[AF] Dangerous Games

elfje · Geplaatst: Do Dec 08, 2005 19:04

Het was best wel frisjes buiten maar dat vond ik wel aangenaam na de naar rookruikende zaal. Op de muziek na, die ver weg en zachtjes klonk, was het stil. Er waren geen verveelde hangleerlingen of verliefde paartjes buiten. Niemand anders dan ik. De bomen ruisden zachtjes en een klein maantje stond aan de hemel. Ik schopte mijn hoge pumps uit en ging in het gras zitten en keek naar het water dat een klonkend geluid maakten. Mijn tenen waren rood en klopten een beetje dus het was wel fijn om even te relaxen. Op een gegeven moment voelde ik dat iemand naar me zat te kijken. Ik draaide me half om en keek recht in het gezicht van Gabriel. Hij zat zo stil als een standbeeld in een gehurkte positie.
'Ah!' riep ik verschikt uit en hefde mijn handen automatisch op in een verweerende positie.
'Hey Katie' Ik staarde hem even aan, bedacht me dat hij me enkele seconden geleden wat droog had gegroet en zei hallo terug. Gabriel kwam uit zijn houding en ging naast me zitten.
'Wat doe jij hier nou weer?' vroeg ik op een strenge toon maar diep van binnen was ik blij om hem weer te zien.
'Ik kom je waarschuwen, je bent in groot gevaar.'
'Wat!? Hoe weet je dat? En wat is er dan aan de hand?'
'Ik heb een gevaar voorzien. Ik weet zelf ook niet precies wat het is.' Hij nam mijn handen in de zijne en keek me diep in mijn ogen aan. 'Maar een ding weet ik wel. Ga in de vakantie terug naar huis want daar ben je veilig. Daar kan niks je gebeuren.'
'Naar huis gaan? Hoezo? Ik dacht het toch niet! Niet met dat stomme mens dat mijn moeders plaats in wil nemen.' Ik voelde tranen achter mijn ogen komen maar ik zei tegen mezelf dat ik niet voor hem zou gaan huilen.
'Ze is vast niet zo erg. Je moeder zou het goed hebben gevonden.'
'Mijn moeder...' zei ik met nadruk 'Is samen met mij de enigste vrouw die in mijn vaders hart mag voorkomen!'
'Je moeders hart....' zei hij weer met nadruk 'Was groot en ze zou je vader een lichtpuntje in zijn leven hebben gegund.'
'Hoezo?! Ik ben zijn lichtpuntje al! En trouwens heb jij mijn moeder soms gekend? Nou ik dacht het toch niet!' Gabriel bleef stil en wende zijn hoofd af. 'Toch?' Gabriel gaf nog steeds geen antwoord. 'Gabriel?!' Hij keek me aan. 'Nou?'
'Ik heb al te veel gezegd. Ik moet nu gaan.' Gabriel stond op en liep weg.
'Gabriel!'
'Denk aan wat ik heb gezegd!' en hij sloeg een hoek om.
'Wacht!' Ik rende hem achter na, maar toen ik de hoek om sloeg was hij er al niet meer.

elfje · Geplaatst: Zo Dec 11, 2005 16:17

Lian verteld het verhaal.........
Na het opdrinken van Lians vierde boterbiertje begon hij het pas echt te voelen. Hij hoorde een piep in zijn hoofd en het draaide een beetje voor zijn ogen.
'Lian' Een stem doorbrak zijn muur van dronkenheid.
'Uh.....'
'Lian! Iemand thuis daar?' Een gedaante kwamop hem af en zwaaide met een hand voor haar ogen.
'Eh.....' Lian knipperde met zijn ogen. 'Ria, wat is er?' Ze haalde een toverstok uit haar zak en gaf die aan hem.
'Vergeet nou niet alweer je toverstok.'
'Oja' lian kleurde een beetje. HEt was namelijk al de tweede keer vandaag dat hij die was vergeten. Hij pakte hem van haar aan en bedankte haar. Door een luid gebonk in zijn hoofd besloot hij dat hij maar eens moest gaan liggen en weg uit de drukte. Hij bespeurde de zaal af in de hoop Katie te vonden. 'Ze is vast met iemand anders aan het dansen. Met iemand die het wel kan.' bedacht hij somber. Hij besloot naar de astronomietoren te gaan.

Daar aangekomen ging hij even liggen en sloot zijn ogen. Na een tijdje wer het gebonk wat minder. HIj had het nog wel warm en besloot de deur naar het balkonetje open te zetten voor wat frisse lucht. Toen hij zich omkeerde zag hij een donker figuur in de schaduw staan.
'Wie...wie is daar?' stamelde hij. Alya kwam uit de schaduw.
'Hallo Lian'
'Alya......'
'Ja, jouw heb ik al een lange tijd niet gezien zeg.' Alya kwam dicher bij Lian staan.
'Eh....tja, school enzo'
'Echt?' Alya trok sarcastisch haar wenkbrauw op. 'Ik dacht namelijk dat je me een beetje wilde ontlopen.'
'Nou...nou ja, Ik...ik dacht namelijk dat je boos was......' Alya glimlachte liefjes.
'Dat was ik ook' Lian bleef stil. 'Maar....' vervolgde Alya 'Fouten kunnen vergeven worden.' en ze kwam vlak voor Lian staan. Ze sloeg haar aremen om Lians nek en probeerde hem te zoenen. Lian leunde ook wat naar voren maar duwde haar van zich af. Alya keek hem verschikt aan.
'Wat!?' riep ze vertwijfeld uit.
'Ik.........ik ben verliefd op iemand anders.'
'Katie' zei Alya verbitterd. Lian bestudeerde de tegels op de grond.
'Ja' zei hij tenslotten.
'Maar....maar' stamelde Alya met wanhoop in haar ogen. 'Waarom? Waarom nou weer zij! Katie, miss perfectie herself!' Gefrustreerd haalde ze haar handen door haar haar.
'Vergeet het' zei Lian. 'Het wordt nooit meer wat tussen ons. Katie betekent alles voor mij. Ga nou maar terug naar je date. Derek wacht vast al op je. Trouwens als je zo wild doet gaan alle krullen uit je haar!'
Lian probeerde grappig te zijn maar het had een ander effect dan hij gedacht had. Alya keek op met haar met make-up besmeurde gezicht en staarde hem wezenloos aan.

