[AF] Harry Potter en het Amulet der Tijden

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 14: De tijd

Na eindeloze saaie lessen Geschiedenis van de Toverkunst kwam eindelijk een onderwerp waar alle zesde jaar naar toe hadden geleefd. ‘Tijdreizen’
Maar al in de eerste les bleek dat het een fiasco bleek te zijn.
‘Tijdreizen’ sprak Professor Kist met zijn monotone stem geluid ‘Is wat dreuzels denken als je terug gaat in de tijd. Maar de echte benaming is het toetreden tot de schillen in de verschillende tijdlagen.’
Harry voelde zijn concentratie wegebben, hij en Ron speelde op de hoek van hun perkament galgje, tot grote irritatie van Hermelien
‘Harry, ik dacht dat jij beter wist, na die laatste les van Perkamentus vooral’
‘Hermelien’ siste Ron ‘Wil je aantekeningen gaan maken, dadelijk missen we iets belangrijks’
Hermelien zat echt in een innerlijke strijd. Maar uiteindelijk keek ze Harry en Ron met een scheef oog aan

Na een uur te hebben geluisterd over tovenaars die in de twaalfde eeuw illegaal hadden gereisd naar een andere eeuw om daar veel geld te gaan verdienen. - Maar waren vergeten dat ze in die tijd niet gewenst waren – Liepen Harry, Ron en Hermelien terug naar de leerlingenkamer, Harry en Ron hadden wederom een les van Perkamentus gepland staan terwijl Hermelien Oude Runen had.
Ron en Harry waren er inmiddels aan gewend om eerst het wachtwoord te geven en daarna naar Perkamentus te gaan, dus al snel stonden ze in het kantoor van hun schoolhoofd.
‘Ron , en -ah- Harry’ zei Perkamentus ‘Het is tijd om te gaan, ik wil jullie iets belangrijks laten zien.
Harry en Ron liepen samen met Perkamentus naar een verlaten kamer op de zevende verdieping, Harry herkende het meteen als de Kamer van Hoge nood, maar toen hij naar binnen ging zag hij dat het er heel anders uit zag. Toen hij met de SVP hier had geoefend voor Verzweer tegen de Zwarte Kunsten was alles besteed aan Spreuken en alles wat je erbij nodig had. Maar nu zag hij niks anders dan klokken aan de muur. Klokken die hij nog nooit had gezien, sommige hadden zes wijzers en zeven uren, anders hadden twee armen en zeventien uren.
‘Welkom Harry en Ron’ zei Perkamentus, ik ga jullie vandaag alles uitleggen over tijdreizen, waarna we nogmaals occlumentie gaan oefenen. Jullie doen het goed, maar tegen De Heer van het Duister is het altijd nodig beter te zijn.

Harry en Ron kwamen twee uur later terug en waren duidelijk helemaal doorweekt met informatie. Harry had nooit geweten dat Het Amulet der tijd zeer zeldzaam was, en er maar drie ter wereld waren gemaakt. En dat alleen een machtig tovenaar een aantal uur in de tijd terug kon.
Terwijl Harry en Ron terug liepen naar de leerlingenkamer stopte Ron
‘I moet even naar het toilet’ zei hij ‘Loop jij maar door’
‘Ben je gek, ik loop wel een stukje mee, nu je het zegt, ik heb eigenlijk wel dorst’
Harry liep naar de kraan, terwijl Ron naar een wc hokje liep. Net toen hij erin zat klonk een schreeuw.
‘aaaaaah, wat doe jij hier’
Harry rende zo snel mogelijk naar Ron toe en wilde de deur openen, maar op dat moment klapte de deur keihard open en kreeg Harry hem recht tegen zijn bril, die meteen kapot op de grond lag.
‘Oeps..Sorry Harry’ zei Ron ‘Reparo’

Nog geen minuut nadat Ron de WC had verlaten verscheen uit het niets de geest van een meisje. Aan haar uiterlijk te zien was ze niet veel ouder dan Ron. Ze keerde haar droevige gezicht richting Harry en Ron.
‘Jij hier?’ snikte ze ‘Je had me beloofd vaker langs te komen, weet je nog?’ zei ze op verwijtende toon.
Harry slikte even. ‘Ja – uh – maar ik heb het druk met school’ stamelde hij ‘en ik, ik kan niet altijd’. De echte reden was dat hij niet elke keer bij Moaning Myrtle wilde zijn, en hij het toilet van Moaning Myrtle zoveel mogelijk probeerde te vermijden..
‘Hij komt hier wel altijd, dan praten we uren aan een stuk door. Met hem heb ik echt goede gesprekken.’
Harry negeerde het laatste maar, hij wilde zo snel mogelijk weg gaan, en zo te zien dacht Ron dat ook
‘Nou –eh – Myrtle we – eh – moeten maar eens gaan, Hermelien vraagt zich anders af waar we blijven voor Transfiguratie -eh- tot ziens dan maar’
Harry en Ron maakte dat ze zo snel mogelijk uit het toilet weg zijn, hij zou nog liever omkomen van de dorst dan nog een paar minuten met Moaning Myrtle te moeten praten.

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 15: Gedachten

Maart en April gingen in een waas van extra huiswerk en bijles voorbij, Harry had elke maandag extra lessen van Professor Anderling, en kwam daarom heel weinig nog toe aan andere dingen. Hij ging wel vaak met Ginny samen urenlange wandelingen maken en onderuit gezakt bij het meer zitten onder de oude berkenboom.
Het was een mooie zomer avond toen Harry samen met zijn vrienden in de leerlingenkamer voor de haard zat, Ron was druk met Hermelien aan het discussiëren over het werkstuk dat Professor Strange had opgegeven over de vijftien eigenschappen van Eenhoorn in toverdranken.
Ginny zat naast Harry en was bezig met het leren van Geschiedenis van de Toverkunst, toen Harry ineens een stekende pijn in zijn litteken voelde.
‘au’ Ginny keek Harry bezorgd aan, Ron schoot een halve meter de lucht in, en Hermelien leek zowel bezorgd als blij.
Harry voelde een woede die hij nog nooit had gevoeld, hij vond dat hij iets moest vernietigen, iets kapot maken. Hij voelde de drang om iemand te vermoorden. Een maniakale lach schoot door zijn hoofd. ‘Harry!’ hoorde hij iemand in de verte zeggen ‘De lach werd steeds sterker en de pijn in zijn litteken erger ‘HARRY’ hij voelde een pijn die hij nog niet had gevoeld, -pats- ‘Stop daarmee, je doet eng’ Harry kwam bij en zag Hermelien hem met haar Toverdrank boek had geslagen.
‘Waarom deed je dat nou weer!’ schreeuwde Harry, alsof ik niet genoeg pijn had met dat stomme litteken wat maar blijft steken.
‘Harry’ zei Hermelien ‘Je weet wat dit betekend, ‘Je kan ondanks V-Voldemort zijn Leglimensie toch in zijn gedachten dringen, je moet dit aan Perkamentus vertellen.’
Harry stond op en liep naar het Ronde gat in de muur ‘Dat ga ik nu ook doen, tot zo’

Harry liep over de verlaten gang naar het kantoor van Perkamentus, net toen hij bij de Waterspuwer kwam hoorde hij een stem
‘Potter, wat moet dat daar’
Harry keek om en zag Sneep , hield hij dan nooit eens op Harry te volgen, de laatste tijd dook Sneep overal op alsof hij een vleermuis was.
‘Ik heb iets te bespreken met Professor Perkamentus’ zei Harry, maar aan de blik van Sneep te zien geloofde hij daar niks van.
Sneep keek even wat de uitwerking van zijn worden waren, en genoot zichtbaar van de paniek die in Harry zijn ogen zichtbaar waren.
Plots schoof de stenen spuwer achter Harry opzij en verscheen Professor Perkamentus in de opening.
‘Severus, en –ah- Harry’
‘Professor’ Begon Harry, maar zijn zin werd al onderbroken voordat hij maar iets kon zeggen
‘Harry, ik kom zo bij jou Harry, eerst moet ik even met Professor Sneep mee’
Harry liep naar het kantoor van Perkamentus en nam plaats op een stoel, hij raakte al snel ongeduldig. Hij voelde zich verlaten, zij litteken stak nog steeds. Nog steeds voelde hij een rare soort van woede.
Plots ging de deur achter Harry open en verscheen daar Professor Perkamentus. ‘Harry’ zei Perkamentus ‘Je wou me iets vertellen’
‘Ja Professor, nou kijk, ik zat net in de leerlingen kamer, en zonder enige waarschuwing begon mijn litteken te steken.’
Perkamentus keek Harry aan door zijn halvemaan vormige brillenglazen, even was het stil. Maar na een paar minuten zei Perkamentus
‘Je had last van je litteken, begreep ik?’
Harry was verbaasd, Perkamentus zei dit op zo een koele en zakelijke manier, alsof het leek dat Harry gewoon zijn teen had gestoten aan zijn ketel met slinksap
‘Ja dat klopt, ik voelde dat Voldemort kwaad was, maar waarom weet ik niet. Ik denk dat iets van zijn plan niet is gelukt. Hij is ergens kwaad over’
‘En je vraagt je natuurlijk af waarom hij kwaad is?’ zei Perkamentus ‘Waarschijnlijk gaat zijn plan niet zo voortvarend als hij wou, zijn dooddoeners slagen er niet in hem te brengen wat hij wilt.’
‘Maar wat wilt hij dan’ vroeg Harry ‘Toch niet?’
‘Jawel Harry, jij bent zijn prooi.’
Harry kon het niet helpen, maar bij het laatste deel schrok hij toch wel enorm, Perkamentus kon hem niet eeuwig blijven beschermen, Harry moest iets doen, hij moest wel
‘Professor’
‘Ja?’
‘Hoe ga ik Voldemort ooit verslaan, ik bedoel. Hij kent veel meer duistere spreuken dan ik ooit kan leren.?’
‘Liefde Harry, Liefde.’ Jij hebt die kracht die Voldemort verafschuwd, Gebruik die kracht, Gebruik je gave. Jij bent de gekozene, Jij bent Harry Potter. En ik zou je beschermen en leren zoveel ik kan. Tot die tijd kunnen we alleen maar hopen dat er niks gebeurd, niks vreemds.’
Aan de toon waarmee Perkamentus sprak hoorde Harry dat het einde gesprek was, hij stond op en liep naar de deur.
‘Bedankt Professor’
Harry draaide zich om en liep terug naar de leerlingenkamer, denkend aan de laatste zin die Perkamentus met hem deelde.

