[AF] Vergeten missie

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Dec 30, 2004 10:58

Als ik nu dit herinnerde , moest er ergens een herinnering zijn met de reden van Lily's gedrag. Langzaam liet ik de jaren voorbij gaan , terwijl ik ze aandachtig bestudeerde op een incident met Lily.
Plots vond ik wat ik zocht. Ik zoncetnreerde me scherp op deze herinnering en in een mum van tijd herleefde ik het moment.

'Niiii-kiiii-taaa!' gilde mams (chantal) onderaan de trap. Verveeld kwam ik aangelopen.
'Ja?' snauwde ik. Ik was nog steeds chagrijnig , sinds mijn aantal taken thuis verdubbelt was naar 12: wassen, schoonmaken, strijken, eten kopen, eten klaarmaken post lezen, bedden opmaken, afwassen, het huis opruimen en ook nog eens de cruciatus- impurius- en de doodsvloek leren.
'Vandaag was er iets heel belangrijks, weet je nog?'
Ik bromde iets.
'Kom je?'
Ik bromde iets , stampte weg , trok mijn zwarte gewaad aan en stampte terug.
'Luister,' zei mams terwijl we het huis uitliepen.
'Vandaag laten we je een duel zien. We gaan naar iemand toe , die later in je leven heel belangrijk zal worden. Misschien dat je nu je naam als dooddoener waar kunt maken. Je weet nog hoe de doodsvloek ging?'
Ik knikte ruw.
'Dan mag je die straks eens proberen op het meisje waar we nu naartoe gaan. Heb je je toverstpok bij?'
Ik haalde hem uit mijn zak.
'Okee. Vertrouw op mij, dit is een hele belangrijke op dracht en als je hem voltooid , zij jij en ik voortaan de belangrijkste dooddoeners!'
'Oke,' zei ik kortaf.
We liepen zwijgend langs de weg. Op een gegeven moment kwamen we in een dreuzeldorpje uit. Mams keek vol afschuw naar de mensen in jeans en tuinbroekken
'Stomme dreuzels,'sliste ze. Verbaasd keek ik naar haar op. Ik moest zowat rennen om haar bij te houden , ik was nog maar 7 jr. en mijn benen waren zo kort....
Ze sprak een snelle spreuk uit en een deur ging open. Behoedzaam volgde ik mams naar binnen.
Er klonk vrolijk gepraat , gevolgd door een angstige stilte. Mams en ik liepen rustig door.
'Hallo,' zei ze duister , met een kille stem. Ik bleef een beetje verscholen achter haar staan , toen we een kleine ruimte inliepen , kennelijk de woonkamer, want er was een open haard, een tafel, 2 stoelen en een grote, stoffige bank. De mensen op de bank keken ons angstig en verschrikt aan.
'Wat is er?' snauwde een.
'Niks...' zei mams gemaakt vriendelijk. Ik walgde vand ie ondertoon in haar stem , hatelijk en ijskoud.
Een van de twee meisjes dook nog verder ineen. Mams keek er minachtend naar.
'We komen neit voor jou,' zei ze. 'Maar voor je adoptiez-zusje.'
Ontzet en boos keek eht meisje mams aan.
'Ja,ze is geadopteerd omdat haar ouder vermoord zijn!' siste mams bvoosaardig.
'7 jaar geleden was het kleine meisje voor een paar dagen ondergebracht bij kennissen van de echte ouders, omdat de echte ouders wisten dat ze gevaar liepen. Ze waren opweg het andere meisje, nog maar een baby, ook ergens onder te brengen. Maar oh nee, onderweg kwamen ze in aanraking met dooddoeners..' mijn moeder grijnsde vals , alsof de herinnering aan die nacht heerlijk was.
'Jammergenoeg zijn de echte ouders toen overleden en het zusje namen ze mee, omdat die als enigste haar zus kon vermoorden'

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Dec 30, 2004 11:22

Nu keken de mensen op de bank nog verbaasder. Plots schoof een deur open en een meisje emt rood,krullend haar en groene ogen schuifelde naar binnen.
'Komen jullie voor mij?' vroeg ze alleen maar. Mijn moeder grinnikte boosaardig en ze duwde me naar voren. Met een angstige blik op het meisje haalde ik heel langzaam de toverstok uit mijn zak.
'Dood je zus, Nikita,' zei mams kil.
Ik stond daar maar , verstijfd,met opgeheven toverstok.
'Ava-' fluisterde ik, zonder het meisje (mijn zus????) aan te kijken. Ik haalde diep adem.
'Avada-'
'Kom op!' sliste mijn moeder ongeduldig. Ik wendde mijn blik af van de vloer en keek op, terwijl ik meod verzamelde.
Met trillende stem begon ik: 'Avada Keda-' Ik liet een zucht ontsnappen en keek plotseling recht in de grote, groene ogen.
'Dit kan ik niet!' gilde ik in paniek. Ik storte me op mijn knieen. Het meisje keek me angstig en boos tegelijk aan.
'Als ik zo nodig dood moed , doe het dan gauw!' snauwde ze. Weer keek ik recht in die groene goen, die vol ontzetting stonden. Ik beet op mijn lip , keek naar mams en schudde mijn hoofd.
'Aarg!' schreeuwde die geiiriterd.
'Deze meid moet dood, Nikita! Anders zal ze een jongen baren die de Heer kan verslaan!'
Mijn onderlip trilde en een parelachtige traan liep over mijn wang.
'Ik kan het echt neit, mams' fluisterde ik angstig. Minachtend keek mams op me neer.
'We gaan,' zei ze kortaf.
Haastig liep ze door de gang , de deur uit. Achter me hoorde ik een meisje krijsend huilen.
'Wheeeeee Dat waren heksen!!! AAAAHHHH!'
'Rustig , petunia,' klonk een trikllerige moeder stem. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en wenste dat dit nooit gebeurd was.
Mams liep stevig door. Even aarzelde ik, wierp nog een angstige blik op mams en gooide mijn toverstok toen zo ver mogelijk weg. Ik wilde dat dit nooit gebeurd was.

