[AF] Gevangen in een Geheim

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Feb 06, 2005 17:52

'Pak de fakkel op,' zei Lucius op bedriegende toon van kalmte en rust. Maar terwijl ik langs hem heen bewoog om de houten steel vast te pakken, hoorde ik Lucius' hart snel en hunkerend bonken. Hij staarde naar de groene vlammen terwijl ik ze gefascineerd bekeek. Mijn andere hand was nog steeds om het medallion geklemd.
'Hang je medallion erin.'
Ik wierp een korte, wantrouwige blik op Lucius en deed vervolgens wat hij zei.
De vlammen laaide hoog en de Edana werd zwart, roetzwart. ik voelde het zwaarder en zwaarder worden en op het laatst hield ik het kettinkje met twee handen vast, terwijl de Edana eraan bungelde en wild heen en weer zwaaide. Ik voelde hoe een warme gloed plotseling via de Edana, via mijn hand door mijn gehele lichaam trok. Ik voelde me ineens veel completer en dat gaf een veilig, maar ook angstaanjagend gevoel. De kracht die ineens in me huisde, die nu gloeiend door me heen trok voelde vreemd en onwennig aan. Ik onderdrukte een huivering en keek uitdrukkingsloos naar Lucius. Die grijnsde en keek nu zo verlangend dat ik begreep dat hij uit was op de krachten die ik bezat met de Edana.Ik grinnikte flauwtjes en haalde de Edana uit de vlam. Ze was zwaar en in de gouden cirkel was plots een zwart, rond bolletje verschenen. Het glinsterde en ik zag duizenden diamantjes op het midden in een lijn gezet. Met trage bewegingen legde ik de Edana weer op mijn borst en liet mijn arm zakken. Ik voelde het Duistere Teken fel branden en ook zonder te kijken wist ik dat het nu pikzwart moest zijn, zeer als het deed.
'Zo modderbloedje' Lucius wachtte even en keek me met een geamusseerde grijns aan.
Ik slikte mijn woedende tegenwoorden in en wierp Lucius met de grootste moeite een koude blik.
'Ik ga je nu de grootse, wereldberoemde krachten van de Edana leren. Ben je er klaar voor?'
Ik knikte en luisterde vervolgens naar de urenlange uitleg van Lucius. Het was een van de vele lessen die zouden volgen.

Drie weken later stond ik nog steeds in de donkere zaal
Met mijn einddoel in mijn achterhoofd volgde ik Lucius' lessen zorgvuldig en luisterde nauwkeurig naar zijn uitleg over de machtige werking van de Edana.
Ik was vermoeid en een van mijn voet tintelde onzettend. Ik ging voorzichtig op eht andere been leunen terwijl Lucius mij voorzichtig, voor het eerste sinds het begin van de lessen, de basiskrachten van de Edana liet uitvoeren. Hij had me veel verteld, maar het nooit laten uitproberen. Waarschijnlijk uit angst voor de krachtige werking.
Hij keek wantrouwend met een schuin oog naar mij terwijl ik met rustige bewegingen de Edana optilde en het dussen mijn duim en wijsvinger klemde. Rustig keek ik toe hoe hij een fel, groen licht uit begon te stralen. Hij begon te gloeien en werd bloedheet. Vanbinnen spande ik mijn spieren en ik sloot kort mijn ogen. Ik probeerde de pijn tegen te nergeren, maar desondanks voelde ik de vlammen van het medallion over mijn arm omhoog kruipen. Mijn vingertoppen brandden van de pijn en ik voelde de kracht door me heen trekken, veel sterker, veel functioneler dan de keren voor de lessen met Lucius.
Ik keek hem aan terwijl ik traag het machtige sieraad op mijn hals legde. Hij knikte en dat vatte ik op als het teken. Het teken, dat ik eindelijk de werkingen van de Edana uit mocht proberen.

Allemaal hartstikke bedankt voor jullie reacties!
Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Feb 06, 2005 20:41

Behoedzaam balde ik mijn vuisten en keek ernaar. Ik ontspande ze en spreidde mijn vingers uit. Ik draaide de rug van mijn hand naar mijn gezicht toe en volgde met mijn donkere ogen nauwkeurig de bewegingen die ik traag uitvoerde.
Ik bewoog mijn handen naar elkaar toe zodat de duimen elkaar raakten. Voorzichtig schoof ik ze over elkaar, met maar een paar millimeter er tussen. Lucius bewoog onrustig en ging een beetje achter mij staan. Ik hief mijn hoofd op en liet mijn bloik door de ruimte glijden. De muur, was mijn doel. Normaal zou geen enkel wezen daar doorheen kunnen komen, geen enkele spreuk en geen enkel voorwerp. Hij was helemaal van diamant.
Ik had mijn ogen halfdicht en daardoor was mijn uitdrukking heel onverschillig. Maar vanbinnen gloeide ik van nieuwsgierigheid voor dit nieuw besef van macht.
Ik slikte even met 1 snelle beweging liet ik mijn linkerhand over de rechter schieten en strekte zo mijn linkerarm naar links en een gouden bol was ontstaan in de lucht. Hij was maar een tel zichtbaar, toen vloog hij in verbazingwekkende snelheid op de diamanten muur af. Er gebeurde niets, het beleef doodstil. Toen had de gouden bol de muur bereikte en een spookachtig fel licht verlichtte de gehele ruimte. Een harde knal volgde en ik zag vamnuit mijn ooghoeken Lucius ineenduiken. Ik zette mijn vingertoppen tegen elkaar en een klein vlammetje vormde zich langzaam in mijn handen. Het was nog klein, maar het was fel genoeg om de reusachtige zaal te verlichten en het immens grote gat in de muur zichtbaar te maken. Lucius richtte zich weer in volle lengte op en knikte zwijgend. Hij liep naaar de groene fakkel in het midden en pakte met twee handen het hout vast. Na diep adem te halen tilde hij hem uit zijn standaard en liep ermee naar mij. Het was duidelijk te zien dat hij zwaar was, dus toen ik mijn Lichtpuntje doofde en hem met twee handen aanpakte zette ik me schrap voor het komende gewicht. Maar het tegendeel was waar. Hij was zo licht als een veertje en moeiteloos hield hem met 1 hand vast, terwijl ik de ander met de vingers gespreid eroverheen bewoog. De groene vlam werd kleiner en doofde ten slotte. Ik liet het hout vallen dat ook kromp en terwijl het de grond raakte veranderde het in een hoopje schroeiend as.
Mijn handen bibberden angstig en ik draaide me om naar Lucius en keek hem uitdrukkingsloos aan. Hij staarde gevascineerd naar mij en vervolgens gleed zijn blik naar de Edana. Zijn ogen stonden weer verlangend en het leek alsof hij neits liever wilde dan de Edana om zijn hals.
'Ik ga nu'
Hij knikte. Met vastberaden stappen liep ik richting het gat en stapte erdoorheen. Zodra ik een voet over de drempel had gezet, sloot de muur zich en verdween het gat.
Ik wendde mijn af van de muur en keek voor me. Ik was weer in de gang met de fakkels. Zweet liep nu al over mijn voorhoofd door de hitte. Ik merkte het niet eens. Een welkome verassing vrolijkte mij op en voor het eerst sinds weken voelde ik me weer blij.
'Miriabel!' riep ik oprecht opgelucht. Mabel miauwde en bleef stilletjes zitten.
'Oh, meisje, het spijt me zo!' Mabel draaide haar kleine kopje de andere kant uit en ik voelde een steek door mijn hart van spijt.
'Sorry,' fluisterde ik met tranen in mijn ogen door Mabel's afwijzing. Even keek me ze me uitdrukkingsloos aan, toen werd haar blik vergevingsgezind en hield haar hoofdje schuin.
Ze miauwde lang en vleidde zich tegen mijn benen. Ik glimlachte. En zette mezelf in bveweging. Met een vastbesloten uitdrukking liep ik de gang uit. Mabel volgde me en ik dacht aan mijn doel. Ik wist dat het de goede keus was, hoewel het moeilijk zal worden. Uit Lucius' woorden en manier van doen de laatste weken had ik opgemaakt dat hij Voldemort ging laten herrijzen. En dat was het laatste wat ik wilde, hoewel Lucius dacht dat ik dat dreuzels zou gaan vermoorden en een goede plaats voor zijn herrijzing zou zoeken. Voldemort had me verteld dat ik, als ik vertrok, Harry Potter moest gaan halen. Hij was soms in de Zaal gekomen, hoewel zijn bezoekjes van korte duur waren en altijd in afwezigheid van Lucius.
Ik haalde diep adem toen ik een lichtpuntje aan het einde van de gang zag. De fakkels brandden nog maar zwak en de drukkende hitte verdween een beetje. Een zacht briesje kwam me tegemoet en uitgelaten begon ik op eht licht af te rennen. Mabel volgde enthousiast.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Feb 06, 2005 22:36

