[AF] Het kistje

snuffel_girl · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: isla de muerta :P

hey iedereen Very Happy

mijn verhaal gaat over Harry Potter(verwonderlijk he Razz

). het speelt zich af in harry's tijd en later ook in James' tijd.
I hope you Like it!
hier komt mijn verhaal:

HET KISTJE

HOOFDSTUK 1

Op een saaie, nogal grauwe dag voor de tijd van het jaar zat Harry James Potter op zijn bed, in zijn kamer bij de Duffelingen. James…………Na de dood van Sirius was Harry veel na gaan denken, over zijn vader: James, over zijn moeder, over de profetie, over Sirius.
En nu dit weer………voor hem stond een kistje, het was een mooi kistje, met Lilly erin gekerfd. Een paar uur geleden hadden twee uilen hem dit kistje gebracht, er zat een brief bij, hij was van Remus Lupos. Harry keek somber en verdrietig uit het raam en las de brief nog eens over:

Lieve Harry,

Hoe gaat het ermee? Ik hoop naar omstandigheden goed.
Je zult wel opgemerkt hebben dat er een kistje bij deze brief zit.
Ik heb het gevonden toen ik Sirius’ spullen een beetje aan het opruimen was.
Ik heb het niet opengemaakt, maar weet bijna zeker dat het aan jou toebehoort.
Veel sterkte ermee en ik hoop dat ik je snel weer zie,

Remus Lupos

Harry veegde een traan uit zijn oog, terwijl hij aan het afgelopen jaar terugdacht. De profetie, de dood van zijn peetvader………
Hij had al veel brieven gehad die hem vroegen naar het Grimboudplein te komen, maar Harry had ze geen van allen beantwoordt. Hij wilde alleen zijn en aangezien de Duffelingen toch vaak weg waren en ze hem niet meer bij Mevrouw Vaals dumpten, maar gewoon opsloten in zijn kamer, was hij dat hier wel.
Hij bekeek het kistje nog eens, het was een mooi, houten kistje. Het had behalve de naam van zijn moeder ook mooie bloemen versieringen, maar daar lette hij niet op, alleen op haar naam…… Lilly.
De reden dat hij het kistje nog niet opengemaakt had, lag niet alleen aan dat hij het niet durfde en twijfelde wat aan te treffen, misschien was het wel weer een streek van een van de dooddoeners van Voldemort……… Het lag ook aan het feit dat het geen flauw idee had hoé het kistje open moest. Er zat alleen een rond gat in, nog geen eens zo groot, nee eigelijk piepklein. In eens kreeg Harry een idee, hij sprong van het bed af en zette het kistje voorzichtig op zijn bureau. Daarna rukte hij heel enthousiast zijn matras van het bed af en een platte doos verscheen, hij gooide het deksel eraf en er verschenen twee dingen, de tweewegspiegel en het mes, allebei cadeaus van Sirius, normaal zou hij in huilen uit zijn gebarsten bij het zien van zoveel ‘Sirius’, maar nu lette hij er niet op. Hij pakte meteen het mes en stak hem tussen het deksel en het kistje, KNAL…………… Harry werd naar de andere kant van de kamer gesmeten tegen de deur aan, Harry zakte teleurgesteld en met een zeer lijf op de grond neer. Hij keek naar het mes, zijn ogen werden groot van verbazing, op het mes gloeiden fel wat woorden op:

Dat had je gedacht, Zwarts, ik ken jij en je mes nu zo onderhand wel.

Harry barstte in tranen uit, deze keer van het lachen en van geluk, een ding wist hij in ieder geval wel nu, het kistje was van zijn moeder geweest en wel uit de tijd dat ze nog een hekel had aan Harry’s vader en peetvader.

snuffel_girl · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: isla de muerta :P

hoofdstuk 2 & 3:

HOOFDSTUK 2

Een moment later hoorde Harry plots een hels kabaal: de Duffelingen waren thuis. Harry sprong op en kreunde van de hoofdpijn, de knal tegen de deur was toch iets harder geweest dan hij had gedacht. Harry nam een sprong naar zijn bureau en viste het kistje van zijn bureau, oeff dat was toch iets zwaarder dan eerst. Hé wat vreemd dacht Harry, maar schonk er verder geen aandacht aan, eerst moest hij een schuilplaats voor het kistje vinden, voordat de Duffelingen naar boven kwamen en het voor een of andere schatkist aan zagen. Ze zouden het meteen afpakken, in de hoop wat kostbaars te vinden, nou ja, als hij het al niet open kreeg, hoe zij dan? Net op tijd stopte hij het kistje onder zijn bed. Ineens bedacht Harry zich iets; de Duffelingen kwamen vannacht helemaal niet terug,
ze hadden zelf gezegd dat ze morgen pas terug zouden komen (en dat hij het huis niet overhoop mocht halen, maar ja dat gaat ook niet echt als je opgesloten zit op je kamer…)
Wie kon het dan zijn?
Harry was nieuwsgierig en besloot toch maar eens een kijkje te gaan nemen, tenminste, als hij de deur open kreeg. Harry mompelde in zich zelf: ‘Laat ik de goede oude dreuzel onsnaptruc maar eens gebruiken’, terwijl hij aan Fred en George in zijn tweede jaar moest denken en een paperclip opzocht. Harry vond er al snel een, wat nogal een wonder was, want ondanks dat hij weinig spullen had leek het altijd een rotzooi te zijn in zijn kamer. Hij vouwde de paperclip uit elkaar en stak hem in het slot, klaar voor een paar minuten klooiwerk, waarna de geheimzinnige persoon waarschijnlijk al lang weg was. Wonder boven wonder kreeg hij de deur nog open ook, maar hoe hij hem straks weer dicht kreeg? ‘Nou ja, dat zijn zorgen voor later’, mompelde Harry zachtjes. Harry liep zo zacht als hij kon de trap af, BONK, Harry verstijfde, wat was dat toch allemaal? Hij liep zachtjes weer verder. ‘Je bent er bijna Harry’, sprak hij zichzelf moed in. Hij was inmiddels echter zo zenuwachtig dat hij de laatste twee treden naar beneden viel, au! Harry hoorde hoe beneden het geluid verstomde. O nee, ze hadden hem gehoord!!
Harry rende snel verder de kamer in waar het geluid vandaan kwam, overal waar hij kwam was het een enorme puinhoop. Harry keek naar de enorme ravage en toen hij op keek zag hij nog net een in zilver gegoten hand langs de muur verdwijnen……

HOOFDSTUK 3

Harry schrok toen hij die hand zag, in een flits zag hij alles wat er twee jaar geleden met de vuurbeker viavia was gebeurt:

‘Alstublieft, meester, alstublieft’……… ‘maar je hebt me wel geholpen mijn lichaam terug te krijgen’ zei Voldemort kil………………… Heer Voldemort beloont zijn helpers.

Daarna had Voldemort zijn toverstok opgeheven en was er een flits van gesmolten zilver uit gekomen die de hand van………….Wormstaart had gevormd.
‘Wormstaart, Peter Pippeling?? Wat moet die nu hier?’, dacht Harry. Hij dacht even na en keek de kamer rond, hij moest wat gezocht hebben, echt alles was overhoop gehaald. Maar wat? ‘Het kistje!’, dacht Harry, maar hoe wist hij van het kistje, hoe wist hij dat ik het heb? Of zocht hij iets anders, mij misschien? Die gedachte vergooide hij al snel, als hij mij had gezocht, was hij niet in de keukenkastjes gaan kijken. Het was een groot raadsel voor Harry. Pas nu bedacht hij dat hij op dit moment met een veel groter probleem zat. Het was vier uur in de ochtend, een complete ravage op de benedenverdieping en hij had nog maar een paar uur om alles weer op te ruimen. Harry zuchtte en mompelde: ‘Was ik nu maar meerderjarig, dan was alles met 1 spreukje opgelost’. Dat was helaas niet zo en Harry liep langzaam naar de bezemkast.

