[AF] Een normale HP Freak?

Skywalker

HOOFDSTUK 15

Ik werd opnieuw laat wakker, toen ik tien minuten later de trap afdaalde naar de leerlingenkamer, was er weer geen spoor van Liz en Brace te bekennen.
'Waar hangen die twee toch uit?' Vroeg ik mezelf af, ik had Liz gisteren niet naar bed horen gaan...
Terwijl ik richting de Grote Zaal sjokte liep ik langs een leeg lokaal waar ik geluiden uit hoorde komen, kleffe geluiden.
Ik keek door het sleutelgat, en wie zag ik? Tadaa! Brace en Liz waren aan het zoenen!
Ik grijnsde, en liep snel door naar de Grote Zaal waar ik Caleb en Nigel tegenkwam.
"Waarom ben jij zo happy?" Vroeg Caleb.
"Privé zaken" Zei ik glimlachend.
Nigel zei niets, eigenlijk zei hij zelden wat.
"Caleb heeft dat idiote plan nog steeds niet uit zijn hoofd gezet" Zei Nigel ineens.
"Ohw" Antwoordde ik.
"Het ís geen idioot plan, en Nigel, kom op, werk nou eens mee!"
Nigel snoof.
"Ja kom op. Jouw hulp kunnen we wel gebruiken, dadelijk moeten we nogmaals bij Perkamentus komen" Zei ik.
Nigel zuchtte, "vooruit'
Caleb grijnsde breed, "mooi zo, nou Lilian, wij gaan nu een plan maken. 'K zie je!"
Ik zwaaide de tweeling uit, en ging toen aan de tafel van Ravenklauw zitten waar ik mijn eieren met spek opat.
Iemand hield zijn of haar handen plots voor mijn ogen, en een jongensstem zei; "rarara, wie ben ik?"
Ik zuchtte, "Lance, laat me los"
De handen gingen van mijn ogen af, en inderdaad, Lance plofte naast me neer.
"Kom op joh, niet zo down" Zei hij vrolijk.
Gelukkig was ik al klaar met mijn ontbijt, ik stond vlug op.
"Goh moet je eens zien, ik ben klaar. Ik denk dus dat ik er maar vandoor ga, ik heb namelijk andere dingen te doen" Zei ik sarcastisch.
Lance was blijkbaar absoluut van plan mijn dag te verzieken, dus stond hij ook op.
"Ik heb ook al ontbeten"
"Kun je niet even één keer in je leven opdonderen?"
"Ik zou dolgraag willen, maar jij trekt me aan als-"
Maar ik onderbrak hem, "ja, en jij maakt me misselijk"
Lance grijnsde, "nog precies dezelfde humor?"
"Rot op"
"Juist ja, zoals ik al zei; nog precies dezelfde humor"
"Zoals ík al zei; Rot op"
Lance ging niet weg, och wat haatte ik die jongen!
"Nounou, je mag wel wat vriendelijker zijn tegen je ex" Zei Lance.
"Haha! Moet je die grap eens horen, je belazerde me, Lance, dat noem ik geen ex zijn"
"Maar geef eens toe, die zoen was niet slecht he?" Lance keek me grijnzend aan.
Ik bloosde, en besloot hem maar te negeren, terwijl ik liep, draaide Lance rondjes om me heen, en zei allemaal irriterende dingen.
Ik besloot even langs het kantoortje van Sneep te gaan, wie weet waren Nigel en Caleb daar wel.
En ja hoor, wie stonden er achter een pilaar tegenover het kantoortje van Sneep? Nigel en Caleb.
Ik kreeg een idee om van Lance af te komen, en rende daarom als een gek op Caleb af.
Ik knuffelde hem, en gaf hem -tot mijn eigen irritatie- een zoen op zijn wang.
"Dat was lang geleden, schat"
Lance scheen niet door te hebben dat het een grap was, draaide zich om, en liep weg.
"Dat meende ik niet, maar ik moest gewoon van Lance af" Zei ik vlug.
Caleb keek triomfantelijk naar Nigel, "zei ik het je niet? Ze valt als een blok voor me!"
Nigel echter rolde met zijn ogen, hij als enige scheen te begrijpen dat het dus écht niet gemeend was.
"Zo gek ben ik niet, áls ik verliefd zou worden, dan was Nigel de gelukkige" Grinnikte ik.
Nigel bloosde niet, en keek me alleen aan, of tenminste, daar leek het op.
Caleb echter begon keihard te lachen.
"Nigel? Wahaha! Nigel en Lilian!"
Ik zuchtte diep, "maargoed, hebben jullie al een plan?"
Nigel knikte, "ja, die hebben we. Of eerder gezegd, die heb ik"
"Nou laten we dan beginnen!"

