[AF] Harry Potter En Zijn Liefde Voor... Hermelien!

@f!n@ · Geplaatst: Ma Jun 21, 2004 14:36

Hoofdstuk 1 – De Redding
Het was weer een verschrikkelijke zomer voor Harry Potter, de tovenaarsleerling, die de zomervakanties altijd door moest brengen bij zijn vreselijke oom en tante en zijn neefje in Klein-Zanikem.
Een paar jaar geleden had Harry zijn peetvader Sirius Zwarts ontmoet, die in de tovenaarsgevangenis Azkaban had gezeten, omdat ze dachten dat hij een Dooddoener was en dat hij Lily en James Potter, Harry’s ouders, had verraden aan Heer Voldemort en daarna Peter Pippeling had vermoord, maar niets bleek minder waar. Het was Peter Pippeling die Lily en James had verraden en Sirius wilde daarom dat Peter zou boetten maar belandde in Azkaban.
Gelukkig had Sirius kunnen ontsnappen en Harry het echte verhaal uit kunnen leggen. En hij had tegen Harry gezegd dat hij de zomervakantie wel bij hem door mocht brengen, zodra zijn naam gezuiverd was, maar dat was jammer genoeg niet gebeurd en tot overmaat van ramp hadden de Dooddoeners hem een paar maanden geleden vermoord.
En dus moest Harry nog een vreselijke zomer bij de Duffelingen doorbrengen, maar wat hij niet wist is dat zijn beste vrienden Ron en Hermelien, op wie hij stiekem heel erg verliefd was, een verjaardagsfeest aan het organiseren waren.

Een paar dagen later kwam er een uil binnenvliegen. Harry maakte de brief los en herkende het handschrift meteen. Het handschrift van Hermelien.

Lieve Harry,

Ik weet hoe erg je het bij de Duffelingen vindt en daarom halen we je morgen om 13.00 uur op, gewoon met de auto, zodat de Duffelingen zich geen zorgen hoeven te maken.

Nou tot morgen!

Heel veel liefs,
Hermelien

Harry las de brief keer op keer, omdat hij niet wilde geloven dat de ‘vakantie’ bij de Duffelingen nu al over zou zijn. Fantastisch vond hij het! De hele vakantie bij Hermelien. Hij vroeg zich af of Ron er ook zou zijn. Aan de ene kant hoopte hij van niet, dan zou hij alleen met Hermelien zijn, maar aan de andere kant zou het ook leuk zijn als Ron er wel was. In ieder geval kon hij weg uit Klein-Zanikem, weg bij de Duffelingen.

Die volgende ochtend werd Harry al vroeg wakker, wat hij erg jammer vond, hij was net zo lekker aan het dromen. Het waren eens geen dromen over een lange gang of over Voldemort, maar eindelijk droomde hij iets leuks! Dat hij en Hermelien een stel waren, maar dat kon nog lang duren volgens hem, en aan hem zou het niet liggen.
Hij was allang over Cho Chang heen, maar Hermelien was nog steeds tot over haar oren verliefd op Viktor Kruml.

Maar daar wilde Harry nu even niet aan denken en stapte daarom uit bed, kleedde zich aan en begon zijn hutkoffer in te pakken. Om 12.00 uur riep tante Petunia hem voor de lunch, wat ook niks voorstelde, omdat Dirk nog steeds op dieet was. Maar bij de Griffels zouden ze vast meer eten krijgen, Harry had ze eens in de Wegisweg ontmoet, toen ze met Hermelien schoolspullen aan het kopen waren.

Om kwart voor 1 liep Harry weer naar boven en haalde zijn hutkoffer en Hedwig’s kooi en zette die in de hal klaar en pakte zijn jas. Hij ging boven op zijn hutkoffer zitten, omdat hij geen zin had om in de woonkamer bij de Duffelingen te gaan zitten.
Eerder dan verwacht, om 12.55 uur, stond Hermelien voor de deur. Harry deed de deur open en zonder er bij na te denken gaf hij haar een zoen op de mond.
“Waar heb ik dat aan te danken?” vroeg Hermelien erg verbaasd.
“Omdat je zo ontzettend knap, slim en lief bent en omdat ik blij ben dat ik hier weg kan” fluisterde Harry in haar oor.
Hermelien begon te blozen en plots hoorde Harry een bekende stem uit de auto komen.
“Schieten jullie een beetje op?” het was Remus Lupos. Hij was lid van de Orde Van De Feniks, een stichting die ervoor zorgde dat mensen waren voorbereid op de Dooddoeners en dat ze zich zo minder snel bij Heer Voldemort aan zouden sluiten.
“Ik dacht dat je ouders mee zouden komen” zei Harry tegen Hermelien terwijl ze de hutkoffer achter in de auto stopten.
“De plannen zijn veranderd. We gaan nu naar het Grimboudplein” zei Hermelien en stapte in de auto. Harry volgde haar voorbeeld.
“Hallo Harry, hoe gaat het ermee? Blij dat je bij die Dreuzels weg kan?” vroeg Remus.
”Ja, dat kun je wel zeggen” antwoordde Harry.
“Hé Hermelien, sorry van die zoen, dat zou Viktor niet zo leuk vinden, denk ik” zei Harry tegen Hermelien.
“Oh, dat geeft helemaal niks. Ik vond het wel leuk. En tussen mij en Viktor is het allang over. Ik ben erachter gekomen dat hij me bedroog en dat pik ik niet. En trouwens, er is toch nog iemand leuker dan Viktor” antwoordde Hermelien.
“Oh, wie dan?” vroeg Harry nieuwsgierig.
“Dat ga ik niet vertellen. Je moet raden, ik zal je een paar hints geven. Knap, dapper, Griffoendor, grappig en ondeugend” zei ze.
“Mag ik ook meedoen?” vroeg Remus. “Ik denk dat ik wel weet op wie je bent”.
“Nou Remus, vertel!” zei Harry.
“Nee, raadt maar, dat wil ze toch?” antwoordde Remus.
“Nou goed dan. Mijn eerste gok is Ron” zei Harry twijfelend.
“Ron? Ben je nou helemaal gek geworden? Hij is een goede vriend meer niet!”
“Ik?” vroeg Harry hoopvol.
Hermelien begon weer te blozen.
“Nou dat was toch niet zo moeilijk?” vroeg ze, met nog steeds een hoofd zo rood als een tomaat. “Mag ik nu ook raden op wie jij bent?”
“Wie zegt dat ik op iemand ben?” vroeg Harry onschuldig.
“Dat zegt mijn gevoel. Ik ken je langer dan vandaag, hoor!” antwoordde Hermelien.
“Nou oké, ga je gang. Griffoendor, knap, slim en lief. Meer hoef ik niet te zeggen, want je raadt het zo” zei Harry.
“Nou, dat kan maar één iemand zijn” zei Remus weer.
“Ik geloof ook dat ik het weet” antwoordde Hermelien.
“Nou, dan moet je het ook vertellen” zei Harry.
En dat deed ze, ze gaf Harry een vette tongzoen.
“Héhé, kan dat hier wat minder?” vroeg Remus, die zich blijkbaar schaamde.
“Nou, was het antwoord goed?” vroeg Hermelien nadat ze gestopt waren met zoenen.
“In ieder geval wel lekker” antwoordde Harry, tot grote ergernis van Remus.
Na nog een kwartiertje kwamen ze bij het Grimboudplein aan. Ron deed de deur open en keek verbaasd naar Harry en Hermelien, die hand in hand de hal binnenliepen en Remus die erachter aan kwam.
“Vraag me niets” antwoordde hij kort.
“MODDERBLOEDJES” klonk het opeens door de hal heen. Het was het portret van Sirius’ moeder, waar een permanente plakspreuk op uit was gesproken.
Mevrouw Wemel, die inmiddels ook de hal was binnengekomen trok het gordijn dicht, zodat de rust weer terugkeerde.
“Komen jullie mee naar de keuken?” vroeg mevrouw Wemel.
Hand in hand liepen Harry en Hermelien de keuken binnen, waar nog meer leden van de Orde aanwezig waren.
“Zeg, sinds wanneer lopen jullie hand in hand?” vroeg Nymphadora Tops, die op Harry afkwam en hem een knuffel gaf.
“Hé!” zei Hermelien jaloers.
Ook Dwaaloog Dolleman kwam op Harry af en gaf hem een hand.
“Fijn dat je er weer bent!” zei hij.
“Maar vertel nu eens even!” zei Tops ongeduldig.
“Nou, in de auto waren we aan het raden op wie de ander verliefd was en toen bleek dus dat Harry op mij was en ik was op Harry, dus gaf ik hem een tongzoen, maar dat vond Remus niet zo leuk, maar in ieder geval hebben we sindsdien verkering” zei Hermelien.
Er klonk opeens een harde plof en daar stond meneer Wemel in de keuken. Hij was Verschijnseld.
“Hoi Harry, ben je er al?” vroeg hij.
“Ja, meneer Wemel, nog maar net” antwoordde Harry.
“We moeten echt wat aan mevrouw Zwarts doen, Arthur” zei mevrouw Wemel, nadat ze haar man een zoen had gegeven. “Ze begint nu iedereen uit te schelden. Zopas schold ze Hermelien al uit”.
“Woont Knijster hier ook nog steeds?” vroeg Harry.
“Ja, Harry Potter meneer” antwoordde een klein wezentje, dat opeens achter hem stond. Het was Knijster zelf.