Een rilling ging door me heen. Dat was er gebeurd. Dat was Lily , met die rode krullene n die grote groene ogen die me eigenwijs aankeken. Mams had me meegenomen naar haar huis. Ze had geporbeerd mij toen de missie te laten voltooien. Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen. Ik staarde in de verte tussen de donkere bomen, duister en zo mysterieus. Ik had mijn verleden terug. Hoe vaak had ik dat wel niet gewenst? Maar was ik er nu wel zo blij mee?

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Dec 30, 2004 12:07

Ik staarde in de verte en besefte plots wat de uitleg van Chantal Dolochov betekende.
Lily was mijn zus.

Ik staarde doelloos in de verte. Plots voelde ik me weer heel sterk aangetrokken tot iets...onbeschrijfelijkks. Ik voelde verdriet in de lucht hangen , naarmate ik dichter bij mijn doel kwam.
Plots trok een ijskoud gevoel door me heen. Het zware gevoel op mijn maag werd erger en vreemde zenuwen raasden door mijn buik. Stap voor stap schuifelde ik vooruit. Het zandpad leek kilometers lang.
Eindelijk kwam ik bij het einde.
Een rilling van verdriet ging door me heen, toen ik het overwoekerde, stenen pad insloeg naar links. Enorme planten en bomen hingen over het hoge ,stalen hek aan weerszijden. Mijn onderlip begon te trillen en mijn ogen werden nat. Verdriet ging door me heen toen ik aankwam bij de grote, zwarte poort. Tussen de spijlen door zag ik een groot , donekr veld. Planten in het veld waren verdord, er lagen dode bloemen en ik voelde me plots heel zwaart en onbestemd. Iets in me zei dat ik hier niet mocht komen, maar ik haalde diep adem en klom over de roetsend zwarte poort.
Met een sprong belandde ik aan de ander kant en klopte het roest van mijn handen. Ik richtte mezelf in volle lengte op en liep met onzekere passen naar twee rechtopstaande, platte stenen. Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer tranen over mijn wangen rolden. Het onbestemde gevoel werd erger.
Ik beet op mijn lip en hurkte voor de overwoekerde garfsteen neer. Ik streek een tak onkruid weg en streelde met mijn vingers de letters , die samen de tekst vormden:
"Hier rusten Lillian en Mark O'Neal in vrede
Plots ging een hel sterke hrinnering door mijn geest. Ik herinnerde mijn moeder stem.
'Lily,je hebt eenzusje!' had mijn moeder gezegd. Met grote ogen had ik een eenjarig baby'tje aangekeken.
'Ze heet Sarah. Sarah O'Neal,' had mijn vader gezegd.
Het leek aslof ik mezelf had gevonden. Alsof ik eindelijk doorhad wie ik was. Sarah O'Neal. Niks geen Nikita Carter. Srah O'Neal.
De naam gleed door mijn gedachtes, als een zachte deken. Plots verging de naam en werden mijn gedachtes ineens heel helder en duidelijk. Plots was dat verdrietige gevoel weg.
Vlak voor de vloek helemaal in werking ging , besefte ik dat Voldemort weer bezit van me nam. Mijn naam gleed nog een keer door mijn geheugen, voor hij helemaal verdweeen. Ik keek niet meer naar de grafsteen. Ik zag niets, ik zag alleen mijn gedachtes. Er was er maar een: "Missie"

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Dec 30, 2004 17:40

'Auw!' Ik keek omhoog en wreef over mijn pijnlijke knie.
'Sirius,' zei ik toen ik zga wie me omver had gelopen.
'Nikki!'
Ik zweeg , stond op en liep met stevige passen door.
'Nikki , waarom loopp je weg? Waar is die lieve blik in je ogen gebleven?
'Ik liep door. Althans , het was Voldemort die me door liet lopen , me uiteindelijk om liet draaien en Sirius de huid vol schold.
Verbaasd keek Sirius naar me. Even dacht ik iets te zien glinsteren in zijn ogen , iets...nats.... Toen was die blik verdwenen en keek hij me boos aan.
'Wat is er met jou?'
'Niks,' snauwde ik terug. Ik meed zijn blik en keek kil voor me uit. Vanbinnen schreeuwde ik om hulp , krijste ik alles bij mekaar en wierp ik me aan Sirius' voeten om vergeving te vragen voor de pijnlijke woorden die ik hem toegewenst had. Maar in de harde werkelijkheid pakte Sirius me stevig bij mijn elleboog , drukte een kus op mijn wang en voerde me streng mee naar Zweinstein. Ik liet het gebeuren. Het was niet belangrijk, alles wat baat maakte was de missie. Hij moest voltooid worden, en gauw... Anders zal dat gebeuren wat de Heer het meest vreesde van allemaal.

Dagen gleden boorbij en het constante sneeuwen hield eindelijk op. De ijselijke kou hield aan , maar de grond was droog en dat was een hele opluchting. Voor normale mensen tenminste. Voor mij was het neit meer dan een klein, onbelangrijke verandering van omstandigheden.
Lily meed mij zorgvuldig , James en Sirius eveneens. Soms kwam Sirius "toevallig" langs mij lopen. Dan wierp hij een liefdevolle blik in mijn ogen , om vervolgens spijtig weg te kijken.

Het regende pijpestelen. Ik zat bij de open haard van de leerlingenkamer en staarde zonder iets te zien naar buiten. Vele regendruppels daalden vnuit de wolken naar benden. Het waren grijze, kille wolken.
Ik stond op en liep naar het raam.De regendruppels wekten iets in me. Plots trok een warm gevoel door me heen en ik verstijfde ,t oen ik de betekenis van dat gevoelontrafelde.
Morgen. Morgen was het tijd, de missie uit te voeren.
Stilletjes liep ik naar de Slaapzaal en viel in een droomloze slaap.