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 16: De onverwachte aanval

De volgende morgen bij het ontbijt zaten Harry Ron en Hermelien samen hun cornflakes naar binnen te werken, toen ze zich realiseerde dat ze te laat gingen komen voor Verweer tegen de Zwarte kunsten. Sneep kennende zou dit betekenen dat hij hun waarschijnlijk de komende tien jaar strafwerk zou geven. Net toen Harry Ron en Hermelien bij hun lokaal aan kwamen zagen ze dat de hele klas nog buiten stond.
Sneep was duidelijk nog niet in het lokaal aanwezig, en het was ook erg verdacht dat het niemand scheen op te vallen dat dit niks voor Sneep was.

Na een aantal minuten te hebben gewacht kwam Sneep aan gestrompeld. Hij had duidelijk een verwonding op zijn been, die er gisteren nog niet was. Waar was hij geweest?
Toen Sneep voorbij kwam viel het Harry ook op dat Sneep een aantal krassen in zijn gezicht had, alsof hij had gevochten met iemand.
‘Ron!’ Harry keek naar Ron, maar had ook gezien dat hij het door had, Sneep was ergens geweest waar hij niet hoorde te zijn. Was hij wezen spioneren bij Voldemort, maar was het niet goed afgelopen?
Harry keek hoe Sneep het lesboek doorbladerde, tot hij bij het laatste hoofdstuk was, Sneep moest weten dat ze daar nog niet konden zijn.
‘- niet blokeerbare spreuken’ zei Sneep
‘Maar meneer’ riep Hermelien meteen Die zich niet kon inhouden door zoveel emotie, ‘We waren bezig met bescherm spreuken’
‘Mevrouw Granger’ zei Sneep ijzig, ‘Ik ben hier de leraar en bepaal wat jullie doen, jullie gaan naar bladzijde 520, en geen protest.
De klas pakte hun veren en perkament en begonnen de aantekeningen van Sneep over te nemen
‘Eerst vernederd hij ons vijf jaar lang in toverdranken, en nu in verweer tegen de zwarte kunsten. Ik hoop maar dat die vloek snel zijn werk doet en dat Sneep inderdaad volgend jaar weg is’
Zei Ron.

Ron was vooral kwaad op Sneep omdat Sneep Ron had vervloekt met een flapoor bezwering, omdat Ron niet snel genoegd schreef. Wat er toe leidde dat Ron de hele les met grote oren had gezeten, zodat – volgens Sneep – Ron in het vervolg, wel alles goed zou horen.

De rest van de week duurde ontzettend lang, zelfs naar Harry zijn ergste maatstaven, hij was daarom ook blij dat het eindelijk weekend was. En dat ze naar Zweinsveld mochten.
Die zaterdag ochtend liepen Harry, Ron Hermelien en Ginny samen met de overige Griffoendors naar de grote zaal.
Nadat Vilder iedereen had geteld mochten ze gaan, de zon stond inmiddels hoog aan de hemel, en zorgde er voor dat het een aangename wandeling naar Zweinsveld was.

Het felle lente zonnetje brandde in iedereen nek en zorgde ervoor dat iedereen in opperbeste stemming was. Hermelien was met Ginny aan het giechelen over de drummer van de Witte Wieven, en Ron en Harry hadden het over de wedstrijd van de Cannons van die week daarvoor.
‘Hoi Ron’
Ron draaide zich om en zag Lavender naar hem zwaaien, Hermelien keek snel een andere richting uit en Ginny duwde haar hand voor haar mond, om in een geluidloze giechel bui te belanden.
‘Zo Ron,’ zei Ginny op een sarcastische toon ‘Eindelijk een meisje wat gek van jou is’
‘ach houd je mond’ snauwde Ron, ‘Ik ben niet gek van haar, ik heb alleen met haar gedanst met het kerstbal tijdens het tovertoernooi’
‘Alleen gedanst hè’ zei Hermelien ‘Ik dacht dat je meer ergens anders op was gefocusseerd’
Ron en Hermelien bleven de hele weg nog kibbelen over Lavender, en Harry kon het niet helpen maar hij moest constant denken aan een stelletje wat ruzie had.
Uiteindelijk kwam het viertal aan in Zweinsveld, een pittoresk dorpje waar geen dreuzels te vinden was, maar wel Honeydukes, Zonkos en het Shieking Shack.
Het viertal liep samen naar Honeydukes, en na tijdje kwamen ze weer naar buiten, hun zakken gevuld met snoep, en hun geldbuidels aanzienlijk lichter
Net toen ze naar de drie bezemstelen wilde gaan hoorde ze achter hen een luide gil
Harry en Ron draaide zich om, en zag dat Katie Bell bewegingloos op de grond lag.
‘Katie’ riep Hermelien
Harry en Ron rende naar Katie toe, maar op dat moment schoot een pijnsteek door Harry zijn litteken.
‘Ze zijn hier!’ riep Harry tegen de rest ‘Wegwezen’
‘Inderdaad Potter’ hoorde Harry een kille stem zeggen
‘Malfidus’ zei Harry, zijn stem verdrongen van kille woede
‘Goed gezien littekengezicht en ik ben niet alleen’
Uit het niets verschenen vijf dooddoeners, alle vijf hadden hun toverstok in hun hand en gericht op het viertal.
De derde dooddoener keek Harry recht in de ogen aan, om de een of andere reden wist Harry dat hij moest wegduiken, hij moest zo snel mogelijk hier weggaan, en de rest veilig weg zien te krijgen. Ze waren achter hem aan’
Een andere dooddoener mikte zijn spreuk op Ron, maar door snel spreuk werk van Hermelien miste hij,
‘Jij modderbloedje’
Hij zag de dooddoener zijn spreuk op Hermelien richten, een paarse lichtstraal schoot uit de punt van de dooddoener.
Het gebeurde in een fractie van een seconde, alles leek zich in slow motion af te spelen, Harry zag Ron duiken voor Hermelien. Hij ving de spreuk op, waardoor hij twintig meter de lucht werd in geblazen.
‘Aresto Momentum’ schreeuwde Harry, zodat Ron niet te pletter zou vallen
Een woede die Harry zelden had gevoeld ging door zijn aderen, ze hadden Ron neergeschoten.
Plots zonder enige waarschuwing verscheen de dooddoener achter Harry
‘Potter’
Harry draaide zich om, en dankzij zijn reflexen die hij had getraind door Zwerkbal kon hij de spreuk ontwijken.
‘Crucio’
Een gil vulde de lucht, Hermelien lag opgekruld op de grond, en Harry zag een dooddoener over haar gebogen staan. Harry kon niks doen,
Plots voelde Harry iets vrijkomen, hij kon Hermelien en Ron niet laten gaan, hij zou nog liever sterven dan hun te laten sterven.
Harry pakte al zijn moed bijeen en liep op de dooddoener die over Hermelien was gebogen, “Petrificus Totalus”
De dooddoener versteef en viel als een blok neer op de grond, een klap klonk.
“ZE ZIJN HIER”
‘TONKS” schreeuwde Harry, De orde van de Feniks kwam aan gestormd en vuurde spreuken af op de dooddoeners. Tonks duelleerde met twee dooddoeners tegelijk, terwijl Dwaaloog Dolleman dolleman druk in gevecht was met een dooddoener die Harry nog nooit had gezien. Een pijnsteek schoot door Harry zijn litteken, de pijn werd zo erg dat hij werd verblind. hij was hier, dat moest haast wel. Harry dacht aan Ron, die levenloos op straat lag, hij moest iets doen.
De pijn in zijn litteken werd minder erg, hij ging weer goed zien. Hij rende naar het lichaam van Ron, maar op dat moment voelde hij een kracht die hij nog nooit had gevoeld, hij werd omvergeblazen door de kracht van een spreuk. Harry lag langs het levenloze lichaam van Ron, ‘Hij was toch niet dood’ bleef Harry in zijn gedachten zeggen ‘Hij is niet dood en staat zo op’
‘Harry!’ klonk het achter hem ‘Hij zag Hermelien weer recht op staan, samen met Ginny waren ze in gevecht met een vierde dooddoener. ‘De dooddoener vuurde zo snel zijn spreuken af dat Hermelien amper de kans kreeg om haar zelf te verdedigen.
Harry had weinig tijd om te beslissen welke spreuk hij zou gebruiken, hij had van Perkamentus een spreuk gehoord die hij kon gebruiken. Hij had hem alleen nog nooit geoefend.
‘Sectum Sempra’
Een plotselinge lichtflits schoot uit de punt van Harry zijn toverstok en raakte de dooddoener in de rug. De dooddoener vloog met volle kracht tegen een muur en bleef levenloos liggen.
‘Harry!’
Harry zag Hermelien naar Ron wijzen, een dooddoener was naar hem toe gerend en had hem opgetild en op dat moment dat Harry keek, verdwijnselde hij.
‘RON!!’ schreeuwde Harry ‘NEE!’
Maar op dat moment verdwijnselde alle dooddoeners en stonden Harry, Hermelien en Ginny. Samen met Tonks en Dwaaloog in een verlaten Zweinsveld.

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 17: De oorlog begint

‘Harry’ er is niks dat je kunt doen, hij is weg’ zei Dwaaloog Dolleman
‘Hij is niet weg’
Die woorden klonken in Harry hoofd nog na, hij wist heel goed dat Ron – als hij nog leefde – door de dooddoeners zou worden gemarteld. Vooral omdat hij de beste vriend van Harry was’
De rest van de week stond helemaal in het teken van de verdwijning van Ron Wemel, ineens bleken er veel meer mensen die hem konden als de vriend van ‘De jongen die bleef leven’
Op een avond, zat Harry met Hermelien en Ginny aan het diner, hij had zijn bestek neergelegd want zijn handen trilden te veel van woede
‘Wat ik niet snap’ zei Harry met opeengeklemde kaken ‘Is dat ze hem nooit veel aandacht gaven, en nu hij weg is wilt ineens iedereen alles van hem weten’
Harry weigerde de zeggen dat Ron dood was, in zijn gedachten was er nog een stuk wat zei dat Ron nog leefde, al was het nog maar net aan.
Harry liep samen met Hermelien naar de leerlingen kamer, Ginny was daar al want had geen trek in avond eten. Ze at de laatste tijd steeds slechter door dat ze Ron miste
Harry liep naar haar toe en gaf Haar een knuffel, Harry bleef de rest van de avond bij haar en praatte de hele avond over Ron en over zijn verdwijning.
Pas om middernacht viel Ginny in slaap, en besloot Harry ook te gaan slapen, na een uur wakker te hebben gelegen viel hij uiteindelijk toch in slaap.
Hij liep door een met bomen overwoekerd pad, hij zag aan zijn linkerkant een grafsteen staan. Maar hij had geen tijd om te kijken wie daar lag. Hij moest snel zijn, het was zijn enige kans.
Hij liep naar het huis aan het einde van het pas, brak de deur open en liep naar de bovenste etage, alsof hij er al eerder was geweest.
Een rottende geur kwam hem tegemoet, hij voelde een koude wind waardoor zijn nekharen overeind kwamen te staan. Hij maakte een deur open en zag dat het een kamer was zonder ramen, een mysterieus licht vulde de kamer echter. Hij zag een figuur op een bed liggen, een oud bed, waarvan de lakens waren beschimmeld.
Ineens hoorde hij een schreeuw. Een bekende stem. Harry liep naar de volgende etage en zag dat er iemand werd gemarteld
‘Vertel me, wie is het’ hoorde hij een kille stem zeggen
‘Ik kan je het niet vertellen, ik weet het niet’ hoorde hij iemand zeggen ‘en als ik het wist had ik het toch niet verteld’
‘Je brutaliteit tegen de Heer Voldemort is dapper. Maar ik heb je nodig, anders had ik jou vermoord’
‘Crucio hoorde hij Voldemort zeggen’
Een schreeuw vulde de duisternis, niet alleen de Ron schreeuwde, veel verder lag een zekere Harry Potter ook in zijn bed te schreeuwen