De zonnestralen lieten de hitte verdwijnen en verlichtten de dag fel. De straat die voor me lag was doodstil en deed heel anders aan dan gewoonlijk. Ik besefte onmiddelijk dat het zondag was, anders was de Wegisweg niet gesloten.
Terwijl een verloren krant over het asfalt fladderde herinnerde hoe ik precies 2 maanden terug begonnen was met een nieuw leven. Mijn verleden had ik vergeten, verloren gewenst en het was me blijven achtervolgen. De duizenden geheimen hadden me onderuit gehaald en me doen instorten, als er geen lichtpuntje was geweest aan mijn doodse horizon.
Ik droomde weg toen ik de groene ogen weer voor me haalde. Ik voelde een briesje door mijn haren woelen en beelde me in dat hij naast me liep, grappend en vrolijk omdat we uit waren. In mijn verbeelding zag ik tientallen mensen voor de etalages van de winkels staan, uit op koopjes.
Maar Harry en ik zagen het neit... We zagen alleen elkaar...
Met een schok belandde ik terug in de werkelijkheid toen ik een hoog, piepend geluidje hoorde.
Ik sperde mijn ogen wijdopen van schrik toen het geluidje zich herhaalde.
De verlaten straat zag er plots heel bedroefd uit. Ik liet mijn blik langs de gesloten deuren en extra beveiliging dwalen.
Het piepende geluid herhaalde zich, hoger en lokkender dit keer. Met gefronste wenkbrauwen volgde ik het geluidje en sloeg rechtsaf een steegje in. Het was smal en de muren aan weerszijden waren hoog en gaven me een benauwd gevoel.
Ik zuchtte diep en bleef hulpeloos staan. Ik had het eenzame gevoel dat ik de weg kwijt was, dat ik mezelf kwijt was en dat ik nu totaal neit wist wat ik moest doen. En ik stond er alleen voor. Op dat moment waaide een krant voorbij die mijn hart liet stilstaan. Mijn ogen zagen de letters en langzaam besefte ik wat er stond. Ik liep eropaf en bukte om het op te rapen.
'EXPIRIMENT ONTHULD,' stond er met reusachtige letters. Ik pakte aarzelend de krant op, terwijl een druppel water in mijn nek viel en naar beneden gleed. Ik voelde steeds meer regendruppels terwijl ik wazig naar het kopje staarde. Hoewel het me gewoonlijk niets zou zeggen, hoorde ik een stemmetje mij vanbinnen vertellen dat dit belangrijk was, dat dit een heel verleden bekent zou maken. Het verleden onder mijn naam.

Tegelijkertijd hoorde ik het stemmetje zeggen dat als ik de inhoud van dit stukje tekst zou weten, ik nog meer geheimen zoiu bezitten. Ik wilde het niet.
De krant was inmiddels doorweekt en alle letters waren helemaal uitgelopen. Nog net op tijd kon ik de datum lezen. 15 Jaar geleden. Toen was ik drie. Een druppel belandde op de datum en langzaam liep de inkt naar beneden. Alles was onleesbaar geworden, behalve het stukje over het expiriment. Dat was nog helemaal droog en duidelijk leesbaar. Desondanks wierp ik de krant bruusk weg en liep vastbesloten verder. Ik wilde mijn verleden niet kennen. Ik wilde weg van mijn afkomst, ik wilde het diep weg stoppen en het vervolgens vergeten. Maar het peipende geluidje werd weer hoorbaar en aan de toon hoorde ik dat dat niet kon. Het was een bedrieglijke, onheilspellende toon. Huiverend volgde ik het geluid verder het steegje in, terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Feb 08, 2005 19:10

Mabel begon steeds langzamer te lopen en hield tenslotte halt.
'Mabel toch!' zei ik geschrokken toen ik zag dta het arme katje rilde van de angst.
'Kom maar,' suste ik en pakte haar op. Ze verborg haar kopje in mijn schouder terwijl ik weer verder liep.
Het piepende geluid klonk nu weer, hoger en duidelijker dan de keren daarvoor. Plotseling wist ik wie dat geluidje maakte. Mijn blik gleed over de grond naar de muur aan het eind van de steeg en naar het dier die daarop zat.
Met twee witte ogen keek het mij aan. Belangstellend en tegelijk ongeduldig. De kat bleef rustig zitten terwijl ik dichterbij liep. Mabel beefde van angst maar ik probeerde er niet op te letten. De witte ogen knipperden niet 1 keer. Regendruppels belemmerden mijn uitzicht en ik moest wel honderd keer knipperen om schadeloos te kunnen kijken.
Toen we vlak voor het muurtje stonden, sloot de kat kort haar ogen en spinde even.
Daarna stond ze op en sprong van het muurtje. Vliegensvlug rende ze het gangetje rechts van me in. Na een korte aarzeling volgde ik haar, maar ik had sneller moeten zijn.
De kat was alweer verdwenen.

Verloren draaide ik me om en liep terug naar de Wegisweg. Maar de blik in de witte ogen van de kat bleef op mij gericht en achtervolgde me, hoeveel moeite ik ook deed om te ontsnappen.

De straat deed verlaten aan en hoelanger ik er doorheen liep, hoe meer ik me verloren voelde. Nog steeds zat dat verwarde gevoel in me , de weg kwijt te zijn geraakt. Wie was ik nou eigenlijk? Al die tijd op Zweinstein had ik me vastgeklampt aan Harry, hoewel daar uiterlijk niet veel van te merken was. Maar vanbinnen was hij mijn enige houvast om overeind te blijven, niet in te storten. Hij was degene die me niet constant liet twijfelen of iedereen echt zo aardig deed. Voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel gehad dat iemand van me hield, zoals ik was.
Maar mijn echte ik had hij niet leren kennen. De Tessa van Zweinstein was incompleet. Zoveel had ik meoten verbergen, dan kon ik niet gewoon mezelf zijn.

-HARRY-
Afwezig staarde Harry naar de leerlingen die traag hun spullen pakten en uit het lokaal stroomden. Hij sloeg met een klap zijn lesboek dicht en vertrok naar zijn kamertje achter het lokaal.

Hoewel de kachel hoog opgestookt was, ging er meteen een rilling door zijn lijf. Hij kreeg kippevel als hij de meubels en voorwerpen zag. Nooit was Tessa hier geweest, en toch had hij gevoel alsof Tessa overal in zat, overal mee te maken had.
Gefrusteerd greep hij met twee handen zijn hoofd en zuchtte diep. Hij wilde neit meer aan Tessa denken. Ze was weg, voorgoed. Dat was nu wel duidelijk. En hij miste haar nog meer als Sirius.. Waarom was een meisje zo belangrijk voor hem geweest? Het voelde onwennig en vreemd, en toch wist hij gewoon dat hij echt van haar hield. Hij miste haar.. Een steek ging door zijn hart bij enkel de gedachte aanb haar naam. En het deed ontzettend veel pijn als hij dacht aan hun eerste zoen.. Nog nooit had hij iemand zo gemist... Nog nooit had hij zoveel pijn geleden.
Van pure frustratie veegde hij met een fele beweging de vele rommel van de keukentafel. Een onmiskenbaar geluid van kapot vallend glas volgde. Zwijgend ruimde hij het op, terwijl de naam van zijn eerste echte liefde als een echo door zijn hoofd bleef galmen. Hoeveel hij ook zijn best had gedaan de afgelopen maanden, hij kon Tess maar niet uit zijn hoofd krijgen... Hij had zelfs aan waanvoorstellingen geleid , luchtpsiegelingen waarin hij dacht Tessa te zien... Hij wist maar al te goed die keer, na een vermoeide zwerkbal wedstrijd te hebben gefloten... Hij zag Tessa Zweinstein binnen lopen... Dat beeld van haar, een beetje krom en gebukt onder waarschijnlijk velen zorgen, lag nog steeds scherp op zijn netvlies. En het zou er nooit meer afgaan , wat er ook gebeurde.
Hij zuchtte trillerig en met bevende handen dronk hij een glas water.
Waarom, Tessa?