'Nikki! Wakker worden, je mist Transfiguratie nog!' klonk een stem boven mij. ik deed zwijgend mijn ogen open en keek recht in het gezicht van Lily.
Mijn zus, dacht ik spijtig. Mijn lichaam deed iets anders.
Ik stond op, met zwarte ogen die vuur leken te schieten van kilheid.
'O,' zei ik achteloos als antwoord.
'Nou zeg , ' zei Lily geiiriteerd. Ze wilde omdraaien en weglopen , maar ik greep haar bij haar schouders en sprong met een ruk uit bed.
Gauw schoot mijn blik door de slaapzaal. Niemand te zien.
Mijn hand bewoog naar mijn zakken en al mijn gedachtes verdwenen als sneeuw voor de zon , toen ik mijn toverstok langzaam tevoorschijn haalde en op Lily richtte.
'Jij!' siste Lily.
Ik knipperde even met mijn ogen. De doodsvloek lag op het puntje van mijn tong.Ik opende mijn mond om mijn missie te voltooien en Lily te doden. Mijn hart boenkte als een gek en mijn ademhaling ging sneller en sneller. Een zwaar gevoel lag op mijn maag en een mengeling van opwinding en verdriet ging door me heen.
Ik haalde diep adem om de twee meest gevreesde woorden uit te spreken, woorden die de toekomst zouden veranderen. Voor iedereen.

Groetjes en bedankt voor de (2) reacties die ik kreeg!

Kimberly

ps: wat vinden jullie van dit verleden? En de missie?

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Jan 01, 2005 19:10

Hay allemaal!
Allereerst wil ik evrybody die dit verhaal leest een happy new year wensen! Razz

Ten tweede: sorry dat ik op zo'n spannend moment stopte , maar internet dfeed het ffe niet. Goed nieuws: in de tussentijd heb ik een enorm lang hoofdstuk getyped
ten derde: Hartstikke super-mega-giga-fantastisch-ge-wel-dig bedankt voor de reacties!!
ten vierde: het nieuwe (zoals net gezeg enorm lange) hoofdstuk:

Ik beet hard op mijn lip en met mijn ogen stijfdichtgeknepen kwamen de letters over mijn lippen.
'Avada Kedavra' fluisterde ik bijna.
Een felle , groene lichtflits volgde en een gil weerklonk. De schouder onder mijn hand zakte plots weg en mijn arm gleed weer naar beneden.
Plots voelde ik me weer helder en duidelijk.
"Sarah O'Neal," schoot door mijn gedachten. Ik grijnsde even , toen besefte ik wat ik net had gedaan. Angstig en langzaam opende ik mijn ogen.
Lily lag op de grond. Haar ogen waren gesloten en ze lag er onnatuurlijk bij. Een grote golf van spijt overspoelde me en ik besefte plots ijskoud dat Lily dood moest zijn.
Met tranen die hard over mijn wangen stroomden als vluchtende dieren, hurkte ik naast haar neer en legde een hand op haar schouder. Die schouder voelde net nog zo levendig aan. Nu leek er geen leven meer in te zitten. Verloren, voor altijd...
Met wilde paniek en woede om mezelf brak ik mijn toverstok; hij had mijn vriendin gedood.
Ik huilde nu met harde, verwrongen snikken. Mijn schouders schokten op en neer en ik smeet mijn kussen door de Slaapzaal.
'Lily....Het spijt me zo! Het spijt me echt zo! Kon je maar terugkomen....'
Ik huilde nog harder en mijn tranen vloeiden op haar gezicht neer.
Toen de tranen op waren voelde ik me zo onecht , zo nep. Ik had me altijd voorgedaan als het aardige meisje. Vriendelijk en altijd behulpzaam. Waarom toch? Waarom was iedereen erin getrapt? Mijn handen trilden en met wijd open gesperden oogen beet ik op mijn nagels. Ik stond daar maar, starend naar het resultaat van mijn bestaan. Het lukte nooit met mij. Ik was gewoon gek, doorgedraaid. Voldemort had mij bezeten en ik had mijn vriendin gedood. Toen begon ik te gillen. Onophoudelijk te gillen. Het was een snerpende, angstaanjagende gil die door merg en been ging. Dezelfde gil als mijn moeder had geslaakt, die ene bewuste nacht dat ze haar doodden.
Opeens greep iemand mij stevig bij mijn arm, goot een smerig goedje in mijn mond en daarna werd alles wazig. Gedachtes stroomden weg en stilletjes zakte ik weg in een diepe duisternis.

