[AF] De Maanklauw

Savan · Geplaatst: Di Jul 05, 2005 15:34

De maanklauw, Proloog

Vandaag was het misschien wel de eerste zomerse dag van het jaar, je kon lekker buiten zitten genieten en het meer was op temperatuur, Je zag allemaal blije gezichten, wat je niet vaak had gezien sinds een half jaar geleden, toen het donker werd, en de oorlog meer uitstraalde, het was namelijk oorlog, de mensen hier noemde het de “tweede wereld oorlog met dreuzels”.
Als tovernaar, merkte je het wel. Niet dat je er veel mee te doen had. 1939, het jaar waar het in was begonnen was voor iedereen een zwaar jaar, zowel voor de dreuzels als de tovernaars.
Maar er was niets aan te doen, als magisch mens had je er geen gevoel van hoe dreuzels zich voelde, helemaal niet op het beschermende Zweinstein. Al was Zweinstein al een paar weekjes bezig, er was haast geen zon te zien, het leek, alsof de oorlog bij de dreuzels de blijdschap en vreugde opslokte. Nu op Zweinstein toen de avond viel zach je eigelijk heel weinig, sommige leerlingen van Zweinstein, wiens ouders daar zaten, en dreuzels waren dachten eraan, maar de echte volbloeden schonken geen aandacht eraan. Een van de mensen die wel eraan dacht van: Heracles Achilles Deze jongen was halfbloed, zijn vader, die dreuzel was, en zijn moeder die een heks was. Heracles was iemand die wel van een uitdaging hield, hij zat in zijn Afdeling hoe hij het noemde, Dit was Zwadderich.. Met een rood hoofd van de kau keek Heracles naar de leerlingen in de grote zaal, hij glimlachte en liep rustig naar de tafel van Zwadderich, daar zag hij Twee medejaars, alleen zaten ze in griffoendor, Zwarts en Potter, hij hate die twee, maar hij was nergens bang voor. Heracles werd wel beschouwt als prins van het derde jaar van Zwadderich, iets van hun nooit onden berijkken. De jongen kwmen naar hem toe en groette hem.
‘Hey die Achi!’Zei Zwarts spottend. Heracles grinnekte en zei:
‘ Hoi, Dartpijl’ Zei hij met een glimlach, De twee keken elkaar onbegrijpelijk aan, langzaam keek Zwarts op, hij begreep het. Zijn gezicht, die altijd in een glimlach stond verstarde. Hij keek naar Heracles en spuugde, Net naast zijn gezicht. Dat was voor heracles voldoende.
Hij greep naar Zwarts’ hnd en draaide die zo dat Zwarts niets kon doen. Die keek naar James, maar die paste wel op. Hij mompelde iets en ik lied Zwarts los.
‘We krijgen je nog wel Achilles!’ zei Zwarts terwijl hij naar zijn plaatje liep. Heracles liep grinnekend verder en plofte neer op de bank. Hij maakt een vuis en wreef daarme over de rug van zijn vriend, Erekto. ‘Zag die twee,’ Zei Erekto door zijn tranen heen.
‘Ze waren zo baááááááng!’ Heracles keek hem aan en schepte wat eten op.
‘Nou, ze drijgde wel..’ Zei hij vertwijfeld en nam een hap van zijn vlees
‘Ja, dat zeiden ze ja!’ Zei Erekto terwijl hij bana stikte in een stukje vlees.
‘Pas jij nu maar op.’ Zei Heracles en at zijn eten op,na een uurtje was hij klaar en liep rustig door de gangen naar de kerkers. Zijn voetstappen weergalmte in de leegte en hij bleef stil staan voor een muur. ‘Bloedzuiver’ Mompelde hij en de muur schoof open en zonder ook maar een keer achterom te kijken stapte hij naar binnen en plofte lui op een van de stoelen neer, waar hij tienminuten later als zittend in slaapviel.

