[AF] Hét Harry Potter verhaal

Hermione · Geplaatst: Za Sep 10, 2005 14:13

Hoi allemaal, ik ga jullie niet te lang bezighouden, hier is mijn verhaal.
Oh ja, vol alsjeblieft de poll even in..

Hét Harry Potter Verhaal

Hij had zichzelf voorgenomen om niet te huilen, maar hij deed het toch. Hij zou alleen een herdenkingsplaatje krijgen. Ze hadden hadden ook bekendgemaakt dat hij onschuldig was.
Maar nu was hij er niet meer.
Harry Potter, de jongen die bleef leven, had zijn enige familielid verloren. Sirius Zwarts.
Harry kon de moed niet opbrengen om terug naar kerk te gaan, nu was er een veel opgewektere gebeurtenis aan de gang. Hagrid en Mallemour waren getrouwd.
Groemp was bruidsmeisje geweest hoewel dat niet echt gelukt was. De deur van de kerk was te klein, maar Groemp was er toch in geslaagd om zijn twee vingers tussen de deur te persen en de sluier van Mallemour vast te houden.
Ze gingen in het hutje van Hagrid wonen, Mallemour was schoolhoofd af.
Harry was meteen na de begrafenis van Sirius met de ViaVia naar huis gereisd.
Daar aangekomen wachtte een fraaie Oehoe met een leren buideltje aan zijn poot Harry op. Harry stak er een Knoet in, hij had een portemonnee met Tovenaarsgeld meegenomen uit Goudgrijp, want Harry wou op de hoogte blijven van wat er in de Toverwereld gebeurde, nu Voldemort terug was. Hij sloeg de Ochtendprofeet open en na artikels van mensen die Voldemort zogezegd door de lucht hadden zien vliegen las hij dit:

KREUKELHOORNIGE SNOTTIFANT BESTAAT!!!
Meneer Leeflang, uitgever van de ‘Kibbelaar’ een nogal vreemd tijdschrift, en zijn dochter Loena Leeflang (die aan haar vijfde jaar op Zweinstein begint)zijn op 1 juli naar Zweden vertrokken, om de expeditie naar een fabeldier dat eerst als niet bestaand betiteld werd, te beginnen.
Het klein gezinnetje bleef heel de tijd het Zuidwesten volgen, en stuitte toen op een kudde ‘Kreukelhoornige Snottifanten’.
‘Ze lijken erg op olifanten, zei meneer Leeflang, maar ze hebben de omvang van een van een blauwe Vinvis. Desondanks hun lengte hebben ze een zeer zachtaardig karakter. Ook hebben ze een zeer grote hoorn op hun slurf. Die hoorn maakt een vreemde draai, zodat die wel gekreukeld lijkt.
Deze kreukel is bij ieder dier uniek.
Vertel ook eens over hun slurf, papa,’ viel de bevallige Loena in. ‘Wel, begon meneer Leeflang, de Kreukelhoornige Snottifant kan je met zijn slurf bespuiten met een vreemde, eh… vloeistof. Naderhand bleek de vloeistof een soort snot te zijn, ongevaarlijk, maar ja gaat er wel van stinken!
Hieronder ziet u nog een foto van de Kreukelhoornige Snottifant.

Harry deed de Ochtendprofeet toe.
‘Het is hen dan toch gelukt,’ dacht Harry blij. Hij had vorig jaar kennis gemaakt met Loena. Ze was nogal raar, maar ze was een goede vriendin, hij had heel wat aan haar gehad in het Departement van Mistify…
Nee, daar mocht hij niet aan denken. Dan leek de leegte die Siris had achtergelaten te groot. Hij wist niet wat hij moest voelen. Het leek alsof hij elk moment kon ontploffen, want hij raakte oververhit. Hij had nog steeds een oneindig groot verdriet en daarnaast een schuldgevoel. Perkamentus mocht zeggen wat hij wil, dat hij de oorzaak was, maar Harry was zo dom geweest om zijn droom, veroorzaakt door Voldemort, serieus te nemen. Hij was toen naar dat stomme Departement gevlogen op een fabeldier dat Terzieler heette, en toen waren die Dooddoeners geweest. Ze wilden die stomme profetie.
Diezelfde profetie, die over Harry en Voldemort ging, had iets gruwelijk voorspeld. “De een moest de ander doden om verder te blijven leven.” Dat betekende dat Harry slachter of slachtoffer moest worden. Als hij zou willen blijven leven, moest hij Voldemort, zijn aartsvijand doden. Dat zou een moeilijke klus worden. Voldemort had namelijk stappen ondernomen, lang geleden, en nu was hij tegen de dood opgewassen.
Hij voelde nog de spanning, van toen hij een gevecht met Voldemort had geleverd, in de grote Hal van het Ministerie van Toverkunst.
Harry voelde ook grote opluchting, want het afgelopen jaar had iedereen geloofd dat hij een geestelijk gestoorde leugenaar was, die vuile praatjes rondstrooide om aandacht te trekken, maar nu Droebel, de Minister van Toverkunst Voldemort met eigen ogen had gezien, wist iedereen dat Harry en Perkamentus het hele jaar door de waarheid hadden gesproken.
Hij werd stilaan ook zenuwachtig, want binnenkort zou hij zijn S.L.IJ.M.B.A.L.len ontvangen. SLIJMBAL was een verkorte versie van Schriftelijke Lofuiting, wegens IJver, Magische Bekwaamheid en Algeheel Leervermogen.
Als dat allemaal in een hoofd zit, werd iedereen wel boos, dacht Harry nijdig. Hij was tot een week huisarrest veroordeeld door oom Herman, omdat hij een uitbarsting had gehad. Opeens hoorde hij gestommel en een gesmoorde gil. De vloer trilde zelfs. ‘Niks speciaals, dacht Harry vermoeid, zal Dirk wel weer zijn.’ Dirk was zijn neef, was 2m groot, maar was breder dan groot. Als zo’ n iemand dan een driftbui kreeg… ‘Maar Dirk geven ze geen kamerarrest, zei harry luid.!
Opeens kwam er een stipje steeds dichterbij gevlogen, en tot zijn genoegen zag Harry dat het Koe, het miniuiltje van Ron was. Hij had een kort briefje bij, dat Harry meteen losmaakte.
Hij wierp wat Uilenvellen naar Koe, die meteen begon te eten, terwijl Hedwig minachtend kraste.
Harry deed de envelop open en las:

Beste Harry,
We hebben van Perkamentus toestemming gekregen om je te komen halen.
Hermelien komt ook. Er wacht een leuke verassing!
Schrijf gauw een briefje terug met de datum waarop we je kunnen komen halen!
Tot dan,
Ron

Opeens kwam Lupos zijn kamer binnen.
‘Harry, ga zo snel als je kunt naar Het Nest! Het is niet veilig in de Ligusterlaan! Maar.. Geen tijd nu! Lupos maakte een uiterst gespannen indruk.
We brengen je oom, tante en neef in veiligheid. Maak dat je wegkomt, de Dooddoeners kunnen elk moment arriveren. Laat je hutkoffer maar liggen, die nemen wij wel mee. Neem alleen Hedwig en je Toverstok mee. Ga richting het Nest, maar doe het vooral vlug!!’’

