[AF] Two Ways

Nagini · 4e jaars Verdiend: 51 Sikkels

Dit is mijn eerste fanfic ooit, so don't go to hard on me!
Het verhaal is een beetje door een theorie die ik over HBP had ontstaan.
Heel erg graag reacties, omdat dit mijn eerste fanfic is weet ik absoluut niet of ik dit een beetje kan, dus zeg wat je leuk vind, of juist verschrikkelijk vind, maakt niet uit, ik wil het *dolgraag* weten!

One-shot, maar om het een beetje spannend te houden post ik niet meteen het hele verhaal, met een beetje H/G...

TWO WAYS

Langzaam sloot Remus zijn ogen. Het maakte vrijwel niets uit. Het bleef donker, vooral in zijn hoofd. Het ging niet goed met Harry, helemaal niet goed. Maar wat kon hij eraan doen? Vrijwel niets toch? Niemand kon Sirius vervangen.
Hij maakte zich de laatste tijd steeds meer zorgen om Harry. Hij had hem al een tijdje niet meer gesproken, en hoorde alleen via brieven van Ron of Hermione hoe het met hem ging. Slecht dus. Harry zat uren lang onder de boom aan het meer. Negeerde iedereen, zelfs zijn beste vrienden.

Met een schok opende hij zijn ogen. Hij zag een treurig uitziende, zwart harige jongen met bril en van een jaar of 16 aan de kant van het water zittend voor zich. Dat beeld kwam hem vreemd bekend voor. Natuurlijk. James.

Weer sloot hij zijn ogen, en dacht aan zijn jaren op Zweinstein. In zijn zesde jaar had James Lily voor de zoveelste keer uitgevraagt. Zoals gewoonlijk weer zonder succes.
Meestal kon zo’n afwijzing James niet van zijn stuk brengen, maar deze keer was het anders gelopen. Hij had Lily over hem horen praten. Haar worden waren niet bepaald vriendelijk geweest. Dagen lang zat James onder de boom aan het water van Zweinstein. Hij at niet, hij wilde met niemand praten, zelfs de verlijding om Sneep weer eens te vervloeken kreeg hem niet van zijn plek. Remus had James nog nooit zo verdrietig gezien. Het was Sirius die James eindelijk wist om te praten, met behulp van de - ...

Voor de zoveelste keer opende hij zijn ogen weer. Vlug pakte hij zijn toverstok en wees ermee naar de dichtsbijzijnde lamp.

”Lumos!”

Langzaam flikerde de lamp aan. Het gaf een dof licht, sterk genoeg om een gedeelte van de kamer te verlichten. De kamer was niet erg groot, er stonden een aantal spullen in, geen van alle van enige betekenis. Met moeite stond Remus op van zijn bed. Zijn rug deed nog steeds pijn van de afgelopen volle maan. Langzaam liep hij naar een kleine boekenkast, toen bedacht hij zich, draaide zich abrupt om en liep naar de deur.

De tweede verdieping van Grimboudplein was stil en verlaten, heel even liep hij een aantal treden naar beneden om een drietal ordeleden in de keuken te horen praten.
Zachtjes draaide hij zich om een liep nu naar boven. Naar zolder.

Op een klein zolderkamertje aangekomen vond hij al snel waar hij naar zocht. Een kleine oude kartonnen doos. Van Sirius geweest. Hij rommelde wat tussen een aantal foto’s, en vond er een van Lily, dansend met Harry in haar armen en James op de achtergrond.
Hij glimlachte, veegde de foto schoon en legde hem zorgzaam weer tussen de andere foto’s terug. Het was niet waar hij naar zocht. In een stovige hoek van de doos vond hij een oude snaai. Zijn vleugeltjes waren gebroken en wat ooit zo mooi glanzend goud was geweest was nu dof en lelijk. Hij boog een vleugeltje recht, maar vanuit zijn ooghoek zag hij hetgene waar hij zo wanhopig naar zocht. De Tweewegspiegel.

Hiermee had Sirius James weten over te halen, hiermee hadden ze zo vaak nieuwe avonturen geplannt voor de komende volle maan, hiermee kon hij met een beetje geluk met de zoon van zijn beste vriend praten. Met de mouw van zijn gewaad veegde hij het glas een beetje schoon.

Remus hield het de spiegel nu goed voor zich. Hij zag een hoopvolle jongen man, moe, en met een aantal schrammen in zijn gezicht, en hoopte vurig dat dat gezicht zou veranderen in dat van zijn dierbare vriend...

