| Auteur |
Bericht |
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
 Geplaatst:
Ma Jul 04, 2005 9:49 |
  |
Welcome Welcome ^.^
Ondertussen ben ik aan mijn 5de Fanfic (die HP-gerelateerd) is begonnen en zal vanaf vandaag dit verhaal gaan posten. Ik heb dan maar 3 topics, maar in 1 topic staan 2 verhalen (; Het verhaal speelt zich af na de tijd van Harry Potter en zal worden geschreven vanuit twee mensen. Aangezien het nu ook vakantie is heb ik colop de tijd om te schrijven, maar ik ben niet van plan om meteen een stuk te posten zodra het af is.
Als iemand commentaar/reacties/tips of andere dingen heeft, pb ze me en anders post je het in het reactietopic ^.^
En dan nu, veel plezier ^^
Forbidden Files of Life
Part 1
Hij veegde een misplaatste haarlok uit zijn gezicht toen een knap meisje met zwart haar op hem af kwam lopen. Hij kende haar maar al te goed, iedereen kende haar wel. Haar naam was Caleigh en als iets opvallend was dan was het haar mooie uiterlijk wel en haar opvallende grijze ogen. Toen ze voor hem stond glimlachte ze verlegen naar hem en hij glimlachte verleidelijk terug. “Collin. Ik moet je iets zeggen.” Fluisterde ze zachtjes.
“Zeg maar niks Caleigh. Ik weet het al.” Antwoordde hij.
Hij pakte haar arm vast en trok haar naar zich toe. Op het moment dat hij haar wilde zoenen verstoorde een stem alles. “Meneer Cardinal. Geen gedagdroom in de klas.” Verstoorde Allias, de leraar toverdranken. Collin keek de leraar aan en zag dat de andere leerlingen grinnikend naar hem keken. Ook Caleigh keek hem aan met een opgetrokken wenkbrauw. Hij zuchtte toen ze zich omdraaide en hij keek naar zijn drank die rustig pruttelde. Toen stootte Tim hem aan. “Zat je weer over haar te dagdromen.” Fluisterde hij grijnzend.
“Zeg maar niks… Ik heb het namelijk al duizend keer van je gehoord.” Bromde hij.
“Ghehe, heel goed Collin. We hebben het er straks wel over.”
Tim grinnikte en Collin kon het niet laten om even te glimlachen.
Toen de bel ging pakte Collin zijn tas in en liep samen met Tim het lokaal uit.achter hem hoorde hij de stem van Caleigh en hij keek even snel achterom. Ze was druk in gesprek met Lix en Collin zuchtte even. “Kom op Collin. Het is nog mooi weer voor in oktober dus we gaan even naar buiten toe. Kunnen we uitwaaien en we hebben straks toch Geschiedenis van Kist. Dat ze die geest nou nog niet hebben weggestuurd.” Zei Tim vrolijk.
“Het zal wel.” Bromde Collin.
“Hallo? Waar is mijn beste vriend gebleven?” Vroeg Tim terwijl hij op zijn hoofd klopte.
“Op een planeet waar jij niet zit.” Antwoordde Collin terwijl hij Tim sloeg.
“Zo ken ik je weer.”
Tim grijnsde en ze liepen de Grote Zaal in om even snel wat eten mee te pakken en om daarna naar buiten te gaan. Toen ze buiten aankwamen scheen het zonnetje vrolijk en voelden ze meteen dat het hard waaide. Met een rustige pas liepen ze richting het meer toe en Collin stopte een broodje in zijn mond. “Waarom vind je haar eigenlijk leuk?” Vroeg Tim plots.
“Wie?” Mompelde Collin afwezig.
“Miss Raven natuurlijk.”
“Ik weet niet.”
“Ja je weet het wel. Vertel het!”
“Gewoon, ze heeft iets wat die andere meisjes niet hebben.”
“Arrogantie?”
“HaHa.” Zei hij sarcastisch.
“Rustig Collin. Oké, ik geef toe ze is aardig knap en zeker niet dom. Maar Collin… Ze is een Slytherin.”
“Nou en, het is jaren geleden dat er ruzie was tussen alle afdelingen. Er zijn meerdere stellen van Gryffindor en Slytherin hoor dus waarom zou er niet nog één bij kunnen. Op zijn minst mag ik aan haar denken.”
“Noem die stelletjes eens.”
“Die zevendejaars.”
“Is het gisteren uit tussen gegaan omdat de Slytherin vreemd is gegaan.”
“Die eerstejaars en tweedejaars.”
“Kinderen, weten niet van wat er allemaal tussen de afdelingen heeft gespeeld en echt een relatie kun je dat bij die kleintjes niet noemen.”
“Probeer je me haar uit mijn hoofd te praten ofzo?”
“Zoiets ja. In ieder geval, waarom ga je niet gewoon eens met Mila uit. Ze is gek op je, ze is knap en slim en ze zit ook in Gryffindor.”
“Zo knap is ze niet. En ze heeft zeker geen mooie ogen die je betoveren bij één blik.” Bromde hij.
“Oké, ik geef het op met jou. Je bent een hopeloos verliefd kind, dat niet weet wat goed voor hem is en niet naar zijn beste vriend luistert, die wel weet wat goed voor hem is!”
Collin trok zijn wenkbrauw op en schudde met zijn hoofd. “Hopeloos ben ik altijd al geweest. Kom dan gaan we maar eens naar de les.” Tim klopte op zijn schouder en knikte instemmend, toen hij zei dat hij hopeloos was. Rustig liepen ze terug naar school toe en liepen meteen door naar het lokaal voor Geschiedenis.
Aan het eind van de dag liepen ze naar de leerlingenkamer, om aan hun huiswerk te beginnen en om het trainingsplan voor Quidditch op te stellen. De eerste wedstrijd kwam eraan en een sterke tegenstander zouden ze zeker hebben. In de leerlingenkamer begonnen ze eerst met het opstel voor Toverdranken, dat ze zo snel mogelijk af wilden hebben, omdat ze wisten dat ze het anders op het laatste moment zouden doen. Nadat hun huiswerk af was liepen ze naar beneden om te gaan eten. Het was druk in de Grote Zaal en ze wisten dat ze al aardig laat waren, maar het maakten hun niet uit. Als ze te weinig hadden, dan liepen ze toch gewoon naar de keuken, daar zouden ze wel wat krijgen. Na het eten liepen ze meteen weer naar boven toe om alles voor de training op te stellen. Ze trainden op dinsdagavond en op vrijdagavond en op zaterdagochtend. Collin vond het zelf perfecte dagen want zo waren ze zeker goed in vorm voor een wedstrijd. Toen het elf uur was en ze vonden dat het trainingsplan wel goed was, besloten ze om naar bed te gaan. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
  |
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Wo Jul 06, 2005 11:46 |
|
Ik wil Remus en Kimmetje even bedanken voor de reacties ^^ En ik zal erop letten hoor, ik lees ze ook nog extra na om alles te controleren, maar sommige dingen zie je nou eenmaal over het hoofd ^^''
Reacties zijn uiteraard weer welkom ^__^
Part 2
Langzaam stapte ze onder de hete douche vandaan en pakte ze de handdoek die over de wastafel heen lag. Terwijl ze zichzelf afdroogde, dacht ze aan de training, die allang was afgelopen. Ze was niet tevreden over de training geweest en dat had iedereen geweten. Ze had iedereen lopen afblaffen en op alle dingen gewezen die ze fout hadden gedaan, wat ze normaal niet echt deed. Toen er nog een kwartier was te gaan was ze uitgebarsten en had ze iedereen weggestuurd, met de boodschap dat ze, maar eens moesten nadenken wat het team nou eigenlijk betekende voor hun en dat ze wel beter hun best mochten doen. Caleigh wist dat voor iedereen het team heel veel betekende en dat ze het team nooit zouden laten stikken en toch was ze zo uitgevallen. Ze zuchtte en toen ze haar pyjama aandeed keek ze even naar de littekens op haar arm. Langzaam liep ze naar de slaapzaal en ze wist dat iedereen al sliep. Ze had na de training haar huiswerk afgezonderd gemaakt en toen de meeste al naar bed waren gegaan, was ze onder de douche gestapt en had daar lang gestaan.
Ze ging op haar bed zitten en uit haar hutkoffer viste ze een zakmes. Zwijgend keek ze ernaar en wist ze even niet wat ze moest doen. Ze nam een besluit en gooide het zakmes terug in haar hutkoffer en deed die dicht. Nadat ze dat had gedaan ging ze liggen en staarde ze naar het glas water dat naast haar bed stond. Langzaam viel ze in slaap.
De volgende ochtend werd ze gewekt door Lix en langzaam werd ze wakker. Ze had hoofdpijn en om een reden durfde ze Lix niet aan te kijken. Zwijgend begon ze zich om te kleden en pakte haar tas in. De lessen die ze vandaag had waren niet echt haar favoriete lessen. Verweer tegen de Zwarte Kunsten was wel leuk, soms. Maar in transfiguratie had ze totaal geen zin. En haar hoofdpijn maakte het er niet beter op. Bij het ontbijt stond ze plots op. “Ik ga even naar de ziekenzaal, kijken of ze iets heeft voor mijn hoofdpijn. Ik zie je bij de les wel.” Mompelde ze tegen Lix. Zonder op antwoord te wachten vertrok ze.
Toen ze bij de ziekenzaal aankwam merkte ze dat er niemand was en ze ging op het bed zitten en wachtte. Plots kwam er een jongen van haar leeftijd binnen en ze herkende hem als Collin, de jongen van Gryffindor die altijd liep te dagdromen bij Toverdranken. Hij keek haar kort aan en glimlachte, ze glimlachte niet terug en zag dat de verpleegster net terug kwam. “Wat kan ik voor jullie doen?” Vroeg ze.
“Ik wil graag wat voor hoofdpijn hebben.” Zei ze.
“Ik ben vanochtend gebeten door een hond en mijn arm begint dik en paarsachtig te worden.” Hoorde ze Collin zeggen.
“Ik help eerst haar even.” Zei de verpleegster.
De verpleegster liep even weg en kwam toen terug met twee pillen, die ze aan Caleigh gaf. “Neem er eerst één in. Die zal na een halfuur wel werken, als je hoofdpijn dan terug komt moet je de andere innemen.” Zei ze. Caleigh knikte en nam de eerste pil in en stopte de andere in haar tas. Daarna liep ze weg. Toen ze bij de trap stond bedacht ze zich en liep ze het kasteel uit, naar buiten toe.
Het zonnetje scheen rustig en er was een beetje wind. Ze zuchtte even en ze liep met een snelle pas richting het meer toe. Toen ze ver genoeg van school was, ging ze bij het meer zitten. De grond was droog en er lagen al wat bladeren op de grond. Vanaf de plek waar ze zat had ze goed uitzicht op de beukwilg en het kasteel. Na een tijdje zag ze plots iemand uit het kasteel komen en verbaasd keek ze naar de persoon die richting de beukwilg liep. Toen hij net buiten bereik van de beukwilg was ging hij richting het huisje van de terreinopzichter. Aangezien ze niet ver van het huisje verwijderd was kon ze zien wie erheen liep en tot haar verbazing zag ze Collin lopen. “Moet hij niet over zijn liefje dagdromen in een les ofzo.” Mompelde ze verbaasd. Toen Collin in het huisje was verdwenen stond ze op en liep ze een stuk verder. Daar bleef ze zitten en begon ze na te denken en langzaam werd ze wat doezelig.
Ze voelde dat iemand haar heen en weer duwde, voorzichtig. Langzaam opende ze haar ogen en zag ze een wazig gezicht boven haar hangen en iets warms tegen haar zij aanliggen. “Je bent wakker.” Hoorde ze iemand zeggen. Langzaam werd alles scherp en zag ze Collin boven haar zweven. Ze ging rechtop zitten en naast haar lag een grote hond. “Wat is er gebeurd?” Vroeg ze verbaasd.
“Ik denk dat je in slaap bent gevallen.” Antwoordde Collin.
“Hoe laat is het?”
“Alle lessen zijn afgelopen en het avondeten begint bijna. Je moet hier al de hele dag liggen aangezien ik je vanochtend ook buiten zag. Deze jongen hier vond je en toen ik je hand aanraakte was je ijskoud. Hoe voel je je?”
“Heb me beter gevoeld.” Mompelde en plots merkte ze dat ze het inderdaad heel erg koud had.
“Neem mijn mantel anders ook maar even. Dan breng ik je wel even naar de ziekenzaal, je bent niet veel warmer geworden en aangezien mensen dat wel snel worden naast hem.”
Caleigh merkte een soort bezorgdheid in zijn stem en een beetje verbaasd keek ze hem aan. Hij stak zijn hand uit om haar omhoog te helpen en die nam ze langzaam en onzeker aan. Toen ze even stond merkte ze pas hoe stijf haar lichaam aanvoelde. Hij wilde haar zijn mantel geven maar die sloeg ze af. “Is niet nodig, kasteel is toch niet zo ver weg.” Mompelde ze. Langzaam liepen ze naar het kasteel terug en ze liep dicht tegen de hond aan om het wat warmer te krijgen.
Toen ze bij het kasteel waren stuurde Collin de hond weg en liepen ze naar binnen toe. Plots werd ze door Lix omver gelopen en voelde ze het warme lichaam van Lix. “Caleigh? Waar was je, je zei dat je naar de les zou komen!” Zei Lix berispend. Caleigh antwoordde niet. “Ze zat buiten bij het meer. Ik denk dat ze in slaap is gevallen want toen ik haar vond was ze ijskoud.” Zei Collin zacht.
“Wat?! Caleigh?” Zei Lix bezorgd.
“Rustig, het gaat prima.” Mompelde ze zacht.
“Ik zou toch maar even naar de ziekenzaal gaan, je weet maar nooit. Naja, in ieder geval zie ik jullie vast nog wel eens. En volgende keer als je wilt slapen, moet je het maar in je eigen bed doen.” Zei Collin grinnikend en hij verdween. Lix pakte Caleigh bij haar arm en dwong haar mee te lopen naar de ziekenzaal. Bij de ziekenzaal aangekomen kwam de verpleegster er meteen aan. “Ze is ijskoud.” Zei Lix snel en de verpleegster voelde aan haar pols en haar voorhoofd. Toen de verpleegster even weg was draaide Lix naar Caleigh toe. “Wat dacht je? Ik ga maar eens ertussen uit? En val dan maar even in slaap om aandacht te krijgen?” Zei Lix.