Harry aarzelde geen seconde, hij nam de kooi van Hedwig, duwde Koe er mee in, en gritste zijn toverstok van tafel. Hij nam zijn Vuurflits, deed het raam open en vloog met een grote snelheid de donkere lucht in.
Hij herinnerde zich de weg nog goed van toen hij met een vliegende Ford Anglina naar het Nest was gevlogen, samen met Ron, Fred en George.
Hij ging hoger, boven een dik wolkendek, want hij zat boven de snelweg.
Na zo tien minuten hebben gevlogen vloog hij scherp naar rechts en ging lager vliegen. Hij vloog zo een kwartier, tot hij bij een groot loofbos kwam. Dat vloog hij helemaal over, en het Nest kwam in zicht. Hij lande zacht, en kwam op het grote erf terecht.
Mevrouw Wemel kwam het huis uitgestormd, gevolgd door Ron en Hermelien. ‘Oh, Harry, snikte ze. We waren zo ongerust! We dachten dat de Dooddoeners al toegeslagen hadden.’
Harry, die de raad van de sprekende brief bliksemsnel had opgevolgd, kwam nu pas bij. ‘Dus de Dooddoeners zijn op vrije voeten? Ja, antwoordde Ron. Het Ministerie heeft totaal geen controle meer over de Dementors. Ze hebben zich defenitief aangesloten bij V- Voldemort. Het was een makkie voor die ouwe Malfidus om te ontsnappen.’
Terwijl Ron dat zei, dwaalde Harry’ s ogen af naar Hermelien, die heftig begon te blozen.
‘Maar goed, zei Harry. Wat was die verassing? Wel, het is…’ Rustig maar, Ron, zei Mevrouw Wemel.
Mag ik het echt niet zeggen mamaatje,’ vroeg Ron, terwijl hij mevrouw Wemel met schattige oogjes aankeek.
Maar voor mevrouw Wemel kon antwoorden, klonk er een gilletje.
‘Ginny, schrok mevrouw Wemel. Ma, Scheurbek heeft weer eten uit de kasten gestolen!! Oh nee, riep mevrouw Wemel, en ze rende het Nest in.
Tja, zuchtte Ron, Het word tijd dat Scheurbek terug naar Hagrid gaat.’
Harry glimlachte. ‘Scheurbek is dus vrijgesproken? Wat dacht je, Nu iedereen weet wat Lucius Malfidus is, is Scheurbek natuurlijk onschuldig verklaard.’
‘En, ze hebben geen beul meer! Natuurlijk, schrok Harry. ‘Vleeschouwer is ook een dooddoener!’
Ze werden opgeschrikt door een bizar beest dat uit het Nest kwam gelopen, half paard en half adelaar, achtervolgd door een boosaardig lachende Knijster. Harry en Hermelien konden nog net op tijd uitwijken, maar Ron werd onder de voet gelopen. Ze hoorden een akelige krak, en Ron maakte een stuipbeweging, maar bleef daarna roerloos liggen. Er kwam bloed onder zijn hoofd uit.
Hermelien kwam als eerste terug naar de werkelijkheid. ‘MEVROUW WEMEL, gilde ze. RON IS DOOD!!!’
Mevrouw Wemel kwam aangelopen, maar de woorden drongen nu pas tot haar door. ‘Wat, is Ron… Ineens kwam mevrouw Wemel weer bij, maar ze leek een soort toeval te krijgen. ARTHUR, RON IS DOOD, RON IS DOHOHOD…’ Mevrouw Wemel begon hartstochtelijk te huilen. Er klonk een plopje en mevrouw Wemel was verdwenen. ‘Waarschijnlijk naar het Ministerie, kon Hermelien met moeite uitbrengen. Harry was uit zijn schok ontwaakt en knielde bij Ron neer. ‘Hij leeft nog, zei Harry, terwijl hij de polslag van Ron voelde.
‘Spijtig, zei Knijster. ‘Spijtig dat de smerige bloedverrader niet dood is.’
Hermelien werd woest toen ze Knijster zag staan.
‘Jij..Jij! Ze richtte haar toverspreuk op Knijster, Cosment’..
Ze werd tegengehouden door Harry. ‘Hermelien, we mogen nog geen toverspreuken gebruiken, weet je nog? Ik was gewoon. Oh Harry!’ En ze drukte zich tegen Harry aan. ‘Oh, Harry, Ron gaat dood! We..
Maar ze werd onderbroken door drie ploppende geluidjes. Meneer en mevrouw Wemel en een man met ontzettend lang haar doken uit het niets op.
Voor Harry en Hermelien iets konden vragen begon meneer Wemel zeer snel: ‘ Harry en Hermelien, dit is David Rats, de beste Heler die er nu te vinden is, hij zal zich over Ron ontfermen. Harry en Hermelien knikten alleen maar. Ga naar binnen en kom niet meer naar buiten voor wij terug zijn.’ Harry en Hermelien haastte zich naar buiten, en Harry zag nog net hoe de Heler een soort van bed met wieltjes in de lucht schetste, dat daarna met een harde bonk naar beneden viel, Ron erop legde, en met de spreuk Locomotor het bed een eindje van de grond naast zich liet zweven. Een tel later waren ze verdwenen.
“Kom Hermelien, we gaan binnen zitten.” Ze stapte zwijgend het huis binnen. Daar troffen ze Ginny aan, helemaal van de kaart. “Kom, Ginny, ga zitten”, zei Harry. “Oh Harry,” riep ze, en viel in zijn armen.
“Gaat hij dood?” vroeg ze door haar snikken heen.

Hermione · Geplaatst: Wo Sep 14, 2005 12:37

Hier is deel twee, redelijk kort, maar wel goed. (Vind ik toch...)

Hoofdstuk 2

”Nee,” zei Harry, hoewel hij het niet zeker wist.
Maar waarom was Scheurbek eigenlijk op de vlucht geslagen”, vroeg hij bedachtzaam aan Hermelien. “Misschien omdat hij bang was van Knijster, je weet wel, vorig jaar had Knijster hem ook al verwond.”
Harry zweeg. Meteen dacht hij weer aan wat er gebeurd was in het ministerie.
Om de stilte die haast ondraaglijk werd te verbreken, vroeg hij: “Hoe is Knijster hier eigenlijk gekomen?” Hij is samen met iemand van de Orde een dag voor jou aangekomen”, zei Hermelien. “Nu het bekend is dat Knijster voor de Malfidussen werkt, mag hij niet meer in het Grimboudplein ko…”
Ze werd onderbroken door het geluid van hoefgetrappel. Ze keken door het raam en zagen Scheurbek rondrennen op het erf, terwijl Knijster hem grijnzend gadesloeg.
“Euh, Harry, zei Hermelien bedeesd, ik denk dat het veiliger is voor iedereen als Scheurbek gevangen wordt.” Harry knikte.
Terwijl Ginny naar haar kamer vluchtte om een leiband te gaan halen, keken Harry en Hermelien elkaar diep in de ogen. “Harry, fluisterde Hermelien, ik wou het je al lang zeggen. Het is uit met Victor..” Hermelien keek hem smachtend aan.
Dit zou Harry zich nog lang herinneren. Zijn eerste ware liefdeskus, terwijl de laatste stralen zonlicht door het raam naar kropen.
“Ja, eh…” Verschrikt scheurden Harry en Hermelien zich los uit hun omhelzing, en bloosden hevig.
“Komaan, we moeten Scheurbek vangen, weten jullie nog? Hou dat klef gedoe maar voor later, “ riep Ginny.
Harry nam de leiband aan van Ginny. Haar blik vermeed hij.
“Oké, Hermelien en Ginny, ontfermen jullie je over Knijster, sluit hem desnoods op in de sprekende klok. “ Hermelien wilde protesteren, maar na een blik van Harry zei ze niets meer.
“Ik ga Scheurbek vangen, blijf dus uit de buurt”, zei Harry. “Harry, wees alsjeblieft voorzichtig, ik wil niet dat je..” Hermelien slaagde er niet in om nog iets te zeggen, maar richtte zich kordaat op, en riep: “Kom Ginny aan de slag, we doen het voor Ron!” Eventjes welde er weer een traan uit haar oog op, maar die wreef ze driftig weg.
Nog een vluchtige kus, en ze stond voor de deur. “Okee, ik leid Scheurbek af, dan lopen jullie naar Knijster. Als alles goed gaat, is deze klus binnen tien minuten geklaard”. Na deze woorden stapte hij naar buiten, de laatste zonnestralen in.
Hij rende het erf op, richting Scheurbek. Die was om de een of andere reden heel agressief, en rende met een woedende blik achter Harry aan. Hij keek even achterom, en zag Ginny en Hermelien de deur uit glippen. Hij hoorde gegil, ( bloedverrader, modderbloed, laat me los!) en wist dat Knijster gevangen was. Gelukkig maar, zijn benen begonnen uitgeput te worden. En net toen hij kramp in z’ n zij kreeg, hoorde hij de deur dichtslaan.
Hij stopte aan de tuinmuur. Een reusachtige zonnebloem boog zich naar hem toe, maar Harry deed vlug een stap opzij.
Opeens kwam Scheurbek vanachter een palmboom gedraafd. Zijn ogen keken al een stuk milder.
Harry sperde zijn ogen open, en maakte een buiging. Scheurbek boog ook.
“Oef, dat is gelukt”, dacht Harry, terwijl hij de reusachtige zonnebloem van zijn been losrukte. Hij stapte een stukje naar voor, en aaide Scheurbek over zijn kop.
“Je bent me er toch eentje,” lachte Harry. Scheurbek keek eventjes kwaad op, en Harry zei vlug: “Je bent het mooiste dier dat ik ken.” Hij was vergeten dat hippogriefen heel trots waren.
Harry deed de halsband vlug om de brede nek van het fabeldier, en leidde hem zachtjes naar de schuur.
Ondertussen was de zon ondergegaan en de eerste sterren verschenen aan de hemel.
Hij deed de deur goed op slot, en haastte zich naar het Nest, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd wegveegde.
Daar wachtte Ginny en Hermelien hem op. “En?”, vroegen ze allebei tegelijk.
“Missie volbracht”, zei hij moe maar voldaan. “Hermelien klapte van plezier in haar handen, en Ginny zuchtte opgelucht.
“En Knijster?”, vroeg Harry. “Oh, zei Ginny luchtig, die hebben we in die kast opgesloten”, en ze wees op een kast waaruit gedempt geschreeuw klonk.
Plots klonken er 7 plopjes en de hele familie, Percy inbegrepen, stond in de woonkamer.
“En Ron,” vroegen Harry, Ginny en Hermelien tegelijk.

Zo, dat was het, en bedankt voor de leuke PB-tjes iedereen!

Hermione · Geplaatst: Za Sep 17, 2005 12:57

Weer een nieuw stukje. Ik zou heel graag reacties hebben. Doet me veel plezier, en hoe meer reacties, hoe vlugger het niuwe hoofdstuk eraan komt Smile

Hoofdstuk 3

Molly veegde haar ogen af en keek naar Arthur. “Molly, ze moeten het weten,” zei die. “Wel, schokschouderde mevrouw Wemel, Ron balanceert tussen leven en dood. Hij heeft een schedelbreuk, en is getroffen in zijn slagader.”
Hermelien sloeg haar hand voor haar mond, en Ginny trok wit weg. Molly begon te huilen.
Percy begon zijn moeder onbeholpen te troosten, Fred en George waren voor de tweede keer in hun leven bloedserieus. Bill en Charlie zwegen, terwijl Arthur zijn vrouw mee ging troosten.
“Mevrouw Wemel, ik weet zeker dat Ron erbovenop komt,” begon Hermelien dapper. “De helers moeten zijn slagader toestoppen met Forusbladeren, maar die moeten dan wel in een mortakdrank ondergedompeld zijn, en zijn schedelbreuk kunnen ze verzorgen met een Ferula Motanis spreuk, en dan moeten ze…”
Bij elk woord klaarde Percy ’s gezicht op.
“ Moeder, volgens mij heeft Hermelien gelijk, we moeten inderdaad…” Al kwebbelend over Forusbladeren en krachtige genees-bezweringen, verlieten de blokbeesten de kamer, richting de slaapkamer van Percy. Harry die een tijd niets had kunnen zeggen, ontwaakte uit zijn trance.
Molly, die haar al haar moed bijeen geschraapt, vroeg, “Willen jullie toast?”

