[AF] Het amulet van Sorcière

Danlover · Geplaatst: Zo Sep 25, 2005 16:01

Hallo, dit is mijn tweede fanfic hier, het is het vervolg op Afgezant van de Nimfen. Wie het niet heeft gelezen of niet de moeite heeft genomen het alsnog te lezen, hier een kleine samenvatting

Harry wordt smoorverlieft op zijn nieuwe buurmeisje, Vivianne Aliano, die zich toch wel erg vreemd gedraagt. Als hij, Vivianne en Dirk worden aangevallen door een vreemd wezen, dat een weervampier blijkt te zijn, stapelen de mysteries zich op. Harry ontdekt een hoop over zichzelf op Zweinstein.
Aan het eind van jaar krijgt hij een relatie met Vivianne, waarmee hij eerst ruzie had, en hij ontdekt dat Vivianne een nimf is. Dat hij ook een beetje nimfenbloed in zijn aderen heeft ontdekt hij pas als Vivianne op het punt staat om weg te gaan, terug naar haar eigen wereld...

en dan begint het verhaal nu echt

Proloog

Een oude man stond wiegend van de zenuwen aan het begin van een enorme zaal. Het goud waarmee de muren waren behangen verblinde hem, en het marmer van de pilaren was zo wit dat het pijn deed. De man nam de zaal in zich op. Het plafond bevond zich voor zijn gevoel tientallen meters boven hem, en het einde van de zaal leek wel twee kilometers ver weg. Aan de rand lag een grote marmeren trap, volledig van marmer, en in het midden van de zaal stonden twee enorme stoelen, met een rugleuning die even hoog leek als het plafond. De stoelen waren van zuiver goud, belegd met grote edelstenen en betekend met prachtige tekeningen, net als de muren. De oude man vermoedde dat de tekeningen de geschiedenis vertelden van de plaats waar hij was.
Beide stoelen waren bezet. Een man en een vrouw bekeken hem en de vrouw wenkte hem glimlachend om dichterbij te komen. De man verzette een voet, de klap die zijn voet op het marmer op de vloer maakte galmde door de zaal. Pas toen de klap was weggestorven zette hij de volgende stap.
Gek van ze zenuwen versnelde hij zijn pas. De man en de vrouw kwamen dichterbij. Het was één grote chaos in zijn hoofd. Wat moest hij zeggen als hij bij de stoelen was aangekomen. Was het niet gewoon beter zich om te draaien en weg te lopen? Nee, hij moest dit doen, het was in zijn belang, en ook in dat van Harry.
Veel te vlug had hij de twee mensen bereikt. Hij wist niet hoe snel hij op een knie moest neer ploffen in een soort gracieuze buiging. Hij staarde naar grond, en voelde hoe er een druppel zweet naar beneden gleed. Er liep iemand op hem af, en een ogenblik later voelde hij hoe er twee vingers langs zijn gerimpelde wang glijden.
‘We zijn verwittigd van je komst… Albus Perkamentus.’ Een zachte, romige vrouwenstem sprak. De man die Albus Perkamentus heette keek op en staarde recht in het oude, maar mooie gezicht van Isabella Aliano, de koningin van de Nimfendimensie.
Isabella Aliano was een oude vrouw, met lang grijs haar en vele armbanden en ringen. Haar bruine, bodemloze ogen keken hem vriendelijk aan.
Haar man, Ricardo Aliano was heel anders. Hij was een oud-strijder, met kille, grijze ogen. Hij zat het lieft de hele dag op zijn troon, met zijn zwaard in zijn handen geklemd, te vertellen over wat hij in diverse oorlogen had gedaan.
‘U… u weet mijn naam, koningin?’ vroeg Albus Perkamentus verbluft. Isabella Aliano glimlachte.
‘Ik weet zelfs voor wie u bent gekomen,’ zei ze. ‘Ze is al onderweg.’ Haar blik gleed naar de marmeren trap in de zaal. Perkamentus volgde haar blik.
Bovenaan de trap stond iemand, een meisje, in een lange zilveren jurk. Haar gezicht verborgen in de schaduwen. Ze liep een paar treden omlaag en haar gezicht werd ook zichtbaar.
Ze had lang bruin haar, tot haar middel, dat in twee lokken over haar schouders hing. Ze had dezelfde bodemloze ogen als haar moeder, en dezelfde vriendelijke mond.
‘Deze man is speciaal voor jou gekomen, Vivianne,’ zei Isabella. Vivianne keek Perkamentus verrukt aan.
‘Professor Perkamentus,’ zei ze met duidelijke opluchting in haar stem, en ze rende de trap af.
‘Juffrouw Aliano, hoe is het met u,’ zei Perkamentus blij. Hij keek Vivianne glimlachend aan, en ze knikte.
‘Heel goed, professor, hoe is het met Harry?’
‘Ik ben bang dat hij uw gezelschap hard nodig heeft, prinses,’ zei Perkamentus. ‘Ik heb hem maar één keer gezien sinds u bent vertrokken. Hij leek kapot.’
‘Mag ik weer naar hem toe?’ zei Vivianne, en ze begon te stralen. ‘Echt waar?’
‘Ik hoop dat u uw koffers al gepakt heeft. Harry zal zijn geduld moeten bewaren. Zijn tante Margot komt binnenkort op bezoek, en we willen niet dat hetzelfde gebeurt als vier jaar geleden.’
Vivianne lachte en keek haar ouders aan.
‘Mag het mam? Alsjeblieft?’
Isabella keek haar dochter glimlachend aan en had het “ja” al gevormd met haar lippen toen de harde stem van Ricardo Aliano door de zaal galmde.
‘NEE!’
‘Wat zei u, hoogheid?’ vroeg Perkamentus beleefd maar verbaast.
‘Ik zei nee,’ riep Ricardo opnieuw. ‘Mijn dochter heeft een andere bestemming dan haar leven vergallen op aarde. Ze is een prinses, wel verdorie. Ze moet haar volk leiden!’
‘Nee, dat hoef ik niet. Dat is de bestemming Belle, zij is de oudste van ons tweeën,’ zei Vivianne verontwaardigt. ‘Alstublieft, vader. Als u Harry had kunnen zien, hij is mijn leven!’
Ricardo, die blijkbaar had beseft dat Vivianne hem niet hoefde op te volgen, was weer gaan zitten. Hij zuchtte.
‘Ik kan je niet tegenhouden, Vivianne. Je wordt zeventien. Ga, als dat is wat je wilt. Ga voorgoed, als je echt van die knul houd.’
Vivianne keek haar vader stralend aan. Ze sprintte naar boven, was in no-time weer terug met haar koffer, omhelsde haar vader en moeder en volgde Perkamentus naar buiten.
Ze gebruikten de enige manier van reizen die mogelijk was tussen de twee dimensies; het oplossen en weer vorm krijgen op aarde.
Vivianne keek om zich heen. Ze stond achter in de speeltuin van de Ligusterlaan. Het was guur weer en het waaide. Er stopte een zwarte auto voor nummer vier.
Ze zag hem, duidelijk. Hij stapte als laatste uit de auto en liep het huis binnen. Ze moest zichzelf ervan weerhouden niet op hem af te rennen, het was nog niet het juiste moment.
‘Ik zie u op Zweinstein, hoogheid,’ zei Perkamentus. Hij Verdwijnselde…

reacties graag!

Danlover · Geplaatst: Do Sep 29, 2005 16:01

Ik wilde nog een grote knuffel aan Thinkie_1990, die me onwijs heeft geholpen met dit verhaal, en vooral met de titel(ik kon er geen verzinnen). Verder ook de mensen die tot nu toe een reactie hebben gestuurd of in de pol hebben gestemt

Tante Margot

Harry staarde nijdig naar het plafond van zijn bezemkast, puur alleen omdat hij er zat. Hij was nu bijna drie weken thuis van Zweinstein, en het feit dat hij weer in de bezemkast moest slapen had alles te maken met het feit dat Dirks pasgeboren broertje Leroy zijn kamer in had genomen. Het was een onaangename verrassing geweest toen hij was thuisgekomen van Zweinstein, naar boven was gerend en zijn eigen kamer plotseling had gezien als een enorme blauwe roomsoes. Zijn bed, bureau en al zijn andere spullen waren in de kelder gegooid en hij mocht weer de bezemkast in.
In de keuken hoorde hij het onhandig rammelen van pannen. Oom Herman moest sinds kort koken, omdat Leroy teveel tijd in beslag nam. Misschien had hij niet eens zoveel verzorging nodig, dacht Harry wel eens. Misschien deed tante Petunia gewoon of dat zo was. De hele dag liep ze met hem te spelen, naar hem te kirren of hem in de lucht te tillen.
Leroy leek helemaal niet op Dirk. Het was juist een vrij normale baby, helemaal niet zoals zijn vader en moeder, en het zag er naar uit dat hij donkerbruin haar zou gaan krijgen.
Oom Herman was nu op het huishouden aangewezen, iets wat Harry helemaal zag zitten. Oom Herman had het namelijk zo weinig gedaan dat hij altijd wel begon te knoeien. Ook nu hoorde Harry na een tijdje een pan vallen, en daarna een geschrokken kreet van tante Petunia. Tante Petunia haatte het als er vuil op haar vloer kwam. Blijkbaar had ze Leroy erg abrupt neergelegd, zodat die ook nog eens begon te huilen. In zijn opgevouwen positie in de bezemkast kreeg hij al snel hoofdpijn, hij was immers geen elf jaar meer, hij werd over een week zeventien, en hij had ook nog eens te kampen met sterkere zintuigen, vanwege zijn bestaan als weervampier. Hij wurmde zich uit de kast, schudde zijn zwarte pony uit zijn ogen en liep de trap op. Om aan het helse gekrijs van die baby te ontsnappen vluchtte hij de badkamer in, waar hij ook Dirk vond. Hij leunde tegen de kachel aan en drukte zijn oren dicht.
‘Laat die baby zijn klep dichthouden,’ jammerde hij. ‘Ik kan er niet meer tegen.’
Harry zuchtte diep en stopte eveneens zijn vingers in zijn oren. Die baby ging al drie weken zo door en hij en Dirk begonnen een beetje door te slaan.
Hij liep naar de spiegel, nog steeds met zijn vingers in zijn oren en bekeek zichzelf in de spiegel. Hij zag bleek, veel te bleek, en hij wist waar het aan lag.
Hij had al drie weken geen bloed meer gedronken, iets wat hoogstnoodzakelijk was wilde hij gezond door het leven gaan. Hij had de laatste snel hoofdpijn, niet in zijn litteken, maar door het bloedtekort. Als hij er niet snel iets aan deed kon hij zijn zevende jaar aan Zweinstein Hogeschool en Hocus-pocus wel vergeten.
Het leek erop dat Leroy beneden eindelijk zijn kop had gehouden. Harry en Dirk haalden met een zucht hun vingers uit hun oren. Plotseling ging de telefoon beneden, en begon Leroy weer opnieuw met krijsen. Kreunend gingen de vingers weer in de oren, maar zelfs door zijn vingers kon Harry horen wat zijn oom aan de telefoon zei.
‘Met Herman Duffeling? Oh, hallo Margot. Je bent er al? Dat is mooi, ik kom je gelijk halen.’
Hij legde de telefoon weer neer en liep de gang op.
‘Dirk! Ga je mee Tante Margot ophalen?’
Dirk wist niet hoe snel hij de badkamer moest uitrennen. Hij sprong de trap af met vijf treden tegelijk, schoot in zijn jas en rende de deur uit. Harry wilde hem al enthousiast achterna lopen, misschien alleen maar om van die helse baby af te zijn. Oom Herman greep hem bij zijn middel voor hij het huis uit kon lopen.
‘Jij blijft dus de hele avond in je kast. Ik wil niet dat er weer zoiets gebeurt als de laatste keer dat ze hier kwam, toen je haar…’
‘Opblies?’
‘Hou je mond! Terug in je kast en blijf daar!’
Harry draaide zich somber om en ging weer in de bezemkast zitten. Nu zat hij nog een lange, lange tijd met dat gekrijs van die stomme baby zitten. Hij kreeg al hoofdpijn van het idee.
Hij wist niet hoelang hij daar zat, misschien twee uur, voordat hij de voordeur hoorde opengaan en er drie zware personen de gang inkwamen lopen. Harry probeerde door het gleufje in de deur te kijken, en zag nog net tante Margot voorbij stappen. Het leek alsof de vloer trilde toen ze langs kwam.
‘Petunia, hoe is het met je meid!’ hoorde hij haar zeggen. Het geluid van een kleffe wangzoen volgde.
‘En waar is die knul gebleven? Heb je hem op straat gezet, Herman?’
‘Nee nee, hij ziet hier ergens in het huis. Laten we hopen dat hij niet komt opdagen.’
‘Ach, wat zonde. Ik wilde Dirk juist iets laten zien, en dat doe ik het liefst in zijn bijzijn. Ik ga hem zoeken.’
En ongegeneerd begon ze het hele huis af te zoeken naar Harry. Harry greep in zijn haar en hoopte vurig dat ze hem niet zou vinden. Zijn gebeden werden niet verhoord. Nadat ze de zolder en de eerste verdieping had afgezocht trok ze de bezemkast open en keek ze met haar plompige gezicht naar binnen.
‘Herman, lieve jongen. Waarom heb je die knul nou hier opgesloten?’
Ze sleurde Harry de bezemkast uit, de keuken in. Tante Petunia en oom Herman keken haar geschokt aan.
Harry krabbelde overeind zodra tante Margot hem had losgelaten en keek de keuken rond. Dirk, tante Petunia en oom Herman zaten hem aan te kijken alsof hij een vreemde was die plotseling de huiskamer kwam binnenvallen. Tante Margot duwde hem op een stoel.
Harry at dus gewoon mee, iets wat hij helemaal niet had voorzien. Tante Margot kletste over alles en nog wat, over haar honden, haar honden, en nog meer over haar honden. Uiteindelijk moest Harry toegeven dat hij zijn maag vol had met honden.
Om iets te doen te hebben, stond hij op en begon met afruimen. Terwijl hij dat deed wierp hij een achteloze blik uit het raam dat op de speeltuin uitkeek. Zijn hart leek plotseling stil te staan.
Er stond een gedaante in de speeltuin, onder de schaduw van een boom, maar toch duidelijk zichtbaar. Hij of zij droeg iets zilvers, en slierten lang, bruin haar hingen lang zijn of haar gezicht.
Harry liet de stapels borden die hij in zijn handen had vallen, en ze vielen aan scherven op de grond.
‘Harry!’ riep tante Petunia geschokt. ‘Hoe kon je!’
Harry luisterde niet. Hij schoot de keuken uit, de gang in. Zo vlug als hij kon trok hij zijn schoenen aan en rende naar buiten. Hij keek de speeltuin in, naar de gedaante. Die bewoog, onder de boom vandaan. Een streep licht van de ondergaande zon viel op haar gezicht. En toen Harry dat zag, wist hij het plotseling zeker.
Ze was terug…

