[AF] Afgezant van de nimfen

Danlover · Geplaatst: Do Jun 16, 2005 17:51

[size=18][/size]Proloog

[size=12][/size]Harry was in gedachten verzonken terwijl hij uit het raam hing. Erg ver kwam hij niet, vanwege het tralieraam voor zijn raam, maar ver genoeg om alle hoeken van de straat te zien.
Harry was opnieuw opgesloten op zijn kamer, vanwege het bijna betoveren van zijn neef, Dirk, toen die met zijn vrienden zijn kamer waren binnengestapt en met Hedwig, Harry's uil, hadden gespeelt. Harry had een woedeaanval gekregen en had zijn neef voor het leven wilen verminken, totdat Harry's oom Herman ertussen was gekomen. Hij had een dubbeldik slot op de deur gezet en het tralieraam opnieuw voor zijn raam gemonteerd. Harry zat daar nu al een paar dagen.
Harry schrok op van een hard, toeterend geluid aan het begin van de Ligusterlaan. Hij keek naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Een enorme verhuiswagen kwam de hoek om rijden, met een rode BMW erachteraan. Harry wist direct waar ze voor kwamen; het huis van de buren stond al een tijdje te koop. Deze mensen hadden het zeker gekocht en kwamen er nu naartoe.
Beneden hoorde hij de deur slaan, en zag Harry dat zijn oom en tante, gevolgd door Dirk, naar buiten kwamen, de nieuwe mensen opwachtend. Harry snoof minachtend; hij wist maar al te goed dat zijn oom en tante een wit voetje wilde halen bij deze mensen, zeker nu zijn oom had gezien dat ze in een BMW reden.
De mensen stapten uit de auto. Het waren twee vriendelijk uitziende mensen. De vrouw had een grote bos blonde krullen, en een vriendelijk gezicht, voor zover Harry het kon zien, en de man had bruin haar, met een klein baardje. Al met al best een aanwinst, vond Harry.
De nieuwe buurman liep weer naar de auto nadat hij zich even had voorgestelt, en deed het portier van de achterbank open. Een meisje, hoogstwaarschijnlijk hun dochter, stapte uit. Het meisje had bruin, golvend haar, en was waarschijnlijk 16, even oud als Harry en Dirk, en ze zag er engelachtig en vriendelijk uit. Het begon bij Harry, tegen zijn zin, een beetje te kriebelen, en hij merkte dat hij onwillekeurig zijn ogen niet meer van het meisje kon losrukken. Toen hem dat uiteindelijk toch gelukt was, en hij de kriebels probeerde te negeren, zag hij dat Dirk blijkbaar met hetzelfde te kampen had. Harry voelde gelijk iets bij hem opborrelen, waar waarschijnlijk iedere verliefde jongen op zijn leeftijd last van had.
Ze is van mij, dacht hij. Ze is van mij, je krijgt haar niet, stomme vetklep!
Op dat moment keek het meisje naar boven, naar haar nieuwe huis, en gleed haar blik toen naar Harry's raam. Plotseling keek ze hem recht in de ogen. Harry keek haar aan, en zag dat ze glimlachte. Toen verdween ze door de voordeur het huis in. Harry zuchtte. Hij voelde zich zalig, al had hij nu nog niet door wat voor grote problemen dit ging opleveren...

Danlover · Geplaatst: Do Jun 16, 2005 19:02

Die avond hoorde Harry dat zijn deur van het slot af werd gehaald. Harry keek onverschillig op vanaf zijn bureau, waar hij een boek zat te lezen. Na drie minuten was het slot eindelijk open en sloeg oom Herman de deur open.

'Potter, vanavond komt er bezoek,' zei oom Herman.
'Wie?' zei Harry zonder op te kijken van zijn boek.
'De nieuwe buren van nummer 6. Ik wil dat je hier blijft.'
'Hoe kan ik nou weggaan, de deur zit op slot!'
'Dat is het nou juist. Als deze mensen die sloten zien, worden ze wantrouwig!'
'Nee, dat mag vooral niet gebeuren,' zei Harry sarcastisch. 'Je doet maar, ik heb sowieso niet veel zin ze te ontmoeten.'
Oom Herman gromde, liep de kamer uit en smeet de deur dicht. Hij vergat helemaal de sloten er weer op te doen.

Niet lang daarna ging de bel en hoorde Harry de stemmen van zijn oom en tante, en de nieuwe mensen. Pas toen hij de stem van het meisje hoorde, kreeg hij een sterke aandrang op de gang te gaan zitten, een drang die hij niet kon weerstaan. Hij deed zachtjes de deur open en ging op de gang zitten.

'U heeft een erg mooi huis, meneer Duffeling,' hoorde Harry het meisje zeggen. Haar stem weerkaatste tot diep door in zijn brein. Hij verschoof iets, zodat hij net over het trapgat naar beneden in de gang kon kijken.

Daar stond ze. Haar bruine haar lag netjes over haar schouders, en haar glimlach was onweerstaanbaar. Haar ogen straalden prachtig en haar lippen waren rozerood. Harry glimlachte onwillekeurig. Plotseling keek het meisje weer naar boven, en keek ze hem recht in de ogen. Harry schrok, en schoot geluidloos zijn kamer in.

Die hele avond luisterde Harry op de gang de gesprekken van de nieuwe buren af. Er werd niet veel interessants gezegt, totdat hij halverwege de avond het meisje hoorde zeggen dat ze even naar de wc moest. Harry schoof razendsnel naar de rand van de trap en keek naar beneden. Het meisje kwam de gang op, zag hem, en liep geruisloos de trap op. Ze lachte naar hem en ging naast hem zitten.

'Hoi,' zei ze. 'Waarom ben je niet beneden?'
Harry schudde zijn hoofd, als teken dat hij dat liever niet wilde vertellen. Hij stak zijn hand uit. 'Ik heet Harry,' zei hij. 'Harry Potter.'
Heel even dacht hij dat het meisje haar wenkbrauw optrok bij het horen van zijn naam, maar Harry had zich blijkbaar vergist, want het volgende moment glimlachte ze weer. Ze schudde zijn uitgestoken hand.
'Vivianne,' zei ze. 'Vivianne Aliano.'

Vivianne en Harry praatten een hele tijd, over van alles en nog wat. Het duurde zolang, dat na een tijdje mevrouw Aliano, de moeder van Vivianne, haar hoofd om de deur beneden stak en vroeg waar ze bleef. Vivianne dempte haar stem een beetje, zodat het net leek of ze op de wc zat.
'Ja, kom er zo aan,' zei ze. Ze keek Harry aan.
'Sorry, ik moet gaan,' zei ze. 'Zie ik je morgen weer?'
'Als jij dat wilt,' zei Harry.
Vivianne gaf Harry, die totaal overdondert was, een zoen op zijn wang, stond op en ging naar beneden. Ze zwaaide nog even snel naar Harry, die verdwaast terugzwaaide...

Danlover · Geplaatst: Vr Jun 17, 2005 13:26

[size=18]De Hellehond[/size]

[size=12]De volgende dag scheen de zon. Het was de perfecte zomerdag, waardoor Harry veel zin had om naar buiten te gaan en een ommetje te gaan maken. Hij trok de deur achter zich dicht en leip naar buiten, de Ligusterlaan uit, naar de Magnolialaan. Dat had niet veel zin, want zelfs daar fluisterden mensen achter zijn rug en staarden ze hem aan. Harry was al snel zijn goede humeur kwijt en liep snel door naar de volgende straat, de Salviastraat. Ook daar was het precies hetzelfde verhaal. Je moest toch wel bewondering hebben voor de Duffelingen, dat ze hun leugens over hem zover hadden verspreid.
Harry's blik werd echter getrokken door mevrouw Vaals, die in haar tuintje bezig was. Zij zag hem ook en zwaaide naar hem. Harry was blij haar te zien. Ze was misschien een beetje gek, maar ze was een snul en hij kon alles over de tovenaars wereld vertellen bij haar. Mevrouw Vaals wenkte hem en hij liep naar haar toe.

'Hoe is het, jongen?' vroeg ze. Ze deed haar tuinhandschoenen uit. 'Ik vroeg me al af waneer je weer een keer langs zou komen, kom gauw binnen.' Ze stapte uit haar tuintje en deed de achterdeur open. Harry volgde haar naar binnen.
Het stonk binnen nog steeds naar katten, en zodra hij binnenkwam kwamen er al gelijk drie rond zijn benen lopen. De gaven kopjes tegen zijn spijkerbroek en begonnen te spinnen. Harry stapte over ze heen en ging aan de keukentafel zitten. Mevrouw Vaals ging tegenover hem zitten, en zette een pot thee en een schaal koekjes neer.
'En, hoe is het nou,' vroeg ze. 'Je bent nog niet langs geweest sinds het begin van de vakantie. Is er iets gebeurt?'
'Niet echt,' zei Harry, terwijl hij een slokje van zijn thee nam. 'We hebben nieuwe buren, en...'
'Oh ja, de nieuwe buren,' viel mevrouw Vaals in. 'Ik heb ze gezien. Ze lijken me vrij aardig. Heb je ze al ontmoet?'
'Alleen hun dochter Vivianne,' zei Harry. Bij het horen van de naam stegen er opnieuw vlinders op. 'Ze is erg aardig.'
'Alleen maar aardig?' zei mevrouw Vaals, en ze knipoogde ondeugend. Harry keek verlegen een andere kant op. Mevrouw Vaals giechelde als een jong meisje. 'Ik wist het wel,' zei ze. 'Ik hoorde je oom en tante laatst. Dirk schijnt ook stapel op haar te zijn.'
Harry zei niets. Hij wist het al, maar toch kwam het hard aan. Mevrouw Vaals zag het, en ging gauw over op een ander onderwerp.
'Heb je de cijfers van je S.L.IJ.M.B.A.Llen al binnen?' vroeg ze.
Harry en mevrouw Vaals praatten een hele tijd, totdat mevrouw Vaals begon over haar slapeloosheid.
'Het is vreemd, ik sliep gisteren de hele nacht niet, ik had steeds het gevoel dat er iets rondsloop door de buurt, iets gevaarlijks,' zei ze, en ze rilde.
'Het was zo eng, gisternacht hoorde ik een kat sissen, en daarna krijsen om doodsangst. Vanochtend hebben ze hem gevonden, helemaal opengereten, alsof iets of iemand zijn tanden in dat beest hadden gezet. Echt doodeng.'
Harry en mevrouw Vaals praatten nog even door, totdat Harry op de klok keek en zag dat hij naar huis moest. Hij stelde mevrouw Vaals erop gerust dat dementors geen katten om de zeep hielpen en ging weg door de achterdeur.
Onwillekeurig was hij geschrokken van mevrouw Vaals had verteld. Ze had een scherpe neus voor vreemde wezens. Als ze zo bang was, moest het iets kwaads zijn.