”Harry Potter!”

Nagini · 4e jaars Verdiend: 51 Sikkels

En daar ga we weer met deel twee van Two Ways! Enniewee, heel erg bedenkt voor al jullie lieve reacties! You make me glow inside! Ik ben van plan om elke dag weer een stukje te posten, dus nouja, erg lang hoeven jullie niet te wachten.

Dus, graag reacties op het verhaal, en hoop dat jullie het nieuwe deel ook weer leuk vinden!

”Harry Potter!”

Geen antwoord.

”Harry James Potter!”

Hij was niet van plan te antwoorden. Waarom begreep Hermelien dat nou niet? Hij wilde alleen maar alleen zijn, waarom zou hij anders voor de zoveelste keer hier zitten.

”Waarom negeer je ons, Harry?”

Waarom dacht ze dat hij hen negeerde? Dat was toch logisch? Iedereen die maar iets voor Harry betekende was in gevaar, daar was Sirius het levende bewijs van.
Hij schrok van zijn eigen gedachten.

Hermelien zuchtte. “Harry?”

Weer antwoorde hij niet.

Het leek een eeuwigheid te duren voordat Hermelien zich omdraaide en langzaam terug het kasteel in liep. Hij had spijt van zijn daden, maar het kon niet anders. Zo was het het beste. Hij wilde zijn vrienden niet in gevaar brengen.

Het begon zachtjes te regenen. Het kon hem niet veel schelen, veel slechter kon het toch niet worden. Hij keek hoe steeds sneller en steeds meer regendruppels in het water vielen, hij ging in het drijf natte gras liggen en sloot zijn ogen.

”Hij komt niet meer, Harry,”
“Hij komt niet meer, want hij is d-“
”HIJ - IS - NIET - DOOD!”
”SIRIUS!”

Harry voelde tranen opkomen. Snel opende hij zijn ogen weer en probeerde aan iets anders te denken. Niets kwam in hem op. Hij ging weer zitten en keek om zich heen.
De reuzeninktvis graaide naar een aantal stukken brood die leerlingen in het water hadden gegooit. Harry keek op zijn horloge, het avondeten was 10 minuten geleden al begonnen. Hij had eigenlijk wel honger. Langzaam stond hij op en liep hij naar de deur.

”Harry, je bent zeiknat!” zei Hermelien toen Harry de Grote Zaal in kwam lopen.
Een aantal mensen keken op en begonnen meteen te fluisteren. Hij zei niets, ging snel zitten en schepte zijn bord vol. Ron en Hermione keken hem verdrietig aan.

In zijn ooghoek zag hij Ginny de Grote Zaal binnenkomen. Hij gaapte haar aan, en liet zijn vork vallen. Wanneer was Ginny zo mooi geworden? Toen hij zag dat ook Ginny naar hem keek raapte hij snel zijn vork weer op en draaide zich weer om.

”Hey Harry, hoe gaat ie?” zei Ginny vrolijk.

Weer gaf hij geen antwoord. Ginny was juist degene die hij wilde beschermen, misschien wel het meest van allemaal, maar juist Ginny kon hij zo moeilijk negeren.
Snel pakte hij nog een broodje, propte hem in zijn mond en rende de Grote Zaal uit, een treurige Ginny achterlatend.

Nagini · 4e jaars Verdiend: 51 Sikkels

Daar ben ik weer! Ik heb helaas geen reacties meer gehad, dus als je wat te zeggen hebt ajb zeg het! I'm begging you!

Eenmaal buiten rende hij bijna tegen Malfidus op, die samen met Korzel en Kwast een eerste jaars aan het trijteren was.

”Laat hem eens met rust Malfidus!”

”Dat maak ik altijd nog wel zelf uit Potter. Waar bemoei jij te eigenlijk mee?”

”Je behekst de laatste tijd alleen maar eerste jaars he, wat is er? Kan je tweede jaars al niet meer aan?“

Draco keek Harry vuil aan.

”Altijd de held uithangen, maar soms gaat dat ook ten koste van andere mensen he?”

Harry schrok. Draco wist het. Hij wist het van Sirius.
Langzaam begon een verschrikkelijke woede op te komen. Het was Draco’s vader geweest die Harry en de andere vorig jaar in de val had gelokt. Zo vader zo zoon, de hele familie Malfidus is hetzelfde. Voordat Draco ook maar iets kon doen had Harry zijn toverstok al in zijn hand.