“Nee! Ik wilde even alleen zijn oké! Iets wat ik anders niet kan zijn!” Antwoordde ze kwaad.
Voordat Lix kon antwoorden was de verpleegster terug en die had twee pillen bij zich die Caleigh moest innemen. Nadat dat gedaan was liep ze zwijgzaam met Lix mee naar de Grote Zaal. “Het spijt me Caleigh.” Mompelde Lix.
“Nee, het spijt mij Lix. Ik ben ten eerste gisteren vreselijk tegen jullie uitgevallen wat ik niet had mogen doen en dan ben ik er ook plots vandoor gegaan. Ik ben stom geweest, ik weet het.” Zei ze.
“We vergeven het je allemaal. Geloof me nou maar. Kom dan gaan we nog wat eten.”
Lix glimlachte en pakte de hand van Caleigh en samen liepen ze de Grote Zaal in naar hun afdelingstafel.
Terwijl Caleigh aan de afdelingstafel zat merkte ze dat haar lichaam warmer werd en dat haar spieren minder stijf werden. Terwijl ze doelloos in een aardappel prikte, zocht ze de Gryffindor tafel af naar Collin. Toen hij haar wakker maakte, leek het alsof hij bezorgd was, iets wat ze nog steeds niet kon begrijpen. “Caleigh? Waar zit je met je gedachte en wie zoek je aan de Gryffindor tafel?” Werd er plots gevraagd. Caleigh keek verbaasd op en keek Lix onbegrijpend aan die grinnikte. “Je leeft dus nog.” Zei Lix grinnikend, “Nou wie zocht je?”
“Niemand.” Mompelde ze.
“Je zocht die jongen die je binnen bracht of niet? Collin heet hij toch?”
“Ik vraag me gewoon af waarom hij me heeft geholpen. Ik ben een Slytherin, hij een Gryffindor en toen hij me wakker maakte klonk er zelfs bezorgdheid in zijn stem.”
“Pas maar op. Straks vind hij je leuk.”
“Haha. Erg leuk hoor.”
“Ja hé? Vond ik ook. Maar in ieder geval, wat maakt het uit. In vergelijking met vroeger gaan de afdelingen toch beter met elkaar om dan normaal.”
“Ja dat is waar.”
“Oh, ik heb je redder gevonden. Hij zit bij dat bruinharige meisje daar.” Zei Lix terwijl ze hem aanwees, “Ik ken dat meisje ergens van. Naja maakt niet uit. Kom dan gaan we maar eens aan ons huiswerk dat we hebben opgekregen. Dat jij hebt gemist.”
“Is goed.”
Samen met Lix liep ze de Grote Zaal uit naar de leerlingenkamer van Slytherin. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Do Jul 07, 2005 15:01 |
|
Moonlight bedankt voor je reactie in 't topic en Kimmetje bedankt voor je reactie over msn ^__^ Ik hou van reacties ^^'' (Net zoals iedereen) Ik heb een nieuw stukje, niet echt boeiend vind ik zelf maarja, het is iets ^__^
Ik heb dit stuk trouwens niet nagelezen, dus als er fouten instaan, sorry ^^''
Part 3
Een oorverdovend geluid kwam uit het zwerkbalstadion en Collin voelde adrenaline door zijn lichaam suizen toen hij opsteeg. De wedstrijd, Gryffindor tegen Ravenclaw was net begonnen en Gryffindor stond al tien punten voor. Hij zocht het stadion af naar de Snitch en ontweek soms een bludger. Hij keek hoe zijn team het aardig goed deed en hoe hun beaters de bludgers goed wegsloegen. Plots zag hij de Seeker van Ravenclaw naar beneden schieten en zag een gouden glinstering. Hij schoot er razendsnel op af en kwam achter de Seeker van Ravenclaw terecht. Plots ging de Snitch omhoog en Collin trok zijn bezem omhoog, de Seeker van Ravenclaw was niet snel genoeg en knalde tegen de grond aan. Collin had er geen oog voor en volgde alle bewegingen van de Snitch. Toen een plotselinge bludger hem bijna raakte was hij de Snitch kwijt en hij vloekte even zacht. Hij wierp een blik op het spel en zag hoe Ravenclaw scoorde. Terwijl er werd geroepen dan Gryffindor veertig punten voor stond ging Collin weer op zoek naar de Snitch. Plots zag hij de Snitch bij de voet van Tim vliegen en met enorme snelheid vloog hij erop af en ontweek een bludger. Razendsnel pakte hij de Snitch en een oorverdovend geluid kwam van de Gryffindor tribune. Ze hadden hun eerste wedstrijd gewonnen.
Lachend liepen Collin en Tim de kleedkamers uit. De wedstrijd was goed verlopen en ze hadden gewonnen. Dit zou worden gevierd die avond, maar hoe wisten ze nog niet. Ze konden naar Hogsmeade sluipen en anders was de keuken altijd nog een idee. Ze zouden wel zien. Die avond werd het feest in de common room gegeven en er was aardig wat in de keukens gehaald. Het ging tot laat in de nacht door en uiteindelijk moest het afdelingshoofd, professor Vado iedereen naar bed sturen. Die morgen was iedereen duf en toen het tegen het middaguur was kwam iedereen zijn bed uit. Collin gaapte en s moeizaam begon hij kleding in zijn koffer te zoeken. Hij was één van de eerste op de slaapzaal die wakker was. Toen hij zich had aangekleed liep hij naar beneden toe en besloot om maar wat te gaan eten. In de Grote Zaal was het uitermate rustig aan de Gryffindor tafel. Op een paar luidruchtige eerste en tweedejaars na dan. Hij zuchtte even en ging vermoeid zitten en schepte wat op. Toen Collin bijna klaar was begon de Gryffindor tafel juist voller te worden, maar nergens zag hij Tim. Hij haalde zijn schouders op en besloot om Julie op te gaan zoeken. Hij kende Julie al vanaf dat hij geboren was, ze was een vriendin van zijn ouders en toen hij nog klein was had ze nog wel eens op hem gepast.
Langzaam sjokte hij naar het hutje toe en toen hij daar was klopte hij op de deur. Hij wachtte even en hoorde toen voetstappen en de deur ging open. Julie verscheen en glimlachte toen ze Collin zag staan. “Ik dacht ik kom eens langs.” Zei Collin grijnzend.
“Dan kom je op tijd want ik heb net verse koekjes gebakken, ze zijn niet perfect maar smaken prima.” Zei Julie glimlachend terwijl ze de deur openhield.
Collin stapte binnen en glimlachte bij de aanblik van het huisje. Vanbinnen was het magisch vergroot en er waren muren in geplaatst om kamers af te scheiden. Collin plofte op de stoel neer waar hij altijd zat en zag de koekjes al op tafel staan. “Wat wil je drinken?” Werd er geroepen.
“Doe maar een boterbiertje ofzoiets.” Riep hij terug.
“Je hebt geluk, het is de laatste.”
Julie kwam teruglopen en zette het boterbiertje voor hem neer terwijl ze zelf een kop thee in haar handen had. Ze glimlachte. “Vertel mee eens, wat brengt jou hier?” Vroeg ze.
“Mijn voeten.” Zei hij grinnikend.
“Die ken ik al.”
“De helft van de mensen liggen nog te pitten. En Tim ook dus veel had ik niet te doen.”
“Tot diep in de nacht gefeest dus?”
“Niet zo’n beetje ook.”
“En Vado?”
“Die moest ons naar bed sturen, ze was kwaad.”
“Dat kan ik begrijpen, hoe laat was het?”
“Ik denk rond drie of vier uur.”
“Hebben jullie goed gedaan.”
Julie glimlachte en schudde met haar bruine haar. Collin verbaasde zich er altijd nog over dat Julie de baan die aangeboden had kregen had geweigerd. Aan de ene kant vond hij dat ze het verdiende om kleding te showen, maar aan de andere kant vond hij het fijn dat Julie toch op Hogwarts wilde blijven.
Julie keek hem verbaasd aan toen Collin niet reageerde en Collin nam nog een slok van zijn boterbiertje. Toen zuchtte hij even en dacht aan Caleigh. Hij verwierp de gedachte snel en keek Julie aan. “Soms snap ik je nog steeds niet.” Zei hij plots. Julie trok haar wenkbrauw op. “Waarom niet?” Vroeg ze.
“Je hebt een prachtige kans geweigerd om hier te blijven.”
“Ja, maar die wereld is gewoon niks voor mij.”
“Ik weet nog wat die man zei; Je hebt prachtige bruine haren en je reebruine ogen komen er mooi bij uit..”
“En je bleke huid maakt alles af.”
Julie lachte toen ze de zin afmaakte. Ze schudde haar hoofd en glimlachte toen. “Die mensen hemelen je helemaal op Collin. En als je het aanneemt geven ze je dozijnen make-up zodat je jezelf niet meer herkend. Nee, daar pas ik voor.”
“Je zal wel gelijk hebben.”
“En sowieso, om kinderen les te geven is veel leuker, vooral als je bekende lesgeeft/”
“Ja, dan kun je ze goed pesten.” Zei Collin grijnzend.
“Ja, dat ook ja.”
“Ik wist het!”
“Je bent hopeloos Collin. Echt waar.”
Collin grijnsde en zag dat Julie geen grijns kon onderdrukken. Collin keek op de klok en zag dat er al een uur voorbij was gegaan. Hij grijnsde nog breder, Tim zou ondertussen wel wakker zijn geworden. Plots werd er op de deur geklopt en Julie stond op.
Collin keek nieuwsgierig naar de deur en wie er voor stond. Hij kon het niet laten om te grijnzen toen hij Tim zag staan. Tim zag er dan ook niet echt wakker uit. “Morgen.” Mompelde Tim, “Is Collin hier?” Collin stond op en liep naar de deur toe. “Eindelijk wakker?” Zei hij grijnzend.
“Ja.” Mompelde Tim.
“Echt wakker zie je er niet uit. Ik zat al te wachten op je.”
“HaHa.” Mompelde Tim.
“Kom je anders binnen?” Vroeg Julie plots.
“Nee, ik heb Collin nodig. Ik moet hem spreken. Tenminste ik moet hem iets vertellen.”
Tim grijnsde en Collin trok zijn wenkbrauw aan. Toen haalde hij zijn schouders op en pakte zijn mantel die hij had uitgedaan. Collin zei Julie gedag en samen met Tim liep hij terug naar het kasteel. “Wat wilde je me vertellen?” Vroeg Collin plots. Tim stopte en grijnsde breed. “Vrijdag, ga jij met Mila uit.” Zei hij grijnzend.
“Wat?” Zei Collin verbaasd.
“Jij gaat Mila vandaag mee uit vragen voor vrijdag. Ik heb alles al geregeld met de vriendin van Mila. We zorgen dat alles perfect zal gaan.”
“Tim! Wie zegt dat ik dit wil?”
“Je moet wel Collin. Het zal je goed doen en Mila is een geweldige meid.”
“Je had het eerst moeten overleggen!”
“Nee, want anders had je nee gezegd.”
“Ja en dat doe ik nu ook.”
“Nee, nee, nee. Jij gaat met haar uit en je zult het gezellig hebben.”
“Maar Tim!”
“Nee! Jij gaat gewoon met haar uit en gaat haar straks vragen. Geloof me nou maar, het zal leuk worden.”
Collin zuchtte, hij wist dat hij op dit gebied Tim niet kon verslaan. Hij voelde hoe Tim hem op zijn rug sloeg en hem aanmoedigde, maar het deed Collin weinig. Hij vroeg zich gewoon af hoe hij dit allemaal ging oplossen. Hij ga toe, Mila was een geweldige meid, maar hij wilde niet met haar uit. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Zo Jul 10, 2005 11:49 |
|
Bedankt voor de reacties ^__^ Ja ik ben nog van plan om fouten uit het vorige stuk te gaan halen, maar ik had toen niet echt veel zin daarin  In ieder geval weer een nieuw stukje. Een vreemd stukje om het maar even te zeggen ^^''
Owja, zoals jullie hebben gezien werk ik in dit verhaal niet met titels, teveel werk ^^''
Part 4
Op een rustig tempo liep Caleigh richting haar lokaal. Ze was moe en had totaal geen zin in Bezweringen. Meestal vond ze dat wel leuk, maar vandaag had ze nergens zin in. Haar hoofd leek rond te tollen en ze had slechte herinneringen aan de afgelopen nacht overgehouden. Toen ze het lokaal inkwam ging ze zitten en vermoeid keek ze naar haar tafel. “Juffrouw Raven? Waar is juffrouw Draste?” Werd er plots gevraagd. Ze keek op en zag professor Bon. “Ze heeft vannacht een paar keer overgegeven en ze had hele erge hoofdpijn. Dus ze is in bed gebleven.” Hij knikte en liep verder terwijl Caleigh weer vermoeid naar haar tafel staarde.
Het was midden in de nacht toen Caleigh plots iemand voelde die haar wakker schudden. Moeizaam opende ze haar ogen en zag Lix opgewonden staan. “Wat?” Mompelde ze.
“Kleed je aan!” Zei Lix opgewonden.
Voordat Caleigh wat kon zeggen trok Lix de dekens weg had een borstel gepakt, make-up en een jurk uit de koffer van Caleigh gepakt. Lix begon hardhandig haar haar te borstelen en het lukte niet om haar weg te duwen. Toen haar haar zonder klitten zat en volgens Lix goed genoeg zat, kreeg ze haar jurk toegegooid. “Doe aan! Hup.” Zei Lix nog steeds opgewonden.
“Lix? Waar ben je mee bezig? Ik wil slapen.” Zei ze vermoeid.
“Niet nu. We moeten wat doen!”
“Wat?”
“Dat zie je zo wel. Alsjeblieft Caleigh, doe het voor mij.”
Voordat ze nog meer kon protesteren voelde ze een koud washandje in haar gezicht en bijna gilde ze even. Toen Lix het washandje weghaalde was ze meteen klaarwakker en ze keek haar kwaad aan. Lix glimlachte slechts onschuldig. Ze moest nu wel luisteren. Ze stapte uit haar bed en deed de jurk aan. Zodra ze dat gedaan had begon Lix met make-up aanbrengen en haalde toen haar schoenen tevoorschijn. Daarna duwde ze haar richting beneden.
Ze schrok op uit haar gedachtes en hoorde de bel gaan. Ze had niet beseft dat de les al klaar was en ze pakte haar tas en liep naar haar volgende lokaal. Niet echt wetend wat ze nou precies had. Ze merkte dat ze Verzorging voor Fabeldieren had en ze zuchtte, ze moest naar buiten toe. Terwijl ze naar buiten liep merkte ze wat voor een rotgevoel ze in haar lichaam had.