‘

‘Harry!HARRY!’
Harry deed zijn ogen open, al koste dit hem verschrikkelijk veel moeite, zijn hele lichaam voelde nat van het koude zweet. Hij moest het iemand zeggen, hij moest het zeggen aan Perkamentus
‘Wat heeft hij toch’ hoorde hij Marcel zeggen ‘Ik haal Professor Anderling wel’
‘Ron .wordt gemarteld door Voldemort’
Harry voelde zich misselijk en had het gevoel alsof hij moest overgeven, hoe kon hij het iemand duidelijk maken wat hij had gezien
‘Ron,..word..gemarteld’
Deze woorden leken Harry van bijna al zijn kracht te beroven, hij hoorde iemand het portretgat uit klimmen en rennen van de trap. Na een paar minuten hoorde hij de voetstappen van twee personen. Marcel kwam met Professor Anderling door het portretgat gekropen.
‘Potter’ zei Professor Anderling ‘Kom mee, we moeten naar het schoolhoofd’

Harry liep samen met Professor Anderling naar het kantoor van Perkamentus, Harry had gehoopt dat hij hier om een vrolijkere reden had moeten komen.
Harry en Professor Anderling liepen nadat ze het wachtwoord hadden gezegd, over de trap naar het kantoortje van Perkamentus, Harry kon het niet helpen maar hij hoorde een aantal stemmen, alsof Perkamentus in gesprek was met meerdere mensen.
Professor Anderling klopte op de deur van Perkamentus en liet Harry naar binnen lopen
‘Minerva en – ah – Harry Potter’
Harry keek naar Perkamentus in de hoop dat hij via Leglimensie alles zou gaan zien, maar net zoals vorig jaar keek Perkamentus hem niet direct aan. Harry voelde een irritatie opkomen.
‘Vertel eens wat er is gebeurd Harry’
‘Nou ik had een visioen over Ron’ Harry ergerde zich aan Perkamentus, die nu uitgebreid naar zijn vingers zat te staren ‘En toen zag ik hoe Voldemort Ron martelde’

Perkamentus stopte met het staren naar zijn vingers en keek Professor Anderling aan
‘Minerva, je weet wat dit betekend’
‘Ik ben al onderweg’ zei Professor Anderling, en inderdaad, een paar seconden later was Professor Anderling verdwenen.
Na een paar minuten stilte ging de deur wederom open, en stond Professor Anderling daar met Professor Sneep.
‘Hoe kon Perkamentus Sneep nou nog vertrouwen’ dacht Harry
‘Harry’ zei Perkamentus ‘Wij hebben er betrouwbare informatie dat Ron Wemel nog in leven is, en hij bevind zich inderdaad daar waar wij dachten’
Een woede die Harry niet begreep stroomde in zichzelf, ze wisten dus waar Ron was, waarom redde ze hem niet, waarom?
‘Harry, je moet weten dat dit een truc van Voldemort is om je te doden, ga er niet op in. Doe het niet’
Perkamentus keek Harry nu recht in de ogen, hij voelde zich verraden, hoe kon Perkamentus dit van hem vragen. Harry stond op en liep terug naar de leerlingenkamer, niet meer willen weten dan hij had gehoord

De weken erna verliepen enorm traag, Harry droomde nachts over het huis en zag Ron vechten voor zijn leven. Hij werd steeds Zwakker.
Voor de zoveelste nacht op rij werd Harry zwetend in bed wakker, Harry was ten einde raad, hij voelde zich verraden door alles en iedereen. Zijn beste vriend was ontvoerd en niemand deed iets.
Na een paar minuten viel Harry in slaap, en droomde niet meer over Ron of het huis.
‘Hermelien, Ginny’ zei Harry de volgende ochtend bij het ontbijt ‘Ik moet met jullie praten’
Harry liep samen met Ginny en Hermelien naar een verlaten klaslokaal op de begane grond en deed de deur op slot
‘Ik denk dat ik weet waar Ron is’ zei Harry bijna fluisterend ‘Hij is in..’
‘Harry, luister’ zei Hermelien ‘Hoe kun je weten dat Voldemort niet nog eens zoiets doet als hij vorig jaar deed. Hoe kun je weten dat het geen val is’
‘Ik weet het zeker, ik voel het gewoon’ zei Harry met opeen geklemde kaken’
‘Maar Harry, Luister nu naar je zelf’ zei Hermelien ‘Vorig jaar lokte Voldemort je naar het departement van mystificatie voor de profetie’
‘Ja!’ zei Ginny ‘En we weten niet eens waar die over gaat’
Harry keek naar Ginny en Hermelien, het moment om het te vertellen was aangebroken.
‘De profetie’ zei Harry ‘Houd in dat of ik Voldemort moet vermoorden, of hij mij. Hij heeft mij aangemerkt als zijn gelijke.’
Harry kreeg een naar gevoel in zijn maag, hij moest denken aan het gesprek van Perkamentus en Harry afgelopen schooljaar, in waar Harry zijn uiterste best deed om al Perkamentus zijn bezittingen te vernielen.
‘Toen de profetie door professor Perkamentus en Professor Zwamdrift werd gemaakt werden ze afgeluisterd, maar een gelukje voor hen werd de luistervink gevonden en uit de kroeg gegooid…Voldemort hoorde maar een deel van de uiteindelijke profetie en vond dat ik een groter gevaar voor hem was dan N… iemand anders.’ Harry had bijna Marcel gezegd, maar vond dat hij hem niet in de problemen moest brengen.
Ginny en Hermelien keken Harry verbaasd aan, na een paar minuten stilte stamelde Hermelien ‘Harry, wij helpen je’
Harry voelde een vlaag van verbazing en medeleven in zich zelf.
‘Bedankt’ was het enige wat Harry eruit kreeg, ‘Ik denk dat het tijd word om Ron te helpen’

Harry rende zo snel als hij kon naar de leerlingenkamer, pakte zijn sluipwegwijzer en onzichtbaarheid mantel en rende weer naar Ginny en Hermelien.
‘Kom we gaan’ zei Harry enigszins naar adem happend. Maar Hermelien en Ginny leken wel verstijfd, voor hun stonden Marcel en Luna.
‘Waar gaan jullie heen’ zei Luna sereen ‘jullie weten toch dat we niet meer alleen weg mogen’
Luna keek Harry aan alsof ze hem voor het eerst zag, ‘Jullie gaan op avontuur…nou waar leid het avontuur ons heen dit keer’ zei Luna, alsof dit een uitje van de padvinders was.
‘Luna, we moeten gaan’ Harry liep samen met Ginny en Hermelien naar de eikendeur, maar werden onderweg al snel ingehaald, ‘Denk je nu echt dat wij jullie alleen laten gaan jongens’ zei Marcel ‘Kom we gaan’
Het vijftal sloop geluidloos door de eikendeur en liepen van het bordes af. Op weg naar de uitgang van het schoolterrein. Het schoolterrein werd verlicht door het licht van de volle maan die hoog aan de donkere hemel stond.

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 18: De laatste slag

Nadat Harry, Hermelien, Ginny, Marcel en Luna van het terrein van Zweinstein waren, liepen ze naar een onopvallende plaats.
‘Wie van jullie kan al verschijnselen?’
Hermelien, Luna en Marcel staken hun hand alle drie tegelijk op. Alleen Ginny kon nog niet verschijnselen.
‘Dan kun je met Harry mee verschijnselen’ zei Hermelien
Zo kwam het dat Ginny Harry zijn arm pakte. ‘Heb je al eens verschijnseld Ginny?’ vroeg Harry, hij wist nog goed hoe onaangenaam hij het de eerste keer vond, alsof duizenden handjes zijn lichaam uit een trokken.
‘Klaar?’ zei Harry
Zowel Hermelien, Marcel en Luna keken Harry aan. ‘Waar moeten we eigenlijk heen?’
Harry voelde zijn ongeduld tot de top stijgen ‘Naar Ron natuurlijk’, zei hij tegen de rest ‘Hij is in het huis van Marten Villijn Senior
Met een ‘plop’ verdwenen Harry en Ginny, gevolgd door Marcel Hermelien en Luna

Harry voelde gras onder zijn voeten, een kille wind voerde door zijn gezicht. ‘Waar zijn we?’ hoorde hij Luna zeggen
‘We zijn op het kerkhof waar Heer Voldemort twee jaar geleden herrees, maar hoe komt het dat we hier zijn gekomen, we moeten kilometers verderop zijn.
Harry keek in de ronde, hij zag inderdaad de plek waar hij twee jaar geleden was vastgebonden aan een grafsteen. Hij had het idee dat zijn maag een salto maakte. ‘Kom mee, we gaan op zoek naar Ron’
Het vijftal liep door het kerkhof, iets trok Harry zijn aandacht, hij zag een grafsteen die er eerst niet had gestaan.
Harry liep naar de grafsteen, en schrok toen hij zag wat er op stond

Citaat:

Ronald Wemel
1988-2005

Harry voelde alsof ere en blok beton op zijn voeten viel, hij werd misselijk van de gedachte, dat zijn beste vriend Ron dood zou zijn.
‘Jongens, wegwezen, dit is een val’ schreeuwde hij tegen de rest. Maar nog voordat ze zich konden omkeren schoten er vier rode lamstralen door de lucht.
‘Grijp ze!’ gilde de stem van Bellatrix van Detta.
‘Wegwezen!’ –Paralitis- schreeuwde Harry, hij greep Ginny bij de arm, maar nog voordat hij kans had om weg te gaan hoorde hij een gil.
‘ze hebben Hermelien’
Harry voelde de woede van die avond zijn toppunt bereiken’ een dooddoener liep naar Hermelien, en richtte zijn toverstok op een verlamde Hermelien.
‘Het is tijd om te sterven modderbloedje’ Harry hoorde de stem van Antonin Dolochov.
‘NEE’ Harry had maar een paar seconde de bedenktijd, maar wist wat hem te doen stond.
‘Rictus Sempra’
Een blauwe lichtstraal verliet de staf van Harry en raakte Dolochov in zijn maag. Een harde knal volgde, en Dolochov vloog door de lucht.
‘Hermelien’ kreunde Harry ‘Laat het alsjeblieft niet zo zijn’
‘Renervate’ sprak Harry, en Hermelien kwam weer tot bewustzijn ‘Harry, we moeten hier weg’
Ginny had inmiddels twee dooddoeners weten te verlammen, en Luna had een derde weten te verslaan. Harry keek om en zag dat er vier dooddoeners op hem af kwamen.
‘Snel Hermelien, Ron is dood, ik zag net zijn grafsteen’
Het gezicht van Hermelien vertrok helemaal naar een spookachtige witte kleur.
‘nee’ piepte ze ‘Nee toch!’
Harry zag de tranen in haar ogen, maar nog voordat hij zich had omgedraaid kwamen de vier dooddoeners op hem af. ‘Evertic Static’
Harry richtte de spreuk op de derde dooddoener, en zag dat deze werd weggeblazen door de kracht van de spreuk.
‘Geef het op Potter, je zult vanavond worden gedood door de Heer van het duister’
‘NEE!’ schreeuwde Harry, ‘ik dood jullie allemaal, en Voldemort erbij!’
‘HOE DURF JE POTTER’ schreeuwde een dooddoener, plots herkende Harry de stem als die van Lucius Malfidus
‘Petrificus Totalus’ de spreuk miste Harry op een haar na, raakte een grafsteen die in duizenden stukken uiteen viel.
Marcel en Luna waren druk bezig de spreuken van Bellatrix van Detta te ontwijken, en Hermelien had twee dooddoeners ontwapend met een snelle ontwapeningsspreuk.
Een andere spreuk miste Harry op een haar na, en raakte een dooddoener die Hermelien wou aanvallen, de dooddoener viel dood neer op de grond.
‘Laat Noot daar liggen, zijn dood is minder waard dan de Heer van het duister’
Harry rende naar Hermelien en trok haar mee naar Marcel en Luna. Ginny nam het in haar eentje op tegen twee dooddoeners, en ze leek aan de winnende hand. Een vlugge vleddervleer spreuk met een verlamming spreuk deed het werk.
‘Kom mee Ginny’ riep Harry, hij zag Ginny naar hun kant kijken, en naar Harry toe rennen. Maar op dat moment hoorde hij een gil, eentje die niet van hun had kunnen zijn.
‘NEE!!’ een gil vulde het kerkhof en liet kippenvel op Harry zijn armen verschijnen.
‘IETS KWIJT POTTER??’ hoorde hij Malfidus zeggen, al koste hem dat toch nog moeite.
Malfidus leek een pop in zijn armen te hebben, totdat Harry zag dat dit niet zomaar een pop was…maar Ron!
‘Ron!’ hou vol!’
Harry keek naar Malfidus, het was nu of nooit, hij moest Ron redden van een wisse dood.
‘Serpensortia!’
Een slang schoot uit de punt van Malfidus zijn toverstok, en maakte zijn weg naar Ron.
‘Blijf van hem af!’ schreeuwde Harry naar de slang, maar aan de reacties te zien van de rest had hij dit niet in hun taal gezegd.
‘Blijf van hem af!’ zei Harry nog een keer, de slang draaide zich om en keek naar Harry
‘Evanesco Serpesortia’ schreeuwde Harry, met zijn toverstok op de slang gericht. De slang verdween en liet een ring van vuur achter in het gras.

Op dat moment vulde een luide knal het kerkhof, en tot Harry zijn grote vreugde zag hij dat de Orde van de Feniks aanwezig was.

Zeven lamstralen vlogen door het kerkhof, en verlamde de dooddoeners meteen. Harry rende naar Ron en tilde hem op.
‘Je red het wel maatje, je red het wel kom mee’
Harry liep met Ron naar Ginny en Hermelien, toen hij ineens een enorme pijn in zijn litteken voelde. Dit kon maar een ding betekenen, zijn ergste angsten kwamen uit.
‘Hij is hier!’ schreeuwde Harry naar Perkamentus, ‘Hij is hier!’
Een kille dode stem vulde de lucht dit maal ‘Potter!’ Heer Voldemort stond vlak voor hem, zijn toverstok dreigend tussen de ogen van Harry gericht. ‘Vanavond zul je sterven, je modderbloedje van een moeder kon je niet helpen.’
‘Avada…’
‘Harry voelde zijn wanhoop een hoogte punt bereiken, hij had dit nooit moeten doen. Hij had iedereen in gevaar gebracht. Hoe kon hij zo stom zijn!’
‘Kadavra!’
Maar op dat moment voelde Harry een emotie die hij nog nooit eerder had gevoeld, hij voelde zich licht in zijn hoofd.
‘SECTUMSEMPRA’ schreeuwde Harry,
Een licht straal vloog uit Harry zijn toverstok en raakte Voldemort recht in zijn hart.
Maar op dat moment voelde Harry elk leven uit zich worden gezogen, hij zag de groene lichtstraal dichtbij komen.
Een fractie van een seconde had Harry de tijd, maar hij pakte al zijn moed bijeen, en dook naar beneden. Hij zag de spreuk een grafsteen verderop raken.
‘Vecht met me, beroemde Harry Potter…Vecht met me’
Het kerkhof was vol met dooddoeners die zowel vochten, als lichamen van dooddoeners.
‘Harry!’
Hij zag Ginny in gevecht met Bellatrix van Detta.
‘Crucio’ hoorde hij haar zeggen, ‘Ik maak je af meisje’
‘NEE’ Harry sleepte Ron mee en liep naar Bellatrix, maar op dat moment schoten er twee groene lichtstralen langs. Die Harry en Ron omver in het gras bliezen. Eventjes leek Harry van de wereld. Tot hij een bekende grommende stem hoorde.
‘Vermoord die trut Harry!, je kan het, ik heb vertrouwen in je’
Harry keek naast zich en zag Sirius.
‘Maar..jij..’
‘Bent dood’ maakte Sirius af ‘Maar ik heb je nooit verlaten!, MAAK HAAR AF’
‘Harry deed zijn ogen dicht en raapte al zijn moed bij een….‘Avada Kadavra’
Uit de punt van Harry zijn toverstok schoot een groene lichtstraal, die Bellatrix van Detta in haar borst raakte. Ze plofte dood neer op de grond.
‘Een deel van zijn geest vierde al feest, maar ze waren hier nog niet weg. Ze moesten veilig terug naar Zweinstein gaan.’
‘Je kunt niet vluchten Potter!’ klonk de stem van Voldemort door het kerkhof. Dit was de laatste keer dat je me tegenhoudt. Je gaat er aan, je modderbloed van een moeder is voor niets gestorven.’
Voldemort keerde zich tot de Volle Maan die aan de hemel stond, een lawaai klonk uit de diepte van het kerkhof.
‘Luister naar jullie meester’ gromde de stem van Voldemort,
Wederom klonk de ijzingwekkende grommen door Harry zijn oren. Weerwolven kwamen uit alle hoeken van het kerkhof te voorschijn. Het waren er wel honderd.
‘Grijp hem!’ gromde Voldemort ‘Maar laat hem leven’
Harry rende zo snel als hij kon naar de rest van de orde en zag dat Ginny, Marcel, Hermelien en Luna al in veiligheid waren. Harry zag dat Perkamentus Ron bij zich had, een gevoel van opluchting streek door Harry zijn hoofd ze waren bij de orde, gelukkig dacht Harry.
Harry keerde zich om en zag twee weerwolven op hem af komen, eentje had grijze strepen door zijn haren en kwam Harry vaag bekend voor
‘Professor Lupos?’
Tot Harry zijn grote paniek zag hij dat Lupos hem samen met nog een weerwolf in een hoek dreef, zijn gele ogen bloeddoorlopen. Hij kwam steeds dichterbij ‘Professor!, Nee!!’
Harry zijn stem was dit keer niet moedig of sterk, maar hij was de wanhoop nabij.
‘Professor Alstublieft’ riep Harry ‘Denk aan u zelf, u bent geen moordenaar’
Maar Lupos leek zich er niks van aan te trekken, hij was in de macht van Voldemort.
‘Harry!’
Voor het eerst deze avond klonk de stem van Perkamentus lichtelijk angstig, hij zag zijn schoolhoofd op hem af komen, hij was gered.
De twee weerwolven kwamen steeds dichterbij, tot dat ineens de andere weerwolf naar Harry toe kwam. Een pijn die Harry nog nooit had gevoeld ging door zijn lichaam..hij was gebeten!