Na twee uur opruimen en schoonmaken was alles netjes en schoon, alles……behalve Harry. Hij besloot maar eens een douche te nemen, maar zelfs daar kwam hij niet aan toe, toen hij zijn kamer in liep om schone kleding te pakken zakte hij doodmoe neer op zijn bed en viel in slaap.

De volgende ochtend, nou ja, ochtend? Eerder middag werd Harry wakker door luid gepraat op de benedenverdieping:

‘Waar is die jongen? Waarom is het hier zo stil! Ik vertrouw het niet, is hij ontsnapt ofzo?’, hoorde hij oom Herman praten. ‘Rustig Hermannetje, rustig, je hebt zijn deur op slot gedaan, daarom is het hier zo stil’, zei tante Petunia. ‘Het is boven ook stil! Waar is die jongen?’, dat was oom Herman weer. ‘Laat hem toch pa, ik wil nú een muffin!’, hoorde hij Dirk klagend zeggen. O, dacht Harry zenuwachtig, laat hem voor een keer naar dat dikke varken luisteren! Maar nee, het was al te laat, iemand kwam hard, met zijn voeten de trap doorbeukend naar boven. Oom Herman, stak woedend en met een enorm rood hoofd de sleutel in het slot, terwijl Harry zijn hart vast hield. De deur werd opengerukt en oom Herman verscheen in de deuropening. Bij het zien van Harry, nog steeds in bed, werd zijn hoofd alleen nog maar groter en roder (Harry keek er gefascineerd naar, zou het nog eens een keer gaan ontploffen?). Oom Hermans hoofd barstte gelukkig niet, maar zijn mond helaas wel: ‘Zwartharige, verminkte, lelijke, luie nietsnut!!’, schreeuwde hij, ‘Kom uit je bed! Ik heb nog genoeg klusjes voor je! En tante Petunia vast ook wel!’. Zijn uitbarsting was weer voorbij en er heerste grote stilte in het huis (en bij de buren), iedereen was nogal geschrokken door de uitbarsting van oom Herman en ging nu maar weer verder met lopen en praten. Zo ook oom Herman, hij strompelde de kamer uit en keek Harry nog één keer aan en zei: ‘Kom als je klaar ben naar beneden, je moet het gras maaien.’ Terwijl oom Herman naar beneden liep begon Hedwig ineens luid, hysterisch te kwetteren. Wat natuurlijk tot een reactie van oom Herman leidde: ‘En hou die verdomde uil nou toch eens een keer stil!’, waarna oom Herman naar beneden liep. Ook Harry keek nu met geërgerde blik naar zijn uil en zijn ogen volgden de weg die ook Hedwigs ogen volgden en blijkbaar heel angstaanjagend waren. Koe, het was Koe. ‘O, Hedwig, negeer hem gewoon!’, zei Harry geïrriteerd. Dat was dan ook precies wat Harry deed en na een paar minuten droop het opgewonden uiltje doodmoe en teleurgesteld af. Harry zuchtte en bedacht zich dat hij nu nog steeds niets van het kistje af wist, nou ja, behalve dan dat het van Lily was geweest en goed beschermt was tegen indringers. Auah! Harry maakte een verkeerde beweging en voelde dat meteen in zijn hoofd, ‘Bedankt, Sirius en mam’ ,en hij wreef over zijn hoofd, ‘Door jullie heb ik nu barstende koppijn!’.

snuffel_girl · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: isla de muerta :P

Hi

weer een nieuw stukje
bedankt voor de reacties Smile

ik kan nu een paar keer best snel posten omdat ik al een best groot stuk op mijn compu heb staan, later door school en zo zal ik nie zo snel meer posten, niet iedere dag in ieder geval Embarassed

HOOFDSTUK 4

Toen Harry die avond naar bed ging, was hij even moe en afgebeuld als de vorige nacht, het enige verschil was dat het nu tien uur was en de vorige nacht zes uur.
Hij had vandaag echt de meest uiteenlopende klusjes moeten doen, toen de Duffelingen niets meer wisten had hij zelf Dirks kamer op moeten ruimen, al schreeuwde Dirk zo hard als hij kon: ‘Nee mammie, dat enge ventje mag niet in mijn kamer komen, dadelijk gaat hij weer zwaaien met dat gekke stokje van hem en dan, en dan………’.
Uiteindelijk moest Harry Dirks kamer opruimen met toezicht van Dirk, wat erg irritant was, maar ja, Dirk had zijn ballingsstok bij zich. Dus Harry had besloten om zich maar aan de regels te houden, aangezien hij niets had om zich zelf mee te verdedigen.
Harry zakte neer op zijn bed en verheugde zich al op de volgende dag, de Duffelingen gingen weer een dagje weg! Met die gedachte sliep Harry even later rustig in.

De volgende ochtend werd Harry al vroeg wakker, maar niet zo vroeg als de Duffelingen, die waren namelijk al weg. Harry stapte uit bed en keek of de deur open was, helaas, niet dus. ‘Hmm, waar heb ik die paperclip gelaten?’, mompelde Harry. Hij keek de kamer rond en zijn blik bleef bij het kistje hangen, dat hij weer op het bureau had gezet. Zijn blik werd naar het kistje toegetrokken en hij begon onbewust naar het kistje te lopen, onderweg griste hij nog snel zijn toverstaf mee. Hij stak zijn toverstaf recht voor zich uit en hij liep langzaam en in trance verder, BONK! AUTSJ! Harry had niet gekeken waar hij liep en was met zijn tenen tegen het bed opgeknald.
Harry hinkelde nu op een been de kamer rond, het kistje was hij voor even vergeten en zijn toverstaf lag op de grond. Harry zakte neer op zijn bed en hij vroeg zich af wat hij de laatste paar minuten voordat hij tegen het bed opgeknald was had gedaan. Harry wreef over zijn slapen…………nee hij kon het echt niet bedenken. ‘Nou ja, ik ga maar eens een douche nemen, misschien schiet het me nog te binnen’, zei hij tegen Hedwig, die hem (of zag hij het nou verkeerd) een beetje argwanend aankeek en met haar kop schudde. Harry begon met de paperclip (die op de grond lag) de deur open te maken en liep naar de douche.
Een paar minuten later wist hij echter nog steeds niet wat hij die paar minuten voordat hij zijn tenen stootte had gedaan. Terwijl hij op een stuk brood kauwde pakte hij een van Dirks vrijwel ongelezen leesboeken, het enige wat Dirk heel kon laten, maar dat kwam waarschijnlijk doordat hij er nooit maar ook bij in de buurt kwam.
Het boek begon al snel te vervelen en hij legde het weer weg. Hij dacht nog steeds aan wat Wormstaart hier kwam doen, hij was er nu bijna zeker van dat hij het kistje had gezocht, maar verder? Wat wilde hij ermee? Harry wist geeneens wat er in het kistje zat en Remus blijkbaar aan de brief te zien ook niet. Zat er dan toch iets gevaarlijks in? Harry kon het zich niet voorstellen. Hij zelf dacht eerder dat er gewoon wat oude spulletjes, zoals foto’s en brieven, van Lily in zaten, maar je kon het nooit weten. Harry zuchtte en keek naar de grond, hé, waarom lag zijn toverstaf op de grond? Hij pakte hem op en in een flits zag hij wat hij eerder die ochtend had gedaan. In een soort van trance was hij rechtdoor naar het kistje gelopen en ondertussen had hij zijn toverstaf gepakt (nog steeds in trance) en hem recht voor zich uit gestoken en toen…………was hij tegen het bed aangeknald. Dat was echt vreemd geweest, hij werd gewoon naar het kistje toegetrokken.
Harry stond op en pakte zijn toverstaf van de grond, stak hem recht voor zich uit en liep richting het kistje, dit keer wel goed op het bed lettend. Hij kwam uit bij het kistje, met zijn toverstaf bijna in een klein rond gaatje.
‘Dat is het! Zo moet het kistje open!’, schreeuwde hij bijna. Harry stak zijn toverstaf in het gaatje en het kistje schoot open!