Danlover

Het spijt me, maar ik kan vorlopig niet aan mijn verhaal werken. Mijn (lieve) pa wil xp op de pc zetten dus ik kan er een tijdje niet achter. Ik hoop voor de herfst nog iets te posten

Danlover

dit stuk is misschien niet al te best, maar ik heb het even snel op me vaders pc geschreven, omdat ik toch iets wilde posten voor de vakantie. de pc is bijna weer klaar dus dan kan ik weer schrijven. tot die tijd hebben jullie dit, ik hoop dat jullie het een leuk stuk vinden. reacties mogen altijd natuurlijk!!
Terug

Harry bekeek de gedaante in de speeltuin. Het deed hem aan een dementor denken, zo roerloos als het daar stond, met de wapperende stof er om heen. Harry wist echter heel goed dat het geen dementor was. Het was zij, en zij alleen, het meisje van zijn dromen.
Harry begon te rennen, het tuinpad af, de straat over. Het leek alsof hij vleugels had, hij ging steeds harder. Hij sprong over het hek van de speeltuin. Ze kwam dichterbij; hij sprong over de wip, de glijbaan. Ze was nog maar vijf meter van hem verwijderd. Ze stak haar armen naar hem uit…
Met een luid “baf” liep hij tegen haar op en sloot zijn armen om haar nek. Als in een droom omhelsde hij haar alsof ze een teddybeer was. Hij hoorde haar boven hem naar adem snakken.
‘He zeg, ik stik nog!’
Harry liet haar los en keek haar aan. Ze was precies zoals hij haar herinnerde. De donkerbruine, bodemloze ogen, haar ranke vingers en haar witte tanden. Ze keek hem glimlachend aan, en het leek alsof de zon begon te schijnen in Harry`s maag.
Hij kon niets zeggen, hij kon het gewoon niet. Het leek als een droom, zoals ze daar voor hem stond, nadat hij er vrede mee had gesloten dat hij haar voor altijd kwijt zou zijn…
‘Je… bent terug,’ wist hij schor uit te brengen. Vivianne glimlachte en legde haar lippen op de zijne, in een lange kus, zodat hij niets meer kon zeggen. Zijn hoofd werd gelukzalig leeg.
Ze lieten elkaar na een tijdje weer los. Vivianne keek hem plotseling bezorgt aan en haalde haar hand over zijn gezicht.
‘Je ziet zo bleek,’ zei ze zacht. ‘Hoe komt dat?’
‘Bloedtekort,’ zei Harry, en hij moest moeite doen om de glimlach van zijn gezicht te halen. Het leek of hij was vastgeplakt. ‘Ik heb al tijden niets op.’
‘Neem dan wat van mij,’ zei Vivianne toen plotseling. Ze duwde hem op één van de schommels en hield haar pols voor zijn gezicht. Harry keek er verbaast aan.
‘Maar… dat kan ik toch niet doen?’ kraste hij.
Vivianne hurkte voor hem neer en kuste hem opnieuw.
‘Ik wil morgen iets met jou en Dirk gaan doen. Iets wat je heel leuk gaat vinden, denk ik. Het is alleen wel eventjes lopen en je moet het wel halen natuurlijk.’
Harry voelde plotseling hoe zwak hij was. Hij voelde zich zo slap als een vaatdoek. Hij zakte voorover en plofte tegen Vivianne`s borst aan. Vivianne duwde hem voorzichtig weer op zijn plaats, maakte een kleine snee in haar pols met haar vlijmscherpe hoektanden en hield haar bloedende pols aanlokkelijk voor zijn gezicht. Harry keek ernaar, en vervolgens weer naar Vivianne. Haar gezicht werd beurtelings scherp en weer vaag.
‘Weet… weet je het zeker?’ vroeg hij vermoeid. Vivianne knikte geruststellend.
Voorzichtig pakte Harry haar pols beet en zette zijn mond over de bloedende wond. De paar druppels bloed die door zijn keel gleden gaven hem direct nieuwe kracht. Hij voelde een warme gloed door zijn hele lichaam trekken.
Hij liet zo snel als hij kon weer los. Vivianne legde met een zuinig gezicht een vinger op haar gewonde pols. Hij genas gelijk, en Harry keek haar met grote ogen aan.
‘Klein trucje,’ zei ze. ‘Kom, ik wil je tante ontmoeten!’
‘Hoe weet jij van tante Margot?’ zei Harry verbaast, die opeens weer ten volle besefte dat tante Margot nog steeds in de keuken zat.
‘Eén woord, schat. Perkamentus!’
‘Wil je me alsjeblieft geen schat noemen, dan voel ik me zo oud!’
‘Goed… schat!’
Vivianne rende giechelend voor hem uit naar nummer vier, met Harry achter haar aan. Ze stopten pas voor de deur, die nog steeds open stond. Vivianne duwde hem open, veegde haar voeten en liep naar binnen. Zonder schaamte liep ze de keuken in, en Harry bleef in de deuropening staan. Tante Petunia, oom Herman en tante Margot keken haar verbaast aan. Dirk sprong op.
‘Viv!’
‘Dirkmans!’
Dirk liep op haar af en gaf haar lachend een klap op haar schouder.
Plotseling slaakte tante Margot een gil en sprong op. Ze liep met zware voetstappen op Dirk af en sloeg hem vrolijk op zijn vlezige schouder.
‘Dirk lief, heb je dan nu eindelijk een vriendin? Hoe heet ze?’
Dirk keek Harry vreemd aan en schudde verbaast zijn hoofd.
‘Ze is mijn vriendin niet.’
‘Wie ben jij dan?’
Beleeft stak Vivianne een hand uit en schudde die van tante Margot.
‘Vivianne, ik ben gewoon een vriendin van Dirk. Ik kom hier logeren.’
Tante Margot keek haar aan met haar uitpuilende ogen en zei niets. Plotseling stond oom Herman op. Hij keek Vivianne aan met zijn plotselinge paarse gezicht.
‘Luister meid, ik weet niet wat je hier doet, maar je maakt dat je mijn huis uit komt. Ik moet niks hebben van dat langharig tuig!’
Vivianne keek oom Herman enigszins beledigt aan.
‘Ik ben hier op verzoek van professor Perkamentus!’
Harry deed plotseling een stap naar voren en greep haar bij haar arm.
‘Laten we ergens anders heen gaan, ik heb geen zin om in discussie te gaan…’

Danlover

jongens, ik blij, de pc doet het weer! ik post dus nu dit stuk, het is vind ik zelf beter dan het vorige, omdat ik hier niet hoefde te haasten. helaas ga ik maandag aanstaande een midweek naar Frankrijk, dus dan kan ik ook niet schrijven. ik zal proberen zoveel mogelijk te posten voor maandag. alvast veel plezier met dit stuk!
Het uitstapje

Dirk ging hen voor de trap op, naar Dirks kamer. Vivianne keek geïnteresseerd rond terwijl Dirk de deur van zijn kamer openhield en haar binnenliet. Hij wou bijna weer de deur dichtsmijten toen hij Harry zag. Hij grijnsde.
‘Jij moet terug naar je kast?’ vroeg hij plagerig, en Harry keek hem nijdig aan. Hij dacht dat Dirk begon te veranderen, maar blijkbaar had hij het mis.
Plotseling verscheen Vivianne naast hem, die met een poeslief gezicht een hand op Dirks schouder.
‘Dirk, doet het voor mij,’ zei ze streng, maar Dirk leek te breken voor haar stem. Met een snelle blik op Harry liet hij hem binnen.
Harry was nog nooit op Dirks kamer geweest, en nam zich zodra hij zag wat voor zwijnenstal hij ervan maakte voor om er ook nooit meer te komen. Dirks bed stond in het midden, het was niet opgemaakt en het kussen zag eruit alsof er muizen aan hadden gegeten. Er hingen posters van beroemde boxers aan de muur, die er stuk voor stuk uitzagen alsof ze Dirks vader waren, en in de kast in de hoek lag een verzameling bekers en medailles. Het was duidelijk dat Dirk een kampioen in boxen was.
‘Eh, leuke kamer,’ merkte Harry grijnzend op. Dirk gromde.
Vivianne keek van de een naar de andere en zuchtte.
‘Jullie zijn ook nog geen haar veranderd, hè,’ zei ze knorrig. Harry trok een gezicht en plofte op het bed neer. Vivianne besloot gelijk naast hem te gaan zitten.
‘Waar slaap ik?’ vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze de kamer rondkeek. ‘Op Harry’s kamer?’
Harry en Dirk barsten op precies hetzelfde moment in lachen uit. Harry zakte opzij en moest zich vasthouden aan Vivianne om niet op zijn zij op Dirks bed te vallen, en Dirk klapte dubbel. De tranen stroomde over zijn wangen.
‘Bij mij op m’n kamer?’ hikte Harry. ‘Je maakt een grapje!’
Vivianne keek hem verbijsterd aan.
‘Hoezo kan dat niet dan?’ vroeg ze. Harry stond op en wenkte haar.
‘Kom, je mag mijn, eh… kamer zien,’ zei hij. Vivianne stond op en volgde hem naar beneden. Harry liep de trap af en opende de bezemkast.
‘Treed binnen,’ zei hij gemaakt formeel. ‘En stoot je hoofd niet.’
Vivianne bukte zich en bekeek de bezemkast van binnen, met een schattende blik.
‘Daar kunnen we best met zijn tweeën in,’ zei ze met een glimlach. Harry voelde zijn glimlach als stinksap van zijn gezicht glijden.
‘Wat?’ vroeg hij zwakjes. Dirk keek dom van de ene naar de anderen. Vivianne glimlachte nog steeds.
‘Precies wat ik zei.’
‘Je wilt daar in slapen? Samen met mij?’
‘Ja.’
‘Ben je gestoord?’
‘Nee.’
Harry zweeg, lichtelijk afgebluft. Vivianne glimlachte nog steeds.
‘Maar dat is toch veel te klein?’ vroeg Harry smekend. Hij wou in geen geval samen met een meisje in een krappe bezemkast slapen, zeker niet als Dirk ervan wist.
Vivianne bukte, kroop de bezemkast in en mat de ruimte die overbleef als ze ging liggen.
‘Het wordt passen en meten, maar het kan wel.’
Harry zuchtte, het voelde alsof hij was verslagen bij een potje armpje drukken met Hermelien.
‘Geen zorgen,’ zei Vivianne. Ze kroop de bezemkast weer uit en keek hem aan. ‘Ik kan ook zittend slapen, van mij zul je geen last hebben.’
Harry schatte zijn kansen. Uiteindelijk gaf hij toe.
‘Nou goed, maar jij blijft zitten, goed?’
Vivianne glimlachte alleen maar.
‘Het wordt donker,’ zei ze. ‘Kom, we gaan.’
‘Waarheen?’ vroeg Dirk. Vivianne wenkte hen mysterieus. Harry en Dirk liepen haar nieuwsgierig achterna.
Ze gingen naar buiten, liepen de straat uit naar het winkelcentrum dicht bij de Ligusterlaan. Het was koopavond, en veel winkels waren nog open. Vivianne wenkte hen een steegje in en gebaarde naar een café, waar de lampen nog fel brandden. Vlakbij het raam kon Harry nog net een blonde jongen onderscheiden, die lusteloos aan zijn milkshake slurpte.
‘Blijf hier, ik zorg voor een fijne avondsnack,’ zei Vivianne zacht. Harry keek nogmaals naar de blonde jongen.
‘Bedoel je hem?’
Vivianne volgde zijn bik en knikte. Plotseling deed Harry iets wat hij nog nooit eerder had gedaan; hij likte zijn lippen af.
‘Zorg dat jullie helemaal achter in het steegje staan, ik laat jullie weten wanneer ik terug ben.’
‘Je doet maar wat je wilt.’
En Vivianne liep het steegje uit, Harry staarde haar na terwijl ze in de plotseling opzettende mist verdween…

Danlover

Ik voel mij zowat verplicht dit stuk te posten, omdat ik het eigenlijk niet weg kan laten. misschien dat sommigen dit stuk niet zo leuk zullen vinden. als het niet zit, mag je dat best pb'en of in de reactietopic zetten, ik vind het niet erg.
Nick Spandersman

