[AF] Our Child

**Jalf** · The Musical Mod Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hello There.

Dit is weer een kort verhaaltje van mijn hand, and as you might know had ik deze ook ingestuurd voor de fanfic wedstrijd en blijkbaar had ie succes. ^^ Ik had het eerder hier willen posten, maar aangezien mijn PC ineens besloot dat hij ineens niet meer tegen Word kon, kan ik het nu pas posten. Het verhaal vertelt over de relatie tussen Remus en Tonks en over de nacht dat Remus een Weerwolf werd. Anypoo, genoeg gebabbelt, jullie willen lezen. Wink

Our Child

De wind waaide door het verlaten huis. Het was die avond ervoor erg warm geweest, maar deze wind zorgde ervoor dat het flink kil begon te worden in Grimmauld Place number12. Het geruis van die wind kon alleen niet de twee ruziënde stemmen verbergen die door het huis schalden.

“Waarom vraag je het hem gewoon niet?”
“Nee, Nymphadora… Het zou een te grote last voor hem zijn.”
“Ik wil niet dat je me zo noemt en ik vind dat je gewoon eerlijk tegen hem moet zijn, jij wilt dit ook. Je klinkt nu net als Molly! De jongen heeft er gewoon recht op.”

Tonks zette haar handen in haar zij: “Fijn! Weet je wat! Als jij niets zegt, dan zeg ik het wel.”
Even kneep ze haar ogen dicht, alsof ze verschrikkelijk haar best deed om zich iets moeilijks te herinneren. Haar haar werd langer en kwam nu tot aan haar schouder. Het kleurde van roze naar lichtbruin, met hier en daar een aantal grijze plukken. Tonks werd langer, ouder en toen ze haar ogen opende, keek Remus recht in zijn eigen geelbruine ogen.

“Wil je dat ik het hem zo vertel, Remus?” Zei ze, met een stem die Remus herkende als de zijne.
Remus schudde zijn hoofd: “Nee, Nymphadora –“
“Tonks!”
Remus zuchtte: “Nee, Tonks… Ik wil niet dat je het hem vraagt… Je weet zelf nog niet eens de helft…”
“Nog niet eens de helft? Remus, je hebt het me zelf vertelt die avond en –“
“En dat is nog niet alles… Ga even zitten, dan vertel ik de rest.”

Tonks deed wat haar gevraagd werd en ging, bij gebrek aan goede stoelen, op de tafel zitten. Ze kneep haar ogen weer dicht en niet veel lager was ze weer zichzelf.

“Goed…” zei ze, “Vertel maar.”

“Het begon allemaal toen ik vier jaar oud was. Ik woonde met mijn ouders vlak bij een bos in de buurt van Nottingham. Mijn ouders hadden me al vaak gezegd dat ik ’s nacht nooit het bos in mocht gaan. Ik mocht zelfs, na zonsondergang, niet meer buiten komen. Zogauw ik begreep wat het woord belofte inhield heb ik me daar altijd aan moeten houden.
Één dag vergat ik wat ik beloofd had. Ik was altijd al gek op dieren en toen ik die zomer aan de rand van het bos een konijn zitten, wilde ik hem achterna lopen. Ik rende hem achterna steeds dieper en dieper het bos in tot ik me realiseerde dat ik niet meer wist waar ik was. Een kind van vier, alleen en verdwaald in donker bos waar hij eigenlijk niet mag komen. Ik draaide me om en liep maar inde richting waar ik vandaan kwam, nadenkend over welk smoesje ik zou gebruiken tegenover mijn ouders.
Plots zag ik een man staan, hij was helemaal alleen. Er was iets vreemds met hem aan de hand, hij zat helemaal in elkaar gedoken en rilde over zijn hele lichaam. Nieuwsgierig als ik was liep naar hem toe, ik wilde weten wat er met hem aan de hand was en ik wilde vragen of hij mij naar huis kon brengen.
De man siste dat ik weg moest gaan, dat het hier niet veilig was en dat ik mijn moeder moest zoeken. Ik wilde hem uitleggen dat ik verdwaald was, maar voor ik de kans kreeg stond de man op. Hij staarde naar de lucht en begon te hyperventileren. Ik begreep toen nog niet wat er met die man aan de hand was. Ik werd bang, maar was te verstijfd van angst om weg te kunnen rennen.
Ik zag hoe voor mijn ogen de mand veranderde in een Wolf.”