Harry ging pas laat slapen. Mevrouw Wemel had gezegd dat hij in het bed van Ron mocht slapen. Hermelien mocht bij hem. Harry kon nog niet in slaap vallen, er was teveel gebeurd, op deze verschrikkelijke dag.
Ten eerste, de begrafenis. Sirius had de Orde van Merlijn, Eerste klas van Pippeling gekregen. En in plaats van Sirius’ gezicht boven de woorden ‘Gezocht, levengevaarlijk’ zag je nu Pippelings lelijke kop staan.
Ten tweede, Lupos die kwam binnengestormd, de dooddoeners kwamen eraan, en…
“ Wat zou er met de Duffelings gebeurd zijn?”, dacht Harry verschrikt. Ze waren nooit lief voor hem geweest, maar Harry zou het toch wel redelijk erg vinden als hen iets overkwam.
“Waar bevinden de Duffelings zich?” De eerste vraag die hij morgen zou stellen.
En… waarom was Knijster in godsnaam naar het Nest gekomen? Dat werd vraag nummer twee.
“En, dacht Harry, de Dooddoeners zouden vast wel vermoeden dat ik richting het Nest zou gaan.” Vraag drie was ook gevonden.
Harry werd door een deur die zachtjes open ging verstoord in zijn gedachten.
Hermelien kwam binnen sluipen, ze probeerde zo stil mogelijk te zijn.
“Euh Hermelien,” vroeg Harry. Hermelien schrok zich een hoedje.
“Harry, ik dacht dat je al in slaap was gevallen!
“Dacht je dat ik nu al kon slapen,” vroeg Harry. “Oh, Harry, sorry, natuurlijk, met wat er allemaal gebeurt is..” Ze trok haar nachtkleed vlug aan, en ging in het bedje liggen. Harry zag haar ogen fonkelen in de duisternis. Opeens voelde hij zich ellendig. Toen Ron aangevallen werd, werd hij weggezogen, in een onmetelijke diepte, waar al zijn emoties opgeborgen waren, want de opgewonden liefde en adrenaline van het vangen van Scheurbek hadden de de bovenhand gehad.
Nu hij rustig in bed lag, kwam hij terug van de diepte waar hij was in gevallen toen Ron aangevallen werd.
Hij lag rustig in bed, terwijl Ron vocht voor zijn leven…
“Harry?” Hermelien keek hem bezorgd aan.
Harry wou er niet over beginnen, en stapte maar over op een ander onderwerp.
“Wat hebben jij en Percy eigenlijk besproken?” Hermeliens gezicht klaarde op.
“Oh, volgens ons heeft Ron een hele grote kans om te overleven,” begon ze.
“Hij zal wel nog een paar weken in Sint Holisto moeten blijven, maar als ze hem juist behandelen haalt hij het zeker.” Harry voelde zich al een beetje beter.
Opeens schoot hem iets te binnen.
“Weet je toevallig nog wat die verassing is,” vroeg hij nieuwsgierig.
“Ja, maar ik mag het je nog niet vertellen.” Harry wou er nog even tegenin gaan, maar hij hoorde zachte voetstappen op de houten trap van het Nest. Ze zwegen vlug, en deden of ze diep in slaap waren, want ze dachten dat het mevrouw Wemel was die de trap opkwam om te luisteren of dat ze nog niet in slaap waren gevallen.
Harry hield zich muisstil, en voor hij het wist, viel hij met de geruststellende woorden van Hermelien in slaap.

Hermione

Hello Folks! Danlover en Daffie-Wemel, dank jullie voor jullie reacties! Ik had er bijna geen gekregen, dus ik heb een beetje de indruk dat ik voor niemand schrijf... Crying or Very sad

Willen jullie je mening alsjeblieft in het reactietopic schrijven, anders weet ik niet wat jullie ervan vinden.

Hoofdstuk 4

Harry had zich voorgenomen om meteen zijn vragen te stellen, maar beneden wachtte hem iets op. Toen hij de trap afkwam, werd de gammele tafel volledig in beslag genomen door een een berg cadeautjes. Hij telde er maar liefst 6. Hermelien, en de hele familie Wemel (buiten Fred en George ) stond in de kleine keuken samengeperst.
“Natuurlijk!” Harry sloeg zich op zijn hoofd. Ik ben verjaard!
“Maar van wie…” Hij kon zijn zin niet verder afmaken omdat hij door mevrouw Wemel omhelsd werd.
“Gelukkige verjaardag lieverd,” fluisterde mevrouw Wemel in zijn oor.
Harry was nog niet bekomen of hij kreeg aan beide wangen een zoen van Hermelien en Ginny.
“Maar van wie zijn die cadeautjes,” vroeg Harry.
“Een van de orde, “ zei Hermelien en wees op een dik en rechthoekig pak. Harry maakte het open en er kwam een groot zwart boek tevoorschijn. De titel luidde: “De duisterste vloeken en fabeldieren” Hij bladerde er door en zag dat er prachtige kleurenillustraties bij stonden.
“En dit is van Hermelien” zei Ginny opgewonden en Harry keek naar een klein pakje. Het bevatte een ring, met een klein ottertje erin gegraveerd. Hij zag dat Hermelien ook een ring had, en toen hij goed keek zag hij dat er een hert in gegraveerd stond. Het waren hun Partonussen.
“Zo dat je altijd aan me denkt,” luidde het antwoord op de vraag waarom hij dat kreeg. Harry betwijfelde sterk of dat het wel een normale ring was.
“ Euh, er zijn nog cadeautjes, schat,” zei mevrouw Wemel voorzichtig. Harry wendde zijn blik van de eigenaardige ring af, en richtte zijn aandacht op de 4 cadeautjes. “Dit is van mij, “ zei Ginny, en ze gaf een reusachtig pak. Harry scheurde het open en zag dat het een heel zonnestelsel was.
Ginny gaf met haar toverstok een tik op het zonnestelsel, en het begon te bewegen.
“Wauw, het is…” Dat was het enige wat Harry kon uitbrengen.
“Ik heb nu wel niks meer van mijn zakgeld over, maar dat is niet erg” zei ze opgewekt.
Harry wist dat hij nooit meer een les Astronomie moest gaan volgen nu hij dit had.
Hij gaf Ginny een dikke zoen op haar wang terwijl Hermelien met een gezicht waarop de jaloezie af te lezen was, toekeek.
Hij liet Ginny los, en nam het pak van meneer en mevrouw Wemel, scheurde de verpakking los en zag dat het een doos was met de titel: “De Beste Snoepjes Voor Uw Uil en een Praktische Handleiding Over Hoe U Uw Uil Kunt Verwennen.” Door Jolande Rozega.
Hij bedankte Meneer en Mevrouw Wemel. Molly omhelsde hem uitbundig.
“Euh, Harry? Vroeg meneer Wemel. “Dit is een cadeau van Fred en George. Zei hij, en hij wees op een reusachtig pak, dat naast de tafel sond, en 2 keer zo breed als Harry was, en onheilspellend wiebelde. Arthur vervolgde: “Hier kan je het best voorzichtig mee zijn, je kent ze immers.”
Harry frutselde het glanzende papier er voorzichtig af. BOEM! Er vond een kleine ontploffing plaats in de keuken, maar het richtte geen schade aan. Harry zat echter onder een kleverig roze spul, maar tijd om te bekomen kreeg hij niet, want opeens stapten de tweeling uit het cadeau.
“Ouwe maat, hoe fantastisch om je weer te zien,” zeiden ze allebei tegelijk.
Fred schudde Harry’ s arm bijna uit de kom, en George klopte als een dolle op zijn rug.
“Euh, het is amper een dag geleden dat we elkaar nog gezien hebben,” kom Harry met moeite uitbrengen; hij kon bijna geen adem krijgen door George’s onophoudelijke geklop op zijn rug. “En hier is ons cadeautje,” en ze gaven een groot vierkant pak met een fel geel kaftpapier er rond aan een verbaasde Harry. Hij opende het en wende zijn hoofd lichtjes af, voor eventuele ontploffingen.
Maar toen hij durfde kijken, zag hij een paar bonnen voor allerlei spullen van de Tovertweelings Topfopshop, een paar Mestbommen, Tovertweelings Mega- Vuurwerk (nieuwste versie) en een folder met de populairste dingen van de Tovertweelings Topfopshop.
“Wauw, ik kom zeker eens langs!” Grijnsde Harry.
“En," zei Fred, "we zijn bezig aan een boek met tips hoe je Vilder kunt omzeilen, hoe je de geheime gangen kan vinden, en de ingang van de keukens, en..” Hij deed er vlug het zwijgen toe, want Molly keek nieuwsgierig hun kant uit.
Ze hoorden ergens boven een deur open en weer dicht slaan, en daarna gestommel op de krakende trap. Bill stapte de woonkamer in.
“Hé Harry, gelukkige verjaardag,” zei hij in de richting van Harry. “Mams, paps,” vervolgde hij, “ ik ga naar Frankrijk, want ik had er eigenlijk al moeten zijn.” Molly knikte, net als Arthur. “Accio hutkoffer,” riep hij. “Ik zie jullie wel in..” Maar met een waarschuwende blik van zijn moeder zweeg hij. “Euh, ik zie jullie nog wel eens,” en met een plopje was hij Verdwijnselt.
Opeens begon Ginny te giechelen. “Eh, wat was dat,” vroeg Harry verbaasd.
“Oh, Bill gaat naar Fleur, om haar te komen halen voor..” Maar ook Ginny zweeg toen haar moeder hem woedend aankeek.
Harry werd mogelijk nog nieuwsgieriger.
Weer hoorden ze een deur open slaan, en daarna nog een. Voetstappen kwamen de trap af, en even later stonden Charlie en Percy in de houten deuropening.
Gelukkige verjaâârdag, geeuwde Charlie.
“Oh, gelukkige verjaardag Harry, maar ik heb nu echt niet veel tijd, ik moet naar mijn werk. Droebel staat onder zware druk, en nu Dorothea ontslag heeft genomen, ben ik Secretaris- Generaal geworden,” zei Percy, gloeiend van trots.
Er viel een stilte.
“Nou ja, nu moet ik echt weg hoor, als toch niemand geïnteresseerd…” zei Percy gepikeerd.
“Euh natuurlijk zijn we geïnteresseerd, lieverd,” riep mevrouw Wemel, die natuurlijk niet wilde dat Percy weer boos zou worden, en weer weg zou gaan.
Verheven zei Percy: “Dag iedereen, ik zie jullie nog wel.. terug, jullie begrijpen immers wat ik bedoel..”
En met een plopje was hij verdwenen.
Harry werd nu langzaamaan ongeduldig.
“Wat is die verassing nu?” vroeg hij.
Meneer Wemel nam adem, en begon: “In het begin van de vakantie kregen we een brief. Maanden geleden hadden we meegedaan aan een wedstrijd uit het tijdschrift “Heks en Haard”. De vraag luidde wat de naam van het fabeldier was, dat 3 jaar geleden ontsnapt was.” Meneer Wemel zweeg even, en ze zagen dat hij slikte. “Het was Scheurbek.” Molly weende stilletjes. Terwijl Hermelien op Molly’s rug klopte, ging meneer Wemel verder. “Wij wisten het natuurlijk goed, en we wonnen een prijs. De prijs was een week naar “De Pegasus”. Dat is een vakantieoord, maar dan voor Tovenaars.
Mevrouw Wemel was gestopt met huilen, en volgde haar man op.
“Het is een soort pretpark, maar het heeft ook een historische waarde. Harry duizelde een beetje.
“En hier gaan we naartoe?” vroeg hij.
“Ja,” zei Ginny, “samen met de iedereen behalve Percy, hij heeft het te druk op zijn werk, snap je…”
Harry glimlachte, dit zou het mooiste verjaardag cadeau van zijn leven worden.
Er klonk een plopje, en Percy landde boven op Knikkebeen.
“Oei, sorry Hermelien, maar ik was te zenuwachtig om goed te kunnen mikken, want er is een bericht uit Sint- Holisto’s.
“Welk nieuws?” vroegen ze allemaal tegelijk.
Percy haalde diep adem en vertelde het: “Ron is uit zijn coma ontwaakt, de Forusbladeren en de Ferula Motanis spreuk helpen!”
Hermelien liet Knikkebeen prompt uit haar armen vallen, die zich snel uit de voeten maakte voordat hij weer geplet zou worden.
Percy vervolgde: “Hij maakt het zelfs zo goed, dat hij ongeveer halverwege aan de vakantie in de “Pegasus” zal kunnen deelnemen!”
Molly begon weer te huilen, maar dat waren tranen van geluk.
Fred, George en Ginny maakten een rondedansje, terwijl Hermelien Harry zeer luidruchtig omhelde.
Nu wist Harry het zeker. Dit was de mooiste verjaardag van zijn leven.