Lekker lang stukkie Wink

@ ShadowCat: bedankt voor je reactie Razz

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Feb 08, 2005 19:57

-HARRY-
Harry staarde afwezig uit het raam. Hij zag een kat langs zijn kozijn lopen. Maar toen zijn die blik die van de kat kruiste, ging een schok door hem heen en keek hij niet langer meer afwezig. Zonder zijn blik af te wenden stond hij op en liep behoedzaam naar het raam. Hoewel hij wist dat het niet helemaal verantwoord was, opende hij toch het raam op een kiertje. De kat sperde haar ogen open en keek hem een tel geschokt aan. Toen spinde ze even en verdween bliksemsnel over de vele daken van Zweinstein.
Harry sloot het raam weer en ging weer naar binnen. Tessa had zoveel voor hem betekent, meer als hij waarschijnlijk voor haar betekende. Hij zuchtte diep en voor het eerst sinds haar vertrek rolde er een enkele traan over zijn wang. Geluidloos, zwijgzaam. Precies zoals hij zich de laatste weken gedroeg. Hij leunde met zijn schouder tegen het kozijn en legde er zijn hoofd tegen aan. Hij fronste licht en dacht aan de vreemde ogen van de kat. Heel licht, spierwit. Met twee angstaanjagende, en toch ook vertrouwelijke pupillen.. De blik ervan, de emoties deden hem aan iemand denken.. Tessa..
Plots werd er op de deur geklopt. Gauw ging hij rechtop staan, terwijl de deur openvloog.
Cho schonk hem een stralend glimlach terwijl ze op hem afliep en hem omhelsde. Stijfjes bleef Harry staan. Sinds Tess weg was deed Cho alsof ze iets hadden. Een steek van spijt ging door zijn hart, spijt omdat hij de reden van Tessa's vertrek neit wist. Cho begon opgewekt een lang verhaal over dat die-met-die en die-met-die-ander zoende en dat die-en-die ruzie hadden en zus en zo zelfs met voorwerpen hadden lopen smijten... Harry zuchtte geiiriteerd en luisterde met groeiende woede haar verhaal aan.
Plots stopte ze.
'Is er wat?' vroeg ze. "Blijkbaar krijgt ze eindelijk door dat ik er niet ben, dat ik een masker draag," dacht Harry sarcastisch. Cho keek hem met grote, verbaasde ogen afwachtend aan en vervolgde: 'Heb je gehuild?' met een blik op zijn wang waar de traan nog blonk in het flakkerende licht van de haard.
Dat was de druppel.
Het was alsof een elastiekje die al weken lang strak gespannen stond, eindelijk knapte.
Alle opgekropte frustratie gooide hij eruit in een lange tirade, een lange woedeuitbarsting. Op het eind schoot Cho de kamer uit, als een bange wezel. Met grote, geschokte ogen... En nog steeds was ze knap, hoewel ze eht neti haalde bij Tessa.
'Tessa, wat moet ik nou?' vroeg Harry hardop. 'Moet ik je dan zomaar vergeten,., alsof je nooit bestond?'
Maar zodra hij de vraag die al weken door zijn hoofd spookte hardop uitsprak, wist hij dat hij gewoon geen keus had. hij moest haar vergeten, al was het het moeilijkste wat hij ooit in zijn leven zou doen.

-TESSA-
Opnioeuw waaide een krant voorbij. Nog steeds kwam de regen met bakken uit de hemel naar beneden storten. Niets was verandert, sinds de kat. Maar vanbinnen was het alsof een reusachtige satorm vele schade had toegebracht. Ik was herinnerd aan Harry, iets wat ik zo graag voor een tijdje uit mijn gedachten zou bannen. Tot al mijn geheimen bekend waren en ik mezelf kon zijn... Maar zelfs dan zou ik nooit een echte relatie met hem kunnen hebben, hij zou een Vilijn verafschuwen.

Verdrietig staarde ik door de straat en luisterde naar het regelmatige geplons van mijn schoenen in regenplassen. PLots zag ik weer de kat. Zijn zwarte huit stak fel af tegen het lichtgrijze asfalt. Ik fronste even en rende op het dier af, zonder enkele reden. Het staarde mij verbaasd aan. Regen droop van zijn rug en zijn ogen waren nu spierwit, buiten de donkere pupillen. Het gaf een eng gezicht. De kat spande zijn spieren en zette het op een lopen. Dit keer volgde ik haastig.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Di Feb 08, 2005 21:36

Ik holde zo hard ik kon de kat achter na , maar die was veel behendiger dan ik. Ze slalomde moeiteloos op bliksemsnelheid tussen de verlaten bankjes, prullebakken en lantaarnpalen door. Ik moest die kat volgen , op een of andere manier gaf dat hoge gemiauw van haar een bericht aan mij door, voelde ik een emotie overspringen. Een stukje van mijn verleden. Ik voelde een steek door mijn zij gaan en algauw volgden er meer. Maar ik moest volgen. Mabel rende achter mij, maar leek niet zoveel haast te hebben als ikzelf. Ze was op een of andere manier doodsbang van de kat, hoewel ik me juist sterk aangetrokken voelde tot haar.
Een hard gerommel daalde neer vanuit de wolken en een korte flits volgde. Het was donker en ik zag bijna geen hand voor ogen. Ik voelde me verlaten, zinloos.
'Ik geef het op,' fluisterde ik zachtjes en liet me op mijn knieen neervallen.
'Ik kan niet meer.' Helemaal uitgeput gleden mijn handen uit over het regenwater en knalde ik met mijn bovenlijf op de stoep. Hijgend van vermoeidheid bleef ik liggen en zakte weg in een donkere wereld.