Een paar minuten later echter schok Hij wakker, een raar gevoel overspoelde hem, alsof er iets erg was gebeurt. Hij keek de kamer rond maar kon niets opmerken, opeens zon snel als het licht stond er iemand voor hem. Mer een raar gevoel in zijn maag keek hij naar de persoon. Een lang persoon met zwarte, donkere haren. Hij had iets raars, zijn gezicht was onkenbaar. Opeens kreeg hij een raar voorgevoel. Hij keek de persoon aan. Met eem stoere stem vroeg hij: ‘ Wie ben jij kerel?’ hij keek angstig naar de persoon die vals glimlachte en zijn mauwen opstroopte...

Savan · Geplaatst: Di Jul 05, 2005 17:43

Hoofdstuk 1

Ik kijk de jongen aan en vraag nogmaals wie hij is, ik wil het niet weten, maar het moet. Ik kijk hem met een strak gezicht aan, zijn gezicht die nog steeds onder iets verscholen is verkrim, ik voel een soort emotie hier. Ik slaak een zucht uit, niet van verveling,nee integendeel ik wou dat ik me verveelde! De jongen kijkt mij aan en trekt zijn toverstok.
‘Nu.. leer jij eens wat echt toveren is!’ Zegt de jongen, wat daarna gebeurt weet ik niet meer. Eerst viel er een klap in mijn maag, gevolgt door een felrood licht, daarna zwart, heel erg zwart.

Een paar dagen, denk ik word ik wakker, mijn admenhaling is niet gewoon, ik lig ergens in een lekker zacht bedje, ik zou wel altijd hier willen blijven, maar nee... ik mag niet lijven. Dat zou volkomen laf zijn. En ik ben een Zwadderaar! Ik kijk om mij heen, alles is nogal wazig, ik zie hoe wat mensen om het bed van iemand naast mij staan, ze jammeren, ze jammeren heel hard. Na eventje gekeken te hebben schraap ik mijn keel. De mensen draaien zichom en kijken mij aan, dan zie ik pas dat het een groepje 4de jaars griffoendors zijn. Ze lijken me nogal geïrriteert. Ik kijk naar de kinderen en glimlach.
‘ah.. sorry ik dacht’ Als ik door brobeer te gaan word ik onderbroken, ik sta verstelt van wat ze zeggen. ‘O.. de koning is wakker, de prin op het witte paard! De moordenaar!’ Ik kijk hun niet begrijpend aan ejn ze gaan voor het bed weg, ik hap naar adem. In het bed ligt een jongen van ongeveer 15 jaar, hij heeft bloed om zijn hoofd en is duidelijk Pathrik Schrik. Ik kijk hen aan en zucht.
‘Wat heb ik hiermee te maken?’ zeg ik onzeker. Een van de jongesn antwoord.
‘Jij? Niets! Maar wel een vriend van je! Je vriend hoe ie dan ook heet heeft hem aangevallen, hij was net als alle andere vieze Zwadderaars!’ Met een rood hoofd stamt hij de ziekenzaal uit met de andere op zijn hielen. Ik zucht en haal mijn schouders op, laat ze maar denk ik. Een Zwadderaar is altijd bevriend met de slechtere...

met een geweldig gevoel ga ik een weekje erna uit de ziekenzaal, een briefje wapppert in mijn hand. Totaal genezen staat erop. Nooit meer last van mijn hoofd! Ik kijk naar het briefje en glimlach. Dit moet ik mijn zus die 18 is en aan de helerkunde studeert vertellen! In de leerlingenkamer aangekomen doop ik mijn veer ind e inkt en begin te schijven:

lieve zus mathilda,
je weet, ik ben in elkaar ggetimmerd, getovert hoe je het wilt noemen.
Maar ik ben nu totaal genezen! Ik stop hier een briefje bij!
En jij zij, dat als ik geen beulen en plekken had, de meisjes om mij zouden vechten,
Maar dat lijtk jme niet, de meisjes hier willen een sterke jongen.
Niet iemand die zich laat uitschelden door modderbloedjes, of andere gryffi’s!
Ik hoop dat je mij vergeeft dat ik je ooit een braafe jongersversierder heb genoemt.
Ma, die zegt dat mijn hormonen bginnen te werken, wat grote onzin is,
Al voel ik wel de drang om steeds naar meisjes te kijken!
Het ga je goed zus! Tot volgend jaar!
Love je broertje Heracles

