[AF] De verboden liefde [2]

dracogirly · Geplaatst: Vr Jan 07, 2005 10:20

Ik had besloten om een vervolg te schrijven op mijn eerdere verhaal: De verboden liefde. Deel 1 kun je hier vinden: http://www.harrypotterforum.nl/hpf1/viewtopic.php?t=1242

Dit verhaal speelt zich af in het zevende en dus laatste jaar van Harry en zijn vrienden.
Ik ben altijd erg slecht in het bedenken van titels vandaar ook deze erg originele titel Rolling Eyes

Ik denk dat ik iedere vrijdag wel iets zal posten. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Reacties zijn altijd welkom Very Happy

Hoofdstuk 1. Chocoladekikker

De vakantie leek wel een eeuwigheid te duren. Anne zuchtte. Ze wist nog steeds niet hoe ze deze vakantie doorgekomen was zonder Draco maar één keer te zien. Ze begreep ook wel uit de verhalen die Harry, Ron en Hermelien haar vertelden dat zijn ouders nou niet echt aardige mensen waren. Maar ze kon niet begrijpen dat zijn ouders het niet zouden goedkeuren als hij haar zou zien.

Ze was nog niet eens toegestaan om hem een brief te sturen. Hij had haar aan het begin van de vakantie uitgebreid laten beloven dat ze geen contact met hem op zou nemen. En zo kwam het dat ze nu op haar kamer zat, met de paar brieven die hij haar geschreven had voor zich. In alle brieven stond zo ongeveer wel hetzelfde: namelijk hoeveel hij van haar hield en hoe erg hij haar miste, maar ook dat ze onder geen enkele omstandigheden contact met hem mocht opnemen.

Ja, Anne was blij dat de vakantie er morgen eindelijk opzat en dat ze weer naar school kon. Al was het alleen maar omdat ze dan Draco weer kon zien en hem eindelijk kon vragen waarom ze geen contact met hem kon opnemen.

Eindelijk brak de volgende dag aan en Anne ging op weg naar het station. Toen ze bij het perron aankwam moest ze lachen toen ze weer terugdacht hoe onwetend ze vorig jaar nog geweest was. Ja, dit jaar beloofde een stuk beter te gaan dan vorig jaar.

Toen ze op het perron liep zag ze Harry, Ron en Hermelien al staan en ze liep snel naar hen toe. Hoe gezellig ze het ook vond om weer met hen te praten, ze bleef toch telkens om haar heen kijken of ze Draco al ergens zag. Tot haar teleurstelling zag ze hem nog steeds niet. Ze wilde net de trein ingaan toen ze eindelijk de blonde haren van de jongen die ze zocht zag.

Met een lach op haar gezicht liep ze op hem af. Hij liep haar echter snel voorbij, zonder haar nog een blik waardig te gunnen. Anne fronste haar wenkbrauwen. Had hij haar soms niet gezien en liep hij daarom zo snel langs haar heen? Ze betwijfelde het, maar een andere verklaring had ze niet.

Ze draaide zich om en liep de trein binnen. Ze was vastbesloten om Draco te vinden. Ze liep langs verschillende coupés toen ze eindelijk de coupé vond waar Draco in zat. Ze schoof de coupé deur open en keek hem lachend aan. Tot haar verbazing keek hij haar echter boos aan.

“Wel wel, als we hier nieuwelingentje niet hebben. Wat is er? Ben je de weg kwijtgeraakt?”, zei Draco terwijl hij haar strak aan bleef kijken.
Anne keek vol verbazing naar Draco. Dit had ze niet verwacht.
“Wat is er nieuwelingentje, ben je je tong verloren?”

De zwadderaars lachten, terwijl Anne nog steeds met grote ogen naar Draco keek.
“Maar Draco, je houdt toch van me?”, zei Anne met pijn in haar stem.
“Tuurlijk, en ik houd ook van eten. Oh, chocoladekikker heb ik al gezegd dat ik van je hou?”, zei Draco terwijl hij met een serieuze blik naar zijn chocoladekikker keek.

Anne kon het niet meer aanzien, hoe kon hij haar zo laten vallen. Met tranen in haar ogen verliet ze de coupé. Ze kon het nog steeds niet geloven. Had hij haar dan gewoon gebruikt? Door haar haast om weg te komen van de coupé en de tranen in haar ogen zag ze niet goed waar ze heenliep. Het enige wat ze wist was dat ze zo ver mogelijk bij hem vandaan wilde zijn.

Hoe ze het voor elkaar had gekregen om de coupé van Harry, Ron en Hermelien te bereiken zonder tegen iemand aan te botsen, wist ze niet, maar ze was er erg blij om. Zodra ze de coupé binnen kwam schrokken Harry, Ron en Hermelien van het behuilde gezicht van Anne.

“Anne, wat is er gebeurd?”, vroeg Hermelien.
“Hij houdt niet van me”, zei Anne snikkend.
“Wie houd niet van je?”, vroeg Hermelien, hoewel ze het antwoord eigenlijk wel kon raden.
“Draco”, zei Anne.
“Hè? Maar hoe kan dat nou? Jullie leken zo gelukkig vorig jaar.”
“Weet je wat hij zei?”, zei Anne met een misplaatst lachje tussen het snikken door. “Toen ik vroeg of hij van me hield. Hij zei dat hij ook van eten hield en toen vertelde hij zijn chocoladekikker hoeveel hij van hem hield.”
Anne begon nu nog harder te huilen.

Ron had moeite om zijn lachen in te houden. Hij zag al helemaal voor zich hoe Malfidus zijn liefde verklaarde aan een chocoladekikker. Hermelien zag het en gaf hem een boze blik.

Hermelien wilde net wat troostende woorden zeggen tegen Anne toen de coupé deur openschoof. Wie anders dan Draco Malfidus met zijn twee lijfwachten stonden in de deuropening.

“Ah, en daar hoopte ik dat nieuwelingentje genoeg tranen had gelaten om iedereen in deze coupé te verdrinken”, zei Draco.
“En ik hoopte nog wel zo dat scheurbek je dit jaar een bezoekje zou hebben gebracht, waardoor je dit jaar niet naar school zou komen. Hmm, toch weer een grote teleurstelling”, zei Harry.
Anne keek nog steeds woedend naar Draco.
“Wel Potter, ik hoop dat de teleurstelling niet te groot voor je is. Het zou toch rot zijn voor modderbloedje, wezel en nieuwelingentje als je het hele jaar over mij zou treuren”, zei Draco.
“Ach Malfidus, ga toch lekker terug naar je chocoladekikker en ga hem je liefde verklaren, maar laat ons met rust!”, zei Anne boos.
Tot vrijwel ieders verbazing draaide Draco zich ook werkelijk om en liep samen met Korzel en Kwast weg.

dracogirly · Geplaatst: Vr Jan 14, 2005 9:23

Hoofdstuk 2. Lessen

Tijdens de sorteerceremonie keek Draco zo nu en dan naar Anne. Hij kon zien dat hij haar pijn gedaan had met wat hij gezegd had. Maar hij kon haar niet langer blijven zien. Het was veiliger zo voor haar.

Hij wreef over zijn arm, waar verborgen onder zijn kleding het duistere teken zat. Hij zou het eigenlijk pas krijgen als hij van school af zou zijn, maar de heer van het duister wilde een extra spion hebben op Zweinstein. Hij weet nog goed wat voor een schok het voor hem was toen zijn vader zei dat hij het duistere teken deze vakantie al zou krijgen. Zijn vader was in de zomer samen met een aantal andere dooddoeners ontsnapt uit Azkaban.

Draco wilde het duistere teken eigenlijk niet, maar hij wist dat als hij het zou weigeren, hij vermoord zou worden. Hij had dus geen keus. Dit was ook waarom hij nu zo rot tegen Anne deed. Als zijn vader of een van de andere dooddoeners erachter komt dat hij iets met een Griffoendor heeft, zullen ze haar waarschijnlijk vermoorden of nog erger, ze zouden hem dwingen om haar te vermoorden. Hij moest dus wel met haar breken. Dat was voor haar een stuk veiliger.

Hij was zo in gedachten dat hij niet in de gaten had dat de sorteerceremonie al was afgelopen en dat het diner was begonnen. Het was Korzel die door zijn gesmak Draco weer uit zijn gedachten haalde.

“Waar denk je aan Drakie?”, vroeg Patty die naast hem was gaan zitten en weer zowat over hem heen hing.
Wanneer begrijpt dat kind nou eens dat ik niets van haar moet, is ze nou werkelijk zo stom, dacht Draco.
“Over hoeveel werk ik nu voor de heer van het duister kan doen”, antwoordde Draco snel.
“Oh Drakie, mag ik hem eens zien?”, vroeg Patty terwijl ze nieuwsgierig naar zijn arm keek.
“Niet hier gek, straks ziet één van de leraren het”, siste Draco boos.
“Oh ja, dat was ik vergeten”, zei Patty terwijl ze probeerde charmant te glimlachen, iets waar ze hopeloos in faalde.
Draco zuchtte. Hoe moest hij ooit weer een jaar met die stommelingen overleven.

De volgende ochtend was Draco een van de laatste die aan het ontbijt verscheen. Hij had die avond lang wakker gelegen, terwijl hij aan Anne dacht. Het was erg laat, of beter gezegd, vroeg in de morgen toen hij uiteindelijk in slaap viel. Nieuwsgierig keek hij naar het nieuwe rooster. Tot zijn verbazing zag hij dat hij toverdranken niet langer meer met de Griffoendors had, maar met de Ravenklauwers. Hij vond het jammer dat hij nu niet meer kon zien hoe Sneep tekeer ging tegen Potter en Lubbermans, maar was ook wel blij dat hij Anne nu minder hoefde te zien. Zolang hij haar maar niet hoefde te zien, zou het gevoel vanzelf wel overgaan.

“Heb je het al gezien?”, zei Ron opgewekt toen Anne samen met Hermelien aan de Griffoendor tafel ging zitten voor het ontbijt.
“De Cambridge Cannons hadden eindelijk genoeg geld en hebben Victor Kruml als hun nieuwste speler voorgesteld?”, vroeg Anne.
“Nee, hoewel dit bijna net zo goed is”, zei Ron met nog steeds een grote glimlach op zijn gezicht.
“Nou, wat is het dan Ron?”, vroeg Hermelien die ongeduldig begon te worden.
“Kijk maar op je rooster bij dinsdag de eerste les!”, zei Ron.

Anne keek nieuwsgierig naar het rooster. Toen ze het las fronste ze echter haar wenkbrauwen.
“Je vindt het leuk dat we op dinsdag als eerste les toverdranken hebben?”, zei Anne ongelovig.
“Nee, natuurlijk niet”, zei Ron met een verafschuwd gezicht. “Maar we hebben toverdranken niet langer meer met die stomme zwadderaars.”
Anne bekeek haar rooster nog eens en zag inderdaad dat ze toverdranken dit jaar met Huffelpuf hadden.

Ze zag echter ook dat ze zometeen als eerste les verweer tegen de zwarte kunst hadden samen met de zwadderaars. Daar had ze dus echt geen zin in. Waarom moest die stomme Malfidus haar dit ook aandoen. Ze voelde tranen weer opkomen. Nee, ze zou niet gaan huilen. Niet hier in de grote zaal waar iedereen haar kon zien. Die genoegdoening wilde ze hem niet geven. Ze slikte een paar keer en deed best om haar tranen tegen te houden.
“Ik ga vast naar het lokaal”, zei Anne en ze stond op en liep snel de grote zaal uit. Ze liep naar het lokaal waar ze straks les had en ging alvast aan een tafeltje zitten.

Waarom moest dit haar nu weer gebeuren. Waarom was hij nu zo veranderd. Had hij dan nooit van haar gehouden?