'Hallo Doornroosje'
Verschrikt schoot ik overiend en keek recht in de twinkelende ogen van Draco.
Ik wreef over mijn pijnlijke botten door de ongemakkelijke slaaphouding en fronste mijn wenkbrauwen.
'Hoi...' antwoordde ik neit echt enthousiast.
'Hulp?' Hij stak een hand uit. Een moment keek ik verdwaasd van zijn geicht naar de hand en weer terug.
'Ik kan heus wel zelf overeind komen hoor!' viel ik uit. Draco grijnsde en ging rechtop staan. met over elkaar geslagen armen keek hij op me neer.
'Hallow..Tessa...' mompelde hij emt een mysterieuze ondertoon.
'Wat zei je?' vroeg ik terwijl ik hem doordringend aankeek en tegelijkertijd probeerde op te staan. Ik gleed uit over een plas half bevroren water en kletterde weer op de grond. Chagrijnig om de geamuseerde lach van Draco klopte ik het vuil van mijn kleding (die toch al helemaal onder de modder zat) en keek hem vervolgens woedend aan.
'Wat moet je eigenlijk hier? het is toch zondag?'
Hij grijnsde. Pissig wachtte ik op een antwoord.
'Tuurlijk is het geen zondag, gekkie! Het Ministerie is er eindelijk achter gekomen dat mijn vader ontsnapt is van Azkaban. Iedereen is doodsbenauwd voor hem sinds de aanval.'
'Welke aanval?' vroeg ik kortaf.
'Van mijn vader,' antwoordde Draco kortaf en keek abrupt de andere kant uit. Het was duidelijk iets waar hij neit over wilde praten.
'Waarom viel hij aan?' vroeg ik zachtjes.
'Wat gaat jou dat eigenlijk aan?' barstte hij ineens uit.
'eh-'
'waarom vraag je er eigenlijk naar? Ben je nu ineens geiintresseert in me ofzo, nu je je lieve Pottertje niet kunt bezoeken omdat er soooooooooveel afstand tussen zit en jij het risico neit wilt nemen?!' Draco's koude blik huisde weer in zijn ogen en zijn bleke gezicht kreeg langzaam wat kjleur onder de woedeaanval. Elk woord dat hij tegen me sprak spuugde hij zowat uit.
Ik werd bleek van schrik en Draco ging gefrustreerd verder.
'Weet je Tessa, jij voelt je gewoon veel te goed voor mij! Jij verdient zogezegd beroemdheden als Potter he?!!' Hij keek me met een blik van afschuw verder en met grote geschokte ogen luisterde ik.
'Toevallig is die Potter maar een arrogant ventje, en-'
'HOUD JE KOP OVER HARRY!' schreeuwde ik opeens.
Verbaasd keken we elkaar aan, allebei om de ander z'n uitbarsting.
'Tessa..' zei Draco zachtjes na een lange stilte. Ik keek evrdrietig voor me uit, denkend aan Harry.
'Weet je.. Het spijt me... Maar ik kan er neit tegen dat Potter..' zijn gezicht vertrk alsof hi een vies beest in zijn mond had. 'Alle meiden krijgt die ik leuk vind..' Hij keek me aan.
'Beter gezegd..' hij haalde diep adem en ontweek mijn blik weer. 'Hij krijgt het enige meisje dat ik leuk vind.'
Ik staarde hem aan. Een oorverdovende stilte laaide de spanning nog meer op.
'Ik snap het niet. Patty was de enige die interesse toonde in mij en daardoor heb ik nu al bijna 4 jaar verkering met haar.. Maar.. Ik heb haar nooit leuk gevonden... Jij lijkt me anders. Bij mij was je anders. Feller, dan bij' (hij slikte even) '-Potter bijvoorbeeld..Ik zeg niet dat ik verliefd op je ben ofzo.. Maar iets in jou... Trekt me aan.'
Ik keek hem alleen maar aan. Vanbinnen had ik spijt, was ik woedend, verast, geschokt en medelevend tegelijk. Het gaf een vreemd gevoel.
'Mag ik...?' Hij keek me vragend aan en zelfs zonder zijn ogen naar mijn lippen te zien flitsen, kon ik weten wat hij bedoelde. Hij zette een stap dichterbij en haast onmerkbaar knikte ik. Ik staarde de straat in, terwijl Draco zijn hoofd dichterbij boog en mij heel zacht een kus op mijn lippen gaf. Het was eigenlijk meer aanraken. Hij aarzelde even , gaf me nog een kus op mijn wang en draaide zich om. Hij verdween in de stromende regen. Aan zijn hangende schouders kon ik zien hoe ongelukkig hij was. Met tegenstrijdige gevoelens draaide ik me ook om en liep de andere kant uit. En zo zal het zijn, draco en ik ieder een andere kant op. Hier scheidden onze wegen. Op een of andere manier maakte dat me niet blij.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Feb 10, 2005 17:30

Ik zuchtte diep en piekerde me te barsten over Draco. Ik was absoluut niet verliefd op hem, Harry had mijn hart gestolen. Met zijn ogen... Maar Draco maakte indruk op me. Hij was altijd zo kalm , zo beheerst. En nu was hij ineens zo teneergeslagen geweest., zo verdrietig...
Een golf van schuldgevoel ging over me heen en gefrustreerd gooide ik een natte pluk haar over mijn schouder..
'Mabel!'
Ze kwam haastig aanrennen en liep opgewekt voor me uit door de straat voor me uit. Ik zuchtte verdrietig en besefte dat het lang geleden was dat ik net zo lekker door het leven ging als zij. Ik staarde maar wat voor me uit en dacht aan wat ik nu moest doen... Ik had een doel, een droom die ik heel misschien kon waarmaken..met de Edana..
Kort raakte ik het medallion aan met duim en wijsvinger. ik voelde onmiddelijk een soortvan vonk overspringen en eigenlijk brande ik van verlangen om dat ding nog een keer uit te proberen.,
Ik schudde mijn hoofd, belangrijkere zaken nu. Wat moest ik doen? Waarheen?
Plots hgerinnerde ik me de woorden van Lucius... Ze stroomden mijn geheugen binnen en ik nam een beslissing. Terug naar Zweinstein was een optie, maar of harry me ooit nog wilde zien...
'Edana, ik heb je hulp nodig,' fluisterde ik met gesloten ogen. Maar ik had mijn handen nog niet richting het sieraad bewogen of ik hoorde het verafschuwende geblaas van een pikzwarte kat met twee grote, dooordringen ogen.
'Mabel, kom eens hier,' zei ik zachtjes tegen de angstig bevende kat. De zwarte kat stond tussen haar en mij in en Mabel durfde er duidelijk onder geen bedding langs. De kat blies nogmaals tegen mij en bewoog haar hoofdje kort richting Mabel, terwijl ze mij strak bleef aankeken. Ze herhaalde de beweging en plots herkende ik het gebaar. Ze wilde dat ik volgde. Ik liep langs haar heen en tilde een trillende Mabel op. Toen knikte ik naar de kat en zette het op een lopen, in achtervolging van de onbekende kat.
'Tessa, ik weet meer over je dan je denkt,' klonk een bekende stem plots. Verschrikt hield ik halt. Mijn blik schoot van de grijze ogen naar de kat, die in de regen verdween. Pissig keek ik weer naar de grijze ogen.
'Wat is er?' wist ik eruit te persen.
Zijn stem klonk bezorgd toen hij me het haastig uit legde.
'Luister, Tess. Die kat kent je verleden. Ik ook, deels. Je kunt alles van me te horen krijgen onder een voorwaarde'
Ik vroeg niet wat die inhield.
'Wat weet je dan?'
Hij keek me onderzoekend aan.
'Als je je aan de voorwaarde kunt houden, vertel ik je hoe het zit met je ouders en mij.'
Het was een aantrekkelijk idee, maar ik had al zo'n vaag idee wat de voorwaarde was. Ik schudde haast onmerkbaar mijn hoofd.
'Je wilt dat ik Harry vergeet he?' zei ik zachtjes met neergeslagen ogen. Hij schraapte zijn keel.
'Ja, dat is de voorwaarde'
Ik zuchtte en keek hem aan. Het was een moeilijke keuze. Weten wat Draco nou precies van mij dacht, weten waarom Voldemort en Myah Krenck een dochter hadden... Maar ik kon het neit. Ik kon Harry niet vergeten, hij was mijn enige grote liefde.En een leven met nog meer geheimen zou ik niet aankunnen Mijn ogen vulden zich met tranen toen ik antwoord gaf.
'Nee'
'Okee'
Draco was verdwenen. Ik zuchtte diep en dacht aan Harry. Ik wilde hem zien. Ik hield eht neit meer uit, ik moest hem zien.
Nog een diepe zucht ontsnapte toen ik Mabel op de grond zette en langzaam mijn vingers om de Edana klemde.

Hartstikke supersz bedankt voor de antwoorden en reacties! Razz

Vinden jullie Draco een beetje geloofwaardig? Ik hoop het want ik haat
het als persoanges OOC worden... Maar goed, heel erg bedankt en ik
wilde even ,elden dat tot nu toe twee gezegd hebben dat ze het wel goed
vinden, zo vanuit Harry en Tess, en twee hebben voor iets vanuit Draco
gestemd... Als je totally tegen draco bent, pb me dan Wink

Anders zal
binnekort een stukje verschijnen vanuit Draco.
Enne: Reactiesz meeeer dan welkom Wink

, in het reactietopic of via pb.

Kimberly(jullie schrijfster Razz

)

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Feb 10, 2005 19:15

Het idee wat ik voor Draco en de kat had gehad, spookte nog steeds door mijn hoofd. En nu kon ik mezelf niet meer stoppen. Het was de enige oplossing, anders zou ik instorten. Dus hield ik de ketting vast, een stukje van mijn lichaam af, vlak boven het medallion. Met de andere hand draaide ik het zo snel mogelijk in het rond. Ik staarde er strak nsaar en na een paar tellen begon mijn hoofd en de Wegisweg te tollen.. Om langzaam te veranderen in de Grote Zaal van Zweinstein.