elfje · Geplaatst: Zo Dec 11, 2005 17:30

Alya verteld het verhaal.........
Het voelde alsof er een mes door haar hart was gegaan. Tranen vloeide uit haar ogen. Hij kon hij nu een grapje maken! Alsof ze zich druk zou moeten maken om haar haar. Haar drankje was zometeen toch weer uitgewerkt en dan had ze weer zo plat haar als anders. 'Wacht eens ff' dacht ze en ze rukte haar hoofd omhoog. Het drankje! Dat was het. Hoeveel tijd zou ze nog hebben? Niet veel meer in ieder geval. Maar......ze kon het natuurlijk altijd proberen. Ze zag dat Lian een beetje dronken wiebelend op zijn benen stond en zag haar kans op sucses groter worden. Ze draaide de ketting van het heksenritueel van haar nek af en opende het fluwelen zakje wat eraan hing. Ze haalde het plukje haar van Katie er uit en slikte het door. Ze probeerde niet te kokhalzen.
'Three times three, make them see. Three times three, make them see!'
Het drankje zat nog in haar lichaam dus het moest wel lukken. Voorzichtig draaide ze zich om en keek Lian aan. Lian viel zowat om van schrik.
'K-katie?! Hoe.....maar....wat doe.....waar is....Alya.....?'
'waar heb je het over schat?'vroeg Alya terwijl ze haar stem verdraaiden.
'Eerst..eerst stond Alya daar nog!' riep Lian.
'Echt waar? Weet je dat zeker? Heb je niet een beetje teveel gedronken?' Ze zag dat Lian naar het lege bekertje boterbiet kijken en dacht: 'Bingo!'
'Tja.....' begon Lian en bleef toen stil.
'Ach laat maar zitten schatje.' Ze duwde Lian op een stoel en ging daarna bij hem op schoot zitten. Alya woelde met haar handen door zijn haar en gaf hem een klein onschuldig kusje met getuitte lippen. Hij trok haar daarna nog dichter tegen hem aan en kuste haar vurig. Na die lange kus keken ze elkaar diep in de ogen. Opeens werden die van Lian groter.
'Wat is er?' vroeg Alya.
'Je-je gezicht...!' Alya voelde met haat handen over haar gezicht heen. Ze voelde een lichte tinteling over haar huid heen gaan. Toen ze naar handen keek zag ze dat die wat groter was geworden. Ze herinnerde zich dat Katies handen wat kleiner waren dan die van haar. 'gedoe' dacht ze 'Het drankje is uitgewerkt.'
'Jij-jij bent......Alya?!' riep Lian uit. Hij duwde haar weer van hem af. 'Maar...maar hoe...hoe kan jij..?' Hij stond op en liep angstig achteruit. 'Blijf uit mijn buurt!' Jij lelijke... Je wordt nooit als Katie! Je zult altijd een koud hart hebben.'
'Dat.dat is niet waar.' zei Alya snikkend. 'Je hebt ooit van me gehouden!'
'Nee.....' Lian schudde zijn hoofd. 'Nooit.'
'Dus...dus je hebt me alleen maar gebruikt! Je hield niet van me!' Alya d'r stemming was omgeslagen in woede.
'Nee...' zei Lian nu wat voorzichtiger.
'Je-je hebt me allen maar gebruikt! Rotjoch! Wat laag, wat gemeen!'
'Het was gewoon niks.' zei Lian terwijl hij wat verder naar achteren het balkon op liep.
'Zo'n iemand als jij........wat ben jij walgelijk! Me bedriegen met m'n beste vriendin! Dat heb je zeker wel vaker gedaan he!'
Nee...nee!' Lian schudde paniekerig zijn hoofd.
'Een figuur als jij.......een figuur als jij hoort niet te leven!' Ze balde haar vuisten en liep naar Lian toe. Hij liep zo ver naar achteren dat zijn benen de rand van het balkon raakten.
'Ik word alleen al misselijk als ik al aan je denk!'
'Alya......' probeerde Lian 'Luister eens...'
'Hou je kop!'
'Alya..'
'Kop dicht!' krijste Alya.
'O, nee' dacht Lian terwijl hij in zijn zak graaide 'Ben ik weer mijn
toverstok vergeten!' Maar Alya niet..........