Toen hij weer terug was in de Ligusterlaan liep hij Vivianne tegen het lijf. Ze nodigde hem uit om vanavond samen met haar rond te hangen. Harry stemde toe. Hij vond het maar al te leuk om Vivianne beter te leren kennen. Vivianne glimlachte en liep weer door. Harry liep naar de voordeur en liep naar binnen. De rest van de dag besteedde hij aan het lezen van schoolboeken en het ontlopen van Dirk, die last had van keampen in zijn enkel en iemand in elkaar wou slaan om de pijn te vergeten. Harry was daarbij eerste keus.

Ik vind het een mooie avond, jullie niet dan?' vroeg Vivianne. Harry liep naast haar, in een pesthumeur. Daar was een goede rede voor. Dirk had hem weg zien lopen, samen met Vivianne, en hij was hen achterna gehold, om mee te gaan. Vivianne had het niet erg gevonden, maar Harry had hem wel kunnen wurgen.
'Ja, gaat wel,' bromde Harry. Vivianne zuchtte.
'Maken jullie altijd ruzie?' zei ze boos.
'Oh, we maken geen ruzie,' zei Harry. 'Hij slaat mij gewoon telkens in elkaar.'
'Jij bedreigt mij altijd,' kaatste Dirk terug. 'Heb je het misschien zo gedaan, dat jullie elkaar zo aardig vinden? Probeer het maar niet, ze is van mij!'
'Niettes,' zei Harry boos. 'Ze vindt mij veel leuker!'
'Niettes!'
'Welles!'
'Niettes!'
'Welles!'
'Oh, houd toch OP!' zei Vivianne plotseling. 'Ik vind dat zo kinderachtig.' En ze stampte voor hen uit.
'Maar...'
'Nee, blijf uit mijn buurt!'
'Vivianne.'
'Niet doen!'
Kibbelend liepen Dirk en Harry verder, terwijl Vivianne om de hoek van de straat verdween.
'Als jij dat nou niet had gezegt!'
'Ik heb helemaal niets gezegt!'
'Wel waar, het is jouw schuld!'
'Wil je een dreun?'
'Probeer het eens!'
Net toen Dirk uithaalde, hoorden ze een gil om de hoek van de straat. Harry en Dirk keken elkaar aan.
'Vivianne!' riepen ze tegelijk. Ze renden weg.
Om de hoek van de straat, in een klein steegje, lag Vivianne op haar zij. Haar gezicht was vertrokken van pijn en ze hield haar handen op haar zij gedrukt. Haar handen waren rood van het bloed.
'Vivianne!' schreeuwde Harry. Hij rende naar haar toe, met Dirk in zijn kielzog. Maar voordat ze haar konden bereiken, werd hen de pas afgesneden door een reusachtig beest, met gloeiende, rode ogen en messcherpe tanden.

Het monster was niet groter dan Harry of Dirk, maar het had reusachtige klauwen, waarmee hij uithaalde.
Harry dook nog net op tijd weg, maar Dirks rug werd opengehaald. Met een schreeuw van pijn viel hij neer.
Het monster fixeerde zich nu op Harry. Harry zag dat het geen haar had, maar gewoon kleren aanhad. Het was moeilijk te zien wie het was, maar het was vroeger een persoon geweest. Erg veel tijd om na te denken had Harry niet, want het monster viel opnieuw aan.
Harry rolde over de grond om de klauwen te ontwijken, maar hij had niet genoeg tijd om op te staan, en zijn schouder werd opengehaald bij een derde aanval.
Een withete pijn verspreide zich door zijn lichaam, en het werd moeilijk adem te halen. Hij zakte in elkaar. Het wezen grauwde en rende weg, het steegje uit...[/size]

Danlover · Geplaatst: Vr Jun 17, 2005 16:11

Terug naar het Gromboudplein

'Iedereen in orde?' hoorde Harry Vivianne zeggen. Hij lag op de grond, met zijn wang tegen de koude straatstenen. Hij voelde zich ellendig. Hij tilde zijn hand op en hees zichzelf overeind. Vivianne stond voor hem. Ze hield haar hand tegen haar zij gedrukt. Met de andere trok ze Harry van de grond af.
'Bedankt,' zei Harry. Hij klopte het vuil van zijn spijkerbroek af met zijn rechthand. Zijn linker deed vreselijk pijn, vanwege de haal op zijn schouder. Hij keek om zich heen. Vivianne was naar Dirk toegelopen en had hem overeind geholpen. Dirk stond kromgebogen, met zijn hand op zijn rug. 'Au,' kermde hij.
'En wat nu?' vroeg Vivianne. Ze leek bang te zijn dat het wezen zou terugkeren. Harry dacht na.
'Ik weet wie we om hulp kunnen vragen,' zei hij plotseling, terwijl hij een ingeving verwerkte. Hij doelde op mevrouw Vaals. Ze woonde niet zo ver weg. 'Kom mee.'
Het was al donker. De sterren blonken als gloeiende kolen en er stond een prachtige volle maan aan de hemel. Harry liep voorop, met Vivianne en Dirk achter zich aan. Hij drukte zijn hand tegen zijn schouder, die flink bloedde. De pijn was weggeëbt, maar hij voelde nog steeds dat het er zat.
Mevrouw Vaals huis kwam al snel in zicht. Blijkbaar was ze vroeg naar bed gegaan, want er brandde geen licht meer in het huis. Harry liep sneller, en belde aan. Vrijwel onmiddelijk ging het licht aan en hoorden ze mevrouw Vaals de trap aflopen. Even later ging de deur van het slot, en deed mevrouw Vaals de deur open...

'Wie belt er nog aan op zo'n tijdstip, wie... Oh, jij bent het Harry, wat...'
Mevrouw Vaals gilde gesmoord en sloeg haar hand voor haar mond, toen ze het drietal zag.
'Wat is er met jullie gebeurt!' vroeg ze. 'Kom snel binnen!' En ze loodste hen de woonkamer in.
Binnen haalde ze een EHBO-doos tevoorschijn en begon ze hun wonden te verzorgen. Alleen Vivianne deed moeilijk, omdat ze daarvoor haar shirt moest uittrekken.
'Kom nou meisje, doe niet zo flauw.'
'Ik doe het niet!'
'Kom op...'
'Blijf van me af!'
Vivianne ging uiteindelijk in de badkamer zitten en maakte zelf haar wonden schoon. Daarna kwam ze beneden en vertelde ze, samen met Harry en Dirk, wat er gebeurt was.
'Ik denk dat het dat beest was waar u over vertelde, mevrouw,' begon Harry. 'Het viel ons alledrie aan, en toen verdween hij ineens weer. Echt vreemd.'
'Het was zo eng,' viel Vivianne erbij in. 'Ik liep een hoek om, en daarstond 'ie.'
Mevrouw Vaals luisterde aandachtig naar wat ze vertelden, waarna ze enkele suggesties deed van wat het zou kunnen zijn, maar Harry was ervan overtuigd dat het het beest was waar mevrouw Vaals eerder over had verteld. Na een tijdje, het was inmiddels elf uur, stuurde ze hen weer weg.
'Jullie komen een ander keertje maar weer terug, dag'!' zei mevrouw Vaals, en ze deed de deur weer dicht.

'Ik zie jullie morgen weer,' zei Vivianne. Ze liep het tuinpad op naar nummer 6, deed de deur open met de sleutel die aan een koordje om haar nek hing en verdween door de voordeur. Dirk zwaaide haar dom na, totdat Harry zijn hand naar beneden sloeg met zijn rechterhand, een geintje dat hem duur kwam te staan. Hij kreunde en greep naar zijn schouder.
Op dat moment ging de deur open bij nummer 4. Tante Petunia stond in de deuropening. Ze zag Dirk, gilde, trok hem naar binnen. De deur bleef op een kiertje staan, en Harry liep zuchtend naar binnen. In de woonkamer hoorde hij oom Herman praten.
'Wat is er gebeurd?' zei hij. 'Hoe komt dat? Zeg maar niets knul, ik weet al wie schuldig is. Het was die Potter zeker weer hé?'
'Sorry, jullie moeten iemand anders hebben,' zei Harry. Hij stond in de deuropening en keek zijn oom en tante aan. 'Ik zweer het, mijn toverstok ligt boven.'
Oom Herman gromde, en keek naar Dirk. Dirk deed het ondenkbare. Hij knikte, en zei: 'Hij was het niet, pa.'
Tante Petunia slikte, maar ze geloofde haar zoon meteen. Oom Herman echter niet. Hij stond op en greep Harry krachtig bij zijn rechterschouder. Harry brulde het uit, en probeerde oom Hermans greep tevergeefs af te zwakken. Oom herman liet niet los.
'Zitten en opbiechten,' gromde hij.
'Hoe moet ik nou weten wat ons aanviel,' beet Harry terug. 'Ik heb er nog nooit over gehoord!'
Oom Herman keek opnieuw naar Dirk.
'Hij was het niet, pa,' herhaalde Dirk. Oom Herman keek met zijn kleine oogjes naar Harry.
'Goed!' riep hij. 'Je vetrekt, en ik wil je vanavond niet meer zien, oké!'
'Best,' snauwde Harry. Hij draaide zich om en ging naar boven.

Toen hij in zijn kamer aankwam, hoorde hij Koekeroekus krassen. Hij zat op zijn kussen en hipte opgewonden heen en weer. Er lag een brief voor zijn poten. Nieuwsgierig raapte Harry de brief op en las hem.

[i]Hallo Harry!

Mam heeft besloten je eerder op te halen dan voorzien. We komen morgen al! Paka alvast alles in, want we gaan gelijk door naar de schuilplaats van de orde. Hermelien komt ook, en het wordt vast weer vreselijk gezellig. 'k Zie je dan!
Groetjes, Ron[/i]

Harry glimlachte. Hij vond het altijd vreselijk leuk om bij Ron te logeren. Hij verstopte de brief onder de losse plank onder zijn bed en zocht een stuk perkament om hem terug te schrijven. Toen hij er uiteindelijk een had gevonden, in zijn hutkoffer, ging hij aan zijn bureau zitten, doopte zijn veer in de inkt en begon te schrijven.