Ik keek aandachtig vanaf mijn plaatsje vlak onder het betoverde plafond. Ik wist dat ze me niet konden zien, ik was onzichtbaar, maar toch hield ik me zo stil mogelijk. Ik keek naar een eenzaam figuurtje aan de verder lege Oppertafel. Hij zag er verdrietig uit. De rest van de Zaal was uitgestorven.
Traag zweefde ik dichterbij. Ik zag hoe hij met zijn hoofd in zijn handen zat en met zijn ellebogen op de tafel steunde. Zijn schouders hingen en nu ik tegenover hem stond, kon ik zijn ogen vaag zien. Ik voelde een verliefde tinteling door me heen gaan en mijn schuldgevoel groeide bij het zien van de wallen onder zijn ogen. Zijn oogleden hingen naar beneden van vermoeidheid en de schrale huid op zijn wangen was bleek van zwakte.
Schuldig en intens verdrietig ging ik naast Harry zitten. Hij kon me niet zien, noch voelen.
Toch legde ik mijn hand op zijn schouder. Ik voelde hem niet. Ik zweefde dwars door hem heen. Een parelachtige traan rolde over Harry's wang. Ik ving hem op met mijn wijsivinger, maar hij ging er dwars door heen... Toch voelde ik een vreemde energie.. De traan van Harry had me een moeilijk besluit doen nemen. Traag keerde ik terug naar de Wegisweg.

Terug de doorweekte winkelstraat kon ik het niet langer langs me heen laten gaan. Gek van spijt, schuldgevoel en verdriet begon ik te gillen. Een angstige, spijtige gil. Ik had Harry nog nooit zo verdrietig gezien. De muren kwamen op me af. Ik voelde mezelf helemaal doordraaien. Gek geworden van verdriet rolden de tranen over mijn bleke gezicht. Zo schuldig als nu had ik me nog nooit gevoeld. Mijn maag trok samen en ik zag Harry doffe ogen weer voor me , zoals ze hadden gestaan in de sprookjesachtige Grote Zaal. Ik herinnerde me maar al te goed de glans die er vroeger in huisde. De opgewekte twinkeling in de pupillen van zijn groene ogen. Mijnhart sloeg op hol en ik gilde zo hard ik maar kon. Ik probeerde het geluid van vanbinnen naar buiten te brengen, mijn schuldgevoel te laten horen aan de wereld. Maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Een zachte, hoge piep maakte zich hoorbaar, maar voor de rest bleef het stil. Doodstil.

Met trage, kleine pasjes liep ik langs de gesloten winkeltjes. Ik liep voorover geboen , mijn schouders naar beneden gezakt en mijn hoofd gebogen. Tranen vielen met regelmaat op de grond. Dolgraag wilde ik naar Harry toe. Ik wist dat het medallion , de Ednaan, het kon. Maar ik was zwak, ik had geen kracht meer. Eenzaam en machteloos waren de goede woorden voor mij , Tessa... Vilijn... Op zulke momenten wenste ik dat er iemand in mijn jeugd was geweest , die van me hield en voor me zorgde Liefde, was iets wat ik neit kende tijdens mijn eerste jaren. Was het omdat ik een vilijn was, Voldemorts dochter? Of was het me gewoon neit gegund? Op dat moment had ik zin in zelfmoord. Mabel stopte met haar stugge pasjes vooruit en ik eveneens.
Ik wilde net mijn ogen voorgoed sluiten en deze wereld verlaten, toen plotseling een zilveren stem uit de aarde omhoog leek te borrelen.
'Tessa ik kan je helpen'
Ik sloeg mijn ogen neer en met een dikke prop in mijn keel luisterde ik naar de vreemde stem.
'De Heer is verdreven door Harry Potter. Hij was de enige die dat kon, door een profetie. Maar jij bent zijn nageslacht'
Mijn maag kromp ineen. Ik wilde het niet horen.
'Jij bent de dochter van het Duister. Je bezit speciale krachten , die compleet zijn met de Edana. Je bent de hoop van de wereld. Blijf je verzetten tegen het Duister, neem de goede beslissingen. Ik weet wie je bent. Wees gerust, ik waak over je. Al sinds mijn dood.'
De stem stierf weg en mijn ogen flitsten naar de dakgoot van een vreemd uitziend winkeltje: 'Wanneer het einde daar is, komt een nieuw begin,' stond er op de ruit. Ik keek er totaal overheen. Het enige wat ik zag, waren de witte ogen van de kat, die me strak aanstaarden.. Ze hadden iets vertrouwelijks..

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Feb 11, 2005 10:26

De kat keek me strak aan. Het gaf een eng, bekeken gevoel. Nog nooit was het zo moeilijk geweest om mijn blik af te wenden, of mijn ogen neer te slaan. Ik moest gewoon de kat aan kijken, ik kon niet simpelweg de andere kant uitkijken , hoe graag ik dat ook wilde. Mijn ogen vulden zicht met tranen toen ik kort aan Harry dacht. op dat moment leek de kat me nog doordringender aan te kijken. De kat bleef doodstil op de dakgoot zitten, als een standbeeld. Haar ogen stonden belangstellend. De manier waarop ik dat in haar ogen kon herkennen, deed me ergens aan denken. Plots had ik het door: ik keek recht in het evenbeeld van mijn ogen.

Verstijfd en met grote ogen van ontzetting staarde ik nu even roeloos terug. De wereld leek te vergaan en alleen de kat, Mabel en ik stonden er nog. Gek genoeg stond Mabel even roerloos als ik en staarde ze ook(bevend) naar de zwarte kat. De kat zag er teer uit.
Eindelijk bewoog ze zich. Ze stond op, rekte zich uit en verdween over het dak. Verbijsterd staarde ik haar na , toen twijfelde ik geen seconde meer.
'Mabel,' zei ik op gebiedende toon en ze sprong zo op mijn arm.
'Braaf,' zei ik nog zachtjes tegen haar, alvorens de Edana vast te pakken en achter de kat aan te gaan.

Een paar tellen later was ik midden in het bos achter de Wegisweg geland. Het was er muisstil. Zelfs mabel veroerde zich niet en ook ik stond er roerloos bij. De kat was nergens te bekennen.
Heel vaag hoorde ik een ruisend geluid in de verte. Nieuwsgierig liep ik eropaf. Naarmate ik dichterbij kwam hoorde ik het geluid steeds luider. En op het laatst was het overweldigend. Behoedzaam wurmde ik me tussen twee struikjes en keek met open mond naar de reausachtige waterval die zichtbaar was geworden.
Mabel trok zich angstig terug achter mijn benen. Gek genoeg wildede ik maar al te graag haar voorbeeld volgen en me angstig verschuilen achter de bosjes achter mij. Maar ik hield mezelf tegen en bleef roerloos naar de waterval staan kijken. Hij was ontzettend breed en hoog. Het meer waar al het water in viel vormde een eind verderop een wild stromende beek. Mijn blik dwaalde af naar de grond waar ik op stond. Nu pas zag ik dat het een kleine, met struiken begroeide riggel was, kilometers boven het meer. Mijn maag kneep samen van angst. Een huivering ging door me heen en met mijn blik strak op de grond van de richel gericht zette ik trillend als een rietje twee pasjes achteruit. Mabel volgde.
Ik stond nu zo dat ik het meertje niet meer kon zien. Maar de waterval was zo dichtbij dat ik duizenden kleine druppeltjes op mijn gezicht en handen voelde. Het waaide hier niet. Alles was muisstil. Behalve het imponerende gedonder van he t vallende water.
Plots schoot mijn blik naar rechts. Daar was nog een richel. De richel had ook een bezoeker: de kat.

Met grote, niet-bergijpende ogen staarde ik naar het beest. Mijn mond viel open van verbazing toen een soort glimlach om de mond van het beestje speelde. De kat deed een paar pasjes uit , rende toen naar voren en kwam met een geweldige sprong op mijn richel terecht. Ze spinde even en ging toen rustig op het randje zitten en naar beneden kijken.
Mijn neiuwsgierigheid won het en aarzelend kwam ik ook dichter naar de kat toe. Mijn blik was strak gericht op haar vacht. Hij glom en was pikzwart.. Precies als mijn haren. Ik zuchtte en keek ook naar beneden. Zonder dat ik het in de gaten had, begon de kat te spinnen. Steeds luider, net zolang tot ze boven het geluid van de waterval uitkwam. Nu keek ik wel naar haar, met een blik van ongeloof en groeiende verbazing toen de kat haar ogen sloot en een doordringende melodie nog luider boven de kat en de waterval uitkwam. het leek of alles plots stil was en de aarde geruisloos open barste, om een prachtige melodie vanuit het diepste van de aarde omhoog te laten gaan. Ik voelde me alsof ik eindelijk 1 werd met mezelf, alsof ik eindelijk het goede pad had gevonden.
Kort sloot ik mijn ogen. Toen ik ze weer opende, keek ik recht in twee bezorgde bruine ogen.