Lang had ze niet om erover na te denken, want al snel kwamen Harry, Ron en Hermelien ook het lokaal binnengelopen en gingen bij haar in de buurt zitten.
“Anne gaat het wel?”, vroeg Hermelien.
Natuurlijk gaat het niet. Ik ben gisteren op een verschrikkelijke manier gedumpt en ik voel me hartstikke rot, dacht ze bitter. Ze zei echter wat anders.
“Ja, het gaat wel.”

Veel tijd om er verder nog op in te gaan hadden ze niet omdat er steeds meer mensen het lokaal in kwamen. Toen Anne Draco het lokaal in zag komen met zijn gebruikelijke volgers keek ze snel een andere kant op. Ze wilde hem niet het genoegen geven om haar verdrietige gezicht te zien.

Iedereen zat nog maar net toen een leraar het lokaal in kwam lopen. Toen ze zagen wie het was keken ze allemaal verbaasd op.
“Wat doet hij hier?”, zei Harry met een verafschuwd gezicht.
“Oh, laat dit alsjeblieft een nachtmerrie zijn. Laat hij niet onze nieuwe leraar voor dit vak zijn”, zei Ron.
Anne keek om zich heen en zag dat bijna alle Griffoendors er zo over dachten, terwijl de zwadderaars een triomfantelijke grijns op hun gezicht hadden. Onbewust keek ze ook weer naar Draco. Hij zag er nog steeds erg goed uit. Ze schrok van haar eigen gedachte en keek snel weer een andere kant op. Zo wilde ze niet langer over hem denken.

“Goedemorgen klas. Ik ben jullie nieuwe leraar verweer tegen de zwarte kunst, aangezien Perkamentus hier niet langer tijd voor heeft. Maar wees niet getreurd, ik zal jullie ook nog altijd les geven in toverdranken”, zei Sneep. Met een lach op zijn gezicht keek hij naar de verschrikte blikken van de Griffoendors.

dracogirly · Geplaatst: Vr Jan 21, 2005 9:54

Hoofdstuk 3. Botsing

“Ik kan nog steeds niet geloven dat Perkamentus ons nu opzadelt met nog meer Sneep”, zei Ron na de lessen.
“Nu wint onze afdeling nooit. Sneep zal net zolang punten van ons aftrekken totdat we geen punten meer over hebben”, zei Harry.
“Ja, maar je hoorde wat Sneep zei. Perkamentus heeft het gewoon te druk”, zei Hermelien.

Anne volgde de discussie maar half. Zij zat nog steeds met haar gedachten bij Draco.

“Anne wat vind jij?”, zei Hermelien.
“Huh, wat?”
Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet hoorde waar ze het over hadden.
“Ik wil zo naar de bibliotheek gaan om te gaan leren. Dit jaar is immers ons examenjaar. Die twee stommelingen, vinden het echter belangrijker om rond te hangen in de afdelingskamer”, zei Hermelien boos terwijl ze naar Harry en Ron wees.
“Sorry Hermelien, maar ik denk dat ik ook liever naar de afdelingskamer ga.”
“Jullie zijn echt onmogelijk hè?”, zei Hermelien. “Als jullie maar niet denken dat jullie op het laatste moment alles van mij kunnen krijgen.”

Boos liep Hermelien in haar eentje richting de bibliotheek.
Snappen ze dan niet dat dit laatste jaar hartstikke belangrijk is, dacht ze.
Ze was zo aan het mopperen dat ze niet goed oplette waar ze liep. Hard liep ze tegen iemand aan en viel op de grond.

“Oh help, nu is er zelfs een modderbloedjes voor me gevallen. Eerst al nieuwelingentje en nu ook nog eens een modderbloedje. Wat hebben die vrouwen tegenwoordig.”
Draco keek Hermelien onderzoekend aan maar ze reageerde niet en bleef gefixeerd naar zijn arm kijken. Draco volgde haar blik en zag tot zijn schrik dat door zijn val zijn mouw wat was verschoven waardoor het duistere teken nu goed te zien was. Snel deed hij zijn mouw weer goed en stond zonder verder nog iets te zeggen op en liep weg.

gedoe, dacht Draco terwijl hij snel wegliep. Dat nou net zij het duistere teken moest zien. Waarom kon dat stomme modderbloedje ook niet gewoon uitkijken waar ze liep. Ze zal het nu vast tegen Potter en Wemel zeggen, en wat nog erger was, Anne.

Hermelien kon haar ogen niet geloven. Had ze nou zojuist het duistere teken op de arm van Malfidus gezien? Hoewel dit haar een jaar geleden niet zo had verbaast, had ze na vorig jaar toch wel verwacht dat hij verandert was. Dit moesten Harry en Ron weten. Snel stond ze op en liep terug naar de afdelingskamer.

Harry en Ron keken vreemd op toen ze Hermelien alweer zo snel terug zagen komen.
“Jij bent snel klaar met leren”, zei Ron.
“Ach Ron, doe niet zo stom”, zei Hermelien, “ik moet nog beginnen.”
“Waarom ben je dan nu al terug? Ben je soms een boek vergeten?”, zei Harry.
“Waar is Anne”, vroeg Hermelien terwijl ze haastig in het rond keek.

“Zij is boven in de slaapruimte. Hoezo, wat is er?”, vroeg Harry.
“Ik moet jullie wat vertellen.”

*hp*hp*hp*

“Waarom verbaast je dat zo?”, zei Ron, terwijl hij nieuwsgierig naar Hermelien keek.
Hermelien had ze zojuist verteld over wat ze gezien had.
“Als dat echt zo is, loopt Anne misschien wel gevaar”, zei Harry nadenkend. “Maar eerst moeten we er zeker van zijn dat het echt het duistere teken was wat je zag Hermelien en niet een ander soort tatoo.”

“Hallo, het is Malfidus waar we het over hebben, natuurlijk is het het duistere teken”, zei Ron.
“Dan word het hoog tijd dat we eens een goed gesprek met hem hebben, al is het alleen maar om ervoor te zorgen dat hij Anne met rust laat”, zei Harry.

*hp*hp*hp*

Anne was ondertussen in de slaapruimte. Ze had de brieven die Draco haar had geschreven voor haar liggen. Hoe naïef was ze geweest, dat ze dat allemaal geloofde. Ze had beter moeten weten toen hij zei dat ze niet moest terugschrijven. Boos en verdrietig pakte ze de brieven op en begon ze in stukken te scheuren.

“Ik haat je!” zei ze terwijl ze de brieven in nog kleinere stukken scheurde.
“Ik haat je! Waarom laat je me zo voelen.”
Ze begon te huilen. Ze pakte de stukjes perkament op en zei een spreuk die ervoor zorgde dat ze verbranden.
“Ik haat je!”, zei ze terwijl ze nog wat snikte.
“Waarom hou ik dan nog steeds zoveel van je.”

Ik zal gaan proberen om twee keer in de week iets te gaan posten. Dit zal dan waarschijnlijk op dinsdag en vrijdag gebeuren.

dracogirly · Geplaatst: Di Jan 25, 2005 9:25

Hoofdstuk 4. Gesprek

De dagen gingen voor Anne in een soort waas voorbij. Ze had moeite om zich in de lessen te concentreren en ze sprak bijna nooit meer met iemand. Vanavond zou ze ook in haar eentje naar het diner gaan. Harry en Ron hadden gezegd dat ze nog iets voor zwerkbal moesten doen, terwijl Hermelien nog iets moest opzoeken in de bibliotheek.

De waarheid was echter dat zij deze avond een bezoekje wilden brengen aan Malfidus, iets wat ze geheim wilden houden voor Anne. Ze hadden besloten om hem in een onbewaakt ogenblik een leegstaand klaslokaal in te trekken en hem vervolgens daar te ondervragen. Hermelien zat al ongeduldig in het klaslokaal te wachten, terwijl Harry en Ron onder Harry’s onzichtbaarheidsmantel buiten het lokaal aan het wachten waren op Malfidus.

Zoals verwacht liep Malfidus ook nu weer in zijn eentje richting de grote zaal. Ze hadden hem de afgelopen dagen goed in de gaten gehouden, zodat ze precies wisten wat hij wanneer deed, en zo zijn ze er ook achter gekomen dat hij altijd alleen naar het diner ging.

Draco liep nietsvermoedend langs het lokaal, tot plotseling vanuit het niets de deur van het lokaal openging en hij naar binnen werd geduwd. Hij greep instinctief naar zijn toverstok en keek wild in het rond, op zoek naar zijn belagers. Maar voordat hij ook maar de kans kreeg om zijn belagers te zien, had Hermelien al de ontwapeningsspreuk geroepen. Ongewapend en zonder zijn belagers te kunnen zien, kreeg Draco toch een angstig voorgevoel.

Toen hij Potter en Wemel de onzichtbaarheidsmantel af zag doen kon hij eigenlijk niet eens zeggen dat hij verbaast was, hij had het min of meer wel verwacht. Harry en Ron gingen snel voor de deur staan, zodat Draco niet weg kon gaan.
“Het wondertrio had er genoeg van om mij alleen maar te zien in het bijzijn van mijn medezwadderaars en besloot om mij daarom maar te ontvoeren, wat schattig”, zei Draco.

“Malfidus, we moeten praten”, zei Harry.
“Kijk en daar ga je de fout in Potter. Wij moeten namelijk helemaal niets. En ik heb je al helemaal niets te zeggen.”
“Maar fretjongen, het maakt ons helemaal niet uit of je het wilt of niet, zolang je het maar doet”, zei Ron boos.
“Malfidus we willen iets controleren, wil je zo aardig zijn om je mouwen op te stropen”, zei Hermelien.

“Maar modderbloedje, hoe kom je er nu bij dat ik aardig wil zijn? Die val heeft je hersenen toch meer door elkaar geschud dan ik al dacht.”
“Ook goed, als je het niet zelf wilt doen, dan helpen we wel een handje”, zei Harry terwijl hij samen met Ron op hem afstapte. Ze pakte hem vast en hielden hem stevig beet. Hermelien haalde haar toverstok te voorschijn en richtte die op Malfidus. Ze zei een spreuk waardoor zijn mouwen automatisch omhoog rolden.

Nieuwsgierig bekeek het trio zijn armen. Tot hun verbazing was er echter niets te zien.
“Dat is onmogelijk”, zei Hermelien terwijl ze de armen nog eens goed bekeek.
“Wat? Had je verwacht dat er geen armen onder de mouwen zouden zitten?”, zei Draco uitdagend.
“Waar heb je het gelaten Malfidus?”, zei Hermelien boos.
“Je zult toch iets duidelijker moeten zijn modderbloedje, ik heb geen idee waar je het over hebt”, zei Draco.

Bij het horen van het woord modderbloedje knepen Harry en Ron hard in de armen van Malfidus, die ze nog steeds vast hadden.
“Het teken”, zei Hermelien, die nog steeds naar de armen van Malfidus aan het kijken was met het idee dat als ze er maar lang genoeg naar bleef kijken het teken vanzelf zichtbaar werd.

“Het teken is nog steeds niet erg duidelijk. Bedoel je het vredesteken, het teken van de liefde of misschien wel het stopteken.”
Ron had genoeg van het gerek van Malfidus.
“Je weet hartstikke goed welk teken we bedoelen. We hebben het over het teken dat ook al die dooddoeners vrienden van je hebben.”
“Nee, sorry, niet gezien”, zei Draco op onschuldige toon.

“Maar dat kan niet”, zei Hermelien, “ik heb het zelf gezien.”
“Misschien heeft die val er dan wel voor gezorgd dat je een bril nodig heb. Ik weet zeker dat je die van Potter wel even mag gebruiken.”, zei Draco spottend.

“Ik weet niet wat voor een spelletje je aan het spelen bent Malfidus, maar geloof me, ik kom er nog wel achter”, zei Harry en samen met Hermelien en Ron liep hij het klaslokaal uit en liet Malfidus alleen achter.