snuffel_girl · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: isla de muerta :P

bedankt voor de reacties Embarassed

hier is een nieuw stukje:

HOOFDSTUK 5

Harry haalde zijn toverstaf uit het kistje en zag tot zijn grote verbazing dat zijn toverstaf helemaal slijmerig was. Harry staarde nog steeds verbijsterd naar zijn toverstaf, hoe kon het zijn dat zijn toverstaf het kistje van zijn moeder, Lily, kon open maken, ze hadden toch niet de zelfde toverstaf of zo iets? Harry had zijn ogen nu nieuwsgierig op het kistje gericht en reikte met zijn hand naar het deksel, hij opende het kistje en keek erin. ‘Wat ???’, riep Harry teleurgesteld uit, dat was niet wat hij verwacht had te zien. Hij had zich verheugd op de oude foto’s en brieven en andere dingetjes van zijn moeder, en misschien ook wel wat van zijn vader, maar het enige wat er in het kistje zat was een of andere gore vloeistof! Harry smeet het kistje dicht en stormde boos zijn kamer uit, en de trap af, naar beneden. Eenmaal beneden wist hij eigelijk niet meer wat hij hier wilde gaan doen. Hij strompelde toen maar teleurgesteld naar de keuken. In de keuken draaide Harry de kraan open en stak zijn hoofd er onder. Waarom hij dat deed? Hij had er echt geen flauw benul van, maar ja, hij had het nu eenmaal gedaan, dus…. Harry leunde tegen het aanrechtblad en dacht nog met een druipend gezicht (dat werd weer dweilen) na over wat er in het kistje zat: alleen maar een of andere gore vloeistof, nou ja, goor? Hij was eigelijk best mooi geweest, heel licht en glinsterend. Wat zou het voor vloeistof zijn? Hij nam aan dat het geen water was, dat stopte je niet in een kistje. Harry was er eigelijk best nieuwsgierig naar en besloot toch nog maar eens te gaan kijken. Terwijl hij naar boven liep, bedacht hij zich dat er wat in het dekseltje had gezeten, maar wat? Harry stapte zijn kamer binnen en liep voor de zoveelste keer naar het kistje. Hij stak zijn toverstok weer in het gaatje en het kistje klikte open.

Op dat moment, ergens op een verlaten kerkhofje ontstond een gesprek tussen twee nogal vreemd ogende mannen:

‘Je hebt gefaald, Wormstaart’, fluisterde een kille stem.
‘Maar meester’, sprak Wormstaart tot hij ruw onderbroken werd.
‘Wat maar, Wormstaart?’, fluisterde zijn meester op zijn meest angstaanjagende manier. Er liep een rilling over Wormstaarts rug, ‘Maar wa…..waarom is dat kistje zo belangrijk, m…meester?’ ‘Wel, Wormstaart heb je de geruchten niet gehoord?’.
‘Nee, h…heer, welke geruchten?’ ‘De geruchten dat er iets heel kostbaars in dat kistje zit, wat nu zo plots is teruggevonden, iets dat ik goed kan gebruiken en dat die Potterjongen het kistje met zijn toverstaf kan ope……’ ‘Aaah meester’, onderbrak Wormstaart hem, ‘Die geruchten, dat u omdat u dezelfde kern in uw toverstaf hee……’.
‘Onderbreek mij niet Wormstaart! Onderbreek NOOIT heer Voldemort!’, schreeuwde heer Voldemort met minachting in zijn stem. ‘CRUCIO!’. Wormstaart werd door de enorme kracht van de spreuk tegen een steen gesmeten en hij gilde het uit van pijn. ‘AAHH.’
Voldemort liep geruisloos en met een ijskoude, kille lach om zijn mond weg.

Harry opende het deksel van het kistje voor de tweede keer die dag. Hij keek nu niet naar de vloeistof, maar in het deksel, daar was niets bijzonders aan, behalve één ding: In het deksel zat een briefje, geschreven met een mooi, klein handschrift en ondertekend door Lily Potter. Hij las het briefje hardop voor:

19-02-1987
Mijn beste erfgenaam,

Je zult wel denken, als jij het bent ie dit briefje leest, wat dit spul is, deze vloeistof.
Dat weten ik en James ook niet precies, maar we weten één ding: het is erg gevaarlijk en ik zou het als ik jou was niét uit proberen. Nou ja, gevaarlijk? Het is meer dat er tot nu toe nog geen manier gevonden is om terug te komen. Dus stelde mijn eens beste vriendin Bella, die behalve James en ik, de enige was die van deze vloeistof af wist, voor om de vloeistof veilig in mijn kistje op te bergen. Alleen zei wist er vanaf, van mijn kistje, waar ik mijn dagboeken en andere privé-spullen in bewaarde, het was beschermd tegen de streken van de Marauders, in het speciaal James en Sirius. Op het moment dat Bella het kistje met de vloeistof er net in aanraakte, kreeg zij op eens een echte voorspelling. Ze zei met een enge en heel andere stem dan normaal: ‘Dit kistje zal alleen goed beschermd zijn met een echt toverstafslot . Hulst en Feniksveer, 27,8 cm, de staf van uw enige erfgenaam………..’ Ik weet nog steeds niet precies wat ze daar mee bedoelde, maar James en ik besloten haar voorspelling op de volgen en we gingen naar Olivander, waar we een toverstafslot lieten maken van die staf, de staf van mijn erfgenaam, jouw staf……….. Na die voorspelling werd mijn vriendin nooit meer de oude, ze leefde teruggetrokken en stil, niet vrolijk en slim, zoals eerst. In ons zevende jaar verdween ze ineens en is tot nu toe nog nooit teruggevonden, we vrezen het ergste……… Ik hoop dat ze ooit nog een teruggevonden word. Zo de geschiedenis van dit Kistje,

Liefs,
Lilian Potter-Evers

Terwijl Harry met tranen in zijn ogen nadacht over de brief, en ook terwijl hem veel duidelijk begon te worden, stak hij nieuwsgierig zijn hand in de vloeistof. Dat had hij beter niet kunnen doen! ‘AARRGGG!!!’, schreeuwde Harry, hij werd door een enorme, onzichtbare kracht de vloeistof ingetrokken!!

snuffel_girl · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: isla de muerta :P

hier is HOOFDSTUK 6

‘WAAHHH’, hoorde een meisje met rood haar en felgroene ogen, dat op haar bed zat op de meisjesslaapzaal. Ze keek geïrriteerd op en vloog overeind. Haar beste vriendin Bella, een meisje met nogal rossig gekruld haar en een bril met grote ronde glazen, grinnikte en zei ‘Oohh, nu zullen we het weer krijgen hoor’. En ja hoor, ze had gelijk, het roodharige meisje, wiens gezicht onderhand even rood was als haar haar stormde naar beneden en het volgende dat Bella hoorde was: ‘POTTER!!!’. Het meisje heette Lily Evers en had al al de zes jaar dat ze op Zweinstein zat een gloeiende hekel aan James Potter gehad, maar toch, soms………