Hermione

Hoi! Weer een nieuw stukje voor degenen die dit verhaal nog goed vinden.... Reacties zijn meer dan welkom Wink

Hoofdstuk 6
Mevrouw Wemels ogen straalde. “Oh Arthur, nu is de verjaardag helemaal compleet!” Ze omhelsde haar echtgenoot zo stevig dat hij paars aanliep. “Molly.. Krijg.. Geen lucht!” Perste Arthur er nog net uit. Nadat Molly gemerkt had dat ze haar echtgenoot bijna gewurgd had, werd ze enigszins beheerser.
“Molly, roep anders de Pegasus- dienst op, dan kunnen we vertrekken,” zei Arthur, die nog altijd een beetje rood zag.
“Okee schat, maar eerst moeten we ontbijten.” Mevrouw Wemel gaf een zwiepje met haar toverstok, de kastdeur sprong open, de worstjes vlogen in de pan, en met een fikse ‘incendio’ stond de pan zachtjes te pruttelen onder het vuur.
Daarna gaf ze nog een zwiepje, en wel 17 eieren werden geklutst en in een pan gegooid.
“Een reusachtige omelet ter ere van de verjaardag van Harry!” Riep ze boven al het gespets en gepruttel uit.
Harry hoorde het al niet meer. Bij de gedachte de rest van de vakantie in een magisch pretpark door te brengen, zweefde hij boven al het lawaai en gebrom uit. Nog gelukkiger maakte de gedachte hem dat Ron mee zou mogen genieten van de onverwachte vakantie.
“Oh ja,” zei meneer Wemel opeens erg zakelijk, “Wat doen we met Scheurbek?”
Ginny vond al snel de oplossing.
“Zet hem in de haard, en laat hem met Brandstof naar Zweinstein gaan.”
Met de gedachte dat Perkamentus dit niet erg zou vinden, zetten ze Scheurbek in de haard. Dit ging echter niet zonder problemen. Scheurbek had geen zin om uit het tuinhuisje gehaald te worden.
Harry werd een beetje misselijk bij de gedachte dat hij weer naar Scheurbek toe moest, maar er zat niets anders op. Met veel buigingen en weinig knipperen, slaagde Arthur en Harry erin om Scheurbek mee in het huis te loodsen. Even dreigde de situatie uit de hand te lopen, toen Knijster zich luid uit de kast bevrijdde en Scheurbek hem in het oog kreeg.
Gelukkig stortte Fred zich op de huiself en duwde hem terug in de kast.
“Okee, neem jij de brandstof maar, Harry,” zei meneer Wemel.
Harry nam de brandstof, gooide het in het haardvuur, ontweek een klauw van Scheurbek en riep uit volle macht: “Perkamentus’ kantoor!”
Ineens struikelde hij over de drempel van de haard en viel in de groene vlammen.
Hij probeerde er terug uit te komen, maar het was te laat.
Harry en Scheurbek suisde door een spiraal van groene vlammen.
Na zo’n 2 minuten gereisd te hebben zag Harry een ronde kamer, met heel veel slapende schilderijen aan de muren.
Aan een mooi bureau zat een oude man met een lange baard.
“Professor Perkamentus? Sorry dat ik u lastigval maar…”
Opeens stond Perkamentus recht.
“Beste Harry, wat doe je met Scheurbek in mijn kantoor?”
Een portret opende een oog, en riep: “Maar Perkamentus! Laat u dit Fabeldier zomaar in uw kamer?”
“Rustig, Fideeltje.” Perkamnetus richtte zich weer naar Harry. “Ik heb vernomen dat de familie Wemel op vakantie gaat?” Op het gezicht van Perkamentus verscheen een minzaam glimlachje.
“Natuurlijk, je mag zeker mee? En nu komen jullie Scheurbek terug naar hier brengen?”
Harry knikte. “Zo, dat zal Hagrid graag horen!” Perkamentus opende het raam, en liet iets wit uit zijn toverstaf schieten, dat naar het huisje van Hagrid raasde.
“En nu maar wachten…” besloot Perkamentus.
Net toen Harry wilde vragen wat er gaande was, toen er over het terrein een luid geschreeuw klonk.
“BEKKIE!! JE BENT TERUG!” 5 minuten later zwaaide de smalle deur van Perkamentus’ kantoor open en stormde de kolossale man binnen.
“Bekkie! M’n schat! Harry, heel hertelijk bedankt hé!”
Harry besloot het geluk niet te verstoren en stapte terug in de haard. Hij hoefde niet lang naar Brandstof te zoeken, want het potje met het gele goedje stond gewoon naast de haard.
“Daag,” zei Harry, en het laatste wat hij van het kantoor zag was dat Scheurbek Hagrid blijkbaar in de hals was gesprongen en dat hij emotioneel zoals hij was geworden bij het weerzien van zijn baas, zijn behoeften had gedaan… op Perkamentus.

dat was het.

Hermione · Geplaatst: Wo Nov 02, 2005 14:58

Weer een nieuw stukje, en nu begint het verhaal pas echt!