Nick Spandersman slurpte lusteloos aan zijn milkshake, terwijl hij triest uit het raam staarde. Omdat het buiten donker was zag hij alleen zichzelf, een lange, knappe, blonde jongen, met redelijk gespierde armen. Hij grijnsde licht.
Zijn blik gleed van het raam weg, naar zijn tafeltje. Zijn blik gleed over de lege milkshakebekers, die hij eerder die dag had leeggedronken, en een witte envelop, waar de brief half uitstak. De brief was van zijn vriendin Mary, die het schriftelijk had uitgemaakt. Nick snapte niet waarom. Mary was zijn alles geweest, hoe haar zwarte haren blonken in de zon, hoe haar lach klaterde, en hoe haar schoonheid duizend maal weerkaatste in zijn brein.
Hij zuchtte. Mary en hij waren vijf maanden samen geweest. Hij had van haar een prachtig, populair meisje gemaakt, iets waar hij goed in was. Hoe kon het ook anders, iedereen die zijn vriendin of vriend was geweest was populair. Dat kon ook niet anders, als je de meeste blonde, domme en knappe jongen van de school was.
Hij zette met een diepe zucht zijn milkshake neer en staarde opnieuw uit het raam. Het ene moment was hij verbaast door wat hij zag, het volgende moment schrok hij zich een ongeluk.
Het leek alsof zijn eigen hoofd niet meer op zijn nek zat, maar een ander hoofd. Een hoofd van een knap meisje met krullend, bruin haar, dat langs haar schouders hing.
Hij moest even bekomen van de schok, toen hij merkte dat hij nog steeds zijn eigen hoofd had, maar dat er een meisje buiten stond, dat precies op de plaats van zijn hoofd in het raam stond. Ze was een beetje vaag, omdat ze buiten stond, maar desondanks zag Nick haar stralend witte tanden en haar ranke vingers terwijl ze naar hem gebaarde dat ze naar binnen zou komen.
Ze verdween uit het zicht en Nick keek verwachtingsvol naar de deur. Naar ongeveer vijf seconden kwam ze binnen. Ze schudde haar haar uit en keek glimlachend het café door. Nick was Mary op slag vergeten en kon zijn blik niet van het meisje losscheuren.
Haar lange bruine haar kwam zeker tot haar middel, en het hing krullend over haar schouders. Ze droeg een jurk van een vreemde zilverkleurige stof, met daarover heen een oude, zwarte reismantel. Toen ze hem zag zitten glimlachte ze breed en liep naar hem toe.
Ze stak een slanke hand uit en schudde die van Nick, alvorens te gaan zitten. Ze gooide een lok haar over haar schouder en Nick volgde gefascineerd de beweging.
‘Eh,’ stotterde hij. ‘Hallo.’
Het meisje glimlachte lief, en barstte toen in lachen uit. Ze gaf zichzelf een stomp tegen zijn voorhoofd.
‘Stom van me,’ lachte ze. ‘Ik ben me vergeten voor te stellen. Dat moet toch raar zijn, er gaat een meisje tegenover je zitten en ze zeg niet eens hoe ze heet! Sorry, ik heet Vivianne, en jij?’ Ze grijnsde haar tanden bloot, en het viel hem gelijk op dat er iets vreemd was aan haar hoektanden. Ze waren evn lang als de rest van haar gebit, maar scherp als naalden. Hij wist zeker dat hij zijn vingers eraan zou kunnen openhalen.
Maar toen haalde Nick haalde opgelucht adem. Hij wist nooit hoe hij een gesprek moest beginnen, maar als zij begon was een kwestie van jezelf eraan vastgrijpen.
‘Nick,’ zei hij, en hij zette zijn charmantste glimlach op. Die leek Vivianne nog al van haar stuk te brengen; ze keek hem in ieder geval twijfelachtig aan.
‘Waarom… waarom zit je hier?’ was haar volgende vraag. Haar blik gleed over de lege milkshake bekers en de envelop, die Nick onder de tafel probeerde te moffelen. Het lukte nogal slecht. Vivianne keek met vragende ogen naar de brief en Nick haalde hem met een zucht weer boven tafel.
‘Drinken,’ zei hij. ‘Ik ben verdrietig.’
Vivianne glimlachte toegeeflijk.
‘Gedumpt?’
Nick knikte. Hij wist niet waarom hij het aan haar vertelde. Ze had iets vertrouwds, iets wat hem liet weten dat hij zijn geheimen gerust aan haar kon vertellen.
‘Wil je misschien even lopen?’ vroeg ze. Nick was blij dat ze het vroeg. Als het aan hem had gelegen was hij nooit meer uit zijn stoel komen. Met een glimlach stond hij op en legde het geld voor al die milkshakes op tafel. Vervolgens liep hij samen met het meisje naar de deur en vertrok.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg hij nieuwsgierig. Vivianne schudde haar hoofd, ten teken dat hij zijn mond moest houden. Hij had de indruk dat Vivianne vanuit haar ooghoeken verlekkerd naar hem keek, alsof hij een sappige kippenbout was. Er liep een kleine rilling over zijn rug.
Ze stopten bij een donker steegje, waar Nick nog nooit was geweest. Plotseling verlangde hij naar het warme interieur van het café.
Vivianne stopte en keek het steegje in. Ze wenkte Nick glimlachend en verdween in de duisternis. Nick, die niet tegen lief glimlachende meisjes in donkere steegjes kon, volgde haar grijnzend.
Het was aardedonker en mist kolkte rond zijn benen terwijl hij doorliep. Toen, zonder enige waarschuwing botste hij tegen iemand aan.
‘Stil jij!’ siste Vivianne toen Nick een kreet slaakte. ‘Ik ben het maar.’
‘Wat doen we hier in vredesnaam!’ riep Nick.
‘Ik zei toch stil! Ik zal ze roepen!’
Nick, wiens ogen begonnen te wennen aan de duisternis, zag dat Vivianne zich boog en op een stalen plaat die tegen de muur stond bonkte. Het geluid galmde tot diep in het steegje door, en Nick hoopte dat er mensen op af zouden komen. Hij was bang, en wou het liefst wegrennen, maar hij merkte dat hij geen stap kon verzetten.
Toen hoorde hij voetstappen. Er kwam iemand aan, twee mensen, voor zover hij het kon horen. Hij staarde het mistige steegje in, om te kijken of hij een glimp van ze kon opvangen.
Langzaam werden hun contouren duidelijker, en na een tijdje kon Nick hun gezichten onderscheiden.
Het waren twee jongens. De meest rechtse had zwart haar, dat in pieken alle kanten opzat, en was vrij mager. Hij had felgroene ogen, die vreemd opgloeiden in het duister, die werden beschermd door een zwarte bril met ronde glazen.
De andere jongen was duidelijk de tegenpool van de ene jongen. Hij was dik, moddervet zelfs, en hij had blond haar dat als een toupetje op zijn bolle hoofd lag.
‘Ik wil je aan twee vrienden van me voorstellen,’ zei Vivianne. ‘Die daar…’ Ze wees op de magere jongen. ‘…is Harry Potter. Hij is mijn vriend.’
‘Wat?’ vroeg Nick ontzet, terwijl de jongen die Harry Potter heette hem grijnzend aankeek. ‘Maar ik dacht dat ik…’
‘Jij?’ vroeg Vivianne grinnikend. ‘Ach kom op nou, dacht je nou echt dat ik jou zag zitten? Je bent een blonde sukkel, nog erger dan Dirk!’ Ze wees vervolgens op de dikke jongen, die Vivianne een beetje boos aankeek.
‘Wat… wat doe ik dan hier?’ vroeg Nick, die plotseling een zenuwaanval kreeg.
‘Misschien wat uitleg, jongens?’ vroeg Vivianne glimlachend aan de jongens voor haar. De twee schudden hun hoofd.
‘Ach, kom op!’ riep de magere jongen. ‘Weet je wel hoe lang ik hier op heb gewacht?’
‘Sorry, meeste stemmen gelden,’ zei Vivianne glimlachend. ‘Je bent van ons, knul. Het is jammer dat je zo aan je einde moet komen.’
De twee jongens liepen naar hem toe, met hun tanden bloot grijnzend. Ze hadden alle twee de tanden hadden die Vivianne ook had; scherp als naalden, maar verder opvallend.
Plotseling wist hij dat hij in de val zat, net als in de politiefilms. Deze drie, hij wist niet wat ze van plan waren, maar…
Verder niets meer. Hij zakte weg in een vreemde roes, alsof hij werd betoverd. Hij zakte op de grond, en werd opgevangen door Vivianne. Ze was erg sterk, merkte hij versuft op.
Toen voelde hij twee prikken in zijn hals, alsof iemand hem beet. Hij voelde Vivianne’s ademhaling in zijn nek. Hij zag in zijn roes hoe de magere jongen zijn pols beet en zijn tanden erin zette.
Het laatst wat hij voelde was een derde paar tanden, die zich in zijn zij boorden…

Danlover

en weer een stukje. dit is het laatste stuk dat ik voor de vakantie post, omdat ik morgen een midweek naar frankrijk ga. jaja, doet de pc het eindelijk weer, ga ik op vakantie! ik weet het, niet handig. ik zal proberen zaterdag nog een stuk te posten, en ik zal natuurlijk ook wel gaan schrijven in de vakantie!
Terug naar het nest

Harry kneep zijn ogen dicht terwijl het bloed van de blonde dreuzeljongen door zijn slokdarm gleed. Het gaf hem nieuwe kracht, maar ook nieuwe paniek.
Wat heb ik gedaan, spookte het door zijn hoofd. Wat heb ik in vredesnaam gedaan!
Hij liet de hand van de jongen uit zijn handen vallen, en die plofte met een afschuwelijk, doods geluid op de koude grond.
Hij hoorde Vivianne opstaan, nadat zijn het hoofd van de jongen had laten vallen, maar hij hield zijn hoofd afgewend.
‘Harry?’ zei ze zacht.
‘WEG!’ schreeuwde hij in een plotselinge woedeaanval. ‘BLIJF BIJ ME VANDAAN!’
‘Harry, wat…’
‘BLIJF BIJ ME VANDAAN, ZEI IK!’ schreeuwde hij. ‘HOE KWAM JE ERBIJ DAT IK DIT LEUK ZOU VINDEN!’
‘Oh, nou bedankt hoor!’ riep Vivianne. ‘Ik wou je alleen maar een plezier doen!’
‘NOU, DAT IS DAN VERKEERD GEDACHT!’ schreeuwde Harry. Alle stoppen braken door nu. Even dacht hij dat hetzelfde zou gaan gebeuren als vorig jaar, toen hij en Vivianne ruzie hadden gehad om zoiets kleins als zwerkbal. Dit was menens, besefte hij. Hij had iets gedaan wat hij zichzelf nooit zou vergeven, en dat niet te herstellen was.
Hij keek weer naar zijn schoenen, en ademde zwaar. Hij wist dat Vivianne en Dirk hem aanstaarde.
Toen draaide hij zich om en rende het steegje uit. Hijgende rende hij blindelings door de straten, niet wetend waar hij was. Toen hij te moe was om nog verder te hollen, keek hij op.
Toen besefte hij dat hij verdwaald was. Hij kende de straat waarin waar in hij stond absoluut niet. Hij keek links en rechts, niks wat hij kende.
Waar moest hij nu naartoe. De paniek die hij in het steegje had gevoeld stroomde nog steeds als vergif door hem heen, maar nu nam een nieuwe emotie de overhand: woede. Hij viel op zijn knieën neer en brulde het uit. Al snel begon te schreeuwen dat hij wat minder lawaai moest maken, en Harry hield zich in. Er lagen al een paar oude schoenen om hem heen die mensen naar hem gegooid hadden.
Hij stond op en stak zijn stafarm uit. Met een luide BENG verscheen de Collectebus, met een grijnzende Sjaak Stuurman aan boord.
‘Kijk kijk, daar hebben we Harry. Kom derin, kom derin. We waren al naar je op zoek, wasset niet, mevrouw Wemel?’
Harry stapte de bus in en werd zich plotseling bewust van dat wat Sjaak had gezegd.
‘Mevrouw Wemel?’
‘Harry! Daar ben je dus! We waren al naar je op zoek!’
Hij ving een vlugge blik op van mevrouw Wemel, voordat hij bijna werd platgedrukt door de mollige, roodharige moeder van Ron, zijn beste vriend. Ron zelf stond vlak achter haar.
‘Wat komen jullie hier doen?’ vroeg Harry verbluft, verrast door de plotselinge verschijning van Ron en mevrouw Wemel.
‘Wat doe jij hier!’ vroeg Ron grijnzend. ‘Je bent wel een beetje ver van huis, niet?’
Harry had weinig zin te vertellen waarom hij zo ver van huis was. Alsof hij daar de tijd voor had, want het volgende moment hoorde hij iemand zijn naam roepen, en rennende voetstappen op de stoep.
‘Harry, HARRY!’
Harry keek om, maar hij wist al wie hij zou zien. Vivianne stond uit te hijgen aan de rand van de deur. Harry keek haar kil aan.
‘Ik dacht dat ik gezegd had dat ik je niet meer wilde zien,’ zei hij, maar Vivianne schudde haar hoofd, naar adem happend.
‘Ik heb… alles ont… onthouden wat je zei,’ zei ze. ‘Maar dat heb je niet gezegd!’
Harry grijnsde schuldig.
‘Oké, dat heb ik niet gezegd. Maar toch…’
‘Alsjeblieft, Harry. Ik weet dat het stom was, maar alsjeblieft! Je weet zelf heel goed dat je het nodig had!’
‘Ja, maar niet op deze manier!’
Harry voelde dat hij rood werd toen hij besefte dat Ron en mevrouw Wemel elk woord wat ze zeiden konden verstaan. Aan Rons gezicht te zien, viel er een kwartje.
‘Wil je zeggen dat…’
Harry stortte zich in een plotselinge reflex naar voren en drukte Rons mond dicht.
‘Harry, schat. We nemen je mee naar ons huis. We kregen een brief van het ministerie van Toverkunst. Ze beweren dat je zonet iemand vermoord hebt, en ze willen je verhoren.’ Mevrouw Wemel klonk ongerust.
Harry voelde dat de kleur uit zijn gezicht wegtrok. Wilde ze hem verhoren? Dan zou hij er zeker niet zo goed vanaf komen als bij de hoorzitting van twee jaar geleden. Er was maar 1 oplossing, hij moest vluchten.
Net toen hij zich om wou draaien en de bus weer uit wou stappen, werd hij van achteren beetgegrepen door drie paar armen en de bus weer ingetrokken. Vivianne werd eveneens door twee paar identieke handen de bus in gesleurd. De deuren gingen de dicht en de bus begon te rijden. Onderweg stopten ze om ook Dirk mee te nemen, dat niet moeilijk was, omdat Dirk verstijfd leek bij de aanblik van de enorme, paarse bus. Even later zaten Dirk, Harry en Vivianne naast elkaar op een hemelbed en stond de hele familie Wemel hen aan te kijken, compleet met Bill en Charlie. Alleen Percy was er niet.
‘We hebben jullie koffers al bij jullie huis opgehaald,’ zei mevrouw Wemel. ‘We gaan naar ons huis toe.’
Harry kon het blije gevoel dat opspeelde in zijn maag niet verbergen.
‘Oh leuk!’ zei hij blij, maar meneer Wemel draaide zijn hoofd naar hem om, en Harry voelde zijn grijns van zijn gezicht smelten toen hij zijn gezicht zag.
‘Het ministerie beweert dat jullie een moord hebben gepleegt,’ zei hij.
‘Hoe kunnen ze dat zo snel al weten,’ flapte Vivianne eruit. Het volgende moment werd ze knalrood van de blikken van de familie Wemel, die haar stuk voor stuk aanstaarden.
‘Dus- dus het is waar?’ hakkelde Ginny, die Harry met grote ogen aanstaarde. Harry volede dat hij net zo rood werd als Vivianne en hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Vivianne sloeg een arm om hem heen.
Intussen raasde de collectebus door het verkeer. De Wemels, die geen van alle meer konden staan, zaten inmiddels verspreid over de overige hemelbedden in de bus. Verder was de bus leeg, afgezien van Sjaak en Goof, die met elkaar mompelden.
Uiteindelijk stopte de bus bij Het Nest. De hele familie Wemel, inclusief Harry, Vivianne en Dirk stapten uit. Harry keek omhoog naar het wankele huis van de Wemels. Het was nog steeds zoals hij het voor het laatst had gezien.
Hij kon, ondanks al zijn ellende, een glimlach niet onderdrukken…

reacties graag!!