[i]Beste Ron

Het lijkt me erg leuk om bij je te komen logeren. Hier is het één en ander gebeurt, maar dat hoor je wel als we elkaar weer zien. Doe Hermelien de groeten.
Groetjes, Harry[/i]

Harry bond de brief aan de poot van Koekeroekus, en gooide hem door het traliewerk voor zijn raam naar buiten. Daarna ging hij op zijn bed zitten...[/quote][/b]

Danlover · Geplaatst: Vr Jun 17, 2005 20:36

De list

De volgende ochtend had Harry snel zijn ontbijt achter zijn kiezen, en snelde hij naar boven om zijn spullen in te pakken. Hij pakte de brief die hij voor Vivianne had geschreven van het bureau en stopte hem in zijn zak. Toen hij eenmaal klaar was, zag zijn slaapkamer er ineens heel netjes uit; alle speukenboeken en veren die op de grond lagen waren in zijn hutkoffer gepropt. Op dat moment ging de bel. Harry snelde naar beneden om open te doen.
Het was niet Ron, of meneer Wemel, of wie dan ook. Het was een politieagent. Harry schrok. Hij deed snel een stap opzij om de agent binnen te laten. Agent keurde hem een snelle blik waardig en liep de keuken in, waar oom Herman, tante Petunia en Dirk nog van hun ontbijt zaten te eten.
'Ik kreeg bericht dat ik hier ene Harry Potter moest arresteren,' zei de agent formeel, met een barse ondertoon in zijn stem. 'Wie is hier Harry Potter?'
Harry wist niet hoe snel hij de gang op moest rennen en zich in zijn kamer op te sluiten. Hij hoorde hoe oom Herman 'daar gaat hij net' riep en dat de agent achter hem aan holde.
'Hier blijven!' riep hij hem na.
'Ik denk er niet aan!' schreeuwde Harry terug. Hij smeet de deur van zijn slaapkamer dicht en deed hem op slot. Hij hoorde hoe de agent stopte voor zijn deur.

Harry wist niet wat hem overkwam. Wie had hem dat nou weer geflikt. De agent klopte zachtjes op zijn deur. Toen hoorde hij hem fluisteren. Het was een bekende stem.
'Harry, ik ben het,' fluisterde meneer Wemel. 'Laat me binnen!'

Verbluft deed Harry de deur open. In de deuropening stond inderdaad meneer Wemel. Hij lachte naar hem, en gebaarde dat hij moest fluisteren.
'Maar, die agent!' stamelde Harry.
'Ik, met een kleine transformatiespreuk!' fluisterde meneer Wemel opgetogen. 'Ik kom je zogenaamd arresteren, in een auto van het ministerie, die ik ook heb omgetoverd in een poltieauto. Kom, we maken er een mooie show van!'
Hij toverde zichzelf weer om in een agent, en zei met barse stem: 'Nu heb ik je, Harry Potter!'
'Oh nee, niet doen,' riep Harry dramatisch. 'Ik wil niet mee!'
'Hier heb ik een paar mooie handboeien!'
'Aaaah!'
Even later kwamen Harry en de agent weer beneden. Harry was geboeid met een kinderspeelgoedje, en meneer Wemel de agent liep naar de Duffelingen toe, die hem hoopvol aanstaarden.
'Deze jongen heeft zich ingelaten bij een roofbende,' zei hij sirieus. 'Hij krijgt waarschijnlijk levenslang!'
Oom Herman kon zijn emoties niet langer de baas. 'YES!' brulde hij.
Harry kreeg het een beetje te kwaad op de gang
'Ik groet u,' zei meneer Wemel de agent. Hij schudde meneer wemel de hand, die opstond en hem een klap op de schouder gaf.
'U moet zeker nog eens langskomen, meneer de agent. U hebt ons vandaag een grote dienst bewezen. Hoe heet u eigenlijk?'
De agent glimlachte,.
'Wemel, meneer. Arthur Wemel.'
Oom Herman keek hem verdwaast aan. Harry gluurde om de hoek en stikte van het lachen bij het zien van oom Hermans gezicht. De agent keek hem minzaam glimlachend aan.
'Geloofd u met niet?' zei hij. 'Hier is het bewijs!'
Hij haalde zijn toverstok tevoorschijn en met een simpel tikje veranderde meneer Wemel weer in zijn slordige zelf. Intussen had Harry zichzelf bevrijd met een knopje dat op de handboeien zat. Hij ging in de deuropening staan.
'Tot zien, sukkels!' lachte hij, en hij rende naar buiten, met meneer Wemel achter zich aan. Lachend stapte hij in de politiewagen. Hij hoorde oom Herman schreeuwen, maar meneer Wemel smeet de deur dicht.
'Wacht even, ik moet nog iets doen,' zei Harry. Hij liep het gangpad op naar nummer 6, deed de brief in de brievenbus en liep weer terug. Meneer Wemel gaf hem een vriendelijke klop op zijn rechterschouder. Harry kreunde. Het deed vreselijk pijn als iemand ook maar even aan zijn rechterschouder zat. Meneer Wemel schrok.
'Gaat het wel, Harry?' vroeg hij bezorgt.
'Niet helemaal,' zei Harry. 'Ach, dat vertel ik daar wel, kom we gaan!'
En hij stapte bij meneer Wemel in de auto...

Ze reden een hele tijd voordat ze in Londen waren, en Harry kreeg pijn in zijn achterste van het zitten. Hij was blij toen hij eruit mocht.
Harry wist hoe hij door de geheime ingang binnen moest komen, en even later stapte hij de gang van het onderkomen van de Orde in. Mevrouw Wemel stond hem al op te wachten.
'Harry, je bent er,' zei ze opgetogen. Ze gaf hem een stevige knuffel, waarbij ze zijn rechterschouder volop raakte.
'Au!' riep Harry. Mevrouw Wemel deinste achteruit.
'Ik ken mijn eigen krachten niet,' zei ze verbluft. 'Dat ik je pijn heb gedaan, oh help, je bloedt. Kom gauw binnen!'
En ze loodste hem de woonkamer in.

'Mevrouw, het heeft niets met u te maken,' zei Harry om mevrouw Wemel gerust te stellen.
'Wat is het dan!' zei meneer Wemel. 'Het deed ook al zo'n pijn bij jou thuis. Wat is er toch?'
'Het is... dit,' zei Harry, en hij trok met een ruk zijn t-shirt uit, waarbij de wond op zijn rechterschouder duidelijk zichtbaar werd. Mevrouw Wemel wist hoe snel ze een EHBO-doos kon vinden, maar Harry stelde haar gerust.
'Hoeft niet meer,' zei hij. 'Mevrouw Vaals heeft ze al schoon gemaakt.'
'Wie?'
'Mevrouw Vaals, een snul die bij mij in de buurt woont.'
'Wat is er dan gebeurt?' vroeg mevrouw Wemel, die de EHBO-doos weer opborg en tegenover hem ging zitten.
Harry begon te vertellen, over Vivianne en natuurlijk over het vreemde wezen dat hen aangevallen had. Toen hij was uitgesproken keek hij meneer Wemel vragend aan.
'Weet u wat het was?' vroeg hij, terwijl hij zijn t-shirt pakte en weer aantrok. Meneer Wemel schudde zijn hoofd.
'Geen flauw idee,' zei hij. 'Maar misschien weet iemand op het werk uit. Ik zal het vragen.'
'Ga jij maar naar Ron en Hermelien toe,' zei mevrouw Wemel, en ze deed de deur open. 'Ze wachten op je.'
Harry stond op en liep de trap op. Op de tweede verdieping was de kamer van Ron. Hij deed de deur open en liep naar binnen...

Danlover · Geplaatst: Za Jun 18, 2005 8:49

Vivianne's geheim

Intussen had Vivianne de brief van Harry op de deurmat gevonden. Nieuwsgierig raapte ze hem op en scheurde hem open.

Lieve Vivianne

Ik vind het erg om te zeggen, maar je zult me een hele tijd niet zien. Ik ben vanochtend vroeg vertrokken om bij een vriend te logeren, en daaran zal ik de rest van het jaar op school zitten. Ik hoop dat je het naar je zin krijgt op je nieuwe school. Tot volgende zomer!

Groetjes van Harry

Vivianne las de brief drie keer en keek toen op. Ze glimlachte onheilspellend.
'We zullen nog wel zien of we elkaar niet eerder tegenkomen,' zei ze in zichzelf. 'We zullen zien, Harry Potter, de jongen die Voldemort versloeg!'

Danlover · Geplaatst: Za Jun 18, 2005 11:07

Vriendschappen herleven

'Harry!' was het eerste dat Harry hoorde toen hij de kamer binnenstapte. Het volgende moment bonkte Hermelien tegen zijn buik aan en gaf hem een knuffel van jewelste.
Harry zette zijn tanden op elkaar om het niet uit te schreeuwen. Hermelien lag met haar volle gewicht op zijn rechterschouder. Toen kwam mevrouw Wemel achter hem naar binnen.
'Hermelien, laat hem eens los,' zei ze gebiedend. Hermelien liet haar greep verzwakken en ze keek mevrouw Wemel verbaast aan.
'Laat hem eerst even zitten. Hij heeft jullie een hoop te vertellen, maar eerst moet ik die wonden van je even verbinden, Harry. Kom op, ga zitten.'
Mevrouw Wemel trok zijn t-shirt uit en deed verband op de wonden. Het deed geen pijn, maar Harry voelde zich ongemakkelijk, omdat Ron en Hermelien naar hem zaten te kijken, met open mond. Toen mevrouw Wemel weg was, vuurden ze allemaal vragen op hem af.
‘Wat was dat?’
‘Wat is er gebeurd?’
‘Doet het erg veel pijn?’
‘Vertel ons alles!’
Dus Harry begon, opnieuw, alles te vertellen, met het enige verschil dat Ron en Hermelien onwijs schrokken van wat hij had meegemaakt. Hermelien begon gelijk in een boek te bladeren, en Ron begon over iets te praten wat nauwelijks verstaanbaar was.
Al met al was Harry blij dat hij weer terug was, ook al was het jammer dat hij Vivianne niet meer zou zien. Die avond, toen hij in bed lag, benadrukte hij dat nog eens, voordat hij insliep…

Danlover · Geplaatst: Za Jun 18, 2005 12:15

De koortsaanval

De dagen erna gingen voor Harry als een roes voorbij. Hij bracht veel tijd door met Ron en Hermelien, en vond het huis veel gezelliger omdat het goed was opgeruimd en er nu netjes uitzag. Er kwam verandering in dat gevoel toen hij ongeveer een maand op het Grimboudplein logeerde.