Skywalker · Geplaatst: Vr Nov 04, 2005 19:43

HOOFDSTUK 16

Ik grijnsde, "vertel maar, chef"
"Simpel, we doen een beetje wat jullie deden, maar dan anders" Begon Nigel.
"Dus dan doen we niet wat wij deden" Zei Caleb ertussendoor wat hij te bezuren kreeg met de taak bij Sneep aan te kloppen, en beleefd te zeggen dat Perkamentus hem roept.
Ik keek verbaasd naar Nigel, "en wat moet ik doen dan?"
"Jij gaat samen met mij naar binnen, Caleb heeft namelijk iets gevonden ofzo waarmee we alles kunnen openen"
"Wát?" zei ik, ik denk natuurlijk aan het mes dat Sirius aan Harry gaf.
Caleb knikte, "een mes waarmee je alles kunt openmaken ja"
"Dat is van Harry!" Riep ik.
Nigel keek geërgerd naar Caleb, "hij brengt het zo terug, maar eerst doen we dit even"
Daarom staan ik en Nigel even later achter de pilaar, en stond Caleb tegenover het kantoortje van Sneep.
Het liep gesmeerd, Sneep wandelde rustig naar de andere kant, terwijl ik en Nigel zijn kantoor inslopen.
"Daar is de kluis" Zei ik.
Nigel die het mes van Caleb had, ging er meteen naartoe, en sleutelde het open.
We keken aandachtig hoe de kluis langzaam openging, en er lag een dun pakje in dat ik er snel uitgriste.
Nigel sloeg de kluis dicht, en we slopen vliegensvlug het kantoortje uit.
Even later kwamen we Caleb tegen bij de marmeren trap.
"Gelukt" Zei ik grijnzend.
Toen bekeken we het pakje even, het was een gloeiende CD-Rom, het licht dat ervanaf kwam was pinpelpaars.
"Okay, dit sturen we op en..." Begon Caleb zijn verhaal, maar ik onderbrak die, "waarom proberen we hem niet eerst uit?"
De tweeling keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan, "huh?"
"Ja, we moeten alleen een computer vinden, en dan kijken we wat erin zit"
De tweeling had blijkbaar geen idee waarover ik het had, en daarom zei ik maar dat we naar een dreuzeldorp moesten gaan.
Caleb was meteen in voor het idee, maar Nigel twijfelde.
"Kom op man, we gaan gewoon met de collectebus naar een dreuzelstad, en dan proberen we het uit in een niternet-café toch Lil?"
"Internet-café" verbeterde ik hem.
Na een heel gesprek en argumenten besloot Nigel ook maar te gaan.
"Volgende maand" Zei hij, ik en Caleb keken verbaasd naar hem.
"Hoezo volgende maand?" Vroeg ik.
"Omdat ik dat zeg"
Caleb en ik haalden onze schouders op, en daarna ging ik weer op weg naar de leerlingenkamer van Ravenklauw.
"Heb je écht met Caleb Harrisan van Griffoendor?" Vroeg een meisje dat ik niet kende me.
Ik keek haar verbaasd aan, maar herrinerde me wat er met Lance wat gebeurt.
Snel schudde ik mijn hoofd, en ging snel naar de slaapzaal waar ik Liz aantrof.
"Gefeliciteert met je verkering" Zei ik met een knipoog.
"Jij ook" antwoordde ze.
"Ik heb niets met Caleb!"
"Ook goed" Maar ze klonk niet echt overtuigd.
"Vertel eens, hoe is het gegaan?" Vroeg ik glimlachend.
"Gewoon"
"Wat nou gewoon?"
"Gewoon gewoon"
Ik zuchtte, "dán niet"
Liz negeerde me daarna gewoon, en ging door met haar teennagels lakken.
"Die dingen blijven groen of je ze nu lakt of niet" Zei ik bot.
Liz keek me vernietigend aan, "jij hoeft niet telkens je haar goed te zetten, het is al duidelijk dat je ruzie hebt gehad met je kam" Snauwde ze.
Oeioei, nu ging ze bij dus echt wel te ver.
"Ik weet niet of je het doorhebt, maar Brace is dus niet verliefd op je"
"Echt wel!"
"Niet waar, want volgens mij vindt hij iemand anders leuker..." Zei ik grijnzend.
Liz negeerde me daarna, en ik ging zitten op mijn bed.
"Pfjoeh, gelukkig heb ik geen problemen in mijn liefdesleven met duizende jongens!" Gromde Liz ineens.
"Pfjoeh, gelukkig héb ik een liefdesleven" Antwoordde ik koeltjes.

Skywalker · Geplaatst: Za Nov 05, 2005 11:33

HOOFDSTUK 17

Na de ruzie met Liz praatte ze niet meer tegen me, en ik niet meer tegen haar, Brace sprak tot mijn verbazing ook niet tegen me.
Elke dag kwam ik Nigel en Caleb tegen in de Grote Zaal, en elke week weer zei Nigel 'volgende week doen we het'
Het is nu inmiddels al 5 december, de dag die voor de dreuzels 'sinterklaas' heet, en ik sjokte nu voor de zoveelste keer naar de Grote Zaal om te ontbijten...
Eenmaal daar kwam ik de tweeling opnieuw tegen, "wanneer gaan we?" Vroeg ik snel.
"Vandaag, zeven uur, bij de marmeren trap" Zei Nigel met een verbittert stemmetje.
"Hij wou er onderuit" Legde Caleb uit, "maar ik haalde 'm over, goed he?"
Ik gaf Caleb een schouderklopje, "goed gedaan"
Ik liep naar de tafel van Ravenklauw, en omdat die zo overvol was, plofte ik naast Lance neer.
We zeiden geen woord, gelukkig, maar toen Caleb en Nigel langsliepen om terug te gaan, sloeg Lance ineens zijn arm om me heen.
Snel haalde ik die weg, en keek Lance vernietigend aan, "klootzak" siste ik.
"Ohw sorry, deed ik dat toen Caleb Harrisan langsliep?" zei hij grijnzend.
Ik keek hem aan, recht in zijn mooie donkere ogen, zijn net zo donkere haar viel net iets over die ogen, en er speelde een glimlachje op zijn lippen waardoor er ook nog eens kuiltjes in zijn wangen verschenen.
Ik bloosde, en keek snel weg.
'Nooit meer Lilian, je hebt jezelf beloofd nooit meer... Nooit meer... Verliefd te worden op Lance Ketch' Dacht ik snel, maar die ogen bleven me aanstaren.
"Het is uit met Alicia" Zei hij plots, ik negeerde die opmerking.
"Ik meen het, vraag maar aan Charlie" Lance knikte naar zijn oudere broer die iets verderop zat.
Ik wist echt niet of hij wat lulde of niet, maar volgens mij klopte het wel, hij zou niet zomaar verwijzen naar zijn broer.
"Wat wil je nu dat ik doe?" Vroeg ik, strak kijkend naar mijn toch al lege bord.
Lance verschoof zich, en kwam dichter bij mij te zitten.
"Niets" Antwoordde hij koel.
Snel stond ik op, "dag Lance"
Tot mijn grootste irritatie stond hij óók op, en we liepen langs de bezemkast die nu haatte.
"Kijk eens"
En weetje wat ik deed? Ik bleef nog eens staan ook!
Zo staarden wel als een stelletje psychopaten naar de bezemkast.
"Nog en keertje erin duiken?" Vroeg Lance ineens.
Ik antwoordde niet.
Snel draaide ik me om, en liep weg.
Maar Lance bleef staan, wat ik als een gouden kans zag, en snel naar de leerlingenkamer van Ravenklauw ging.
Ik klom de wenteltrap op, en plofte verslagen op mijn bed.
Bijna was ik er weer ingetrapt... Bijna... Maar net niet, gelukkig net niet...
En Liz kwam weer naar boven, omdat ik de gordijnen van mijn hemelbed had dichtgetrokken, wist niet dat ik er was.
Ik hoorde meerdere voetstappen, en toen de stem van Bonnie, een meisje dat ook op deze slaapzaal sliep.
"Dus Brace was beneden nadat ik een discussie had met Lilian, en hij hoorde dat het over hem ging volgens mij. Want toen ik naar beneden ging nam hij me mee naar een leeg lokaal, en zei allemaal liefe dingen!" Vertelde Liz vrolijk.
"En toen?" Vroeg Bonnie.
"Toen zoenden we ineens, en nu hebben we verkering!" Riep Liz.
Ze begonnen als een stelletje gekken te giechelen.
Ik kuchtte luid, en meteen was het stil.
Snel deed ik de gordijnen van mijn hemelbed open, en stapte er koeltjes uit.
"Dag Bonnie" Zei ik doodleuk, en toen liep ik naar beneden.