@f!n@ · Geplaatst: Ma Jun 21, 2004 16:43

Hoofdstuk 2 – De Verrassing
De volgende ochtend, werd Harry wakker van gezang naast zijn bed. Iedereen van de Orde en natuurlijk ook nog diegenen die nog te jong waren voor de Orde, zoals Fred en George en Ginny, en natuurlijk Hermelien en Ron stonden naast zijn bed en Harry’s bed stond vol met cadeaus.
“GEFELICITEERD!” riep iedereen vrolijk en Tops had speciaal haar haar in alle kleuren van de regenboog geverfd.
“Dit had niet gehoeven!” zei Harry verbaasd.
“Ja, natuurlijk wel. Het gebeurt niet elk jaar dat je 16 wordt!” zei Hermelien en gaf Harry een zoen.
“Nou, pak die cadeaus uit!” zei Tops ongeduldig.
Harry pakte eerst het grootste cadeau, het zag er langwerpig uit en Harry vermoedde dat er een nieuwe bezem in zat.
“Dit cadeau had Sirius nog voor je achtergelaten” zei Remus.
Harry pakte het cadeau uit en het was inderdaad een bezem. Het was een Nimbus 2500, het snelste model wat er nu te krijgen was. Het had een lange eiken steel, en wilgentakjes waren netjes bij elkaar gebonden aan het einde van de bezem.
Harry pakte ook de andere cadeaus uit. Zoveel cadeaus had hij nog nooit gekregen.

@f!n@ · Geplaatst: Di Jun 22, 2004 19:58

Hoofdstuk 3 – De Jaloerse Malfidus
De vakantie vloog voorbij en al snel werd het weer tijd om naar Zweinstein te gaan. Op 1 september werd het trio om half negen gewekt door Tops, die dit keer haar haar lichtblauw had geverfd, net zo blauw als de lucht.
Ze kleedden zich aan en liepen naar de keuken, waar de anderen al zaten te wachten.
“Wat duurde dat lang zeg!” riep Dolleman.
“Wij kunnen ook niet sneller” zei Ron geërgerd.
Om half 11 gingen meneer en mevrouw Wemel met Harry, Hermelien, Ron en Ginny naar het station, waar op perron 9 ¾ de Zweinstein Express al stond te wachten.
Ze zochten een coupé en plaatsten hun spullen daar neer en namen afscheid van meneer en mevrouw Wemel.
En om klokslag 11 uur vertrok de Zweinstein Express richting het noorden. En zoals altijd kwamen ook Malfidus, Korzel en Kwast even op bezoek.
Tot grote ergernis begon Malfidus Hermelien te versieren, waar zij ook helemaal niet op zat te wachten.
“Zeg Griffel, je ogen zijn vandaag net zo helder als de lucht” zei hij.
“Sorry Malfidus, met zo’n versiertruc krijg je me niet. Trouwens je krijgt me sowieso niet, ik heb mijn hart al verkocht aan iemand die niet zo sluw is als jou en ook nog beter de Snaai kan vangen” antwoordde Hermelien.
“Ja, natuurlijk! Potter zeker? Allebeide opgegroeid in een Dreuzelgezin, dus jullie zullen vast goed bij elkaar passen” zei Malfidus weer, Korzel en Kwast begonnen te grinniken.
“Ja, inderdaad. Harry is mijn vriendje en die ruil ik nooit en te nimmer in! En vooral niet voor jou Malfidus!”
Malfidus was nu op zijn teentjes getrapt en maakte dat hij wegkwam en Korzel en Kwast volgden hem.
“Jeetje, die durft wel, zeg!” zei Ron kwaad. “5 jaar lang scheldt hij je uit voor Modderbloedje, maar in jaar 6 begint hij meteen te versieren. Waarschijnlijk kan hij het niet hebben dat Harry een knappe vriendin heeft en hij het met Margriet Bullemans moet doen”
“Nou Ron, jij bent nu ook erg op de versiertoer” zei Hermelien plagend.
“Wat?” antwoordde Ron, die er geen erg in had gehad dat hij Hermelien ‘knap’ had genoemd.
“Je noemde me zonet ‘knap’” zei Hermelien.
“Oh, sorry, vindt je dat erg?” antwoordde Ron
“Nee, hoor, helemaal niet. Ik vind het wel leuk om complimentjes te krijgen” zei Hermelien.

De treinreis duurde zowat de hele middag en ze waren blij toen de trein eindelijk begon te vertragen. Ze pakten hun spullen bij elkaar, zodat ze, zodra de trein stopte, meteen uit konden stappen.
De deuren gingen open en daar stond Hagrid al te wachten op de eerstejaars, die hij met bootjes het meer over moest zetten.
“Hallo, Harry, Hermelien en Ron. Hoe issie?” vroeg hij.
“Ja fantastisch!” riepen ze in koor.
Ze liepen naar de koetsen, zochten één op die leeg was en namen plaats. Na een tijdje, toen alle koetsen vol waren, begonnen ze te rijden. Na een tijdje kwamen ze bij het kasteel aan. Daar stond professor Anderling nog op de eerstejaars te wachten.
“Lopen jullie maar door naar de Grote Zaal, de Sorteerceremonie gaat zo beginnen” zei ze streng.
Iedereen zette hun spullen in de hal neer, en liep naar de Grote Zaal.
“Kijk, daar zit Remus” zei Hermelien plots.
“Wat doet hij nou hier?” vroeg Harry.
“Misschien is hij weer leraar Verweer Tegen De Zwarte Kunsten” antwoordde Ron.
“Waarom heeft hij daar dan niks over gezegd?”vroeg Hermelien.
“Waarom vraag je dat aan mij? Dat weet ik ook niet” zei Harry.
De drie gingen aan de tafel van Griffoendor zitten, terwijl professor Anderling met de eerstejaars binnenkwam. De eerstejaars gingen in een rij staan.
“Aster, Esther” zei professor Anderling streng.
Een klein meisje met kort, donker haar liep verlegen naar het krukje en ging zitten. Professor Anderling zette de oude, versleten Sorteerhoed op haar hoofd en een hele tijd bleef het stil.
“GRIFFOENDOR!” riep de hoed en daarop begon de hele tafel van Griffoendor te juichen en vooral Ron.
“Zeg Ron” begon Hermelien “je juicht wel harder dan ooit. Beetje verliefd?”
“Nee, hoe kom je erbij?” antwoordde Ron kort, maar begon wel te blozen.
Inmiddels was er alweer iemand ingedeeld bij Zwadderich en nu zat ‘Samantha Beest’ op het krukje.
“HUFFELPUF” riep de hoed.
Na zo’n twintig minuten was iedereen ingedeeld en ruimde professor Anderling het krukje en de Sorteerhoed weer op.
Nadat Perkamentus zijn toespraak had gehouden verschenen er op de tafels allemaal schalen met lekkernijen.
“Hier zat ik nu echt op de wachten” zei Ron. “Ik rammel van de honger!”
Nadat iedereen zich volgepropt had met de lekkerste dingen ging iedereen naar de leerlingenkamers.
Ron en Hermelien, die klassenoudsten waren, loodsten de eerstejaars de trappen op, wat dit keer moeilijker dan anders bleek te zijn.
Foppe had zich waarschijnlijk deze zomervakantie dood verveelt, want hij bekogelde de eerstejaars nu al met propjes.
Maar dat duurde niet lang, blijkbaar had een van de klassenoudsten de Bloederige Baron erbij gehaald en Foppe maakte dat hij wegkwam.