Harry werd die ochtend wakker met een ellendig gevoel in zijn maag. Hij wist niet hoe hij het moest omschrijven, maar het was een vreemd ziekachtig gevoel. Niet lang daarna kwam Ron binnen.
'He, eindelijk wakker? We zitten op je te wachten voor het...'
Ron's stem stokte toen hij Harry aankeek.
'Geen trek,' zei Harry schor. Hij had er moeite mee om het zeggen, alsof zijn longen weigerden hem de zuurstof te geven voor die twee woorden. Ron liep langzaam op hem af en ging op het bed zitten.
'Voel je je wel goed, Harry?' zei Ron bezorgd. 'Je ziet vreselijk bleek en je ogen zijn een beetje rood. Wat is er?'
Harry haalde diep adem. 'Weet ik niet,' zei hij schor. Plotseling kokhalsde hij. Ron sprong van zijn bed af en liep snel de gang op. Harry zakte diep weg in de kussens. Hij voelde zich zieker en zieker worden. Beneden hoorde hij een deur opengaan en de stem van Ron.
'Kom gauw, ma. Harry voelt zich niet lekker!' Een deur die dichtsloeg, voetstappen op de trap. Harry kreeg hoofdpijn. Geen pijn in zijn litteken, maar een diepe kloppende pijn, diep in zijn hoofd. Toen sloeg de deur van de slaapkamer open en liep mevrouw Wemel naar binnen, met Ron en Hermelien achter haar aan. Ze knielde bij zijn bed neer en voelde zijn voorhoofd.
'Ron, haal eens een thermometer uit de keuken,' zei ze, en Ron rende naar buiten.
Harry kneep zijn ogen dicht om het gebonk op de gangen buiten te sluiten, en ook om Hermelien's geschokte blik niet te zien. Even later hoorde hij Ron naar boven denderen.
'Hier is de thermometer, ma,' zei hij. Harry voelde hoe mevrouw Wemel de thermometer in zijn mond stopte. Ze wachtten.

Na een paar minuten verwijderde mevrouw Wemel de thermometer weer, en keek ze erop. Ze schrok zichtbaar.
'40 graden koorts? Hoe komt hij daar zo aan?' Ze gaf de thermometer weer an Ron die hem naar beneden bracht.
'Hermelien, vul die kruik eens die in de badkamer ligt!' zei mevrouw Wemel en Hermelien snelde weg. Toen Hermelien terugkwam met de kruik, legde mevrouw Wemel de kruik in zijn bed. Toen joeg ze Ron en Hermelien naar buiten en deed ze de deur van de slaapkamer op slot, van buiten af.
'Hij moet rust hebben, hoorde Harry haar zeggen. 'Dan is hij zo weer kerngezond.'
De rest van de dag lag Harry op bed. Hij voelde de hitte van de koortsaanval door zijn lijf stromen, hoe het zweet van zijn voorhoofd druppelde en hoe zijn gedachten op topsnelheid draaiden, zo snel dat hij het niet kon volgen. Hij voelde zich zo ziek als een hond.

De koortsaanval hield ongeveer drie dagen aan. Al die drie dagen was er geen verbetering zichtbaar. Harry bleef er vreselijk uitzien, en het was verboden de kamer binnen te gaan.
Op de ochtend na de drie dagen koorts, werd Harry kerngezond wakker. Hij rekte zich uit, stapte uit bed en liep naar beneden, waar nog niemand was. Harry keek op zijn horloge, en zagdat het pas 6 uur was.
'Honger,' mompelde hij, en begon de keukenkastjes door te zoeken.

Toen mevrouw Wemel even later de woonkamer binnenkwam, trof ze Harry aan, knagend op een citroen. Want dat was het enige wat hij had kunnen vinden. Mevrouw Wemel keek hem nog eens goed na, constateerde met enoge verbazing dat hij helemaal beter was, en begon toen een verantwoordelijk ontbijt voor hem klaar te maken.
'Vandaag kom Lupos even langs,' melde ze. 'Hij had wat te melden, zei hij.'
Harry keek ernaar uit Lupos weer eens te zien. Hij had een hoop te vertellen. Maar toen schoof mevrouw Wemel een bord met gebakken eieren onder zijn neus en dacht Harry nog maar aan één ding: Eten!

Danlover · Geplaatst: Za Jun 18, 2005 21:27

Lupos' bezoek

Die middag, toen de familie Wemel en Harry en Hermelien aan de lunch zaten, werd er zachtjes geklopt op de deur. Mevrouw Wemel verliet de kamer en kwam even later terug met Remus Lupos, Harry's oude leraar verweer tegen de zwarte kunsten, en een weerwolf, binnen. Hij groette de rest en kreeg van mevrouw Wemel een bord voor zijn neus, waar Lupos gretig aan begon. Hij zag er ongezond uit, en Harry kon wel raden dat hij al een paar dagen niet gegeten had.
'Waar heb je al die tijd uitgehangen, Remus?' vroeg mevrouw Wemel. Het duurde even voordat Lupos antwoord gaf, omdat zijn mond vol zat met brood.
'Ik heb met een groep zwervers gepraat,' zei hij. 'Ik vertelde hen dat er duistere tijden te wachten stonden, en dat ze op moesten passen.'
'En? Heeft het gewerkt?' vroeg Hermelien geïnteresseert.
'Nee,' zei Lupos met een grimas. 'Ze lachtten me vierkant uit, maar ze vonden me wel aardig. Ik heb de rest van de week met ze opgetrokken.'
Hij keek Harry aan. 'Hallo, goed je te zien, knul,' zei hij. 'Heb je nog iets spannends beleeft?'
Harry gaf Lupos een raad-eens-blik, en Lupos wist genoeg. Mevrouw Wemel zag het en zei: 'Kan ik je even spreken, Remus? Na het eten bedoel ik.'
'Ja, goed,' zei Lupos een beetje onverstaanbaar. 'Waar gaat het over?'
Mevrouw Wemel wierp een blik op Harry, als teken dat het over hem ging. Harry zag het maar al te goed.

Na het eten gingen Ron en Hermelien naar boven, maar Harry zorgde ervoor dat hij in de buurt van Fred en George bleef. Toen ze even alleen waren, begon hij met hen te praten.
'Kan ik één van jullie hangoren gebruiken?' vroeg hij. Fred keek hem aan. 'Waarvoor?' vroeg hij, maar George stootte hem aan.
'Geef maa, maar op één voorwaarde,' zei hij.
'En die is?' vroeg Harry, en hij sloeg zijn armen over elkaar.
'Dat wij mee mogen luisteren!'

En even later wriemelden de hangoren onder de deur door, en kon Harry horen wat mevrouw Wemel en Lupos tegen elkaar zeiden.
'Het is gewoon vreemd, Remus',' hoorde Harry mevrouw Wemel zeggen. 'Het is gewoon vreemd. Je moet hebben opgemerkt dat die aanval waar Harry over heeft verteld en die koortsaanval van laatst precies een maand van elkaar af lagen!'
'En wat wil je daarmee zeggen?' zei Lupos.
'Het is gewoon te toevallig,' zei mevrouw Wemel boos. 'Ik kan gewoon niet geloven dat je het niet vreemd vind, zeker in jouw geval...'
'En waarom zou ik het sowieso vreemd moeten vinden?'
'Jij moet ook altijd op de kalender kijken naar de datum, de stand van de maan!'
'Maar dat zegt toch niet over Harry?'
'Maar ik zeg van wel!'
'En ik zeg van niet! Luister, Molly. Als Harry een weerwolf zou zijn geweest, had hij dat gevoelt van binnen. Het heeft niet alleen te maken met de maanstand, maar ook met jezelf. Het geeft een bepaald gevoel. Trouwens, het wezen dat Harry heeft beschreven leek helemaal niet op een weerwolf. Alle mogelijkheden dat Harry een weerwolf is, zijn dus uitgesloten.'
'Goed, de mogelijkheid weerwolf valt af, maar ik blijf erbij dat ik het vreemd vind...'

Harry trok de hangoor weer uit zijn oor. Hij stormde naar boven, naar Rons kamer.
Hij zou het gesprek tussen mevrouw Wemel en Lupos niet kunnen vergeten, dat kon gewoon niet. Was het toevallig geweest dat die aanval en zijn vreemde ziekte precies een maand van elkaar lagen, of was het voorspelt. Hij zou het kunnen vinden, in boeken. Marr daarvoor moest hij een bibliotheek moeten hebben, of...
Hermeliens kamer, dacht Harry, en hij holde nog een trap op. Op de derde verdieping remde hij piepend af en luisterde aan de deur van Hermeliens kamer. Hij hoorde stemmen.

'Laten we hopen dat er niet zomaar iemand binnenvalt,' hoorde hij Hermelien giechelen, en toen hoorde hij Ron.
'Ach, hier komt toch niemand. Ik heb Fred en George niet meer gezien sinds de lunch en Harry komt hier eigenlijk nooit.'
'Nou, goed dan, maar eventjes!'
Toen hoorde Harry het onmiskenbare geluid van het gezoen tussen twee mensen. Hij sloeg zijn ogen ten hemel. Ook dat nog, dacht hij. Misschien lagen er nog boeken op de kamer van meneer en mevrouw Wemel, en hij liep naar het einde van de gang. Die deur zat op slot.
Harry vloekte. Dan toch maar Ron en Hermelien tijdens hun onderonsje storen. Hij liep weer terug naar Hermeliens kamer en klopte hard op de deur.
Hij hoorde hoe Hermelien een gilletje slaakte, daarna voetstappen. Hermelien gluurde om de hoek van de deur.
'Harry!' zei ze. 'Wat doe je hier, waarom ben je niet op je slaapkamer?'
'Sorry dat ik jullie stoor, maar ik heb even een boek nodig,' zei Harry, die zich de kamer inwrong. 'Hermelien, heb jij toevallig een boek over mensen die veranderen bij volle maan?'
'Je bedoelt weerwolven? Wacht, dat heb ik hier nog wel ergens..'
'Nee, die juist niet, maar over die wezens in het algemeen?'
Eh...' Hermelien dacht na. 'Even kijken.' Ze dook in haar hutkoffer en begon te zoeken. Harry blik gleed naar Ron, en hun ogen ontmoetten elkaar. Ron keek Harry boos aan. Harry grijnste schuldig. Hij zag dat Rons voorhoofd rood was, en dat het gebied rond zijn mond verdacht rood was gekleurd, alsof hij was uitgeschoten met lippenstift.
'Tadaa!' zei Hermelien en ze hield een zwart boek omhoog. 'Hierzo Harry. Wel teruggeven hoor!'
'Bedankt,' zei Harry. 'Ik laat jullie weer alleen, doei!'