Lix duwde haar en toen ze bijna beneden waren zag Caleigh Jeff en nog een jongen zitten. Meteen draaide ze zich om en duwde Lix naar boven toe. “Waar ben je mee bezig?” Siste ze.
“Alsjeblieft Caleigh. Je weet dat ik die andere jongen leuk vind en hij wilde alleen als ik jou meenam voor Jeff.” Zei Lix smekend.
“Lix! Je had dit moeten overleggen!”
“Kon ik niet, je had meteen nee gezegd.”
“Klopt en dat doe ik nu ook!”
“Alsjeblieft Caleigh. Ik wil zo graag eens met hem praten en dit is mijn kans. Ik zou je eeuwig dankbaar zijn Alsjeblieft.”
Lix keek haar smekend aan en Caleigh kon niks anders doen dan zuchtten en toegeven. Lix omhelsde haar dankbaar en pakte haar hand vast en met tegenzin liep Caleigh met Lix mee. Ze zag Jeff breed grijnzen en had de neiging om een opmerking te maken. “Hallo dames.” Zei Jeff. Ze voelde hoe Lix haar hand losliet en die van de jongen pakte en hoe Jeff haar hand pakte en ze voelde hoe hij haar op één van de banken trok. Hij begon meteen over zichzelf te praten terwijl hij nog steeds haar hand vast had. Plots bood hij haar wat te drinken aan. “Wil je wat drinken?” Zei hij.
“Nee dank je, ik heb geen dorst.” Zei ze met een lichte argwaan in haar stem.
“Het is gewoon boterbier, dus als je dorst hebt, het staat op tafel.”
Ze knikte maar gewoon en zuchtte zachtjes. Ze had hier echt geen zin in. Na een tijd half te hebben geluisterd naar wat er was gezegd en soms een klein slokje drinken te hebben genomen, merkte ze plots dat Jeff zijn arm om haar heen had geslagen. En daarbij, zat ze ook een stuk dichtbij hem. Plots voelde ze zijn hand op haar been en voelde ze hoe hij haar nog wat dichterbij hem duwde. Ze keek naar Lix, maar die leek niks te merken, Lix keek wat wazig uit haar ogen, maar leek dolgelukkig en plots begon er iets te dagen bij haar. Ze hadden wat in de drankjes gedaan en het was zeker niet onschuldigs. Ze stond kwaad op en Jeff keek haar verbaasd aan. Zonder wat te zeggen pakte ze Lix ruw bij haar arm en trok haar mee. Jeff stond plots voor haar en pakte haar arm, maar zonder na te denken sloeg ze hem midden in zijn gezicht. Toen duwde ze hem opzij en trok Lix mee naar boven toe.Lix leek niks door te hebben en in de slaapzaal aangekomen keek ze Lix kwaad aan. Ze wist dat het hopeloos was en maakte het gezicht van Lix schoon en duwde haar in bed.”Stel walgelijke jongens.” Siste ze kwaad terwijl ze zichzelf omkleedde.
Plots voelde ze een hand op haar schouder en keek om. Professor Udon, oftewel Julie, stond achter haar. Julie wilde geen professor worden genoemd en keek haar nu wat vreemd aan. “Gaat het wel? Je ziet er niet echt best uit en bent er met je gedachtes niet echt bij.” Zei ze.
“Het gaat wel.” Mompelde Caleigh, “Ik maak me gewoon zorgen om Lix. Die was heel erg beroerd vanochtend.”
“Dan is het goed. Als het niet gaat, gewoon zeggen.”
Caleigh knikte en Julie liep weer verder. Caleigh hoopte dat de les snel zou zijn afgelopen en ze had geluk, want vijf minuten later was de les afgelopen.
Ze liep richting haar laatste les van de dag, ze kwam net van de common room en was dus al wat later, maar ze wilde niet versnellen. Toen ze de bocht omging zag ze iemand voor haar opdoemen en deed ze een stap achteruit, om niet te vallen. In haar reactie, werd ze plots vastgepakt aan haar beide armen en ze zag Jeff staan. Ze probeerde haar handen los te krijgen, maar het lukte niet. “Kijk eens wie we hier hebben.” Zei Jeff grijnzend.
“Laat me los!” Zei ze kwaad.
“Nee. Tenslotte heb jij gisteren heel wat verpest.”
“En het was jullie verdiende loon!”
“Kijk, mijn plannetje was geweldig, alleen had ik geen rekening gehouden met die vreselijke eigenschap van je, wantrouwen.”
“Als je die eigenschap al vreselijk vind zul je de rest van mijn eigenschappen ook vreselijk vinden.”
“Als alles was gelukt gisteravond dan was je ondertussen verslaafd aan me, want je kent de verhalen. Iedereen die mij één nacht heeft doorgebracht, wilde me niet meer kwijt.”
“Ik zal je uit je droom halen. ik zal nooit een nacht met jou doorbrengen!”
“Dat weet ik nog niet zo zeker.”
Met zijn vrije hand streelde Jeff over haar gezicht en ze keek hem woedend aan. “Prijs jezelf gelukkig dat je niet in het Quidditch-team zit. Want als je dat zat zou ik er persoonlijk voor zorgen dat een bludger je tegen je hoofd kwam en goed.”
“Ow, mijn lief, niet zo opstandig. Ik kom je nog wel eens opzoeken. Als je weer eens alleen wilt zijn.”
“Waar heb je het over.” Zei ze wantrouwig.
“Als je weer eens in je eentje bij het meer zit, of achterin de bieb in het raamkozijn, of als je eens de laatste bent die de kleedkamers van het stadion. Ik vind je wel.”
Zijn hand gleed over haar rug op en door een onverwachtste beweging kreeg ze haar handen los en duwde ze hem hard weg. “Ik walg van je.” Zei ze voordat ze kwaad wegliep. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Di Jul 12, 2005 15:21 |
|
Tja ^^'' Geen reacties eigenlijk, maar toch moet er een nieuw stuk komen. Jullie snappen ondertussen wel hoe het werkt denk ik ^__^
Part 5
Collin was bezig met een lijst door te lezen die Tim voor hem had gemaakt. Hij kon niet geloven dat Tim alles al had uitgezocht en had geregeld. Hij las wat Mila niet lekker vond en wat ze heerlijk vond en haar favoriete onderwerpen om over te praten. Het was teveel om te onthouden vond Collin. Hij wierp een blik die op Mila die gewoon bezig was met haar werk. Plots keek ze hem aan en glimlachte verleidelijk naar hem. Collin glimlachte terug en keek toen weer naar zijn werk. Toen de bel ging stopte hij de lijst veilig en zijn tas en liep met Tim naar de common room.
Toen ze in de common room zaten liep Collin naar een lege plek toe en ging zitten en haalde zijn huiswerk tevoorschijn. Tim kwam tegenover hem zitten en deed hetzelfde. “Je gaat haar straks vragen.” Zei Tim plots.
“Euh? Wat?” Vroeg Collin verbaasd.
“Mila. Je gaat haar straks vragen voor vrijdagavond.”
“Jaja.”
“ik heb al opgeschreven wat je gaat zeggen.”
“Is er iets dat je niet hebt gedaan?”
Tim antwoordde niet en schoof een stuk perkament naar hem toe met een paar zinnen. Collin zuchtte en las het snel door. Toen stopte hij het onder zijn werkstuk Toverdranken en begon daaraan. Toen hij klaar was keek hij of hij Mila zag zitten en zag haar een stukje verderop met haar vriendin zitten. Hij keek de zinnen nog even door en stond toen op. Tim grijnsde en Collin liep richting de tafel van Mila. “Hey Mila.” Zei hij toen hij bij haar tafel stond. Mila keek op en glimlachte meteen toen ze hem zag en hij glimlachte terug. “Ow, ik moet even wat halen op de slaapzaal.” Zei de vriendin van Mila plots en weg was ze. Collin ging op haar plek zitten en keek Mila aan. “Heb je vrijdagavond al wat te doen?” Vroeg hij glimlachend.
“Nee.” Antwoordde Mila, terwijl ze verleidelijk glimlachte.
“Dan heb je nu wat te doen. Want ik heb de noordertoren gereserveerd om met jou een avondje door te brengen op een rustige plek.”
“Hoelaat beginnen we?”
“Om acht uur, we gaan nog eten dus zorg dat je honger hebt.”
“Ik zal er zijn.”
“Tot dan.”
Collin stond op en liep terug naar de tafel van Tim en ging weer zitten. Die grijnsde breed en keek hem aan. Collin was niet van plan om iets te zeggen, want hij was nog steeds niet weg van het idee.
De week ging snel voorbij en voordat Collin het wist was het vrijdag. Toen het zeven uur was had Tim hem gedwongen alvast leuke kleding aan te doen en Collin had gekozen voor een blauwe spijkerbroek en een rood shirt erboven. Tim had met zijn hoofd geschud, maar hem daarna mee naar de noordertoren gesleept om alles klaar te maken. Toen het kwart voor acht was zag Collin dat alles klaar was en hij plofte op een bank neer die er stond. “We mogen tevreden zijn. Vind je niet?” Zei Tim.
“Jij, mag tevreden zijn. Jij hebt alles gedaan.” Zei Collin.
“Jaja, heb je alle aanwijzingen en al die andere dingen nog?”
“Ja.”
“Mooi zo, Mila komt over een kwartier. Veel succes.”
Collin knikte toen Tim de noordertoren verliet en keek om de minuut op de klok. Toen het acht uur was stond hij op en hoorde iemand op de deur kloppen. Hij stond op en deed de deur open. Mila stond voor de deur en had een lichtblauwe jurk aan die tot net boven haar knieën zat. Collin pakte haar hand en gaf er een kus op terwijl Mila glimlachte en binnenkwam.
Collin leidde haar naar de tafel en schoof haar stoel naar achteren toen ze ging zitten en naar voren toen ze zat. Daarna ging hij tegenover haar zitten en glimlachte. “Je ziet er prachtig uit.” Zei hij glimlachend.
“Dank je.” Antwoordde ze.
“Ik hoop dat je van biefstuk houdt met champignonsaus.”
“Daar ben ik dol op.”
Collin haalde de deksel van de schaal af en schepte voor Mila op. Die pakte het bord glimlachend aan en begon haar vlees te snijden. Het was even stil en Collin wist even niet wat hij moest zeggen. “Ik voel me nu best stom.” Zei hij plots. Mila keek verbaasd op. “Waarom?” Vroeg ze.
“Je hoort altijd van die dingen dat de jongen altijd alles zegt en van die dingen, maar ik weet niet hoe ik ergens over zou moeten beginnen.”
Mila lachte vrolijk. Het hart van Collin maakte een sprongetje, Mila had een mooie lach. Mila schudde met haar hoofd en keek Collin vrolijk aan. “Woorden zijn niet altijd nodig.” Zei ze.
“Dat is waar. Maar toch, zwijgend eten is ook zo niks.”
“We hebben nu een onderwerp.”
“Echt een onderwerp is het niet. Meer wat te doen als je echt nergens over weet te praten.”
“Je bent grappig Collin.”
“Dank je.”
Na het eten ruimde Collin alles met een zwaai op en zag dat Mila op de bank was gaan zitten. Hij ging naast haar zitten en glimlachte. Hij probeerde zich te herinneren waar Mila van hield en plots wist hij weer dat ze dol was op dingen zoals het lot. “Mila, vertel me eens, hoe denk jij over dingen zoals het lot.” Zei hij terwijl hij haar aankeek. Mila begon te glimlachen. “Ik ben dol op dat soort dingen.” Zei ze, “Ik geloof ook in het lot.”
“Vertel er eens wat over.” Antwoordde Collin.
“Ik geloof dat als iets gebeurd een reden heeft en het al jaren van tevoren was vastgesteld dat het zou gebeuren.”
“Interessant. Ik geloof er ook wel in, maar op sommige momenten gebeuren er van de dingen, die je hele leven veranderen, op een slechte manier en dan weet ik het soms niet meer.”
“Soms moeten er dingen gebeuren om verder in het leven te komen, hoe moeilijk het ook is.”
“Helaas wel ja.”
“Wat is er dan in jou leven gebeurd wat je niet had gewild?”
“Het is nogal moeilijk om over te praten, maar afgelopen zomer is me verteld dat ik geadopteerd ben.”
Collin zuchtte en keek niet naar Mila. Mila legde haar hand op zijn hand. “Het is niet erg, als ze je hebben geadopteerd houd het in dat ze vreselijk veel van je houden.” Zei Mila. Collin keek Mila nu aan en wist dat ze wel gelijk had. “Soms vraag ik me gewoon af hoe mijn echte ouders zouden zijn, ik weet niet wie ze zijn, zelfs niet of ze nog leven.” Zei Collin.
“Maar stel dat je het wel wist en het iets vreselijks zou zijn. Dan zou je misschien wel willen dat je het niet wist.”
“Misschien.”
Toen het laat werd besloten ze om terug te gaan naar de common room. Collin had niet verwacht dat het echt leuk zou worden, maar begreep dat hij Mila gewoon een kans moest geven. In de common room aangekomen liet Collin de hand van Mila los. “Ik hoop dat je het leuk vond.” Zei hij.
“Ik vond heel erg leuk Collin. Echt waar.” Antwoordde Mila glimlachend.
“Gelukkig maar. Welterusten.”
“Welterusten Collin.”
Collin liet haar hand los en keek hoe Mila de trap opliep, daarna liep hij naar de slaapzaal van de jongens en merkte meteen dat Tim nog wakker was. Zonder wat te zeggen begon Collin met zichzelf om te kleden en merkte dat Tim zat te wachten. “Hoe ging het?” Vroeg Tim zodra Collin op zijn bed ging liggen.
“Goed.” Antwoordde Collin.
“Hoe vond je Mila?”
“Ze zag er leuk uit, we hebben leuk gepraat.”
“Hebben jullie gezoend.”
“Nee.”
“Waarom niet?”
“Waarom wel?”
“Ga ja haar een kans geven?”
“Ja en nu ga ik slapen.”