Draco was opgelucht toen Potter, Wemel en Griffel het lokaal uitliepen. Het was maar goed dat die Griffoendors altijd alles zo super opvallend deden. Hij merkte dat ze hem al een aantal dagen in de gaten aan het houden waren en wist dat hij ervoor moest zorgen dat ze niet het duistere teken zouden zien. Hij had daarom wat onderzoek gedaan en een spreuk gevonden die ervoor zorgde dat het teken voor vier uur verborgen bleef. Zolang hij er dus voor zorgt dat hij de spreuk op tijd zegt, hoeft hij er niet bang voor te zijn dat iemand buiten Zwadderich erachter zou komen.

“Ik kan het niet geloven”, zei Hermelien terwijl ze met zijn drieën naar de grote zaal liepen.
“Jullie moeten me geloven. Ik heb echt het duistere teken op zijn arm gezien.”
“Hermelien kan het niet zijn dat door die val je alles inderdaad niet meer zo goed zag en dat je dacht dat je het zag, terwijl er eigenlijk niets was?”, zei Harry voorzichtig.
“Ik weet wat ik gezien heb!”, zei Hermelien. “Hij heeft vast een of andere spreuk erover gezegd of een bepaald drankje gedronken.”

“We moeten hem gewoon nog een keer spreken en dan zorg ik dat ik verschillende spreuken ken waardoor het weer zichtbaar word en …”, zei Hermelien.
“Hermelien, hoe graag ik je ook wil geloven. Ik vind dat je het nu wel een beetje overdrijft. Je was er zelf bij en je kon zelf zien dat er niets te zien was. Mag ik je er ook aan herinneren dat je met het ontvoeren of ondervragen van klasgenoten op deze manier ook tientallen schoolregels breekt”, zei Harry.
“Jullie denken dat ik gek aan het worden ben hè? Jullie geloven mij niet”, zei Hermelien terwijl ze beschuldigend naar Harry en Ron keek.
“Fijn, dan moeten jullie het zelf weten. Maar zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb als later dit jaar blijkt dat Malfidus een dooddoener is”, en met die woorden liep Hermelien boos weg.

dracogirly · Geplaatst: Vr Jan 28, 2005 9:45

Hoofdstuk 5. Opdracht

De weken die volgden waren rustig. Misschien wel te rustig. Nadat Harry, Ron en Hermelien hun ‘gesprekje’ met Malfidus hadden gehad liet hij hen met rust. Anne vond het nog steeds moeilijk om Draco te zien, maar kon er wel steeds beter mee omgaan.

Als snel kwam het eerste weekend waar ze naar Zweinsveld mochten. Anne zat in een hoekje van de afdelingskamer weer eens te denken hoe het nou zo mis had gegaan met Draco, toen Harry ineens op haar kwam afgelopen.
“Uhm, Anne, ik zou je iets willen vragen.”
“Ja”, zei Anne terwijl ze opkeek.

Harry nam een keer diep adem en zei: “ZoujemetmijnaarZweinsveldwillen?”
“Wat?”, zei Anne.
“Laat maar, het is een slecht idee”, zei Harry terwijl hij rood aanliep.
“Nee!”, zei Anne, “Ik bedoel, misschien is het wel een slecht idee, maar ik verstond je niet goed. Zou je het misschien willen herhalen en dan iets langzamer?”

“Ik vroeg me af of je misschien samen met mij naar Zweinsveld zou willen”, zei Harry dit keer wat langzamer terwijl hij Anne verwachtingsvol aankeek.
“Je bedoelt als een date?”, zei Anne.
“Ik wist dat het een slecht idee was”, zei Harry en hij draaide zich om en begon weg te lopen.
“Nee! Wacht!”, riep Anne.

Harry draaide zich om en keek Anne aan.
“Het lijkt me leuk”, zei Anne.
Harry bleef Anne verbaasd aankijken.
“Hallo, aarde aan Harry, ben je er nog”, zei Anne terwijl ze met haar hand voor zijn ogen heen en weer ging.
Harry schudde even met zijn hoofd.
“Ja, ik ben er nog. Zullen we dan om tien uur voor de grote zaal afspreken?”
“Is goed.”
“Oké leuk”, zei Harry en hij liep weer terug naar Ron en Hermelien.

Anne zat de laatste tijd steeds vaker alleen in een hoekje. Vaak dacht ze dan terug aan vorig jaar en aan Draco. Ze was verbaasd dat Harry haar zojuist mee uit had gevraagd. Ze kon niet echt zeggen dat ze verliefd op hem was, maar hij zag er best leuk uit. Ze bekeek hem eens goed en ging hem ongemerkt toch met Draco vergelijken. Hoewel Harry niet lelijk was, was Draco toch veel leuker.

Ze zuchtte. Hoe ze ook probeerde hem uit haar hoofd te zetten, het lukte haar niet. Misschien dat Harry wel een goede afleiding kon zijn om hem te vergeten.

*hp*hp*hp*

Draco was rustig zijn huiswerk aan het maken, toen hij ineens de familie uil naar hem toe zag vliegen.
Dat is vreemd, meestal stuurt vader maar één keer per week iets.
Voorzichtig haalde hij het stukje perkament van de uil en begon te lezen.

Draco,
Kom zondag als je naar Zweinsveld gaat om 4 uur naar het steegje naast de 3 bezemstelen. Wij moeten praten.
Lucius

Draco schrok. Zondag was morgen al. Waarom zou zijn vader hem zo dringend willen spreken? Hij zou toch niet weten over de relatie die hij met Anne heeft gehad? Draco werd bij de gedachte alleen al misselijk.

*hp*hp*hp*

De dag dat ze naar Zweinsveld zouden gaan kwam al snel. Toen ze naar de grote zaal liep zag ze Harry al staan. Hij was echter niet alleen. Draco en zijn lijfwachten stonden bij hem. Terwijl Anne dichterbij liep kon ze het gesprek dat gaande was horen.

“Ha, jij uit met een vriendin Potter, laat me niet lachen”, zei Draco.
“Wat is er Malfidus, bang dat ik een leuker vriendin krijg dan jij”, hoorde ze Harry zeggen.
“Nou, ik wil je niet teleurstellen hoor Potter, maar tenzij je een onzichtbare vriendin hebt, ben ik bang dat je hier toch voor niets staat te wachten.”

Anne besloot dat het tijd was om Harry te helpen.
“Ah Harry, daar ben je. Zullen we dan maar”, zei Anne terwijl ze naar Harry toeliep.
Draco keek verbaast en stond met zijn mond open toe te kijken.
“Ik zal mijn mond maar eens dichtdoen als ik jou was Malfidus. Het staat niet echt leuk en straks vang je nog vliegen”, zei Anne.
“Maar jij … met hem”, zei Draco terwijl hij naar Harry wees.
“Inderdaad Malfidus, ik heb tenminste iemand gevonden die wel om mij geeft. En vertel eens, hoe is jou relatie met de chocoladekikker nu?”
Draco keek nog steeds vol ongeloof van Anne naar Harry.
“Kom Anne, we gaan”, zei Harry terwijl hij Anne’s hand pakte en samen met haar wegliep.

Draco kon maar moeilijk geloven dat Anne nu met Potter ging. Hij had weliswaar gehoopt dat Anne niet langer om hem zou treuren en dat ze iemand anders zou vinden, maar toch niet hem. Hij kon het niet helpen om jaloers te zijn op Potter die hij nu samen met zijn vriendin weg zag lopen. Maar hij zou er wel voor zorgen dat die relatie niet lang zou duren.

*hp*hp*hp*

Rechtop liep hij naar het steegje waar hij met zijn vader had afgesproken. Van binnen was hij bang, maar zoals het hoort bij een Malfidus liet hij het niet zien. Toen hij het steegje inliep zag hij zijn vader al staan.

“Ah, Draco, daar ben je. Kom wat dichterbij. Ik heb belangrijke dingen met je te bespreken.”
Draco deed wat hem gezegd was en ging tegenover zijn vader staan.
“Draco, de heer van het duister heeft een eerste opdracht voor je. Aangezien hij hier niet kon komen ben ik de boodschapper. Zorg dat Potter dit drinkt.”

Lucius haalde een flesje met een kleurloos drankje uit zijn gewaad.
“Het is geur, kleur en smaakloos dus hij zal er niets van merken als je het ergens door doet. Zorg dat hij het zo snel mogelijk drinkt en uil me zodra het gebeurt is.”
Draco pakte flesje en stopte het snel weg.

“Anders nog iets vader?”
“Ja, ik vrees dat ik je moet zeggen dat Sneep niet langer een dooddoener is. De heer van het duister is er achter gekomen dat hij Perkamentus aan informatie hielp. Het lijkt me daarom verstandig dat je een beetje uit zijn buurt blijft.”
“Weet hij dat ik een dooddoener ben?”, vroeg Draco snel.
“Nee, de enige die ervan op de hoogte zijn, zijn de heer van het duister en ik. Succes en zorg ervoor dat ik trots op je kan zijn.”
“Ja vader”, en met die woorden liep Draco het steegje uit.

Om te zeggen dat Draco een beetje in de war was na deze ontmoeting was een understatement. De man die hij na zijn vader het meest bewonderd had bleek een spion te zijn voor Potter. Hij kon het nog maar moeilijk geloven. En hij had ook nog eens een opdracht gekregen om ervoor te zorgen dat Potter dit drankje zou drinken. Hij vroeg zich af wat voor effecten het zou hebben, maar bedacht al snel dat hij dit misschien wel helemaal niet wilde weten. Hij moest nu dus een plan bedenken om te zorgen dat hij dit op zou gaan drinken. Met deze dingen in zijn hoofd liep hij de 3 bezemstelen binnen.

dracogirly · Geplaatst: Di Feb 01, 2005 9:23

Hoofdstuk 6. Hulp

Anne en Harry liepen wat rond in Zweinsveld totdat ze besloten om iets te gaan drinken. Samen liepen ze de drie bezemstelen binnen.
“Oh nee, hij is hier ook weer”, zei Anne toen ze Malfidus zag zitten.
“Wil je liever ergens anders heen?”, vroeg Harry.
“Nee, we blijven gewoon hier”, zei Anne, “ik heb geen zin om me door hem weg te laten jagen.”

Samen liepen ze naar een tafeltje in de hoek van het café.
“Wat wil je drinken?”, vroeg Harry.
“Een boterbier graag”, zei Anne.
Harry stond op en liep naar de bar. Terwijl hij bij de bar stond draaide hij zich nog eens om naar het tafeltje waar Anne zat. Anne lachte naar hem en Harry begon te blozen en draaide zich weer snel om.

“Wat schattig, je bent uit met een tomaat”, zei een bekende stem achter Anne.
Anne draaide zich om en zag Draco staan.
“Wel, beter een tomaat dan een chocoladekikker.”
“En vertel eens, had je het gezellig vandaag?”, vroeg Draco.
“Ik had het hartstikke gezellig totdat jij bij me in de buurt kwam”, zei Anne.
Ondertussen liep Harry ook weer terug naar het tafeltje en zette de boterbier op tafel neer.

“Ik snap werkelijk niet wat je in hem ziet”, zei Draco met een afkeurende blik.
“Gelukkig maar dat ik het wel zie dan hè?”, zei Anne.
Harry die de laatste opmerking van Draco ook hoorde moest erom lachen.
“Oh fretjongen, daar ben ik heel erg blij om. Ik zou er niet aan moeten denken dat jij mij leuk zou vinden”, zei Harry met een verafschuwd gezicht.

Anne en Harry begonnen allebei te lachen en Draco liep weer terug naar het tafeltje waar hij eerder ook al aan zat. Hij had zijn taak uitgevoerd en die Griffoendors hadden niets in de gaten gehad. Ja, zijn eerste opdracht was geslaagd. Snel schreef hij een briefje wat hij zodra hij op school was naar zijn vader zou sturen.