elfje · Geplaatst: Di Dec 13, 2005 16:12

'Waar is Lian nou weer?' dacht Katie terwijl ze de zaal weer inliep. 'Misschien was hij wel ergens feest aan het vieren.....Of bier drinken!' dacht ze kwaad. Ze liep terug naar haar tafeltje en ging met haar armen over elkaar zitten. Tessa was nog steeds aan het dansen en Mel was in een hoekje met een jongen aan het zoenen. 'Wat een gezellig gezeldschap' dacht ze sarcastisch. Maar ja, ze kon niet verwachten dat ze iedere keer bij haar vriendinnen kon blijven plakken...... Die hadden zelf ook allemaal hun eigen date. 'Ik ook!' dacht ze nog kwaader. 'En met hem zou ik nu moeten zijn' Derek, de date van Alya zat boos in een hoekje te kijken in de zelde houding als haar. Opeens ging de muziek uit. Perkamentus kwam de zaal binnen. op de voet gevolg door een paar andere leraren waaronder Sneep en Anderling. Hij beklom het podium en vroeg om stilte.
'Geachte leerlingen' begon hij 'Hierbij deel ik jullie mede dat het jaarlijkse kerstbal nu afgelopen is.' Een aantal leerlingen riepen luid boe. 'Alstjeblieft' ging Perkamentus verder 'Stilte graag. Ik moet jullie het tragische, tragische nieuws vertellen dat 1 van onze studenten een dodelijk ongeluk heeft gehad. Alle leerlingen begonnen door elkaar heen te praten. 'Leerlingen!' schreeuwde Perkamentus over de menigte heen. Het was meteen stil. 'Jullie moeten meteen naar jullie kamers toe. Wij moeten uitvinden hoe dit is gebeurt.'
'Wie is het?' riep iemand. De hele zaal was mee aan het luisteren. Perkamentus zuchtte diep.
'De jongen die is gestorven......zijn naam is Lian Stutt-Gart uit de eerste van zwadderich..............

Het was net alsof mijn hart werd samengeperst en uit elkaar gerukt. 'Lian! Nee! Het kon Lian toch niet zijn. Toch niet die lieve jongen met die prachtige ogen, die jongen die mij mijn eerste zoen had gegeven. De jongen waar ik het eerst verliefd op ooit was geweest! Lian, die zoveel plannen voor de toekomst had. Hem kon het toch niet gewwest zijn? Toch niet mijn lieve, lieve Lian........' Ik verborg mijn gezicht op mijn knieen en snikte het uit.

Een zacht hand werd opmijn schouder gelegd.
'Katie toch' susste een stem. De stem sloeg haar armen om mij heen en legde haar hoofd opdie van mij. Een zwarte sluier van haar viel over mijn gezicht heen. Toen ik op keek keek ik precies in het gezicht van Alya. Haar wangen waren besmeurd met opgedroogde mascara resten.
'Kom, we moeten naar bed. Ik breng je wel tot aan de deur.' Ik leunde op haar en we strompelde samen naar de leerlingen kamer van Griffendor.
'Wat heb ik toch geluk' dacht ik door mijn verdriet heen 'Dat ik zulke goede vrienden heb.....................

elfje · Geplaatst: Do Dec 15, 2005 19:01

Hoofdstuk 10
Het was de kerstvakantie en ik was samen met Mel en Tessa bij Alya aan het logeren. Ik had mezelf verboden om aan Lian te denken. Het was nu een week sinds hij dood was. Alya's huis was groot, heel groot. Ik was al een aantal keer verkeerd gelopen en verdwaald. Voor een dag in de winter was het goed weer en een klein zonnetje scheen. We hadden besloten dat we vandaag een strandwandeling zouden maken. Ik had geweigerd mijn winterjas aan te doen en moest daar nu voor boeten. De wind was koud en aan de donkere wolken te zien zou het zo gaan regenen.
'Ik had het je nog zo gezegd' begon Tessa 'Maar wilde je luisteren? Nee hoor!' Ik sloeg mijn armen om me lichaam heen en probeerde zo de warmte in mijn lichaam te bewaren.
'We kunnen ook terug gaan.' stelde Mel voor.
'Nee, nee dat is niet nodig'
'Maar....'
'Het gaat heus wel hoor!' En met ferme passen liep ik verder.

'Hatsjoe!!' Ik had een gigantische hoofdpijn en mijn neus was harstikke verstopt. Mel en Tessa wisselde en ik zei het je toch blik uit. Alya zuchte geirriteerd.
'We zouden vandaag gan winkelen en nu be jij ziek!'
'Nou wat ben je weer aardig tegen een zieke!' zei ik sarcastisch.
'Nou omdat jij weer eigenwijs moest zijn betekend niet dat je het voor de andere gaat verpesten. We gaan gewoon zonder jou.'
'Alya' begon Tessa 'Wees niet zo hard voor haar. Ze is nog steeds verdrietig om.......'
'Het was toch een klootzak' Zei Alya ontactisch en op luide toon. Mel en Tessa zeiden niets en keken naar de vloer.
'Nou wij gaan hoor. Ik laar de elfen een drankje klaar maken goed? Dan voel je je vast weer beter. En oja nog iets. Graag niet het huis gaan onderzoeken. Ik en mijn ouders zijn gesteld op onze privacy. Begrepen?' Ik knikte alleen maar. 'Nou tot straks dan!'

Het drankje dat de elfen klaar hadden gemaakt smaakte vies maar ik voelde me er wel beter door. Ik had zin in kattekwaad en besloot het huis te gaan bekijken. Na een tijdje was ik uitgekeken maar ook weer verdwaald. Ik opende verschillende deuren om te kijken of daar Alya's kamer was. In 1 van de kamers was nog een deur. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik besloot een kijkje te nemen. Toen ik de deur opende zag ik alleen maar duisternis. Gelukkig had ik mijn toverstok bij me.
'Lumos!' Het was meteen een stuk verlichter. Het bleek een soort gang te zijn. Voorzichtig liep ik naar voren. Aan het eind van de gang was een smalle trap. De trap was oud en piepte toen ik omhoog liep. Aan het eind van de trap was een deur. Achter de deur hoorde ik zachte stemmen. Het konden niet de huiselfen zijn want die mochten hier niet komen. Ik draaide de deurknop open, deed de deur open en gaf de grootste angstgil die ik ooit had gegeven..................