'Nikki? Ben je weer bij?'
Met alle macht probeerde ik die stem te bereiken. Het was een vertrouwde, moederlijke stem. Eindelijk was ik weer terug in de echte wereld. Wazig opende ik mijn ogen en keek recht in het gezicht van de vrouw die mij had geadopteerd. De vrouw die het tovenaars-gemeenschap voor mij had verzwegen. "En met goede redenen," dacht ik er pijnlijk achteraan.
'Nikki?' vroeg de stem nogmaals.
'Sarah,' antwoordde ik automatiosch. Verbijsterd keken twee donkerbruine ogen mij aan.
'Sarah O'Neal'
'Klopt,' klonk een heel wat oudere stem achter mijn adoptie-moeder. Ik volgde haar blik en zag het schoolhoofd staan , Perkamentus.
'Dus je weet nu hoe je echt eet? Ik neem dan aan dat je je geheugen terug hebt?'
Ik knikte alleen maar , zwijgend en hun blikken ntwijkent. Terwijl Perkamentus aan mijn adoptie-moeder uitlegde wat er vroeger was gebeurd, keerden de gebeurtenissen langzaam terug... Een golf van spijt en haat jegens mezelf overspoelde me. Tranen verblindden me terwijl ik langzaam mijn hoofd naar Perkamentus wendde en mijn mond opende om de woorden uit te spreken. De woorden die hopelijk geaccepteerd werden...
'Ik wil weg hier...' zei ik zacht , fluisterend bijna. Ik keek de slaapzaal rond. Ik lag op mijn eigen, eens vertrouwde bed. Nu voelde het alsof alles nieuw voor me was, alsof ik hier voor de eerste keer kwam. Ik probeerde de plaats waar Lily had gelegen te mijden, maar desondanks zag ik de lege plek heel scherp vanuit mijn ooghoeken. Een pijnlijke steek doorboorde mijn hart en ik keek Perkamentus smekend aan.
'Alsjeblieft?' fluisterde ik weer met hese stem. Perkamentus knikte.
Stilletjes trokken hij en mijn adoptie-moeder zich terug en ik kleedde me wezenloos om. Zwijgend liep ik de leerlingenkamer uit , de trap af en de poort van Zweinstein uit. Weg van dit alles , weg van deze vreselijke plek.
'Er is niks om voor weg te lopen,' klon Perkamentus' zachte stem achter me. Abrupt stopte ik en draaide me om.
'Wel waar,' siste ik zacht en keek hem recht aan.
'Ik heb Lily vermoord. Ik wil niet naar Azkaban.. De dementors zullen me vinden , waar ik ook heen ga. En als ze me meenemen, heb ik een verschrikkelijk leven. Ik maak er een eind aan.'
Perkamentus' uitdrukking veranderde neit na die laatste, harde woorden.
'Er is neits aan de hand. Althans; niet zoveel als jij denkt,' zei Perkamentus weer. Ik verstijfde. Begreep niemand dan wat dit veranderde? Het veranderde niet alleen de mogelijkheid dat Voldemort ooit weg zou gaan, het veranderde niet alleen de manier waarop mensen me zouden behandelen. Het veranderde mijzelf. Het veranderde Nikki naar een vreselijke moordenares. En als je zelf veranderde, veranderde de hele wereld op afschuwelijke wijze. Ik sloeg mijn ogen neer en probeerde mijn woede neit te uiten.
'Lily ligt in de ziekenzaal. Ze komt er waarschijnlijk weer helemaal bovenop.'
wat?! dacht ik verbijsterd. Ik sperde mijn ogen open en wilde zeggen dat niemand er "weer helemaal bovenop komt" na een doodsvloek recht in je gezciht te hebben gehad. Maar toen ik mijn mond opende, kwam er van verbazing geen woord uit. Mijn keel zat dicht van verdriet, verbazing en woede. Dit kon niet waar zijn, dat kon niet. En al was het waar , wat dan nog? Ik had geprobeerd Lily te vermoorden , en dat zou altijd hetzelfde blijven, wat er ook gebeurde.
'De vloek schampte alleen over haar schouder' Hij keek me ernstig aan.
'Wat je nu ook doet, waar je nu ook heen gaat, je moet beseffen dat jij geen moordenares bent. Je bent Sarah. Dochter van een grootse tovenaar en van de vriendelijkste vrouw die ik ooit heb ontmoet. Voldemort zat in je , hij leefde jouw , hij bezat jou. Besef nu dat je niks anders kon doen dan je missie uitvoeren. Anders zou je de rest van je leven in de war zijn. Het is goed dat het is gebeurd. Ik geloof dat je eindelijk jezelf heb gevonden
Sarah, ga naar de plaats waar je hart wil zijn, Volg je gevoel en doe wat jou het beste dunkt. Maar beloof me alsjeblieft een ding: accepteer wat er is gebeurd..'
"Hoe kan ik dat verdomme nou accepteren?" had ik willen uitschreeuwen. Ik had hem willen slaan , ik had hem willen vermoorden. Maar ik knikte alleen maar, haast onmerkbaar. Ik veroerde geen vin terwijl hij zich langzaam omdraaide, knikte en wegliep.
Ik begreep niks van Perkamentus. Hoe kan ik nou mezelf hebben gevonden door iemand bijna te vermoorden??
Ongelovig staarde ik Perkamentus na, tot hij de poort door was en om de hoek verdwenen.
Ik sloeg mijn ogen neer en klom handig in de boom waar ik die ene bewuste dag met Sirius had gezeten. De dag dat hij me had gevraagd voor het Kerstbal.
Het leek nu zo vreemd ver weg, zo lang geleden. Er was zoveel gebeurd sindsdien.
Veilig weggekropen in de boom dacht ik na over wat ik nou moest doen. Alsnog mezelf van kant maken?
Het was een verleidelijk idee. Verlost van de kwellingen , de ellende , de problemen en de twijfels. Eigenlijk zou eht een hele goede straf zijn voor Mirthe en Evelien. Ze laten zien hoe erg ik eronder geleden heb. Maar zodra ik dat dacht, voelde ik al dat het neit alleen dat was, waar ik onder geleden ahd. Ik had meerendeels geleden onder mijn verleden. Mijn onbegrijpelijke, verdwenen verleden.
Maar zelfmoord was eigenlijk ook geen oplossing. Ergens diep van binnen binnen wilde ik het heel graag goedmaken met Lily. Maar dat zou nooit gaan. Ze zou me het gebeurde nooit vergeven en het zou altijd tussen ons in staan.
Weglopen dan? Ook geen oplossing. Hier was alles waar ik van hield. Of ooit van had gehouden, tenminste. Dit was ooit een gezellig, vertrouwd thuis voor me.
Uiteindelijk besloot ik alles maar gewoon weg te stoppen en hier te blijven. Ik probeerde het diep in mijn hart het weg te stoppen, op een plaats waar ik het me nooit meer zou herinneren. Ten haalde ik diep adem en sprong van de dike boomtak. Met een diepe zucht liep ik Zweinstein binnen, alsof er niks aan de hand was.
Ik meed de ziekenzaal zorgvuldig , terwijl ik door de gangen liep en gauw in de Grote Zaal ging middageten.