“Viel hij je lastig?”, vroeg Harry terwijl hij een slok van zijn boterbier nam.
“Niets wat ik niet aankon”, antwoordde Anne terug.
“Hoe gaat het eigenlijk met het zwerkbalteam?”, vroeg Anne nieuwsgierig, “je bent er de laatste tijd zo druk mee.”
“Oh het gaat goed. We zijn weer druk aan het trainen voor de eerste wedstrijd en…”
Maar Harry maakte zijn zin niet af en greep naar zijn litteken op zijn voorhoofd, dat nu een brandende pijn gaf. In de verte hoorde hij Anne nog roepen hoe het met hem ging, tot de pijn teveel voor hem werd en hij bewusteloos neerviel.

*hp*hp*hp*

Anne keek geschrokken toe hoe Harry naar zijn litteken greep. Ze had geen idee wat er gebeurde, mede omdat Voldemort zich vorig jaar nogal rustig had gehouden. Ze probeerde rustig te blijven en vroeg Harry of het wel goed ging. Hij antwoordde echter niet. Anne zag Harry’s ogen wegdraaien en met een klap viel zijn hoofd op de tafel. Snel liep Anne naar hem toe en probeerde hem weer bij te krijgen, iets wat haar niet lukte.

Ze keek het café rond op zoek naar iemand die haar kon helpen. Het was echter al vrij laat in de middag en de meeste leerlingen waren alweer terug gegaan naar Zweinstein. De enige van hun school die nog in het café was was Malfidus en dat was nu niet echt iemand die Harry zou gaan helpen. Ze kon echter onmogelijk Harry in haar eentje terugkrijgen naar school, dus ze besloot het toch maar te vragen.

Anne liep naar Draco toe, hopend op een soort van wonder zodat hij zou helpen.
“Dra.. Malfidus, ik vroeg me af of je misschien even kon helpen.”
Draco keek op en was verbaast om Anne te zien staan. Anne ging verder met praten.
“Harry had net een soort van toeval en is bewusteloos en ik kan hem onmogelijk in mijn eentje weer naar Zweinstein brengen. Dus wil je helpen?”

Nu begon Draco op een vreemde toon te lachen.
“Volgens mij heb je teveel boterbiertjes gedronken. Ik ga je namelijk echt niet helpen om wonderboy weer terug te krijgen naar het kasteel.”

Anne zuchtte. Zo een soort antwoord had ze eigenlijk wel verwacht. Ze moest het nu dus maar alleen proberen. Anne liep weer terug naar Harry. Ze deed zijn arm om haar nek, terwijl ze hem zelf bij zijn middel vastpakte. Zodra ze hem beet had begon ze al te wankelen en ze had moeite om te blijven staan.

“Je bent toch een tovenaar of niet?”, zei Draco die op Anne afgelopen kwam.
“Ja en?”, zei Anne ongeduldig.
“Oh niets hoor. Ik dacht alleen dat het misschien wat makkelijker was om hem gewoon voor je uit te laten zweven dan dat je hem het hele eind gaat dragen. Maar het maakt mij verder niet uit.”
“Dat weet ik ook wel”, zei Anne boos terwijl ze gewoon verder ging met het verslepen van Harry.
“Wel, waarom doe je het dan niet?”, zei Draco met een opgetrokken wenkbrauw.
“Ik ben mijn toverstok vergeten”, zei Anne zacht en snel zodat Draco het bijna niet kon verstaan.

“Dat is niet echt handig hè?”, zei Draco lachend.
“Zeg me liever iets wat ik nog niet weet”, zei Anne terug.
“Ik help je wel.”

Dat was inderdaad iets wat Anne niet verwacht had. Van de schok liet ze Harry bijna voor een tweede keer uit haar handen vallen.

“Meen je dat?”, zei Anne ongelovig.
“Nee, dat niet, maar het was leuk om te zien hoe je reageerde”, zei Draco lachend.
“Ik snap werkelijk niet dat ik het zolang met je hebt uitgehouden vorig jaar,” zei Anne boos.
“Misschien omdat ik gewoon ongelofelijk sexy, slim en aardig ben.”
“Eerder ongelofelijk egoïstisch en arrogant”, zei Anne.
“Zie je, ik wist wel dat je van me hield”, zei Draco lachend terug.

dracogirly · Geplaatst: Vr Feb 04, 2005 13:00

Hoofdstuk 7. Ziekenzaal

Anne keek hem ongelovig aan en ging verder met het verslepen van Harry.
Draco bleef naast haar lopen.

“Als je toch van plan blijft om de hele tijd naast me te lopen, kun je me net zo goed even helpen”, zei Anne boos.
“Misschien doe ik dat ook wel als je het iets aardiger vraagt.”

Anne gaf geen antwoord en ging verder met het verslepen van Harry. Hij werd echter steeds zwaarder en Anne had geen idee hoe lang ze hem nog vast kon houden. Ze besloot om het dan toch nog maar een keer aan Draco te vragen. Wat had ze immers te verliezen. In het ergste geval zou hij haar weer niet helpen en zou ze hem zelf verder moeten slepen, iets wat ze ook moest doen als ze het niet zou vragen.

“Zou je me misschien kunnen helpen?”, vroeg Anne.
“Alsjeblieft”, zei Draco.
“Hè?”, Anne keek hem niet begrijpend aan.
“Als je wil dat ik je help moet je het aardig vragen. Daar hoort het woord alsjeblieft ook bij.”
Anne zuchtte.
“Wil je me alsjeblieft helpen?”
“Maar natuurlijk”, zei Draco terwijl hij zijn toverstok tevoorschijn haalde en ervoor zorgde dat Harry voor hen uitvloog.

Hij was echter niet erg voorzichtig met Harry. Verschillende keren stootte hij met de benen van Harry ‘per ongeluk’ ergens tegenaan.

“Voorzichtig!”, zei Anne.
“Bang dat je vriendje er een beetje blauw uit komt te zien?”, zei Draco terug.
“Nee”, zei Anne.
“Nee?”, zei Draco verrast.
“Hij is mijn vriendje niet”, antwoordde Anne.

Dit was nieuws dat Draco zeker blij maakte. Hij deed gelijk iets voorzichtiger met Harry.
Eindelijk kwam het kasteel in zicht. Draco was blij dat ze onderweg niet al teveel mensen waren tegengekomen. Hij moet er niet aan denken wat er zou gebeuren als zijn vader of een van de andere dooddoeners zou hebben gezien dat hij Potter had geholpen.

Hij had echter iets te vroeg gejuicht, want toen ze onderweg gingen naar de ziekenzaal kwamen ze Ron en Hermelien tegen.

“Malfidus wat ben je aan het doen!”, zei Ron boos toen hij zag dat Harry bij hun was.
“Rustig Ron, hij helpt alleen maar”, zei Anne.
“Malfidus en helpen. Dat kan hij helemaal niet. De enige die hij kan helpen is zichzelf.”, zei Ron boos terwijl hij zijn toverstok tevoorschijn haalde.
Ron was halverwege een spreuk die hij tegen Draco wilde zeggen, toen Hermelien de ontwapeningsspreuk riep en zijn toverstok wegvloog.

“Hermelien wat doe je nou?”, zei Ron verbaast.
“Waar lijkt het op Wezel. Je vriendinnetje wil niet dat jij me pijn doet”, zei Draco terug.
“Oh nee hoor Malfidus, dat kan me niets schelen. Ik wil alleen niet dat hij per ongeluk Harry raakt”, zei Hermelien terug.
“Ja, wat heb je met Harry gedaan”, zei Ron boos.
“Ik heb helemaal niets met hem gedaan”, zei Draco boos. “Maar ja, dat zullen jullie wel weer niet geloven. Weet je wat, zoeken jullie het zelf maar uit.”

Met een klap liet hij Harry op de grond vallen en boos liep hij richting de kerkers waar de afdelingskamer van Zwadderich was.

*hp*hp*hp*

Het was pas de volgende ochtend toen Anne de ziekenzaal in mocht. Rustig liep ze naar het bed waar Harry in lag.
“Hey”, zei Harry toen hij Anne zag.
“Hey, je hebt me wel laten schrikken zeg.”
“Sorry,” zei Harry terug.
“Hoe voel je je nu?”
“Beter. Ik heb nog wel wat blauwe plekken op mijn benen, maar verder gaat het goed. Weet jij trouwens hoe die daar komen?”

Anne voelde haar gezicht rood worden en draaide zich snel weg. Ze had geen zin om Draco te verraden en dan zo weer een gevecht uit te lokken. Ze besloot om snel over iets anders te beginnen.

“Wat gebeurde er nou eigenlijk in het café?”
“Ik kreeg weer eens last van mijn litteken. Ik heb er wel vaker last van, maar nog nooit eerder ben ik er bewusteloos door geraakt. Voldemort was ergens erg blij over. Hij wordt sterker, ik voel het.”

dracogirly · Geplaatst: Di Feb 08, 2005 10:09

Hoofdstuk 8. Strafwerk

Anne liep boos naar het lokaal van Sneep. Waarom moest hij haar nu weer strafwerk geven. Zij kon er toch ook niets aan doen dat ze per ongeluk een verkeerd ingrediënt toe had gevoegd aan haar toverdrank waardoor het ontplofte.

Ze klopte op de deur van de kerkers voordat ze hem opendeed. Tot haar verbazing was ze niet de enige leerling in het lokaal, want naast Sneep stond Draco.

“Ah, juffrouw Mus, bent u daar eindelijk”, zei Sneep terwijl hij Anne doordringend aankeek. “Uw opdracht voor vanavond is dat u al deze potjes met de hand schoonmaakt.”
Sneep wees naar een hoek vol met vieze potjes en ketels.
“Om er zeker van te zijn dat u geen toverkracht gebruikt houd ik uw toverstok zo lang wel bij me”, zei Sneep terwijl hij zijn hand op hield wachtend tot Anne haar toverstok zou geven.

Anne had echter niet zoveel zin om haar toverstok zomaar af te geven, helemaal niet zolang Draco erbij was.
“En hij dan?”, zei Anne terwijl ze naar Draco wees en haar toverstok nog steeds stevig beet hield.
“Meneer Malfidus was zo aardig om aan te bieden om u in de gaten te houden, zodat u niet stiekem eerder weg gaat. Ik heb namelijk wel wat beters te doen dan u in de gaten te houden. Nou geef uw toverstok of moet ik hem komen halen?”, zei Sneep ongeduldig.

Langzaam deed Anne wat haar gezegd werd. Haar eerste hekel aan het strafwerk is niets vergeleken met wat ze nu voelde. Ze zat nu de hele avond opgescheept met Draco. Anne besloot om hem maar gewoon te negeren en ging aan het werk. Sneep verliet het lokaal waardoor Draco en zij overbleven.

“Nou niewelingentje heb je het nog gezellig met Potter gehad?”, vroeg Draco.
Anne negeerde Draco en ging rustig verder met het schoonmaken van de flesjes.
“Ben je doof geworden ofzo, ik vroeg je wat”, zei Draco maar Anne zei nog steeds niets.

Anne hoorde Draco niet meer en dacht dat hij was opgehouden totdat ze hem ineens vlakbij haar oor hoorde.
“Vorig jaar had je toch wel wat meer te zeggen.”

Dat deed het hem voor Anne. Boos draaide ze zich om.
“Hoe durf je nog over vorig jaar te beginnen na wat je gedaan hebt”, zei ze boos. “Heb je me nog niet genoeg pijn bezorgd. Ik wist niet dat je zo een grote hekel aan me had dat me dit allemaal aandoet,” zei Anne terwijl ze tranen probeerde tegen te houden.
“Het ergste is dat ik niet eens boos op je kan zijn, want ik hou nog steeds van je.”

Ze liep nu dichter naar Draco toe en begon hem in zijn borst te slaan.
“Ik haat je en ik haat hoe je me laat voelen!”
Draco pakte haar polsen vast zodat ze hem niet langer kon slaan en alle woede en pijn die Anne gevoeld had na de breuk kwam er in één keer uit. Luid snikkend zakte ze in elkaar tegen Draco’s borst aan.