Danlover

ik ben weer terug van vakantie! *jodelt* en ik kan weer schrijven! ik heb dit stukje vandaag geschreven, en ik vind het zelf wel leuk. ik krijg nog steeds graag reacties, zodat ik weet wat ik kan verbeteren. ik kreeg een paar racties dat het vorige stuk iets te snel was, en dat was misschien ook zo. ik hoop dat dit weer "in het normale tempo" is. veel plezier!!
De brief

‘Mee jij,’ zei mevrouw Wemel scherp. Ze pakte Harry bij zijn arm en sleurde hem het erf over naar het huis. Harry had het gevoel alsof zijn arm uit de kom werd gerukt. Mevrouw Wemel had een stevige grip. De rest van de familie Wemel, Vivianne en Dirk holde hen achterna het huis in. Mevrouw Wemel duwde Harry op een stoel en keek hem priemend aan.
‘Leg uit,’ zei ze trillend. Harry, die besefte dat hij geen keus had, begon met vertellen, vanaf het moment dat Vivianne het café in was gelopen. Toen hij was uitgepraat keek iedereen in de keuken hem geschokt aan. Harry liet zijn hoofd hangen en staarde naar zijn schoenen.
‘Ranzig,’ mompelde Ron, en hij staarde met een blik vol afgrijzen naar Harry. ‘Echt ranzig.’
‘Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat het ministerie jullie wil arresteren,’ snauwde mevrouw Wemel.
‘Mevrouw Wemel?’ zei Vivianne, en ze deed voorzichtig een stap naar voren. Mevrouw Wemel draaide zich agressief naar haar om.
‘Hou dat mooie mondje van je dicht, jongedame,’ zei ze, en Harry schrok van haar uitbarsting. Het was duidelijk dat mevrouw Wemel haar niet mocht, en eerlijk gezegd kon Harry flink wat redenen noemen waarom.
‘Ik wilde alleen maar zeggen dat…’
‘MOND DICHT!’
‘…het mijn schuld is.’
De keuken viel stil, en iedereen keek nu naar Vivianne. Ze werd rood en plofte naast Harry neer.
‘Ik heb ze meegelokt naar dat café,’ zei ze met een klein stemmetje. ‘Het is allemaal mijn schuld. Toen ze die jongen eenmaal zagen braken alle stoppen door.’
Harry draaide zijn hoofd naar haar om.
‘Dat had je niet hoeven zeggen,’ mompelde hij. Maar Vivianne schudde haar hoofd en keek hem veelbetekenend aan.
Op dat moment vloog Egidius binnen. Hij plofte op de keukentafel neer en het leek alsof hij bij de eerstvolgende vlucht zou neerstorten en zou verdrinken in een vijvertje. Mevrouw boog zich bezorgt over hem heen alvorens de brief te pakken.
‘Van Droebel,’ mompelde ze. ‘Vast meer informatie over die zaak.’ Ze scheurde de envelop open en las het lange vel perkament dat eruit viel. Met elke regel werd ze bleker, totdat ze de brief uiteindelijk met trillende handen aan Harry overhandigde. Harry pakte hem aan en begon te lezen.

Geachte heer A. Wemel.

Uit goede bronnen hebben we vernomen dat de heer H. Potter momenteel bij u verblijft. Wij willen u er op wijzen dat het voor uw eigen risico is dat deze jongeman bij u verblijft. U weet immers wat hij ongeveer een half uur geleden heeft gedaan.
Als u zich niet veilig voelt met deze jongen en zijn twee medeplichtigen, kunt u deze drie mensen bij het ministerie aangeven. Ze worden dan in bewaring op het ministerie gehouden, in afwachting van hun proces.
De zitting vindt plaats op 3 augustus, aangezien enkele omstandigheden. Wij wijzen u erop, aangezien met de eerdere aanvaringen met het ministerie door de heer Harry Potter, dat het vrijwel zeker is dat hij een taakstraf krijgt. Het is nog verboden om schoolgaande tovenaars in Azkaban op te sluiten, net zomin als dat niet-magische of buitenwereldse wezens daar mogen worden neergezet. Dat betekend echter niet dat deze drie mensen onschendbaar zijn. Wij proberen ze zo zwaar mogelijk te straffen, zonder daarbij de regels te overtreden.
Nog een prettige dag verder
Hoogachtend
C. Droebel, minister van Toverkunst

Harry slikte moeizaam toen hij de brief aan Vivianne gaf, die hem met een krijtwit gezicht weer doorgaf aan Dirk, die hem verbaast doorlas.
‘Moeilijk,’ mompelde hij. ‘En wat bedoelen ze met niet-magische wezens?’
Harry zuchtte.
‘Dat ben jij, Dirk,’ zei hij, trillend van de zenuwen. ‘Dreuzels.’
Hij leek plotseling in een nare droom te leven, een droom waaruit hij heel snel wakker moest worden. Hij kneep zichzelf in zijn onderarm, maar er gebeurde niets.
Wat hield die taakstraf in vredesnaam in, en mocht hij nog wel terug naar Zweinstein. Als hij andere leerlingen in gevaar kon brengen, wat het ministerie ongetwijfeld dacht, waar moest hij dan de rest van het jaar slijten?
‘Waar slaapt de rest, ma?’ vroeg Ron nonchalant.
‘Boven,’ zei mevrouw Wemel wazig, met een blik op Harry.
‘Ik wijs het ze wel even.’
Ron wenkte Harry, en hij, Vivianne en Dirk liepen hem achterna. Ze liepen de vele trappen op naar Rons kamer, helemaal bovenin het huis.
‘Is Hermelien er nog niet?’ vroeg Harry luchtig, de paniek in zijn borst onderdrukkend.
‘Nee,’ zei Ron, met net zulke geforceerde luchtigheid als Harry. ‘Op vakantie. Ze zou deze week terugkomen, maar ik weet niet of ze dat nou moet doen…’
Harry zweeg. Hij wist maar al te goed dat Ron en Hermelien er alles aan deden om zo vaak mogelijk bij elkaar te zijn. Vorig jaar hadden ze verkering gekregen, een hechte verkering, iets wat Harry nooit van die twee had verwacht, en hij kende ze nu al 6 jaar!
Ron deed de deur naar zijn kamer open, en Harry plofte op de nog steeds knaloranje sprei neer. Harry keek rond. Hij had de Cambridge Canons posters vervangen voor posters van het Ierse zwerkbalteam, met Kruml op de achtergrond. Harry zag dat hij een gebroken neus had en uiterst nors keek. Ron beantwoorde Harry`s uitgesproken vraag, met een blik op de posters.
‘Ik beschouw hem als mijn vijand,’ zei hij. ‘Ik mag hem wel, maar hij is toch mijn vijand.’
‘Vijand?’ vroeg Vivianne.
‘Hij is het ex-vriendje van Hermelien,’ legde Ron geduldig uit, en Vivianne zuchtte.
‘Jullie jongens zijn ook altijd hetzelfde,’ mopperde ze, en Harry trok een gezicht. ‘Ja jij ook, Harry,’ zei ze toen ze zijn gezicht zag. ‘Altijd maar stoer doen in de hoop dat meiden je zien staan, maar…’ Ze liep naar hem toe en zoende hem vol op de mond. ‘…ik vind je nog steeds lief hoor.
En ze liep de kamer uit, terwijl ze een enigszins verblufte Harry achterliet…

Danlover

nog een stukkie! reacties graag!

Vollemaan...

Harry plofte op Rons bed neer en staarde met een grimas voor zich uit.
‘Eh,’ zei Ron. ‘Leuke meid. Hoe lang is ze er al?’
‘Net een paar uur,’ mompelde Harry. Ergens in zijn hart wist hij dat Vivianne gelijk had. Hij had al vaker gehoord dat jongens bot waren, onder anderen van Hermelien.
‘Dus,’ zei Ron voorzichtig, en hij plofte naast Harry neer. ‘Wat denk je er van?’
‘Nou…’ zei Harry. Hij probeerde zijn woorden zorgvuldig te kiezen, terwijl hij het plotselinge paniek in zijn hoofd te negeren. ‘Nu moet je me niet zien als een schijtebroek, maar ik ben best… bang.’
Ron zuchtte. ‘Het was te verwachten,’ zei hij. ‘Ik bedoel, het is niet bepaald een kleinigheid die jullie hebben uitgevoerd, niet?’
‘Maar ze kunnen die andere dingen waarvoor ik ben gewaarschuwd er toch niet bij betrekken? Ik bedoel… dit is iets heel anders toch?’
‘Ik ben bang dat ze dat toch zullen doen, jongen,’ zei Ron. ‘Ik hoop dat je er met een sisser vanaf komt, maar ik ben bang dat je toch iets moet doen. Een taakstraf is nog niet zo erg.’
‘Wat houd dat sowieso in, een taakstraf?’
‘Nou, vaak is het een soort huiself-baan. Dan moet je een maand lang klusjes doen bij een geselecteerde familie.’
Harry zag zichzelf al schoonmaken in het enorme landhuis van da familie Malfidus. ‘Gatver!’
‘Zeg dat,’ zei Ron duister. ‘De andere optie is klusjes doen op het ministerie, ook voor een maand lang.’
Harry wuifde het beeld dat bij hem opkwam weg. Hij had zojuist zichzelf gezien, in een overall, prullenbakken legend en bureau’s opruimend.
‘En kan je kiezen tussen de opties?’
‘Ik heb gehoord van niet. Daar doet Droebel uitspraak over.’
‘Doet Droebel nog steeds de uitspraken daar, dan?’
‘Helaas wel,’ zei Ron duister.
‘En Perkamentus dan?’
‘Die zit in de jury.’
Harry keek weer naar zijn knieën. De paniek welde weer op. Hij wist nu wat voor straf hij zou krijgen, maar dat nam niet weg dat hij zich zorgen maakte.
‘Ron?’ klonk er opeens een stem in de deuropening. Harry keek op. Vivianne stond met één voet over de trappen en staarde Ron doordringend aan.
‘Kun je ons even alleen laten?’ vroeg ze, en Ron keek Harry raar aan.
‘Waarom?’ vroeg hij glimlachend.
‘Daarom!’ zei Vivianne scherp. Ron stond op en verliet schouderophalend de kamer. Vivianne deed de deur dicht en ging naast Harry zitten.
‘Ik heb jullie gehoord,’ zei ze.
‘Hoe?’ vroeg Harry verbaast. Als ze aan de deur had staan luisteren had hij haar zeker gehoord. Vivianne tikte met een flauwe glimlach op haar oren.
‘Weervampier oren. Ik hoorde zelf twee kamer verderop nog wat jullie zeiden.’
Harry lachte flauwtjes. Hun bestaan als weervampier was een hel, maar als je Vivianne zo hoorde was het een zegen.
‘Gespannen?’ vroeg ze glimlachend. Harry knikte. Vivianne kroop op haar knieën achter Harry’s rug en begon zijn schouders te masseren.
‘Je moet gewoon alle spanning van je af laten glijden,’ zei ze. ‘Zoals een plas modder, alles van je af laten glijden.
Het was alsof ze een toverformule over hem uitsprak. Haar laatste woorden bleven spoken in zijn hoofd.
‘Van je af laten glijden… van je af laten glijden…’
Harry voelde alles van hem afglijden. Hij merkte plotseling hoe donker het in de kamer was, en dat zijn oogleden steeds zwaarder werd…
Vivianne`s vingers gleden nog steeds over zijn schouders, in ritmische bewegingen. Harry deed zijn ogen dicht en schakelde zijn hersens uit. Het enige wat hij nu nog voelde waren Vivianne`s vingers op zijn schouders, en haar woorden in zijn hoofd.
‘Van je af laten glijden… van je af laten glijden…’
‘Harry, wakker worden!’
Harry werd met een kreet wakker uit zijn trance. Vivianne zat weer naast hem en mevrouw Wemel stond in de deuropening. In haar hand hield ze een fles.
‘Harry, schat, het is weer tijd voor je drankje,’ zei ze, en ze glimlachte zwakjes.
‘He, wat?’
‘Je drankje schat. Het is vanavond weer volle maan.’
‘O ja…’
Hij schoof van het bed af, op het matras dat mevrouw Wemel en Ron tijdelijk voor hem hadden neergelegd.
‘Waar slaap ik?’ vroeg Vivianne.
‘Bij Harry. We wisten niet dat je zou komen, dus hebben we geen bed voor je. Maar je zult het niet erg vinden aangezien jij en Harry…’
Ze draaide zich snel om en liep de kamer uit, en ze had de fles op het nachtkastje laten staan.
‘Eh..’ zei Harry. Vivianne staarde naar de deuropening.
‘Wat heb ik in vredesnaam fout gedaan?’ vroeg ze verbijsterd.
‘Dit,’ zei Harry, en hij haalde met een vlugge beweging zijn hand over zijn gezicht. De littekens van zijn ongeluk vorig jaar glansden in het licht vaan de kaars op de vensterbank.
‘Nee!’ riep Vivianne gekweld door de kamer, en ze sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Daar moet je me niet meer aan herinneren!’
Vivianne had hem vorig jaar verraden, in de periode dat ze knallende ruzie met elkaar hadden gehad. Ze had Hermeliens ochtendprofeet gejat, zodat Harry niets wist over de maanstand, en hijzelf was er te laat achtergekomen dat hij gevaar liep…
Hij had de hele volle maanperiode in het Verboden Bos doorgebracht, en hij kwam helemaal toegetakeld en bebloed weer op Zweinstein aan. Madame Plijster had zijn vele wonden, waaronder de vier halen die schuin over zijn gezicht liepen, niet kunnen genezen…
‘Zo bedoelde ik het niet…’ zei Harry vlug. Hij drukte een snelle kus op haar wang om haar te kalmeren. Ze rilde toen ze terugdacht aan wat ze had gedaan. ‘Laten we nu maar gauw dat drankje innemen, dan zijn we er maar weer vanaf.’
‘Goed idee, ik eerst,’ zei Vivianne. ‘Ik neem aan dat Dirk al onderzijl is?’
Harry hoorde gedempt gesnurk in de kamer naast hen.
‘Ja,’ zei hij. Hij liet een lepel met het drankje vollopen en stopte hem in haar mond. Vivianne giechelde gedempt toen ze de drank doorslikte. Twee seconden later zakte ze in elkaar, viel tegen Harry en aan en sliep als een blok.
Harry glimlachte, liet nog een lepel olopen en dronk hem leeg. Onmiddellijk voelde hij zich wegzakken. Zijn hoofd viel naast dat van Vivianne, zijn lippen heel dicht bij de hare…