Hoofdstuk 7

De groene vlammen likten begerig aan Harry’s lichaam, zodat het leek alsof hij aan het verbranden was.
“Laat dit snel voorbij zijn,” dacht hij.
Hij sperde zijn ogen wijdopen zodat hij de haard van de Wemels niet zou overslaan.
En net op tijd zag hij een hele bos bruin haar, maar daarnaast ook rood, en hij stapte meteen uit.
“Harry!”
Hermelien wou hem omhelzen, maar deed het toch niet omdat Harry helemaal onder het roet zat.
“Kom jij maar eens even mee,” zei mevrouw Wemel.
“Waar gaan we naartoe,” vroeg Harry terwijl hij meegesleurd werd.
“Naar de badkamer” zei Mevrouw Wemel.
Zo te zien dede de tweeling en Ginny moeite om niet in lachen uit te barsten, maar keken ook een beetje bezorgd.
“Mevrouw Wemel, wat gaat u met me doen?”
“Ik ga niets doen, jij zal jezelf… moeten wassen”
Ze keek hem bezorgd aan terwijl ze de gammele trap beklom.
“Mevrouw Wemel, wat zit er in die badkamer?”
Harry werd een beetje bang.
“Oh, niets ergs hoor. Het zal alleen heel lastig zijn om je te wassen…”
Ze kwamen bij een houten deur, die zo te zien zijn langste tijd had geleefd.
Mevrouw Wemel stapte de kamer in, en kwam even later terug met handdoeken, zeep en een washandje.
“Zo, en nu naar de badkamer.”
Ze stapten nog een verdieping over, en ze kwamen bij een lichtgroene deur, die begon te schilferen. Er hing een bordje aan met daar slordig op geschreven: ‘Badkamer”.
Vol bange vermoedens opende Harry de deur.
Mevrouw Wemel vertok terug naar de woonkamer, en Harry stapte de badkamer binnen.
Het was een groezelige ruimte, met aan een muur een schilderij van een dikke geest, die rustig kwebbelde met een of andere edelvrouw.
Harry sloop naar het bad, en wat hij daar zag was verbazingwekkend. Het bad was ingelegd met gouden mozaïeken, en die vormden samen een prachtige vis. Harry draaide aan een bronzen kraan, en meteen stroomde er helderblauw water uit. Nu pas merkte de geest hem op.
“Maar brillenmans, hoe komt gij onder zo een smerig en vadsig goedje te zitten. Het walgelijk spul ontsierd u anders zo heldergroene ogen!”
Te verbaasd om een woord uit te brengen stapte Harry naar achteren.
Hij stapte tegen een paars gordijn aan, en zag zijn kans schoon om zich rustig uit te kleden.
Na een paar minuten stapte hij in het warme water.
“Ga eens van me af!”
Harry schoot het water uit en zag toen dat de Gouden Vis het was geweest die sprak.
“Maar…”
Hij schoot terug in zijn kleren, rende de trap af, vastbesloten om nooit meer te baden in de badkamer van de Wemels.
Half doorweekt kwam hij terug in de keuken, waar hij de tweeling schuddebuikend van het lachen aantrof, terwijl Ginny en Hermelien moeite deden om hun gezicht in de plooi te houden.
“Wat deed die vis in het bad?”
Dat was te veel voor Ginny en Hermelien. Ze begonnen te giechelen en weldra rolden de tranen onder hun wangen.
“Fred en George!” de stem van Mevrouw Wemel klonk dreigend. De tweeling hield op slag op met lachen.
“Wat bedoelt Harry met die..vis?”
Fred en George deden moeite om niet in lachen uit te barsten.
“Wel, we hebben het bad een beetje verbouwd” zeiden ze tegelijk. Molly’s ogen blonken gevaarlijk.
“Wat bedoelen jullie met verbouwd?” George begon stilletjes te giechelen.
“Het bad is wat.. aangepast, als je begrijpt wat we bedoelen.” Fluisterde George.
Hermelien wenkte Ginny en Harry en sloop met hen zachtjes de deur uit. Net op tijd, want Molly kreeg een uitbarsting.
“HOE BEDOEL JE EEN VIS VAN MOZAÏEK IN BAD?!”
Ginny schudde zachtjes haar hoofd en onderdrukte een giechelbui.
“Ik zal het uitleggen,” zuchtte ze toen ze de niet-begrijpende gezichten van Hermelien en Harry zag.
“Fred en George hebben die Fopschop, en er komen steeds nieuwe uitvindingen bij, zoals je wel weet.”
Ze nam het foldertje dat in het verjaardagscadeau van de Tweeling voor Harry zat.
“Kijk eens op de 2de bladzijde.”
Harry deed de folder open en zag op de tweede bladzijde staan:

Vindt u in bad gaan maar een saaie bedoening?
Verveelt u zich in al dat water?
Dan hebben wij de oplossing! Een levende vis van mozaïek, makkelijk te installeren! Voor maar 22 galjoenen hebt u er een vriendje bij! (In verschillende kleuren verkrijgbaar)
De makers zijn uiteraard niet aansprakelijk voor ongelukjes.

Harry moest lachen, terwijl hij het foldertje aan Hermelien gaf.
Toen die het gelezen had moest zij ook lachen.
“Die 2 zijn toch onverbeterlijk! Maar waarom hebben ze het hier in hun eigen bad gezet?” vroeg ze.
“Ze wisten niet echt goed of dat dat nu echt wel leuk was, zo’n vis in bad. Naar het schijnt zijn die vissen erg humeurig, maar dat…staat niet in het foldertje” antwoordde Ginny.
Hermelien schudde haar hoofd, maar ze werden gestoord door een openzwaaiende deur.
“Komen jullie? We hebben net de Pegasus- dienst opgeroepen, binnen een paar minuten vertrekken we.” Zei mevrouw Wemel.
“De bagage is al ingepakt, vervolgde ze, dus daar hoeven jullie je geen zorgen over te maken.”
Verstomd stapte Harry de keuken weer in, en wat hij toen zag was ongelooflijk.
De grond begon te rimpelen, zoals water dat doet als je er een steen in werpt. Uit de grond kwam een met diamanten bezette koets, helemaal van zuiver goud. Op het dak van de koets prijkte een zilveren paardje met vleugels.
Iedereen keek ademloos toe, tot een bruuske man, die op de koets zat de stilte verbrak.
“Instappen!”

Reacties alstublieft Cool

Hermione · Geplaatst: Wo Dec 07, 2005 14:23

Eindelijk, het langverwachte hoofdstuk;