BAM! Autsj! Harry viel uit evenwicht gebracht op de grond. Hij had nu niet het gevoel dat hij uit het niets was komen vallen, maar blijkbaar wel, hoe kwam hij anders op Zweinstein terecht? Huh, wie waren al die mensen? Velen keken hem vreemd aan (wat logisch was, hij had nogal hard ‘WAAHH’ geschreeuwd), maar sommigen keken hem anders aan, hoe eigelijk? Smachtend of zo iets. ‘Ok, waar ben ik nu weer terecht gekomen?’, mompelde hij tegen zichzelf. ‘He, gaat het wel?’, hoorde hij een maar al te bekende stem zeggen, nee dat kon toch niet? Hij keek op en keek recht in het gezicht van zijn peetvader………alleen dan een jongere versie dan die hij kende. Hij had echter geen tijd om zich er druk over te maken, want het volgende wereldwonder (voor Harry dan) kwam de trap af en de leerlingenkamer in stormen. Sirius mompelde ‘Owjee, daar hebben we haar ook weer.’
‘POTTER!!! WAT HEB JE NU WEER UITGEVRETEN!!!’ ‘Uhh………nou, ik weet het eigelijk niet echt’, stotterde Harry, terwijl hij haar met grote ogen aanstaarde. ‘Staar me niet zo aan Potter!’ , schreeuwde het roodharige meisje met een al even rood gezicht, ‘En doe alsjeblieft niet zo schijnheilig!’, gilde ze het nu uit. ‘Jeetje, Evers, doe niet zo stom zeg, hij deed niets, hij viel alleen maar, OK? Dus maak je niet zo druk en ga maar weer naar Zeepbellaatje en Christie toe’, zei Sirius rustig. ‘Noem Bella geen Zeepbellaatje, als je geen Bella wilt zeggen, noem haar dan bij haar echte naam!’, riep Lily oververhit.
‘Nee, daar moet ze blij mee zijn’, mompelde Sirius, terwijl hij Harry mee naar boven sleepte. ‘Hoe heet ze dan?’, vroeg Harry, wat blijkbaar nog al onnozel klonk, want hij keek Harry nogal vreemd aan. ‘Weet je dat dan niet, Gaffel?’ Gaffel??? Dacht Harry en diep in gedachten verzonken probeerde hij alles op een rijtje te zetten, wat niet lukte. Daardoor had hij niet door dat Sirius wat zei: ‘Ze heet Sybella, maar wist je dat echt niet, we zitten al zes jaar samen met haar in de zelfde afdeling!’ ‘Gaffel? Gaffel!! Aarde aan James!!!’, schreeuwde Sirius. Huh??? James? Harry keek op, hij had alleen het laatste woord gehoord, James. ‘Nou ja, ik ga hoor, ik zie je later wel.’, zei Sirius ietsjes boos. ‘Ja, goed hoor’, mompelde Harry bijna onverstaanbaar. Dat maakte Sirius nog bozer en hij stampte de kamer uit. Harry was nu eigelijk wel in paniek; hij zat blijkbaar in een andere tijd, iedereen dacht dat hij zijn vader was…….Huh, hij had toch groene ogen? In een spiegel zag hij twee bruine ogen……………Hij zat ook nog in het lichaam van zijn vader!

snuffel_girl · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: isla de muerta :P

HOOFDSTUK 7

BOEM! KNAL! Een jongen met pikzwart, warrig haar en kastanjebruine ogen knalde met zijn hoofd tegen het randje van een bed aan. De knal was blijkbaar erg hard geweest, want hij zag sterretjes en niet zo’n beetje ook. Maar, hoe kon dat? Dacht de jongen, hij had helemaal geen hoofdpijn! De jongen keek eens om zich heen…………Deze plaats was niet bekend, het was er rommelig (ok, dat herkende hij wel), lelijk en klein. Hij kon niemand bedenken van wie deze plek zou kunnen zijn (al hoopte hij dat Sneep zo’n minuscuul, zielig kamertje zou hebben), laat staan hoe hij hier terecht kwam, deze plek kwam hem totaal niet bekend voor, twee minuten geleden was hij nog op Zweinstein. Hij moest die kerst op Zweinstein blijven, zijn huis was onbereikbaar door de sneeuw, maar gelukkig bleef zijn trouwe vriend Sirius ook op Zweinstein, Lily Evers ook, maar of hij daar zo blij mee was? De school was net weer begonnen en nu was hij ineens hier. James Potter keek nog steeds verbaast om zich heen, terwijl ergens anders zijn toekomstige zoon al wel helemaal door had in wat voor problemen hij terecht was gekomen, al wist hij ook niet hoe………

Harry staarde nog steeds verdwaasd in de spiegel, hij had geeneens gemerkt dat Remus Lupos binnen was gekomen en stil op zijn bed was gaan zitten. Hij had natuurlijk wel gezien dat er iets niet klopte bij zijn vriend, maar zoals hij altijd deed liet hij hem gewoon met rust, totdat James er zelf mee kwam. Remus was in de bibliotheek geweest, op weg naar de leerlingenkamer was hij Sirius Zwarts tegen gekomen, zijn andere beste vriend. Hij had ook al zo raar gedaan, hij droeg zijn zwerkbalgewaad en daaronder zijn pantoffels. Verder had hij geen bezemsteel, maar een tandenborstel bij zich, terwijl hij toch duidelijk naar de zwerkbaltraining toe ging. Ook mopperde hij en keek boos voor zich uit. En nu dit weer, James was duidelijk nog niet van plan om naar de zwerkbaltraining te gaan, terwijl hij wel aanvoerder was en nooit of te nimmer een training zo willen missen. Hij staarde gefixeerd en angstig naar zijn spiegelbeeld en fluisterde zachtjes, de hele tijd aan een stuk door, o nee…o nee…o nee. Remus besloot hem nu toch maar eens te waarschuwen dat de zwerkbaltraining over een paar minuten begon. ‘Hee, Gaffel, je zwerkbaltraining begint zo hoor’ Twee bruine ogen keken hem angstig aan, ‘O nee, Remus, W..wat moet ik doen, zwerkbal? Wa…waar is mijn bezemsteel…en mijn gewaad?’, stotterde zijn vriend angstig. ; Tjee, Gaffel, doe niet zo gestrest zeg, ze zullen wel onder je bed liggen’, zei Remus zijn wenkbrauwen ophalend. Wat deed die jongen vreemd zeg. ‘Onder mijn bed?’, mompelde James tegen niemand in het bijzonder. ‘Even kijken hoor…….Uuuhh, Remus, welke is mijn bed?’
‘Die daar’, wees Remus. De jongen liep naar het bed toe en zakte door zijn knieën. Remus keek naar zijn vriend, die was echt niet helemaal goed vandaag, dacht hij, eerst zit hij zo in de spiegel te staren, dan vergeet hij zijn zwerkbaltraining en vervolgens weet hij niet meer welk bed van hem is. Ook noemde hij hem de hele tijd Remus, terwijl hij hem anders altijd Maanling noemde. James (in zijn ogen dan) had zijn gewaad en bezem inmiddels gevonden en stormde naar beneden. Remus schudde zijn hoofd en pakte een boek.

Harry was erg geschrokken toen Remus plots iets tegen hem zei, hij had hem helemaal niet gehoord en nog erger toen hij hoorde dat hij naar zwerkbaltraining moest. Hij rende nu over de gangen met zijn gewaad half aan. Pfftt, eindelijk was hij bij het zwerkbalveld……… tenminste waar het zwerkbalveld was in zijn tijd. Misschien kon hij beter niet naar de training gaan, hij zou echt niet weten waar het zwerkbalveld zou kunnen liggen. Ineens kreeg Harry een idee. Hagrid! Hij zou vast en zeker wel weten waar het zwerkbalveld lag. Harry stormde naar het huisje van Hagrid en bonkte op de deur, terwijl hij keihard ‘Hagrid, doe open’, schreeuwde. Geen reactie. gedoe.