Haay!
Eigenlijk zou ik hier zaterdag pas weer zijn , ik weet het. Maar mijn o-zo-aardige broer zei dat ik vandaag de tijd mocht opmaken die ik nog tegeod had van hem. Dus ik moet zo weer gaan , maar ik heb in ieder gevl dit nieuwe stukkie kunnen plaatsen Razz

Jullie schrijfster

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 12, 2005 10:48

Een moment staarde ik ze verbijsterd aan , toen kwam ik weer een beetje bij van schrik.
Nu ik beter keek, zag ik dat een geest voor me zweefde. Een beetje een zwak uitziend persoon, broodmager en heel knokig. Ze keek me aan, met uitdrukkingsloze ogen. Ik voelde een huivering langs mijn rug naar boven gaan en rilde kort. Ik haalde diep adem en kwam langzaam een beetje bij van de schok. Maar die was er opnieuw toen ik beter keek en zag wie er nu als geest voor me zweefde.
Mam.

'Ma?' vroeg ik verbijsterd. 'Hoe..-'
'Dat doet er niet toe, m'n kleine meid. Dat doet er niet toe. Ik kom je helpen. Ik wil je mijn laatste krachten geven om jezelf te verplaatsen naar die Harry Potter van je'
Ze glimlachte. 'Ik ken de liefde meid. Maar jij... jij hebt het wel heel erg te pakken..'
'Ik houd van hem,' fluisterde ik zachtjes, terwijl ik dwars door ma heen naar de kat keek. Die zat helemaal verstard als steen naar mam te staren.
'Ja...' mam was even stil.
'Lieverd... Allereerst moet ik je mijn excuses aanbieden. Je moest geheim blijven en niemand bekommerde zich om je.. Dat moet vreselijk zijn geweest.'
Ik zie niets.
'Maar we hadden onze redenen. Je was een dochter van Voldemort... Iedereen zou je verafschuwen als ze het wisten.. Toen onze zoon naar Azkaban werd verplaatst, voelde ik me gebroken. Toen ik ziek werd bedachten we een oplossing. Maar dan was er geen plaats meer voor jou. Barto junior had de Onzichtbaarheidsmantel nodig.
'We hadden toch een reserve?' zei ik zonder een spoortje fut in mijn stem.
'Klopt, maar die hadden we nodig voor noodgevallen... Dus werd jij de deur uitgezet.. Ik weet dat dat onvergeeflijk is, maar wil je me alsjeblieft laten uitleggen hoe jij op de wereld kwam?'
Ik knikte haast onmerkbaar en meed nog steeds haar blik.
'Het was een expiriment. Via Barto junior kende Hij mij waarschijnlijk. Ik wist enrgens iets van. Ik wist niet eens dat Barto jr. contacten met Hem had..'
Haar stem stierf weg. In haar ogen was een doffe glans van verdriet zichtbaar.
'Maar goed. Hij kwam dus bij ons aan de deur , nog lang voor mijn ziekte, en sprak meteen de Impurius Vloek over me uit. Dat was toen nog een vrij onbekende vloek en ik had geen idee wat me overkwam. Ik verzette me dus ook niet. Ik werd meegenomen naar een donker, dicht bos waar een groot stenen gebouw in stond.. Het bos heette geloof ik de Schaduwe...' Haar stem stierf weg.
Nadenkend staarde ze naar de kat achter mij. Ik verroerde me neit. De Schaduwe!
'Het was een expiriment,' ging ze verder. Haar stem was nu zo zacht dat ik het bijna niet kon verstaan. Desondanks had ik heel goed door wat ze bedoelde.
Ze slikte even en ging verder.
'Of het waar was, of Vo-.. Jeweetwel echt geen liefde had.. Hij deed het met een toversrpeuk. Al wat ik me herinner is een felle, korte lichtflits. De volgende dag werd mijn geheugen gewist en leverden ze me netjes thuis af. Zwanger. Van jou..'
Ze keek me aan. Haar blik was vol spijt en verdriet.
'Ik haatte je. Je vader had het herinneringsslot weten te verbreken om te weten te komen waar jij vandaan kwam. Je vader draaide door, omdat hij vond dat zijn carriere op het spel stond. Dat werd steeds belangrijker voor hem. Zijn droom om ooit Minister van Toverkunst te worden. Men aanbad hem, maar ik denk dat dat gauw over zou zijn geweest als iedereen wist dat zijn vrouw een dochter had van... Voldemort' Het laatste woord was onhoorbaar. De wind waaide zachtjes en de bomen ruisden. Het vallende water maakte nog steeds een donderend geluid. Toch had ik heel mams uitleg aandachtig kunnen volgen. Ik zou nooit begrip kunnen opbrengen, maar ik kon het op zijn minst een beetje accepteren.
'Tessa?'
'Hmm?'
'Je moet weten dat ik wel van je hield, toen je opgroeide. Maar je vader wilde niks van je weten. Toen ik stierf besloot ik om geest te worden, om jou ooit nog mijn hulp te kunnen verlenen. Dat was ik je meer dan schuldig.'
Ik knikte zwijgend.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 12, 2005 13:54

'Ik geef je mijn krachten. Maar Tessa,. ik denkd at mijn uitleg je ook meer kracht heeft gegeven. Ik kan je energie voelen.. Let goed op en wees voorzichtig met de Edana, kind. Ik heb het meegekregen van V-.. hem, om aan jou door te geven. Maar let op, ik denk dat hij het terug wil hebben. Tessa, ik wens je veel geluk. Als ik je mijn energie geef, ben ik echt dood. Vaarwel, mijn kind, en succes met je missie. Verdrijf Hem, hij is nog niet dood.' haar stem trilde en ze haalde even diep adem voor ze verder ging. 'Verdrijf hem met de Edana.'
'Ma?' vroeg ik haastig voor ze zou vertrekken.
'Ja?'
'Nou... Wie is die kat?'
Ze glimlachte even.. 'Die kat is een Fennis'
Ik trok een gezicht en ze schoot in de lach. Haar ogen bleven verdrietig.
'Een fennis is een dier dat je ware karakter weerspeiegeld. Jij hebt ook een Fennis. Meestal is het ook het soort dier dat je Patronus is of je faunaatvorm. Mijn fennis is die kat. Ik leef daarin. Ik maak gebruik van haar lichaam. Ik wachtte in haar lichaam tot ik jou kon helpen. Maar nu verlaat ik haar lichaam. Het is wel goed geweest zo'
'Is Mabel mijn Fennis?'
'Tessa, ben je ooit heel bang geweest? En heb je toen dapper geglimlacht?'
Ik knikte en vroeg me af waar ze een wilde.
'Wat deed Miriabel toen?'
Ik verbaasde me er neti eens over dat ze de echte naam wist van de kat die nu nieuwsgierig haar pootje uitstak naar mam's verschijning.
'Ze kroop bang achter mijn benen,' zei ik toen ik het door had.
'Zie je? Je was bang, maar liet dat neit merken. Je Fennis weerspiegelt je ware gevoelens. Dus Mabel liet het wel merken. Maar nu gun ik je de kracht om Harry te zien. Ik wil je maar een , of eigenlijk twee dingen vragen: Pas goed op je Fennis, Mabel, en... Verdrijf Voldemort.'
Ik kon ma alleen maar aangapen van verbazing. Hoe kon ze me zo'n zware taak op leggen? Hoe kon ze dat in godsnaam haar eigen dochter aandoen? Het voelde alsof een blok steen opm mijn maag was gevallen. Mam bleef glimlachen met droevige ogen. Ze vervaagde langzaam.Het waaide kort en hard, de melodie kwam weer dreunend naar boven.
Toen waren de kat en mam weg. Ik zuchtte trillerig en keek naar Mabel. Die keek met grote ogen ontzet terug.
'Waarom doet ze me dit aan?' Fluisterde ik.
Mijn oog viel op een steen op de rand van de richel. "Myah Krenck"
Nog een keer waaide het hart. De steen trilde, rolde een stukje... En viel van de richel af.
Een beroerd gevoel ging door me heen. Ik zette een stapje richting de rand.
'Vaarwel, moeder.'
Op hetzelfde moment hoorde ik de melodie nog een keer, heel zachtjes. Hij kwam niet eens boven het lawaai van de waterval uit. Ik merkte wel dat ik nu de energie en krachten van mam kreeg. Het voelde alsof ik een kop gloeiend hete thee op dronk en die hitte zich door mijn hele lichaam drong. Het voelde niet echt prettig aan, maar tegelijkertijd was het wel behaaglijk.
De melodie nam weer af en ik voelde me een worden met de nieuwe krachten in me. Het leek alsof ik plotseling de woorden van mijn moeder besefte en ik wist dat ik nu grootse dingen kon doen, mijn moeder had veel krachten.
De laatste woorden van mam schoten plots door me heen en de betekenis daarvan drong hard tot me door. Ik voelde me afschuwelijk, omdat ik wist dat ik gewoon wel op haar verzoek moest ingaan.
'Nee,' fluisterde ik geluidloos.
'Nee!' Ik ademde zwaar en mijn ogen stonden wijdopen van angst.