Hoofdstuk 8

De man was fors gebouwd, en kon evengoed boxer zijn geweest. Hij had een uniform aan, dat paars was met gouden knoopjes. Hij had een zeer amusante kniebroek aan, en schoenen die zo 70 jaar geleden in de mode moesten geweest zijn. Kortom, hij zag er lachwekkend uit.
“Instappen! Hebben jullie me niet gehoord?”
Verbaasd stapte het stel in. Toen ze binnenkwamen, zagen ze dat er met de koets weer iets was uitgehaald.
Vanbuiten leek ze echt maar plaats te hebben voor 2, maar binnenin konden er makkelijk 2 olifanten in. George floot bewonderend tussen zijn tanden.
“Dit wordt genieten!” Hij nestelde zich samen met Fred in een donkerpaarse zetel.
Molly en Arthur gingen naast elkaar zitten, vlak bij het raam.
Ginny ging tegenover hen zitten, en Harry en Hermelien vleiden zich naast Ginny neer.
Opeens schoot Harry weer te binnen wat hij al sinds vanmorgen wilde vragen.
“Meneer Wemel, wat is er eigenlijk met de Duffelings gebeurt?” vroeg Harry. Arthur haalde adem en begon met vertellen: de Duffelings zijn naar het Grimboudsplein en zullen daar blijven tot het nieuwe schooljaar begint.”
Hij zweeg en zei dan: “Nog iets te vragen, Harry?”
Harry keek ongemakkelijk en antwoordde:
“Ja, waarom sloegen de Dooddoeners niet toe in het Nest? Ze konden toch weten dat ik meteen naar jullie zou gaan.”
“Dat is een goeie vraag, Harry.” Antwoordde Arthur, “Het is een krachtige Bezwering die ook over Zweinsteins terrein is uitgesproken. Oermagie, noemen ze dat.”
“Maar wat helpt dat tegen het beschermen van de Dooddoeners?” mengde Ginny zich in het gesprek.
“Wel, alleen iemand met goede bedoelingen kan dan het huis binnengaan. Wie slecht bedoelingen heeft, zal buiten een straal van 100 meter tegengehouden worden,” beantwoordde Molly de vraag.
“En waarom is Knijster naar het Nest gekomen?” vroeg Harry.
“Dat was een idee van de Orde, het werd té lastig met hem.” Antwoordde Arthur.
Harry zweeg. Al zijn vragen waren beantwoord.
“Maar wat is “De Pegasus” nu eigenlijk?” vroeg Hermelien.
Molly rommelde ineen koffer en viste er een knalgeel schriftje uit.
“Hier staat het, ik zal het even voorlezen:
‘Een ontspanning voor de Magische Gemeenschap! Een bezoek aan het bekendste Elfenbos ter wereld, interessante Fabeldieren zien, maar ook grote Pretparken en lekker eten! Kortom, als je wilt genieten, kom naar de Pegasus!”
Hermelien keek een beetje verbaasd.
“Raar ding, dat Pegasus-center” zei ze.
Het liep tegen de avond. Om niet door Dreuzels gezien te worden, maakte de Koets steeds omwegen.
Hermelien was in slaap gevallen tegen Harry’s schouder, en hijzelf zat maar wat te suffen.
“Pa, wanneer zijn we er?” zeurde Ginny.
Arthur keek stiekem op zijn Dreuzelhorloge, die hij voor zijn plezier altijd aanhad.
“Normaal zouden we er binnen een kwartiertje moeten zijn” zei hij.
Na een kwartiertje stopte de koets bruusk.
“Wat zijn we?” mompelde Fred die langzaam wakker werd.
Molly glunderde en zei: “In Pegasus!”
Hermelien schoot wakker en klampte zich aan Harry vast.
“Ik had een nachtmerrie, ik droomde dat…”
Ze keek om zich heen en leek zich weer te herinneren dat ze in de koets zat.
“Waarom zijn we gestopt?” vroeg ze.
“Omdat we er zijn!” beantwoordde Harry Hermeliens vraag. Hij hielp Hermelien overeind, maar liet haar prompt weer vallen toen ze een zoen in zijn hals drukte.
“Waar was dat voor nodig?’ lispelde Harry.
“Voor niks, ik ben alleen een beetje…opgewonden.’ fluisterde Hermelien. In haar ogen schenen lichtjes, lichtjes waarin Harry opgezogen werd…
‘Stap eens door!’ zei Fred, terwijl hij zich tussen hen in wrong. Fred was als eerste buiten en kon een kreet van verbazing niet onderdrukken.
‘Alle Topfopshops!’ riep Fred. George haastte zich naar zijn tweelingbroer en riep vol verukking uit:
‘Bloody Hell!’
Ginny, die ondertussen ook uitgestapt was keek verbaasd op.
‘Waarvan heb je dat nu weer?’ ‘Oh, van Bill, hij had het van…’ Verder kwam hij niet, want Knikkebeen sprong in zijn benen.
‘Hermelien, zou je dat mormel bij je willen houden?’ grommelde George terwijl hij nijdig over zijn been wreef. Hermelien keek boos naar George, maar dat liet hem Syberisch.
‘En Harry wat vind jij van dit Pegasoe…Pegoesa…’
‘Pergasus.’ Verbeterde Arthur zijn zoon.
‘Ja, Pigasoes! Wat vind jij ervan?’ zette George koppig door. Harry, die nu pas uit de Gouden Koets kwam, was even sprakeloos.
‘Ik…’ Niemand vond het erg dat hij niet reageerde, want ze waren zelf te druk bezig met de stad te bekijken.
Voor Harry uit strekte zich een pad uit, waar licht uit scheen. Een eigenaardig gouden gloed. Hermelien mompelde iets over elfenlicht, maar niemand besteedde aandacht aan haar, want ze begonnen het pad af te lopen. Ze deden er minstens een kwartier over, want iedereen probeerde naar alles te kijken. Ze schreden door een massief zilveren poort, waarop het bekende Pegasus-logo was gegraveerd. Achter die poort was er iets ongelooflijks! Een reusachtig park, met nauwe paadjes waarin je heerlijk kon in verdwalen. Overal vlogen er uiltjes rond, die sterk aan Koe deden denken. Verder bevond er zich van alles in de lucht, vliegend harten, feeën, snaaien(!) tot fabeldieren! Een ervan was een Billywig, waaraan Fred zich lelijk prikte.
Ze liepen het reusachtige park met krieoelende mensen uit, en kwamen aan in een grote, brede straat die eindigde op een zilveren dranghek, waarachter ongetwijfeld het Pretpark moest liggen.
‘Wow!’ Dat was het enige wat Harry dacht. Maar hij werd al vlug in zijn mijmeringen verstoord door een geroep van jewelste.
‘’Arry! ‘Ermelien!’ Ginny! ‘Méneer en Mévrouw Wemel!’
Harry keek verbaasd naar een lange, bloedmooie gestalte, met zilverachtig, lang ‘aar.
‘Fleur?!’ vroeg het mannelijke gedeelte blij verrast. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg Harry.
‘Oh ‘Arry, lange tijd dat iek je nog gezien heb!’ zei Fleur, terwijl ze 2 bloedrode lipafdrukken op Harry’s wangen achterliet.
‘Daarom moest Bill zo dringend naar Frankrijk!’ gloeide Hermelien van jaloezie.
‘Als Zeur je nog een keer kust, dan…dan…!’ Harry keek verbaasd naar Hermelien, hoe kon ze ineens zo opgewonden zijn?
‘Liefde doet rare dingen met de mensen.’ Fluisterde George in Harry’s oor. En toen kwamen er drie roodharige gestalten uit een huis…nee, paleis lopen.
‘Charlie, Bill en Percy? Daarom deden jullie zo geheimzinnig van: “ik zal je nog wel eens zien!”’ bracht Harry uit.
‘En nu weet je ook meteen waarom Bill zo dringend naar Frankrijk moest.’ Gromde Hermelien.
Nadat iedereen verwelkomd was, liepen ze naar binnen, en daar verbaasde Harry zich nog erger dan daarstraks. Het huis was volledig uit een lichtblauw erts gebouwd, met parket, dat warm was! Torenhoge plafonds, waar je makkelijk aan kon komen als je de bijna even grote, volledig marmeren trap opging. En tot Harry’s vreugde mochten Hermelien, Ginny, Fred en George en hijzelf in een kamer slapen. Er waren 2 gigantische kingsize bedden, met een iets kleiner bed in de onmetelijk grote kamer. Om de 3 bedden hingen net zoals in Zweinstein grote gordijnen rond die bedden, dus Harry zou zich geen moment niet-thuis voelen. Zeker niet als hij zijn Hermelien-knuffel (want ze sliepen in een bed Wink

) tegen zich aan kon trekken.
Vlak voordat ze gingen slapen fluisterde Fred nog tegen Harry:
‘We zullen ons de illusie maar maken dat de baby van hiernaast de sabbelgeluidjes maakt zeker?’
Hij ontweek nog net het kussen dat in zijn richting vloog.

Reacties?

Hermione · Geplaatst: Za Jan 07, 2006 13:58

Weer een stukje, zeg maar gerust stuk...