Skywalker · Geplaatst: Di Nov 15, 2005 18:27

HOOFDSTUK 18

Al vijf over zeven! Ik rende als een gek door de gangen, en kwam piepend tot stilstand bij de marmeren trap waar de tweeling al stond.
“We dachten even dat je niet zou komen” Zei Caleb, duidelijk blij dat ik wel was gekomen.
Ik knikte, te moe om wat uit te brengen.
“We gaan met de collectebus naar een dreuzelstad hier dichtbij, dan gaan naar zo’n internetcafé” Legde Nigel uit.
Ik knikte tevreden.
“De rest regel ik wel” Verzekerde ik hen.
We openden met z’n drieën de grote eiken deur, en voelden de wind door onze haren blazen.
‘Dit is begin van een nieuw avontuur’ dacht ik.
“Eigenlijk ben ik best wel zenuwachtig” Gaf ik toe.
Caleb knikte instemmend, alleen Nigel deed zoals gewoonlijk weer alsof hij ons niet hoorde.
Terwijl we door het terrein lopen, voel ik me helemaal niet op mijn gemak. Wat als we gepakt worden? Wat als ze ons vragen wat we hier doen?
Langzaam maar zeker kwamen we vooruit, en voor we het wisten stonden we voor de opening die leidde naar Zweinsveld.
“Jullie hebben geluk” Zei Nigel ineens.
Ik en Caleb keken hem verbaasd aan.
“Dat ik hier ben” maakte hij zijn af.
Ik rolde geërgerd met mijn ogen, maar ondanks zijn soort van kapsones, vond ik Nigel toch wel cool.
Na wat spreuken van Nigel stonden we even later wel in Zweinsveld terwijl ik koude oren kreeg.
Nigel liep vooraan, daarachter liep Caleb, en ik slofte achter hen aan.
‘Moe, moe… Elke koe wordt moe…’ Zong ik zachtjes, maar het was bijna niet te horen door de blazende wind.
Na wat wel jaren leek, stopten we eindelijk, en stak Caleb zijn rechterhand met toverstok omhoog.
Een knalpaarse driedubbeldekker, groter dan mijn huis zelfs, reed me bijna omver.
Ik sprong als een wilde kikker aan de kant, en staarde gejaagd naar de villa op wielen.
“Is dát gigantisch ding de collectebus?” Vroeg ik verwondert.
Het is zo anders dan in de films en boeken, hier is hij veel, en dan ook veel groter.
Caleb en Nigel stappen er doodleuk in, maar ik vind het nogal eng.
Bang zet ik een paar stappen in de richting van de paarse bus, maar dan stapt er een jongen uit.
Hij heeft lichtblauw haar dat over zijn bruine ogen valt, en blauw battle-verf op zijn gezicht.
“Ik ben de conducteur” Zegt hij rustig.
Ik knik langzaam, en stap, gevolgd door zijn ogen, de bus in.
Ik schat hem rond de 14 jaar, en schijnbaar kent hij Caleb en Nigel.
“Steve! Beste jongen!” Riep Caleb uit, terwijl Nigel slechts een hand schudde en iets onverstaanbaars mompelde.
Tijdens de rit zag ik in dat Steve een eigenwijsje was, hij gaf bevelen aan de stokoude bestuurder, en staarde elke passagier wel een minuut lang aan.
Ik besloot niet al te veel aandacht op hem te richten, straks zou ik van hem verlost zijn. Maar dat bleek minder waar te zijn.
Caleb met zijn grote mond moest weer ons gehele plan aan Steve vertellen, en Steve besloot mee te gaan.
Ik zuchtte diep, “volgens mij gingen we niet op circustocht” zei ik bot.
Nigel grijnsde, en ook Caleb waardeerde het wel, maar Steve staarde me doordringender aan dan hoe hij deze rit ooit had gedaan.
“Als ik zeg dat ik meega, dan ga ik mee” Zei hij op een dominante toon.
Ik trok mijn wenkbrauwen op toen de bus piepend tot stilstand kwam op de plaats waar we zijn moesten.
Steve stapte als eerst uit, daarna volgde ik, en vervolgens sprong de tweeling naar buiten.
Ik keek mijn ogen uit, de stad… Wat had ik die gemist!