Harry voelde een steek in zijn litteken en een ruk aan zijn navel, zonder waarschuwing viel hij hard neer in het gras van Zweinstein. Hij keek in de ogen van Perkamentus en zag dat hij bezorgd was.
Harry voelde een hete beker met een vloeistof die hem ergens aan deed denken, zijn keel in worden gegoten. Hij voelde de drang om iemand aan te vallen, te bijten.
‘Hij heeft nog tweeënzeventig uur’ hoorde hij iemand zeggen ‘Dan is de transformatie compleet, we moeten snel handelen’
‘Poppy, heb je ooit zoiets gezien, hij haalt het niet’
Harry werd wakker op de ziekenzaal, een golf van opluchting streek door hem heen, het was allemaal een enge droom geweest. In de verte hoorde hij woedende stemmen opdoemen en twee schaduwen door de zaal gaan.
‘Maar Remus?’ klonk de stem van een bezorgde vrouw, ‘Hij kan het niet hebben gedaan, dat kan gewoon niet’
‘Hij was het ook niet, het was Fenrir Greyback’ klonk de stem van Perkamentus ‘Fenrir is hier verantwoordelijk voor.’
‘Maar Albus?’ een stem van een tweede vrouw mengde zich in de discussie. ‘Wat als we er niet in slagen het tegengif te bemachtigen, Hij Die Niet Genoemd Mag Worden heeft deze bij zijn hoofdkwartier, we moeten wat doen.’
‘Ik ben bang Minerva, dat het te laat is, jonge Harry zal de rest van zijn leven een weerwolf blijven..heb je hem wolfsworteldrank gegeven?’
‘Ja professor’ klonk de stem van Madam Plijster ‘Twee grote koppen’
Harry wist ineens waar die bekende geur van die drank vandaan kwam, hij had hem in het derde jaar geroken toen hij bij Professor Lupos in het kantoor aanwezig was.
‘En kijk zijn arm nou!’ riep Madam Plijster ‘Dat heelt nooit meer, ik heb alles al geprobeerd.’
‘Nee Poppy, wacht maar’
Harry hoorde Perkamentus iets mompelen, maar het haalde niks uit, een prachtig lied vulde Harry zijn gedachten, het mooiste lied dat hij ooit had gehoord.
De pijn in zijn arm was weliswaar minder, maar een lelijke wond sierde zijn arm. Hij dacht aan hoe hij ooit nog een normale arm kon hebben, zou hij een zilveren arm zoals Wormstaart had kunnen hebben. Maar die gedachte verviel snel toen hij bedacht dat weerwolven niet tegen zilver kunnen.
Een muziek streek door de ziekenzaal, een zacht deuntje die Harry ergens eerder had gehoord, hij voelde zich ondanks de situatie nieuwe hoop krijgen. Een zacht iets landde naast hem. Harry keek vanuit zijn ooghoeken en zag dat Feliks de Feniks naast hem op bed zat. Zijn ogen vol met kristalheldere tranen.
‘Maar natuurlijk’ hoorde hij Madam Plijster zeggen ‘Feniksen hebben genezende krachten’
Een traan viel op zijn wond, en Harry zag tot zijn grote verbazing dat deze dicht heelde. Na een paar tranen zag zijn arm er weer normaal uit, het enige wat nog herinnerde aan de beet van de weerwolf

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 19: Het verboden boek

Die volgende morgen was de sfeer in de leerlingenkamer niet al te best, het nieuws dat Harry in de ziekenzaal lag had snel de ronde gedaan, de meest ongeloofwaardige verhalen deden de ronde
Het toppunt werd al snel bereikt, toen een tweedejaars beweerde dat ze had gezien dat Harry had geduelleerd met twintig bloeddorstige kobolden.
Hermelien had er schoon genoeg van en vertrok naar de bibliotheek, Ginny zat samen met Ron een potje toverschaak te spelen. (Ron had die avond als een blok geslapen) en Marcel zat bij de openhaard in een boek te lezen over de wolfswortel.
Na een aantal uur vol verveling keek Ginny op de klok, en zag dat het al twaalf uur was, ze mochten van Professor Perkamentus niet eerder op bezoek komen vanwege de laatste beetjes weerwolf gif die in zijn lichaam waren. Maar net toen ze wilde gaan vloog het portret gat open en sprong Hermelien eruit
‘Ginny, Marcel, Ron’ hijgde ze ‘Kom mee, ik moet jullie wat laten zien’
Hermelien trok het drietal met zich mee, totdat ze bij een verlaten lokaal aan kwamen,
‘Moet je zien’ Hermelien pakte een in leer gebonden boek uit haar gewaad en bladerde erin tot de helft.
Op de sterk vergeelde pagina stonden allerlei teksten en tekeningen over mensen die veel pijn hadden Hermelien pakte het boek op en begon te lezen.

Citaat:

Een weerwolf is een persoon die transformeert, al dan niet vrijwillig in een wolf, onder invloed van de volle man. Het woord weerwolf is een samenvoeging van het oud Saksen woord weer, ( Dat man betekend) en wolf, weer-wolf. Een weerwolf kan alleen worden geboren als de moeder tijdens zwangerschap word gebeten, of als het slachtoffer word gebeten tijdens de volle maan door een andere weerwolf. Vele verhalen doen de ronde, maar na een beet is er geen tegengif voor. Bekende weerwolven zijn

Hermelien stopte met lezen, keek Ron en Ginny aan en vervolgde een aantal bladzijden verderop

Citaat:

Een weerwolf is een duister wezen, dat alleen luistert als zijn meester een even slecht hart heeft. Een weerwolf waarvan de mens een puur hart heeft kan een eigen wil creëren. Legendes bestaan al eeuwen, een van de bekendste legendes is de Weerwolf Gabriël die zijn meester Graaf Lycaon wist te vermoorden, ondanks zijn kracht om hem te beheersen.
Als de wolf bij volle maan huilt heeft wolf pijn, maar niet wolf meer pijn, wolf kan vernietigen wat wolf heeft gehoorzaamd voor lange tijd, de vloek van de wolf word alleen opgeheven door het uiterst complexe tegengif, wat minimaal twaalf jaar moet rijpen.

Ginny keek Hermelien met betraande ogen aan. ‘Betekend dit dan dat ik Harry voor eeuwig kwijt ben?’ De stem van Ginny stokte bij de gedachte eraan.
‘Ik vrees van wel, tenzij Harry de uitverkorene is om Voldemort op die manier te verslaan, er schijnt een tegengif te zijn. En Voldemort heeft dit in zijn bezit, dat weet ik haast wel zeker.’
Hermelien deed het boek terug in haar gewaad en liep met Ginny, Ron en Marcel verder naar de ziekenzaal
De ziekenzaal lag er verlaten bij, alleen Harry lag op de ziekenzaal, maar was wel verder afgezonderd dan normaal. De kans dat hij zijn nieuwe kracht niet onder controle kon houden was nog te groot.
Ginny liep als eerste naar Harry en keek hem in zijn ogen aan, ze zag de groene ogen gevuld met tranen. Hermelien wou Ginny net wegtrekken, toen ze zich naast Harry op bed ging zitten, en Harry een kus gaf.
‘Hallo’ mompelde Harry, hij was nog enigszins verdwaasd van het drankje wat Madam Plijster hem die avond had gegeven. Harry zijn blik viel op Ron, en met een grote grijns van oor tot oor ging hij rechtop zitten.
‘Ik ben zo blij je weer te zien Ron’ zei Harry ‘We waren zo bezorgd’
Ron keek Harry aan, even leek het erop alsof hij Harry wou wijzen op het gevaar dat hij had gelopen tijdens zijn reddingsmissie maar hij zag al snel dat hij geen hulp zou krijgen van Ginny en Hermelien. En antwoordde daarom ook ‘Ja vind het ook kei gaaf je weer te zien’
De rest van de middag spraken Harry en Ginny over het zwerkbal, en Ron en Hermelien deden een potje toverschaak, ( Hermelien werd steeds beter, en was er zelfs in geslaagd – tot grote verbazing van Ron – hem schaakmat te zetten )
Maar ineens vloog de deur open en kwam Perkamentus samen met Lupos naar binnen gelopen, Lupos zag er erger uit dan hij er ooit uit had gezien. Zijn gezicht was helemaal bedekt met krassen en opgedroogd bloed. En zijn ogen leken haast wel rood van het bloed.
Lupos liep naar Harry zijn bed, en viel neer op de grond. Hij stond vrijwel meteen op, maar zijn ogen zaten vol met tranen.
‘Hoe kon ik ooit’ schreeuwde hij bijna ‘Ik heb je gebeten Harry, door mij ben je wat je nu bent, ik ben het niet eens waard om te leven.’
Perkamentus pakte zijn toverstok en tikte Lupos in zijn rug. Lupos keerde zich om en wende zich weer tot Perkamentus
‘Albus’ zei hij zakelijk ‘Wat kunnen we doen, het gif kan nog worden bestreden, tenzij..’
‘Ik weet niet Remus, ik denk dat we het risico maar moeten nemen, vanavond moeten we gaan.’
‘Vanavond!’ maar het is nog geen volle maan, dat duurt nog zeker twee dagen, of heb je een andere manier?’
‘Ik denk het wel,’ zei Professor Perkamentus tegen Lupos, terwijl hij zich weer richting Harry keerde.
‘Harry, je moet naar me luisteren’ zei Perkamentus met een dwingende toon in zijn stem, die Harry nog nooit eerder had gehoord, ‘Je kan vanavond weer transformeren, maar niet eerder dan twaalf uur. Ik wil je daarom iets laten zien over weerwolven. Vanavond gaan we de strijd aan met Voldemort. Hij heeft een tegengif, omdat hij wist dat er ooit Eén weerwolf was die zich tegen hem zou keren.’
Harry zijn blik was een mengeling van verbazing en opluchting. Hij zou vanavond weer normaal worden, dan kon hij weer normaal bij Ginny zijn. Bij Hermelien, en bij Ron.
‘en Remus gaat je daarbij helpen, samen met mij en de Orde’
Harry had het gesprek maar half gehoord, zijn gedachten waren al bij welke spreuken hij zou gaan gebruiken. Hij voelde zich vreemd, vergiftigd door iets.
‘Harry, je moet nu luisteren’
Perkamentus droeg iedereen, behalve Lupos op om de ziekenzaal te verlaten, en begon zijn plan uit te leggen’