Groetjes!
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Jan 01, 2005 20:01

Hay allemaal!
*crying* boehoehoe wheeee!!!! HEt einde komt in zicht! Nog 3 stukkies ofzo..... Crying or Very sad

Maar goed.... Hier eht volgende stukkie!
Kimberly

Maar toen ik de zaal inliep ,w erd ik overspoeld door pijnlijke herinneringen. De vertrouwde geuren van de heerlijk croissantjes , hamkaasbroodjes, worstebroodjes snoof ik genietend op, maar met een dubbel gevoel erachter. Toen ik de lege plek van James zag aan de afdelingstafel , duwde ik de gedachte aan Lily meteenw eg. ik meost het vergeten , wegstoppen. Het moest diep verborgen liggen , binnenin mijn hart en nooit meer naar boven komen.. Dat zou veel te veel pijn , veel te veel spijt oproepen.
Met mijn ogen op de grond gericht liep ik naar de tafel van griffoendor en ging helemaal achterin zitten. Ik hoopte maar dat Perkamentus het niemand verteld had. Dan zou ik neit meer kunnen leven, dat wist ik nu al.
Als mensen het te weten zouden komen , zou ik er een eind aan maken.
Vast en zeker.

Na het middageten snelde ik naar buiten. Dit ker merkte ik de snijdende winterkou pas op.
Het was inmiddels eind Januari. De tijd leek voorbij te vliegen, het leek zo lang geleden dat de hele affaire met Mirthe en Evelien begon.
Sommigen zeiden dat tijd alle wonden heelt. Ik schudde mistroostrig mijn hoofd en staarde verdrietig over het meer. Sommigen wonden zouden misschien wel helen, maar een litteken zou altijd blijven. Een groot , pijnlijk litteken.
Ik bedacht me hoe ik emt Sirius een rondje om dit meer had gelopen. Hoe hij mijn hand zo kort had aangeraakt en ik een tinteling door mijn hele lichaam voelde gaan.
Ik beet op mijn lip en de tranen stroomden alweer over mijn wangen. Zoas zo vaak de laatste tijd.

Dagen, weken gingen voorbij. Ik bleef het hele gebeuren met Lily wegstoppen en het begon aardig te lukken. Zodra ook maar een kleine gedachte opdook , dacht ik met alle macht aan iets anders.
Maar ik had geen besef van de vele tranen die dan over mijnw angen vloeiden. Vol verdriet en spijt.

Ik was altijd alleen in de pauze's. Bijna altijd ging ik naar het mer buiten. Daar kon ik alleen zijn , alleen met mijn overpeinzingen piekergedachtes.

'Hay,' klonk een stem achter me toen ik tijdens de middagpauze weer aan de oever van eht meer zat.
Ik hoorde de stem niet, ik staarde nietsziend naar het raam op 1 hoog aan Zuidvleugel. Daarachter lag de ziekenzaal. Ik beet op mijn lip. Mijn ogen werden nat en uit alle macht piekerde ik over Sirius.
Sirius... Mijn favoriete onderwerp om aan te denken, als mijn gedachtes afdwaalden naar Lily.
'Hay!' klonk de warme stem iets harder.
Verschrikt keek ik op.
'Hoy,' zei ik afwezig.
Hij lachte gespannen en kwam naast me zitten. Ook hij staarde nu in de eindeloze diepte van het meer. Ik zag de weerspiegeling van Sirius naast mij , in het gladde oppervalak van eht water. Het leek als in zo'n romantische film. Maar dit was niets minder dan de harde waarheid. Ik zga in het water dat Sirius naar mij keek en fel keek ik hem in de ogen.
'Hoe is het?' vroeg hij.
Ik zweeg. Ik wilde geen antwoord geven , ik kon het niet. "Het gaat slecht , snap je dat dan niet!!!!!!" had ik willen uitschreeuwen. Maar ik hield me in. Sirius mocht neit weten wat er was gebeurd. Dan zou hij sowieso meteen afbreken... Ik haalde schokkerig adem en kneep mijn lippen stijf op elkaar.
"Snap je dan niet dat als jij me zo verlaat , het absoluut niet goed met me kan gaan?" wilde ik hem toe snauwen. Maar ook dat zei ik niet. ik zweeg alleen maar, zonder betekenis.
'Sorry , verkeerde vraag,' zei Sirius ineens onzeker. Ik trok mijn wenkbrauwen op en wierp een schuine blik ophem. Onzeker? Sirius? Dat was ik niet van hem gewend... Met meisjes was Sirius heel makkelijk, hij wondt ieder meisje zo om zijn vinger.
'Het spijt me zo erg. Ik besef nu pas dat mijn... liefde voor jou....(Hij keek verlegen de andere kant uit) nergens voor mag wijken. Eerst jij , dan m'n vrienden.'
Ik beet op mijn lip en keek verdrietig naar hem. Toen sloeg ik mijn armen om zijn nek en omhelsde hem stevig. Een beetje verbaasd sloeg Sirius zijn sterke armen om me heen. Ik voelde me veilig en beschermt, ondanks de gebeurtenissen van afgelopen tijd.
'Oh, Sirius... Ik verdien jou niet!' snikte ik en begroef mijn gezicht in zijn shirt.
'Shhht... Rustig maar... Je bent de liefste meid die ik ken... Ik verdien jou juist niet...' zei hij zachtjes.
En dat deed 't 'm. Ik maakte me los uit zijn omhelzing , veegde bruusk de tranen van mijn wangen en rende zo snel ik kon weg. Met grote passen holde ik het kasteel in, zonder een keer om te kijken.
Waarom moest hij nou juist die woorden uitspreken? Waarom nou juist die woorden , van alle woorden die onze rijke taal kende?

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Jan 01, 2005 20:23

Verblind door tranen rende ik in het wilde weg Zweinstein door. Ik hield zo veel van Sirius , vanaf de eerste dag dat ik 'm zag.. Nou ja, vanaf de eerste dag dit schooljaar, tenminste... Ik had het nooit helemaal beseft , maar de liefde overwon ij. Mijn hart lag in duizend scherven toen ik geen voetstappen achter me hoorde. Want ik ahd stiekem gehoopt dat hij me achterna zou komen.
'Waarom?' vroeg mezelf hardop af , voor de zoveelste keer dat ene bewuste woord. "waarom?" dacht ik nogmaals. Waarom heb ik dit leven? Waarom dat gedoe met Mirthe en Evelien? Waarom....
Ik zakte tegen een muur naar beneden toen de vragen op me afstormden als een op hol geslagen kudde olifanten. Ik voelde zo'n druk op mijn schouders, ik voelde me zo afschuwelijk.. Ik wilde dat ik noot de keus had gemaakt het allemaal weg te stoppen. Want ooit zou het eruit komen , ooit zou ik al dat verdriet opnieuw moeten leiden. Ik snapte mezelf neit meer , gewoonweg omdat ik mezelf niet meer was. Ik was verandert sinds ze die geheugenwis-spreuk over mij uitspraken. Sinds ik helemaal klaar was gemaakt voor dat ene waarvoor ik nog leefde: mijn missie.