Tonks schudde haar hoofd: “Maar Remus lieverd, dit verhaal heb je me toch al eens verteld? Hij beet je en je werd toen ook een weerwolf, zo ging het toch?
“Ja, maar ik heb je nooit het hele verhaal verteld.” Verzuchtte Remus, terwijl hij vermoeid voor zich uitstaarde.

“Mijn ouders hadden me nooit de reden verteld waarom ik het bos niet in mocht gaan, maar toen begreep ik het. Deze man was een weerwolf. Ik snapte nu ook waarom mij vader mij al verhalen over Weerwolven had verteld. Toch stond ik genageld aan de grond.
Terwijl deze gedachten door mijn hoofd gingen was de man volledig getransformeerd en stond ik als vierjarig jongetje oog in oog met een volwassen weerwolf. Ik weet niet meer hoe ik ben ontsnapt, maar vreemd genoeg kwam ik er met slechts een beet en een paar schrammen vanaf. Ik dacht dat er niets aan de hand was, maar toen ik na lang zoeken mijn huis weer terugvond en flink op m’n kop kreeg van m’n ouders, die vervolgens iedere Wizard in het dorp om hulp gingen vragen, realiseerde ik me dat er iets aan de hand was.”

“Je was ook een weerwolf.” Zei Tonks.

“Dat klopt. Als klein kind zijn die transformaties nog eens extra pijnlijk en ik verzwakte er erg door. Ik werd elke avond van mijn transformatie door mijn ouders naar het bos gebracht en daar achtergelaten. De ochtend erna kwamen ze me altijd weer ophalen.
De zomer voor mijn 6 jaar aan Hogwarts kreeg ik onverwachts bezoek. Een man met een lange jas, een hoedje en een vriendelijke stem. Hij stelde zich voor als Verk McLeggan, de man die mij tot weerwolf had gemaakt. Hij wilde met me praatte en nam me mee naar de rand van het bos. Hij vertelde dat ik de enige was die hij ooit in zijn weerwolvenbestaan had gebeten en dat het hem speet dat ik nu ook met de consequenties moest leven. Hij vertelde me over zijn leven Hij was ooit eens een rijk en edel tovenaar geweest, maar doordat hij een weerwolf was geworden, is hij alles kwijt geraakt en verbannen uit zijn familie. Hij was een dwongen een kluizenaarsbestaan te gaan leven, hier in de bossen van Nottingham. Ik was dan wel nog maar zestien, maar hij vertelde me nog iets. Wanneer ik ooit een kind zou krijgen, zou dit een heel bijzonder kind zijn, zeker als ik dat met een vrouw van gelijke bloede zou krijgen. Het zou het edele bloed van McLeggan met zich meedragen, en het zou een prins zijn.”

“Een Prins?” Riep Tonks verbaasd uit terwijl ze haar handen op haar al redelijk dikke buik legde, “Maar dat kan toch niet? Dit kind is van jou!”

Remus liep op haar af, legde zijn handen op de hare en fluisterde: “Ik weet dat dit ons kind is, maar het bloed van McLeggan stroomt er ook doorheen. Het gaat er bij mij voornamelijk om dat een gezond kind wordt. Ik weet zeker dat het niets uit zal maken voor ons tweeën. Maar weet wel dat het kind bijzonder is, wij zijn van gelijke bloede.”

Tonks glimlachte even: “Het was voor mij al een schok dat ik zwanger was…”
“Het zal geen schok meer voor je zijn. Maar begrijp je nu waarom ik Harry niet wil belasten met de functie van Peetvader.”
Ze knikte even: “Ik begrijp het, maar hij verdient het. Hij zou de juiste persoon zijn.”
Remus zei niets, maar staarde alleen voor zich uit.
“Je moet niet denk dat ik hem met nog meer problemen wil belasten. Ik wil dit graag, hij zal vereerd zijn… dat weet ik zeker, Remus.” Fluisterde ze.
Hij keek haar een paar seconde aan en glimlachte even. “Wil je dit echt, Tonks?”
Ze knikte.
Remus drukte Tonks tegen zich aan. “Dan zal het zo zijn.” Hij kuste haar op haar wang, “Dat beloof ik.”

Tonks keek hem dankbaar aan: “Ik ga het hem vertellen.” Ze maakte aanstalten om weg te lopen, maar draaide zich toen even om: “Remus?”
Hij keek op.
“Ik vind het geweldig dat ons kind bijzonder zal zijn, echt waar.”
“Dat weet ik.” Fluisterde Remus, “Dat heb ik altijd al geweten.”