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Toen Katie de deur opende rende er een rat over haar voet heen. Ze scheen met haar toverstok de kamer rond. Het enigste wat ze zag was een soort tralie-werk. Ze liep wat dichterbij en ze hoorde een stem kermen.
'O, laat me alstjeblieft met rust! Wat heb ik misdaan?! Ik snap er niets van!' Katie's toverstok scheen over een gezicht heen. Het gezicht was jong maar had lange krassen over de wangen lopen en donkere wallen onder de ogen zodat het veel ouder leek. De jongen, wiens bovenlichaam was ontbloot, keek Katie met een diepgewortelde angstige blik aan.
'Ik wil niet meer spelen, ik wil niet meer spelen! Laat me met rust, jij duivelswezen!' De jongen begon hevig heen en weer te bewegen door de cel en kroop uiteindelijk in een hoekje waar hij vol angst zijn armen om zijn hoofd sloeg. Katie keek geschokt toe. 'Een dreuzel!' dacht ze. Ze borg haar toverstok op in haar zak zodat het aardedonker werd.
'Wie.....wie ben jij?' begon ze.
'Laat me met rust.......' antwoorde de jongen.
'Wees niet bang voor me. Ik ben een vriend. Ik zal je geen kwaad doen, ik beloof het je!' De jongen keek onder zijn armen vandaan en tuurde naar Katie. 'Vertel me, wat doe je hier? Ben je gevangen genomen?'
De jongen staarde haar nog steeds angstig aan. 'Vertrouw me nou maar.' De jongen keek haar een tijdje aan en begon toen te spreken.
'Ik ben niet de enigste....... Er zijn er nog meer.'
'Nog meer wat?'
'Meer van mij, ik heb het lang volgehouden maar mijn stuk is sterk en belangrijk. De andere waren slechts pionnen. Die moeten zich als eerste opgeven.............' Ik schudde mijn hoofd.
'Ik....ik snap je niet. Vertel is hoe je hier terecht gekomen ben.'
'Vorige zomer, het was mooi weer en ik was aan het spelen met Timo. Ik weet het nog zo goed...........'
'Wie is Timo?'
'Mijn broertje. Mijn kleine broertje. We waren aan het spelen en toen kwam er dat meisje.'
'Welk meisje?'
'Dat meisje.....' De jongen staarde met wezenloze ogen naar het plafond. 'Ze zei nooit haar naam. De andere die kwamen wel, maar zij zei haar naam nooit.'
'Ga verder.'
'Ze vroeg of we een ijsje wilden, ze zei dat ze dichtbij woonde en dat we met haar mee konden gaan zodat we een ijsje konden krijgen. Ik wilde eigenlijk niet. Moeder, ze had ons gewaarschuwd om nooit met vreemde mee te gaan. Maar dit was nog maar een meisje, niet veel ouder als wij waren en Timo had zo'n zin in een ijsje. Hij bleef maar zeuren.' De stem van de jongen kreeg een hysterische toon. 'Toen bracht ze ons naar het grote huis. We vonden het eerst zo mooi. Met dikke wollen vloerkleden en fluweel als gordijnen. Dit werd onze gevangenis. Ik haat het nu.'
'Wat gebeurde er toen jullie binnen kwamen?'
'Toen kwamen de andere. Ze namen ons mee en we moesten hier gaan zitten. Toen leerden we het spel......'
'Welk sp.............' Ik werd onderbroken door een luid lawaai. De deur werd geopend en een huiself kwam binnen. Hij keek geschokt toen hij mij zag staan.
'Oo....oo! Mevrouw, u mag hier niet komen. Dit is verboden! Erg verboden. Familie erg boos als ze dit weten!' Hij pakte mijn arm beet en begon me mee te trekken.
'laat me los rotelf!' Ik pakte de sleutel uit zijn zak en maakte de cel open. De elf begon op en neer te springen in een poging de sleutel weer van mij af te pakken. Toen dat niet lukte werd hij spierwit en rende weg.
'Breng me naar wat je bedoelt.' zei ik tegen de jongen die gedesorienteerd om zich heen keek. Hij pakte mijn hand vast en leidde mij verder naar het duister.

Hij bracht me mee naar een andere kamer. Onderweg zagen we nog meer gevangenen. Het waren allemaal dreuzels die zwaar ondervoed waren en hun ogen stonden dof. In de kamer lag een kleed met zwart/witte blokke waarvan het wit al wat was vervaagd. Aan beide kanten van het kleed stond een stoel. Er hing een vreemde drogge lucht in de kamer.
'Wat is dit?' vroeg Katie.
'Het is een schaakspel......' Katies hart stond stil. Ze kreeg een akelig en misselijk gevoel in haar maag.
'Ja, ik ben de zwarte loper.' begon de jongen weer met een piep in zijn stem. ' Het lievelingsspel van het meisje. Zij was altijd zwart. Ze kon het wel goed. Daaraan dank ik mijn leven.
'Ho! niet zo snel. Ik begrijp het nog niet.'
Als je een stuk had verslagen werd die persoon......gedood. Dat is ook gebeurt met Timo.' De jongen barste in snikken uit. Katie begreep het nu. Ze voelde een grote haat wegens Alya. Dat ze zo gemeen kon zijn! Ze speelde gewoon een spelletje met ze, een gevaarlijk spelletje.....Net alsof ze niks waren. Katie's ogen werden vochtig en ze moest zichzelf bedwingen om niet te gaan huilen. Ze liep naar de jongen toe en vroeg om zijn naam.
'Danny....' zei hij schokkend van de tranen. Katie sloeg haar armen om hem heen in een poging hem wat troost te bieden.
'Sst, rustig maar.' zei ze 'Kom, we gaan de andere bevrijden.'