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 21: De Horcrux

Perkamentus ging op de hoek van Harry zijn bed zitten.
‘Harry, ik denk dat het tijd word dat ik je iets van groot belang ga vertellen, ga zitten en luister goed. Het is een lang verhaal’
Harry keek Perkamentus aan, en hij wist dat het serieus was, hij had Perkamentus nog nooit zo bezorgd zien kijken.
‘Je weet dat Marten Vilijn een van de slimste leerlingen was die Zweinstein ooit heeft gekend. Zelfs toen hij hier op school lessen volgde was hij al geïnteresseerd in de zwarte kunsten. In zijn derde leerjaar kon hij al meer vervloekingen dan de gemiddelde zevende jaar studenten.’
Harry moest denken aan zijn laatste ontmoeting met Voldemort, hij kon het niet thuis brengen dat zoiets slechts ooit goed was geweest
‘Nadat Marten Vilijn van Zweinstein af was ging hij reizen, hij ontmoette het uitschot van de tovenaars wereld, en maakte zijn nieuwe doel, hij moest en zou onsterfelijk worden’
Harry dacht aan wat Voldemort had gezegd toen Harry hem had zien herrijzen, - Een van Voldemort zijn experimenten was succesvol geweest en zorgde dat hij de dood had overwonnen – ‘Nu zijn er verschillende manieren om iets van je zelf achter te laten in onze wereld, een goed voorbeeld hiervan is Haast Onthoofde Henk, hij vreesde de dood als geen ander, en koos ervoor om als een schim van zijn leven voort te leven….’
Harry moest onwillekeurig denken aan de eerste ontmoeting met Voldemort na zijn val dertien jaar eerder. Voldemort was toen niets meer dan een schim, en moest zich laten leven als een parasiet, in het lichaam van Professor Krinkel. Een manier die heel veel van je ziel eist zijn Horcruxes.
‘Een Horcrux’ zei Harry verbaasd, ‘Wat is dat Professor’
Perkamentus keek via zijn lange vingers naar Harry, het was voor een aantal minuten stil. Totdat Perkamentus sprak
‘Een Horcrux is een voorwerp waarin een iemand een deel van zijn ziel heeft verborgen.’
Harry moest onwillekeurig denken aan iemand die zijn ziel in een armband probeerde te proppen
‘Ik weet wat je denkt Harry, Maar een horcrux is geavanceerder. Je moet je ziel splijten. Iets wat alleen kan door een daad te verrichten die je ziel verscheurt. Iemand vermoorden’
Bij de gedachte alleen al moest Harry even slikken, iemand vermoorden spleet je ziel in tweeën, hoeveel Horcruxes had Voldemort dan wel niet kunnen maken.
‘Ik geloof, dat Marten Vilijn er maar zeven heeft gemaakt. Zeven Horcruxes’ Plots schoot Harry iets te binnen,
‘In de geheime kamer heb ik het dagboek van Vilijn vernietigd, wilt u zeggen dat…dat…ook..een horcrux was?’
Harry keek gretig naar Perkamentus, dit zou betekenen dat er nog maar zes over waren
‘Ik geloof van wel beste Harry’ zei Perkamentus ‘Afgelopen zomer heb ik er ook een vernietigd, dus dat brengt het aantal nog op vijf. Toen Voldemort stierf, de nacht dat hij Lilly en James vermoorde is er ook een Horcrux vernietigd. Dus we houden er nog vier over.’
Vier was altijd beter dan zeven, dacht Harry, nog maar vier te vernietigen.
Perkamentus keek Harry nogmaals aan door zijn halvemaan vormige bril.
‘Ik heb nu een idee waar er nog Eén verborgen is, en ik wil je meenemen op mijn zoektocht naar de horcrux,’
Harry bedacht zich voor geen seconde, hij wilde meteen mee,
‘Professor’ zei Harry enigszins vertwijfeld ‘Ik ga met u mee’
Perkamentus leek zichtbaar opgelucht, ‘Harry, je moet me Eén ding beloven, je moet doen wat ik zeg wat je moet doen, als ik zeg verberg je, dan verberg je je’
-‘maar’-
‘Als ik zeg dat je iets moet doen, dan doe je dit zonder tegenspraak’
-‘maar’-
‘Heb ik je woord Harry?’ vroeg Perkamentus dringend
‘Ja..maar…’
‘Er is geen maar Harry’ zei Perkamentus op een dringende toon, je doet wat ik zeg zonder tegenspraak. Anders is het voorbij. Deze Horcruxes zullen je helpen in je strijd, we moeten ze nu vernietigen’
‘Ja professor, ik doe wat u wilt’
Perkamentus keek Harry weer aan, ‘We gaan naar een plek waar Marten Vilijn veel kwam in zijn vroegere jeugd, ik denk dat daar een Horcrux ligt verborgen’
Perkamentus pakte Harry zijn arm vast en een paar seconden later waren ze verschijnseld

Harry kwam zacht terecht in een veld vol met koeien, hij rook de geur van het platteland, maar nergens in de wijde omgeving was een boerderij te vinden.
Een grote kuil in de grond trok echter Harry zijn aandacht, deze kuil was niet door mensen gemaakt, maar door de natuur.
Harry en Perkamentus liepen naar de kuil en zagen een rots in het midden liggen.
‘ah’ zei Perkamentus alleen
Voor Harry was het niets minder dan een drooggelegde vijver, maar Perkamentus zag er schijnbaar wel iets anders in.
‘Harry, ik denk dat dit een schuilplaats is voor de horcrux. Deze kuil heeft magie gekend’
Perkamentus tikte de steen aan met zijn toverstok, maar er leek niks te zijn veranderd.
‘Wat grof zeg!’
Harry keek nogmaals naar de steen, en zag dat er griekse tekens waren verschenen.

Code:

Που θέλει να εισαγάγει την αυτοκρατορία των νεκρών πρέπει να είναι βέβαιος για το πεπρωμένο του

Harry keek Perkamentus aan,
‘Wat betekend dit Professor?’
Perkamentus keerde zich tot Harry
‘Hij die het rijk der doden wilt betreden moet zeker zijn van zijn lot’
‘Zijn lot?..Rijk der doden?’
‘Voldemort voelde zich altijd meer dan een normaal mens, hij voelde zich als een onsterfelijk iemand’
Perkamentus keerde zich tot de steen en mompelde wat in een vreemde taal die Harry niet kon verstaan.
‘Nou ja zeg!, hij wilt dat ik hem laat zien dat ik een volbloed ben’
Perkamentus pakte een zilveren mesje en sneed daarmee in zijn vingers, een regen van bloedspetters viel neer op de steen.
Met een luide knars ging de steen opzij, en liet een gapend gat zien, dat wel tot het midden van de aarde kon zijn.
‘Welkom Harry, in het rijk der doden. Verwacht geen warm welkom, verwacht eigenlijk maar niks’
Perkamentus stapte door het midden van de kuil en liet zich vallen, Harry besloot het zelfde te doen, maar in plaats van snel naar beneden te vallen stond hij bijna meteen weer stil en met beide benen op de grond.
‘Hoe..Wat..He?’
Perkamentus glimlachte even en liep verder, voor hem lagen drie gangen, Harry twijfelde welke ze moesten nemen, maar Perkamentus
Boog zich over een tweede stuk steen waar een andere tekst in stond.
‘Hij die het rijk definitief wilt betreden is gedoemd te leven als een half iemand, je leven wordt verruild voor de dood,’
Perkamentus greep een tweede steen vast, en Harry had niet verbaasder kunnen reageren, maar voor zijn neus verscheen een meer honderd keer zo groot als het meer rond zweinstein.
‘Professor?’
Maar Perkamentus was druk bezig, zijn ogen waren gericht op maar een doel,
Harry keek in de richting waar Perkamentus naar keek, en zag een grote zilveren zuil.
‘Wat is dat?’ vroeg Harry, maar nog voordat hij beter kon kijken zag hij Perkamentus naar de zuil wijzen.
‘Harry, je hebt me beloofd te helpen, volg mij maar’
Harry zette een stap vooruit en voelde dat er overal water lag, toen hij een tweede stap zette, voelde hij niks. Harry keek naar zijn voeten en zag dat hij midden op het water stond.
‘Professor?’
Harry was verbaasd van wat hij zag, hij keek in de ogen van een mens!
‘Inferieuzen’ zei Perkamentus ‘Lijken die onder dwang van een duistere tovenaar tot leven kunnen komen, we hebben nu niks van ze te vrezen. Pas als we weg gaan denk ik, onthoudt goed dat ze niet tegen warmte kunnen Harry.’
Harry moest even slikken bij de gedachten dat een lijk nog kon leven, en moest onwillekeurig denken aan de griezelfilms die Dirk altijd huurde als zijn vader en moeder niet thuis waren.’
Harry deed nog een aantal stappen naar voren, en zag dat het water plaats had gemaakt voor een vlot. Harry stapte op het vlot samen met Perkamentus en voeren naar het midden van het meertje.
Een grote gouden zuil doemde op uit het niets, en liet een bol vol met een doorzichtige vloeistof zien. In die bol dreef een zilveren beker met een slang erin gegraveerd.
‘Harry, je weet wat dit is’ vroeg Perkamentus hem
-‘Een horcrux?’
‘Correct Harry, enige probleem is hoe we hem kunnen vernietigen’
Harry pakte zijn toverstok weer uit zijn gewaad en richtte dit op de bol. Een geel licht verscheen uit de beker en verlichtte de hele grot.
‘Professor, ik denk niet dat het simpel word’
‘Dat denk ik ook niet Harry, we moeten iets verzinnen’
Harry keek naar de bol en zag dat de vloeistof van kleur was veranderd, dit keer was het bloedrood, alsof er een bloedend iets in lag.
Harry was nieuwsgierig wat het was, maar na zes jaar in de toverwereld te hebben geleefd wist hij wel dat het niet wijs was om zomaar ergens iets aan te raken. Maar om de een of andere reden voelde hij een drang om de bol op te pakken en te kijken waar die beker voor was.
Harry kwam voorzichtig met zijn hand dichterbij, hij raakte het glas aan, en tot zijn grote schrik voelde hij een geen glas meer. Zijn hand zat in de glazen bal met een onbekende vloeistof.
Harry pakte de beker eruit en zag dat er meteen een groene lichtstraal uit de zuil te voorschijn kwam. Een oorverdovend geluid volgend
‘Harry, we moeten hier wegwezen’ riep Perkamentus
Harry kon zijn hoofdmeester geen beter gelijk geven, het water om hen heen begon te koken, en overal om hun heen klonken kreten van woede.
‘Snel Harry!’
Harry klom zo snel als hij kon op het vlot en roeide zo snel hij kon, tot hij bij de kant aan kwam. Hij sprintte tot de uitgang. Achter hem klonken kreunen en zuchten.
‘Die dingen leven!’ schreeuwde Harry ‘Die lijk dingen bewegen echt!’
Perkamentus en Harry baande zich een weg door de grot, en na een aantal minuten kwamen ze weer boven de grond.
‘Heb je de beker Harry?’
Harry pakte de beker uit zijn linker hand en liet deze zien aan Perkamentus
‘Mooi Harry’
Perkamentus sprong uit het gat en vuurde een grote vuurbal af met zijn toverstok, een oorverdovende reeks van krijsen en gillen vulde de lucht.
‘Enclisis’
Perkamentus sloot de ingang af en trok Harry mee, ver weg van de grot.
‘We moeten naar Zweinstein, Snel!’
Harry pakte de arm van Perkamentus vast, maar Perkamentus trok zijn arm terug.
‘Je kan zelf verdwijnselen, kom op!’
Harry dacht met alle inspanning aan Zweinstein. Hij voelde de bekende druk en duizenden handjes aan zijn lichaam, de lucht werd uit zijn longen geperst. Een paar seconden later stond hij in Zweinsveld.
Harry keek naar Perkamentus, maar in plaats van een twinkeling in zijn ogen, zag Harry een groen iets in Perkamentus zijn ogen.
‘Professor?!’
Harry draaide zich om, heel even leek de wereld stil te staan, boven uit de toren van astronomie scheen het duistere teken.
‘Nee!!’ schreeuwde Harry, ‘Nee!! Laat het niet waar zijn’
Harry sprintte naar het kasteel, maar meteen voelde hij dat hij werd tegen gehouden tot iets.
‘Nee Harry!, je kan niet meer het terrein op, ik heb het afgesloten!’
‘-afgesloten?’ vroeg Harry lichtelijk geërgerd ‘Hoe komen de dooddoeners dan op Zweinstein?’
‘Ik weet het niet Harry, ze moeten een manier hebben gevonden om binnen te dringen, zelfs de geheime gangen kunnen niet zonder problemen worden betreden. Zelfs die van Zacharinus.’
Perkamentus wist dus kennelijk van de geheime gangen die Zweinstein had, maar hoe waren de dooddoeners binnen gekomen.
Maar op dat moment klapte een deur open en stond Madam Rosmerta voor hen.
‘Albus, ik dacht dat je het al had gezien?’
‘Nee Rosmerta, ik snap niet hoe. We moeten er heen’
‘Ik haal wel twee bezems, die heb ik altijd achter de bar hangen!’
-‘Nee wacht!’ riep Harry ‘Accio Bezems
Een luide knal volgde, en twee bezems kwamen door de ramen te voorschijn, overal glas verspreidend
’Oeps..sorry Mevrouw…Reparo’ zei Harry
Harry klom op zijn bezem en samen met Perkamentus vlogen ze weg, tussendoor mompelde Perkamentus iets in de lucht, en tot Harry zijn verbazing kon hij zonder problemen Zweinstein bereiken.