Danlover

Nog een stukje! zoals normaal is hermelien in dit stuk de hoofdrolspeelster. (voor degene die het vorige verhaal niet hebben gelezen, dat doe ik dus altijd) misschien dat ik deze titel al eerder heb gebruikt, maar ik kon geen andere bedenken
Terug naar het nest

Hermelien leunde ontspannen met haar hoofd tegen het raam van de bus. Ze zat in een normale dreuzelbus, met een koffer naast zich op het bankje. Afgezien van een bejaarde dame met een wandelstok en een man met een pijp achterin was de bus helemaal leeg.
Een dreuzelbus reed over het algemeen een stuk lekkerder dan de collectebus. Ze was daar maar één keer in gaan zitten en dat had een vreselijke indruk op haar gemaakt. Nog nooit was ze zo vaak uit haar stoel gevallen in een half uur.
Hermelien was een beetje wagenziek, en daarom zat ze zo ver mogelijk vooraan. Ze kon schuin naar de buschauffeur kijken.
Het was een knappe buschauffeur, hoogstens 30 jaar oud, met een knap, jong gezicht. Hermelien merkte dat ze onwillekeurig steeds naar de jongen zat te staren. Ze gaf zichzelf een tik op haar hoofd en staarde weer uit het raam, naar de voortrazende bomen.
Bij de volgende halte moest ze eruit, en dan was het nog even lopen naar Rons huis.
Ron… Die naam spookte al de hele zomer door haar hoofd. Er verscheen een glimlach op haar gezicht iedere keer als ze aan hem dacht.
De bus reed over een hobbel, en Hermelien schrok wakker uit haar droom. Ze drukte snel op een knop aan de muur en voorin de bus begon een lampje te branden.
‘Volgende halte: Greenwich Stad,’ zei een krakerige vrouwenstem vanuit een speaker. De bus remde piepend af en stopte bij een halfgesloopte bushalte. Hermelien pakte snel haar koffer en stapte uit. De deuren gingen dicht en de bus reed weg.
Er woei wat wind door Hermeliens haar toen ze begon te lopen, het grote Stadshuisplein af, een weg op. Ergens boven de vele huizen zag ze een puntdak, onmiskenbaar.
Hermelien begon te hollen, en al gauw had ze Greenwich achter zich gelaten en rende ze over de oprit naar Rons huis. Voor de deur zette ze hijgend haar koffer neer en klopte op de deur.
Ze was op vakantie naar Griekenland geweest, samen met haar ouders. Het had de eerste week aan één stuk geregend en Hermelien had er goed de pee in gehad. Gelukkig begon het de week daarna een beetje mooier te worden, en had ze toch een bruin kleurtje gekregen.
De deur werd opengegooid door de moeder van Ron.
‘Hermelien!’ riep ze hartelijk. ‘We dachten al, wanneer komt ze nou eens. Kom hier meisje!’
En ze omhelsde Hermelien alsof het haar eigen kind was.
‘Waar is Ron?’ vroeg Hermelien toen mevrouw Wemel haar had losgelaten, en ze keek hoopvol door de keuken, alsof hij misschien achter een deur stond.
‘Hij zit boven. Ik zal hem even roepen, wacht hier!’ Ze holde de keuken uit en riep naar boven: ‘Ron, lieverd, Hermelien is er!’
‘Ik kom eraan!’ riep een gedempte stem van boven. ‘Even Koe eten geven!’
Mevrouw Wemel kwam knorrig de keuken weer in.
‘Meer aandacht aan die uil besteedden dan aan zijn vriendin! Zo waren Charlie en Bill nooit! En Percy…’ Ze hield prompt haar mond. Er volgde een opgelaten stilte.
‘Wil je iets drinken?’ vroeg mevrouw Wemel met een onnatuurlijke, hoge stem.
‘Graag,’ zei Hermelien blij. Ze ging aan tafel zitten en zette haar koffer naast haar stoel neer. ‘Is Harry er al?’
‘Ja,’ zei mevrouw Wemel plotseling koeltjes. Ze schonk een glas pompoensap in en zette het voor Hermeliens neus. ‘Met die… met die…’
‘Wie?’ vroeg Hermelien snel, maar ze dacht dat ze het antwoord al wist.
Mevrouw Wemel zweeg, en Hermelien dronk haar glas in een keer leeg. Op dat moment bonkten er twee voeten de trap af en stormde Ron de woonkamer in.
Hij was nog precies hoe Hermelien hem zich had voorgesteld. Vuurrood haar, sproeten, een lange neus en een lang slungelig lichaam. Hij glimlachte zenuwachtig toen hij haar zag, en mevrouw Wemel liep haastig de keuken uit, zodat ze alleen waren. Ron ging tegenover haar zitten.
‘Fijne vakantie gehad?’ vroeg hij een beetje ontwijkend, en Hermelien voelde haar glimlach verslappen.
‘Best wel leuk,’ zei ze geforceerd. Ron glimlachte.
‘Hoor eens,’ zei hij. ‘Misschien was het beter als je nog niet gekomen was…’
‘Sorry?’ zei Hermelien met een hoge, ongelovige stem. ‘Moet ik maar weer weggaan?’
‘Nee, ik bedoel dat…’
‘Ik doe het zo hoor,’ zei ze schril. Ze stond op, pakte haar koffer en liep weer naar de deur. Ron sprong op en liep haar achterna.
‘Luister nou…’
‘Nee, ik luister niet!’ riep Hermelien. Ze gooide de deur open en liep het erf op. Een paar kippen rende luid tokkend weg voor haar voeten. ‘Weet je wel hoe veel ik aan je gedacht de hele vakantie! Weet je wel hoezeer ik terug wilde? En nu dit! Ik ga wel, ik zie je op Zweinstein!’
‘Nee, kom op! Lees eerst dit!’
Ron drukte haar een brief in haar hand, een erg formeel uitziende brief. Hij was van Droebel. Ze las hem, en bij elke regel vlogen haar ogen verder open. Toen ze uitgelezen was leek het alsof ze nachtkijkers had.
‘Schokkend!’ riep ze schril. ‘Wat betekent het!’
Ron begon het uit te leggen. Over de moord die Harry, Vivianne en Dirk hadden gepleegd, over de gesprekken in de keuken en natuurlijk Harry s paniek over de hoorzitting. Toen hij was uitgesproken, tilde Hermelien resoluut haar koffer op en liep het huis weer in.
‘Blijf je nu wel?’ vroeg Ron hoopvol.
‘Waar is Harry?’ vroeg Hermelien. Ze liep naar de gang, de trap op. Ron liep snel achter haar aan.
‘Op mijn kamer, maar…’
‘Ik wil nu met hem praten!’
‘Dat zal moeilijk gaan.’
‘Waarom da…’
Ze stopte bij Rons kamer en staarde naar binnen. Harry en Vivianne lagen opgekruld naast elkaar op het matras, duidelijk onder invloed van hun drankje.
‘Ah,’ zei Hermelien zwakjes, en zette haar koffer neer. ‘Vergeten.’
Ron pakte haar hand.
‘Sinds gisteren,’ zei hij, en Hermelien snapte direct wat hij bedoelde.
‘Sorry Ron,’ zei ze zwakjes. ‘Ik bedoelde het zo niet.’
Ron draaide haar gezicht naar dat van hem en kuste haar.
‘Het is niet erg,’ zei hij. ‘Je slaapt bij Ginny, je weet toch waar haar kamer is?’
Hermelien knikte, en Ron kuste haar opnieuw.
‘Ik ben blij dat je terugbent,’ zei hij. Hermelien deed zacht de deur van Rons slaapkamer dicht en liep, hand in hand met Ron, de trap af naar beneden.

reacties graag!!

Danlover

Nog een stukje, ga maar lekker lezen, het is spannender dan je op het 1e gezicht zou denken!
Greenwich

De volgende dag besteedde Hermelien vooral aan het uitpakken van haar koffer en hem kletsen met Ginny en Ron. Ze sliep samen met Ginny op een kamer. Er lag net als in Rons kamer een extra matras met een gezellige bloemensprei.
‘Wat was jij van plan de komende dagen?’ vroeg Ginny die middag aan Hermelien. Hermelien dacht even na en haalde toen haar schouders op.
‘Weet ik nog niet,’ zei ze. ‘Misschien een beetje lopen door het dorp, ik heb van mijn ouders een verhoging op mijn dreuzelzakgeld gekregen, dus ik wil Greenwich wel eens verkennen.’
‘Leuk!’ zei Ginny enthousiast, en haar ogen begonnen te stralen zoals alleen die van Ginny dat konden. ‘Dan ga ik mee!’
‘Eh, nu?’ vroeg Ron, en hij schoof onbehagelijk heen en weer op Ginny`s bed. Hermelien glimlachte.
‘Jij houdt niet van winkelen hè,’ zei ze, en Ron schudde zijn hoofd.
‘Ik vind het meer meidengedoe, als je begrijpt wat ik bedoel.’
‘Ik begrijp je heel goed,’ zei Ginny. ‘Ik hield ook nooit van jouw blokkendoos.’ Ron werd knalrood toen ze dat zei, en Hermelien schaterde het uit.
‘Blokkendoos?’ hikte ze? Ron werd nog roder toen hij zijn mond open deed.
‘In mijn kleutertijd,’ zei hij.
‘Ja, en hij staat nog steeds onder je bed,’ giechelde Ginny. Ron gaf haar een duw.
‘Het zijn mijn zaken wat er onder mijn bed staat of niet!’ riep hij.
‘Ja ja, al goed!’ zei Ginny geïrriteerd. ‘Kom, we gaan winkelen.’
‘Ik blijf hier,’ zei Ron knorrig, maar Hermelien pakte hem bij zijn pols.
‘Oh nee, jij gaat mee!’ riep ze lachend en trok hem overeind.
‘Maar ik wil niet!’ zeurde Ron. ‘Winkelen is voor meiden!’
‘We kopen een hamburger bij de snackbar als we klaar zijn,’ probeerde Hermelien. Dat was geen goed idee, want Ron ging wel mee. Hij leek alleen niet te weten wat hamburgers waren.
Hermelien trok hem over het erf, langs de kippen, richting het dorp. Ron murmelde nog steeds iets over meidengedoe, maar Hermelien negeerde hem. Ze liet hem stoppen bij een grote kledingwinkel.
‘Want denk je dat me staat?’ vroeg Hermelien belangstellend, en ze bekeek de etalage.
‘Dat!’ riep Ron opgetogen. Hermelien volgde zijn vinger, en zag dat hij naar de etalage van een lingeriewinkel stond te kijken.
‘Dat hij jij gedacht,’ zei ze boos. ‘Kom, we gaan een ijsje kopen.’