Een eind verderop stond een hert rustig te grazen. Toen een ijslijke, doordringende gil zich een weg baande door de stilte, keek ze verschrikt op en rende weg. De gil hield aan. Hij klonk steeds angstiger, steeds doordringender. Een rilling ging door me heen. Het hoge geluid uit mijn kil was gevuld met verdriet en spijt.
Ik gilde maar door. "Waarom doe je me dit aan, mam?" schoot nog als gedachte door me heen, vlak voor het geluid van mijn gil wegstierf en ik wegzakte in een diepe duisternis.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 12, 2005 17:34

'Goedenacht, Anna,' klonk een stem boven me. Ik hoorde het wel , maar het drong niet tot me door. Heel ver weg klonken voetstappen. Ook dat drong niet tot me door. Ik haalde schor adem zonder mijn ogen te openen. Ik voelde mezelf weer zachtjes wegzinken. Ik zag, hoorde of voelde neits meer. Met flauw gebalde vuisten verzette ik me en protesteerde in gedachtes. Nog een keer schoten mams woorden door me heen en toen werd alles weer donker, onduidelijk.
'Anna! Goeiemorgen! Ik heb wat posters van Zwerkbal meegenomen en wat knalbonbons. Niet verklappen aan de Helers he? Ik denk neit dat ze er blij mee zouden zijn. En o ja, heb je het al gehoord van Harry Potter?'
Met een schok belandde ik op de echte wereld. Die laatste woorden drongen wel tot me door.
Ik schraapte zachtjes mijn keel en keek naar de wazige, mollige vrouw. Ze zag er moeder-achtig uit. Ze was nog steeeds vrolijk tegen me aan aan het beppen en leek niet eens te merken dat ik alweer bij bewustzijn was.
'H-harry?'
Verbaasd keek de vrouw me aan.
'Anna! Je bent wakker.. O meisje, je bent al ongeveer twee weken buiten bewustzijn! Ik ben je verzorgster. Ik heet Wendy Sascha. Je Heler zegt-'
'Eh.. madame Sascha?,' onderbrak ik haar. Ik schraapte mijn keel; mijn stem klonk nog steeds schor.
'Noem me maar Wendy hoor,' zei ze glimlachend.
'O. Nou eh... Waarom noem je me Anna?'
'Oh, we wisten je naam niet. We hebben je Anastacia Sue genoemd. Annastacia naar de verloren russische dreuzelprinses en Sue ... Tja, vonden we een leuke naam. Anna is dus een afkorting. Weet je nog hoe je echt heet?'
'Ja, Tessa..' Ik aarzelde. Even wilde ik "Vilijn" zeggen en al mijn geheimen opbiechten, maar ik kon niet.
'Tinkels. Maar hoe kom ik hier?'
'Je bleek nogal te gillen. Het traumateam voor toverongevallen nam je gegil meteen waar en was binnen een paar tellen bij jou in het bos'
'Maar.. Ik stond op een richel... bij een waterval, en een heel groot meer...' stamelde ik verbaasd.
'Nee hoor, je lag tussen de sparren in een heel groot, donker bos. Maar goed dat het traumateam gespecialiseerd is in het waarnemen van zulk soort ongevallen, anders lag je daar nu nog.'
Ik hield wijselijk mijn mond. Wendy verving mijn deken, gaf de bloemen op mijn kastje water en vertrok weer met een "goeiedag!".
Ik zuchtte diep en staarde een de ruimte door. Wat was het hier wit. Duidelijk St. Holisto's. Plotseling schoot me te binnen dat wendy iets heel interessant Zou het Harry zijn? Maar nee, het was een Heler. Ze zag er streng uit.
'Hallo,' zei ze bekakt. Ze keek me aan vanachter haar halvemaans brilletje.
'Ik ben Diane Bell. Madame Sascha berichtte mij je weer bij beuwstzijn was en je geheugen volledig fuctioneerde. Klopt dat?'
Onwillekeurig moest ik lachen om haar bekakte manier van praten. Ze keek beledigt en ik hertstelde me vlug.
'Ja, madame Bell. Dat klopt. Eh..' ik aarzelde. 'We- euh, madame Sascha zei dat er iets met Harry Potter was?'
Bell keek me schattend aan.
'Ja, dat klopt. Het schijnt zo te zijn dat hij is ingestort. Volgens omstanders was hij overwerkt en leed hij aan slaaptekort.'
'Hoe is het nu met hem?'
'Oh, hij is er allang weer bovenop hoor. Hij fuctioneert weer volledig en de geruchten doen ronde dat hij binnekort een verlovingsring zal kopen..-'
Mijn adem stokte in mijn keel. Nee, dit kon niet waar zijn. Even terug had ik nog moeite moeten doen om niet in lachen uit te barsten vanwege haar overdreven manier van articuleren, maar nu sprongen de tranen in mijn ogen. Lachen leek iets ponbekends, iets van heel ver weg. De waarheid was dichtbij. De harde, gehate waarheid.
'- voor een andere lerares. Haar naam is geloof ik Chong of iets in die trant. Maar goed, dat is neit voor kinderoren bestemd.' "Wat?!" dacht ik verontwaardigt. "Kinderoren? Ik ben verdorie net zo oud als hem!" schoot er door me heen. Maar ik zei het niet hardop, ik kreeg geen enkel geluid uit mijn keel nu.
'Tessa. Ik wil je vriendelijk verzoeken jezelf rustig te houden en geen enkele vorm van beweging uitvoeren. Dat zou niet helemaal juist zijn , in verband met je revalidatie periode.'
Ik zweeg en staarde maar wat voor me uit. Harry. En Cho.... Cho Potter..
Met heel mijn hart hield ik van hem. Ik voelde me misselijk.
'Waarom?' fluisterde ik gekwetst. Het was geluidloos, mijn keel zat dichtgeknepen.
'Waarom?' herhaalde ik. Het bleef stil. De heler deed de gordijnen opemn en verdween. Een traan rolde over mijn wang. Een intens gevoel van eenzaamheid kroop voor me heen en vulde mijn hart. Het antwoord op mijn vraag bleef uit.

Reacties? Sad

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 12, 2005 20:58

De dagen erop zweeg het meisje onverbiddelijk. Vaak zat ik minutenlang tegen haar aan te kwebbelen, maar ze leek het niet eens te horen. Ze wendde haar gezicht af en kromp ineen, alsof mijn woorden zeer deden. Ik gaf het op en zweeg.