Ik kijk tevreden naar de brief en zoek een mooie uil uit in de uilenpost. Dan ga ik naar boven en ga luchen, die tijd heeft het nml al! Ik loop door de grote gangen als ik twee mensen zie die ik maar al te goed ken, daar in de verte zie ik Zwarts en Potter komen, samen met hun vrienden Lupos en nog een kleine dreumes waar ik de naam niet van weet. Ik kijk naar de deuren en verstop mij achter een harnas. Met en geluk dat ze vlak voor mijn neus stoppen.
‘Ik vond het wel een goed idee!’ zegt Zwarts met een valse glimlach
‘Robert deed het prima! En daarna een schim ahter laten van een jongen, enz eggend at hij alles heeft gezien en dat een Zwadderaar het deed!’ zegt James
‘Is het niet zielig?’ Piept de dreumes
‘Wormstaart hou toch op tuurlijk niet!’ Al dollend lopen de vier vrienden verder en ik kom achter het harnas vandaan en wrijf in mijn handen.
‘Die krijg ik nog wel!’ Ik loop met een glimlach verder en ga de zaal in.

Savan · Geplaatst: Wo Jul 06, 2005 14:03

hoofdstuk 2

Een meisje komt op mij afgelopen, ze komt steeds dichter bij, mijn maag maakt een salto, dit meisje ken ik! Het is een vriendin van die Potter! Ik kijk niet adement naar het meisje die steeds dichtebij komt, ze haalt adem en begint te vertellen: ‘Mijn vrienden haten jou, je zou het merken, aan het eind van de dag.. ben jij niet meer dan wat van jou overblijven mag! NIKS!’ bliksem snel schoot ik omhoog en werd wakker, de zweetdruppels kwamen op mijn hoofd, een brok in mijn keel, ik wist dat ik ging huilen, maar dat mocht niet! Nee ik mocht niet gaan huilen! Dan zou ik een watje zijn, en watjes horen niet in Zwadderich! Ik keek naar de jongens, ze sliepen allemaal nog, Marc Tever snurkte zelfs, ik keek hem aan en hijgte nog na van de droom, alhoewel ik dacht dat het een nachtmerrie was. Ik ging weer op mijn rug liggen, probeerde te slapen en sloot mijn ogen, direct begon het weer, wat kon ik er aan doen? Over deze vraag dacht ik na, toen kwam ik tot de conclusie dat ik vanacht maar niet meer ging slapen, ik draaide mij om en keek naar de wekker,6:00, dat was nog vroeg, 7:00 minstens ging ik altijd uit mijn bed. Met een raar gevoel schoof ik de laken weg en schoof mijn voeten in de sloffen, ik veegte de slaapkorrels uit mijn ogen en ging naar de jongensbadkamer. Ik draaide voorzichtig de kraan van de douch open en wachte tot het warm was, daarna spoot ik met veel kracht zeep erin, de halve bus, ik ging onder de straal staan en voelde het water op mij neer kletteren. Ik genoot even, maar ik moest weten dat ik niet uren onder de douch kon staan. Na een kwartiertje draaide ik de kraan maar weer dicht en trok mijn kleren aan, ik keek naar mijn arm, die opvallend blauw was geweest naar mijn vechtpartij. Ik knikte moeizaam, ik kon hen aan! Ookal zette ze een zevendejaars in! Tevreden klom ik door de muur en wandelde door het kasteel, ik kwam Thanos tegen, de concerge ik glimlachte naar hem, opzich was hij een aardige man! Ik wandelde verder en stond stil bij de bieb, daar ging ik naar binnen, dit was altijd open! Ik liep rustig verder en plofte neer, het toeval wilde dat ik