Hoofdstuk 9

Harry werd wakker en merkte dat Hermelien tegen hem aanlag. Voorzichtig duwde hij haar hoofd van zich af, en kroop vanonder de lakens vandaan. Georges gesnurk galmde door de kamer, maar niemand werd wakker.
Harry dacht weer aan de fantastische 2 weken die hij hier beleefd had. Ze waren elkaar verloren gelopen in het reusachtige prepark, en Harry had de schrik van zijn leven gehad toen hij door Fred en Ginny was gedwongen om in de “Schrikmaker”, een soort van achtbaan in te stappen. Een achtbaan die zijn naam alle eer aandeed. En dan de hutten van die Kobolden, waar de gechiedenis in de lucht hing! Net alsof elk stofje een stukje verleden met zich meedroeg… ja, de vakantie in Pergasus was een groot succes. Alleen spijtig dat Ron niet mee kon doen.
Hij had onverwacht een bloeding gekregen, die niet voorzien was. Daardoor geraakte hij in een soort coma, niet gevaarlijk, maar een domme Beginner-Heler, had Ron in plaats van vers bloed een paddenstoelen mengels toegediend. Het goedje verspreidde zich over Rons hele lichaam, en was er niet uit te krijgen. Gelukkig wist een slimme Heler raad. Ze hadden Ron in een soort slaap gedaan, en hadden, onder een bloederige operatie een soort filter in Rons hart gezet. Het waren bekwame Helers, dus Ron verkeerde geen moment in levensgevaar. Toen de filter “geïnstalleerd” was, had die al het gif dat door het hart stroomde tegengehouden. Zo werd al het gif opgevangen en meteen weggeworpen. De filter moest er ook weer meteen uitgehaald worden, maar dat duurde veel langer dan gedacht. En als kers op de taart besloten de Helers dat Ron goed moest rusten. Maar ja, dat was misschien wel de beste oplossing. Gif in je lichaam krijgen, een filter in je lichaam krijgen, en die er weer uit laten halen moet wel veel energie vergen. Dus moest Ron op krachten komen.
‘Normaal zou hij eergisteren al hier moeten zijn,’ dacht Harry. ‘Misschien zat dat verpleegstertje er wel voor iets tussen,’ glimlachte hij.
Dat zou best kunnen, want sinds een zekere Anna op de proppen was gekomen, zei Ron dat hij zich nog veel te moe voelde…
Harry sloop naar zijn hutkoffer, en deed hem open. Hij nam er een broek, sokken, hemd en T-shirt uit, en kleedde zich aan. Vervolgens deed hij de deur open en zag iets waarvan hij sprakeloos werd.
Met een enorme “Baf” wierp mevrouw Wemel de deur van haar slaapkamer dicht, en rende de gang door.
‘JOEPIE! RONNIEPONNE KOMT VANAVOND TERUG!’ galmde het door de hele gang.
Harry was te verbaasd om zich te verweren toen mevrouw Wemel hem in een knuffel-greep hield, die uiterst verstikkend was.
Achter hem was het geluid van dekens die van mensen werden afgerold, en het gekreun dat je kon ontcijferen als:
‘Wat is er? Brandalarm?’ dat was van George.
‘Nee, volgens mij is het een speenvarken dat geslacht wordt!’ grijnsde Fred. Blijkbaar hadden ze nog niet gemerkt dat het hun moeder was.
Ginny die in rechtop in haar bed was gaan staan, wees naar haar moeder.
‘Dat is waarschijnlijk het speenvarken dat je bedoelde.’ fluisterde Ginny in Freds oor.
Fred grijnsde even, maar vroeg toen aan zijn moeder:
‘Wat is het doel ervan dat je in Harry’s armen ligt?’
Mevrouw Wemel werd even rood en liet Harry vlug los en kwam binnen; buiten waren er al mensen komen kijken naar wat dat gegil te betekenen had.
‘Ron komt terug!’ riep ze.
‘Wat goed!’ riepen Fred en George sarcastisch. Ginny rolde met haar ogen, en deed haar knoopte haar bloesje snel dicht.
‘Echt waar?’ vroeg Hermelien sceptisch, ‘Dan is hij Anna snel vergeten.’ Fred en George lachten luid.
‘Ik ga het nu tegen Percy, Bill en Charlie zeggen.’ zei ze snel, en liep de houten deur uit.
Harry liep even later met Hermelien de trap af, richting het ontbijt. Hermelien vroeg ineens een beetje bezorgd aan Harry: ‘Ron weet nog niet dat we een koppel zijn!’ zei ze bezorgd.
‘En volgens mij is hij is hij altijd al een beetje verliefd op je geweest, Hermelien.’ voegde Harry eraan toe. Hermelien knikte.
‘Wat als hij boos wordt?’ vroeg ze.
‘Ik weet het niet.’ zuchtte Harry. Hermelien keek hem aan, en vroeg dan voorzichtig:
‘Misschien is het beter als we het verzwijgen.’ Harry zag aan Hermeliens gezicht dat ze echt wachtte op zijn antwoord. Hij schudde zijn hoofd.
‘Het zou helemaal niet eerlijk tegenover Ron zijn.’ zei hij. Beslist keek hij Hermelien aan, en zij glimlachte breed.
‘Ik wist dat je dat ging zeggen!’ zei ze, en omhelsde Harry. Harry had dan wel een goed antwoord gegeven, maar vanbinnen werd hij verscheurd door gevoelens. Wat zou Ron doen als hij erachter kwam? Zou hij moeten kiezen tussen zijn liefje en zijn beste vriend? Zouden Ron en Hermelien wel vrienden blijven? Wat als hij de ene verloor? Of de andere? Zou hij niemand meer hebben?
Ze kwamen aan in de cafetaria, en Harry at zijn ontbijt met gemengde gevoelens op. Hij wist totaal niet hoe Ron zou reageren. Hij zou het wel begrijpen, hij was immers zijn beste vriend. Maar aan de andere kant was het duidelijk dat Ron een oogje op Hermelien. Hij werd verscheurd door de vragen. Ach, was Sirius er nu toch maar! Nee, daar mocht hij niet aan denken. Geen Sirius, eh…peetvader dus.
‘Harry is er iets?’ Hermelien keek hem bezorgd aan.
‘Nee, er is niks aan de hand hoor!’ zei Harry, en toverde meteen een mislukte grijns op zijn gezicht.
‘Komaan Harry, ik zie dat er iets mis is. Zeg het!’ beviel Hermelien. Haar bruine ogen vertoonden een dwingende, maar zachte blik. Opeens leek de gezelloge cafetaria minder gezellig. Harry probeerde vastberaden terug te kijken, maar het lukte amper. Hier kon hij niet meer onderuit. Tja, misschien wist Hermelien wel een oplossing voor de vragen.
‘Het is dus…’ Iedereen die in de cafetaria aanwezig was, keek niet eens meer op toen er een gestommel van jewelste op de marmeren trap te horen was, diezelfde die Hermelien en Harry zojuist waren afgedaald. Alleen een gezin met een baby, dat kennelijk net gearriveerd was, keek angstig op.
‘Wat is dat lawaai?’ riep de angstige moeder. De ober glimlachte haar toe en zei rustig:
‘Het zijn de twee jongeheren Wemel, mevrouw. Niks om u zorgen over te maken.’ Inderdaad, ineens schoten twee roodharige gedaanten de cafetaria binnen en zaten in een mum van tijd naast Harry en Hermelien. Hermelien keek verstoord op naar de tweeling.
‘Ik wilde Harry net…’
‘Oei, verstoren we een intiem moment?’ vroeg George spottend.
‘Inderdaad, we zijn blijkbaar niet gewenst,’ antwoordde Fred, gespeeld kwaad.
‘Nu ben ik wel heel diep gekwetst,’ snifte George. Hermelien keek hem lachend aan. Harry grijnsde ook. Ze zijn me er toch een paar,’ dacht hij glimlachend in zichzelf.
‘Jullie zijn me er toch een paar!’ grinnikte ze. Harry keek verbaasd op. Kan die nu gedachten lezen ozo? vroeg hij zich af. Maar het was duidelijk dat Hermelien geen gedachten kon lezen. Anders was ze niet weggelopen bij Waarzeggerij, gedachten lezen was er tenslotte een zijtak van…
Niet lang daarna kwamen de andere Wemels de trap af inclusief Fleur. De mannelijke kant van de cafetaria leek tijdelijk met stomheid geslagen te zijn toen Fleur de cafetaria inliep.
‘Goe-dé-morgen” knikte ze vriendelijk. Nonchalnt speelde ze met haar haar.
‘Fleur, wil ‘jij ‘alsjeblieft naar dé tafel kom-en” vroeg Ginny, met een perfect Frans accent. Fleur bliksemde haar naar de Noorpool, maar dat liet Ginny ijzig koud. Ze liep naar de tafel waar Harry en Hermelien zaten.
‘Die Fleur begint me danig de keel uit te hangen,’ zei ze tegen Harry en Hermelien.
‘Ach, ze stelt zich alleen maar onnoemelijk aan, de trut,’ antwoordde Hermelien. Ginny knikte rustig. Harry grijnsde. Kennelijk hielden ze zich in omdat hij ook nog aan de tafel zat.
‘Jaloers misschien?’ vroeg hij quasi nonchalant.
‘Op die halvegare schminkdoos? Never, jamais!’ schoot Ginny uit haar slof. Hermelien en Harry gierden het uit.
‘Hermelien,’ zei Ginny gepikeerd, ‘je staat toevallig wel aan mijn kant!’
Hermelien hield langzaam op met lachen en antwoordde toen.
‘Ach, het is overduidelijk dat we jaloers zijn op die halve Glamorgana, maar laat ze toch doen!’ Ginny wilde Hermelien net van replubliek dienen, maar Harry snoerde haar de mond met een rake opmerking.
‘Weet je dat je zeer hard op Ron lijkt? Die kibbelt ook altijd met Hermelien!’
‘Oh ja?’ antwoordde Ginny droog, ‘ik ben wel niet op Hermelien verliefd! Je moet hem ’s nachts eens bezighoren in zijn dromen!’
Ze stond rechtop en murmelde wat terwijl ze haar ogen rolde.
‘Oh, Hermelien, ik hou van je, oh Hermelien…’
Verder hoorde Harry niks meer, hij staarde met nietsziende ogen naar de eikenhouten muur. Ron was dus op Hermelien verliefd…Hoe zouden ze hem moeten uitleggen dat er iets tussen hen was? Hij wist het niet. Hij scheurde zijn blik van de muur af, en zag dat Hermelien met hetzelfde te kampen had. Met grote, angstige ogen keek ze hem aan.
Harry schudde onmerkbaar zijn hoofd. Het was een teken dat hij het ook niet wist. Ginny hield op met Ron te immiteren en stapte terug naar haar plaats.
‘Ik hoop dat Ron het goed opvat van jou en Harry, Hermelien,’ zij ze ernstig.
‘Volgens zal Ron..’
Ginny werd overstemd door een bulderende stem die afkomstig was van de waard; hij had de sonorusbezwering over zichzelf uitgesproken zodat zijn stem magisch versterkt werdt.
‘Aandacht, aandacht!’ zei hij gewoon, maar zijn stem lieten Harry’s trommelvliezen hard werken om niet te breken.
‘Vanavond is er ter ere van 10 jaar Pegasus-center een groot bal, geliev u galagewaad aan te doen. Het begint om 7 uur op deze plek. Brengt u danspartner mee!’
Na dit gezegd te hebben mompelde hij Quitus, en wees met zijn toverstok naar zijn keel. Zijn stem was weer normaal en hij ging verder met glazen wassen.
Hermelien keek Harry dolverliefd aan.
‘Zullen wij samen gaan?’ vroeg ze.
Eigenlijk was dit een domme vraag, natuurlijk zou Harry met haar gaan! Maar hij besloot haar nog even te plagen. Hij leunde achterover, en streek door zijn haar.
‘Misschien…Ik weet het nog niet precies of ik met jou zal gaan…’
Hij keek veelbetekend naar Fleur en Hermelein barste onmiddellijk uit.
‘Zeg niet dat je met Zeur naar het bal zal gaan, dat Franse serpent is al bezet en JIJ BENT MET MIJ!’
Ervan verzekerd dat Fleur de dader was, beende ze nijdig naar de beeldschone jonge vrouw. Harry zag het gevaar afkomen, als Hermelien boos werd waren de gevolgen niet te overzien en Fleurs Franse temperament was waarschijnlijk ook niet te overschatten.
Hermelien was intussen voor Fleur gaan staan en begon al met roepen:
‘Als jij denkt dat…’
Ineens kon ze niet meer praten. Ze kon geen geluid meer voortbrengen maar bleek dat zelf niet te merken.
Alleen aan haar gezicht en mond kon je zien dat ze bozer en bozer werd. De eerste werd heel rood en de andere ging steeds wijder open.
Harry zuchtte. Een goedgemikte Silencio was zijn redding geweest, anders was zijn grapje uit kunnen lopen tot een fikse ruzie. Nu pas merkte Hermelien dat ze haar stem kwijt was. Ze greep naar haar keel en probeerde tevergeefs geluiden te maken.
Fleur glimlachtte sereen en wees met een theatraal gebaar naar Hermeliens keel en zei: ‘Finite.”
Onmiddellijk was de spreuk uitgewerkt en wilde Hermelien verder gaan met haar tirade tegen Fleur toen ze besefte dat ze door middel van toverspreuk haar stem kwijtgeraakt was.
Ze keek Harry boos aan en stapte naar hem toe.
‘Waarom heb je een Silencio op me afgevuurdt? Dat Frans gedrocht mag wel eens op haar nummer gezet worden!’ siste ze.
‘Zeker nu ze er met jou vandoor gaat, ze is immers verloofd met Bill!’
‘Hermelien, dat was maar een grapje, natuurlijk ga ik met jou naar dat bal,’ glimlachtte hij.
Hermelien leek enigszins gerustgestelt maar antwoordde toen streng: ‘Gelukkig zijn ze op het ministerie te druk bezig met jeweet…eh, Voldemort bezig om nog op ongepast spreukgebruik te letten, want anders zat jij nu dik in de problemen! Weet je wat ik me eigenlijk ook af vraag? Wanneer we onze SLIJMBALlen nu krijgen, want we zijn nu al ver inde vakantie en...’
Harry legde een vinger op haar lippen en wees naar het raam. Daar kwamen 3 uilen aanvliegen…

Reacties zouden niet erg zijn...