Die nacht had Hermelien een droom. Ze liep door een heidenveld, op haar blote voeten. Het gras en de bloemen tintelden aan haar voeten, en de zon verblindde haar.
Toen zag ze iemand aan de horizon, een jongen. Hermelien rende er instinctief op af, hopend dat hij het was.
Hij was het niet, het was Harry. Hij stond met zijn handen in zijn broekzakken naar haar te kijken, glimlachend.
‘Hallo,’ zei hij. Zijn stem echode, en leek ver verwijdert.
‘Hoi,’ zei Hermelien, met een vreemde stem. Het was niet haar stem, maar van wie dan wel…
Harry pakte haar gezicht vast en zoende haar. Hermelien gaf zich over… en toen voelde ze de lange slierten bruin haar, ongeveer tot haar middel. Dat was haar haar niet… dat was van Vivianne…
Ze werd met een schreeuw wakker, zwaaiend met haar armen.
‘Mijn god, Hermelien!’ riep Ginny geschrokken. Ze knipte het licht aan. Hermelien sloeg haar handen voor haar ogen om ze voor het plotselinge felle licht te beschermen. Toen ze eraan waren gewend, liet ze ze zakken.
‘Allemachtig, wat een wallen,’ zei Ginny geschrokken. ‘Wat droomde je?’
Hermelien vertelde over haar droom. Ginny keek haar geschokt aan.
‘Je wil zeggen dat je Vivianne was?’
‘Ja, en Harry stond me te zoenen!’
Ginny beet op haar lip. ‘Dit lijkt wel verdacht veel op die dromen die Harry had in het vijfde jaar, hè?’ zei ze langzaam. Hermelien slaakte een gilletje.
‘Je bedoelt toch niet dat ik… nee toch?’
‘Nee helemaal niet!’ riep Ginny. ‘Ik bedoel alleen dat het misschien door iemand naar je toe gezonden is.’
‘Door wie dan?’
‘Denk na!’
Op dat moment rende Ron de kamer in.
‘Jongens, er gaat iets mis met die twee op mijn kamer,’ zei hij, en hij leek een beetje wit.
‘Wat dan?’ riep Ginny en Hermelien in koor. Ze sprongen uit bed.
‘Ze hebben bewogen. Ze liggen anders dan eerst!’
Ginny en Hermelien schoten in hun ochtendjassen en renden Ron achterna, naar zijn kamer.
Hermelien bekeek ze. Ron had gelijk, besefte ze. Ze lagen anders dan toen Hermelien aankwam.
Harry’s arm lag om Vivianne’s middel heen, en zijn lippen waren op die van haar gedrukt.
‘Dit is eng,’ griezelde Ron. ‘Ze beginnen zich te verzetten.’
‘Maar wat nou als…’ begon Ginny.
‘Ze een keer wakker worden?’ maakte Hermelien haar zin af. ‘Geen idee, ik hoop alleen dat het nooit gebeurt!’
‘Ik durf hier niet meer te slapen hoor,’ zei Ron met een bleek gezicht. ‘Stel dat die twee midden in de nacht naast mijn bed staan en me leegzuigen!’
‘Je hebt een punt,’ zei Hermelien peinzend. ‘Ginny, zou jij het erg vinden als…’
‘Best best,’ zei Ginny geïrriteerd. ‘Doe maar, denk maar niet aan mijn privacy!’
Een beetje knorrig liep ze de kamer weer uit.
Hermelien wierp een blik op Harry. Langzaam, heel langzaam, strekten zijn vingers zich, alsof hij iets probeerde te grijpen. Hermelien slikte toen Vivianne`s hand zich bewoog, richting Harry`s gezicht, en haar vingers streelden zijn wang.
Hermelien wendde haar hoofd af en trok Ron mee de slaapkamer uit.
‘Dit gaat niet goed,’ mompelde ze. ‘Morgen vertellen we het aan je moeder.’
‘Ja, en die kan het oplossen zeker,’ zei Ron sarcastisch.
‘In ieder geval beter dan wij,’ zei Hermelien. ‘Zij heeft haar connecties met ordeleden!’
Ginny lag al geforceerd te slapen toen ze de slaapkamer binnenkwamen. Ron staarde naar Hermeliens matras.
‘Eh… te klein,’ fluisterde hij.
‘Ja, nu je het zegt,’ fluisterde Hermelien. ‘Vind je het erg om op de grond te slapen?’
‘Ja!’ fluisterde Ron uitdagend. ‘Daar krijg ik een stijve rug van!’
‘Dan ga ik wel op de grond,’ zei Hermelien geïrriteerd. Ron glimlachte.
‘Dat was een geintje, ik ga wel op de grond.’
Hij gaf Hermelien een zoen op haar mond, en zakte vervolgens op het versleten tapijt op de vloer. Het was in ieder geval zachter dan planken, dacht Hermelien, terwijl ze haar eigen bed weer in kroop. Een tijdje nadat Ron gesnurk door de kamer galmde, dommelde zij ook in…

reacties!!

Danlover

Okeej, dit is het laatste stukje met Hermelien in de hoofdrol. Thx voor iedereen die een reactie heeft ingestuurd. veelplezier!!
Onderzoek

De volgende morgen, toen Hermelien wakker werd, moest ze even nadenken waarom Ron naast haar lag. Ron lag nog luid te snurken en Ginny`s bed was al leeg.
Toen keerden de herinneringen van afgelopen nacht in volle vaart terug. Ze sloeg haar lakens weg en begon zich aan te kleden. Net toen ze een rood sweatshirt over haar hoofd trok, hoorde ze iets breken in Rons kamer.
Met haar shirt nog half over haar hoofd rende ze de kamer uit, botste tegen de deurpost van Rons kamer en rende met één hand tegen haar voor hoofd de kamer in. Met een haastige beweging trok ze haar shirt aan en keek naar het tweetal op de grond.
De avond daarvoor hadden ze alleen langzaam hun vingers gestrekt en hun arm bewogen. Nu bewoog hun hele gezicht en mompelden ze aan één stuk door. Hermelien kreeg er de rillingen van. Naast Rons bed lag een gebroken glas. Harry’s hand lag nog half op het nachtkastje.
Op dat moment liep Ron zijn kamer in.
‘Ze mompelen,’ zei Hermelien.
‘Ze praten,’ zei Ron hol.
‘Wat?’
‘Luister maar.’
Ron en Hermelien keken zwijgend naar het tweetal. Even gebeurde er niets, toen hoorden ze Harry iets zeggen.
‘Pak ze!’
Hermelien schrok van zijn stem. Het was een diepe, grommende stem, alsof er iets in zijn keel was blijven steken.
‘Wat willen ze pakken?’ fluisterde ze hees, maar Ron schudde zijn hoofd, ten teken dat hij het niet wist. Ze kijken allebei weer naar Harry en Vivianne.
‘Ik pak ze…’ gromde Vivianne. Ze klauwde met haar hand. ‘Ik heb ze!’
Harry maakte een grommend geluidje, en graaide ergens naartoe met zijn hand.
‘Van mij,’ gromde Vivianne. Ze hield iets onzichtbaars met twee handen vast.
‘Delen,’ gromde Harry schor.
‘Van mij,’ zei Vivianne opnieuw, haar stem werd iets luider.
‘Delen,’ zei Harry, en ook zijn stem werd ook steeds luider.
‘VAN MIJ!’
Ron en Hermelien schrokken zich wild toen Vivianne schreeuwend haar hoofd ophief en haar ogen opensperden. Ze waren felrood. Hermelien snakte naar adem.
Een tel later vielen haar ogen weer dicht en viel ze grommend weer op het kussen.
‘Mijn god,’ zei Hermelien zwakjes, en ze drukte haar hand tegen haar hart, dat bonkte als een gek. ‘Wat gebeurde daar nou?’
Maar Ron had weinig aandacht voor haar. Hij liep naar de deur toe.
‘MA!’ schreeuwde hij naar beneden. ‘DRINGEND!’
Even later hoorden ze voetstappen op de trap, en mevrouw Wemel rende de kamer in.
‘Waarom staan jullie in vredesnaam zo te gillen!’ zei ze luid. ‘Fred en George slapen nog, en…’
Haar blik viel op het tweetal op de grond en ze deed een stap achteruit.
‘Ik ga je vader halen,’ was het enige dat ze zei, en ze rende weer naar beneden.

Meneer Wemel nam de kwestie zeer ernstig. Zodra hij zag wat er aan de hand was schakelde hij andere leden van de orde in. De hele dag was het af en aan geloop van ordeleden, zoals Dolleman, Romeo Wolkenveldt en Tops, die niet veel deed, maar vooral met Hermelien en Ginny zat te praten.
‘Leuke vakantie gehad?’ vroeg ze met een glimlach, en Hermelien knikte.
‘Griekenland,’ zei ze en Tops lachte.
‘Daar ben ik ook zo vaak geweest toen ik nog op Zweinstein zat,’ zei ze genietend. ‘Al die tempels, er zit een hele interessante geschiedenis aan vast, wist je?’
‘Ik ben op dreuzelvakantie geweest,’ zei Hermelien lichtelijk teleurgesteld. ‘Dan doe je niet veel anders dan rondwandelen en foto’s schieten.’
‘Echt waar?’ vroeg Tops met grote ogen. ‘Lopen ze alleen maar rond en schieten foto’s? Wat heb je daar in vredesnaam aan?’
Op dat moment liep meneer Wemel de kamer in. Hermelien draaide zich direct om en keek hem aan, hopend op nieuws.
‘Jullie, meekomen,’ zei hij, en hij gebaarde met zijn hoofd. Hermelien, Ginny en Tops stonden op en liep n de trap op naar Rons kamer. Ron voegde zich halverwege bij hen, hij had bij Fred en George op de kamer gezeten. Zijn neus was twee maten groter dan normaal.
Rons kamer werd gedeeltelijk in beslag genomen door Dwaaloog Dolleman en Romeo Wolkenveldt, die gehurkt op de grond zaten met allerlei vreemde apparaten om hen heen.
‘Hoe is het met ze?’ vroeg Ginny voorzichtig. Onder de brede ruggen van Dolleman en Romeo Wolkenveldt kon Hermelien nog net Harry`s arm zien, dat niet meer bewoog.
‘Goed,’ zei Romeo kalm. ‘Ik maak me meer zorgen over morgen.’
‘Hoezo?’ vroeg Hermelien.
‘Nou, die hoorzitting begint morgenochtend vroeg, dan zijn die drie echt nog niet wakker. Wat doen we dan met ze?’
‘We brengen ze gewoon naar het ministerie en zorgen ervoor dat ze daar op tijd zijn. Dan kan Droebel niet meer klagen over het tijdstip. Hij heeft niets gezegd over de staat van gezondheid van de cliënten.’ Dolleman grinnikte en stond op. ‘Die drie hebben verweer nodig. Ik denk dat professor Perkamentus ze daar wel mee kan helpen. Ik ga hem even een uil sturen.’
En hij bonkte de kamer uit…

Hermelien sjorde hulpeloos aan Vivianne’s arm. Ze was zwaar, was het enige wat ze nog dacht. Veel te zwaar.
Ze stonden in de gang richting de rechtszalen. Hermelien zag de deur aan het eind van de zaal en had het griezelige idee dat ze er eerder was geweest. Dat was ook zo, dacht ze opeens, in mijn vijfde jaar ben ik hier geweest!
‘Wat staan we hier nog te treuzelen,’ riep Dolleman. ‘Ze zaak begint over tien minuten. Locomotor!’
Harry, Vivianne en Dirk werden de lucht in gehesen, alsof ze een marionet waren, en zweefden het laatste stukje naar de rechtszalen.
‘Pfoe,’ zei Hermelien puffend en ze veegde haar voorhoofd af. ‘Die was zwaar.’
‘Wat dacht je van Dirk,’ kreunde Ron, en hij wreef over zijn armen. ‘Nou maar hopen dat die zaak goed uitpakt en dat hij niet van school word gestuurd!’
Hermelien zuchtte. Een deur aan het eind van de gang gleed open en Dolleman liet Harry en de rest naar binnen zweven.
‘Wat moet dat voorstellen?’ zei de stem van Droebel.
‘Uw cliënten, minister,’ zei Dolleman. ‘Ze zijn netjes op tijd, zoals u ziet. Ze moeten alleen nog wakker worden.’
Hermelien rende naar de deur om een glimp van haar vrienden op te vangen. Ze zag hoe Dolleman Harry in een stoel zette. Dirk en Vivianne zaten al. Hermelien hoorde een metaalachtige klik en er sloten zich ijzeren boeien om Harry`s polsen. Ze snakte naar adem.
‘Kom meisje,’ zei Dolleman, die grommend de rechtszaal weer uitliep. ‘We gaan.’
Hij deed de deur voor haar ogen dicht. Hermelien zag nog net hoe Droebel met zijn vingers begon te trommelen.
Dolleman trok haar mee aan haar schouder, naar het eind van de gang…

reacties!

Danlover

School is bij mij weer begonnen, en ben meteen met een enorme berg werk opgezaldeld, daarom is dit stuk een beetje laat. het is dan ook lekker lang, ik heb wel wat goed te maken! ik hoop dat jullie het leuk vinden, en ik hoop natuurlijk weer op reacties!
De rechtszaak