Toen het Ron en Hermelien eindelijk was gelukt om de eerstejaars het schilderij van de Dikke Dame te loodsen, was de Dikke Dame verdwenen.
“Heb jij haar gezien, Ron?” vroeg Hermelien verbaasd.
“Nee, niet gezien” antwoordde hij.
“Ik kom al, ik kom al!” riep opeens een stem.
De Dikke Dame was een paar schilderijen verderop geweest, waarschijnlijk aan het theedrinken met de Gillende Keukenmeiden.
“Wachtwoord?” vroeg ze zangerig.
“Boterbier” antwoordde Hermelien en het schilderij vloog opzij.
De Griffoendors kropen door het portretgat. Hermelien maakte de eerstejaars nog wat wegwijs en ging naar haar eigen slaapzaal.
Harry en Ron zochten een plekje bij het haardvuur en Harry merkte dat Ron stil werd.
“Weet je zeker dat je niet verliefd bent, Ron? Je bent zo stil” zei Harry.
“Nou ik ben wel verliefd” antwoordde Ron “Maar niet op die Ester Aster, of hoe ze ook maar mag heten”.
“Nou, vertel dan! Op wie ben je dan?” vroeg Harry nieuwsgierig.
“Beloof me dat je me niet vermoordt?” vroeg Ron.
“Waarom zou ik jou nou vermoorden? Je bent toch toevallig niet op Hermelien, wel?” vroeg Harry.
Ron werd net zo rood als zijn haar, misschien nog wel roder.
“Ja, dus” zei Harry.
“Ben je boos?” vroeg Ron angstig.
“Nee, natuurlijk niet. Ik had het ook wel kunnen weten. In de trein noemde je haar knap en kon je je ogen niet van haar afhouden. En ik begrijp het natuurlijk ook wel. Maar ik geef haar niet zo snel op, hoor!” antwoordde Harry met een glimlach.
“Nee dat had ik ook in de gaten. Je vertelt het haar niet hè?” vroeg Ron.
“Nee, natuurlijk niet” zei Harry.
“Wie vertelt wat niet?” vroeg Hermelien nieuwsgierig die achter Harry was komen staan.
“Oh, niks hoor!” zei Harry.
“Ik dacht dat wij geen geheimen voor elkaar hadden” zei Hermelien.
“Nou ik ga op bed” zei Ron, die zo snel mogelijk maakte dat hij wegkwam, voordat Hermelien doorkreeg dat hij op haar was.

Hoofdstuk 4 – Peter Pippeling
Zullen wij nog even bij Remus op bezoek gaan?” vroeg Hermelien.
“Dat kunnen we doen, ik zal even mijn onzichtbaarheidsmantel pakken” zei Harry en liep de wenteltrap op.
Vijf minuten later kwam hij weer terug met de onzichtbaarheidsmantel in zijn handen. Hij pakte Hermelien’s hand vast en samen liepen ze de leerlingenkamer uit.
“Waar ga je nu heen?” vroeg Hermelien verbaasd.
“Ergens waar ze ons niet kunnen vinden” antwoordde Harry.
“Maar we zouden naar Remus” zei Hermelien.
“Ja, straks, ik moet eerst nog iets anders doen” zei Harry ondeugend en hij trok haar de Kamer Van Hoge Nood binnen en begon Hermelien te zoenen.
“Hoe komen we hier?” vroeg Hermelien toen de zoen afgelopen was. “De kamer ziet er nu zo anders uit”
“Ja, het ziet er nu uit als ons liefdesnestje” zei Harry met een glimlach en begon Hermelien weer te zoenen.
“Harry, als we nog naar Remus willen, moeten we opschieten!” zei Hermelien toen ze weer gestopt waren met zoenen.
“Nou, ik ben toch eerlijk gezegd liever hier met jou” antwoordde Harry.
“Je had dit allemaal al gepland hè?” vroeg Hermelien.
“Ja, zo’n beetje” zei Harry.

Het was half twee toen Harry en Hermelien besloten om maar weer terug te gaan naar de leerlingenkamer. Ze kropen tegen elkaar aan en deden de onzichtbaarheidsmantel om en liepen door de gangen.
“Pas op” fluisterde Hermelien toen mevrouw Norks, de kat van de conciërge Argus Vilder opeens voor hun neus stond.
Mevrouw Norks had hen gelukkig niet gezien en liep verder.
“Heb je je Sluipwegwijzer niet mee?” fluisterde Hermelien.
“Ja, daar zeg je me wat!” antwoordde Harry.
Hij haalde een stuk perkament uit zijn broekzak.
“Ik zweer dat ik snode plannen heb” fluisterde Harry terwijl hij met zijn toverstaf op het stuk perkament tikte.
Meteen verscheen de plattegrond van Zweinstein en omgeving op het stuk perkament. Harry zag dat de leraren lagen te slapen, maar plots zag hij de naam Peter Pippeling op het papier staan.
“We moeten naar Remus, nu meteen” fluisterde hij en sleurde Hermelien mee richting het kantoor van Remus.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Hermelien die de naam nog niet op het perkament gezien had.
“Peter Pippeling loopt door de school” antwoordde hij en wees op het stuk perkament.
Bij de deur aangekomen stormden Harry en Hermelien naar binnen.
“Wie is daar?” vroeg Remus slaperig.
“Wij!” zeiden Harry en Hermelien terwijl ze de onzichtbaarheidsmantel afgooiden. “Kijk eens op de Sluipwegwijzer!” zeiden ze in paniek.
Harry duwde de Sluipwegwijzer in Remus’ handen en wees op de kaart.
“O jee, ik ga meteen naar professor Perkamentus. Ik neem de kaart mee. Jullie doen de onzichtbaarheidsmantel om en gaan terug naar jullie leerlingenkamer. Je krijgt de kaart morgen terug, Harry” zei Remus en die stormde richting de waterspuwer.
Harry en Hermelien deden de onzichtbaarheidsmantel weer om en liepen terug naar de leerlingenkamer en gingen met zijn tweeën bij de haard zitten die nu bijna gedoofd was.
“We moeten het aan Ron vertellen” zei Hermelien plots en stormde de wenteltrap op.
“Ron, wakker worden!” riep ze toen ze naast Ron’s bed stond.
“Wat is er aan de hand? Wat doe jij hier?” vroeg Ron verbaasd.
“Kom nu even mee naar beneden!” zei Hermelien ongeduldig, liep weer naar beneden en ging bij Harry zitten.
Toen Ron ook eindelijk naar beneden was gekomen zei Hermelien “Peter Pippeling loopt door het kasteel!”
“Wat? Hoe weet jij dat?” antwoordde Ron.
“Nou, wij waren in ons liefdesnestje en toen we weer terug wilden gaan, zagen we Peter Pippeling’s naam op de Sluipwegwijzer staan. We zijn meteen naar Remus gegaan en die is ermee naar Perkamentus gegaan” zei Harry in een adem.
Toen hoorden ze gestommel op de gang en Remus’ stem boven alles uit. Blijkbaar had Perkamentus de andere leraren ook gewekt, want hij hoorde ook Sneep’s stem duidelijk.
“Dat is Droebel’s stem!” zei Hermelien. “Zouden ze hem hebben?”
“Ik hoop het” zei Harry en op dat moment kwam professor Anderling de leerlingenkamer binnen.
“Hij is opgepakt en wordt naar Azkaban gestuurd” zei ze opgelucht.