Vele tranen vloeiden uit mijn ogen voor ik eindelijk voetstappen hoorde. Verschrikt hief ik mijn hoofd ope en gespannen wachtte ik tot de voetstappen de hoek om waren....
Het was Sirius... Fronsend keek ik hem aan. Was hij dan neit afgeknapt op die domme actie van net?
'Ik dacht... ik ga even kijken of alles wel goed gaat...' Hij sloeg zijn ogen een beetje beschaamt neer en ging naast mij zitten.
Deze Sirius kende ik nog neit. Zo... verlegen... terughoudend..
Ik zat hem zonder het zelf te merken van top tot teen te bestuderen; ik zocht naar enige aanwijzing van de oorzaak van deze verandering. Hij keek terug en grijnsde. Ha, zo kende ik hem weer. Ondanks het huilen van net en het feit dat ik met rode ogen naast Sirius Zwarts zit, moest ik lachen.
'Wat valt er te lachen?'
'Niets...' mijn gegrinnik stierf weg.
'Wil je me nooit meer lief noemen? Of aardig ofzo?' vroeg ik zacht. Ik meed zijn blik terwijl ik het vroeg.
'Ik... Wa-...Okay'
'Bedankt...'
Gespannen zaten we daar maar. Zwijgend.
'Is dat een voorwaarde?' vroeg Sirius plots.
'Een voorwaarde van wat?'
'Dat vraag ik aan jou'
'O....' ik snapte er niks van 'Van wat dacht je dan dat het een voorwaarde was?'
Hij grijnsde. 'Wat denk je?'
'Ja, het was een voorwaarde,' zei ik vastbesloten toen ik het opeens begreep.
'Wil je...?' vroeg hij. Hij keek me peilend aan terwijl mijn hart keihard boenkte en de vlinders door mijn buik raasden. Een stroompje ging door mijn lijf.
'Als jij het eens bent met de voorwaarde' zei ik grinnikend.
'Absoluut' zijn warme hand zocht de mijne. Zachtjes kneep hij erin.
'Oke dan,' antwoordde ik, zogenaamd met tegenzin
Dolgelukkig keek ik hem aan.We hadden verkering! Voor even was alles goed.
Voor even..

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Jan 01, 2005 20:57

Maar toen ik zag waar de deur tegenover me naartoe leidde, was het hele moment verpest.
'Kunnen we alsjeblieft ergens anders heen gaan?' zei ik zacht tegen Sirius.
'Gebrek aan privacy zeker?' grinnikte hij terwijl hij opstond. Ik zei maar niks. Want de ware reden dat ik de ziekenzaal meed als de pest , mocht niemand weten. Sirius al helemaal niet. Perkamentus vond het een excuus; dat voldemort bezit van me had geomen. Ik vond het iets dat de hele affaire nog erger maakte....
Ik stond ook op en we vertrokken naar Zweinsveld. Maar zo mooi als het moment toen in Zweinstein was geweest, werd het niet meer. Niet nadat ik Lily in de ziekenzaal tegenover me had zien liggen.

De maanden vlogen alweer voorbij. het nieuws dat Sirius een meisje had, ging als een lopend vuurtje de school door.
Dat ik het meisje was, ging nog sneller door de school en de volgende dag werd ik al woedend aangekeken door fotomodelmeiden met tandpasta-smile en jongens keken me reikhalzend na om te zien wat voor knap meisje Sirius dit keer weer had.
Maar toen het tegendeel de waarheid bleek te zijn, knapten ze af en liepen weg.
De dagen waren gelukkig.. Althans; dat gold voor Sirius.
Voor mij was het een complete hel. De twijfels , problemen de zo beruchte waarom-vraag namen helemaal bezit van me. ik voelde me afschuwelijk als ik weer eens had zitten piekeren. Sirius probeerde de zorgen van mij af te schudden, maar niemand kon ervoor zorgen dat ik alle problemen dit jaar zou vergeten. Niemand.

'Kom op,meissie...' zei Sirius met zachte , meelevende stem toen ik weer eens in een dip zat.
'Laten we er een leuke dag van maken'
"Hoe kan ik ergens een leuke dag van maken?" dacht oik verdrietig. Ik kroop lekker n dicht tegen Sirius aan en kuste hem dankbaar op de mond.
Het was een lange, intense zoen. Het voelde zo goed even mijn aandacht op een jongen te richten. Ik ging helemaal op in de liefde en Sirius, dat ik de voetstappen en het gekuch achter me niet eens hoorde. Het gekuch ging over in gegrinnik en ik stopte pas met zoenen toen het grinniken over ging in schaterend gelach.
Ik maakte me los uit Sirius' omhelzing en stond op het punt me om te draaien , toen ik zijn verbaasde gezicht zag en de naam hoorde die hij uitsprak.
'Lily!'
Ik verstijfde. Mijn hart stond stil en ik durfde me neit om te draaien. Ik durfde obnder geen bedding mijn zus neit in de ogen te kijken.
'Nikki,' zei Lily met haar vriendelijke stem. Mijn enige vriendin.... Ze sprak nog tegen me! Ik beet op mijn lip en een eenzame traan rolde zachtjes over mijn wang. Ik kon dit neit. Ik zou Lily nooit onder ogen kunnen komen. Duizenden vragen schoten door mijn hoofd en ik deed mijn best te blijven zwijgen.
'Sarah,' zei ik toch automatisch.
'Sarah O'Neal.' Ik haalde diep adem en draaide me om.
'Het spijt me zo verschrikkelijk, Lily!' barstte ik los zodra ik haar groene ogen zag.
'Ik..- Ik weet neit wat me bezielde... Maar het was alles waarvoor ze me destijds in leven hielden. Het was mijn lot, ik kon hem niet gewoon negeren!' al die excusen klonken uit mijjn mond. Ik hoorde ze maar half en had het gevoel dat iemand anders die woorden uitsprak. Ik wist zelf wel dat er gewoonweg geen excuus wat voor wat ik had gedaan... Maar de woorden rolden er vanzelf uit. Alsof iemand een knopje indrukte.
'Het spijt me zo... Ik had besloten eht neit te doen , maar Voldemort nam bezit van me!' Nadat die woorden uit mijn mond waren komen "rollen" had ik pas door waarom ik dit zei. Het was geen excuus voor Lily, maar voor mezelf.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Jan 02, 2005 10:51