Harry werd met een schok wakker. Hij merkte dat hij rechtop in een stoel zat, en dat zijn armen aan de leuningen vastzaten. Er schoten allerlei vreemde vragen door zijn hoofd. Het plotselinge, felle licht in de kamer waar hij zat verblindde hem. Pas toen zijn ogen er aan gewend waren, merkte hij dat minstens honderd tovenaars, waaronder Droebel en professor Perkamentus, hem aanstaarden. Zijn hart begon te bonzen en het zweet brak hem uit.
Hoe kom ik hier, dacht hij. Hij keek naast zich. Vivianne was ook al wakker, en staarde met groot ontzag door de zaal, en Dirk schrok net wakker. Hij schrok zich blijkbaar half dood, want hij leek vreselijk duizelig te worden.
Vivianne keek vanuit haar ooghoek naar Harry. Haar lippen vormden de woorden: waarom zijn we hier? Ze rukte aan haar polsen, maar die waren vastgebonden. Harry wou haar geruststellen, door zijn hand op die van haar te leggen, maar merkte dat zijn polsen ook waren vastgebonden. Hij vloekte binnensmonds.
‘Hè hè,’ zei Droebel opeens zeurderig. ‘We zitten hier nu al een kwartier! Het was toch niet zo vroeg?’
‘Nee meneer, maar dat kwam omdat…’ begon Vivianne meteen, maar Droebel overstemde haar.
‘Spreek me niet tegen. Ik duld dit soort onbeleefdheid niet! Waar zijn je manieren? Maar…’ Zijn blik gleed naar Vivianne’s puntige oren, die door haar bruine haar heen staken. ‘…uiteraard heb jij andere manieren. Je bent van een andere wereld!’ Hij lachte smalend, en Harry voelde een steek van woede.
Perkamentus maakte een geluidje in de hoek, en Droebel leek weer een beetje te kalmeren.
‘We beginnen met de zaak,’ blafte hij. ‘De aanklacht, Wemel?’
Percy zat vlakbij Droebel. Blijkbaar leek hij weer promotie te hebben gemaakt, want hij stond formeel op, zijn gezicht was rood van opwinding, en las de aanklacht voor.
‘Moord op een onbekende, maar ongetwijfeld onschuldige dreuzeljongen,’ dreunde hij op. ‘Moordwapen, onbekend.’
Percy ging weer zitten en veegde zijn voorhoofd af.
‘Juist, cliënten?’ zei Droebel, zijn blik flitste naar zijn andere kant.
Iemand anders aan de andere kant van Droebel, een magere heks met dun, rood haar, stond op en haalde een stuk perkament tevoorschijn.
‘Harry James Potter, Dirk Duffeling en Vivia Anabell Aliano,’ zei de heks met een hoog piepstemmetje, dat trilde van de zenuwen.
‘Dank u,’ zei Droebel. Hij stond op en keek Harry priemend aan. ‘Potter, ik heb het vage vermoeden dat ik u hier eerder heb gezien.’
Enkele mensen in de zaal kuchten zachtjes, en Harry staarde Droebel alleen maar aan.
‘Als ik het me goed herinner werd je hier toen berecht wegens het uitspreken van een patronusbezwering zonder dat er dementors waren.’
‘Neemt u me niet kwalijk, minister,’ zei Perkamentus, die was opgestaan. ‘Als ik me goed herinner, en mijn geheugen heeft me heel weinig in de steek gelaten, heeft Dorothea Omber toegegeven dat zij die dementors heeft gestuurd. Kwestie gesloten, daar mag niet naar teruggekeken worden.’
Droebels gezicht verstrakte. ‘Goed,’ zei hij. ‘Het blijft echter een feit dat Potter en zijn twee vrienden een moord hebben gepleegd op de avond van 24 Juli. Dat kun zelfs jij niet ontkennen, Perkamentus.’
Perkamentus knikte kort en ging weer zitten. Hij vouwde zijn handen en keek Harry aan.
‘Er zijn geen getuigen,’ zei Droebel. ‘Wil een van jullie nog iets zeggen over de omstandigheden van de moord?’
‘Ja meneer,’ begon Vivianne. Droebel keek haar vlug aan wendde toen zijn hoofd af. Plotseling begreep Harry waarom hij zich zo gedroeg. Droebel had ongetwijfeld Ombers haat voor halfmensen overgenomen. Vivianne was er van nature één, en met een schok besefte Harry dat hij er zelf ook één was, net zo goed als Dirk.
‘En dat is?’
‘Ik wil zeggen dat ik alle schuld op me neem,’ zei Vivianne dapper. Harry had bewondering voor haar, de hele zaal, inclusief Droebel en Percy, keken haar snuivend aan.
‘Zo, dat maakt het aanzienlijk makkelijker,’ zei Droebel, en hij stond op. ‘En waarom dan wel, juffrouw Aliano?’
Vivianne haalde diep adem. ‘Ik heb Harry en Dirk meegelokt naar het café waar de dreuzeljongen in kwestie zat. En ik heb de dreuzeljongen ook weer meegelokt. Het was mijn idee, en…’ Ze schudde lichtjes haar hoofd, alsof ze een paar tranen wilde verbergen. ‘…het is allemaal mijn schuld, Harry en Dirk zijn onschuldig.’
Droebel leek zowaar blij te worden van Vivianne`s bekentenis, en Harry voelde opnieuw een steek van woede.
‘Heeft u de heer Potter en de heer Duffeling ook gedwongen de moord te plegen en de verdachte leeg te zuigen?’ vroeg een heks achterin, die opstond.
Vivianne keek alsof ze een pets in haar gezicht had gekregen. Ze rukte aan haar handen en keek Harry hulpeloos aan. Harry wist wat ze wilde zeggen: Ze wilde hem en Dirk niet in de problemen brengen. De zaal was doodstil en keek de drie vol walging aan.
‘N… nee,’ stotterde Vivianne. ‘Ik heb ze niet gedwongen.’
Perkamentus stond plotseling op. ‘Ik vrees dat hier enkele uitleg een vereiste is,’ zei hij kalm.
‘Niemand heeft jou iets gevraagd!’ snauwde Droebel, die blijkbaar Harry, Vivianne en Dirk snel wilde veroordelen.
‘Ah,’ zei Perkamentus glimlachend. ‘Maar aangezien ik nog steeds hun schoolhoofd ben, heb ik het recht om ze te verdedigen!’
Nu was het Droebels beurt om te doen alsof hij een pets in zijn gezicht had gehad. Hij keek met grote ogen naar Perkamentus, die alleen nog maar glimlachte.
‘Goed goed,’ zei Droebel verveelt, en hij ging zitten. ‘Ga je gang, Perkamentus.’
Perkamentus schraapte zijn keel. ‘Om kort te gaan, Deze drie tieners hebben elke maand bloed nodig.’
Dat simpele zinnetje had een hoop effect in de overvolle zaal. Bijna iedereen snakte naar adem, en zette grote ogen op. Droebel zelf keek Harry vol walging aan en stond op.
‘Dat is te bewijzen, Perkamentus. Hun hoektanden! Wemel!’
Percy leek doodsbleek, maar stond toch op en liep op hun af. Harry kon geen vin verroeren toen hij met trillende vingers zijn lippen optilde en zijn hoektanden controleerde.
‘Controle positief, minister,’ zei hij, en Droebel snakte naar adem. Percy liep om Harry heen en controleerde nu Vivianne.
‘Ook positief, minister!’
Droebel werd een beetje bleek rond de neus. Percy liep nu naar Dirk toe en voerde controle uit.
‘Positief!’
Nu was Droebel echt van de kaart. Hij keek met een bleek gezicht naar Harry en de rest, nog steeds vastgeketend aan de stoel.
‘Dus…’ begon hij. ‘…Als ik die drie losmaak, verslinden ze me.’
‘Nee,’ zei Perkamentus kalm. ‘Ik kan je echter wel het recht ontnemen ze van school te sturen, aangezien ik nog steeds hun schoolhoofd ben. Ik kan je echter niet de macht ontnemen deze drie een taakstraf van een maand op te leggen.’
‘Aha,’ zei Droebel handwringend. ‘Aangezien we nu zeker zijn van de schuld, is het nu een kwestie van het bedenken van een taakstraf. Schoonmaken bij een familie voor Potter, dacht ik maar. Vrijwilligers?’
Niemand stak zijn hand op, en Harry voelde, door zijn paniek heen, teleurstelling. Niemand wilde hem.
‘Goed goed,’ zei Droebel kwaad. ‘Dan neem ik hm wel mee. Potter, ik leg je hierbij een taakstraf op van een maand bij de familie Droebel. Na deze maand vervalt de aanklacht.’
Harry zuchtte diep. Een taakstraf bij Droebel thuis, dat kon nooit goed zijn.
‘Voor Aliano, die heeft toegegeven dat zij de jongens heeft meegelokt naar de dreuzeljongen, wacht een zwaardere straf. Een maand alng in de keuken van Zweinstein lijkt me goed, ja, erg goed zelfs. Dat wordt dan een maand lang in de keuken van Zweinstein werken, inclusief koken en afwassen van de vaat op het feestmaal!’
Vivianne slikte, en de hele zaal hield zijn adem in. Wat zou er met Dirk gaan gebeuren?
‘En voor de dreuzeljongen lijkt me een maand op het ministerie erg goed, ja dat wordt de straf voor de dreuzeljongen! Jury?’
De jury, waaronder Perkamentus, overlegde stilletjes met elkaar. Uiteindelijk stond er een dikke tovenaar op.
‘Wij gaan akkoord,’ zei hij alleen, en het was alsof er een baksteen in Harry`s maag plofte. Ze gingen akkoord, de taakstraf bij Droebel werd werkelijkheid.
De ketenen rond Harry`s polsen werden losgemaakt, en iedereen in de banken stond op. Perkamentus liep direct op Vivianne af.
‘Juffrouw Aliano? Komt u mee?’
Vivianne was doodsbleek. Perkamentus pakte haar schouder beet en probeerde haar naar de deur te loodsen. Vivianne begon tegen te stribbelen.
‘Harry?’ zei ze, en ze keek hem met grote ogen aan. ‘Harry, wat gaan ze doen?’
‘Kom juffrouw.’
‘Harry?’
‘Kom mee!’
‘Harry, alsjeblieft!’
Harry schudde zijn hoofd en voelde hoe zijn arm van achteren door Droebel werd vastgepakt. Vivianne werd om haar middel vastgegrepen, en toen raakte ze volledig in paniek.
‘HARRY!’ krijste ze. Haar voeten kwamen los van de grond en ze spartelde in het rond. Haar bruine haar wapperde in Perkamentus’ gezicht. ‘HARRY! Alsjeblieft! Harry!’ Er stroomden tranen over haar wangen terwijl ze haar armen naar hem uitstrekte, en hem aan probeerde te raken. Harry stak zijn eigen arm uit, en vingers raakte die van haar heel even…
Toen werden ze van elkaar gescheiden. Vivianne werd gillend en huilend de rechtszaal uitgevoerd. Harry voelde zijn eigen ogen prikken toen hij haar zo zag. Droebel greep zijn arm steviger beet.
‘Kom Potter,’ siste hij. ‘We gaan.’ Hij verdwijnselde. In een mengeling van kleuren werd Harry meegetrokken, ongetwijfeld naar Droebels huis…

Danlover

weer een stukje! ik hoop dat jullie het weer goed vinden, omdat ik een paar errug leuke reacties op het vorige stuk heb gekregen probeer ik de lengte en die stijl een beetje aan te houden. Laat me weten wat jullie ervan vinden!!

Bij Droebel

Harry pofte hard op zijn voeten neer, en er schoot een pijnscheut door zijn enkels. Droebel hield nog steeds zijn arm vast en trok hem weer overeind.
‘Kom Potter, je bent hier niet om te teutebellen,’ zei hij bars.
Harry siste nijdig, maar liet zich toch door Droebel meetrekken naar een huis dat voor hen stond. Harry tilde zijn hoofd iets op om het beter te bekijken, en zijn mond viel open van verbazing.
Ze stonden voor een enorme bouwval. Het was een groot huis, waarvan de kozijnen waren beschadigd en de luiken er bijna allemaal aflagen. De deur hing slechts nog aan één scharnier en kraakte en piepte bij elk zuchtje wind.
‘Kom op Potter, naar binnen,’ zei Droebel. Hij gaf Harry een zet en liet hem over de drempel stappen. Harry`s mond, die toch al openhing, ging zo ver als dat kon nog verder openhangen. Hij deed hem gauw weer dicht en keek vol ontzag door de ruimte.
Hij stond in een enorme, gouden hal. Blijkbaar waren huizen net zoiets als tovenaarstenten, klein van buiten maar onwijs groot van binnen!
Droebel gaf hem nog een zet, en Harry stapte struikelend de hal door, een nog grotere ontvangstzaal in. Er liep recht tegenover hem een enorme trap naar boven, en als Harry niet zo zenuwachtig was voor wat komen ging, verlangde hij er al naar die trap op te lopen. Droebel greep hem pijnlijk bij zijn schouder beet.
‘Daar zijn de dienstvertrekken,’ zei Droebel, en hij wees met zijn vrije hand naar een deur helemaal links in een hoek, verscholen in de schaduw van de enorme trap. ‘Zodra je je tuniek hebt aangetrokken ga je aan de slag.’
Plotseling drong het tot Harry door wat hij had gezegd. ‘Tuniek?’ kraste hij. ‘Wat voor tuniek?’ Maar hij wist al wat Droebel zou gaan zeggen. Een tuniek, wat een nachtmerrie. Dat was waarschijnlijk een soort dienstuniform, waarin hij de rest van de maand mocht rondlopen. Droebel loodste hem naar de deur, en Harry stribbelde niet tegen. Het leek allemaal zo onwerkelijk, zo… hij wist er geen woorden voor. Hij staarde door de hal, hier zou hij een maand lang blijven, en absoluut niet voor zijn plezier…
Droebel deed de deur open en duwde Harry een donkere gang in. Harry deed een stap naar voren, en plotseling verdween de grond onder zijn voeten.
Hij viel, met zijn gezicht naar voren, en niet lang. Het bleek een trapje naar beneden te zijn, en Harry brak zijn neus haast op de stenen vloer.
‘Sta op, Potter,’ zei Droebel bars. Harry stond binnensmonds vloekend op en wreef over zijn neus. Hij voelde pijnlijk aan, maar dat was verder alles, voor zover hij kon ontdekken.
Droebel deed één van de vele deuren open en duwde Harry naar binnen. Harry struikelde over zijn eigen voeten en botste tegen de muur aan, die zich maar een paar verontrustende meters van de deur bevond.
‘Potter?’
‘Ja, meneer?’
‘Toverstok!’
‘Die heb ik niet, meneer.’
‘En hoezo dat?’
Harry graaide in zijn zak en haalde de twee helften van zijn toverstok eruit. Hij liet ze aan Droebel zien.
‘Bellatrix van Detta heeft hem vorig schooljaar gebroken, meneer.’
Droebel snoof. Hij gooide de deur dicht me een luide klap en Harry hoorde zijn voetstappen wegsterven door de gang.
Hij draaide zich om en bekeek zijn kamer. Het viel hem nog mee, het was klein, drie bij drie meter, maar er stond een bed, een wastafel en een wc. Er hing een gebroken spiegel boven de wastafel, en er stond een bakje met een tandenborstel en een scheermes. Daarnaast lag iets dat verdacht veel op scheerschuim leek. Harry liep nieuwsgierig naar de spiegel toe en bekeek zijn kin. Hij zag niets, maar toen hij zijn hand er overheen haalde voelde hij het wel; het was hoog tijd dat hij zich begon te scheren. Er was alleen nu geen tijd voor, Droebel verwachtte hem. Hij draaide zich om en bekeek zijn bed. Zijn, of hoe je het anders moest noemen, tuniek lag op zijn kussen, netjes opgevouwen. Vol afkeer haalde Harry iets dat leek op het bovenstuk van het stapeltje en bekeek het.
Het was dun en vaalbeige, en leek nog het meest op een met koffie besmeerd overhemd van oom Herman. Het was te groot en het moest worden vastgezet met knopen.
De broek was niet veel beter. Hij was net zo dun als het shirt, maar hij was te kort. Hij zou boven zijn enkels uitkomen, schatte Harry. Er zat geen elastiek in de taille, dus Harry moest hopen dat hij strak genoeg was.
Er hoorden nog een paar zoolloze schoenen bij, net zo beige en dun, en, tot Harry`s afkeer, een vreemd soort hoedje dat nog het meest leek op een soort badmuts, en het had blijkbaar de functie van een haarnetje. Voor de gein zette Harry het op en bekeek zichzelf in de spiegel.
Vol afkeer zette Harry het weer af. Het “ding” had precies de kleur van zijn gezicht, en het leek alsof hij kaal was, op een paar haren die onder het “ding” uitpiekten na.
Harry besefte dat hij het moest opdoen, of anders zou hij problemen krijgen. Hij slaakte een diepe zucht en begon zich om te kleden. Het begon al goed met de broek; die was inderdaad te kort, hij kwam boven zijn enkels, zelfs als Harry hem voorbij zijn heupen liet afzakken.
Het shirt en de schoenen vielen mee, maar dat hoedje maakten het geheel helemaal afgrijselijk. Het leek alsof hij de gevangenis in moest, en zijn vaste uniform al aanhad. Hij stak zijn tong uit naar zijn eigen spiegelbeeld, zuchtte nog eens diep en liep zijn kamer uit.
Er hing een naambordje op zijn deur, zodat hij het later terug kon vinden.
Harry liep de gang uit, het kleine trapje op en deed de deur open.
De ontvangstzaal was leeg, op één vrouw na. Ze sloeg haar armen over elkaar toen ze hem zag en keek hem pinnig aan. Het was een magere vrouw, met dun, zwart haar en grote, kwaadzoekende ogen.
‘Zo, jij bent langzaam,’ blafte ze. ‘Kom hier, ik zet je aan het werk!’
Harry liep naar haar toe. De zoolloze schoenen piepten op de grond, een akelig geluid dat door de hele zaal galmde. Hij stopte valk voor de vrouw. Ze was twee koppen groter dan hij, iets wat ze blijkbaar uiterst storend vond, omdat ze nu haar hoofd moest buigen.
‘Waarom kunnen jullie kinderen niet groter zijn!’ blafte ze, en Harry voelde een piep in zijn oren. Ze had te hard geschreeuwd, terwijl hij nauwelijks een meter van haar af stond. ‘Hier!’
Ze duwde hem een briefje in zijn hand, met een soort rooster erop.
‘Dit is het weekrooster,’ blafte ze. ‘Volg elke dag van de week, en het gaat precies goed! Welke dag is het vandaag, Potter?’
‘Eh…’
‘Ik vroeg welke dag het vandaag is!’ gilde ze. Harry kreeg het vage idee dat hij een maand in dienst bij het leger moest, in plaats van dat hij moest schoonmaken.
‘Dinsdag?’
De vrouw greep hem bij zijn hoofd en schudde dat door elkaar.
‘Jullie kinderen zijn LUI!’ gilde ze nu, en Harry voelde zich duizelig worden. Toen ze zijn hoofd weer losliet wankelde hij op zijn benen.
‘Het is donderdag, idioot!’ schold ze. ‘En ga aan het werk nu!’
Ze draaide zich om en liep met uiterst lichte voetstappen de trap op. Toen ze uit het zicht was, bekeek Harry het rooster voor donderdag. Hij moest beginnen met de hal, gevolgd door de ontvangstzaal en daarna al de treden van de trap. Daarna had hij een kwartier om uit te rusten waarna hij het kantoor van Droebel moest doen, en de huiskamer. Er volgde nog een hele lijst van kleine klusjes, zoals het wc-papier vervangen en de tafel dekken. Harry las met een zucht de lijst door. Hij hoopte om 10 uur klaar te zijn…
De vrouw had een soort karretje voor hem achtergelaten. Er stonden verschillende soorten zwabbers op en een emmer vol sop. Harry trok de kar naar de hal, waar hij met een grimas op zijn gezicht begon met dwijlen…