op een boek ging zitten die over zwerkbal ging, mijn lievelings sport, ik was vorig jaar bijna gekozen tot wachter, tot die stomme zevendejaars Miro mij voor was, dit jaar.. Kwam ik erin! Ik neusde in het boek en na een uur of wat hoorde ik gerommel in de gangen, de leerlingen waren op. Ik liep naar madam Registrá en liet mijn naam opschijven, langzaam liep ik door naar de kerkers en hoorde mijn voetstappen weergalmen in de stilte, iedereen was zeker al weg! Langzamerhand begon ik te begrijpen waarom ik niet altijd meer in de buurt van mijn vrienden was, mijn moeder zei het ook al, mijn toverkunsten konden zich niet uiten, ik hield het tegen! Met een zucht legde ik het boek in een laadje bij mijn bed en sjouwde mijn tas, ookal lukte het nauwelijks, naar boven, ik glimlachte naar Cristina, een knappe ravenklauwer, ik had niet iets met ravenklauwers, ze was gewoon mooi. Maar ik wist dat ik beter door kon lopen, ze was half mandrogora en dat liet ze noog al eens los op onschuldige alleenzijnende jongens. Ze glimlachte ook naar mij en wapperde met haar,haar. Ik hees mijn tas op de schouder en holde zo hard als ik kon weg. Eindelijk was ik eraan ontkomen, dacht ik. Ik voelde ineens een sterke drang om mij te bewijzen, ik wist dat ze haar krachten op mij los liet en ik probeerde het te stoppen, alleen het lukte niet! Langzaam liep ik naar haartoe en glimlachte naar haar, wel 10 mensen keken hoe ik ernaar toe liep, mij kon het niets schelen, ik wandelde rustig en pakte haar hand, zij glimlachte alleen. Ik greep haar hoofd en begon haar te zoenen, weer glimlachte ze. Ik hoorde van ver gelach komen. Ik liet haar los. Ik kwam weer bij bewustzijn en voelde wat ik had gedaan. Ik werd erg rood, zo rood als een boei en liep ineenezakt verder, ik was een slappeling een hele erge! Voor mij, kwam Marianne, ook een mooi meisje, zei was gewoon. Ik liep naar haar toe en zwaaide, Marianne zat in Zwadderich net als mij, ze zwaaide terug, dat had niets te betekenen. Dat hoefte ook niet, ik was niet geïnterreseert in haar! Toch? Ik liep een stukje verder en plofte weer neer, mij nog steeds schamend, het was inmiddels 8:00 en ik moest opschieten, Rob een jongen van mijn kamer kwam naar mij toe.
‘ He, Heracles kom je? We moeten nu gaan! Of heb je het te druk met zoenen?’ plaagde hij mij, ik wist dat het een grap was, hij was een vriend! Ik Knikte zonder iets te zeggen en nam snel een lapje spek mee naar de klas, Toverdranken leuk vak was dat! Ik ging op mijn plek achteraan zitten en pakte een ketel met Kelie een meisje uit griffoendor, ik zuchte en hield mijn adem in, vies modderbloede dacht ik, maar dat was niet zo. Modderbloedjes? Dat was een grof woord! Ik nam mij voor dit nooit meer te gebruiken en ik deelde mijn ketel ermee, toen bleek dat ze bijdehand was, ik hield daar niet van!
‘ Nehee je doet het helemaal verkeerd! Je moet je mes niet met twee vinger vas pakken, maar met drie!’ Ze keek mij glimlachend aan en ik zuchte, vies klein kind! Ik keek haar aan met een glimlach van niets en nam wat afstand, nooit zou ik nog bij een meisje in de buurt komen!