[OOC] ThanQ voor jullie reactie's Smile

Skywalker · Geplaatst: Ma Nov 21, 2005 19:00

HOOFDSTUK 19

Ik liep achter Steve, Caleb en Nigel aan, mijn ogen uitkijkend.
Het liefst was ik één van de winkels ingedoken, en had uitgebreid gewinkelt, maar ik wilde de jongens bewijzen dat ik wel wat meer waard was dan een overactief meisje.
Ineens draaiden de jongens zich naar me om.
“Waar is dat café eigenlijk?” Vroeg Caleb.
Ik rolde met mijn ogen, en vanaf dat moment liep ik voorop.
Het begon te motregenen, de druppels spatten op mijn gezicht, en dropen dan vrolijk weer weg.
Ik dacht aan vroeger, de mensen die ik had gekend, en de mensen die ik sinds het bezoek van Ron nooit meer had gezien.
Hoeveel zou ik ervoor over hebben om nu terug te gaan naar huis? Mijn ouders te omhelzen, en mijn broertje Tom een stevige zoen te geven? Hoeveel zou ik er wel niet voor over hebben om mijn beste vriendin Samantha nog één keer te zien?
Terwijl de regen op mijn gezicht klettert, en mijn haren nat maakt, denk ik aan mijn vrienden en familie.
Mijn mijmeringen worden ruw verstoord door Steve.
“Dat is volgens mij een internetcafé” Zei hij luid.
Ik keek op, en zag inderdaad een internetcafé met allemaal computers staan.
Het feit dat hij het eerder had gezien dan ik, vergrootte mijn drang om me te bewijzen tegenover hem.
We liepen drijfnat naar binnen, en ik liep naar de man die daar stond om het geld te ontvangen,
“We betalen na afloop” Verzekerde ik hem.
De man knikte, en wees ons een computer aan.
Ik liep eropaf, ik had zo een ontzettende zin om weer eens het toetsenbord aan te raken, om naar het scherm te kijken, en om van alles te doen met de muis…
Toen we allevier een stoel hadden gepakt, en voor het scherm zaten, maakte ik de CD-Rom gleuf open, en stopte het schijfje erin.
Na wat draaiende geluiden verschenen er drie initialen op het scherm:
HP, HG en RW.
Blijkbaar kon je op een van hen klikken met je muis, en dus koos ik voor HP.
Wat er daarna gebeurde zou ik nooit meer vergeten.
Het beeld werd pimpelpaars, bloedrood, kanariegeel, en knalgroen tegelijk. Daarna begon het hele cafeetje te trillen.
Caleb en ik hielden ons stevig aan het bureau vast, maar Nigel en Steve bleven stevig op hun twee benen staan.
En tot mijn grootste irritatie sprong het glas van het beeldscherm eruit, maar bleef het toch gekleurd.
En dan kwam het absolute toppunt: Het scherm begon zuigende geluiden te maken, en zoog ons gewoon alle vier naar binnen!
Ik voelde me draaien, tollen, nog harder draaien, en toen plofte ik met een harde dreun neer.
Ik opende mijn ogen zachtjes, terwijl allerlei gedachten door mijn hoofd spoelden.
Caleb lag een aantal meter van me af, samen met Nigel. Steve echter stond naast me.
Ik keek hem beteuterd aan, besefte toen hoe dom dit moest lijken, en stond ook op.
Draaierig, duizelig, absoluut niet lekker, maar ik stond op.
“Waar zijn we?” Kon ik nog net uitbrengen.
Steve keek me aan met een blik van; en-hoe-zouden-wij-dat-moeten-weten? Waardoor ik mijn eigen mond –tot mijn vreselijke irritatie - houd.
Na een paar minuten staan we allemaal op een rijtje, en staren we naar elkaar.
“Je bent… Je hebt… Lilian!” Schreeuwde Caleb als een of andere gek.
“Wat?” Vroeg ik.
“Je bent digitaal!”
Ik bekeek mezelf eens goed, inderdaad… Mijn lichaam bestond uit pixels…
Ik staarde de jongens aan, “maar jullie ook”
Nigel knikte bedachtzaam, “maar jij bent niet meer precies zoals je was Lilian, jij hebt andere kleding, en wij niet”
Ik keek naar mijn ‘dress’ en zag dat ik inderdaad iets anders aanhad.
Een losse zwarte broek, en een strak zwart topje tot net iets boven mijn navel.
Ik was het niet gewend zoiets te dragen, en keek daarom snel weg, wetend dat Caleb me aanstaarde.
Blijkbaar zag Nigel dat ik die blik van zijn broer niet mocht, en daarom gaf hij hem een schop.
“Kappen” Siste hij.
Ineens, pixel voor pixel, verscheen er een vrouw tegenover ons.
Ze zag er behoorlijk… Tja… Hoe moet je dat als meisje verwoorden… Sexy uit.
Ik had het gevoel, dat als ik een jongen was geweest, ik stapelgek op haar zou zijn, enkel en alleen door haar uiterlijk.
“Hey” Zei ze terwijl ze haar lange blonde lokken van haar schouder afveegde.
Caleb en Steve keken haar gehypnotiseerd aan, en er leek haast een beetje kwijl uit Steve’s mond te komen.
Ik grijnsde, Nigel was de enige die bij zinnen bleef.
“Hallo, goedemiddag, weet u misschien wat we doen in deze digitale wereld?” Vroeg ik doodleuk.