Zonder nog iets te zeggen sloeg Collin de dekens over zijn hoofd en negeerde Tim. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Za Jul 16, 2005 9:24 |
|
Weer een nieuw stukje ^__^
Part 6
Caleigh was na een week nog steeds kwaad op Lix geweest, maar ze wist dat ze het Lix moest vergeven. Die deed wel eens stommere dingen als ze iemand leuk vond. Maar toch, elke keer als Caleigh Jeff in de afdelingstafel of in de common room zag borrelde er een kwade woede omhoog. Het begon al tegen midden November te worden en over een paar weken zou de kerstvakantie beginnen. Caleigh was niet van plan om naar huis te gaan. Ze wilde haar vader niet zien, alleen haar moeder. Maar dan nog, het gerucht dat er een gemaskerd bal kwam, ging ten ronde. Zuchtend zette Caleigh een boek terug in de kast en pakte haar tas. Lix was vijf seconden geleden al vertrokken, maar Caleigh wilde nog even wat opzoeken.
Toen ze op de gang liep zag ze hoe een paar jongens plots weg begonnen te rennen en ze moest een stap opzij doen, om niet omver te worden gerend. Ze besloot om maar gewoon verder te lopen en toen ze de bocht om wilde gaan, werd ze plots voorover geduwd. Ze belandde precies op een meisje en had een zachte landing. Snel stond ze op en keek het meisje aan. Plots zag ze dat er nog een jongen naast lag. Ze herkende Collin plots en keek verbaasd naar de hand van Collin die de hand van het meisje vasthad. “Kon je niet uitkijken!” Zei het meisje kwaad. Caleigh keek het meisje weer aan.
“Ik wel, maar die jongens die me omver duwde niet.” Zei ze sarcastisch.
“Tuurlijk, geef iemand anders maar de schuld! Je deed het express.”
“Als dat zo was dan had ik ervoor gezorgd dat ik zelf niet op de grond was terechtgekomen.”
“Mila rustig.” Zei Collin plots en hij trok Mila naar zich toe, “Voordat je me meetrok naar beneden, zag ik een paar jongens wegrennen en mensen omduwen omdat ze er voorbij wilde.”
Caleigh keek Collin aan en toen hij het meisje naar zich toe trok, leek een dof gevoel haar lichaam te betreden. Ze keek ze allebei nog even kort aan en liep toen snel verder.
Zonder dat ze het merkte begon ze sneller te lopen en kwam ze plots buiten aan, waar ze begon te rennen. Plots stopte ze. Ze snapte niks meer van zichzelf. “Waar ben ik mee bezig?” Mompelde ze. Ze draaide zich om en liep weer terug naar het kasteel, met een vreemd gevoel in haar lichaam. Want nog steeds snapte ze zichzelf niet. Toen ze in de Grote Zaal aankwam zag ze Lix zitten en liep snel naar haar toe. Ze ging naast haar zitten zonder wat te zeggen en staarde naar de tafel. “Ik vroeg me al af waar je bleef.” Zei Lix plots.
“Ik werd omver geduwd door een paar jochies en kreeg daardoor ruzie met een Gryff.” Zei Caleigh.
“Het zou eens geen Gryff zijn die om niks ruzie zoekt. Waarom kreeg je ruzie?”
“Omdat ik op haar viel.”
“Jij landde in ieder geval zacht.”
Lix grijnsde en Caleigh kond er niks aan doen, maar ze grijnsde ook lichtelijk.
In de common room leek het rommeliger dan het normaal was. het leek alsof er één grote chaos was ontstaan en niemand snapte waarom. Plots kwam er een meisje naar hun toe van hun jaar. “Alle slaapzalen zijn overhoop gehaald!” Zei ze, “Niemand weet door wie.” Verbaasd keek Caleigh Lix aan en toen probeerden ze naar hun eigen slaapzaal te komen. Overal lag kleding en spullen op de grond en er lagen glasscherven. De koffers waren open en de kussen waren kapot. Caleigh haastte zich naar haar koffer die open lag en zag dat al haar kleding eruit was gehaald. Ze merkte dat niet alleen het eruit gehaald was, maar het ook kapot was gemaakt en toen zag ze haar zakmes liggen. Hij was open en ze deed hem dicht en deed hem weer in haar hutkoffer. “Damn! Wat is hier gebeurd?!” Zei ze kwaad toen ze haar lievelingsshirt omhoog viste, die vol met scheuren zat.
“Geen idee. Wie kan er in onze common room komen op de leerlingen na, van iedereen is iets stuk.” Zei Lix.
“Als van iedereen iets stuk is dan kan het niemand van Slytherin geweest zijn en waarom zou iemand zoiets doen?”
“Weet ik veel.”
“Dames, de slaapzaal uit, we moeten dit gaan onderzoeken en kijken of er sporen zijn achtergelaten.” Zei plots een stem achter hun.
Ze keken om en zagen professor Allias staan. Zonder wat te zeggen stonden ze op en liepen de slaapzaal uit. Voordat Caleigh de slaapzaal uitliep keek ze naar Allias. “Professor, mijn zakmes lag open op de vloer. Misschien hebben ze die gebruikt om de kleren stuk te maken, alleen ik heb hem weer terug gedaan in mijn hutkoffer.” Zei ze.
“Bedankt voor de informatie.” Antwoordde Allias en hij sloot de deur van de slaapzaal af.
Caleigh liep naar Lix toe. Lix trok haar mee naar een rustig stukje van de common room en Caleigh ging op een lege stoel zitten en zuchtte. “Ik begrijp het niet.” Mompelde ze.
“Wij allemaal niet Caleigh.” Zei Lix.
“Wie kan het hebben gedaan? Niemand kan onze common room in behalve het hoofd van de afdeling, het schoolhoofd en wij.”
“Misschien was het wel iemand van binnenuit.”
“Wie? Alles is vernield, die persoon zou teveel opvallen als hij of zij zijn eigen kleding heel laat.”
“Dat is waar.” Mompelde Lix.
“Ik weet het niet Lix, ik snap het gewoon niet.”
“Misschien een Gryffindor? Alleen hoe zou die in de common room kunnen komen?”
“Geen idee.”
Het was even stil en Caleigh stond op. Ze was kwaad en geïrriteerd en wilde weten wat er was gebeurd. Hoe had zoiets kunnen gebeuren wilde ze weten. Het was onmogelijk gewoon. Toen pakte ze de hand van Lix en trok haar mee de common room uit.
Buiten de common room was het druk in de gangen van de kerkers. Overal liepen mensen van Slytherin die niet snapten wat er was gebeurd en er werd volop gepraat. Toen ze boven waren merkte Caleigh al snel dat, ondertussen de hele school het al wist. “Hé Slytherin! Zijn je spullen gemold.” Werd er plots geroepen door een jongen, “Vast jullie verdiende loon.” Kwaad draaide Caleigh zich om en liep op de jongen af. Hij keek haar uitdagend aan, hij was een stuk groter, maar ze was niet bang. Plotseling gaf ze hem een harde knal in zijn gezicht. “En dat, was jou verdiende loon.” Siste ze. Zonder hem nog aan te kijken draaide ze zich om en trok Lix mee verder. Ze hoorde de jongen achter haar vloeken en plots stonden er twee andere jongens voor haar. Ze rolde met haar ogen en haalde haar Wand tevoorschijn. “Dat was een grote fout Slytherin.” Zei de eerste jongen.
“Eigenlijk vond ik het wel toepasselijk.” Zei ze koel.
“Je kan niet tegen twee van ons op, we zijn veel beter.”
“Vast wel en een stuk arroganter.”
“Niet zo’n grote mond hebben, zo stoer ben je niet.”
“Jullie dan wel?”
“Paralitis!” Zei een stem achter haar.
Ze sprong behendig opzij toen de straal haar bijna zou raken en de rode straal schoot rakelings langs haar en raakte één van de jongens. “Jullie zullen toch vroeger moeten opstaan.” Zei ze spottend.
“Dat was onmogelijk!” Zei de jongen die de spreuk had afgevuurd, hij stond nu naast de andere.
“Quidditch maakt je lenig.” Zei ze simpel.
“Jij en Quidditch?” Zei de andere jongen spottend.
“Ja toevallig wel en aanvoerder en in mijn eerste jaar als aanvoerder werden we nog kampion ook.”
“En wat is hier aan de hand?” Werd er plots achter haar gevraagd.
Caleigh draaide zich om en zag Julie staan. Die keek hun streng aan. “Die meid daagde ons uit voor een duel en schold ons uit.” Zei één van de jongens.
“En hun verdraaien de waarheid.” Zei Caleigh luchtig, ze had wel eens in moeilijkere situaties gestaan dan dit, “Kort gezegd, die jongen zei dat onze verdiende loon was dat onze spullen vernield waren, ik heb hem een knal verkocht en toen wilden hun mij bedreigen. Helaas voor hun werd de één verlamd door die jongen die ik had geslagen, ik sprong namelijk opzij voor de spreuk.”
“Ik geef jullie nu slechts een waarschuwing en nu allemaal verder. En als ik ook maar merk dat iemand opmerkingen maakt over de vernielingen in de common room van Slytherin zal ik eens strafwerk gaan uitdelen.”
Plots was iedereen weg en Caleigh keek Lix aan. Julie knikte en liep toen verder.
Op een gegeven moment werd iedereen naar de Grote Zaal geroepen en Caleigh wist al half waar het over zou gaan. Toen iedereen in de Zaal was werden de deuren gesloten en stapte het hoofd naar voren toe. Hij keek iedereen ernstig aan. “Zoals jullie ondertussen al gehoord en velen gezien hebben, is de common room van Slytherin vernield. Wij hebben vernomen dat het niet door iemand is gedaan van Slytherin zelf, maar van buiten de afdeling. We weten niet hoe het is gebeurd en wie het was. Maar zodra we erachter komen wie het was zal die een zware straf krijgen.” Zei het hoofd, “In de tussentijd wens ik dat er geen opmerkingen worden gemaakt tegenover de mensen van Slytherin. Gebeurd dat wel dan zullen er punten worden afgetrokken.” Toen hij klaar was werd er luidruchtig gepraat en mensen wilde weg, maar de deuren waren nog dicht. “Voordat ik het vergeet. Het gerucht is al ten ronde gegaan, in de kerstvakantie word er een bal gehouden, maar niet zomaar één, maar een gemaskerd bal. Dus wees creatief.” Daarna klapte hij in zijn handen en gingen de deuren open. Opgewonden verliet iedereen de Grote Zaal en Caleigh liep met Lix mee naar de common room, ze wisten niet wat ze moesten doen. Of wat ze konden doen. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333
Laatst aangepast door Catie op Wo Jul 20, 2005 18:58; in totaal 1 keer bewerkt |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Wo Jul 20, 2005 18:50 |
|
Part 7
Collin zat verward in de common room. Hij staarde naar buiten toe terwijl hij dacht wat er de afgelopen dag was gebeurd. Hij kon zich nog precies het gezicht van Caleigh voor zich stellen toen ze zag dat Collin de hand van Mila vast hield. En vooral haar ogen, ze leken zo dof en Collin snapte niet waarom. Voordat ze het had gezien waren haar ogen nog niet dof geweest en plots was haar blik veranderd. En dan het hele gebeuren met de common room van Slytherin, hij vroeg zich af wie erachter zaten, maar hij kon niemand bedenken. Plots voelde hij een hand op zijn schouder en schrok uit zijn gedachtes. Mila had haar hand op zijn schouder gelegd en glimlachte. Hij dacht weer even terug aan het gesprek dat hij die dag met haar had gehad, op een gegeven moment werd het Mila allemaal wat teveel en had hij haar hand gepakt en niet meer losgelaten. “Waar dacht je aan?” Vroeg ze.
“Ow, gewoon, aan wat er vandaag is gebeurd.” Antwoordde hij.
“Het gesprek dat we hadden, ik ben je heel dankbaar dat je luisterde.”
“Maakt niet uit.”
“Voor mij wel en ik ben je er echt heel dankbaar voor.”
Collin wist even niet wat hij moest zeggen. “Als ik op school bleef had ik je meegevraagd naar het bal.” Zei Mila terwijl ze de andere kant op keek, “Maar ik ga naar huis toe.”
“Waarom ga je naar huis?” Vroeg Collin verbaasd.
“Ow, mijn oma, het is waarschijnlijk het laatste jaar dat ik kerst met haar kan doorbrengen.”
“Het spijt me voor je.”
“Nee geeft niet, ze is al heel oud. En ik leef ermee. Maar ik ga even naar de bieb. Ik zie je straks wel.”
Collin knikte en Mila verdween.
De dagen gingen langzaam voorbij en het werd steeds kouder. Toen December begon waren alle bomen kaal geworden en moesten ze nog twee weken doorstaan voordat de kerstvakantie zou beginnen. Collin zuchtte diep toen ze richting Verzorging voor Fabeldieren liepen en het was ijskoud. Toen ze bij het huisje aankwamen stonden er al wat mensen en Collin zag Caleigh staan. Ze zag bleker dan ze normaal was en haar ogen zagen er moe uit. Plots keek ze hem aan en zag in haar ogen iets van angst en iets onbekend, hij kon het niet omvatten en keek snel naar Julie. “Ik weet dat het koud is, maar dat houdt niet in dat we de dieren zomaar kunnen laten stikken.” Zei ze vrolijk. Er werd wat gemompeld en iedereen liep naar het dier dat ze moesten verzorgen. Collin wierp soms een blik op Caleigh die gewoon bezig was en met Lix praatte. “Collin? Blijf er wel bij met de les.” Werd er plots gezegd. Hij keek op en zag Julie staan. “Sorry.” Mompelde hij.
“Maakt niet uit, maar we moeten wel zorgen dat ze het allemaal overleven.” Zei Julie.
“Ja je hebt gelijk.”
“Kom vanmiddag even langs, dan kunnen we praten.”
Daarna liep Julie verder. Collin keek haar verbaasd na en haalde zijn schouders toen op. Zonder er nog aandacht aan te schenken ging hij verder.
Die middag liep hij weer naar buiten toe. Hij had nog even snel wat huiswerk gemaakt omdat hij die avond niks wilde doen en was dus wat later. Toen hij bij Julie aankwam klopte hij op de deur. Hij hoorde meerdere stemmen en toen voetstappen. De deur ging open en hij zag Julie staan. “Kom binnen Collin.” Zei Julie en ze deed de deur verder open. Hij stapte naar binnen toe en deed zijn mantel af en plots zag hij Caleigh zitten. Hij keek haar verbaasd aan. “Collin je kent Caleigh denk ik wel.” Zei Julie plots, “Ze kwam net even langs.”
“Hoi.” Zei Collin nog steeds verbaasd.
“Hoi.” Fluisterde Caleigh terug.
Collin zag dat haar ogen wat rood waren en hij ging op een stoel zitten. Julie zette een boterbiertje voor hem neer en ging zelf ook zitten. “Wil jij nog wat Caleigh?” Vroeg ze.