@f!n@ · Geplaatst: Ma Jun 28, 2004 9:33

Hoofdstuk 5 – De Eerste Lesdag
Die ochtend bij het ontbijt werden de lesroosters uitgedeeld.
“Mooi” zei Harry, “we hebben eerst Verweer Tegen De Zwarte Kunsten”.
Na het ontbijt liepen ze met z’n drieën naar het lokaal voor Verweer Tegen De Zwarte Kunsten.
“We gaan vandaag de Patronus-bezwering leren” begon professor Lupos. “De Patronus-bezwering wordt normaal nooit in het 6e jaar gegeven, maar aangezien De Heer Van Het Duister terug is gekeerd en misschien de Dementors van Azkaban aan zijn kant probeert te krijgen, leek het professor Perkamentus verstandig om iedereen de Patronus-bezwering te leren. Harry wil je hier even komen?”
Iedereen keek Harry aan, niet iedereen wist dat Harry de Patronus-bezwering al kon uitvoeren, maar wat ook niet iedereen wist dat er nog meer in de klas waren, die al een Patronus kon oproepen.
“In deze kist zit een boeman, laat jij eens zien hoe jouw Patronus eruit ziet” zei Lupos.
Hij wees met zijn toverstok op de kist, die daarop openvloog en er een Dementor uitkwam.
“EXPECTO PATRONUM” riep Harry en er stond opeens een hert in het lokaal, die de Dementor verjoeg.
“Voor ik verderga” zei Lupos “wie kan nog meer een herkenbare Patronus oproepen?”
De leden van de SVP (Strijders Van Perkamentus) staken hun hand op.
“Nou dat is mooi. Dan hoef ik minder tijd aan jullie Patronus te besteden” zei Lupos en liep naar degenen toe die de Patronus nog niet beheersten.
De bel ging. Iedereen stond op en liep naar de deur.
“Potter en Griffel, willen jullie even blijven?”
Harry keek Hermelien verbaasd aan en liepen naar Remus toe. Remus haalde de Sluipwegwijzer uit zijn gewaad en gaf het aan Harry.
“Wat deden jullie trouwens gisteravond nog zo laat op de gangen?” vroeg Remus streng.
“Dat is privé, professor” zei Hermelien met een grijns.

De volgende les was een blokuur Toverdranken met de Zwadderaars. Sneep was niet in een opperbest humeur en nam nu niet alleen de Griffoendors onder vuur. Ook Korzel, een schoothondje van Draco Malfidus, was de pineut en dat betekende 15 punten aftrek voor Zwadderich.

Tijdens de lunch kwam professor Anderling naar Harry toe.
“Ik wil dat jij de nieuwe aanvoerder wordt van het Zwerkbalteam” zei ze met een strenge stem.
“Nou, oké” zei Harry een beetje verrast.
“Waar ging dat over?” vroeg Ron, die niet had gehoord wat Anderling had gezegd.
“Ik ben de nieuwe aanvoerder van het Zwerkbalteam” zei Harry.
“Oh, dat is geweldig” zei Hermelien en gaf Harry een zoen.
Harry stond op en liep naar Ginny, die een stukje verderop zat.
“Wil je nog steeds Jager worden?” vroeg hij haar.
“Ja, hoezo?” antwoordde ze.
“Kom dan zaterdag om 10 uur naar het Zwerkbalveld, ik ben nieuwe aanvoerder en moet dus een heel nieuw team opstellen, want dat team van vorig jaar, was niet echt goed” zei Harry met een grijns.
Hij liep weer terug naar zijn eigen plaats en ging verder met eten.
“Al enig idee wie je in het team wil?” vroeg Ron.
“Ja, jij sowieso weer als Wachter, ik als Zoeker natuurlijk en ik denk Ginny als Jager, samen met Katja Bell. Dus dan moeten we nog 1 Jager en 2 Drijvers hebben” antwoordde hij.
“Hermelientje?” vroeg Harry aan Hermelien die haar mond vol had en dus wachtte met antwoord geven.
“Ja” antwoordde ze toen ze eindelijk haar eten door had geslikt.
“Is een plaatsje in het Zwerkbalteam niet iets voor jou?”
“Nee, absoluut niet!” antwoordde ze. “Ik ben nog slechter dan het hele team van vorig jaar bij elkaar”.
“Probeer het alsjeblieft?” zei Harry zeurderig. “Voor mij?”
Maar Hermelien wou niet toegeven.

Die avond zat Harry bij het haardvuur toen Hermelien de leerlingenkamer binnenkwam.
“Huiswerk af?” vroeg hij.
“Ja, jij?” antwoordde ze.
“Nee, ik heb echt geen zin om dat te maken”
“Het moet toch een keer, Harry”
“Pas als jij zegt dat je zaterdag naar het Zwerkbalveld komt om te oefenen” zei Harry.
“Daar hebben we het al over gehad” zei Hermelien verveeld.
“Toe nou. Anders krijg je geen kusjes meer”
“Dat hou jij niet vol”
“Wedden van wel”
“Oké, een weddenschap, als jij je tot zaterdagochtend in kunt houden, kom ik zaterdag om te ‘solliciteren’ voor een plaatsje in het Zwerkbalteam. Zo niet, dat kom ik zaterdagochtend, maar dan gewoon om te kijken” zei Hermelien.
“Dit ga je verliezen Hermelientje” zei Harry treiterig. “Wanneer gaat het in?”
“Nou, nog een nachtzoen en daarna is het tot zaterdag over met de zoentjes” antwoordde Hermelien.
“Dit wordt moeilijk voor jou” zei Harry.
“Waarom?"
"Dan mag je mij ook niet zoenen. Doe je dat wel, dan geldt het niet en moet je nog steeds in het Zwerkbalteam”
“Best. Ik probeer ook om van jou af te blijven” zei Hermelien triest.

Hermelien kroop bij Harry op schoot en gaf hem nog een nachtzoen. En stond daarna weer op.
“Lekker slapen” zei ze.

@f!n@ · Geplaatst: Ma Jun 28, 2004 15:57

Hoofdstuk 6 – Zwerkbal En Zoentjes
Harry werd wakker. Het was zaterdagochtend wat dus drie dingen betekende, hij hoefde zich niet meer in te houden bij Hermelien, wat de laatste dagen ontzettend moeilijk was geweest, omdat Hermelien hem min of meer steeds zat te verleiden. Maar hij had het gelukkig kunnen weerstaan en zou Hermelien ‘solliciteren’ voor een plaatsje in het Zwerkbalteam.

In de meidenslaapzaal werd ook Hermelien vroeg wakker. gedoe, ik heb verloren dacht ze.
Ze had geprobeerd om Harry te verleiden, de laatste dagen, maar hij was er niet op in gegaan.
En nu moest ze wel ‘solliciteren’ voor een plaatsje in het team.

Ze stapte uit bed, kleedde haar aan en liep naar de jongensslaapzaal.
“Harry? Ben je al wakker?” fluisterde ze toen ze naast Harry’s bed stond.
Opeens werd ze op het bed getrokken.
“Ja, dat geloof ik wel” zei hij en begon haar te zoenen.
“Ik zei toch dat ik zou winnen” zei Harry.
“Ja, daar was ik ook al bang voor. Daarom probeerde ik je ook te verleiden”
“Dat had ik in de gaten. Ik ben toch sterker dan je dacht, of niet?”
“Ja, te sterk” antwoordde Hermelien en begon hem weer te zoenen.

Om half negen gingen ze naar de Grote Zaal om te ontbijten. Er zaten al veel Griffoendors aan de tafel.
“Zouden ze allemaal ‘solliciteren’?” vroeg Hermelien zich af.
“Nee, ik hoop het niet. Jij moet wel een goede kans hebben” zei Harry.
“Als je het waagt om mij in het team te stoppen, maak ik het meteen uit” zei ze.
“Nee, dat doe je niet. Je houdt teveel van mij” antwoordde Harry. “En daarbij wil je ook nog dolgraag in het team”
“Niet waar”
“Wel waar”
“Nietes”
“Welles”
”De twee tortelduifjes zijn toch niet aan het ruziën?” vroeg Ron die inmiddels ook was gaan zitten.
“Nee, hoor. Harry beweert alleen dat ik graag in het team wil” antwoordde Hermelien.
“Maar dat is ook zo. Dat zei je gisteren nog tegen mij” zei Ron.
“Och, hou je kop” zei Hermelien.
“Dus je vertelt Ron wel je geheimpjes?” vroeg Harry treiterend.

Om half 10 gingen de drie op weg naar het Zwerkbalveld om zich klaar te maken. Het was er al druk.

“Nou, Hermelientje, het is jou beurt” zei Harry.
Hermelien stapte op de bezem en vloog met de rest van het ‘team’ de lucht in en probeerde wat doelpunten te maken en dat lukte haar erg goed.
“Jeetje, jij maakt echt een goede kans. En dat zeg ik niet alleen omdat je mijn vriendinnetje bent” zei Harry toen Hermelien weer naar beneden was gekomen.
“Denk je?” antwoordde ze.
“Ja, ik ben er zeker van dat je wel een plaatsje verdient” zei Harry.