Ik beet hard op mijn lip en veegde die stomme tranen weg.
'Lily, het spijt me. Ik had nooit de vloek mogen uitspreken,' zei ik uiteindelijk maar. Lily knikte zwakjes en keek me recht aan.
'Luister , Ni- euh: Sarah: Jij kon er neits aan doen. Voldemort zat in je en de missie was alles waarvoor jij inderdaad in leven was gehouden. Ik zal het je heus wel vergeven, maar misschien heb ik wat tijd nodig.. En er komt een dag dat we weeer als gewone vriendinnen met elkaar om kunnen gaan. Beste vriendinnen.'
Er leek een grote last van mijn schouders te vallen. Gek genoeg hadden de woorden een verzachtende uitwerking , hoewel perkamentus precies hetzelfde had gezegd.
Maar uit Lily's mond accepteerde ik het. Ik schraapte ongemakkelijk mijjn keel. Lily wist blijkbaar niet alles van haar verleden af...
'Lily....? We zijn zusjes. Jij bent Lily O'Neal.' zei ik met zachte stem en staarde naar de grond. Sirius keek al die tijd verbaasd toe.
'Zusjes?'
'Ja'
'O....' ze omhelsde me. 'Wat is er met onze ouders gebeurd?'
We gingen even zitten en langzaam begon ik van die ene , bewuste nacht te vertellen. Van de bosbrand, de dooddoeners en de grafsteen in het bos. Lily luisterde stilletjes , zonder ook maar een woord te uit te brengen. Waarschijnlijk kon ze dat niet eens.
Toen ik klaar was met mijn verhaal, zei ze slechts een paar woorden.
'Waar is het graf?'
Ik stond op en liep rechtstreeks naar eht Verboden Bos. Ik sloeg eht overwoekerde pad weer in en Sirius en Lily volgden me op de voet.
Voor het graf bleef iks taan.
Ontzet keek Lily ernaar en Sirius sloeg zonder iets te zegge zijn armen om me heen. De stilte drukte zwaar op mijn schouders. De lucht hing vol van spanning en ik hoopte maar dat Lily het zou accepteren.
Gespannen keek ik over Sirius' schouder toe hoe Lily bij de steen neer hurkte en net als ik met haar vinger over de letters streek. Zachtjes rolde een enkele traan over haar wang. Het liet een spoor van begrip achter.
Toen stond Lily op , draaide zich naar mij en wierp een korte blik over haar shouder op de steen.
Toen omhelsde ze me ook. Met zijn drieen stonden we daar , stilletjes in de avondschemering.
Ik voelde me zo verloren.
Langzaam daalde de regen op aarde neer en we slenterden zachtjes terug naar het kasteel.

Ik voelde me leeg toen ik mijn eigen weg in het kasteel ging. Het was al donker en gauw sprak Sirius de lumos-bezwering uit. Fel licht vulde de ruimte.
Sirius liep nog steeds met zijn arm troostend om mijn schouders. Het gaf me een veilig gevoel, maar desondanks was ik nog steeds angstig. Angstig voor mijn leven.

Zo....Hierna denk ik nog twee stukkies. Hiernan ga ik weer een verhaal schrijven , maar eht word geen vervolg. Sarah en Sirius komen er wel weer in voor, denk ik...

Groetjes!
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Jan 02, 2005 10:52

De nacht voor de laatste schooldag kon ik neit slapen.
Ik lag maar met nietsziende ogen voor me uit te staren. Ind e vakantie zou ik weer gaan wonen bij mij adoptie-moeder. I had gehoord dat ze Fiona Carter heette. Ik zou haar dus Fiona moeten noemen. Mams zou ik nooit meer over mijn lippen krijgen , daarvoor was er teveel gebeurd.
Ik staarde door het raam en keek naar de volle maan. Al het gebeurde gaf me zo'n verward gevoel.
Was zweinstein nou mijn thuis? Was ik nu Nikki of Sarah?
Waarom gebeurde dit allemaal? Hoe voelt Lily zich nu? Als mijn grote Zus?
Duizenden vragen spookten door mijn hoofd en ik voelde me steeds verwarder worden.. Wat gebeurde er allemaal?
Mijn hoofd leek op hol te slaane nu schoten de vragen emt een steeds hogere snelheid door mijn hoofd. Ik kneep mmijn ogen stijf dich ten probeerde er niet op te lettten , maar eht tegendeel was de werkelijkheid.
Ik voelde me zo in de war , ondanks dat alles voorbij was.
Rusteloos draaide ik me nog een keer om en uiteindelijk stapte ik zachtjes uit bed. ik deed het raam een stukje open en klom erlangs naarbuiten.
De koele lucht deed kippenvel opkomen en een zacht briesje gleed over het gras.
Hier en daar hoorden je vogels fluiten , en heel in de verte leek de lucht lichter dan hier.
Ik had het gevoel plotseling tot rust te komen , in de duisternis van de nacht. Het gaf me een rustig , kalmerend gevoel en de vele vragen verdwenen zo langzamerhand.
Op blote voeten liep ik over het zachte gras. Er lag nog een beeje dauw en de grassprietjes kriebelden tussen mijn tenen. Af en toe hoorde ik een uil roepen.
Ik zag verderop een fel , flakkerend licht en langzaam kwam ik dichterbij. VEle rook kwam van het licht af en ik zag een groot kampvuur. Ik beet op mijn lip en liep ernaartoe. De omstanders keken verbaasd naar me.
'Hoi,' zei ik vrolijk. Eindelijk eens een keer neit nep-vrolijk. maar eerlijk en gemeend vreugdevol.
'Hoi...' zeiden sommigen aarzelend. Ik glimlachte.
'Cool vuurtje... Ik ben Sarah O'Neal, uit Griffoendor.' gek genoeg vond ik het echt een cool vuur. Het gaf een mooi beeld, die flakkerende vlammen in het nachtelijke duister.
Nu stelde ook de rest zich voor.
'Linda, Ravenklauw'
'Marieke, Huffelpuf'
'Adriaan, Ravenklauw' En zo nog meer.
Ik bleef ook even stan en stak mijn handen uit naar het vuur om ze een beetje op te warmen. Ik babbelde even met de rest en nam toen weer afscheid.