Nadat de andere cellen, die met dezelfde sleutel open konden, geopend waren vonden we met z'n alle de weg terug naar de voordeur.
'Waar gaan jullie nu naartoe?'
Danny antwoorde: 'We gaan naar mijn huis. Dat is niet zo ver lopen en dan kunnen de andere wat rusten waarnaar zij ook naar huis kunnen gaan.' Hij sprak nog steeds snel en keek vaak angstig om zich heen. Een duidelijk teken dat hij getraumatiseerd was. Ik pakte zijn handen beet. 'Ik wens je veel geluk toe en een goede thuiskomst deze kerst.' Een traan liep uit mijn ooghoek.
'Dankje Katie, ik zal je nooit vergeten. Je hebt ons leven gered.'
'Tot ziens.'
'Dag.' Hij hief zijn handen omhoog en zwaaide. 'En oja, ben je echt een echte....nou ja, jeweetwel.....'
'Misschien' Ik glimlachte en besloot dat dit genoeg informatie was. Ik zwaaide ze uit tot ik ze niet meer zag en ging toen naar de woonkamer om me voor tebereiden voor de thuiskomst van de andere.

Toen Mel, Tessa en Alya thuis kwamen, liepen er twee meteen naar boven. De deur naar de salon ging open en Alya kwam binnen.
'De huiself heeft me alles verteld.' Ik zei niets. 'Als mijn ouders er achter komen worden ze boos op mij en dan krijg ik het te verduren. Daardoor ben ik een beetje boos op jou.'Ze keek me kil aan en ik keek even kil terug en Ik zei nog steeds niets. 'Waarom zeg je niks, durf je soms niet?' Ik liep naar de voordeur en maakte die open. 'Waar ga je heen?'
'Ik ga hier weg. Ik walg van je familie en ik walg van jou.' zei ik kalm. 'ik ga iedereen vertellen wat voor schepsel jij bent en dan ben je iedereen kwijt. Zoals je verdiend.'
'Echt?' vroeg Alya spottend.
'Ja, echt.'
'Katie, als jij die deur uit loopt dan beloof ik dat ik jouw leven verder als een levende hel ga maken! Begrepen? Hoor je me?'
'Ja en je doet maar.' Ik liep de deur uit en begon toen te rennen om zo snel mogelijk bij dit huis vandaan te komen. Ik rende en rende. Het leek wel uren te duren. Toen ik niet meer kon bleef ik stilstaan om uit te hijgen en zag ik tot mijn verbazing dat ik recht voor de opening van de elfengrot stond.

Naast dit bericht staat een andere naam. Let daar maar niet op.

elfje · Geplaatst: Ma Dec 26, 2005 13:49

Katie bleef hijgend tegen de stenen muur aanstaan. In de verte hoorde ze gerommel. De ingang van de grot was donker. Ze kneep haar ogen samen en tuurde de grot in. Voorzichtig liep ze richting het donker. 'Heb ik echt zoveel gerend?' dacht Katie verschikt. 'Gabriel. Daar kan ik vast wel terecht. Ik hoop alleen niet dat ik die spin weer tegen kom.' Opeens werd de grot verlicht. Katie hield haar hand voor haar ogen om ze tegen het felle licht te beschermen. Een figuur werd zichtbaar.
'Gabriel!' riep ze blij uit. Hij keek haar ernstig aan.
'Ik wist dat je zult komen.'
'Nou dan weet je ook veel.' Katie lachte een beetje maar Gabriel trok een wenkbrauw op.
'Oke, niet grappig........'
'Pak mijn hand.' zei Gabriel. Katie pakte aarzeld zijn hand vast. Zijn handen voelde zacht aan.
'Sluit je ogen maar.' Katie deed wat haar gezegd werd en toen ze ze een paar seconden later weer opende stond ze in een klein huisje. Er stonden kleine houten meubeltjes in en er brande een haardvuurdje. Het was er lekker warm en het straalde gezelligheid uit. Er waren allemaal lichtjes aan. Buiten waren de straten ook verlicht.
'Het is lichtjesfeest.' zei Gabriel terwijl hij een theepot van het vuur afnam.
'Ga maar zitten hoor.' Katie nam plaats op een klein gestoffeerd bankje die dichtbij het vuur stond.
'Thee?'
'Ja, graag.' Gabriel pakte twee kleine kopjes uit de kast en schonk ze vol. Hij liep naar de kast en haalde er een verse cake uit. Hij sneed er een groot plak van af en serveerde die bij de thee. Katie, die sinds vanochtend vroeg niets meer had gegeten, verslond de cake in een paar happen. Gabriel nam plaats naast haar en nam een klein slokje van zijn thee. Hij schraapte zijn keel en zei:
'Je bent naar haar gegaan.' Katie knikte. 'Ik had je nog zo gewaarschuwd.'
Katie knikte weer. Ze voelde een brok in haar keel komen. 'Waarom ben je daar heen gegaan Katie? Waarom?' Zachtjes begon ze te huilen. 'Ah, lieve Katie toch.' susste Gabriel. Katie kon er niets aan doen. Alle emoties van de laatste dagen kwamen eruit. Vaders nieuwe relatie, de dood van Lian, vrienden die geen echt vrienden blijken te zijn. Ze kon het allemaal niet meer aan. Ze liet haar hoofd tegen Gabriels borst aan liggen en huilde er op los.