Draco hield haar stevig vast. Hij was geschrokken van Anne’s uitbarsting. Hij wist niet dat hij haar zoveel verdriet had aangedaan.
“Sst Anne, het komt wel goed. Ik hou van je”, zei Draco zacht terwijl hij haar vasthield.
Anne stopte met snikken en keek verwonderd op naar Draco.
“Hoe kun je nu zeggen dat je van me houd? Als je echt van me houd had je me dit allemaal niet aangedaan.”
“Anne geloof me, ik houd echt van je. Daarom is het juist belangrijk dat ik uit je buurt blijf.”

Deze woorden maakten Anne echter opnieuw boos.
“Hoe kun je dat nou zeggen? Als je echt van me houd dan blijf je bij me en..”
Maar Draco kapte haar woorden af met een kus.

“Ik heb je zo gemist”, zei Draco tegen Anne.
“Waarom doe je dit dan?”, zei Anne.
“Omdat ik jou niet in gevaar wil brengen.”
“Ik kan heus wel voor mezelf zorgen hoor”, zei Anne verontwaardigd.
“Nee dat kun je niet”, zei Draco. “Ik wil je niet in gevaar brengen en daarom kunnen we elkaar niet zien.”

“En heb ik daar dan helemaal niets over te zeggen!”, zei Anne boos. “Ik ben toch degene die in gevaar is volgens jou. Waarom loop ik dan gevaar?”
“Dat kan ik je niet zeggen”, zei Draco.
“Oh, dus het is oké voor jou om te zeggen dat het uit is, zodat ik geen gevaar loopt terwijl je me niet eens kan zeggen voor wie ik gevaar loop!”
“Luister Anne, het is allemaal niet zo simpel.”
“Oh nee? Volgens mij is het heel simpel. Jij zegt dat ik gevaar loop, maar ik kan heus wel voor mezelf zorgen, dus er is geen enkele reden waarom je mij niet meer zou kunnen zien.”

Anne deed toen een stap naar voren en begon Draco te zoenen. Draco zoende haar eerst terug. Hij wist dat hij haar veilig moest houden en haar dus het beste op een afstand kon houden. Hij kon beter ruzie met haar hebben dan dit. Ineens duwde Draco Anne van zich af. Het was maar goed dat hij geleerd had om zijn emoties te verbergen.

“Waar denk je dat je mee bezig bent”, zei Draco op koele toon.
Anne keek nog steeds verast naar Draco.
“Ik wil niets meer met je te maken hebben”, en met die woorden draaide hij zijn rug naar Anne toe en liep bij haar vandaan.

Anne kon nog steeds moeilijk begrijpen wat er gebeurde.
“Maar Draco je zei dat je van me hield.”
“Het is meneer Malfidus voor jou en ik loog oké”, zei Draco op koele toon.
Anne begon opnieuw te huilen en Draco had al zijn wilskracht nodig om te blijven staan waar hij stond en niet naar Anne toe te lopen om haar te troosten.

“Dus dit was het?”, zei Anne snikkend.
“Nee, het is nooit wat geweest”, zei Draco.
Anne stond op en liep huilend het lokaal uit.

Toen Draco de deur hoorde dichtslaan draaide hij zich om. Wat hij zojuist had gedaan was misschien wel het moeilijkste uit zijn leven. Hij keek het lokaal rond en zag toen dat Anne nog niet klaar was met het schoonmaken van alle potjes en ketels. Hij richtte zijn toverstok op de potjes en ketels en zei een spreuk zodat alles gelijk weer schoon was. Vervolgens draaide hij zich om en liep langzaam het klaslokaal uit.

dracogirly · Geplaatst: Vr Feb 11, 2005 9:35

Hoofdstuk 9. Vergissing

Draco zuchtte. Hij had echt geen zin in het oktoberfeest wat volgende week zou zijn. Hij weet nog goed hoe hij daar vorig jaar met Anne was. Ze hadden toen nog wel niets, maar hij was wel met haar. Dit jaar had Perkamentus gezegd dat het een gemaskerd bal zou worden en dat iedereen zijn eigen partner mocht kiezen.

Even had Draco nog getwijfeld om niet te gaan, maar dat had natuurlijk niet al te goed geweest voor zijn imago. Hij besloot dus om maar wel te gaan en had Patty meegevraagd. Dat dat een grote fout was, kwam hij nu wel achter. Ze bleef maar doorzeuren over de kostuums en dergelijke. Ook nu tijdens het diner hield ze er maar niet over op.

“Oh Drakie, ik heb er zoveel zin in. Jij moet echt als een ridder ofzo gaan en dan ga ik als prinses. Wat voor kleur jurk zal ik dan nemen? Denk je dat paars of roze beter bij me staat. Roze is wel de nieuwe modekleur natuurlijk, maar dat maakt me misschien wel dik.”
Draco had er genoeg van.
“Patty als je nu niet ophoud over dat bal dan ga ik niet meer.”
Dit werkte. Patty was meteen stil en Draco kon weer rustig verder eten.

*hp*hp*hp*

Na de lessen was Anne moe en het liefst ging ze zo snel mogelijk naar haar slaapkamer toe om wat uit te rusten en na te denken. Sinds het strafwerk incident had ze alleen nog maar meer vragen over hoe het nu tussen haar en Draco zat. Ze was erg verbaasd geweest toen Sneep de volgende ochtend naar haar toe kwam en haar haar toverstok teruggaf zonder ook maar iets te zeggen over het werk wat ze nog niet had afgemaakt. Ze bedacht dat Draco waarschijnlijk wel iets moest hebben gedaan. Dit maakte het voor haar alleen nog maar meer verwarrender.

Ze was haar tas aan het inpakken om snel naar haar slaapkamer te gaan toen Harry opeens op haar afkwam lopen.
“Anne kan ik je misschien even spreken?”
Anne keek op van haar tas.
“Tuurlijk, wat is er?”
“Er is niets, tenminste..”
Harry keek om zich heen om te kijken naar de mensen die om hen heen stonden. Anne zag zijn ongemak.
“Kunnen we misschien ergens waar het iets rustiger is praten?”, vroeg Harry.
Anne knikte en pakte snel haar tas in.

Samen liepen ze naar een verlaten gang.
“Wat is er aan de hand?”, vroeg Anne nieuwsgierig.
“Nou, ik vroeg me af of je misschien met me naar het oktoberfeest wil gaan”, zei Harry terwijl hij Anne niet aan durfde te kijken. “Ik begrijp als je het niet wil, naar wat er op onze laatste ‘date’ is gebeurd.”
Anne twijfelde. Eigenlijk was ze helemaal niet van plan om naar het feest te gaan, maar ze wilde Harry ook niet op deze manier afwijzen. Het werd tijd dat ze Draco vergat en daar was dit misschien wel de uitgelezen kans voor.

Ze had niet in de gaten dat ze zo lang stil was geweest tot ze Harry weer hoorde.
“Laat maar, ik hoor het al, je wilt niet”, zei Harry teleurgesteld.
“Nee, dat is het niet, het lijkt me leuk om met je te gaan”, zei Anne terwijl ze snel opkeek. “Het is gewoon… Ik was eerst nog niet van plan om te gaan, maar het lijkt me leuk om samen met jou te gaan.”
“Dus je gaat mee?”, vroeg Harry.
“Ja, ik ga mee”, zei Anne lachend en samen liepen ze terug naar de Griffoendor afdelingskamer.

*hp*hp*hp*

Draco las het briefje dat hij van zijn vader had gehad nog eens door. Het was de bedoeling dat hij vanavond Potter weer een drankje liet drinken. Hij stopte het briefje goed weg en deed het flesje in zijn zak. Dit moest niet al te moeilijk worden. Vanavond was immers het feest, het moest hem vast wel lukken om het weer bij hem in het drankje te doen.

Hij liep naar de afdelingskamer waar Patty al op hem aan het wachten was.
“Hè, hè ben je daar eindelijk Draco?” zei Patty terwijl ze naar hem opkeek.
Draco keek Patty aan. Zij had gekozen om toch maar de roze jurk aan te doen. Hij bedacht dat het vast sexy moest staan, al kon hij nog niet echt zien hoe.

“Het heet fashionably late, maar iemand als jij zal daar nog wel nooit van gehoord hebben”, zei Draco.
Patty rolde met haar ogen maar zei niets.
“Zullen we dan maar?” zei Draco terwijl hij zijn hand uithield. Patty pakte zijn hand en samen liepen ze naar de grote zaal.

*hp*hp*hp*

Draco keek in het rond en spotte Potter al snel.
Nou ja zeg, hij heeft nog niet eens de moeite genomen om zich om te kleden.

Patty was druk in gesprek met een stel klasgenoten, dus dat gaf hem mooi de kans om bij Potter langs te gaan. Hij haalde het flesje voorzichtig uit zijn zak en liep richting de tafel waar hij Potter zag staan.

“Nou Potter, was je te lui om je om te kleden en besloot je toen maar om als jezelf te gaan?”, zei Draco terwijl hij snel het drankje in het glas dat bij Potter stond deed.
Toen de figuur zich omdraaide zag hij echter de fout die hij gemaakt had.

“Malfidus, dus je vindt mijn kostuum wel goed lijken?”, zei Kasper Krauwel met een glimlach.
Draco was geschrokken maar verborg het snel.
“Als je er maar slonzig genoeg uitziet gaat iedereen wel op Potter lijken.”

Draco pakte het glas van Kasper op.
“Hé, dat is mijn glas!”
“Nu niet meer”, zei Draco terwijl hij bij hem vandaan liep.

dracogirly · Geplaatst: Di Feb 15, 2005 10:20

Hoofdstuk 10. Het drankje

Nu had hij dus een probleem. Hij moest Potter het hele drankje laten drinken, maar eerst moest hij de echte Potter opzoeken en niet weer een van zijn look-a-likes. Hij ging weer bij het groepje zwadderaars staan met het glas in zijn hand

“Ah Drakie, wat lief dat je iets te drinken voor mij hebt gehaald”, zei Patty terwijl ze het glas wilde pakken.
“Nee!”, zei Draco terwijl hij het glas snel buiten haar bereik hield.

Het groepje keek hem vreemd aan.
“Dit is een drankje dat speciaal voor mij gemaakt is en er zit een soort van medicijn in dat jullie echt niet willen drinken”, zei Draco.
Het groepje keek nog steeds argwanend maar hield verder zijn mond.

Draco ging ondertussen verder met het zoeken naar de echte Potter. Het duurde niet lang voor hij hem had gevonden. Hij stond verkleed als een soort dreuzel superfiguur, maar door zijn bril was het makkelijk om hem te herkennen. Om hem heen stonden dat modderbloedje, verkleed als een soort dreuzel. Met naast haar de Wezel verkleed als wat vast Goderic Griffoendor moet voorstellen, maar door de versleten mantels moeilijk te zien is en Anne die er als een soort elf uitzag.

Hij bedacht een plan en liep op hen af.
“Ik zou zeggen dat jullie jezelf overtroffen hebben. Vooral Wezel hier is het gelukt om sprekend op een zwerver te lijken”, zei Draco terwijl hij naast hun ging staan.
“Wat moet je Malfidus?”, zei Harry.
“Wat aardig dat je het vraagt. Iets te drinken zal wel lekker zijn. Is deze van jou?”
Draco wees naar een glas boterbier dat op de tafel stond. Harry knikte.
“Nu niet meer”, zei Draco terwijl hij het glas dat hij beet had neerzette en Harry’s glas pakte.

“Hé, dat kun je zomaar niet doen!”, zei Harry boos.
“Oh nee?”, zei Draco op onschuldige toon, “volgens mij heb ik het al gedaan.” En hij nam een klein slokje van de boterbier. Harry keek hem boos aan en zag toen het glas staan dat Draco zojuist had neergezet.
“Dat kan ik ook”, zei Harry terwijl hij Draco’s glas pakte en snel een grote slok nam.