Lily Evers zat in de leerlingenkamer terwijl het hele zwerkbalteam zweterig (blehh) en humeurig binnen kwam. Ze mopperden allemaal over één ding: James Potter. ‘He, wat is er aan de hand?’, vroeg Lily aan een van haar beste vriendinnen en jager in het zwerkbalteam, Christie. ‘Onze geweldige aanvoerder kwam niet op dagen, ik vraag me af wat hij nu weer heeft uitgespookt, of eerder, met wie’, mopperde het meisje. Ze schudde haar megalange, blonde haren naar achteren. Bella, die nu ook naar beneden was gekomen, kreeg de volle laag in haar gezicht en kreeg een niesbui. ‘Sybella Zwamdrift, waag het niet om in mijn perfect gekapte kapsel te niesen’, zei Christie gemaakt streng. ‘O, hou op, noem me alsjeblieft gewoon Bella, ik vervloek de degene wie deze naam heeft verzonnen, dan hadden mijn ouders me ook nooit zo kunnen noemen’, gromde Bella. ‘Relax een beetje, Bel, moet je horen, Potter heeft weer eens iets uitgevreten’, grinnikte Lily om het gekibbel van haar vriendinnen. ‘Ja? Kom dan gaan we naar boven, dan kunnen jullie me alles uitgebreid vertellen’, zei Bella. ‘Zonder meeluisteraars’, snauwde ze er achteraan tegen een paar eersteklassers. ‘En trouwens, Chris, ik weet niet waar jij dat perfect gekapt vandaan haalt, maar op dit moment zit mijn haar nog beter en dat wil toch heel wat zeggen hoor.’ ‘Ach houd je mond toch’, snauwde Christie beledigd.

snuffel_girl · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: isla de muerta :P

Nieuw stukje

HOOFDSTUK 8

Ondertussen had Harry zich in een of andere geheime gang verstopt, hopend dat niemand hem zag. Hij keek op zijn horloge en vroeg zich af of ze het erg zouden vinden dat hij een zwerkbaltraining zou gemist hebben. Harry dacht dat de zwerkbaltraining wel zo onderhand afgelopen zou zijn. Hij vroeg zich af wat hij als smoesje zou gebruiken, ze zouden hem vast niet geloven als hij zei dat hij het zwerkbalveld niet kon vinden. Hij bedacht dat hij zich misschien nog beter even schuil kon houden, maar niet hier, hij begon het nogal koud te krijgen. De Bieb! Daar ging hij naar toe! Naar de verhalen die hij over zijn vader en Sirius had gehoord zou hij Sirius daar vast niet tegen komen.

Lily liep over gang samen met haar vriendinnen Christie en Sarah. Ze keek naar haar vriendinnen, ze waren in een druk gesprek verwisseld. Chris en Sarah leken echt totaal niet op elkaar, Chris had heel lang, lichtblond haar en blauwe ogen. Haar moeder was een Glamorgana. En dan had je Sarah, Sarah was een bijzonder meisje, ze droeg alleen maar zwarte kleren, bij uitzondering donkerpaars, of blauw. Dat was niet altijd zo geweest, pas sinds haar moeder was vermoord door een of andere gek, dezelfde bij wie haar vader zich een paar jaar geleden had aangesloten. Sindsdien had ze zichzelf voorgenomen alleen nog maar zwart te dragen, en ook om de dood van haar moeder bij haar vader te wreken, omdat ze er zeker van was dat hij de oorzaak was geweest. Ze waren in een druk gesprek verwikkeld over Glamorgana ’s, de een (Chris) hield vol dat niet alle Glamorgana ’s mannen gek maakten en dat haar moeder dat nooit zou doen, terwijl Sarah precies het tegenoverstelde zei. Huh, wat was dat? Ineens verschoof het beeld van Pontigius de Magiër een beetje. Ze keek of iemand anders het ook zag, haar vriendinnen in ieder geval niet. ‘Zag jij dat ook?’, vroeg een tenger meisje met zuurstokroze haar en heldere ogen aan haar. Haar kende Lily wel, het was Nymhodora, een meisje dat een paar jaar lager zat, ze was het nichtje van Sirius Zwarts. ‘Ja, jij ook gelukkig, ik dacht al dat ik spoken ging zien.’, zei Lily vriendelijk tegen het meisje, ze was een transformagiër, en vooral ook erg onhandig. ‘Nee, hoor, of we moeten allebei hetzelfde spook zien’, lachte het meisje,’Weetje, ik zweer dat daar achter dat beeld een geheime gang zit, maar wat iemand daar moet? Volgens mijn neef is die ingestort. Heb je het trouwens al gehoord?’, zei ze snel en ging daarna zo snel verder dat Lily geen eens de kans had om te antwoorden, ‘James Potter is niet op komen dagen bij zwerkbaltraining, verder is hij van de aardbodem verdwenen en hij zit ook niet in de keukens.’ ‘Ja, ik heb het gehoord, maar hoe weet jij dat hij niet in de keukens zit?’, zei Lily ook heel snel, zodat ze tenminste de kans had om uit te praten. ‘O, van Sirius, hij is gaan kijken, al is hij nog steeds woest op James. Hij deed eerst heel raar tegen hem, weet je.’, zei Nymhodora, ‘Maar nu moet ik gaan, ik zie je later, Doeg!!’. En voordat Lily gedag kon zeggen was het meisje al weg. Pfft, dacht Lily, ze is een hele lieve meid, maar ook wel heel erg druk.

Op de hoek van de Ligusterlaan in Klein Zanikem stond een groepje mensen, voornamelijk mannen zo te zien, ze zagen er allemaal nogal angstwekkend uit met hun ruige uiterlijk en zwarte mantels, de man in hun midden had bloeddoorlopen ogen, geen haar en een enge gelige gelaatskleur. De man liep voorop, hij liep statig en rechtop, hij oogde een beetje verwaand, zo van ‘Ik ben de leider, dus hou allemaal je kop en doe wat ik zeg!’ Hij liep naar een huis in de ligusterlaan, het was het huis van de Duffelingen, een O zo nette rustige, maar O zoooo verschrikkelijk dreuzelige familie, en dat terwijl ze toch echt de enige echte Harry Potter in huis hadden. Ze zeken hem af alsof hij ik-weet-niet hoeveel had misdaan. En dat terwijl hij een keurig beschaafde jongen was, nou ja, behalve dan dat hij niet zo van regeltjes hield. De man pakte een stukje hout uit zijn zak. Hij wees met het stokje naar de deur en mompelde ‘Alohamora’. Het stukje hout was een toverstaf en de man heette Voldemort.
Hier had de vrouw op gewacht, ze stond wat kreunend op uit haar fauteuil, ze had de laatste tijd nog al last van haar heup, Oei, dat ging niet zo gemakkelijk. Mevrouw Vaals kwam in actie, ze liep naar haar spiegel toe en begon toen naar een of andere gedaante in de spiegel te roepen, ‘Wemel! Wemel!! Hoor je me wel?’ ‘Ehhh, ja natuurlijk’, in de spiegel werd een man die naar naam Wemel luisterde langzaam wakker, hij wist al wat er aan de hand was, Hij was weer gesignaleerd en nog wel dicht in de buurt van de jongen die bleef leven. ‘Een nootgeval!’, schreeuwde de man, ‘Snel!! Naar de Ligusterlaan!! Hij wiens naam we niet noemen is gesignaleerd!’