Na een tijdje was ze uit gehuild.
'Hier.' Gabriel gaf haar een kanten zakdoek. Ze snoot haar neus en vroeg:
'Wat zou ik zonder jou moeten. Ik voel me zo alleen. Ik wou dat je er mijn hele leven al geweest was.'
'Maar dat was ik ook.' Katie keek verbaasd op.
'Ja? Hoezo?'
'Ik bescherm je al mijn hele leven. Je bent net als een zusje voor mij.' Katie keek nog verbaasder.
'Maar hoe..........'
'Jouw moeder was een elf.' Katie kreeg even het gevoel dat ze flauw ging vallen.
'Maar, maar dat heeft mijn vader mij nooit verteld!'
'Toch is het zo. Mijn moeder en jouw moeder waren elkaars beste vriendinnen. Ik heb je geboren zien worden. Je was zo schattig. Maar dat ben je nu nog steeds.'
'Maar je bent nog zo jong!' Gabriel glimlachte geheimzinnig.
'Ik ben ouder dan je denkt. Elfen hebben als ze gewoon oud worden het eeuwige leven, behalve als ze vermoord worden natuurlijk.' Katie dacht aan haar moeder en aan de tovenaar die haar moeder had vermoord. Vader had verteld dat deze dit gadaan had om wraak te nemen op haar vader omdat hij Voldemort had vermoord. Katie kreeg weer tranen in haar ogen. Al dat onrecht in de wereld. Iedereen vermoord elkaar maar alsof het niks is!
'Waarom.....weet, weet het ministerie niet wat de ouders van Alya en zijzelf doen?' Vroeg Katie aan Gabriel.
'Jawel, maar ze tolereren het.'
'Waarom!?!'
'Omdat Alya's vader bij het ministerie werkt. Hij heeft veel invloed omdat hij veel informatie had over Voldemort waardoor ze hem dus konden opsporen. Ook zal hij wel het 1 of ander over andere medewerkers bij het ministerie weten. Die hebben ook allemaal niet zo'n zuiver verleden hoor. Ze houden dus allemaal hun hand boven het hoofd van een ander, als je begrijpt wat ik bedoel.'
'Ik ben bang.' zei Katie. 'Alya, ze heeft er al zoveel vermoord. Straks doet ze mij nog wat aan........'
'Je hoeft niet terug naar school!' begon Gabriel. 'Je kan hier blijven bij mij. Je bent half elf en dus net zoveel als je heks bent! Ik kan wel voor je zorgen!'
'O Gabriel, dat is lief van je maar ik kan niet zo maar weg van school gaan. Trouwens vluchten is nooit goed. Dat heeft mjn vader mij altijd geleerd. En ik zal je toch alleen maar van last zijn.'
'Ik zou het niet erg vinden hoor.' zei hij met een zachte stem. Schaduwen van vlammen speelde over zijn gezicht heen. Ik keek hem diep in de ogen en zag dat ze verschillende soorten kleuren kregen. Langzaam boog hij naar mij toe. Zijn lippen raakte mij en ik kreeg een warm gevoel van binnen. Ik sloeg mijn armen om hem heen en kuste hem terug. De klok sloeg twaalf en wekte mij weer uit mijn sluiertoestand.
'De school.......die is toch open?'
'Ja maar-' Ik stond op en liep naar de deur.
'Ik ga nu....' Ik keek hem aan. Verdrietig en eenzaam zat hij op de bank.
'Het spijt me, ik kan het niet, misschien is het beter als we elkaar nooit meer zien.'
'Maar-'
'Vaarwel' Ik rende snel het huisje uit terwijl tranen mijn zicht deden versperen.

elfje · Geplaatst: Di Jan 03, 2006 15:00

Katie werd bezweet wakker in haar bed. 'Een nachtmerrie.' dacht ze 'Het was maar een nachtmerrie.' Katie had de laatste tijd steeds vaker nachtmerries over haar voormalige vriendinnen. Een klein licht verspreidde zich door de kamer doordat de haard in de leerlingenkamer aan mocht blijven. De school was verlaten maar zou dat snel niet meer zijn. Morgen zouden de leerlingen terug naar school keren. Katie stelde zich voor hoe de leerlingen elkaar zouden omhelzen en elkaar verhalen vertellen over hoe fijn hun vakantie was geweest. 'Ik dus niet.' dacht Katie wrang. Haar hoofd klopte pijnlijk.
'Ohhh' kreunde ze. Ze stapte uit haar bed en zag dat de lucht steeds helderder begon te worden.
'Het is al bijna dag.' zei ze hardop. 'Ik denk dat ik me maar ga aankleden. Daarna zal ik Madame Plijster maar eens bedanken omdat zij zo vriendelijk is geweest om mij hier te laten blijven.'

Toen alle leerlingen gearriveerd waren en het tijd voor het ontbijt was, voelde Katie zich een beetje opgelaten toen Tessa naast haar kwam zitten.
'Hai.' begon zij. Katie zei niets en at stug door. 'Katie, we moeten praten.'
'Hoezo?. Ik heb je niks te vertellen hoor.'
'Het gaat over wat er is gebeurt in de vakantie. In Alya's huis.'
'Tessa.' Ze keek blij op. 'Als Alya is te vertellen heeft, zoals een excusses.....' zei Katie met nadruk. Tessa's blije gezicht was weg als sneeuw voor de zon. 'Dan moet zij dat maar zelf aan mij komen vertellen.' Katie pakte haar bord op en liep weg om een andere plek te zoeken. Ze ging naast een derdeklasser zitten en begon weer verdr te eten.
'Katie.' Tessa keek me smekend aan maar Katie negeerde haar gedurende het hele ontbijt.