In zijn kamer ging Harry op zijn bed zitten en bekeek het boek. Maanlingen stond er op de kaft. Harry sloeg het open en bekeek de inhoudsopgave. Zijn vinger gleed langs de vele hoofdstukken, waar hij niet veel wijzer van werd. Uiteindelijk besloot hij het boek gewoon door te bladeren en te kijken of hij het kon vinden.
Hij begon het boek door te bladeren, bladzijde voor bladzijde. Harry kwam erg mooie plaatjes tegen, en dat was handig, vond Harry. Zo zou hij het meteen zien als hij de juiste pagina bereikt had.
Uiteindelijk, op pagina 1564, had hij gevonden wat hij zocht. De pagina was versiert met een tekening van een man, met lange tanden en gloeiende ogen.
'Yes,' fluisterde Harry, want de tekening was haast identiek aan het wezen wat ze waren tegengekomen. Harry boog zich wat voorover en begon te lezen.

Weervampieren

Weervampieren zijn mensen die tijdens de vollemaan periode in een apart soort vampier veranderen. De transformatie houd het volgende in:
Lange hoektanden
Gloeiende, rode ogen
Vertroebelde geest(de persoon weet niet wie hij is en/of wie zijn vrienden zijn
Lange scherpe nagels
Het opmerkelijke aan deze soort maanlingen is dat ze de geest krijgen van een weerwolf, ook al lijken ze er niet op. Hun instinct zegt: moorden, en ze herkennen hun eigen vrienden of familie niet meer. Ze kunnen hun eigen vriend vermoorden, zonder dat ze weten dat het hun beste vriend was. Voor weervampieren is er een bepaald soort remedie; er is onlangs een drank uitgevonden die deze mensen de hele vollemaan periode laat slapen. Als ze weer wakker worden is het de eerste dag van de afnemende maan, en zullen zij en hun omwonende geen gevaar lopen.

Harry liet het boek vallen en sloeg zijn handen in zijn haar. Wat nou als dit hem stond te wachten? Dan zou hij geen leven meer hebben. Hij zou elke dag moeten letten op de volle maan. Maar hoe kwam het dan dat hij die vollemaan periode geen weervampier was geworden? Hij was alleen ziek geweest. Maar Ron had gezegt dat zijn ogen lichtjes rood waren gekleurd. Harry kreeg een paniekaanval. Hij stond op en begon te ijsberen. Toen stond hij stil en keek uit het raam de straat op.
Vivianne en Dirk waren met hetzelfde probleem opgescheept. Ze waren alledrie door het wezen verwond. Maar zij wisten niet wat hen te wachten stond. Moest hij hen schrijven?
Nee, Dirk zou de brief waarschijnlijk verscheuren voor hij hem gelezen had, en Vivianne zou het niet geloven. Maar wat dan? Zou hij perkamentus moeten schrijven? Ook geen goed idee. Perkamentus had vorig jaar vreselijk afstandelijk tegen hem gedaan. Hij had geen zin Perkamentus te schrijven. Zou hij het Ron en Hermelien moeten vertellen? Nee, die al helemaal niet. Hermelien zou van haar stokje gaan, en Ron zou hem gaan mijden, zodat Harry hem niet kon aanvallen.
Harry ging op zijn bed zitten kniezen en dacht na over wat hij zou moeten doen. Daar bleef hij de rest van de middag zitten...

Danlover · Geplaatst: Ma Jun 20, 2005 8:33

Iedereen die me een berichtje heeft gestuurd, erg bedankt! Very Happy

En ik ga zeker doorschrijven, dus blijf dit verhaal in de gaten houden

De brief van Zweinstein

Die avond toen de hele familie Wemel aan het diner zat, zei Harry niets. Het idee dat hij een weervampier zou zijn spookte door zijn hoofd, en het maakte hem onmogelijk te praten, of zelfs maar te eten.
Harry merkte dat hij niet de enige was die niet praatte. Ron en Hermelien wierpen elkaar om de zoveel tijd een blik toe, en dan keken ze naar Harry.
Toen Harry zijn bord leeg had, vertrok hij naar de zolder, om na te denken.
Op een kamer op zolder zat Harry in een hoekje, met zijn handen om zijn onderbenen geslagen. Zou het echt kunnen dat hij een weervampier was? En zoja, hoe zou hij dan de rest van zijn leven moeten doorkomen. Zijn enige troost was dat er een remedie was, dat drankje waar hij over gelezen had. Als hij het recept kon vinden en het zelf kon brouwen. Of zou Perkamentus of Sneep het willen maken?
Hij begon te tobben. Hij liet zijn hoofd op zijn knieën vallen en dacht diep na, dieper dan hij ooit van zijn leven had nagedacht.
Op dat moment werd er aan de deur geklopt. Harry wilde niemand zien.
‘Ga weg!’ riep hij schor.
‘Harry, doe niet zo gek,’ zei Hermelien door de deur heen. ‘Je zit hier al sinds het diner. Wat is er toch met je?’
‘Niets waar jij je zorgen over hoeft te maken,’ zei Harry bars terug. Het was eruit voor hij er erg in had. Hij hoorde Hermelien de trap aflopen. Mooi, dacht hij, dan ben ik tenminste weer alleen!
Dat had hij verkeerd gedacht, want even later werd er weer geklopt, en hoorde hij de stem van mevrouw Wemel.
‘Harry, Hermelien zei dat ze zich zorgen maakte,’ zei ze. ‘Is er iets?’
‘Nee, niets!’ riep Harry. Waarom begreep niemand dat hij nu niemand wou zien! Mevrouw Wemel wilde niet weg. Ze deed de deur open en kwam naar binnen. Ze ging naast hem zitten en streek een hand door zijn haar.
‘Als er iets is…’
‘Nee-hee! Er is niets!’ zei Harry boos. Mevrouw Wemel keek hem zorgelijk aan.
‘Zo doe je altijd als er wel wat is,’ zei ze en ze trok haar wenkbrauwen omhoog. ‘Als er iets is, dan weet je me te vinden, oké?’
‘Ja best,’ bromde Harry knorrig. Mevrouw Wemel liep de kamer uit en deed de deur weer dicht.

Een week of drie later was Harry het gesprek tussen mevrouw Wemel en Lupos alweer bijna vergeten. Er waren in de tussentijd dat ze op het Grimboudplein logeerden, kwamen er verschillende leden van de orde langs, waaronder mevrouw Vaals.
‘Jongen, wat ben ik blij je te zien!’ had ze uitgeroepen, voordat ze hem een stevige omhelzing had gegeven. Vervolgens ging ze vergaderen met andere leden van de orde, waar Harry, Ron en Hermelien niet bij mochten zijn.
Die avond kwam er een kerkuil van Zweinstein binnenvliegen, die vier brieven van Zweinstein op de keukentafel liet vallen. Harry, Ron, Hermelien en Ginny grepen ernaar en scheurden ze open.
‘Zoals gewoonlijk,’ zei Ron luid, nadat hij zijn brief had gelezen. ‘1 september op de trein, boekenlijst. Kennen we allang, niet waar Harry?’
Maar Harry las zijn eigen brief. Zijn brief verschilde met die van de rest

Geachte heer H. Potter

Wegens omstandigheden verzoeken wij u vriendelijk doch dringend al op 31 augustus om 11 uur via brandstof naar het kantoor van professor Perkamentus te reizen, om u het één en ander uit te leggen. Wij kunnen nu nog niet de reden noemen.
Uw reisdoel is het kantoor van Albus Perkamentus. Gelieve dit te zeggen als u de haard in stapt.
Wij reken erop da de mensen bij wie u momenteel inwoont ervoor kunnen zorgen dat ue bagage in goed staat aankomt.

Hoogachtend
Minerva Anderling, plaatsvervangend schoolhoofd

Harry trok zijn wenkbrauwen hoog op zodra hij de brief gelezen had.
'Wat is er Harry?' vroeg Ron verbluft.
'Moet je dit lezen,' zei Harry net zo verbluft, en hij gaf de brief aan Ron. Toen die hem gelezen had, gaf hij hem verbaast aan Hermelien, die hem aandachtig las en hem toen weer teruggaf aan Harry.
'Weten jullie waarom ik eerder moet komen?' vroeg hij aan Ron en Hermelien. Ze haalden beide hun schouders op, wat Harry eigenlijk al verwacht had.
'Er staat "om u het één en ander uit te leggen," misschien krijg je een onderscheiding van de minister vanwege vorig jaar?'
'Ja, of misschien ben je aanvoerder van het zwerkbalteam van Griffoendor geworden!' zei Ron stralend. 'Het zou toch kunnen?'
Harry lachte en stak de brief in zijn zak. Hij moest zich niet zoveel zorgen maken om die uitzondering. Misschien was het gewoon niets!

Op de ochtend van 31 augustus kleede hij zich aan in zijn schooluniform. Ron werd net wakker en keek hem verbaast aan.
'Past het nog allemaal?' vroeg hij slaperig. Harry keek hem boos aan.
'Ik moet vandaag naar school, jongen,' zei hij met een blik van achtergesteldheid. Het zat hem niet dwars, maar hij vond het toch vervelend dat hij eerder naar school moest.
'O ja,' zei Ron vaag, en hij draaide zich nog een keek om. Harry liep naar de woonkamer, waar mevrouw Wemel al druk bezig was om ontbijt voor hem te maken. Ze keek hem glimlachend aan terwijl ze worstjes en gebakken eieren op zijn bord schoof. Harry begon te eten, en verbaaste zich er opnieuw over hoe lekker mevrouw Wemel kon koken. Je zou er haast voor thuisblijven, dacht Harry stiekem.
De rest van de ochtend besteedde hij aan het inpakken van zijn hutkoffer. Hij rekende erop dat Ron en Hermelien hem mee zouden nemen in de trein, zodat hij zich er geen zorgen over hoefde te maken.
Om 11 uur nam hij afscheid van de Wemels en Hermelien. Hij maakte zich niet al te veel zorgen, omdat hij hen morgen weer zou zien. Toen ging hij in de haard staan, nam een beetje brandstof, riep "het kantoor van Albus Perkamentus" en liet de brandstof in de haard vallen. Er klonk een gierend geluid, een groene steekvlam waaide op, en Harry was verdwenen...