James schrok op, hij zat nog steeds een beetje hulpeloos op bed, opgesloten in de kleine kamer. Er was iets, daar beneden. Kwamen ze hem eindelijk bevrijden? Ineens sloeg er een deur met een harde knal open, een knal die James herkende als de knal van een toverspreuk, of niet? Het was de deur van de kamer waarin hij zat opgesloten. Een man verscheen in de deuropening, nou ja, een man? Het was een bleke gedaante, met bloeddoorlopen ogen en een gelige gloed over zich heen. De gedaante liep niet gewoon, hij leek eerder over de grond te zweven. De gedaante keek hem aan, met zijn enge ogen en beangstigende gelaat. De gedaante leek door hem heen te kijken, James durfde niets te zeggen. Vervolgens werden de ogen van de gedaante groot, hij leek verward. Daarna begon hij eng en ijskoud te lachen en zei: ‘James Potter…….eindelijk ontmoeten we elkaar weer. Maar zeg eens, ik dacht toch echt dat ik jij en je roodharige vrouwtje had vermoord, bij onze vorige ontmoeting.’ De gedaante stootte weer een eng gelach uit. Bij onze vorige ontmoeting? Dacht James, hij had deze man helemaal nog nooit gezien. ‘Je zou jezelf eens moeten zien……gevangen in het lichaam van je liéve, liéve zoontje.’ Ging de gedaante verder. James’ ogen werden groot,vast in het lichaam van zijn zoontje?! Zijn ROODharige vrouwtje?! Hij kende maar een roodharig meisje en dat was Evers, dat irritante, bazige, heethoofdige kind!
‘Mmmm, hoe ben je hier eigelijk gekomen en waar is dat zoontje van je gebleven.’ Zei de gedaante, die naar zijn ogen leek te kijken. ‘Zijn ziel dan hè.’ James keek verbaasd in de spiegel, hoezo, was het lichaam van dat zogenaamde zoontje nog hie…… James schrok zo, dat hij zelf zijn eigen gedachte niet afmaakte, zijn lichaam, nou ja, het lichaam waar hij in zat, leek sprekend op het zijne, alleen in zijn gezicht blonken twee groene smaragden, de ogen van Evers!
De gedaante wende zijn blik van James af en doorzocht met zijn ogen de kamer. ‘Aha, dus daar was dat kistje voor bedoelt.’, ging de man verder, James’ schokkende gedachten onderbrekend (Hoé kon hij in vredesnaam een kind hebben met die Evers!). James keek verschrikt, welk kistje nu weer? Helaas vatte de gedaante zijn verbaasde blik op als een bevestiging en hij lachte weer, koud en gemeen. ‘Aahh, dus toch? Mijn vermoedens worden bevestigd door je blik, Jamesje.’ Na nog een keer gemeen gelachen te hebben dook hij ineens in het op het bureau staande kistje, dat blijkbaar nog open op het bureau stond.

Harry liep net de leerlingenkamer weer binnen toen hij iets vreemds in zijn hoofd en lichaam (nou ja, James’ lichaam) voelde. Hij wankelde en viel tegen Lily aan, die ook net de leerlingenkamer binnen wandelde. Lily krabbelde overeind en haar gezicht liep langzaam rood aan, en ja hoor, het was weer raak. Lily begon hard tegen hem te schreeuwen. Maar daar hield Harry zich nu even niet mee bezig, het voelde alsof iets zijn lichaam probeerde in te dringen en hém er uit te persen. Hij leek steeds minder lucht te krijgen. Plotseling hoorde hij een stem in zijn hoofd, één die hij meer gehoord had. ‘Harry Potter, we ontmoeten elkaar weer, werk toch niet zo tegen, jongen. HahaHa………twee zielen in één lichaam, dat past niet.’ Harry kreeg geen lucht meer, maar Voldemort ging door: ‘Geef je over, stop met vechten, het heeft toch geen zin! Dan kan ik dit lichaam overnemen en zorgen dat jij nooit geboren wordt!’ Harry kreeg het nu erg moeilijk, Voldemort was bijna helemaal zijn vaders lichaam binnen gedrongen en zo snel dat proces was voltooid, was hij verdwenen, slechts een gedachte, misschien geen eens van een paar mensen……….

James keek met grote ogen naar het schouwspel dat zich voor hem afspeelde, alleen de tenen van de smerige gedaante staken nog boven de rand van het geheimzinnige kistje uit, aangezien de volgelingen van de gedaante hem vast hielden kon hij niets doen om de man te weerhouden helemaal in het kistje op te gaan.
Op het volgende moment kwam er een hele groep mensen binnen vallen, waarvan één hem vlug meenam en naar buiten trok. De vrouw zei nu: ‘Hmmm, Harry toch, je tante had beter moeten weten, je zo’n tijd alleen laten, Tssssss.’ De vrouw had rossig rood haar en een mollig, moederlijk uiterlijk. Ze leek sprekend op de hoofdmonitor in zijn eerste jaar, alleen dan een heel stuk ouder natuurlijk. Zou ze het zijn? Vast niet, hij wist eigelijk niet eens hoe die hoofdmonitor heette. De vrouw keek hem troostend aan en zei: ‘Kom maar jongen, snel weg hier.’
Binnen versloeg de groep mensen de dooddoeners en twee mannen trokken aan de tenen van Voldemort in het kistje, ze trokken net zo lang tot beetje voor beetje de gedaante er uit kwam. De gedaante keek hem woedend aan, maar zag dat zij met een overmacht waren en verdwijnselde voor iemand ook een kik had kunnen geven.

Heel veel jaren geleden, in de leerlingenkamer had een jongen net de tegenstand tegen Voldemort op gegeven, toen de gedaante uit zijn lichaam werd getrokken. De jongen verliet meteen weer deze wereld en viel met een klap op de grond, voor de voeten van zijn toekomstige vrouw, of moeder? Deze schokte even en viel toen zelf flauw, het moet geen leuk gezicht geweest zijn, om een persoon die je net hebt uit staan schelden zo te zien lijden. Zijn lichaam had gekronkeld, hij was ineen gekrompen, hij had gegild en geschreeuwd. Toen was zijn lichaam opgehouden met tegenstand bieden voor een onbekend iets, voor Lily dan en was neer gevallen op de harde, koude vloer.

snuffel_girl · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: isla de muerta :P

eindelijk weer een nieuw stukje:

HOOFDSTUK 9

James
James keek om zich heen, hij snapte er nu echt helemaal niets meer van. Hij zat in het lichaam van zijn ZOON! En dat moet je te weten komen op zestienjarige leeftijd! En dan nog wel met een roodharige vrouw, hij kende maar een meisje met rode haren en groene ogen en dat was Evers, dat verschrikkelijke onuitstaanbare kind! Ook wist hij totaal niet waar hij was, hij was weer ergens anders naar toe gebracht, het leek een beetje op Sirius’ ouderlijk huis, maar dan veel lelijker, ouder en viezer. Ook zat hem een zinnetje van de gedaante die Voldemort werd genoemd dwars: ‘ik dacht toch echt dat ik jij en je roodharige vrouwtje had vermoord, bij onze vorige ontmoeting.’ Dat betekende dus dat hij en die Evers allebei dood waren, in deze tijd dan. Wanneer was dat gebeurt?
‘Hallo Harry, hoe gaat het met je, alweer wat van de schrik bekomen?’ De moederlijke, lieve vrouw kwam weer binnen, die overigens mevrouw Wemel werd genoemd. ‘Ja, gaat wel, denk ik.’, mompelde James. ‘Wil je wat eten, lieverd? Je moet wel honger hebben, met alleen zo’n klein hompje brood om te eten.’ Zei mevrouw Wemel. ‘Nee, bedankt, ik heb niet zo’n honger’, mompelde James op zijn allerzachtst. Mevrouw Wemel keek hem bezorgd aan en vroeg: ‘Waarom heb je onze brieven niet beantwoord.’ Grrrr, hoe moest hij dat weten, hij was toch zeker die Harry niet. ‘Nou ja, kom over een uurtje eens naar beneden, je vrienden willen weten hoe het met je gaat, oja, je nieuwe Zweinsteinspullen heb ik gisteren al meegebracht, dus maak je daar maar geen zorgen om.’
‘Ok, dan had hij tenminste één zorg minder, niet met die hele groep naar de Wegisweg, als die nog bestond.’ James keek de kamer rond, er stonden twee bedden in en een kooitje. In het kooitje zat een miezerig klein uiltje, dat driftig door de kooi hopte en hem blijkbaar vuil aan keek. James’ ogen werden groot toen er ineens een enorme, witte sneeuwuil voor het raam verscheen, het beest wilde zo te zien naar binnen, want hij tikte driftig met zijn snavel op het raam. James stond op en liep naar het raam, dat hij vervolgens open deed. De uil vloog dankbaar naar binnen, terwijl James het raam weer dicht deed. James liep naar het bed en plofte neer, naast de uil, die door de enorme vering van het bed een paar centimeter de lucht in vloog. De uil kraste verbaasd en stak zijn poot uit naar James, James pakte de brief aan en aaide de uil over zijn kop, die dankbaar in zijn vinger pikte en in een kooi ging zitten, die op de grond stond, naast een aardig grote hutkoffer met een Zweinstein logo. Zou die van hem zijn? James haalde zijn schouders maar wat op en opende brief met zijn vingers. Hij opende brief en keek meteen onderaan, Hermelien Griffel stond er, wie zou dat zijn? Een vriendin ofzo? James begon de brief hardop voor te lezen, aan wie? Dat wist hij ook niet, maar dan leek het tenminste niet zo leeg en kaal hier.
Lieve Harry,
Hoe gaat het met je? Waarom antwoord je niet op mijn brieven? Je hebt toch niets ofzo? Je antwoord ook niet op brieven van de Wemels, dat weet ik zeker en je neemt de telefoon ook niet op. Als je nu niets van je laat horen dan bel ik de politie, ofzo iets!
Geef alsjeblieft een teken van leven, Ron en ik en de Wemels zijn hartstikke ongerust!
Ik ga volgende week naar het Grimbaudplein en ik hoop dat jij daar dan ook bent, maar alsjeblieft, geef antwoord! Ik weet dat je van slag bent door de dood van Sirius, maar dat is toch geen reden om ons te negeren.