Het was moeilijk om hun drieen de hele tijd te negeeren en te ontlopen maar Katie deed in ieder geval hard genoeg haar best. Tijdens de lessen ging ze naast iemand anders zitten. Dat was dan meestal een buitenbeentje want de meeste leerlingen hadden vaste 'buren'. En tijdens de pauzes besloot ze zichzelf in de wc's op te sluiten. Ze deed de deksel op de pot en zat daar te lunchen, tekenen of zich te vervelen. Dit was zo'n pauze. Katie had haar lunch op en sloot haar ogen even tegen de vermoeidheid. Opeens hoorde ze een vreemdgeluid. Ze opende haar ogen weer en keek om haar heen. Het rood van het slot begon te bewegen en werd langzaamerhand groen. Voordat Katie in de gaten had wat er aan de hand was vloog de deur al open.
'Ah, daar ben je dan. We hebben je overal gezocht!' Alya stond in het midden met daar omheen Tessa en Mel. Katie schrok ontzettend en schoof naar achter.
'Alsjeblieft, wees nou niet bang.' zei Alya 'We doen niks. Het spijt me van wat ik heb gezegd tegen je. Bedreigen enzo..... Dat was niet aardig van mij. Het was ook niet aardig wat ik deed. Jeweetwel, met die dreuzels.' Katie keek haar strak en wantrouwig aan. 'Maar dat is nu allemaal voorbij. Toch? Jij hebt ze toch vrij gelaten. Niemand heeft nu nog pijn.' Ze vertelde het allemaal het allemaal met een glimlach en met een ietswat zangerige stem zei ze:
'Nu kunnen we weer vriendjes worden........'
Katie vertrouwde het nog steeds niet. Mel zei:
'Je kan het haar heus wel vergeven, hebben wij ook gedaan. Trouwens wij hadden toch een verbond? Wij waren toch zusters?'
'Ja!!!!!' riep Alya uit. 'En zusters beschermen en vergeven elkaar. Je gaat toch niet stoppen met de kring?' vroeg ze wat zachter.
'Nee......' zei Katie voorzichtig.
'Mooi. Want weet je......' Alya dempte haar stem 'In de oude tijden, Wanneer een heks haar kring verliet en dus verraden....' Ze wachtte een paar seconden en vervolgde toen terwijl ze Katie strak aan keek:
'Dan werdt zij gedood door de andere........' Alya glimlachte als een engel en verliet de toiletten met Mel en Tessa als hondjes achter haar aan.

elfje · Geplaatst: Di Jan 24, 2006 22:13

Hoofdstuk 11

Katie was in paniek. Dit was niet zomaar iets, Alya had haar daadwerkelijk bedreigd. De enige die hier waarschijnlijk een oplossing voor had was professor Perkamentus. Ze zou hem opzoeken en alles vertellen, of Alya nou belangrijke ouders had of niet. In de gang kwam ze professor Anderling tegen.
'Professor! professor!'
Professor Anderling draaide zich om en vroeg:
'Wat is er kind? Ik heb nu geen tijd hoor.'
'Professor ik moet Professor Perkamentus spreken.'
'De professor heft het nu erg druk en ik-'
'Maar het is erg belangrijk!'
Professor Anderling zuchtte.
'Nou, als het dan zo belangrijk is....'
Katie keek haar hoopvol aan.
'Vooruit dan. Kom mee.'

Katie liep terug naar de leerlingenkamer. Ze had een half uur geleden het gesprek met Perkamentus gehad. Nadat ze het hele verhaal er in 1 adem uit had gegooid had hij had haar beloofd dat hij Alya onmiddelijk bij zich zal roepen en haar goed aanspreken. Toch voelde Katie zich niet helemaal bevredigd. Ook al zal er wat aan gedaan worden het was waarschijnlijk toch niet genoeg. En ze wilde zeker uit de kring en niets meer met hun te maken hebben. Mel en Tessa waren dan niet zo erg als Alya maar ze tolereerde het wel! Alya zal ongeacht de straf weer bij haar een les volgen. En dan zou ze kwaad zijn.
Katie gng op haar bed zitten en staarde een lange tijd alleen maar naar buiten. Door de regen die op de ruit kletterde hoorde ze de ander niet dichterbij komen. In de ruit zag ze de weerspiegeling van een persoon en geschrokken draaide zij zich om.
'Alya! Wat- hoe ben jij hier naar binnen gekomen?'
'Ik ben je gevolgd. En je had niets in de gaten.' Alya's gezicht stond uitdrukkingsloos maar haar stem trilde van ingehouden woede.
Ik stond op en liep bij haar vandaan.
'Wat wil je?'
'Ik heb daarnet een gesprek gehad met Perkamentus.'
Ik keek haar koeletjes aan.
'O ja?'
Alya zette haar handen op haar heupen en glimlachte.
'Ja. Eneh ik denk dat jij wel weet waar dat gesprek over ging.'
'O?'
'IK BEN EEN MAAND GESCHORST!!!!!!' gilde Alya. 'Een maand! Een HELE maand! Weet je wel wat voor gevolgen dat heeft? Mijn familie schaamd zich dood voor me! Niemand heeft dat ooit gehad!
'Er zijn wel meer dingen waar je familie zich voor moet schamen.' zei Katie droog. Alya ontplofte zowat.
'Jij- Argg!' Ze gaf Katie een klap in haar gezicht. 'Het is allemaal jouw schuld!'
Geschrokken greep Katie naar haar wang. Hij was warm en klopte onder haar hand. Ze voelde een gevoel van woede overkomen. Nu was de maat ook voor haar vol. Ze gaf Alya een klap terug en al gauw waren ze verwikkeld in een gevecht waarbij ze elkaar krabten en beten. Ze rolde over de grond heen totdat Alya er besloot een eind aan te maken. Ze pakte haar toverstok en richtte die op de kledingkast. Voordat Katie het in de gaten kreeg bewoog de kast al en kwam razendsnel op haar af.
Katie gilde en het laatste wat ze zag waren de deurknopen van de kast die zo dicht bij haar waren als ze ze nog nooit had gezien.