Reacties zijn welkom, tips of opmerkingen dus ook, via PB of reacties topic ^.^

Savan · Geplaatst: Za Jul 09, 2005 11:13

kort stukje, volgende keer meer!

Hoofdstuk 8:

‘Heracles, kom mee!’ Rob stond ongeduldig voor mij en klakte met zijn tong.
Hij glimlachte toen ik moeizaam opstond en met hem mee liep. ‘Je bent uit vorm jong’n,’ zei Rob tegen mij terwijl hij mij schattend aankeek. ik maakte mij hand tot een vuist en wreef er mee over zijn hoofd. ‘En dat zegt iemand die van zijn leven nog nooit iets aan beweging gedaan heeft!’
Rob’s mond vertrok en ik zag dat het hem zwaar lag, ik biedde mijn exuces aan, rob wuifde met zijn hand, alsof hij ze weg wou wuiven. ‘Ach jonkie buere zoane spert’n nei!’ Zei hij met zijn boeren accent. Ik lachte om hem en we liepen zo een stukje door. ‘Maar, wat wil je nu?’ Vroeg ik aan Rob terwijl Rob een beetje voor zich uit aan het dromen was. ‘eene club jonkie!’ hield hij vol in zijn boeren accent. Ik keek hem aan. ‘Een club?’ zei ik verbaasd. ‘jea jonkie eene club!’ ik keek hem aan en fronste mijn wenkbrouwen, ik momeplde: ‘je bent gestoort!’ Rob haalde zijn schouders op en zei: ‘Een dueleer club!’ hij praatte weer gewoon. ‘Wat wil je daar nu weer mee? Ik bedoel wat kan je ermee?’ Ik zuchte en we klommen allebei door de zwadderich muur. ‘We kunnen avonturen beleven, zoals vanaamt naar het bos!’ Zei hij. ‘Dat is wel leuk..’ Twijfelde ik. ‘maar gevaarlijk!’
Wat is dear gevaarlijk aan?’ Rob plofte op de bank en ik volgde zijn voorbeeld, zo zaten we daar 5 minuten stil zonder iemand wat zei, uiteindelijk verbrak ik de stilte. ‘Misschien.. misschien is het wel O.K’ Rob glunderde en klapte op mijn schouder. ‘Ke, maar dan... misschien kunnen we andere namen gebruiken, misschien die we de heletijd gebruiken, zeg nu zelf, Heracles..’ Ik keek Rob aan en glimlachte. ‘Wat kan ik er aan doen dat ze me zo hebben genoemt?’ ik gaf hem een klap en hij lachte, ‘en Rob dan?’ Zei hij. ‘ja Rob.. wat moeten we daarmee?’ ik twijfeld en glimlachte. ‘Jij heet voortaan Johan!’ Ik lachte naar hem en Rob lachte ook. ‘Johan he? Leuk!’ ik keek hem aan. ‘En ik?’ Zei ik. ‘jij? Nou dat moeten we nog eens zien!’ Ik gaf hem een stomp en wandelde weg naar de gangen. Ik keek hem na, de muur schoof langzaam dicht en ik zuchte, wat had ik nu weer gedaan? De gang door en de trap op. Daarna daald eik een ladder af en kwam bij een leeg klaslokaal. Daar zette ik mij tegen de muur en keek naar de gang die open lag voor mij, opeens zag ik daar een meisje aankomen, ik raakte in paniek, niet weer! Met veel paniek wist ik me te verstoppen, toen zag ik dat het Aniek, van huffelpuf was, ze was lelijk en ze leek een nerd, dat we ze echter niet. Ze was heel slim maar had ook hordes vrienden en maakte nooit of the nimmer fouten. Ik leek haar te waarderen. Ze wandelde voorbij en ik keek haar na, met een rote triomf was ik erachter gekomen dat ik niet bang hoefte te zijn voor meisjes, als jij ze maar geen aandacht schonk! Ik wandlde verder en kwam bij de beutendeuren, daar hing aan advicje met de oproep of je wilde spelen in het zwerkbalteam van Zwadderich, ik rukte het er af en nam het mee in mijn zak. Toen plofte ik neer op het gras en verzonk in mijn edachte van vanavond, in het verboden bos, waarom had ik ook al weer ingestemd?