”Lingua abscedere!”

Vol woede rende Harry weg. De trap op. Langs de Dikke Dame. Weer een trap op naar de jongensslaapzaal. Woest schopte hij tegen zijn hutkoffer, liet zich op de grond vallen en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Langzaam veranderde woede in verdriet. Hij leek er wel uren te zitten, toen hij bedacht dat hij iets had kapot gemaakt in zijn vlaag van woede. Hij had iets horen breken.

Het kon hem eigenlijk niet veel schelen, maar uit nieuwsgierigheid opende hij zijn hutkoffer. Hij rommelde wat tussen wat kleding en vond een oude foto van Lily, ze lacht vrolijk als James haar een zoen op haar wang geeft. Harry glimlachte en veegde de foto schoon. Die was vies, maar niet gebroken, en dus niet waar hij naar zocht. In de hoek van zijn hutkoffel stond een klein doosje, hij opende het, een snaai, die hij bij de vorige Zwerkbal wedstrijd had gejat, ontsnapte uit haar kooi. Een fractie van een seconde later zat de snaai weer in Harry’s hand. Hoewel hij al een tijdje geen Zwerkbal meer had gespeelt waren zijn reflexen nog steeds goed. Toen zag hij vanuit zijn ooghoek wat hij in zijn woede aanval had gebroken. Snel pakte hij zijn toverstok.

”Oculus Reparo!”

Langzaam sloten de gebroken delen zich weer aan elkaar. En keek Harry naar een vermoeide jongen, met roodbehuilde ogen, zwart haar een een grote ronde bril. Er zat nog steeds een barst in de spiegel. Hij zuchte en net toen hij de spiegel weer terug in de koffer wilde gooien, veranderde het beeld voor een aantal seconden. Harry keek weer in de spiegel, maar zag niets anders dan zijn eigen gezicht. Weer een flits, en langzaam veranderde zijn spiegelbeeld in dat van een goede vriend, die hij al in geen eeuwen had gesproken.

”Pro-Professor Lupos?”

Nagini · 4e jaars Verdiend: 51 Sikkels

Dit is alweer het laatste deel van Two Ways, omdat het maar een One-Shot Fanfiction is, is hij niet zolang als de meeste fics die je hier tegenkomt. Ik wil je nogmaals bedanken voor al jullie lieve reacties, ik ga zeker door met verhalen schrijven, en zal ze ook allemaal op het HPF posten!
En natuurlijk wil ik nog steeds heel graag weten wat jullie van Two Ways vinden (en vooral het eind!)!

”Hallo Harry.” Zei hij glimlachtend.

”Lupos? Is er iets? Iets met de Orde? Is alles goed?” vroeg Harry bang. Er moest wel iets aan de hand zijn, waarom zou Professor Lupos anders contact met hem opzoeken?

Remus glimlachte.

”Alles gaat hier prima, Harry.”

”Maar waarom -?”

”Ik wilde gewoon even met je praten, weten of alles goed gaat.”

”Het gaat ... g-goed” Harry probeerde uit alle macht gelovig over te komen. ”Ik heb het erg druk op school enzo.” Dat was niet waar. Ookal had Harry genoeg te doen voor zijn examens, veel deed hij er niet aan.

”Waarom negeer je je vrienden dan, Harry?”

”Hoe weet je dat ik– .. Hoe kom je daarbij?” vroeg Harry verbaasd.

”Ik heb brief van Hermelien ontvangen.”

Harry zuchtte. Hoe kon het ook anders.

”Ik negeer ze niet! Ik weet niet waar Hermelien dat vandaan heeft, maar het is niet waar!” Weer een leugen. Hij moest daar echt eens mee ophouden, vooral tegen een van zijn beste vrienden.

Lupos zuchtte.

”Dat is niet waar, Harry, en dat weet je zelf ook wel. Je mag dan wel een sterspeler met Zwerkbal zijn, of heel goed in bepaalde vakken zijn, maar liegen kan je niet.”

Harry zuchtte. Lupos had gelijk, maar zijn probleem vertellen was makkelijker gezegt dan gedaan, het zat hem heel erg hoog.