Hermione · Geplaatst: Do Feb 02, 2006 17:19

Hoihoi, allereerst;

DIT IS HET LAATSTE HOOFDSTUK!

Dus geniet ervan!

Hoofdstuk 10

Harry maakte zich klaar; hij stond voor de spiegel en probeerde het inmiddels te kleine flessengroen gewaad aan te trekken.
Hij lachtte toen hij terugdacht aan de reactie van Hermelien toen ze de enveloppen opendeden.
‘Ik ben gebuisd, ik weet het zeker!’ had ze staan prevelen. Maar Hermelien had 12 SLIJMBALLEN, en Harry had er 8.
Het was ondertussen al avond geworden, en Hermelien, Fleur en Ginny hadden zich al twee uur teruggetrokken in hun kamer om zich op te maken.
En nog belangrijker was dat vanavond Ron teweten zou moeten komen dat hij en Hermelien een koppel waren. Harry slikte.
Hij wist immers totaal niet wat Ron zou zeggen. Hij kende Ron nu al 5 jaar, hij hoopte dat hij het zou begrijpen…
Maarja, waarschijnlijk zou Ron zich bedrogen voelen omdat hij al altijd op Hermelien verliefd was geweest.
En nu ging hij nog altijd niet in dat stomme kleed! Hij fluisterde zacht: ‘Engorgio’, en het kleed kreeg meteen de juiste lengte.
‘Zo, dat is klaar,’ mompelde hij terwijl hij het aandeed. Hij probeerde nog even zijn haar in de snit te krijgen door er met een kam door te razen, maar dit haalde niets uit. Eigenlijk kon hij het wel weten, zijn haar zat nooit juist.
Er liepen nog een paar minuten en Harry keek op de klok naast hem. Het was 5 voor 8. Bijna tijd…
Hij deed de deur open en liep de trap af. Zo kwam hij in een gang te staan die zou leiden naar de cafetaria waar het feest gehouden zou worden.
Langzaam ging de deur van de meisjeskamer open…Hermelien kwam als eerste naar buiten.
Ze was werkelijk prachttig om te zien. Haar haar was net als 2 jaar geleden prachtig bewerkt met gel, nu zat het echter in een mooie, hoge staart, vastgemaakt met een rood zijden lintje.
Haar lippen waren zacht ingesmeerd met eeen soort gloss, nu scheen bij elke stap haar mond als een ster.
Ze had een mooie jurk aan die was gemaakt uit een bordauexrode stof.
Haar mouwen waren redelijk lang; ze kwamen tot aan haar ellebogen maar de stof waarvan ze gemaakt waren was dun.
Om haar middel zat nog een vermiljoenrode sjerp die mooi pastte bij haar kleed.
Statig kwam ze de trap af, maar zodra ze de trap af was rende ze naar Harry toe.
‘Vind je het goed?’ vroeg ze, en kustte hem vluchtig.
‘Ik vind het prachtig,’ zei Harry, en kuste Hermelien net toen er een deur openzwaaide.
Vol op de mond.
‘Herme…’ zei een stem die Harry gruwelijk bekend in de oren klonk.
De mond van een roodharige jongen die minstens 10 centimeter langer was geworden sinds Harry hem voor het laatst gezien had, viel langzaam open.
‘Zijn jij en Hermelien…samen?’ vroeg Ron, wiens oren gevaarlijk rood werden.
‘Ron, we wilden echt niet dat je het op zo’n manier te weten zou komen!’ riep Hermelien en liep naar Ron toe.
Deze deed echter een stap opzij.
‘Je hebt me bedrogen!’ riep hij. Zijn ogen gloeiden zoals Harry het nog nooit had gezien. Tot Harry’s verwondering keken zijn ogen niet naar Harry, maar naar Hermelien.
‘Ron, wat bedoel je daar mee?’ vroeg Hermelien, haar handen verontwaardigt in haar zijden stekend.
‘Je wist goed genoeg dat ik verliefd op je was, en nu pap je aan met Harry!’ schreeuwde Ron woedend.
In Harry”s binnenste laaide woede op. Aanpappen was niet het juiste woord, en zo overdreven reageren was erover.
Vèr erover!
‘Ron, ik en Hermelien wilden het je vertellen, maar als jij zo doet willen we niks meer met je te maken hebben!’ zei Harry woest.
Ron leek te bekomen toen Koe op zijn schouder kwam zitten. Je zag hem nadenken…
‘Sorry Hermelien en Harry,’ zei hij uiteindelijk, Koe strelend. Harry was vermurmd, dit was het laatste wat hij had verwacht. Ron kennende zou deze misschien helemaal uit de bol zijn gegaan.
Hermelien knikte begrijpend.
‘Het was echt niet de bedoeling om het achter je rug te doen, en het zou nooit in ons opkomen om het te verzwijgen!’ zei Hermelien haar handen normaal om haar lichaam laten hangend, in plaats van ze in haar zij te drukken.
Harry en zij wisselden een blik van verstandhouding; die van Harry was verwijtend en die van Hermelien verontschuldigend. Ze wisten allestwee immers goed genoeg dat dit een leugen was.
Ron bleek dit niet te merken, hij staarde naar de grond en bood stotterend iets aan wat leek op een excuses. Er kwamen allesinds flarden van zinnen en woordenin voor zoals “spijt me, “had het niet zo bedoeld”, “passen goed bij elkaar”…
Harry wilde juist zeggen dat Ron zich er niks meer van moest aantrekken, maar zijn stemgeluid werd onhoorbaar toen er felle kreten vanuit een openstaande deur opstegen: Mevrouw Wemel was uit de kamer gekomen.
Ze was eigenlijk mooi, haar flinke boezem was in een elegante, paarse stof gwikkeld en. Haar haar had er in een hoge knot gedaan en haar lippen waren tien maal zo rood als anders.
‘RONNIEPONNIE, M’N SCHAT, JE BENT TERUG!!!’
Al haar elegantheid vergetend liep ze de overloop op, haar armen naar Ron uitstekend.
‘IK BEN ZO Blij!’ riep ze toen ze nog een paar meter meter van Ron verwijderd was.
Deze deed angstig een paar stappen achteruit, maar kon niet ontsnappen aan de verstikkend wurggreep die met de mantel der liefde werd bedekt en als ‘knuffel’ betiteld werd.
Net als zijn vader werd Ron compleet paars; als er een wereldkampioenschap paarskleurig worden bestond zou hij oom Herman grandioos voorbij hebben gestoken.
Uiteindelijk liet mevrouw Wemel hem los; Ron was limoengroen aangelopen.
Niet lang daarna kwam de rest naar buiten; Bill en Fleur heel moio, vooral Fleur. Ze was er mogelijk nog mooier op geworden.
Bij Ginny knipperde Harry even met zijn ogen, dat dat donkerblauwe kleed Ginny zo goed stond…
Als laatste kwamen Atrhur en Charlie naar buiten.
Charlie had een zacht grijs pak aan, en Arthur droeg iets dat zijn vroegere trouwkostuum was geweest.
Het stond hem eigenlijk superdwaas, maar dat zei natuurlijk niemand. Iedereen omhelde Ron, behalve Ginny en Fleur.
Ginny knipoogde alleen maar en gaf Ron een hand, en Fleur gaf Ron drie kussen op zijn wang.
‘Oh Ron ’ald, iek ben o ‘ongeloofliek blij dat je weer bieter bent!’
Ginny werd rood van woede en gaf Fleur een harde mep op haar billen.
‘Auwie! Dat deed wel ‘eel ‘ard pijn, weet je dat wel?’ riep ze tegen Ginny, Bill zeurderig aankijkend.
Maar mevrouw Wemel suste de boel snel, gauw was de vrede weer terug in het groepje.
Uiteindelijk gingen de deuren open, alles was prachtig versierd. Rode slingers hingen overal aan en alles had een zoele gloed over zich.
Al de gasten stormden naar binnen, maar Haarry trok Hermelien met zich mee.
Hij liep opzij en ging in een donker hoekje staan.
‘Waarom doe je dat nu, het feest begint,’ zei Hermelien, en keek verlangend naar de prachtige zaal.
‘Ik wil je nog iets zeggen,’ fluisterde Harry.
‘Doe het dan vlug,’ fluisterde Hemelien
‘Ik wil alleen maar zeggen dat ik ontzettend veel van je hou,’ glimlachtte Harry.
‘Oh Harry’, zuchtte Hermelien, en omhelde hem.
Nog net kon Fleur haar hoofd om de deur steken en verzuchtten dat ‘et zo romantiesch was’, voordat Ginny haar een fikse mep op haar achterste gaf…

Reacties?