Danlover · Geplaatst: Ma Jun 20, 2005 14:46

Het aftreksel van Elvenvleugels

Harry viel met een klap uit de haard, en landde op zijn buik op de plavuizen van professor Perkamentus’ kantoor. Hij hoestte om de as uit zijn keel te verwijderen, stond op en klopte het vuil van zijn gewaad.
‘Harry, fijn dat je er bent,’ hoorde hij Perkamentus zeggen. Harry keek op. Perkamentus zat glimlachend aan zijn bureau, met zijn vingers in elkaar gevlochten. Hij pakte zijn toverstok en liet een stoel uit het niets verschijnen, die naast twee andere plofte, die al bezet waren. Harry’s mond viel open toen hij zag wie het waren.
Op de dichtstbijzijnde zat Vivianne. Ze zwaaide en glimlachte zenuwachtig, en naast haar zat Dirk. Dirk keek trillend voor zich uit en de doodsangst was duidelijk van zijn gezicht te lezen. Als Harry zelf niet zo benieuwd was wat hem te wachten stond, zou hij erom kunnen lachen. Hij liep naar de stoel toe en ging erop zitten.
‘Mooi, we zijn nu met zijn allen bij elkaar,’ zei Perkamentus vrolijk. ‘Mijn complimenten Vivianne, dat je Dirk Duffeling hebt meegekregen. Als ik u zo bekijk, wilde hij niet.’ Harry keek naar Vivianne. Behalve dat ze onder de roetvlekken zat, zaten haar benen onder de blauwe plekken. Vivianne knikte. ‘Het was een hele klus, meneer,’ gaf ze toe.
‘Nu, ik ga vertellen waarom jullie nu hier zijn,’ begon Perkamentus. ‘Jullie herinneren jullie vast nog wel die aanval beging deze zomervakantie?’
Harry, Vivianne en Dirk knikten voorzichtig.
‘En jullie zijn alledrie gewond geraakt, is dat correct?’
Weer kikten ze.
‘Misschien dat jullie er nog nooit van gehoord hebben, maar het wezen dat jullie aanviel, was een weervampier,’ zei Perkamentus kalm. Dirk knipperde met zijn ogen, en Vivianne maakte een verbaast geluidje, maar Harry keek een andere kant op en mompelde: ‘Dus toch!’ Perkamentus keek hem aan. ‘Heb jij hier eerder iets van gehoord, Harry?’
‘Eh, ik heb er over gelezen,’ zei hij. ‘Nadat ik een bepaald gesprek had afgeluisterd tussen mevrouw Wemel en professor Lupos,’ voegde hij eraan toe.
Professor Perkamentus haalde zijn kromme neus op. ‘Aha,’ zei hij. ‘Vertel me wat je er over weet, Harry.’
‘Waarover?’
‘Weervampieren, natuurlijk,’ zei Perkamentus.
Harry vertelde alles wat hij had gelezen over weervampieren. Toen hij klaar was keek Perkamentus hem bewonderend aan. ‘Dat is alles wat ik weet over weervampieren,’ zei hij zacht. ‘Dan weten jullie nu genoeg, hoop ik?’ vroeg hij aan Vivianne en Dirk. Ze knikten.
‘Mooi, dan komt professor Anderling jullie zo halen voor de toediening van het aftreksel van Elvenvleugels.’
‘Aftreksel van wat?’ zei Dirk schaapachtig.
‘Het aftreksel van Elvenvleugels, meneer Duffeling, waar uw waarde neef zonet over vertelde,’ zei professor Perkamentus vriendelijk. ‘O ja, voor ik het vergeet. Mevrouw Aliano, u wilt de sorteerhoed nog even passen, neem ik aan?’
‘Ja,’ zei Vivianne, en ze stond op. Harry kon een steek van verbazing niet onderdrukken. Vivianne was een heks, waarom had ze het hem nooit eerder verteld? Vivianne ging op het krukje zitten dat Perkamentus speciaal had neergezet en Perkamentus zette de sorteerhoed op haar bruine haren.
Harry keek Dirk aan. Dirk boog zich naar hem toe. ‘Is zij dan ook…’ maar Harry beantwoorde zijn onuitgesproken vraag. Hij knikte.
‘Wat een interessant geval,’ mompelde de hoed, en Dirk greep zijn stoel stevig vast. ‘Heel interessant, en voor mij al volkomen duidelijk. GRIFFOENDOR!’
Harry grijnsde terwijl Vivianne van het krukje af stapte. Harry stond op om haar te feliciteren, maar ook om een paar antwoorden te krijgen.
‘Waarom had je niet gezegd dat je een heks was?’ vroeg hij een beetje verontwaardigt. Vivianne keek schuldig. ‘Sorry,’ zei ze. ‘Misschien vergeten.’

Professor Anderling ging hen voor door de gangen van Zweinstein. Dirk en Vivianne keken geïnteresseerd om zich heen. Harry, daarentegen, verwonderde zich er alleen om dat de school helemaal leeg was, dat er nog niemand was.
Bij het portret van de dikke dame hielden ze halt. Toen ze bewoog en begon te praten, jammerde Dirk als een geslagen hond en dook achter professor Anderling.
‘Mevrouw,’ zei de dikke dame eerbiedig. Ze liet het portret openzwaaien.
‘Dank u dame, en jongen, kom eens achter mijn rug vandaan!’ zei professor Anderling gepikeerd, en ze probeerde Dirk van achter haar rug weg te krijgen.
De leerlingenkamer was nog niets veranderd sinds vorig jaar,’ dacht Harry tevreden. Hij plofte neer op een bank bij de haard, die al gezellig knapperde.
‘Mooi, de dame eerst?’ zei professor Anderling, en ze naar Vivianne, die haar schouders ophaalde. ‘Best,’ zei ze.
Toen liep ze achter professor Anderling aan naar de meisjesslaapzalen.

Even later kwam Anderling terug, zonder Vivianne. Ze wenkte Harry en Dirk, die achter haar aan liepen naar boven. Boven in de slaapzaal voor zesdejaars was er een extra bed neergezet, speciaal voor Dirk. Harry keek Dirk aan.
‘Zo te zien mag je nog een paar dagen blijven,’ zei hij vol leedvermaak.
‘Het is de bedoeling dat je hier het hele jaar blijft, en misschien nog wel langer,’ zei professor Anderling. ‘De dreuzeljongen eerst maar?’ zei ze, en ze keek hem aan. Dirk trok wit weg toen professor Anderling een fles vanachter haar mantel tevoorschijn haalde.
‘Jullie willen me vergiftigen,’ zei hij schel! ‘Ik laat me niet vergiftigen! Ik ga er vandoor!’
‘Pak hem Potter,’ riep professor Anderling. Harry rende op hem af, maar Dirk sloeg hem in zijn gezicht. Harry herstelde snel, en richtte zijn toverstok op Dirk.
‘IMPEDIMENTA!’ brulde hij, en Dirk verstijfde.
‘Mooi werk, Potter,’ zei professor Anderling verbluft. ‘Help me even, wil je?’
En samen sjouwden ze Dirk naar zijn bed toe, wat nog een hele klus. Het drankje was snel toegediend. Even later vielen Dirks oogleden dicht en werd zijn ademhaling kalm.
‘Potter?’
‘Ja, ik kom,’ zei Harry. Hij ging op zijn bed zitten en nam vrijwillig een slok van het drankje.
Het was een erg zoet drankje. Het was warm en gleed soepel door zijn slokdarm. Veel tijd om zich dat te realiseren had hij niet, want zijn oogleden werden zwaar, en zijn geest werd afgesloten van de buitenwereld. Hij zakte achterover en sliep voordat hij de kussens raakte…

Danlover · Geplaatst: Ma Jun 20, 2005 18:50

Ik ga de volgende stukjes door met Hermelien in de hoofdrol(voorlopig dan), omdat ik anders zo'n groot stuk moet overslaan! Very Happy

Begrip pleazz

Onrust

Hermelien roerde met haar lepeltje in haar theekopje. Ze had een vreemd gevoel in haar maag, en keek om de zoveel tijd naar de blauwe lucht, om te zien of ze al een uil zag aankomen.
Ze wist niet precies waarom ze zichzorgen maakte. Misschien omdat ze nog geen brief van Harry hadden gehad, ja dat zou het zijn. Maar ze wist ook dondersgoed dat een reis van Schotland naar Londen erg lang duurde. Maar toch... het was inmiddels 4 uur geweest en ze had nog steeds geen nieuws.
Hermelien stond op en liep de gang op. Ze had erg veel zin om een ommetje te maken, ook al wist ze dat het eigenlijk niet mocht. Misschien zou er antwoord zijn als ze terug zou komen. Juist toen ze op haar knieën voor de brievenbus zat, om te kijken of er niemand aankwam, kwam Ron de hoek om.
'Wat ga je doen?' vroeg hij. Hermelien keek hem aan. 'Ik wil even lopen,' zei ze.
Wat had hij toch mooie ogen, vond ze. Zo diep, en zo eindeloos. Ze had veel zin om hem mee naar buiten te nemen.
'Je weet toch dat dat niet mag?'
'Wil je mee?' vroeg Hermelien vrolijk. Ze zag dat Ron begon te stralen.