“Nee, ik ga zo maar denk ik.”
“Is goed.”
“Ik moet namelijk nog wat dingen doen.”
“Ik zie je later nog wel.”
Caleigh stond op en pakte haar mantel. “Doei.” Mompelde ze en weg was ze. Collin keek nog even verbaasd naar de deur en toen naar Julie.
Julie keek hem ernstig aan en Collin trok zijn wenkbrauw op. Om de één of andere reden wist hij niet hoe dit ging lopen. Julie was niet iemand die zomaar ernstig iemand aankeek. “Wat kwam ze hier doen?” Vroeg Collin plots. Nu was het de beurt aan Julie om haar wenkbrauw op te tillen. “Ik vond haar halverwege jullie laatste les bij het meer en heb haar gezegd dat ze wat moest komen drinken bij me.” Zei Julie, “Waarom?”
“Ow, ik was gewoon nieuwsgierig.” Zei Collin snel.
“Oké… In ieder geval had ik een reden om je hier te vragen.”
“Ow.”
“Collin, je ouders maken zich zorgen over je. Ze zijn bang dat je stomme dingen gaat doen nu je weet dat..”
“Nu ik weet dat ze me geadopteerd hebben.” Maakte Collin haar zin af.
“Ja.”
“Ik doe altijd stomme dingen, ze zullen heus niet verdubbelen.”
“Collin ik weet dat je het er moeilijk mee hebt!”
“Hoe weet jij dat nou.”
“Ik ken je al vanaf je geboorte Collin. Ik ken je beter dan wie dan ook.”
“Ja, maar ook jij hebt het me nooit verteld!”
“Dat kon ik niet Collin, begrijp dat dan. Ik zou je dolgraag willen vertellen wie je ouders zijn en of ze leven, maar ik weet het niet. Dat weet niemand.”
“Hoe bedoel je?”
“Collin je bent te vondeling gelegd voor het huis van je ouders. Slechts een briefje met de vraag of ze goed voor je wilden zorgen. Verder niks, geen naam, ook niet jou naam.”
“Je maakt een grapje.”
“Was dat maar zo Collin. Je ouders konden niks anders doen dan je in huis te nemen want ze wisten, dat ze anders nooit een kind zouden krijgen. Ze hebben vanaf het moment dat ze je hebben gevonden van je gehouden.”
“Dat weet ik Julie alleen het was een klap voor me, ik had nooit zoiets verwacht. Ik hou nog steeds van ze, alleen ik kan het allemaal niet bevatten. Ik wil weten wie mijn ouders zijn en of ze nog leven.”
“Dat begrijp ik Collin, alleen misschien wil je het niet weten.”
“Dat zou ik daarna wel merken.”
“Beloof me gewoon, dat je geen stomme dingen gaat doen oké?”
“Oké. Dan ga ik nu maar weer.”
“Is goed en pas op jezelf en schrijf je ouders weer eens.”
Julie glimlachte en stond open liep naar de deur. Collin pakte zijn mantel en nam afscheid van Julie, daarna liep hij terug naar school. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Vr Aug 05, 2005 16:50 |
|
Part 8 verdeel ik in 2 stukken, want het is namelijk groot ^^'' Zo ongeveer 3 kantjes in lettertype 10 ^^''
Part 8
Caleigh merkte dat Lix niet in de common room was en ze liep richting de slaapzaal. Plots voelde ze hoe iemand haar hand vastpakte en terugtrok. Ze werd tegen iemand aangeduwd en ze keek op en zag Jeff staan. Meteen duwde ze hem ruw weg. “Rot op!” Siste ze kwaad.
“Niet zo kattig mijn lief.” Zei hij grijnzend.
Ze keek hem kwaad aan en toen hij haar vast wilde pakken duwde ze hem hard weg en liep naar de slaapzaal. Ze ging op haar bed zitten en staarde naar de muur. Ze dacht terug aan haar gesprek met Julie. Julie was heel aardig geweest en had geen opmerkingen gemaakt. Ze had haar zelfs advies gegeven om met de problemen om te gaan. Caleigh zuchtte keek naar de brief in haar handen. Ze had beloof haar moeder te schrijven als er weer wat gebeurde en om te zeggen wat ze met kerst zou doen. Ze had besloten om op school te blijven en om misschien naar het bal te gaan. Na een paar seconden stond ze op, borg de brief op en liep de common room uit richting de uilenvleugel.
De week ging sneller voorbij dan ze dacht en ook de laatste week voor de vakantie ging voorbij. Op de laatste schooldag ontving ze een brief van haar moeder waarin die vertelde dat ze bezig was met een jurk voor het feest en dat alles thuis goed ging. Caleigh zuchtte, ze miste haar moeder.
De dag voor het feest mocht iedereen naar Hogsmeade en het was dan ook heel erg druk. Overal liepen leerlingen rond die nog op zoek waren naar leuke dingetjes, een ketting zochten of andere dingen. Caleigh had haar jurk nog niet gekregen en ze maakte zich ook geen zorgen. Ze kende haar moeder en wist dat die nog bezig was met de goede sieraden erbij zoeken en zorgen dat alles er perfect uitzag. Ze hoefde zich ook niet druk te maken of de jurk wel paste, want haar moeder was zo slim geweest om een pop te maken die precies dezelfde maten als haar had. “Caleigh!” Zei Lix plots opgewonden terwijl ze naar een winkelruit wees.
“Wat?” Vroeg ze.
“Die ketting! Hij is prachtig en hij zal jou nog mooier staan. Je moet hem kopen!”
“Lix?”
“Ja?”
“ Ik weet niet wat voor kleur mijn jurk is of hoe die eruit ziet.”
“Ow, dat was ik vergeten.”
Caleigh schudde met haar hoofd. Lix raakte soms echt te opgewonden vond ze, maar aan de andere kant was het best grappig.
De volgende dag tijdens het ontbijt landden er plots twee grote uilen voor haar met een groot pakket. Snel maakte Caleigh het pakket los en wist dat het van haar moeder was. Ze gaf de uilen wat vlees en die vlogen voldaan weg. “Caleigh wat heb je gekregen?” Vroeg Linda een meisje van haar House en jaar.
“Het is waarschijnlijk mijn jurk voor vanavond.” Zei Caleigh.
“Wauw. Laat eens zien.”
“Ik wil hem eerst zelf zien.”
“Heb je hem nog niet gezien?”
“Mijn moeder heeft hem gemaakt.”
Caleigh grijnsde en Linda keek haar verbaasd aan. Lix kwam naast haar zitten en grijnsde toen ze de doos zag. Plots merkte Caleigh dat al meerdere mensen nieuwsgierig naar de doos keken. Plots stond ze op en pakte de doos op. “Kom Lix.” Zei Caleigh grijnzend. En samen liepen ze naar de common room. Toen ze in hun slaapzaal waren zette Caleigh de doos neer op haar bed en opende de doos.
Caleigh bekeek haar zelf voor de spiegel. Ze was net klaar en keek hoe de donkerrode jurk om haar lichaam sloot. Het lijfje zat precies goed en de rok viel elegant naar beneden. haar schouders waren bloot en ze had fluwelen handschoenen aan die dezelfde kleur waren als haar jurk. Om haar nek hing een ketting van een kruis met ingelegde steentjes en haar zwarte haar hing los. Lix had haar ogen donker opgemaakt zodat ze opvielen door het masker, dat alleen om haar ogen zat. Het masker was versierd met steentjes en zwarte lijntjes en Caleigh glimlachte naar Lix. Ze waren al wat later, maar het maakte hun niks uit. Ze liepen rustig naar de Grote Zaal toe en keken hoe erg die was veranderd. Er stond een trap en iedereen moest naar beneden toelopen. Lix nam afscheid van Caleigh want ze had met iemand afgesproken en plots merkte Caleigh dat er mensen naar haar keken. Ze probeerde hun te negeren en langzaam liep ze de trap af. Ze besloot om eerst maar gewoon wat rond te kijken en daarna zou ze wel zien wat ze zou doen. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Za Aug 13, 2005 15:31 |
|
Vervolg Part 8
Plots werd ze vastgepakt door iemand en de dansvloer opgetrokken. Ze kon niet zien wie het was door het masker en ze had eigenlijk ook geen idee wie het kon zijn. Het was een rustig nummer en de jongen leek precies te weten wat hij wilde. Ze vond het vreemd, maar om zomaar hem weg te duwen en er vandoor te gaan vond ze nog vreemder. Op een gegeven moment merkte ze dat ze aan de andere kant van de zaal waren gekomen en het nummer hield op. De jongen hield haar hand vast en trok haar zachtjes mee naar een hoek. Het beviel haar maar niks. Toen hij haar in een hoek had deed hij zijn masker af en zag ze hoe Jeff haar grijnzend aankeek. “Ik had kunnen weten dat jij het was!” Zei ze kwaad.
“Mijn lief, ik zou je tussen duizend meiden nog kunnen herkennen.” Zei hij grijnzend.
“Wat wil je van me.”
“Jou natuurlijk.”
“Nee dank je.”
“Die jurk staat je prachtig weet je.” Zei hij terwijl hij met zijn hand over haar wang streek, “Hij verbergt namelijk niks.”
Ze zag hem grijnzen en wist waar hij op doelde. De jurk was bloot aan de bovenkant en dat was iets wat ze normaal nooit droeg, maar ondanks dat minpunt, had ze de jurk prachtig gevonden. Zijn hand gleed over haar blote bovenarm en hij ging tegen haar aan staan. Hij duwde haar gezicht omhoog en grijnsde. “Laat me met rust!” Zei ze kwaad.
“Niet zo brutaal lief.” Zei hij, “Je wilt dit magische moment toch niet verpesten?”
“Maar al te graag wel!”
“Rustig aan.” Zei hij nu dreigend terwijl hij haar arm omdraaide, “We willen niet alle aandacht hebben, want ik wil rustig mijn gang gaan.”
“Ze zei dat je haar met rust moest laten.” Zei plots een stem achter Jeff.
Jeff draaide zich geïrriteerd om en er stond een jongen van haar ongeveer lengte. Hij keek Jeff zelfverzekerd aan door zijn ogen die te zien waren en in zijn hand had hij zijn Wand. “En wat heb jij hiermee te maken?” Zei Jeff terwijl die een stap naar de jongen toedeed en zijn Wand pakte. Caleigh vond dat het perfecte moment om uit de hoek te komen en langs Jeff te glippen.
Helaas had ze niet op het reactievermogen van Jeff gerekend en voelde hoe hij zijn hand om haar arm sloot en haar terugtrok. Ze probeerde haar arm los te trekken, maar het leverde haar alleen maar een stevigere greep op. “Laat haar gaan.” Zei de jongen weer. De jongen deed een stap naar haar toe en Jeff maakte zijn stevige greep losser. Plots voelde ze de hand van de jongen haar hand vastpakken en hij trok haar mee de menigte in. Ze hield zijn hand stevig vast en Jeff was even te verbijsterd om te reageren. Op een gegeven moment stopte hij en keek haar aan. “Ik dacht dat je wel wat hulp kon gebruiken.” Mompelde hij.
“Dank je.” Mompelde ze terug.
“Zou je willen dansen?”
Hij klonk wat onzeker, vond Caleigh maar, ze knikte. Hij pakte haar hand weer en leidde haar naar de dansvloer toe, waar hij zijn arm om haar middel sloeg en zijn hand op haar rug legde. Caleigh merkte dat ze zich erg op haar gemak voelde en glimlachte licht. Toen het nummer was afgelopen liet hij haar los en boog. Caleigh grinnikte en de jongen nam haar mee de dansvloer af. “Zullen we naar buiten toe gaan Caleigh?” Vroeg hij. Ze keek hem verbaasd aan.
“Hoe weet je mijn naam?” Vroeg ze.
“Ow tja, dat is een lang verhaal.”
“Ik heb alle tijd.”
“Nou je bent me gewoon altijd heel erg opgevallen en toen je binnenkwam herkende ik je gewoon.”
“Ow. Als antwoord nog op je vraag, is goed.”
Ze glimlachte en hij pakte haar hand weer en samen liepen ze naar buiten toe. Het was fris en de sneeuw gaf alles een magisch gevoel. Ondanks de kou die er zou moeten zij,n voelde ze geen kou. “Maar jij weet mijn naam, hoe moet ik jou aanspreken?” Vroeg ze.
“Noem me hoe je wilt.” Zei hij.
“Waarom wil je het niet zeggen?”
“Sommige dingen moet je niet verpesten. Stel dat je me haat in het normale leven, dan zou je het niet willen weten. Het is als de toekomst vertellen terwijl je die niet wilt weten, want je weet nooit wat er gaat komen.”
“Je hebt gelijk, maar hoe moet ik je dan aanspreken?”
“Verzin maar wat.”
“Dan noem ik je vanaf nu Mars. Het is simpel en makkelijk te onthouden.”
Ze glimlachte naar hem en merkte dat hij een beetje nerveus was. Het was stil en zwijgzaam liepen ze verder. Op een gegeven moment leek het alsof hij wat wilde zeggen, maar hij zei niks. Caleigh wist zelf ook niet wat ze moest zeggen. “Wie was die jongen als ik vragen mag?” Vroeg hij plots.
“Jeff, hij zit in Slytherin, net zoals mij, alleen een jaar hoger.” Mompelde ze zachtjes.
“Nooit van gehoord.”
“Hij is ook wat meer bekend onder de meiden dan onder de jongens. Hij is een walgelijke arrogante idioot.”
“Aardig vind je hem niet.”
“Nee. Hij heeft het al een lange tijd geleden bij me verpest en dat heeft hij een paar weken geleden nog meer gedaan.”
“Waarom? Als je het vertellen wilt tenminste.”
“Een vriendin van me die had dus een afspraak met iemand, maar diegene wilde alleen als ik zou worden meegenomen voor Jeff. Ze ging ermee akkoord zonder het mij te vragen en toen ik erachter kwam was het eigenlijk al te laat. Kortom ik moest wel naar hem luisteren en op een gegeven moment merkte ik dat hij plots veel dichterbij me zat en zijn arm om me heen had geslagen. Ik keek even naar mijn vriendin en merkte dat ze nogal vreemd deed. Op dat moment kreeg ik het door dat ze iets in onze drankjes hadden gedaan en ben ik opgestaan en heb haar mee naar boven gesleurd. Ik had zelf namelijk heel weinig op.” Mompelde ze zachtjes.
“Het spijt me voor je, ik had het niet moeten vragen.”