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 22: Zijn vloek word een gave

Het duistere teken zweefde nog fier boven alles uit, en Harry voelde zich misselijk bij het zien er van.
‘Professor, wat moeten we doen?’ vroeg Harry
Harry en Perkamentus rende naar de grote zaal, de zenuwen in Harry zijn lichaam werden steeds sterker.
‘Harry, doe je onzichtbaarheidmantel om’ gebood Perkamentus hem, Harry pakte de mantel uit zijn gewaad en sloeg die om zijn lichaam heen.
Perkamentus rende samen met Harry door de grote zaal, en richting de gang die naar het lokaal van transfiguratie leidde. Door een tweede deur, een derde deur. Harry was verbaasd door de snelheid van Perkamentus, hij leek geen moeite te hebben met zo snel te rennen.
Harry keek op zijn horloge en zag dat het bijna middernacht was, nog tien minuten te gaan, hij had nog tien minuten de tijd totdat zijn vloek eeuwig werd, en hij werd gedoemd het leven van een weerwolf te leiden.
Samen liepen ze door een vijfde deur, maar toen ze bij de gang van Verweer tegen de Zwarte kunsten aankwamen vloog een deur open, en stonden daar Malfidus, Korzel en Kwast
Perkamentus stopte ineens, en Harry leek verbaasd. Wat was er gebeurd wat Perkamentus zo ineens deed stoppen.
Harry keek in de ogen van Perkamentus, en zag dat hij was verstijfd.
‘Korzel..Kwast’ klonk de stem van Malfidus door de gang, zoek Potter, hij moet hier ergens zijn.
Korzel en Kwast verdwenen door de deur waar Harry en Perkamentus door heen waren gelopen. Malfidus was alleen met Perkamentus.
‘Renervate[i/]’ zei Malfidus, Perkamentus werd weer normaal.
‘Draco, wat een aangename verrassing’ zei Perkamentus, ‘Nooit gedacht dat je het wel zou doen’
‘-Dus je weet het, oude gek!’ krijste Malfidus ‘Hoe lang al’
‘Sinds je ongelukje’
Harry voelde de drang om onder zijn onzichtbaarheids mantel vandaan te springen, maar hij kon zich helemaal niet bewegen.
‘Nee Draco, ik voel dat je occlumentie ook beheerst, wat verberg je voor mij?’
Draco keek Perkamentus aan met zijn ogen tot spleten gevormd ‘Alsof ik je dat ga vertellen, oude zak!’ riep hij brutaal. ‘Ik ben erin geslaagd je te vermoorden, De heer van het duister zal uiterst blij zijn hierom’
‘Nee Draco’ zei Perkamentus ‘Het maakt hem niet uit wat je doet, als je dood bent kan je niks meer doen. Dit is wraak voor je vader Draco, begrijp dat dan’
‘-Mijn vader werd gedwarsboomd door die Potter, maar dit keer is hij er niet om je te redden hè’
Draco zijn arrogantie bereikte een hoogtepunt, hij was zelfverzekerder dan ooit.
‘Dan wil ik een ding weten’ zei Perkamentus alsof hij aan het praten was over het huiswerk van gisteren ‘Hoe heb je ze binnen gekregen’
Een twinkeling in Draco zijn ogen was duidelijk zichtbaar, alsof hij al jaren had gewacht om het te vertellen.
‘De kamer van Hoge Nood’ zei Draco alleen ‘Hij geeft wat je nodig hebt’
‘Slim gevonden Draco’ zei Perkamentus lichtelijk verbaasd ‘Maar je moet ook weten dat er bepaalde beperkingen zijn, je kan geen verbindingen leggen met andere plaatsen buiten Zweinstein’
‘Dat weet ik ook wel’ snauwde Malfidus naar Perkamentus, hij keek Perkamentus kort aan, en glimlachte ‘Je bent bang hè, de grootste tovenaar is bang voor een zestienjarige tovenaar’
‘Nee’ zei Perkamentus sereen ‘Ik ben bang dat je het alleen moet stellen, die truc met het duistere teken heeft geholpen, je hebt me waar je me wilt. Wat ga je nu doen’
Draco leek even uit het veld geslagen, Perkamentus was dus niet bang voor hem ‘Ik ga je vermoorden, ik zal rijkelijk worden beloond voor mijn diensten, ik ben de trouwste volgeling van de Heer van het duister.’
Draco hief zijn toverstok op, maar op dat moment klonk er een oor verdovende knal, een pijnscheut vloog door Harry zijn litteken.
‘Hij is hier!’ dacht Harry meteen, hoe kon hij het zo snel mogelijk aan Perkamentus laten weten
‘En je meester is ook hier’ lachte Perkamentus ‘Heel gedurfd Draco, heel gedurfd’
Twee lichtstralen kwamen door de muur en bliezen deze aan de kant, vijf dooddoeners kwamen uit het gat gestapt. Druk duellerend met de leden van de orde.
Harry voelde zijn lichaam vrij komen, hij kon zijn armen weer bewegen, de pijn in zijn litteken werd sterker en sterker.
Maar op dat moment klonk de stem van Draco
‘Meester, ik heb hem hier!’
Een kille stem die Harry alleen nog had gehoord in zijn ergste nachtmerries klonk door de gangen
‘Goed gedaan Draco, hier houdt het op voor je’
‘Dank u meester’ piepte Draco
‘Dan zit jou werk erop.. [i]Avada Kadavra’
De pijn in Harry zijn litteken hield op, Voldemort stond recht voor Perkamentus met zijn toverstok getrokken. Draco lag bewegingsloos op de grond, al het leven uit hem gezogen.
‘Zo Perkamentus, nu is er geen Potter meer om je te helpen’ siste Voldemort ‘Hij is vast ergens bij mijn dooddoeners’
Harry voelde een emotie loskomen die niks te maken had met zijn eigen gevoel, hij kon zich weer bewegen.
Harry gooide de mantel van zich af, en keek Voldemort aan.
‘Kijk Marten, daar is Harry dan’ zei Perkamentus met een glimlach op zijn gezicht ‘En daar is mijn orde, je zit gevangen, je dooddoeners verliezen. Vanavond word je verwezen naar waar je hoort….de dood!’
‘Niet als jij eerst gaat’ Snauwde Voldemort
‘NEE!!!’ schreeuwde Harry, ‘Vanavond is het voor het laatst dat je ooit iemand kwaad hebt gedaan’
Harry keek naar buiten en zag dat het middernacht moest zijn, hij keek op zijn horloge en zag dat het nog een minuut was voor echte middernacht. De vloek was bijna definitief.
Een deur aan de andere kant vloog open, en Harry zag Ginny, Ron, Hermelien, Marcel, Luna, Lupos, Dwaaloog en nog meer van de orde vechten met dooddoeners.
‘Vanavond Voldemort, ga je eraan!’
Voldemort keek Harry aan, en lachte. Zijn lach vulde de hele ruimte
‘En hoe ga je dat dan doen, ik zie dat je niet weet hoe, je weet niet eens een onvergefelijke vloek correct uit te spreken’ site Voldemort
Harry wende zich tot het open raam, en keek naar buiten, recht in de volle maan
‘Kijk maar eens goed!’
Harry voelde zijn bewustzijn wegkeren, hij zag Ginny met een man vechten, en Ron samen met Marcel het opnemen tegen drie dooddoeners.
Zijn gevoel werd wolfachtige, hij voelde zijn benen uitstrekken, de pijn was ondragelijk. En zo plotseling als het kwam verdween het weer.
‘Dus het is waar wat men zegt!’ siste Voldemort, ‘Potter is toch gebeten door een weerwolf’
Voldemort richtte zijn toverstok op de weerwolf die voor hem stond, en schreeuwde Avada Kadavra
Maar in plaats van Harry te doden, liep Harry naar hem toe.
‘Vecht dan als je kan!’
Voldemort leek even in paniek, maar herstelde zich meteen ‘De pijn in Harry zijn litteken was ondragelijk. ‘Vecht me, lafaard!’
Voldemort keek Harry aan en lachte,
‘Ik kan je niet doden met een spreuk, maar wel met me handen dus, helaas heeft het voor jou dan nog geen zin’
Voldemort pakte uit zijn gewaad een rood flesje met een injectie naald.
‘Ja Harry, het tegengif. Je moet me doden om weer normaal te worden, na de twaalfde slag van middernacht is het definitief, en kom je in mijn macht!’
Harry keek naar Voldemort, zonder enige waarschuwing stond er geen Voldemort voor hem, maar een monster, zo groot als een terzieler.
Harry sprong naar voren en greep Voldemort bij zijn keel. Harry voelde de kracht uit Voldemort wegsijpelen. Hij had hem bijna vermoord.
Maar plots voelde Harry zijn handen niet meer, hij was gekrompen, hij was weer de gewone Harry. Een wolk was voor de maan gaan zweven.
Voldemort lachte en wreef over zijn keel’
Harry stond daar alleen, en zag zijn vrienden nog steeds duelleren met de dooddoeners, dit was het laatste gevecht dat hij, hij mocht Voldemort niet laten leven. Hij kon het niet!
De wolf dreef weg, en Harry voelde zichzelf weer wolf worden.
‘Nu maak ik een eind aan je’
Harry sprintte naar Voldemort en greep zijn vleugels vast, Voldemort deed er alles aan om te kunnen ontsnappen.
Met een krachtstoot die zijn weerga niet kon scheurde Harry aan de vleugels van Voldemort.
Een luidde schreeuw vulde de lucht, Harry voelde dat hij het moest afmaken, hij moest wel voor dat de vloek definitief was.
Harry hoorde op de achter grond de grote klok van Zweinstein slaan, het was middernacht, hij moest voor de twaalfde slag zijn geïnjecteerd met het tegengif.
Hij greep Voldemort bij zijn keel en beet met zijn wolftanden in de nek van Voldemort, een pijn schoot door Harry zij litteken, de pijn was ondragelijk maar hij moest volhouden.
‘Bang’ een derde slag, ‘Vier’
Harry voelde zijn tanden het vlees van Voldemort door boren, hij beet met alle kracht die hij had, de pijn was niet te harden.
Maar ineens, zo plotseling als de pijn kwam verdween deze, het lichaam van Voldemort was veranderd naar een hoopje as.
Harry keerde zich naar Perkamentus en de rest, en zag dat Perkamentus was verdwenen, hij keek om zich heen.
‘twaalf’
Een luide ‘bang’ maakte twaalf slagen
‘Harry zag Ginny naar hem toe komen rennen, hij voelde zich meer een wolfachtige dan ooit. Hij voelde zijn lichaam veranderen, hij was er niet in geslaagd de vloek te verslaan. Hij kon niets meer dan hopen dat hij net zoals Professor Lupos kon leven.
Ineens klonk er een ‘bang’ en Harry keek naar de klok, alles leek zich opnieuw af te spelen, het lijk van Voldemort viel voor een tweede keer op de grond. Hij zag Ginny naar hem toe rennen, haar ketting om haar nek bungelend.
Met een grote hap naar Ginny voelde hij een pijn in zijn hart die moeilijk van hem kon zijn, hij voelde zijn ledematen krimpen, zijn lichaam werd weer normaal.
Harry deed zijn ogen open en zag dat er dooddoeners op de grond lagen verspreid, sommige hadden wortelen uit hun ogen komen, anderen waren bewusteloos.
Een laatste huil klonk door de gangen van Zweinstein, Harry zag twee andere dooddoeners vluchten.
Zonder zich ook maar een moment te bedenken sprong op en ging achter de twee dooddoeners aan. Hij zag aan het spitse gezicht dat het Malfidus was die wegrende van Harry, naast hem liep nog een andere dooddoener, zijn mantel wapperend achter hem aan.
‘Sneep!’ schreeuwde Harry ‘Lafaard!’
De dooddoener naast Malfidus kwam plotseling tot stilstand, zijn ogen puilde uit en achter zijn vette haren was duidelijk te zien dat hij geagiteerd was.
‘HOE DURF JE POTTER!’ schreeuwde Sneep terug, ‘JOU VADER EN ZIJN MAATJES DEDEN NOOIT IETS ALLEEN, EN ALTIJD MIJ!!, NU ZULLEN ZE LEREN, DE HEER VAN HET DUISTER KOMT TERUG, LET OP MIJN WOORDEN!’
‘Harry trok zijn toverstok te voorschijn, ‘Cruc’
-‘GEBLOKKEERD POTTER!’
‘Impedia’
‘-EN ALWEER POTTER!’
‘Avada’
‘-GEEN VERVLOEKINGEN VOOR JOU, HOE VAAK HEB IK WEL NIET GEZEGD DAT JIJ JE MOND EN JE GEDACHTEN MOET HOUDEN!!’
‘Lafaard!!’ schreeuwde Harry, ‘Je meester is al dood’
‘NOEM ME GEEN LAFAARD POTTER!!’
Harry schreeuwde een spreuk, maar deze werd door Sneep geblokkeerd, ze waren bijna bij de uitgang.
‘POTTER!’
Sneep zwaaide met zijn toverstok, Harry riep nog net een beschermingsschild op, maar door de kracht van de vloek werd hij achteruit geblazen.
‘DE GROTE POTTER’ schreeuwde Sneep, kan nog geen eens een simpele mede student aan’
Op dat moment verdwijnselde zowel Malfidus als Sneep.