Liefs Hermelien Griffel.

Dat kwam aan. De jongen, zijn zoon, bleek al maanden geen contact meer met zijn vrienden gehad te hebben en hij zat nu in dat zelfde lichaam, en in de zelfde problemen! En wat was dat? Ene Sirius was dood! Toch niet zijn Sirius? Niet zijn vriend, Sirius Zwarts?

Harry
Harry probeerde zijn ogen open te doen, waar was hij? Waarom deed zijn hoofd, zijn hele lichaam zo’n pijn? ‘Het is donker, waarom is het donker?’ mompelde Harry. Hij probeerde overeind te komen, waarom voelde zijn lichaam zo slap? Hij zakte weer terug in de kussens, maar lag nu iets hoger, zodat hij meer overzicht had. Hij keek rond, hij was in de ziekenzaal. Wat was er allemaal gebeurd? Hij herinnerde zich niets, of toch. Iets was in zijn lichaam, het lichaam van zijn vader, en probeerde hem er uit te stoten. Het was gebeurd toen iemand, Lily, tegen hem stond te schreeuwen. Hij herinnerde zich een doffe, pijnlijke klap op grond, toen het iets uit zijn lichaam probeerde te komen. Wat was het? Voldemort? Nee toch……….Hoe kon die in zijn lichaam komen? Nee, via het kistje! Hoe wist hij van het kistje af? Dat kon nog eens een groot probleem worden.
Naast hem kreunde iemand, ‘Auahh, mijn hoofd!’ Hoorde hij. Hij keek opzij, het was Lily, Lily lag naast hem, wat deed Lily nu weer hier? Wat had zij? Hij tastte naast zich en vond zijn bril, hij keek omhoog, gelukkig! De klok hing nog de zelfde plek. Harry kneep zijn ogen samen en vaag ontstond er een beeld, het was even na drieën. Harry besefte nu pas in welke problemen hij zat, wat was er in vredesnaam allemaal met hem gebeurt! In zijn hoofd brak een paniekaanval uit, Harry greep met zijn handen in zijn haar en begon zachtjes hysteries te lachen. Hoe kwam hij hier vandaan? Hij wilde terug naar huis! Naar zijn oude vertrouwde kamer bij de Duffelingen. Ja! Zelfs naar zijn kamer bij de Duffelingen verlangde hij, alles was beter dan dit. Hij moest het aan iemand vertellen, maar aan wie? Wie zou hem niet uitlachen en in een psychiatrische instelling laten opsluiten als hij zoiets tegen hem zei? Wie zou niet denken dat hij gek was geworden? Harry hoorde voetstappen en daarna iemand die hem terug duwde in zijn kussens, hij hoorde de vertrouwde stem van madame Pleister zeggen: ‘Rustig maar jongen, probeer nog wat te slapen.’
Madame Pleister goot een verschrikkelijk vies drankje achterin zijn keel en hij begon te hoesten. Steeds zachter en zachter hoestte hij, tot hij ten slotte van uitputting in slaap viel. Madame Pleister schudde haar hoofd en liep zachtjes weg.

Lily
James………… Ze wist niet wat ze van hem moest denken. Tot voor kort haatte hij haar, pestte hij haar, verpestte hij alles voor haar en ga zo maar door. Maar nu? Hij leek echt verbouwereerd en niet wetend waarom ze tegen hem schold, terwijl hij meestal gewoon een beetje arrogant stond te kijken. Dan stond Peter naast hem, zoals altijd aan zijn zijde, een beetje schaapachtig te grijnzen en te hinniken, met zijn irritante huppelgangetje op twee benen heen en weer aan het wippend. En Sirius, die al even arrogant keek als Potter zelf, maar altijd nog iets minder verwaand was dan die Potter. Ohhh, Grrrr!! Wat had ze toch een hekel aan die jongens! ‘Rustig, Lils, rustig, ontplof niet’, mompelde ze tegen zich zelf, in de spiegel tegen een rood hoofd aan het kijkend. Maar ja, je had altijd Remus nog, aardig en gemoedelijk, maarja, toch altijd nog de beste vriend van die Potter! Lily knipperde met haar ogen en probeerde te bedenken waarom ze eigelijk op de ziekenzaal lag, ze zag het vaag voor zich. Ze stond weer eens te schelden tegen die Potter en toen leek hij ineens niet goed te worden, nee, het leek wel of hij gemarteld weg! Het zag er echt heel freaky uit, en eng! Toen viel hij ineens flauw en zij blijkbaar ook, want vanaf daar werd haar geheugen een beetje leeg.

snuffel_girl · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: isla de muerta :P

Hey iedereen, sorry dat ik zo'n lange tijd niet meer gepost heb, maar nu weer een stukje, en helaas ook het laatste stukje, ik had niet echt een idee meer wat ik nog meer kon laten gebeuren dat het verhaal niet te langdradig maakte, daarom heb ik lang nagedacht over hoe ik het het beste kon laten aflopen, nou hier het laatste stuk, ik hoop dat jullie het leuk vinden Very Happy

‘Lily, Lily!’ Vaag hoorde ze iemand haar naam roepen, steeds duidelijker. ‘Lily, Lily, wordt wakker!’ Madame Pleisters gelaat werd langzaam steeds duidelijker.
‘Goedemorgen meisje, hoe gaat het ermee?’, zei ze vriendelijk. Lily geeuwde en kwam langzaam en voorzichtig overeind.
‘Je mag weer weg hier. Alles is weer goed met je.’ Lily glimlachte blij, gelukkig, ze verveelde zich behoorlijk hier op de ziekenzaal.
‘Hoe gaat het met hem?’, vroeg Lily, met haar hoofd knikkend naar het bed van Potter.
‘hoe bedoel je, meisje?’, vroeg madame Pleister verward. ‘Of beter wie bedoel je? O, wacht even, bedoel je Potter? Hij is al weg, hij was vanochtend vroeg wakker, dus ik heb hem toen even onderzocht en alles was weer goed dus…Een waar mysterie, ja dat was het wel, wat er nu met hem aan de hand was? Ik weet het niet hoor.’
Lily haalde haar schouders op en zwaaide haar benen over de rand van het bed. ‘Waar zijn mijn kleren?’
‘Hier, meisje, alsjeblieft, als je gordijnen even dicht doet, kun je je omkleden.’, zei madame Pleister en ze liep weer naar haar kantoortje.