[OOC]Bedankt voor de reacties! Very Happy

Skywalker · Geplaatst: Do Nov 24, 2005 21:06

HOOFDSTUK 20

De vrouw keek me met een glimlachje aan.
“Ja, ik heb deze wereld geschapen” Zei ze met een verleidelijk lachje tegen de jongens.
Ik rolde geërgerd met mijn ogen.
“Dus hoe komen we hier weer uit?” Vroeg Nigel met een strakke uitdrukking.
“Jij bent zeker verliefd” Antwoordde de vrouw met een geïrriteerd ondertoontje, “een man die niet valt voor mijn charmes. Valt voor een andere vrouw”
Ik en Nigel keken elkaar met rollende ogen aan, en negeerden de kwijlende blikken van Caleb en Steve.
“Het zal wel. Het punt is dat we hier weg willen” Zei ik snel.
De vrouw nam rustig de tijd. Eerst bestudeerde ze Steve’s battle-verf, en bekeek Caleb’s haar. Toen pas keek ze mij minachtend aan.
“Wie niet”
Ik zuchtte.
“Zou u ons kunnen vertellen hoe we weg komen?”
“Nee” Haar toon was plagerig, alsof ze me uitlokte.
Nigel deed een stap naar voren.
“U begrijpt ons niet goed. Als wij hier weg willen, dan gaan we weg”
“Nigel Harrisan, Caleb Harrisan, Lilian Lupin, en Steve Leonard” Dreunde de vrouw tot mijn ontzetting op.
“Hoe kent u mijn naam? Schoonheid?” Voegde Caleb eraan toe.
De vrouw liep naar hem toe, en duwde haar borsten zowat in zijn gezicht.
“Ik weet alles” Antwoordde ze simpelweg.
“Wat is uw naam?” Vroeg Steve die het blijkbaar niet leuk vond dat Caleb alle aandacht kreeg.
“Evanna” Ze keurde Steve geen blik waardig, en was momenteel bezig met Caleb’s haar te kammen met haar handen.
Nigel liep nonchalant naar zijn broer toe, trok zijn digitale toverstok, en richtte die op Evanna.
“Don’t touch” Zei hij met een smeulend glimlachje.
Evanna keek Nigel een paar tellen lang aan, en mompelde toen;
“Je bent echt gek op een meisje”
“Je houdt je mond” Nigel draaide zich met een ruk om, en liep weer naar mij toe.
Ik echter keek Evanna nieuwsgierig aan, ik was toch wel benieuwd naar dat meisje van Nigel.
Maar de vrouw was alweer bezig met Caleb, en negeerde mijn blikken.
“Ik heb al vijftig jaar alleen geleefd in deze wereld. Tijd voor wat spelletjes”
Ze zwaaide elegant met haar arm, en een deur verscheen in het midden van de ruimte.
Evanna, gevolgd door Steve en Caleb gingen door de deur.
Nigel en ik wilden nog achter hen aanrennen, maar de deur was al weg.
Ineens veranderde alles om ons heen, en stonden we boven op een koude berg.
Ik rilde, en de wind liet mijn haren wapperen.
Trillend keek ik naar de brug die ons naar het warme vertrek leidde.
“Eroverheen?” Vroeg Nigel weifelend.
Ik keek met een schuine blik naar de brug die nogal wankel was.
“Ik weet niet of die ons wel houdt.” Zei ik.
We keken elkaar eventjes aan, en beseften toen wat we moesten doen.
We zouden tegelijk die brug opmoeten, en als we zouden vallen, dan deden we dat samen,
Die gedachte maakte me een beetje bang, ik wou niet dood. Ik was pas 11 jaar.
Maar Nigel leek vastbesloten, en hij liep langzaam naar me toe, en greep mijn ijskoude hand.
Zijn hand echter was warm en groot, en zo liepen we naar de rand van de brug.
“We komen er wel doorheen” Zei hij met een kort knikje.
Ik kon niets zeggen van angst, en zweeg daarom.
We liepen samen over de brug die kraakte en piepte zodra we een stap zetten, en mijn angst werd alleen maar vergroot doordat er gigantische stukken hout die eerst stukken brug waren geweest, de afgrond invielen.
En toen gebeurde het allerergste, het stuk waar ik momenteel op stond, zakte weg.
“Help!” Kon ik nog net uitbrengen.
Maar Nigel had me gelukkig nog vast, en deed zijn uiterste best om me omhoog te hijsen.
“Als het niet lukt, vallen we samen, dat beloof ik” Zei hij.
Ik moest ondanks alles grijnzen, het leek op een film.
Toen Nigel me eenmaal omhoog had getrokken, en we even later over de brug heen waren, keek Nigel me diep aan.
In films zou hij me gezoend hebben, maar in werkelijkheid lag alles anders.
Samen liepen we daarom het felverlichte gebouw waar het lekker behaaglijk warm was.
Nigel plofte neer in één van de stoelen, en ik op een andere.
“Zou je echt mee zijn gesprongen?” Vroeg ik voorzichtig.
Nigel knikte.
Vlak daarna veranderde alles om ons heen weer, en werden we in een oceaan gegooid!
Ik zwom naar links en naar rechts, op zoek naar Nigel.
De golfen sloegen tegen mijn gezicht, en het geraas van de wind tolde in mijn oren.
Ik had het ijskoud en had het gevoel dat ik een brok bevroren water was.
Met stijve armen en benen zwom ik nog eens verder, maar Nigel kon ik nergens zien.
In de verte zag ik een eilandje, ik zwom en zwom, en wonderbaarlijk genoeg was ik er al in 2 of 3 slagen.
Rillend ging ik op het zand liggen dat kleefde aan mijn huid en kleren, en ik keek hopeloos om me heen.
Spontaan rolden de tranen over mijn ogen.
“Nigel” Jammerde ik, als een kind dat zijn moeder kwijt was.
Toen hoorde ik een luide kreet, ik draaide me met een ruk om.
Mijn hart herkende de stem nog voor mijn verstand dat deed.
“Nigel!” Riep ik.
Snel stond ik op, mijn hele lijf was nat, en vol zand. Mijn gezicht was rood en betraand, en ook mijn haren zagen er niet uit.