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Hoofdstuk 23: Een nieuwe wereld

Maanden, dagen, jaren hadden het kunnen duren. Maar zelfs een week na de grote slag voelde Harry zich leger dan ooit. Zijn vrienden hadden de slag goed overleefd, maar Harry voelde zichzelf niet thuis in het lichaam wat hij had. Hij voelde zich vergiftigd.
Harry liep voor de zoveelste keer die nacht over de vleugel waar alles een week geleden was gebeurd, de muren waren door Vilder provisorisch gerepareerd, maar de plek waar Harry Voldemort had vermoord was nog het zelfde, elke keer als hij langs kwam voelde hij zich misselijk worden.
Het viel hem ook op dat de rest van de leerlingen van Zweinstein hem zo vaak mogelijk wilde zien, hij werd aangesproken door wildvreemde leerlingen die hij nog nooit had gezien.
Hermelien lag nog in de ziekenzaal, en was samen met Ron herstellend van een vervloeking die een dooddoener over haar had uitgesproken.
Luna en Marcel daar in tegen hadden niks om over te klagen, Marcel had een paar dagen later een uil van zijn grootmoeder ontvangen, waarin ze zei dat ze trots op hem was, en dat zijn vader en moeder dat ook waren.
Harry had die week veel met Ginny opgetrokken, om de een of andere reden voelde hij zich meer op zijn gemak dan ooit, alsof er een hele zware last van hem af was gegaan. Hij zal alleen met nog een brandende vraag.
Op een middag, toen Ginny en Harry alleen in de leerlingenkamer zaten, besloot hij het toch te vragen.
‘Ginny, wat is er gebeurt tijdens het gevecht, ik hoorde een twaalfde klokslag, maar meteen daarna leek alles zich weer opnieuw af te spelen?’\
Ginny stond op en liep naar de slaapzaal, ze liet Harry alleen zitten en kwam niet terug voor het komende half uur.
Na een half uur kwam Ginny echter weer naar beneden en pakte een paketje uit haar gewaad, en duwde dat in Harry zijn handen.
Harry maakte het open en zag een flesje liggen en een ketting. De ketting had een gouden amulet met allerlei vreemde tekens en planeten eromheen.
‘Is het wat ik denk dat het is’ zei Harry vertwijfelend
‘-Dat ligt eraan lieverd’ zei Ginny
‘Een tijdverdrijfver en een flesje tegengif’
‘Ginny keek Harry aan en knikte toestemmend’
Harry snapte meteen waarom hij alles twee keer zag gebeuren, hij voelde zich zo stom, hij had dit moeten weten.
‘Gi’
Maar nog voordat Harry zijn zin had uit gesproken knuffelde Ginny hem, ‘Kom mee Harry, laten we naar Ron en Hermelien gaan’
Ginny stond op en pakte Harry zijn hand, liepen naar het portret gat en liepen op weg naar de ziekenzaal, waar Hermelien en Ron lagen te herstellen.

Ginny en Harry kwamen in de ziekenzaal, en tot Harry zijn grote verbazing zag hij dat Hermelien bij Ron op bed zat en zijn hand vast hield.
Bij het zien van Harry zijn glimlach liet Hermelien meteen los en begon te blozen.
‘Geeft niet Hermelien’ zei Ginny ‘Ik had al tijden het idee dat er meer was dan gewoon vriendschap’
Hermelien keek Ginny aan en begon nog meer te blozen, ‘Net zoals ik Harry al jaren leuk vond’
Ginny werd ook rood bij de gedachte en begon te mompelen
‘Z’n ogen zo groen als een pad op sterk water..’ Hermelien begon te giechelen en Harry en Ron keken elkaar verbaasd aan.
‘Dus..jij…’ mompelde Harry naar Ginny, ‘Jij had me die valentijnskaart gestuurd?’
‘-Ja, en ik zou het zo weer doen’ zei Ginny, toch iets blozend.
Harry en Ginny keken elkaar aan en begonnen te lachen, Ron wou ook lachen, maar door een klaplong die hij had opgelopen tijdens het gevecht met een dooddoener kwam er niet meer uit dan een hoest.
‘Ik ben benieuwd wat Perkamentus vanavond doet’ zei Harry, maar het antwoord werd al snel gegeven, een hese stem achter hem klonk.
‘Een gigantisch feestmaal. En een nog groter feest. Ik denk dat we de huiselven maar moeten vertellen dat ze ook welkom zijn, iedereen is gelijk in deze magische gemeenschap Harry’
Harry en Ginny keken samen naar Hermelien, hij zag dat haar ogen twinkelde, tijdens haar gedoe tijd had ze er alles aan gedaan om gelijke rechten voor huiselven te krijgen, en nu eindelijk was het tijd.

Madam Plijster had Ron binnen de kortste keren opgelapt, dus konden het viertal weer naar de leerlingenkamer, om zich daar om te kleden voor het feest wat Perkamentus gaf, een feest om nooit te vergeten.
Het eten was magisch lekker en het feest erna was leuker dan iedereen ooit had kunnen verwachten. Zelfs de Zwadderaars leken alles te zijn vergeten en deden mee met alles, maar het beste kwam nog later die avond, toen Ginny en Harry samen aan het dansen waren, iets wat ze maanden geleden niet hadden verwacht nog te kunnen doen, met Voldemort levend.
Ginny keek Harry in zijn ogen, en slaakte een zucht. Legde haar hoofd op zijn schouders en gingen langzaam verder met dansen.
Na een paar minuten te hebben gedanst kwamen Ron en Hermelien voorbij gedanst. Ginny schrok en tikte Hermelien aan.
‘Wat is er?’
Harry was verbaasd om te zien dat Hermelien en Ginny allebei begonnen te kijken naar Harry zijn litteken, ze wisten dat hij er een hekel aan had
‘Harry’ zei Ginny ineens
‘Wat?’
‘Waar is je litteken?’

EINDE

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Dit was dan het einde van mijn eigen fanfiction, ik hoop allereerst dat jullie ervan hebben genoten, het lijkt me kei gaaf om elke dag me PB box overvol te hebben van complimenten of tips.

Voor de liefhebbers kunnen ze het Word/SWX document krijgen ( SWX is openoffice )

Ik wil jullie allemaal bedanken voor de gezelligheid,
SBG voor het lezen en helpen van stukjes en de rest voor...uhm..alles

Horcrux · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels

Mijn vraag aan jullie is of jullie meerdere verhalen willen lezen van mijn hand, in de trant van Harry Potter dan natuurlijk...ik heb een aantal mogelijkheden..en heb de plots al op een post-it geschreven..

Groetjes

H.