Draco glimlachte, zijn plan werkte weer eens perfect.
“Wat sta je nou te grijnzen Malfidus?”, zei Ron.
Draco had even niet goed opgelet en zijn lach was op zijn gezicht te zien geweest.
“Oh, ik vroeg me af van wat voor stof jou kleding gemaakt was, maar nu ben ik erachter. Het is gemaakt van die doeken die de huiselfen gebruiken om de boel schoon te maken.”

“Ik voel me geloof ik niet zo lekker”, zei Harry.
“Oh, misschien moet je even gaan zitten”, zei Hermelien snel.
Harry zat nog maar net of zijn ogen draaiden weer weg. Het was maar goed dat hij op de grond zat, want anders had hij vast een harde klap gemaakt.

Draco stond nog bij het groepje toen Potter op de grond viel. Hij zag dat Anne gelijk over hem heenboog.
“Goh niewelingetje, jou dates zijn altijd erg gezellig zeg. Potter hier vind je gezelschap zo leuk dat hij iedere keer weer neervalt.”
“Ach Draco ga toch terug naar die zuurstok van je”, zei Anne terwijl ze naar Patty wees.
Draco deed net of hij het niet gehoord had en ging onverstoorbaar verder.
“Ik zie wel weer dat ik het precies op tijd heb uitgemaakt, je brengt alleen maar ongeluk. Kijk maar naar Potter. Het zal me niets verbazen als de volgende die met je uitgaat dood neervalt. Iedereen kan voor zijn eigen veiligheid maar het beste zo ver mogelijk bij jou uit de buurt blijven.”

Die woorden kwamen hard aan bij Anne en zonder verder nog een woord te zeggen liep ze de grote zaal uit. Snel liep ze naar de verlaten wc’s op de vierde verdieping. Daar sloot ze zichzelf op in een van de wc’s waar ze in snikken uitbarstte. Draco had gelijk toen hij zei dat ze alleen maar ongeluk bracht aan iedereen. Ze kon daarom maar beter alleen hier op de wc’s blijven. Ze voelde zich wel schuldig dat ze Harry niet kwam opzoeken nu hij ongetwijfeld naar de ziekenzaal werd gebracht. Maar dit was uiteindelijk ook beter voor hem en hier kon ze tenminste niemand ongeluk brengen.

Hermelien en Ron keken geschrokken toe hoe Anne wegrende. Ze wilden wel achter haar aangaan, maar op dit moment vonden ze Harry belangrijker. Ze bogen over hem heen, maar hij lag nog steeds bewusteloos. Perkamentus en Anderling kwamen al aangelopen.
“Minerva, breng jij hem naar de ziekenzaal?”

Snel zei Anderling een spreuk waardoor Harry voor zich uitvloog en liep met hem richting de ziekenzaal met Ron en Hermelien die haar op de voet volgden.
Perkamentus keek de grote zaal rond. De muziek was gestopt met spelen en iedereen keek naar wat er aan de hand was. Hij klapte in zijn handen waardoor de muziek die gestopt was weer verder ging en liep toen ook naar de ziekenzaal.

Draco was zodra hij Potter de ziekenzaal in zag gaan naar de uilenvleugel gegaan. Daar schreef hij snel een briefje naar zijn vader met de mededeling dat hij zijn opdracht weer had uitgevoerd. Hij verwachtte zoals gewoonlijk, dat hij geen bericht terug zou ontvangen. Hij was dan ook erg verbaasd dat toen hij nog als laatste in de afdelingskamer zat, hij ineens de familie uil voor het raam zag. Hij liep naar het raam en haalde voorzichtig het stukje perkament van de uil.

Draco,
Ik ben blij dat je de opdrachten zo goed hebt uitgevoerd. De heer van het duister is tevreden en heeft ook een nieuwe opdracht voor je. De drankjes zal je moeten blijven geven maar hij heeft ook nog een extra opdracht. Hij wil dat je vrienden met Harry Potter wordt zodat jij precies weet waar hij mee bezig is. Mijn zoon, ik weet dat je hem misschien nog wel erger haat dan wij doen, maar je vind vast wel een manier waarop je vrienden met hem kan worden. Neem over twee weken contact met me op om te zeggen hoe het ervoor staat. Zorg dat ik trots op je kan zijn.
Lucius

dracogirly · Geplaatst: Vr Feb 18, 2005 16:22

Hoofstuk 11. Meisjes wc

De volgende dag tijdens het ontbijt keek Draco naar de Griffoendor tafel naar de plek waar Potter altijd zat. Vanochtend zaten echter alleen Griffel en Wemel er. Het verbaasde hem niet zo dat Potter er nog niet bij was, want die lag vast nog in de ziekenzaal. Het verbaasde hem echter wel dat Anne er niet bijzat.

*hp*hp*hp*

Aan de Griffoendor tafel zaten Hermelien en Ron over Anne aan het praten. Hermelien vertelde Ron dat Anne na het feest niet meer in de afdelingskamer was geweest en ook niet in haar bed had geslapen. Ze besloten om haar na het ontbijt te gaan zoeken.

Na uren gezocht te hebben hadden ze haar nog steeds niet gevonden.
“Ik geef het op, we vinden haar nooit”, zei Ron zuchtend.
“Maar natuurlijk!”, zei Hermelien terwijl ze ineens een stuk harder begon te lopen richting de afdelingskamer.
Ron keek haar verbaasd aan.
“Je weet toch dat ze niet in de afdelingskamer is, die hebben wel al drie keer doorzocht.”
“Nee, zei niet, maar iets anders wel”, zei Hermelien terwijl ze de slaapkamers van de jongens in liep.

“Welk bed is van Harry?”, vroeg ze.
Ron wees een bed in de hoek aan en keek haar nog steeds vragend aan.
Hermelien begon ondertussen te rommelen in de hutkoffer van Harry.
“Hebbes!”
Met een triomfantelijke grijns hielt ze de sluipwegwijzer vast.
“Nu hebben we haar zo gevonden.”

*hp*hp*hp*

Anne zat ondertussen nog steeds alleen in de verlaten meisjes wc. Ze was blij dat ze daar alleen zat, want zolang ze daar was, kon ze in ieder geval niemand ongeluk bezorgen. Ze schrok dan ook toen ze ineens de stemmen van Ron en Hermelien hoorde.

“Hermelien, dit is een meisjes wc, ik ga hier echt niet naar binnen”, zei Ron.
“Ach, stel je niet zo aan Ron. Trouwens, in ons tweede jaar had je er ook niet zoveel moeite mee als ik het me goed herinner”, zei Hermelien.
“Maar dat was anders”, zei Ron boos.
“Fijn Ron, als je te bang bent om een meisjes wc in te gaan blijf je toch lekker buiten staan.”

Hermelien ging naar binnen en zag dat Ron haar ook volgde. Ze zei niets maar keek hem wel even met opgetrokken wenkbrauw aan.

Ze richtte haar aandacht nu op het toilet in de hoek dat als enige op slot was.
“Anne, ben je hier?”, zei Hermelien.
Anne hield zich stil en zei niets.
“Anne, we weten dat je hier bent. Waarom kom je niet met ons mee naar de afdelingskamer?”

Nu begon Anne te huilen.
“Anne, gaat het wel goed met je?”
“Ga weg!”, snikte Anne. “Draco had gelijk, ik breng alleen maar ongeluk.”

Hierop keken Ron en Hermelien elkaar aan.
“Anne, die fretjongen heeft nooit gelijk”, zei Ron.
Anne huilde weer.
“Hij had wel gelijk, ik breng alleen maar ongeluk.”

“Anne, waarom kom je niet met ons mee naar Harry, dan kunnen we er even rustig over praten”, zei Hermelien.
“Nee, ik wil jullie niet nog meer ongeluk brengen”, zei Anne.
“Maar Anne, je brengt ons helemaal geen ongeluk”, zei Ron.
“Wel waar”, snikte Anne. “Ga nu maar weg.”

“Oké Anne, we gaan nu weg, maar we komen straks nog wel even kijken hoe het met je gaat”, zei Hermelien.
Ron keek Hermelien vreemd aan toen ze dat zei, maar volgde haar wel de deur uit.

“Waarom laat je haar nu alleen?”, zei Ron.
“Ron, het is duidelijk dat ze niet naar ons zal luisteren. Ze zal waarschijnlijk maar naar één iemand luisteren.”
Ron keek Hermelien aan.
“Harry”, zei Ron.
“Malfidus natuurlijk”, zei Hermelien.
“Wat? Waarom zal ze naar die fretjongen luisteren?”
“Hoorde je haar dan niet Ron. Het enige wat ze zegt is dat Draco gelijk heeft. Het is daarom te verwachten dat ze wel naar hem zal luisteren.”
“Oh”, zei Ron, die het nog niet zo erg fijn vond dat ze Draco erbij moeten betrekken.
“We moeten daarom zorgen dat hij met haar gaat praten”, zei Hermelien.
“Maar waarom zal hij dat dan gaan doen?”, zei Ron.
“Laat dat nou maar aan mij over”, zei Hermelien.

dracogirly · Geplaatst: Vr Feb 25, 2005 11:33

Hoofdstuk 12. Samen

Ron en Hermelien stonden te wachten totdat Draco naar het diner zal gaan. Het diner was al even bezig en Ron werd het wachten zat.
“Hermelien weet je zeker dat we niet even wat kunnen gaan eten. We zien hem dan toch vanzelf binnenkomen”, zei Ron.
“En dan Ron? Gezellig naar hem toelopen om een praatje te maken?”, zei Hermelien terwijl ze geërgerd opkeek.
Ron zuchtte.

Eindelijk zagen ze Draco langskomen. Alleen liep hij dit keer niet alleen. Naast hem liep Patty.
“Ow geweldig”, gromde Ron.
“Ron laat dit anders maar aan mij over”, zei Hermelien.
Ron wilde gaan protesteren, maar Hermelien luisterde er niet naar en liep al op Draco af.

“Malfidus kan ik je even spreken?”
Draco en Patty keken verbaasd op toen ze Hermelien zagen staan.
“Waarom zou Drakie met een modderbloedje als jij willen praten?”, zei Patty.
“Alsjeblieft, het is belangrijk”, zei Hermelien terwijl ze Draco aan bleef kijken.
“Patty waarom ga jij niet alvast naar de grote zaal, ik kom er zo aan”, zei Draco.
“Maar Draco”, zeurde Patty.
“Ga nu maar!”
“Hmpf”, zei Patty terwijl ze boos wegliep.

Draco draaide zich naar Hermelien.
“Het kan maar beter belangrijk zijn Griffel.”
“Geloof me Malfidus, dat is het”, zei Hermelien.

*hp*hp*hp*

Hermelien vertelde Draco dat Anne maar niet uit de verlaten wc wilde komen.

“En waarom zal ik je daarmee helpen?” zei Draco terwijl hij haar vragend aankeek.
“Omdat je nog steeds van haar houd”, zei Hermelien.
“Ik weet niet waar je het over hebt”, zei Draco.
“Ach houd toch op met die onzin Malfidus. Ik zie toch hoe je naar haar kijkt als je denkt dat niemand het ziet. Je houdt nog steeds van haar.”

Draco hield zijn mond omdat hij wist dat ze gelijk had.
“Waar zei je ook alweer dat ze was?”
“Op de verlaten meisjes wc op de vierde verdieping. Volg mij maar, ik loop wel mee.”

*hp*hp*hp*

Anne hoorde de deur van de wc weer opengaan. Ze zuchtte. Waarom begrepen Ron en Hermelien nu niet dat ze uit haar buurt moesten blijven.
“Ga weg!” riep Anne.
Ze hoorde de deur weer dicht gaan en dacht dat ze weer alleen was.