[OOC]Hey! ThanQ voor de reacties Very Happy

Skywalker · Geplaatst: Vr Nov 25, 2005 18:05

HOOFDSTUK 21

Ik hijgde en keek om me heen. Het geluid was vanaf het bos gekomen.
Snel zette ik een vermoeide sprint in, maar iets hield te aan om te rennen, iets zorgde ervoor dat ik mijn energie niet verloor.
En daar stond ik dan. Ik was begonnen als een doodnormale Harry Potter Freak.
Die gewone dingen deed als naar school gaan, en RPG-en, en nu? Nu zit ik helemaal vervuild in een digitale wereld waar ik mijn beste vriend Nigel moet vinden.En dan ook nog eens het feit meegerekend dat ik een heks ben.
De bomen stonden dicht tegen elkaar, en ik had geen idee waar ik was.
“Nigel!” Riep ik.
En tot mijn verrukking schreeuwde die terug.
“Lilian! Blijf weg!”
En juist omdat hij dat zei volgde ik de stem, en kwam met wat schatten uit bij een open plek.
Net toen ik me wilde opdraaien omdat ik niemand zag, viel me iets op.
Een brilletje lag op de grond, eentje met donkerblauwe glazen.
Met trillende handen raapte ik het op, en besefte dat die van Nigel was.
En toen zag ik in de verte een jongen gehurkt zitten met zijn handen voor zijn gezicht.
Ik rende naar hem toe, natuurlijk wist ik al dat het Nigel was, maar ik wilde ook weten hoe zijn ogen eruit zagen.
Ik hurkte bij hem neer, en probeerde zijn handen weg te duwen. Maar hij hield ze stevig voor zijn ogen.
“Nee Lilian, ik doe het niet” Zei hij met een schorre stem.
“Waarom niet? Mij kun je vertrouwen!” Zei ik teleurgesteld.
Nigel zuchtte, “dit is anders, het gaat niet om vertrouwen”
Ik wou nog iets terugzeggen, maar besloot dat, als hij het me niet wilde laten zien, ik daar niet verder over in moest gaan.
“Hier is je bril” Zei ik.
Nigel reikte één hand uit, en ik legde zonder naar zijn ogen te kijken, de bril neer.
Toen hij die weer op zijn neus had zitten, en zijn ogen totaal bedekt waren door het blauwe glas, mompelde hij; “bedankt”
Ik antwoordde niet, ik had graag willen weten wat hij verschool.
“We zijn vrienden” Zei ik zacht.
“Precies” Zonder nog meer woorden hieraan vuil te maken, liep Nigel verder.
Ik volgde hem, “je ziet er niet uit” fluisterde hij met een krullend glimlachje.
“Weer even charmant als altijd” Kaatste ik terug.
We zwegen en liepen verder.
Na een paar minuten kwamen we aan bij een paarse deur.
Vreemd, en niet eens zo’n klein beetje.
“Volgens mij moeten we verder lopen” Zei ik zacht.
Maar Nigel negeerde me, en pakte de klinkt vast.
Precies op dat moment voelden we beide – alhoewel ik de deur niet had aangeraakt - een ruk achter onze navels, en begon alles om ons heen te suizen en te tollen.
We werden weer op het begin neergegooid. Op het strand waar ik net was dus.
Ineens begon Nigel weer te schreeuwen en te krijsen als een kind wiens snoep was afgepakt.
Hij sloeg zijn handen krijsend voor zijn ogen, en hij rolde als een hond over het zand.
Ik rende naar hem toe, en greep hem vast.
“Pijnsteek, bril weg” Kreunde hij met opeengeklemde kaken.
“Is je bril wéér weg?” Vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen.
Geheel onverwachts verscheen Evanna weer.
“Jongenman, toon haar je ogen maar. Dat schijnt erg romantisch te zijn” Zei ze met een flirterig ondertoontje.
Nigel gromde, “dít is niet romantisch”
Ik klakte met mijn tong, “kunt u ons niet hieruit halen?” Vroeg ik geërgerd.
“Jawel, ik kán dat doen… Maar jullie moeten alle levels voltooien willen jullie Caleb en Steve ooit terugzien”
Ik staarde haar ongelovig aan, “en kunnen we ook…”
”Game over gaan?” Maakte Nigel mijn zin af.
Evanna begon even te lachen, en zei toen; “maar natuurlijk kan dat! Als ik zeg dat jullie af zijn, dan is dat zo”
Net toen ik wou protesteren verdween ze weer.
“Volgens mij krijg je je bril pas terug als je mij laat zien… Wat je verschuilt” Fluisterde ik.
De stilte was om te snijden, en we hoorden enkel en alleen de zee en de wind die samen aan het spelen waren.
“Oké Lilian. Over een paar seconde ben jij samen met Caleb en mijn ouders, de enige mensen die hiervan weten”
Ik zweeg.
“Beloof je me dat je hierover zult zwijgen tot de dood?”
Ik knikte; “tot de dood”
Toen haalde Nigel zijn handen weg, en staarde me aan.
Ik deinsde angstig achteruit, en slaakte onwillekeurig een kreet van angst en verbazing.
[OOC]ThanQ voor de reacties Very Happy