Savan · Geplaatst: Zo Jul 17, 2005 13:28

Met een klap valt de slaapzaal deur achter mij dicht en ik glimlach verlegen naar mijn vriend, hij glimlachte terug en we liepen naar de kamer van anabel, het meisje van mijn vriend, rob. Hij gaf haar een snelle kus en we liepen door naar de kamer van Casper, ook een jongen die mee wou.
We waren nu met z’n vieren en we slopen de leerlingenkamer uit. Daar zagen we met toeval Potter lopen ons doel, Casper was er namelijk achter gekomen dat hij een onzichtbaarheidmantel had. We liep naar hem toe en we zagen dat hij iets zachtjes glinsterends in zijn hand had, dit ding maakte zijn ahnd ontzichtbaar. Ik wende mij tot de andere en Annebel kwam in beweging, op haar tenen sloop ze naar hem toe ging voor hem staan en sloeg haar rachtige blonde haar naar achtere, daarna glimlachte ze met haar witte tanden en keek Potter aan, die smolt voor haar. Ze was aan het praten en Potter kwam steeds dichter bij. Ik sloop nog een klein stukje en graaide naar de mantel, een paar tellen later lag er iets in mijn hand. Annebel knipoogde en liep wer weg. Wij verborgen ons onder de mantel en liepen verder. Ik duwde voorzichtig de deur open en we stonden in het maanlicht, daar zagen wij het verboden bos zachtjes ons roepen, dat leek tenminste zo, ik slikte, maar ik kon niet meer terug, ik had immers beloofd dat ik er was, en dat was niet te ontwijken! We waren bij de rand van het bos aangekomen en ik greep de zoom van de mantel, ik trok het van ons af en we waren weer zichtbaar.
‘Kom mee!’ Rob wenkte ons naar het pad en wij volgde hem, ik was opgelucht dat we gewoon over het pad gingen! Maar toen we een tijdje hadden gelopen wist ik, dat ik me vergist had. Rob maakte aanstaklte om het pad af te gaan, ik deed mijn mond open maar hoorde toen een meisjes stem.
‘Lieverd nee, van het pad af is niet verstandig!’ Annabel keek Rob smekend aan maar die leek vastberaden. Annabel keek afkeurend naar haar vriendje en liet zich niet klein maken.
‘Nee, Rob ik ga niet van het pad af!’ Zei ze koppig. Rob draaide zich vol ongeloof aan, boos omdat ze hem was tegengegaan.
‘Annabel, jij gaat mee!’ Hij leek woedend en ik dook ineen, annabel luisterde niet.
‘Nee ROB ik ga NIET mee wat je ook zegt!’ ik keek haar aan en schudde mijn hoofd, hun tweede ruzie al met hun verkering! Rob’s lippen werden smal, nu werd het link!
‘Jij gaat mee stom kind!’Tierde hij buiten adem, maar Annebel schudde alleen haar hoofd en liet zich zakken op een rots.
‘Kom nu mee!!!’ Hj greep haar arm en kneep er hard in, dat was genoeg voor Annebel.
‘Blijf met die vieze vingers van me af!’ Gilde ze. Ik keek haar aan en wist wat er ging gebeuren. Annebel werd rood en trok haar and los uit de greep van Rob.
‘Ik wil niet dat je aan me komt! Wat ben jij een SUKKEL! Weet je wel dat het heel gevaarlijk is daar?’ Ze tierde en was heel erg rood. Rob schudde zijn hoofd en scheeuwde:
‘O nu zijn we bang? Ik ben bij je! Ik wou je beschermen, maar nu nee! Ik bescherm geen kakkers!’
Annebal hapte naar adem en stapte naar hem toe, buiten adem zei ze:
‘ik, meneertje Rob venema, ben geen KAKKER! En jij moet nu opzouten uit m’n leven!’ Ze haalde uit en gaf hem een klap in zijn gezicht, daarna scheeuwde ze bloedheet: ‘HET IS UIT!’ Ze rende bloedheet weg over het pad, verder het bos in. Ik keek afkeurend naar Rob en schudde mijn hoofd, toen draaide ik mij om en holde achter Annebel aan. Ik zocht even en kon haar uiteindelijk vinden.
‘Annebel wat is er?’ Ik pak haar schouder en Annebel kijkt mij aan, met rode ogen valt ze me om de hals en fluistert liefkozende woorden.
‘O Heracles ik ben blij dat ik je zie, Rob is soms zo agresief en ik ben niet verliefd op hem, eindelijk vond ik de moet om het uit te maken!’ Ik kijk haar aan en ze kijkt mij aan, met een raar gevoel houd ik haar nog steeds vast.
‘Ik ben zo blij dat je er bent!’ ik zie haar dichterbij komen ik ik schik, ik laat haar los en bied mijn excusses aan. Ze knikt en kijkt mij aan.
‘Ik.. ik had moeten weten dat ik je niet zomaar moest kunnen kussen!’ zegt ze met rode ogen. Ik kijk haar aan en buig naar haar toe, langzaam voel ik mijn lippen die van haar raken, ineens trekt Annebel zich terug en kijkt om zich heen, dan geeft ze een gil en rent hard weg, ik kijk ook en zie een grote, boze weerwolf staan, ik slik moeizaam en ren weg. Struikelend kom ik neer op de grond, de wolf vliegt mij aan. Daarna voel ik scherpe nagels in mijn vlees, gevolgt door een raar gevoel in mijn been, direct daarna verlies ik mijn bewustzijn.