Danlover

lekker lang hoofdstuk! ik heb een paar lekker positieve reacties gekregen en ik wil iedereen die er één heeft gestuurd errug bedanken.
ik wil even kwijt dat ik altijd zal blijven doorschrijven, of iemand het leest of niet, ik vind het gewoon heerlijk om te doen! wou ik ff kwijt, ik ontvang weer graag reacties, zowel per pb als in de reageertopic, die lees ik altijd wel!
De taakstraf

De maand die volgde kon Harry beschouwen als een complete hel. Hij werkte de hele dag door, op de meest walgelijke plaatsen, zoals de wc’s, de keuken en moest ook de vertrekken van de huiselven schoonhouden. De weinige keren dat hij een goed onderhouden ruimte mocht schoonmaken, stond de magere vrouw hem pinnig aan te staren alsof ze controleerde wat hij aan het doen was.
Middagen zat hij zo achter elkaar, op zijn knieën, met een spons in zijn hand en een emmer sop naast hem. Het zweet drupte van zijn gezicht, terwijl de vrouw erop controleerde dat hij niets oversloeg. Als hij iets niet goed had gedaan naar de vrouw haar zin, begon ze opnieuw te schreeuwen. Uiteindelijk, nadat de vrouw zo tegen hem tekeer was gegaan dat hij rode wangen had gekregen, begon hij terug te schreeuwen, en niet zo’n beetje ook. Hij had al een halve maand lang schoongemaakt bij Droebel, en hij had heel wat toegelaten. Dit was alleen de laatste druppel. Alles wat hem dwars zat gooide hij eruit, alsof hij een bom was, waarvan het lontje was opgebrand.
Toen hij eindelijk was uitgeschreeuwd keek de vrouw hem lichtjes grijnzend aan, alsof ze hoopte dat hij zo zou reageren. Ze liep naar hem toe en greep hem pijnlijk bij zijn nekvel.
‘Jullie kinderen zijn lui!’ siste ze, en dat was nu al de vijfde keer dat ze dat had gezegd. Het ging bij Harry definitief het boekje in als de meest gehate uitspraak ooit!
Harry maakte alleen een verstikkend geluidje toen de vrouw aan zijn nekvel rukte. Hij wilde vooral niet laten merken dat hij bang voor haar was, daar zou ze zeker gebruik van gaan maken.
De vrouw liet hem weer los en duwde hem weg. Harry struikelde en viel achterover op de pas geboende vloer. Ze spuugde voor zijn voeten en beende nijdig de trap op. Harry keek haar na, stond op en ruimde de klodder spuug op. Droebel mocht er eens achterkomen dat hij dat niet had gedaan.
Een ander heerlijk karweitje van een dienstbode was het openen van de deur zonder dat degene die naar binnen kwam hem zag. Dat was helemaal niet moeilijk, vond Harry. De deuren waren reusachtig, groot genoeg om je achter te verstoppen. Het was de kunst de deur zo ver open te doen dat je je achter de deur kon verstoppen, precies in een hoek tussen de deur en de muur. Harry had al vaak de deur open moeten doen, maar hij reageerde pas toen hij er één zag binnenkomen waarvan hij het kalende achterhoofd en het rode haar griezelig goed herkende…
‘Meneer Wemel?’ zei Harry ongelovig. Hij deed de deur dicht terwijl hij meneer Wemel aan bleef staren. Meneer Wemel draaide zich om en keek hem aan.
‘Harry!’ zei hij zichtbaar opgelucht. ‘Ik hoopte je al te zien! Ron en Hermelien zijn dodelijk ongerust, ze hebben niets meer van je gehoord sinds de hoorzitting!’
Harry grijnsde, voor het eerst in twee weken. ‘Met mij gaat het best goed,’ zei hij. Meneer Wemel hield zijn hoofd schuin.
‘Lieg niet, Harry,’ zei hij, en zijn blik gleed naar het vaalbeige uniform van Harry. ‘Ik zie alleen al aan je kleren dat het helemaal geen pretje is.’
Harry zuchtte. ‘Nou, nog twee weken,’ probeerde hij optimistisch te doen. ‘Veel erger kan het niet worden, toch?’
Net toen meneer Wemel zijn mond open wilde doen om er iets tegenin te brengen, hoorden ze voetstappen op de trap in de ontvangstzaal.
‘Arthur!’ zei Droebel joviaal. ‘Daar ben je dan! Kom verder, we hebben een ruimte waarin we niet worden gestoord door…’ Hij wierp een vuile blik op Harry, die boos terugkeek. ‘…bediendes.’
Hij greep meneer Wemel bij zijn schouder en loodste hem de trap op. Harry bleef alleen achter in de hal, met enkel een zwabber in zijn handen.

Harry had het ook prima naar zijn zin in zijn kamer. De kamer was veel kleiner dan hij had gedacht, bij zijn eerste nacht stootte hij zijn teen al pijnlijk aan de poot van zijn bed, en het scheermes dat bij de wasbak stond bleek zo bot als wat te zijn. Harry, nieuwsgierig als hij was, sneed zichzelf al gelijk drie keer tijdens zijn eerste “scheersessie”.
Het bed zelf was ook een hel, zo hard en klein dat het was. Hij lag met zijn voeten ruim over de rand, en stootte met zijn hoofd tegen de bovenkant. Harry had 30 slechte nachten en 30 vermoeiende dagen achter de rug toen hij uiteindelijk terug mocht. Hij moest ’s ochtends de laatste karweitjes afmaken en daarna moest hij maken dat hij opschoot richting Kings Cross Station. Aangezien Droebel ook in Londen woonde, moest dat niet ver liggen.
Maar de tijd vloog. Terwijl hij de keuken voor het laatst boende en voor het laatst al het wc-papier ververste, merkte hij tot zijn schrik dat het al kwart voor elf was. Geen tijd meer om om te kleden. Hij sprintte naar beneden, waar Droebel al bij de deur stond te wachten.
‘Nu Potter, ik hoop dat je je lesje hebt geleerd. Neem je kleren mee…’
Harry luisterde niet naar hem. Hij greep de kleren die hij bij aankomst nog aan had gehad uit Droebels handen.
‘Waar is het Kings Cross?’ vroeg hij dringend, en Droebel keek hem lichtelijk gekwetst aan.
‘Zo praat je niet tegen de minister van toverkunst, Potter,’ zei hij, maar Harry negeerde hem.
‘Waar is het Kings Cross?’ vroeg hij opnieuw. Droebel keek hem nog even aan, en toen wees hij naar links. Harry mompelde een bedankje en rende weg. Achter hem ging de deur krakend dicht.
Harry keek met bonzend hart op zijn horloge. Het was 10 voor 11, als hij nou maar de goede kant op ging…
Plotseling merkte hij dat hij zijn uniform en dat stomme hoedje nog op had. Snel trok hij het van zijn hoofd en gooide het weg. Er keken al genoeg dreuzels naar hem, zonder dat hij dat hoedje droeg, met werd het alleen maar erger.
Er stonden bordjes op de hoek van de straat. Hij zat goed! Kings Cross was naar links. Harry schoot de hoek om en zag het station al in de verte liggen. Er stonden een paar mensen voor, en Harry voelde een steek van vreugde; hij herkende ze…
‘Hier!’ schreeuwde hij, en hij zwaaide al van verre. De mensen keken om.
‘Harry!’ krijste Hermelien. ‘Daar ben je eindelijk! We dachten dat je al niet zou komen!’
Harry remde piepend af en keek hen grijnzend aan. Hij hapte naar lucht van het vele rennen.
‘Harry?’ vroeg Ron aarzelend. ‘Wat heb je in vredesnaam aan?’
Harry lachte hardop, maar kapte dat af toen hij zo’n steek in zijn zij kreeg dat hij kreunend naar zijn middel greep.
‘Kom, we hebben de trein al bijna gemist! We moeten opschieten, we hebben je koffer al in de trein gezet, Harry. We wilden op je wachten.’
Harry wilde zeggen dat hij ze dankbaar was, maar hij kon het niet… hij kon het gewoon niet! Hij werd overeind getrokken door Ron, die een arm over zijn schouders sloeg.
‘En?’ vroeg hij grijnzend. ‘Je hebt pa toch nog gezien?’
‘Ja,’ zei Harry hijgend. ‘Even maar.’ Meer kwam er niet uit, hij was zo moe! Hij had nachtenlang slecht geslapen, hard gewerkt en hard gelopen. Zijn benen trilden en hij ademde ongecontroleerd.
‘Hij zei dat je zei dat het goed ging?’
‘Zei hij dat?’ vroeg Harry, terwijl hij op een rijtje probeerde te zetten wat Ron net had gezegd.
‘Ja,’ zei Ron. ‘En hij zag scheerwondjes op je kin.’
Harry zei niets. Hij wist dat Ron het dolkomisch zou vinden als hij hem vertelde dat hij erop had vertrouwd dat het scheermes gewoon scherp zou zijn. Misschien zou hij er later toch achterkomen, en misschien zou hij het helemaal niet erg vinden.
‘Hoor eens,’ zei Ron. ‘Je bent zeventien nu, daar heb je nu eenmaal last van, ik scheer me al sinds vorig jaar.’
‘O ja?’ vroeg Harry verbaast. Hij had het hem nooit zien doen.
‘Ja! Daar kun je gewoon toverkracht voor gebruiken, dat doen alle tovenaars!’
Harry zei opnieuw niets. Als hij dat had geweten had hij al eeuwen geleden opgezocht welke spreuk dat zou zijn. Nu was hij plotseling weer de-tovenaar-die-niets-van-het-tovenaarsleven-afwist, en hij voelde dat hij rood werd.
Ron grinnikte even en zette hem weer op zijn voeten. Ze stonden voor het onzichtbare dranghek dat perron 9¾ scheidde van de gewone dreuzelperrons. Harry en Ron lieten zich er glimlachend doorheen glijden, en voor hij het door had stond hij weer voor de rode Zweinsteinexpress. Hij stond op het punt te vertrekken.
‘Kom Harry,’ zei Ron, en hij gaf een ruk aan Harry`s arm. Hij trok hem de trein in, net toen hij ging rijden. Door die plotselinge krachtinspanning gingen Harry`s spieren alleen maar meer pijn doen. Voor de paar stappen die ze daarna naar hun coupé moesten zetten deden zoveel pijn dat hij vreselijk blij was toen hij mocht neerploffen in op de leren bank. Hermelien had, met wat hulp van Marcel en Ginny alle koffers al in het bagagerek gestouwd. Ze zaten alledrie al toen Ron en Harry binnenkwamen. Marcel en Ginny keken Harry even vreemd aan, vooral naar zijn broek en schoenen, en staarden toen onverschillig uit het raam, waar Londen langzaam overging in weiland. Harry plofte neer en staarde ook uit het raam. Zijn spieren schreeuwden het uit van de spierpijn en het leek alsof er lood aan zijn oogleden was vastgebonden. De trein maakte ritmische dunk-dunk geluiden op de rails, geluiden die zijn geest nog verder bedwelmde. Hij geeuwde, en deed geen moeite om zijn hand voor zijn mond te houden.
‘Wow, jij moet moe zijn,’ zei Ginny. Ze keek naar hem met een zwakke glimlach. Harry knikte beduusd. Hij zou Vivianne weer zien op Zweinstein, misschien was zij er wel net zo slecht aan toe als hij, misschien niet. Het enige wat hij wilde was slapen, niet mee nadenken, alle spanning van zich af laten glijden… van zich af laten glijden… Waar had hij dat eerder gehoord.
Vivianne`s gezicht verscheen voor zijn ogen, en Harry glimlachte onbewust.
‘Trusten,’ mompelde hij. Het geluid van de trein galmde in zijn oren, en stierf toen langzaam weg…

reacties!