“Nee, ik denk dat ik nog maar even blij”, hoorde ze een bekende stem zeggen.
“Draco? Wat doe jij hier? Ga weg, voordat ik jou nog meer ongeluk breng”, zei Anne.

Nu was het Draco’s beurt om te zuchten. Hij had niet verwacht dat zijn woorden zo een effect zouden hebben.
“Ik ga nergens heen. Dus je kunt maar beter uit de wc komen, dat praat wat makkelijker.”

“Nee”, zei Anne.
“Oké, dan moet je het zelf maar weten”, zei Draco terwijl hij op de grond ging zitten tegenover de wc waar Anne inzat.

“Anne, ik moet je wat vertellen.”
Draco stopte. Hij moest haar wel wat zeggen, de vraag was wat. Hij kon haar moeilijk vertellen over de drankjes die hij Potter gegeven had.

“Wat wilde je dan zeggen?”, zei Anne die vond dat Draco wel erg lang stil bleef
“Anne, je brengt helemaal geen ongeluk.”
Anne maakte een geluid van ongeloof, maar Draco ging rustig verder.
“De tijd met jou was juist alles behalve ongeluk. Je hebt mij nooit ongeluk gebracht en ik weet zeker dat Potter je hetzelfde zal zeggen. Ik ben juist degene die ongeluk heeft gebracht doordat ik wat wij hadden zomaar weggooide. Ik heb spijt van mijn beslissing en ik hoop dat je me kunt vergeven, zodat we misschien weer samen verder kunnen.”

Draco stopte weer met praten. Dit was niet wat hij wilde zeggen, maar nu hij erover nadacht liep Anne nu niet zoveel gevaar meer. Hij kon immers altijd tegen zijn vader zeggen dat hij haar gebruikte om bij Potter in de buurt te komen.

Langzaam zag hij de deur van de wc opengaan en Anne keek voorzichtig op naar Draco.
“Meen je dat?”, vroeg ze met trillende stem. Wat er gebeurt was tijdens haar strafwerk stond haar nog vers in het geheugen en ze wilde niet weer zoiets meemaken.

Draco keek op naar Anne en keek haar recht in de ogen.
“Ja, ik meen het. Ik hou nog steeds van je en hoop dat je me kunt vergeven.”

Anne’s gezicht brak uit in een glimlach en ze liep naar Draco toe en ging bij hem zitten. Draco sloeg zijn arm om haar heen. Op dat moment werd het allemaal teveel voor Anne en begon ze te huilen terwijl Draco haar stevig vast hield en haar probeerde te troosten.

dracogirly

Hoofdstuk 13. Bij elkaar

“Hermelien, weet je zeker dat het wel een goed idee was om hem daar alleen naar binnen te laten gaan?”, vroeg Ron terwijl hij bij de deur stond, proberend om te horen wat er gebeurde.
“Ja Ron, ik denk dat het wel veilig is”, zei Hermelien zuchtend.
“Maar Hermelien, hij is een dooddoener”, zei Ron.
“Oh, ik dacht dat je dat niet geloofde?”, zei Hermelien met opgetrokken wenkbrauw. “Bovendien geloof ik niet dat hij haar iets aan zal doen omdat hij van haar houd.”

Ron maakte een geluid van ongeloof en probeerde wat te horen achter de deur.
“Hermelien, ik hoor niets, wat als er wat gebeurt is?”
“Ron er is vast niets gebeurt”, zei Hermelien. “Maar als je echt zo nieuwsgierig ben denk ik dat we misschien wel even kunnen kijken. Hij heeft nu al even de tijd gehad om met haar te praten.”

Hermelien was amper uitgesproken of Ron deed de deur al open. Hij liep gelijk naar binnen en schrok toen hij Anne en Malfidus zo dicht bij elkaar zag zitten. Hij werd echter boos toen hij Anne zag huilen.

“Hermelien, ik zei toch dat het allemaal een slecht idee was. Moet je kijken, door hem huilt ze nu alleen maar harder.”
Draco keek boos op naar Ron.
“Laat het maar aan de Wezel over om de verkeerde conclusies te trekken”, zei hij boos.
“Wat bedoel je Malfidus. Het lijkt mij allemaal wel duidelijk.”
“En dat is nou precies wat ik bedoel”, zei Draco rustig.

Ron richtte zijn aandacht op Anne maar bleef Malfidus ook nog altijd in de gaten houden.
“Anne, is hij de reden dat je nu huilt?”
Anne keek op.
“Ja, maar…”
“Zie je nu wel”, zei Ron boos. “Hij maakt haar aan het huilen. Ga bij haar vandaan en snel een beetje”,zei hij terwijl hij zijn toverstok tevoorschijn haalde.

Draco keek Ron rustig aan maar deed verder niets.
“Ron, het is nie…”, maar Anne kon haar zin opnieuw niet afmaken.
“Als ik jou was fretjongen, zal ik maar heel snel bij haar vandaan gaan.”
Draco keek hem uitdagend aan, maar deed nog steeds niets.

Anne schrok, ze was bang dat als ze niets deed Ron Draco zou betoveren. Hij wilde echter niet naar haar verklaringen luisteren. Waarom liet hij haar niet gewoon uitspreken zodat ze kon zeggen dat het tranen van geluk waren en niet ergens anders van. Ze kon nog maar één ding bedenken om te doen. Ze draaide haar gezicht naar Draco en begon hem te zoenen.

Ron keek vol verbazing toe en wist niet wat hij moest doen of zeggen.

“Dus jullie zijn weer bij elkaar?”, vroeg Hermelien voorzichtig.
“Nee modderbloedje, zo zoen ik al mijn exen”, zei Draco sarcastisch.

Anne keek geschrokken op naar Draco. Had hij haar dan weer belazerd? Draco zag de geschrokken blik van Anne.
“Anne, dat was een geintje. Ik meende echt wat ik net zei.”
Anne wist niet zo goed of ze hem wel moest geloven. Hij had haar dit al eerder gezegd en ze wist nog goed hoe dat afgelopen was.

Draco zag de vertwijfeling bij Anne. Ok, goed gedaan. Waarom had ik dit ook alweer gezegd. Oh ja, door dat modderbloedje, dacht Draco terwijl hij Hermelien een boze blik toewierp.

“Zouden jullie ons misschien even alleen kunnen laten?”,vroeg Draco terwijl hij naar Ron en Hermelien keek. Hij moest het goedmaken met Anne maar had geen zin om in het bijzijn van die twee zijn liefde aan haar te verklaren.
“Wat? Zodat je haar kan beheksen als we weg zijn zeker. Mooi niet!”, zei Ron.
“Wezel, als ik haar zou willen beheksen had ik het net toch al gedaan toen jullie er niet waren”, zei Draco.

Anne hoorde het gesprek aan. Ze wilde eigenlijk dat Ron en Hermelien gewoon zouden blijven. Ze wilde namelijk niet weer door hem gedumpt worden en al helemaal niet terwijl ze hier alleen was.
“Nee, laat ze maar blijven. Zij mogen alles horen wat jij mij te zeggen hebt”, zei Anne.
“Wat?”, zei Draco die zich verast naar haar toedraaide terwijl Ron een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht kreeg.

“Maar wat ik jou te zeggen hebt is helemaal niet voor hen bedoeld”, zei Draco die geïrriteerd was doordat Anne hen erbij wilde hebben.
“Je kunt nu zeggen wat je zeggen wil. Hermelien en Ron blijven er gewoon bij.”

Draco zuchtte. Oké, dat moest dan maar. Misschien kon hij als hij het goed speelde ook gelijk Griffel en Wemel voor zich winnen. Of in ieder geval Griffel, vrouwen konden zijn charmes immers niet weerstaan.

Hij keek op naar Anne.
“Anne, het spijt me wat ik je de afgelopen tijd heb aangedaan. Het is nooit mijn bedoeling geweest om je pijn te doen. Ik had me nooit zo moeten gedragen. Anne, je bent een geweldige vrouw en eigenlijk veel te goed voor mij. Maar toch wil ik je vragen of je me kunt vergeven. Ik hou nog steeds ontzettend veel van je.”

Anne liep naar Draco toe en omhelsde hem.
“Ik ook van jou.”
Vanuit zijn ooghoek zag Draco dat Hermelien met een lach op haar gezicht stond toe te kijken. Ja, zijn charmes werkten nog perfect.

“Hermelien vond jij dat nu ook niet het meest walgelijke wat je gehoord hebt?”, zei Ron.
“Nee Ron, dit was juist hartstikke lief. Kom mee we laten ze alleen”, en met die woorden trok ze Ron met haar mee de wc uit.

dracogirly

Hoofdstuk 14. De weddenschap

Ja, alles tussen hem en Anne ging prima. Ze waren nu alweer een paar dagen bij elkaar en ontmoette elkaar weer iedere avond. Anne had Potter zelfs zover gekregen dat ze zijn onzichtbaarheidsmantel mocht lenen. Nu kon ze dus ongezien naar de plek gaan waar ze met hem had afgesproken. Het dichterbij Potter komen is nog niet echt opgeschoten, maar als hij het goed heeft ingeschat kon het nooit lang meer duren voordat Anne wil dat hij haar vrienden beter leert kennen, en wie is hij dan om nee te zeggen?

Hij keek naar de klok en schrok van de tijd. Hij moest opschieten als hij niet te laat wilde komen. Snel deed hij een hand door zijn haar en ging op weg. Langzaam deed hij de deur van het klaslokaal open. Hij zag Anne nog niet. Gelukkig maar, het stond niet echt netjes om te laat te komen, maar als zij nog later is kon hij altijd nog zeggen dat hij op tijd was. Hij ging op één van de tafeltjes bij het raam zitten.

Hij zat nog maar net toen hij naast zich hoorde: “Het staat niet echt netjes om te laat te komen.”
Hij keek naast zich en zag dat Anne de onzichtbaarheidsmantel af deed.
“Ook hallo”, zei Draco terwijl hij haar gelijk begon te zoenen.
Anne ging op het tafeltje naast Draco zitten en Draco deed een arm om haar heen. Zo zaten ze even rustig naar buiten te kijken.

“Ik kan morgenavond niet komen”, zei Draco.
“Ow, waarom niet?”, zei Anne die Draco verbaasd aankeek.
“Die dag erna is de zwerkbalwedstrijd tegen Griffoendor en ze verwachten dat ik daar uitgeslapen aan begin.”
“Maar waarom zal je al die moeite doen. Harry zal je toch weer verslaan net als de afgelopen jaren”, zei Anne plagend.
“Nee, dit jaar ga ik winnen”, zei Draco vastberaden.
“Tuurlijk”, zei Anne sarcastisch.
“Geloof je me niet?”
“Nou, niet echt nee. Harry heeft je al die jaren al verslagen en ik zou niet weten waarom Griffoendor Zwadderich dit jaar niet in de pan zal hakken”, zei Anne met een grijns.
“Je bent wel erg zeker van je zaak hè? Laten we er anders om wedden”, zei Draco. “Als ik de snaai pak kom jij die avond aan de zwadderich tafel eten en als op de een of andere wonderbaarlijke manier Potter het voor elkaar krijgt om de snaai te pakken dan kom ik aan jou tafel zitten.”

Anne dacht er over na. Harry had tot nu toe Draco ieder jaar verslagen dus waarom zou dat dit jaar niet weer gebeuren? En het zou toch best leuk zijn om de aanvoerder van het Zwadderich zwerkbalteam aan de tafel van Griffoendor te hebben.

“Oké, de weddenschap staat”, zei Anne terwijl ze Draco een hand gaf om het te bevestigen. “Je weet natuurlijk wel dat je gaat verliezen hè?”, zei Anne, “En je moet dan toch wat doen aan de kleuren die je aan hebt. Iets meer rood en goud zou leuk zijn.”