”I-Ik wil ze niet kwijtraken, zoals ik – zoals ik – Sirius kwijtraakte. Sinds hij weg is realiseer ik me opeens hoezeer ik ze in gevaar breng. Ze zijn te belangrijk voor me, en dat weet Voldemort maar al te goed. Eigenlijk zou ik niet eens met u moeten praten.”

Hij kreeg een brok in zijn keel. Hij praatte nog steeds niet graag over Sirius, hoewel dat met Professor Lupos veel gemakkelijker leek te gaan.

”Luister eens Harry, het is niet jouw schuld dat Sirius er niet meer is. Iedereen zou in die val zijn getrapt, zelfs ik.”

Harry zei niets. Bang dat zijn verdriet in zijn stem hoorbaar zou zijn.

”Als je vrienden jou willen zien is dat hun beslissing, jij kan die beslissing niet voor hen maken. Ze reskeren hun leven ook al als Orde-lid, wat misschien wel gevaarlijker is dan vrienden met jou zijn.”

”Dan zouden ze geen lid van de Orde mogen zijn! Het is te gevaarlijk!”

”Dat is hun beslissing Harry, daar heb jij niets in te zeggen. Het is niet extra gevaarlijk voor hen, dan dat het voor andere leden is.”

Harry was stil.

”We letten echt wel goed op jullie, Harry. We geven Ron of Hermelien heus niet zomaar aan Voldemort weg.”

Ze waren beide een lange tijd stil. Harry dacht aan Sirius, hoe hij door de boog in de Kamer des Doods was gevallen. Er zat hem al een hele tijd iets dwars, maar hij had het eigenlijk nooit aan iemand durven te vragen, zelfs niet aan Professor Perkamentus.

”Pro-Professor?”

Lupos zei niets, maar wachtte af.

”Is Sirius echt weg? Voor altijd?”

Lupos zuchtte en was een tijd stil.

”Ik ben bang van wel, Harry. De boog waar Sirius door gevalllen is in de Kamer des Doods is de enige directe doorgang tussen leven en dood. Daarom staat de boog ook in het Departement van Mistificatie, hier wordt hij onderzocht en is hij veilig opgeborgen.”

”Maar niet goed genoeg! Er hoort geen directe doorgang tussen leven en dood te zijn! Het is te gevaarlijk! Waarom hebben ze die boog nooit vernietigd?”

”Dat heb ik mezelf ook vaak afgevraagd, maar het enige juiste en logische antwoord is dat je de dood niet kan vernietigen, Harry.”

Langzaam rolden er een aantal tranen over Harry’s wangen.

”Hij moet terug komen, er moet een manier zijn. Het kan niet voorbij zijn.”

”Luister eens Harry. Ik weet dat ik Sirius nooit zal kunnen vervangen, maar als er iets is, zelfs al wil je alleen maar even klagen over Sneep of iets vragen voor een bepaald vaak, wil je dan contact met me opzoeken?

Harry knikte.

”Ik zal de Tweewegspiegel voortaan altijd bij me dragen. Je kan me altijd storen Harry, altijd.”

”Ehmm … professor?”

”Is-Is het goed als ik u voortaan Remus noem? I-Ik noemde Sirius ook altijd ... –“

Remus glimlachte.

“Tuurlijk, Harry”

”Ik moet helaas gaan, er is zo een orde-vergadering...”

Harry keek hem gretig aan.

”Waar ik je nu nog niets over ga vertellen.” Zei professor Lupos lachend.

”We spreken elkaar snel weer Harry!”

Nog voor Harry iets terug kon zeggen was Remus al weg.

Hoewel hij nog steeds niet helemaal overtuigt was, had het gesprek hem goed gedaan. Dit keer gooide hij de spiegel niet in zijn hutkoffer, maar legte hij het zorgzaam op zijn nachtkastje, en liep de slaapzaal uit.

In de leerlingenkamer zat Ginny aan haar huiswerk. Harry bleef even boven aan de trap staan, hij had een tijd niet meer met haar gepraat, misschien haatte ze hem wel. Die gedachte slikte hij snel weg, dit is mijn beslising dacht hij. Zachtjes ging hij naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen.
Verbaasd keek ze op.

”Hey Gin, hoe gaat ie?” zei hij glimlachend.

Ginny keek hem verbijsterd aan en legde hij huiswerk weg.

”Je zou de Griffoendors eens over je moeten horen, Harry!” zei ze lachend. “Je hebt Draco’s tong weggetovert! Hij kan geen woord meer uitbrengen!”