De kast zweefde terug naar zijn plaats. Alle kleding was er uit gevallen en lag als een enorme berg op de grond. Alya bekeek de stapel eens goed. Katie lag daar onder. De stapel bewoog niet maar Alya was nog niet zeker van haar overwinning. Ze begon voorzichtig de bovenste kledingstukken van de stapel af te halen. Toen er toen nog steeds niets gebeurde ging ze ze wat sneller verwijderen. De stapel werd kleiner en er lag geen Katie.
'Kom op, waar ben je nou!'
Toen ze de laatste stukken weg haalde, zag ze alleen de groene trui en het korte zwarte rokje wat Katie daarnet had gedragen liggen.
'Ze heeft zich laten verdwijnen.......' fluisterde Alya. 'Slim, slim, slim Katie. Erg slim, maar niet slim genoeg.' Nerveus keek ze naar achter waardoor ze niet in de gaten had wat er voor haar gebeurden.
Katie had op dit moment gewacht. Ze verscheen weer en trapte Alya omver. Deze was even verbaasd en geschrokken maar herstelde zich snel.
Katie probeerde de inmiddels in haar bezit gekomen toverstok van Alya bij haar vandaan te houden. Maar deze was haar te snel af en murmelde een spreuk die Katie niet begreep. Ze begon zich slap te voelen en het werd donker voor haar ogen. Katie zakte in elkaar en verloor het bewustzijn.

Er flitsde beelden door haar hoofd. Het gezicht van haar vader en moeder verscheen. Gevolg door dat van Gabriel. Gabriel......ze wou nog niet dood. Ze wilde nog wat langer bij hem zijn. Ze miste hem. Zou hij haar missen? Zijn gezicht verscheen weer voor haar en als in een droom begon hij tegen haar te praten.
'Katie, Katie. Blijf hier. Niet weggaan.'Zijn stem werd zwakker.
'Katie, luister naar me, hoor je me! Je bent sterker dan haar, niet opgeven. Jij bent het meest bijzondere meisje dat ik ooit heb ontmoet.'
Katie voelde zich weer weg zakken.
'Katie, je moeder beschermd je, haar kracht zit diep bij jou van binnen. Keer terug want, ik
hou van jou!' Jij bent mijn soulmate. Als jij dood gaat dan zal ik ook stof gaan!'

Met een schrok opende Katie haar ogen. Een tijdje wist ze even niet waar ze was. Maar toen zag ze Alya.
'Ah, je bent er weer.'
Katie kwam moeizaam overeind.
'Wees nou niet al te opgelucht. Ik ben wel van plan je af te maken hoor, maar ik wil wel dat je alles meemaakt.'
Ze pakte haar toverstok en richtte die op Katie.
'Eigenlijk moet je me dankbaar zijn. Ik herenig je tenslotte weer met dat misbaksel dat jouw ter wereld heeft gebracht!'
Bij het noemen van haar moeder voelde Katie een golf van energie door haar lichaam gaan. Voordat Alya kon reageeren sloeg Katie haar stok uit haar handen en viel Alya aan. Ze had opeens geen pijn meer en kon aan niets anders denken dan dat ze Alya buiten gevecht moest stellen en zo snel mogenlijk naar Gabriel gaan.......
Ze vochten nog lang door maar Katie was sterker door haar vernieuwde kracht en Alya was moe.
Uiteindelijk kwakte Katie Alya tegen een spiegel aan. De spiegel brak en zijn glasscherven vielen over het ineenzakkende lichaam van Alya heen.

Katie sloot haar koffer en dacht daarbij aan al die mooie herinneringen die ze hier had gehad. Niet meer aan de slechte. Mel en Tessa waren nog naar haar toe gekomen om te zeggen hoe het hun speet. Ze vertelden dat ze het nooit goed hadden gevonden wat Alya deed maar dat ze te bang waren om er iets van te zeggen. Ik knuffelde ze en zei dat ik hun vergaf. Katie tilde haar koffer op en liep het kasteel uit. Haar hoofdstuk hier was afgesloten. Haar uil vloog over haar hoofd om een brief te posten. Ze had haar vader geschreven over haar besluit. Hij zal schrikken maar hij zal er over heen komen en het accepteren. Hij zal wet troost vinden bij Elena. Misschien was zij eigenlijk helemaal niet zo erg als zij dacht, wie weet.

Het zonnetje scheen en kleurde Katies humeur. Gabriel stond al te wachten.
'Weet je het zeker?' vroeg hij 'Je kan dan niet meer terug.'
Ik kuste hem vol op zijn mond en lachtte.
'Ik weet het zeker. Bij de elfen wonen lijkt me beter voor mij. Ik ben tenslotte half elf. Misschien kan ik mijn familie daar wel opzoeken. Heks zijn vond ik toch al niet zo geweldig. Ik ben liever elf.'
'Ja, en tot je je familie gaat opzoeken woon je bij mij.'
'Dat dacht ik al. Je heb alleen wel maar 1 bed.'
Gabriels ogen fonkelde ondeugend.
'Ja, dat weet ik.....'

THE END