“Nee het maakt niet. Het is alleen dat ik erachter ben gekomen dat hij nu dingen van me weet, waarvan ik had gehad dat hij die niet wist. Hij weet namelijk waar ik zit als ik alleen wil zijn en ik voel me niet echt veilig meer.”
Hij stopte en Caleigh keek hem lichtelijk verbaasd aan.
Hij leek niet te weten wat hij moest zeggen en ze hoorde hem zuchten. Toen begon hij weer langzaam te lopen. Caleigh snapte het niet meer. “Sorry, ik ben niet zo heel goed met dit soort situaties, ik weet me nooit goed te gedragen.” Mompelde hij.
“Ow, het geeft niet.” Zei ze snel, “Maar ik wil wel eens meer over jou weten.”
“Vraag maar raak.” Zei hij normaal.
“Hoe oud ben je? En zit je in Slytherin?”
“Ik ben even oud als jou, ik geloof een paar dagen ouder en nee ik zit niet in Slytherin.”
“Doe je aan Quidditch?”
“Ja.”
“Wat is de eerste letter van je achternaam?”
“Een C, maar wat maakt dat uit?”
“Ik moest toch iets verzinnen.”
“Dat is waar. Een vraag aan jou. Hoe denk jij over de afdelingen.”
“Aangezien Slytherin mijn eigen House is heb ik daar een aardig positieve mening over, al zitten er wel wat mensen tussen waar ik van walg. Ravenclaw, maakt me niet zoveel uit. Ik heb er een oude vriendin zitten. Ze zit een jaar lager dan me. Hufflepuff, tja daar weet ik niet echt veel van. En Gryffindor zijn een stel idioten soms, niet negatief bedoeld, maar soms heb ik echt zo van, waar zijn die nou mee bezig.”
Ze hoorde hem lachen en ze schudde met haar hoofd. Caleigh merkte dat ze al ver van de ingang verwijderd waren. Ze waren gestopt en hij had allebei haar handen vast gepakt. Caleigh merkte dat ze erg dicht bij elkaar stonden, maar ze voelde zich op haar gemak. “Het is een lange tijd geleden dat ik me zo op mijn gemak voelde bij een jongen.” Mompelde ze zachtjes. Ze zag hem glimlachen en plots kwamen hun gezichten dichterbij elkaar en voelde ze zijn zachte lippen op de haren. Even was ze verdoofd, maar toen merkte ze wat ze deed en duwde hem zachtjes weg. “Ik kan het niet.” Mompelde ze. Ze deed een stap naar achteren en merkte hoe stom ze zich voelde. “Nee, het spijt me, ik liet me even gaan en het was stom van me.” Zei hij terwijl hij haar handen losliet en naar de lucht keek.
“We zijn eigenlijk ook een stel idioten.”
“Waarom?” Vroeg hij glimlachend terwijl hij haar weer aankeek.
“We kennen elkaar niet eens echt, ik in jou niet echt, ik weet niet eens wie je echt bent. En dan gebeurd dit en bieden we beide onze excuses aan.”
“Eigenlijk wel ja.”
Toen ze terug waren bij de ingang naar de tuin toe liet hij haar hand los en keek haar glimlachend aan. Caleigh glimlachte terug. “Ik heb het heel leuk gehad Caleigh.” Zei hij, “Maar ik moet nu gaan.”
“Ik heb het ook heel leuk gehad.” Antwoordde ze.
Hij gaf haar een kus op haar hand en liep toen weg. “Tot ziens Mars.” Mompelde ze. Daarna liep ze de zaal weer in. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Do Aug 18, 2005 9:23 |
|
Nadat ik in stress heb gezeten dat ik deze Fic bijna kwijt was heb ik weer een stukje ^^
Part 9
Collin viel op zijn bed neer. Het bal was net officieel afgelopen en Collin was één van de eerste die terug was in de common room. Een gelukkige glimlach speelde over zijn gezicht en hij voelde zichzelf intens gelukkig. Hij dacht terug aan de avond. Gedanst had hij amper, maar hij had wel wat anders gedaan. Plots kwam er een kussen op hem af en hij dook weg. Toen hij opkeek zag hij Tim staan. “Wat kijk jij gelukkig. Ik heb je amper gezien vandaag!” Zei Tim grijnzend.
“Ik was ook niet op de dansvloer.” Antwoordde Collin.
“Met Mila geweest?”
“Nee.”
Tim keek hem verbaasd aan en sprong toen bovenop zijn bed en keek hem aan. Collin ging weer op zijn bed zitten en pakte een kussen en sloeg Tim. “Met wie was je dan?” Vroeg Tim.
“Wil je wel weten hé?” Zei Collin grijnzend.
“Collin je bedoelt toch niet dat je met.” Zei Tim toen hij het doorkreeg.
“Jawel.”
“Jij idioot! Je bent echt gek hé.”
“Ja en het was nog gezellig ook.”
“Maar. Was ze niet kwaad toen ze wist wie je was?”
“Nou, dat is aan ander verhaal want ze weet het niet.”
“Wanneer heb je haar aangesproken?”
“Nou, ze werd lastig gevallen door iemand anders en toen heb ik haar, om het zo maar te zeggen, gered.”
“Ze vloog je meteen in de armen of niet?”
“Nee dat niet.”
Tim pakte een kussen en sloeg Collin. Collin ontweek het kussen niet en grijnsde slechts breed naar Tim.
De dagen erna werd er nog volop gesproken over het bal en elke keer als Collin Caleigh tegenkwam merkte hij dat ze straalde. Ze had de dagen voor het bal er slecht uitgezien, maar nu was dat totaal anders. Collin had verschillende dingen voor Tim verzwegen, zoals wat Caleigh had verteld over die jongen en ook had hij de kus verzwegen. Collin vond dat Tim niet alles hoefde te weten. De vakantie ging langzaam voorbij en de laatste dag was aangebroken. De weinig leerlingen die naar huis waren gegaan, kwamen terug en ook Mila kwam terug.
De school begon weer en ze kregen volop huiswerk. Collin was blij dat hij de stof die eraan zat komen, al had doorgelezen. Want het huiswerk en de trainingen kostte al zijn tijd. Het trainen mocht dan nog niet op het veld, maar Collin wilde zich goed voorbereiden op de aankomende wedstrijden. Slytherin had al van Hufflepuff gewonnen en hadden een voorsprong op Gryffindor gekregen en Collin wilde alles behalve de Cup voorbij laten gaan. Hij was net bezig met een nieuwe tactiek toen hij, een hand op zijn schouder voelde. Hij keek om en zag Mila staan. Ze ging naast hem zitten en glimlachte lief. “Hoi.” Mompelde hij.
“Hoi.” Zei ze vrolijk terug, “Leuke vakantie gehad?”
“Ja hoor, het bal was erg gezellig.”
“Met veel meiden gedanst?”
“Ik heb niet zoveel gedanst.” Mompelde hij ontwijkend.
“Wat heb je dan wel gedaan? Een vriendin zei dat ze je niet vaak heeft gezien.”
“Waarom wil je het weten?” Vroeg hij wantrouwig.
“Gewoon, ik ben nieuwsgierig. Dus vertel eens wat je hebt gedaan.”
Hij keek haar wantrouwend aan en ruimde toen al zijn spullen op. “Sorry ik ben nogal moe de laatste tijd. Ik ga naar bed toe.” Zei hij toen hij opstond en wegliep.
“Collin wacht!” Zei Mila snel toen hij wegliep.
Collin antwoordde niet en toen hij op de trap stond en naar Mila keek, zag hij dat hij haar gekwetst had. Hij zuchtte en liep naar boven toe. Hij ruimde zijn spullen op en liet zich toen op zijn bed vallen. Hij voelde zich best rot, maar toch. Besluiteloos stond hij op en nam toen een besluit. Hij pakte zijn kleding en liep naar de douches toe. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Za Aug 20, 2005 18:30 |
|
Part 10
Twee weken waren voorbij gegaan toen de vakantie was afgelopen en Caleigh merkte meteen dat alles drukker was geworden.de dagen na het bal waren rustig geweest en ze had zich goed gevoeld, maar toen de vakantie was afgelopen had een angstig gevoel haar lichaam bekropen. Ze wist dat er iets aan zat te komen, maar ze wist niet wat. Ze had een brief van haar moeder gekregen met het verhaal dat alles goed ging thuis, dat geruststelde haar een beetje. Het gevoel leek met elke dag weer sterker te worden en ze had alle concentratie nodig om haar huiswerk te maken, ze wist dat het niet altijd even goed was als normaal, maar ze kon er niks aan doen.
De ochtend was langzaam voorbij gegaan van de donderdag en samen met Lix liep ze naar de Grote Zaal toe om te gaan lunchen. Toen ze aan de tafel zaten streek er plots een uil bij haar neer en verbaasd keek ze naar de uil, die zijn poot had uitgestoken. Ze haalde de brief van zijn poot af en de uil vloog meteen weg. Ze keek de uil even na en keek toen naar de brief. Het angstige gevoel leek meteen meester van haar te worden en ze opende de brief langzaam. Toen ze de brief had gelezen voelde ze tranen in haar ogen prikken en stond resoluut op en zonder op iemand te letten rende ze de Grote Zaal uit, terwijl haar tranen langzaam over haar gezicht begonnen te stromen. Ze rende de kerkers in en bij het eerste beste meisjestoilet ging ze naar binnen. In een hoek zakte ze tegen de muur neer en staarde met tranen naar de brief. Ze liet de brief vallen en sloeg haar armen om haar benen en liet de tranen stromen.
Ze hoorde niet dat de deur openging en er iemand binnenkwam. Toen ze een hand op haar schouder voelde keek ze op en zag Lix zitten, die keek haar onbegrijpend aan. Caleigh kon het niet vertellen en duwde de brief in de handen van Lix. “Ow Caleigh.” Zei Lix toen ze de brief had gelezen. Ze sloeg haar armen troostend om Caleigh heen en Caleigh veegde langzaam haar tranen weg. “We gaan naar Allias.” Zei Lix resoluut, “Kom.” Lix pakte haar armen vast en trok haar omhoog. Toen sloeg ze haar arm om haar heen en leidde haar de toiletten uit. Ze hoefde niet ver te zoeken, want Allias stond om de hoek. “Professor!” Zei Lix. Allias keek om.”Wat is er dames?” Vroeg hij.
“Nou, ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet zeggen.” Begon Lix.
“Het heeft met Miss Raven te maken?”
“Klopt.”
“Neem de tijd.”
“Nou, Caleigh heeft zonet een brief ontvangen.”
“En?”
“Er staat in dat haar moeder is overleden.”
Caleigh voelde weer tranen opkomen toen ze het Lix hoorde zeggen en ze durfde niemand aan te kijken. Ze veegde een traan weg. “Dat is vreselijk nieuws.” Hoorde ze Allias zeggen, “Caleigh, jij gaat vandaag niet meer naar de lessen, ook morgen ga je niet. Maandag bespreken we nog. Nu moet je rust hebben. Miss Draste, jij brengt haar naar de common room en gaat dan naar je les. Veel sterkte Miss Raven.” Allias wierp haar een bezorgde blik toe en liep toen weg. Caleigh voelde hoe Lix haar meenam en voor ze het wist was ze op de slaapzaal.
Caleigh deed niks anders dan op haar bed liggen en ze liet al haar tranen stromen, soms kreeg ze even snel bezoek van Lix, maar Caleigh zei nooit wat. Toen de laatste lessen halverwege waren was Caleigh het zat. Ze stond op, pakte haar cloak, deed die om en liep de commonroom uit naar boven toe. Toen ze buiten was rende ze zonder om te kijken richting het huisje van Julie. Julie had haar al vaker opgevangen op de momenten dat ze het moeilijk had gehad en Caleigh wist dat Julie zou luisteren. Toen ze bij het huisje was bonkte ze hard op de deur en wachtte totdat er zou worden gedaan. Ze besteedde er geen aandacht aan dat er tranen over haar wangen liepen en dat haar ogen rood waren.
Toen de deur openging stond Julie voor haar. Toen Julie haar zag pakte ze Caleigh vast en drukte Caleigh zich tegen haar schouder aan en liet haar tranen stromen. Caleigh merkte niet dat er nog iemand anders in de kamer was. “Collin, je kan beter gaan.” Zei Julie plots. Caleigh keek licht op en zag Collin vertrekken, die haar bezorgd aankeek. De deur viel dicht en Julie keek naar Caleigh en die leidde haar naar de bank toe.
Toen Caleigh op de bank zat ging Julie naast haar zitten. Julie vroeg niks en liet Caleigh uithuilen en toen haar tranen minder werden keek Caleigh Julie aan. “Wat is er gebeurd Caleigh?” Vroeg Julie zacht. Caleigh kon de woorden niet over haar lippen krijgen en trillend haalde ze de brief tevoorschijn die in haar zak zat. Julie nam de brief aan en las die langzaam door. Toen ze de brief weglegde keek ze Caleigh aan en omhelsde haar toen. “Het spijt me voor je Caleigh.” Fluisterde Julie.
“Ik bang bang.” Fluisterde Caleigh.
“Voor wie?”
“Mijn vader. Mijn moeder beschermde me altijd.”
Het was eruit voordat ze het in de gaten had. Ze keek Julie half angstig aan of die iets in de gaten had en zag dat de blik van Julie was verscherpt. “Caleigh? Waarvoor beschermde je moeder je?” Zei Julie half dwingend. Caleigh sloeg haar ogen neer en durfde Julie niet aan te kijken. Ze kon geen leugens bedenken die haar zouden helpen. “Caleigh, geef antwoord.” Hoorde ze Julie zeggen.
“Mijn moeder..” Begon Caleigh, “Ving klappen voor me op als mijn vader me wilde slaan.”
Haar stem was als een zachte fluistering maar alles leek stil te vallen. Ze durfde Julie niet aan te kijken en voelde plots de hand van Julie haar hoofd omhoog tillen. “Caleigh, zeg me dat je niet bedoeld dat je vader je regelmatig slaat.” Zei Julie met een ernstige blik in haar ogen. Caleigh kreeg tranen in haar ogen en sloeg haar ogen neer. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Wo Aug 24, 2005 11:11 |
|
Part 11
Collin staarde uit het raam van de Gryffindor tower. Hij keek naar het huisje van Julie en dacht aan Caleigh. Hij had haar nadat ze een brief ontvangen die dag niet meer gezien en toen ze plots binnen kwam bij Julie schrok Collin nog meer, haar ogen waren rood, van waarschijnlijk de tranen en ze huilde. Plots zag hij een klein figuurtje terug naar Hogwarts lopen, hij vermoedde dat het Caleigh was. Hij wilde aanstalten te maken om naar beneden te gaan om te kijken of hij haar kon aanspreken, maar hij bedacht zich dat hij dat beter niet kon doen. Collin zuchtte, hij zou eens kijken of hij wat van Julie zou horen.