@f!n@ · Geplaatst: Wo Jun 30, 2004 14:37

Hoofdstuk 7- Occlumentie
“Vanavond om half 8, vertel ik wie in het team zitten” zei Harry, toen iedereen zijn kunsten had laten zien.
Daarna gingen Harry, Ron en Hermelien naar de Grote Zaal om te eten.
“Hermelien?” vroeg Harry met zijn mond vol.
“Ja?” antwoordde ze.
“Jij zit sowieso niet in het team” zei Harry.
“Waarom niet?” vroeg Hermelien teleurgesteld.
“Grapje, joh! Natuurlijk zet ik jou in het team!” zei Harry en grijnsde.
“Wat ben jij flauw!” antwoordde Hermelien opgelucht.
“Potter, kom even mee naar mijn kantoor! NU!” zei Sneep, die opeens achter Harry stond.
Harry stond op en liep achter Sneep aan de kerkers in.
“Professor Perkamentus wil dat we net zoals volgend jaar weer bezig gaan met Occlumentie” zei Sneep streng.
“Oké, als professor Perkamentus dat wil” antwoordde Harry.
“Aankomende woensdag om 6 uur hier” zei Sneep. “Je kunt gaan”
“Goedemiddag professor” antwoordde Harry en liep weer terug naar de Grote Zaal.
“Wat wou die creep?” vroeg Hermelien toen Harry weer aan tafel was geschoven.
“Ik moet weer Occlumentielessen volgen” zei Harry verveeld.
“Wanneer?” vroeg Ron.
“Woensdag” antwoordde Harry.
“Ik zal dan met smart op je wachten” zei Hermelien. “Gaan jullie mee?”
“Waar naar toe?” vroeg Harry.
“Nou, misschien huiswerk maken…” zei Hermelien.
“Nou, als je me helpt… dan moet het maar” zei Harry en liep achter Hermelien aan naar de leerlingenkamer.
“Wachtwoord?” vroeg de Dikke Dame toen Hermelien en Harry bij de leerlingenkamer waren aangekomen.
“Boterbier” zei Hermelien.
Het portret vloog opzij en Harry en Hermelien gingen naar binnen.
“He, kijk” zei Hermelien tegen Harry. “Volgende week zaterdag staat er een tripje naar Zweinsveld gepland”
“Dat wordt leuk, maar volgende week is ook Zwerkbaltraining” antwoordde Harry.
“Dat is ’s morgens” zei Hermelien.
“Ja, dat is waar, maar heb je dan nog wel zin om ’s middags naar Zweinsveld toe te gaan?” vroeg Harry.
“Ja, als jij maar bij me bent” antwoordde Hermelien en gaf hem een zoen.
“Kom op, haal je boeken nou…” zeurde Hermelien toen Harry niet meer van haar af kon blijven.
Harry haalde zijn boeken en samen liepen ze naar de bibliotheek.
“Hé , jongens wacht op mij!” riep Ron die achter hen aan was gehold.
“Toch besloten om huiswerk te maken?” vroeg Hermelien treiterend.
“Nee, ik ga ervoor zorgen dat jullie eindelijk eens van elkaar afblijven” zei Ron.
“We hebben nog een paar dagen in te halen hoor, Ron” zei Harry.

Die avond om half 8 stond de hele leerlingenkamer vol met Griffoendors. Blijkbaar wilde iedereen weten wie in het Zwerkbalteam zat.
“Ik noem alle teamleden op, ook degenen die al in het team zaten” begon Harry. “Ronald Wemel als Wachter, Hermelien Griffel als Jager, Ginny Wemel als Jager, Katja Bell als Jager, Jasper de Jong als Drijver, Mark Piepschuim als Drijver en natuurlijk ik, Harry Potter, voor degenen die me nog niet kenden als Zoeker. Aanstaande zaterdag om 10 uur op het Zwerkbalveld voor de eerste training. Tot dan!”
“Liefje?” vroeg Harry aan Hermelien.
“Ja?” antwoordde ze.
“Kom je even mee?” vroeg hij en liep naar de jongensslaapzaal.
“Alsjeblieft, voor de knapste meid van het hele universum” zei hij en gaf Hermelien een langwerpig cadeau.
“Ook een Nimbus 2500” schreeuwde Hermelien toen ze het cadeau open had gemaakt.
“Is dit diegene die je van Sirius hebt gekregen?” vroeg ze.
“Nee, dit is een nieuwe. Speciaal voor jou gekocht” antwoordde Harry.
“En wie heeft dan je Vuurflits?” vroeg Hermelien.
“Ron, die wou hem graag hebben zei hij” zei Harry.
“Echt bedankt, je bent echt het liefste vriendje ooit” zei Hermelien en opnieuw begonnen ze te zoenen.
“Jakkes” schreeuwde Marcel die de slaapzaal binnen was gekomen.
“Stel je niet zo aan” zei Hermelien en ging weer verder met zoenen.

Die woensdag vertrok Harry net voor zessen naar de kerkers voor zijn eerste Occlumentieles dit schooljaar.
“Nou laten we meteen beginnen” zei Sneep toen Harry zijn kantoor binnen was gekomen.
Sneep stopte zijn eigen herinneringen in de hersenpan en richtte zijn toverstok op Harry.
“LEGILIMENS” schreeuwde Sneep en allerlei herinneringen kwamen weer bij Harry naar boven, maar gelukkig lukte het Sneep niet om erg ver door te dringen.
“Nou je gaat in ieder geval vooruit” gromde Sneep.

Na een anderhalf uur vond Sneep het wel tijd om te stoppen.
“Volgende week woensdag, dezelfde tijd. Je kunt gaan” zei hij en daarop liep Harry de kerkers uit op naar Hermelien, die beloofd had dat ze zou wachten.
“Boterbier” zei Harry nog voordat de Dikke Dame er om had gevraagd.
Het portret vloog open en Harry stapte naar binnen en zag Hermelien bij de haard zitten. Ze las Zweinstein: De Geschiedenis.
“Hoe vaak heb je dat boek nu wel niet gelezen?” vroeg Harry toen hij ook in een stoel bij de haard ging zitten.
“Krijg ik geen kusjes meer?” vroeg Hermelien. “Oh, nee, ik moet jou een zoen geven, die heb je tenslotte wel verdiend”. Ze gaf hem een zoen.
“Hoe was het met die creep?” vroeg Ron, die de wenteltrap af kwam.
“Hoe het met die creep is, heb ik niet gevraagd, ik weet alleen wel hoe het met mijn Occlumentielessen gaat” antwoordde Harry.
“Je bent vast en zeker beter dan vorig jaar” zei Hermelien.
“Ja” antwoordde Harry. “Sneep vond ook al dat ik vooruit was gegaan.”
“Nou, mooi” antwoordde Ron. “Zullen we nog even bij Hagrid langs gaan?”
“Ja, eindelijk eens een goed idee Ron” zei Hermelien treiterend.

@f!n@ · Geplaatst: Wo Jun 30, 2004 15:34

Hoofdstuk 8 – Hagrid
Harry haalde zijn onzichtbaarheidsmantel en de Sluipwegwijzer van de slaapzaal en zo liepen ze naar Hagrid’s huisje.
Harry klopte aan en daarop begon Muil, Hagrid’s hond te blaffen.
“Ik dacht al dat jullie het waren” zei Hagrid toen hij hij de deur opende. “Kom binnen. Willen jullie ook wat thee? Ik was net aan het zetten”
“Ja, graag” zei Hermelien en ging aan de reusachtige tafel zitten.
“Nou Hagrid, hoe gaat het met dat broertje van je?” vroeg Ron.
“Hij is weggelopen” zei Hagrid triest.
“Wanneer?” vroeg Hermelien.
“In de vakantie” antwoordde Hagrid.
“Wat jammer” zei Hermelien.
“Maar ik hoorde dat jij nu ook in het Zwerkbalteam zat” zei Hagrid tegen Hermelien.
“Ja, ik ben nu Jager” antwoordde ze.
“Gefeliciteerd. Nu gaat Griffoendor zeker winnen” zei Hagrid.
Om tien uur keerden de drie onder de onzichtbaarheidsmantel terug naar het kasteel.
“Boterbier” zei Ron en opnieuw vloog het portret opzij en liepen de drie naar binnen.
“Nou, ik ga naar bed” zei Hermelien en gaf Harry een zoen. “Welterusten”
“Welterusten” zeiden Harry en Ron terwijl Hermelien de wenteltrap op liep.
Harry en Ron gingen bij de haard zitten.
“Jij hebt echt geluk” zei Ron plots. “Met Hermelien, bedoel ik”
“Ja, dat weet ik. Ze is een engel” antwoordde Harry. “Ik denk dat ik ook maar naar bed ga. Welterusten” en hij liep naar boven.