Harry wist echter wel wat er met hem gebeurt was en hij wilde dat ze niet alleen Voldemort, maar ook hem, uit het lichaam van zijn vader hadden getrokken. Hij wist echt niet meer wat hij moest doen.
‘Heejj, Gaffel!! Hoe gaat het ermee?’, zei, of liever schreeuwde, Sirius. De andere twee beste vrienden van zijn vader stonden grijnzend achter hem.
‘Ja, hoe gaat het? Hopelijk niet goed’, Hoorde hij plotseling achter zich. Hij hoefde geeneens om te draaien om te kijken wie het was, die gemene, hatelijke stem herkende hij uit duizenden. Harry draaide zich om, en ja hoor, hij zag een bos met slordig vet haar en een gore, vette haakneus, door diens aanblik Harry ongeveer al moest kokhalzen. Hij voelde zich wat verward, terwijl naar de aanblik van een 20, misschien wel jonger, jaar jongere Sneep staarde.
‘Haa, daar hebben Secreetje’, zei Sirius met een neerbuigende stem. ‘Hoe gaat het met je badeentje?’ Sirius lachte spottend. Peter lag in een deuk en zelfs op Remus’ gezicht verscheen een klein glimlachje. ‘Nu hebben we een mooie kans om hem weer eens te vervloeken, vind je niet Gaffel? We hebben nu al bijna een maand over geslagen.’, zei Sirius, nog steeds even spottend.
Harry keek op, recht in de ogen van Lily, die te midden van een belangstellende groep leerlingen stond, de meeste lachten, maar Lily keek woedend en bloedserieus.
Er ging een rilling door Harry’s lijf en hij mompelde tegen Sirius ‘Nee, laat maar.’
Sirius en de groep leerlingen keken hem raar aan, zelfs Lily leek dit niet te geloven.
‘Ik wil dit jaar graag afmaken en niet met een berg extra strafwerk.’, mompelde hij als wijze van excuus. Hij liep strompelend weg, met neergebogen gezicht.

Lily begon zich nu echt af te vragen wat er met James aan de hand was, ze had wel een idee, maar dat was zo…….. Nou, dat kon gewoon niet. Maar toch…… Ze bleef met het gevoel in haar achterhoofd zitten dat James James niet was. Maar dat kon niet, wisseldrank was haast onmogelijk te brouwen, zeker nu een belangrijk ingrediënt voor onbepaalde tijd onbereikbaar was. En andere mogelijkheden kon ze nu ook niet echt verzinnen. Ze liep naar de leerlingenkamer, haar laatste uur voor de pauze, voorspellend rekenen, was uitgevallen omdat professor Vector, hun nieuwe en piepjonge (vergeleken bij de andere dan) lerares opeens ziek was geworden. Waarschijnlijk gewoon een griepje, maar erg genoeg om niet te kunnen werken. De leerlingenkamer was zo goed als uitgestorven, er zat maar één jongen; James. Dit was haar kans, om eens in rust aan hem te kunnen vragen wat er aan de hand was met hem. Maar durfde ze dat wel, de laatste tijd had ze meer en meer het idee dat ze hem wel aardig vond, een behoorlijk afschrikwekkend idee, als je ziet dat ze hem haar complete schooltijd, vanaf hun eerste ontmoeting, intens had gehaat. Maar de laatste dagen? Hij leek het echt vreemd te vinden dat ze naar hem schreeuwde en hij keek haar zo vreemd aan. Lily haalde een hap adem en liep naar James toe.
‘James…?’, vroeg ze. James keek omhoog en meteen weer naar de grond. ‘Ja.’, zei hij voorzichtig en zachtjes. Niet zoals ze van James gewend was.
‘Sta een op.’, zei Lily gebiedend. ‘Waarom?’, vroeg James, maar hij stond wel op. Hij leek zich ongemakkelijk te voelen. Lily stapte nog een stap dichter naar hem toe, zodat ze bijna vlak tegen hem aan stond. James voelde zich nu overduidelijk erg ongemakkelijk en probeerde achteruit te stappen. Er ging een rilling over Lily’s rug, terwijl ze besefte wat ze dit volgens haar betekende.
‘Je bent James niet hè?’,vroeg ze zachtjes. James, of ten minste, degene die ze voor James aan hield leek verbouwereerd. ‘Nee………..Hoe weet jij dat?’, mompelde hij, haar nog steeds ongemakkelijk aanstarend.
’James zou nooit een kans voorbij laten gaan om Sneep te vervloeken en hij zou ook niet ongemakkelijk worden als een meisje dicht tegen hem aan ging staan, misschien als ik het deed, maar dan nog niet zo erg en hij zou het al helemaal niet laten merken en ja, nog zoveel meer dingen.’, zei ze nog steeds op de zelfde zachte aarzelende toon, ‘Maar wie ben je dan wel?’.
‘Ik ben jullie…..jullie zo..jullie zoon…………..’ Op dat moment voelde hij iets aan zijn tenen trekken en werd het beeld van zijn moeder wazig.

James voelde precies het zelfde, alleen hij zat alleen in een kamer. James zag alles wazig worden en hij werd naar het kistje op het bureau getrokken, een ander beeld werd steeds scherper; het beeld van Lily, zijn……..toekomstige vrouw, blijkbaar……… Hij dacht even helemaal niets en sloeg zijn armen enthousiast om haar heen en riep luid: ‘Lily!! Dus…dus,ik ben weer thuis!!’
‘Ben jij dat echt James? Niet iemand anders’, vroeg Lily zachtjes en aarzelend. ‘JAA!! Wie zou ik anders kunnen zijn?’, riep James nog steeds even vrolijk, maar al iets minder hard.
‘Er was hier een jongen in jou lichaam, die beweerde……..die beweerde dat hij..’, zei Lily, maar James onderbrak haar: ‘Onze zoon was?’ ‘Ja, hoe wist je dat?’, zei ze. ‘Ik zat in zijn lichaam denk ik……….’, zei hij nu zachtjes.
Lily smoorde hem nog meer woorden en drukte haar lippen zachtjes op de zijne………………

Harry Potter voelde dat hij door het kistje heen getrokken werd en zat plotseling op zijn bed op het Grimbaudplein. Hij zag dat het kistje naar beneden, het tafeltje af viel en dat de vloeistof eruit vloeide, Harry glimlachte en toen de vloeistof helemaal verdwenen was en het tapijt verschroeit was door de rare vloeistof, raapte hij het kistje op. Hij voelde plots twee armen om zijn lichaam en keek opzij. Zijn twee beste vrienden stonden naast hem. ‘Is het weer goed?’, vroeg Ron. ‘Ja, helemaal goed’, zei Harry met een lach op zijn gezicht en sloeg zijn armen ook om hen heen. ‘Laten we naar beneden gaan’, zei Hermelien vriendelijk en de drie vrienden lieten elkaar weer los en liepen naar de deur. Harry keek nog even achterom en dacht: Het einde van nog een avontuur, eentje waar ik zeker van weet dat het afgelopen is en hij keek naar de weggeschroeide plek in het tapijt. ‘Dat leg ik later nog wel eens uit.’, zei hij lachend tegen de vragende gezichten van zijn vrienden en hij rende vrolijk de trap af.

The End

Ik hoop dat jullie mijn verhaal leuk en mooi vonden! Wink

greetzz van snuffel_girltje