Even later liepen Hermelien en Ron door de straten van Londen. Ze zeiden niets tegen elkaar, daar waren ze te zenuwachtig voor.
Misschien had Hermelien zich een beetje laten gaan toen ze Ron had gezoend. Ze had er geen spijt van, maar Ron vond blijkbaar dat hij te ver was gegaan, aangezien hij niets liefs meer tegen haar had gezegt.
Onbewust greep Hermelien naar Rons hand, en hield hem stevig vast. Ze voelde dat Ron naar hem keek. Ze keek hem recht in de ogen.
'Ron, zijn we te ver gegaan?' vroeg ze, en ze keek Ron sirieus aan. Ron slikte.
'Ik bedoel... Je weet wel, toen...'
'Ik weet wat je bedoelt,' zei hij. 'Ik vind dat... nou ja... het komt er op neer dat...'
'Laten we ergens gaan zitten,' zei Hermelien ze wees naar een bankje. Ron knikte en hij liep achter Hermelien aan naar het bankje, en plofte erop neer.
'Ik vind van niet,' zei Hermelien. 'Ik vond het... fantastisch.' Ron keek haar vol ongeloof aan. 'Echt waar?' zei hij. Hij werd rood. Hermelien knikte, en aaide over zijn wang.
'Echt waar, je deed het zlefs beter dan...' Ron keek haar aan. 'Dan wie?' vroeg hij scherp. Hermelien haalde diep adem.
'Dan Kruml,' zei ze, en ze kneep haar ogen stijf dicht, omdat ze wist dat Ron snel boos werd bij het horen van die naam. Ze hoorde niets en ze deed haar ogen weer open.
Ron zat met open mond naar haar te kijken.
'Heb je... met hem... wanneer dan?' vroeg hij verontwaardigt.
'In ons vierde jaar, na het kerstbal,' zei Hermelien. 'Toen hadden we ruzie, en toen heeft hij me zo onwijs goed opgevangen. Echt heel lief, en...'
Maar ze zag dat Ron rood werd.
'Hij zoende vreselijk slecht,' voegde ze er snel aan toe. 'Als een wasmachine.' Ron keek haar wat vriendelijker aan. 'En ik niet?'
Plotseling sperde Ron zijn ogen open voor iets dat hij achter Hermelien's rug zag.
'Wat is er, aah!' riep Hermelien. Ron greep haar bij haar kraag en zoende haar vol op de mond.
'Ron, wat...' wist Hermelien net uit te brengen.
'Niets zeggen,' zei Ron tussen twee zoenen door. 'Vleeschouwer!'
'Wat?'
'Hij loopt daarzo, nee niet kijken!' Hermelien had zich willen omdraaien, maar Ron trok haar weer terug en zoende rustig verder. Toen hij voorbij was, hield hij weer op. Hermelien veegde haar lippen af.
'Zo hee,' zei ze verbluft. Dat was... apart!'
'Ik was toch geen wasmachine?' vroeg Ron ongerust.
'Nee,' grapte Hermelien. 'Meer een centrifuge!'

Danlover · Geplaatst: Di Jun 21, 2005 12:58

Perron 9¾, en de reis naar Zweinstein

'Maar wat deed Vleeschouwer hier?' vroeg Hermelien pijnzend aan Ron. Ze zaten inmiddels weer in de woonkamer van het hoofdkwartier van de Orde. 'Wat was hij van plan?'
'Eigenlijk hadden jullie hem moeten volgen,' zei Fred nonchalant. Hij draaide een elastiekje rond zijn vinger.
'Niet aan gedacht,' zei Ron tegen zijn broer. George lachte.
'Waar hadden jullie het zo druk mee, dat jullie hem niet gevolgd zijn?' vroeg hij doodleuk. Ron werd knalrood en Hermelien begon te stotteren.
'Wij... wij, eh...' zei ze ongemakkelijk. Waarom moest die stomme George nou weer daarover beginnen, dacht ze boos. Fred en George kregen een lachstuip en Ginny begon te giechelen.
'Oh, wat vreselijk leuk,' zei Ron met een knalrood hoofd. 'Echt vreselijk geestig!' Hermelien keek Ron aan. 'Laat ze toch,' zei ze kalmerend. 'Ze kunnen de pot op, niet dan?' En Ron grijnsde.

De volgende ochtend waren al hun spullen ingepakt en hadden ze een snel ontbijt achter hun kiezen toen Ron, Hermelien en Ginny hun spullen in een auto van het ministerie moesten stoppen, achterin moesten gaan zitten en hun reis naar het Kings Cross Station begonnen.
Aangezien het station in Londen lag, duurde het niet zo lang voor ze er waren. Terwijl ze net hun hutkoffers en huisdieren op een karretje laadden, kwam er een tweede auto aanrijden, waar emneer en mevrouw Wemel, Fred, George en pofessor Lupos zaten.
Even later liep de hele groep één voor één door de geheime poort naar perron 9¾, en stapten Hermelien, Ron en Ginny op de trein, hun koffers achter zich aan slepend. Ron pufte erop los, omdat hij, behalve die van hemzelf ook nog eens die van Harry bij zich had. Ze hingen uit het raam, en praatten nog even met de mensen die nog buiten stonden.
'Waarneer gaan jullie eigenlijk terug naar de winkel?' vroeg Hermelien geïnteresseerd.
'Zodra de trein om de hoek verdwijnt, Hermelien. Het loopt storm!' zei Fred. George duwde hem opzij.
'Hermelien, het was heel flauw van ons om zo te lachen,' zei George. 'Wij konden ook niet weten dat je Ron had meegenomen om nieuwe bh's te kopen.' Hij grijnsde. Ginny stond achter Hermelien.
'Oh,' zei ze verbaast. 'Maar ik dacht dat jullie...' Maar Ron wierp haar zo'n dreigende blik toe dat ze er het zwijgen toe deed.
Toen gaf de locomotief een luide fluittoon, en begon de trein te rijden. Hermelien, Ron en Ginny zwaaiden naar de rest. Fred en George verdwijnselden na hen nageroepen te hebben. Hermelien grijnsde. Ze vond het fijn voor de twee dat ze zo'n succes hadden met de winkel.
'Zullen we een coupé gaan zoeken?' stelde ze voor.
'Maar, moeten wij niet naar de coupé voor klassenoudste?' vroeg Ron aarzelend.
'O ja, waar ook... Ginny, als jij nou een coepé zoekt...' zei Hermelien.
'Ja ja, al goed,' zei Ginny. 'Ga nou maar, ik zoek Marcel wel.'
Hermelien en Ron liepen naar voren in de trein, naar de coupés voor klassenoudsten.
'ah, de Griffoendors,' zei iemand leizig. Hermeliens gezicht betrok. Het was Malfidus.
'Kop dicht, Malfidus,' zei Ron pissig. Hannah Albedil uit Huffelpuf stond op.
'Willen jullie gaan zitten?' vroeg ze gebiedend. 'Ik wil jullie voorstellen aan de nieuwe klassenoudsten uit de vijfde. '
Hermelien begroette de nieuwe klassenoudste. Die van Griffoendor zagen er best goed uit, die van Ravenklauw en Huffelpuf ook, en die van Zwadderich waren zoals gewoonlijk niet te pruimen, dacht ze, in zichzelf lachend.
Hermelien en Ron besteedden een half uurtje aan het geven van instructies aan de nieuwe klassenoudsten, en zochten toen de coupé op waar Ginny zat. Ze hadden haar snel gevonden. Ze zat in een coupé samen met Marcel en Loena Leeflang.
'Hallo,' zei Hermelien, en ze plofte naast Ginny op de bank. Ron ging tussen Marcel en Loena inzitten, waar als enige nog plek vrijwas. Hij leek met de minuut pissiger te worden.
'Is Harry Potter er niet?' vroeg Loena dromerig en ze staarde vaag om zich heen.
'Nope,' zei Ron onverstaanbaar. Loena keek naar hem, en staarde hem voor zeker 5 minuten strak aan.
Hermelien pakte een boek uit haar tas, Maanlingen. Ze herinnerde zich vaag dat Harry het had willen lene, bijna drie of vier weken geleden.
Haar blik viel op een omgevouwen bladzijde. Ze realiseerde zich dat Harry die pagina vast moest hebben omgevouwen om er later verder in te lezen.
Toen bedacht ze zich dat het vreemd was dat Harry zo'n soort boek had willen lezen. Hij las weinig, en dan over zo'n onderwerp. Ze sloeg het boek open op de plaats van de omgevouwen bladzijde.
Weervampieren stond er op de voorkant. Hermelien las het stukje door. Onder aan de tekst stonden een paar woorden in Harry's handschrift. Hermelien sperde haar ogen open toen ze de woorden red mij las. Ze gaf het boek aan Ron, die de pagina las. Ook hij vond het een vreemde woordspelling, maar blijkbaar was Hermelien de enige die een link kon leggen tussen het stuk tekst en de geheimzinnige woorden onder aan de pagina.
Ik zal nog geen onrust stoken, dacht ze bij zichzelf. Ik zal eerst controleren of ik gelijk heb.

De rest van de reis verliep soepel. Hermelien, Ron, Marcel, Ginny en Loena speelde een paar kaartspelletjes. Voor het eerst in zes jaar kwam Malfidus géén onrust stoken in hun coupé, en Hermelien genoot van de reis, zoals hij verliep.
Toen de trein stopte bij het stationnetje bij Zweinsveld, stapten ze uit, stapten in een koets en reden richting het terrein van Zweinstein. Pas toen Hermelien het prachtige kasteel zag, voelde ze zich helemaal ontspannen...

Danlover · Geplaatst: Di Jun 21, 2005 18:38

Drie afwezigen

Hermelien stapte achter Ron aan uit de koets en keek omhoog naar Zweinstein. Het enorme kasteel dwong nog steeds veel respect af. Ze glimlachte bij het zien van alle vertrouwde torens en lichten, en liep toen achter de mensenmassa aan naar binnen.
'Fijne treinreis gehad,' fluisterde iemand in haar oor, en ze schrok zich rot. Snel draaide zich om. Het was Malfidus. Zijn kille ogen glommen in het donker.
'Wat?' vroeg Hermelien verbaast.
'Of je een fijne treinreis hebt gehad, dreuzelmeid,' zei hij lijzig. Hermelien keek hem kil aan.
'Ging wel,' zei ze, met een stem als een sneeuwstorm. 'Waarom ben je niet langs geweest?'
'Dat zijn jouw zaken niet, Griffel,' beet Malfidus terug. 'Trouwens, waarom hebben jullie de nieuwe klassenoudsten niet de hele reis begeleidt?'
Hermelien keek hem vol leedvermaak aan, en lachte van binnen. Ze zag het al helemaal voor zich, Malfidus die de hele dag achter die vijfdejaars aanliep, om ze te vertellen wat ze moesten doen.
'Tsja Malfidus,' zei ze glimlachend. 'Ik denk dat die van ons een veel hoger IQ hebben dan die van jullie.'
Die zit, dacht ze tevreden, en ze liep door.

Tijdens het feestmaal keek Hermelien de hele tijd ongerust rond. Ze had iedere persoon aan de Griffoendortafel nagekeken, maar ze zag Harry nergens. Zelfs niet aan de andere afdelingstafel. Ze had zelfs de oppertafel geïnspecteerd!' Ze stootte Ron aan.
'Ron!' zei ze zacht, zodat de rest het niet zou horen. 'Heb je Harry al gezien?'
Ron schudde onmiddellijk van nee, en dat deed Hermelien geen goed. Ze zuchtte ongerust en keek nogmaals rond.