Terwijl mijn blote voeten me weer over het frisse gras vervoerden , dacht ik met een glimlach aan eht vuurtje.
Ik was neit meer bang voor vuur, ik voelde me er juist veilig bij. Eindelijk had ik eht gevoel dat ik het verleden een beetje achter me kon laten. Hoewel ik me nog steeds verward voelde , had ik nu meer begrip voor alle afgelopen gebeurtenissen.
Eigenlijk ahd ik tijd nodig voor mezelf , om alles een beetje op en rijtje te zetten.
Ik besefte plots hoe ik me thuisvoelde zo in de natuur, en ik nam een besluit.
Met een tevreden, uitgerust gevoel keerde ik terug naar de slaapzaal

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Jan 02, 2005 11:35

Maar 's morgens raasden toch de zenuwen door mijn buik, toen ik opstond, me omkleedde en naar de leerlingenkamer slenterde. Rusteloos begon ik wat huiswerk te maken, maar merendeel van de tijd zat ik achterover te wachten. De tijd tikte langzaam voorbij en steeds meer twijfels kwamen op. Was dit wel een goede keus? Zullen ze me niet vergeten?
Plots werd ik boos op mezelf. Tuurlijk was dit het goede! Ik voelde me meer thuis in de natuur dan hier!
Op het moment dat ik kwaad met mijn vuist op de tafel sloeg , kwam Sirius slaapdronken binnenstrompelen.
'Hoi...' zei ik zenuwachtig. Ook Lily kwam traag de leerlingenkamer in.
Hard beet ik op mijn lip, terwijl ze me beiden afwachtend aankeken. Nerveus frummelde ik wat met mijn handen aan de boekenkaften en ik sloeg mijn ogen neer terwijl ik mijn besluit uitlegde.
Verbijsterd en verdrietig staarden ze me aan.
'Moet dat echt?' vroeg Lily zachtjes. Langzaam knikte ik.
'O...' antwoordde ze. Ze omhelsde me even en keek me met natte ogen aan.
'Ik zal je missen,' fluisterde Sirius. Weer knikte ik. Ik bleef maar knikken, er kwam geen woord uit mijn keel. Ik probeerde een dikke prop weg te slikken maar hij leek steeds groter te worden. Tranen vloeiden over mijn wangen toen ik afscheid nam.
'Het ga jullie goed,' wist ik er nog uit te persen.
Toen draaide ik me bruusk om, stapte door het schilderij van de dikke dame, en holde zo snel ik kon weg. Ik huilde hartverscheurend en verblind door de tranen struikelde ik regelmatig. Maar een sterke, heldere stem in mijn achterhoofd zei dat dit echt belangrijk was. Ik moest wat tijd voor mezelf hebben, dan kon ik de dingen eens op een rijtje zetten.
Toen ik eindelijk hollend een paar stappen buiten eht kasteel kwam , hield ik halt.
Langzaam stopte de tranen en ook aan eht snikken kwam een einde. Ik haalde met de accio-spreuk mijn bezem uit de stalling en terwijl hij suizend aankwam vliegen, doordacht ik mijn plan.
Voor een tijdje zou ik rondtrekken door de natuur. Daar kon ik mezelf terugvinden , alles op een rijtje zetten en bedenken wat ik ging doen met mijn leven. Ik moest tijd voor mezelf hebben en beseffen waarvoor ik nu leefde , waarom alles was gebeurd en hoe het verder moest. Als dan eindelijk de rust in mij teruggekeerd zou zijn, zou ik terugkomen naar Zweinstein en pas dan zou ik mezelf kunnen zijn. Pas dan zou Sarah leven op de manier zoals ze zelf wilde.
'Vaarwel, Zweinstein,' fluisterde ik zonder twijfels. Met vaste stappen liep ik het bos in en stapte op mijn bezem. Weg van de problemen, klaar voor een nieuw begin.

The End

*wandelt topic binnen en ziet dat ze het slot moet posten.*
*post het*
*houdt toespraak*
Wel allemaal, hartstikke bedankt voor de vele reacties die ik op dit verhaal heb gekregen. Ik denk dat dit verhaal wel de beste is van alle verhalen die ik heb geschreven... En ook op 1 na het kortste....
Ik ga gauw verder met een nieuw verhaal, want een vervolg hierop wordt nogal moeilijk. Ik zei dat in mijn volgendev verjaal Sirius en Sarah wel voor zouden komen. Dat weet ik eigenlijk nog niet zeker, dus verwacht neits Wink

Nogmaals hartstikke bedankt voor het lezen van dit verhaal. Pb me pleaaaase reactie's over het einde, ik zou je eeuwig dankbaar zijn.
Doegie allemaal!
Kimberly
*klikt op OK en wandelt topic uit*