Misschien dat iemand nog een idee heeft voor het verhaal? Mijn inspiratie begint een beetje op te raken. Stuur ze dan a.u.b in een PB naar me Embarassed

@f!n@ · Geplaatst: Do Jul 15, 2004 12:11

Hoofdstuk 9 - Zweinsveld
Die zaterdag werd Harry gewekt door Hermelien. Hij had zich verslapen, want het was al 9.40. Hij stond op kleedde zich snel aan, pakte zijn Nimbus 2500 en stormde met Hermelien naar buiten. Ron stond daar al te wachten.
“Je bent mooi op tijd” zei Ron.
“Ja, dat geloof ik ook. Ik had zo’n mooie droom” antwoordde Harry.
“Over mij?” vroeg Hermelien nieuwsgierig.
“Zo’n beetje” zei Harry.

Toen het team om 10 uur klaarstond verzamelde iedereen zich om Harry heen.
“Zometeen als ik het teken geef stijgt iedereen op. Ron verdedigt de doelen en Hermelien, Katja en Ginny proberen bij hem te scoren. Mark en Jasper sturen de beukers achter de Jagers aan, maar sla niet al te hard. Ik ga vandaag kijken hoe het gaat en hou me niet bezig met de Snaai.”
Harry gaf het teken en iedereen vloog de lucht in. Als eerste had Katja een kans om te scoren, maar Mark stuurde de Beuker op haar af en toen moest ze ontwijken.
Ron kon de Slurk nu ook goed tegenhouden. Hij liet hem maar één door.
Om half twaalf stopte Harry het spel en iedereen ging terug naar het kasteel.
“Ik ga even douchen” zei Harry en liep naar de badkamer.
“Goed idee” antwoordde Ron.
“Dan ga ik ook maar even” zei Hermelien.

Nadat ze zich alledrie gedoucht hadden gingen ze naar de Grote Zaal voor de lunch.
“Waar gaan we vanmiddag als eerste heen?” vroeg Ron.
“Dat zien we vanmiddag wel” antwoordde Hermelien.

Om kwart voor twee liepen de drie naar de hoofdingang, waar Vilder de namen controleerde van iedereen die naar Zweinsveld ging. Nadat Vilder hun namen had gecontroleerd stapten ze in een koets, die hun naar Zweinsveld zou brengen.

Nadat ze uit de koets waren gestapt, gingen ze met z’n drieën naar Zacharinus’ en kwamen met volle zakken weer terug. Hermelien ging in haar eentje naar wat kledingwinkels, terwijl Harry en Ron alvast naar de Drie Bezemstelen gingen en boterbier bestelden.

“ROT TOCH OP MODDERBLOEDJE!” hoorden Harry en Ron en gingen meteen naar buiten. Daar stond Hermelien tegenover Malfidus, Korzel en Kwast en alle vier hadden ze hun toverstok getrokken.
“PARALITIS” schreeuwde Malfidus en de Lamstralen vlogen op Hermelien af en die viel op de grond.
“PETRIFICUS TOTALUS” riep Harry, die nu woedend was op Malfidus.
Malfidus verstijfde helemaal. Korzel en Kwast holden angstig weg.
“ENERVATIO” riep Harry en Hermelien kwam langzaam omhoog.

@f!n@ · Geplaatst: Do Jul 15, 2004 12:58

Hoofdstuk 10 – Het Romantische Diner
“Waar ging dat gevecht in godsnaam over?” vroeg Harry Hermelien toen ze weer in de Drie Bezemstelen zaten.
“Ik wordt er gewoon gek van dat Malfidus me elke keer Modderbloedje noemt als ik langs loop en deze keer verloor ik mijn zelfbeheersing” antwoordde ze.
“Harry? Kan ik je even spreken?” het was Cho.
“Ja, natuurlijk” antwoordde hij en liep achter Cho aan naar buiten.
“Ik val maar met de deur in huis” zei ze. “Ik hou nog steeds ontzettend veel van je” en ze begon hem te zoenen.
Harry was helemaal overrompeld en deed niet zijn best om Cho van hem af te krijgen. Sterker nog, hij zoende haar terug.

’s Avonds in de leerlingenkamer, toen Harry en Hermelien alleen nog over waren en tegen elkaar aan zaten en Hermelien Harry vroeg waarom hij zo stil was, antwoordde hij niet.
“Harry?” vroeg ze. Geen antwoord.
“HARRY” riep ze.
“Zei je wat?” antwoordde hij.
“Ja, ik vroeg waarom je zo stil was”
“Oh, niets”
“Ja, er is wel wat, dat voel ik gewoon. Vertel het nou maar”
“Je zult er niet blij mee zijn”
“Dat zien we wel als je het me vertelt”
“Ik heb met Cho gezoend”
“WAT?!” HOE KON JE!!!” schreeuwde Hermelien, gaf Harry een klap in zijn gezicht en rende huilend de wenteltrap op naar de meisjesslaapzaal.

Die dagen daarop negeerde Hermelien Harry totaal. Ze kon het nog niet geloven dat hij met
Cho gezoend had.

Ook Harry was er kapot van. Hij had Cho nooit terug mogen zoenen. Nu was hij Hermelien kwijt. Hij probeerde alles om haar terug te krijgen, maar ze vergaf hem maar niet.

“Misschien moet je haar trakteren op een romantisch dineetje” zei Ron tijdens de Zwerkbaltraining een week na Zweinsveld. “Ik weet zeker dat Dobby je graag wil helpen”
“Dat is een goed idee!” zei Harry.

Na de Zwerkbaltraining ging Harry meteen naar de keukens.

“Wat leuk om u hier weer eens te zien, Harry Potter, meneer!” zei Dobby vrolijk toen Harry de keuken inliep.
“Ja, dank je. Ik help je hulp nodig, Dobby” antwoordde Harry.
“Natuurlijk, meneer”
“Zou je een diner, kunnen maken voor mij en Hermelien? Ik heb iets goed te maken”
“Ja, natuurlijk meneer. Waar en wanneer?”
“Vanavond om 7 uur in de Kamer Van Hoge Nood” antwoordde Harry en liep weer terug naar de leerlingenkamer en ging bij Ron zitten.

“Ik heb jou hulp ook nodig” zei hij.
“Wat kan ik doen?” antwoordde Ron.
“Jij moet ervoor zorgen dat Hermelien vanavond om 7 uur in de Kamer Van Hoge Nood is” ze negeert me nog steeds, dus ze gaat echt niet met mij mee als ik haar vraag”
“Ik zal het proberen” zei Ron.

Die avond om half 7 verliet Harry de leerlingenkamer en ging naar de Kamer Van Hoge Nood, waar alles al klaar stond toen Harry binnenkwam. Om 5 voor zeven, verscheen het eten ook op de tafel.

Om 7 uur ging de deur open en Hermelien stond in de deuropening. Maar toen ze Harry zag, wilde ze rechtsomkeert maken, maar Ron hield haar tegen.
“Toe nou, Hermelien. Hij heeft er spijt van” zei hij en liep weg.
Hermelien liep naar binnen en ging aan de tafel zitten.
“Hermelien, het spijt me echt ontzettend! Cho begon mij te zoenen en ik kon me niet inhouden. Ik had het nooit mogen doen en beloof dat ik nooit weer iemand zou zoenen! Jij bent voor mij de enige!”
“Dat zeg je nu” antwoordde Hermelien.
“Nee, dat blijf ik altijd zeggen!”
“Beloof je dat?”
“Ja, dat beloof ik. Ik zweer het op Voldemort’s dood!”