'Ik zit bommetje vol,' zei Ron puffend, en hij klopte op zijn buik. 'Er kan helemaal niets meer bij!'
'Dat komt ook mooi uit,' zei Hermelien glimlachend. 'Kijk wie daar aankomt!' Ron keek.
Het was Kasper Krauwel, één van de nieuwe klassenoudsten van Griffoendor.
'Hermelien, Hermelien,' riep hij al van verre. Hij remde voor hun voeten af en keek hen hijgend aan. 'Hermelien, we zitten een beetje vast,' zei hij met een schorre stem. 'We zitten vast, we weten niet wat we moeten doen! Ellen staat daar nog, en ze weet het echt niet meer. Wat nu, Hermelien!'
Hermelien keek Kasper glimlachend aan. Hij was erg trots op zijn titel, maar wist blijkbaar absoluut niet wat die nieuwe titel inhield. Hermelien klopte hem op zijn schouder.
'Je moet de eerstejaars de weg naar de leerlingenkamer wijzen, Kasper. 'Zullen we even met je meelopen?'
'Graag!' hijgde Kasper, en hij liep voor Hermelien en Ron uit naar Ellen Bieslook, die paniekerig om zich heen keek.
'Eerstejaars, hierheen,' riep Hermelien de grote zaal in, en wel onmiddellijk verzamelde zich een groepje eerstejaar voor hun. Ze gaf Kasper een zetje in zijn rug, en zei: 'Volg Kasper, hij wijst jullie de weg naar de leerlingenkamer van Griffoendor!'
Ron en Hermelien sloten de rij met eerstejaars af. Ron stootte Hermelien aan.
'Je bent een geboren klassenoudste,' zei hij fluisterend.
'Ach...' zei Hermelien bescheiden, maar ze kreeg rode blosjes op haar wangen van plezier.

Zullen we maar eens naar bed gaan?' zei Hermelien vermoeid. Ze keek Ron een, die geeuwde.
'Ja, goed idee,' zei hij. Hij rekte zich uit. 'Tot morgen!'
'Weltrusten.'
Hermelien liep de trap op naar de meisjesslaapzalen, en deed de deur open van de slaapzaal waar zij sliep. Het rumoer klonk op.
'Hermelien!' hoorde ze Belinda roepen. 'Moet je dit eens zien!'
Hermelien liep naar haar toe, en ze zag waar de rest van de meiden zich zo druk over maakte.
Er was een extra bed in de slaapzaal geplaatst. Er stonden nu vier hemelbedden, in plaats van drie, en in dat ene hemelbed lag een vreemd iemand.
'Ken je haar?' vroeg Parvati Patil verbaast. Hermelien schudde haar hoofd. Het meisje had bruin haar, dat netjes op haar schouders lag, maar ze lag heel vast te slapen. Alleen haar rustige ademhaling klonk op, verder niets. Geen gekreun, geen gewoel. Parvati begon haar door elkaar te schudden, zonder resultaat. 'Niks,' mompelde ze.
Toen hoorde Hermelien een kreet van beneden komen, een kreet van Ron. Hermelien liep de slaapzaal uit, en zag dat de wenteltrap weer verandert was in een glijbaan. Hermelien zuchtte, gleed naar beneden en zag Ron liggen. Hij keek nors en wreef over zijn achterhoofd.
'Ik leer het ook nooit,' zei hij knorrig. Toen hij Hermelien zag stond hij op.
'Kom mee, dit moet je zien!' zei hij, en hij trok haar mee aan haar arm, naar de jongensslaapzalen. Toen ze in de slaapzaal van de zesdejaars was, zag ze alle Griffoendor jongens rond Harry's bed staan. Ze duwde hen opzij, keek en snakte naar adem.
Harry lag even roerloos als het meisje op haar slaapzaal op zijn bed, rustig ademend.
Hermeliens blik gleed naar een extra bed in de hoek, waar een soort heuveltje op lag. Ze trok een vies gezicht toen ze zag dat het een persoon was.
'Wie is dat!' zei ze walgend.
'Daar zijn we nog niet helemaal achter,' zei Ron peinzend. 'Misschien komen we daar één deze dagen achter.'
Hermelien zuchtte. 'We zullen zien of hij morgen wakker is,' zei ze met een blik op Harry. 'Tot die tijd, tot morgen.'
'Tot morgen,' zei Ron, en Hermelien verliet de slaapzaal.

Danlover · Geplaatst: Wo Jun 22, 2005 10:56

De eerste schooldag

Toen Hermelien de volgende dag opstond, en zich had aangekleed wiepr ze even snel een blik op het nieuwe meisje op de zaal, en liep toen naar beneden, waar ze Ron begroette.
'Harry is nog niet wakker, zeker?' vroeg ze, en Ron schudde zijn hoofd.
'Ik hoop dat het niet al te lang gaat duren,' verzuchtte Ron. 'Ik kan een hoop, maar om nou een hele tijd zonder hem te zitten, nee bedankt!'
Hermelien keek hem boos aan, en Ron hield zijn mond.
Tijdens het ontbijt kregen ze hun roosters. Hermelien wierp er een blik op en zag dat je op maandag geen toverdranken hadden. Hermelien lachte flauwtjes. Ze hadden wel Verweer tegen de zwarte Kunsten, al wisten ze nog niet wie de nieuwe leraar was. Toen stootte Ron haar aan, en wees naar de oppertafel.
'Moet je die gast zien,' zei hij. Hermelien keek in zijn richting en giechelde.
Aan de oppertafel zat de nieuwe leraar verweer tegen te zwarte kunsten. Het was een magere man, met lang, zwart haar. Zijn gewaad was heel donkerpaars en hij keek uiterst verlegen de zaal in.
'Wat een mafkees,' zei Hermelien gesmoord. 'Ik ben nieuwgierig naar hoe die les geeft.'
De rest van het ontbijt praatten ze over de nieuwe leraar, totdat de bel ging.
'Tot in de pauze,' zei Ron, en hij vertrok naar Waarzeggerij. Hermelien snoof. Dat Ron en Harry daar nog steeds naartoe gaan, dacht ze. Zwamdrift was een oude oplichtster, en daarmee basta!
Bij het lokaal van voorspellend rekenen leunde ze tegen de muur aan voor ze naar binnen kon. De deur zat nog op slot.
Hermelien pakte haar nieuwe boek voor Voorspellend rekenen en bladerde het eens door. Ze zuchtte bij het zien van alle nieuwe formules en grafieken. Het zou een lastig jaar gaan worden, verzuchtte ze. Maar dat moest ook wel als je een heler wou worden. Op dat moment kwam Ernst Marsman naast haar staan.
'Ik heb gehoord dat jij en Ron iets hebben, klopt dat?' vroeg hij fijntjes. Hermelien schrok zich wild.
'Hoe weet je dat?' zei ze verbaast.
'Eén of andere eerstejaars uit zwadderich heeft het de hele school doorgebazuint,' zei Ernst. 'Niek vleeschouwer, geloof ik.'
Toen kon Hermelien haar oren al helemaal niet geloven. Vleeschouwer had hen herkend, maar wat haar nog meer verbaast, was dat hij een zoontje had. Ze kon niet wachten om het aan Ron te vertellen, maar daarmee moest ze wachten tot aan de lunch, want op dat moment kwam professor Vector de deur open doen.
'Naar binnen,' zei ze gebiedend, en Hermelien sloot zich aan in de rij.

'Maar ik snap er geen hout van,' zei Ron. 'Hoe kan Vleeschouwer nou een zoontje hebben!'
'Weet ik ook niet,' zei Hermelien hoofdschuddend. 'Het belangrijkste is dat hij ons herkend heeft, en dat we dus ergens in Londen zitten. We zijn niet veilig meer, Ron!'
Op dat moment klonk er geschreeuw vanaf de tafel van Zwadderich.
'He, Wemel, Girffel!' brulde Malfidus. 'Is het echt waar wat ik hoor. Zijn de cupido's opgestegen. Wat zie je in vredesnaam in hem, Griffel!' De zwadderaars kwamen niet meer bij van het lachen.
'Waarschijnlijk meer dan jij doet, Malfidus,' kaatste Hermelien terug, en Malfidus keek haar kwaad aan.
'Goeie Hermelien,' zei Ron verbluft, en Hermelien grijnsde.

'Welkom, jongens en meisjes,' zei de nieuwe leraar Verweer tegen de Zwarte kunsten. 'Dit jaar gaan we van alles behandelen bij dit vak. Allereerst wil ik me even voorstellen. Ik ben professor Carpeggio, en ik kom uit Italië. Nu, ik wil dat jullie allemaal jullie boeken pakken.'
Ron en Hermelien keke elkaar even teleurgesteld aan. Ze waren welliswaar niet meer bezig met de methode van meneer Lepelaar, maar als ze hun boeken moesten pakken, werd het vaak een saaie les.
'Vandaag wil ik wat over duistere planten gaan vertellen, dus zoek pagina 405 op, en lees mee.'
Intussen haalde hij een bak tevoorschijn vanachter zijn bureau, waarin een aantal donkerkleurige planten zaten. Hermelien herkende ze meteen. Het waren Klonterpapplanten, en je kon ze erg goed manipuleren naar je wil. Ze sloeg het boek open en bekeek de pagina. Ze kende de stof al, want ze had het boek in de trein al uitgelezen.
'Dit zijn Klonterpapplanten,' begon professor Carpeggio. 'Ze zijn dodelijk voor degene van wie ze denken dat het hun vijand is. Als je een plant hebt verteld dat je zijn vriend bent, dan is dat onomkeerbaar, en beschouwt hij iedereen die hij niet herkend als zijn meester als vijand. Klonterpapplanten kunnen een speciaal soort gif afvuren, dat afschuwelijk brandwonden veroorzaakt. Als je teveel over je heen krijgt, ben je ten dode opgeschreven.' Ze hele klas keek angstig naar de glazen kist.
'Daarom zitten deze planten ook in zo'n kist. Ze zijn gewend aan mij, maar niet aan jullie. Ik kan ze rustig aanraken, kijk maar,' en hij stak zijn hand in de glazen kist en aaide één van de planten. De plant knorde met het geluid van een botte zaag en bewoog naar zijn vingers toe. Belinda en Parvati keken ademloos toe.
'Morgen wil ik meer gaan doen met deze planten. Voor nu wil ik dat jullie de stof lezen en de opdrachten maken. Daarna komen jullie naar mij toe voor een kleine test om te kijken of je het goed begrepen hebt.'
Hermelien glimlachte en ging aan het werk. En dit was nog maar de eerste les, dacht ze tevreden.