Na het eten liep Collin richting het huisje van Julie om haar op te zoeken. Toen hij op de deur klopte deed Julie niet snel open en Collin zag dat ze zich zorgen maakte over iemand. “Ow, hoi Collin.” Zei ze.
“Hoi Julie.” Antwoordde Collin.
Collin stapte het huisje binnen en zag dat Julie wat afwezig was. Toen Collin zat keek hij Julie ernstig en met een bezorgde blik aan. “Waar kom je voor Collin?” Vroeg Julie met een afwezige stem.
“Julie? Wat was er met Caleigh aan de hand?”
“Waarom wil je dat weten?”
“Ze zag er slecht uit. Ik denk dat ik bezorgd ben.”
Julie zuchtte en stond op en begon te ijsberen. Toen stopte ze plots en keek Collin aan. “Julie waarom ben je zo onrustig?” Vroeg Collin.
“Ik ben vandaag achter een paar dingen gekomen en ik maak me zorgen.”
“Over Caleigh?”
“Ja. Ik weet niet of ik het mag vertellen Collin.”
“Ik zweer dat ik niks verder vertel.”
“Collin, Caleigh heeft vandaag een brief gekregen. Die brief is van haar vader.”
“Ja…?”
“Caleigh’s moeder is overleden.”
Collin keek Julie verbaasd aan en toen bekroop een onbehagelijk gevoel zijn lichaam. Hij sloeg zijn ogen neer en keek naar zijn vingers.
Collin zat op zijn bed. Julie had niet meer willen zeggen, maar Collin wist dat er meer speelde. Hij zuchtte en staarde naar buiten toe. Hij voelde zich slecht en dacht eraan hoe Caleigh zich zou voelen, waarschijnlijk vreselijk. Hij zuchtte weer en stond toen op, hij had nog huiswerk te doen, genoeg huiswerk.
De volgende dag was Collin vroeg wakker en dacht hij aan de vorige dag. Hij zuchtte en stond op, daarna kleedde hij zich om, pakte zijn tas in en liep de slaapzaal uit. Toen hij beneden stond hoorde hij iemand snikken en zag Mila verderop zitten. Even bleef hij staan en toen liep hij langzaam naar haar toe. “Mila? Wat is er aan de hand?” Vroeg hij. Mila keek op en Collin zag dat haar ogen een beetje rood waren. “Mijn oma is de afgelopen dagen heel erg achteruit gegaan.” Zei Mila snikkend, “Waarschijnlijk sterft ze binnenkort.”
“Het spijt me voor je.” Zei Collin terwijl hij naast haar ging zitten en haar in zijn armen nam.
“Het is oneerlijk!”
“Sommige dingen zijn voorbestemd Mila, dat weet je.”
“Dan nog.”
Collin probeerde haar zo goed mogelijk te troosten en hij merkte dat hij wist wat Caleigh moest voelen. Voor de oma van Mila was er nog hoop, die kon het nog redden. Maar de moeder van Caleigh was er niet meer voor Caleigh en die was veel jonger. Collin merkte dat het te verwarrend voor hem was. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Do Sep 01, 2005 15:13 |
|
Part 12
Het weekend was voorbij gegaan en Caleigh was niet in staat geweest om te trainen. Terwijl de dagen vorderde had Caleigh het gevoel dat ze alleen maar achteruit ging. Ze kon haar huiswerk niet meer bijhouden en ze begon het af te rafelen. Ze at en dronk minder en ze praatte minder tegen mensen. Lix maakte zich zorgen, dat zag Caleigh aan haar en ook hoorde ze dat ze er slecht en moe uitzag. Caleigh wist dat het de waarheid was, ze had de hele tijd slapeloze nachten en als ze sliep belandde ze in nachtmerries.
Caleigh zat samen met Lix aan het ontbijt. Ze had net een hap van haar broodje genomen toen er een uil bij haar landde. Verbaasd keek ze naar de uil en ze herkende de uil niet. De uil maakte een geluid en keek haar ongeduldig aan, dus ze pakte snel de brief aan en voerde de uil wat vlees, die daarna tevreden wegvloog. Langzaam opende ze de brief.
Lieve Caleigh
Ik heb het gehoord van je moeder, het spijt me voor je. Ik zou je het liefst willen aanspreken, maar dat is onmogelijk, sorry daarvoor. Ik dat je er snel beter uitziet en dat je je beter voelt.
Mars
Caleigh keek naar de andere tafels, maar nergens vond ze een aanwijzing naar wie Mars was. Ze keek Lix even aan en vouwde toen de brief op en deed die in haar tas. Daarna ging ze verder met ontbijten. “Van wie was die brief?” Vroeg Lix terwijl ze opstonden.
“Van die jongen van het bal.” Mompelde Caleigh.
“Wat schreef hij? Wil hij je weer ontmoeten?”
“Lix! Alsjeblieft.”
“Sorry, maar zoiets zou je misschien goed doen. Het gaat slecht met je Caleigh, je slaapt amper en je eet weinig, je cijfers gaan achteruit. En je hebt zelfs geen plezier meer in Quidditch. Ik wil gewoon dat ik je weer gelukkig zie, zoals je normaal bent. Want het is vreselijk om je zo te zien en te weten wat er kan gebeuren.”
“Het spijt me Lix.”
Ze voelde hoe Lix haar hand vastpakte en langzaam liepen ze naar hun les toe, zich niks aantrekkend van kijkende mensen.
Het einde van de dag was aangebroken en de laatste les Toverdranken was net afgelopen. Caleigh pakte haar spullen in en toen ze haar tas klaar had stond Allias naast haar. “Ik wil je even spreken.” Zei hij. Caleigh knikte en keek Lix aan. Toen iedereen de klas uit was liep Caleigh naar voren toe en keek Allias aan. “Wat is er professor?” Zei ze.
“Ik krijg verontrustende berichten juffrouw Raven.” Zei Allias.
“Waarover?”
“Over jou. Je cijfers gaan achteruit sinds je de brief hebt gekregen en ik hoor van veel leraren dat ze vinden dat je er slecht uitziet. Het is me zelf ook opgevallen, je rafelt je werk af en je lijkt afwezig tijdens de les. Wat is er aan de hand?”
“Er is niks, ik slaap gewoon slecht.”
“Juffrouw Raven! Het is net iets meer dan anderhalve week geleden dat je dit te horen hebt gekregen, ik snap dat je verdrietig bent, maar het lijkt alsof je geen ene moeite doet om eroverheen te komen. Als dit zo doorgaat moet ik je vader inlichten.”
Angst bekroop haar toen ze hoorde dat Allias haar vader wilde inlichten. “Nee! Dat mag niet!” Zei ze met angst in haar ogen. Allias keek haar doordringend aan. “Wat is er aan de hand?” Zei hij doordringend. Ze sloeg haar ogen neer, ze kon het niet vertellen. Ze had al moeten zorgen dat Julie zweerde niks verder te vertellen, maar bij Allias zou dat onmogelijk zijn. “Juffrouw Raven, wat verberg je?” Zei Allias. Caleigh keek hem aan en schudde haar hoofd, daarna draaide ze zich om en rende ze het lokaal uit, naar de common room.
Zonder iemand aan te kijken liep ze naar de slaapzaal toe en ze probeerde haar tranen binnen te houden. Toen ze merkte dat er niemand in de slaapzaal was zuchtte ze opgelucht en sloot ze de deur. Daarna gooide ze haar tas op haar bed en begon te rommelen in haar hutkoffer, waar ze snel haar zakmes uitviste. Terwijl ze naar de douches liep deed ze haar mantel uit en in de douches sloot ze de deur snel, deed die op sloot en deed toen de onderste knoopjes van haar shirt los en ze opende het zakmes. Een paar seconden keek ze er besluiteloos naar en toen zette ze het mes op haar buik. Toen ze de eerste had gemaakt hoorde ze plots iemand op de deur bonken. “Caleigh! Doe open!” Werd er geroepen. Caleigh antwoordde niet toen ze de stem van Lix herkende en ze zakte naar de grond. Plots vloog de deur met een harde knal open en stond Lix in de opening.
Caleigh zag dat de ogen van Lix veranderde van normaal naar verdrietig toen ze Caleigh zag zitten en Lix sloot de deur. Toen liep Lix naar haar toe en ging naast haar zitten. “Waarom?” Vroeg Lix.
“Ik kan het niet meer.” Antwoordde Caleigh.
“Dat is geen reden Caleigh! Wat is er gebeurd bij Allias?!”
“Hij gaat mijn vader inlichten! Als die dit hoort zal hij me straffen en ik heb nu niemand die me zal beschermen. Ik wil mijn moeder terug, mijn moeder kan niet natuurlijk zijn gestorven en het zal zeker geen zelfmoord zijn geweest! Ik kan het gewoon niet meer.”
“Geef me je zakmes. Nu.”
Caleigh keek Lix aan en toen naar haar zakmes. Langzaam overhandigde ze Lix het zakmes die haar Wand pakte en het met een spreuk schoonmaakte van dingen die erop zaten. Daarna stopte ze het zakmes in haar zak. “Sta op.” Zei Lix terwijl ze zelf opstond. Caleigh reageerde niet. “Sta op Caleigh.” Zei Lix weer, “Dit kan zo niet verder.”
“Je gaat geen leraar inlichten!” Zei ze angstig.
“Jawel Caleigh, dit kan zo niet verder. Of je gaat met me mee en vertelt het zelf, of ik vertel het en dan is het vele malen erger.”
“Nee! Dit kun je me niet aandoen Lix!”
“Nee Caleigh! Dit kan jij jezelf niet aandoen! Je bent een gevaar voor jezelf! Ik wil je niet kwijt! Begrijp je me, je bent mijn beste vriendin, ik ga niet toekijken hoe jij steeds dieper in dat gat raakt. Het kan je dood worden!”
Caleigh zag dat er tranen in de ogen van Lix stonden en ze voelde zelf ook tranen branden. “Julie weet het.” Zei ze toen, “Ik heb Julie bezocht nadat ik de brief had gekregen, ik kon het hier niet uithouden. Ik versprak me en ze kwam erachter wat mijn vader doet, daarna heeft ze alles uit me gekregen.”
“Dan gaan we nu naar Julie.” Zei Lix vastbesloten.
Caleigh hield haar hand onder haar Cloak op haar buik. Ze voelde dat haar shirt op sommige plaatsen nat was en ze maakte zich zorgen. Wat als Julie het een andere leraar zou vertellen, dan zou ze diep in de problemen zitten. Toen ze bij het huisje waren klopte Lix aan en de deur ging snel open. Caleigh zat dat er verder niemand in het huisje was. “Wat kan ik voor jullie doen?” Vroeg Julie.
“Mogen we binnenkomen? Er is iets gebeurd.” Zei Lix ernstig.
“Tuurlijk, kom binnen.”
Lix duwde Caleigh naar binnen en toen stapte Lix naar binnen. Caleigh liep naar de bank toe en ging langzaam zitten terwijl Lix naast haar kwam zitten. “Wat is er aan de hand meiden? Want zoals jullie eruit zien en klinken is het ernstig.” Zei Julie terwijl ze tegenover de meiden ging zitten.
“Vertel het Caleigh, anders doe ik het.” Zei Lix.
Caleigh keek even moeilijk en keek toen naar haar voeten. “Julie? Ik heb je verteld wat ik allemaal heb gedaan en wat er gedaan met me word.” Zei Caleigh zachtjes.
“Ja, wat heeft dit hiermee te maken?”
Caleigh antwoordde niet en staarde naar de tafel terwijl haar ene hand nog steeds op haar buik lag. Ze voelde een grote druk op zichzelf en eigenlijk wilde ze haar zakmes terug om verder te gaan waar ze mee bezig was. “Caleigh heeft zichzelf verwond.” Zei Lix plots. Caleigh staarde Lix even aan en vocht tegen de tranen terwijl ze de ogen van Julie strak op haar voelde gericht. “Waar?” Zei Julie plots, “En geef antwoord Caleigh.” Caleigh stond langzaam op terwijl ze haar Cloak uitdeed. Caleigh zag nu pas dat er op haar shirt rode vlekken zaten. Julie stond plots naast haar en trok haar shirt zover omhoog dat de wond zichtbaar was. Het bloed was ondertussen opgedroogd en Caleigh durfde Julie niet aan te kijken.
Ze hoorde de andere zachtjes ademen in hun slaap, maar Caleigh kon de slaap niet vatten. Ze had verwacht dat ze de volle laag van Julie zou krijgen, maar in plaats daarvan had Julie anders gereageerd. Ze was geschokt, dat was waar, maar ze was niet kwaad geworden en ze was niet gaan schreeuwen. Julie was teleurgesteld en had het zakmes van Lix overgenomen. Caleigh wist dat er een moeilijke tijd aan zat te komen, ze voelde het.
Het was zaterdag, ze keek haar teamgenoten aan. Ze had geoefend om haar peptalk goed over te laten komen, maar ze wist dat het niet gelukt was. Iedereen in het team was onrustig ze moesten tegen Gryffindor en Caleigh wist dat het Gryffindor team sterk was, maar het leek alsof hoe zij zich voelde overging op het team. Het was tijd om het veld te betreden en ze stond tegenover Collin. Zijn blik was strak en ondoordringbaar. “Aanvoerders, geef elkaar een hand!” Zei de scheidsrechter. Caleigh nam de hand van Collin aan en even leek het alsof zijn warmte naar haar overging, het leek haar kracht te geven. Toen ze zijn hand losliet stapte ze op haar bezem. De wedstrijd ging langzaam voorbij en Caleigh merkte dat ze slecht speelde. Veel punten miste ze en ze ontweek minder snel bludgers. Toen één van de beaters tegen haar aanvloog had ze er genoeg van. Ze voelde de woede door haar lichaam suizen en ze ving behendig de quaffle op. Daarna ging ze op haar doel af. Door haar woede leek ze beter te spelen en ze scoorde. Zo ging het even door totdat Caleigh plots hoorde dat de Golden Snitch net voor de vingers van de Gryffindor seeker was weggekaapt door Slytherin. Een oorverdovend geluid steeg van de Slytherin kant af.