@f!n@ · Geplaatst: Vr Jul 30, 2004 21:52

Hoofdstuk 11 – De Aanval
Die nacht sliep Harry erg slecht, hij had weer eens nachtmerries. Voldemort hield Hermelien gevangen.
“CRUCIO!”
“NEEEE!!!! Hermelien!!!!!”, Harry schrok wakker.
“Wat gebeurde er?” vroeg Ron slaperig.
“V-V-Voldemort, hij houdt haar gevangen. De Cruciatusvloek…” antwoordde Harry stamelend. “Kom mee!” en hij sleurde Ron mee naar de meidenslaapzaal.
“Harry? Hoe wil je binnenkomen? De trap verandert in een glijbaan, als een van ons erop gaat staan” vroeg Ron aan Harry.
“Als jij mij nu laat zweven… Dat zou moeten lukken” antwoordde hij.
“Als jij het zegt. WINGARDIUM LEVIOSA!”.
Harry zweefde boven de wenteltrap, naar de deur van de meidenslaapzaal. Langzaam deed Harry de deur open en zag Hermelien liggen. “Gelukkig” dacht hij.
“Hermelien?” fluisterde hij zachtjes.
“Hoe kom jij hier?” vroeg Hermelien slaperig.
“Zweefspreuk. Kom je alsjeblieft even mee naar de leerlingenkamer?”
Hermelien stond op en deed haar ochtendjas aan en liep met Harry naar beneden.
“Wat is er in godsnaam aan de hand?” vroeg Hermelien, nadat ze op de bank was gaan zitten.
“Ik had een nachtmerrie. Voldemort had jou ontvoerd en je werd gemarteld. Ik was bang dat het geen droom was. Maar net zoals…” Harry stopte. “Ik wil je niet verliezen. Daarom ging ik eerst kijken of je nog sliep, voordat ik weer in een val zou lopen”
“Je moet met Perkamentus gaan praten Harry!” zei Hermelien en opeens was ze verdwenen.
“Hermelien? Dit is niet grappig” riep Harry boos.

Opeens begon zijn litteken, vreselijk te branden.
“Harry Potter! De keus is aan jou! Je krijgt 12 uur om je over te geven, anders…” een stem schalde door de leerlingenkamer heen, en toen hoorde Harry geschreeuw. Het was Hermelien. “Harry luister niet naar hem! Alsjeblieft, red jezelf! Jij bent veel belangrijker dan mij! Ik hou van je!”
Inmiddels was bijna iedereen wakker geworden en staarde Harry aan.
“Wat is hier aan de hand?” Professor Anderling was door het portretgat naar binnengekomen.
“Hij heeft Hermelien!” riep Harry in paniek.
“Kom op! We gaan meteen naar Professor Perkamentus!” zei Professor Anderling streng.

@f!n@ · Geplaatst: Vr Jul 30, 2004 22:15

Hoofdstuk 12 – Het Gesprek Met Perkamentus
“Gommibommi” zei Professor Anderling tegen de waterspuwers, die de wenteltrap naar Perkamentus’ kantoor verborgen hielden.
De wenteltrap kwam tevoorschijn en Harry en professor Anderling gingen erop staan.
Professor Anderling klopte op de deur.
“Kom binnen” zei een stem van binnen en Professor Anderling deed de deur open.
“Minerva, Harry… Is er iets gebeurd?”
“Juffrouw Griffel is door Jeweetwel ontvoerd” antwoordde Professor Anderling.
“Ga zitten! Harry kun jij me precies vertellen wat er gebeurd is?” vroeg Professor Perkamentus.
“Ja, Professor. Ik schrok vannacht wakker uit een nachtmerrie. In die nachtmerrie had Voldemort Hermelien ontvoerd en gebruikte de Cruciatusvloek. Ik besloot om eerst maar te gaan kijken of ze nog lag te slapen, dus Ron gebruikte de Zweefspreuk om mij bij de wenteltrap op te laten komen. Gelukkig lag ze nog te slapen, dus ik maakte haar wakker en we gingen naar de leerlingenkamer. Daar vertelde ik haar wat ik had gedroomd en ze zei dat ik met u moest gaan praten. Toen verdween ze opeens. En toen schalde er een stem door de leerlingenkamer. Het was Voldemort. Hij zei dat ik precies 12 uur zou krijgen om me over te geven, of anders zou hij haar vermoorden. Toen schreeuwde Hermelien naar mij, dat ik niet moest luisteren en mezelf moest redden en dat ze van me hield. Toen werd het weer stil en inmiddels was de leerlingenkamer volgelopen en kwam Professor Anderling binnen” vertelde Harry paniekerig. “Ik wil mezelf niet redden, maar haar!”

”Minerva, maak iedereen wakker en laat ze hun spullen pakken, vooral iedereen uit Dreuzelgezinnen en zet ze op de trein. Het is hier niet veilig meer” zei Professor Perkamentus rustig.
“Maar Albus, je denkt toch niet…” Professor Anderling werd onderbroken.
“Ja, Minerva. Ik weet bijna zeker dat hij hier is. Hier op het terrein.”
“Maar Professor, ik wil niet naar huis! Niet naar de Duffelingen! Ik wil dat Hermelien gered wordt!” schreeuwde Harry.
“Dat weet ik” antwoordde Professor Perkamentus. “Ik denk dat het tijd is, dat je hem vernietigt.”

@f!n@ · Geplaatst: Za Jul 31, 2004 11:38

Hoofdstuk 13 – Liefde Is Altijd Sterker Dan Heer Voldemort
Harry liep weer terug naar de leerlingenkamer om zich voor te bereiden, terwijl Perkamentus het Ministerie Van Toverkunst, De Orde Van De Feniks en de leraren op de hoogte stelde van wat er gaande was en Professor Anderling iedereen hun koffers liet pakken en op de trein zette.

“Wat gebeurt er Harry?” was het eerste wat gevraagd werd toen Harry door het portretgat naar binnen kwam.
“Ik moet het vanavond opnemen tegen Voldemort” antwoordde hij en liep naar de slaapzaal.

Samen met de leden van de Orde probeerde Harry te achterhalen waar Voldemort en zijn Dooddoeners zich schuilhielden.
“Harry, geef me de Sluipwegwijzer eens” zei Lupos.
Harry haalde de Sluipwegwijzer uit zijn broekzak en gaf hem aan Remus.
“Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb” en de kaart van Zweinstein verscheen.
“Hij is nergens te zien, dus moet hij wel in de Geheime Kamer zitten” zei Remus.

Met zijn allen liepen ze naar het toilet van Jammerende Jenny.
“Hier moet de ingang zijn” zei Harry en liep naar de wastafel, die in zijn 2e jaar de ingang was naar de Geheime Kamer.
“Wat zegt hij nou?” vroeg Tops aan Remus, nadat Harry in Sisselspraak “Ga open” had gezegd.
De wastafel schoof aan de kant en één voor een sprongen ze het diepe gat in en belandden in de bottenkamer.
“Harry, wij houden ons bezig met de Dooddoeners, zodat jij wraak kunt nemen op Voldemort” zei Dwaaloog Dolleman. Hij had het nog niet gezegd of een Dooddoener kwam op hen af. “Harry, als het moet, gebruik dan de Drie Onvergeeflijke Spreuken!”

Daar stond Voldemort met zijn Dooddoeners. De Dooddoeners vlogen allemaal op Harry en de Orde af, maar de Orde beschermde Harry, zodat hij het tegen Voldemort op kon nemen.
Harry greep zijn toverstok.
“CRUCIO!” schreeuwde hij en Voldemort viel stuiptrekkend op de grond.
Dit gaat te gemakkelijk dacht Harry en zag een stukje verderop Hermelien op de grond liggen.
“AVADA KEDAVRA!” schreeuwde Harry met zijn toverstok op Voldemort gericht.

Opeens verschenen er allemaal mensen. Harry zag zijn ouders tussen de menigte staan.
“Pap? Mam?” vroeg Harry.
“Ja, Harry. Wij zijn het. Doordat Voldemort nu dood is kunnen wij weer leven. Net zoals alle anderen die door Voldemort of zijn Dooddoeners gedood zijn. En daar kwam Sirius ook tussen de menigte vandaan.