“Als ik jou was zou ik toch even stoppen met dat fantaseren van je. Jij bent namelijk degene die straks plaats mag nemen aan de Zwadderich tafel. Maar maak je geen zorgen, het is daar altijd heel gezellig. Ik zit er namelijk.”
“We zullen zien Draco, we zullen zien”, zei Anne.

De dag van de wedstrijd arriveerde. Hoewel Anne ervan overtuigt was dat Harry de snaai als eerste zal krijgen begon ze nu toch een beetje zenuwachtig te worden. Tijdens het ontbijt zag ze dat iedereen er al klaar voor was. Iedereen aan de Griffoendor tafel was al uitgedost in het rood en goud. Terwijl ze verder keek zag ze dat ook veel mensen van Ravenklauw en Huffelpuf iets in Griffoendor kleuren hadden. Als laatste keek ze nar de Zwadderich tafel. Iedereen aan die tafel leek vastberaden dit jaar te winnen.

“Alvast aan het kijken waar je vanavond wil zitten?”
Anne draaide zich om en zag Draco staan.
“Nee hoor, ik kijk hoe vastberaden jullie zijn. Nu zal de klap straks alleen maar harder aankomen. Maar maak je geen zorgen, ik houd een plekje voor je vrij”, en met die woorden liep Anne snel naar de Griffoendor tafel waar ze naast Harry neerplofte.

“Harry, je gaat toch wel winnen hè?”, vroeg Anne een beetje onzeker.
“Ben je gek! Natuurlijk wint Griffoendor. Harry is de beste zoeker die er is. Denk je nou echt dat Malfidus ook maar een kans maakt?”, zei Ron.
“Nou, nee, maar..”, zei Anne.
“Nou dan!”
“Ik heb een weddenschap met Draco dus Harry moet echt winnen.”
“Maak je geen zorgen Anne, dat doe ik ook niet. Nietwaar Harry?”
“Huh wat?”, zei Harry.
“Dat jij straks Malfidus weer verslaat met het pakken van de snaai”, zei Ron.
“Ik zal mijn best doen.”
“Zie je wel Anne, je hoeft je helemaal nergens zorgen over te maken. Je gaat die weddenschap makkelijk winnen.”

Anne slikte. De woorden van Harry waren niet heel erg overtuigend.

Het team van Griffoendor stond op om weg te gaan en een laatste teambespreking te houden voor de wedstrijd.
“Harry zorg ervoor dat je de snaai als eerst hebt! Succes!”, zei Anne voordat ook Harry zich bij de rest van het team voegde.

Anne zuchtte. Ze kon nu alleen maar hopen dat Harry de snaai als eerste zal hebben. Ze keek weer eens naar de Zwadderich tafel en zag dat Draco naar haar aan het kijken was. Uitdagend klopte hij op de lege stoel die naast hem was terwijl hij met zijn lippen het woord vanavond vormde. Anne keek snel weg. Hij probeerde haar te intimideren. Mooi dat ze dat niet ging laten gebeuren.

Samen met Hermelien at ze rustig verder en liep ze even later naar het zwerkbalveld. De tribunes zaten al vrij vol en snel zochten ze een plekje.
“Anne, wat is er aan de hand?”, vroeg Hermelien.
“Huh, wat?”
“Nou, je zit hartstikke zenuwachtig te doen, erger nog zelfs dan de zwerkbalspelers die we net zagen.”
“Dat komt omdat hun er iets aan kunnen doen”, antwoordde Anne.
“Waaraan? Dit gaat toch niet over het kampioenschap hè?”
“De weddenschap”, antwoordde Anne.
“Wat! Anne, je moet niet wedden en al helemaal niet op zwerkbal. Bovendien is het ook nog eens hartstikke verboden om te wedden hier op school.”
“Rustig nou Hermelien, het is alleen een weddenschap tussen Draco en mij”, zei Anne en voordat Hermelien nog wat kon zeggen barstte er een groot lawaai los in het stadion omdat de zwerkbalspelers het veld op kwamen.

dracogirly

Hoofdstuk 15. De wedstrijd

Zelfverzekerd liep hij het stadion binnen. Dit was zijn laatste kans om te laten zien dat hij beter was dan Potter. Dit keer zal hij degene zijn die als eerste de snaai pakt. Zijn bezem was in ieder geval net zo goed als die van Potter. Vol trots hield hij zijn vuurflits stevig beet. Zijn vader had hem gegeven als beloning voor zijn goede werk voor de heer van het duister. Hiermee moest het lukken om Potter te verslaan.

Hij zocht de tribunes af op zoek naar Anne. Hij wilde er zeker van zijn dat zij zijn bezem goed kon zien. Hij zag haar al snel en zorgde ervoor dat zij goed kon zien dat het een vuurflits was die hij beet had, waarna hij het woord vanavond met zijn lippen vormde.

De wedstrijd begon en zodra hij het fluitje van mevrouw Hooch hoorde ging hij gelijk de lucht in. Hij besloot om eerst Potter nog maar even lastig te vallen voordat hij op zoek zou gaan naar de snaai.
“Hey Potter, wat vind je van mijn bezem?”, zei Draco terwijl hij naast Harry ging vliegen.
“Leuke bezem hoor Malfidus, het zal je alleen de snaai niet bezorgen. Dat gaat namelijk om degene die de bezem bestuurd.”

Draco knarstte zijn tanden. Hij had een groot gedeelte van zijn zelfbeheersing nodig om na die opmerking van Potter hem niet gelijk van zijn bezem af te schoppen.
Dus hij denkt dat hij zoveel beter is hè?

Draco vloog een eindje bij Harry vandaan. Hij zal hem wel eens laten zien hoe een echte zoeker de snaai pakt.

Hij begon het veld af te zoeken naar de snaai terwijl hij ook zo af en toe nog naar Potter keek om te kijken of hij al wat zag. Hij was nu al een tijd aan het zoeken en had nog steeds geen spoor van de snaai gezien. Misschien moest hij zijn tactiek veranderen. Misschien moest hij gewoon Potter in de gaten gaan houden en hem dan in de achtervolging verslaan.

Terwijl hij zo aan het denken was lette hij niet goed op het spel totdat hij het publiek ineens heel opgewonden hoorde roepen. Hij keek om zich heen en zag dat Potter ergens snel achteraan dook. Snel zette hij de achtervolging in. Hij hoopte maar dat Potter de snaai niet te snel probeerde te pakken want hij had nog steeds een grote voorsprong ten opzichte van hem.

Draco probeerde zo hard mogelijk te vliegen en kwam eindelijk wat dichter in de buurt van Potter. Hij vloog nu bijna naast Potter toen hij het zag. Een beuker kwam met grote snelheid hun kant op en als ze niet snel aan de kant gingen zou hij hun zeker raken. Zonder erbij na te denken duwde hij Potter hard aan de kant. Beide slingerden wat totdat ze weer volledige controle over hun bezem kregen. De snaai was inmiddels weer verdwenen.

“Waarom deed je dat nu weer!”, zei Harry boos. “Ik had hem bijna!”
“Sorry hoor. De volgende keer dat een beuker jouw kant komt opgevlogen en je bijna voor het hoofd raakt zal ik het gewoon zijn gang laten gaan”, zei Draco terwijl hij weer bij Harry vandaan vloog.

Terwijl hij wegvloog bedacht hij waarom hij dat ook niet gewoon gedaan had. Wat kon hem het nou schelen dat Potter weer eens voor een paar weken in de ziekenzaal zou belanden. Niets toch?

Hij besloot er niet teveel meer aan te denken en richtte zich weer op het spel. Niet lang daarna zag hij eindelijk de snaai. Snel vloog hij erop af. Anne zou vanavond aan de Zwadderich tafel zitten, daar zou hij voor zorgen.

De snaai vloog naar beneden en Draco dook erachteraan. Naast zich zag hij Harry al opkomen. Hij hoorde het publiek tekeer gaan. Hij moest en zou die snaai voor Potter krijgen. Hij spoorde zijn bezem aan nog sneller te gaan. Hij kon de snaai al bijna pakken. Aan zijn rechterkant was Potter nu echt opgedoken en ze vlogen nu naast elkaar. Draco besloot het erop te wagen. Hij strekte zijn hand uit om de snaai te pakken. Nog een paar centimeter en dan zou hij eindelijk de snaai hebben. Hij zag dat Potter zijn hand ook al uitstrekte dus hij moest snel zijn. Hij greep naar de snaai en botste daarbij tegen Potter op. Samen vielen ze naar beneden.

Met een klap kwamen ze op de grond neer. Voorzichtig deed Draco een oog open. Alles deed pijn. Hij voelde dat er nog iemand half op hem lag. Toen hij beter keek dat hij dat het Potter was.
“Potter ga van me af! Je ligt bovenop me!”

Langzaam voelde hij dat het gewicht van hem af ging.
“Alles doet pijn”, hoorde hij Potter zeggen.
“Wel niet zoveel als bij mij aangezien ik je val brak en je bovenop me viel.”

Draco had allebei zijn handen in vuisten. Had hij de snaai nog gepakt? Langzaam deed hij zijn rechtervuist open. Nee, daar zat hij niet in. Zijn linkervuist dan misschien? Hij hoopte het. Hij deed zijn linkervuist open en een glimlach brak uit op zijn gezicht. Daar in zijn linkerhand lag de snaai. Alle pijn die hij zojuist gevoeld had was weer vergeten en hij probeerde overeind te gaan zitten.

Dat was niet zo een goed idee. Alles om hem heen begon te draaien en hij ging snel weer liggen. Toen hij weer opkeek zag hij dat het hele zwerkbalteam van Zwadderich om hem heen stond. Hij herinnerde zich de snaai en kreeg een lach op zijn gezicht. Hij opende zijn hand en liet de snaai aan zijn team zien. Tot zijn verbazing keken ze niet echt blij. Dat was vreemd.

“Wat is er? Je zou zeggen dat jullie wel iets blijer zouden zijn dat ik eindelijk van Potter heb gewonnen.”
“Oh ja, hartstikke blij, maar had je niet even iets langer kunnen wachten?”
“Hoezo?”, zei Draco die vragend opkeek.
“Wel, we stonden nogal achter en hoewel je de snaai dan wel hebt gevonden hebben we alsnog verloren.”
“Wat!”, zei Draco boos. “Stelletje stommelingen. Hoe hebben jullie het voor elkaar gekregen om zoveel punten achter te komen?”
“Nou als jij ook maar een beetje op het spel lette had je kunnen weten dat je nog even had moeten wachten met het pakken van de snaai.”
“Tuurlijk geef mij maar de schuld. Na jaren heeft Zwadderich het eindelijk voor elkaar gekregen om die snaai eerder te pakken dan Griffoendor. Eerder dan de ‘geweldige’ Potter. Maar blij zijn, hoh maar”, zei Draco.

“Je hebt Potter dus eindelijk verslagen hè?”
“Waar lijkt het op”, zei Draco terwijl hij de snaai weer omhoog hielt.
Eindelijk kreeg de rest van het team ook een soort glimlach. Ze hadden dan wel verloren, maar ze hadden er ook voor gezorgd dat die irritante Potter eindelijk een keer niet de snaai had.

“Oké aan de kant! Aan de kant!”
Mevrouw Pleister duwde het zwerkbalteam van Zwadderich aan de kant totdat ze bij Draco uitkwam.
“Oh jeetje, dat ziet er niet zo goed uit”, zei ze terwijl ze bij hem neerknielde.
Hoewel Draco normaal maar wat graag de zielige gewonde uithing, wilde hij nu eigenlijk liever mee met zijn huisgenoten om te feesten.

“Wat bedoel je, ik voel me prima”, zei Draco terwijl hij overeind probeerde te komen. Hij viel echter al snel terug.
“Ja, ik zie inderdaad dat het prima met je gaat”, zei mevrouw Pleister op strenge toon terwijl ze hem via een brancard naar de ziekenzaal leviteerde.