neem maar mee,' had een kille stem geantwoord. Een rilling ging door me heen en ik had het op een krijsen gezet.
'Zij kan als enigste deze taak voltooien'
Ik , die nog harder krijste toen twee lange , slanke armen me optilden en twee grijze, koude ogen me aankeken. Chantal Dolochov.
Met een schok keerde ik terug naar de werkelijkheid. Ik besefte dat ze me toen hadden meegenomen voor de missie. Dat was alles waarvoor ze me lieten leven. Ik hapte naar adem en liet me op mijn knieen vallen , hijgend van ellende

Even voor de ietwat minder snuggere mensen onder ons: die bovenstaande herinnering is dus de nacht die ik als eerste stukje van dit verhaal plaatste.
Owkay?

Groetjes,Kimberly