“Dit is de mooiste dag van mijn leven!” schreeuwde Harry en holde naar Hermelien, die nog steeds bewusteloos op de grond lag.
“Hermelien! Alsjeblieft!” zei hij, terwijl hij over haar gezicht streelde.
“Harry!” bracht ze moeilijk uit en probeerde te zitten. “Wat is er gebeurd? Waar is je litteken?”
Harry bracht zijn hand naar zijn voorhoofd en voelde. Zijn litteken was weg.
“Is hij dood?” vroeg Hermelien zacht.
“Ja, en iedereen die door hem of zijn Dooddoeners vermoord is, is weer levend” antwoordde Harry en wees naar zijn ouders en Sirius.
“Laat het verder maar aan ons over” zei opeens een stem. Het was Cornelis Droebel, de Minister van Toverkunst en achter hem stonden allemaal Schouwers.

@f!n@ · Geplaatst: Za Jul 31, 2004 12:00

Hoofdstuk 14 – Het Aanzoek
In de Grote Zaal werd er nog wat nagesproken over de dood van Voldemort. Besloten werd dat iedereen na de kerstvakantie weer naar school zou komen. En Harry hoefde niet meer bij de Duffelingen te wonen. Hij kreeg eindelijk waar hij zo lang over droomde. Hij zou weer bij zijn vader en moeder gaan wonen.

“Hermelien?” vroeg Harry. “Wil je alsjeblieft even meekomen naar buiten?”
“Ja natuurlijk” antwoordde ze.
Hand in hand liepen ze naar buiten naar de rand van het meer.
“Ik zal het kort houden” zei Harry en haalde een klein doosje uit zijn broekzak en deed het open. Er zat een prachtige ring in. “Wil je met me trouwen?”
Hermelien wist niet wat ze moest zeggen. “Ja, natuurlijk!” en sloeg haar armen om Harry heen.

De volgende morgen ging iedereen naar huis. James, Lily, Harry, Hermelien en Sirius gingen naar het Grimboudplein.
“MODDERBLOEDJE!” klonk het opnieuw toen ze de hal instapten.
“Nog niks veranderd sinds de laatste keer dat ik hier was” zei Sirius lachend.
Ze gingen met z’n allen in de woonkamer zitten.
“Wij moeten wat vertellen” zei Harry plotseling.
“Nou, vertel zoon!” antwoordde James.
“We gaan trouwen” hij keek naar Hermelien, die straalde.
Het was stil.
“Dat was het laatste wat ik had verwacht, maar GEFELICITEERD!” zei Lily enthousiast.

@f!n@ · Geplaatst: Za Jul 31, 2004 12:33

Hoofdstuk 15 - Kerst
De kerstdagen kwamen in zicht en op het Grimboudplein was het geen seconde rustig. De Wemels waren ook met zijn allen gekomen (inclusief Percy) en ook de andere leden van de voormalige Orde waren aanwezig.

Harry en Hermelien zaten veel met zijn tweeën in hun slaapkamer en organiseerden hun huwelijk. Ze hadden het op 17 juli gepland en daarmee zouden ze het eerste getrouwde stel ooit op Zweinstein zijn.

Op kerstmorgen werd Harry vroeg wakker, want Dobby, die nu tijdelijk op het Grimboudplein werkte, stond op zijn bed te springen.
“Wakker worden, meneer Harry Potter. Ik heb een cadeautje!” en hij liep weer terug naar beneden.
Harry kleedde zich aan en liep naar de keuken, waar Hermelien al slaperig aan de keukentafel zat en op de tafel lag een groot, plat cadeau.
“Nou, maak dan open!” schreeuwde Dobby enthousiast.
Harry en Hermelien scheurden het papier eraf. Het was een schilderij. Een heel groot hart, met daarin tekeningen van Harry en Hermelien.
“Ik heb het zelf gemaakt, meneer Harry Potter en mevrouw Hermelien Griffel. Vindt u het mooi?” zei Dobby vrolijk.
“Ja, Dobby! Hij is prachtig!” antwoordde Hermelien.

De kerstdagen vlogen voorbij en al gauw was het weer tijd om naar Zweinstein te gaan.

Op 2 januari brachten James, Lily, Sirius en meneer en mevrouw Wemel, Harry, Hermelien, Ron en Remus naar de trein.

De trein zat weer vol, ook niet zo vreemd natuurlijk, want iedereen was naar huis gestuurd.

Rond half 6 arriveerde de trein in Zweinsveld en werden ze met de koetsen naar Zweinstein gebracht.

Ook dit keer was er een feestmaal. Maar niet voordat Perkamentus een lange toespraak had gehouden.
“Zoals jullie allemaal weten, heeft Harry Potter, Voldemort vermoord. En zijn de Dooddoeners opgepakt door het Ministerie van Toverkunst. Ook zijn alle mensen die door Voldemort of zijn Dooddoeners vermoord zijn weer terug.
Nu even iets anders, de examens gaan wel gewoon door en ik reken erop dat iedereen slaagt! Eet smakelijk!”

@f!n@ · Geplaatst: Za Jul 31, 2004 13:54

Hoofdstuk 16 – Ja, Ik Wil!
Het schooljaar was snel voorbij, en op 1 juli stapte iedereen weer in de Zweinsteinexpress om naar huis te gaan.
James en Lily hadden een huis gekocht in Londen, waar Harry en Hermelien deze vakantie zouden blijven.
Sirius woonde nog steeds op het Grimboudplein en had eindelijk het portret van zijn moeder weten te verwijderen.

“Ga je mee naar de Lekke Ketel?” vroeg Harry aan Hermelien. Het was 14 juli en dus duurde het niet zo lang meer voor ze zouden gaan trouwen.
“Ik weet niet” antwoordde Hermelien.
“Kom op, misschien is het wel de laatste keer, voordat we gaan trouwen”
“Nou, oké, dan!”

“Wat ben jij de laatste dagen trouwens stil” zei Harry tegen Hermelien toen ze waren gaan zitten aan een tafeltje dicht bij het raam. “Zenuwachtig?”
“Onder andere”
“Wat wil je trouwens drinken?” vroeg Harry. “Boterbiertje?”
“Nee, doe maar wat water”
“Sinds wanneer drink jij water?” vroeg Harry verbaasd.
“Sinds ik zwanger ben”
Harry keek Hermelien met grote ogen aan.
“Wat?”
“Je hebt me wel verstaan”
“Dit is super goed nieuws!” riep Harry enthousiast. Iedereen keek op en staarde Harry aan.
“Harry, doe nou even rustig!”
Harry ging zitten en gaf Hermelien een zoen.
“O jee” zei Harry plotseling.
“Heb je het eindelijk door? Ik ben uitgerekend net als wij de P.U.I.S.T examens hebben”

Het was 17 juli. Harry had die nacht bij Sirius geslapen, omdat Hermelien niet wou dat hij haar jurk voor het huwelijk zou zien.
Ze hadden een kerkje in Zweinsveld gereserveerd en veel mensen uitgenodigd.

Harry stond bij het altaar in de kerk en wachtte op Hermelien. Iedereen ging staan en daar kwam ze. Ze was prachtig. Ze droeg een crèmekleurige jurk en haar haar was opgestoken en er zaten witte rozen in.

Harry pakte haar hand en ze gingen tegenover elkaar staan.

“Harry James Potter, neem jij aan tot je wettige echtgenote Hermelien Jane Griffel, en beloof je trouw je plichten te zullen vervullen tot de dood jullie scheidt?” vroeg de priester.
“Ja” antwoordde Harry.
“Hermelien Jane Griffel, neem jij aan tot je wettige echtgenoot Harry James Potter, en beloof je trouw, je plichten te zullen vervullen tot de dood jullie scheidt?” vroeg de priester, deze keer aan Hermelien.
“Ja” antwoordde zij.
“Dan zijn jullie nu voor de wet getrouwd”
Harry schoof de ring aan Hermeliens vinger en andersom.

“Dan mag je de bruid nu kussen” zei de priester, en dat liet Harry zich geen twee keer zeggen. Hij drukte zijn lippen tegen de hare.

EINDE

Een beetje raar einde, zullen de meesten van jullie wel denken. En de trouwe lezers zullen gemerkt hebben dat ik het laatste stuk heb verwijderd. Ik kon verder eigenlijk niks bedenken, dus heb ik besloten om het verhaal maar te laten eindigen.

Ik plaats binnenkort nog een soortgelijk verhaal, maar dat wordt toch wel stukken beter. De titel daarvan wordt waarschijnlijk Zomerliefde Bij De Griffels, gebaseerd op het verhaal Summerlove at the Grangers, wat op *** (Idril zegt; geen links graag!) te lezen is.
Ik hoop dat jullie dat ook gaan lezen.

Tot snel