'Hoe heet je?' vroeg het meisje opeens, toen Wendy net onze vuile borden van het avondeten ophaalde. Verschrikt keek ik op en staarde haar verbijsterd aan. Eindelijk. Ze zei weer eens wat. De deur viel met een zachte klik dicht achter Wendy.
'Tessa.. '
'Ik heet Maaike. Ik voel me beroerd. Heb jij dat ook?'
'Ja..' zei ik een beetje verbaasd door haar directheid.
'Ik mis mijn ouders... Waarom komt er voor jou niemand? Waar zijn jouw ouders? Al sinds ik met jou op een zaal lig ben ik bang dat je ouders op een keer zullen binnenkomen en..' haar stem werd weer zacht. 'dan moet ik weer denken aan mijn eigen ouders. Ik denk constant aan ze. En als ik jou, of iemand anders, over zijn ouders hoor praten, dan ben ik bang dat ik zal instorten en dood ga. Dat ik het ook niet overleef...' haar stem haperde een beetje. 'Ik wil niet dood. Ik ben bang voor het einde.'
Weer een stilte. Zoals zo vaak de afgelopen dagen.
'Ik ook,' durfde ik op te biechten. We keken elkaar aan. Ik bewonderde Maaike wel, om het feit dat ze dat alles zomaar tegen een wildvreemde durfde te zeggen.
'Maar ik ben banger om opnieuw van iemand te gaan houden, en diegene opnieuw verliezen'
Maaike knikte zwijgend.
'Welterusten,' zei ik uiteindelijk. Voor het eerst sinds tijden was ik moe. Doodmoe. Ik kon geen moment langer meer mijn ogen open houden.
'Slaap lekker,' antwoordde Maaike. Ik hoorde het niet meer. Ik sliep al.

'Goeiemorgen!' zei ik de volgende ochtend vrolijk. Maaike opende slaperig haar ogen. Het was al bijna elf uur en ze sliep nog als een roos!
'Hoi..' zei Maaike alleen maar. Ze duwde zich met haar ellebogen omhoog en keek naar het ontbijt dat al twee uur lang op haar stond te wachten. Maaike at het zwijgend en met zichtbare tegenzin op. Toen ging ze weer liggen, met haar rug naar me toe.
Ik was een beetje gekwetst door haar afstandelijkheid. De avond ervoor hadden we nogal een persoonlijk gesprek gehad. En nu deed ze alsof ze niks met me te masken wilde hebben! Een beetje pissig ging ik rechtop zitten en pakte de Ochtendprofeet, die Wendy elke morgen voor me op mijn nachtkastje legde.
Ongeintresseerd las ik de berichtjes. Plotseling viel mijn oog op een plaatje van een kat, helemaal onderin en gelijk schoot de gedachte aan Mabel door mijn hoofd.
Gespannen en vluchtig druke ik op het rode knopje aan mijn bed. Nog geen tien tellen later kwam Wendy binnen.
'Wat is er?'
Maaike zat meteen rechtop en keek Wendy met twee grote schrikogen aan. Die keek alleen maar met een onderzoekende blik naar mij.
'Mabel,' zei ik.
'Mabel?' ze fronste niet-bergijpend.
Gauw legde ik uit wat ik bedoelde 'Mabel is m'n-'
'Je kat?!' onderbrak ze me. Ik knikte.
'Aha. O. Nou..' ze zuchtte.
'Wat is er?'
'Ik vrees dat je kat heel eenzaam is. Ze is nogal zwak zie je..' Wendy beet op haar lip. Het leek alsof ze alle mogelijke zinnen had willen uitspreken, behalve deze.
Ik voelde alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Mijn hart bonkte hard tegen mijn ribben en ik hapte naar adem. 'Gaat ze...?'
Wendy boog haar hoofd en staarde naar de grond. Ze kon het duidelijk niet over haar hart krijgen antwoord te krijgen op deze vraag.
Plotseling herinnerde ik mam's woorden. Ze was een weerspiegeling van mijn karakter en gaf mijn ware gevoelens neer. Ik voelde me zwak en eenzaam.
'Mag ze bij mij op de kamer?'
Weer beet Wendy op haar lip. 'Oke,' zei ze uiteindelijk met tegenzin. Ze liep naar de deuropneing, keek daar eens naar links en rechts en verdween toen. Maaike was weer met haar rug naar me toe gaan liggen.

'Hier is ze'
'Dank je.'
Verdrietig keek ik naar mijn klein katje. Ze zag er slecht uit. haar oogjes halfdicht, haar pootjes stijf en koud en broodmager. Een steek ging door mijn hart toen ik zag hoe slecht ze eruit zag.
'Mabel?' zei ik zachtjes. Ze keek op. Een glimp van herkenning trok tdoor haar grote, oplettende oogjes. Ik knuffelde haar en verborg hqaar gauw onder de dekens, toen madame Bell me kwam inspecteren.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 12, 2005 21:49

Officieel noemde Bell het een "controle onderzoek". Ik noemde het een inspectie. Ze keek me altijd streng aan, onderlegde me aan een kruisverhoor en vertrok weer. Maar dit keer verliep het anders. Zodra ze de deur opende, merkte ik al dat er iets anders was dan gewoonlijk. Ze keek zowaar opgelucht!
'Hallo, juffrouw Tinkels'
'Hay,' antwoordde ik kortaf.
'Ik heb dit keer zeer verassend en vreugdevol nieuws voor u,' vervolgde ze onverstoorbaar op haar normale bekakte toontje. Ik kon er niet om lachen. Als ik haar zag, schoten onmiddelijk herinneringen met Harry weer naar boven.
'O ja,' zei ik weinig geintresseerd.
'Ja. Je mag binnekort naar huis en als je daartoe behoefte hebt, mag je ook uit bed.'
'Huis?' flapte ik er futloos uit. Mabel bewoog onrustig onder de dekens.
'Dat klopt. Als je dit formulier even invult, kun je overmorgen al vertrekken. Er bestaat zelfs een kans dat je morgen al je eigen huis weer thuis kunt noemen'
Ik zag vanuit mijn ooghoeken Maaike geschrokken overeind schieten.
'O'
Ze gaf me een klein papiertje. Er stonden een paar vragen op.
'Waarom moest ik hier eigenlijk nog blijven?'
Ik kreeg geen antwoord. Toen ik opkeek van het vel met de vragen, zag ik dat Bell alweer verdwenen was. Mabel onder de deken stond moeizaam op en keek vanonder het dekentje me aan. Ik glimlachte en grijnsde naar haar. Maaike zat nog steeds half rechtop in bed. Haar rug was nog steeds naar mij gericht.Ik zag haar schouders zachtjes op en neer gaan. Bezorgd keek ik ernaar. Mabel nam een aanloop en sprong zo via mijn bed op de hare. Ik grinnikte even toen Maaike rechtop ging zitten. Ik kon nu de zijkant van haar gezicht zien. Ze zag er afgepeigerd en droevig uit.
'Maaike?'
'Hmm'
'Waar woon je?' Ik moest gewoon weten of ik haar nog eens zou kunnen opzoeken.
'Londen'
'Great!'
Ze keek me een beetje ongeintresseerd en toch verbaasd aan.
'Hoezo?'
'Ik woon aan de Wegisweg!'
Haar gezicht betrok. Ze keek alsof ik een gevoelige snaar had geraakt en ze ging weer liggen. Ze staarde met nietsziende ogen naar het smetteloze witte plafond en zweeg.

Toen de avond viel en ik vulde het formulier haastig in. Toen Wendy nog even langskwam om de vuile borden op te halen en de gordijnen dicht te doen , gaf ik het. Ze knikte en bekeek de afgeraffelde antwoorden. Ik had ze heel haastig opgeschreven. Ze glimlachte vriendelijk en verdween weer.

Het was stil. Muisstil. Heel af en toe doorbrak een uil die doodse stilte, maar voorderest klonk er geen enkel geluid in zaal 204. Ik keek spijtig naar Maaike. Net nu ik haar een beetje had leren kennen moest ik weg hier. Ik hoopte maar dat ze over de dood van haar ouders heen kwam. Tegen mij had iedereen altijd gezegd dat ik me "eroverheen moest zetten", en ik begreep hoe moeilijk Maaike het had. Volgens Wendy was ze vroeger heel vrolijk geweest. Ik voelde me schuldig omdat ik niet echt had geprobeerd haar op te vrolijken. Maar ergens besefte ik ook wel dat ze waarschijnlijk neit toegegeven had. Ik zuchtte en keek naar het witte plafond. Pas tegen de ochtend viel ik eindelijk in slaap.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 12, 2005 21:51

Heey allemaal! Ik moet nu gaan , maar ik ben er maandag weer. Of
misschien kom ik laat in de avond nog. Nogmaals, ik benm dol op
reacties! Altijd welkom! Ik rkijg er neit veel meer de laatste tijd... Crying or Very sad

Naja, jullie hebben blijkbaar wel wat beters te doen. Zo ja, pb me dan
pleaeaeaeaeaease wat tips om het meer interresant te maken..

Kimberly