In de kleedkamer heerste een vrolijke sfeer, iedereen was vrolijk met de overwinning, behalve Caleigh. Ze wist dat ze beter kon en ze had het gevoel alsof ze het team in de steek had gelaten. “Caleigh wat is er?” Vroeg Lix, “We hebben gewonnen en jij zit erbij alsof je net de grootste nederlaag ooit hebt gehad.”
“Ik heb jullie teleurgesteld! Ik heb nog nooit zo slecht gespeeld, meer dan de helft van de punten die ik had kunnen maakte miste ik!” Zei Caleigh met een kwade ondertoon tegen zichzelf.
“Caleigh! Geef jezelf niet de schuld! We weten allemaal dat je een moeilijke tijd hebt.”
“Dat zou niet moeten uitmaken! Met wat hebben we gewonnen, iets van dertig punten verschil? We hadden met veel meer kunnen winnen als ik beter mijn best had gedaan!”
“Nee!” Zei Steve plots, “Je kunt er niks aan doen Caleigh! Ondanks dat je het moeilijk hebt heb je toch gespeeld! Dat is goed genoeg voor ons allemaal! Wij nemen jou niks kwalijk en dat zullen we ook nooit doen!”
“Ach, jullie begrijpen er ook niks van.”
En zonder iemand nog aan te kijken verliet ze de kleedkamers en liep ze richting het kasteel, kwaad op haarzelf. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Ma Sep 05, 2005 20:29 |
|
Part 13
Collin zette de laatste punt van het korte briefje neer en zuchtte. Even keek hij twijfelend naar het briefje, zou hij het wel versturen, vroeg hij zich af. Toen nam hij een besluit en liep naar de uilenvleugel. Daar aangekomen zocht hij zijn eigen uil en bond de brief vast. “Breng deze brief morgenochtend tijdens het ontbijt naar Caleigh Raven.” Fluisterde hij de uil toe. Die keek hem even aan en vloog toen omhoog. Collin glimlachte en liep de uilenvleugel weer uit naar de common room van Gryffindor toe.
Verslagen zat Collin in de Gryffindor slaapzaal. De wedstrijd was net afgelopen en ondanks dat hij had gezien dat Caleigh slecht speelde had hun team toch verloren. Kwaad stompte hij in zijn kussen. Hij gunde het Slytherin best, ze hadden gewoon een goed team, maar hij had zijn eigen team teleurgesteld door de Snitch voor zijn neus weg te laten grijpen. “Hé Collin!” Werd er plots gezegd.
“Uh?” Zei hij verbaasd en toen zag hij Tim.
“Ik zei hé.”
“Ow, hoi.”
“Je zit in over de wedstrijd? Ach we kunnen nog kampioen worden!”
“Zie je het al gebeuren? Ze hebben een ijzersterk team.”
“Slytherin? Nou zoals hun aanvoerster vandaag speelde gaan ze achteruit.”
“Ze heeft een goede reden ervoor.” Mompelde Collin.
“En welke dan wel?”
“Damn, ik heb niks gezegd! Ik hoor dit niet verder te vertellen.” Zei hij kwaad op zichzelf dat hij zich had versproken.
“Wat jij wilt.”
Collin keek Tim aan en zuchtte. Toen liet hij zich achterover vallen en staarde naar het plafond.
Drie dagen later waren de lessen net afgelopen. Collin had hoofdpijn en wilde wat frisse lucht hebben. Eerst liep hij naar boven toe om zijn spullen weg te leggen en hij haalde toen zijn Cloak. Daarna liep hij op een rustig tempo naar beneden toe. Na een tijdje buiten te hebben rondgezworven zag hij plots iemand bij het meer opstaan. Hij keek beter en zag dat het een meisje was, tegenover haar stond een jongen. Nieuwsgierig liep hij voorzichtig dichterbij en zorgde dat hij niet werd gezien. Toen hij dichtbij genoeg was herkende hij Caleigh. Ze zag er kwaad uit. “Laat me met rust Jeff!” Hoorde hij haar kwaad roepen. De jongen, Jeff reageerde niet en pakte haar hand vast en trok haar naar zich toe. Collin keek verbaasd toe en liep wat dichter ernaartoe.
Toen hij dichterbij was zag hij hoe Jeff met zijn hand onder het shirt van Caleigh zat en hij voelde woede opborrelen. Hij wilde Caleigh net gaan helpen toen ze zichzelf had losgerukt uit zijn greep en een paar passen naar achteren had gedaan. “Laat me met rust!” Schreeuwde ze weer. Toen Collin zag hoe Jeff weer naar haar toeliep werd het hem teveel. Kwaad liep hij op Jeff af. “Ze zei dat je haar met rust moest laten!” Zei Collin. Beide keken ze hem verbaasd aan en toen liep Jeff dreigend op hem af. Collin slikte even. “Bemoei je er niet mee jongetje.” Zei Jeff dreigend.
“Snap je soms de woorden; Laat me met rust! Niet? Ze is niet gediend van je aandacht.”
“Ik geef je nog één kans om weg te rennen voor je leven.”
“Als jij haar met rust laat doe ik het misschien.”
Collin voelde de vuist van Jeff op zijn neus terecht komen, hier had hij niet op gerekend. Toen Jeff hem in zijn maag wilde schoppen ontweek hij hem. “De trainingen zijn ergens goed voor.” Mompelde hij zachtjes terwijl hij zijn Wand tevoorschijn haalde. Terwijl hij dat deed lette hij even niet op en voelde hij een vuist in zijn maag terechtkomen. Collin zakte ineen. “Paralitis!” Hoorde hij nog iemand roepen voordat het zwart werd.
Langzaam opende hij zijn ogen. Toen hij rechtop wilde gaan zitten voelde hij steken van pijn en alles was wazig. Toen zag hij alles wat scherper. Tot zijn verbazing lag hij op de ziekenzaal en plots herinnerde hij zich weer wat er was gebeurd. “Je bent bij.” Hoorde hij iemand zeggen. Hij keek om en zag tot zijn verbazing Caleigh zitte. Ze zag wat bleek vond hij en ze had een rode plek in haar nek die maar half zichtbaar was door het shirt dat ze droeg. “Hoe gaat het?” Vroeg ze.
“Heb me beter gevoeld.” Zei hij terwijl hij moeizaam rechtop ging zitten, “Alles met jou goed? Hij heeft jou toch niet geslagen hé?!”
“Alles is goed met mij en nee hij heeft me niet geslagen. Nadat hij jou aanviel heb ik hem verlamd en heb ik je hiernaar toe gebracht.”
“Ow gelukkig.”
“Bedankt dat je het voor me op nam, maar het was niet nodig geweest.”
“Het zag er anders niet echt onschuldig uit wat hij deed.”
Ze schudde haar hoofd. “Ik moet gaan.” Zei ze plots terwijl ze opstond, “Ik ben hier al veel te lang, Lix zal denken dat er iets is gebeurd. De zuster zei de je moest rusten.” En zonder dat ze nog wat zei verdween hij. Verbaasd keek hij haar na en zakte toen terug in zijn kussen. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Wo Sep 14, 2005 19:25 |
|
Part 14
De dagen vlogen voorbij en Caleigh had gemerkt dat Allias haar vader niet had geschreven, aan de ene kant vond ze het logisch want haar huiswerk rafelde ze minder af en haar cijfers gingen langzaam weer omhoog. Januari was afgelopen en februari was begonnen. De dag nadat Jeff haar had lastiggevallen en Collin in elkaar had geslagen had ze nagedacht, ze snapte niet waarom Collin het voor haar opnam en om een reden wist ze dat ze er waarschijnlijk nooit achter zou komen. De dagen ging weer langzaam voorbij en de dag brak aan van veertien februari, Valentijnsdag.
Langzaam opende Caleigh haar ogen. Het was woensdagochtend en ze zou beginnen met Transfiguratie, waar ze totaal geen zin in had. Plots herinnerde ze zich welke dag het was en ze zuchtte. Uiteindelijk besloot ze, nadat Lix haar heen en weer begon te duwen omdat ze moest opstaan, om op te staan. Langzaam begon ze met omkleden en toen ze klaar was liep ze met een ongeduldige Lix mee naar beneden. Toen ze boven bij de Grote Zaal kwamen zag Caleigh teveel meiden rondlopen met rozen en ze trok een walgend gezicht. “Ik haat Valentijnsdag.” Mompelde ze.
“Het is soms wel walgelijk om te zien ja.” Antwoordde Lix, “Maar het leuk als je zelf wat krijgt.”
“Dan nog heb ik er een hekel aan.”
Halverwege het eten werd Caleigh op haar schouder getikt. Toen ze zich omdraaide zag ze Jeff staan met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht en een bos rozen in zijn hand. “Deze rozen zijn voor jou, prachtige dame.” Zei hij. Caleigh had het gevoel alsof haar wereld verging en het leek plots alsof de hele Slytherin tafel naar haar keek. Langzaam pakte ze de bos aan en keek Jeff woedend aan. Toen stond ze op pakte ze haar tas. “Het zal je toch niet lukken.” Siste ze kwaad. Toen liep ze de Grote Zaal uit naar haar lokaal en bij het lokaal aangekomen gooide ze zonder pardon de bloemen in de prullenbak en toen ging ze zitten. Plots kwam Lix naast haar zitten. “Je was er niet blij mee zo te zien.” Zei Lix.
“Wat denk je zelf.” Antwoordde ze.
“Laat hem maar.”
“Ik haat hem. Als hij vandaag nog zoiets doet dan vermoord ik hem.”
De lessen gingen langzaam voorbij en na haar laatste les liep ze naar de bibliotheek om nog wat huiswerk te doen. Toen ze achterin zat hoorde ze plots wat op het raam tikken. Toen ze opkeek zag ze een uil met een briefje en een roos. Ze opende het raam en de uil landde bij haar en stak zijn poot af, het was dezelfde uil als bij de eerste brief van Mars herinnerde ze zich plots. Toen ze de roos en de brief had aangepakt vloog de uil weg.
Lieve Caleigh,
Dit leek me wel toepasselijk, waarom? Weet ik eigenlijk niet eens. Ik heb gezien dat het beter met je gaat, daar ben ik blij om en alsnog gefeliciteerd met het winnen van de wedstrijd tegen Gryffindor. Ik hoop dat je de roos mooi vind, ik denk nog elke dag aan het bal, waar we elkaar hebben gesproken.
Mars
Caleigh glimlachte en bekeek de roos, het was een prachtige roos. Caleigh had nog nooit een roos gezien die zo’n dieprode kleur had en ze keek even naar buiten. Daarna legde ze de roos voorzichtig neer en begon met de laatste opdrachten van haar huiswerk.
Toen ze klaar was merkte ze dat het etenstijd was. Ze pakte haar tas en de roos en liep naar de Grote Zaal toe. Al snel vond ze Lix en ging naast haar zitten. “Van wie is die roos?” Vroeg Lix nieuwsgierig. Caleigh glimlachte en liet de brief aan Lix lezen die grijnsde. “Deze Mars klinkt leuker dan macho Jeff.” Zei Lix grijnzend, “Jammer dat ik hem nooit heb gezien.”
“Jeff is een eikel en niks meer.” Zei Caleigh luchtig, “Nog wat interessants in de common room gebeurt?”
“Ben ik eigenlijk niet eens geweest. Ik ben naar buiten gegaan.”
“Om wat te doen?”
“Om adem te halen, ik werd misselijk van al die meiden met veel parfum en teveel make-up. Dus ben naar buiten gevlucht.”
Caleigh lachte even en schepte nog wat eten op. Ze merkte niet dat er een paar mensen, waaronder Jeff over haar aan het praten waren.
Caleigh en Lix waren één van de laatste die de tafel verlieten, vooral omdat ze meer hadden gepraat dan gegeten hadden en omdat ze geen zin hadden om op te staan. Toen ze naar de common room liepen merkte Caleigh hoe rustig het was in de gangen, normaal was het veel drukker. In de common room gekomen liep ze samen met Lix naar de slaapzaal toe en toen ze erheen liepen kreeg Caleigh het gevoel alsof iedereen haar aanstaarde en over haar praatte. Toen ze de slaapzaal inliep kreeg ze de schrik van haar leven. Over en naast haar bed lag alles verspreid met rozenblaadjes en op haar bed lag een groot boeket rozen. De meiden in de slaapzaal keken haar nieuwsgierig aan. Caleigh had al een gevoel van wie dit was en ze liep naar haar bed toe waar aan de bos rozen een briefje zat.
Voor het mooiste meisje van de school
Jeff
Woedend keek ze naar het kaartje en toen naar Lix. “Ik vermoord hem.” Siste ze kwaad en toen liep ze de slaapzaal uit naar beneden toe. Ze zag Jeff meteen staan, hij was omringd door een groep vrienden die meteen uit de weg gingen toen ze haar zagen aankomen. Ze ging kwaad tegenover hem staan en de hele common room keek naar hun. Toen ze haar mond opende om wat te zeggen pakte hij haar schouders vast en plantte zijn lippen ruw op die van haar. Toen hij haar losliet bleef ze even staan van verbazing en toen veranderde haar blik weer in woede. Zonder enige waarschuwing gaf ze hem een harde knal. “Blijf met je poten van me af!” Schreeuwde ze kwaad, ”Ik ben het zat! Ik heb je al duizend keer gezegd dat ik niet van je aandacht gediend ben en dat geld nog steeds! Ik ben het zat dat je me aanspreekt of me probeert te intimideren met je bedreigingen!
Als je me nog één keer aanspreekt en iets doet wat ik niet wil vervloek ik je zo erg dat je een maand lang op de ziekenzaal ligt!” Ze keek hem kwaad aan en toen draaide ze om en liep terug naar de slaapzaal.
Boven aangekomen was het doodstil, blijkbaar hadden ze daar haar razernij ook gehoord. Zonder iemand aan te kijken haalde ze haar Wand tevoorschijn en met een spreuk verdwenen alle rozenblaadjes die op de grond lagen. Daarna richtte ze op haar bed en daar verdwenen ook de losse rozenblaadjes. Het boeket gooide ze op de grond en met een spreuk vatte die vlam en veranderde in as. “Caleigh?” Werd er plots gevraagd, “Deze roos hier? Deze ook weg?” Caleigh draaide zich om en zag Linda met de roos staan die ze van Mars had gekregen, toen schudde ze haar hoofd. “Nee, die heb ik van iemand anders gekregen.” Zei ze terwijl ze de roos van Linda overnam en haar tas pakte. Zonder nog wat te zeggen toverde ze een kleine vaas tevoorschijn, die ze vulde met water en daarna zette ze de roos erin. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
|
|
|