Savan · Geplaatst: Za Jul 23, 2005 9:09

Langzaam kom ik weer bij mijn positieven. Ik kijk naar de Heler die mij nog steeds aan staart en zucht.
“Dus, ik ben een weerwolf?” “ja, je eh.. veranderd vannacht!”
Ik hap naar adem, “Vanacht!?” Ik kijk haar schattend aan en denk dat het een grap is, vanacht, nee dat kan toch niet. Toch? Ik kijk haar aan en slik
“waar dan?” Met een zielig gezicht kijk ik de ramen uit en zie eens tukje bos liggen achteraan. “daar zeker” Ik wijs naar het plekje en slik even.
“ja, eh daar ja!” De Heler zucht, shud haar hoofd en verdwijnt de gang n, ik ben weer alleen. Ik kijk langzaam naar De deur die op slot gedraait word, de sleutel licht naast de deur, als ik nu.. “Heracles?” Daar staat het hoofd van de school, ik kijk hem aan en grom ten teken dat ik luister. “je weet inmiddels dat je, dat je een weerwolf bent?”
Ik knik naar Perkamentus en luister aandachtig.
“nou eh, we hebben al weerwolven en eh.. die bijven natuurlijk geheim en.. We hebben besloten dat je naar hylenhol moet! De eh, toverschool voor magische mensen die iets hebben, in jou geval dus, eh weerwolf!’ Ik kijk hem aan, mijn ogen glinsteren, niet van geluk, maar de tranen komen erin. “waarom nou?”ik kijk perkamentus aan.
“omdat je uhm.. omdat je te gevaarlijk zou zijn, met die andere weerwolf erbij nog!”
Ik kijk hem aan en val uit: “ JA, MAAR STUUR DAN DIE ANDERE SUKKEL ERAAR TOE, NIET MIJ! IK HEB DAAR EEN LEVEN, EEN LEVEN DIE JIJ NOU IN DE WAR STUURT!” Ik kijk hem aan. Perkamentus’ twinkelende oogjes doven en hij zegt vastberaden: “die is nu ook op Zweinstein, hij heeft vrienden, iets wat je zo weer kan krijgen op die andere school! Je gaat er naartoe! Daarmee uit! Wees u maar tevreden!”
Kwaad kijk ik hem aan, kuch en stuur hem weg, de heler komt.
“kom mee, je moet veranderen!” ik stap uit mijn bed, kijk het maanlicht in en voel een raar gevoel, opeens voel ik mij niet goed, een raar gevoel overspoelt mij, ik val op mijn knieen en stoot een zachte grom uit. Een onverdragelijke pijn overspoelt mij, ik scheeuw, maar het is niets anders als een harde wolf huil. De heler kijkt angstig naar mij en duwt mij uit het raam, ik zat toch op de begane grond! Ik grom en ren hard naar het bos, daar kijk ik naar een paar mensen die rustig heen en weer gaan dor het bos, opeens opeens voel ik de drang