Skywalker · Geplaatst: Za Dec 10, 2005 17:45

HOOFDSTUK 22

Zijn ogen waren kanariegeel, en hadden iets dierlijks... Het waren net de ogen van een raaf, of een ander soort vogel.
En het straalde een gele gloed uit.
Toen Nigel zag hoe ik reageerde, hield hij zijn handen weer voor zijn ogen.
“Het spijt me dat je dit hebt moeten zien” Zei hij gesmoord.
“Het spijt mij dat ik zo reageerde. Ik was alleen geschrokken, meer niet” Zei ik snel.
Knal! Een beetje rook, en de bril lag weer naast hem op de grond.
Gauw raapte Nigel die op, en zette hem voor zijn ogen.
Ik schuifelde wat naar hem toe.
“Even serieus, je haar en alles zit prachtig” Zei Nigel met een grijnsje.
“Houd jij je mond maar, want volgens mij zit jou haar net zo erg”
Nigel kwam wat dichterbij, we stonden nu neus aan neus tegen over elkaar.
“We moeten deze zogenaamde levels snel halen” zei hij vlug.
Ik knikte, en we namen weer wat afstand.
We gingen daarom het bos weer in, en zochten achter elke boom, maar we vonden geen manier om Caleb en Steve te redden.
“gedoe, hebben wij weer” Gromde ik, agressief beukte ik tegen een stam.
En precies op de plek waarop ik geslagen had, verscheen er een rode knop.
“Rood is altijd; niet drukken” fluisterde Nigel.
Maar dat negeerde ik, en drukte met mijn handpalm op de knop.
Meteen zakten we door de grond, en kwamen even later met een plofje neer.
We waren in een ruimte bedekt met mos en nattigheid.
Ik stond op, en hielp Nigel overeind.
Eenmaal staande tuurden we naar de verte.
Een hoop geluid… Geroezemoes… En een jongen stapte uit… Tja, uit ergens.
“Mijn naam is Dave” Zei hij met een vleiende stem.
Ik bekeek hem eens goed, donker kort haar, net zo donkere ogen, een grijnsje, kuiltjes in zijn wangen… En spierwitte tanden.
Ik viel zowat flauw!
“Hallo” Zei ik pieperig.
Nigel gromde wat onverstaanbaars, “Nigel” mompelde hij daarna.
Dave beschikte over een perfectie die niet waar kon zijn, hij was volmaakt, prachtig, zonder één afwijking… Dit leek wel de prins op het witte paard.
Dave kwam met zwevende stappen naar ons toe, hij leek de grond nauwelijks te raken.
“Hallo Lilian” Waren de woorden die hij zei, en nogmaals zou ik bijna van mijn stokje gaan.
“Hoi” Antwoordde ik, en om de een of andere reden wenste ik dat Nigel weg was. Dat ik alleen met Dave kon zijn.
Dave grijnsde een lief grijnsje, en hij keek ook Nigel vriendelijk aan.
“Wie ben je?” Nigel klonk niet echt aardig.
“Dave Winston. Ik ben hier net als jullie gevangen genomen”
Tien woorden waren dat, en bij elk woord voelde ik mijn gezicht roder worden.
Nigel echter keek Dave alleen maar perplex aan. “Gevangen? Wij moeten mijn broer Caleb en mijn neef Steve redden”
Op mijn beurt staarde ik Nigel weer aan. “Is Steve je neef?”
Nigel knikte.
Dave stond nu naast me, en worp zo af en toe een blik op me.
“Je kunt ook gewoon blijven staren” zei Nigel sarcastisch tegen hem.
Dave grinnikte, “Lilian is niet zo’n direct persoon. Stap voor stap moet het bij haar gaan” Legde hij uit.
Nu had ik reden om wantrouwig te zijn. Hoe wist hij dat?
Maar Dave’s blik zorgde ervoor dat ik mijn mond hield, zijn blik was niet dreigend, of gemeen, maar juist zó schattig dat ik daar geen bezwaar tegen kon hebben.
Nigel pakte Dave ruw bij zijn kraag.
“Ik waarschuw je”
Dave echter rukte zich weer los, en zette zijn trui goed. Met opgeheven hoofd keek hij Nigel aan.
“Don’t touch” Weer twee hartverwarmende woorden, al waren ze niet tegen mij.
Nigel keek hem vurig aan, ik wist niet precies wát hij tegen Dave had, maar eigenlijk zou ik mijn vriend moeten volgen die ik al langer kende, alleen hield iets me tegen. Ik kón Dave gewoon niet afwijzen… Al was het niet zozeer afwijzing omdat ik hem zo goed als niet kende maargoed.
Ik stond tussen de twee jongens in, Nigel was woedend, en Dave juist heel rustig.
“Jij zult mijn zus, Nicole vast aardig vinden” Vertelde Dave met een grijns.
Nigel leek nu echt te borrelen van woede.
“Denk jij soms echt dat ik louter en alleen op uiterlijk afga?” zei hij spottend.
Dave’s blik verstarde.
“Nee, en als je op het feit doelt dat ik aantrekkelijk ben… Ik ben ook aardig”
Ik stond er maar opgelaten tussen, en keek af en toe naar Nigel. Waar herkende ik deze situatie van? Ohja! Dat was met Brace en Lance… Ik was verblind door Lance’s knapheid, en dat vond Brace niet leuk.
Nu ben ik verblind van Dave’s knapheid, en Nigel vindt dat niet leuk…
“Ik struikel niet twee keer over dezelfde steen Dave” Zei ik, maar meed zijn blik zorgvuldig.
Nigel keek opgelaten, maar Dave balde zijn vuisten.
“Weetje dat zeker Lilian Lupin? Wat als ik je vertel dat Harry Potter bij mij is?”
Ik begon te trillen, Harry bij hem? Zeker een digitale versie, maar toch…
“Nee!” Riep ik.
“Ik blijf bij Nigel tot… Tot het bittere eind!” Maakte ik mijn zin hakkelend af.
Bam! Een harde knal volgde, en Dave was weg.
Ik liet me op mijn knieën neervallen, Dave was gewoon té perfect, zo eentje zou ik nooit meer tegenkomen.
Maar al gauw sloeg Nigel zijn arm om me heen, “geen zorgen”
Zijn woorden zorgden er niet voor dat ik begon te zweven tot in de wolken, dat ik elke lettergreep wilde vastgrijpen en het nooit meer kwijtraken… Maar het deed me goed.
“Bedankt” mompelde ik.
De ruimte waar we waren bleek een bemoste natte tunnel te zijn. Onze voetstappen weergalmden, en ondertussen praatten wij over… Onszelf.
“Ik weet niet, ik was gek van hem. Elke keer dat ik hem zag wou ik smelten in zijn armen, en daar altijd ongeroerd blijven” Zei ik met een verlegen grijns.
“Ik was ook verliefd” Bekende Nigel.
Ik keek hem met een lachje aan.
“Wat voelde jij?” Was mijn vraag.
“Als ik haar zag wou ik haar omhelzen, zoenen, maar aan de andere kant weer bang haar te breken of te schaden. Hoe meer ik van haar hield, des te voorzichtiger ik met haar werd… Voor mij was ze een teer diertje, en voor anderen, voor zoals mijn broer, was ze een brutale kat. Met één enkele blik kon ze me gek maken, en het was hartverscheurend als ze tegen een ander praatte…”
Nigel praatte als een gehypnotiseerd mens, een smoorverliefd mens…
“Je was zeker stapelverliefd?” Zei ik met een zwak grijnsje.
Hij knikte.
Daarna liepen we verder, ieder nadenkend over de woorden die de ander gezegd had.
[OOC]ThanQ voor de reacties!

Skywalker · Geplaatst: Za Dec 10, 2005 17:56

HOOFDSTUK 23

“Wat dacht je toen je mij voor het eerst zag?” Vroeg Nigel plots.
Ik haalde mijn schouders op, “mooie hoofd, mooie lijf, alleen het mysterie van die bril waar ik nu achter ben, maakte me gek” Vertelde ik.
Ineens herinnerde ik me dat Evanna gezegd had dat Nigel verliefd op iemand was…
“Wie is het?” Vroeg ik, hem argwanend aankijkend.
Er speelde in mijn hoofd een heleboel aantal theorieën. Waarschijnlijk waren de woorden van Nigel, niet voor een verleden liefde, maar voor een liefde die er nog was!
Hij echter stopte met lopen, en schraapte zijn keel, alsof hij me iets boeiends zou vertellen.
“Het is…”
Ik keek hem verwachtingsvol aan.
Hij nam diep adem, “Lilian, ik probeerde het je op zoveel manieren duidelijk te maken!”
Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, zijn gezicht was bleek, en zijn handen trilden. Ik zag ook gaatjes van zijn nagels in zijn handpalm die hij van spanning erin had geduwd waarschijnlijk.
De stilte was om te snijden.
Toen pas drong het tot me door, toen pas, precies op dat moment, wist ik dat ik hetzelfde voelde voor Nigel. Dat ik niet alleen geïnteresseerd was geweest in zijn bril, maar in hem! En dat het me geen reet uitmaakt wat voor ogen hij heeft!
Ik liep op hem af, en mijn voetstappen weergalmden tegen de doffe bemoste muren.
“Dat werd tijd” Zei ik flauwtjes, terwijl ik nog steeds op hem afstapte.
Eenmaal vlak voor zijn neus, sloot hij zijn warme armen om mij heen, en besefte ik dat alleen zijn armen me zo konden laten voelen. Gelukkig.
“Het moest een keer gebeuren” Fluisterde hij.
Ik knikte alleen.
Nigel boog naar voren, en…
Nog een harde knal!
Evanna stond naast ons, en genoot van het schouwspel.
“Dat werd tijd!” Riep ze enthousiast.
Nigel en ik lieten elkaar meteen los.
“Hier heb je deze twee irritante jongens” Zei ze vrolijk.
En met een luide plof werden Steve en Caleb in een verfomfaaid hoopje neergegooid.
“Doei!” Riep ze ons na.
Ik keek Nigel aan, hij mij, en toen zakten we, hand in hand, door de grond.
Na een hele misselijkmakende tocht door wel duizenden tunnels kwamen we neer in het internet café. Mijn kleren waren zoals ze hoorden te zijn, en zelfs het zand was weg.
Ik kon een grijns niet van mijn gezicht afvegen.
De man aan de balie keek mij en de drie jongens kwaad aan.
“Mijn beeldscherm!” Piepte hij.
We stonden daarom snel op, en maakten ons uit de voeten.
Steve en Caleb keken ons verbaasd aan.
“Wat is er in godsnaam gebeurt?” Vroeg Caleb.
Ik schraapte mijn keel, en hief mijn rechterhand op waarna de gigantische collectebus weer piepend tot stilstand kwam.
We stapten in, maar Caleb bleef me argwanend aanstaren.
Eenmaal weer in Zweinsveld, renden we op een snel tempo naar het terrein.
Allerlei gedachten spoelden door mijn hoofd. Dus Nigel was… Nigel vond… Mij leuk?
Toen we zeer vermoeid op Zweinstein aankwamen zagen we dat er iets niet klopte.
“Het weer” Merkte Steve op.
We keken allemaal naar boven.
“Zomer?” Zei Caleb.
Nigel haalde zijn schouders op. “Bedankt Evanna” Zei hij met een grijnsje.
Ik liep langzaam naar hem toe, en wierp me in zijn armen.
“Krijgen ze het nog te weten of wat?” Vroeg ik grijnzend.
Nigel boog zich over me heen, en zoende me. Lang en rustig.
Toen we weer opkeken, zagen we Caleb en Steve ons aanstaren.
“Morgen gaan we naar huis en…” Lance kwam aanrennen, maar hij verstijfde toen hij Nigel en mij zag.
Met een ruk draaide hij zich om, en beende weg.
Wij met z’n vieren, moesten slechts lachen…
[OOC]DIT VERHAAL IS KLAAR!