om te bijten! Ik sluip er naar toe, stoot een harde grom uit en val een klein meisje aan, eerst krab ik haar, heel vaak, ik voel het bloed stromen over mijn poot, heerlijk! Ik moet meer hebben! Meer om te zien en voelen stromen, opeens weet ik het! BIJTEN! Ik haal uit, maar zie dat het meisje is verdwenen, daar zie ik nog wel een oudere vrouw, een jaar of.. 60 zal ze niet zijn 70 of 80 al wel! Ik ren naar haar toe, weer krab ik, de vrouw slaakt een kreet, daar geniet ik van! Ik pak een glimlach, ik bijt haar, in haar pols, langzaam voel ik veel bloed over mij heen suizen, heerlijk dat gevoel! Ik zie de vrouw in elkaar zakken, meer bloed! Ik kijk haar aan hap in haar been, weer meer bloed! Eindelijk! Waar bloed je nou goed? Ik zou het niet weten! Ik bijt haar in haar buik, de vrouw zakt in elkaar, en opeens word ze wit. Ik slik ren weg en geniet nog van dat heerlijke gevoel va het bloed, ik huil naar de maan, de maan die langzaam veranderd in de zon, en dan voel ik aan mijn klauwen, maar die zijn weer handen. Ik kijk naar mijn poten, dat zijn weer voeten, en dan bezef ik wat ik heb gedaan! Een vrouw vermoord! Nee he!

Langzaam kijk ik de rechter aan, ik slik.
“ookal was je weerwolf, niets geeft jou het recht iemand zo zijn leven te beeindigen! 3 jaar AZKABAN!” ik slik hoor een tik en weet dat de rechtzaak voorbei is, ik kijk naar buiten en prachtige weer! Dan zie ik ineens hoe stom mijn leven nu is! Weg ermee! Weg mooi weer! Ik kijk naar twee mensen, ik herken ze van de krant.
“eh hoi?” ik glimlach, de mensen glimlachen ook en pakken mijn armen beet, dan word ik meegesleurt naar waar ik altijd al heen wou! De donkere kamer. Daar spreken ze mij toe!

“kies! Of de dood of de slechte kant!” ik kijk hen aan, of de dood, of een ander vermoorden! Als ik geen antwood geef zie ik een donkere schim. Ik kijk ernaar alsof, alsof het iets bijzonders is! Ik slik. “uhm. Hallo?’ Zeg ik.

“Meneer achilles, wat kies je?” weer geen antwoord.
“dan kies ik!” Ik kijk hoe de man zijn toverstok trekt, op mij richt en zijn mond opent, ik ben er geweest! “AVADA KADAVRA!” ik zie een straal op mij af komen, ik voel hem op mijn borst, en ik voel mijzelf op de grond smakken..

EINDEmaar er komt nog wel een gevolg...

AUB, REACTIES! ik heb op dit verhaal geen reacties gehad, plies? als je het leest?